>>886 เรื่องถามให้เราซื้อของกินมาเผื่อแม่กูก็เป็น เป็นมานานมาก แล้วก็ยังเป็นอยู่ (แต่ดีขึ้น) กูว่ามันคงเป็นความคาดหวังของคนวัยนึงน่ะ ว่าสอนกันมาว่ามารยาทที่ดีเป็นเป็นยังงี้ รักกันก็ต้องรู้ว่าเขาชอบอะไร พอรู้ว่าชอบอะไรก็จะซื้อมาให้โดยที่ไม่ต้องบอก เขาก็คาดหวังว่าลูกจะปฏิบัติกับเขาแบบนั้นด้วย
เมื่อก่อนก็แบบมึงเลย อารมณ์เสีย น้อยใจ ตัดพ้อ บ่นกะปอดกะแปด รบกวนกูมาก แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นเยอะ คือเขาก็ยังถามหาของกินที่กูซื้อให้เหมือนเดิมนะ แต่ไม่น้อยใจละ เหมือนถามด้วยความเคยชิน (กูเดาว่าเขาหมดวัยทองแล้วน่าจะมีส่วน) แต่เอาจริงกูก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน เพราะกูก็ซื้ออะไรมั่วๆให้เขาไปเรื่อยนานๆทีแบบสุ่ม (ส่วนตัวไม่แนะนำการซื้อให้เปนประจำ มันจะกลายเป็นเรื่องธรรมดา เป็นหน้าที่ที่มึงต้องทำแล้วมันน่ารำคาญ สุ่มเป็นบางวัน มันจะดูพิเศษกว่า เขาจะชื่นชมมึงมากกว่าด้วย) เทคนิคคือซื้อของที่มึงคิดว่ามึงอยากกินเว้ย ไม่ต้องสนใจว่าแม่มึงอยากินอะไร พอแม่ไม่กินมึงก็เก็บไว้กินเอง