>>616 พ่อเอาแต่บอกว่าพี่สาวตอนเด็กลำบาก แล้วประมาณว่าเราเกิดมาตอนที่ที่บ้านเริ่มมี เริ่มสบาย คือเกิดมาสบายกว่าพี่สาว แต่ตั้งแต่ที่กูเรียนยันทำงาน เขาเคยชมแค่ไม่กี่ครั้งในตอนเด็ก แต่ไม่เคยพูดว่าสงสารกูนะ พูดแต่สงสารพี่สาว แล้วพี่กูเวลาอยากได้อะไรเขาสปอนด์เขาซื้อของใหม่ให้ตลอดแต่กูต้องรอใช้ของมือ2ต่อ ไม่ก็บอกกูว่าให้กูเก็บเงินซื้อเอง แต่พี่สาวชอบมาแซะว่ากูขออะไรก็ได้ ขอได้กับผีสิ ขนาดเรียนต่อต่างประเทศไปฟรีๆยังไม่ได้(กูแค่อยากได้โอกาสที่ดีเพื่อต่อยอดคุณภาพชีวิตคนที่บ้านไง ไม่ได้คิดแค่ตัวเอง) แค่เลือกเรียนต่อในไทยเองยังต้องเรียนตามที่พ่อแม่กำหนดมา แบบขนาดว่าถ้าเข้าโรงเรียนนี้ๆๆไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียนหรือไปเรียนสายอาชีพแทน ขนาดตอนเรียนมหาลัยกูได้เงินต่อสัปดาห์แทบไม่พอใช้เพราะจ่ายไปกับค่าอุปกรณ์เรียนเกือบหมด(บางครั้งไม่มีเงินกินข้าว 2 วัน) กูไม่เคยบ่นนะ แล้วได้เงินจ่ายค่าเทอมช้าจนพ้นสภาพไปรอบนึง(แต่ขอคำร้องคืนสภาพจนเรียนจบละ)กูก็ไม่เคยบ่น แต่เขาไม่พูดว่าสงสารกู หรือขอโทษ ละตอนเรียนกูใช่ว่าจะแบมือขอเงินอย่างเดียว กูเรียนไปด้วยทำงานพาร์ทไทม์พอได้เงินกินข้าวไปด้วย ประหยัดทุกทาง บางอย่างใช้จนขาดแล้วขาดอีกกูยังซ่อม ไม่ซื้อใหม่ คือเห็นค่าของเงินขนาดไหน แต่กลับกันพอพี่สาวขอเงินให้ตลอด ขนาดไม่เรียนต่อแล้ว1เทอมไม่กลับบ้าน ขอเงินฟรีๆ พ่อแม่ยังให้ไม่ขาด รักลูกเท่ากันมาก พอวันนึงที่กูทำงานแล้วมีเงิน ยืนด้วยตัวเองกลับมาบอกให้กูสงสารคนอื่น ทั้งที่ชีวิตแม่งสบายกว่ากูอีก กูนี่ลำบากกว่าอีกมั้ง ขนาดความรักใครๆก็ยังรักยังเอ็นดูพี่สาวมากกว่ากูเลย // ใช่มึง กูเป็นคนเก็บเล็กเก็บน้อยมาคิด ขนาดพิมพ์นี่จะร้องไห้เพราะมันอัดอั้นมานานมาก กูพยายามปล่อยเฉยทุกรอบนะ แต่พอเขาพูดมากๆว่าสงสารคนโต กูก็รำคาญและน้อยใจในเวลาเดียวกัน ว่าแล้วกูหล่ะ