ทำงานให้กงสีมาทัั้งชีวิต ไม่มีชีวิตวัยรุ่น ไม่มีชีวิตวัยเด็ก วันๆแม่งมุ่งแต่เรียน มุ่งทำงานพาร์ทไทม์ มุ่งหาเงิน ดูแลคนแก่ในบ้าน
คนอื่นไปเที่ยว ได้นอน ไปเข้าค่าย ส่วนกูทำงานเช้ายันเย็นทุกวัน วันอาทิตย์คอยดูแลคนแก่ป่วยๆ คนเดียว พี่น้องไม่ช่วย
เป็นพี่คนโต แม่งต้องเสียสละให้น้องๆ ทุกอย่างกูต้องรับผิดชอบ ต้องทำคนเดียว ไม่มีคนช่วย ไม่มีคนสนใจ มีสนใจตอนกูพลาด
กูไม่โวยวายอะไร กูรู้ว่าถ้ากูไม่ทำ คนอื่นก็ต้องมาทำแทนกู กูเข้าใจว่าคนเราเลือกบ้านที่จะเกิดไม่ได้
อย่างน้อยๆ กูคิดว่าถ้าคนในบ้านกูเค้ารักกูเพราะสิ่งที่กูทำบ้าง กูคงยืนหยัดได้ อย่างน้อยก็ภูมิใจในชีวิตได้ละวะ
สุดท้าย แม่งตัดกูออกจากกองมรดกเพราะกูไม่มีลูกหลานให้พวกคนแก่ๆที่กูทำงานเข้ากงสีมาให้ทั้งชีวิต
เป็นคนบาปของบ้าน คนสามานต์ประจำตระกูล แล้วก็ต้องเสียสละให้น้องๆทุกๆคน แต่ไม่มีคนรักกูสักคน
ตอนนี้ชีวิตกูแม่งรู้สึกเหมือนถูกสาปฉิบหาย ทุกวันนี้เหมือนอยู่เพื่อแมวที่เลี้ยง อืม มีแต่แมวที่รักกู
กูคงไม่ทำอะไรโง่ๆตราบใดที่แมวกูยังอยู่อ่ะนะ แต่ขอบ่นหน่อยเถอะวะ แม่ง
ครวยไรก็ไม่รู้ ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูหาเงินให้พวกมึงเป็นล้านแล้ว แต่แม่งเอาเงินมาให้ลงทุนต่อไม่ได้ ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย