กูรู้สึกว่าตัวเองแปลก กูไม่ชอบคุยกับคนอะ คือยังไงดี ถ้าเจอตัวต่อตัวกูก็คุยเล่นอะไรปกตินะ แต่ถ้าแยกจากเพื่อนออกมาอยู่คนเดียวแล้ว กูก็จะไม่คุยไม่ทักอะไรใครก่อน เกิดมาทั้งชีวิตกูไม่เคยทักคนอื่นชวนคุยเล่นหรือไปเที่ยวด้วยกันมาก่อนเลยอะ มีแต่คนทักมาหากูก่อน
ส่วนเรื่องข้อความ ถ้าเป็นเรื่องคุยเล่นเม้ามอยทั่วไปก็ขึ้นกับอารมณ์กูว่าตอนนั้นกูอยากจะคุยมั้ย แต่ส่วนใหญ่คือกูขี้เกียจแล้วก็เลื่อนดูจากแจ้งเตือนแทน แต่กูเป็นประเภทถ้าเพื่อนมีปัญหา กูจะรู้สึกแล้วก็เข้าไปชาร์จคุยทันทีนะ เวลามันเครียดหรือดาวน์หรือมีเรื่องระบาย หรือเวลามีโมเม้นดีๆที่อยากแชร์ กูก็จะเข้าไปคุย ถ้ากูเลื่อนกล่องข้อความแล้วเห็นว่าใครทักกูมาแบบดูมีปัญหา กูก็จะคุยทันที(แต่กับคนอื่นกูก็ดองเหมือนเดิม เพื่อนสนิทกูงอนกูเพราะกูตอบแชทเพื่อนอีกคนแต่ไม่ตอบมันที่มาคุยเล่น ฮือ รู้สึกผิดนะเนี่ย แต่กูพิจารณาจากความสำคัญของเรื่องที่ทักมาละก็คิดว่าอีกคนจำเป็นต้องคุย กูก็เลยคุยอะ รู้แหละว่าไปวัดแบบนี้มันก็ทำร้ายความรู้สึกคนอื่นเขา)
แต่ในเวลาปกติ กูเป็นคนไม่คุยกับใครเลย ไม่ตอบข้อความ ไม่มีความรู้สึกอยากจะทำด้วย ทำไมวะ ทั้งๆที่กูก็รู้นะว่าทำแบบนี้ อีกฝ่ายก็คงรู้สึกแย่ แต่ทำไมกูไม่มีความรู้สึกกระตือรือร้นจะตอบข้อความหรือคุยกับใครก่อนเลย
อีกอย่างคือคนชอบมาพึ่งพากูหลายคนมาก ทั้งเรื่องปรึกษา เรื่องคุยเล่น เรื่องระบาย แต่ตัวกูเองไม่ค่อยทำแบบนั้นกับคนอื่นเท่าไหร่ สำหรับกู ที่ๆคอมฟอร์ตที่สุดคือตัวกูเอง มันเลยทำให้กูรู้สึกหนักกับการที่คนบอกว่ากูคือที่พึ่ง กูดีใจนะ แต่กูไม่สามารถมีความรู้สึกแบบเดียวกันนั้นกับคนอื่นๆได้อะ กูผิดปกติอะไรหรือเปล่าวะ เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว