โห พวกมึง กูเป็นงี้เลยแต่สลับกับพวกมึง กูเป็นหญิงไปชอบรุ่นน้องชายที่ทำงาน พยายามไม่จีบแบบออกหน้า ทำตัวเป็นเพื่อนเลยกลัวน้องแม่งอึดอัด ก็แบบ ชวนไปไหนมาไหนบ้าง ซื้อของมาฝากบ้าง ยอมกระทั่งเป็นเพื่อนกับคนที่แม่งกำลังจีบอยู่ ช่วยเชียร์ให้มันทั้งๆที่ตัวเองเจ็บชิบหาย อวยพรให้มันโชคดีกับคนนี้ พออกหักมากูก้พยายามให้กำลังใจ รักแบบไม่คาดหวังอะไร ขอแค่เห็นมันยิ้มเห็นมันมีความสุข
แต่มันไม่เคยให้ความสำคัญกับกูเลย วันเกิดกูมันก็ไม่สนใจ ไม่แม้แต่อวยพรให้ ไปไหนมาไหนมันก็ไม่ชวน ข้อมูลอะไรของกูมันก็จำไม่ได้ ยิ้มทักทายไปมันก็ทำนิ่งเหมือนเดิม ชวนไปกินข้าวหลังเลิกงานก็ไม่เคยไป ต่อให้รักแบบไม่หวังอะไรแต่ใจลึกๆมันก็เจ็บว่ะ กูสมเพชตัวเองจนทนไม่ไหว เหมือนทำยังไงเค้าก็ไม่แล แม่งเดทกับสาวตั้งไม่รู้กี่คนต่อกี่คน กูไม่ดียังไงที่ไม่เคยได้รับโอกาสนั้นบ้างเลย
ไม่รู้ว่าแม่งรุ้ความรู้สึกกูมั้ย แต่เพื่อนผู้หญิงของแม่งจับได้หมดนะว่ากูชอบ(แต่กุปฎิเสธตอนเพื่อนมันถามนะ) ถ้าไม่ใช่ว่าบื้อเกินไป แม่งก้คงไม่เคยชอบกูเลย กุท้อใจ ทักไลน์ไปก็ไม่อ่าน ไม่ตอบ กูรุ้ดีว่าแม่งเห็นแล้วแต่ไม่อยากตอบ กูพยายามจนเหมือนแม่งไม่มีความหมายอะไรแล้วว่ะ อยากรู้ว่าผู้ชายจะคิดแบบที่พวกมึงคิดบ้างมั้ยวะ เพราะกุท้อแล้ว กูเลิกพยายามแล้ว กูตั้งใจจะเป็นแค่เพื่อนถึงในใจจะยังรักมันก็เหอะ
ตอนนี้กูชั่งใจมากว่าจะบอกรักมันไปตรงๆเลยในวันที่มันลาออกมั้ย หรือพอแล้วกับมันดี เพราะเหมือนกูก้รู้อยุ่แล้วว่ามันไม่รัก แต่บางทีก็อยากได้ยินจากปาก เพราะยังมีความหวังบ้างว่าตัวเองอาจจะคิดไปเอง เหมือนคนโง่อ่ะ