โคตรดีใจเลยว่ะ บังเอิญเจอเฟสของผู้หญิงที่เป็นรักแรกพบของตัวเอง ทั้งๆที่พยายามตามหามา3-4 ปี
ตอนนั้นได้แต่แอบมองจนรวบรวมความกล้าเข้าไปชวนคุย จนได้รู้ชื่อมา เป็นชื่อที่น่ารักสุดๆสำหรับกู
วันนึงอยู่ๆเขาก็หายไปจากชีวิตกูเลย อารมณ์ตอนนั้นไม่ได้เสียใจหรือกลัวเขาไปมีแฟนเลยว่ะ
กลัวแค่เขาจะเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า หรือมีอุบัติเหตอะไรเกิดขึ้นกับเธอไหมนะ เครียดมากช่วงนั้น
สุดท้ายผ่านไปหลายปี จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 3ปีกว่าๆที่ไม่ได้เจอกัน
พยายามตามหาเฟสเค้ามาหลายปีโดยมีคีย์เวิร์ดแค่ชื่อเล่น ตามหาจนท้อจนเลิกตามหา
วันนึงอยู่ดีๆ ได้เจอเฟสเธอแบบบังเอิญโคตรๆๆๆๆ ตอนนั้นแม่งนั่งนํ้าตาไหลเลยว่ะ
ดีใจที่เขายังมีชีวิตอยู่ ยังสบายดี โคตรดีใจเลย โคตรมีความสุข
ใจนึงอยากจะแอดไป แต่ก็กลัวเขาจะจำเราไม่ได้ เลยไม่กล้าแอด ได้แต่ส่องอยู่เงียบๆ
แค่นี้ก็มีกำลังใจใช้ชีวิตละ การที่ไม่กล้าแอดเพราะกลัวจริงๆว่ะ ว่าเขาจะจำไม่ได้
เขาอาจจะเป็นความทรงจำที่ลํ้าค่ามากสำหรับเราจนเราลืมเขาไม่ได้
แต่สำหรับเขา เราอาจจะเป็นแค่คนธรรมดาคนนึงที่แค่บังเอิญเดินผ่านมา และผ่านไป
ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ เผลอๆอาจจะลืมไปหมดแล้วก็ได้
แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ดีใจว้อยยยยยยยยยยยย