หลังจากที่กูอกหักรัวๆแบบติดๆกันจนต้องซมซานไปแดกเหล้าเมาเละ กูรู้สึกว่าความนับถือตัวเองของกูมันหายไปว่ะ
คือตอนนี้กูจะรู้สึกแบบว่าเพราะกูไม่สวยใช่มั้ย เพราะกูอ้วนใช่รึเปล่า เพราะกูไม่ฉลาดสมองดีสินะ กูถึงโดนปฎิเสธ เพราะอย่างงี้ถึงต่อให้พยายามแต่งตัวแต่งหน้า ออกกำลังกาย หาความรู้ใส่หัว พยายามเป็นคนที่ดียิ่งขึ้นก็ไม่เคยจะพอ และคงไม่มีวันที่จะมีใครรักกู
ทั้งๆที่คนที่กูชอบก็เคยบอกกูนะว่าถ้าเป็นคนที่ใช่ ก็ไม่จำเป็นต้องพยายาม มันไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา มันแค่รู้สึกว่าใช่หรือไม่ใช่ก็เท่านั้น ในแง่ของเหตุผลกูเข้าใจคำพูดนี้นะ มันไม่ใช่ความผิดกูเลย ไม่ใช่เพราะสวยหรือไม่สวย มันก็แค่รู้จักกันแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่แนว ก็แค่นี้ ไม่ควรจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอด้วยซ้ำเพราะมันก็แค่กูไม่ใช่แนวที่เค้าชอบก็เท่านั้นเอง
แต่ไม่รู้ทำไม กูหยุดความรู้สึกว่าตัวเองไม่สวย ไม่ดีพอ ไม่ผอมเพรียว เค้าเลยไม่ชอบไม่ได้ แม่งทำกูรู้สึกดิ่งแบบพยายามเท่าไหร่ๆกูก็ไม่มีวันสวยพอที่ใครจะรักได้ แม่งแย่มาก ทั้งๆที่ถ้าเอาจริงๆ กูไม่ได้ขี้เหร่เลย คนที่บอกว่ากูสวยก็มีเยอะแยะ หลายคนบอกกูแต่งตัวน่ารัก กูดูดี ขนาดยังมีฝรั่งเข้ามาบอกว่ากูสวยเลย แต่ยิ่งกูพยายามมากเท่าไหร่กูยิ่งเห็นตัวเองขี้เหร่มากขึ้นเท่านั้น กูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองดีพอเลย ยิ่งนานวันยิ่งรู้สึกด้อย ยิ่งเปรียบเทียบตัวเองกันคนอื่นมากขึ้น ยิ่งรู้สึกสูญเสียตัวตน ทั้งๆที่กูเคยชอบตัวเองมาก ทำไมเป็นงี้
เหมือนกูเข้าใจเหตุผล แต่หยุดความรู้สึกด้านลบที่มีต่อตัวเองไม่ได้ แม่งทำให้กูพยายามๆมากขึ้นเพื่อให้ดูดีกว่านี้ แต่ยิ่งทำก็ยิ่งมองไม่เห็นว่าตัวเองสวยแล้ว มันก็แค่ผู้ชายไม่รัก ทำไมต้องรู้สึกแย่กับตัวเองขนาดนี้วะ นี่ถ้ามีแฟนแล้วเลิกกันขึ้นมาดูไม่ฆ่าตัวตายเลยหรอ ทำไมกูไม่เห็นด้านชาเหมือนคนอื่นที่เค้าผิดหวังบ่อยๆ ทำไมกูอ่อนแอลงวะ ทำไมกูไม่รักและนับถือตัวเองอย่างที่เคยวะ