Last posted
Total of 1000 posts
>>>/lounge/68/ วันศุกร์ที่หนึ่ง
>>>/lounge/216/ วันศุกร์ที่สอง
>>>/lounge/286/ วันศุกร์ที่สาม
>>>/lounge/408/ วันศุกร์ที่สี่
>>>/lounge/765/ วันศุกร์ที่ห้า
>>>/lifestyle/1530/ วันศุกร์ที่หก
>>>/lifestyle/2284/ วันศุกร์ที่เจ็ด
>>>/lifestyle/3353/ วันศุกร์ที่แปด
>>>/lifestyle/5047/ วันศุกร์ที่เก้า
.......มาดูแล้วเป็นกระทู้ที่ตั้งชื่อได้เรียบง่ายเสมอมาดีจริงๆ สมกับที่เป็นเหล่าซาลารี่แมนผู้สิ้นหวังกับอนาคตอันเจิดจรัสแล้วนั่งทำงานไปวันๆ
>>>/lifestyle/5047/999 ดูที่นิสัยคนที่บอกแล้วมีผลต่อคอนเนคชั่นในอนาคตมากที่สุด ให้เค้ารู้สึกดีกับเหตุผลเรา
สมมุติว่าเข้าทำงานที่นึงได้ไม่นาน แล้วที่ที่อยากได้พึ่งติดต่อมา จะทำยังไงวะ ใครเคยเจอแบบนี้
ปรึกษาหน่อย LTF นี่ควรซื้อจนปี 62 เลยมั้ย คือกูไม่ค่อยเข้าใจว่าถ้าพอสิ้นสุดสิทธิ์ลดหย่อนภาษี ไม่มีคนซื้อเข้า มีแต่คนทยอยเทขายทุกปี มันจะมีผลยังไงบ้าง เห็นบางคนบอกว่าพอมีแต่คนแห่ขาย NAV ก็จะลงๆๆจนขาดทุน แต่บางคนก็บอกว่าแรงเทขายไม่เกี่ยว มันแค่ทำให้ขนาดกองทุนเล็กลง แต่ยังไง NAV ก็ขึ้นอยู่กับตลาดหุ้นอยู่ดี ซึ่ง LTF เป็นสัดส่วนที่น้อยมากไม่ได้มีผลอะไรกับตลาดหุ้นขนาดนั้น คือกูไม่ค่อยมีความรู้ ซื้อเพื่อลดหย่อนภาษีล้วนๆ เลย //แล้วถ้าไม่ซื้อ LTF จะไปซื้ออะไรดี ยังไม่อยากซื้อ RMF อ่ะ แม่งนานไป กูอายุ 30 ฐานภาษี 15
บ่น เตรียมการและประสานงานเรื่องการจัดซื้อไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เห็นบอกเร่งๆ ก็จัดแจงเสร็จ ส่งเรื่องต่อให้ฝั่งธุรการ (กูอยู่ dev)
ปรากฎวันนี้โทรมาบอกว่าให้ช่วยดำเนินการด้วย ด่วน จะรีบใช้
กูก็ อ้าว... สัส (ในใจ) คือจัดเตรียมทุกอย่างให้หมดแล้ว เหลือแค่สั่งซื้อ ไม่ทำล่ะครับ
แล้วโยนเรื่องกลับมาทางกู แถมบอกรีบด้วย (เยี่ยม) กูอยากปรบมือให้จริงๆ
คือเมื่อก่อน คนไม่พอ กูก็ทำให้ ไม่คิดอะไรอะนะ
แต่ตอนนี้คนก็มีแล้ว ยังติดนิสัยแบ่งงานอีกฝั่งมาทางกู ด้วยความเคยชินหรืออะไรก็ตาม
กูก็ได้แต่บ่นในโม่งนี่แหละ เพราะพนักงานที่ดีต้องทำได้ทุกอย่าง
เงินเดือน 20,000 ถ้ารวมโอขยันๆก็ได้ 36,000 ถ้าขี้เกียจๆก็ได้ 28,000 อายุกู25 ตอนนี้ยังไม่แต่งงาน แต่มีภาระผ่อนบ้านให้แม่เดือนละ 6,500
กำลังคิดว่าอยากดาวน์รถสักคันแต่ยังไม่มีเงินก้อน เลยจะหาดาวน์มือสอง มองๆไว้ผ่อนไม่เกิน 10,000 ต่อเดือน จะไหวไหมวะเรา แล้วถ้าหามือสอง
จะหารุ่นไหนดีนะ เก๋งตัวกลางๆหน่อยหรือรถ mini suv อเนกประสงค์ดีวะ หรือรวมๆเงินให้ได้เป็นก้อนแล้วไปดาวน์รถมือ 1 มาขับ แต่เรื่องมือ1มือ2
กูไม่มายด์ว่ะ ตอนนี้แค่อยากเอามาใช้งานเพราะชีวิตประจำวันเดินทางลำบาก ขี่มอไซต์ฝนตกก็เปียกยันไข่
พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกแล้ว เครียดจนนอนไม่หลับเลยว่ะ
ไปติดถ้ำดีกว่าไหม ทนทำงานไปทำไม
มึง มีอะไรที่แดกแล้วจะทำให้สมองเฟรชๆ ป่าววะ ยกเว้นกาแฟ
เรื่องของเรื่องคือกูกินกาแฟแล้วคลื่นไส้ กินแบบหวานก็ท้องเสีย กินแบบขมก็จะอ้วก
แล้วกูแอบหลับไม่ได้ด้วย เจอลูกค้าตลอด แว้บเข้าห้องน้ำยาก
กูง่วงทุกเช้าเลยอยากหลุดจากวังวนนี้ซักที
จะโหลด pornhubลงเครื่องที่ออฟฟิศไงดีวะ
VITB / โสม / แปะก๊วย / พรมมิ ส่วนตัวเชียร์ใบแปะก๊วย
มาโฆษณาบริษัทในโม่งนี่ HR เค้าจ่ายมึงเท่าไหร่วะ
วันนี้น่าจะได้โต้รุ่งอีกแล้ว
หวังว่าปีใหม่จะได้โบนัสสักสามเดือนเป็นอย่างน้อยนะ
ถามโม่งๆซาลารี่แมนกันหน่อยนะว่า ถ้าเกิดเจอหัวหน้างานของเราหรือคนที่เราเกลียดขี้หน้าไปพูดจาตะคอกมารยาทแย่ๆใส่เด็กๆหรือคนทั่วๆไป พูดจาเชิงข่มขู่ ใช้อำนาจบาตรใหญ่ใส่เค้าเพราะตำแหน่งที่ทำงานเป็น บ.ใหญ่ ไม่มีใครกล้าขัดขืนไรได้ และพวกมึงมีโอกาสถ่ายคลิป อัดเสียงส่งหลักฐานไปให้ผู้บริหารดู พวกคณะกรรมการของ บ. นั้นๆจะมีรีแอคชั่นไรไหมวะ? สงสัยมาก แล้วถ้าข่าวมันดังแบบสื่อทุกสำนักต้องมาขยี้อีก บ.จะมีการปกป้องคนๆนั้นไหม?
>>32 จะฟ้องข้างบนต้องดูด้วยว่าข้างบนเค้าอยู่ข้างไหน ถ้าข้างบนเค้าพวกเดียวกัน เราจะโดนเล่นเอง
ฟ้องสื่อได้ จะเป็นการกดดันฝ่ายบริหารให้ต้องลงโทษถึงจะอยู่ข้างเดียวกัน แต่ถ้ารู้ว่าเอ็งเป็นคนถ่ายคลิปเอาไปให้สื่อเอ็งจะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน
สรุปถ่ายคลิปเอาไปให้สื่อได้แต่อย่าให้รู้ว่าเราเป็นคนถ่าย
>>32 แล้วแต่ บ. / แต่ถ้าให้กูเดา บ.จะไม่ทำอะไร เพราะไม่ได้มีผลอะไรกับผลประกอบการโดยตรง อาจจะมีส่ง HR มาพูดเตือนๆ นิดๆ หน่อยๆ แยกคุยทีละฝ่ายแล้วพยายามทำให้เรื่องเงียบเร็วที่สุด แต่ถ้าเรื่องออกไปถึงสื่อ ถึงคนภายนอก ไม่ว่าใครจะเป็นคนผิด คนที่ปล่อยข่าวนั่นแหละจะโดนให้ออก เพราะทำให้ บ.เสื่อมเสียเชื่อเสียง และให้ข่าวว่าได้ทำการตักเตือนพนักงานนั้นๆ แล้ว(แต่จะยังเก็บพนักงานคนนั้นไว้)
>>33 พวกทำงานราชการ แล้วตำแหน่งใหญ่ๆ นะ บ้าอำนาจกันชิบ
ไม่ได้พูดเฉพาะเจาะจงใครนะ แต่ที่เคยเจอมา คือไม่ไหว
บางคนคิดว่าตัวเองถูกตลอดเวลา บางคนขี้เหวี่ยง ขี้วีน เครียดไรมาก็มาลงกับตำแหน่งล่างๆ ทุเรศ บางคนหลงตัวเองชิบหาย
นี่ยังไม่นับเรื่องการเมืองในที่ทำงานอีกนะ แล้วก็ขี้นินทาด้วย
อยากรู้ว่าสังคมทำงานต่างประเทศเป็นอย่างงี้รึเปล่า เพราะพอย้ายมาทำราชการละตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้
ก่อนหน้านี้ทำเอกชน เจอแต่เพื่อนร่วมงานดีๆ มีเจ้าของบริษัทเหี้ยคนเดียว (ชอบเหวี่ยง ด่า , จ่ายเงินช้า)
ปล. คนดีๆ ก็คงมี แต่คนไม่ดี มันเห็นชัด
มีเรื่องอยากเมาท์อีกเยอะ แต่เดี๋ยวคนรู้จักมาอ่าน เจอเรื่องคุ้นๆ โม่งกูจะแตกเอา เฮ้อ
มันจริงปะวะ ที่ว่าบางบริษัทประกาศรับคนทิ้งไว้ตามเวบหางาน แต่จริงๆไม่ได้รับ เพื่อให้บริษัทดูขยายดูเติบโต
>>41 พวกมาตรฐานสูงก็มี แบบไม่ได้รีบใช้ แต่เปิดหาเรื่อยๆ จนกว่าจะมีเด็ดๆ โผล่มา กูก็เล็งอยู่ที่นึงตำแหน่งนึง เล็งมาสามเดือนละห่า ไม่กล้าไปสมัครซักที พอดีเมเนเจอร์ที่ปัจจุบันก็มาจากที่นู่นละก็พอมีสายอยู่ที่นู่น เห็นว่าเขาตั้งมาตรฐานไว้สูง จนป่านนี้ยังไม่ได้คน กูเลยปอดเลย
ทำไงกับพวกลูกน้องฉลาด ลูกน้องอัจฉริยะ ประสบการณ์สูงส่ง ที่พอกูไปสั่งให้ทำอะไรก็จะมีข้อแย้ง มีหลักการนู่นนี่นั่นยกมาเพื่อจะไม่ทำตามคำสั่งกูวะ
พอกูลองให้ทำตามที่มันเสนอมาดิ๊ ก็ไม่เห็นทำได้จริงสักคน หรือพอทำเข้าจริง ก็ไม่เป็นตามที่โม้ไว้ สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามกูแบบมีอารมณ์เสียนิดๆ
กับลูกน้องอีกจำพวกนึง เน้นโวยวายไว้ก่อน สั่งงานอะไรนิดหน่อยไม่ฟังเนื้องาน เน้นโวยวายไว้ก่อน เหนื่อยยังงู้น วิธีมันไม่ถูกต้องยังงั้น
พอลองให้บอกวิธีที่คิดว่าโอเค ก็เงียบ ไม่พูดไรพูดแต่วิธีที่กูสั่งมันไม่ถูกต้องยังงู้น พอเจอเข้ามากๆแม่งก็น่าเหนื่อยนะ คิดงานหัวแทบแตกยังต้อง
มาคิดวิธีสั่ง/วิธีรับมือกับพวกนี้อีก หรือเพราะมันเห็นกูเป็นหัวหน้าที่ใจดีละวะ คือกูไม่ชอบไปโวยวายใส่ใครไง พยายามเข้าไปคุยดีๆก่อน
ทำให้เริ่มรู้สึกว่าพอเป็นหัวหน้าที่โอนอ่อนมากๆเข้า เหมือนบารมีมันจะไม่ค่อยมี ลูกน้องจะไม่ค่อยเกรงกันเท่าไรเลย
แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนสไตล์เป็นหัวหน้าขี้โวยวาย กูก็ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ถนัด เห้อทำไงดีวะ
>>43 มึงเป็นร่างแยกกูใช่ไหม กูเคยมาบ่นปัญหาเดียวกัน อารมณ์เดียวกันเลย แต่ตอนนี้ปัญหามันหมดไปเพราะตัวหัวโจกที่ชอบพูดเรื่องแย่ๆเกี่ยวกับ บ. กับหัวหน้างานมันออกไป พอมันออกไปงานแม่งโครตราบรื่น กูก็ไม่ต้องปวดหัว และคนอื่นๆก็ฟังกูมากขึ้น เพราะที่ผ่านมาลูกน้องไปฟังไอ้เหี้ยนี่งานเลยออกมาโครตเหี้ย ต้องตามแก้งานโครตเหนื่อย
>>44 จากประสบการณ์ของกูถ้าลูกน้องมันกากเกินเยียวยาจริงๆแถมพูดเหี้ยไรก็ไม่ฟัง ต่อให้มึงเป็นโอบาม่าก็เอาไม่อยู่ว่ะ
หัวหน้ากูเก่งและน่าเคารพมาก กูเนี่ยทั้งกากทั้งดื้อ เวลากูเถียงอะไรโง่ๆ เค้ามีวิธีอธิบายเชิงประจักษ์ให้กูเข้าใจว่าที่กูคิดมันยังผิดยังไง มันยังไม่รอบด้านพอยังไง ช่องโหว่คือตรงไหน ต่อให้โง่ให้ดื้อแค่ไหน ถ้าได้ฟังคำอธิบายที่มันเป็นเชิงประจักษ์ ไม่มโน ไม่เลื่อนลอย มันก็ต้องเข้าใจและยอมรับจนได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่กูคิดถูก คิดไปอีกทางแล้วมันเป็นสิ่งที่เขาลืมคิดไป เขาก็ขอบคุณกู ทำตามที่กูแนะ ไม่อีโก้ว่าตัวเองเป็นหัวหน้าทำตามลูกน้องบอกแล้วจะเสียหน้าเสียเหลี่ยม บางทีกูดื้อจะทำแบบที่กูคิด เขารู้อยู่แล้วล่ะว่ามันผิด แต่ถ้าไม่ร้ายแรงมากบางทีเขาก็ปล่อยให้กูทำ ให้กูได้ลองผิดพลาดเอง จะได้เรียนรู้เป็นบทเรียน คนแบบนี้น่าเคารพ ไม่ใช่ตะบี้ตะบันสั่งแต่จะให้ทำตาม คิดว่าตัวเองคิดถูกเสมอ พอลูกน้องคิดผิดก็เบ้ปากใส่ ไงล่ะมึง กูบอกแล้ว ซ้ำเติมไปอีก ยิ่งทำแบบนั้นลูกน้องยิ่งไม่อยากจะคิดอะไรแม่งแล้ว ทำตามสั่งโง่ๆ ไปวันๆ พอไม่ต้องคิดพัฒนาอะไรดีกว่า มันไม่มีใครในโลกหรอกนะที่คิดถูกตลอดเวลา หัวหน้าคิดถูกมากกว่าลูกน้องมันก็ถูกต้องอยู่แล้ว ถ้าลูกน้องคิดถูกมากกว่าหัวหน้า จะมาเป็นลูกน้องทำหอกอะไรวะ ก็ไปเป็นหัวหน้าแล้วดิ
>>47 จริง กูมีหัวหน้าแบบนี้ประเสริฐมาก ใช้เหตุผลคุยกัน น้ำเสียงคือไม่ได้ใส่อารมณ์อ่ะ แล้วยังมี sense of humor อีกนิด ๆ ด้วย แต่อย่างไรก็ตามกูว่ามันก็มีคนบนโลกที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ฟัง ต่อให้มีเหตุผลก็ไม่ฟัง กูจะทำตามวิธีของกูอยู่ หรือพวกขอให้ได้บ่นได้เล่นใหญ่อยู่ อันนี้ก็ยากแล้ว
หัวหน้าเก่ากูเนี่ย ตั่วเฮียเลยจ้าา ทำงานเก่งนะ แต่ไม่มีความเป็นผู้นำที่ดี สักแต่จะชี้นิ้วสั่ง ด่าลูกน้อง ชอบโยนความผิด แม่งคือทั้งปากหมา ทั้งใช้กำลัง เบอร์ว่าตบหน้าเพื่อนร่วมงานกูอ่ะจ้า ชอบส่งข้อความมาด่าตอน 6 โมงเช้า ไม่พอใจก็ด่าประจานต่อหน้าที่ประชุมที่มีที่ปรึกษาโครงการอยู่
ตอนเข้าไปก็ขายฝัน หาคนช่วยคิด อยากได้คนต้าน พอกูต้านแม่งด่ากูยับไม่เหลือชิ้นดี ทำเพจคอนเท้นต์แต่ไม่มีสต็อกงาน ตำข้าวสารกรอกหม้อไปวันๆ เสร็จงานไหนก็เอาลงเพจเลย พอบทไม่มี ก็คือไม่มีอะไรลงเป็นเดือนๆ แล้วก็มาบี้ไล่ว่าทำไมไม่มีงานออก กูบอกมีงานที่ให้คนในทีมเขียนนะ ที่ต้องรอเขา approved ก็ไล่กูไปทำลิสต์รายการมา เขาจะตามอ่าน กูลิสต์มาได้ 43 ชิ้น พอเวลามาโบ้ยไม่มีงาน กูก็โยนลิสต์ให้ มาด่ากูว่าอ่านหมดแล้ว แต่ไม่มีงานไหนใช้ได้สักงาน ส่วนอะไรที่เรียกว่าใช้ได้กูก็ไม่รู้ เพราะไม่มีมาตรฐานในการตรวจงาน แล้วแต่ความพอใจล้วนๆ แต่ตอนแรกที่เข้ามาคือบอกว่าให้ลองเขียนหลายๆ รูปแบบนะ พอกูลองก็ด่ากูจ้าาา
เวลาเขาอยากได้อะไร อยากทำอะไร ก็จะโยนให้กูไปศึกษา ประหนึ่งว่ากูเป็นงานเลขา พอกูบอกให้ลงคอนเท้นต์ตาม insight เพจ แม่งเสือกบอกว่าจะปรับพฤติกรรมคนเข้าเพจ ควาย มีงเปลี่ยนพฤติกรรมคนเล่นเฟสได้อ่อ ด่ากูทุกอย่าง ด่ากูโง่ทุกวัน จนกูต้องไปหาจิตแพทย์ เป็นโรควิตกกังวล เพราะจมกับคำว่าไม่เก่งที่เขายัดให้ทุกวัน อะไรที่เป็นจุดแข็งกูเขาด่าได้หมด กูจบจุฬาคนเดียวในทีมก็โดนด่า แม้กระทั่งกูบอกเขาว่า ม.ม้า ใส่ไม้จัตวาไม่ได้ เพราะเป็นอักษรต่ำ เขายังด่าพ่อกูอ่ะ
จุดที่กูไม่ไหวละคือมาติเรื่องไม่แก้คำผิดในเพจ ที่เขาอัพตอนสามทุ่มครึ่ง กูบอกปรกติวันเสาร์อาทิตย์กูแก้ให้เขาหมดนะ เม้นท์ไหนเขาพิมพ์ผิดกูแก้ให้หมด แต่วันนั้นกูไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่ม เลิกสี่ทุ่ม ก็ด่ากูอีกว่าอดีตไม่เกี่ยว บลาๆ ล่ามมาเรื่องทำงานไม่ได้ดั่งใจเขาอีก อ้างแต่ว่าจ้างแพงนะ ต้องทำงานนอกเวลาด้วย ดึกดื่นเที่ยงคืนก็ต้องทำ
สุดท้ายคือบีบว่าทำไมงานไม่ออกๆๆๆ ซึ่งกูพูดมา 8 เดือนละว่าทำไม กูเลยเขียนแผนงานให้เป็นลายลักษณ์อักษร เขียนด้วยว่าถ้าทำงานแบบมีแผนงาน มีการจัด priority มีการ proof read มีสต็อก มี schedule จะลดการทำงานนอกเวลาลงไม่ต้องมาคอยแก้กันตามหลัง สรุปคือด่ากูเละจ้า กูหัวเราะเลย รับความจริงไม่ได้ มึงก็จงเป็นควายต่อไป กูออก!
อันนี้กูไม่รู้จะถามในมู้ไหนเลยลองถามในนี้นะ
อยากรู้ร้านเสื้อผ้าที่ใช้เเต่งตัวไปทำงานอะ เพื่อนพี่โม่ง กางเกง,เสื้อเชิ้ตอะไรพวกนี้ซื้อร้านหรือยี่ห้อไหนดี มีเพื่อนเเนะนำมาบางส่วนคือยูนิโคล่ ลองหาข้อมูลก็ดูเหมือนจะดีพอใช้ได้ เเต่อยากได้คำเเนะนำเพิ่มเติมหรือลิสต์ร้านจะได้ไปลองดูเพิ่มเติม
ละมีพวกร้านไหนที่เชิ้ตดีสวยๆเลยบ้างเเบบใส่ออกงานทางการ ไม่ใช่เเนวประจำวันชิลๆหรือไปงานสังคมอะไร อยากได้เก็บไว้ซักตัวเผื่อได้ใช้
>>51 กูไม่ได้ซื้อร้านแบบแบรนด์อ่ะ คือกูเป็นคนอ้วน กูไปเดินซอยร้อยร้านตรงอนุฯ มันก็มีหลายร้านที่โอเคอยู่นะ
แต่เวลาทำงานกูเจอผู้บริหารหรือระดับเจ้าของแทบทุกวัน กูต้องใส่สูท สูทลำลองก็ได้นะถ้าไม่ได้เจอระดับใหญ่มาก แล้วก็เน้นเสื้อด้านในเรียบๆ สีไม่ฉูดฉาด กางเกงเป็นกางเกงสแลคหรือกางพอดีตัว หรือใส่กระโปรงก็ได้นะ ไม่สั้นเกินไป รองเท้าก็หุ้มส้น ส้นสูงเตี้ยแล้วแต่
กูอาจจะดู old fashion นิดนึง 555 แต่ว่าแต่งอย่างนี้คือเซฟสุดชีวิต ใส่ไปเจอได้เกือบทุกระดับละ ไม่รู้ของมึงออกงานทางการขนาดไหนอ่ะนะ
jobsdb ผู้ประกอบการเปิดดูแล้ว รออีกนานปะวะ จะได้สัมภาษณ์
เผลอเหวี่ยงใส่หัวหน้าเพราะโดนแกจะลากไปประชุมด้วย ทั้งที่ทำงานงานกันไม่ทัน
แอบรู้สึกผิดนิดหน่อย เพราะแกเองก็ไม่ได้อยากจะประชุม แต่โดนคนอื่นบังคับมาอีกทีเหมือนกัน
ยัตต้าาาาา พรุ่งนี้ก็วันศุกร์ซะที ถึงวันที่กูลายาววววววว 5 วันละโว้ยยยยยยยยยยยยยย
OT เดือนละ 135 ชม. ที่กูปั่นๆๆมาเพื่อการนี้ กูจะใช้แม่งให้เหี้ยนเลย วะฮ่าฮ่าฮ๋าฮ๋าฮ๋าฮ๋าฮ๋า
มีเรื่องอึดอัดอยากจะระบายว่ะ คือกูมาทำงานที่นี่ได้ปีกว่าๆแล้วเพราะใกล้บ้าน ค่าครองชีพถูก บริษัทกูเป็นบริษัทเล็กๆ มีพนักงานอยู่ 4 คนรวมกูด้วย แรกๆเข้าไปทุกคนก็เฮฮาอัธยาศัยดีต้อนรับกูดีมาก มีเพื่อนดีคุยได้ทุกเรื่อง มีพี่สาวที่ดีเป็นที่ปรึกษา เจ้านายก็ปล่อยให้กูทำงานตามวิธีที่กูถนัดไม่ก้าวก่าย ขอแค่มีงานมาส่งและไม่พลาดเยอะก็พอ ทุกวันก็สนุก จนกูคิดว่ากูคงจะไม่ย้ายบริษัทไปไหนแล้ว เงินเดือนก็โอเค พออยู่ได้ มีเงินให้เก็บไม่เดือดร้อน แต่พอมาพักหลังๆเขาทำมึนตึงใส่กูกันหมดทั้งออฟฟิศเลย กูก็พยายามนึกว่ากูไปทำอะไรให้เขาขุ่นเคืองใจรึเปล่า พอกูเลียบๆเคียงๆถามก็โดนมองเหยียดมาว่ายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ
กูก็พยายามนึกเหตุการณ์ว่าทำไม ก็คือช่วงสามสี่เดือนที่ผ่านมามันมีงานชิ้นหนึ่งเข้าออฟฟิศ เป็นโปรเจคใหญ่พอสมควร เจ้านายกูก็แบ่งๆงานให้ตามที่แกแพลนไว้ กูก็รับในส่วนของกูมาทำจนเสร็จ เลิกงานกูก็กลับบ้านแต่พวกเขายังอยู่โอทีต่อ พอวันรุ่งขึ้นมาทำงานกูก็รู้สึกถึงความมาคุในออฟฟิศเลย แต่ยังไม่ได้อะไรนะ ช่วงนี้เขาก็ยังคุยเฮฮากับกูอยู่ แต่พอผ่านไปซักเดือนกูรู้สึกเขาเงียบใส่กูกันหมด กูถามก็ไม่ค่อยมีใครพูดหรือตอบกูเลย พี่สาวเลขาก็ทำหน้าบึ้งใส่กู กระแทกแดกดัน บางทีกูลุกไปเข้าห้องน้ำ พอกูกลับเข้ามาจากที่เขาคุยๆหัวเราะกันอยู่ เขาเงียบกันทันที ทำเอากูรู้สึกแย่ว่ะ เหมือนกูเป็นตัวทำบรรยากาศกร่อย แต่เราก็ยังทำโปรเจคร่วมกันอยู่นะ แล้วกูก็พิมพ์ไลน์บ่นๆกับเพื่อนกูที่ไม่ได้อยู่ออฟฟิศนี้ว่าอึดอัดกับสภาพนี้ว่ะ อยากลาออกแล้วเนี่ย
พอจบโปรเจคเขาสามคนก็มาเปิดฉากรุมด่าว่ากูไม่ยอมช่วยเหลืองานเพื่อน เอาแต่ส่วนของตัวเอง เป็นคนเห็นแก่ตัว เพื่อนเขาอยู่โอทีกลับบ้านตีหนึ่งตีสองกันทุกวัน แต่กูเป็นคนเดียวที่เลิกตรงเวลา แล้วกูก็ไม่ถามซักคำว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ย เป็นคนไร้น้ำใจจนไม่อยากทำงานด้วยแล้วก็เงียบใส่กูกันหมด ทุกอย่างทำเหมือนกูไม่มีตัวตนในออฟฟิศไปแล้ว พี่สาวเลขาที่กูคิดว่าเป็นพี่ที่สนิทไว้ใจได้แม่งก็แกล้งไม่ต่อสายโทรศัพท์ให้กูจนลูกค้าโทรมาด่ากูโดยตรง ฝากบอกเจ้านายว่าวันนี้กูลาก็ไม่ยอมบอก เจ้านายก็เรียกไปคุยว่ากูไม่ทุ่มเทให้เต็มร้อยเหมือนเพื่อนคนอื่นเขา อยากให้กูจริงใจกว่านี้ กูเสียใจมากเลยนะ งานทุกอันที่กูได้มากูก็ทำเต็มที่ทุกอัน ไม่เคยมีอันไหนไม่ตั้งใจเลย แต่ถูกว่าแบบนี้กูเจ็บมาก
กูคงคิดตื้นๆไปอะว่าถ้ากูรับผิดชอบในส่วนของกูให้ดีไม่ไปรบกวนคนอื่นมันก็คงจะโอเค แต่กูก็สงสัยว่าแค่กูไม่ได้ถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ยมันคือความผิดร้ายแรงมากเลยเหรอวะ กูคงจะเห็นแก่ตัวจริงแบบที่เขาว่านะ เพราะตอนกูลำบากก็ไม่เห็นมีใครยื่นมือมาช่วยกูเลย กูต้องดิ้นรนทำเองคนเดียวทุกครั้ง ถ้าขอให้ช่วยก็จะได้รับคำตอบว่าไม่ว่างบ้าง ติดงานบ้าง จนกูถอดใจหอบกลับมาทำเองหมด แถมเรื่องที่กูพิมพ์บ่นกับเพื่อนเขาก็มาพูดเหยียดๆใส่ว่าอึดอัดคิดจะลาออกสินะ ประเด็นคือกูล็อคอินไลน์ไว้ที่เครื่องออฟฟิศตอนไปทำงาน กูสงสัยว่าเขาจะแอบอ่านแชทไลน์ของกูกันรึเปล่า แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่ะ กูควรจะลาออกไปแบบนี้เลยดีมั้ยวะ ลองปรึกษาคนอื่นเขาก็บอกให้อดทน งานหายาก กูอายุเยอะแล้วที่ไหนเขาจะจ้าง แต่กูรู้สึกเครียด ตื่นมาก็ไม่อยากไปทำงานเลย เอาไงกับชีวิตต่อไปดีวะ
สัดเอ้ยนอนไม่หลับ เสาร์นี้กูทำงานด้วยดิ
พวกมึงมีวิธีรับมือกับซองผ้าป่าในที่ทำงานกันยังไง ออกพรรษารอบนี้กูโดนไป5ซอง เสียดายตังสัส
>>59 กกูเข้าใจนะ การอยู่ในสังคมบางทีมันก็อย่างงี้แหละ กูก็เคยโดนด่าเรื่องนี้ตอนกุทำโปรเจกแต่กูเป้นประเภทไม่แคร์เท่าไไหร่เลยต้านกับแรงกดดันได้
ถ้าเป็นกู กูคงจะทำเฉยๆแล้วก็เข้าไปคุยแบบปกติ หรืออาจจะขอโทษเขาเรื่องที่ไม่ช่วยงาน แต่ก็จะบอกต่อด้วยว่า กูคิดว่าแค่การรับผิดชอบงานในส่วนของตัวเองให้ไม่มีปัญหาก็น่าจะพอแล้ว เลยไม่ได้คิดว่าการที่ไม่ทำโอทีจะเป็นปัญหา กูไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบคนอื่นจริงๆ ซึ่งถ้าคราวหน้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอก บลาๆ ประมาณนี้แต่พูดให้ดีกว่านี้นะ
>>59 ลองคุยกับเขาดู จริงๆ กูว่าถ้าทำงานกันเป็นทีม ยิ่งทีมเล็กแบบนี้เขาก็คงคาดหวังให้มึงถามแหละ ว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย หรือถามความเป็นไปเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี มันดูใส่ใจอะ อย่างกูทำงานกูก็กลับไวนะ เลิกงานปุ๊บดีดตัวปั๊บตลอด ในทีมก็มีคนทำโอทีเลิกดึกหลายคนเหมือนกัน แต่กูก็เคลียร์กับทีมไว้ตั้งแต่ต้นเลยว่า เออ บ้านกูไกลนะ ต้องออกไวไม่งั้นรถจะติดมากแล้วกูจะถึงบ้านดึก กูเข้าบ้านไม่สะดวกเพราะมอไซหมด ไรเงี้ย เขาก็โอเคอะ ถ้าอันไหนกูทำเสร็จไม่ทันก็กลับมาทำต่อที่บ้าน วันไหนกูมีสเปซก็ถามในทีมเผื่อเขามีไรให้ช่วยได้บ้าง ของแบบนี้ต้องคุยต้องปรับความเข้าใจกันให้ดีๆ แหละ ส่วนพี่เลขาคนนั้นของมึงกูว่าไม่โอเคว่ะ โตๆ กันแล้ว คุยกันแบบใช้เหตุผลสิวะ ไม่ใช่มาขัดแข้งขัดขากันปัญญาอ่อน ถ้าเกิดผลกระทบกับงานขึ้นมาก็เสียกันทุกคนอะ
>>63 >>64 กูขอโทษแล้วนะ พยายามอ่อนน้อมมากๆด้วย อะไรลงได้หรือยอมได้กูก็ยอมหมด แต่เขาก็บอกกูดูไม่จริงใจ ที่ขอโทษมานี่คือขอโทษแค่ให้มันพอผ่านๆไปใช่มั้ยล่ะ แล้วมาขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้ว เสียแรงที่เคยให้ใจกัน และอีกสารพัดที่ด่า กูเลยแบบ...เออ คิดงั้นก็ตามใจพวกมึงเลยละกัน ส่วนพี่เลขาเขาสนิทกับคนที่กูมีเรื่องด้วย เลยมองว่ากูเหี้ยที่ไปเอาเปรียบพวกของเขา ทำให้เขาเกลียดกูสุดๆ
จริงๆตอนกูคุยกับเจ้านายกูก็บอกเรื่องที่เขาแกล้งขัดขากูในการทำงานนะ แต่เจ้านายเขาก็ไม่ได้จัดการอะไร ไม่มีแม้จะเรียกไปเตือน บอกแค่ว่าเขาก็เป็นอย่างนั้นของเขาอยู่แล้วอย่าไปคิดมากเลย ทำงานของเราไป กูเลยรู้สึกว่าทุกอย่างคือการบีบให้กูออก แต่ติดตรงที่กูยังหางานใหม่ไม่ได้เลยยังไปไม่ได้นี่ล่ะ
เมิง เวลาไปกุไปทำงานที่ไหนโดนเขม่นเรื่องเงินเดือนเยอะกว่าชาวบ้านตลอดเวลาเพราะได้ภาษาญี่ปุ่น จนกุรำพำพำพำหนักมาก
ต้องทำยังไงคนถึงจะเลิกแซะ รึกุต้องทำเป้นไมแคร์ แค่แซะไม่พอยังขัดแข้งขัดขาเรื่องงานให้กุลำบากพรำเพรื่ออีก
>>66 เห็นด้วยว่ะ ในเมื่อเราพยายามแล้วเขาก็ยังไม่เชื่อ ไม่คิดจะเห็นใจเรา โอกาสที่มันจะกลับไปดีเหมือนเดิมได้แม่งก็น้อยแล้วมั้ยอะ ถึงเค้าจะกลับมาดีกับมึง ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วว่ะ
การปรับตัวให้เข้ากับที่ทำงานหรือเพื่อนร่วมงานได้มันก็ดีนะ แต่จริงๆ เขาจ้างเรามาทำงาน ไม่ได้มาหาเพื่อนอะ ถ้ามึงรับการทำงานในสภาพแบบนี้ได้แล้วคิดว่าสุขภาพไม่เสีย ก็ทำต่อไป แต่ถ้าเริ่มไม่โอเคแล้วก็มองหางานใหม่ ไปสมัครงาน สัมภาษณ์ไว้ก่อนเลย หาได้ปุ๊บก็ลาออกแม่ง อย่าฝืนว่ะ ยิ่งฝืนยิ่งแย่กับตัวเองอะ
>>69 อายุ 35 เกือบๆ 36 น่ะ เปิดเว็บสมัครงานที่ไหนก็รับแบบไม่เกิน 35 ทั้งนั้น แล้วกูก็รู้ตัวว่าความสามารถที่มีมันไม่ถึงพวกตำแหน่งหัวหน้างานด้วย เลยไม่กล้าสมัคร ลองปรึกษาเพื่อนเขาก็แนะนำให้กูไปฝึกอบรมเพื่ออัพสกิลการทำงานดู กูก็ลองสมัครคอร์สบริหารสั้นๆ แล้วก็ไปหาจิตแพทย์ด้วย หมอก็ให้ยามากิน ปรับสารเคมีในสมองอะไรแบบนี้ แต่กินแล้วกูจะมีอาการง่วง ซึม บางทีก็เบลอๆไม่รู้เรื่อง กลายเป็นโดนแอนตี้ที่ทำงานหนักกว่าเดิมอีก บางวันที่โดนกระแนะกระแหน กูก็เกือบร้องไห้กลางที่ทำงานแล้ว ติดอยู่แค่ทิฐิอันเดียวที่มันค้ำคอไว้ไม่ให้ร้อง กูไม่ชอบแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นน่ะ
เมื่อก่อนกูก็ไม่เป็นแบบนี้นะ แต่ตอนนี้กูรู้สึกว่ากูเฟล เครียด ขาดความมั่นใจ มีแต่ความทุกข์ แต่ถ้าไม่ไปทำงานก็ไม่มีเงิน หรือควรลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวซักอย่างแบบที่ไม่ต้องเจอใครมากดีวะ แต่กูก็มืดแปดด้านไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไง จะเริ่มจากตรงไหน กูถูกคนที่บ้านแนะนำให้ไปปฏิบัติธรรมอะไรพวกนี้อยู่นะ แต่กูลองไปนั่งสมาธิที่วัดก็ไม่เกิดประโยชน์ว่ะ กูยังเครียดและฟุ้งซ่านไปหมด อยู่บ้านก็ถูกเอาหนังสือธรรมะต่างๆมาให้ มันไม่ช่วยอะไรกูเลย มีแต่จะทำให้กูเบื่อหนักกว่าเดิมอีก
>>70 อันนี้จริง ถ้าระดับปฏิบัติการส่วนมากรับไม่เกิน 30 ด้วยซ้ำไป โลกแม่งไปวัยมาก อายุ 30 เป็นเมเนเจอร์กันหมดละ ชีวิตมึงคล้ายกูมาก กูก็รู้สึกเฟลๆ ขาดความมั่นใจ ไม่อินกับธรรมะ เป็นพนักงานธรรมดา เรื่องความสามารถในการทำงานกูค่อนข้างมั่นใจ แต่ที่ไม่คิดไปสมัครงานเป็นระดับหัวหน้าเพราะกูไม่มี leadership ขาดทักษะทางสังคม ความจริงกูว่ากูเรียนผิดสายว่ะ นิสัยกูน่าจะเรียนวิทย์แล้วไปเป็นนักวิจัยอยู่ในห้องแล็บไปวันๆ น่าจะเหมาะกว่า แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เรื่องทำธุรกิจส่วนตัวก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำอะไรดี มีทุนแต่ไม่มีหัวก็เหมือนเอาเงินเก็บไปโยนทิ้งเปล่าๆ สู้ต่อไปนะมึง เป็นผู้ใหญ่แม่งยากจริงๆ ของกูแพลนจะลาออกสิ้นปีนี่แหละ งานใหม่ก็หาไปเรื่อยๆ ตอนนี้ได้แต่ท่องคำว่าอดทน แม้บางครั้งจะรู้สึกเหมือนแทบจะทนไม่ไหวแล้วก็ตาม...
ถ้า 30 แก่ ก็ว่างงานกันทั้งโลกและสัด
หางานตามความสามารถ ยังไงก็ได้หวะ ไม่มีความรู้อะไรเลยจะเอาเงินเดือนเยอะเกิน ไม่มีใครให้หรอก
>>72 แต่ละสายงานมันมีอายุขัยไม่เท่ากัน อาชีพแพทย์อาชีพครูยิ่งแก่คนยิ่งเชื่อถือ เป็นแอร์ 30 กว่าก็ถือว่าแก่แล้ว เป็นไอดอล 20 นิดๆ ก็เป็นชราไลน์ได้ .... พอดีอาชีพสายงานที่กูทำมันเป็นสายงานที่แก่ไวน่ะ พอจะเปลี่ยนงานมันเลยคิดหนัก จะเปลี่ยนสายงานก็ยิ่งยากไปกันใหญ่เลย อายุไม่น้อยแล้วแต่ไม่มีความรู้และประสบการณ์ในสายงานนั้นๆ หายาก แต่ก็ยังหวังแหละว่าน่าจะไม่ถึงกับหาไม่ได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ง่ายแบบตอน 20 กว่าๆ แล้ว ตอนนั้นกำลังเนื้อหอมเลย ไม่แก่มาก ประสบการณ์ทำงานก็มีกำลังดี หางานง่ายรีครูทรุมโทรตื๊อสุดๆ
โปรแกรมเมอร์นี่อายุเกิน 30 ก็หางานยากแล้ว
แต่เวลาสมัครงานนี่เสือกจะเอาประสบการณ์จำนวนปีเยอะๆตลอด
>>70 แต่กูก็เห็นหลายทีแล้ว เวลามีคนบอกว่าเครียดทีไรมักจะโดนบอกให้ไปปฏิบัติธรรมทุกที กูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่นิยมแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์วะ ใจยังฟุ้งซ่านอยู่เข้าวัดไปก็เท่านั้น พระก็ใช่ว่าจะเข้าใจเราถ่องแท้หรือให้คำปรึกษาได้ทุกอย่าง กลัวการไปหาจิตแพทย์แล้วเขาจะว่าอีนี่เป็นบ้าแน่ๆเหรอวะ
เอาจริงๆ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเจอกับปัญหาเหรอพระถึงได้มาอยู่วัด จะไปให้คำปรึกษาใครได้ถามจริง แค่วิถีชีวิตก็เหมือนอยู่คนละโลกแล้ว
สวัสดีวันหยุดมนุษย์เงินเดือนแห่งชาติ วันนี้มีใครลางานกันบ้าง
คือคนว่างงานหรืออยากย้าย บ.น่ะเยอะ
บ.รับคนก็อยากได้คนมีความสามารถรับเข้าแล้วทำงานได้เลย
แต่ก็งกกดเงินกันชิบหายไง เอากูก็ได้ อายุ 30++ (ยังไม่ถึง 35) เงินเดือน 60k กว่า หางานจะกลับกรุงเทพไปดูแลครอบครัว ไปสัมมาตอนเมเนเจอร์โทรมาแม่งอยากได้กูมากขอให้มาสัมก่อน
วันสัม GM แม่งลงมาเขียนเลขให้กู 35k บอกให้ได้เท่านี้กูคงจะไปให้แม่งหรอก
เพื่อนโมง อายุไม่เกิน 30 เนี่ยในความคิดเพื่อนโมงควรมีเงินเดือนเท่าไหร่อะ เอาแบบสายงานทั่วไปนะ เฉพาะทางเราไม่ยุ่ง
เป็นเด็กเพิ่งจบใหม่ควรพูดเรื่องเงินเดือนกับเพื่อนไหมวะ มันจะไปสร้างความกดดันกันเองรึเปล่า
เพื่อนกูทำสื่อสารไม่ถึงปีได้ 50000 แต่สัญญาสั้นมากนะ ปีเดียวเอง กูสตาร์ท18000เอง
>>93 ก็พูดยากนะ ของกูรู้เงินเดือนกันหมดแล้วก็ไม่ได้ต่างกันมาก
แต่นัดกินข้าวทีนึงลำบากเลือกร้านมาก
คนนึงต้องแบ่งให้ที่บ้าน เงินตัวเองเลยไม่ค่อยเหลือ
คนนึงจะแดกบุฟเฟต์ เน้นเยอะไว้ก่อน
อีกคนไม่แดกบุฟเฟต์ เน้นรสชาติปริมาณไม่ต้อง
อีกคนบอกเท่าไหร่ก็ได้ แต่เลือกมาให้มันแต่ละร้านราคากลางๆเสือกบอกว่าเงินงบ
แค่นี้ก็ตีกันชิบหายแล้ว สุดท้ายเลยไม่นัดกินข้าวกันอีกเลย 555
>>89 แอดมิน/ประสานงาน เอาแบบดาดๆ ไม่มีอะไรเลย 15-20k ได้ภาษาอังกฤษ 20-35k ได้ภาษาอังกฤษ+ญี่ปุ่น 30-45k แต่ถ้าใครจะได้มากหรือน้อยกว่า range ที่ว่ามานีี้ก็ไม่ต้องแปลกใจ นอกจาก qualification ของตัวเองมันยังมี factor อื่นๆ อีกเยอะ เช่น ระดับ/ประเภทขององค์กร สถานที่ตั้ง ประเภทธุรกิจ สโคปงาน ฯลฯ
กูอยากขอบคุณเจ้านายที่ยังให้โอกาศกุทั้งๆที่กูแม่งโครตกาก ผลงานเฮงซวย กูรู้สึกแย่มากที่ไม่เก่งพอที่เค้าต้องการทั้งๆที่อายุก็ไม่น้อย กูจะพยายาม
ทำยังไงถึงจะเป็นคนที่เก่งขึ้นได้วะ ในสายการตลาดหรือการวางแผนไรงี้ คือกูเหมือนเป็นคนหัวช้าขาดความเฉลียว เค้าพูดไรก็เข้าใจนะแต่เหมือนยังเอามาประยุกต์ใช้ไม่ได้ ในขณะที่คนอื่นเค้าคิดได้แล้ว กูคิดไม่ได้คนเดียว
พยายามอ่านหนังสือหาข้อมมูลก้เหมือนรู้แต่ทฤษฎีปฎิบัติจริงไม่ได้ ไม่รู้จะเอามาประยุกต์กับสิ่งที่ตัวเองทำยังไง คิดเลขก็ช้า บางทีคิดตามคนอื่นก็ไม่ทัน คือหัวช้ามากๆ จะพัฒนาตัวเองยังไงดี
>>99 สายทฤษฎีหาเคสสตัดดี้มาอ่านเยอะๆ มั้ย พวก brandage.com นี่อ่านมั้ย เวลาศึกษาเขาแล้วก็คิดต่อด้วยว่าถ้าเป็นตัวเองเจอปัญหาเดียวกันจะทำยังไง ฝึกคิดเอง ช่างสังเกตรอบๆ ตัวแล้วเอามาผูกกันกับการตลาด กูไม่ใช่สายการตลาดหรอกนะแค่มีเกี่ยวๆ กันบ้าง เวลาเห็นอะไรรอบๆ ตัว อย่างไปซุปเปอร์แล้วเห็นผลิตภัณฑ์ที่เปลี่ยนแพ็คเกจใหม่ก็จะคอยคิดละ ว่าเปลี่ยนเพราะอะไร เปลี่ยนแล้วดีกว่าเดิมมั้ยยังไง อะไรแบบนี้ หรือจริงๆ ตามพวกดราม่าต่างๆ ก็มีส่วนนะ ทำแบบนี้แบบนั้นแล้วเจอปัญหาอะไร ผู้บริโภคทำยังไง แล้วเจ้าของแบรนด์แก้วิกฤติยังไง คิดว่าที่เขาทำถูกหรือผิดยังไง ฯลฯ
กูเครียดงานมาก ก่อนหน้านี้บ.ให้กูทดลองตน.ใหม่เพื่อเตรียมโปรโมต แต่กูทำแล้วไม่ชอบไปขอหัวหน้าว่าไม่อยากทำ อยากทำตำแหน่งเดิม ชอบงานแบบเดิมมากกว่า เค้าก็ไม่ให้กูลง มีแต่จะพยายามดันกูขึ้นมาให้ได้ แล้วพี่เลี้ยงที่ดูแลกูก็เอาแต่ด่ากูที่ทำงานไม่ได้ ทำงานช้า ไม่เข้าใจงานเค้า หาว่ากูไปเป็นภาระถ่วงแข้งขาเค้าอีก กูก็ปรึกษาหัวหน้าตลอดว่ากูไม่ไหวแล้ว แต่เค้าก็บอกแค่ให้กูทนๆๆๆๆๆๆๆ จนกูขึ้นตำแหน่งใหม่มา กูก็ยิ่งโดนด่าหนักกว่าเดิมอีก กูจะสติแตกอยุ่แล้วว่ะ ตัวกูไม่มีความมั่นใจพอที่จะย้ายบ. กูเลยทนอยู่ต่อที่บ.นี้ แต่กูก็พยายามขอเค้าลงจากตำแหน่งใหม่ เค้าก็ไม่เข้าใจกูซะที
พวก recruit ดีปะวะ เค้าติดต่อมาอะ
งานสายโปรแกรมเมอร์ ตอนอายุ25นี่ควรจะเงินเดือนประมาณเท่าไหร่ดีวะ อยากพัฒนาตัวเองนะ แต่ช่วงนี้ไม่มีไฟเลย
>>105 กูอยู่สายนี้นะ แต่บ.กูกดเงินมาก ในขณะที่เพื่อนกูได้ 30k กันแล้วกูเพิ่งแตะ 25k ตอนอายุ 25น่ะ แต่นั่นก็เป็นเรื่องหลายปีมาแล้ว จนตอนนี้กูเพิ่งจะได้ลิ้มรสของคำว่า 30k เอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเงินเดือนขึ้นอยู่กับบริษัท และเป็นพนง.ประจำหรือเป็น outsource ถ้า outsource ยังไงเงินก็ดีกว่าพนง.ประจำ แต่ไม่มีสวัสดิการ หักค่าจ้างรายวันถ้ามึงหยุดไรงี้ เพราะฉะนั้นก็ต้องชั่งนน.เอา แต่ที่แน่ๆ เดี๋ยวนี้โปรแกรมเมอร์สตาร์ททีก็น่าจะ 20k up แล้วล่ะ
ขอปรึกษาหน่อยได้ไหมพี่โม่ง
กูเงินเดือน15k-35k เเต่ทำงานฟรีเเลนซ์อยู่บ้าน รายจ่ายน้อย อยากรู้ว่าดีไหมเทียบกับทำงานบ.
กุเรียนจบมาเเต่ชอบทำงานฟรีเเลนซ์ของตัวเอง พ่อเเม่ก็ชอบพูดกรอกหูว่าไปทำงานบ.ไปมันไม่มั่นคง เเต่กูไม่อยากไปทำเพราะสายที่กูจบมากูไม่ชอบเลย
เเต่ฟรีเเลนซ์มันก็ไม่เเน่ไม่นอน อยากขอคำเเนะนำหน่อยว่า ควรลองไปทำงานประจำไหม ฟรีเเลนซ์กูรายได้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกเดือน ตามปริมาณลูกค้าที่เข้ามา ทำเเล้วมีความสุขดี
เเต่พอลองๆมาคิดดูก็กลัวๆเหมือนกัน เผื่อลูกค้าหายงี้ เงินหด ประกันสังคมก็ไม่มีด้วยสิ
>>109 ถ้าอายุยังน้อยแนะนำให้ลองทำงานประจำ+ทำงานเดิมเป็นงานเสริมแบบกูมั้ย เพราะงานประจำจะลองทำได้ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้น พอแก่ตัวแล้วไม่เคยทำงานประจำมาก่อนเลยถึงตอนนั้นจะไปหางานประจำทำก็หายากแล้ว คิดว่าทำแบบนี้ตอบโจทย์ที่สุด มีความมั่นคงจากงานประจำ แต่ก็ยังรักษาคอนเนคชั่นงานเสริมเอาไว้ เผื่อวันไหนไปต่อกับงานประจำไม่ไหวก็ยังมีงานเสริมเอาไว้ทำเป็นฟรีแลนซ์ต่อไป แต่ข้อเสียคือเหนื่อยมากทำงาน 7 วัน เวลาท้อๆ บางทีก็จะถามตัวเองว่าจำเป็นต้องเหนื่อยขนาดนี้มั้ยเนี่ย โสด ตัวคนเดียว ภาระอะไรก็ไม่มี จะไปเที่ยวไหนไม่ค่อยได้ไปเลย ติดทำงานเสริมนี่แหละ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้รับปากเค้าไว้แล้ว ทุกอย่างมันก็มีดิวของมัน เดือนไหนมีวันหยุดนักขัตฤกษ์เยอะๆ หน่อยถึงพอได้หายใจหายคอชิลล์กับเค้าบ้าง
>>109 ตอนนี้เป็นฟรีแลนซ์ได้อยู่ก็เป็นไปก่อน ได้ทำงานที่ชอบยังไงก็ยั่งยืนกว่า ไม่ว่างานประจำหรือฟรีแลนซ์ต่างก็ไม่มั่นคงกันทั้งนั้นแหละ ที่ต่างกันกูว่าคือสวัสดิการต่างๆ ซึ่งถ้างานฟรีแลนซ์มึงโอเคมึงก็สามารถจัดหาสวัสดิการให้ตัวเองได้ เช่นการซื้อประกัน ส่วนเรื่องความคิดเห็นที่บ้าน เขาก็ห่วงนั่นแหละ คาดหวังว่าบริษัทจะช่วยดูแล(จริงๆ ก็ไม่หรอก) มึงก็ต้องทำให้เขาเห็นว่ามึงดูแลตัวเองได้ ทำแล้วมีเงินเก็บ(ถือซะว่าเป็นโบนัส) มีประกันสุขภาพ(ดีกว่าประกันสังคมอีก) และให้แบบสวยหรูเลยมึงก็บอกเขาไปว่าที่ทำๆ ฟรีแลนซ์อยู่เนี่ยก็กำลังสะสมทั้งประสบการณ์และเงินทุนเพื่อเปิด บ.ของตัวเองไง พอพ่อแม่เห็นมึงมุ่งมั่น โอเค เขาก็วางใจแล้ว
ถ้ากูทำฟรีเเลนซ์ไปซักปี-สองปีเเล้ว รายได้เท่าเดิมควรจะไปหางานบ.เเล้วสินะ เพราะน่าจะไม่เหมาะละ ทำบ.เงินเดือนขึ้นทุกปี
>>113 ลองดู กูว่าเหนือกว่าเรื่องเงินคือพฤติกรรมการทำงานร่วมกับคนอื่นมากกว่า อย่างกูนิเข้า บ.สายตลอด ทำงานกลางคืนทำงานคนเดียวจะมีสมาธิและประสิทธิภาพมากกว่า และมักจะหงุดหงิดเวลาคนอื่นทำสิ่งนึงไว้ไม่ดี(ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่มันไม่ยอมทำให้เต็มที่ ทำไปวันๆ)โดยที่รู้ว่ากูสามารถทำเองได้ดีกว่า หรือการหัวเสียกับตรรกกะเพี้ยนๆ ของคนแผนกอื่น รู้สึกเหมือนกำลังโดนกล่อมเกลาให้ทำงานส่งๆ ไปวันๆ ตามพวกเขาแล้วทำให้กูรู้สึกแย่กับตัวเอง อะไรเหล่านี้กูคิดว่ากูเหมาะกับการเป็นฟรีแลนซ์มากกว่า ก่อนนี้ก็ทำได้สองสามปีอยู่ จนพี่ที่เคารพรักดึงมาร่วมทีมเลยทนสภาพแวดล้อมมาได้ 2 ปีละ มันก็ดีในแง่เงินมั่นคงในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ แต่ถ้าพี่เขาออกเมื่อไหร่แน่นอนกูออกแน่ รู้ตัวเลย
>>109 ถ้าสามารถทไงานประจำควบฟรีแลนซ์ได้มันก็ดีนะ ลดงานฟรีแลนซ์ลงจะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่ยังมีคอนเนคชั่นอยู่ เผื่ออยากจะเปลี่ยนงานหรือออกจากงานมาทำฟรีแลนซ์อีกรอบ
บริษัทเดี๋ยวนี้มันก็ไม่ค่อยมั่นคงแหละว่ะ ยกเว้นมึงจะทำงานดีและเก่งพอจะอยู่บ. ใหญ่ได้นานๆ แต่อย่างน้อยเข้าบริษัทมันก็มีคอนเนคชั่นเพิ่มมากขึ้น ได้เก็บปสก การทำงานด้วย เผื่อในอนาคตอยากจะเลิกทำฟรีแลนซ์แล้วก็ยังมีทางไปต่อได้
>>114 นั่นแหละคือข้อดีข้อนึงของการทำงานประจำ ต้องมาอดทนกับพวกตรรกะเพี้ยนๆ กับอะไรอีกมากมาย กูว่าวุฒิภาวะและความอดทนกูดีขึ้นเยอะเลย สมัยทำงานฟรีแลนซ์กูต้องรับมือแค่กับลูกค้าอย่างเดียว อย่างอื่นกู manage เองได้หมด พอมาทำงานบริษัท ต้องทำงานเป็นทีม ต้องประสานงานกับแผนกอื่น ลูกค้าก็ต้องรับมือ เจออะไรบัดซบเยอะดี ถือเป็นประสบการณ์และฝึกความอดทน ฝึกสกิลการจัดการที่กว้างขึ้น การแก้ไขปัญหาทั้งเฉพาะหน้าและระยะยาว แต่ถ้าใครชอบไม่ชอบก็แล้วแต่นะ กูก็มีทั้งโมเมนท์ที่คิดว่ามันก็ดีที่ทำให้ตัวเองโตขึ้น เก่งขึ้น กับทั้งโมเมนท์ท้อๆ ว่าทำไมกูต้องมาประสาทแดรกกับพวกhereนี่ด้วย กลับไปทำฟรีแลนซ์เหมือนเดิมดีกว่ามั้ย
ไม่รู้ว่าถูกมู้มั้ย กูเพิ่งมารู้ตอนมีอายุนี่แหละ ว่ากูใช้เงินเป็น...........เป็นเบี้ยเลยว้อย
สมัยเด็กๆ กูมีเงินเก็บเยอะมากนะ แบบที่บ้านไม่ให้ซื้อไรเลย
แต่พอเริ่มทำงาน กูก็เริ่มใช้เงินเดือนไปซื้อของไม่จำเป็น
ตอนนี้ เกม ของเล่น หนังสือ นี่ แทบจะเต็มห้องกูโดยที่กูไม่ได้เล่น/อ่าน
กูก็พอรู้ว่า ซื้อมาดองไม่ค่อยจะดี แต่บางทีกูก็แบบ shopping therapee อ่ะ รู้สึกดีที่ได้ซื้อของที่อยากได้ตอนเด็ก
แต่มันจะมาเชี่ยตอนปลายๆ เดือนแบบนี้แหละ 555
>>120 เชี่ยยยย มึงกับกูนี่เหมือนกันมาก
พอกูทำงานหาเงินเองนี่กลับไม่มีเงินเก็บเลย กูแบบตั้งใจทำงานหาเงิน เครียดกับงานแล้วพอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เงินเดือนออก กูก็ไปคลายเครียดด้วยการช็อปปิ้ง จากที่เครียดแทบตายคือฟินยิ้มหน้าบาน วนลูปไปเรื่อยๆ
ยิ่งกูหักใจไม่ไปซื้อของข้างนอกนะ เว๊งงง กูช็อปในแอปมือถือก็ได้ อิแอปสีส้มๆนี่ตัวดูดเงินกูเลย เอามือเลื่อนหาไปหามา จากที่ไม่จำเป็นกูก็กดเข้าตะกร้า กดชำระเงิน นั่งยิ้มรอของมาส่งที่บ. พอของมาถึงกูก็กุมขมับ กูทำอะไรลงไป๊----- /ตีมือตัวเอง
>>120 กูก็เป็นจ้า ใครแม่งบอกวะว่าพอทำงานเองแล้วจะไม่อยากใช้เงิน โอโห โคตรไม่จริง กูนี่ซื้อของมากองไว้ในห้องเยอะมาก หนังสือ เกม ซื้อมาแล้วก็ไม่ได้แตะซักที วางดองไว้จนฝุ่นเกาะไปหมดแล้ว กูว่าจริงๆ กูแค่มีความสุขเวลาได้จ่ายเงินซื้ออะมึง ก่อนจะซื้อก็อยากได้มาก แต่พอเป็นเจ้าของจริงๆก็เฉยๆ ละ รู้สึกดีสุดตอนได้จ่ายเงินแล้วรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นเจ้าของนั่นแหละ แย่ชิบหายเลยโว่ย
>>121 กูด้วย สมัยเรียนประถม-มัธยม พ่อแม่ให้เงินน้อยจนทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่าเค้าคิดอะไรของเค้าอยู่วะ
คือน้อยแบบวันไหนข้าวโรงเรียนกินไม่ได้ก็ไม่มีเงินซื้อน้ำหวาน เพราะเงินวันนึงก็พอแค่ซื้อข้าวไข่ดาวจานเดียว
ขึ้นมหาลัยก็ไปอยู่ชานเมือง แล้วไม่มีรถจะไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ยังดีที่มีเพื่อนฐานะพอๆกันสุมหัวด้วยกัน
ทำงานแรกๆก็ไม่กล้าใช้เงินนะ รู้ตัวอีกทีก็ผลาญเงินเป็นว่าเล่นไปแล้ว
ทุกวันนี้ไม่ถึงกับใช้เดินชนเดือน พอมีเหลือเก็บเดือนละนิดๆหน่อยๆ แต่พอเก็บเงินได้ประมาณนึงก็เอาไปเที่ยวหมด
ของนี่ซื้อมาดองแม่งทุกอย่าง นิยาย เกมส์ การ์ตูน กองเต็ม แต่ก็ยังไปซื้อมาสุมเพิ่มทั้งที่ของเก่ายังไม่ได้เอาออกจากถุง
ยังดีว่าไม่ติดซื้อของออนไลน์
เงินอีกส่วนเลยหายไปเป็นค่าอาหาร+ค่าเหล้า ช่วงที่หนักๆซัก 2 ปีก่อนนี่ข้าวกลางวันกินร้านแพงๆตลอด เลิกงานไปกินเหล้าทุกวัน
แต่ถึงจุดนึงต้องเลิกเพราะอ้วนซะงั้น
อ่านของเพื่อนโม่งหลายๆคนแล้วอดคิดไม่ได้ว่า การที่พ่อแม่ให้เงินน้อยๆเพื่อสอนให้เรารู้จักการประหยัด ดันทำให้เด็กเกิดใช้เงินมือเติบเพื่อตอบสนองในความต้องการวัยเด็กรึเปล่าวะ
>>127 กูประหยัดตอนเด็กจนเป็นนิสัยโตมาก็ใช้เงินเยอะขึ้นแต่ก็ประหยัดมากเทียบคนรายได้เท่ากันเงินเก็บกูนี่เกินครึ่งของรายได้นะ จะจ่ายกะเกมส์ซะส่วนมาก คอมก็เก่าๆใช้จนเสป็คมันเล่นเกมส์ไม่ได้ถึงเปลี่ยน กูว่าสร้างนิสัยมันก็ช่วยได้นะแต่ต้องสอนเหตุผลและขึ้นกับตัวลูกด้วย
>>127 มันเป็นนิสัยที่ดีนะ การให้เงินน้อยตั้งแต่เด็กช่วยให้ไม่ใช้เงินเกินตัว ที่บอกว่าโตแล้วใช้เงินเยอะๆได้ กุว่ามันใช้เงินไม่เป็น ใช้วันนึงก็หมดไปพรุ่งนี้หาใหม่ มันไร้สาระถ้ารู้จักใช้เงินแต่ละวันให้เป็นกุว่าใครๆก็มีตังเก็บทั้งนั้นแหละ เป็นคนประหยัดดีอยู่แล้วแค่ต้องหัดคุมเงินด้วย โตมาแล้วใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายมีถมเถไป
>>127 ถ้าถามกูคือมันต้องมีความพอดีด้วย เหมือนที่คนรายได้น้อยมากๆจะไม่ค่อยเก็บออมหรือลงทุนเพราะมองไม่เห็นอนาคตนั่นแหละ
อย่างกูเงี้ยไม่มีโมเม้นเก็บเงินซื้อของที่อยากได้เองเหมือนเด็กคนอื่นเลย
เพราะค่าขนมที่ได้น้อยจนถึงไม่ใช้เลยก็ต้องเก็บ 2-3 ปี ถึงจะพอซื้อ ถึงกูจะไม่ค่อยใช้เงิน
ถึงเวลาเก็บได้ของที่อยากได้มันก็เอาท์แล้วอะไรแบบนี้ เลยไม่ซื้ออยู่ดี เด็กๆเลยเป็นพวกอยากได้อะไรก็ช่างแม่งไป
มีอีกเคสที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเท่าไหร่ คือญาติกูห้ามลูกกินขนมหรือ junk food จนเด็กเก็บกดอยากกิน
จะได้กินเฉพาะเวลาญาติพาไปเที่ยงแล้วพ่อแม่ไม่อยู่ด้วยเท่านั้นเลย กลายเป็นคนชอบของพวกนี้ไปเลย
โตขึ้นมาก็แอบไปซื้อกินลับหลังพ่อแม่จนอ้วน ยังดีที่ถึงจุดนึงเริ่มโตห่วงเรื่องหน้าตาเลยค่อยๆเลิกไปได้เอง
สรุปสำคัญที่สุดคือความพอดี ซึ่งพูดง่ายแต่ทำยากชิบหาย
https://pantip.com/topic/38205493
เห็นว่าโลตัสจ้างออกทั้งประเทศ คิดว่าไงกันวะกับอนาคตสภาพเศรษฐกิจไทย
>>131 แบ่งเป็น 2 ประเด็นนะ
- จ้างออก ด้วยการจ่ายเงินชดเชย *10-*17 ตามกฏหมายแรงงาน จะว่าก็ไม่ได้มันไม่ผิด
- จะว่าเกี่ยวกับเศรษฐกิจไทย ก็ไม่ถูกนักเพราะสาเหตุที่จ้างออกเพราะบริษัทแม่ขาดทุนหนัก เลยปรับโครงสร้างใหม่
ถ้าบริษัทแม่ไม่สั่ง โลตัสไทยอยู่ได้นะเพราะมันติด top 10 บริษัทที่ทำรายได้สูงในไทย และมันก็แก้เกมทยอยเดินแผนย่อยสาขาเป็นร้านสะดวกซื้อไปบางส่วนแล้ว แต่ล่าสุดบริษัทแม่ไม่ยอมเดินเกมแบบสายป่านยาวเหมือนแต่ก่อน อันนี้แบบสายฟ้าแลปเลย
ส่วนเรื่องนี้ จะว่าไงล่ะเป็นกันทั้งโลกนะ สภาพนี้ธรุกิจไหนเอามาขาย online ได้ก็ใช้คนน้อยลง
ร้านค้าขนาดใหญ่ ที่ไม่อยู่ในตัวเมือง ความจำเป็นก็ลดลงเป็นธรรมดา เพราะคนสั่งให้เอาของมาส่งที่บ้านได้ พวกธุรกิจการเงิน ธนาคารอันนั้นก็กระทบหนักยุปสาขาเป็นว่าเล่น
ปล. เรื่องยุบสาขาเดี๋ยวมีอีกเยอะ เพราะมีอีกเรื่องที่กระทบทั่วโลกคือการขึ้นดอกเบี้ยสหรัฐ เกมโยนตังค์สลับกระเป๋าขนาดใหญ่นี้ ตัวเล็กตัวน้อยชิบหายหมด
ไปขายออนไลน์บ้างดีมั้ยเนึ่ย เห็นเพื่อนขายครีมออนไลน์อะพเตตัสชีวิตดี๊ดี
>>127 ไม่นะ สมัยเรียนแม่ให้เงินกูน้อยมาก เดือนละ 4,000 บาทเอง ตอนนี้กูเพิ่งจบทำงาน ก็ยังติดนิสัยประหยัดอ่ะ ประหยัดกว่าตอนเรียนอีก ร้านแพงๆ บุฟกูไม่กินเลย ใช้เงินแค่กับของกินพื้นๆ มีซื้อเครื่องสำอางค์นิดหน่อย เดือนนึงกูเก็บเงินได้อย่างน้อยประมาณ 70% ของรายรับ
แต่คือกูมีเป้าหมายการเก็บเงินไปเรียนต่อไง
>>127 แล้วแต่คนว่ะ อย่างกูเนี่ย ตอนเด็กๆ ได้เงินน้อยมาก มหาลัยได้เดือนละสี่พันงี้ พอหาเงินได้ก็ใช้เยอะนะ แต่ไม่เคยชนเดือนเลย กูใช้ในขอบเขตที่กูหาได้อะ ได้เงินมาปุ๊บ กูแบ่งไปฝากธนาคารเลยครึ่งนึง ที่เหลือกูถือว่ากูมีเงินเก็บแล้ว จะใช้กับอะไรก็ได้เงี้ย แล้วส่วนมากมันจะไปลงอยู่สามอย่าง กิน เที่ยว ซื้อของ สองอย่างแรกเนี่ย โอเค ส่วนซื้อของอะ บางทีกูแค่มีความสุขเพราะได้จ่ายเงินจริงๆ ว่ะ 5555
ถ้าบริษัทนึงให้เงินเดือนจูเนียร์ 40 สตาฟ 45 ซุป 50
1.คิดว่าระดับเมเนเจอร์บริษัทนี้จะให้ประมาณเท่าไหร่?
2.เงินเดือนห่างกันประมาณนี้คือปกติไหม? ความรู้สึกเราคือบริษัทนี้สตาร์ทสูงพอสมควร แต่ระยะห่างของแต่ละตำแหน่งทำไมมันต่างน้อยจัง เพราะอย่างจูเนียร์สตาร์ท 40 ทำงานไปเงินเดือนมันก็ขึ้นทุกปีใช่ปะ พอได้ปรับตำแหน่งเป็นสตาฟ เอาจริงๆ เงินเดือนที่ปรับประจำปีมามันก็แทบจะไปชนกับเงินเดือนเริ่มต้นของระดับสตาฟอยู่ดีแล้วอะ -_-" กลายเป็นเหมือนปรับเงินเดือนประจำปีเฉยๆ หรือมันเป็นเรื่องปกติ? พอดีไม่เคยทำงานที่อื่น
>>139 ถ้างาน office ที่กูเจอทั่วไปไม่เฉพาะทาง ถ้าเด็กใหม่สตาท 20k สตาฟ มี ปสก ราวๆ 25-30k ซีเนียร์ก็ 30-45 แล้วแต่อายุ หัวๆขึ้นไป 60k - 100k ยาวไปไดเรคเตอร์ก็สัก 2-300 k (มโนเอาแต่น่าจะประมาณนี้เห็นโม้ว่าโบนัส 4.5 เดือนได้หลักล้าน) แต่มันก็แล้วแต่สายงานด้วยละพูดยาก ถ้าเห็นก็ gap พอๆกัน 5-10k แต่ถ้าของมึงเริ่ม 40k ไอ 5k มันเลยดูน้อยไงคิดเป็น %
เห็นราคาบ้านในเมืองแล้วท้อใจชิบหาย ถึงจะเป็นมนุษย์เงินเดือนจนๆก็อยากมีบ้านนะ ทุกวันนี้อาศัยคนอื่นเค้าแม่งก็รู้สึกเหมือนเป็นประชากรชั้นสอง จะซื้อบ้านเองก็ไม่ไหว แถมทำงานในเมือง ให้ไปซื้อบ้านนอกเมืองมันก็ไม่สะดวก ทำไงดี มีใครมีทางออกให้กูมั่งมะ
กูสมัครงานไม่ผ่านอีกแล้วอ่า ฮือออออ คือเจอ Assesment Test กุตอบตามตรงไปทุกข้อเลย ละไม่ผ่านคือเค้าแค่ไม่อยากได้คนแบบกู หรือกูควรตอบให้มันโปรกว่านี้วะ (,__,
*วางแผน
ฉันคิดจะทนให้นานแต่นานกว่านี้คงไม่ไหว
>>143 เช่าแล้วรู้สึกไม่คุ้มค่า กูจะสามสิบแล้วอยากมีสมบัติเป็นของตัวเองบ้าง อย่างน้อยถ้ามีบ้านเป็นของตัวเองมันก็มีที่ให้กลับไป มีสถานที่ที่เป็นของตัวเองจริงๆ เช่าเค้าอยู่เหมือนลงเงินไปแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย กูอยากได้บ้านของตัวเองอยผุ่ระยะยาวไม่ใช่ที่อยู่อาศัยชั่วคราว
>>145 >>147 >>148 สายอาชีพกุไม่มีอยู่ในต่างจังหวัด กุเลยจำเป็นต้องทำงานในเมือง ถ้าซื้อบ้านชานเมือง กูจะต้องเสียเวลาเดินทาง ค่าโดยสาร ถ้าซื้อรถเองก็จะมีภาระเรื่องรถอีก แล้วรถก็ติดชิบหาย อย่างน้อยถ้ายังอยู่ในเมืองชีวิตมันก็ง่ายกว่า เพราะอย่างที่บอกว่าสายงานกูมันมีงานแค่ในกรุงเทพ
แล้วที่อยากได้เป็นบ้านหรืออาคารพาณิชย์มากกว่าเพราะกูอยากจะวางแผนทำธุรกิจในอนาคตควบคู่ไปกับงานประจำด้วย คอนโดมันมีไว้แค่อยู่แต่ทำอะไรไม่ค่อยได้ จะเลี้ยงหมา ปลูกผัก ทำสวนหรือขยับขยายอะไรก็ไม่ได้ ถ้าเป็นบ้านกูอาจจะทำอย่างอื่นได้มากกว่าแค่อยู่เฉยๆ แต่ยังไงก็ไม่คิดจะออกจากงานประจำแน่ๆ เลยต้องหาในเมืองเพราะตั้งใจว่าจะปักหลักอยู่ที่นี่แล้ว
ส่วนบ้านต่างจังหวัดมันก็มีอยู่แล้ว เป็นบ้านมรดกเนี่ยแหละ แค่ต่างจังหวัดมันไม่มีงานไง ก็จบ เดินทางตั้ง 12 ชม. ชิบหาย
>>152 ก้นั่นแหละที่หาอยู่ ดันเสือกทำงานในตัวเมืองเลย แถวๆอารีย์เงี้ยะ แล้วราคคาที่ก็แพงสัส เอาออกมาจากอารยืหน่อยๆก็ยังแพงชิบหายอยู่ดีถ้าเอาแบบยังพอหายใจได้บ้างก้นุ่นเลย ดอนเมือง ซึ่งแม่งก้ไกลและกว่าจะมาถึงที่ทำงาน รถก้ติดเหี้ย รถไฟฟ้าก็ไม่มี คือเดินทางยากเวอร์
เอาแค่ผ่อนคอนโดแถวนี้ ราคาแม่งก็สี่ห้าล้านละ กุท้อใจ
>>153 มึงไม่ลองดูพวกบ้านมือสองบ้างล่ะ กูซื้อบ้านตั้งแต่อายุ 24 คือทำงานมาปีนึงก็ตัดสินใจกู้ธนาคารซื้อบ้านเลย ซื้อเป็นทาวน์โฮมมือสองแนวรถไฟฟ้า แต่ไม่ใช่ใจกลางเมือง ราคากูรับได้ กูก็ทำงานในตัวเมืองก็อาศัยนั่งรถไฟฟ้าเอา ซึ่งกูว่ากูโอเคกว่าการไปซื้อบ้านหรือคอนโดที่ใจกลางเมือง เพราะราคาที่ดินมันแพงเวอร์เกินไปที่กูจะรับไหว เดินทางด้วยรถไฟฟ้าก็แป๊บๆ ถ้ามันไม่งี่เง่าเสียบ่อยๆน่ะ
บ้านที่ภูเก็ตก็แพง กู 3x แล้วยังต้องเช่าเขาอยู่ เศร้า อาการเดียวกับ 151 ตรงที่ถ้าไม่ใช่ กทม.หรือจังหวัดหัวเมืองก็ไม่มีงานสายนี้ให้ทำ กูอุตส่าห์หนีกรุงเทพมาแล้ว ที่นี่แม่งเสือกค่าครองชีพสูงกว่าตอนอยู่กรุงเทพอีก(แต่อยู่สบายใจกว่า) จริงๆ ราคาคอนโดก็พอผ่อนได้อยู่หรอก แต่กูดันมีแมวติดมาด้วยนี่สิ
>>159 อยู่ซื้อในซอยที่ติดกับรฟฟแบริ่ง แถวนั้นขายบ้านกันเยอะอยู่ เดินหาเอาตามซอยใหญ่ๆเลย หรือลองเปิดหาตามเว็บรับฝากขายบ้านน่ะ พยายามลองดุที่ชอบ ราคาโอเค แล้วไปดูบ้านจริงก่อน เพราะพวกนี้บางหลังประกาศขายแต่เจ้าของบ้านยังอาศัยอยู่ มึงจะได้ติดต่อเจ้าของบ้านได้โดยตรงไม่ผ่านนายหน้าเสียเงินเปล่าๆ หรือบางหลังเค้าไม่ลงประกาศตามเว็บ แต่ติดป้ายขายหน้าบ้านแทน ตอนกูซื้อกูก็ทำแบบนี้แหละ อาศัยเดินดูตามซอย แล้วหาอันที่โอเค ติดต่อเจ้าของโดยตรงเอา
มึงง กูไม่อยากทำงานขายเลยอ่าา กูไม่ชอบการต้องไปนั่งตื้อชาวบ้านหรือว่าโฆษณาอะไรหลายๆ รอบเลย นี่นายกูให้โปรโมตอีเว้นท์แล้วมันไม่มีคนเข้า กูก็ส่งเมล์ / ไลน์ส่วนตัวอะไรมาหลายรอบแล้วกูเกรงใจเค้าอ่ะ แบบอีนี่แม่งตื้อจังเลยว้อยกูไม่สนๆๆๆ ไรงี้ กูก็กลัวเขารำคาญ รอบนี้มีลดราคากูก็ส่งไปอีกนะแต่กูรู้สึกไม่ดีเลย หลายๆ คนก็บอกว่าก็มีอัพเดทส่งไปใหม่ก็ไม่เห็นเป็นไรแต่ทำไมกูไม่เห็นรู้สึกอะไรแบบนั้นได้เลย กูก็เลยทำๆ ให้มันจบไปพอ นี่กูต้องรู้สึกไม่ดีแบบนี้ไปจนกว่าถึงงานอีเว้นท์เลยสินะ Y Y ไปทำงานต่อละกูมาบ่น กูเครียดจัง
กูนี่ไม่เครียดเรื่องงาน แต่เครียดเรื่องเพื่อนร่วมงานว่ะ
คือกูทำงานให้กับบริษัทที่บ้านอะนะทำมาจะ 3 ปีแล้ว แล้วเมื่อปีที่แล้วเนี่ยน้องสาวกูเพิ่งเรียนจบมาเลยมาช่วย แต่กลายเป็นว่านางเอางานทั้งหมดกูไปทำจนกูไม่มีงาน แล้วมาบ่นว่ากูไม่ยอมช่วยงานซะงั้น ซ้ำร้ายก็คือพี่สาวกูที่เป็นเจ้าของบริษัทเริ่มมองกูว่าไม่มีประโยชน์แล้วว่ะ สังเกตได้ชัดเลยว่างานกูมีน้อยลงจนทุกวันนี้กูว่างไม่มีอะไรทำกันเลย
คือไม่ได้มาบ่นว่าไม่พอใจกับงานนะ แต่มันรู้สึกอึดอัดคล้ายกับว่าอยู่ทำงานไปก็ไม่ได้อะไรอะ แล้วไอ้ความรู้สึกนั้นก็ติดหัวกูอยู่ตลอดเลย แม้ว่าตอนนี้กูไปเรียนต่อในวัน เสาร์-อาทิตย์ แล้วยังไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย เจอแบบกูควรทำไงดีวะ?
>>162 ข้อแรกทำตัวสบายๆ งานไม่ต้องทำมีคนทำแทนอยู่แล้ว ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ กูว่าสักวันคงมีคนพูดแหละว่าไม่ทำไรเลย
ตอนนั้นค่อยตอบกลับไปว่าก็มึงไม่ให้กูทำไรเลย อยากให้ช่วยทำไรก็บอก
ข้อสอง ไหนๆก็สบายๆงานไม่เยอะแล้ว เอาเวลาไปเรียนเพิ่มในวันปกติ หรือหางานนอกรับเพิ่มประสบการณ์ไปอีกที
กู >>162 นะ
เพราะหางานอื่นไม่ได้นี่ล่ะเลยต้องทำงานกับ บ.ที่บ้านแทน แถมปัจจุบันกูก็อายุจะเลข 3 แล้วด้วย คงหางานยากเว้นแต่กูบังเอิญสอบตั๋วทนายผ่าน
จะว่าไปตอนนี้กูอยากหาอะไรเรียนเพิ่มเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูกำลังเรียนบัญชีอีกใบในวันเสาร์-อาทิตย์นี่สิ ถ้าจะลาออกมาเพื่อไปเรียนอย่างเดียวมันจะคุ้มมั้ยวะ?
มันต้องมีเหตุผลว่าทำไมน้องมึงเอางานไปทำหมด ที่ทำงานกุมีรุ่นพี่คนนึง อายุมากกว่า อยู่มานานกว่า แค่ตำแหน่งเท่ากัน สะเพร่ามาก ชุ่ยมาก ทำงานอะไรง่ายๆ เล็กๆ น้อยๆ ก็ผิด เวลาผิดแล้วกุต้องเข้าไปช่วยไปแก้ปัญหาเพราะถึงจะไม่ใช่งานในสโคปกุ แต่ result มันเชื่อมโยงมาถึงงานกุด้วย เดี๋ยวนี้กุเลยอยากให้พี่แกนั่งหายใจทิ้งไปวันๆ ยังจะถือว่ามีพระคุณมากกว่าอีก แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้นางทำอะไรเลยนะ พยายามให้ทำงานที่ง่ายที่สุด งานที่ผิดแล้วจะมีผลกระทบน้อยที่สุด นางก็ดราม่าว่าทำไมให้พี่ทำแต่งานไม่สำคัญ นางคงคิดว่าเด็กๆ ในทีมจะเอาหน้า จะเกทับนาง จริงๆ ไม่ใช่โว้ย ทุกคนเหนื่อยกับการต้องตามแก้ปัญหาที่นางก่อจนทำเองดีกว่า
ปล อย่าดราม่านะ ไม่ได้ว่ามึง แค่อยากเล่าประสบการณ์ส่วนตัวเพื่อให้เห็นว่าเหรียญมันมีหลายด้าน ลองพิจารณาประกอบดู
กูไปถามในพันทิปแม่งโดนแซะรัวๆ คือพวกมึงเป็นอะไรกะรัฐบาลมากป่าววะ คือกูไม่ได้แซะ กูก็แค่ถามดีๆ สงสัยแค่ว่า
พอมีคนมาโพสว่าขายของไม่ได้ร้านเจ๊งเศรษฐกิจไม่ดี ก็จะมีคนมาบอกไม่ปรับตัว ไปขายออนไลน์สิ
ทีนี้พอมันบอกให้ไปขายออนไลน์กันหมด กูก็คิดว่าอ่าวถ้าไปขายของเหมือนๆกันหมด ยังงี้มันก็วัดกันแค่ราคาแล้วป่ะ
ซึ่งคนที่ทำราคาถูกสุดได้ก็คือผู้ผลิต ถ้าเป็นยังงั้นรายย่อยไปขายออนไลน์แม่งก็ตายอยู่ดีป่ะวะ
เหมือนแค่ป้องรัฐบาลเฉยๆ คือไปขายออนไลน์มันแก้ปัญหาได้ไม่จริงไงในรายย่อย
>>167 มึงพูดมาก็ถูกนะ แต่กรณีของกูนี่กูมั่นใจว่ากูทำงานได้ดีกว่าน้องกู เพราะทุกอย่างที่มันทำกูก็ทำมาก่อนมันทั้งหมดละ
แต่จะมีแค่บางอย่างที่กูทำแบบมันไม่ได้ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการรับลูกค้า กับการเข้างานเร็วเท่านั้น แต่เรื่องความละเอียด ความถูกต้องนี่กูดีกว่าหมด แถมกูทำบัญชีด้วย
>>169 กูว่าพวกแนะนำมันไม่ได้ขายเองมั้ง
แต่คิดว่าคนขายน่าจะเพิ่มขึ้นจริงๆนะ พันทิพ(รวมถึงทุกที่)บางทีก็ไม่น่าฟังทุกอย่างที่มีคนพิมพ์อ่ะ
โม่งก็มีความเห็นไม่น่าฟังเยอะ แต่เพราะเป็นโม่งเราเลยมี filtered กรองคนโทรลทิ้งอัตโนมัติ
ความเห็นส่วนตัวคือ เศรษฐกิจมันไม่ดีแหละ แต่มันก็ไม่ดีมานานมากละ ตั้งกะยุคฟองสบู่เลยมั้ง
แต่คนขายของออนไลน์เยอะขึ้นจริงๆ นะ
ลูกค้า(ไม่ใช่ลูกค้าหรอก แต่ถ้าพูดรายละเอียดเดี๋ยวโม่งแหก)ของกู แม่ง เป็นขายของออนไลน์เพิ่มขึ้นจากช่วง 4-5 ปีก่อน พอสมควร เมื่อก่อนแทบไม่มี เดี๋ยวนี้เจอราวๆ 40%
>>169 จริงๆ มันก็ไม่ถูกต้องไปซะทั้งหมด ผู้ผลิตที่ไม่ขายรายย่อยก็มี / เอาจริงๆ กูคิดว่าที่มึงมาบ่นๆ เนี่ย เพราะอยากจะแซะรัฐบาลแต่ดันมาปกป้องก็เลยหัวเสียซะมากกว่า แต่ถ้ากูเข้าใจผิด แล้วมึงอยากรู้รายละเอียดเรื่องการขายของออนไลน์ หรือการที่เป็นผู้ผลิตแล้วปรับตัวขยายตลาดออนไลน์ ก็ค่อยมาถกกันอีกทีโดยตัดประเด็นเรื่องพันทิพและรัฐบาลออกไปนะ พอดีที่นี่มันซาลารี่แมน
บ่นเพิ่มนิด ขอบอกเลยว่าในฐานะคนทำบัญชีให้ บ. แล้วกูปวดกะบาลกับการทำงานของพี่และน้องกูมาก
คือแม่งจ่ายกันแบบไม่มีการคำนวณอะ จะจัดจะจ้าง organize แม่งก็จ่ายแบบไม่คำนึงถึงกำไร-ขาดทุนเลย ซึ่งไอ้คนที่เห็นตัวเลขอย่างกูนี่เห็นแล้วถึงกับสะดุ้งจนต้องไปเตือนว่านี่มันฟุ่มเฟือยเกิน
แต่เชื่อมั้ย? พอเตือนแล้วแม่งก็ไม่ฟังยังทำเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือใบเสร็จไม่รับ แถมบางอันก็ไม่กรอกด้วยว่าจ่ายไปเท่าไรอีกต่างหาก จนตอนนี้ทำบัญชีไปก็เท่านั้นเพราะแม่งไม่รู้รายจ่ายที่แท้จริงเป็นยังไง
>>177 มึงนิ่งจนมันไม่ให้ความสำคัญกับความคิดเห็นมึงไงถึงความคิดเห็นมึงจะถูกก็เหอะ
กูโดนอยู่ใน บ. เนี่ยคือกูมีประสบการณ์มากกว่า ทำงานสายงานนี้มาเยอะกว่า 10 ปีแล้ว แต่กูเข้า บ. มาทีหลังแม่งไง แล้วแม่งเป็นผญ.แรงๆ อีโก้สูงๆแบบไม่ยอมใคร แถมเป็นลูกรักเมเนเจอร์ด้วย ประสบการณ์ในสายงานต่ำเตี้ย แล้วงานที่แม่งทำขาดทุนตลอด ดีเลย์มั่ง ซื้อของเกินมั่ง ผิดมั่ง
กูเห็นแม่งทำงานไม่มี procedure กูก็เตือนไปเฮ่ยงานมึงจะไม่ทันนะ มึงต้องเช็คของยังงี้นะ กูแนะนู่นนี่ให้สรุปไม่ฟัง ไม่เอากูจะทำแบบเดิมๆ
สรุปโปรเจ็คแม่งก็เจ้งแบบเดิมๆ พอประชุมสรุปกันก็โทดนู่นนี่ ไม่โทดตัวเอง
ตอนนี้มึงระวังถ้า บ.มึงขาดทุนไว้ล่ะกันมันจะหาแพะ
>>177 กูโม่งกงสีเหมือนกัน กูก็ไม่รู้รายละเอียดเบื้องลึกในครอบครัวมึงนะว่าเป็นยังไง
แนะนำว่ามึงก็ลองเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นที่นอกจากบัญชีบ้าง ต้องเข้าใจว่ามึงเป็นเจ้าของเพราะฉะนั้นมึงก็ควรจะรู้รายละเอียดงานส่วนอื่นของในบริษัทให้ได้ทั้งหมด พี่มึงอาจจะคิดว่าเอาน้องมาฝึกงานกับมึงให้น้องมันทำเป็น ส่วนมึงก็ให้ไปเรียนรู้งานในส่วนอื่น ต่อไปพี่น้องจะได้ช่วยกันทำบริษัทก็ก้าวหน้า อันนี้ในกรณี good end
ส่วนกรณี bad end ก็คือ เขาก็เตรียมเฉดหัวมึงออกจากกงสี กูก็ไม่รู้ว่ามึงมีปัญหาอะไรในครอบครัวรึเปล่า หรือมีเรื่องอะไรเบื้องหลัง แต่กำหนดเส้นตายก็คือวันที่ผู้ใหญ่ไม่อยู่ ถ้าผู้ใหญ่ยังอยู่เขาก็เกรงใจผู้ใหญ่กันไม่อยากให้พี่น้องทะเลาะกัน ถ้าจบ bad end จริงมึงก็โดนลอยแพ
ที่นี่มีโม่งเป็นซาลารี่แมนที่ญี่ปุ่นไหม กูอยากปรึกษาไรด้วยหน่อย
เข้าไปทำงานวันแรกแต่เสือกโง่ทำพลาดไปหน่อยนึง ฮือๆ ขอกำลังใจให้กูที
มึงจะพลาดอีกหลายเรื่องไม่ต้องคิดมาก เป็นเด็กใหม่ไม่มีทางเป้ะร้อยเปอหรอก เขาเข้าใจ
งายเหล่าซาลารี่แมนจะปลายปีแล้วช่วงนี้เป็นไงมั่งวะ บ.กูโดนไม่จ่ายโบนัสกลางปีแล้ว+เพดานเงินเดือนใหม่ เงินเดือนใครชนเพดานแล้วเงินเดือนไม่ขึ้นนะฮะ
แล้วพอถามหาเพดานมันเท่าไหร่ HR บอกฟามลับบ.ฮ่ะ อิอิ...
แล้วพอถามอ้าวยังงี้ HR บอกตันแล้วคือตันแล้วตรวจสอบอะไรไม่ได้เลยหรอ HR บอกตามนั้นแหละฮ่ะ อิอิ...
ควย
>>184 โบปรกติเงินเดือนขึ้นปรกติ แต่ปรกติกูขีดเส้นไว้ถ้าทำงานแล้วเงินขึ้นน้อยกว่า 10% กูชิ่งล่ะ
ปัจจุบันทำที่เดิมมาหลายปีแล้วเพราะมันขึ้นเกิน 10% ทุกปี แต่ปีนี้ปริ่มๆ อาจจะอยู่เป็นปีสุดท้าย เพราะหลังจากหัวหน้ากูออกไปปีนึง กลายเป็นเหี้ยอะไรไม่รู้ยัดงานมาให้ยังกะกูกลายเป็น HM กลายๆ เรื่องอะไรก็ให้กูตัดสินใจหมด กูผมเครียสจนผมร่วงแล้วนะฮือ จะลาก็ลาไม่ได้ทั้งที่วันลากูสะสมจนสามารถลาได้ 2 เดือนด้วยซ้ำ ;_;
เบื่อทำงานวันเสาร์ แบตกูหมดแล้วจ้า อยากอยู่บ้านพักผ่อนใจจะขาด วันนี้ทีไรได้ทำงานอย่างเบลอๆทุกที
ถามโม่งวัยทำงานหน่อย พวกพี่ๆมีวิธีรับมือกับการทำงานบรรยากาศกดดันๆกันยังไงอะ ทั้งจากคนกับจากงาน
>183 พอดีกูกะว่าจะไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่ญี่ปุ่น คำนวนจากอายุกู + เรียนภาษา +เรียนต่อป.โท = 30ขวบ จะยังหางานทำที่นู่นได้อยู่ป่าว
สมมุติเรามีวุฒิป.โทของญี่ปุ่น ได้ TOEIC 700+ ประสบการณ์ทำโรงงานในไทยแต่เป็นแบรนด์ดังมากๆที่ญี่ปุ่น
ยุ่น อยู่ยากจะตายตอนนี้ มึงจะไปอยู่อีกเนยอะแถม ไกจิน นี่โครตต่ำพอๆกะจัณฑาณ
แล้วในนี้มีใครทำอยู่สิงค์โปร์บ้างมั้ย บอกทีน่าตามไปหรือเปล่า
เพื่อนโม่งอายุ 30 ควรได้เงินเดือนเท่าไหร่ดี
>>196 คือหมายถึงตอนนี้ยังไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเลยเหรอวะ ถ้างั้นกูว่ามึงไปจีนดีกว่ามั้ย ยุ่นถ้ามึงไม่มีพื้นเลยแล้วต้องไปฟาดกะพวกเก่งเมพภาษาแม่งยากอยู่นะ ส่วนถ้าจีนศก แม่งโตขึ้นทุกวันอะ บริษัทขยายเรื่อยๆ โอกาสได้งานมีมากกว่า แล้วถ้าทำงานในพวกบ ต่างชาติที่จีนนี่อย่างน้อยยังเจอต่างชาติเยอะ อาจจะปรับตัวง่ายกว่าสังคมยุ่นก็ได้
ฮาปปุก็มีหลายแบบ ถ้าเป็นฮาปปุแบบเกิดไทยโตไทยภาษาญี่ปุ่นกระท่อนกระแท่น เค้าก็ไม่นับมึงเป็นพวกเดียวกับเค้าอยู่ดี ที่บริษัทกูมีทั้งฮาปปุและไกจินเดินกันให้ว่อน ถ้าคนไหนพูดญี่ปุ่นแบบไกจินก็จะโดนมัดรวมอยู่ในกลุ่มไกจิน ไม่ถึงขั้นชนชั้นจัณฑาล แต่ยังไงก็ถูกปฏิบัติแบบคนวงนอกอยู่ดี แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ไม่ต้องแคร์ ยิ่งถ้าทำบ.อินเตอร์ยังไงก็มีเพื่อนต่างชาติอยู่แล้ว
>>204 ขอบใจมากมืง กูเป็นฮาปปุเกิดไทยโตไทยแหละ แต่มีญาติอยู่ที่ญี่ปุ่น เลยวางแผนว่าทำงานเก็บเงินอีกสักปีจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นละตั้งต้นทำงานใช้ชีวิตอยู่นู่นไปเลย เป็นเพราะหลังๆมานี้กูเบื่อชีวิตในประเทศกูมีว่ะ เหมือนทำงานจ่ายภาษีทิ้งเปล่าๆ อยู่นู่นกฎเกณฑ์มันเยอะงานหนัก ทำงานแบบเดือนชนเดือนไม่เห็นดวงตะวันกูว่ากูรับได้นะ เพราะคิดว่าไงๆชีวิตนี้คงทำงานเป็นซาลารี่แมนจนแก่แหละ อย่างน้อยเวลามีครอบครัวก็มีครอบครัวในสังคมที่มันโอเคขึ้นมาหน่อย
พรุ่งนี้ สัมภาษณ์งานครั้งแรก ปกติเค้าสัมกันกี่นาทีอะ
สังคมทำงานญี่ปุ่นเป็นไงไม่รู้ แต่เพื่อนไปทำงานเยอะมาก เงินเดือนตีเป็นไทยตก 5-6 หมื่น เห็นแฮปปี้กันดีนะ รวมถึงคนที่แอบปิ๊งด้วย 55555 ถ้าโม่งบอกที่โน่นกีดกันจะภาวนาให้เบื่อกลับไทยมาอยู่กับเราซักที 5555
อันนี้อาจไม่เกี่ยวกับงาน เเต่อยากถามอะไรหน่อยว่ะ
คือกูมีญาติกูที่เเบบชอบถามชอบเสือกว่า ทำงานอะไร เงินเดือนเท่าไร ชีวิตเป็นไงมั่งอะไรเเบบนี้ตลอดทุกครั้งที่เจอกัน
เเล้วที่เเย่คือไอญาตินี่เเม่งก็ชอบเปรียบเทียบ เเบบทำมาปีนึงเเล้วเงินเดือนขึ้นนิดเดียวบลาๆ ดูลูกสิดูพี่คนนู้นนี่นั่นไรงี้ กูเลยรู้สึกโคตรรำคาญมาก เเต่ก็ไม่อยากอะไรกับญาติผู้ใหญ่
อันนี้อยากถามเป็นสกิลหน่อยว่ะ ถ้าสมมุติมีคนชอบถามเเบบนี้ ควรจะเลี่ยงตอบอย่างไรให้ไม่น่าเกลียดวะ เเบบตอบเเล้วผู้ฟังจะไม่อยากถามต่อหรือไม่ดูถูก เรื่องเงินเดือนนี่มันก็เรื่องSensitiveด้วยใช่ปะ ปกติกูก็ไม่ได้บอกใครนะ บอกเเค่เพื่อนสนิทๆที่ไว้ใจได้
>>213 ไม่มีทางที่จะรักษาน้ำใจด้วยและเราพอใจด้วย ปากเค้าเป็นอย่างงั้น ยังไงก็หาเรื่องมาข่มอยู่ดี งาน -> เงิน -> บ้าน -> รถ -> แฟน -> แต่งงาน -> ลูก ->ไปเรื่อยๆ คือหาอะไรมาข่มได้ก็จะคุยอันนั้นไม่หยุดอะ
กูมีญาติคนนึงเว้ย timeline แกแม่งฮามาก
มันเริ่มที่ประมาณม.ต้น กูเรียนรร.ตจว ลูกแกก็ตจว กูชอบอ่านการ์ตูน - ด่ากูทุกวัน อ่านทำไมการ์ตูน ไร้สาระ
เกรดกูออกมาเท่าๆกับลูกแก - เลิกพูดเรื่องเกรด แขวะกูเรื่องไม่ค่อยมี activity นอกบ้านแทน
กูเข้าม.ปลายดังในกทมได้ - เลิกถามเรื่องเรียน
ลูกแกต่อนอก - กลับมาข่ม (ข่มทำไมวะ ก็แค่เอาเงินเก็บมาจ่ายค่าเทอมแพงๆ ใครๆก็ทำได้ป้ะ?)
กูเข้าม.รัฐคณะค่อนข้างดังได้ - อวดน้อยลง
กูจบ ทำงาน ลูกแกยังไม่จบ - เงียบกริ๊บ
time skip มาตอนลูกแกได้ปั๋วรวย - ชั้นภูมิใจกับลูกคนนี้เหลือเกินนนน
ม.ต้นกูเหม็นแม่งมาก เครียดมาก แต่ประมาณม.5กูเริ่มบรรลุ แล้วก็อืมๆกับแกมาตลอดตั้งแต่บัดนั้น ยาวๆไป
แต่มึงควรไปถามใน มู้ปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้องมากกว่านะ
โทษทีว่ะ งั้นเปลี่ยนเป็นถ้าเป็นคนในบ.ชอบถามกันเรื่องเงินเดือนนี่ทำไงวะ
>>217 กูบอกปัดว่าตามกฎบ.เขาไม่ให้พูดเงินเดือน
แรกๆกูก็โดนถามบ่อยอะ พอกูไม่บอกก็ทายกันใหญ่เลยเด้อ เท่านี้ใช่มั้ย เท่านี้ใช่มั้ย บางทีก็ทายกันซะเวอร์ซะจนกูเกือบหลุดบอกไปแล้วว่าไม่ถึงขนาดนั้น แค่...ต่างหาก ดีนะกัดฟันเบรกไว้ทัน ถ้าปฏิเสธหนักแน่นเข้าไว้พอผ่านไปนานๆเขาก็ไม่ถามกันละ ขี้เกียจถาม
อีดอก กูเจอทิ้งบอมป์ทิ้งงานไว้ให้กูทำว่ะ แล้วไม่ใช่ธรรมดา คืออีนี่คนโปรดเมเนเจอร์ ทำงานฟิลเดียวกะกูแต่ไม่ชอบขี้หน้ากู
คืองานกูมันก็มี procedure ของมันอยู่ต้องทำอะไรมั่ง ทีนี้อีนี่ดันไปคุยกะเมเนเจอร์ว่าให้พวกกู+มันทำนู่นนี่นั่นเพิ่ม เมเนเจอร์เออออบอกดีๆ ทำเยอะๆ
พวกกูไม่เห็นด้วย คือแม่งโคตรเยอะทำไม่ทันแน่ๆ แต่อีนี่กระต่ายขาเดียวว่าทันๆ ไม่มีปัญหา พวกกูตะงิดๆ คือมึงก็ไม่น่าทำทันป่ะ
มาถึงบางอ้อวันนี้ คือแม่งขอเมเนเจอร์ย้ายไปทำส่วนอื่น ส่วนพวกกูเจองานหนักโคตร แล้วแม่งย้ายแบบไม่บอกใคร ควยเหอะมึง
ส่งสัยถึงเวลาลาออกแล้วล่ะว่ะ ขอกูหางานใหม่ก่อนเหอะสัด
ถามหน่อยพวกบริษัทใหญ่ๆหรือทั่วไปก้ได้นี่ถ้ารับคนเข้าทำงานเขาดูโหงวเฮ้งกันป่ะวะ พอดีจะทำเคสสตัดดี้เกี่ยวกับความเชื่ออ่ะ ละบริษัทนี่มีคนจีนมะหรือเชื่อกันต่อๆมา ขอบคุณมากก
มีใครเบื่องานแต่ยังไม่ออกซักทีเพราะไม่อยากเสียเพื่อนในที่ทำงานมั้ยวะ แม่งงี่เง่าเกินป่าววะ(กู) ยิ่งอยู่ยิ่งเกลียดบริษัท แต่ยังอยากมากินข้าวเม้าท์มอยไปเที่ยวตจว.กินหมูกระทะกันบ้างกับเพื่อนที่สนิทๆ ในแผนก เพื่อนสมัยมหาลัยก็ห่างกันจนเลิกคบกันไปหมดแล้ว ถ้าไม่มีแก๊งค์นี้อีกกูคงจะเหงา เฮ้อ..
>>225 บ.เก่า กูเกลียดหัวหน้า เกลียดเพื่อนร่วมงาน เกลียดสวัสดิการ เกลียดทุกอย่าง ยกเว้นลูกค้ากับพวกคนจากบ.อื่นที่ดีลงานด้วย คือไปๆมาๆกูดันได้กำลังใจจากคนนอกบ.แทนซะงั้น สุดท้ายเลยกัดฟันอยู่จนงานสุดท้ายจบถึงได้ออก ได้บอกลาคนรู้จักอย่างสบายใจ ส่วนบ.บ้านั่นกูภาวนาขอให้แม่งย่อยยับ ซึ่งมารู้ตอนหลังว่าได้ยับสมใจ 55555555555
บางทีแค่กูสัมภาษณ์ก็รู้สึกได้เลยนะ ว่ากูจะไม่ชอบหัวหน้าคนนี้ แอคเหลือเกิน รักองค์กรเว่อๆ
ช่วงนี้ใกล้สิ้นปีแล้ว เพื่อนโม่งได้โบนัสเท่าไหร่กัน เราได้แค่สามเดือนเอง น้อยกว่าปีที่แล้ว เซง!!!!
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.