Last posted
Total of 1000 posts
>>>/lounge/68/ วันศุกร์ที่หนึ่ง
>>>/lounge/216/ วันศุกร์ที่สอง
>>>/lounge/286/ วันศุกร์ที่สาม
>>>/lounge/408/ วันศุกร์ที่สี่
>>>/lounge/765/ วันศุกร์ที่ห้า
>>>/lifestyle/1530/ วันศุกร์ที่หก
>>>/lifestyle/2284/ วันศุกร์ที่เจ็ด
>>>/lifestyle/3353/ วันศุกร์ที่แปด
>>>/lifestyle/5047/ วันศุกร์ที่เก้า
.......มาดูแล้วเป็นกระทู้ที่ตั้งชื่อได้เรียบง่ายเสมอมาดีจริงๆ สมกับที่เป็นเหล่าซาลารี่แมนผู้สิ้นหวังกับอนาคตอันเจิดจรัสแล้วนั่งทำงานไปวันๆ
>>>/lifestyle/5047/999 ดูที่นิสัยคนที่บอกแล้วมีผลต่อคอนเนคชั่นในอนาคตมากที่สุด ให้เค้ารู้สึกดีกับเหตุผลเรา
สมมุติว่าเข้าทำงานที่นึงได้ไม่นาน แล้วที่ที่อยากได้พึ่งติดต่อมา จะทำยังไงวะ ใครเคยเจอแบบนี้
ปรึกษาหน่อย LTF นี่ควรซื้อจนปี 62 เลยมั้ย คือกูไม่ค่อยเข้าใจว่าถ้าพอสิ้นสุดสิทธิ์ลดหย่อนภาษี ไม่มีคนซื้อเข้า มีแต่คนทยอยเทขายทุกปี มันจะมีผลยังไงบ้าง เห็นบางคนบอกว่าพอมีแต่คนแห่ขาย NAV ก็จะลงๆๆจนขาดทุน แต่บางคนก็บอกว่าแรงเทขายไม่เกี่ยว มันแค่ทำให้ขนาดกองทุนเล็กลง แต่ยังไง NAV ก็ขึ้นอยู่กับตลาดหุ้นอยู่ดี ซึ่ง LTF เป็นสัดส่วนที่น้อยมากไม่ได้มีผลอะไรกับตลาดหุ้นขนาดนั้น คือกูไม่ค่อยมีความรู้ ซื้อเพื่อลดหย่อนภาษีล้วนๆ เลย //แล้วถ้าไม่ซื้อ LTF จะไปซื้ออะไรดี ยังไม่อยากซื้อ RMF อ่ะ แม่งนานไป กูอายุ 30 ฐานภาษี 15
บ่น เตรียมการและประสานงานเรื่องการจัดซื้อไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เห็นบอกเร่งๆ ก็จัดแจงเสร็จ ส่งเรื่องต่อให้ฝั่งธุรการ (กูอยู่ dev)
ปรากฎวันนี้โทรมาบอกว่าให้ช่วยดำเนินการด้วย ด่วน จะรีบใช้
กูก็ อ้าว... สัส (ในใจ) คือจัดเตรียมทุกอย่างให้หมดแล้ว เหลือแค่สั่งซื้อ ไม่ทำล่ะครับ
แล้วโยนเรื่องกลับมาทางกู แถมบอกรีบด้วย (เยี่ยม) กูอยากปรบมือให้จริงๆ
คือเมื่อก่อน คนไม่พอ กูก็ทำให้ ไม่คิดอะไรอะนะ
แต่ตอนนี้คนก็มีแล้ว ยังติดนิสัยแบ่งงานอีกฝั่งมาทางกู ด้วยความเคยชินหรืออะไรก็ตาม
กูก็ได้แต่บ่นในโม่งนี่แหละ เพราะพนักงานที่ดีต้องทำได้ทุกอย่าง
เงินเดือน 20,000 ถ้ารวมโอขยันๆก็ได้ 36,000 ถ้าขี้เกียจๆก็ได้ 28,000 อายุกู25 ตอนนี้ยังไม่แต่งงาน แต่มีภาระผ่อนบ้านให้แม่เดือนละ 6,500
กำลังคิดว่าอยากดาวน์รถสักคันแต่ยังไม่มีเงินก้อน เลยจะหาดาวน์มือสอง มองๆไว้ผ่อนไม่เกิน 10,000 ต่อเดือน จะไหวไหมวะเรา แล้วถ้าหามือสอง
จะหารุ่นไหนดีนะ เก๋งตัวกลางๆหน่อยหรือรถ mini suv อเนกประสงค์ดีวะ หรือรวมๆเงินให้ได้เป็นก้อนแล้วไปดาวน์รถมือ 1 มาขับ แต่เรื่องมือ1มือ2
กูไม่มายด์ว่ะ ตอนนี้แค่อยากเอามาใช้งานเพราะชีวิตประจำวันเดินทางลำบาก ขี่มอไซต์ฝนตกก็เปียกยันไข่
พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกแล้ว เครียดจนนอนไม่หลับเลยว่ะ
ไปติดถ้ำดีกว่าไหม ทนทำงานไปทำไม
มึง มีอะไรที่แดกแล้วจะทำให้สมองเฟรชๆ ป่าววะ ยกเว้นกาแฟ
เรื่องของเรื่องคือกูกินกาแฟแล้วคลื่นไส้ กินแบบหวานก็ท้องเสีย กินแบบขมก็จะอ้วก
แล้วกูแอบหลับไม่ได้ด้วย เจอลูกค้าตลอด แว้บเข้าห้องน้ำยาก
กูง่วงทุกเช้าเลยอยากหลุดจากวังวนนี้ซักที
จะโหลด pornhubลงเครื่องที่ออฟฟิศไงดีวะ
VITB / โสม / แปะก๊วย / พรมมิ ส่วนตัวเชียร์ใบแปะก๊วย
มาโฆษณาบริษัทในโม่งนี่ HR เค้าจ่ายมึงเท่าไหร่วะ
วันนี้น่าจะได้โต้รุ่งอีกแล้ว
หวังว่าปีใหม่จะได้โบนัสสักสามเดือนเป็นอย่างน้อยนะ
ถามโม่งๆซาลารี่แมนกันหน่อยนะว่า ถ้าเกิดเจอหัวหน้างานของเราหรือคนที่เราเกลียดขี้หน้าไปพูดจาตะคอกมารยาทแย่ๆใส่เด็กๆหรือคนทั่วๆไป พูดจาเชิงข่มขู่ ใช้อำนาจบาตรใหญ่ใส่เค้าเพราะตำแหน่งที่ทำงานเป็น บ.ใหญ่ ไม่มีใครกล้าขัดขืนไรได้ และพวกมึงมีโอกาสถ่ายคลิป อัดเสียงส่งหลักฐานไปให้ผู้บริหารดู พวกคณะกรรมการของ บ. นั้นๆจะมีรีแอคชั่นไรไหมวะ? สงสัยมาก แล้วถ้าข่าวมันดังแบบสื่อทุกสำนักต้องมาขยี้อีก บ.จะมีการปกป้องคนๆนั้นไหม?
>>32 จะฟ้องข้างบนต้องดูด้วยว่าข้างบนเค้าอยู่ข้างไหน ถ้าข้างบนเค้าพวกเดียวกัน เราจะโดนเล่นเอง
ฟ้องสื่อได้ จะเป็นการกดดันฝ่ายบริหารให้ต้องลงโทษถึงจะอยู่ข้างเดียวกัน แต่ถ้ารู้ว่าเอ็งเป็นคนถ่ายคลิปเอาไปให้สื่อเอ็งจะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน
สรุปถ่ายคลิปเอาไปให้สื่อได้แต่อย่าให้รู้ว่าเราเป็นคนถ่าย
>>32 แล้วแต่ บ. / แต่ถ้าให้กูเดา บ.จะไม่ทำอะไร เพราะไม่ได้มีผลอะไรกับผลประกอบการโดยตรง อาจจะมีส่ง HR มาพูดเตือนๆ นิดๆ หน่อยๆ แยกคุยทีละฝ่ายแล้วพยายามทำให้เรื่องเงียบเร็วที่สุด แต่ถ้าเรื่องออกไปถึงสื่อ ถึงคนภายนอก ไม่ว่าใครจะเป็นคนผิด คนที่ปล่อยข่าวนั่นแหละจะโดนให้ออก เพราะทำให้ บ.เสื่อมเสียเชื่อเสียง และให้ข่าวว่าได้ทำการตักเตือนพนักงานนั้นๆ แล้ว(แต่จะยังเก็บพนักงานคนนั้นไว้)
>>33 พวกทำงานราชการ แล้วตำแหน่งใหญ่ๆ นะ บ้าอำนาจกันชิบ
ไม่ได้พูดเฉพาะเจาะจงใครนะ แต่ที่เคยเจอมา คือไม่ไหว
บางคนคิดว่าตัวเองถูกตลอดเวลา บางคนขี้เหวี่ยง ขี้วีน เครียดไรมาก็มาลงกับตำแหน่งล่างๆ ทุเรศ บางคนหลงตัวเองชิบหาย
นี่ยังไม่นับเรื่องการเมืองในที่ทำงานอีกนะ แล้วก็ขี้นินทาด้วย
อยากรู้ว่าสังคมทำงานต่างประเทศเป็นอย่างงี้รึเปล่า เพราะพอย้ายมาทำราชการละตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้
ก่อนหน้านี้ทำเอกชน เจอแต่เพื่อนร่วมงานดีๆ มีเจ้าของบริษัทเหี้ยคนเดียว (ชอบเหวี่ยง ด่า , จ่ายเงินช้า)
ปล. คนดีๆ ก็คงมี แต่คนไม่ดี มันเห็นชัด
มีเรื่องอยากเมาท์อีกเยอะ แต่เดี๋ยวคนรู้จักมาอ่าน เจอเรื่องคุ้นๆ โม่งกูจะแตกเอา เฮ้อ
มันจริงปะวะ ที่ว่าบางบริษัทประกาศรับคนทิ้งไว้ตามเวบหางาน แต่จริงๆไม่ได้รับ เพื่อให้บริษัทดูขยายดูเติบโต
>>41 พวกมาตรฐานสูงก็มี แบบไม่ได้รีบใช้ แต่เปิดหาเรื่อยๆ จนกว่าจะมีเด็ดๆ โผล่มา กูก็เล็งอยู่ที่นึงตำแหน่งนึง เล็งมาสามเดือนละห่า ไม่กล้าไปสมัครซักที พอดีเมเนเจอร์ที่ปัจจุบันก็มาจากที่นู่นละก็พอมีสายอยู่ที่นู่น เห็นว่าเขาตั้งมาตรฐานไว้สูง จนป่านนี้ยังไม่ได้คน กูเลยปอดเลย
ทำไงกับพวกลูกน้องฉลาด ลูกน้องอัจฉริยะ ประสบการณ์สูงส่ง ที่พอกูไปสั่งให้ทำอะไรก็จะมีข้อแย้ง มีหลักการนู่นนี่นั่นยกมาเพื่อจะไม่ทำตามคำสั่งกูวะ
พอกูลองให้ทำตามที่มันเสนอมาดิ๊ ก็ไม่เห็นทำได้จริงสักคน หรือพอทำเข้าจริง ก็ไม่เป็นตามที่โม้ไว้ สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามกูแบบมีอารมณ์เสียนิดๆ
กับลูกน้องอีกจำพวกนึง เน้นโวยวายไว้ก่อน สั่งงานอะไรนิดหน่อยไม่ฟังเนื้องาน เน้นโวยวายไว้ก่อน เหนื่อยยังงู้น วิธีมันไม่ถูกต้องยังงั้น
พอลองให้บอกวิธีที่คิดว่าโอเค ก็เงียบ ไม่พูดไรพูดแต่วิธีที่กูสั่งมันไม่ถูกต้องยังงู้น พอเจอเข้ามากๆแม่งก็น่าเหนื่อยนะ คิดงานหัวแทบแตกยังต้อง
มาคิดวิธีสั่ง/วิธีรับมือกับพวกนี้อีก หรือเพราะมันเห็นกูเป็นหัวหน้าที่ใจดีละวะ คือกูไม่ชอบไปโวยวายใส่ใครไง พยายามเข้าไปคุยดีๆก่อน
ทำให้เริ่มรู้สึกว่าพอเป็นหัวหน้าที่โอนอ่อนมากๆเข้า เหมือนบารมีมันจะไม่ค่อยมี ลูกน้องจะไม่ค่อยเกรงกันเท่าไรเลย
แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนสไตล์เป็นหัวหน้าขี้โวยวาย กูก็ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ถนัด เห้อทำไงดีวะ
>>43 มึงเป็นร่างแยกกูใช่ไหม กูเคยมาบ่นปัญหาเดียวกัน อารมณ์เดียวกันเลย แต่ตอนนี้ปัญหามันหมดไปเพราะตัวหัวโจกที่ชอบพูดเรื่องแย่ๆเกี่ยวกับ บ. กับหัวหน้างานมันออกไป พอมันออกไปงานแม่งโครตราบรื่น กูก็ไม่ต้องปวดหัว และคนอื่นๆก็ฟังกูมากขึ้น เพราะที่ผ่านมาลูกน้องไปฟังไอ้เหี้ยนี่งานเลยออกมาโครตเหี้ย ต้องตามแก้งานโครตเหนื่อย
>>44 จากประสบการณ์ของกูถ้าลูกน้องมันกากเกินเยียวยาจริงๆแถมพูดเหี้ยไรก็ไม่ฟัง ต่อให้มึงเป็นโอบาม่าก็เอาไม่อยู่ว่ะ
หัวหน้ากูเก่งและน่าเคารพมาก กูเนี่ยทั้งกากทั้งดื้อ เวลากูเถียงอะไรโง่ๆ เค้ามีวิธีอธิบายเชิงประจักษ์ให้กูเข้าใจว่าที่กูคิดมันยังผิดยังไง มันยังไม่รอบด้านพอยังไง ช่องโหว่คือตรงไหน ต่อให้โง่ให้ดื้อแค่ไหน ถ้าได้ฟังคำอธิบายที่มันเป็นเชิงประจักษ์ ไม่มโน ไม่เลื่อนลอย มันก็ต้องเข้าใจและยอมรับจนได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่กูคิดถูก คิดไปอีกทางแล้วมันเป็นสิ่งที่เขาลืมคิดไป เขาก็ขอบคุณกู ทำตามที่กูแนะ ไม่อีโก้ว่าตัวเองเป็นหัวหน้าทำตามลูกน้องบอกแล้วจะเสียหน้าเสียเหลี่ยม บางทีกูดื้อจะทำแบบที่กูคิด เขารู้อยู่แล้วล่ะว่ามันผิด แต่ถ้าไม่ร้ายแรงมากบางทีเขาก็ปล่อยให้กูทำ ให้กูได้ลองผิดพลาดเอง จะได้เรียนรู้เป็นบทเรียน คนแบบนี้น่าเคารพ ไม่ใช่ตะบี้ตะบันสั่งแต่จะให้ทำตาม คิดว่าตัวเองคิดถูกเสมอ พอลูกน้องคิดผิดก็เบ้ปากใส่ ไงล่ะมึง กูบอกแล้ว ซ้ำเติมไปอีก ยิ่งทำแบบนั้นลูกน้องยิ่งไม่อยากจะคิดอะไรแม่งแล้ว ทำตามสั่งโง่ๆ ไปวันๆ พอไม่ต้องคิดพัฒนาอะไรดีกว่า มันไม่มีใครในโลกหรอกนะที่คิดถูกตลอดเวลา หัวหน้าคิดถูกมากกว่าลูกน้องมันก็ถูกต้องอยู่แล้ว ถ้าลูกน้องคิดถูกมากกว่าหัวหน้า จะมาเป็นลูกน้องทำหอกอะไรวะ ก็ไปเป็นหัวหน้าแล้วดิ
>>47 จริง กูมีหัวหน้าแบบนี้ประเสริฐมาก ใช้เหตุผลคุยกัน น้ำเสียงคือไม่ได้ใส่อารมณ์อ่ะ แล้วยังมี sense of humor อีกนิด ๆ ด้วย แต่อย่างไรก็ตามกูว่ามันก็มีคนบนโลกที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ฟัง ต่อให้มีเหตุผลก็ไม่ฟัง กูจะทำตามวิธีของกูอยู่ หรือพวกขอให้ได้บ่นได้เล่นใหญ่อยู่ อันนี้ก็ยากแล้ว
หัวหน้าเก่ากูเนี่ย ตั่วเฮียเลยจ้าา ทำงานเก่งนะ แต่ไม่มีความเป็นผู้นำที่ดี สักแต่จะชี้นิ้วสั่ง ด่าลูกน้อง ชอบโยนความผิด แม่งคือทั้งปากหมา ทั้งใช้กำลัง เบอร์ว่าตบหน้าเพื่อนร่วมงานกูอ่ะจ้า ชอบส่งข้อความมาด่าตอน 6 โมงเช้า ไม่พอใจก็ด่าประจานต่อหน้าที่ประชุมที่มีที่ปรึกษาโครงการอยู่
ตอนเข้าไปก็ขายฝัน หาคนช่วยคิด อยากได้คนต้าน พอกูต้านแม่งด่ากูยับไม่เหลือชิ้นดี ทำเพจคอนเท้นต์แต่ไม่มีสต็อกงาน ตำข้าวสารกรอกหม้อไปวันๆ เสร็จงานไหนก็เอาลงเพจเลย พอบทไม่มี ก็คือไม่มีอะไรลงเป็นเดือนๆ แล้วก็มาบี้ไล่ว่าทำไมไม่มีงานออก กูบอกมีงานที่ให้คนในทีมเขียนนะ ที่ต้องรอเขา approved ก็ไล่กูไปทำลิสต์รายการมา เขาจะตามอ่าน กูลิสต์มาได้ 43 ชิ้น พอเวลามาโบ้ยไม่มีงาน กูก็โยนลิสต์ให้ มาด่ากูว่าอ่านหมดแล้ว แต่ไม่มีงานไหนใช้ได้สักงาน ส่วนอะไรที่เรียกว่าใช้ได้กูก็ไม่รู้ เพราะไม่มีมาตรฐานในการตรวจงาน แล้วแต่ความพอใจล้วนๆ แต่ตอนแรกที่เข้ามาคือบอกว่าให้ลองเขียนหลายๆ รูปแบบนะ พอกูลองก็ด่ากูจ้าาา
เวลาเขาอยากได้อะไร อยากทำอะไร ก็จะโยนให้กูไปศึกษา ประหนึ่งว่ากูเป็นงานเลขา พอกูบอกให้ลงคอนเท้นต์ตาม insight เพจ แม่งเสือกบอกว่าจะปรับพฤติกรรมคนเข้าเพจ ควาย มีงเปลี่ยนพฤติกรรมคนเล่นเฟสได้อ่อ ด่ากูทุกอย่าง ด่ากูโง่ทุกวัน จนกูต้องไปหาจิตแพทย์ เป็นโรควิตกกังวล เพราะจมกับคำว่าไม่เก่งที่เขายัดให้ทุกวัน อะไรที่เป็นจุดแข็งกูเขาด่าได้หมด กูจบจุฬาคนเดียวในทีมก็โดนด่า แม้กระทั่งกูบอกเขาว่า ม.ม้า ใส่ไม้จัตวาไม่ได้ เพราะเป็นอักษรต่ำ เขายังด่าพ่อกูอ่ะ
จุดที่กูไม่ไหวละคือมาติเรื่องไม่แก้คำผิดในเพจ ที่เขาอัพตอนสามทุ่มครึ่ง กูบอกปรกติวันเสาร์อาทิตย์กูแก้ให้เขาหมดนะ เม้นท์ไหนเขาพิมพ์ผิดกูแก้ให้หมด แต่วันนั้นกูไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่ม เลิกสี่ทุ่ม ก็ด่ากูอีกว่าอดีตไม่เกี่ยว บลาๆ ล่ามมาเรื่องทำงานไม่ได้ดั่งใจเขาอีก อ้างแต่ว่าจ้างแพงนะ ต้องทำงานนอกเวลาด้วย ดึกดื่นเที่ยงคืนก็ต้องทำ
สุดท้ายคือบีบว่าทำไมงานไม่ออกๆๆๆ ซึ่งกูพูดมา 8 เดือนละว่าทำไม กูเลยเขียนแผนงานให้เป็นลายลักษณ์อักษร เขียนด้วยว่าถ้าทำงานแบบมีแผนงาน มีการจัด priority มีการ proof read มีสต็อก มี schedule จะลดการทำงานนอกเวลาลงไม่ต้องมาคอยแก้กันตามหลัง สรุปคือด่ากูเละจ้า กูหัวเราะเลย รับความจริงไม่ได้ มึงก็จงเป็นควายต่อไป กูออก!
อันนี้กูไม่รู้จะถามในมู้ไหนเลยลองถามในนี้นะ
อยากรู้ร้านเสื้อผ้าที่ใช้เเต่งตัวไปทำงานอะ เพื่อนพี่โม่ง กางเกง,เสื้อเชิ้ตอะไรพวกนี้ซื้อร้านหรือยี่ห้อไหนดี มีเพื่อนเเนะนำมาบางส่วนคือยูนิโคล่ ลองหาข้อมูลก็ดูเหมือนจะดีพอใช้ได้ เเต่อยากได้คำเเนะนำเพิ่มเติมหรือลิสต์ร้านจะได้ไปลองดูเพิ่มเติม
ละมีพวกร้านไหนที่เชิ้ตดีสวยๆเลยบ้างเเบบใส่ออกงานทางการ ไม่ใช่เเนวประจำวันชิลๆหรือไปงานสังคมอะไร อยากได้เก็บไว้ซักตัวเผื่อได้ใช้
>>51 กูไม่ได้ซื้อร้านแบบแบรนด์อ่ะ คือกูเป็นคนอ้วน กูไปเดินซอยร้อยร้านตรงอนุฯ มันก็มีหลายร้านที่โอเคอยู่นะ
แต่เวลาทำงานกูเจอผู้บริหารหรือระดับเจ้าของแทบทุกวัน กูต้องใส่สูท สูทลำลองก็ได้นะถ้าไม่ได้เจอระดับใหญ่มาก แล้วก็เน้นเสื้อด้านในเรียบๆ สีไม่ฉูดฉาด กางเกงเป็นกางเกงสแลคหรือกางพอดีตัว หรือใส่กระโปรงก็ได้นะ ไม่สั้นเกินไป รองเท้าก็หุ้มส้น ส้นสูงเตี้ยแล้วแต่
กูอาจจะดู old fashion นิดนึง 555 แต่ว่าแต่งอย่างนี้คือเซฟสุดชีวิต ใส่ไปเจอได้เกือบทุกระดับละ ไม่รู้ของมึงออกงานทางการขนาดไหนอ่ะนะ
jobsdb ผู้ประกอบการเปิดดูแล้ว รออีกนานปะวะ จะได้สัมภาษณ์
เผลอเหวี่ยงใส่หัวหน้าเพราะโดนแกจะลากไปประชุมด้วย ทั้งที่ทำงานงานกันไม่ทัน
แอบรู้สึกผิดนิดหน่อย เพราะแกเองก็ไม่ได้อยากจะประชุม แต่โดนคนอื่นบังคับมาอีกทีเหมือนกัน
ยัตต้าาาาา พรุ่งนี้ก็วันศุกร์ซะที ถึงวันที่กูลายาววววววว 5 วันละโว้ยยยยยยยยยยยยยย
OT เดือนละ 135 ชม. ที่กูปั่นๆๆมาเพื่อการนี้ กูจะใช้แม่งให้เหี้ยนเลย วะฮ่าฮ่าฮ๋าฮ๋าฮ๋าฮ๋าฮ๋า
มีเรื่องอึดอัดอยากจะระบายว่ะ คือกูมาทำงานที่นี่ได้ปีกว่าๆแล้วเพราะใกล้บ้าน ค่าครองชีพถูก บริษัทกูเป็นบริษัทเล็กๆ มีพนักงานอยู่ 4 คนรวมกูด้วย แรกๆเข้าไปทุกคนก็เฮฮาอัธยาศัยดีต้อนรับกูดีมาก มีเพื่อนดีคุยได้ทุกเรื่อง มีพี่สาวที่ดีเป็นที่ปรึกษา เจ้านายก็ปล่อยให้กูทำงานตามวิธีที่กูถนัดไม่ก้าวก่าย ขอแค่มีงานมาส่งและไม่พลาดเยอะก็พอ ทุกวันก็สนุก จนกูคิดว่ากูคงจะไม่ย้ายบริษัทไปไหนแล้ว เงินเดือนก็โอเค พออยู่ได้ มีเงินให้เก็บไม่เดือดร้อน แต่พอมาพักหลังๆเขาทำมึนตึงใส่กูกันหมดทั้งออฟฟิศเลย กูก็พยายามนึกว่ากูไปทำอะไรให้เขาขุ่นเคืองใจรึเปล่า พอกูเลียบๆเคียงๆถามก็โดนมองเหยียดมาว่ายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ
กูก็พยายามนึกเหตุการณ์ว่าทำไม ก็คือช่วงสามสี่เดือนที่ผ่านมามันมีงานชิ้นหนึ่งเข้าออฟฟิศ เป็นโปรเจคใหญ่พอสมควร เจ้านายกูก็แบ่งๆงานให้ตามที่แกแพลนไว้ กูก็รับในส่วนของกูมาทำจนเสร็จ เลิกงานกูก็กลับบ้านแต่พวกเขายังอยู่โอทีต่อ พอวันรุ่งขึ้นมาทำงานกูก็รู้สึกถึงความมาคุในออฟฟิศเลย แต่ยังไม่ได้อะไรนะ ช่วงนี้เขาก็ยังคุยเฮฮากับกูอยู่ แต่พอผ่านไปซักเดือนกูรู้สึกเขาเงียบใส่กูกันหมด กูถามก็ไม่ค่อยมีใครพูดหรือตอบกูเลย พี่สาวเลขาก็ทำหน้าบึ้งใส่กู กระแทกแดกดัน บางทีกูลุกไปเข้าห้องน้ำ พอกูกลับเข้ามาจากที่เขาคุยๆหัวเราะกันอยู่ เขาเงียบกันทันที ทำเอากูรู้สึกแย่ว่ะ เหมือนกูเป็นตัวทำบรรยากาศกร่อย แต่เราก็ยังทำโปรเจคร่วมกันอยู่นะ แล้วกูก็พิมพ์ไลน์บ่นๆกับเพื่อนกูที่ไม่ได้อยู่ออฟฟิศนี้ว่าอึดอัดกับสภาพนี้ว่ะ อยากลาออกแล้วเนี่ย
พอจบโปรเจคเขาสามคนก็มาเปิดฉากรุมด่าว่ากูไม่ยอมช่วยเหลืองานเพื่อน เอาแต่ส่วนของตัวเอง เป็นคนเห็นแก่ตัว เพื่อนเขาอยู่โอทีกลับบ้านตีหนึ่งตีสองกันทุกวัน แต่กูเป็นคนเดียวที่เลิกตรงเวลา แล้วกูก็ไม่ถามซักคำว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ย เป็นคนไร้น้ำใจจนไม่อยากทำงานด้วยแล้วก็เงียบใส่กูกันหมด ทุกอย่างทำเหมือนกูไม่มีตัวตนในออฟฟิศไปแล้ว พี่สาวเลขาที่กูคิดว่าเป็นพี่ที่สนิทไว้ใจได้แม่งก็แกล้งไม่ต่อสายโทรศัพท์ให้กูจนลูกค้าโทรมาด่ากูโดยตรง ฝากบอกเจ้านายว่าวันนี้กูลาก็ไม่ยอมบอก เจ้านายก็เรียกไปคุยว่ากูไม่ทุ่มเทให้เต็มร้อยเหมือนเพื่อนคนอื่นเขา อยากให้กูจริงใจกว่านี้ กูเสียใจมากเลยนะ งานทุกอันที่กูได้มากูก็ทำเต็มที่ทุกอัน ไม่เคยมีอันไหนไม่ตั้งใจเลย แต่ถูกว่าแบบนี้กูเจ็บมาก
กูคงคิดตื้นๆไปอะว่าถ้ากูรับผิดชอบในส่วนของกูให้ดีไม่ไปรบกวนคนอื่นมันก็คงจะโอเค แต่กูก็สงสัยว่าแค่กูไม่ได้ถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ยมันคือความผิดร้ายแรงมากเลยเหรอวะ กูคงจะเห็นแก่ตัวจริงแบบที่เขาว่านะ เพราะตอนกูลำบากก็ไม่เห็นมีใครยื่นมือมาช่วยกูเลย กูต้องดิ้นรนทำเองคนเดียวทุกครั้ง ถ้าขอให้ช่วยก็จะได้รับคำตอบว่าไม่ว่างบ้าง ติดงานบ้าง จนกูถอดใจหอบกลับมาทำเองหมด แถมเรื่องที่กูพิมพ์บ่นกับเพื่อนเขาก็มาพูดเหยียดๆใส่ว่าอึดอัดคิดจะลาออกสินะ ประเด็นคือกูล็อคอินไลน์ไว้ที่เครื่องออฟฟิศตอนไปทำงาน กูสงสัยว่าเขาจะแอบอ่านแชทไลน์ของกูกันรึเปล่า แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่ะ กูควรจะลาออกไปแบบนี้เลยดีมั้ยวะ ลองปรึกษาคนอื่นเขาก็บอกให้อดทน งานหายาก กูอายุเยอะแล้วที่ไหนเขาจะจ้าง แต่กูรู้สึกเครียด ตื่นมาก็ไม่อยากไปทำงานเลย เอาไงกับชีวิตต่อไปดีวะ
สัดเอ้ยนอนไม่หลับ เสาร์นี้กูทำงานด้วยดิ
พวกมึงมีวิธีรับมือกับซองผ้าป่าในที่ทำงานกันยังไง ออกพรรษารอบนี้กูโดนไป5ซอง เสียดายตังสัส
>>59 กกูเข้าใจนะ การอยู่ในสังคมบางทีมันก็อย่างงี้แหละ กูก็เคยโดนด่าเรื่องนี้ตอนกุทำโปรเจกแต่กูเป้นประเภทไม่แคร์เท่าไไหร่เลยต้านกับแรงกดดันได้
ถ้าเป็นกู กูคงจะทำเฉยๆแล้วก็เข้าไปคุยแบบปกติ หรืออาจจะขอโทษเขาเรื่องที่ไม่ช่วยงาน แต่ก็จะบอกต่อด้วยว่า กูคิดว่าแค่การรับผิดชอบงานในส่วนของตัวเองให้ไม่มีปัญหาก็น่าจะพอแล้ว เลยไม่ได้คิดว่าการที่ไม่ทำโอทีจะเป็นปัญหา กูไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบคนอื่นจริงๆ ซึ่งถ้าคราวหน้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอก บลาๆ ประมาณนี้แต่พูดให้ดีกว่านี้นะ
>>59 ลองคุยกับเขาดู จริงๆ กูว่าถ้าทำงานกันเป็นทีม ยิ่งทีมเล็กแบบนี้เขาก็คงคาดหวังให้มึงถามแหละ ว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย หรือถามความเป็นไปเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี มันดูใส่ใจอะ อย่างกูทำงานกูก็กลับไวนะ เลิกงานปุ๊บดีดตัวปั๊บตลอด ในทีมก็มีคนทำโอทีเลิกดึกหลายคนเหมือนกัน แต่กูก็เคลียร์กับทีมไว้ตั้งแต่ต้นเลยว่า เออ บ้านกูไกลนะ ต้องออกไวไม่งั้นรถจะติดมากแล้วกูจะถึงบ้านดึก กูเข้าบ้านไม่สะดวกเพราะมอไซหมด ไรเงี้ย เขาก็โอเคอะ ถ้าอันไหนกูทำเสร็จไม่ทันก็กลับมาทำต่อที่บ้าน วันไหนกูมีสเปซก็ถามในทีมเผื่อเขามีไรให้ช่วยได้บ้าง ของแบบนี้ต้องคุยต้องปรับความเข้าใจกันให้ดีๆ แหละ ส่วนพี่เลขาคนนั้นของมึงกูว่าไม่โอเคว่ะ โตๆ กันแล้ว คุยกันแบบใช้เหตุผลสิวะ ไม่ใช่มาขัดแข้งขัดขากันปัญญาอ่อน ถ้าเกิดผลกระทบกับงานขึ้นมาก็เสียกันทุกคนอะ
>>63 >>64 กูขอโทษแล้วนะ พยายามอ่อนน้อมมากๆด้วย อะไรลงได้หรือยอมได้กูก็ยอมหมด แต่เขาก็บอกกูดูไม่จริงใจ ที่ขอโทษมานี่คือขอโทษแค่ให้มันพอผ่านๆไปใช่มั้ยล่ะ แล้วมาขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้ว เสียแรงที่เคยให้ใจกัน และอีกสารพัดที่ด่า กูเลยแบบ...เออ คิดงั้นก็ตามใจพวกมึงเลยละกัน ส่วนพี่เลขาเขาสนิทกับคนที่กูมีเรื่องด้วย เลยมองว่ากูเหี้ยที่ไปเอาเปรียบพวกของเขา ทำให้เขาเกลียดกูสุดๆ
จริงๆตอนกูคุยกับเจ้านายกูก็บอกเรื่องที่เขาแกล้งขัดขากูในการทำงานนะ แต่เจ้านายเขาก็ไม่ได้จัดการอะไร ไม่มีแม้จะเรียกไปเตือน บอกแค่ว่าเขาก็เป็นอย่างนั้นของเขาอยู่แล้วอย่าไปคิดมากเลย ทำงานของเราไป กูเลยรู้สึกว่าทุกอย่างคือการบีบให้กูออก แต่ติดตรงที่กูยังหางานใหม่ไม่ได้เลยยังไปไม่ได้นี่ล่ะ
เมิง เวลาไปกุไปทำงานที่ไหนโดนเขม่นเรื่องเงินเดือนเยอะกว่าชาวบ้านตลอดเวลาเพราะได้ภาษาญี่ปุ่น จนกุรำพำพำพำหนักมาก
ต้องทำยังไงคนถึงจะเลิกแซะ รึกุต้องทำเป้นไมแคร์ แค่แซะไม่พอยังขัดแข้งขัดขาเรื่องงานให้กุลำบากพรำเพรื่ออีก
>>66 เห็นด้วยว่ะ ในเมื่อเราพยายามแล้วเขาก็ยังไม่เชื่อ ไม่คิดจะเห็นใจเรา โอกาสที่มันจะกลับไปดีเหมือนเดิมได้แม่งก็น้อยแล้วมั้ยอะ ถึงเค้าจะกลับมาดีกับมึง ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วว่ะ
การปรับตัวให้เข้ากับที่ทำงานหรือเพื่อนร่วมงานได้มันก็ดีนะ แต่จริงๆ เขาจ้างเรามาทำงาน ไม่ได้มาหาเพื่อนอะ ถ้ามึงรับการทำงานในสภาพแบบนี้ได้แล้วคิดว่าสุขภาพไม่เสีย ก็ทำต่อไป แต่ถ้าเริ่มไม่โอเคแล้วก็มองหางานใหม่ ไปสมัครงาน สัมภาษณ์ไว้ก่อนเลย หาได้ปุ๊บก็ลาออกแม่ง อย่าฝืนว่ะ ยิ่งฝืนยิ่งแย่กับตัวเองอะ
>>69 อายุ 35 เกือบๆ 36 น่ะ เปิดเว็บสมัครงานที่ไหนก็รับแบบไม่เกิน 35 ทั้งนั้น แล้วกูก็รู้ตัวว่าความสามารถที่มีมันไม่ถึงพวกตำแหน่งหัวหน้างานด้วย เลยไม่กล้าสมัคร ลองปรึกษาเพื่อนเขาก็แนะนำให้กูไปฝึกอบรมเพื่ออัพสกิลการทำงานดู กูก็ลองสมัครคอร์สบริหารสั้นๆ แล้วก็ไปหาจิตแพทย์ด้วย หมอก็ให้ยามากิน ปรับสารเคมีในสมองอะไรแบบนี้ แต่กินแล้วกูจะมีอาการง่วง ซึม บางทีก็เบลอๆไม่รู้เรื่อง กลายเป็นโดนแอนตี้ที่ทำงานหนักกว่าเดิมอีก บางวันที่โดนกระแนะกระแหน กูก็เกือบร้องไห้กลางที่ทำงานแล้ว ติดอยู่แค่ทิฐิอันเดียวที่มันค้ำคอไว้ไม่ให้ร้อง กูไม่ชอบแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นน่ะ
เมื่อก่อนกูก็ไม่เป็นแบบนี้นะ แต่ตอนนี้กูรู้สึกว่ากูเฟล เครียด ขาดความมั่นใจ มีแต่ความทุกข์ แต่ถ้าไม่ไปทำงานก็ไม่มีเงิน หรือควรลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวซักอย่างแบบที่ไม่ต้องเจอใครมากดีวะ แต่กูก็มืดแปดด้านไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไง จะเริ่มจากตรงไหน กูถูกคนที่บ้านแนะนำให้ไปปฏิบัติธรรมอะไรพวกนี้อยู่นะ แต่กูลองไปนั่งสมาธิที่วัดก็ไม่เกิดประโยชน์ว่ะ กูยังเครียดและฟุ้งซ่านไปหมด อยู่บ้านก็ถูกเอาหนังสือธรรมะต่างๆมาให้ มันไม่ช่วยอะไรกูเลย มีแต่จะทำให้กูเบื่อหนักกว่าเดิมอีก
>>70 อันนี้จริง ถ้าระดับปฏิบัติการส่วนมากรับไม่เกิน 30 ด้วยซ้ำไป โลกแม่งไปวัยมาก อายุ 30 เป็นเมเนเจอร์กันหมดละ ชีวิตมึงคล้ายกูมาก กูก็รู้สึกเฟลๆ ขาดความมั่นใจ ไม่อินกับธรรมะ เป็นพนักงานธรรมดา เรื่องความสามารถในการทำงานกูค่อนข้างมั่นใจ แต่ที่ไม่คิดไปสมัครงานเป็นระดับหัวหน้าเพราะกูไม่มี leadership ขาดทักษะทางสังคม ความจริงกูว่ากูเรียนผิดสายว่ะ นิสัยกูน่าจะเรียนวิทย์แล้วไปเป็นนักวิจัยอยู่ในห้องแล็บไปวันๆ น่าจะเหมาะกว่า แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เรื่องทำธุรกิจส่วนตัวก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำอะไรดี มีทุนแต่ไม่มีหัวก็เหมือนเอาเงินเก็บไปโยนทิ้งเปล่าๆ สู้ต่อไปนะมึง เป็นผู้ใหญ่แม่งยากจริงๆ ของกูแพลนจะลาออกสิ้นปีนี่แหละ งานใหม่ก็หาไปเรื่อยๆ ตอนนี้ได้แต่ท่องคำว่าอดทน แม้บางครั้งจะรู้สึกเหมือนแทบจะทนไม่ไหวแล้วก็ตาม...
ถ้า 30 แก่ ก็ว่างงานกันทั้งโลกและสัด
หางานตามความสามารถ ยังไงก็ได้หวะ ไม่มีความรู้อะไรเลยจะเอาเงินเดือนเยอะเกิน ไม่มีใครให้หรอก
>>72 แต่ละสายงานมันมีอายุขัยไม่เท่ากัน อาชีพแพทย์อาชีพครูยิ่งแก่คนยิ่งเชื่อถือ เป็นแอร์ 30 กว่าก็ถือว่าแก่แล้ว เป็นไอดอล 20 นิดๆ ก็เป็นชราไลน์ได้ .... พอดีอาชีพสายงานที่กูทำมันเป็นสายงานที่แก่ไวน่ะ พอจะเปลี่ยนงานมันเลยคิดหนัก จะเปลี่ยนสายงานก็ยิ่งยากไปกันใหญ่เลย อายุไม่น้อยแล้วแต่ไม่มีความรู้และประสบการณ์ในสายงานนั้นๆ หายาก แต่ก็ยังหวังแหละว่าน่าจะไม่ถึงกับหาไม่ได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ง่ายแบบตอน 20 กว่าๆ แล้ว ตอนนั้นกำลังเนื้อหอมเลย ไม่แก่มาก ประสบการณ์ทำงานก็มีกำลังดี หางานง่ายรีครูทรุมโทรตื๊อสุดๆ
โปรแกรมเมอร์นี่อายุเกิน 30 ก็หางานยากแล้ว
แต่เวลาสมัครงานนี่เสือกจะเอาประสบการณ์จำนวนปีเยอะๆตลอด
>>70 แต่กูก็เห็นหลายทีแล้ว เวลามีคนบอกว่าเครียดทีไรมักจะโดนบอกให้ไปปฏิบัติธรรมทุกที กูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่นิยมแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์วะ ใจยังฟุ้งซ่านอยู่เข้าวัดไปก็เท่านั้น พระก็ใช่ว่าจะเข้าใจเราถ่องแท้หรือให้คำปรึกษาได้ทุกอย่าง กลัวการไปหาจิตแพทย์แล้วเขาจะว่าอีนี่เป็นบ้าแน่ๆเหรอวะ
เอาจริงๆ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเจอกับปัญหาเหรอพระถึงได้มาอยู่วัด จะไปให้คำปรึกษาใครได้ถามจริง แค่วิถีชีวิตก็เหมือนอยู่คนละโลกแล้ว
สวัสดีวันหยุดมนุษย์เงินเดือนแห่งชาติ วันนี้มีใครลางานกันบ้าง
คือคนว่างงานหรืออยากย้าย บ.น่ะเยอะ
บ.รับคนก็อยากได้คนมีความสามารถรับเข้าแล้วทำงานได้เลย
แต่ก็งกกดเงินกันชิบหายไง เอากูก็ได้ อายุ 30++ (ยังไม่ถึง 35) เงินเดือน 60k กว่า หางานจะกลับกรุงเทพไปดูแลครอบครัว ไปสัมมาตอนเมเนเจอร์โทรมาแม่งอยากได้กูมากขอให้มาสัมก่อน
วันสัม GM แม่งลงมาเขียนเลขให้กู 35k บอกให้ได้เท่านี้กูคงจะไปให้แม่งหรอก
เพื่อนโมง อายุไม่เกิน 30 เนี่ยในความคิดเพื่อนโมงควรมีเงินเดือนเท่าไหร่อะ เอาแบบสายงานทั่วไปนะ เฉพาะทางเราไม่ยุ่ง
เป็นเด็กเพิ่งจบใหม่ควรพูดเรื่องเงินเดือนกับเพื่อนไหมวะ มันจะไปสร้างความกดดันกันเองรึเปล่า
เพื่อนกูทำสื่อสารไม่ถึงปีได้ 50000 แต่สัญญาสั้นมากนะ ปีเดียวเอง กูสตาร์ท18000เอง
>>93 ก็พูดยากนะ ของกูรู้เงินเดือนกันหมดแล้วก็ไม่ได้ต่างกันมาก
แต่นัดกินข้าวทีนึงลำบากเลือกร้านมาก
คนนึงต้องแบ่งให้ที่บ้าน เงินตัวเองเลยไม่ค่อยเหลือ
คนนึงจะแดกบุฟเฟต์ เน้นเยอะไว้ก่อน
อีกคนไม่แดกบุฟเฟต์ เน้นรสชาติปริมาณไม่ต้อง
อีกคนบอกเท่าไหร่ก็ได้ แต่เลือกมาให้มันแต่ละร้านราคากลางๆเสือกบอกว่าเงินงบ
แค่นี้ก็ตีกันชิบหายแล้ว สุดท้ายเลยไม่นัดกินข้าวกันอีกเลย 555
>>89 แอดมิน/ประสานงาน เอาแบบดาดๆ ไม่มีอะไรเลย 15-20k ได้ภาษาอังกฤษ 20-35k ได้ภาษาอังกฤษ+ญี่ปุ่น 30-45k แต่ถ้าใครจะได้มากหรือน้อยกว่า range ที่ว่ามานีี้ก็ไม่ต้องแปลกใจ นอกจาก qualification ของตัวเองมันยังมี factor อื่นๆ อีกเยอะ เช่น ระดับ/ประเภทขององค์กร สถานที่ตั้ง ประเภทธุรกิจ สโคปงาน ฯลฯ
กูอยากขอบคุณเจ้านายที่ยังให้โอกาศกุทั้งๆที่กูแม่งโครตกาก ผลงานเฮงซวย กูรู้สึกแย่มากที่ไม่เก่งพอที่เค้าต้องการทั้งๆที่อายุก็ไม่น้อย กูจะพยายาม
ทำยังไงถึงจะเป็นคนที่เก่งขึ้นได้วะ ในสายการตลาดหรือการวางแผนไรงี้ คือกูเหมือนเป็นคนหัวช้าขาดความเฉลียว เค้าพูดไรก็เข้าใจนะแต่เหมือนยังเอามาประยุกต์ใช้ไม่ได้ ในขณะที่คนอื่นเค้าคิดได้แล้ว กูคิดไม่ได้คนเดียว
พยายามอ่านหนังสือหาข้อมมูลก้เหมือนรู้แต่ทฤษฎีปฎิบัติจริงไม่ได้ ไม่รู้จะเอามาประยุกต์กับสิ่งที่ตัวเองทำยังไง คิดเลขก็ช้า บางทีคิดตามคนอื่นก็ไม่ทัน คือหัวช้ามากๆ จะพัฒนาตัวเองยังไงดี
>>99 สายทฤษฎีหาเคสสตัดดี้มาอ่านเยอะๆ มั้ย พวก brandage.com นี่อ่านมั้ย เวลาศึกษาเขาแล้วก็คิดต่อด้วยว่าถ้าเป็นตัวเองเจอปัญหาเดียวกันจะทำยังไง ฝึกคิดเอง ช่างสังเกตรอบๆ ตัวแล้วเอามาผูกกันกับการตลาด กูไม่ใช่สายการตลาดหรอกนะแค่มีเกี่ยวๆ กันบ้าง เวลาเห็นอะไรรอบๆ ตัว อย่างไปซุปเปอร์แล้วเห็นผลิตภัณฑ์ที่เปลี่ยนแพ็คเกจใหม่ก็จะคอยคิดละ ว่าเปลี่ยนเพราะอะไร เปลี่ยนแล้วดีกว่าเดิมมั้ยยังไง อะไรแบบนี้ หรือจริงๆ ตามพวกดราม่าต่างๆ ก็มีส่วนนะ ทำแบบนี้แบบนั้นแล้วเจอปัญหาอะไร ผู้บริโภคทำยังไง แล้วเจ้าของแบรนด์แก้วิกฤติยังไง คิดว่าที่เขาทำถูกหรือผิดยังไง ฯลฯ
กูเครียดงานมาก ก่อนหน้านี้บ.ให้กูทดลองตน.ใหม่เพื่อเตรียมโปรโมต แต่กูทำแล้วไม่ชอบไปขอหัวหน้าว่าไม่อยากทำ อยากทำตำแหน่งเดิม ชอบงานแบบเดิมมากกว่า เค้าก็ไม่ให้กูลง มีแต่จะพยายามดันกูขึ้นมาให้ได้ แล้วพี่เลี้ยงที่ดูแลกูก็เอาแต่ด่ากูที่ทำงานไม่ได้ ทำงานช้า ไม่เข้าใจงานเค้า หาว่ากูไปเป็นภาระถ่วงแข้งขาเค้าอีก กูก็ปรึกษาหัวหน้าตลอดว่ากูไม่ไหวแล้ว แต่เค้าก็บอกแค่ให้กูทนๆๆๆๆๆๆๆ จนกูขึ้นตำแหน่งใหม่มา กูก็ยิ่งโดนด่าหนักกว่าเดิมอีก กูจะสติแตกอยุ่แล้วว่ะ ตัวกูไม่มีความมั่นใจพอที่จะย้ายบ. กูเลยทนอยู่ต่อที่บ.นี้ แต่กูก็พยายามขอเค้าลงจากตำแหน่งใหม่ เค้าก็ไม่เข้าใจกูซะที
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.