ความรักในวัยทำงานมันควรอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจและปล่อยวาง การทำงานมาเหนื่อยๆแล้วต้องมาทะเลาะกันอีก แม่งยิ่งโคตรเหนื่อย
แล้วประเด็นที่ทะเลาะกันมันไม่เคยหลุดพ้นเรื่องไม่มีเวลาให้,ไม่มีเวลาไปเที่ยว,เมื่อก่อยเคยทำยังงั้น เดี๋ยวนี้ทำไมทำให้ไม่ได้
คือการเปลี่ยนจากวัยรุ่นแบมือขอเงินพ่อแม่มาเป็นวัยทำงานเเคะกระเป๋าหาเศษเหรียญกินข้าวเนี่ย ทำใจไว้เลยว่าเวลาว่างแม่งหายาก
แล้วต่างคนต่างทำงานแล้ว มันก็ควรเข้าใจกันไม่ใช่หรอวะ การที่เอาเรื่องวันหยุดไม่ตรงกัน เวลาทำงานไม่ตรงกันมาทะเลาะเนี่ย มันมีประโยชน์ยังไง
กูก็มีภาระหน้าที่ต้องทำ มีงานที่ต้องรับผิดชอบ วันไหนงานไม่เสร็จก็กลับดึก วันไหนงานดองเยอะก็ต้องมาเคลียร์ในวันเสาร์-อาทิตย์
ดังนั้นสิ่งที่ควรให้กันคือกำลังใจ ไม่ใช่ยกเอามาด่าว่าไม่มีเวลาให้แล้วหาเรื่องนอยด์แดกงอลไม่คุยกัน กูก็ต้องง้อ ต้องคุยยาวยันเช้า
จริงๆคบกันช่วงนี้มันไม่ได้ยากอะไรเลย แค่มีความเข้าใจต่อกันและคอยเป็นกำลังใจให้กันมันก็แค่นั้นพอแล้วป่ะวะ
ทำไมต้องมาตีกรอบความรักด้วยว่าต้องไปเที่ยวกัน ต้องอัพรูปลงโซเชี่ยลบ่อยๆ ต้องคุยโทรศัพท์กันทุกคืน ต้องคุยไลน์กันทุกเวลาทั้งวัน
มันต้องมองที่ความเป็นจริงด้วยว่ากูก็งานเยอะงานยุ่งเป็นช่วงๆ ก็ควรให้กำลังใจประคองช่วงยุ่งๆไปก่อน พอช่วงใหนไม่ยุ่งก็ค่อยลาไปเที่ยวได้
ยังงี้มันน่าจะโอเคกว่าการมานั่งจ้องนับจำนวนนาทีที่คุยโทรศัพท์กัน ข้อความที่คุยกัน รูปที่อัพลงในโซเชี่ยล แล้วกลายเป็นว่ากูแย่ เป็นแฟนที่แย่
ที่ไม่สามารถซับพอร์ทตรงนี้ได้ ทั้งๆที่กูก็ขยันหาเงินทำงานเพื่อสร้างอนาคตอยู่ พอต้องมาทะเลาะกันเรื่องแบบนี้แล้วเเม่งโคตรเหนื่อยใจเลยว่ะ
มันจะมีผู้ ญ สักคนมั้ยวะที่ไม่งี่เง่าแบบนี้
ขอแค่เป็นกำลังใจให้กัน เข้าใจกัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดแล้วพอมีเวลาว่างจริงๆก็ค่อยมาเจอกัน
พยายามประคับประคองความรู้สึกของอีกฝ่าย พยายามไม่ทำตัวเป็นภาระทางอารมณ์ให้มันเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม