แล้วคือหลังจากคุยกันมันก็เย็นชากะกูมากขึ้นจริงๆ เกือบเดือนแล้วอะที่กูเปนฝ่ายทักมัน แต่มันก็ตอบกูช้ามากไม่ถึงจะตอบคำถามคำยังตอบแล้วมีถามกลับบ้างแต่ก็ดูเหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่าแฟนแล้วอะ แล้วกูโทรไปมันไม่ว่างไม่ได้รับก็ไม่มีโทรกลับกูส่งข้อความไปถึงจะตอบกลับ กูนึกถึงตอนมันคอยส่งข้อความหากูคอยโทรหากูแล้วกูไม่รับกูก็น้ำตาไหล ก่อนหน้ามันก็บอกว่ากูติดต่อยากนัดยากแต่ตอนนี้มันดันเป็นซะเอง จะนัดจะอะไรก็ต้องข้ามวันต้องมานั่งรอมัน คนเรามักจะเห็นค่าอะไรก็ตอนเสียมันไปจริงๆ ครั้งก่อนกูชวนมันไปดูหนังบอกว่าเดวกูจะไปดูอาทิตย์หน้า พอถึงวันก่อนนัดกูไม่ได้พูดไรมันก็ยังดีที่ทักกูมาว่าหนังออกไปแล้วนะดูไม่ทันแล้วแต่ก็แค่นั้น ล่าสุดกูชวนไปแดกข้าวบอกกูได้แต่พอถึงเวลานัดเงียบหาย กูก็ต้องทักไปเสร็จกี่โมงบอกกูว่าไปไม่ได้แล้วมีรายงานคงต้องอาทิตย์หน้า เออกูก็เข้าใจงานต้องมาก่อนอยู่แล้วกูเลิกงี่เง่าแล้ว แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ว่าแบบถ้าไปไม่ได้ถึงเวลาก็ทักมาดิต้องให้กูตามถึงจะบอกเหรอว่าไม่ไปแล้ว คือมันหน้ามือเปนหลังตีนมาก แล้วกูเกิดมาไม่เคยต้องง้อผู้ชายขนาดนี้ กูไม่รู้ว่าอะไรมันมากเท่าไหนแต่กูก็พยายามอยู่นะ ก็ทักไปทุกวัน ถึงแม่งจะตอบกูข้ามวัน โทรแม่งไม่รับครั้งนึงกูก็ไม่กล้าโทรต่อละกลัวแม่งรำคาญกูอีก ที่จริงอยากนัดออกมาบ่อยๆ แต่แม่งติดต่อยากไงทีืจริงก็อยากชวนบ่อยๆ แต่กูแม่งหน้าบางว่ะเสียเซลฟ์ชิบหาย แบบนี้มันจะยิ่งมองกูเปนของตายปะวะ แต่ถ้ากูไม่ทำกูก็กลัวว่าตัวงดีแต่ปากอีกกูแค่อยากแสดงให้มันเห็นว่ากูแคร์มันจริงๆ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่แม่งไม่รู้มันรู้สึกอะไรมั้ยเพราะเย็นชากะกูเหลือเกิน พวกมึงว่ากูทนหน้าด้านอย่างงี้ต่อไปความรู้สึกมันจะกลับคืนมาได้ปะวะ