กูสับสนในตัวเอง กูรู้ตัวแหละว่ากูเป็นคนน่าเบื่อ คุยไม่เก่ง ไม่ใช่คนตลก ดูเข้าถึงยาก อาจด้วยความที่กูใส่แว่นและหน้าตาเป็นดูเป็นเด็กเรียน บวกกับกูไม่ชอบแชทด้วย ทำให้กูสนิทกับคนยาก กูเข้าชมรม เป็นสโม แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนย่ำอยู่กับที่ ไม่ได้สนิทกับใครเพิ่มแต่อย่างใด กูคิดมากทุกคำพูด พูดแบบนี้จะดีมั้ย สิ่งที่กูทำมันทำให้เพื่อนรู้สึกแย่รึเปล่า เพื่อนจะมองกูไม่ดีมั้ย กูโดนคนที่กูอยากสนิทด้วยบอกว่ากูเป็นคนแปลกๆ สำหรับกูคำว่าแปลกคือความหมายลบ เพราะตอนม.ปลายมีเพื่อนที่เป็นหลุมดำไม่มีใครคบเพราะทุกคนบอกว่าอีนี่แปลก รวมถึงกูในตอนนั้นด้วยที่มองว่าคนนั้นแปลกเลยไม่คบ กูกลัวสายตาคนที่มองมา ไม่กล้าสบตาคน กูแม่งมีปมซวยชิบหายตรงที่ไว้ใจใครก็โดนหักหลังตลอดทั้งอาจารย์ที่เคารพ แฟนเก่า เพื่อนที่ทำแสตนด์ด้วย กูอยากเป็นคนเฟรนด์ลี่ กล้าทัก กล้าชวนคนอื่นไปบ้าง อยากมีคอนเนคชั่น แต่อีกใจนึงกูรู้ตัวว่ากูไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบรอใครและไม่ชอบให้ใครรอ กูสับสนมากๆ หาจุดที่ลงตัวไม่ได้สักที กูชอบอยู่คนเดียวมากกว่า แต่กูไม่อยากทิ้งมิตรภาพดีๆไปเหมือนเมื่อตัวเองเมื่อก่อน กูควรทำยังไงดีเพื่อนโม่ง