กูรุ้สึกยังไงก็ไม่รู้กับแฟนเพื่อนสนิทว่ะ ไม่ใช่รู้สึกชอบนะ แต่รู้สึกไม่ชอบ คือมันเข้ามาจีบหลังจากกูไปเรียนต่อตปท. กูเลยไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับมัน แค่คนเคยรู้จัก เคยเห็นหน้า แล้วแบบวันนี้กูกลับไทย เพื่อนบอกให้ไปค้างด้วยได้ แล้วพรุ่งนี้จะไปเที่ยวด้วยกันต่อ แต่วันนี้คือมันกลับมาจากเที่ยวกับแฟน แฟนมันก็แบบง่วง จอดพักรถตลอด จนจากสองทุ่มเป็นสี่ทุ่มเพื่อนกูก็ยังไม่ถึง กูรู้สึกแบบ เห้ย มันถ่วงเวลาป่ะวะ มันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ เข้าห้องมาก็แบบไม่พูดไม่จา เพื่อนกูก็แบบต้องคอยเจ๊าะแจ๊ะมันตลอดเวลา ก็พยายามคิดว่ามันอาจจะง่วงง่าย หลับในง่าย ไม่ได้อึดเหมือนกูที่ขับรถ 300-400 กิโลได้แบบไม่ต้องจอดนอน
กูรู้สึกอึดอัดอ่ะ กูอยู่กับเพื่อนมาหลายปี เป็นเมทนอนข้างกัน ได้โตจากเป็นวัยรุ่นมาเป็นผู้ใหญ่ด้วยกัน มาตอนนี้กูเห็นเหมือนเพื่อนกูก้าวถอยหลัง สภาพดูไม่จืด อ้วนเบ๊อะบ๊ะ ผมเผ้าดูไม่ได้ มีแต่ตุ๊กตาจากแฟนกองเต็มเตียง ไปเที่ยวก็ต้องเอาตุ๊กตาไปด้วย วันนี้แฟนมันก็งอนๆ ประชดที่มันไม่เก็บตุ๊กตาไว้ที่หอ ให้แฟนเอากลับ
มันไม่เหมือนผู้หญิงวัยเบญจเพสอ่ะ แต่ก่อนที่อยู่ด้วยกันคือเป๊ะเนี้ยบกว่านี้มาก กูรุ้สึกช็อกหน่อยๆ มันเคยบอกกูนะว่าไม่มีกูอยู่ มันเหงาไม่มีที่พึ่งทางใจ แต่กลายเป็นแบบนี้กูไม่รู้จะพูดอะไรดี กูซื้อของมาให้มัน บอกมันว่าเนี่ย ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะ แง่มุมความเป็นเด็กมันยังมีอยู่ได้ แต่คนเราต้องก้าวไปข้างหน้านะ มันก็นิ่งๆไป ส่วนกูรู้สึกเหมือนตัวเองเสียเพื่อนไป คนๆนี้เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับกูเลย กูเข้าใจนะว่าคนเราเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ แต่ทำใจไม่ได้ที่เปลี่ยนไปทางนี้ คงเพราะกูคิดว่ามันจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่สง่างามมั้ง