กูมีเพื่อนคนนึง ช่วงนี้กูรู้สึกอึดอัดมากเวลาอยู่กับเขา รู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กมากๆ กุไม่กล้ามีปากมีเสียงกับเขา ไม่กล้าเถียง ไม่กล้าพูดสิ่งที่คิด เพราะกลัวจะทะเลาะกัน เขาพูดไร กูก็ทำได้แค่ฟัง ไม่กล้าไม่เห็นด้วยกับเขาหรือมีความคิดต่างจากเขา
อาจจะเป็นเพราะวิธีการพูด น้ำเสียง หรือรีแอคของเขา ที่มันทำให้กูสงสัยในความคิด ความเห็น ความรู้สึก การกระทำและตัวตนของตัวเอง ว่ามันถูกต้อง มันเหมาะสมมั้ย? แล้วก็กลัวว่าถ้าขืนพูดต่อไปเราอาจจะทะเลาะกัน เพราะนอกจากเขา กูก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทขนาดนี้อีกแล้ว กูเลยไม่ค่อยเรียกร้องอะไรมาก แล้วเขาก็รู้ตรงนี้นะ ว่ากูก็มีเพื่อนอยู่แค่นี้ กูไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้รึป่าวที่ทำให้บางครั้งเขาก็ไม่ค่อยรักษาน้ำใจกูเท่าไหร่
กูก็หวังเหมือนกันว่าจะสามารถพูดสิ่งที่คิดออกไปได้ แต่จากประสบการณ์ การที่ได้ใช้เวลากับเขา ได้ฟังว่าเขาชอบไม่ชอบอะไร คิดยังไงกับเรื่องนี้ๆๆ กูก็พอจะนึกออกว่าจะเกิดอะไร แล้วกูก็ขี้ขลาดเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับมันด้วย ไม่รู้จะหงอเหี้ยไรนักหนาเหมือนกัน5555
เขาเป็นไอดอลของกูเลย กูชื่นชมและยกย่องเขา เขาคือคนที่กูอยากจะเป็น ทำให้กูอยากเป็นคนที่ดีขึ้น และเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่จริงใจเลยแหละ คอยแนะนำกู ถามให้กูคิดในบางเรื่อง แบ่งปันหลายๆอย่างให้กู ซึ่งกูก็รู้สึกขอบคุณ แต่บางครั้งกูไม่ได้ต้องการคำตอบ บางครั้งกูแค่ต้องการเล่าเรื่องที่กูว่ามันน่าตื่นเต้นให้เขาฟังแล้วก็คุยกับเขาเท่านั้นเอง บางเรื่องที่มันยิ่งใหญ่สำหรับกู แต่มันเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา
ซึ่งตรงเนี่ยทำให้บางครั้งเขาก็ตัดบทกู เพราะเขาเป็นคนที่เด็ดขาดและหวงเวลาของเขา เขาต้องการทำทุกอย่างให้กระชับ ให้มันจบเร็วที่สุด ทำคือทำ ไม่ทำคือไม่ทำ และไม่มีเวลานักสำหรับเรื่องเล็กๆ ซึ่งทุกอย่างมันก็เป็นนิสัยของเขาอะ เป็นธรรมชาติของเขา และกูก็ไม่คิดจะไปเปลี่ยนมัน นิสัยกูอันไหนที่เขาไม่ชอบ เขาก็ไม่ได้พยายามจะเปลี่ยนมันมากเหมือนกัน กูพยายามจะทำแบบเขาอยู่นะ ถ้าทำได้คิดว่าก็คงดีและสะดวกเหมือนกัน แต่ก็ทำไม่ได้เลย ความคิดกูมันก็วนกลับมาให้คิดเหมือนเดิม คือนิสัยเรามันค่อนข้างตรงกันข้ามอะ กูก็รู้ว่าคนเราต้องรับได้ทั้งข้อดีข้อเสียของกันและกัน ถึงจะสามารถอยู่ร่วมกันได้ แต่นี่มันคนละเรื่องเลยป่ะวะ กับความรู้สึกเกลียดตัวเอง
กูเสียใจนะที่จะไม่ได้สนิทกับเขาแล้ว แต่กูไม่ไหว กูไม่ได้โกรธเกลียดเขานะ กูแค่เกลียดตัวเองเวลาที่อยู่กับเขา รู้สึกว่าการเป็นกูมันยังไม่พอ รู้สึกว่าทุกอย่างเป็นความผิดของกู ไม่มีอะไรให้เขาภูมิใจเหมือนเพื่อนคนอื่นๆของเขา มันเจ็บปวดนะ กุพยายามทำตัวให้สนุก ทำหลายอย่างให้เขาสนุก และสบายใจเวลาอยู่กับกู แต่ตอนนี้กูทำมันต่อไปไม่ไหวแล้ว ทีนี้มันไม่ได้เป็นแค่เวลาที่อยู่กับกับเขา เดี๋ยวนี้บางครั้งที่กูไปเจอคนอื่น บางครั้งที่กูอยู่คนเดียว กูก็เกลียดตัวเอง มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยเว้ย ผิดที่กูเลยที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับเขา ผิดที่ธรรมชาติของเรามันไปกันไม่ได้ ผิดที่กูรู้สึกแบบนี้
เอาเป็นว่ากูไม่อยากไปกับเขาอีกแล้ว มันน่าอึดอัดทั้งสำหรับกู และเขาแหละ เพราะเดี๋ยวนี้กูก็ไม่ได้ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนแล้ว
มันจะมีงานอดิเรกที่เราต้องไปทำด้วยกันทุกอาทิตย์ กูอยากจะออกห่างจากเขา คงต้องค่อยๆเฟดออกมา แต่ก็ยังอยากมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่ ยังคุยกัน ปรึกษากันได้ นานๆทีมาเจอกันได้ แต่ถ้าต้องมาแฮงเอ้าด้วยกันบ่อยๆกูคงไม่ไหว อาจจะต้องรอให้กูดีกว่านี้
ตอนนี้เพื่อนเขากลับมา พอได้ฟังแพลนที่เขาวางกันโดยไม่มีกูในนั้น ต่อไปคนที่ไปกับเขาคงไม่ใช่กูอีกแล้ว กูก็แอบคิดนะว่าบางทีกูอาจจะแค่กลัวถูกทิ้ง มันคงดีกว่าถ้ากูจะชิงไปก่อน เพราะถ้าถูกทิ้งจริง มันคงพังกว่าเดิมอีก
มาอ่านดูละกูพิมพ์งง ยาว และโคตรเวิ่นเว้อเลยว่ะ555 มิน่าเราไปกันไม่ค่อยเวิร์ค ถ้ามึงบังเอิญมาอ่านแล้วจำได้ว่าเป็นกู ก็ขอโทษนะเว้ยที่กูยอมแพ้อะ กูรู้มึงเองก็พยายามกับกูเหมือนกัน มันไม่ได้มีแต่ตอนที่กูเกลียดตัวเองเวลาอยู่กับมึงหรอกนะ เวลาที่อยู่กับมึงแล้วกูชอบตัวเองก็มีเหมือนกัน ถึงไม่มีกูมึงก็มีความสุขได้ กูเองเวลาที่มีความสุขกูก็จะนึกถึงมึงเหมือนกัน ขอบคุณนะที่เป็นแรงบันดาลใจให้กู : ) ขอบคุณๆ ขอบคุณจริงๆมึง ในอนาคตถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะทำให้มึงมาเห็นกูแล้วภูมิใจเหมือนกันนน