กูเป็นคนที่เลือกคบเพื่อนมาก กูไม่กล้าพูดว่าใครบ้างที่เป็นเพื่อนกับกูบ้าง เพราะบางคนถ้ากูคิดกับเขาว่าเป็นเพื่อน เขาอาจจะไม่นับกูเป็นเพื่อนก็ได้ กูเลยนับเพื่อนเฉพาะคนที่สนิทจริงๆ เท่านั้น คนอื่นกูนับว่าเป็นคนรู้จักซะมากกว่า เขาอาจจะมีเพื่อนหลายคน แต่สำหรับกูมีเขาเป็นเพื่อนแค่คนเดียว พอเขาไปเล่นกับคนอื่นแล้วกูเหงามากจริงๆ พอเขาไม่มีใคร เขาก็กลับมาหากู กูก็มีความสุขมากเหมือนกัน กูทำอะไรไม่ได้ กูงอแงไม่ได้ พูดอะไรมากก็ไม่ได้ กูไม่อยากให้เขารำคาญกู กูทำได้แค่ยิ้มแล้วก็พูดจากับเขาให้เหมือนปกติแค่นั้น บางครั้งกูก็เศร้า บางครั้งกูก็คิดว่าช่างแม่งไปเถอะคนแบบนี้ แต่กูก็ใจอ่อนกับเขาทุกครั้ง กูทิ้งเขาไม่ลงจริงๆ ต่อให้เขาจะกลับมาหากูกี่ครั้งกูก็จะพยายามไม่เอาแต่ใจแล้วอยู่ข้างๆ จนเพื่อนเขามา กูก็จะไปอยู่ที่ๆ กูควรอยู่ กูคิดว่าถ้าวันนั้นเขาไม่บอกว่า"เราไม่ใช่เพื่อนหรอ" กูคงไม่คิดมากขนาดนี้ กูไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าจะได้เป็นเพื่อนกับเขา กูอยู่ห่างกับเขามาก กูแค่ได้ปลื้มอยู่แค่ห่างๆ ก็พอใจแล้ว ก่อนหน้านั้นที่จะเป็นเพื่อนกันเขาทิ้งกูไป กูก็รู้สึกแย่แต่กว่ากูจะทำใจได้ก็ใช้เวลาพักใหญ่ แต่ตอนนี้เรากลับใกล้กันกว่าเดิม แต่ดันกลายเป็นว่าพอเขาห่างออกไปกูดันทุกข์กว่าเดิมซะอย่างงั้น หวังว่ากูจะทำใจให้ชินได้ไวๆ