กูนี่กลับกันเลย ตอนม.ปลายโดนเพื่อนบอยคอตบ่อยมาก เพื่อนทั้งห้องไม่คุยด้วย เพื่อนสนิทส่งอีเมล์มาด่า เพราะกูเป็นคนขวานผ่าซาก พูดตรงๆ ไม่ไว้หน้าใคร พอกูถามว่ามีอะไรรึเปล่า คนก็บอกว่าไม่มี คิดมาก คิดไปเอง แต่มันสัมผัสได้จริงๆ ว่ามี คนไม่พอใจมึงแค่คนเดียว มันก็ทำให้คนอื่นๆ เกลียดมึงต่อได้ กูได้ยินคำนินทากูตลอด จนอยากจะย้ายโรงเรียนหนี แต่ที่บ้านไม่สนับสนุน
คนทั้งห้องเกลียดกูขนาดว่า ครูให้จับกลุ่มเขียนบทละครประกวด 5 คน ห้องกูมีแค่ 41 คน กูเป็นเศษ 1 คนที่เหลืออ่ะ ปรากฏว่ากูส่งไปคนเดียว เสือกชนะระดับสายชั้น กลายเป็นคำถามอีกว่าทำไมถึงชนะ เรียนเลขกูได้เกรด 4 อยู่คนเดียว ก็หาว่ากูประจบครู ถึงขั้นไปถามครูว่าทำไมกูได้ 4 ครูต้องยอมเปิดข้อสอบเปิดคะแนนให้ดู ทั้งๆ คือกูแค่ชอบถามคำถาม ชอบตอบ ไม่เข้าใจก็ถาม อีกวิชา ชีวะกูได้เยอะกว่าเพื่อนก็หาว่ากูโกงข้อสอบ แอบเอาโพยเข้าไป สรุปคือกูรำคาญ เปลี่ยนกล่องดินสอเป็นซองใส จะได้ไม่มีใครมาปากหอยปากปู สุดท้ายตอนม.หกที่สถานการณ์ดีขึ้นเพราะมันเปลี่ยนเป้าไปบูลลี่คนอื่นอ่ะ อีเวร
พอเรียนมหาลัยกูติดจุฬาอยู่คนเดียว ส่วนคนอื่นคือซิ่วกันมา เขานัดกินข้าวกันที่สยามก็ทำมาเป็นโทรมา เนี่ยเป็นไงบ้าง ทุกคนอยากเจอนะ คิดถึงมากเลยนะนั่นนี่ อีตอแหล กูไม่ไป