โม่งกูขอระบายหน่อย กูเพิ่งเรียนจบ ตอนเรียนกูก็เป็นพวกรักสบาย วันๆเข้าเรียนสาย กลับบ้านมาอ่านนิยายหาเกมเล่น พยายามเหลือเกินที่จะหาความชิวในคณะที่โคตรเครียด ตอนเลือกที่ทำงานกูภาวนาไว้เลยว่าขอที่ๆสบายเพื่อนร่วมงานดีๆส่วนเรื่องเงินไม่สนใจนัก ถึงยังไงก็ไม่ขี้เหร่อยู่แล้ว
ใครอยากทำงานปั๊มเงินตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตก็เรื่องของเขาส่วนตัวกูไม่ขอเอาด้วย
พอจบมาทำงานจริงๆ กูได้ที่ๆงานสบายเพื่อนร่วมงานดีสมใจอยาก ชีวิตดีสังคมดี จนกระทั่งกูคุยกับเพื่อนๆที่สมัยเรียนดูลุ่มๆดอนๆจะจบมิจบแหล่ พอไปทำงานปุ๊ปแม่งเหมือนองค์ลง รับงานเสริมตอนเย็นวันเสาร์อาทิตย์ไม่มีพัก อัพเวลรัวๆ สุดท้ายเงินเดือนแม่งมากกว่ากูกันสองสามสี่เท่าได้
ส่วนตัวกูเอง แทนที่จะเอาเวลาว่างมาเล่นเกมอ่านนิยายเล่นเน็ตหาความสุขเหมือนที่วาดฝันไว้ กูพบว่าพอทำแล้วมันรู้สึกอึนๆ มีแต่ความคิดว่าถ้ากูเอาเวลาที่นอนกระดิกตีนโง่ๆเป็นชั่วโมงนี่ไปรับงานเพิ่มกูจะได้ตังเพิ่มกี่พันกี่หมื่น สุดท้ายมีความสุขน้อยกว่าการทำงานทั้งวันอย่างที่กูเคยเหยียดอีกมั้ง
แล้วสุดท้ายกูเองก็อยากออกไปรับงานเพิ่มมั่งแต่ติดข้อจำกัดเรื่องที่ทำงานและอื่นๆที่ทำให้กูไปไม่ได้
ตลกดี เวลาไม่กี่เดือนทัศนคติแม่งเปลี่ยนได้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้กูไม่ซีเรียสเรื่องรายได้นะ ปล่อยวางได้เสมอ
เพราะไม่ว่ากูจะหาได้มากแค่ไหนมันก็จะมีคนที่หาได้มากกว่ากูอยู่ดี
แต่พอคนๆนั้นมันเป็นเพื่อนๆกูเองที่เรียนมาเหมือนๆกันจบมาระดับเดียวกันแล้วแม่งรับไม่ได้ว่ะ ให้ตายเหอะ