มัธยมเรียนได้ 4.00 ตลอด
พอเข้ามหาลัยชื่อดังเกรดจบเหลือ 3.96 เฮิทไปหลายเดือน
โชคดียังได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองมาปลอบใจ
Last posted
Total of 19 posts
มัธยมเรียนได้ 4.00 ตลอด
พอเข้ามหาลัยชื่อดังเกรดจบเหลือ 3.96 เฮิทไปหลายเดือน
โชคดียังได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองมาปลอบใจ
ไม่มีตังกินข้าวจนต้องซื้อข้าวเหนียวห่อละ5บาท มากินแทนข้าวเช้า
ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะไม่มีตังค่ารถ
เกรดห่วยความรู้ไม่มีเป็นนีทตอนมัธยม
แฟนมีใหม่แล้วทิ้งกู คนรอบข้างเสือกอวยกิ๊กเพราะนางดีกว่ากู หาว่ากูอิจฉา เขาดีกว่าเลยมีสิทธิแย่งกู
เคยไม่แก้ศูนย์ เกือบเรียนไม่จบ ตอนแก้อยากออกจากเรียนแล้วไปฆ่าตัวตายมาก ๆ เพราะที่บ้านกดดันเรื่องนี้ ชห.
มีเงิน 40 ต้องใช้ให้รอดใน 5 วัน
โพสต์อยากตายใน lifestyle 10 วันติดกันแต่ไม่มีใครสนใจเลย ฮืออออ
ตกต่ำถึงขนาดเรียนดีเกรดเกิน3.5 ถ้าได้อย่างนี้ไปเรื่อยๆ คงได้เกียรตินิยม แต่ญาติหาว่ากุไม่ขยัน ไม่ได้4.00 ไม่ทำงาน เอาแต่แดกเงินแม่
ลงแข่งโครงงาน ไม่เข้ารอบชิง ทำดีแทบตาย ตั้งใจเรียนแทบตายเป็นนักศึกษาปีสามที่ดี แพ้เด็กอายุสามสิบกว่ามีลูกมีเมียแบขอเงินแม่ผ่อนรถให้ลูกเมียตัวเอง แพ้วิศวกรที่ได้เงินเดือนเป็นแสนแต่ไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ แพ้คนตกงานที่ไม่ยอมหางานทำ แพ้คนที่เป็นนีทเพียงเพราะทะเลาะกับคนในบริษัทแค่ประโยคเดียว แพ้เด็กใจแตกที่มีลูกแล้วสองตั้งแต่อายุสิบห้า แพ้คนใจบุญสุนทานที่ปากว่าตาขยิบดูถูกแต่คนอื่นธรรมะแม่งไม่ซึมเข้าหัว ทำบุญเป็นล้านๆ ได้แต่สันดานไม่เปลี่ยนแม้แต่นิดเดียว
เพิ่ม แพ้เด็กนิติที่โดนรีไทร์เพราะมัวแต่ไปเที่ยวไม่ยอมเรียน
>>10 ทำไมมึงต้องเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นขนาดนั้นละ มึงเปรียบเทียบตัวตนมึงว่ามีแต่การแพ้ มีแต่ความทุกข์ รู้สึกด้อยค่ากว่าคนอื่นหมด แต่มึวได้มองอีกด้านของคนเหล่านั้นไหม ว่าเขาเองมาถึงจุดนั้นได้อย่างไร มึงมองแค่ด้านเดียวที่มึงคิดว่าดีโดยไม่มองว่าเขาอาจจะมีความทุกข์เช่นเดียวไม่ต่างกับมึง ส่วนเขาจะมีปัญหาอะไรเขาเองก็ไม่ได้บอกใครเช่นกัน มึงจึงไม่ควรมองเขาแล้วตัดสินเขาเทียบกับตัวเองว่ามึงช่างไร้ค่า มึงไม่ได้ไร้ค่าเลย
มึงเก่งมากเกรดมึงได้ตั้งขนาดนี้ วันนี้มันไม่ดีขึ้นไปกว่านี้ แต่ก็ไม่ได้แย่ลง และต่อให้เกรดตกลง มันก็ไม่ได้ทำให้มึงเสียคุณค่าตัวเองเลย มึงแคร์คนอื่นมากไป ฟังคนอื่นมากไป เลยเอามาใส่ตัวเอง มากดดันตัวเองหมด
เลิกนะ มึงทำดี แล้วณช่วงเวลานี้ ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง มีทุกข์สุขตลอด ไม่ควรต้องโฟกัสแต่สิ่งลบ สิ่งไม่ดีควรเอาไว้เตือนใจตัวเองแจ่ไม่ควรจมอบู่กับมัน สิ่งดีๆคือสิ่งที่ช่วยทำให้มึงมีความสุข มีมุมมองที่ดีขึ้น ไม่ว่าเนื่อวอะไรก็ตาม ถ้าเจอสิ่งดีๆโฟกัสเข้าไว้ เก็บเอาไว้เป็นแรงบันดาลใจเป็นแรงผลักดัน ชีวิตมึงยังอีกยาวไกลทุกข์บ้างสุขบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีใครในโลกสมบูรณ์แบบ อย่าคาดหวังสิ่งใดมากเกินไป แต่จงทำทุกสิ่งอย่างเต็มที่ ไม่ว่าทำได้แค่ไหนให้ถือว่าทำดีที่สุดแล้วณเวลานั้น จงภูมิใจทุกการกระทำของตัวเองนะ
>>12 กุสิบเอง
แบบคือกุทำไรกุก็โดนว่าไปแม่งหมดทุกอย่างกุเลยน้อยใจ เหมือนทุกคนญาติโฟกัสที่กูอยู่คนเดียว กุคุยกับพวกที่กุนินทาถึงถามว่ามีใครติดมันบ้างมั้ยวะ มันบอกไม่มี เหมือนความสนใจทุกคนอยู่ที่กุหมด แบบสปอตไลท์แปะหัวกุเลยนี่ถ้าเป็นดารานี่กุคงขึ้นข่าวหน้าหนึ่งทุกวัน ไม่รู้สนใจอะไรกูกัน
เคยเป็นที่หนึ่งแต่ทุกวันนี้ไม่ใช่แล้ว โดนเพื่อนสนิทแย่งไป......หลังจากนั้นทุกคนก็ไม่เห็นหัวกู
>>14 มึงจงภูมิใจเว้ย ที่พวกเค้าจ้องจับผิดมึงแบบนี้ก็เพราะว่าพวกเค้าอิจฉามึง เค้าทำไม่ได้แบบมึง เค้าเลยต้องพยายามหาเรื่องแย่ๆของมึงขึ้นมาเพื่อให้เค้าไม่รู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า แต่มึงไม่จำเป็นต้องไปสนใจเค้าเลย เค้าไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตมึงเลย มึงแค่ถามตัวเองถามคนที่สำคัญกับมึงก็พอว่าตัวมึงทำดีแล้วรึยัง ถ้ายังไม่พอก็พัฒนาตัวเองแค่นั้นก็พอแล้ว
>>15 ของมึงนี่อารมณ์ไหนวะ โดนเพื่อนหักขาหรือเพื่อนพัฒนาจนเก่งกว่า หรือไม่แคร์เรื่องเก่งกว่าแต่เสียใจที่เพื่อนไม่เห็นหัวมึงเพราะมึงไม่เก่งสุดแล้ว มึงสามารถเล่าได้มากกว่านี้ได้ไหมอะ
กูเคยแต่ เป็นคนเก่งรอบด้านทั้งวิทย์ทั้งศิลป์ แต่โรคซึมเศร้าแม่งพรากความสามารถกูไป กูบังเอิญหายตอนช่วงสอบเข้า พอสอบติดเสือกอยู่จุดล่างสุด ไม่มีคนสนใจกูเพราะกูกาก
แต่กูกากขนาดนี้ยังเสือกโดนเพื่อนเรียนเก่งในกลุ่มเดียวกันขัดขาอีก คือกูกากแบบ กูจะติดFแล้ว ยังทำแบบนี้กับกูอะ กูรู้สึกว่าว่าหายจากโรคซึมเศร้ายากแล้ว ฟื้นฟูตัวเองให้กลับเข้าสังคมแม่งยากสัสๆ
แต่กูไม่ได้เผยว่ารู้ธาตุแท้ของพวกมันแล้วนะ กูฟื้นฟูมาได้ครึ่งนึงเเล้วเลยจับผิดได้ว่าที่พวกมันทำเหมือนช่วยกูมาตลอดอะ ช่วยกูลงเหวอะดิ
เอาเป็นว่า กูเล่าของตัวเองกูก็บ่นๆให้เพื่อนโม่งฟังแล้ว มึงก็เปิดใจเล่าให้กูฟังหน่อย จริงๆกูบ่นกับพ่อแม่มันก็เหมือนนํ้าไหลมาแล้วก็ไหลออกไปอะ กูแปลกใจที่กูไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ กูงง555
>>17 กูโดนโรคซึมเศร้าพรากทุกอย่างไปเหมือนกันมึงงง //กอด ๆ
คือเพื่อนกูกับกูมันออกแนวชอบสิ่งเดียวกัน เก่งสิ่นเดียวกันอ่ะ แต่ก่อนกูเก่งกว่ามันแต่หลัง ๆ มันเริ่มเก่งกว่าแล้วเพราะแบบครอบครัวสนับสนุน เพื่อสนับสนุน ทุกอย่างดูสดใสอ่ะ ตอนนั้นกูเป็นโรคซึมเศร้า คือมันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยอ่ะ ไม่อยากพัฒนาตัวเอง ไม่อยากทำอะไรเลย จนวันนึงมันเก่งแซงหน้า พอเป็นแบบนี้กูยิ่งดาวน์อ่ะ คิดว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรแล้ว ที่เคยมีค่าก็ไม่แล้วเพราะไม่เก่งที่สุดแล้ว เพื่อนที่เหลือก็ตอกย้ำกูอ่ะ พูดเหมือนกับว่าเออเดี๋ยวนี้เพื่อนกูเก่งกว่ากูแล้วนิ มันสอบผ่านไอ้นี่แล้วนะ บลา ๆ หลังจากนั้นเพื่อนคนอื่นก็ไม่ค่อยมีใครมาขอความช่วยเหลือหรือให้ความสนใจกูอ่ะ มีแต่ไปหาเพื่อนกูคนนั้นที่กำลังรุ่ง แบบให้คำแนะนำ ช่วยเหลือให้รุ่งขึ้นไปอีก กูไม่รู้ว่ากูทำอะไรผิด ทำไมพอกูหล่นแล้วถึงไม่มีใครช่วยกูให้กลับขึ้นมาใหม่บ้างเลย YY
กอดพวกมึงนะ T__T
Topic has been locked by moderator.
No more posts could be made at this time.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.