มาเพื่อนโม่ง เดี๋ยวกูจะแชร์ปสก.ใกล้ตาย(มั้ง)ของกูให้ฟัง
วันนี้หลังจากที่กูซักผ้าเสร็จ กูหิวข้าวมาก แต่กูอยากไปอาบน้ำก่อนออกไปกินข้าว กูก็เข้าไปอาบ อาบเสร็จกูก็จะเปิดประตูเพื่อออกไป อิห่า ลูกบิดแม่งหลุดติดมือกูมาเลย คือมันเหมือนในหนังเลยอส แต่ชีวิตจริงมันไม่ฮาอ่ะดิ กูอยู่คนเดียวด้วย ตอนอาบน้ำก็ไม่เปิดไฟเพราอยากประหยัด อีกอย่างยังเช้าอยู่แล้วตะโกนออกไปแม่งไม่มีใครได้ยินแน่ๆ รังแต่จะเจ็บคอ กูรู้สึกได้ว่ากูเครียดมากจากการที่รู้สึกชาไปทั้งร่าง กูพยายามเดินวนไปมาๆในที่แคบๆ พยายามทำใจให้สงบ กูโยกที่เเขวนผ้าขนหนูออกมา โชคดีที่มันยืดน้อตไว้แค่2ตัวกูเลยโยกได้สบายๆ และกูรู้ตัวว่ากูโง่มากที่เอาเหล็กที่แขวนผ้าขนหนูตีตรงกลอนประตูซ้ำๆจนกูเริ่มหมดแรง กูทรุด กูนั่งก้มหน้าเหงื่อกูก็เริ่มไหลออกมา โทรศัพท์ก็อยู่ข้างนอก กูอยู่คนเดียว กูว่ากูโง่มาก ที่อยู่คนเดียวแล้วยังจะปิดประตู กูเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ว่าจิตใจกูเริ่มไปกูเลยคิดอย่างอื่นแทน กูเลยลุกขึ้นอีกครั้ง กินน้ำจากฝักบัวแล้วพยายามเพ่งมองตรงลูกบิดว่ากูควรทำยังไงกับมันดี กูเลยเอาเหล็กแขวนทุ้งให้มีรูพอจะให้เหล็กลอดเข้าไปเพื่องัดให้ประตู(ประตูเป็นพลาสติก) ให้มันมีที่กว้างพอให้ลูกบิดมันออกไปได้ กูทั้งทุ้งทั้งงัดกับเหล็ก งัดกับมือจนโดนขอบมันบาดไปหลายแผล กูทำอยู่เป็นชั่วโมง จนในที่สุดมันก็กว้างพอจนดันลูกบิดออกไปได้ รู้โบ๋เลยอส แต่ประตูก็ยังเปิดไม่ได้ เพราะติด มันเรียกว่าอะไรวะ กูเรียกไม่ถูก( ที่ประตูมันจะปิดได้เพราะมีอันนั้นยืดอีกฝั่งอ่ะ ถ้าหมุนลูกบิดมันจะเปิดออก) แต่อันนี้ไม่ยากกูคลำๆดึงๆดูไม่นานประตูก็เปิดออก อสเอ้ยยยย กูยิ้มอย่างที่ไม่ได้ยิ้มมานาน เกือบอดตายในห้องน้ำเหยดแหม กูรีบออกไปแดกข้าวแเกขนม แล้วกลับมานอน
เรื่องนี้แม่งทำให้กูรู้เลยความตายมันอยู่ใกล้เรามากๆ เราอาจจะไม่ตายเพราะอุบัติเหตุ เราอาจจะไม่เป็นโรคร้ายแรงตาย แต่ตายเพราะลูกบิดพัง อสขอบคุณ