กูรู้สึกว่าความรักแม่งเริ่มกลายเป็นพิษสำหรับกูว่ะ เหมือนมันกำลังทำลายกูจากข้างในอย่างช้าๆแล้วกูกลัวว่าซักวันนึงกูจะเสียความรัก ความนับถือในตัวเองไปอ่ะ
กูไปชอบผู้ชายคนนึงใช่ป่ะ เค้าอายุมากกว่ากู 8 ปี ตอนแรกกูไม่ได้คิดว่าเค้าหล่อหรือน่าหลงใหลอะไรมากมาย ง่ายๆคือไม่ได้สนใจน่ะแหละ จนพอกูได้คุยกับเค้าสั้นๆแล้วเห็นแววตาเค้ามันอบอุ่นอ่ะ กูก็เริ่มชอบ กูก็คิดว่ากูมีความสุขมากๆนะที่ชอบเค้าและพยายามอยากจะเป็นหนึ่งคนในชีวิตเค้า อยากได้เค้าเป็นแฟน ตอนนั้นกูรักเค้าที่สาเหตุเดียวคือเค้าดูอบอุ่นอ่อนโยน
หลังจากนั้นกูคอยแอบมองเค้า คอยสังเกต พอได้รู้จักมากๆขึ้น กูก็เริ่มเห็นข้อดีของเค้ามากขึ้นเต็มไปหมด เหมือนยิ่งเจอก็ยิ่งเห็นข้อดีเพิ่มขึ้นในทุกๆวัน
จากตอนแรกที่เค้ามีแค่ความอ่อนโยนอย่างเดียว หลังๆเค้าเริ่มกลายเป็นคนที่เพอเฟกขึ้นเรื่อยๆในสายตากู เค้าทั้งเก่ง หน้าที่การงานดี ชีวิตมั่นคง มีการศึกษา ใจดี ขี้อายเล็กๆ เป็นที่รักและมีความพยายาม กูเพิ่งรู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าจริงๆแล้วลักษณะภายนอกเค้าดูดีมาก เค้าสมส่วน ตัวสูง หุ่นดีดูแข็งแรง ปกป้องคนอื่นได้ เค้ายิ้มทีกูแทบร้องไห้ ไปๆมาๆกูหลงรักเค้ามากขึ้นทุกวัน รักมากขึ้นเรื่อยๆและยิ่งรู้สึกว่าเค้าอยู่สูงห่างไกลจากกูเข้าไปทุกที
กลายเป็นว่ากูพยายามไล่ตามเค้า พยายามจะเป็นผู้หญิงทีู่ดีเพรียบพร้อมให้ได้เท่ากับเค้า หาความรู้ใส่หัว ลดความอ้วน แต่งหน้าแต่งตัว เรียนรู้ทุกๆอย่างที่กูจะทำได้ แต่ยิ่งได้เห็นข้อดีเค้าบ่อยๆกูก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ยิ่งวิ่งตามเค้าก็ยิ่งไกลออกไป เหมือนพยายามแค่ไหนก็เทียบเค้าไม่ได้ซักที แล้วมันก็เริ่มรู้สึกว่าผู้หญิงอย่างกูเนี่ยนะที่เค้าจะมาชอบ กูไม่มีอะไรเทียบเคียงเค้าได้ซักอย่าง แล้วกูก็เริ่มรู้สึกว่ากูยิ่งแย่ลงๆ เหมือนความรู้สึกรักมันกำลังทำลายกูอ่ะ ยิ่งกูรักเค้ามากขึ้นเท่าไรกูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าลงเท่านั้น แต่กูก็รักเค้ามากจริงๆนะ ไม่มีวันไหนที่กูไม่คิดถึงเค้าเลย
ตอนนี้กูก็เริ่มกลัวว่าตัวเองจะเสียศูนย์ว่ะ กูมาวิเคราะห์ตัวเองกูก็รู้อยู่ว่าตัวเองไม่ได้กากเดน แต่กูแค่ไม่มีเท่าเค้าแค่นั้น แต่กูรู้สึกแย่ที่ตัวเอง ทำยังไงก็เทียบเค้าไม่ได้ พอเห็นว่าเราต่างกันมากขนาดไหนและกูด้อยกว่าเค้ามากขนาดไหน กูก็รู้สึกเจ็บปวดทุกทีจนไม่กล้าเจอหน้าเค้า มันเหมือนว่าเค้าไม่มีทางชายตามองกูหรอก อายุก็ห่างกันขนาดนั้น ความสามารถยังห่างกันอีก แต่ให้เลิกรักเค้า
เลิกหวัง ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนกับว่าเค้าเป็นคนที่กูกำลังมองหาจริงๆ
กูก็ไม่รู้จะทำไงตอนนี้ถึงจะคิดว่าตัวเองพัฒนาขึ้นกว่าแต่ก่อนแค่ไหนก็ไม่อาจภูมิใจได้อย่างแท้จริงอ่ะมึง กูจะชอบกลับไปคิดวนเวียนว่าเค้าจะมาสนกูได้ไงแล้วมันทรมานใจมากๆเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นคนกากเดนอยู่ดี