คืองี้เว้ย กูอะเลิกกับแฟนเก่ามาได้ซักพักนึงละ ก็ไม่ซักพักหรอกสองปีเกือบสามปีละมั้ง แล้วกูก็เคยคิดว่าจะไม่อยากมีแฟนละ เอาเวลาไปทำงานเก็บตัง เที่ยว แดก นั่งเล่นเกมในวันหยุด อะไรประมาณนี้ แต่จนวันนึงก็มีคนมาทำให้รู้สึกดีมาบอกว่าชอบกูอยากทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ตอนนั้นมันรู้สึกดีแบบสัสๆอะ เลยมาคิดจะลองเปิดใจอีกรอบดีมั้ย แล้วที่นี้เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ สุดท้ายก็ตกลงคบกัน แต่หลังจากนั้นอะไรที่เคยคิดว่า(น่าจะ)ดี
มันก็ดูดรอปๆลงซึ่งกูก็พอเข้าใจแหละว่าหมดโปรไง จากต่างคนต่างทัก เวลาว่างก็หาเรื่องคอล นั่งคุยนู่นนี่ กลับกลายเป็นกูทักไปอยู่ฝ่ายเดียวบ้างล่ะ บางทีก็พูดแนวๆเหมือนว่ารำคาญที่กูไปวุ่นวายกับชีวิตบ้างล่ะ เอาตรงๆคือกูอะเป็นคนติดแฟนไง พอมีแฟนก็อยากจะชวนคุยอยากทำนู่นนี่ อยากมีเวลาให้ ถึงมันจะไม่ได้อยู่ใกล้กันเท่าไหร่ แต่ก็อยากจะใช้เทคโนโลยีให้มันเป็นประโยชน์บ้าง แต่เหมือนกูไปก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวมากไปมั้ง ก็เลยเหมือนโดนทำตัวห่างเหิน ทั้งๆที่เป็นฝ่ายมาทำให้กูรู้สึกดี รู้สึกชอบอะ บางทีมันก็มีน้อยใจบ้างนะเว้ย แล้วตอนนี้แม่งเหมือนความคิดกับอารมณ์กูมันตีกันไปหมดอะ ว่าสิ่งที่กูทำที่กูทุ่มเทลงไปเนี่ย มันดีแล้วจริงๆรึเปล่า จากที่กูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ชอบหายไปทำอะไรเงียบๆคนเดียวจนเพื่อนต้องโทรถามเพราะคิดว่าตายห่าไปแล้ว สนใจแต่เรื่องตัวเอง แต่พอกูมีแฟนกูก็พยายามปรับตัวเอาตัวออกมาจากมิตินั้นให้มากขึ้น จากที่เป็นห่วงแค่ตัวเองก็เป็นห่วงอีกคนนึงด้วย แต่กลับกลายเป็นอีกฝ่ายก็เป็นอาการเดียวกับกูเป๊ะๆเลยคือนึกจะหายก็ไปซะเฉยๆ บางที 5-6 ชั่วโมงแล้วก็ตอบมาว่า นอนเล่นเกม นอนดูหนัง อะไรประมาณเนี๊ย กูมานั่งๆคิดๆดูนะ หรือจริงๆแล้วคนนิสัยอะไรแบบทั้งกูและเขาแม่งควรจะโสดไปตลอดชีวิตเลยดีวะ หรือจริงๆแล้วกูแค่งี่เง่าไปเอง
ปล. กูไม่ขอบอกเพศตัวเองละกัน ลองคิดซะว่ากูคือเพศตรงข้ามมึงอะ กูอยากฟังความเห็นจากทุกเพศ