ไม่แน่ใจว่ากูเคยบ่นลงในนี้รึยัง กูเคยชอบพี่คนนึงในออฟฟิซแบบอาการหนักมาก
แต่อยู่มาวันนึงเค้าเริ่มกลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ขี้เหวี่ยง หงุดหงิดตลอดเวลา แถมอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ
บางทีกูเข้าไปคุยด้วยจะเรื่องส่วนตัวเรื่องงานก็โดนเหวี่ยงใส่ทุกครั้ง แต่หันไปหัวเราะคุยเล่นกับคนอื่นต่อหน้าตาเฉย
ไปๆมาๆหลงแค่ไหนโดนทำแบบนี้ใส่บ่อยๆมันก็ไม่ไหว สุดท้ายกูก็ไม่คุยกับเค้าอีกเลยซึ่งเหมือนเค้าจะไม่รู้ตัว
ช่วงที่ไม่ได้คุยกันมานึกย้อนไปแล้วกูยิ่งรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่คนดีอะไรอย่างที่กูเคยรู้สึกเลย มันเหมือนความหลงบังตามากกว่า
กูก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ารู้สึกแบบนี้เพราะหมดรักแล้วเลยหาเรื่องให้ตัวเองเกลียดเค้ารึเปล่า
จนถึงวันที่กูลาออกกูก็ไปเงียบๆโดยไม่บอกอะไรเค้าเลย ซึ่งก็รู้อยู่ดีเพราะมีคนอื่นไปบอก
ช่วงวันท้ายๆนี่เหมือนเค้าจะทนไม่ได้ที่กูยังไม่พูดอะไร เลยไปสะกิดให้หัวหน้ามาพูดแทนว่าอยากคุยกับกู
จะไปโดยไม่ลาอะไรเลยไม่กลัวเค้าจะน้อยใจหรอ ยังไงก็ทำงานด้วยกันมานานนะ
กูก็ทำเบลอใส่เลย เค้าให้คนอื่นมาพูดแทนอีกหลายคนกูก็ทำเบลอใส่ยาวๆ
สุดท้ายกูก็ลาออกโดยไม่ได้คุยซักแอะมาได้สำเร็จ กูรู้สึกว่าได้ทำแบบนี้สำเร็จคือกูพอใจแล้ว
ใครจะว่าเป็นความงี่เง่าแบบเด็กกูก็ไม่สนแล้ว และถึงกูจะไม่รู้หรอกว่าเค้าจะน้อยใจจริงๆรึเปล่า
แต่ได้ทำแบบนี้ใส่คืนเป็นครั้งสุดท้ายกูก็พอใจแล้ว