มึง ชีวิตกูช่วงนี้ค่อนข้างยากลำบากว่ะ ส่วนหนึ่งกูคิดว่าเป็นเพราะตัวกูเองที่ปรับตัวยาก เรื่องของกูมันเริ่มจากที่สอบบรรจุติดเป็นครูผู้ช่วยที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง กูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ในที่นี้คือกูไม่ชอบวุ่นวายกับใครเเล้วก็ไม่ชอบมาวุ่นวายกับกูในชีวิตนอกการทำงาน เเล้วก็กูก็มีความจำเป็นต้องอยู่บ้านพักครู กูอยู่ได้นะถ้าไม่เเทบทุกวันจะมีการสังสรรค์ กูไม่อินกับการพูดคุยเรื่องที่เค้าคุยกัน กูสามารถอยู่ในวงสนทนาได้เเต่กูไม่พูดมาก ยิ้มอย่างเดียว กูขี้อายด่วยเเงะ เเต่ในขณะเดียวกันกูก็ถูกเพ่งเล็งเเละชอบถามกูในคำถามที่กูไม่ชอบใจ เเละถามเหมือนเเซะกูว่ะ กูต่อบทสนทนายากว่ะเเละกูก็พูดไม่เก่งด้วย กูพยายามไม่คิดมาก ไม่ได้โกรธ เเต่กูรำคาญ จนหลังๆกูเริ่มอึดอัดว่ะ กูเป็นคนง่ายๆไม่คิดอะไรมากนะปล่อยผ่านได้ปล่อยผ่าน เเต่การที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้บ่อยๆแบบเลี่ยงได้ยากมันก็บั่นทอนว่ะ กูเหนื่อยกับงานกูทนได้นะเพราะสำนึกว่ามันคือหน้าที่ เเต่ช่วงเวลาที่เลิกงานเเล้วกูก็ต้แงการพื้นที่ส่วนตัวบ้าง เเล้วอีกอย่างกูไม่เคยรู้สึกว่าการทำอะไรคนเดียว เช่นกินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ซื้อของคนเดียว เป็นเรื่องแปลกว่ะ เเต่การมาอยู่ที่นี่การที่กูทำแบบนั้นกลายเป็นเรื่องประหลาดว่ะ 5555 นี่มันเป็นลักษณะสังคมของครูหรอวะ กูต้องพบเเพทย์เกี่ยวกับการเข้าสังคมลักษณะนี้ไหม ตอนนี้กูอึดอัด เบื่อ เเล้วก็หน่ายมาก