Last posted
Total of 1000 posts
เบื่อที่บ้านว่ะ กลับมาทีไรกูต้องมาทนฟังแม่บ่นๆๆๆๆเรื่องพ่อ เออ กูก็อยากให้พ่อเปลี่ยนนิสัยบางอย่างเหมือนกันแหละ
แต่แม่งไม้แก่มันดัดยากไง พูดไปก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา กูเลยไม่อยากจะอะไรมาก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาตามเช็ดตามล้างให้ก็ปล่อยไป ปลงไปดีกว่า
แต่เขาก็พูดแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น จนบางทีกูรู้สึกว่าถ้ากลับบ้านแล้วต้องมาเจองี้ กูไม่กลับมาดีกว่า
แล้วก็เป็นอะไรที่เหนื่อยใจชิบหาย ทั้งพ่อทั้งแม่กูบ้าการเมืองสัส เย็นมาเปิดแต่ข่าวแล้วก็ก่นด่าล้งเล้ง
ดูแม่งแต่ช่องเดิมๆ ที่ตรงกับความชอบทางการเมืองของแกนั่นแหละ กูนี่แบบ ต้องทนฟังข่าวเอียงๆ งี่เง่าแล้วก็ได้แต่กลอกตามองบนในใจเงียบๆ
บางทีกูนี่รีบเปลี่ยนช่องไปดูหนังแทนแม่งละย้ำหนักๆว่ากูจะดู เขาถึงได้ยอมเลิกดู ไม่งั้นก็ฟังอีผู้ประกาศเป่าหูอยู่นั่น
และด้วยความที่แม่กูค่อนข้างหัวโบราณ พอกูคุยเรื่องอะไรที่มันแปลกใหม่แหวกขนบธรรมเนียบเข้าหน่อยก็จะวีนแตก ละคุยกันดีๆไม่ได้ละ
พูดแย้งอะไรไปด้วยข้อเท็จจริงก็มาโกรธ หาว่ากูปีกกล้าขาแข็ง เรียนปริญญาแล้วหัวสูง ไม่ฟังพ่อฟังแม่แล้ว กูนี่อ่อนใจจนไม่รู้จะทำยังไง
เลยทำให้เรื่องที่คุยได้มันลดลงทุกทีจนบางทีกูรู้สึกเหมือนแค่อยากกลับบ้านมาเพราะมาหาข้าวฟรีแดกเฉยๆ ดูเนรคุณเนอะ
ล่าสุดน้องกูอยู่ม.6 เตรียมจะเข้ามหาลัย วันดีคืนดีแม่กูก็จะหาคณะนู้นคณะนี้มาแล้วก็กรอกหูน้องกูรัวๆ ว่าเข้าที่นี่สิๆๆๆๆๆๆ
ซึ่งตรงข้ามกับกู เพราะกูอยากให้น้องมันค่อยๆคิด หาที่ที่อยากจะเรียนจริงๆให้เจอก่อน ไม่งั้นไปเรียนแล้วมันไม่โอเคชีวิตแม่งจะเหี้ย
แม่กูเขาก็ร้อนใจกลัวว่าจะไม่ทันคนอื่น ก็มาบ่นกับกู กูก็พยายามกล่อมให้เขารอไป ตามใจน้องมัน ชีวิตมันให้มันเลือกเอง แต่ก็ไม่รู้จะฟังมั้ย
คงเพราะเขาเป็นครูด้วยล่ะ อีโก้เลยสูงกว่าคนปกติ บางทีกูแย้งไปด้วยมุมมองของกูที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน เขาก็โวยวายบอกว่าไม่ได้ไม่ดี
จนรู้สึกว่าเหนื่อยที่จะต้องคุยกันแล้ว เหมือนทำยังไงความคิดก็ไม่เคยจะตรงกันได้สักที
เทอมหน้ากูก็ขึ้นปี4แล้ว อยากจบแล้วหางานทำไวๆจัง ไปเหนื่อยกายดีกว่าต้องมาเหนื่อยใจ
ในความคิดกู กูว่าบ้านควรจะเป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าเป็นที่พักใจมากกว่าเป็นที่ที่ทำให้หมดแรง
มีใครตัดพี่ตัดน้องบ้างวะ วันนี้กูเพิ่งตัดพี่กับน้องกับพี่ชายกู ช่างแม่งเหอะ แต่ไหนแต่ไรแม่งก็ไม่เคยทำตัวให้น่านับถืออยู่แล้ว มีแม่งก็เหมือนไม่มี แม่งดีกับทุกคน เพื่อนฝูงแม่งทำดีด้วยหมด แต่กับคนในครอบครัวแม่งไม่เคยทำดีด้วยซักครั้ง ยิ่งกับน้องแบบกูแม่งแทบไม่พูดด้วยไม่รู้เป็นเพราะเหี้ยอะไร อยู่กับเพื่อนฝูงแม่งๆดีกับทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส อยู่กับกูกับคนที่บ้านหน้าแม่งเหมือนตกนรก คุยเหี้ยไรก็ไม่ตอบ ถามคำตอบคำ
รังแกกูตั้งแต่เด็ก ไม่เคยทำตัวเป็นพี่ชาย ไม่เคยปกป้องน้องไม่เคยปกป้องคนในครอบครัวซักครั้ง
ตั้งแต่เด็กมากูอิจฉาคนอื่นที่มีพี่ชายตลอด ทำไมกูไม่มีพี่ชายดีๆกับเขามั่งวะ พี่ชายที่กูสามารถคุยได้ปกติ หัวเราะด้วยกันได้ เล่นมุก คุยตลกประสาพี่ชายน้องชายได้ ไม่ต้องดีมากก็ได้ ขอแค่ทำตัวให้สมกับเป็นพี่ชาย เป็นที่พึ่งให้คำปรึกษาในวันที่กูล้ม กูท้อ กูเครียดได้บ้าง
ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นช่วง มปลายมากูแทบไม่เคยคุยกับแม่งเลย คุยเฉพาะเรื่องที่จำเป็นและสำคัญจริงๆ ถ้าต้องคุยจริงๆกูนับประโยคได้ไม่เกิน20ประโยค
แม่งไม่คุยกับกูกับคนในครอบครัวเองซึ่งกุก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถามคำตอบคำ จนกูเอือมไม่อยากคุยกับแม่ง
วันนี้แม่งชวนกูทะเลาะเพราะเรื่องขี้หีสัสๆ
วันนี้กูกับมันต่อยกันเป็นครั้งแรกในชีวิต
ก็ให้ถือว่าความเป็นพี่เป็นน้องของกูกับมันขาดกันตั้งแต่ชาตินี้ ชาตินี้ชาติไหนอย่าได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก
ก่อนหน้านี้พ่อกูรู้เรื่องพวกนี้แล้ว พยายามให้กูกับพี่กูดีกัน ซึ่งก่อนหน้านี้กูไม่เคยเล่าเรื่องกูกับพี่ชายให้พ่อกูฟังเลย ซึ่งกูไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง อีกไม่กี่เดือนกูจะรับปริญญาแล้ว กูไม่อยากให้มันมา ต่างคนต่างอยู่ กูจะตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกู วันไหนกูสิ้นไร้ไม้ตอก ต้องนอนตายข้างถนน
กูก็จะไม่บากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากมัน ขอนอนตายข้างถนนนี่แหละ
ถือซะว่า กูเกิดมาคนเดียว ตายก็ตายคนเดียว ไม่มีพี่ชายแบบมันอีกต่อไป
แผลที่มันฝากไว้บนหน้ากู จากนี้ก็ให้ถือว่าลบความเป็นพี่เป็นน้องออกไป
ถือว่าชาตินี้เกิดมาใช้เวรใช้กรรมกัน
ชาติหน้า ชาติไหน วัฏสงสารใด อย่าได้เกิดมาเป็นพี่น้อง เป็นพ่อแม่ เป็นคนในครอบครัวอีกกันอีกเลย
>>898 กูเคย ...แต่พอผ่านไปสองสามปีกูก็รู้สึกวางใจว่ามันทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ เป็นผู้เป็นคนซักที
ไปไปมามาก็รู้ตัวว่าถึงแม้จะเคยทะเสาะกันรุนแรง และพักหลังแทบจะไม่ได้คุยกันเลยแต่กูก็เป็นห่วงมันอยู่ตลอดอยู่ดี
ตอนนี้มึงกำลังโกรธ ก็ห่างกันอย่างที่มึงต้องการนั่นแหละดีแล้ว
>>898 สัส กูก็นึกว่ามึงคือน้องกู พี่มึงนี่คล้ายกูเลยว่ะ แต่ต่างกันตรงที่กูเลิกคุยกะน้องกูตอนเข้ามหาลัย, เวลาเกิดเรื่องอะไรกูก็ปกป้องคนในบ้านตามปกติ แล้วก็เรื่องที่กูไม่ถูกกะน้องนี่พ่อแม่รู้ดี แต่ไอ้เรื่องที่กับคนอื่นคุยดี กับที่บ้านชอบทำหน้าตูดนี่โคตรใช่ ถามคำตอบคำนี่ก็ใช่ แถมกูก็ไม่ค่อยได้ทำตัวให้น่านับถือด้วย ช็อคสัส ไม่นึกเลยว่าจะมีคนเหมือนกูขนาดนี้อยู่ด้วย
แต่กูไม่ใช่พี่มึงชัวร์ เพราะเมื่อวานกูไม่ได้ต่อยกะใคร 5555
ใครมีพ่อแม่ญาติพี่น้องหัวโบราณบ้าง เล่าให้ฟังหน่อย
>>904 เอ่อ มันก็หลายๆอย่างอะ เอาเป็นข้อๆที่พอจะนึกได้ละกัน
- กูเป็นพวกค่อนข้างซึนๆ ไม่ชอบแสดงอารมณ์ความรู้สึก
- กูไม่รู้จะคุยอะไรกะน้องกูจริงๆ เหมือนมันเข้ากันไม่ได้ เคมีมันไปกันคนละโลก บอกไม่ถูกเหมือนกัน
- เรื่องดีกับคนอื่นที่จริงแล้วเป็นเฉพาะเรื่องการพูดคุยอะนะ ถ้าเป็นเรื่องการกระทำดีต่อกันหรือการให้ความร่วมมือเวลามีงานสำคัญอะไรกูก็จะช่วยตามปกติ กูแค่รู้สึกไม่อยากพูดคุย อยากอยู่เงียบๆคนเดียว โลกส่วนตัว
>>905 สัส กดผิดปุ่มเผลอกดส่ง เดี๋ยวพูดต่อ
...กำแพงโลกส่วนตัวกูมันหนาไป กูเลยมีความสุขมากกว่าเวลาที่อยู่กับตัวเองเงียบๆ แล้วที่สำคัญ คนในบ้านกูจะมีปัญหาเวลาสื่อสารกัน คือแบบเหมือนคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องไม่ค่อยเข้าใจ ไม่ค่อยสนใจฟังเวลาอีกฝ่ายพูด เวลากูพยายามพูดเน้นย้ำว่าเรื่องนี้สำคัญนะให้ฟังกันหน่อยก็เหมือนไม่มีใครสนใจฟังกันซักคนทั้งๆที่เวลากูฟังกูโคตรเป็นผู้ฟังที่ดี จำได้เกือบหมดว่าใครเคยพูดอะไร มันเลยทำให้กูรู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว กูมันบ้าไปเองที่จริงจังอยู่คนเดียว ทั้งหมดนี้มันทำให้กูเหนื่อย กูเลยกลับมาหลบในโลกส่วนตัวกูอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไรเลยถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ รู้ตัวอีกทีกูก็กลายเป็นคนหน้านิ่ง ไม่พูดจา ถามคำตอบคำ ก่อนหน้านี้กูก็ชอบเผลอโมโหร้ายใส่คนในบ้านอยู่บ่อยๆเวลาเริ่มสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง ซึ่งกูรังเกียจเวลาเห็นตัวเองตวาดใส่คนในครอบครัว กูเลยตัดปัญหาโดยการไม่พูดหรือพูดให้น้อยที่สุด เลิกแสดงอารมณ์ทุกชนิด พยายามฝึกตัวเองให้ไม่รู้สึกอะไรอีก กูเลยกลายเป็นพวกหน้านิ่งๆ น้ำเสียงเย็นๆ
- เวลากูคุยกะคนอื่นกูคุยดีตามปกติ เพราะว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน ไม่ใช่คนที่อยู่ด้วยกันตลอด เจอหน้ากันแป๊บๆเดี๋ยวก็แยกย้ายแล้ว เพราะงั้นต่อให้มีอะไรไม่ถูกใจกูก็พอจะปั้นยิ้มทำน้ำเสียงสุภาพๆเพื่อให้มันผ่านๆจบๆไป
- ช่วงหลายปีมานี้เหมือนกูมีปัญหาเรื่องการหายใจ แบบว่ากูควบคุมลมหายใจไม่ได้ เวลาพูดมากๆกูจะเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก หลังจากนั้นกูจะเผลอกลืนลมเข้าปาก แล้วกูก็จะสำลักอากาศอย่างแรงเหมือนกำลังจะอ๊วก กูก็ไม่รู้ว่ามันคือเหี้ยอะไรแต่แม่งรู้สึกโคตรแย่ ตอนนี้กูเลยไม่ค่อยอยากพูดกะใครแล้ว ไม่ใช่แค่คนในบ้าน
กูควรรู้สึกยังไงดีที่อาๆกูเห็นพ่อกูเป็นบ่อเงินบ่อทอง คอยขอยืมเงิน สูบฉีดเป็นปลิง โดยที่แม่กูก็ทำไรไม่ได้เพราะไม่อยากทะเลาะกะพ่อ&พ่อกุหาเงินเอง แม่เป๋นแม่บ้าน วันก่อนแม่งช็อต ติดหนี้มาขอยืมพ่อกุ7แสน ทั้งๆที่เค้าเคยจะซื้อรถต่อจากแม่กุ2ล้าน 10ปีแล้วแม่กุยังไม่เคยเห็นเงินก้อนนั้น ลูกอาที่พ่อกุก็ส่งเสียจนจบมหาลัยทั้งเค้าและน้องเค้าจะแต่งงานก็มีการโทรมายืมเงินสินสอดใส่พาน2ล้านอีก นี่แค่อาคนเดียวนะ ไม่รวมอาคนอื่น&ลูกของเค้าด้วย บ้านกุก็ไม่ได้จน แต่คือพ่อกุแม่งถึงคติจากปู่ว่าลูกคนโตต้องเลี้ยงน้องจนตอนนี้น้อง40กว่าๆยังต้องมาตามล้างตามเช็ดเรื่องบ้าๆที่พวกอา&ลูกโง่ๆกุทำงามหน้าไว้อีก นี่ตอนนี้กูเริ่มวางแผนหาลู่ทางหนีออกต่างประเทศไว้แล้วเนี่ย เอาพ่อเอาแม่ไปอยุ่ให้หมด ทุกวันนี้รุ้สึกขยะแขยงมากที่ต้องใช้นามสกุลร่วมกันพวกนี้
นี่ล่าสุดกุเพิ่งได้ สัตว ก็มาถามแนว ไม่เอาหมอเหรอ เอาทำไมสัตว งานสกปรก เอิ่ม กุสอบมาด้วยความสามารถกุ ไม่ได้เข้าม.กากๆ เรียนๆโดดๆ จบมาทำงานห่วยๆจนแก่ตายห่าต้องมายืมเงินพี่ตัวเองแบบไม่อายลูกตัวเอง เสือกสอนให้ลูกทำอีก เหมือนมึงล่ะกัน
พูดยากวะเงินเค้าหามา คนเรามักมีจุดอ่อน คนเลวก็ผลาญเงินกะอบายมุข คนดีเกินไปก็หมดกะการช่วยคนนี่แหละ มึงก็ลองคุยกะเค้าดูก็ได้ เป็นห่วงเรื่องเงินเก็บหลังเกษียณอะไรก็ว่าไป ถ้าเค้าไม่ยอมเปลี่ยน มึงอาจจะต้องขอบ้างหน้าด้านบ้าง บางทีคนไม่ขอแม่งไม่ได้อะไรเลยหรือได้น้อย มึงขอเงินพ่อมึงไปทำทุน เป็นกองทุน ซื้อ set 50 พันธบัตร หรืออะไรก็ได้เพื่ออนาคต ขอไปเรื่อยๆเก็บทุนไว้ไห้ตัวเองบ้าง ถ้าพ่อมึงพลาดไช้เงินหมด มึงยังมีทุนอยู่ก็ยังดี
>>908 ขอบคุณมากมึง กูเคยลองคุยพ่อแบบกลัวว่าพ่อเกษียนแล้วที่บ้านจะไม่มีเงิน กูจะพยายามกินอยุ่อย่างประหยัด พ่อกูก็บอกว่าหน้าที่ของกูคือตั้งใจเรียน เค้ามีเงินสำหรับกูกับพี่กู มรดกก็ยกให้กูกะพี่กู(เอาตรงๆกูว่าไม่เหลือ555) คือพ่อกูเค้าก็รักกูกะพี่อ่ะ นอกจากเรื่องใจดีเกินเหตุนี่อย่างอื่นกูก็โอเคหมด กูสนิทกะพ่อมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ เด่วเรื่องกองทุนไรพวกนี้กูว่าจะลองดู พ่อกูทำงานด้านนี้เค้าน่าจะสนับสนุนให้กูมีความรู้ทางนี้เพิ่มอยุ่ล่ะ
>>909 ขอวิธีไล่หน่อยเพื่อน กุว่าแม่กุทนมากที่เจอแบบนี้ตั้งแต่ตอนคบกันใหม่ๆ(สมัยนั้นแม่ทำงาน) ตอนแรกเค้าก้ทำท่าจะขอแม่กุแต่แม่กุก็ไม่ให้ เลยจบ
>>910 นี่ลูกๆอากูนี่มีลูกกันล่ะ บ้านกูนี่แพลนตั้งหลายปีกว่าพี่กูจะเกิด ลูกๆอานี่แปปๆท้องล่ะ ง่ายดีชีวิต
มึงยังดีนะ แม่กูสิช่วยญาติ(ฝ่ายแม่)ช่วยเพื่อนสารพัดเตี้ยอุ้มค่อมไม่เคยคุยกับคนในบ้านจนเจ๊งบ๊งแอบเอาบ้านไปจำนองกู้ธนาคารมาสุดท้ายก็ทำไรไม่ได้ติดหนี้หัวบานบ้านจะโดนยึดอยู่รอมร่อ กูกับพี่เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนปกติทุกวันนี้อาเงินเดือนมาช่วยส่งดอกธนาคารจนตังมีแค่พอกินข้าวไปวันๆ มองไม่เห็นอนาคตเหี้ยไรทั้งนั้น ทุกวันนี้ญาติฝ่ายพ่อมาช่วยพ่อกูเสียไปแล้วเค้าช่วยมาเยอะแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นปลดหนี้ กูกับพี่ก็แบกหนี้แม่ท่วมหัวมีชีวิตไปวันๆไปพวกญาติฝั่งแม่ลอยตัวสบายไม่เคยยื่นมือมาช่วยเหี้ยไรทั้งนั้น ชีวิตพวกแม่งดีขึ้นอ่ะแต่ครอบครัวกูนี่มาตกนรกแทน
>>912 กูสังเกตุพวกสายเกาะจะนิสัยแบบนี้แทบทั้งนั้น ไครส่งเสียเลี้ยงดูแฟนนี่แฟนมีชู้ก็เยอะ ไอ้ที่ดราม่าออกคลิปออกข่าวมีชู้มีกิ๊กก็สายเกาะซะเกือบหมด อย่าไปหวังไห้พวกนี้สำนึกบุญคุณเลย มึงไห้มันๆก็เห็นมึงโง่ ส่วนมึงผ่อนบ้านไห้แม่มึงคิดดีแล้วเหรอวะ บ้านชื่อแม่มึงมึงผ่อนหมดถ้าแม่มึงใจบุญเอาไปค้ำกู้เงินช่วยชาวบ้านอีกมึงไม่ตายเหรอวะ
แม่ง ป้ากูส่งข้อความมาหาว่าว่างไหม กูก็นึกว่ามีอะไร ที่ไหนได้ส่งบทความภาษาอังกฤษมาให้กูแปล ซักไปซักมาสรุปว่าเป็นงานของเมียลูกชายป้า มาบอกกูว่าน้องเขาแปลไม่ได้ ช่วยน้องเขาหน่อย กูเก่งภาษาอังกฤษ กูทำได้อยู่แล้ว ห่านจิก การบ้านมึง มึงก็ทำเองดิวะ คือถ้าให้กูสอน กูจะไม่ว่าอะไรเลย ไม่ใช่โยนมาให้กูแปลให้ ถ้าจะให้กูแปลให้ก็เอาเงินมาสิว้อย กูไม่ได้ออกจากท้องแม่แล้วเก่งภาษาอังกฤษทันทีป่ะวะ กว่ากูจะเก่งได้นี่กูก็ต้องขยัน ต้องเรียน ท่องศัพท์ตั่งต่าง ใช้เวลาเป็นยี่สิบปีกว่าจะได้ถึงทุกวันนี้ ตอนกูเรียนการบ้านกูก็ไม่เคยขอให้ทำให้ใคร การไม่เก่งไม่ใช่ข้ออ้างในการโกงหรือเอาเปรียบคนอื่นว้อย กูไม่ได้เรียนเก่งเพื่อให้ญาติมาเอาเปรียบป่ะวะ
>>911 กู >>909 นะ ของกูต่างจากมึงตรงที่ แม่กูให้มานานเป็นสิบๆปี คงอารมณ์เดียวกับพ่อมึงแต่นี่คือให้กันยกบ้าน 555 วิธีไล่คือตัดการติดต่อ บล็อกเบอร์ มาบ้านก็อย่าให้เข้าในเขตบ้าน ไม่ทะเลาะ ไม่เถียง ให้เงินครั้งสุดท้ายแล้วตัดเลย เงินที่เสียไปแล้วคืนมาไม่ได้ก็ถือว่าให้ ถือว่าชีวิตใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบเอง
ของกูคือมาอยู่บ้านกินค่านํ้าค่าไฟเลย พอหางานให้ทำในธุรกิจของบ้านกูก็โกงอีก บ้านกูทำแล้วไม่รวยขึ้นแต่พวกแม่งจู่ๆก็มีทอง ซึ้งสัส
รำคาญแม่ตัวเองชอบโทรมาบ่นกู ว่างมาก? ทำไมต้องมาเสือกเรื่องของกู แค่กูไม่ฝึกงานนี่จะตายห่า พูดไม่รู้กี่สิบรอบละ อยากให้ตายๆ ไปซะ แต่ติดที่เป็นคนหาตังได้เยอะดีก็เลยต้องให้มีชีวิตอยู่ต่อไปก่อน เบื่อชิบหาย
แม่ชอบไม่ให้กูพูดคำหยาบอ่ะ คือกูคุยกับเพื่อนทีถ้าพูดหยาบละแม่ได้ยินนี่คือโดนด่ากระจาย อายุกูก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะเว้ย ขึ้นปี 3 อ่ะยังโดนด่าไม่ให้พูดคำหยาบ ประเด็นคือแม่กูก็พูดหยาบอ่ะ แบบอีเหี้ยอีสัสกูมึงงี้ ตัวเองพูดแล้วยังมาสั่งสอนคนอื่นไม่ให้พูด ได้เหรอวะ แล้วคือสมัยนี้กูเจอคนพูดเค้าแกเราน้อยมากๆๆๆๆๆ แบบเพื่อน 20 คน มีพูดแบบนี้กัน 2 คน อีกอย่างกูก็พูดกับเื่พอน ไม่ได้พูดต่อหน้าคนเยอะๆหรือพูดเสียงดังที่ๆพลุกพล่าน เห้อออออ
>>919 เงินแม่เกี่ยวอะไร? ในที่นี้กูพูดเรื่องการพูดคำหยาบ แม่กูเป็นคนชอบพูดชอบด่าประจำ เรียกตัวเองว่ากูมึงกับเพื่อน แต่พอตาลูกตัวเองพูดบ้างกลับบอกว่าห้ามพูดคำหยาบ พอได้ยินกูคอลกับเพื่อนหน่อยก็ด่า ว่าใครสั่งใครสอน แต่ไม่หันมาดูตัวเองบ้างเลย ด่าคนอื่นฉอดๆ ชอบแขวะชาวบ้านจนเขาอาย คือก่อนจะสอนคนอื่นควรเริ่มต้นที่ตัวเองก่อนมั้ยอ่ะ กูเคยบอกแบบนี้แล้วโดนตบหน้าหัน แล้วกูก็ไม่เคยพูดคำหยาบต่อหน้าคนอยู่เยอะๆ กูคุยกับกลุ่มเพื่อนกูอย่างเดียว
นี่หลานกูที่อยู่อนุบาลได้ยินแม่กูด่าน้องกู เด็กมันยังพูดตามเลย อย่างคำว่าควาย ฮ่วย!
เข้ามาขำ 5555555
ขอถามเรื่องสิทธิครอบครองปรปักษ์หน่อย
คือกุจะให้ญาติมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ซึ่งกูไม่ได้อยู่ แล้วทีนี้มีแนวโน้มว่าอาจจะให้อยู่เกินสิบปี
อยากรู้ว่าถ้าจะป้องกันสิทธิครอบครองปรปักษ์จะต้องทำไงบ้างนอกจากการเขียนสัญญาให้เช่า คือถ้าญาติกุอยู่โดยที่กุอณุญาตเอง เค้าจะใช้วิธีนี้ได้ป่ะ
>>925 เขียนสัญญาเช่าอ่ะ ชัวร์สุดมีหลักฐาน ไม่งั้นสิบปีผ่านไปไม่มีหลักฐานมึงจะแย่เอา ค่าเช่าเขียนเอาถูกๆก้อได้ แล้วสัญญาเช่ามันไม่ต้องมีวันหมดอายุ จะอีกสิบปีสัญญามันยังใช้ได้ ปล. มึงควรคิดถึงวันที่มึงต้องใช้ที่ด้วยว่าจะเชิญเขาออกยังไงนะ สิบปีนี้วันที่ไม่ให้อยู่แล้วมีตีกันแน่ๆ
กูมีปัญหา ที่ดูเหมือนจะตรงข้ามกับหลายคนในมู้นี้ คือกูมีปัญหาเรื่องพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน ปู่ย่าตายายรักหลานไม่เท่ากัน ที่บ้านลำเอียง คือเข้าข้างกูกัน ทั้งๆที่บ้านกูไม่ได้เป็นคนจีน และกูเองก็ไม่ใช่ผู้ชาย เข้าข้างเพราะจะได้สืบสกุล ไม่ใช่หลานคนแรก เรียนก็ไม่เก่งอะไร เทอมที่แล้วได้ cมาเพียบ ตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยเรียนได้ต้นๆ หรือไปประกวดอะไร แถมกูก็นิสัยออกจะเหี้ยๆ มีเถียง มีทะเลาะบ้าง วันๆไม่ทำห่าอะไรหมกในห้องทั้งวัน คิดว่าพี่น้องที่เหลือจะอิจฉากู โนวว น่ารักชิบหายรักกูกันทั้งนั้น สงสารกูด้วยซ้ำเพราะ กูโดนรักมากกว่าคนอื่นก็จริง แต่กูแบกความหวังมากกว่าคนอื่นเขา เป็นไงบ้างลูก สู้ๆนะ ทำไม่ได้เหรอ ไม่เป็นไรนะ หรือตอนป้าข้างบ้านในตำนานมาขี้โม้ แล้วทำได้แค่ยิ้มๆ ลึกๆแล้วเขาก็คงอยากเอากูไปขี้โม้บ้างแหละ กูเห็นความหวังในตาเขาแล้วกูรู้สึกผิดว่ะ กูไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย กูพยายามแล้ว กูได้แค่นี้ พี่น้องกูเก่งกว่ากูเยอะแยะ ทำไมไม่รักคนอื่นมากกว่ากูว่ะ
>>925 กรณีศึกษา https://pantip.com/topic/30321537
>>929 >>930 กูมีปัญหาตรงที่ไม่สามารถร่างสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรได้อ่ะ ไม่งั้นคือโดนแบนจากทุกๆคนแน่ แต่มันจะมีวิธีอะไรนอกจากให้เซ็นสัญญาบ้างมั้ยวะ เห็นในมู้นั้นมีการพูดถึงการให้อยุ่อาศัยแต่ไม่ใช่ให้สิทธิความเป็นเจ้าของ อ่านแล้วงงๆหน่อยอ่ะ
คือกุยังไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองถูกแบนจากญาติๆ แต่ก็กลัวปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้อ่ะ วันนี้ทุกคนยังดีๆแต่อนาคตก็ไม่แน่
>>928 มึงเคยมีโมเมนต์อ่านหนังสือแทบตาย เข้าเรียนทุกคาบ กลับมาทวนทุกวัน แต่เสือกได้แค่Cไหมล่ะ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่นั้นแหละ ใช่ว่าพยายามแล้วจะสำเร็จทุกคนซะหน่อย ก็ตามที่กูเล่านั้นแหละ กูเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ดาดๆกลางๆธรรมดาทั่วไป พี่น้องกูสิระดับหัวกะทิตั้งแต่เด็ก แต่กูก็ยังไม่เข้าใจทำไมผู้ใหญ่เอ็นดูกูมากกว่าว่ะ
>>931 ทะเบียนบ้านมีชื่อมึงเป็นเจ้าบ้านป่าว ก็ให้ญาติย้ายชื่อมาเป็นผู้อาศัยในทะเบียนบ้านไง อ้างไปเลยว่าก็ทำให้มันถูกกฎหมายไว้ มันจะมีกฎหมายบางอย่างอ่ะที่จะผูกกับทะเบียนบ้าน เช่นเขตเลือกตั้ง หรือส่งลูกเข้าโรงเรียนใกล้บ้านงี๊ ก็บอกไปว่าญาติจะได้สะดวกทำเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายได้ใกล้บ้าน ทีนี้ญาติก็จะกลายเป็นลูกบ้านมึงตามกฎหมายไง
สวัสดี เพื่อนโม่ง มีเรื่องอยากจะบ่น แต่ไม่กล้าบ่นกับใคร เลยมาบ่นในนี้แทน คือกูอะ รู้สึกเครียดกับชีวิตมากว่ะ คือกูเป็นคนที่แคร์กับความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปหรือไม่ก็กังวลกับเรื่องสุขภาพจิตของตัวเองจนเครียดอ่ะ เป็นมาตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้จะเข้ามหาลัยล่ะ ยกตัวอย่างก็อย่างเวลาคอลกับเพื่อนแล้วบางทีเผลอหลับ ก็มากังวลว่า เพื่อนจะโกรธเรามั้ย หรือว่าเวลาพูดกับเพื่อนแล้วตะกุกตะกัก แล้วเพื่อนจะคิดว่าเราแปลกมั้ย เข้ามหาลัย
แล้วเพื่อนจะเข้ากับเราได้รึปล่าว หรือไม่ก็ที่เพื่อนบ้านชอบปิดประตูเสียงดังบ่อยๆ เป็นเพราะว่ากูทะเลาะกับแม่บ่อยๆรึปล่าว ส่วนเรื่องสุขภาพจิตก็แบบ อ่านบทความโรคทางจิตเวช อย่างโรคซึมเศร้า มันก็ดันตรงกับตัวเองหลายอย่าง หรือบางทีก็มีคนทักว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ารึปล่าว จนทำให้กูรู้สึกเครียดไปอีก
พอมาบ่นเรื่องพวกนี้กับแม่ ก็โดนตวาดใส่ว่า ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเองสักที(<<กูงงว่ามันเกี่ยวด้วยหรอ ช่วยอธิบายกูที) หยุดคิดอะไรแทนคนอื่นสักที
แล้วก็เรื่องโรคซึมเศร้า แม่ก็บอกว่าลูกจะไปเป็นได้ยังไง แล้วก็ชอบมาด่าว่ากูสมองมีปัญหาอีก (<<อันนี้แม่งทำกูขึ้นมากอ่ะ) แล้วเวลาแม่กูตวาดแม่งเสียงดังมาก คือเบื่อแม่ที่แบบตวาดกับกูดังๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองอ่ะ แล้วทุกครั้งที่แม่ตวาดใส่กู กูก็ขึ้นแล้วเผลอเสียงดังทุกที แล้วมันบ่อยมากๆ จนกูรู้สึกอายกับเพื่อนบ้านจริงๆ คือไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตวาดดังชิบหายเลย คือกูบ่นอะไรกับแม่ไม่ได้เลยใช่มั้ยวะ แม่ง ต้องโดนตวาดตลอด
กูเครียดหลายอย่างมาก อย่างอยู่คอนโดแคบๆมาตั้งแต่เด็กๆ แถมอยู่ก็มีคนมากวนใจกูตลอดเวลา ชอบโดนแกล้งไม่ว่าเวลานอน หรือกินข้าว ไม่มีพื่นที่ส่วนตัวของตัวเองเลย กูไม่อยากอยู่แล้ววะ บ่นอะไรชาวบ้านก็ได้ยินหมด เครียดโว้ย
กูไม่รู้ว่ากูควรจะทำยังไงกับชีวิตดี ทำไมกูเกิดมาต้องมาอยู่แบบนี้ด้วยวะ
กูรู้สึกระแวงไปซะทุกเรื่องเลยวะ... กลัวว่าเพื่อนโม่งจะงงนะ ว่าทำไมที่พิมพ์มานี่มันมันไม่ได้เชื่อมโยงเหี้ยไรเลย เพราะกูเครียดไปซะทุกเรื่องนี้แหละ คิดว่าพิมพ์ไปทั้งหมดก็คงพิมพ์ไม่พอ มันเลยออกมาเป็นแบบนี้
ที่อยากให้คำปรึกษาคือ
1.ทำยังไงกูถึงจะแคร์คนอื่นให้น้อยลง
2.สภาพจิตแบบนี้ กูจะปกปิดไม่ให้คนอื่นดูออกได้ยังไง (คำถามนี้ดูงงๆมั้ยนะ 55)
3.ทำยังไงไม่ให้ตัวเองเสียงดังเวลาโมโห หรือไม่ก็ทำให้ตัวเองใจเย็นๆ
4.ทำยังไงให้แม่กูไม่ตวาด ทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็ก
5.กูควรออกไปอยู่หอคนเดียวดีมั้ย ถึงมหาลัยจะอยู่ใกล้บ้านก็เหอะ
6.จากที่กูพิมพ์นี่ กูควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย
tl;dr: กูเป็นคนเก็บกด ไม่รู้ทำยังไงถึงจะมีชีวิตที่ดีเหมือนชาวบ้านเขา
>>935 มึงคล้ายกูสัส
1.มึงต้องปล่อยวาง รู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก แต่เลิกแคร์ชาวบ้านได้ละ อย่าคิดแทนคนอื่นเขา ไม่ต้องไปนั่งคิดวนไปมาว่าคนอื่นจะรู้สึกกับเรายังไง
2. อันนี้ไม่รู้ เพราะถ้าไม่ใช่กับพ่อหรือเพื่อนสนิทกูมากๆ กูจะกลายเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีจัดเฉยๆ
3. เวลาโมโห ให้พยายามหยุดตัวเอง นับเลขในใจหรือเปลี่ยนไปคิดเรื่องอื่น หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ สลัดความคิด คำถาม ทำไม เพราะอะไร อย่างไรทิ้งไปซะ รกสมองเปล่าๆ
4. ออกมาอยู่หอซะ กูทะเลาะกับแม่เหมือนมึงอะ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเขานะ แต่คสพมันเป็นtoxic relationshipอะ ไม่ควรดันทุรังอยู่ด้วย รักกันห่างๆดีกว่า
5.ควร ถ้าไม่ติดปัญหาอะไร จะได้ลองอยู่ด้วยตัวคนเดียว เพราะสุดท้ายมึงก็พึ่งได้แค่ตัวเอง
6.อยากลองก็ไป กูจะรอหลังกูกลับไทย กูก็อยากไปคุยเซม ไประบายปัญหาชีวิตให้ผู้เชี่ยวชาญฟัง ยังไงก็ดีกว่ามาเล่าให้พวกกูฟังในนี้
กูก็เหมือนมึงอะ อิจฉาคนอื่นเขาไปทั่ว รู้สึกว่าชีวิตตัวเองทำไมไม่ดีเหมือนคนอื่นเขาวะ ทำอะไรก็ไม่โดดเด่นซัดอย่าง ยอมแพ้ง่าย ขี้เกียจด้วย แต่การมาแลกเปลี่ยนมันทำให้กูคิดได้ ว่ามึงต้องหัดgive a fuck บ้างอะ ช่างแม่ง เลิกเก็บเรื่องที่ไม่ส่งผลกับตัวเองมาให้รกสมองได้แล้ว หน้าที่มึงคือมีความสุขจนกว่าจะตาย เพื่อนไม่ได้ตายไปพร้อมมึง เผลอๆงานศพมึง พวกมันไม่มาด้วยซ้ำ ไม่ต้องแคร์เว่ย แคร์เฉพาะคนที่แคร์เรา ไม่ใช่แคร์ไปแม่งทุกคน คิดแทนคนอื่นเขาไปทุกอย่าง หัดลองใช้ชีวิตคนเดียว ป.ล. เวลาแม่ตวาดกู กูตวาดกลับอีสัส555555 ลูกดีเด่นเว่อร์ ไม่แนะนำให้ทำ พยายามพูดดีๆดับแม่มึง ทำไม่ได้ก็อยู่หอ จบ มีไรปรึกษาได้ ถึงพวกเราในนี้จะไม่มีใครรู้จักเลย เลขไอพีพนก็เปลี่ยนเป็นเลขใหม่ละ แต่ไม่สบายใจก็มาบ่นๆเหอะ
ตากูเป็นโรคซึมเศร้า แล้วแม่กูก็เป็น ตอนนี้กูก็รู้สึกตัวเองจะเป็นด้วย กูอยู่บ้านแล้วรู้สึกอยากตายชิบหายเลย ทำไมต้องมาเกิดในครอบครัวนี้วะ รวยก็ไม่รวย แถมอยูาบ้านนอกอีก อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ แม่แม่งก็เป็นโรคอีก อิสัส วันๆเข้าแต่วัดกับนอนหลับ
- กูก็โตมาในคอนโดห้องเล็กๆแบบมึงอ่ะ กูเข้าใจความรู้สึกที่แบบ ไม่มีพื้นที่ส่วนตัว ไรงิ แต่คือกูกับแม่รู้กันไง ว่าถ้ากูทำงาน หรือ อ่านหนังสือ แม่กูก็จะไม่กวน เว้นแต่เรียกกินข้าว หรือ มีเรื่องสำคัญจริงๆ กูเองก็ไม่กวนแม่เวลาที่แม่กูดูทีวีหรืออ่านหนังสือเหมือนกัน ตอนเช้ากูก็บอกแม่ว่าไม่ต้องปลุก แล้วก็ถ้าแม่ตื่นก่อน จะทำอะไรก็ทำเบาๆหน่อย ไรเงี้ย คือ ก็ต้องจัดวางระบบอะ คนอยู่ร่วมกัน ไม่ว่าจะหน่วยเล็กหรือใหญ่ มันก็ต้องมีระบบที่ไม่สร้างความเดือดร้อน หรือ ไม่ทำให้อีกฝ่ายรำคาญอ่ะ อย่างเวลากินข้าว เมื่อก่อนก็ล้างของใครของมัน แต่ปัจจุบันกูโตแล้ว ใกล้ 30 แล้ว กูก็ล้างจานให้แม่ตลอด เรื่องซักผ้า ก็ผลัดวันกันซัก ฯลฯ
- เรื่องเสียงดังในคอนโด คือกูผ่านมาหมดละ ทะเลาะกับน้อง ทะเลาะกับแม่ ตะโกนด่ากัน ร้องไห้ ปัจจุบันก็ไม่ค่อยมีละ แต่เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ก็บ่อย ก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้านนะ รู้จักชื่อแค่ห้องข้างๆ กับห้องตรงข้าม ส่วนห้องอื่นๆในชั้น เวลาเดินสวนกันก็ยิ้มๆ ทักทาย ปกติ นานๆทีแม่ก็กูเอาของกินไปฝากห้องอื่นๆ อ่ะ แล้วก็ได้รับของฝากบ้างนานๆทีเหมือนกัน ถ้ามึงแคร์เรื่องเสียงรบกวนคนอื่น ก็พยายามเลิกส่งเสียงดังแค่นั้นแหละ
มึงยังดีกว่าพวกที่เปิดเพลง หรือ ซักผ้าตอนกลางคืน โดยที่ไม่แคร์คนอื่น ถ้ามึงแคร์แปลว่ามึงยังมีจิตสำนึกที่ดี ก็พยายามเป็นคนดีต่อไป
- เรื่องควบคุมอารมณ์ กูผ่านมาละ เดี๋ยวนี้เวลาจะโกรธ กูรู้ตัวตลอด แล้วก็พยายามไม่โกรธ let it go ธรรมะ ก็ช่วยได้เยอะ รู้จักปล่อยวางอ่ะ มีไรก็คุยกันด้วยเหตุผล ถ้าแม่มึงเสียงดัง แล้วมึงเสียงดังตอบ มันก็ไม่จบ ลองแบบ ถ้าแม่มึงเสียงดัง โกรธใส่มึง มึงลองนิ่งๆดู ถ้ามึงผิดจริงก็ขอโทษ ถ้าไม่ได้ผิด แล้วเรื่องที่แม่โกรธมันไร้สาระ ก็นิ่งๆ ไม่ต้องตอบโต้ ถ้ายังโกรธอยู่ แล้วเค้าก็จะสังเกตเอง คนเราบางทีมันก็ได้รับอิทธิพลจากสิ่งรอบตัว ถ้าแม่มึงเห็นมึงนิ่งขึ้น ก็อาจส่งผลดีต่อเค้าด้วยก็ได้ อีกอย่างการที่แม่มึงชอบตวาด แปลว่าเค้าเครียด คงมีเรื่องเครียดของเค้าแหละ ถ้ามึงไม่ได้ทำไรผิดแล้วเค้าตวาด มึงก็ไม่ต้องโกรธกลับ แค่รู้ไว้ว่าแม่มึงกำลังอารมณ์ไม่ดี แค่นั้นแหละ ไม่ต้องไปต่อล้อต่อเถียงต่อเวรต่อกรรม เค้าโกรธก็ปล่อยเค้าโกรธไป เนอะ
>>938 ทำไมมึงถึงรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าล่ะ? เพราะมึงใช้ชีวิตอยู่แต่กับตาและแม่มึงรึเปล่า มึงมีเพื่อนมั้ย? มึงทำงานรึเปล่า มีสังคมมั้ย คนเราอยู่ตัวคนเดียว มันก็มีแนวโน้มที่จะซึมแล้วก็เศร้าทั้งนั้นแหละ แต่มึงอาจจะไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า แค่เหงา ขาดแรงบันดาลใจ เหนื่อย ฯลฯ กูไม่รู้จะแนะนำอะไร เพราะไม่รู้รายละเอียดอื่นๆของมึง แต่ถ้าสมมติมึงไม่ได้ทำงาน กูจะแนะนำให้หางานทำ และ หาเป้าหมายในชีวิตดู
วันนี้คือกูทำผิดเหรอวะ? กูโดนแม่กูวานให้ไปจ่ายค่าบัตรเครดิตซึ่งกูไม่เคยมีบัตรเป็นของตัวเองเลยใช้ไม่เป็น ไม่รู้ระบบมันหรอกว่าจ่ายแบบไหนอะไรยังไง แถมที่วานกูเนี่ย เงินกูทั้งนั้นนะที่ต้องจ่ายค่าบัตรให้แม่กู แม่บอกยอดมา 3707บาท เออ กูก็ถอนเงินมาเผื่อๆไว้ แต่พอไปแบงก์กูกลับเจอพนักงานถามมมาว่าจะจ่ายแบบเต็ม ยอด4600 บาทหรือขั้นต่ำ ซึ่งกูไม่รู้หรอกมันคืออะไร แต่กูจำได้ว่าแม่กูบอกอะไร เม็ดเงินเท่าไหร่ กูเลยจ่ายไปขั้นต่ำมันคือราคา 3707 บาท แล้วทีนี้กลับบ้านมากูบอกว่ามันมีสองยอด สุดท้ายกลายเป็นว่ากูจ่ายผิดก็มาด่ากู โวยใส่กูนั่นนี่สารพัด ลากยาวไปชั่วโมงกว่าๆ ด่าขุดทุกเรื่องที่กูทำพลาด ถามว่าทำไมไม่โทรมาถามก่อน เอ้า ก็กูโทรไปหาก็เวลางานไหม เดี๋ยวก็หาว่ารบกวนเวลางานอีก ผลสุดท้ายคือต้องจ่ายเต็มเพราะมาอ่านบิลละบอกราคาผิด แถมโทรไปถามที่แบงก์เค้าบอกว่าอนุโลมให้มาจ่ายเติมจากยอดเก่าได้ไม่คิดดอกเบี้ยเพิ่ม จากนั้นก็ปั้นหน้ามาคุยกับกูแบบไม่สนความรู้สึกกูเลย กูเจอแบบนี้มาหลายรอบละกับการโดนด่าระบายอารมณ์ใส่ต่างๆนาๆ แถมสอนกูอีกอย่างพอกูทำตามก็ด่ากูอีกอย่าง ขนาดกูทำงานควบเรียนแทนที่จะกลับมาบ้านชวนกันให้คลายเครียดเสือกจิกหัวใช้งานกูสารพัด เอาน้องคนเล็กมาเป็นที่ตั้ง ทำทุกอย่างปนะเคนให้มันทั้งๆที่แม่งอายุก็เลย15แล้วมาสองปี แต่แม่งพอมันเอาแต่ใจคือกูโดนด่า กูอยากรู้นะว่าโม่งอย่างพวกมึงจะหนีไปหาห้องเช่าแล้วหางานทำใกล้ๆหลังเรียนจบแทนที่จะมาประสาทเสียแบบนี้ป่ะวะ?
>>944 ถ้าแม่มึงมีเงินพอเลี้ยงตัวเองก็ออกๆมาเหอะ กูให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตอะ
แต่ก่อนออกลองพูดเรื่องนี้กับแม่มึงด้วยว่าไม่ชอบอะไรแบบนี้ ถ้ายังบ่นอีกก็ออกมาแค่นั้น
ถ้าแม่มึงบนเรื่องการเงินก็บอกให้น้องสุดที่รักเป็นคนหาบ้างถ้ามันเรียนพวก ม.ปลายจบแล้วเสือกอยู่เฉยๆอยู่ เดะอนาคตจะแย่เอา
>>945 กูเสริมอีกเรื่องนะ กูเคยพยายามอธิบายหลายรอบละมันเอาเหตุผลเข้าข้างตัวเองตลอด ทั้งไม่ฟัง ไม่พยายามทำความเข้าใจ ละกูอยากจะวางแผนย้ายออกหลายครั้งแล้วแต่ที่กังวลๆคือแม่งจะตามมาทวงบุญคุณที่เลี้ยงกูมา(แบบเหี้ยๆ) จนกูเสียการเสียงานละต้องกลับมาจมปลักกับมันให้มันด่าอีกรอบ นี่กูอยากจะไปให้พ้นๆจากมันตั้งแต่กูอายุ15แล้ว แต่ติดที่ต้องไปหาจับใบดำใบแดงตอนอายุ21เลยยอมทนๆกับพ่อหัวควยๆแทนเพื่อจบวุฒิ นศท. เอา
>>947 ยังไงเค้าก็มองมึงเหี้ยอยู่แล้วจะทำดีไปทำควยไรหละ แต่ไม่ต้องถึงกับตัดความสัมพันธ์หรอกแค่มึงย้ายออกไม่ได้ไปดาวอังคาร
บอกให้ที่บ้านมึงลดรายจ่ายด้วย แล้วมึงก็ย้ายออก นานๆก็กลับมาที แต่ถ้ามึงอยากทนก็ทนไปนะ แต่ยังไงมึงก็ต้องย้ายออกอยู่ดีอะซักวัน
เรื่องรายจ่ายอะมึงต้องเข้มมากกว่านี้หน่อยหัดเอาไปทำอะไรที่มึงได้ประโยชน์บ้าง หรือเก็บไว้ลงทุนอะไรบ้าง
เอาไปช่วยครอบครัวอย่างงั้นเดะภาระทั้งหมดจะตกอยุ่ที่มึงเข้าซักวัน อีกอย่างน้องมึงเรียนปวชแล้วเดะพอปี 2 เดะมันก็ต้องหาที่ฝึกงาน ยังไงแม่งก็ต้องทำงานแน่ และถ้ามันดรอปเรียนหรือติด 0,ร ก็ให้มันหาเงินเองแก้เองเพื่อนกูมีงานกันตั้งแต่ ปวช1ละ ที่กูพูดเรื่องเงินนี้ไม่ใช่ไร คนหัวฆวยๆมันเยอะกูเจอมาแล้ว ครอบครัวหัวฆวยก็มีกูเลยเข้าใจมึง ส่วนใหญ่เรียนปวช แม่งชอบเรียนตามเพื่อนและแม่งชอบติด ร กันด้วยพวกหัวฆวยเนี่ย แก้ ร นี้บางวิทลัยก็แพงชิบหาย ให้มันรู้จักคุณค่าของเงินบ้าง อย่าสปอยมันเยอะ
Kyหน่อยเพื่อนโม่ง กูมีเรื่องอัดอั้นตันใจอยากระบายชิบหายแต่แม่งระบายกับใครไม่ได้เลยขอระบายในนี้แทน
คือกูเครียดกับที่บ้าน แบบอะไร ๆ ก็ลงที่กู กดดันกูชิบหาย บอกจะเอาเกรดสูงๆ แต่เสือกไม่ส่งกูเรียนพิเศษ ทุกวันนี้กูได้ 3 กว่าก็บอกว่าน้อยอีก(น้อยพ่อง) พยายามไม่พอ คือไรวะ แม่งโคตรเหนื่อยเลยสัส กูโดนพ่อแม่เปรียบเทียบกับลูกคนอื่นตลอด แบบอยากให้กูต้องเพอร์เฟคแบบลูกคนอื่นๆ ทั้งที่กูไม่ได้เป็นแบบนั้น มันเหนื่อย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูมีความหมายกับเค้ารึเปล่า กูเกิดมาทำไม เค้าให้กูเกิดมาเพื่ออะไร มีความหมายอะไร ถ้าพ่อแม่จะไม่เคยเห็นใจกูเลย คือแค่เกรดกูน้อยจนไม่มีให้อวดชาวบ้าน 3กว่าเรียกว่าน้อยเหรอวะ ร้องไห้ก็ด่า ชักสีหน้าก็ด่า ป่วยก็ด่า ทำเหี้ยไรก็โดนด่า นั่งเฉยๆก็โดนด่า ทุกวันนี้กูจะเป็นบ้าตายเพราะพวกแม่งอยู่แล้ว เงินในบัญชีกูก็โดนแม่งยึด กูอยากออกจากบ้านเวรๆนี้มาก กูทนไม่ไหวแล้ว พวกแม่งเห็นกูเป็นตัวอะไร หุ่นยนต์? ขยะ? สังคมที่รร.ก็แย่ชิบหาย แต่คือกูยังเรียนไม่จบ ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไหนจะเรื่องเอกสารห่าเหวไรอีก คือกูต้องทำยังไงวะ กูเหนื่อย ใจนึงกูอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ถ้ากูตายพ่อแม่ได้แช่งกูไม่ให้ไปผุดไปเกิดแน่ๆ จริงๆกูอยากเรียนให้จบ กูอยากมีอนาคต แต่คือบ้านกูเหี้ยแบบนี้ จะออกมายังไงดี กูเครียดเรื่องเอกสารนี่ล่ะ สูติบัตร สำเนาทะเบียนบ้านพวกนี้ พวกมันจะยอมให้กูมั้ย กูเครียด ไม่ไหวแล้ว
>>939 มปรมึงง แฮปปี้มากๆ พอมึงโตขึ้นเรื่อยๆ มึงอาจเป็นเหมือนกูที่ไม่อยากแก่ เพราะรู้สึกว่า้วลาใช้ชีวิตมันน้อยลงไปเรื่อยๆละ5555555 ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด แต่อย่าเกินกรอบ(หมายถึงลองสิ่งที่ไม่ดี ฟิลนั้น) อย่าประสาทแดกกับเรื่องไม่เป็นเรื่องให้มาก แนะนำให้ถักนิตติ้ง กูลองละมันช่วย5555555
>>949 มึงลูกคนเดียวหรือมีพี่น้องวะ
เรื่องเรียนพิเศษมันพูดยากอะมึง ฐานะทางบ้านมึงเป็นยังไง? ถ้าฐานะไม่โอ มึงไม่สามารถหวังว่าการเรียนพิเศษจะช่วยมึงได้ มึงต้องพยายามด่วยตัวเอง ถ้าพอส่งไหว คำถามคือมึงเคยถามบ้านมึงไหมว่าทำไมไม่ส่งมึงเรียนพิเศษ 3กว่าๆคือ3เท่าไหร่ คือคะแนนอะนะมึง มาตรฐานแต่ละคนมันต่างกัน อย่างกูสมัยก่อนถ้าไม่ถึง3.8=ล้มเหลว พ่อแม่มึงก็อาจคิดงั้น ต้องปรับทัศนคติกัน แสดงให้เขาเห็นว่ามึงก็ตั้งใจเรียนแล้ว พยายามแล้วแต่มันได้แค่นี้จริงๆ เรื่องเปรียบเทียบมึงต้องปล่อยเบลอ
พยายามอย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่นเหมือนที่พ่อแม่มึงทำ คนเดียวที่มึงแข่งหรือเปรียบเทียบด้วยก็คือตัวมึงเองในอดีต มึงต้องใจเย็นๆก่อน อย่าพึ่งรีบตายอีเหี้ย เกิดมาได้แค่กี่ปีเอง ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะ อย่างน้อยก็อดทนเรียนให้จบๆ ทำงานหาเงิน มีรายได้เป็นของตัวเอง ละออกไปอยู่คนเดียวแม่งเหอะ ถ้ามึงไม่แฮปปี้กับบ้าน เท่าที่มึงพิมพ์ มึงก็พูดถึงอนาคต มึงรีบทนๆ เรียนๆ หางานหาเงิน ทำงานได้เมื่อไหร่ก็ไม่ต้องแคร์หีไรละ คิดงี้เอาไว้ ไม่งั้นเราจะประสาทแดกตายก่อน
Kyพอมาห้องนี้ละกูมืดหม่นสาส หลายๆคนคือปัญหาหนักกว่ากูเยอะเลยอีเวง6555555 กูนี่ไม่มีไรเลยนอกจากไม่สนิทกับแม่ เป็นกำลังใจให้พวกมึงทุกคนนะ ถ้าพิมพ์ไรเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยน/ปัญหาครอบครัว+เพื่อน กูอาจมาช่วยๆพิมพ์ด้วยได้ สู้ๆพวกมึง
>>956 บ้านกูก็แบบนี้แหละ จนตอนม.4 สอบติดโรงเรียนดีๆต่างจังหวัด ขอจนได้ไปเรียน แล้วหลังจากนั้นเค้าก็ปล่อยกูเลย ถ้ามึงทำแบบกูได้อ่ะนะ ถ้าม.6 แล้วก็ทนๆไปสอบเข้ามหาลัยดีๆให้ได้ เวลายื่นก็ยื่นแต่ม.ดีๆ ไกลๆไป แล้วก็โกหกว่าคุณสมบัติไม่ผ่าน สอบไม่ติด ม.แถวบ้านอะไรก็ว่ากันไป แล้วก็ให้ครูมึงมาช่วยพูดได้
กูเหนื่อย กูเบื่อเวลาแม่มาเสือกชีวิตกู ต้องทำยังไงวะ ก็รำคาญ
เรื่องเล็กเรื่องน้อยกูก็รำคาญ แล้วแม่งท้อกซิกมาก นางแม่งแบบ อยากทำเสื้อขาย มาบอกกูจะให้กูวาดรูป แล้วพูดๆเรื่องทำเสื้อ สกรีนเสื้อ กูก็บอกว่ามีเพื่อนกูที่เขารับทำเสื้ออยู๋แล้ว
แม่พูดว่าไง แม่กูบอกเสื้อมันคงทรงไม่สวย
ห่าราก เพื่อนกูรับทำเสื้อเครื่องแบบตามบริษัท รับอะไรเยอะแยะมากมาย มึง มันโปร แล้วแม่กูคือมไ่ได้เคยรู้ห่าเหวอะไร คืออะไรมาบอกเสื้อจะทรงไม่สวย ถ้าเห็นแล้วไม่ชอบกูจะไม่ว่าเลย นี่แค่กูพูดก็บอกไม่สวยแน่ๆ เป็ฯบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แล้วนางอยากทำงานอดิเรกนั่นนี่แต่ละอย่าง คือทุกอย่างแม่งระรานคนอื่น ปลูกต้นไม้ก็ระรานกูกับแม่บ้านตลอดวเลาาาาาาาาาาาาาาาาา ืแม่งทำห่าอะไรที่มันทำด้วยตัวเองหน่อยได้มั้ยยยยยยยยยยยย
เป็นห่าอะไรกูมไ่เข้าใจ กูอยากตาย กูรุ้สึกชีวิตแม่งยากยุ่งเยอะน่ารำคาญเกินไป ไม่คุ้มที่จะอยู่ เป็นเหี้ยอะไรวะ ชีวิตกูก็ดีๆโอเคหมดนั่นแหละเวลาแม่งไม่มาเสือกอ่ะ
กูบ่นแม่กูบ้าง เวลากูเครียด กูไม่ชอบปรึกษาแม่กูเพราะพูดไปก็ไม่ทำให้เรื่องที่กูเครียดมันดีขึ้น แต่เจ้าตัวก็พูดอยู่นั้นแหละว่ามีปัญหาทำไมไม่ปรึกษาแม่บ้าง เออ และทุกครั้งที่กูพูดจะต้องทะเลาะทุกที ทั้งด่า ทั้งซ้ำเติมสารพัด เมื่อเช้านางก็ถามอีกว่ากูเครียดอะไร กูย้ำแล้วว่าอย่ารู้เลย รู้ไปก็ช่วยไรไม่ได้ แต่ไม่ได้ทำเรื่องผิดกฏหมายหรือไปมีเรื่องกับใครมา พอกูยอมพูดมึงก็ด่ากู ซ้ำเติมกูอีกแล้ว หาว่าเรื่องที่กูเครียดมันธรรมดา มึงไม่เจอกับตัวจะไปรู้ได้ไงวะ เข็ดเลยอีเหี้ยแม้แต่คนในครอบครัวก็คุยไรไม่ได้ จะคุยกับเพื่อนหรือผัวก็ไม่มีเหมือนคนอื่นเขา หรือไปคุยกับนักจิตวิทยาแทน? แต่ตอนนี้กูไม่ค่อยมีเงินคงต้องคุยกับตัวเองไปก่อน
พวกมึงจัดการปัญหาอยู่บ้านแล้วอึดอัดยังไง
กูกลับมาอยู่กับครอบครัวได้สักพักหลังจากไม่ได้อยู่มา10กว่าปีแล้วอึดอัดสัสๆ ไม่อยากอยู่แต่ใจหนึ่งกูก็รู้สึกผิด ครอบครัวกูแท้ๆ กูยังอึดอัดเวลาอยู่ด้วย
ควยยยยย อยากตายยยยย แต่ก็ไม่กล้าาาาา ขยะชิบหายกู
คือมีเรื่องจะปรึกษาวะ คืองี้บ้านกุอะพ่อแม่หย่ากันตั้งแต่ก่อนที่กุกับพี่จะเกิดอีก แต่พอดีมีพี่กุอยู่ในท้องแม่พ่อกุจึงไม่กล้าที่จะทิ้ง แต่ก็อยู่กันไม่รอดทะเลาะหลายครั้งตอนกุอยู่ในท้องแม่ก็ทะเลาะหนักมากถึงขั้นแยกกันอยู่แต่ไม่นานก็ลับมาอยู่ด้วยกันเพราะแม่กุจะฆ่าตัวตายพร้อมพี่กุ(คือตอนนั้นแม่กุเล่าว่าพ่อกุมีผู้หญิงอื่นแล้วพ่อจะเอาพี่กุไปอยู่ด้วยเพราะแม่ไม่งานทำดูแลตัวเองยังไม่ได้พ่อเลยจะพาพี่ไปแล้วถ้ากุเกิดก็จะพากุไปด้วย) ทีนี้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมาช่วยกันเลี้ยงพวกกุพี่น้อง แต่ว่า พองานพ่อมีปัญหาจากที่เคยมีเงินก็ร่วงลงเหวทุกอย่างแม่งก็เลวร้ายไปหมด แม่ทะเลาะกับพ่อบ่อยเกินจนกุเอียน บางครั้งก็ลามมาที่กุผู้ไม่รู้อะไรด้วย กุก็เลยรู้สึกเฟลกับแม่กุมากเพราะตั้งแต่ก่อนที่บ้านจะมีปัญหาเรื่องเงินกุก็โดนสารพัดไม่เคยถูกชมหรือมองในแง่ดีสักครั้งทั้งๆที่กุทำตามที่แม่กุบอกหมดทุกอย่าง ตอนเด็กๆแม่สัญญาดับกุว่าถ้าจันทร์ถึงศุกร์กุช่วยเขาทำงานบ้านและเป็นเด็กดีเขาจะให้กุดูการ์ตูนที่กุชอบช่อง9ในวันเสาร์กับอาทิตย์ พอถึงเวลาแม่ก็เปิดโดเรม่อนให้น้องกุดูแทนที่จะทำตามสัญญาพอกุทวงเขาก็ด่ากุเห็นแก่ตัวไม่มีจิตใจเมตตาน้อง เป็นพี่ชั่วลูกทรพีทำอะไรเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเอง คือเป็นแบบนี้หลายครั้งมากและไม่ใช่แค่เรื่องการ์ตูนอย่างเดียว ทุกเรื่องที่เปลี่ยนกุเป็นจำเลยได้แม่กุทำหมด นั้นทำให้กุไม่ค่อยโอเคกับแม่
ทีนี้ เมื่อประมาณ2ปีที่แล้วพ่อแม่กุก็ทะเลาะกันอีกครั้ง แน่นอนว่าฝ่ายที่เริ่มก่อนคือแม่ ปัญหาเรื่องเดิมๆคือเงิน พ่อกุทำงานหาเงินคนเดียวในขณะที่แม่เอาแต่ใช้เงินไปกับกิจกรรมอาสา การกุศล ทะเลาะไปมาก็ขุดเรื่องเก่าๆมาด่าปนกันมัวไปหมดแล้วจบลงที่คำว่า งั้นก็เลิกกัน
แต่ด้วยความที่แม่กุไม่มีงานทำพ่อกุจึงให้แม่กุอยู่ที่บ้านด้วยกันไปก่อน ระหว่างนี้พ่อกุก็ยังทำงานหาเงินมาดูแลครอบครัวเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือพ่อกุสมัครเว็บหาคู่โดยที่ไม่มีใครรู้
แต่กุดันบังเอิญไปเจอไง
ถามว่าโกรธพ่อไหม ไม่นะ อาจเพราะตอนนั้นกุทะเลาะกับแม่อยู่ด้วยเลยไม่รู้สึกว่าพ่อผิดอะไร ก็เลิกกันแล้วนี่ ที่อยู่นี่คือรอลูกโตอย่างเดียว ตอนนั้นกุช่วยพ่อปิดบัง+กลบเกลื่อนเต็มที่ บางครั้งก็ไปเจอว่าที่แฟนใหม่พ่อด้วยหลายคนอยู่(อย่าเพิ่งด่าพ่อกุว่าเจ้าชู้ เพราะเขาเจ้าชู้จริง แต่ไม่เคยหยามเกรียติผู้หญิง คือไม่เคยทำอะไรไปมากกว่าจับมือให้กำลังใจ พ่อกุเจ้าชู้แบบสุภาพบุรุษ เขาว่าผู้หญิงมีไว้ให้มอง ให้ชื่นชม ไม่ใช่ย่ำยี) แล้วไม่นานเรื่องก็แดง แม่กุก็คลั่งเลยด่าพ่อไม่มีหยุดแล้วก็ลามมาด่ากุลูกทรพีเพราะเขาถามกุว่าคิดไงถ้าพ่อกุมีแฟนใหม่แล้วกุก็ตอบไปว่า เรื่องนี้กุจะไม่ยุ่ง เพราะมันคือเรื่องคนสองคนที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน
หลังจากนั้นกุกับแม่ก็มองหน้าไม่ติดจนเมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะปรับควาทเข้าใจกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม ส่วนพ่อก็เลิกกันว่าที่แฟนไปหลายคน แต่ก็ยังเหลือคนหนึ่ง ซึ่งเหมือนเดิมกุเป็นคนเดียงที่รู้และกุก็ไม่ได้ต่อต้านหรือห้ามอะไร เพราะกุเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้พ่อกุมีความสุข ซึ่งพ่อกุควรจะได้รับหลังจากที่เขาต้องเหนื่อยหาเงินและเลี้ยงพวกกุ อ้อ อีกเรื่องที่กุไม่โอกับแม่ตัวเองก็เพราะงานบ้านเขาไม่ค่อยยอมทำ พ่อกุทำงานเหนื่อยๆกลับมาต้องมาทำกับข้าวให้พวกกุอยู่บ่อยๆ กับข้าวฝีมือแม่เป็นไงกุจำไม่ค่อยได้เพราะมีแต่พ่อที่ทำให้กินไม่ก็กุลองทำอะไรกินเองตามภาษาเด็กในตอนนั้น
ทีนี้เรื่องที่กุจะปรึกษาคือ พ่อกุเป็นห่วงแม่ว่าถ้าเขาไปกับแฟนใหม่แล้วแม่จะอยู่ยังไง ทั้งๆที่พ่อโดนแม่ด่าบ่อยๆว่าเป็นผู้ชายสารเลวหน้าตัวเมีย เพราะพ่อเผลอขึ้นกูมึงกับแม่ตอนทะเลาะกับ(ทั้งๆที่แม่กุเริ่มก่อน)แถมยังบอกให้เขาออกไปทำงานหาเงินทั้งๆที่เขาเป็นผู้หญิง
คือใจหนึ่งกุอยากบอกพ่อว่าไม่ต้องสนใจอะไรแล้วไปเลือกความสุขให้ตัวเองบ้าง แต่อีกใจหนึ่งกุก็บอกว่านั้นแม่มึงนะ มึงจะทนเห็นเขาร้องไห้ได้จริงๆเหรอ? ไหนจะพี่กับน้องกุที่ร้องไห้แทบขาดใจตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันครั้งล่าสุดด้วย(ส่วนกุเหมือนชิน คือมันไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก อีกแล้วเหรอวะ เมื่อไรจะหยุดสักที น้ำตงน้ำตาก็ไม่มี) ตอนนี้แม่กุก็ทำตัวดีขึ้นนะ แต่กุกับพ่อขึ้นดหมือนกันว่าจะดีได้อีกนานแค่ไหนเ เพราะครั้งก่อนๆก็เป็นแบบนี้
จะว่ากุเหี้ยหรือทรพีก็ได้นะ แต่กุว่ากุไม่ผิดที่จะคิด แล้วพวกมึงอ่ะ คิดว่ากุควรจะทำยังไงต่อไปดี
1.ทำเหมือนเดิม คุยกับพ่อแม่เหมือนเดิมลับหลังก็กระตุ้นให้พ่อไปหาว่าที่แฟนใหม่
2.กล่อมพ่อให้กลับมาหาแม่ ถึงแม้มันจะเป็นการทำร้ายพ่อ
3.ฆ่าตัวตายแม่ง ไปใช้กรรมในนรกเอา
4.ช่างเรื่องพ่อแม่เอาตัวเองให้รอดไว้ก่อน
5.อื่นๆ
ปล.ใครว่ากุบ้า บ้างทีกุอาจจะบ้าจริงๆก็ได้
ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าแม่กูเริ่มเป็นมนุษย์ป้า ทอปปิค70%คือเกี่ยวกับเรื่องเงิน ผัวใหม่เค้าคบกันมาสิบกว่าปีก็เป็นความสัมพันธ์แบบ toxic เหี้ยๆ กูปลงจะพูดละ กูสนิทกับเค้าในแบบที่พูดคำหยาบกันได้เม้าชาวบ้านชาวช่องได้ แต่ถ้าตอนนี้ให้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันคงไม่ไหว
เป็นห่วงก็เป็นห่วง แต่สงสารน้องคนละพ่อมากกว่า อยู่กับพลังแง่ลบ ทะเลาะๆๆเงินๆๆๆ อย่างนี้ทุกวัน ไม่อยากให้นางโตมาแล้วเอียนกับคำว่าครอบครัว หรือ ผัวเมียก็งี้แหละ แบบกู ละกูก็ยังซัพพอร์ทอะไรน้องไม่ได้มากอะ เห้อ
>>966 ถ้าเป็นกูๆสนับสนุนให้พ่อกูมีความสุขดีกว่า กูก็เหมือนมึง พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กมากๆ พ่อพากูกลับพี่มาอยู่ด้วย ปากกัดตีนถีบ
หาเช้ากินคํ่าเลี้ยงลูกจนโต แกมีแฟนใหม่กูก็ไม่ว่าอะไร เพราะเป็นความสุขของแกชีวิตเป็นของแก แกควรจะได้มีความสุขในชีวิตบ้าง
ถึงพ่อแม่จะเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ถึงเราจะเป็นลูกเราก็ไปบังคับหัวใจของเค้าสองคนไม่ได้หรอก
คนมันหมดรักกันแล้วก็ให้เค้าแยกทางกันไปเถอะ ฝืนทนอยู่กันไปเค้าทุกข์กันปล่าวๆ
กูคิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆอะ ไม่ได้โม้นะ ถึงแม้กูจะเหงามาก เกิดมาไม่เคยได้กินอาหารฝีมือแม่แบบคนอื่นเขา
ไออุ่นจากครอบครัวที่สมบูรณ์ก็ไม่มี เพราะภาระที่พ่อกูต้องเลี้ยงลูกทำให้แกทำงานหนัก หารายได้ทุกทางมาเลี้ยงกู
ทำให้แกไม่ค่อยได้มีเวลาดูลูกมากนัก แกเลี้ยงแบบฝรั่ง ปล่อยให้ลองผิดลองถูกเอง
กูอยู่คนเดียวตั้งแต่อนุบาล ยันโต ทำให้กูมองโลกตามความเป็นจริงและปลงกับเรื่องที่จนปัญญาหลายๆเรื่องที่เกิดกระทันหัน หรือไม่ทันตั้งตัว แต่โชคดีที่กูโตมาได้ไม่หลงไปติดยาเสียคนไปก่อน
กูอยากจะบอกมึงว่า อย่าเพิ่งท้อ ชีวิตมันยังอีกยาวไกลว่ะ ค่อยๆแก้ปัญหาไป บางครั้งสิ่งที่มึงตัดสินใจเลือกมันอาจไม่ใช่ทางที่ดีที่สุด
แต่อย่างน้อยมึงก็ได้เลือกไง มันไม่มีทางหรอกที่เราใครคนนึงแล้วอีกคนจะไม่เสียใจที่ไม่ถูกเลือก
โดยเฉพาะเรื่องของพ่อแม่ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ว่ะ
แม่กูมานั่งน้อยใจกูเพราะกูไม่ยอมเอาพวงมาลัยขึ้งหิ้งพระซักทีเพราะเล่นเกมส์อยู่ กูรู้กูเหี้ยนะ แต่ก็รับปากว่าจบเกมส์แล้วจะทำให้ มาน้อยใจกุบอกนิสัยเปลี่ยนเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ เฮ้ยยกูไม่ได้ติดยานะเว้ยยยยย พระคุณของบ้านนี่คือต้องเดี๋ยวนั้นเลยหรอวะถามกุบ้างมั้ยว่าพร้อมยังนั่นนู่นนี่และกูพูดไรไม่เคยผิดคำพูดนะ- -* บาปแดกหัวกูแน่ๆ
เฮ้ย กูมีปัญหาว่ะ คือลุงกูตาย ละเค้าสนิทกับบ้านกู ก็คุยกันก่อนตายละ ว่าจะยกบ้านให้ครอบครัวกู ญาติคนอื่นๆก็รับรู้หมดนะ แต่คือเค้าตายกระทันหันอะ เลยยังไม่ได้ยกบ้านให้แบบนิตินัย ทีนี้พอตายแล้ว ญาติอีก10คนที่เป็นพี่น้องกับแม่กู(ลุงคือพี่ชายแม่กู) ก็เรียกร้องจะให้ขายบ้านแบ่งเงิน เพราะตามปกติทรัพย์สินผู้ตาย ไร้ลูกเมียก็ต้องหารให้พี่น้อง เพราะพ่อแม่ของลุงตายหมดละ แต่บ้านกูก็ไม่ยอมชะ เพราะแบบเค้าบอกชัดมากว่าจะยกบ้านให้ คนอื่นก็เก็ตเพราะเค้าบอกละ ทีนี้ป้ากูคนนึงที่แอบประสาทแดก อยู่ญี่ปุ่นมาชาติกว่า ไม่ยอมยกบ้านให้ จะเอาเงินส่วนของนาง จะให้บ้านกูหาเงินให้นางได้ กดดันพ่อแม่กูมาหลายเดือนละ เงินจำนวนมากพอควร เพราะบ้าน+ที่ดินลุงกู ประเมินราคาได้แบบสิบล้าน++อะ เพราะใหญ่+ที่ตั้งดี ละคือกูจะหาเงินล้านมาให้ป้าได้ไงวะ บ้านกูฐานะปานกลางอะ แบบก็กินอยู่สบายกัน แต่เงินล้านมันหามาไม่ได้ง่ายๆ พ่อกูอยากเอาบ้านลุงเข้าธนาคาร เอาเงินที่ได้ให้ป้าคนนั้น ละเราก็ผ่อนไปเรื่อยๆ มันพอมีทางที่กูไม่ต้องให้เงินป้าเค้าป้ะ คือกูก็รู่ว่ามันคือสิทธิ์เค้า กูทะเลาะกับพ่อหลายรอบละ เพราะใจจริงกูก็อยากให้ขายบ้านลุงละเอาเงินมาแบ่ง คือใจจริงกูก็อยากได้ล้านนึงมากกว่า แต่พ่อไม่ยอม เพราะลุงตั้งใจจะให้บ้านกับครอบครัวกู(เอาจริงๆคือจะให้กู เพราะเค้ารักกูมากๆ เป็นหลานคนเดียวที่เค้าสนใจ คือเค้าเปลี่ยนทรัพย์สินเค้าหลายอย่างเป็นชื่อกูละ รถกับเงินหลังตายของข้าราชการกูก็ได้ แต่แบบเค้าตายกระทันหันเลยเปลี่ยนบ้านเป็นชื่อกูไม่ทัน) คือมึงจริงจังนะ กูรักเค้าสัสๆ เค้าก็คือพ่อคนที่2กูอะ แต่กูว่าถ้ายังต้องเอาบ้านเข้าธนาคารมาเป็นภาระให้ครอบครัวกูต้องมานั่งผ่อน กับบ้านหลังใหญ่โตที่แวดล้อมไปด้วยญาติๆนี่ โตไปกูไม่ต้องประสาทแดกอ่อวะ ไม่รู้ดิ คนตายสำหรับกูก็ส่วนคนตายอะ คนยังอยู่ต้องใช้ชีวิตต่อไป ถ้าจะต้องมาเป็นหนี้เป็นล้านเพราะอยากรักษาความสุขของคนที่ตายไปแล้ว กูไม่โอว่ะ เพราะกูโตขึ้นยังไงบ้านก็ชื่อกู ถึงกูไม่ขายกูก็ไม่อยู่แถวนี้อะ เพราะกูเกลียดญาติที่เหลือของกูมาก คือเขียนมาละกูดูเหี้ยสัสเลยเนาะ แต่กูไม่โอว่ะ อยากให้ขายบ้านมากกว่า กูอนาคตยังต้องใช้เงินอีกเยอะในการเรียน เพราะมหาลัยกูก็เรียนอินเตอร์อะ น้องก็คงเรียนม.เอกชนดีๆ เพราะบ้านกูค่อนข้างซีเรียสการเรียน ละค่าใช้จ่ายก็สูง อีกไม่กี่ปีพ่อแม่ก็เกษียณละ ไหนจะโรคภัยไข้เจ็บ มันไม่ใข่เรื่องที่ต้องมามีหนี้เพิ่มอีกล้านนึงว่ะ ไม่รู้ดิ
>>973 บ้านชื่อมึงแล้วเหรอ ทำไมมึงอธิบายเหมือนตอนนี้กรรมสิทธิ์บ้านอยู่ที่ครอบครัวมึงทุกอย่าง สามารถเสนอขายได้ ค้ำกู้แบงค์ได้ กูคิดว่าครอบครัวมึงคงอยู่บ้านนี้มานานแล้วป่ะ ก็เลยรู้สึกเหมือนเป็นสมบัติของตัวเอง
ถ้าเป็นกูก็ขายๆ แบ่งไปเหอะ แล้วจบๆ กันไป ถึงเขาจะยกให้ แต่มันก็ไม่ใช่สมบัติมึงแต่แรกป่ะวะ
>>974 เมื่อไหร่ที่บ้านกูยืนยันว่าจะให้เงินกับป้าคนนั้นจริง ทุกคนจะยินยอมให้กรรมสิทธิ์บ้านเป็นของกู พ่อจะเอาบ้านเข้าธนาคาร เอาเงินมาให้ป้า ละก็ผ่อนเงินส่วนนั้นกันเอง อยู่มา2ปี แต่แบบแถวนี้เป็นญาติหมดๆ บ้านกูก็หลังใกล้ๆอะ แต่บางครั้งกูก็มานอนเล่นบ้านลุงกับน้องกู เพราะสนิทกัน กูก็อยากให้ขายเว่ย นี่คุยกับพ่ออยู่ ทะเลาะไปหลายทีละ
>>975 ป้าแม่งนรกเวรอยู่เดียวนี่หว่า ถือมึงก็ถือว่าโชคดีแล้วนะเนี่ย มีญาตินรกอยู่คนเดียว คนอื่นเขาไม่โวยวายด้วย
ถ้ามันติดอีป้านั่นคนเดียวกูก็เห็นด้วยกะพ่อมึงนะ ญาติมึงดีเยอะแล้ว (ถ้ามีมีคนอุตริขอส่วนแบ่งเพิ่ม) ถ้าได้กรรมสิทธิ์ชัดเจนก็ทำไปเหอะ หนี้ล้านนึงเทียบกับกรรมสิทธิ์บ้านทำเลดีแล้วมันคุ้มกว่าเยอะในระยะยาว
แม่เหี้ยนรกห่าราก มาระบายอารมณ์ใส่กูอีกละไอเวร กูออกสักวันแน่ๆแต่อย่าเพิ่งมาฉลาดจะด่วนไล่กูตอนนี้เหอะไอแม่ระยำเปรต
ญาติชอบยืมเงินพ่อ พ่อชอบเอาเงินไปแจกญาติ พ่อระยำ ยึดเงินแม่ไปแจกญาติ ด่าจนไม่รู้จะด่ายังไงแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน
กูระบายมั่งสัส รู้เเล้วว่าทำไมเด็กกะคนเเก่มันจะเเตกคอกัน กูเป็นโม่งหญิงผู้ซึ่งเกิดในครอบครัวกึ่งๆจีน ดอกทองมากคือยายกู คืออธิบายก่อนยายกูมีลูกอยู่2คนที่นางเลี้ยงรอด ช.1 ญ.1 พอนางเเก่ตัวลงก็มาอยู่กะเเม่กูที่เป็นลูกญ.อะ อยู่ทั้งยายทั้งตาเลย มาอยู่กะเเม่กู ส่วนพี่ชายเเม่กูทั้งๆที่บ้านเเม่งอยู่บ้านเลขที่ติดกันเดินเเปปเดียวถึงก็ไม่ได้มาดูดำดูดีอะไรเท่าไหร่ อยู่กับลูกกับเมียไป พวกกูอยู่ชล ละเเม่กูทำงานกทม.ไม่ได้เเบบค้างโน่นนะ ไป-กลับ ทุกวันด้วยอีเวร เหตุผลคือยายอยากเเดกข้าวฝีมือเเม่ อีเหี้ย ทำไว้ในตู้เย็นเเล้วค่อยเอามาอุ่นก็ไม่ได้ ไม่อร่อย ห่าลากเอ้ย งานบ้านห่าอะไรเเม่กูก็ต้องทำ พอกูทำบอกไม่เนี๊ยบเท่า ไม่เอา ขนาดนี้เเล้วนางก็ยังไม่พอใจ บอกแม่กูโง่ ละลูกอีกคนของนางคือดีมากกกกกก ประเสริฐเหลือเกินน ทุกอย่างถูกหมดดดด เเต่คนที่อยู่ในบ้านไม่ดีอะไรเลย รักทุกคนยกเว้นคนในบ้าน บ่นๆๆเเม่งทุกอย่างทุกอย่างต้องตามใจนางประสงค์ เบื่อว่ะ เหนื่อยด้วย ขี้เปรียบเทียบเป็นที่1 แม่กูก็พยายามบอกว่าอย่าไปว่าเขาอย่าไปคิดอย่างนั้นเขาเลี้ยงหนูมานะ เเต่มันเบื่ออะมึง มันเอือมมันเกลียด!!
โม่งมีใครขายเสื้อผ้าในไอจีแล้วส่งให้พวกคนดังในไอจี aka เน็ตไอดอล ใส่มั่ง อยากจะรู้เรทราคา พูดชื่อได้เลย อยากโปรโมทร้าน เงียบมาก ขายไม่ออก
อ้าว หัวมู้ก็ปรึกษาปัญหาไม่ใช่อ่อวะ 5555555
มึงกุอึดอัดอ่ะแบบกุกับน้องไม่คุยกันมาหลายปีแล้วจำไม่ได้ว่าทะเลาะไรแต่แบบเจอหน้าก้ไม่ทักไม่คุยแล้วที่นี่น้องแม่งทำตัวมีปัญหาพ่อกับแม่ก็โยนมาที่กุอีกว่าเนี่ยไม่คุยกับน้องบลาๆมันเลยเป็ยแบบนี้เหมือนเปนความผิดกุอ่ะแล้วกุไม่ใช่พวกไปทักใครก่อนอีกแม่ก้บอกให้ไปคุยกัยน้องกุแบบคุยไรว่ะไม่ได้คุยมาตั้งนานคนมันไม่ยอยากคุยทั้งคู่เบื่อชห ควรทำไงดีวะละกุไปคุยนี่ต้องไปคุยไงอ่ะ
อายุจะ40แล้วยังแบมือขอตังอีกไอพวกเหี้ย อยู่ไปก็รกโลกควย
แม่ชอบพูดว่าชีวิตกูสบาย อยากได้ไรก็ได้ (หย่ากัน กูอยู่กับพ่อ) หาว่าเลี้ยงกูแบบคุณหนู เอาข้าวของมาเซ่นไหว้ให้ถึงที่ อะไรงี้ ซึ่งชีวิตกูธรรมดาชิบหาย ไม่ต้องทำงานหาข้าวปลากินเองก็จริง แต่กูไม่ได้ฟุ่มเฟือยคิดเรื่องอนาคตไม่เป็นอะ ในเมื่อพื้นฐานพ่อกูไม่ได้ลำบาก กูก็ทำหน้าที่เรียนของกูไปปะวะ (วันที่กูเครียดเรื่องสอบแล้วไลน์ไปหา เค้าก็กำลังทะเลาะกับผัวใหม่อยู่ด้วยซ้ำ5+) ค่อนข้างสนิทกับแม่นะ แต่เถียงไปกี่ทีก็ยังมองว่ากูเป็นอิคุณหนูวันๆไม่ทำส้นตีนไรเหมือนเดิม เห้อ
กูมาปิดกระทู้ ใครก็ได้ไปเปิดใหม่ที
ปล.เย่ๆๆๆกระทู้ที่สองที่กูปิดแล้ว
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.