แม่กูแม่ง ชอบพูดเพ้อเจ้อ พูดเหี้ยไรไม่ดูสถานการณ์ กะให้ตลกแต่คนรอบข้างคือเงียบ หลายทีละ แต่ไม่รู้สึกตัวซักที
กูเงียบก็ด่าว่ากูเป็นอะไร กูยิ้มกูร่าเริงก็ด่า อยู่เงียบๆได้ไหม จะเอายังไง
บางทีแม่กูพูดอะไรให้กูไม่พอใจ กูเงียบเขาก็ด่ากู เงียบทำไม พอกูจะเปลี่ยนเรื่อง พูดหยอกๆเล่นๆ เสือกด่ากูอีกว่าไปพูดเล่นคนเดียวเลย ละหาว่ากูพูดเพ้อเจ้อ เอ้อ อะไรก็ผิดอะกูอะ ละกูทำอะไรก็ฟ้องพ่อ ใส่สีตีใข่ให้ดูเป็นเด็กเลว กูได้ยินนะ บ้านก็ไม่ได้กว้างขนาดนั้น
ชอบคิดว่าตัวเองถูกตลอด ทำอะไรตัวเองต้องถูก พูดอะไรต้องถูก กูเป็นลูก กูเอาเหตุผลเอาเหี้ยไรมาคือกูผิด
แบบ "ไม่รู้ล่ะ แต่กูจะเอาแบบนี้" กูโคตรเกลียด ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาล พอใครจะพูดอะไรแย้งก็ปิดหูปิดตา ไม่รู้ไม่ชี้ กูจะเอาแบบนี้
แถมเรียกร้องความสนใจด้วย วันดีคืนดี นั่งกินข้าวอยู่เขาก็ทำตัวตึงตัง กระทืบเท้า ปิดประตูเสียงดัง เพราะหาว่ากูกับพ่อไม่ให้เขาร่วมวง/ไม่ชวนกิน
ซึ่งปกติเวลาชวนกินอะไรแม่ก็บอกตลอดว่ากินไปเลย ไม่ต้องรอ บางทีก็ไม่กิน หรือแค่กูซื้อขนมมาเนี่ย นั่งกินในรถ กูให้พ่อกิน แม่กูก็แซะขึ้นมาลอยๆว่า (ชื่อกู)นี่มีแต่พ่อเนาะ ไม่มีแม่ กูก็ เอ้า เอาไงวะ ช่วงนั้นแม่กูหัวใจเต้นผิดจังหวะ ขนมมันเป็นเม็ดกาแฟ แดกได้ยังไงล่ะ อีกอย่าง เวลากูซื้ออะไรมา ซื้อมาเผื่อพ่อเผื่อแม่ แต่แม่กูปฏิเสธตลอด(ทุกครั้งจริงๆ) ไม่รู้เพราะไดเอทอยู่หรืออยากเสียสละให้ลูกหรืออะไร แต่บางทีกูก็นอยด์นะ ขนมบางอย่างกูรู้ว่าแม่ชอบ กูตั้งใจทำเองกับมือ แต่แม่บอกไม่กิน ไม่เอา ละหันหน้าหนี ส่ายหน้า ตอนนั้นคือกูหน้าเสียมาก หลังจากนั้นมีอะไรกูก็รู้ว่าเรียกแม่แม่ก็ไม่กิน
บางทีพูดเรื่องITเรื่องคอม (แม่กูอ่อนวิทยาการสมัยใหม่มาก) กับพ่อ แล้วแม่กูก็ฮึดฮัด
คือไรวะ แค่อยากเรียกร้องความสนใจเหรอ แค่กูสนใจพ่อมากกว่าไม่ลองดูบ้างล่ะว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง กูคุยอะไรกับแม่มันจะชอบจบด้วยการทะเลาะทุกครั้งไป
แม่ง มีแม่แต่เหมือนรับมือกับเด็กอนุบาล