เบื่อแม่สัสๆ
ทำไมแม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับการแต่งตัวกูนัก กับอีแค่ออกไปซื้อซีอิ๊วขาวป๊อบๆแป๊บๆนี่ ปกติช่วงปิดเทอม2-3เดือนกลับมาบ้านกูจะใส่ชุดนอนอยู่บ้านไง มันสบาย พอจะออกไปข้างนอกนิดหน่อยกูก็เปลี่ยนกางเกงแล้วใส่เสื้อคลุมปิดชุดนอนไว้ ทำไมต้องไล่กูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆด้วยวะ ทำไมต้องแคร์สายตาคนอื่นอะไรขนาดนั้น ข้าวก็ไม่ได้ขอใครกิน ล่าสุดจะไปแดกหมูกระทะ กูจะใส่เสื้อที่กูชอบแต่มันดูยาจกๆหน่อยก็ไล่กูไปเปลี่ยนแล้วพอกูจะไม่ยอมเปลี่ยนก็หาว่ากูทำตัวกากๆ โอเค พอเข้าใจว่าตัวเองเป็นข้าราชการจะทำอะไรทีต้องรักษาหน้าไว้ก่อน แต่ใจคอจะไม่ให้กูได้มีความสุขกับการตัดสินใจเรื่องง่ายๆด้วยตัวเองเลยหรือไง
แล้วพอยอมให้บงการทุกสิ่งอย่างก็จะด่าว่ากูไม่มีหัวคิด ทำอะไรเองไม่เป็น พอมีความคิดเป็นของตัวเองก็ด่าว่าเก่ง ไล่กูกลับมหาลัยไม่ต้องกลับมาบ้านอีก เอาไงแน่วะ แล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามพอกูเถียงกับเค้าไปเพราะกูรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องแม่ก็จะด่ากูแล้วก็ประชดกูแนวๆ ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะเดี๋ยวนี้อะ ไม่ต้องกลับบ้านมาอก็ได้นะปิดเทอมหน้า แล้วก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย จะส่งเสียให้เรียนจบไปไวๆจะได้พ้นทุกข์ ไม่ต้องมาใส่ใจพ่อแม่แก่ๆที่รอวันตายไปวันๆอีก ทั้งที่เรื่องที่ทะเลาะกันแม่งไม่เกี่ยวเหี้ยไรกับคำตัดพ้อเลย แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็จะโยงปิดท้ายด้วยประโยคแบบนี้ตลอด ซึ่งกูรู้สึกตลกมาก การทำให้กูเป็นลูกอกตัญญูมันทำให้เขารู้สึกดีเหรอวะ แล้วกูแม่งก็อ่อนแออะ พอเค้าพูดแบบนั้นก็ทำให้กูรู้สึกว่าแม่งกูเป็นลูกที่เหี้ยมาก ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจพ่อแม่ ทั้งที่นี่มันก็ชีวิตกู กูควรได้มีอิสระทางการตัดสินใจในเรื่องโง่ๆบ้างมั้ยล่ะ หรือเพราะเป็นครูเลยทำให้อีโก้มันสูงจนยอมเข้าใจเด็กไม่เป็น จะต้องกดข่มไว้ตลอด เบื่อ เบื่อสัสๆ
อีกอย่างนึง สังเกตว่าแม่กูและผู้ใหญ่อีกหลายๆคนเป็นโรคอะไรที่จะต้องชอบเอาเรื่องโง่ๆของลูกไปเล่าประจานให้คนอื่นหัวเราะเยาะ คิดว่ากูตลกมากมั้ง เรื่องบางเรื่องแม่งเป็นแผลฝังใจกูด้วยซ้ำเสือกเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังขำขัน บางทีไปตลาดนัดไปนู่นนี่ละเจอเพื่อนฝูงก็เม้าธ์เรื่องกูต่อหน้าทั้งที่กูยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น หน้ากูเสียขนาดไหนแล้วก็ไม่เคยสนใจ เอาแต่ความสนุกของตัวเอง พอกูเรียกปรามๆก็หันมาถลึงตาใส่กูเฉย เรื่องมันตั้งกี่สิบปีมาแล้วก็ไม่เคยหยุดพูด พอๆกับตอนทะเลาะกัน เรื่องสมัยพระเจ้าเหาก็ขุดมาแซะมาด่ากูอยู่นั่นแหละ บางทีว่าพ่อกูก็ยังจะแอบวกมาแซะกูอีก พอเจอกูกวนตีนกลับไปมั่งเพราะอดไม่ได้ก็หัวร้อน ด่ากราดสาดเสียเทเสียไปยาวๆ กับพี่ชายกูนี่ โอ้โห ทำตัวเวรตะไลขนาดไหนก็ไม่เคยด่าเคยว่า มีแต่บ่นๆแต่สุดท้ายก็คอยช่วยเหลือตลอด ในขณะที่ตอนเรียนแค่ชั้นประถมพอคะแนนตกเกรดร่วงหน่อยนี่โดนดุด่าบังคับชิบหายวายป่วง ความเป็นลูกคนกลางนี่แม่งบัดซบชิบหาย ทำดีแทบตายก็ไม่เคยอยู่ในสายตา มองเห็นแต่ความผิดพลาดอย่างเดียว พอพี่ชายกูพ้นฝั่งโดนถีบไปเป็นทหารได้ก็มาคาดหวังกับกูต่อ พอกูทำให้เค้าไม่ได้ก็พูดใส่หน้ากูตลอดว่าปลง จะทำอะไรก็ทำ ชีวิตจะไปทางไหนก็แล้วแต่บุญแต่กรรมแต่ละคนเถอะ แต่พอน้องกูเรียนเก่งเรียนดีหน่อยก็ทำท่าจะไล่ไปสอบเภสัชสอบหมออีกละ กูบอกว่าให้มันเลือกเองก็หาว่าเพ้อเจ้อ แถมยังเอามาเปรียบเทียบกับกูอีก จนรู้สึกแม่งเหมือนกูเป็นกระโถนของบ้าน โยนความเหี้ยความเลวร้ายทั้งหลายมาใส่กูได้เลยจ้า กูรองรับเอง เบื่อเหี้ยๆ ทีพี่ชายกูไปทำสาวท้องก่อนแต่งจนเป็นเรื่องเป็นราวก็ยังรักยังเอ็นดู มันมาขอเงินเรื่อยๆก็ยังให้มัน หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เข้าใจนะว่าลูกยังไงก็เป็นลูก มันตัดไม่ขาด แต่ว่าทำไมลับหลังพี่กูทีไรจะต้องบ่นน้อยใจประมาณว่าจะตัดขาดออกจากชีวิต จะไม่สนใจมันแล้ว ตัดหางปล่อยวัด คนฟังมันกูไง พอมันมาบ้านทีกูก็เห็นแม่ดีใจยังกับอะไร คิดว่ากูควรรู้สึกยังไงดี? ปากก็บอกว่ารักลูกทุกคนเท่ากันแต่ดูการกระทำเถอะ เบื่อชิบหาย
คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่เทวดา ไม่ใช่เจ้าชีวิต ผิดได้พลาดเป็น กูรู้ แต่ทำไมผู้ใหญ่หลายๆคนแม่งไม่ตระหนักถึงจุดนี้กันมั่งวะ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าลูกตลอด ไม่คิดเปิดใจมองโลกในมุมมองของลูกบ้าง
จะมีไหม พ่อแม่ที่อยู่บนพื้นดินเดียวกันกับลูก ไม่แบ่งแยก ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง ยอมรับฟังความเห็นของลูก คอยประคองกันไปเท่าที่ทำได้ ไม่ใช่พ่อแม่ที่อยู่บนหิ้ง แตะต้องไม่ได้ เอาแต่ชี้นิ้วบงการชีวิต