มึง กูมีเรื่องจะปรึกษา... ปัญหามันใหญ่เกินกว่าตัวกูเหลือเกิน
คือเรื่องมันเริ่มจากเเม่กูเสียไปตั้งเเต่กูเด็กๆ ทิ้งเงินเอาไว้ให้ เเบ่งเงินเป็นสองก้อนให้พ่อ กับให้ตัวกูเอาไว้เรียนหนังสือ
พ่อกูก็ส่งกูเรียนนะ ส่งจนจบม.6 เเล้วเขาบอกส่งกูไม่ไหวเเล้ว กูจึงใช้เงินเเม่ส่งตัวเองเรียนต่อ
กูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเลย พ่อไม่เคยเล่าอะไรให้กูฟังเลยว่าเขามีปัญหาะไร กูฟังความจากญาติคือเขามีหนี้เต็มไปหมด จนกระทั่งกูเรียนอยู่ปีสองเขาก็เริ่มยืมเงินกู สี่พันบ้าง ห้าพันบ้าง กูอดๆเอาเเล้วให้เงินไป
จนวันนึงกูทะเลาะกับพ่อ คือกูโมโหที่เขาไม่บอกอะไรกู เป็นหนี้อะไร เป็นอยู่เท่าไหร่ กูต้องการความกระจ่าง กูอยากคุยให้มันรู้เรื่อง มีอะไรก็ปรึกษากันดิ... พ่อก็โยนมาว่า เขาเป็นหนี้เพราะส่งกูเรียน
ตั้งเเต่วันนั้นมันทำให้กูคุยกับพ่อไม่สนิทใจเหมือนเดิม กูรู้สึกไม่ดีเวลาคุยกับเขา รวมไปถึงกูรู้สึกไม่ดีที่กูเกิดมา
พอกูเรียนจบ ทำงาน... กูเลยจะส่งให้พ่อเดือนละ5000 พ่อบอกไม่เอาถ้าจะเอาละเดี๋ยวบอกเอง
กูเลยยัดๆใส่บัญชีเเยกเอาไว้ให้ เวลาเขาขอจะได้เป็นก้อนๆ
ล่าสุดพ่อโทรมาขอเงินกูเเสนห้า เเล้วขอให้กูโอนเข้าบัญชีทุกๆเดือน เดือนละหมื่น.... โดยไม่บอกเชี่ยอะไรกูเหมือนเดิม ว่าเอาไปทำไม
/เพิ่งจบมาทำงานไม่ถึงปี กูไม่มีเงินให้ขนาดนั้น จะมีก็เเต่เงินที่เหลือของเเม่
ตอนนี้กูรู้สึกเเย่มากๆ นึกถึงเเล้วน้ำตากูไหล พอกูจะดีขึ้น กูเห็นเบอร์พ่อโทรมากูก็ดิ่งอีก ตอนนี้กูดึงซิมการ์ดออกเเล้ว เหี้ยมาก กูรู้ว่าหนีปัญหาได้เหี้ย เเต่ถ้ากูดิ่งเเล้วนั่งร้องไห้เเบบนี้ กูทำงานไม่ได้ ทำงานเเล้วพลาด...... เเต่มึง คือกูหนีปัญหาเเบบนี้ไม่ได้ กูไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกเเย่ชิบหาย เเม่งนึกถึงเเต่เรื่องพ่อบอกว่าเป็นหนี้เพราะส่งกูเรียนเนี้ย