กูขอถามหน่อยถ้าพ่อแม่มึงไม่เคยเลี้ยงดูมึงเลย ไม่เคยให้อะไรมึงเลยในชีวิต นอกจากแค่ให้มึงเกิดมา แล้วส่งมึงให้ปู่ ย่า ตา ยายเลี้ยง มึงว่ากูสมควรจะต้องเลี้ยงดูพ่อ แม่กูตอนแก่ไหม
Last posted
Total of 1000 posts
กูขอถามหน่อยถ้าพ่อแม่มึงไม่เคยเลี้ยงดูมึงเลย ไม่เคยให้อะไรมึงเลยในชีวิต นอกจากแค่ให้มึงเกิดมา แล้วส่งมึงให้ปู่ ย่า ตา ยายเลี้ยง มึงว่ากูสมควรจะต้องเลี้ยงดูพ่อ แม่กูตอนแก่ไหม
เบื่อแม่ตัวเองชิบหาย คือถ้าไม่ได้คิดจะสนใจกู ก็หุบปากแล้วเลิกไถเงินจากกูสักที ให้ก็ให้ตลอด ปีใหม่ ตรุษจีน กูก็ให้เพิ่มเป็นหมื่น มาขอ ๆๆ ทั้งที่ตัวเองก็ขายของอยู่ ยืมฉุกเฉินไป สองสามหมื่นกูก็ให้ไปแล้ว ไม่เคยได้คืน และไม่คิดจะเอาคืนด้วย (กุก็มีฟีลแบบ เออกุก็ลูกว่ะ) แต่วันนี้สุดจะทนละว่ะ วันก่อน บอกป่วย แขนยกไม่ขึ้น กุก็กังวลชิบหาย หาเงินให้เค้า พอให้เค้าไปบอก ไป รพ นะ เป็นหนักแล้วเดี๋ยวมันจะจ่ายเยอะกว่าตอนนี้หลายเท่า ไปดูแต่เนิ่นๆ กุไม่เป็นไร กุมีแดก แต่หลังจากได้เงิน ก็เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบ หายยยย หายแบบ ไลน์ไม่ทัก โทรศัพท์ไม่โทร กุก็เออคงยุ่ง ไม่มีเงิน? ไม่มีเน็ต (แต่เล่นเฟสทุกวัน) แล้วพอโทรไปหาเอง ก็ทำเสียงอิดๆออดๆ ไม่อยากคุย ไม่ถามกุสักคำว่ากุเป็นไงบ้าง สบายดีป่าว พอถามว่าไปหาหมอยังก็บอก เอาเงินไปหมุนอย่างอื่น โอเคกุไม่โกรธ แต่ไม่คิดจะถามไรกุสักคำเลยหรอ สุดท้ายรีบตัดสายบอกมีสายเข้า แล้วมาวันนี้ แม่งมาขอกุอีกกะปิดกะปอย 500 มั่ง 1000 มั่ง โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย กุเกลียดแม่งว่ะ กุขอทีเถอะ บาปก็บาปเชี่ยไรแม่งก็ช่างว่ะ กุทำหน้าที่ลูกละ แต่โดนบั่นทอน เออดี สัส
เห้ย นี่สงสัย พวกที่มาโพสนี่ส่วนใหญ่อายุเท่าไหร่อ่ะ อันนี้ไม่ได้เหน็บ สงสัยจริงๆ
กูว่าเป็นลูกควรแทนคุณพ่อแม่นะ แทนคุณเท่าไหนคือเค้าเลี้ยงมึงจ่ายเท่าไหนอย่างน้อยมึงควรตอบแทนเค้าเท่านั้น จะมากกว่านั้นก็ได้แต่ไม่ควรน้อยกว่า
ไม่ต้องไปว่าไอ 422 มันบาป อกตัญญูหรอก มันก็ทำที่มันต้องทำแล้ว พ่อแม่ เค้าก็คนว่ะ ก็มีนิสัยเสียเหมือนกันแหละ ถ้าเป็นอย่างที่มันพูดจริงๆน่ะนะ
เบื่อก่ะอีพวกคลั่งขงจื๊อจริงไอสัส มัวแต่บอกว่าต้องตอบแทนนู่นนั่นนี่แต่เสือกไม่ดูเลยว่าแม่งเป็นพ่อแม่ที่ดีให้ได้มั้ย ควยถอก
ควยเหอะ พวกสัตว์นรก พ่อแม่มึงดีไม่ดีเลี้ยงมึงมาป่าววะ แล้วมึงควรตอบแทนบุญคุณปะ กูเห็นเว็ปนี้มีแต่พวกสัตว์นรก พ่อแม่กูไม่เลี้ยงแต่ผัวต้องเลี้ยงกูดอกทองไปวันๆกูละเบื่อ
>>428 พ่อแม่ที่เลี้ยงมาแบบเหี้ยๆนี่ควรสำนึกในบุญคุณเหรอวะถามหน่อยเหอะ เออแล้วลูกที่เกิดมานี่เลือกเกิดไม่ได้แบบไอ >>429 บอกมาหว่ะ ถ้าการเลี้ยงลูกเพื่อตอนแก่เอามาเฝ้าบ้านตามความสะดวกใจของตัวเองหรือเพื่อผลประโยชน์ตัวเองนี่แม่งก็สัตว์นรกไม่ต่างกัน ถ้าจะทำแบบนั้นเลี้ยงหมาเลี้ยงหุ่นยนต์ไปเถอะ มีลูกมันก็มีหัวจิตหัวใจ เรียนรู้เป็น สงสัยเป็น เหมือนพ่อแม่ ทุกวันนี้สังคมมีแต่ความเสื่อมโทรมเพราะสักแต่หลับหูหลับตาอุ้มชูกตัญญูคนเหี้ยๆที่เลี้ยงดูพร้อมปลูกฝังแต่ความคิดเห่ยๆห่วยๆแบบมึงนี่แหละ ข้อเสียของระบบขงจื๊อกูเข้าใจก็วันนี้เลย มันสอนให้รู้จักคุณคน แต่เสือกไม่สอนเรื่องของการเลือกตอบแทนบุญคุณคนนี่ไง
เด็กๆเกาะพ่อแม่ โตขึ้นมาเกาะผัว ปรสิตแท้ๆ ไม่ต้องแทนบุญคุณไครเพราะไห้มันเกาะเองไม่ได้ขอ
ชักงงๆว่า มีอคติอะไรกับอีเมียเกาะผัวนี่วะ กูงง เห็นมึงมาบ่นๆตั้งแต่โพสต์แรกๆยันมาตอนนี้ละ แถมเสือกเอาเรื่องพ่อแม่มาเชื่อมโยงกันอีก ความคิดมึงตอนนี้จะสื่ออะไร?
อยากรู้ว่ะ ว่าพ่อแม่ฝรั่งนี่เขาเลี้ยงลูกมาเพื่อให้ตอบแทนบุญคุณเหมือนสังคมเราหรือเปล่า? อันนี้ไม่ได้กวนนะแต่อยากรู้เฉยๆ ว่าเขาเลี้ยงดูแล้วปลูกฝังลูกตัวเองยังไง...
>>428 ด่าคนอื่นเค้าสัตว์นรกดูมึงพ่นมาแต่ละคำสัส อ่านที่มันเล่ามาไม่แตก ไม่รู้ครอบครัวมึงเลี้ยงดูมายังไง ถึงวุฒิภาวะต่ำขนาดนี้
พ่อแม่ก็คนว่ะ ซึ่งคนเรามันก็มีนิสัยต่างกันไป มีทั้งดีไม่ดี พ่อแม่นิสัยเสียก็มีเยอะแยะ
เลี้ยงลูก ไม่ใช่ว่ามึงโตมามึงต้องเอาเงินมาชดใช้กูนะ อย่างนี้มันจะมีลูกไปทำไมวะ? มีลูกแล้วลูกไมไ่ด้มีชีวิตเป็นของตัวเอง
แม่งเหมือนลงทุนจ้างคนไว้ดูแลตอนแก่ชัดๆ
แต่มึงเทียบบริบทไทยกับฝรั่งไม่ได้นะเรื่องพ่อแม่ ทางนู้นบางคนสิบแปดก็ออกมาอยู่เอง(คนที่กูรู้จักเคยเล่าว่าพ่อบอกว่าถ้าจะอยู่บ้านต่อก็ต้องจ่ายค่าเช่าไรงี้) ทำงานเลี้ยงตัวเอง จ่ายค่ามหาลัย(ซึ่งแพงมากๆ)เอง ค่าภาษีสังคมตอนเด็กๆไม่สูง ไม่มีค่าเรียนพิเศษไรเหมือนไทยนะ
พวกเนรคุณพ่อแม่จริงๆนะพวกมึงอ่ะ ขยะสิ้นดี ในอนาคตคงหาเมียแดกเกาะผัวแดกกันหมดแล้วปล่อยพ่อแม่มึงนอนเหี่ยวตายอยู่บ้านแน่เลย ขยะสังคมสัส ชิงสัตว์นรกส่งมาเกิดเหลือล้นหว่ะกระทู้แบบนี้ไม่ควรมีให้รกโลกออนไลน์หรอก
พ่อแม่เลี้ยงดูพวกปรสิตจนโต = พ่อแม่เหี้ย พวกปรสิตทิ้งพ่อแม่อดอยากไปไช้ชีวิตสำราญ = ดีประเสริฐ ตรรกะแอทิสติก
บางคนแม่งก็ไม่เคยเจออย่างที่คนอื่นเค้าเจอก็ยังคิดว่าถ้าขึ้นชื่อพ่อแม่ต้องดีเลิศนะแหละ ห้ามแตะห้ามวิจารณ์ ชอบโดนกดหัว คิดเองไม่เป็น
ทั้งที่พ่อแม่ก็เหมือนมนุษย์คนนึง ที่มีทั้งด้านดีและไม่ดี บางคนก็มีความเป็นพ่อแม่และบางคนก็ไม่มี
ในสังคมมันยังมีครอบครัวหลากหลายรูปแบบอีกมากนะหนู จริงๆดูข่าวก็มีเยอะแยะพวกเลี้ยงลูกมาเหี้ยๆ ไม่ใส่ใจ หรือตอนลูกอยู่ก็ตีไล่อย่างกับหมูกับหมา
พอลูกออกไปได้ดิบได้ดี ก็มาทวงบุญคุณ แบบนี้ยังไงดี เป็นมึงอยากกลับไปไหม?
คนบางคนอาจโชคดีที่พ่อแม่เลี้ยงดูมาดีแต่มึงคงไม่เคยอ่านข่าว แม่ปล่อยให้พ่อเลี้ยงข่มขืนลูกตัวเอง หรือพ่อแม่ที่ทำร้ายร่างกายลูก ถ้ามึงโตมาโดยมีพ่อแม่แบบนี้ มึงควรตอบแทนพระคุณสินะ
>>428 กูเพิ่งมาเช็คแล้วขำชิบหาย ครอบครัวมึงคงอบอุ่ลและดีมาก ถึงมานั่งคิดว่า ครอบครัวของทุกคนต้องเป็นแบบที่มึงคิดว่างั้น?? กุไม่ได้ถึงขั้นอยากจะด่าแบบ "ให้กุเกิดมาทำไม" มันไร้สาระ มีชีวิตได้ใช้ชีวิตก็ใช้ไป เถียงไม่ได้หรอกว่าพอเค้าให้กุเกิดมาเค้าก็ดูแลกุจนทำงานได้ (แค่พ่อกุนะ) แต่สาระคือ แม่ที่ไหน (กุไม่พุดถึงพ่อนะ แค่แม่คนเดียว) เค้าไม่เคยติดต่อลูกที่ออกไปทำงานหาเงิน (หรือติดต่อไปก็ทำอิดออด อ้างโน้นอ้างนี่แล้วรีบๆวางสาย) ทักมาเฉพาะจะเอาเงินๆ ตอนเด็กๆ ก็ล่ามโซ่กุ ขังกุในห้องน้ำ ปิดบ้านไม่ให้กุเข้าตอน 4 ทุ่ม ด่ากุเป็นตัวภาระ ตอนมหาลัยก็สั่งให้กุโกหกพ่อว่าขอค่าทำการบ้าน (กุต้องทำโปรเจ็คที่ไม่ใช่แค่นั่งปริ้น A4 เย็บเป็นเล่ม) เอาเงินมาให้นาง มัธยมก็ยืมเงิน (ทั้งที่ไม่เคยขอค่าขนมเพิ่ม และคนหาเงินให้บ้านคือพ่อกับอากุ ไม่ใช่แม่) เยอะแยะ บลาๆๆ กุไม่อยากเล่าเยอะ มันยืดเยื้อ และเป็นปัญหาบ้านกุ แต่เห็นเด็กน้อยโลกลาเลนเวนเดอร์เน่าๆ แบบมึงมา กูก็เซ็งว่ะ ถ้ามึงรับกับสัตว์นรกที่ทุกวันนี้ยังหาเงินเลี้ยงแม่แบบนี้อย่างกุไม่ได้ มึงปิดโม่งแล้วไปร่านที่อื่นไอสัส
เห็นก็รู้แล้วว่าโทรล มึงไม่ต้องหัวร้อนไปอธิบายจริงๆจังๆก็ได้
>>444 พ่อแม่มึงมึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึง จะเลี้ยงไม่เลี้ยงเรื่องของมึง ตอนมึงเป็นเด็กพ่อแม่จะทำอะไรกับมึงก็ได้แต่กฎหมายคุ้มครองเด็กมี ตอนมึงโตพ่อแม่มึงแก่มึงก็ทำอะไรกับพ่อแม่มึงก็ได้แต่กฎหมายคุ้มครองคนแก่มี แต่ศาลจะเข้าข้างเด็กกับคนแก่ ทีใครทีมันต่างกกรมต่างวาระ อยากทำอะไรอยู่ที่ใจมึงรับได้แค่ไหน สังคมรอบตัวมึงรับได้แค่ไหน กฎหมายรับได้แค่ไหน ไม่เกี่ยวกับความเห็นคนแปลกหน้า
คำถามว่าเหี้ยที่โกรธแม่รึป่าว
แม่พากูไปกู้เงินอะไรสักอย่าง ตอนอายุ 13 ขวบ ใบกู้เงินพึ่งมาถึงกูเมื่อกี้นี้ตอนนี้กู 17
ที่บ้านวุ่นกันใหญ่ แต่เคลียเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร แต่กูโกรธแม่กูมากหัวร้อนสัสๆ
ไม่ได้เพราะเรื่องเงินแต่เพราะแม่พากูไปกู้เงินทั้งๆที่ตอนนั้นกูยังไม่รู้เรื่องแถมแม่กูเสือกลืมเรื่องที่กู้เงินไปทำอะไรแล้วด้วย
คือ ความรู้สึกมันแบบนี้แม่ที่กูรักทำกับกูแบบนี้หรอ แต่อีกใจนึงก็แบบ ก็นะให้อภัยไปเหอะเรื่องเล็กๆน้อย พวกมึงว่าไง
เอาห้องนี้ล่ะ
แม่กู
คือน้องสาวกูทะเลาะกับแฟนเว่ย กรี้ดลั่นจากหน้าบ้านได้ยินถึงชั้นสอง
แม่บอก ทำไมต้องทำเสียงดัง อายเค้า
ห่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ประเด็นเหรืออีดอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าไอ้เวรนั่นทำอะไรน้องกูนี่ต้องมาอายเหรอ สู้ให้มีคนได้ยินเสียงแล้วออกมาดูดีหว่าไหม ถ้าน้องแม่งไม่กรี้ดมึงจะลงไปดูไหม
จะรู้บ้างมั้ยว่าไอ้เวรนั่นมันไม่โอเค
กูอึนไม่ไหวแล้ว
เพิ่มเติม น้องสาวทะเลาะกับแฟน จากที่ฟังคือนางไม่อยากคบแล้ว แต่ทางนั้นไม่ยอมเลิก
ทำงานที่เดียวกัน ทำงานด้วยกันอยู่ด้วย มีใครพอมีคำนะนำมั้ย orz กุก็จนปัญญา กุไม่เคยมีแฟนแบบสนิทกันจริงจัง ส่วนมากอยู่ไกลกันตลอดนานชาติเจอหน้ากันที บทจะเลิกก็เลิกมันไปยังงั้นๆไม่มีดราม่าอะไร
กุขอระบายหน่อย คือกุเบื่อความรักลูกไม่เท่ากันของบ้านกุอย่างเต็มทน บ้านกุเป็นคนจีนที่หวงลูกชายมากราวกะขรี้ทองคำ ลูกสาวแบบกุก็เป็นขี้สีธรรมดาก็ต้องสำเหนียกตัวเองทนฟังกะคำพูดของที่บ้านว่ารักลูกเท่ากันๆๆๆ คือเด็กๆกุคิดว่าคำนี้เค้าพูดไว้ปลอบกุแต่พอโตมาจน20+นี่กุได้เข้าใจซักทีว่ะว่าเค้าไม่ได้พูดกับกุแต่พูดไว้สะกดจิตตัวเองว่าพวกเรารักเท่ากันแล้วนาเหวยจริงๆนาจาาาา
>>454 อย่าคิดว่าแค่มึงเป็นลูก ผญ ก็เลยโดนนะ ผช. ก็โดน ถ้าเป็นพี่ใหญ่จะโดนหนักกว่าใครเลย ต่อให้น้องแท้ๆทำผิดนั่นนี่ก็ปัดเป็นความผิดกูนี่แหละ ถึงจะปากบอกรักลูกเท่าๆกันก็เพื่อให้ปรองดองอ่ะนะ แต่ดีที่มีน้องสันดานเหี้ย นานๆเข้าความเห่อลูกคนใหม่ของพ่อและแม่มันหายไป สุดท้ายก็เริ่มดูแลให้เท่าๆกันได้ แต่กูเริ่มเรียนใกล้จบละการลำเอียงแม่งจะกลับมาอีกรอบนี่แหละถ้ากูมีงานทำ
กุไม่ได้คิดว่าเพราะตัวเองเป็นผญ.อยู่แล้วเว้ย ปัญหามันอยู่ที่ตัวพ่อแม่ไม่ใช่พี่ชายกุเล้ยเค้าไม่ผิด
เข้าใจฟีลบ้านคนจีนเลย กูก็มีปัญหากับญาติๆมากกว่า ญาติกูจะโอ๋หลานชายมากๆ ส่วนผญ.เเบบกูเป็นเเค่อากาศธาตุ
ความเหี้ยคือกูเป็นผญ.คนเดียวในหมู่ญาติ ไม่เคยเห็นหัวกูเลย เจอหน้าก็เหน็บเเนมเหน็บ เหน็บยันเเม่กู
ส่วนกูกับพี่ชายไม่ลงรอยกัน เเล้วเวลาเเม่อยากด่าพี่ เเม่จะด่ากูเเทนนางอ้างว่าพี่กูดื้อ+จิตใจบอบบางรับคำตักเตือนตรงๆไม่ได้ ต้องด่ากูกระทบพี่
ไม่อยากให้พี่กูเก็บกดก้าวร้าวทำลายข้าวของ กูเลยโดนทุกเรื่องแทนพี่ คำถามคือทำไมกูต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ด้วยวะ
เเม่กูโอ๋มันมาก ความทุกข์ในบ้านพี่ไม่เคยรับรู้ แต่กูรู้ทุกเรื่อง เช่นเรื่องปัญหาทางการเงินของที่บ้าน เคยถามเเม่ว่าทำไมไม่บอกพี่บ้าง
เพราะตอนพี่เรียนมันก็อยากเรียนอย่างที่มันอยากต้องใช้เงินมาก ให้มันได้รู้บ้างว่าที่บ้านกำลังเดือดร้อนเเค่ไหนเเต่มันก็ไม่เคยรู้
เวลาจะเอาอะไรเเค่เอ่ยปากก็ได้ทุกอย่าง ไม่ได้คิดเลยว่าพ่อต้องเป็นหนี้เพื่อมัน เเม่กูบอกเหตุผลว่ากลัวพี่กูรับความเครียดไม่ได้
ทุกคนทำเพื่อมันขนาดนี้เเต่มันกลับขี้อิจฉาตั้งเเต่กูเกิดมา มันอยากเป็นลูกคนเดียว เหมือนกูไปเเย่งความรักของมัน กูโคตรเบื่อพี่น้องเเบบนี้
ไอ้เหี้ยยย กูรำคาญกับความไร้สาระของญาติกูชิบหาย ล่าสุดแม่งจะใช้ให้พ่อกูซื้อซากุไรให้ทั้งๆที่พ่อกูอยู่ชลบุรี แล้วจะให้อากูที่อยู่คนละจังหวัดขับรถไปเอาให้ ควยเหอะ บอกให้ซื้อเองแม่งก็ไม่ทำ อ้างส้นตีนไรไม่รู้สารพัด อีหี
มึง กูมีเรื่องจะปรึกษา... ปัญหามันใหญ่เกินกว่าตัวกูเหลือเกิน
คือเรื่องมันเริ่มจากเเม่กูเสียไปตั้งเเต่กูเด็กๆ ทิ้งเงินเอาไว้ให้ เเบ่งเงินเป็นสองก้อนให้พ่อ กับให้ตัวกูเอาไว้เรียนหนังสือ
พ่อกูก็ส่งกูเรียนนะ ส่งจนจบม.6 เเล้วเขาบอกส่งกูไม่ไหวเเล้ว กูจึงใช้เงินเเม่ส่งตัวเองเรียนต่อ
กูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเลย พ่อไม่เคยเล่าอะไรให้กูฟังเลยว่าเขามีปัญหาะไร กูฟังความจากญาติคือเขามีหนี้เต็มไปหมด จนกระทั่งกูเรียนอยู่ปีสองเขาก็เริ่มยืมเงินกู สี่พันบ้าง ห้าพันบ้าง กูอดๆเอาเเล้วให้เงินไป
จนวันนึงกูทะเลาะกับพ่อ คือกูโมโหที่เขาไม่บอกอะไรกู เป็นหนี้อะไร เป็นอยู่เท่าไหร่ กูต้องการความกระจ่าง กูอยากคุยให้มันรู้เรื่อง มีอะไรก็ปรึกษากันดิ... พ่อก็โยนมาว่า เขาเป็นหนี้เพราะส่งกูเรียน
ตั้งเเต่วันนั้นมันทำให้กูคุยกับพ่อไม่สนิทใจเหมือนเดิม กูรู้สึกไม่ดีเวลาคุยกับเขา รวมไปถึงกูรู้สึกไม่ดีที่กูเกิดมา
พอกูเรียนจบ ทำงาน... กูเลยจะส่งให้พ่อเดือนละ5000 พ่อบอกไม่เอาถ้าจะเอาละเดี๋ยวบอกเอง
กูเลยยัดๆใส่บัญชีเเยกเอาไว้ให้ เวลาเขาขอจะได้เป็นก้อนๆ
ล่าสุดพ่อโทรมาขอเงินกูเเสนห้า เเล้วขอให้กูโอนเข้าบัญชีทุกๆเดือน เดือนละหมื่น.... โดยไม่บอกเชี่ยอะไรกูเหมือนเดิม ว่าเอาไปทำไม
/เพิ่งจบมาทำงานไม่ถึงปี กูไม่มีเงินให้ขนาดนั้น จะมีก็เเต่เงินที่เหลือของเเม่
ตอนนี้กูรู้สึกเเย่มากๆ นึกถึงเเล้วน้ำตากูไหล พอกูจะดีขึ้น กูเห็นเบอร์พ่อโทรมากูก็ดิ่งอีก ตอนนี้กูดึงซิมการ์ดออกเเล้ว เหี้ยมาก กูรู้ว่าหนีปัญหาได้เหี้ย เเต่ถ้ากูดิ่งเเล้วนั่งร้องไห้เเบบนี้ กูทำงานไม่ได้ ทำงานเเล้วพลาด...... เเต่มึง คือกูหนีปัญหาเเบบนี้ไม่ได้ กูไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกเเย่ชิบหาย เเม่งนึกถึงเเต่เรื่องพ่อบอกว่าเป็นหนี้เพราะส่งกูเรียนเนี้ย
>>465 มึงลองคำนวนดูว่าค่ากินค่าอยู่ ค่าเรียนมึงตกรวมๆเท่าไหร่ เงินเหลือแม่มึงเท่าไหร่มาหักกันดู ถ้าค่าไช้จ่ายมันเยอะเกินกว่ามรดกของแม่ก็แปลว่าพ่อมึงทำงานช่วยส่งด้วย มึงก็ควรช่วยเค้าบ้างแต่ไม่ต้องไปไห้เท่าที่เค้าเรียกก็หด้ ตายพอดี อย่าช่วยพ่อจนติดหนี้ เพราะจะทำไห้ตายกันหมด
ทำไงให้เจ็บตัวจนออกกำลังกายไม่ได้ แต่เจ็บน้อยสุด แผลเป็นน้อย
เท้าแพลง วิ่งไม่ได้ฮัฟ
ใช้พวกกาวแต่งแผลอะ ในยูทูปมีสอน ทำแล้วก็พันเอาไว้ ใครให้แกะก็เห็นว่ามีแผล
ขอบ่นหน่อย กูอยู่กับน้องสาว2คน กูอายุเยอะกว่ามันมาก กูทำงานแล้วส่วนน้องยังเรียนมหาลัย กูเป็นคนส่งน้องเรียนแล้วก็ให้เงินมันใช้ทุกเดือน แทบไม่เคยดุด่าหรือดูถูกอะไรเลย แล้วไปเจอเพื่อนกลุ่มไหนมาไม่รู้เป็นซึมเศร้ากันทั้งกลุ่ม ไอ้น้องกูจู่ๆก็มาบอกว่าเป็นโรค กูก็งงๆนะเว้ย มันไม่เคยต้องเครียดเรื่องอะไรเลย ทำงานบ้านก็ไม่ได้ทำมาก ไม่ต้องรับความกดดันอะไรสักอย่างเหมือนกู จู่ๆมาบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าแล้วก็ด่าสังคม ด่าครอบครัวหาว่าไม่มีใครรัก ไม่มีใครเข้าใจ ทั้งที่กูก็คุยกับมันตลอด แล้วเดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวอาละวาด ทำตัวเอาแต่ใจมากอะ แต่กูก็แตะต้องไม่ได้เพราะมันบอกเป็นซึมเศร้า กูทนกับนิสัยเอาแต่ใจของมันไม่ได้อะ พอพูดอะไรหน่อยก็ไปตัดพ้อลงเฟซให้เพื่อนสงสารมารุมแขวะกู กูก็เครียดเหมือนกันอะที่มันเป็นอย่างนี้ บอกให้ไปหาหมอก็มาหาว่ากูไปหาว่ามันบ้าทั้งที่กูก็ชวนมันดีๆบอกว่าเดี๋ยวไปเป็นเพื่อน มันเอาแต่คิดว่าโลกนี้มีมันกับเพื่อนมันเครียดอยู่กลุ่มเดียวไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนรอบตัวเลยอะ กูเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะทำงานหาเงินมาให้มันใช้ กูเบื่อชีวิตตอนนี้ชิบหาย อยากจะตัดหางปล่อยวัดแม่งไปให้พ้นๆเพราะกูก็จะประสาทแดกเพราะมันอยู่แล้วแต่มันไม่เคยเข้าใจไรเลยอะ
กูดูเป็นคนเหี้ยป่ะวะ ตั้งแต่มาอยู่หอ กูก็ชอบมาก ความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องโดนใครว่าจะทำอะไรก็ได้ พ่อแม่แม่งชอบโทรมาทุกวันเลย แต่กูขี้เกียจคุย ก็เลยไม่พูดอะไเรเลยคุยกันไม่ถึงนาทีก็วางละ แบบขี้เกียจอ่ะ เหมือนถูกรบกวนความเป็นส่วนตัว รู้สึกว่ามันเหี้ยนะ แต่ก็ห้ามนิสัยนี้ไม่ได้เลย
>>476 เหี้ยไม่เหี้ยไม่รู้ มึงน่าะจรู้ตัวเองดี แต่ขอถามมึงละกันว่า เป็นแบบนี้ต่อไปสักวันนึงถ้าไม่มีเค้าอยู่ มึงไม่รู้สึกเสียดายเวลานะ? อะ อย่าพึ่งคิดว่ากูด่ามึงอะไรงี้นะ เพราะคนเรารักพ่อแม่ไม่เหมือนกัน เราเอามาตรวัดตัวเองไปใช้กับคนอื่นไม่ได้ แต่อยากให้มึงถามตัวเองดีๆว่า ถ้าสักวันนึงเค้าหายไป ไม่ได้อยู่ข้างๆแล้ว มึงไม่รู้สึกเสียใจหรือเสียดายช่วงเวลานี้นะ? คือคนเรามีครอบครัว มีสังคมมันต้องแบ่งเวลา แบ่งน้ำหนักให้ได้ โอเคว่าเราอยากมีโลกส่วนตัว แต่ก็ถ้าเรามีครอบครัวก็ต้องให้เวลาครอบครัวบ้าง อย่างน้อยอย่าให้เค้าเป็นห่วง ไม่งั้นมันก็จะเมหือนกับคนที่เห็นแก่ตัวนั่นแหละ
ใครเคยแบบโดนพวกญาติอคติใส่ทั้งบ้านมั้ย ล่าสุดโดนเต็มๆก็สงกรานต์ปีนี้(จริงๆโดนทุกปีแหละ) คือกูแบบมักจะโดนพวกป้าๆบ่นให้ตลอดอ่ะ ทำงานให้ก็บ่น ไม่ทำก็บ่น พยายามทำตัวดีแค่ไหนก็ต้องหาเรื่องมาบ่นกูจนได้แหละ คือกูอึดอัดอ่ะ จะขยับแต่ละทีแม่งต้องคิดส่วนได้ส่วนเสียอ่ะ ทำห่าไม่เคยถูกใจเลย พอไม่ทำแม่งก็บ่น กูทั้งเบื่อแล้วก็เซ็ง แต่สักพักแม่งก็ลามมาด่าแม่กูอ่ะ หาว่าแม่กูเลี้ยงลูกไม่ดีสอนลูกมายังไง แม่กูไปงานเลี้ยงรุ่นก็บ่นให้แม่กูบอกว่าไม่ยอมอยู่กับครอบครัว กูก็แบบ เอ้า ทีนี้มาเดือดร้อนแทนกู กูยังไม่ได้บ่นอะไรเกี่ยวกับแม่เลยแท้ๆ แต่วันนึงอยู่ดีแม่งก็พูดว่า "เป็นเวรเป็นกรรมของแม่เธอจริงๆที่ได้ลูกแบบนี้" "ขอให้เจอกันแค่ชาตินี้พอนะ" กูเจ็บปวดกับคำนี้มากอ่ะ แล้วพูดต่อหน้ากูและแม่อ่ะ คือกูเสียใจมากอ่ะ กูมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ กูทั้งกำมือและกัดฟันอยากตบหน้าแม่งชิบหายแต่ก็ทำไม่ได้ กูทำอะไรผิดวะ ทั้งๆที่กูก็ทำเต็มที่แล้วแท้ๆอ่ะ มีวิธีรับมือกับพวกนี้มั้ยวะ กูเครียดทุกครั้งเวลารวมญาติเลยว่ะ
>>478 กูแชร์เรื่องกูให้รับฟังก่อนแล้วกัน
กู เป็นนีททำงานนอกบ้านแล้วไม่เวิร์คเลยกลับมาทำให้ที่บ้าน เพราะมีห้องเช่าอยู่ และกูก็ทำอินเตอร์เนทด้วย แชร์ให้ลูกหอใช้ 300/เดือน
น้ากู มีห้องเช่าเหมือนกันเพราะพ่อกูชวนให้มาทำหอพัก เพราะเป็นสาวแก่สามคนทำราชการเลยบอกให้ทำหอพักจะได้มีรายได้ แล้วคนนึงลาออกมาเฝ้าหอ ก่อนหน้านี้แกยกโนตบุ้กไปใช้หน้าหอกู เนตกูได้ทุกวัน. กูเลยรอวันที่ที่น้ากูสามสาวมากินข้าวบ้านกูพร้อมกัน แล้วกูตะล่อมบอกไปว่าให้กูติดเนตให้หอน้าแล้วกัน กูเก็บเงินจ่ายค่าเนตเองแล้วน้าใช้เนตฟรีไปแล้วกัน.
น้าคนที่อยู่ ปกติก็นิสัยแย่อยู่แล้ว ชอบว่าแดกกูตลอด แถมมากินข้าวบ้านกูทุกวันด้วยนะ แต่แม่กูบอกกูลับหลังว่า ต่อไปไม่ต้องให้กูต่อกับคนนี้เพราะมันมองเราไม่ดีอยู่แล้วพูดเหี้ยอะไรไปก็ขัดกัน แม่ฟังแล้วเครียด
กู ก็ทนมาหลายปีแล้วมี เหตุการณ์หลักที่เปลี่ยนทุกอย่างขึ้นคือ. น้ากูไปจ้างคนมาติดกล้องวงจรปิด แล้วพ่อกูไปดูช่างมันทำงานช่วงเช้า ตอนสิบโมงแกกลับมาแล้วสั่งให้กูไปดูช่างทำงาน(เพราะกูติดกล้องมาสามารถแล้ว,เก่งเรื่องพวกนี้). ไปถึงเจอลูกหอมาคุยกับน้ากูข้างหน้าตึกบอก เนตใช้ไม่ได้
กูก็เอะใจแล้ว บอกจะไปดูให้ พอเดินไปดูส่วนกลาง พบว่าเนตชั้น สอง,สาม ใช้ไม่ได้ อย่างแรกที่กูสงสัยคือ? (ช่างวงจรปิดมันต้องทำอะไรแน่ๆ)
กูเลยไล่ดูพบว่า ไอ้ช่างวงจรปิดมันเลือกใช้รางสายไฟที่กูทำไว้กับระบบเนต สายเนตกูใช้รางนิ้วเดียวเองเพราะสายไฟสายLAN มันเล็กเท่านิ้วก้อย แต่ไอ้เหี้ยนี่มามั่วนิ่มใส่สายสัญญาณกล้องเท่านิ้วโป้งยัดใส่รางเดิม.(นึกถึงคนตัวเล็กสี่คนอยู่ในห้องแคบๆ แล้วอยู่ดีดีมีคนไซส์ใหญ่สามเท่าเข้ามาเบียดหลายคนดูดิ่)
กูเลยลงไปข้างล่าง มีน้ากับช่างวงจรปิด อยู่
กูถามช่าง " พี่ตอนเดินสายไฟใหม่นี่ บอกใครหรือยังว่าจะใช้รางไฟเดิม"
น้า "อะไร ตัวเองมาอาศัยตึกเขาอยู่ จะมีปัญหาอะไรมั้ย"
กูเงึยบไปพักนึง "น้ารู้หรือเปล่าตอนนี้เนตใช้ไม่ได้ แล้วผมกำลังไล่เชคอยู่ว่าเสียตรงไหน"
แล้วกูก็เดินออกมาเลยไปเอาอุปกรณ์เชคสายLAN มาไล่เชคทั้งตึก.
กูเจอที่ชั้น สอง,สาม ,สายLAN แม่งเดินสว่านของไอ้ช่างวงจรปิด มันเจาะรูข้างๆแนวเดินสายไฟกูแล้วดอกสว่านพันสายLAN สองเส้นตีเกลียวจนหลอมติดกันเลย (สรุปคือกูได้คนผิดแล้วคือไอ้ช่างเหี้ย มั่วนิ่มใช้รางเดิมเล็กๆของกู แถมเจาะรูแล้วพลาดไปโดนสายLAN กูด้วย)
กูเลยลงไปข้างล่างอีกรอบบอกน้า " น้าช่วยหักเงินช่างวงจรปิดไว้ก่อน พันนึงนะ มันทำสายLAN ผมพังถ้าซ่อมให้แล้วค่อยให้เงินมันเต็ม"
น้า "แล้วจะไปแกล้งเขาทำไม"
จบบทแรก เดี๋ยวกูมาเล่าท่อนสอง
>>479 ต่อบทสอง
กูเดินมึนๆกลับมาบ้านบอกแม่
กู" แม่ ผมไม่ไหวแล้วนะ วันนี้เนตเสียที่ตึกน้า แล้วน้าว่าแบบ.......นี้"
แม่ " เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้ แม่พูดให้"
วันต่อมากูตื่นลงมาเก้าโมง แม่คุยกับกู
แม่ " ให้น้ามันกินข้าวอิ้มก่อนค่อยว่ากัน มันกินข้าวบ้านเราแล้วมันจะได้เถียงได้ไม่ถนัด"
สักพักน้าก็มากินข้าวบ้านกูแล้ว ออกมาข้างหน้าบ้านแม่เลยเรียกว่าให้มานั่งคุยกันก่อน
แม่ "ฉันคิดมานานแล้วนะว่า แก(น้า) ไม่ถูกใจลูกฉันนะแต่ฉันจะถามแกหน่อยว่า ไอ้X(ชื่อกู) มันทำอะไรไม่ดีให้แกไม่พอใจไหม"
แม่ "แล้วมันเคยไปกินข้าวบ้านแกไหม" "แกเคยให้ค่าจ้างมันหรือเปล่า"
คำตอบคือไม่ทั้งหมด
แม่ "แต่แกมาทีไรนะ เห็นX มันเดินผ่่านหน้า แกก็ฮึดฮัดตลอด X มันพูดอะไรก็ต้องขอให้ได้ขัด ถ้าแกเกลียดขี้หน้ามันมาก แกก็ไม่ควรมาบ้านฉันทุกวันสิ่"
แม่ "เพราะบ้านนี้ไอ้X มันก็เป็นเจ้าของเหมือนกัน แกจะจะตั้งแง่ว่ามันไม่ทำงานนอกบ้านไม่ได้เพราะ งานในบ้านในหอพัก มันก็ช่วยหมด มีสองตึึึึกที่เจ้าของเป็นญาติกันเขาก็ให้ค่าจ้าง X มันดูแลได้เงินเดือน"
แม่"มีแต่ตึกแกนั่นแหล่ะที่ใช้งานมันฟรีๆ ฉันยังจำได้นะมีอยู่วันเรียกX ไปต่อเนตให้ลูกหอ แล้วสั่งให้มันไปขุดลอกท่อระบายน้ำด้วย"
แม่"แล้วแกมาบ่นให้ฟังว่า X มันโง่ลอกท่อไม่ได้ ฉํนถามแกหน่อยว่าวันต่อมาแกเรียกใช้ช่าง ช่างมันคิดเงินค่าลอกท่อเท่าไหร่. ถ้าไอ้X มันทำให้ก็ต้องฟรีใช่ไหม X มันบอกฉันเองว่าก็ต้องไปเข้าห้องคนอื่นทำเนตให้แล้ว ไปลอกท่อตัวก็เหม็นสิ่ มันไม่อยากทำฟรีมันเลยบอกว่าทำไม่ได้ไงล่ะ. หอที่มันกินเงินเดือนเวลามีปัญหาX. มันทำเองได้หมดแหล่ะ มันไม่ได้โง่หรอก แต่มันไม่อยากทำฟรีให้แก แล้วแกก็ดันมาฟ้องแม่มันประจารตัวเองว่าเอาเปรียบเด็ก"
แม่ "คนรอบข้างเขารู้กันหมดแล้วว่าแกร้าย แต่บางคนเขาทนกับแกได้เพราะเขาได้เงินแก ไอ้X มันไม่ได้ไง แล้วมันจะทนกับแกได้แค่ไหน? แลัวบางคนมันดีกับแกเพราะมันมีหวังได้มรดกแกไง. ไอ้ X มันเคยหวังของแกบ้างไหม?มันไม่หวังเพราะของบ้านมันก็มีเยอะอยู่แล้ว"
แม่ เอากุญแจหอพักอาออกมา "ฉันรู้นะว่าเดี๋ยวแกจะไปเที่ยวเมืองนอกอีกแล้ว ไปทีเป็นสิบวัน แล้วฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่า ทุกครั้งที่ไปไม่ได้มีคนมาเฝ้าแทนให้หอแก"
แม่"เวลาลูกหอลืมกุญแจ แกคิดว่าใครทำธุระให้? X มันต้องถือพวงกุญแจไปไขให้ทุกครั้ง เจ้าของห้องมันก็ไม่รู้จักเกิดไปเปิดให้ขโมย แกก็ต้องว่ามันอีก มันต้องไขแล้วไปเชคขอหลักฐานในห้องยืนยันว่าคนที่มาเป็นเจ้าของห้อง.ไอ้ลูกหอบางคนมันก็ว่าXไปวุ่นวายกับมัน ทำช้้ามันก็โดนด่า ถ้าเกิดวันไหนลูกหอต่อยX แกคงไม่เข้าช้างมันหรอกเพราะในสายตาแกXผิดตลอด"
แม่" แล้วไปเมืองนอกเนี้ย เคยถามไหมว่าXอยากฝากซื้ออะไร เคยซื้อของฝากให้มันบ้างไหม? "
แม่" แกชอบไปเมืองนอก มันก็แหงละ งานตัวเองไม่ต้องทำ โยนงานมาให้ลูกฉันแถมใช้งานลูก)ฉันฟรีด้วย "
แม่ "ต่อไปก็เที่ยวให้สนุกนะ แต่งวดนี้ช่วยเอากุญแจกลับไปด้วย เพราะฉันจะไม่ให้Xไปเปิดให้ลูกหอแกฟรีแล้ว"
เดี๋ยวต่อบทสาม
ขอบ่นบ้าง
แม่กุบ่นเรื่องน้าทุกวันเรื่องที่เขาขี้งกไม่ยอมซื้อข้าวมากินเองที่บ้านต้องรอให้แม่กูซื้อให้ บ่นตั้งแต่กูอยู่มอปลายจนตอนนี้กุปีสามละ
กุก้บอกว่าแม่ก้บอกเขาดิ(ช่วงต้นๆปิดเทอม) แม่ก้แบบด่ากุ นี่กุ(แม่)จะบ่นไม่ได้เลยใช่มั้ย นั่นนี่ กุก้ เออๆ อยากบ่นก้บ่น
ทีนี้วันนี้ก้บ่นอีก เชื่อมะช่วงนี้เป็นอะรไม่รุ้แม่กุบ่นหนักขึ้นๆเรื่องเดิมๆซ้ำๆ พูดอยู่นั่นแหละ กูก็ฟังๆไปให้เขาสบายใจอ่ะ
แล้วพอวันนี้(ปลายๆปิดเทอมละ กูฟังเรื่องเดิมทุกวันนับใหม่ตั้งแต่ปิดเทอมนะก็สองเดือนเต็มๆได้ละเนี่ย) กูเบื่อมากๆ เบื่อชิ้บหาย
กุก็ฟังเหมือนเดิมนั่นแหละกุเลยพูดอีกทีว่า จะให้ไปบอกน้าให้มั้ยละ
แม่กุก้ด่ากุ อีเด็กส้นตีนมึงจะไปบอกมันทำไม อยากให้เขาเกลียดมึงเหรอ
ด่าๆๆๆๆกูส้นตงส้นตีนอะไรไม่รุ้ กุเลยบอกว่าแม่บ่นงี้ห้ารอบต่อวันเลยนะ
เขาก็แบบ ก็กูจะบ่นไม่ได้เลยใช่มั้ยห้ะ กูพูดครั้งเดียว((ครั้งเดียวอะไรวะกูออกไปกินข้าวด้วยก็บ่นทุกครั้ง นั่งดูทีวีอยู่ก็บ่น ไปหาเขาที่ห้องก็บ่น????????? คือเหี้ยไร) มึงไปมีความสุขกับมือถือของมึงเลยไป เด็กส้นตีน! กูก็โมโหดิ ด่าอะไรไม่เข้าเรื่องเลยพับผ่าเถอะ
กูก็แบบ เอ้าอะไรวะ กุก้บอกธรรมดาอะ ทำไมต้องด่ากูขนาดนี้วะ งี่เง่าชิ้บโหง นั่นแหละ กูโมโหขี้เกียจฟังเดินหนีแม่ง เถียงไปก็เท่านั้น ด่าห่าอะไรก็ไม่รู้
>>479 บทหนึ่ง
>>480 บทสอง
บทสาม
แม่ " แล้วแกรู้ไหมว่า ฉันไม่ใช่คนหูหนวกตาบอดนะ หลานอีกคน A มันเรียนหมออยู่มันมาขอเงินแกเดือนละสองหมื่นแกก็ให้มันง่ายๆ "
แม่ "แกจะรัก ใครฉันก็ไม่ว่าหรอก แกมีความหวังกับมัน ก็ช่าง แต่แกจะไม่ให้ลูกฉันเลยแล้วมาบอกว่าลูกฉันไปพึ่งแก มันผิดไหม"
แม่ "แล้วว่าแดก X มันบ่อยๆถามใจตัวเองดูนะว่า ถ้าเด็กมันไม่เคยได้อะไรจากแกแล้วไปพูดกับมัน อย่างนั้น เด็กมันเกลียดแกฉันก็ช่วยไม่ได้นะ"
แม่ "หลานคนอื่นมันดีสิ่ เพราะมันได้เงินจากแก แล้วแกก็พูดถึงมัน แล้วเห็นลูกฉันเป็นตัวอะไร อยู่ดีๆไปว่าแดกมัน อย่างนี้ก็ผู้ใหญ่ลำเอียงสิ่"
เดี๋ยวต่อบทสี่ ขอเวลากูนึกก่อนเพราะ หลังจากนี้ได้เวลากูถอนหงอกผู้ใหญ่บ้างละ ต้องเรียบเรียงความจำแป๊บ
>>479 บทหนึ่ง
>>480 บทสอง
>>485 บทสาม
ต่อบทสี่
ตากูพูดบ้าง
กู "น้าเคยเห็นฝูงหมาหรือเปล่า หมามันมีลำดับชั้น จ่าฝูงกินก่อน หมาหัวเน่ากินตัวสุดท้าย เวลามันเครียดมันจะแกล้งหมาหัวเน่า แต่มันอยู่ในฝูงได้เพราะยังไงมันก็ได้กินอิ่ม เวลามีปัญหาจ่าฝูงมันรับหน้าก่อน"
กู " แต่ X ก็ไม่ได้กินของน้า เวลาX มีปัญหาจริง อย่างวันนี้มีคนทำ เนตพัง น้าก็ไม่ได้ช่วย"
กู "แบบนี้X ก็ไม่ได้อยู่ฝูงน้าแล้วสิ่ ในเมื่อตอนตอนได้X ไม่ได้กับเขา ตอนเสียนอกจากน้าไม่รับหน้าแล้ว ยังมากัดลับหลังอีก"
กู "X กำไรเละสิ่ งานนี้คนอื่นได้เงิน X ได้แต่คำด่า"
กู "แล้วที่เมื่อก่อนทนๆมาเนี้ยไม่ใช่คิดว่าน้าพูดถูกนะ แต่คิดว่าถึงเวลาอยากจะพึ่งจริงๆ น้าจะออกหน้ารับบ้าง"
กู "X รู้หรอกว่าอยากจะพูดเล่น แต่เวลามีคนนอกอยู่ มันไม่เหมือนที่ทนทุกครั้ง ถ้าบอกว่าX พึ่งน้าเนี่ย ต้องตามไปแก้ข่าวที่หลังหรือเปล่า"
กู " ถ้าคิดว่าทำเนตแล้วX ได้มาก อยากใช้ต่อจะทิ้งไว้ให้ แล้วคิดว่าหลานคนไหนดีก็ให้มันดูแลต่อก็ได้ แต่ถ้าเรียก X ไปซ่อมจะคิดตัง"
กู "หรือถ้าคิดจริงๆว่า สายLAN ระบบเนต ที่นี้เป็น X ได้คนเดียวแล้วน้าเสีย วันนี้จะได้ไปยกเลิกเนต"
น้า " อย่ายกเลิกเนตนะ " (แหงสิ่ก็ใช้เนตติดต่อเพื่อนทัวร์ แล้วกำลังจะไปเที่ยว ในสองวันนี้)
กูเลยเงียบเลยแล้วเดินออกมา (เกือบพูดไปแล้วว่า ยกเลิกเนตก็ไม่เป็นไรหรอก น้าก็เอาโน้ตบุ๊คมาเล่นบ้านกูก็ได้)
เดี๋ยวมีPrequel เหตุการณ์อ้างอิงอีก ว่าทำไมแม่กูถึงฉะเก่งขนาดนี้โปรดรออ่านพรุ่งนี้เที่ยงคืน
สรุป น้าไม่มากินข้าวกูทุกวันอีก แถมไม่พูดแดกกุแล้วด้วย ชีวิตกูดี๊ดีนับจากวันนั้น
เข้าใจแม่นะนะครับอยากให้ผมไปมหาลัยแต่ผมทำงานในตลาดก็เหนื่อย
ขอระบาย
รำคาญพี่ชายชิบหายเลยว่ะ รำคาญแบบแม่งเอ๊ย กูกลัวตัวเองสติแตกแล้วลุกมาด่าแม่งจัง นี่กูต้องทนอีกนานมั้ยวะ
ด่ากูจังอีเหี้ยเอ๊ย คิดว่าเกิดก่อนแล้วจะข่มจะแกล้งอะไรกูก็ได้งั้นไง้ พอเจอพ่อแม่ก็ทำเป็นลูกดีลูกประเสริฐ โถ่อีควาย มึงผลาญเงินพ่อแม่ไปเท่าไหร่เเล้ว เอาแต่แดกเหล้าเข้าผับ แล้วก็มาประจบ สร้างภาพ ตอแหล ขยะแขยงชิบหาย ก็เห็นๆสันดานกันอยู่ยังจะอวย
พ่อแม่ก็เอาแต่เข้าข้างมัน เออดิ เป็นลูกรักไง กูมันลูกอิจฉา ถ้าจะลำเอียงขนาดนี้จะให้กูเกิดมาทำไม ปล่อยให้มันแกล้งกูด่ากูปาวๆแล้วมาปลอบกูว่าพี่เขาแค่แหย่ขำๆ
กูสนุกด้วยมั้ยอะ ไม่เห็นมีใครเข้าข้างกูเลย
กูทนมาทั้งชีวิตแล้ว อุตส่าห์ทนจนแม่งเรียนจบทำงานก็ยังไม่เลิกรังควาญกูอีก พูดเหี้ยไรก็ไม่ได้มีเกราะลูกรักป้องกัน ถือหางกันเข้าไป
ทำมาเป็นสอน อวดภูมิคิดว่าตัวเองโตกว่าแล้วจะถูกทุกอย่าง รู้ทุกอย่าง กูไม่ใช่เด็กแล้วป่ะ คิดเองได้ ไม่เสือกไม่ยุ่งจะได้มั้ย
เลือกได้ก็ไม่อยากมีพี่แบบมึงหรอก เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นสักที
อยากตัดพี่ตัดน้องกับแม่งเต็มแก่ ก็กลัวพ่อแม่เสียใจ อยู่ไปกูก็อึดอัด ทีงี้ทำไมพวกเขาไม่ใส่ใจกูบ้าง กูก็น้อยใจเป็นนะโว้ย
อีสัส พูให้กูดีใจอีควายแล้วไม่ทำตามคำพูดบอกจะซื้อจะทำให้กูอีเหี้ยจนมาปี1แล้วทำเหี้ยอะไรให้มั้งอีเวร
อีดอกให้กูออกเงินเองแม่งทุกอย่างอีพี่เหี้ยไปตายซะ
อีเวรมาหลอกให้กูดีใจ หน้าหี ใช้ของต่อผัวมันตลอด
กูเบื่อพ่อแม่ตัวเอง ตอนแรกก็เบื่อแค่แม่ หลังๆพ่อด้วย
แม่กูนี่ทำตัวเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นใหญ่ ตัวเองต้องถูกตลอด ไม่ใช่แบบเอาแต่ใจแบบที่พวกมึงคิดนะ กูบอกไม่ถูก แต่คือแม่กูเป็นคนสุดท้องแล้วโดนเลี้ยงมาตามใจ เรียกว่าผู้ใหญ่เสียคนอะ แล้วช่วงนี้เข้าวัยทองก็ชอบขึ้นเสียงกับกูด้วย นิดหน่อยก็ตวาดใส่กู วันนึงกูทำผักโขมอบชีส กะกินเล่นหลังข้าวเย็น เขาก็เริ่มเลย "ทีหลังจะไม่ทำแล้ว กับข้งกับข้าว ทำแล้วก็ไม่กินกัน"แล้วก็ทำเสียงฟึดฟัดตึงตัง เหมือนว่าแม่แค่งอนเฉยๆใช่ไหม แต่ระดับความรุณแรงมันต่างกันมากมึง แล้วเป็นแบบนี้บ่อยๆ กูโคตรเครียด จะขึ้นเสียงอีกคนก็ไม่ใช่ความคิดที่ดี แต่กูก็เครียดนะสัส เขาทำตัวเหมือนโลกหมุนรอบตัวเองอะ
พ่อกูก็ด้วย คงเบื่อแม่เลยไปหากิ๊ก กูเข้าใจ เป็นกูกูก็เบื่อ คนอะไรน่ารำคาญ กูไม่อะไร แต่กูเกลียดวิธีพูดของพ่อกู เวลาพ่อจะดุชอบพูดเสียงเรียบๆ แต่จิกกัด แล้วชอบตอกย้ำ พูดแซะ ทุกวิถีทางที่จะทำให้กูอับอาย เกลียดมาก กูอยากลุกขึ้นแล้วตวาดตรงนั้นว่า"พอได้รึยัง คิดว่าเป็นพ่อแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ? บอกว่าไม่ก็ไม่ ทำไมต้องมีต่อ ทำไมต้องแซะ " เหมือนว่าที่ทำงานพ่อก็ชอบบวกกัคนที่ทำงานแบบนี้เหมือนกัน
ญาติกูฝั่งพ่อด้วย น้องสาวพ่อกูเลย ลูกเขาด้วย นิสัยเหมือนกันเหี้ยๆ โตเป็นควาย ทำงานแล้วแต่เสือกชอบขี้ฟ้อง ขี้นินทา ผู้ชายด้วยนะ แบบชอบขยี้สร้างความอับอายให้คนอื่นอะ แล้วเวลาดุด่าชอบลากยาวๆ โยงเรื่องนู้นเรื่องนี้เรื่องสมัยกูอนุบาลก็เคยขุดมาแล้วเอากับมันสิ ดูกถูกกูไปด้วยด่าไปด้วย เกลียดอีเหี้ย
อยากระบายความเกลียดเฉยๆไปมู้นี้ก็ได้มั้ง
https://fanboi.ch/lounge/1346/
ไปเล่นบ้านเพื่อนบ่อยๆ เคยค้างก็มี แต่ที่แปลกคือ ไม่เคยได้กินข้าวเย็นที่บ้านเพื่อนเลย พอถึงซักมื้อเย็น 6โมง+ เพื่อนจะไล่กลับบ้านอยู่เรื่อยๆ
อันนี้ก็เข้าใจได้ว่า คงอยากมีช่วงแฮปปี้ครอบครัวสุขสันต์กัน แต่แบบ ตอนจะกุกำลังเดินออกประตู ได้ยินแม่เขาคุยกับพ่อโทรศัพท์แล้วบอก "กลับแล้วๆ"
เอ้ะ.. หรือว่าเขารังเกียจกุป้ะนะ คือนานๆทีเจอ แต่กุก็ไม่อยากรบกวนเขา คิดมากไปรึเปล่านะ
ยิ่งเวลาพ่อเพื่อนกลับบ้านพอดี ยิ่งรีบไล่กุออกจากบ้าน ประมาณว่าพ่อมันชอบโม้ไม่อยากให้คุยด้วย รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ ชอบกล งืม.......
เบื่อแม่สัสๆ
ทำไมแม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับการแต่งตัวกูนัก กับอีแค่ออกไปซื้อซีอิ๊วขาวป๊อบๆแป๊บๆนี่ ปกติช่วงปิดเทอม2-3เดือนกลับมาบ้านกูจะใส่ชุดนอนอยู่บ้านไง มันสบาย พอจะออกไปข้างนอกนิดหน่อยกูก็เปลี่ยนกางเกงแล้วใส่เสื้อคลุมปิดชุดนอนไว้ ทำไมต้องไล่กูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆด้วยวะ ทำไมต้องแคร์สายตาคนอื่นอะไรขนาดนั้น ข้าวก็ไม่ได้ขอใครกิน ล่าสุดจะไปแดกหมูกระทะ กูจะใส่เสื้อที่กูชอบแต่มันดูยาจกๆหน่อยก็ไล่กูไปเปลี่ยนแล้วพอกูจะไม่ยอมเปลี่ยนก็หาว่ากูทำตัวกากๆ โอเค พอเข้าใจว่าตัวเองเป็นข้าราชการจะทำอะไรทีต้องรักษาหน้าไว้ก่อน แต่ใจคอจะไม่ให้กูได้มีความสุขกับการตัดสินใจเรื่องง่ายๆด้วยตัวเองเลยหรือไง
แล้วพอยอมให้บงการทุกสิ่งอย่างก็จะด่าว่ากูไม่มีหัวคิด ทำอะไรเองไม่เป็น พอมีความคิดเป็นของตัวเองก็ด่าว่าเก่ง ไล่กูกลับมหาลัยไม่ต้องกลับมาบ้านอีก เอาไงแน่วะ แล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามพอกูเถียงกับเค้าไปเพราะกูรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องแม่ก็จะด่ากูแล้วก็ประชดกูแนวๆ ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะเดี๋ยวนี้อะ ไม่ต้องกลับบ้านมาอก็ได้นะปิดเทอมหน้า แล้วก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย จะส่งเสียให้เรียนจบไปไวๆจะได้พ้นทุกข์ ไม่ต้องมาใส่ใจพ่อแม่แก่ๆที่รอวันตายไปวันๆอีก ทั้งที่เรื่องที่ทะเลาะกันแม่งไม่เกี่ยวเหี้ยไรกับคำตัดพ้อเลย แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็จะโยงปิดท้ายด้วยประโยคแบบนี้ตลอด ซึ่งกูรู้สึกตลกมาก การทำให้กูเป็นลูกอกตัญญูมันทำให้เขารู้สึกดีเหรอวะ แล้วกูแม่งก็อ่อนแออะ พอเค้าพูดแบบนั้นก็ทำให้กูรู้สึกว่าแม่งกูเป็นลูกที่เหี้ยมาก ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจพ่อแม่ ทั้งที่นี่มันก็ชีวิตกู กูควรได้มีอิสระทางการตัดสินใจในเรื่องโง่ๆบ้างมั้ยล่ะ หรือเพราะเป็นครูเลยทำให้อีโก้มันสูงจนยอมเข้าใจเด็กไม่เป็น จะต้องกดข่มไว้ตลอด เบื่อ เบื่อสัสๆ
อีกอย่างนึง สังเกตว่าแม่กูและผู้ใหญ่อีกหลายๆคนเป็นโรคอะไรที่จะต้องชอบเอาเรื่องโง่ๆของลูกไปเล่าประจานให้คนอื่นหัวเราะเยาะ คิดว่ากูตลกมากมั้ง เรื่องบางเรื่องแม่งเป็นแผลฝังใจกูด้วยซ้ำเสือกเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังขำขัน บางทีไปตลาดนัดไปนู่นนี่ละเจอเพื่อนฝูงก็เม้าธ์เรื่องกูต่อหน้าทั้งที่กูยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น หน้ากูเสียขนาดไหนแล้วก็ไม่เคยสนใจ เอาแต่ความสนุกของตัวเอง พอกูเรียกปรามๆก็หันมาถลึงตาใส่กูเฉย เรื่องมันตั้งกี่สิบปีมาแล้วก็ไม่เคยหยุดพูด พอๆกับตอนทะเลาะกัน เรื่องสมัยพระเจ้าเหาก็ขุดมาแซะมาด่ากูอยู่นั่นแหละ บางทีว่าพ่อกูก็ยังจะแอบวกมาแซะกูอีก พอเจอกูกวนตีนกลับไปมั่งเพราะอดไม่ได้ก็หัวร้อน ด่ากราดสาดเสียเทเสียไปยาวๆ กับพี่ชายกูนี่ โอ้โห ทำตัวเวรตะไลขนาดไหนก็ไม่เคยด่าเคยว่า มีแต่บ่นๆแต่สุดท้ายก็คอยช่วยเหลือตลอด ในขณะที่ตอนเรียนแค่ชั้นประถมพอคะแนนตกเกรดร่วงหน่อยนี่โดนดุด่าบังคับชิบหายวายป่วง ความเป็นลูกคนกลางนี่แม่งบัดซบชิบหาย ทำดีแทบตายก็ไม่เคยอยู่ในสายตา มองเห็นแต่ความผิดพลาดอย่างเดียว พอพี่ชายกูพ้นฝั่งโดนถีบไปเป็นทหารได้ก็มาคาดหวังกับกูต่อ พอกูทำให้เค้าไม่ได้ก็พูดใส่หน้ากูตลอดว่าปลง จะทำอะไรก็ทำ ชีวิตจะไปทางไหนก็แล้วแต่บุญแต่กรรมแต่ละคนเถอะ แต่พอน้องกูเรียนเก่งเรียนดีหน่อยก็ทำท่าจะไล่ไปสอบเภสัชสอบหมออีกละ กูบอกว่าให้มันเลือกเองก็หาว่าเพ้อเจ้อ แถมยังเอามาเปรียบเทียบกับกูอีก จนรู้สึกแม่งเหมือนกูเป็นกระโถนของบ้าน โยนความเหี้ยความเลวร้ายทั้งหลายมาใส่กูได้เลยจ้า กูรองรับเอง เบื่อเหี้ยๆ ทีพี่ชายกูไปทำสาวท้องก่อนแต่งจนเป็นเรื่องเป็นราวก็ยังรักยังเอ็นดู มันมาขอเงินเรื่อยๆก็ยังให้มัน หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เข้าใจนะว่าลูกยังไงก็เป็นลูก มันตัดไม่ขาด แต่ว่าทำไมลับหลังพี่กูทีไรจะต้องบ่นน้อยใจประมาณว่าจะตัดขาดออกจากชีวิต จะไม่สนใจมันแล้ว ตัดหางปล่อยวัด คนฟังมันกูไง พอมันมาบ้านทีกูก็เห็นแม่ดีใจยังกับอะไร คิดว่ากูควรรู้สึกยังไงดี? ปากก็บอกว่ารักลูกทุกคนเท่ากันแต่ดูการกระทำเถอะ เบื่อชิบหาย
คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่เทวดา ไม่ใช่เจ้าชีวิต ผิดได้พลาดเป็น กูรู้ แต่ทำไมผู้ใหญ่หลายๆคนแม่งไม่ตระหนักถึงจุดนี้กันมั่งวะ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าลูกตลอด ไม่คิดเปิดใจมองโลกในมุมมองของลูกบ้าง
จะมีไหม พ่อแม่ที่อยู่บนพื้นดินเดียวกันกับลูก ไม่แบ่งแยก ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง ยอมรับฟังความเห็นของลูก คอยประคองกันไปเท่าที่ทำได้ ไม่ใช่พ่อแม่ที่อยู่บนหิ้ง แตะต้องไม่ได้ เอาแต่ชี้นิ้วบงการชีวิต
พ่อแม่กับน้องทะเลาะกันทุกเช้าเลยว่ะ เพราะน้องทำกิจวัตรตอนเช้าช้า+ต้องไปโรงเรียน พ่อแม่กูก็ต้องไปทำงาน ส่วนตอนกลางคืนก็ทะเลาะเรื่องน้องไม่ยอมนอนเพราะติดเกม เล่นถึงเที่ยงคืนทุกวัน กูปิดเทอมมาอยู่บ้านได้ยินทุกวัน กูก็เตือนน้องกูละนะ สุขภาพจิตกูเสื่อมชิบหายตอนอยู่บ้าน ไม่อยากกลับบ้านเลยว่ะ
พอกุหมดประโยชน์ก็เป็นได้แค่หมาหัวเน่าไอครอบครัวเหี้ย
กูอ่านข่าวเจนนิเฟอร์ แพนแล้วแบบ คือบางทีกูก็รู้สึกว่าครอบครัวบางทีแม่งโครตบั่นทอนเลยว่ะ เลี้ยงคนยังกะเลี้ยงหมาบังคับทุกอย่าง พอลูกตีตัวออกห่างก็จะกังวลจัดจนมาบังคับกะเกณฑ์ให้หนักกว่าเดิมโดยใช้คำว่าเป็นห่วง อารมณ์เหมือนเพราะลูกกลับบ้านดึกเลยจะจับขังจะตามไปรับไปส่งด้วยความเป็นห่วง คิดเอาเองว่านี่แหละดีที่สุดแต่ไม่ถงไม่ถามความเห็นซักคำ เอาแต่บังคับ พอไม่ทำก็บอกว่าลูกเปลี่ยนไปยังโง้นยังงี้ บางทีคนเราก็ไม่เคยมองดูตัวเองเลยว่าสาเหตุแม่งก็มาจากตัวเองนั่นแหละที่ทำให้แย่ลง อะไรที่แม่งมากเกินไปแม่งโครตทำลายสุขภาพจิตชิบหาย กลายเป็นคนเรามีชีวิตแต่เสือกไม่ได้ใช้ชีวิต งั้นก็ตายๆไปน่าจะดีกว่า
อยากให้ครอบครัวกูเลิกทะเลาะกันซักที
กุโชคดีหน่อยพ่อกับแม่รักกุ รักมาก โอเคกูชอบ กูอยากได้อะไรได้ แต่ญาติกูขี้เสือกขี้อิจฉา เอาแต่แบบว่าพ่อแม่กูทำไมตามใจลูกจังเพราะงี้เลยเสียคน (กูแค่ซิ่วหนึ่งปี ละหยุดตามหาตัวเองหนึ่งปีแค่นั้นเอง) ตอนนี้กูมาเข้ามหาลัยเอกชนก็เถอะ แต่ก็ได้เอ ได้ บี สลับกันไป ม.เอกชนที่กูเข้าเฮี้ยบชิบหาย คะแนนสอบ70%(ไม่มีแก้ตัวด้วยห่า ต้องเตรียมดีๆ) งาน 20% เข้าคาบ10% เขาก็หาว่าปล่อยเกรดล่ะสิถึงได้ กุไม่เคยมีแฟน หรือไปหลงผู้ชาย หรือแต่งตัวแรดไปมา กูดองตัวเองอยู่แต่ในห้องงี้ ยังมายุ่งกับกูอีก ล่าสุดกูกัดผม จนหัวบลอนด์ก็หัวกูอ่ะ ยังมาว่ากูอีกว่าพ่อแม่ตามใจเลยทำตัวเหลวแหลก แหลกห่าไรกูได้ดีกว่าลูกมันอีก ดอก
รำคานพี่กูอ่ะคือกูนอนในห้องมันเรียกให้เก็บผ้าแล้วกูไม่ขานรับมาทุบประตูกูดังป้าบๆคืนกูลุกไปแล้วปัญญาอ่อนชินก่อนหน้านี้ก็ขานรับนะแต่ด่ากูว่าไม่เพราะอีสัสกูขานว่าเอ้ออออ้าวววเอ้ออออย่างใช่กูจะเมินเฉยเหมือนมึงเป็นไบโพล่าอ่ะศัยหน้าจนบ้าอีเหี้ย
กูไม่ใช่ 505 นะ กูเรียน ม.รัฐดังๆมาสองที่แต่สุดท้ายก็ซิ่วเรียนเอกชน รอบแรกกูเข้ามาแล้วรู้ว่าไม่ใช่เลยซิ่วตามปกติ ส่วนรอบสองเข้าถูกแต่ก็ซิ่วไม่ใช่เพราะเรียนไม่ไหวนะ แต่สภาพสังคมกับสิ่งแวดล้อมไม่อำนวย(กูป่วยง่าย แล้วเจอตารางเรียนพิลึกๆ แบบเรียนเจ็ดโมง เลิกสองทุ่ม ข้าวไม่ได้แดกไรเงี้ย กูเรียนได้สามเดือนเข้าโรงบาลเลยห่า) สุดท้ายเลยซิ่วมาเรียนเอกชนเพราะใกล้บ้าน+ม.ไม่ได้ชื่อเสียงขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ชีวิตดีกว่ามาก สิ่งอำนวยความสะดวกกับอุปกรณ์ในแคมปัสดีกว่าจมเลยมึง เรียนแม่งก็ยากพอกัน
แต่ก็ต้องยอมรับแหละว่าการเรียนเอกชนในสายตาไดโนเสาร์มันก็เป็นเป้าโจมตีได้ง่ายๆอคติคนอ่ะนะ เขาไม่ได้มาเรียนกับเรา แล้วก็ต้องยอมรับว่าหลายๆคนที่เรียนม.เอกชนก็แหลกเหลวจริง เอกรุ่นกูนี่รุ่นพี่เรียนซ้ำมาสามปีล่ะยังไม่จบแล้วก็ไม่มีแววว่าจะจบพร้อมกูด้วยซ้ำ มีแบบนี้ทุกรุ่นไม่ต่ำกว่าสองสามคน
ทำตัวเองให้ดีๆก็พอ ไว้วันไหนได้ดีมันก็เงียบเองแหละ
กูเคยโดนครูว่าไม่มีเพื่อนเว้ย คือตอนนั้นครูให้แจกสมุดแต่กูแจกไม่ครบเพราะกูไม่รู้จักชื่อกับหน้าเลยเอาไปวางไว้ที่โต๊ะครู(ในห้องเรียน) แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนเหมือนเดิม ครูก็มาถามว่าทำไมแจกไม่ครบ
กู-ไม่รู้ว่าเป็นใคร
ครู-นี้เธอไม่มีเพื่อนเหรอ
กู-มีค่ะ
ครู-มีใครบ้าง
กู-บอกชื่อเพื่อนไปไม่กี่คน
ครู-//หันไปคุยกับเพื่อนกูแล้วก็หันกลับมา มีแค่นี้เองเหรอ
กู-//ก้มหน้าแล้วพูดว่า งั้นต้องมีกี่คนละคะ ตอนนั้นคือกูจะร้องไห้แล้วเพราะกูเป็นคนร้องไห้ง่ายด้วย
ครู-//บังคับให้กูเงยหน้าด้วยการจับหน้ากูเบาๆ แล้วก็พูดประมาณว่าเธอจะไม่มีเพื่อนไม่ได้นะแต่คือตอนนั้นมันเป็นวิชาแกไงแล้วก็ไม่พูดเสียงเบาด้วยพูดแบบให้คนในห้องได้ยินอีก
เหมือนจะมีต่อแต่กูจำไม่ได้แล้ว แล้วหลังจากนั้นกูก็เอาเรื่องนั้นไปคุยกับแม่กูแต่แม่กูดันเห็นด้วยเฉย
แม่บอกว่าทำไมไม่รู้จักกับเพื่อนในห้อง บอกว่ารู้จักไว้เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยนู้นนี้แต่กูแค่อยากจะสื่อว่าพฤติกรรมแกไม่โอเคและกูมองว่ากูไม่ต้องรู้จักคนในห้องทุกคนก็ได้
ตอนที่พี่คนโตมากูก็เล่าให้ฟังพร้อมกับทุกคนในครอบครัวเชิงเล่นๆอีกพี่กูก็ไม่เห็นด้วยกับครู แถมบอกว่าพ่อก็เป็นนู้นนี้นั้นไปแต่ก็ไม่ได้อะไรอีก
แต่กูแบบทำไมแม่ถึงไม่เข้าใจกู ตอนกูไปสอบแล้วกลับบ้านแม่กูขับรถมาส่งก็ถามว่าทำได้ไหม กูก็บอกว่าทำได้ แม่กูก็แบบแหม่ ทำได้ด้วยเหรอไม่อ่านหนังสือนี้เรานะ พอกูไปตอบว่าไม่ได้ แม่กูก็ไม่อ่านหนังสือไงล่ะ
แถมยังมีเรื่องที่กูแบบแม่มาถามเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนแต่กูบอกไปว่าไม่รู้ เรื่องนี้จริงๆกูผิดครึ่งหนึ่งเลยแหละเพราะแม่ถามทีไรกูก็ไม่รู้ทุกที แล้วแม่กูก็เหมือนอารมณ์เสียว่า นี้รู้เรื่องอะไรบ้างไหมเนี่ย กูก็แบบ เอ้า...
แถมวันก่อนพ่อกับแม่ลากกูไปกินแชร์ตอนนั้นสามทุ่มครึ่งไปตั้งแต่ยังไม่ทุ่มดี ก่อนหน้านี้มีพ่อมาถามว่ากลับบ้านยัง กูก็บอกว่าตามใจ แต่คือแบบกูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่างานกูมีเยอะชิบหายเลยไปบอกพ่อว่าไม่กลับเหรอ? พ่อกูก็หัวเราะแล้วก็ลากแต่ทีนี้คนอื่นเขาก็ขอตัวกลับกันด้วยเหมือนจะเล็งนานแล้วล่ะแล้วทีนี้พ่อกูก็หัวเราะอีกแล้วบอกว่า (ชื่อกู)นี้บอกกลับบ้านทีเดียวคนอื่นกลับไปหมดเลยเนอะ แต่กูไม่ตลกไงกูอยากกลับบ้านสามทุ่มครึ่งสำหรับกูคือดึกแล้วกูอยากกลับบ้านไปพักผ่อนด้วย ในใจกูแบบทำไมต้องหัวเราะวะ มันตลกตรงไหน และวันนั้นกูไม่โอเคจริงๆเช้ามาเลยขอลาไปเพราะปวดหัว แม่กูก็แบบป่วยหัวเพราะนอนดึกใช่ไหม? กูก็เงียบเพราะกูก็นอนดึกจริงๆแต่ไม่ถึงกับตีหนึ่งตีสามไรงี้ กูหลับไปสักพักก่อนจจะตื่นมาอาบน้ำแล้วก็ทำการบ้านแม่ก็เดินมา(กูนั่งในห้องนั่งเล่นที่มีประตูกระจกเปิดไว้)แม่กูก็พูดหน้าประตูบอกว่า ที่ลารร.เพราะนอนดึกนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ กูก็ได้แต่ขานรับไปแต่ใจกูไม่โอเคจริงๆ แต่จริงๆแล้วพ่อกับแม่กูก็เลี้ยงดูกูดีมากให้ความรักกูดีแต่มีบางเรื่องที่กูไม่ค่อยโอเค จริงๆแล้วผิดที่กูคิดมากไปเองด้วยนั้นแหละ
กูไม่ได้ระบายนานแล้วโม่งกูจะแตกไหมวะ แค่มาบ่นเฉยๆนั้นแหละอยากบ่นกับเพื่อนแต่ก็เกรงใจ
เพื่อนโม่งอย่าเพิ่งบีบคั้นน้องมาก
ให้น้องตัดสินใจ เป็นไปตามวุฒิภาวะของน้อง
ตอนนี้น้องแค่อึดอัดเลยอยากมาระบาย เพราะงั้นเราก็รับไปก่อน ฟังไม่ใช่ชี้ๆทำไมไม่อย่างงั้นไม่อย่างงี้
จากที่อ่าน >>509 ไม่ได้มีsignความก้าวร้าวใดๆ + รู้ตัวด้วยว่าอะไรเป็นยังไง สำหรับกูน้องมีความเป็นผู้ใหญ่นะ แค่แสดงออกแบบยอมคน
ซึ่งอันนี้แนะนำว่าให้หนูลองพูดความคิดของหนู ไม่ใช้อารมณ์ ไม่ชักสีหน้า การแสดงออกอย่างเหมาะสมมันต้องฝึกฝนไป + ช่วยฝึกวุฒิภาวะทางอารมณ์ได้
>>509 มองว่าเฉยๆนะ เพื่อนในความเข้าใจในคนส่วนมากไม่เท่ากันเท่านั้นเอง และอะไรที่เราเข้าใจไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะเข้าใจ และสิ่งที่ต่างไม่ได้แปลว่าผิดหรือเพี้ยนไปทั้งหมด มันเป็นนิสัยและบุคคลิกแบบนึงของเราหรืออาจเป็นความชอบของเรา
พี่ยังเป็นเลยน้องและอยู่มาได้นะออกจะรำคาญด้วยซ้ำเวลาคนมาวุ่นวายและตัดสินคนอื่น แต่อาจจะดีกว่าน้องคือเวลาเข้าสังคมพี่ใส่หน้ากากแบบเนียนมาก จนคนไม่เชื่อว่ามีอีกด้าน
บางทีการเข้าสังคมถ้าจะให้รอดไม่ต้องมีคนรบกวนความเป็นตัวตนเรามากก็ใส่หน้ากากซะ เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตาม แต่เราเองอย่าลืมพอว่าตัวตนจริงๆเราคืออะไร และทำได้ในอนาคตลองหาสายงานในชีวิตที่ไม่สุงสิ่งกับคนมากก็ดี เพราะคนประเภทนี้เข้าสังคมมากจะโดนดูดพลังงานจนหมดแรงเสียมาก ผิดกับคนทั่วไปส่วนมากที่ไม่เป็นอะไร
เบื้อ อารมณ์แบบไม่ขอมาเกิดนะเลือกเกิดได้คงไปเกิดประเทศดีๆรวยๆสบายๆ กูเลือกไม่ได้โว้ยยถ้ารู้กูเกิดมาเป็นเด็กนรกขนาดนี้ไม่แดกยาคุมไม่ทำแท้งกูไปละแสรดดดด~
>>507 กุเบื่อสังคมม.รัฐอ่ะมึง ที่กูอยู่ต้องประจบรุ่นพี่ต้องไปกับรุ่นพี่ แล้วคณะตอนกุอยู่มอรัฐมีแต่ผู้ชาย
เออไหนก็ไหนๆ ขอกุด่าอีแม่เลี้ยงหน่อย โมโหเหี้ยจากไหนไม่รู้ เจอหน้ากุก็หน้าบูด เจอไรก็หน้างอเป็นส้นตีน รถติดก็บ่น พ่อกุทำงานเลิกช้าก็บ่น ขับรถไม่เป็น รอแต่ผัวทำไรให้อีดอก กุรำคาญเลยว่าตรงๆ
มันเลยไม่กล้ามาเจอหน้ากูปีกว่าละ เวลากุมาเที่ยวบ้านพ่อมันก็ไปตายที่อื่น วันนี้เสือกมา มาทำเหี้ยอะไร กุถามพ่อว่ามันมาทำไม พ่อบอกให้กุเปิดใจหน่อย เปิดเหี้ยอะไรกุรำคาญ กุเลยบอกพ่อกุว่าพ่อกุเลือกมัน กุจะไม่มาเหยียบเชียงใหม่อีกต่อไปละ อ้อ พ่อกุโดนคดียาเสพติดเพราะตำรวจยัดข้อหามาให้พ่อกุกลัวลนลานเซ็นไปเรื่อยดันเสือกไปรับเป็นผู้ต้องหาตอนนีรอศาลตัดสิน ไปๆ มาๆ พ่อกุเข้าคุกไปกุก็ไม่แคร์ละ ให้อีดอกนั่นไปละกันรำคาญ กุเกลียดคือเกลียดไม่มานั่งเสแสร้งแบบ อุ๊ย ชอบจังเลย ไม่ใช่วิสัยกูอยากได้อีนั่นหรอก แม่แท้ๆ กุก็มีอยู่ บ้านพ่อกุจนกว่าแม่กุด้วย ไม่มีพ่อกูก็ไม่ได้ตายห่าอะไร รำคาญอีดอกนี่
พวกมึงกุขอปรึกษาเรื่องน้องกุหน่อย คือมันอ่ะชอบแขวะกุ ชอบพูดลับหลังกุ ตั้งแต่แม่หันมาสนใจกุมันก็หาว่าแม่รักกุมากกว่ามัน มีอะไรมันก็ชอบแข่งกับกู
คืออะไร พี่น้องกันจะมาแข่งกันทำไม แม่ง ชอบตบหัวแล้วลูบหลัง มันจะขึ้นม.หนึ่งละ ส่วนกุอยู่ม.5 คือมันแม่งก็ต้องคิดได้ละป่ะวะ กุกลัวว่าวันนึงกุจะไม่เห็นมันเป็นน้อง เพราะกุทนมานานมากแล้วจริงๆ ขนาดมันยังไม่เห็นกุเป็นพี่เลย คอยหักหน้ากุทำให้กุรู้สึกไม่ดีมาตลอด แต่พอแม่งมีอะไรที่มันทำไม่ได้ต้องมาขอให้กุช่วยอยู่เรื่อย กุเคยพูดตรงๆ กับมันแล้ว แต่แม่งทำหูทวนลม ล้อเลียนกุอีก ทำไงดี กุรู้สึกไม่ดีกับมันจริงๆ นะ ถึงจะเป็นน้องกุแท้ๆ ก็เถอะ
แม่กูมาเอาเงินจากกูไปอีกแล้ว รวมๆก็เกือบ 2 แสนแล้วอ่ะ กูยังเรียนไม่จบเลยนะ ยังไม่ได้ทำงาน เงินที่มีก็จากทำงานพิเศษ เงินเก็บจากค่าขนม แล้วก็แต๊ะเอีย กูเหนื่อยเหลือเกิน ทำยังไงถึงจะเก็บเงินแล้วไม่โดนแม่เอาไปวะ
อยากถามเรื่องพ่อมีลูกกับเมียน้อยหน่อยว่ะ ในอนาคตถ้าพ่อกูตาย มันจะมีสิทธิ์อะไรไหมวะ ทางกฏหมายอะ
พ่อแม่บางคนก็ไม่มีความเป็นพ่อแม่หรือเป็นพ่อแม่ได้ไม่ดีว่ะ เหมือนใน guardians of the galaxy 2 ที่ยอนดูบอกว่า "เขาอาจจะเป็นพ่อนาย แต่ไม่มีความเป็นพ่อ นะไอหนู" แม่งโคตรจริง ถ้าจะเรียกร้องบุญคุณกับลูก แล้วให้ลูกเกิดมาทำไมวะ มันก็ไม่ต่างไรกับออกลูกมาเพื่อเป็นคนรับใช้ตอนแก่ โดยลงทุนช่วงต้น ตอนแก่ค่อยมาเอาทุนคืน กูก็ไม่อยากให้หักดิบตัดแม่หรอกถึงดูจากการพูดของแม่แล้ว ชอยท์นี้น่าจะเป็นไปได้ที่สุด ฉะนั้นมึงอาจต้องคุยกับแม่ถึงแผนการเงิน ชีวิตของมึง ว่าจะดูแลแม่หรือที่บ้านยังไงต่อ ถ้าดีลกันได้ก็โอเค
>>525 คำว่าดีลกันได้นี่บอกเลยว่าฝั่งลูกเสียเปรียบท่าเดียวอ่ะ พ่อแม่สมัยนี้ไม่ว่าจะรวยจะจนแม่งกลัวไม่มีลูกอยู่เป็นเพื่อนตอนแก่ทั้งนั้น ถ้าพ่อแม่อึดๆหน่อยลูกก็ต้องสำนึกบุญคุณจนหัวหงอกขึ้นตามด้วย แล้วสำนึกไปจนตายว่าอย่ามีลูกมีครอบครัวเถอะ แค่สิบปีผ่านไปคนงอกมาห้าล้านกว่าคนจากหกสิบล้านแถมเห่อมาแต่ กทม จนแน่นไปหมดละสัสแล้วภาครัฐปากอ้างอีกว่าต้องขยันเย็ดๆกันนะ ทั้งๆที่ทุกวันนี้สก๊อยเย็ดกันจนออกสวะทั่วสลัมนี่เคยมีคนไปตรวจสำมะโนครัวคนกลุ่มนี้มั่งมั้ยวะหรือยังไงไม่รู้ กลัวประชากรจะไม่ได้เท่าเจ๊กหรือยังไงวะไอห่าราก ควยall ไทยแลนด์แอนด์พระสยามเทวาทิราชย์
>>526 เออ กูถึงว่าหักดิบตัดเลย มันจะดูเข้าท่ากว่า ถ้าแม่เป็นอย่างที่มันเล่าจริงๆ
แต่ก็อยากให้ลองตัวเลือกที่ซอฟก่อนแล้วค่อยหาวิธีต่อไป
ก่อนจะดราม่า อันนี้คือต้องบอกคนที่จะมาด่ากูก่อนว่า พ่อแม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน พ่อแม่บางคนก็ไม่มีความเป็นพ่อแม่จริงๆนะ การตอบแทนพ่อแม่เป็นสิ่งที่ดี แต่ควรมาจากใจ ไม่ใช่การขู่บังคับด้วยการเรียกร้องบุญคุณแบบนี้มันจะเรียกว่าครอบครัวได้เหรอ พ่อแม่หรือเจ้าหนี้
>>526 ประชากรวัยเด็กไทยต่ำแล้ว ถ้าปล่อยไว้ประชากรมันจะลด ซึ่งมีปัญหาแน่ ถ้าวัยสูงอายุมันเยอะเทียบกับวัยทำงาน วัยทำงานอ้วกแน่ มึงลองนึกดูถ้ามีลูกรรอบครัวละ 1 วัยทำงานต้องเลี้ยงพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ลูกอีกเป็น 7 ชีวิต มันต้องมีครอบครัวละ 2 ถึงจะสมดุล และไอ้พวกฉลาดๆ การงานดีๆควรมีลูกเยอะๆเลยเพราะมีปัญญาเลี้ยง ไอ้พวกแว้น สก๊อย แพร่เชื้อโรค ศีลธรรมต่ำ ไอคิวต่ำไม่ต้องมีลูกก็ได้
จะตอบแทนหรือไม่ ไม่ใช่ให้คนนอกมาตัดสิน
เอาตามสมควรน่ะ แต่ธรรมเนียมเก่าที่ ลูกหลานเลี้ยงคนแก่เพราะได้รับเขามาเยอะ แถม ผู้ใหญ่ไม่ได้วางแผนเก็บเงินเกษียณด้วยไง มันเป็นวิถีสังคม มึงจะเป็นเป็นคนหนุ่มสาวใช้ชีวิตดีดีด้วยรายได้ตัวเองแต่ไม่ไปมองคนแก่ ไม่มีจะกินได้เหรอ? ถ้าเป็นสังคมเกษตรกรรม คนอยู่ติดที่ทำกิน มึงทิ้งพ่อแม่ก็จบแล้วสังคมไม่ยอมรับ สังคมมันแคบ คนอื่นรู้กันหมดว่าไอ้นี่อกตัญญู
กูตอบแบบกลางๆให้แล้วนะ อย่างคนรุ่นกูหรือตามหลังกูคงจะวางแผนเก็บเงินเกษียณ กันมากขึ้นเพราะกลัวว่าลูกหลานมันจะไม่เลี้ยงเนี้ยแหล่ะ ถ้าเอาแบบฝรั่งอเมริกัน จบไฮสคูลปุ้บ พ่อแม่เรียกคุยเลยว่า เงินไม่พอส่งมหาวิทยาลัยนะ มึงเลือกเอาไปประจำทหาร แล้วใช้สิทธ์ กลับมาได้ทุนเรียนฟรี หรือจะทำงานเก็บเงินเอง เพราะพ่อแม่จะเก็บเกษียณเองละ แต่สังคมไทยมันเลือกแบบฝรั่งไม่ได้ไง เรียนให้ทันกับเพื่อนๆ ใช้ทุนพ่อแม่จนจบ ป. แล้วจะว่าพ่อแม่หวังจากลูกมากกว่าฝรั่งก็เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ
นิทานจีน เกิดภัยพิบัติปลูกข้าวไม่พอกิน พ่อเลยชวนลูกให้สานตะกร้าใหญ่พอให้คนนั่งและลอยน้ำได้ วันต่อมาพ่อพาก๋ง ไปลอยน้ำ บอกลูกว่าปากท้องจะได้หายไปหนึ่งลูกจะได้กินอิ่มขึ้น ลูกมันวิ่งตามลำน้ำไปตะโกนบอกก๋งว่า ให้เอาตระกร้าคืนมา เดี๋ยวพ่อแก่แล้วลูกจะเอาพ่อไปลอยน้ำบ้าง
สรุป มึงทำอะไรไว้ลูกหลานมันดูอยู่นะเว้ย จะทิ้งคนแก่มึงก็เตรียมตัวโดนทิ้งบ้างแล้วกัน
ถ้าเมียน้อยไม่มีลูก เมียน้อยก็ไม่ได้อะไรเลย จะได้แต่ส่วนของลูกเมียน้อยที่พ่อรับรองว่าเป็นบุตรแล้ว
>>521 >>522 >>524-533 กูเป็นคนต้นเรื่องเองนะ คือกูก็คิดถึงเรื่องบุญคุณอะไรนี่อยู่แล้ว คิดไว้อยู่แล้วว่าจะส่งเงินให้ทุกเดือน แต่ที่ทะเลาะกันเพราะเค้ารู้ว่ากูมีเงินเก็บ เค้าเก็บสมุดบัญชีของกูไว้เกือบหมด (ยกเว้นเล่มที่กูแอบเปิด) เมื่อตอนเด็กๆตอนที่บัญชียังเป็นแบบฝากเพื่อลูก กูมีเงินในนั้นแสนนึง เป็นเงินจากแต๊ะเอียทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับแม่เลย แต่อยู่ๆเงินนั้นก็หายไป มารู้ว่าแม่กูเอาไป แต่ตอนนั้นยังเด็ก ทำอะไรไม่ได้มาก พอกูร้องไห้ทวงเงิน เค้าก็ทวงบุญคุณกู กูก็ไม่รู้จะทำยังไง
จนมาตอนนี้ กูยังเป็นนักศึกษา ยังเรียนไม่จบ มีเงินฝากประจำเกือบแสน เป็นเงินแต๊ะเอีย เงินเก็บ กับเงินจากงานพิเศษ บัญชีเป็นชื่อกู เค้าก็เอาบัญชีมาให้ บอกให้กูปิดบัญชีเอาเงินมาให้เค้า กูไม่ยอม เค้าก็ดราม่าเรียกร้องบุญคุณอีก จนลามไปเรื่องถ้ากูทำงานกูต้องส่งเงินให้เค้าทุกเดือน ถ้าไม่ส่งมาเค้าจะไม่ยอม เค้าดราม่า เค้าร้องไห้ กูก็ทำไงได้ ก็ต้องให้เค้าอีก เงินเก็บแทบไม่เหลือ เหลือแต่กองทุนไม่กี่หมื่น ความฝันของกูที่พอทำงานแล้วจะซื้อคอนโดอยู่ ออกจากบ้านนี้ไปซะก็แทบจะหายไปแล้ว เงินก้อนกูแทบไม่มีเลย
ความจริงกูรักเค้านะ กูจะส่งเงินให้เค้าทุกเดือนอยู่แล้ว กูจะเก็บเงินพาเค้าไปเที่ยวต่างประเทศ แต่พอเค้าทำกับกูแบบนี้แล้วกูก็ไม่อยากจะให้อะไรเค้าแล้วอ่ะ รู้สึกให้ไปเท่าไหร่เค้าก็ไม่พอ เค้าจะทวงบุญคุณอยู่เรื่อย ขนาดเงินที่กูเก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบากเค้ายังเอาไปได้
มีใครที่พ่อชอบฝั่งญาติๆมากกว่าครอบครัวตัวเองบ้างวะ พ่อกุนี่อะไรๆยกให้ญาติหมดเลย รถ เงิน อย่างอากุมีปัญหาก้อมาให้พ่อกุจัดการให้ จนมันดูเกินอะๆ ให้รถหลานขับดีๆ แต่กุได้ขับยาริสรุ่นแรกๆอะ แล้วพอมีปัญหา กุกะแม่โดนด่าแรงๆจลอด กุรู้สึกแอบน้อยใจนิดๆวะ ที่พ่อเห็นฝั่งญาติดีกว่าครอบครัวอะ
>>544 กูอยากเลี้ยงพ่อแม่นะ กูสำนึกในบุญคุณเค้าอยู่ตลอด แต่กูอยากเลี้ยงเมื่อพร้อม เมื่อกูทำงานหาเงินเองได้อย่างสม่ำเสมอ ไม่ใช่ตอนที่กูยังเรียนไม่จบ เงินไม่ค่อยมี แล้วเอาเงินเก็บของกูไปจนหมดจนกูไม่มีเงินเหลือเลย
เรื่องทวงบุญคุณก็เหมือนกัน มันทำให้กูรู้สึกว่าเค้าเห็นแก่เงิน ไม่ได้รักกู ไม่ได้คิดถึงกูเลยว่าถ้ากูทำงานแล้วเงินไม่พอใช้กูจะอยู่ได้มั้ย สนแต่ว่าไม่ว่ายังไงกูก็ต้องให้เงินเค้า แล้วก็ต้องให้เยอะตามที่เค้าต้องการด้วย เหมือนมีกูเพื่อแค่ทำหน้าที่เลี้ยงเค้าตอนแก่เท่านั้นอ่ะ ไม่ได้รักกู งงมะ
กูมีญาติเยอะแต่ไม่สนิทกับใครเลยง่ะ เมื่อก่อนกูไม่ค่อยคุยกับญาติอ่ะ พอเจอกันทีก็ใบ้เลย แต่พี่ชายกูสนิทกับทุกคนทั้งแฟนอา แฟนลุง ลูก รวมไปถึงญาติของฝ่ายป้าฝ่ายอาผู้หญิงไรงี้ เวลาไปเที่ยวไหนเค้าก็ต้อนรับอ่ะ พาไปกินนู่นกินนี่ กูจะทำยังไงให้สนิทกับญาติดีวะ กูโม่งหญิงนะจะเข้ามหาลัยละ ฮือ
กูว่าเจนไหม่ไทยแม่งเน่าๆวะ ลูกๆก็คิดเกาะพ่อแม่แดกอย่างเดียวแล้วทิ้ง แต่พอแต่งงานก็คิดเกาะผัวเกาะเมียแดก หนังสือไม่เรียน การงานก็ขี้เกียจ พอจนขึ้นมาก็เรียกร้องไห้คนรวยมาช่วย ไห้รัฐบาลมาช่วย ช่องว่างระหว่างรายได้มันมีเหตุมาจากนิสัยของคนมากกว่าโอกาส ถ้าคนมันขยันเรียน จบสูงๆ ทำงานรู้จักปรับปรุงก็จะมีฐานะปานกลางถึงรวย ไอ้พวกขี้เกียจ เรียนไม่จบ ต่อไห้พ่อรวยแค่ไหนสุดท้ายก็ผลาญเงินหมดตัว ถ้าไอ้พวกนี้ไม่มีลูกก็ถือเป็นเรื่องที่ดี พันธ์เลวๆจะได้หมด กูกลัวประชากรประเทศลดนะ แต่พวกประชากรเลวๆนี่น่ากลัวกว่า แถมคนรุ่นไหม่ไม่มีศาสนา จะทำอะไรก็ได้ ถูกไปหมด กูว่า ไทยเป็นสังคมตัวไครตัวมันแล้ว แล้วไอ้พวกพญาธิปากขอก็จะขออย่างเดียวไม่รู้จักบุญคุณ สมัยนี้ไม่ควรไห้อะไรแล้ว เราช่วยแต่คนดีๆที่มีบุญคุณกับเราก็พอ ดีกว่าไปช่วยคนไม่รู้จัก มันก็คิดว่าเราโง่
กูจะทำไงดีวะแม่กูชอบเอาเรื่องของกูไปเม้าท์ทั่วเลย แล้วเม้าท์กับทุกคนด้วยนะ กูโครตอาย แบบกูเป็นลงขาวเงี้ยเลยเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็เอาไปพูดต่อ ให้เพื่อนแม่ฟัง(มีผชด้วยลูกนาง)กูนี่ร้องเหี้ยในใจ พอปารมไปก็บอกกูว่าลูกอยังเด็กไม่เป็นไรหรอก (ม.5นี่เด็กเห
รอออออ)กูอายมากๆอยากตัวระเบีดตายตอนนั้นคือมันไม่ใช่เรื่องควรพูดเลย แม่กูเป็นผญกูเลยปรืกสาไม่คิดว่าแม่จะเอาเรื่องแบบนี้ไปพูดต่อหน้าคนอื่น เพื่อนแม่กูไม่ได้เป็นหมอหรืออะไรนะ เหมือนพูดเพราะอยากเมาท์ไม่ใช่เพราะอยากปรืกสา ขนาดเรื่องกูนินทาเพื่อนในห้องแม่กูยังเอาไปพูดเลย
กูตื่นสาย กูไปโรงเรียนไม่ทันบลาๆทุกเรื่องที่มันไม่ดีอะ ตอนนี้กูแทบไม่อยากออกจากห้องไปเจอแม่เลยกลัวแม่เอาไปพูดให้คนอื่นฟัง
เออ แล้วการแต่งงานนี่ไม่ควรจดทะเบียนอย่างยิ่ง มีหลายคู่ จดแล้วเมียเอาเงินผัวฝรั่งไปหมดจนฝรั่งฆ่าตัวตายมีไห้เห็นบ่อยๆ เกาะเป็นปรสิต ก็มี บางทีกู้หนี้มาไห้ช่วยไช้อีก กะพ่อแม่มันยังไม่สำนึกบุญคุณกันเลย อย่าหวังว่าเลี้ยงเมียเลี่ยงผัวแล้วมันจะสำนึก เลี้ยงมันมันก็คิดว่ามึงโง่ สูบมึงจนหมดตัวนั่นแหละ
สมัยนี้ต้งเก็บเงินไว้ยามเกษียณเป็นหลัก จะมาหวังไห้ลูกเลี้ยงไม่ได้แล้วไม่เหมือนสมัยก่อนแล้ว
กูว่าละมันต้องมีพวกอ่านแล้วไม่เข้าใจ ต่อมกตัญญูมันเดือดพล่าน แต่วุฒิภาวะไม่มี
ในนี้มันคุยกันชัดเจนนะว่าไม่ได้เหมารวมพ่อแม่ เช่นไอเม้นต้นเรื่องมันยังรักและต้องการตอบแทนแม่มัน เรากำลังพูดเป็นเคสไป ย้ำอีกทีว่าพ่อแม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน กูไม่รู้นะว่าที่บ้านมึงจะอบอุ่นกันขนาดไหน แต่มันยังมีบางครอบครัวที่พ่อแม่ไม่มีความเป็นพ่อแม่ก็มี มันไม่ใช่ว่าพอพูดถึงพ่อแม่ต้องกราบรัวๆ ถ้าพ่ออัดตูดมึงตั้งแต่เด็กมึงยังอยากกตัญญูไหม หรือแม่เอาเงินไปเล่นพนัน แต่ไม่เคยถามหรือเป็นห่วงมึงเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ยังอยากจะตอบแทนอยู่รึเปล่า ซึ่งในสังคมมันมีอย่างงี้จริงๆ ตั้งแต่ซอฟๆเหมือนไอเม้น >>541 มันบอก กับหนักข้ออย่างข่มขืนลูกสาวหรือเอาลูกตัวเองไปขาย
รู้ไหมทำไมกูถึงพูดว่ามึงไม่มีวุฒิภาวะ AQPw64wNT ตั้งแต่เม้น >>544
ถ้ามึงจะเข้ามาห้องนี้เพื่อให้คำปรึกษา มึงต้องฟังคนที่เค้าพูดให้จบ และพยายามเข้าใจ ไม่ใช่ว่าอะไรผิดหูผิดตาหน่อยมึงก็ประชดประชน
ซึ่งมันเป็นการถกเถียงที่ไม่ทำให้เกิดการต่อยอดใดๆเลย มันแค่การเถียงเพื่อจะเอาชนะเท่านั้นแหละ เหมือนมึงมาห้องนี้เพื่อจะให้คนอื่นเค้าฟังมึงเพราะชีวิตจริงไม่มีใครเค้าฟังมึงเลย แต่ละคนเจอปัญหาไม่เหมือนกัน สภาพแวดล้อมต่างกัน ถ้ามึงไม่เข้าใจ ต้องฟังที่เข้าพูดให้จบ ถ้าสงสัยให้ถาม และพูดคุยกัน และหาทางออกร่วมกัน
>>553 556 ไม่เข้าใจตรงไหนวะ พอมีคนบอกต้องตอบแทนพ่อแม่บ้างก็ต้องมีพวกโม่งสัตว์นรกมาบอก พ่อแม่เลี้ยงมันไม่ควรทวงบุญคุณ ทำไมต้องเป็นทาสพ่อแม่ งี้ได้ แล้ว ถ้าพ่อแม่ พวกมึงไม่เลี้ยง มึงจะโตเป็นควายมาอกตัญญูได้มั้ย ไม่ต้องบอกเคสบายเคส เค้าไม่เลี้ยงมึงตายห่าอยู่แล้ว แล้วตอนแรกเถียงเรื่องควรกตัญญูตอบแทนพ่อแม่มั้ย ตอนหลังเสือกดริฟแหลไปเถียงเรื่องเคสสุดกู่ สาบานมั้ยว่าไอ้พวกปรสิตที่เถียงกับกูอยู่เนี่ย โดนพ่ออัดตูดมาจริงไม่ไช่มาตอแหลเพื่อเถียงเอาชนะ ปรสิตบอกพ่อแม่ไม่ต้องตอบแทน แต่เมียเกาะแดกผัวได้ ทุเรสวะ ถ้าสังคมมันเหี้ยขนาด อกตัญญูพ่อแม่ ก็อย่าหวังความดีอะไรเลย แม่งสูบหมดตัวอยู่แล้วถ้ามีโอกาส ควรจะดีเป็นควายไห้มันสูบมั้ย พ่อแม่มันยังเนรคุณ มึงมีเงินมันไม่กรอกพิษไห้มึงตายหรือวะคิดดีๆ แล้วไอ้ฝรั่งที่โดนเพศแม่สูบหมดตัวฆ่าตัวตายอยู่เรื่อยๆละ แล้วจะมาแหลว่าเพศแม่ไม่เกาะแดก เรื่องจริงทั้งนั้น พวกปรสิตรับไม่ได้ร้อนตัวเท่านั้นเอง กูว่าไครมีเงินไม่พอดูแลตัวเองหลังเกษียณอย่ามีลูกเลยวะ ยุคหลังๆแม่งไม่เลี้ยงหรอก ถ้ามีก็ต้องเก็บเงินไว้ยามแก่ด้วย ไม่ไช่ปรนเปรอมันจนหมด ไห้มันเรียน แล้วสุดท้ายก็เห็นพวกปรสิตมาบอกว่าทำไมไม่เก็บเงินไว้ตอนเกษียณ มาเอากับปรสิตทำไม ก็เค้าเลี้ยงมึงหมด สมัยนี้ต้องเลี้ยงแบบฝรั่งไห้รับผิดชอบแต่เด็ก อยากเรียนไห้ส่งตัวเองเรียน
ถ้าพวกปรสิตบอกพวกมึงไม่ได้จะเกาะผัวแดก ทั้งๆที่ไม่คิดเลี้ยงพ่อแม่ แล้วถ้าผู้ชายไม่จดทะเบียนกับมึงจะเดือดร้อนเหมือนพยาธิโดนน้ำร้อนทำไมวะ
กู่ไม่กลับ ปล่อยผ่านละกัน คนอื่นเข้าใจที่กูสื่อนะ? น่าจะมีคนเดียวนี่ล่ะเป็นเอามาก
เอาสักข่าวละกัน เผื่อจะได้เปิดโลก
พ่อข่มขืนลูกในไส้วัย15 ยาวนานนับปีจนท้อง4ด. https://www.dailynews.co.th/regional/554184
พ่อข่มขืนด้วยความรักนะคนับ ถ้าเด็กนี่จะทิ้งพ่อแม่แล้วไม่เลี้ยงตอนแก่ ต้องเป็นเด็กอกตัญญูแน่ๆเบย
คนเหี้ยไรพูดเป็นแต่แพทเทินเดิมๆ
ปรสิต เกาะแดก สัตว์นรก บลาๆๆๆๆ 5555555555555
>>562 ก็เพราะตัวมันคงมีสมองคิดได้แค่นั้นไงมึง ปล่อยให้แม่งต่ำตมไปกับความคิดแปลกๆเหอะ แม่งที่พล่ามมาก็มีแต่ฟอร์มที่ว่าอกตัญญูพ่อแม่แล้วไปเกาะผัวแดก สงสัยพ่อแม่มันคงทำแบบนี้กับปู่ย่าตายายมันมั้ง คงเก็บคำพวกนี้มาจากการกระทำของบุพการีมันเอง ถ้ามีคนมาขอคำปรึกษาแล้วเจอตรรกะประหลาดๆก็เตือนๆหน่อยว่าไอเหี้ยนี่แม่งโทรล จบ
ตอนเย็ดก็เย็ดกันสองคน พอมีลูกมามาทวงบุญคุณซะงั้น
แม่กูชอบบ่นใส่กู เรียนกลับมาเหนื่อยๆเพิ่งได้เจอหน้ากัน ก็ชอบเปิดการสนทนาด้วยการบ่นนู่นนี่นั่น กูมีหลายเรื่องอยากจะคุยกับแม่ พอเจองี้กูหุบปากเลย แล้วก็มาบ่นอีกว่ามีอะไรไม่ยอมบอก ก็พอกูบอกอะไรไปก็มีแต่คำบ่นกลับมา กูเป็นพวกเซ้นซีทีฟด้วย เจอคำพูดบ่นนิดเดียวกูก็ดาวน์แล้ว กับแม่ยังเป็นที่พึ่งให้กูไม่ได้เลย
ขอปรึกษาหน่อยสิโม่ง ตอนนี้กูอายุ 18 เงินเก็บมี 3 แสน รายได้ต่อเดือน 8,000-19,000 ถ้าไปเช่าห้องอยู่กับแฟนอายุ 18 เท่ากันที่ไม่มีรายได้อะไร คิดว่าจะไปรอดมั้ยวะ?
คือพ่อแม่ฝั่งกูกับฝั่งแฟนจะบังคับให้พวกกูเลิกกัน เพราะตอนพวกกูเอากัน ดันไปโดนกล้องวงจรในบ้านบันทึก พ่อแม่ฝั่งแฟนกูมาแอบติดไว้ตอนไหนไม่รู้ ทีนี้เลยมาบอกฝั่งกูต่อ แล้วตกลงว่าจะให้พวกกูเลิกกันเพราะกลัวเสียอนาคต เสียอนาคตเหี้ยไร กูก็ป้องกันตลอด เรียนก็ดี เงินก็หาเองได้ ทำไมต้องมาคิดอะไรแทนพวกกู ทำเหมือนกับว่าพวกกูเป็นสิ่งของ ของตัวเองวะ
คือพ่อแม่ฝั่งกูเป็นกัปตันเรือกับช่าง เดือนนึงถึงสามเดือนจะกลับบ้านที กลับมาทีก็อยู่แค่อาทิตย์กว่าๆ แล้วก็ไปเที่ยวกันสองคน ฝั่งแฟนกูเป็นเซลล์ตปท. บินเดือนละ 2 อาทิตย์ กลับมา 3-7 วันแล้วไปเที่ยวเหมือนกัน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนพวกกูขึ้นม.ต้น จนแฟนกูกลายเป็นพวกเข้าสังคมไม่เก่ง ส่วนกูก็เป็นพวกบ้าเพื่อน พอพวกกูคบกัน แล้วรู้ว่ามีปัญหาแบบเดียวกัน กูกับเขาก็เลยย้ายไปอยู่ด้วยกัน หวังว่าถ้าครอบครัวพ่อแม่พวกกูให้ไม่ได้ กูก็จะสร้างเอง ใครจะว่าเหี้ยไรก็ช่างหัวแม่ง พวกมันไม่เข้าใจอยู่ละ
กูกับเขาแอบไปๆมาๆอยู่ด้วยกัน 4 ปีแล้วล่ะ แต่เรื่องกล้องนี่เพิ่งจะมามี กูว่ามันต้องมีไอ้พวกขี้เสือกที่ไหนเอาไปบอกแน่ๆ ขอให้ครอบครัวพวกมันแตกแยกตลอดไปสัส ควย พ่อแม่กูไม่เคยมาอยู่กับกูแท้ๆ รู้จักกูสัสๆ จากขี้ปากคนอื่นน่ะเชื่อจัง แต่จากปากลูกตัวเองไม่เชื่อ ก็ดีถือซะว่าเป็นครอบครัวอื่นไป แล้วนี่ก็ครอบครัวกู กูไม่ใช่สิ่งของ จะเกิดเหี้ยไรต่อก็ช่างแม่งละ พรุ่งนี้กูจะไปกับเขาไกลๆเลยสัส เงินกูก็หาเองได้ Vi กับ forex แม่งของถนัดกู หางานประจำเพิ่มให้ได้ก็โอเคละ ลาก่อนโลกเหี้ยๆสังคมเหี้ยๆ อย่าได้หวังมาทำลายความสุขกูเลย แม่งต้องสะใจสัสๆแน่ๆเวลาเห็นหน้าอีป้าขี้เสือกแถวบ้าน ทำหน้าไม่พอใจตอนรู้ว่ากูหนีไปกับแฟนกู มึงทำให้พวกกูเลิกกันไม่ได้หรอก
กูรู้ว่าพวกมึงจะบอกว่าเด่วก็เลิกกันอายุแค่ 18 แต่กูอยู่กับแฟนกูมาตั้งแต่ 14 แทบจะ 24/7. มา 4 ปี กูไม่เคยทะเลาะกันเลย ใช่ คนเรามันอยได้ด้วยเงินและท้องที่อิ่ม กูรู้ดีละ เพราะตอนที่พ่อแม่พวกกูหมกมุ่นกับงานโง่ๆมากกว่าลูก พวกกูก็หาข้าวหาปลากิน ทำกินกันเองมาตลอด กูเข้าใจหมดละ มึงรู้มั้ย พวกกูมาถึงจุดที่ว่าช่างหัวสังคมแม่งเลย คนเขาไม่สนความเห็นควายหรอก กูระบายพอละ บาย
ทำไมกูอ่านแล้วไม่เอาใจช่วยมึงเลยวะ มึงรู้ตัวมึงไม่มีปัญหาแล้วพ่อแม่มึงรู้ป่าวล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ใจพ่อแม่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรของลูกอ่ะก็ต้องกลัวจะเป็นจะตายอยู่แล้วป่าว เขาไม่ได้มองมึงว่าเป็นสิ่งของหรอก แค่เป็นของตายที่คิดว่ามึงจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่สุดท้ายทั้งเขาและมึงก็ต้องรู้ว่าก็ต้องเติบโต ส่วนกูว่าที่มึงพยายามหนีไปกับแฟนเพราะอยากแหกพ่อแม่ตัวเอง พยายามขบถว่าชีวิตที่พ่อแม่มอบให้มันเฮงซวยแค่นั้นแหละ
กูว่ามันแต่งเรื่องว่ะ อายุน้อยอยู่คิดเรื่องเรียนก่อนเถอะ ก็เข้าใจนะอายุประมาณนี้ถ้าได้เย็ดแล้วติดใจแน่นอน ห้ามยากเขากลัวจะเสียการเรียนอ่ะดิ่ หมั้นไว้ก่อนแล้วเรียนจบแล้วหรือมีงานเป็นหลักแหล่งค่อยว่ากัน
ตอนนี้ฝั่งผู้หญิงเขาไม่ยอมหรอกมึงโดนล้วงของดีไปกินฟรีๆ ไม่ได้แต่งก็เย็ดกันแล้ว
พี่ก็เคยชักว่าวจนไม่เป็นอันเรียนเลย
ต้องดรอปไปเทอมเพื่อชักว่าวให้หายเงี่ยน หลังจากนั้นก็ได้เกียตินิยม
เชื่อพี่ พี่เรียนมา
วันก่อนกูไปกินข้าวกับเพื่อน กลับมาบ้านตี3 เห็นพ่อกูยังไม่นอน เลยถามว่าทำไมยังไม่นอน
แกบอกว่ารอกูอยู่ พรุ่งนี้(เมื่อวาน) ต้องไปซื้อของไหว้แต่เช้า
กูนี่งงมาก ทำไมไม่โทรบอกหรือไลน์บอกก็ได้ แกบอกว่าเกรงใจกู เห็นกูอยู่กับเพื่อน จะโทรไปบอกก็น่าเกลียด กูเลยบอกแกไปว่า ป๊าอะคิดมาก กูพยายามให้ที่บ้านมาก่อนเสมอ แต่ทำแบบนี้มันเหมือนกับกูเป็นคนนอกมากกว่าคนในบ้านหรือครอบครัวเดียวกันซะอีก
กูพยายามไม่คิดไรนะ เพระาเข้าใจว่าแกคงคิดมาก คิดเยอะเกินไป
แต่มาเจอแบบนี้เฟลสัส ทำกูรู้สึกผิดยังไงไม่รู้
(ปกติแกก็ขะยั้นขะยอให้กูออกไปเที่ยวนะ ปกติกูเป็นคนติดบ้านมากกว่า ออกไปกับเพื่อนแค่อาทิตย์ละครั้ง)
เพื่อนโม่ง มีปัญหาเรื่องเงินมาปรึกษา
พ่อกูให้เงินกูวีคละ500 ตอนนี้เหลือ 400 เพราะอีกร้อยผ่อนค่ากล้อง
กูโอเค ประเด็นคือ
พ่อกูชอบหักเงินกูว่ะ
ลืมปิดสวิตช์ปลั๊กพ่วง หักห้าสิบ
ไม่ได้เอาแก้วน้ำแปรงฟันไปวางในชั้น หักห้าสิบ
ทำพรมย่น หักห้าสิบ
นอนดึก หักห้าสิบ
พ่อกูบ่นพ่อกูจะบอกว่าให้ทำตัวดีๆแล้วจะคืนเงินให้ ซึ่งไม่เคยคืน
กูจะเหลือเงินไปแดกข้าวประมาณ250-300บาท โดยปกติ
ซึ่งมันอยู่ประมาณวันละ60 กูเป็นคนกินเยอะ ตอนเย็นกูมีเรียนต่อ กูแวะซื้อของกินในเซเว่นก็หมดอีก
กูไม่ได้ซื้อข้าวแดกอย่างเดียว กูต้องซื้อเครื่องเขียนสารพัดอย่างไปเรียน
ตอนนี้กูรู้สึกแย่มากอ่ะ กูอยากมีเงินเก็บมากกว่านี้ ไม่ใช่เงินหมดทุกรอบแบบนี้
พ่อกูหักเงินกูแบบนี้มาจะสามปีแล้ว
กูรำคาญคนรอบตัวกับครอบครัวกูจัง ชอบเอากูไปเปรียบเทียบกับชาวบ้าน ว่ากูต้องเป็นแบบนู้นแบบนี้ ทำไมไม่หางานทำซักที กูก็สงสัยน่ะ ไม่คิดกันบ้างหรอวะว่าทำงานไปทำไม ยิ่งเป็นงานที่ไม่ชอบจะให้กูไปทำทำไม กูนี่เหมือนเป็นตัวน่าอับอายของบ้าน แต่รู้ไรมั้ย บ้านกูดีดตัวจากแม่ค้าตลาดโง่ๆ อยู่หลังคาสังกะสีผุๆมาเป็นคฤหาสน์ได้ก็เพราะกู ถ้าไม่มีคนขี้เกียจ แต่ฉลาดแบบกู หาวิธีได้เงินไวๆ ก็คงจมปลักไปทั้งชาติแหละ นี่อะไรวะได้ดีแล้วลืมตัว มาทวง พอกูบอกว่าจะยถ่งไรกับชีวิตกูนักก็ทวงบุญคุณให้เกิดมาอีก ไม่มีลูกไม่ทำงานที่เทพหุ้นแบบกูมาไม่ถึงวันนี้หรอก ทำไมไม่ภูมิใจในตัวกูบ้างวะ ว่ากูถึงไม่ทำงานก็พาบ้านรวยได้ ฟังแม่งแต่คนอื่น แต่เพื่อนโง่ๆ
แต่เอาเถอะ ใครจะอายเรื่องกูก็อายไป แต่กูถือคติ คนรวยไม่ต้องสนคำนินทาใดๆเพราะความรวยจะปัดเป่าความอับอายทุกๆอย่างออกไปให้เอง กูจะเป็นนีทต่อไป ใครจะทำไมกู
กูโตมากับย่า พ่อกูเอามาทิ้งไว้ให้ย่าเลี้ยง ก็รักและสนิทกับย่ามากแหล่ะ ตอนนี้กูทำงานแล้วก็ยังอยู่กับแกนะ ดูแลแก ประมาณปีที่แล้วแกเส้นเลือดในสมองแตกขยับตัวไม่ได้ละ แกก็บอกประจำนะว่าถ้าแกทรุดอีกไม่ต้องปั๊มหัวใจหรือทำอะไรให้แกฟื้นขึ้นมาอีกนะ ให้แกไปแบบสงบๆได้เลยไม่ต้องยื้อ แกจะไปอยู่กับปู่ พินัยกรรมอะไรก็แบ่งไว้หมดแล้ว บอกต่อหน้าลุงๆป้าๆลูกเขาทั้งหลายนั่นล่ะ แล้วทีนี้แกก็ทรุดจริงๆ แต่พวกลุงๆกูไปกดดันว่าหมอต้องทำให้แม่พวกผมฟื้นมาให้ได้นะ ไม่งั้นผมฟ้องหมอกับโรงบาลนี้ยับแน่ๆ กูก็ไม่เข้าใจว่ะ มันคือการแสดงความกตัญญูเหรอ ก่อนหน้านั้นไม่เห็นมีใครมาหาแกหรือมาเยี่ยมเลยนะ แต่พอแกเข้าโรงบาลรีบมาร้องห่มร้องไห้กันใหญ่
พอกูพูดเรื่องนี้ว่าถ้าแกอยากไปก็ให้แกไปสิ เพราะแกก็สั่งไว้แล้ว รั้งไว้มันก็ทรมานทั้งแกและคนที่ยังอยู่นั่นล่ะ โดนหาว่าเนรคุณ อกตัญญู คิดจะให้ย่าตายเอามรดกใช่มั้ย ลามไปถึงเรื่องพ่อแม่กูทิ้งไปอีก ฮุกควยจริงๆ รู้สึกพวกนี้แม่งตอแหลชิบหาย ย่ากูก็นอนพะงาบๆเหมือนตายทั้งเป็นอยู่บนเตียงโรงบาลมาเป็นเดือนละ จะยื้อแกไว้ให้ทรมานทำไมวะไม่เข้าใจจริงๆ
ต้องมีความคิดต่ำๆกับกูขนาดไหนวะถึงพูดว่ากูท้องแค่เพราะกูกินก๋วยเตี๋ยวสองชาม แฟนยังไม่มีวันๆกูเรียนอย่างเดียวแต่กูหิวกูก็แดก แม่งชอบหาว่ากูเป็นชู้กับพ่อ พอกูเถียงแล้วเถียงสู้ไม่ได้ทำมาเป็นเปิดบทสวดไล่เปรตใส่กู ปากหมาสมองต่ำตมชิบหายคิดแต่เรื่องขยะๆหีๆควยๆ อย่าคิดว่าแก่แล้วกูจะเลี้ยง กูจะปล่อยให้แม่งนอนจมขี้จมเยี่ยวตัวเอง ถ้าวันไหนมึงขยับไม่ได้พูดไม่ได้แต่ยังมีสติอยู่กูจะด่ามันตั้งแต่เช้ายันเข้านอน
เหมือนกระทู้ระบายชอบกล แต่กูเอาใจช่วยพวกมึงโมงๆ นะ สู้นะ
เศร้าจัง ที่บ้านไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กันเลย แม่เล่นแท็ปเล็ต พี่นั่งวาดรูปในคอม พ่อนั่งดูซีรีส์ ลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่นทีไรเงียบเหงาวังเวงมาก พอขึ้นไปอยู่คนเดียวบนห้องก็โดนเรียกลงมา แต่พอลงมาก็เจอสภาพแบบที่ว่า อยู่คนเดียวยังดีกว่าเลย เห็นครอบครัวเพื่อนดูพ่อแม่ลูกสนิทกันดีก็อยากให้เป็นงั้นบ้าง แต่ไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะทุกคนดูพอใจกับที่เป็นอยู่ยกเว้นกู
มีใครรู้สึกไม่อยากติดต่อกับครอบครัวอีกบ้างมั้ยวะ กูเบื่ออ่ะ เบื่อจนตอนนี้เหนื่อย เขาบอกจะตัดคสพ.พ่อแม่ลูก กูก็เฉยๆ จะทำไรก็ทำไป มีความรู้สึกว่ากูยอมไปมันก็วนกลับมาที่เรื่องเดิม คาดหวังกับกู->กูทำให้ไม่ได้->บอกผิดหวังด่าเสียๆหายๆ ทั้งๆที่กูไม่ได้เป็นคนตั้งความหวังนั้น->กูบอกให้เข้าใจและยอมรับตัวกูในแบบที่กูเป็น->บอกโอเคแต่ก็วนลูปเดิม ไม่มีไรเปลี่ยนเลย
แล้วปัญหาแม่งเยอะจนกูนับไม่ได้ว่าเรื่องอะไรบ้างที่ทับถมกันมาจนกูรู้สึกขนาดนี้
บ้านที่พออยู่แล้วควรจะสบายใจที่สุดดันกลายเป็นที่ๆกูอยู่แล้วอึดอัดใจมาก
กูเหนื่อยกับการที่อยากให้กูทำนั่นทำนี่ทั้งๆที่กูไม่อยาก พอกูจะไม่ทำก็ใช้กำลัง กูโตมาเป็นคนที่กลัวการใช้ความรุนแรงไปเลย เวลาอยู่กับคนอื่นแค่ขึ้นเสียงดังแบบโกรธๆกูก็กลัวแล้ว
กูอาจจะผิดด้วยก็ได้นะเรื่องมันเลยเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เพราะแค่เค้าขึ้นเสียงใส่กูก็กลัวและยอมทำตามที่เค้าต้องการเพราะกลัวโดนตี
กูอยากไม่คุยด้วยเลยแบบที่ไม่ต้องรับรู้ข่าวกันอีก แต่เค้าก็เลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็กๆ กูทำไม่ลงหรอกว่ะถึงจะอยากทำมากก็เถอะ
แค่กูไม่ทำตามที่เค้าต้องการกูก็รู้สึกเหมือนกูเป็นลูกอกตัญญูแล้ว
ครอบครัวเญาติเป็นพวกเฉื่อยวั่งเหมือนคนไร้ความฝันไม่มีแรงกระตือรือร้นอะไร เอะอะธรรมมะ ปลง อดทนห่าไรไม่รู้ อุเบกขาห่าไร ไม่มีความพยายามอะไรเลย อยู่ไปวันๆ กุเลยเป็นพวกเจ้ากี้เจ้าการพ่อแม่บ้าง คนนอกมองอตัญญูอีก กุไม่สนใจละ เป้าหมายของกูคือเป็นเจ้าคนนายคนอยู่เหนือคนอื่นกุอยากเป็นผู้นำที่ดี มีพวกพ้องพาองค์กรของกุไปสู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อหาร ถ้าเป็นนั้นกุอยากเป็นผู้ล่ามากกว่าถูกล่าแบบครอบครัวกุ เป็นเหยื่อซ้ำซากอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จักสู้กลับ กุเบื่อพวกยอมแพ้ต่อชะตากรรมจริง
ปัญหากูอาจจะเล็กๆ เทียบกะพวกมึง แต่พวกมึงมีวิธีทำยังไงมั่งกะคนแก่หัดเล่นไลน์วะ??
สวัสดีวันจันทร์วันอังคารนั่นช่างมัน ก็น่ารักดี
ที่ไม่ดีคือ ชอบแชร์ข่าว(โดยเฉพาะสุขภาพ)ไม่จริงโว้ย แล้วกลุ่มญาติผู้ใหญ่แม่งอยู่ด้วยกันหมดไม่มีใครคอยดึงสติเลย
วิธีกินโน่นนี่รักษาโน่นนี่ พวกมึงทำไงวะ กูเคยแก้ๆ นะ ว่า ข่าวไหน จริงไม่จริง แต่กูตามแก้หมดไม่ไหว
จะบอกว่าปล่อยไปสิ เดี๋ยวผู้เฒ่าผู้แก่เป็นไร คนดูแลก ก็ไม่ใช่คนอื่นอยู่ดี...
>>595 ของแม่กูก็เป็น เชื่อพวกข่าสตามเพจนั่นนี่ทั้งๆที่แม่งหาสาระอะไรไม่ได้ เป็นคนหัวเก่าที่คนอายุน้อยพูดอะไรต้องเชื่อเท่านั้น ใครเถียงมาคือผิด ซึ่งกูก็มีแม้แต่ปัญหาประเภทนี้ แล้วแค่เล่นไลน์นี่มึงยังน้อยไปเดี๋ยวพอไปเล่นเฟสเล่นทวิตเตอร์ละแม่งก็จะใช้งานฟงัก์ชันนู่นนี่ไม่เป็นเดี๋ยวก็โวยวายเรียกมึงอีก นี่กูคิดอยู่เลยนะถ้าเกิดแม่งเล่นทวิตละโวยวายอยากพิมพ์ได้ยาวๆเกิน140คำละทำให้ไม่ได้นี่แม่งจะด่ากูป่ะวะ 55555555+
หงุดหงิดพ่ออ่ะ ทำไงดีวะ คือขอคำปรึกษาแล้วเขาชอบบอกให้กุทำอย่างนึง แต่พอทำเข้าจริงๆดันว่าว่าทำไมกุทำแบบนั้น ฟีลลิ่งbetrayedสัดๆ
แต่หลายครั้งก็ไม่มีใครผิดนะ เขาแค่ชอบพูดซ้ำๆแล้วกุหงุดหงิดรำคาญเอง รู้ตัวแต่ก็หวุดหงิดใส่เขาว่ะ ตอนนี้กุจบใหม่หางานไม่ได้เลยรู้สึกเป็นภาระมั้ง พยายามคิดว่าหาได้แล้วคงดีขึ้น แต่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยอ่ะ มีใครเคยเป็นหรือแนะนำอะไรได้มั้ยเพื่อนโม่ง ปกติกุก็ไม่ค่อยมีกิจกรรมที่ทำร่วมกับครอบครัวด้วย ไม่รู้จะเข้าหาหรือเปลี่ยนทัศนคติยังไง
มึงกระต่ายที่เลี้ยงไว้ตาย แล้วแมวมันหงอยๆซึมๆอะ ทำไงดี มันแบบนอนแบบซึมๆไม่ค่อยเล่นเหมือนเมื่อก่อน มันเดินวนๆตรงสวนที่อยู่กระต่ายแล้วล้มนอนแถวนั้นบ่อยๆ กูคิดว่ามันเหงากับคิดถึงกระต่ายอะเพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก กูควรทำไงดี
บ้านจะแตกอะ ทำไงดี พ่อจะกลับไปอยู่บ้านเกิด พี่เรียนจบแล้วจะไปหาหออยู่ กูยังเรียนไม่จบ แม่ยังไม่รู้ตัวแต่ชอบหาเรื่องทะเลาะกับคนในบ้านตลอด เศร้าจังอยากให้คนในบ้านอยู่ด้วยกันดีๆ
แม่งกูโครตเดือด คนอื่นแม่งเอาแต่ว่ากูไม่ยอมฟังความคิดคนอื่นที่กูไม่ยอมเลือกงานที่มั่นคงจะเอาแต่ทำงานที่รัก แล้วกูแบบ อะไรวะ คนทำงานคือกู กูควรตัดสินใจเองมั้ย แนะนำมากูก็ฟังแต่พอกูไม่ทำตามก็คือกูดื้อไม่ฟังใคร คือไรวะ กูต้องทำตามทุกอย่าง ใช้ชีวิตตามแบบที่คนอื่นต้องการกูถึงจะเป็นคนดี มีเหตุผล รู้จักรับฟังคนอื่นหรอวะ ใครกันแน่วะที่ไม่เคยรับฟังความคิดคนอื่นเลย เอาแต่พูดๆนั่นนนี่ พอกูแย้งก็หาว่ากูเถียงไม่ยอมฟัง แล้วถามจริงเถอะมีใครฟังเหตุผลกูแล้วคิดตามมั่งมั้ยล่ะว่ามันจริงแค่ไหน ก็เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่มาบงการชีวิตกูแล้วมาหาว่ากูไม่เคยฟังใครเนี่ยนะ นี่ชีวิตกูนะเว้ย ทางเลือกของกู คนที่จะต้องเผชิญกับสิ่งที่ตามมาคือกู กูต้องรับมือเอง แล้วคนอื่นถือสิทธิเหี้ยไรวะ ใครกันแน่วะที่เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ กูโดนยัดว่าเป็นคนยังงั้นยังงี้เพราะกูไม่ทำตามที่คนอื่นต้องการอ่ะนะ กูเป็นคนเหี้ยเพราะกูอยากใช้ชีวิตของตัวเองด้วยสิ่งที่ตัวเองเลือกเนี่ยนะ ทั้งๆที่กูก็ไม่เคยไปรบกวนใครแท้ๆ ไม่เคยมีใครต้องมาเดือดร้อนกะทางเลือกกูซักคนมีแต่เอาปัญหามาให้กูแก้ สัสเอ้ย กูยิงตัวตายไปเลยดีมั้ยเหี้ยเอ้ย
มันหลายทีแล้วนะที่พอกูไม่เห็นด้วยอะไรขึ้นมาก็กลายเป็นคนเหี้ยไม่รับฟังคนอื่น ทั้งๆที่คนอื่นไม่เห็นจะรับฟังข้อโต้แย้งของกู เอาแต่ตัดบทแล้วก็บอกว่ากูไม่มีประสบการณ์มากพอ ทั้งๆที่ไม่มีซักคนที่จะตอบข้อโต้แย้งของกูได้ก็ตัดบทแล้วก็เอาความอาวุโสมาข่มตลอด แม่ง
แม่กูแม่ง ชอบพูดเพ้อเจ้อ พูดเหี้ยไรไม่ดูสถานการณ์ กะให้ตลกแต่คนรอบข้างคือเงียบ หลายทีละ แต่ไม่รู้สึกตัวซักที
กูเงียบก็ด่าว่ากูเป็นอะไร กูยิ้มกูร่าเริงก็ด่า อยู่เงียบๆได้ไหม จะเอายังไง
บางทีแม่กูพูดอะไรให้กูไม่พอใจ กูเงียบเขาก็ด่ากู เงียบทำไม พอกูจะเปลี่ยนเรื่อง พูดหยอกๆเล่นๆ เสือกด่ากูอีกว่าไปพูดเล่นคนเดียวเลย ละหาว่ากูพูดเพ้อเจ้อ เอ้อ อะไรก็ผิดอะกูอะ ละกูทำอะไรก็ฟ้องพ่อ ใส่สีตีใข่ให้ดูเป็นเด็กเลว กูได้ยินนะ บ้านก็ไม่ได้กว้างขนาดนั้น
ชอบคิดว่าตัวเองถูกตลอด ทำอะไรตัวเองต้องถูก พูดอะไรต้องถูก กูเป็นลูก กูเอาเหตุผลเอาเหี้ยไรมาคือกูผิด
แบบ "ไม่รู้ล่ะ แต่กูจะเอาแบบนี้" กูโคตรเกลียด ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาล พอใครจะพูดอะไรแย้งก็ปิดหูปิดตา ไม่รู้ไม่ชี้ กูจะเอาแบบนี้
แถมเรียกร้องความสนใจด้วย วันดีคืนดี นั่งกินข้าวอยู่เขาก็ทำตัวตึงตัง กระทืบเท้า ปิดประตูเสียงดัง เพราะหาว่ากูกับพ่อไม่ให้เขาร่วมวง/ไม่ชวนกิน
ซึ่งปกติเวลาชวนกินอะไรแม่ก็บอกตลอดว่ากินไปเลย ไม่ต้องรอ บางทีก็ไม่กิน หรือแค่กูซื้อขนมมาเนี่ย นั่งกินในรถ กูให้พ่อกิน แม่กูก็แซะขึ้นมาลอยๆว่า (ชื่อกู)นี่มีแต่พ่อเนาะ ไม่มีแม่ กูก็ เอ้า เอาไงวะ ช่วงนั้นแม่กูหัวใจเต้นผิดจังหวะ ขนมมันเป็นเม็ดกาแฟ แดกได้ยังไงล่ะ อีกอย่าง เวลากูซื้ออะไรมา ซื้อมาเผื่อพ่อเผื่อแม่ แต่แม่กูปฏิเสธตลอด(ทุกครั้งจริงๆ) ไม่รู้เพราะไดเอทอยู่หรืออยากเสียสละให้ลูกหรืออะไร แต่บางทีกูก็นอยด์นะ ขนมบางอย่างกูรู้ว่าแม่ชอบ กูตั้งใจทำเองกับมือ แต่แม่บอกไม่กิน ไม่เอา ละหันหน้าหนี ส่ายหน้า ตอนนั้นคือกูหน้าเสียมาก หลังจากนั้นมีอะไรกูก็รู้ว่าเรียกแม่แม่ก็ไม่กิน
บางทีพูดเรื่องITเรื่องคอม (แม่กูอ่อนวิทยาการสมัยใหม่มาก) กับพ่อ แล้วแม่กูก็ฮึดฮัด
คือไรวะ แค่อยากเรียกร้องความสนใจเหรอ แค่กูสนใจพ่อมากกว่าไม่ลองดูบ้างล่ะว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง กูคุยอะไรกับแม่มันจะชอบจบด้วยการทะเลาะทุกครั้งไป
แม่ง มีแม่แต่เหมือนรับมือกับเด็กอนุบาล
บ้านกูสอนให้ใช้เงินประหยัด รู้ค่าของเงิน แต่เหมือนว่ากูยังอยากใช้เงินซื้อของฟุ่มเฟือยอยู่เลยอะ
คือกูอยู่หอ แล้วแม่ก็คำนวณค่ากินอยู่มาให้กู
มันพอดีเป๊ะมากๆจนกูไม่ได้ทำไรฟุ่มเฟือยเลย แดกข้าววันละร้อยนิดๆก็แทบไม่เหลือไรละ
ไม่รวมค่าซักผ้า เครื่องเขียน เอกสาร แบบเล็กๆน้อยๆแต่จ่ายบ่อยนะ นี่กูไม่แดกบุฟเฟด้วยซ้ำ
แม่บอกว่าขอเพิ่มได้ แต่กูกลับรู้สึกผิดทุกครั้งที่ขอเพิ่ม เกรงใจด้วย เพราะคำสอนมันฝังหัวมาตั้งแต่เด็กๆเลยไม่ค่อยได้ขอ อยู่หอมาสามปี กูขอเงินเพิ่ม 3 ครั้งเอง
และที่เดือดร้อนกูมากๆคือไม่มีตังค์เก็บเลย ทั้งที่กูไม่ซื้อเสื้อผ้า ไม่ซื้อเครื่องสำอางค์ ใช้เงินประหยัดมากๆ นานๆทีกูจะกินข้าวมื้อละ 40-50 (แล้วก็ทำกูรู้สึกผิดมากๆกับข้าวจานนั้น)
กูรู้สึกไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้อะ แก้ไขที่ตรงไหนก่อนดีอะเพื่อนโม่ง
โม่ง กูเครียดมากเลยคือกูโอนเงินให้ต่างชาติโดยใช้บัตรเครดิตพ่ออะแล้วอยู่ๆพ่อก็บกเลิกบัตรแบบไม่บอกอะไรกู แล้วpaypalมันก็เอาเงินที่จ่ายไปแล้วคืยเฉยเลย แล้วตอนนี้พ่อกูเปลี่ยนบัตรใหม่ กูบอกพ่อแล้ว พ่อก็โทรไปให้แบงค์จัดการให้ นี้ก็จะเดือนนึงแล้วไม่มีอะไรคืบหน้าเลย คนต่างชาติพิมพ์กลับมาค่อนข้างแรง กูเลยไม่ค่อยอยากอ่านหรือตอบอะไรเขา ตอนนี้ก็โดนประจานลงบอร์ดฝรั่งอีก กูไม่รุ้ต้องทำยังไง กูทำในส่วนที่กูทำได้หมดแล้ว กูเครียด จิตตกตั้งแต่วันแรกจนวันนี้เลย
มึง กูเครียดมากเลยคือพ่อกับพี่กูชอบทะเลาะกันอะ แล้วทะเลาะทีทะเลาะแรงๆ มีครั้งนึงพ่อตบหน้าพี่สาวด้วย กูกับแม่ก็กลัวๆ เรื่องเล็กๆน้อยๆพี่สาวก็คอยจับผิดแล้วแซะพ่อตลอด พ่อกูก็ปากไม่ดี พูดตอกหน้าคนอื่น กูควรทำยังไงดี ไม่อยากให้พ่อกับพี่ทะเลาะกันเลย แต่ล่วงหลังๆมานี้พี่กูไปเรียนอยู่ กทมเลยไม่ค่อยได้เจอพ่อให้ได้มาทะเลาะกันแล้ว แต่ช่วงหยุดที่พี่สาวกลับบ้าน พอเห็นหน้ากันก็ขเม่นพ่ออีก (บางเรื่องพี่กูก็อคติพ่อมากเกินไป ทั้งๆที่ในสายตากูกับแม่มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทะเลาะกันเลย)
เมื่อไหร่ไอเหี้ยย่ามันจะรีบตายๆไปซักทีวะ คนเหี้ยๆแบบนี้ทำไมมันอยู่นานจังวะสัส
กูรู้สึกเพชตัวเองมาก คนที่พ่อแม่กูรับเลี้ยงดู แม่งได้เงินเยอะกว่ากูอีก เขาหลอกขออะไรมาก็ให้ มาจุกจิกกับกู หาว่าใช้เงินเยอะ ทั้งที่จะใช้เงินทำอะไรกูก็ไม่เคยแอบ เป็นครอบครัวน้องพ่อกู ยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะพ่อกู จ่ายค่าบ้าน ผ่อนที่ ผ่อนรถ ลูกแม่ง หลานแม่งพ่อกูก็ส่ง แล้วมาลูกตัวเอง กูไร้ประโยชน์ขนาดเขาไม่อยากจะให้กูมีกินมีใช้เหรอวะ ให้กูประหยัด เพราะกลัวไปช่วยคนอื่นไม่ได้ ครอบครัวกูมีหนี้เพราะคนพวกนี้ทั้งนั้น ถ้าพ่อแม่กูตาย กูคงคุมทั้งหมดได้ แต่เขายังอยู่ ยอมให้คนพวกนั้นผลาญเงินบ้านกูอยู่ กูไม่รู้จะทำอะไรแล้วอะเหี้ยแม่ง กูอยากสมน้ำหน้าพ่อแม่กูนะ แต่มันก็เดือนร้อนกูไปด้วย
>>617 กุรู้สึกเหมือนกุโดนมึงนินทา อาจจะคนละครอบครัวก็ได้ แต่ทางกูนะ
กูไม่ได้ขอเค้าดูแลกูนะ เขาเต็มใจเอง แล้วเขาไม่เคยบอกสถานะบ้านของเขาให้กูด้วย หลายๆคนญาติกูป้าน้าอาเต็มใจส่งเสียเลี้ยงดูตั้งแต่เด็กจนมหาลัยไม่รุ่ทำไมเหมือนกัน หรือเพราะกูดีกว่าลูกแท้ๆ ? หืม? กูอยู่ในสภาวะแบบกูอยากได้อะไรกูได้หมด และกูเอาไปใช้ประโยชน์สูงสุดด้วย ตอนนี้กูเป็นโปรแกรมเมอร์ได้เงินเป็นกอบเป็นกำกูก็ไปช่วยเคยที่เคยช่วยกูนะ
เลิกเสือกไม่เข้าเรื่องด้วยความหวังดีโง่ๆของมึงได้แล้ว ควยเอ้ย กุเข้าใจว่าหวังดี
แต่สุดท้ายสิ่งที่มึงทำไปแม่งไม่ได้เข้าใจกุสักนิด คิดเองเออเองว่ากุต้องการแบบมึง บัดซบเอ้ย
ญาติมาอยู่บ้านจะ2ปีแล้วว่ะ ไม่ช่วยทำอะไรค่าน้ำ ไฟ ไวไฟหรือของใช้ไม่เคยอออกอยู่ฟรีเลยก็ว่าได้ อึดอัดชิบหายเลย
ปัญหาอยู่ตรงที่ย่าของกูเขาให้อยู่ต่อ ทั้งญาติทางพ่อและครอบครัวกูพยายามพูดกล่อมให้เขาไปอยู่อีกบ้าน(บ้านเก่าไม่มีคนอยู่แล้ว)
นั้นแหละโดยย่าตอกกลับมาว่าเนรคุณ ไม่เห็นแกเป็นพี่น้อง(เขาเป็นน้องพ่อกู)แถมชวนทะเลาะ มึงเข้าใจใช่ไหมว่ามันอึดอัด
ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จะให้ไปพูดยังไงก็คงเหมือนเดิมขอวิธีพูดหรือเถียงให้ย่าคิดหน่อย T_T
>>618 กูแทบจะสวดมนให้เขาได้ดี แต่เขาไม่ได้ไงมึง มึงดีที่รู้คุณคน รู้ที่ว่าพอได้โอกาศมึงจะทำตัวเองยังไงบ้าง แต่บ้านที่กูรับดูแลค่าใช้จ่ายเขาไม่คิดแบบนี้ไง เขาเป็นกันทั้งบ้าน ไม่ใช่แค่ตัวแม่ แต่ ลูก 3 หลาน 2 อะแค่ตัวแม่ก็ห้าหมื่นแล้ว ค่าเรียนลูกๆหลานๆเขา เดือนนึงพ่อกูจ่ายเกินแสน ไม่ใช่คนรวยพอจะเอาครอบครัวอื่นมาเลี้ยงว่ะ กูไม่เข้าใจพ่อกูจริงๆ
มีใครที่ทั้งบ้านโอ๋น้องมากๆไหม ล่าสุดกูเจอประมาณว่า ต้องเลี้ยงน้องเพราะมีน้องคนเดียว กูเลยแบบอ้าว น้องก็ต้องทำงานปะ (น้องเพิ่งจบตรีมา ละที่บ้านไมาอยากให้ทำงานอยากให้ต่อโท ส่วนกูทำงานมาสามปี ค่อยมาต่อโท) พ่อกูบอก ก็มีน้องคนเดียว ยังไงก็ต้องเลี้ยง กูเกิดความงงว่า อ้าว ละทำไมกูต้องเลี้ยงวะ
>>624 ไม่เกี่ยวกับที่มึงถามนะ แต่กูเป็นน้องและพี่กูจะต้องออกไปทำงานแทนแม่วันที่แม่ไม่ว่างตลอด ในขณะที่กูนอนอยู่บ้านเฉยๆ กูนับถือพี่มากที่ไม่เกลียดกูและกลับจากทำงานก็จะพากูไปหาอะไรกินตลอด แต่กูว่าโอ๋น้องน่าจะเป็นกันเยอะว่ะเพราะตอนพี่อายุเท่ากูพี่กูทำงานหนักกว่ากูเยอะ
>>624 มันอยู่ที่การปลูกฝังละว่ะ ว่าปลูกให้ช่วยเหลือกัน หรือดูแลประคบประหงมอย่างเดียว อย่างบ้านกู แม่กูก็พูดบ่อยๆ มีกันอยู่สองคนพี่น้อง แต่แม่กูจะเน้นว่าให้ช่วยเหลือกัน ไม่ใช่รับให้มันมาเป็นภาระว่ะ คือมันก็ต้องดิ้นรนไปด้วย ไม่ใช่ให้กูดูแลอย่างเดียว ในทางกลับกัน ภ้ากูแย่กูเฟลมันก็ต้องช่วยเหลือ ดูแลกูเหมือนกัน ประมาณนั้น
คือวันรับปริญญาที่ผ่านมาอ่ะ กุจบพร้อมกับญาติอีกคนซึ่งมันได้เกียรตินิยมอับดับสอง ทีนี้พอญาติผู้ใหญ่กุมาก็ถ่ายรูปอะไรไปตามปกติ สักพักป้ากุก็ดึงใบปริญญาไปจากมือกุแล้วถามว่า ”อ่าว ไม่ได้เกียรตินิยมหรอ" แล้วก็หัวเราะขำ ๆ ว่าลูกตัวเองไม่น่าได้เกียรติยังได้เกียรติสองเลย คือจี้ใจดำกุมากอ่ะ การไม่ได้เกียรติก็เป็นปมในใจกุอยู่แล้ว ป้าแกมาพูดขำ ๆ ใส่งี้กุนี่ขำไม่ออก รู้สึกไร้ค่าด้วยที่เรียนไม่ได้เกียรติถึงมันจะไม่ใช่โลกทั้งใบก็เถอะ ป้าแกพูดเสียงดังด้วยอ่ะ ญาติกุรู้กันหมดแล้ว แทบอยากจะร้องไห้ตรงนั้น
มึง คือ กูไม่รู้ว่าถามถูกห้องไหมนะ แต่ถามเอาไว้ก่อนแล้วกัน...
คือ พี่กูไซโคแบบให้กูไปทำอาชีพนู้นนี่นั่น กูชอบวาดรูป พี่กูก็บอกไปเป็นสถาปนิกสิ แค่วาดบ้านออกแบบ กูก็บอกไม่เอา (กูชอบวาดรูปแต่กูไม่ได้อยากวาดบ้าน...) ไม่นาน พี่กูก็บอกอีก ไปเป็นแอร์ แค่ยืนโง่ๆ ต้อนรับเขา เสิรฟ์กาแฟเขาก็พอ กูก็ไม่เอา กูรู้ว่าแม่งมีอะไรมากกว่านั้น กูบอกไม่เอา บอกค้าน พี่แม่งก็จะให้กูเป็นจนกูเบื่อ
จากตอนแรกอยากเจอพี่นะ ตอนนี้พี่มาแม่งกูแทบจะหนีขึ้นห้องตัวเองไม่อยากเจอละสัส พวกมึงเจองี้จะบอกพี่ไปไงวะ กูบอกค้านไม่เอาตลอดก็ไม่ฟัง แม่ก็รักพี่มากกว่ากูอีก เอ้า เจริญ (พี่ไม่แท้ อยู่คนละบ้าน นานๆ ทีจะมาหา)
กูว่าไม่ใช่ถามละ แม่งระบาย 55555
>>631 เอาจริงๆเขาเป็นห่วงมึง กลัวมึงทำงานไส้แห้งไม่มีจะแดกในอนาคต ไอ้สายงานพวกวาดรูปอ่ะ มันเป็นแบบนั้นแหละในสายตาคน คือเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ไส้แห้ง ไม่มีอนาคต กูจะแนะนำว่าถ้ามึงชอบจริงๆ ให้มึงลองหาวิธีหารายได้เสริมจากสิ่งที่มึงชอบ ทำให้เขาพอจะไว้ใจได้ว่ามึงจะดิ้นรนได้ในอนาคต ไม่งั้นก็ลองทำแบบอื่น อย่างกราฟฟิก มัลติ อะนิเมชั่น ฝึกไว้บ้าง ถ้าทำไม่ได้ แต่อยากจะเอาทางนี้ต่อ มึงก็ต้องทน จนมึงจบ จนมึงหางานทำ จนมึงเลี้ยงตัวเองได้ ถ้ามึงยังทำไม่ได้อีกก็ต้องทนไปตลอด ไม่ก็หางานอื่นอย่างที่พี่มึงบอก แค่นั้นแหละ
>>632 ประเด็นคืองานอื่นแต่ละอันที่พี่แม่งแนะนำแม่งมีแต่อันที่กูทำไม่ได้เลยสักอย่าง...(กูไม่ชอบไปพบปะผู้คนมาก) ตอนนี้กูก็กำลังหารายได้เสริมจากการวาดรูปอยู่
ส่วนพวกกราฟฟิกกับอะนิเมชั่นกูเล็งเอาไว้อยู่ว่าจะไปสายนี้ ขอบใจมาก บางทีพี่กูอาจจะใช้คำพูดผิดไปแหละ แต่พี่กูก็เป็นสายเดียวกันกับกูนะ แค่พี่กูไปทางดนตรี...
>>633 วาดรูปถ้าไม่เทพไปเลย (ซึ่งตอนนี้ไทยเทพเยอะชิบหาย แข่งกันสูงมาก บางคนเข้าปีหนึ่งมาแม่งเทพเลยก็มี) มันก็น่าจะไส้แห้งจริงๆ ขอโทษว่ะ โลกนี้มันงี้แหละ กูที่ชอบวาดรูปเลย ตอนแรกเข้าสายดิจิอาร์ต ต่อมาตัดสินใจย้ายคณะมาสายไอทีซึ่งคิดถูกชิบหาย หางานง่ายกว่าเยอะมาก โลกนี้มันโหดร้าย บางทีสิ่งที่เราชอบไม่ได้ทำให้เราอิ่มท้องว่ะ
>>635 จิ้มในนี้ https://th.wikipedia.org/wiki/รายชื่อคณะเทคโนโลยีสารสนเทศในประเทศไทย สาขาเยอะ ชอบสาขาไหน
>>633 มึงต้องเข้าใจว่างานที่ชอบไม่ได้หมายความว่าจะเลี้ยงตัวได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กินเลย เข้าใจป่ะ คืออีกพวกที่ทำอะไรที่ชอบมาเป็นงานที่เลี้ยงตัวเองได้แบบสบายๆอ่ะ เขาต้องผ่านอะไรมาเยอะไง ทั้งความกดดันครอบครัว สังคม ไหนจะพวกที่ไม่เข้าใจอีกเยอะแยะ เพราะงั้น ถ้าคิดว่าจะเอาสายนี้แบบไม่เปลี่ยนตามกระแสนิยม มึงก็ต้องอดทนมากกว่าคนอื่นเขา แรงกดดันมันจะมากกว่า แถมบอกไม่ได้ด้วยว่ามันจะโอเคมั้ย
มึงลองเอางานไปทำเป็นเพจดู แล้วก็เปิดวาดขายมั่งไปเรื่อยๆ ฝึกมือ ทำให้คนรู้จัก จะให้ดีก็ลองเอาไปแปะเพจนอกไปเลย คนไทยไม่ค่อยให้ค่ากับงานศิลป์ไม่เหมือนเมืองนอก อาจจะทำอะไรได้มากขึ้น
>>638 ไม่ก็ไปคอมมูนักวาดในเฟสก็ได้ แลกกันวาดอะไรไม่รู้ของมัน๕๕๕(เห็นเด็กแถวบ้านมันทำกันงั้น) แต่ถ้าผลงานเราดีคนก็เห็๋นเยอะ ดังขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคนจ้าง
ส่วนฝรั่ง กุแนะนำลองวาดติดแท็คลงtumblr วาดดีๆ พอคนรู้จักเยอะหน่อยก็เปิดรับcommission กุเคยลงอยู่ มีคนจ้างบ้าง สมัยดึกดำบรรพ์ละตอนนี้วางมือถาวร(ขี้เกียจ)
อยากมาสายวาด ฝากไว้อย่างละกัน
วาดเยอะๆ ไม่ได้แปลว่าเก่งเร็ว
วาดฉลาดๆ เรียนรู้เยอะๆ
มึงจะไปได้ไกลมาก
มีคอนเนคชั่นไว้ มันจะเปิดโลกของมึง
สู้ๆนะ
กุโคตรรำคาญพี่กู ตอนนี้เริ่มเกลียดแล้วกูห่างกับพี่สิบกว่าปี พี่กูนะแม่งทำผู้หญิงท้องตอนม.4 ตอนกุยังอยู่ประถมต้น ทิ้งพ่อทิ้งแม่หนีไปอยู่บ้านผู้หญิงจนพ่อแม่ตามสืบจนรู้ว่าอยู่ที่ไหนเพราะแม่งเป็นต่างจังหวัดแถวชายแดนบ้านไหนเป็นไรรู้กันไปหมดอีเหี้ยแม่งก็ยังหนีไปอีก สุดท้ายแม่งไม่มีที่ไปเมียก็ท้องใกล้คลอดต้องระหกระเหินมาหาพ่อกู แล้วบ้านกูใช่จะรวยขนาดเลี้ยงได้แบบสบายๆนะ อีเหี้ยต้องเอาพี่กับเมียและลูกมันไปฝากบ้านยายก่อน ยายกูเขาก็รับเพราะเห็นเป็นหลานพอฝากอะไรเสร็จ พ่อกูก็ไปสร้างบ้านให้พร้อมที่ดินยกให้แม่งฟรีๆ แถมหางานให้ด้วยแล้วงานสุจริตเสือกไม่ทำเสือกไปทำบอลใช้เส้นสายพ่อเพราะพ่อกูเป็นตำรวจมียศพอควรแต่พ่อไม่เคยรับเงินมืดอะไรแบบนี้เลยบ้านถึงได้อยู่แบบพอกินพอใช้ แม่งกุอุส่าภาวนาให้ไปอยู่บ้านมันอย่ากลับมาเหยียบบ้านนี้อีก มึงคิดดูนะบ้านกุมีชื่อเสียงดีงามแต่พี่ไปทำแบบนี้ กุเห็นแม่กุนอนร้องไห้กับพ่แล้วโคตรเกลียดพี่เลย
>>643 ต่ออีก พออีกไม่กี่เดือนแม่งท้องอีกคนคลอดอีก คราวนี้เหมือนบ้านกุจะได้ตัดขาดแบบดีๆแล้วนะเพราะถือว่ารับผิดชอบสร้างบ้านให้เอาอาชีพ(ที่เสือกไปทำแบบทุจริต)ให้ ปัญหาแม่งเกิดอีกคือพี่กับเมียมันเลิกกัน แม่งบ้านแตกสาแหนกขาดเมียมันก็เอาลูกไปเพราะไม่จดทะเบียนสิทธิ์ก็เป็ของแม่อยู่แล้วใช่ป่ะ แถมสาเหตุที่เลิกกันก็เพราะพี่เลวๆของกุนี่แหละแม่งแอบไปมีกิ๊กแล้วตบหน้าเค้าตอนทะเลาะกันด้วยเค้าคงคิดได้ถึงได้ขอเลิกสักที แต่พี่กุแม่งโคตร..เมียขอเลิกออกจากบ้านแม่งเสือกร้องไห้งอแง ตอนนั้นเที่ยงคืนมั้งวันที่เลิกกันแหละมาเคาะกระจกเขย่ากะทุบประตูบ้านกุ อีห่ามาขอนอนด้วยบอกแม่งอยู่คนเดียวไม่ได้" ..ไม่ไหวแล้ว..ทิ้ง..ไปแล้ว" อีเหี้ยยย พี่กุแม่งเหี้ยแค่เค้าทิ้งมันและสาเหตุก็เพราะม้นแม่งต้องมาเบียดเบียนชีวิครอบครัวกุ แม่กุรีบเปิดประตูให้ ให้มันมาอาศัยพอมันมาอยู่ก็แม่งก็มัวแต่หาวิธีง้อเมียมัน ไปเอาลูกมันมาอยู่ด้วยบ้าง
>>644 ต่ออีกยาวๆ จนพ่อกุที่เป็นตำรวจอยู่กทม.กลับบ้าน คุยกันไปคุยกันมา ทางพ่อแม่กุอยากให้พี่กลับไปอยู่บ้านมันดีๆพยายามให้กำลังใจว่าอยูาคนเดียวให้ได้ เหี้ยเอ้ยพี่กุแม่งพูดแต่อยู่ไม่ได้ๆ เค้าทิ้ง..ไปแล้ว ไม่ชอบอยู่คนเดียว เหี้ยๆๆๆๆเหมือนแม่งเป็นเด็กปญอ.ทำอะไรไม่เป็นเลย พออยู่ได้ประมานเดือน ค่าไปจากเดินแค่พันกว่าๆพุ่งไปสองพันอีสัสเอ้ย แม่งเปิดไฟนอนแถมคลุกตัวอยู่แต่ในห้องเอาแต่ง้อเมียมันบางวันก็เอาลูกมันมาแล้วเงินที่มันทำบอลที่ใช้ในครอบครัวอ่ะแม่งส่งให้เขาหมด!! เดือนละหลายหมื่นเลยส่งให้เค้าไปบอกเป็นค่าเลี้ยงดูลูก สาสกุอยากจะขำแต่บ้านที่มึงอาศัยข้าวที่มึงแดกจากเดิมที่กุอยู่กับแม่สองคน มีเสนียดคือมันเพิ่มาาอีกคนแล้วเสนียดตัวนี้ไม่คิดจะทำอะไรเลยดีแต่ล้างผลาญ แม่กุเข้าไปคุยทั้งด่าทั้งตะคอกไล่มันไปจากบ้านยังไม่ไปพอแม่ด่ามันก็ปิดประตูห้แงเสียงดังลงกลอน กุกลับมาจากโรงเรียนทีไรแม่งก็เห็นแต่แบบนี้
>>645 บ้านกุพยายามแทบตายพยายามให้มันอยู่คนเดียวให้ได้ ครั้งหนึ่งแม่งเคยพาไปบวช หรือทีาไล่จริงๆจังๆแม่งไปขออยู่บ้านยาย ยายกุก็ใยดีให้อยู่ได้ แต่ครอบครัวกุเกรงใจ สงสารยายด้วยอายุเกือบเจ็ดสิบแล้วยังต้องมาหาข้าวหาน้ำให้มันญาติๆกุก็มาบ่นเพราะเป็นห่วงยายจนแม่ทนไม่ไหวไปลากมันกลับมาจากบ้านยาย คือผ่านมาเกือบปีแล้วที่พี่กุมาอยู่จนถึงปัจจุบันนี่ ทั้งเคยพาไปอยู่กทม.กับพ่อ พ่อก็บอกไม่ไหวเกาะพ่อแดกอย่างเดียว มาอยู่กับแม่ก็เกาะแม่แดก กับยายก็เกาะยายแดก ชีวิตโคตรล้มเหลวกับลูกกับเมียเค้าก็ไม่เอามันแล้ว คือแบบอยู่ที่ไหนก็เป็นภาะบ้านมีไม่ยอมอยู่ตอนนี้แม่งอยู่กับแม่อยู่กับกุ กุกลับจากโรงเรียนก็เห็นห้องแม่งเปิดไฟมันก็อยู่มันนั้นตลอด กุเกลียดๆๆๆๆๆๆ มันจะอยู่ทำไมวะแม่งจะมีชีวิตไปทำไม
>>646 กุขอภาวนาให้มันตายไปไวๆ ให้มันเกิดอุบัติเหตุให้ตายๆไปอย่ามาเป็นภาระกับครอบครัวกุ ครั้งหนึ่งแม่ใช้ให้ไปทิ้งขยะมันเอาถึงขยะมาจ่อหน้ากุฝห้เอาไปทิ้ง ใกล้จนถุงขยะแม่งโดนหน้ากุอ่ะกุอยากจะกรี๊ดลั่นบ้านฟ้องแม่แม่ก็ด่ามันแต่มันก็ทำไม่พอใจประมาณว่าเป็นพี่น้องกันทำไมทำให้ไม่ได้ คือมันไม่คิดจะมองตัวเองเลยว่าตั้งแต่อยู่บ้านนนี้มาเคยทำอะไรบ้าง ค่าน้ำค่าไฟไม่เคยจ่ายงานบ้านไม่เคยทำ ข้าวก็ขอแดก ไม่ทำอะไรดีๆให้บ้างเลย
กูไล่อ่านแต่ชีวิตแต่ละคนนี่ กูรู้สึกสิ้นหวังกับสังคม อยากหิ้วปืนออกไปกราดยิงที่สาธารณะเลยสัส
ไม่ชอบพ่อเท่าไหร่เลยจะพูดว่าเกลียดก็แรงไปแค่คิดว่าไม่เจอกันคงดีกว่า พูดอะไรแต่ละอย่างทำร้ายจิตใจคนฟังชิบหาย แม่กูเหนื่อยกับเขาโคตร เคยหนีไปแล้วแต่ก็ต้องกลับมาเพราะมีกูกับพี่ๆต้องดูแล กูก็เหนื่อย แม่งเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาแต่ใจ ทุกวันนี้กูแทบไม่พูดกับเขาแล้ว กูไม่อยากคุย คุยแล้วเหนื่อยเสียสุขภาพจิต
กูอยากให้พ่อกับแม่เลิกกัน ฟังดูเหี้ยดีเนอะ
>>652 กูก็เคย รำคาญทะเลาะกันทุกวัน เลิกๆไปเถอะ
แล้วตอนนั้นกูนอนห้องแม่ อห ต้องนั่งฟังคนบ่นทุกคืนๆ วนไปเรื่องเดิมพอจบก็วนใหม่เหมือนเทปกรอซ้ำ พอกูพูดบ้างให้ใจเย็นๆแม่งก็ด่า ทำได้อย่างเดียวคือนั่งฟัง กูนี่นอนร้องไห้น้ำตานองทุกคืน
จนตอนหลังกูทนไม่ไหวปี้ดแตกด่าไปเลยเค้าก็เหมือนจะดีขึ้น ส่งกูไปอยู่หอเลย 555 แต่เออมันดีจริงๆ บางเรื่องแก้ไม่ได้ก็ถอยๆอย่าไปยุ่ง ยิ่งเรื่องผัวๆเมียๆ ถึงจะเป็นพ่อแม่เมิงเองก็ตาม
สุดท้ายแม่งก็ดีกันนะ กูก็ได้แต่ด่าในใจ
กูรู้สึกว่ากูอยากตายไปซะให้มันจบๆชิบหาย กูเหมือนว่าที่ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้คือคือความผิดพลาดมหันต์และกูสมควรไปตายแล้วเกิดใหม่ซะ เพื่อไปเรียนเป็นหมอ เป็นวิศวะหรือเป็นเหี้ยอะไรก็ตามที่มัน "มั่นคง ก้าวหน้า" ในสายตาแม่
กูอยากทำงานที่กูสนใจ อยากทำสิ่งที่ชอบ กูไม่มีจะแดกแต่กูก็ไม่เคยรบกวนใครเลยจัดสรรชีวิตตัวเองหากิจกรรมให้มีความสุข ออกกำลังกสยเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ พัฒนาความสามารถตัวเอง แต่แค่สายงานกราฟฟิกของกูมันไม่มั่นคง มันไม่ก้าวหน้าชาตินี้ไม่มีวันได้เป็นผู้บริหารเงินเดือนหลักแสน แม่กดดันกูทุกวันว่าให้หางานที่มันมั่นคงก้าวหน้า กูไม่อยากรับราชการก็กดดันให้กูทำ งานการไฟฟ้ากูไม่อยากทำก็จะมาบังคับให้กูทำ เรื่องความต้องการกูก็ช่างหัวแม่งไปเหอะ พูดราวกับชีวิตกูมันล้มเหลวไม่มีไรดีเลย ความพยายามของกูแม่งไร้ค่าไร้ความหมาย ชิวิตกูชาตินี้ทั้งชาติจะอับจนไร้ความสำเร็จเพราะเงินกูไม่เยอะเหมือนคนอื่น กูไม่มีหน้ามีตา่เป็นที่นับถือ กูไม่มีสวัสดิการหลังเกษียณ กูควรตายๆไปซะจริงๆ กูแม่งไร้ค่าชิบหายถึงกูจะพยายามคิดว่ากูเป็นคนมีความสามารถแต่แม่งก็เหี้ยยยวยน กูแม่งไม่ควรเกิดมาจริงๆเลยแม่ง กูควรตายไปเลย แม่ง ไอ้เหีันบยดก ฟ
>>661 กูว่าไล่กราดยิงชาวบ้านมีส่วนช่วยนะมึง อย่างน้อยถ้ามีคนออกมากราดยิงคนไปทั่วเยอะๆเข้าจนผู้บริสุทธิ์ตายห่าแบบปริมาณมากๆมึงก็ไม่ต้องห่วงอีกไงว่ามึงจะต้องไปแข่งขันกับใครในยามที่มึงคือผู้รอดชีวิตจากการยิงกราดครั้งนั้น มึงไม่ต้องกังวลว่าสอบครั้งนี้ ครั้งนั้นจะมีคนมาดึงค่ามีนให้สูงขึ้นเรื่อยๆเพราะมีคนคอยลากไปลงอเวจีแล้ว สมัครกับทำงานก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนไปแย่ง แถมยิ่งคนน้อยจำนวนการบริโภคทรัพยากรนั่นนี่ก็น้อยตาม มันก็จะหาง่ายขึ้น ราคาถูกลงจนไม่ต้องไปดิ้นรนแข่งหานั่นนี่กับใครๆ ค่าครองชีพถูกลง คนน้อยอะไรๆแม่งก็สะดวกขึ้น
กูว่าถ้าไหนๆ มึงไม่อยากอยู่แล้ว ไปยิงพวกเลวๆมาเฟีย ค้ายา ก็ยังดีกว่าไปยิงคนบริสุทธิละวะ
เพ้อเจ้อ แดกวีต้าแล้วไปตายซะ
กูเป็นพวกชอบหนีว่ะ พอกูมีปัญหากับคนในบ้าน กูรู้สึกเหนื่อย กูอยากหนีออกจากบ้านไปที่อื่น กูเคยทะเลาะกับพี่ตอนกูอายุ12-13แล้วหนีไปบ้านยายกลับมาก็โดนแม่ตี กูรู้ว่าเขาเป็นห่วงนะ แต่พอเวลาพ่อทะเลาะกับกูไรงี้ความคิดอยากหนีไปมันก็กลับมาอีกว่ะ กูไม่มีที่ให้ไปเงินก็ไม่มีแต่ความรู้สึกูก็แค่อยากไปให้ไกลๆ กูควรทำไงดีวะ
อีดอกกกก ทำไมมต้องเป็นหมอ คร๊วยย อะไรมันจะวิเศษมหัศจรรย์บันลือโลกขนาดนั้น
มาบอกกูว่าบางทีคนเราก็ต้องฝืนทำบางสิ่งบ้าง กูก็คิดนะ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปหรอก ว่าอะไรที่ทำแล้วฝืน คนเรามันจะทนไปได้สักกี่น้ำวะ
กูเกลียดฟิสิกข์เคมีชีวะ 2 แม่งทุกเทอม แล้วให้กูไปสอบหมอ ถถถถถถถถถ
ไม่น่าบอกเลย ว่ากูอยากเรียนอะไร จากที่คุยกันดีๆ แม่งมาคุซะงั้น
กูรู้หรอกว่าที่อยากให้เป็นหมอ เป็นทนพ. เพราะจะได้เอากูมาทำงาน แล้วตัวเองจะได้ไม่ต้องเปลืองเงินจ้างหมอ
แต่ส่วนมากเขาก็ไม่ค่อยได้เลี้ยงกู ทำไมถึงมาคาดหวังกับกูมากกว่าคนที่เขาเลี้ยงกูวะ
ทะเลาะกับน้องสาวรุนแรงมาก เป็นปัญหาเรื้อรัง กุเหมือนเป็นพี่ที่ไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก
โมโห อารมณ์ร้ายหลังๆกุพยายามปรับตัวเอง ไม่วี้ดก่อนไม่โวยวายก่อน จนหลังๆกุรู้สึกกุยอมมากไป
กุพึ่งเรียนจบแล้วโดนน้องถามเรื่องหางานมั่นคงทำบ่อยๆ กุเครียดแหละนะ ตัวกุไม่อยากเป็นภาระให้ใคร
พ่อกุเสียตอนกุอยู่ปีสอง เหลือแม่กับน้องสาว กุก็ค่อนข้างรู้สึกแย่นะที่มาทะเลาะกันด้วยเรื่องที่พยายามแก้แล้ว
แต่แก้ไม่ได้สักที เป็นพี่น้องกันแต่ไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวกันและกันเลย วันนี้กุถามแฟนกุนะ ว่าทำไมน้องถึงไม่อยากปรึกษาอะไรกับกุ
แฟนก็พูดประมานว่า มันก็แล้วแต่คนแหละ ว่าจะอยากปรึกษากับใคร เขาสบายใจจะพูดกับใคร กุก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ กุพยายามเป็นพี่
ที่ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ กุพยายามถามไถ่มันให้กำลังใจมัน แต่มันเหมือนบางทีความหวังดี ความห่วงกุก็คงไปยุ่มย่ามมากไป
ความห่วงของมันกับคำพูดแข็งๆก็กระทบกุเกินไป มันกลายเป็นว่ากุกับน้องแก้ไขปัญหาไม่ได้สักทีจนระเบิด รู้สึกแย่มากๆเลยว่ะ
รู้สึกถึงความสูญเสียอะกุก็ห่วงมันนะ ห่วงแหละแต่ไม่กล้าพูดไรแล้วเพราะมันทะเลาะกันจนมองหน้าแทบไม่ติดแล้วอะ
ตอนนี้ฟีลดาวมากๆ จนรู้สึกแย่จริงๆ กุมาหาที่ระบายเฉยๆแหละ ไม่อยากพูดกับแม่กลัวทำแม่เครียด
กับแฟนกุก็พูดหมดแล้วแต่อยากระบายยาวๆทิ้งไว้ที่ไหนสักที่
ขอบคุณนะ Y_Y
ไม่เป็นไรนะมึง คำปรึกษาอ่ะ ไม่ใช่อะไรที่อยู่ดีๆ เราจะเอาไปยื่นให้คนอื่นได้ มันเป็นสิ่งที่คนอื่นต้องขอจากเรา หลังจากนี้มึงก็ทำตัวตามปกติก็พอ ไม่ใช่ให้เมินนะ แต่ทำตัวตามปกติแสดงความห่วงใยออกมาบ้าง แต่ไม่ต้องพูด เข้าหาจังหวะที่ถูกที่ควรว่ะ พยายามเข้าล่ะ
กู มีปัญหา triggered ง่ายๆ กะคนในครอบครัวว่ะ
คือ กะคนนอก คนไม่รู้จัก ปกติ กูก็ปล่อยไป ไม่โกรธอะไร
แต่พอเป็นเพื่อนสนิทหรือ คนใกล้ตัวแล้วบางทีกู irritate ง่ายไป ถึงจะเป็นเรื่องไม่ค่อยมีสาระก็เหอะ
ควรทำยังไงวะ
พวกมึง กุรู้สึกว่าตาเมินกุแปลกๆ ปกติกุจะสนิทกับยาย แต่ไม่ค่อยสนิทกับตามาตั้งแต่เด็ก แกชอบเล่นชอบหยอกชอบแซวหลาน มีหลานประมาณ 5-6คน แน่นอนว่ากับกุแกไม่ค่อยจะพูดจะคุยด้วยเท่าไหร่ หรือเป็นเพราะนิสัยกุที่นิ่งๆ เงียบๆ ไม่ถนัดพูดคุยเข้าหาใครด้วยก็ไม่รู้ กุรู้สึกผิดนะ ที่แบบ กุพยายามทักนู่นนี่นั่นแต่ก็เหมือนโดนเมินอยู่ดี มีครั้งนึงแกน้อยใจกุ ที่ไม่ได้ไปหาแกเลย กุควรทำไงดี กุพูดไม่เก่ง แสดงออกว่ารักไม่เก่ง กุควรทำไงให้แกไม่น้อยใจกุ (ที่กุอยากทำให้แกรู้สึกดีเพราะตอนกุป่วยแกออกค่ารักษาให้กุเยอะ กุอยากตอบแทนนะ แต่ไม่รู้จะทำไง TT)
กูเคยก่อปัญหาไว้ ปัจจุบันปรึกษาจิตแพทย์แล้ว กำลังตามแก้ จะหมดละ แต่ช่วงที่เฟดตัวจากปัญหาเพื่อพักร่างกาย เจอตามรังควานว่ะ... คิดไว้ว่าหลังเคลียร์ทุกอย่างจบ จะลบตัวเองทิ้งออกจากสังคมที่เคยมีปัญหา รู้ว่ายากนะ แต่ก็มีความหวังอยู่ริบหรี่ กูเหนื่อย แต่กูไม่หนี ชื่อเสียงป่นปี้แต่กูยังหวังที่จะเฟดตัวออกมาเริ่มต้นใหม่ว่ะ เคยฆ่าตัวตายแล้วแต่ไม่ตาย กูเป็นคนนึงที่ทำผิดพลาดแหละ กูอยากมาทิ้งข้อความตัวเองไว้หวังว่าจะให้ความหวังตัวเองกับคนที่ทำพลาดละเจอปัญหาทางสังคมพร้อมกับคนที่เคยไว้ใจได้ด่าประนามแบบกูอยู่ กูก็ซุ่มๆแถวนี้แหละนะ
กูขอปรึกษาหน่อยโม่ง อาจจะไม่ใช่เรื่องดี แต่กูไม่รู้จะทำไงแล้วจริงๆ
คือกูเลี้ยงหมา แล้วญาติกูมันมาอยู่บ้าน คือมันเด็กหอ แล้วกลับบ้านกูเสาร์อาทิตย์ มันอายุเท่ากู 14
วันนั้นกูเล่นคอมแล้วกูจะลุกไปเยี่ยว คือคอมกูอยู่ติดฝา แล้วมันนั่งหน้าทีวีข้างหลังกู เวลากูกับพี่เล่นคอมเลยไม่เห็นมัน
แล้วกูก็เห็นมันดันหมากูออก กูรู้สึกแปลกๆ เลยรีบเยี่ยวรีบมา กูทำเป็นมาเล่นกับหมากู แล้วกูก็เห็นว่ากระดุมกับซิบมันไม่ได้รูด
กูเลยบอกแม่ แม่บอกมันยังเด็ก อย่าไปคิดอะไรมาก รอหลายๆครั้งถึงค่อยเตือน (ซึ่งกูสงสัยว่าทำไมต้องรอด้วยวะ คนเราต้องทำผิดซ้ำๆจนชินก่อนหรอ)
กูเลยโทรไปปรึกษาญาติอีกคน เขาบอก อย่าไปกลัว ดูแลตัวเองไว้ ซึ่งช่วยไรกูไม่ได้เหมือนกัน
วันนี้กูเห็นอีกแล้วว่ะ กูลุกไปเอาน้ำขวดใหม่ แล้วแม่งดันหมากูออก กระดุมกับซิบก็ไม่ติด เห้อ กูทำไงดีวะ (แต่ของวันนี้คือกูทำเป็นป้อนขนมหมาแล้วอุ้มหมาไปหาแม่ มันถึงเลิกทำ)
พวกมึงในที่นี้มีใครที่เจอเรื่องเลวร้ายแล้วปิดใจกับผู้คนบ้างวะ กูเป็นพวกไม่หวังให้ใครมาทำดีด้วย และไม่ค่อยขอความช่วยเหลือใคร แต่บางทีคนก็จะเข้ามาทำดีให้รู้สึกซาบซึ้ง กูก้พยายามตอบแทนเท่าที่ทำได้ เสนอตัวช่วยบ้าง แต่ทีนี้เหมือนจะไม่พอสำหรับเขาเลยว่ะ กูมักจะถูกทวงบุญคุณ หาว่ารับอยู่ฝ่ายเดียว เอาแต่สบายตลอด กูเลยงงว่าตั้งแต่แรกกูอยู่ของกูคนเดียวก็จัดการชีวิตได้ดีแท้ๆ มึงบอกอยากช่วยเองแล้วมาทวงบุญคุณเนี่ยนะ? เพราะงี้กูเลยค่อนข้างระแวงเวลาไปเจอผู้คนใหม่ๆ ว่าเขาหวังผลอะไรอีกหรือเปล่า แต่พื้นฐานกูเป็นคนร่าเริง เก็บๆตัวไม่เท่าไหร่ก็เปิดใจให้คนอื่นอีกแล้ว ไม่ใช่ความรักด้วย กูอยากรู้ว่าต้องเจอเรื่องขนาดไหนถึงปิดใจได้ตลอดวะ
>>672 กูนึกว่าตัวเองแยกร่างมาพิมพ์ จะร้องไห้
มึง ตอนเด็กๆกูเป็นพี่ที่แย่ เป็นพี่ที่เกรี้ยวกราดโวยวายมาก โตมาความสัมพันธ์กูกับน้องคือถ้าไม่ทะเลาะกันก็คือต่างคนต่างอยู่ ทั้งๆที่หลายครั้งกูเห็นน้องมีปัญหาแล้วกูอยากช่วย แต่ถ้าเข้าไปถามก็จะโดนด่า กูอยากให้คสพ.พี่น้องดีกว่านี้ ทุกคนบอกว่าเป็นเพราะสมัยก่อนกูชอบหงุดหงิดใส่ ตอนนี้น้องเลยทำคืนบ้าง ให้กูอดทนเข้าไว้
...กูพยายามแล้ว กูอดทนแล้วอดทนอีก คือเหมือนแค่กูหายใจอยู่ข้างๆก็โดนด่าแล้วอ่ะ พอบางทีที่หัวร้อนด่ากลับไป น้องมันร้องไห้ ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย กูไม่อยากให้คสพ.มันพังไปมากกว่านี้แต่กูก็ไม่อยากจะมาทนกับอะไรแบบนี้แล้วเหมือนกัน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
มึงกูควรรู้สึกยังไงกับพี่สาวกูดีวะ คือกูรู้ตัวนะว่าแม่กูเป็นบ้านเล็ก พี่กูแกก็รู้ แต่ตั้งแต่เด็กแล้วเขาก็ดีกับกูมาตลอดเลย ไม่เคยแกล้งหรือด่าอะไรกู บางครั้งก็เอ็นดูและตามใจกูด้วย(เพราะกูอ่อนกว่าเขาเกือบสิบปีเหมือนกัน) เวลามีปัญหาอะไรบางทีกูก็เล่าให้เขาฟังเขาก็ให้คำปรึกษาดี บางที่ช่วยแก้ปัญหาด้วย แต่เขาเกลียดแม่กูถึงขั้นเหยียดเลยวะแม่กูเลยไม่ชอบเขา แต่กูชอบเขานะกูโคตรลำบากใจในการเป็นคนกลางเลย
เป็นกูกูอาจจะเกลียดมึงทั้งคู่ อ้อกูเล่นงานพวกเมียน้อยทุกคนเลย ลูกติดมันก็ไม่เว้น กูไม่ชอบพวกน้อย ไม่ชอบเสแสร้ง พ่อกูจะเลือกใคร แน่นอนว่ากู ลูกในไส้ มากกว่าบ้านเล็ก กูบอกพ่อแต่เด็กว่าหากพ่อมีลูกใหม่กูจะฆ่าทั้งคู่ กูจะต้องสำคัญสุด ตอนจะมาเป็นน้อย ยิ่งแย่งพ่อกูไปจากกูเหรอ ไม่มีทาง เห็นผู้หญิงไม่เจียมตัวหลายคนละพยายามเหลือเกิน อยากขึ้นมาแทนที่ลูกเมียหลวง กูทำมันกลับทุกคนจนมันหนีไปหมด ลูกคนเดียวสำคัญกว่าเมีย พ่อกูว่าไว้
ดีนะมึงไม่มาเจอกูมึงคงไม่มีโอกาสเกินวุ้นในท้อง
>>692 กู 689นะ กูก็ไม่รู้เรื่องของพ่อแม่กูเท่าไหร่หรอก แต่เท่าที่กูฟังพวกญาติฝั่งพ่อ กับพี่กูพูด คือพ่อกูกับแม่ของพี่เขาแยกกันอยู่เกือบสิบปีแล้ววะแต่ไม่หย่ากันเพราะแม่พี่เขาป่วยถ้ายังจดทะเบียนอยู่จะได้สิทธิ์การรักษาพยาบาล พอพ่อกูเจอแม่กูเขาเลยไปหย่ากับเมียเก่าให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วมาแต่งกับแม่กูพี่แม่พี่กูเลยเบิกค่ารักษาไม่ได้อีกพี่กูเลยไม่ชอบแม่กู แต่ก็นั้นแหละใครจะเป็นยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของกูอะ ถ้าดีกับกูกูก็ดีตอบ ร้ายกับกูไม่มากกูจะทน แต่ถ้าร้ายมากๆกูก็มีวิธีกำจัดทิ้งเหมือนกัน
>>693 มึงไม่มองบ้างวะว่าพอฝั่งนั้นหมดสิทธิ์ในการรักษาพยาบาล สถานะการเงินครอบครัวอาจจะลำบากมากขึ้นก็ได้ พอหย่ากันพ่อมึงจะเก่งแค่ไหนในการรับผิดชอบดูแลทั้งสองบ้าน บ้านพี่มึงแม่ก็ป่วย ถ้าไม่มีญาติช่วยพี่มึงก็ต้องดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านเอง ในขณะที่มึงมีทั้งพ่อทั้งแม่
กูพูดในฐานะคนที่เป็นลูกเมียหลวงแล้วพ่อหย่ากับแม่ไปแต่งงานกับเมียน้อย บ้านกูมีแม่คนเดียวหาส่งกูกับน้องเรียน
>>694 พ่อกูจ่ายค่าเทอมกับเงินรายเดือนให้พี่กูวะ ตอนพี่กูจะไปแลกเปลี่ยนมาขอเงินเขาก็ให้ แค่เขาไม่รับเลี้ยงดูเมียเก่าแค่นั้น ถ้าให้กูมองนะ(ซึ่งกูไม่รู้ว่าถูกรึเปล่ากูยังไม่โตเท่าไหร่) คือแม่พี่กูกับพ่อตกลงจบความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาไปแล้วแต่ไม่หย่าเพราะถือว่าช่วยเหลือกันไป ก็แยกกันหลายปีจนมาเจอแม่กูตอนยังไม่ได้หย่าแม่กูเลยเริ่มต้นในฐานะที่เป็นน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ตกลงว่าจะหย่าแล้วมาเริ่มใหม่กับแม่กู กูก็มองว่าไม่มีใครผิดวะ คือคนเราจะเริ่มต้นใหม่ไม่ได้เลยเหรอวะ สำหรับกู กูชอบพี่กูนะ แต่เขากับแม่กูไม่ถูกกันไงกูเบื่อเวลาแม่กูหรือเขานินทาอีกฝ่ายแล้วกูต้องเออออตาม
>>694 เฮ้ย เดี๋ยวนะมึงบ้าป่ะ ถ้าเรื่องเป็นตาม>>693 บอก พ่อแม่มันก็ไม่ผิดห่าไรเลยนะ ตรรกะมึงนี่แม่งเอาแต่ได้ชิบหาย จะเอาจนตายจากกันเลย กูขอด่าตรรกะเฮงซวยนี่หน่อยเถอะ
คิดดูนะให้ใช้สวัสดิการมาร่วมสิบๆปีทั้งๆที่เลิกกันแล้วนี่ถือว่าเมตตามากละนะ ไอ้เหี้ย เอาตามความจริงเลิกกันแล้วจะเจ็บป่วยเป็นควยไรก็ไม่เกี่ยวกะพ่อของ693แล้วป่ะวะ มันก็ต้องชีวิตใครชีวิตมันรึเปล่าอ่ะ ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วแต่ก็จะเอาผลประโยชน์ต่อไม่ยอมปล่อยเค้าไป พอเค้าไม่ยอมก็มาบอกว่าให้คิดว่ากูลำบาก แหมสัส แล้วไม่คิดถึงครอบครัวใหม่เค้าบ้างล่ะ เค้าจะไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นก็ไม่ยอมเพราะตัวเองเสียผลประโยชน์ที่ไม่ใช่ของตัวเองตั้งแต่ต้น ไอควาย แล้วสวัสดิการของครอบครัวใหม่ล่ะสัส ทำไมต้องมาเสียสละให้ฝั่งเมียเก่า คิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปได้ ไอ้สันขวาน
มึงอยากได้สวัสดิการนักก็ให้ลูกไปงานที่เค้าให้ได้นู่น ไม่ใช่มาโวยวายกับคนที่เลิกกันไปแล้วว่าห้ามเซ็นใบหย่าเด๋วกูไม่ได้สวัสดิการ อุบาทว์ชนสัสๆ เอาแต่ได้ฝั่งเดียว
แล้วกรณี้แม่งก็ไม่ใช่เมียน้อยโดยปฎิบัติด้วย อย่าเอาเรื่องตัวเองมาปนได้ป่ะ นี่ไม่ใช่เลิกกันเพราะมีเมียน้อย แต่แม่งเลิกกันเป็นชาติเพราะอย่างอื่นละ เหมือนมึงเลิกกับผัวเก่าแล้วผ่านไปหนึ่งปีไปเจอคนใหม่อ่ะมันถือว่ามึงมีผัวน้อยหรอวะ ไม่ได้มีชู้ แค่เค้าเมตตายอมให้ใช้สวัสดิการด้วยทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเท่านั้น แต่มึงตัดขาดกันไปแล้ว เค้าจะไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นแล้วจะโอนสวัสดิการนี้ให้คนอื่นก็ได้ อย่ามาเห็นแก่ตัว ทำพูดว่าบ้านพี่จะลำบากแล้วบ้านไอ้ 693 ล่ะวะไม่เห็นใจมันบ้าง ไม่เซ็นใบหย่าอนาคตถ้าพ่อมันตายสิทธิทั้งหมดโอนไปให้ฝั่งเมียเก่านะ แล้วฝั่งเมียใหม่ทำเหี้ยไรผิดทำไมต้องยอม ควยเถอะ ปัญญาอ่อนสัส
กูจะไปเที่ยว ตปท กับญาติ ญาติกูบอกว่าเอาเสื้อกันหนาวไปหลายๆตัวสลับกันใส่ กูงงว่าจะสลับทำไมวะ ทำไมไม่ใส่ของตัวเอง
ขอพื้นที่ระบาย กุรู้สึกเหมือนเกิดมาเพื่อทำงานแล้วตายไปเลยว่ะ กุไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีคนให้รัก (ก็มีแหละ...แต่นกซ้ำซ้อนจนปลงแล้ว55) กุเพิ่งเรียนจบ งานการกุยังไม่เรียบร้อยดี คนที่บ้านก็ไม่เห็นใจกุเลย ใช้ไฟเดือนนึงเฉลี่ยหกพันกว่า รวมค่าอะไรก็ตกเดือนละเกือบหมื่น กุไม่มีเงินเหลือพอให้ตัวเองเลย อยากไปเที่ยว ไปต่างประเทศไกลๆ แบบคนอื่นเขาก็ทำไม่ได้ พอกุคิดว่าชีวิตกุจะต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปเหรอ กุก็จิตตกทุกที งานกุต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ ก็ต้องฝืนทำต่อทั้งๆ ที่หดหู่ชิบหาย T__T แล้วพอยิ่งโตก็เห็นว่าเพื่อนรอบกายเขาก็มีคนรัก มีหน้าที่การงานของเขา เราก็ไม่อยากไปยุ่ง ไปทำให้เขาไม่สบายใจอีก เหนื่อยว่ะ ท้อชิบหาย แต่ไม่ได้อยากตายหรืออะไรนะ แต่ก็ไม่กลัวตายอ่ะ อารมณ์แบบ...ตายก็ไม่เสียใจ แอบสะใจด้วย ที่บ้านอาจจะดีใจหรือลำบากหน่อยๆ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ (ป.ล.กุไม่สนิทกับคนที่บ้านเลย ไม่อยากใช้คำว่าครอบครัวด้วยซ้ำ กุถูกเลี้ยงมาเหมือนหมาอ่ะ แค่ได้ข้าวได้น้ำ ที่กุไม่ย้ายออกไปไหนเพราะงานที่ทำมันจำเป็นต้องทำที่บ้าน จะให้ออกไปหาที่อยู่ก็ไม่มีเงินสักที)
>>700 >>701 >>702 >>703 แม่งบิดค้อยกันอ่ะ กุไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไร แต่เปิดคอมทั้งวัน กุอยากด่าแต่กุทำไรไม่ได้อ่ะมึง มีช่วยเรื่องค่ากินค่ากับข้าว แต่ก็ไม่ได้กินดีกินหรูอะไร ส่วนใหญ่ก็ต้มมาม่า ทอดไข่ ไม่ได้มีใครทำกับข้าวเป็น วันๆ กุก็ทำแต่งานบนห้อง ไม่ได้กินไรเยอะหรอก 555 กินข้าววันละมื้อ-สองมื้อ ทำงานวันละ 12 ช.ม. ก็รู้ตัวว่าเรียนจบต้องเป็นงี้ กุแค่อิจฉาคนอื่นแต่งงานย้ายบ้านออกไป แต่มีกุคนเดียวที่ดูเหมือนไม่มีภาระสุด กุเลยต้องแบกเยอะล่ะมั้ง อยากให้เห็นใจกุหน่อยก็ดี กุก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เขาทำเหมือนกุไม่มีความรู้สึก กุเลยท้อใจ T__T ขอบคุณที่ฟังกุบ่นนะ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย คงเป็นชะตากรรมแหละ พยายามไม่เครียด กลัวเป็นซึมเศร้ามาก
กูเบื่อลูกพี่ลูกน้องตัวเอง ตอนแรกๆ ก็ดีนะ พอกูเริ่มโตไม่รู้เป็นไร มาไซโคเรื่องพ่อแม่ให้ฟังบ่อยๆ ว่า เชื่อใจแค่พ่อแม่คนเดียว โลกนี้เชื่อใจใครไม่ได้ ไม่ก็ คนที่ดูแกล้งเราอาจจะช่วยเราได้ ส่วนเพื่อนสนิทเราอาจจะไม่ดีแล้วหักหลังไรงี้ ซึ่ง กูรู้พี่กูมีปมแบบนี้แต่ไม่จำเป็นต้องมาล้างสมองกูให้คิดด้วย (อยากสวนพี่ว่า ถ้าให้เชื่อใจแค่พ่อแม่ แล้วพี่ล่ะ แต่ก็กลัวโดนแม่ด่า แม่รักพี่มากกว่ากูอีกมั้ง มาทีไรนี่กูหมาหัวเน่า เรียกทีไรไม่มีใครสน)
ซึ่งกูเบื่อมาก กูอยากได้วิธีทำให้พี่หยุดพูดแบบนี้สักที ถึงจะรู้เป็นสันดานเถอะ แต่กูล่ะเบื๊อเบื่อ จะขอให้พ่อแม่ช่วยก็กระไร แม่ก็ดูจะรักพี่ไม่ใช่น้อย รักเหมือนลูกแท้ๆ ด้วย
>>706 เอาเป็นว่าทำงานเกี่ยวกับกราฟฟิคน่ะ มีงานป้อนประจำ แต่ก็ไม่ได้มีเงินมากมาย ต้องใช้คอมใหญ่ทำงานน่ะ อุปกรณ์มันย้ายไปไหนไม่ได้เลยต้องทำที่บ้าน ที่เลือกทำงานนี้เพราะไม่ต้องเสียค่าเดินทาง เคยออกไปทำงานนอกบ้านเหมือนกัน แต่ด้วยภาระตามที่เล่าไปแล้วก็คุ้มเสียพอกัน T__T
ขอบปรึกษาและระบายหน่อย ตอนนี้จะทำไงดีวะคนรู้จักชอบส่งงานมาให้ทำ แล้วชอบทำให้ดูเป็นหนี้บุญคุญ แต่เอาจริงๆ ตั้งกะมันส่งมาเนี่ยถ้าคิดเป็นเวลาที่เสียไปกูโคตรจะขาดทุน เสียเวลา เสียโอกาส เสียสุขภาพจิตไปเยอะมาก
แถมช่วงหลังๆ ดันทะลึ่งส่งงานเข้ามาบริษัทที่กูทำอยู่อีก ซ้ำราคาก็ไม่ได้ส่งมาเป็นงานบริษัทราคายังกะฟรีแลนต์ ถ้ารับเข้าบริษัทน่าจะขาดทุนยับเยินแน่นอน แถมส่งผลไปยังช่วงประเมินปลายปีอีก พอกูปฏิเสธดันจะทะลึ่งส่ง mail ไปหลอกหัวหน้ากูอีกว่ามันไม่ยอมรับงาน แถมช่วงนี้งานในบริษัทก็เยอะอยู่แล้วคราวก่อนปั่นให้มันยันตี 4 ทุกวัน บวกกับกูไปงานประจำตอน 8 โมงเช้า พอเสร็จงานมายเกรนกับน้ำย่อยไม่ค่อยดีค่าหมอก็จะมากกว่าค่างานที่ทำไปทีนึงแล้ว กูควรจะทำยังไงต่อไปดี
ทำไม พวกผู้ใหญ่ถึงกับความจริงว่าลำเอียงไม่ได้วะ ทั้งที่เห็นตำตาเนี่ย วันนี้ แค่ใส่ว่า ใครบอกว่าเลี้ยงมาเหมือนกัน แล้วยกตัวอย่าง(เพราะหงุดหงิดที่โดนหาว่า ทำไมไม่เสียสละให้น้อง ไม่คิดถึงน้อง แล้วน้องเคยช่วยไรกูมั่ง) สุดท้ายก็อึ้งละบอกว่า ก็เกิดก่อน เป็นพี่ ย้อนแย้งไปไหม
กูมีปัญหาเรื่องสัญญาลมปากกับที่บ้านว่ะ ก่อนหน้านี้แม่เคยสัญญาว่าจะพากูไปเที่ยว เพราะตอนแรกกูจะไปเองกับเพื่อนแต่แม่บอกเดี๋ยวพาไป กูก็นัดกับเพื่อนไว้ วันจริงก็ไม่พาไป แถมมาแกล้งพูดใส่กูว่า ไม่ไป...(สถานที่)แล้วเหรอ เป็นเชิงให้กูรีบแต่งตัวอะ ต่อมากูสัญญากับแม่ แล้วกูไม่ได้ทำตามที่พูด เขาเลยบอกกูว่า เป็นเด็กทำไมหัดผิดสัญญา คราวหลังเขาจะไม่เชื่อกูแล้วไรงี้ กูเสียใจมากเลยนะเว้ย กูก็เลยทำตามที่สัญญาไว้กับเขา พอมาครั้งนี้กูคุยกับเขาให้พากูไปที่ๆนึงหน่อย คุยก่อน 2 วัน พอวันจริงเขาก็ไม่พากูไปว่ะ อ้างว่าฝนตกเดี๋ยวน้ำท่วมบ้าง นี่บ่ายแล้วไปตอนเย็นละกัน(พอตอนเย็นก็ไม่พากูไปบอกดึกแล้ว เขาอยากนอน)
กูผิดหวังว่ะ เขาบอกกูประมาณว่าไม่ชอบให้กูผิดสัญญาแต่เขาจะผิดสัญญากี่ครั้งก็ได้เหรอวะ
>>712 คำสัญญาของพ่อแม่แม่งเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกมึง มีแต่เรานี่แหละที่ต้องรักษาสัญญา ตอน 8 ขวบ แม่บอกกูว่าถ้าสอบได้ที่ 1 จะซื้อ PS2 ให้ ไอ้สัส กูสอบได้ที่หนึ่ง 4 ครั้งในชีวิต ติดจุฬา ยันเรียนจบมา กูยังไม่เคยแตะ PS2 เลย ชีวิตนี้เลยถือคติอยากได้อะไรก็หาเอาเอง อยากทำอะไรก็ต้องทำเอง อันนี้แม่ก็สอนกูมาเหมือนกัส
>>714 คือแม่กูบทจะใจดีก็ใจดี เข้าใจวัยรุ่น บทจะดุก็ดุชิบหาย ทุกวันนี้กูยังกลัวแม่อยู่เลย แม่เปิดกว้างมาก เข้าใจเรื่องกูเป็นสาววาย เขียนเอ็นซี แต่ไม่เคยเข้าใจเรื่องเกม ตอนเด็กกูโดนหักแผ่นเดอะซิมส์ของแท้ที่เก็บเงินซื้อเองมาไม่รู้เท่าไร มาทุกวันนี้ที่กูลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยแม่ได้ว่ามีสตรีมแล้ว ให้ตายก็หักแผ่นกูไม่ได้ แค่นั้นแหละ
เอาจริงกูมีปมเรื่องครอบครัวนะ หนักด้วย ถ้าช่วงดาวน์ก็จะพังสุดกู่ แต่ถ้าไม่ดาวน์ก็ขำๆอ่ะ พ่อกูนี่ถ้าพูดจริงๆคือเลว เล่นยา เล่นพนัน เอาไม่เลือก เคยพยายามปล้ำน้ากู เคยเสนอเงินให้ลูกพี่ลูกน้องแม่มาเป็นเมียน้อย เคยเอาปืนจ่อแม่ให้แม่นอนด้วย สารพัด ก็สมควรโดนแม่ทิ้งอ่ะ ส่วนกูก็ใช้ชีวิตของกูไป เรื่องพวกนี้มันเป็นปม แต่มันทำลายอนาคตเราไม่ได้ว่ะ กูรู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่ 14 ฟูมฟายอยู่แปปนึงแล้วตั้งหน้าตั้งตาเรียนของกูไป
>>713 กู>>712 เอง มึงพูดละกูนึกได้ กูเคยขอว่าถ้ากูได้เกรด 3.9 ขึ้น กูขอเงินสี่พัน(กูอยากได้ของมากๆ) พอกูได้จริงไปก็ไปขอ แม่กลับถามว่าสัญญาตอนไหน แล้วจะเอาเงินไปไหนเยอะแยะ พูดจนกูรู้สึกว่ากูมันเหี้ยเลยอะ จบไปสรุปกูได้มาหนึ่งพันเป็นค่ากินอยู่ทั่วไปไม่ใช่ที่ตกลงกัน พอมาเร็วๆนี้กูขอเงินอีก กูขอว่าถ้ากูได้ 3.8 ขึ้นเนี่ยขอสัก 1-2พันไรงี้ เค้าก็โอเคนะ วันประกาศผลกูดันได้ 4.00 เฉยเลย แม่กูดีใจนะพากูไปกินหมูกระทะไรงี้ กูถามว่าไปกินแล้วจะได้เงินด้วยมั้ย เขาบอกว่าได้ ตอนนี้กูยังไม่ได้อะไรเลย
กูเริ่มปลงละ ฟัค เกรดแม่งแดกไม่ได้ กูหันไปรับทำงานแทนหวังจากแม่ละ กูทำงานนี่ได้เงินแน่ๆไม่ต้องมารอ เฮ้อ
>>716 เอาน่ะ มึงทำงานมึงยังได้ตังค์ กูขายกาแฟให้แม่ ช่วงเทศกาล 10 ปีก่อนได้วันละ 50,000 รวมๆแล้วเกือบสองแสน ตังค์สักบาทกูยังไม่ได้ แม่พาไปกินหมูกระทะ 99 บาทก็หลงดีใจ มาคิดได้ตอนนี้คือเขาไม่ต้องจ้างคน รับเงินเข้ากระเป๋าเต็มๆนี่หว่า
ทุกวันนี้แม่กูไปเปิดร้านอาหารที่ตปท. เขาจ้างคนชม.ละ 9 ยูโร เวลากูไปช่วยสักเซ็นต์ก็ไม่ได้ ช่วย 2 เดือน ได้เงินกลับมา 500 ยูโร เท่ากับที่เขาจ่ายพนักงานปรกติเดือนเดียวด้วยซ้ำ 55555555555
>>716 เกรดนะทำเงินไห้มึงได้นะ ในระยะยาว แต่มึงต้องรอจบ มหาลัยก่อน อย่างถ้ามึงเข้าคณะเมพๆ ม เมพๆ เงินเดือนไม่ไช่น้อย ถ้าจะทำงานไปด้วยระวังกระทบผลการเรียน อย่างบิลเกตมันเรียนไปด้วยทำงานด้วย แล้วทำได้ยอดเยี่ยมทั้งคู่เพราะมันเทพไง คนปกติทำไม่ได้นะโว้ย บิลเกตมันอ่านแปๆก็ได้ a แล้ว แถมเป็น a ฮาร์วาด
ขอบ่นหน่อยนะ
ปกติแม่จะขอกูเป็นประจำเดือนละ 2000 โดยแม่สัญญาว่าจะคืนให้ (แต่ก็ไม่เคยคืน)
อยู่ๆเดือนนี้ แม่มาขอเงินเดือนที่พึ่งออกของกูเกือบ 80เปอร์เซ็นต์จากที่กูได้ บอกจะเอาไปจ่ายค่านู่นนี้ แชร์ ค่าทุนของงานเขา ฯลฯ
คือ...แล้วกูต้องใช้ปะ?
กูให้ได้นะ กูให้ได้จริงๆ แต่อย่าสัญญาเลยว่าจะคืน กูไม่เชื่อแล้ว...
พอกูมีทุนจะทำอะไรได้หน่อย ก็มาสกัดกันแบบนี้ ขืนเป็นแบบนี้เรื่อยๆ กูไม่ไหวนะ....
เอาตรงๆกูว่าเรื่องสัญญาครอบครัวนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ ถึงจะมาอ้างว่าฝึกห่าเหวไรก็เหอะ กูก็เคยสัญญาไว้หลายเรื่องกับพ่อแม่อยู่ บางเรื่องก็ได้ บางเรื่องเค้าก็ไม่ให้ บางเรื่องกูทำไม่ได้ตรงสัญญาเค้าก็ให้ อินดี้ชิบหาย เวลาทวงสัญญา ก็เจอการ์ดผู้มีพระคุณ งตลอด เอาตรงๆบ้านกูเหมือนมี ขาวกับดำอะ พ่อกูจะเป็นขาว แม่เป็นดำ แต่ตอนนี้กูก็ปลงละเพราะเริ่มเข้าใจอะไรหลายๆมากขึ้นด้วยมั้ง
กูโคตรโชคดีเลยที่แม่เข้าใจเรื่องสัญญากับเด็กไรเงี้ย
กูเป็นเด็กตจว.ไง แต่เพิ่งเคยไปดรีมเวิลด์ครั้งแรกตอนจบม.6 นะ แม่พาไปนี่ละ เพราะเขาสัญญากับกูไว้ตอนเด็กๆ
เอาจริงๆกูไม่ติดใจอะไรกับคำสัญญาแล้วนะ เพราะกูจำได้ว่าตอนนั้นกูเด็กมาก แต่พอโตมาก็รู้ว่าไอ้สวนสนุกนี่อยู่ไกลบ้านมากๆ จะไปคงลำบาก
แม่กูบอกว่าถ้ามีลูก อย่าไปสัญญาอะไรมั่วซั่ว เด็กมันจำ ถึงมันจะเป็นเด็ก แต่มันฝังใจกว่าผู้ใหญ่
กูซึ้งแทบร้องไห้เลยที่แม่ใส่ใจกูขนาดนี้
พ่อแม่งชอบหยิบขนมกูไปกินว่ะ ครั้งสองครั้งยังพอรับได้นี่แม่งถี่ชิบหายจนกูหัวร้อน กูแค่วางไว้เฉยๆแม่งเดินมาหยิบเอาไปแดก บางอย่างกูซื้อมากะจะกินตอนเล่นคอมฯ พอไปดูอีกที่ อ้าว หาย กูไปเที่ยวซื้อขนมห่อใหญ่กลับมา วันจะหยิบมากิน หาย พอกูไปเที่ยวแล้วซื้อขนมเดิมกลับมากินอีก หาย ครั้งที่สาม(กูมีความพยายามสัสๆ)ซื้อขนมเดิมกลับมา หายไป70% บางทีกูเอาขนมใส่ตู้เย็นรอจะกินตอนที่มันเย็น เปิดตู้เย็น หายไปครึ่งนึง ไอเหี้ยยย ตังค์กูด้วย หัวร้อน ขนมบางอย่างแม่งก็แพง
ตักขี้แมวไปใส่ถุงชีโตสแล้วเอ็นจอย
มึง ทำไงดี บ้านกูก็พอมีตังค์ แต่เนื่องจากแม่กูมีพี่น้องหลายคน คือคุณตากับคุณยายลูกดก แล้วฐานะก็ไม่ได้ดี แต่แม่กูมาแต่งงานกับคนค่อนข้างมีฐานะ ครอบครัวกูเลยสบายกว่าญาติฝั่งแม่คนอื่นๆ แต่คือปัจจุบันก็เก็บหอมรอมริบอยู่ แม่กูก็ไม่เคยเก็บเงินได้เยอะ เพราะต้องคอยช่วยเหลือญาติมาตลอด เรื่องช่วยเหลือญาติ ความคิดมันส่งต่อมาถึงกู คือปัจจุบันกูก็มีเงินเก็บ แล้วกูไม่ได้เที่ยวเลยตั้งแต่เรียนจบ กูคิดแต่จะเก็บๆ เกิดวันนึงมีความจำเป็นต้องใช้เงินขึ้นมา หรือวันนึงญาติกูเงินหมดตัว จะทำยังไง // ที่กูอยากถามคือ กูคิดมากไปมั้ย บางทีกูก็สงสารญาติบางคน อายุ 50 แล้วยังต้องทำงานเป็นลูกจ้างเค้า เพราะต้นทุนคือแทบไม่มี การที่กูมีญาติสองฝั่ง ฝั่งแม่กับพ่อ ที่ฐานะต่างกัน ทำให้กูใช้เงินประหยัดมากๆ กูไม่กล้าไปเที่ยวแบบญาติฝั่งพ่อ
ส่วนเพื่อนกูงงว่าทำไมกูขี้เหนียว แต่กูไม่เคยเล่าให้มันฟังเรื่องญาติฝั่งแม่ของกู
อย่างนึงที่ดีคือ ญาติๆกูจิตใจดีงาม ไม่ค่อยสร้างปัญหา แต่ก็นะ กูชอบนึกโทษคุณตากับคุณยาย ว่าทำไมต้องมีลุกเยอะขนาดนี้วะ สมบัติให้ลุกก็ไม่มี กูสงสารญาติกูมาก บางครั้งธรรมะทำให้กูปล่อยวาง และกูก็รู้ว่าญาติกูเรียนรู้ที่จะปล่อยวางเช่นกัน แต่ชีวิตแม่งไม่ง่ายเลยว่ะ ญาติกูเคยเล่าว่าเคยทำงานแล้วก็โดนหัวหน้าจิกๆ จนต้องแอบมาร้องไห้คนเดียว เฮ้อ กูอยากช่วยญาติมากกว่านี้ แต่ตอนนี้กูก็ได้แต่เก็บตังค์ไปเรื่อยๆ
ขอบ่น กูรำคาญแม่ตัวเองอะ คือกูไม่ได้เกลียดแม่นะ แต่ทัศนคติ กับวิถีชีวิตทุกอย่างมันไม่ไปทางเดียวกันเลยอะ แม่เลยทำไรก็ดูขัดหูขัดตากูไปหมด ถ้าเจอเพื่อนนิสัยแบบนี้ กูตีตัวออกห่างเลยนะ แต่นี่เป็นแม่ไง มันเลยทำให้กูกับแม่มีเรื่องไม่เข้าใจกันหลายเรื่อง กูพูดตรงๆกับเขา มีเหตุผลของตัวเองเสมอ แต่เขาก็มีความคิดว่ากูเกิดทีหลัง อย่าไปเถียงเขา เขาเกิดก่อนมีประสบการณ์มากกว่า
(เหตุผลที่เขายกมาแค่นี้กูก็ไม่โอเคละ) กูเรียนมหาลัยไกลบ้าน ตอนปิดเทอมกูจะไม่กลับบ้านก็ได้ แต่กูก็พยายามกลับ กูพยายามเปิดอกคุยกับเขาว่าพฤติกรรมแบบไหนที่กูไม่ชอบ คือมันเป็นเรื่องจุกจิกไง มันไม่ได้เดือดร้อนชีวิตกูมากหรอก แต่เจอหลายๆจุกจิกเข้ากูก็หงุดหงิดได้ทั้งวันเลยว่ะ แต่เขาก็ไม่ยอมปรับปรุงตัว อ้างว่าแก่แล้วจะให้กูคาดหวังอะไรเขา
มึง กูอยากปรึกษาปัญหาว่ะ พอดีกูมีแฟน ละเกรดแฟนกูเหมือนจะติดเอฟ กุคบโดยพ่อแม่แฟนกูไม่รู้นะ แต่กุคิดว่าแม่แฟนรู้แต่ไม่รู้ว่าใคร ส่วนฝั่งกูมีแม่กูรับรู้แต่เขาบอกว่าเหมือนให้เป็นเพื่อนกันไปก่อน ละกูกลัวเรื่องจะโดนบังคับให้เลิกกันชิบหายอ่ะ ถ้าสมมติว่าแฟนกูโดนบังคับให้เลิกกับกู แต่กูไม่อยาก กูอยากพิสูจน์ให้เขาดูอะ ว่ากูช่วยกันทำให้ดีขึ้นได้ กูคิดถูกมั้ยวะ กูควรทำแบบที่กูว่ามั้ยอ่ะ
>>733 กูว่าเรื่องนี้มึงต้องฟังผู้ใหญ่ แต่ฟังเฉยๆไม่ต้องเชื่อฟังก็ได้ คือฟังเค้าแนะนำแต่มึงต้องตัดสินใจเอง เพราะจะเลิกหรือจะคบ คนที่ทุกข์ที่สุดก็คือมึง ถ้าคบต่อ แล้วมึงลากแฟนมึงจบไม่ได้ มันไม่จบตกงานเกาะมึงเป็นปรสิต มึงโอเคมั้ย กรณีที่ดีคือมันเรียนจนจบได้ ส่วนถ้ามึงเลิก มึงว่าจะมีคนอื่นมาจีบมั้ย ดีกว่าเดิมหรือห่วยกว่าเดิมหรือจะโสด หรืออีกทางคือบอกแฟนมึงเลยว่ามึงจะช่วยเต็มที่แต่ถ้าเรียนไม่จบต้องเลิก คิดดีๆว่าทางไหนที่มึงน่าจะทุกข์น้อยที่สุด
เกิดความรู้สึกว่าเพื่อนที่ตัวเองคบมา 5+ ปีไม่มีใครแคร์มึงเลยจริงๆ และไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพื่อน
กูไม่ใช่เพื่อนที่ดีนัก(ไม่ได้พร้อมให้เวลาคุยตลอดเวลา)
แต่ปกติถ้ามีใครเรียกหาหรือดูไม่ดี กูเข้าไปช่วยเหลือเสมอ บางครั้งกูอยากเรียกหาซัพพอร์ตทางใจจากเพื่อนกู แต่กูก็ไม่กล้าเรียก เพราะกูคิดว่ากูอาจจะได้ซัพพอร์ตที่มาจากความสงสาร ไม่ใช่ความจริงใจที่เขาอยากให้กูอยู่ กูยังมีค่า กูยังเป็นเพื่อนเขาอ่ะ
กูควรรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง หรือกูควรทำยังไงให้กูเลิกรู้สึกแบบนี้และมั่นใจในตัวเองมากขึ้นวะ
เพื่อนโม่ง กูโดนญาติฝากลูกพี่ลูกน้องกูที่วันๆไม่ทำห่าไรเลย เรียนก็เรียนไม่จบ ให้เข้าทำงานบริษัทกูอะ แล้วกูผลัดๆไปหลายรอบแล้ว พอมีวิธีปฏิเสธแบบซอฟท์ๆปะ
กู 738 เอง วิชากูกับแฟนที่เรียนกันตัด F ตามคะแนนสอบก่อน ถ้าคะแนนผ่านถึงเอาคะแนนเก็บมารวม แล้วตัดเกรด ซึ่งข้อสอบก็ยากบรรลัยนั่นแหละ
>>742 บอกว่าคนอื่นในบ.จะมองยังไง เพราะฝากเข้ามา ข้ามหน้าข้ามตาพนักงานคนอื่น ชาวบ้านเขาเตรียมตัวเพื่อเข้าบ. แต่ไอ้นี่เรียนไม่จบแต่เข้ามาได้ มันจะเป็นผลร้ายกับตัวลูกพี่ลูกน้องมึงนะ จะโดนคนมองไม่ดี มึงก็บอกๆไปว่าอย่างน้อยก็ขอให้เรียนจบให้ตรงสาย อะไรก็อ้างๆไป
ปล.กูมั่ว
เกลียดแม่ตัวเอง ขี้งก ชอบทำให้กุอาย ชอบห้ามชอบขัด ความคิดไม่เหมือนแม่บ้านอื่น กุได้บาร์บี้มาจากญาติตัวนึงตอนเด็กๆ ทุกวันนี้กุยังไม่เคยได้เล่นเลย เพราะแม่ไม่ให้กุแกะออกกล่อง ทุกวันนี้กุเป็นคนขาดความั่นใจอย่างเห็นได้ชัด แน่นอน กุเชื่อว่าทั้งหมดเป็นความผิดของแม่กุ ล่าสุดเพื่อนชวนไปค้างที่บ้านช่วงปีใหม่(หญิงล้วน) กุไม่อยากไปหรอก เพราะชอบอยู่บ้าน แต่ก็โง่เองที่ไปถามแม่ว่าไปดีมั้ย… จนวันนี้ทะเลาะกัน แม่กุเอาเรื่องนี้มาพูด “บ้านตัวเองไม่ชอบอยู่หรอ เป็นอะไร ชอบไปอยู่บ้านคนอื่น” อีเหี้ย กุไม่เคยได้ทำตัวเหมือนวัยรุ่นทั่วไปสักที ทำไมวะ แค่นี้กุยังเป็นเด็กดีไม่พออีกหรอ เสื้อผ้ากุทุกวันนี้ยังใส่รวมกับแม่อยู่เลย อายเพื่อนชิบหาย ไปไหนก็ใส่แต่เสื้อยืดเกงยีน อยากแต่งตัวบ้าง แต่กลัวแม่จะไม่ชอบ คิดไปเองต่างๆนานา จนไม่กล้าทำอะไรเหมือนคนอื่น ทะเลาะกันรอบนี้มันทำให้กุนึกถึงเรื่องตอนมอต้น ตอนนั้นกุไปว่ายน้ำกับเพื่อนตอนวันหยุด (แน่นอนหญิงล้วน) กลับบ้านแม่ แม่หาว่ากุไปกับผช ควยเถอะสัส วันนี้เป็นครั้งแรกที่กุนึกอยากหนีออกจากบ้านไปเป็นกะหรี่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ติดโรคให้ตายๆห่าไป กุน่าจะมีความสุขกว่ามีชีวิตอยู่ในนรกแบบนี้
อึดอัดเวลาอยู่กับพ่อ จะบอกยังไงดีวะ พ่อเป็นโรคขี้น้อยใจและก็ชอบประชด เวลามีอะไรมากระทบนิดเดียวจะด่ายาวไปทุกเรื่องได้
เช่นพวกแบบ เวลาพ่อกูขับรถไปส่งกูที่ไหน มีรถมาปาดหน้า ก็จะเริ่มพูดว่าคนพวกนี้ไม่มีวินัย ซักพักก็จะเริ่มลามมาด่ากู คนที่บ้าน กลายเป็นบอกว่าพวกกูไม่มีวินัย ทำไรก็จะไม่เจริญ ซึ่งกูงงมาก โยงมาจากไหนวะ
อีกเรื่องคือพ่อจะหอมแก้มกูทุกวันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่ว่าพ่อกูจะชอบทำให้หงุดหงิดอะ ชอบมาหอมแรงๆ แล้วข้างๆ หู ซึ่งกูไม่ชอบมากๆ
เวลาทำแล้วกูจะอารมณ์เสีย ปัดหนี พ่อก็จะโมโหแล้วก็น้อยใจว่าเดี๋ยวนี้หอมไม่ได้แล้ว แล้วก็จะยิ่งทำแบบที่กูไม่ชอบ
กูหงุดหงิดมากเลยมึง นี่แค่พูดก็หงุดหงิดละ จะทำยังไงให้พ่อกูเลิกทำแบบนี้ซักทีวะ กูก็โตแล้วทำงานแล้ว บางทีต้องมาเสียเวลาทำงานเร่งด่วนเพราะพ่อไม่ยอมให้ส่งงานก่อน บอกว่าเค้าต้องสำคัญกว่างานนะ กูโฟกัสผิดจุด แล้วก็ด่า
มึง ยายกูติดพนันมากเลย เดินทางทุกวันรวม7-8ชม.เพื่อไปบ่อน
เอาเงินเกษียณมาถลุงไม่กี่วันจนหมดทุกต้นเดือน แม่กูเครียดมากเพราะตัวเองใจอ่อนชอบให้ตังค์ตลอด ทั้งๆที่บอกดีๆหรือด่าก็ยังไม่ยอมเลิก(อยู่คนละบ้านกันเลยห้ามเดินทางไม่ได้)
ยายกูยืมเงินคนอื่นไปทั่ว แถมสังคมเพื่อนแกที่ไปเล่นที่นั่นแม่งก็ไม่ค่อยดี ชอบหลอกเงินลูกหลานไปเล่น
กูไม่รู้จะทำไงว่ะ ว่าจะโทรหา1323เบอร์แก้ปัญหาติดพนันก็ไม่รู้จะแก้ยังไงเพราะยายกูก็ชอบแก้ตัวบ่อยๆว่าไม่ได้เล่นเยอะขนาดนั้น(แต่อาทิตย์นึงหยุดอยู่บ้านครั้งเดียว) แล้วเจ้าตัวไม่อยากเลิกกูก็แก้อะไรไม่ได้ว่ะ
กูเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด เป็นจังหวัดบ้านเกิดของพ่ออยู่ ไม่ได้ไปมาเป็นสิบปีแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ไปคือตอนปู่กูตาย
ทีนี้พ่อได้เจอญาติๆฝ่ายพ่อ เค้าก็ต้อนรับกูดีนะ ชวนกินข้าวกินเหล้า ขากลับยังบอกว่าอยากให้มาบ่อยๆ ปีละครั้งก็ยังดี
ฟังดูเหมือนจะอบอุ่นแต่กูอึดอัดว่ะ เพราะในความรู้สึกกูที่มีความคิดแบบคนเมือง กูชอบการอยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่า
ไม่อยากวุ่นวายกับใครถ้าไม่จำเป็น ไปหาญาติฝ่ายพ่อรอบนี้เหมือนไปเจอคนแปลกหน้าอ่ะมึง
ในขณะที่ฝ่ายญาติมีความคิดแบบคนต่างจังหวัด ต่อให้ไม่เจอกันนานก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า คิดว่ายังไงก็เป็นคนในครอบครัว
https://pantip.com/topic/37238209
ประเทศไทยแม่งเป็นไรกับพ่อแม่วะ พ่อแม่เหี้ยเข้ากับลูกเขยลูกสะใภ้ไม่ได้ แก่จะตายห่าไม่รู้จักปล่อยวางห่วงลูกสมควรโยนทิ้งซะ
กูเคยบอกพ่อแม่กูว่า หากแก่ไปแล้วเหี้ยตอนแก่กูทิ้งจริงๆ นะ เพราะพ่อแม่กูเป็นคนบอกเองว่าจะไม่เลี้ยงคนเหี้ย
แต่ดีนะพ่อแม่กูดี กูต้องให้พ่อแม่กูอยู่ในกรอบบ้าง หลังตีกรอบให้กูมาตลอดจนได้ดี
พ่อกับแม่กูประมาณ70 บางทีท่านก็พูดเองเลยว่า คนแก่ขึ้นก็เห็นแก่ตัวมากขึ้น มันแล้วแต่เขาจะปรับตัวยังไง แล้วมึงจะปรับตัวยังไงอะ
พ่อเป็นคนชอบยัดเยียด ควรทำไงดีวะ อย่างเช่น กูพูดเล่นอยากได้อันนี้ (กูบอกด้วยพูดเล่น) พ่อก็พยายามจะบังคับให้กูต้องเอาให้ได้จนแบบ กูหรือพ่อกันแน่ที่อยากได้...ควรทำไง บอกตรงๆ ไปก็ดูจะทำอีก
>>760 เออ กำลังจะมาบ่นเรื่องแม่ แม่กูก็อายุ 55 แต่กูเป็นคนอยู่ติดบ้าน นานๆทีจะกลับบ้านกูก็ไม่ออกไปไหน แถวบ้านมีสวนสาธารณะอยู่ แม่ชอบไปออกกำลัง แล้วเขาชวนกู กูก็ไม่ยอมไป กูไม่อยากจะก้าวพ้นรั้วบ้านอะ เขาก็งอแงว่าให้ไปไหนด้วยกันไม่ใช่เลยใช่มั้ย ลูกบ้านอื่นเค้าปิดเทอมก็มากับพ่อแม่เป็นกลุ่มเป็นก้อน แล้วลามมาด่าเรื่องกูอ้วน แม่ดูแลมาดีๆ มาปล่อยตัวให้อ้วน ลามไปเรื่องกูไม่รักแม่ ไม่ห่วงแม่ บางทีกูเผลอทิ้งจานคาอ่างไว้ไม่ล้าง ก็บ่นยาวว่าแม่บ้านอื่นอายุเท่าเค้า ลูกเค้าให้แม่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำงานบ้านแล้วแต่บ้านนี้ยังต้องปากเปียกปากแฉะ เออ เอาจริงๆมั้ย แม่งอแงจนกูไม่อยากอยู่ใกล้ๆละ แต่กูเลือกที่จะกลับบ้านทุกวันหยุดยาว ยอมกลับมาเพื่อเสียสุขภาพจิตให้เค้าด่าทั้งวัน เพราะกูรักเค้า แต่เค้าก็ไม่ได้คิดแบบกูนะ ยังมองว่ากูเป็นลูกเหี้ยอยู่ดี 555555
เคยทิ้งจานไว้ในอ่างแล้วลืมล้างเหมือนกัน ตอนนั้นบ่นยังกับกูสร้างตราบาปให้แก่มนุษยชาติ หลังจากนั้นกูเลยล้างดะเลย คราวนี้โดนด่าว่าล้างถี่เกิน เปลืองน้ำอีก เหี้ยเอ้ย 55555
เห็นพวกมึงแม่ติดพวกมึงแล้วอิจฉา กูเป็นประเภทติดพ่อติดแม่ชอบนอนกอดซุกท่านตั้งแต่เด็กจนจะเข้าเลขสอง โดนด่าด้วยว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่น 😂 กูอยากให้แม่กูติดกูบ้างอะ อยากให้แม่กอดกูเวลากูตื่นบ้างไม่ใช่กอดตอนฟุบหลับ
กูนี่ตัวแม่เหล็ก นอกจากพ่อแม่ติดกูแล้ว ญาติๆ ยังติดกูด้วย
เหมือนม่ีพ่อแม่หลายคนเลย...
พ่อแม่กูเป็นสายบ้าซื้ออาหารเสริม กลับบ้านไปทีเจอทั้งพวกโสมเม็ด ซุปไก่ ไปจนถึงคอลลาเจนและพวกชงกินลดน้ำหนัก พอกูเตือนก็มาบอกกูว่าลองกินดูก่อนอย่าเพิ่งตัดสิน อย่าซีเรียสอย่าจับผิด ง่ายๆคือยัดเยียดให้กูกินด้วยนั่นแหละ ล่าสุดจับได้คาหนังคาเขาว่าสั่งยาลดน้ำหนักแบบชงมาสามแพ็ค จับได้เพราะมาบอกกูว่าร่างกายแปลกๆ พอถามไปว่าทำไรมาก็บอกเปล่า กินไรมาบอกกินน้ำผลไม้ กล่องอยู่บนโต๊ะ ไอ้ห่าเอ๊ย ยาลดน้ำหนักแบบผงชงผสมน้ำ เฉ่งไปชุดนึงแล้วให้ไปหาหมอเลย มีวิธีไหนทำให้ตาสว่างมั้ยวะ นอกจากจะด่าให้เสียแล้วตัดขาดแม่งกันไปเลย
>>770 สอนพ่อแม่มึงอ่านผลการวิจัย อ่านส่วนประกอบของผลิตภัณฑ์ว่าตัวนี้ใช้ทำอะไร ตัวนี้มีฤทธิ์อะไร ขัดกับสารตัวไหนอะไรยังไง สะสมในร่างกายไหม ถ้าสอนไม่เป็นก็สอนพ่อแม่มึงเปิดกูเกิ้ลก่อนซื้อ
เรื่องบางเรื่อง ปากลูกไม่เชื่อเท่าปากชาวบ้าน
พ่อแม่มึงยังคงซื้อแต่มีสติและลดมากกว่านี้
จริงๆอายุเท่านั้นกินพวกวิตามินซี เมล็ดองุ่น นํ้ามันปลา แคลเซียม กลุ่มบำรุงร่างกายก็พอ พวกคอลลาเจน ลดนํ้าหนักกูว่าไม่เหมาะกับอายุพวกท่านเท่าไหร่(เดาจากที่มึงโตจนเล่นโม่งแล้วนะ)
ปล. อ่านส่วนผสมและเลือกยี่ห้อและร้านค้าที่เชื่อถือได้นะมึง ถ้ามึงกินเนื้อมากแล้วขี้เหม็นมาก ดำมาก มันก็เหมือนกัน you are what you eat กินอาหารเสริมกากๆก็จะมีสุขภาพกากๆ อาหารดีๆ หรืออาหารเสริมดีๆถึงจะโอเค ถ้าออกกำลังกายด้วยจะทำให้ดูดซึมสารอาหารในอาหารเสริมได้ดีขึ้นด้วย
พ่อกูไปโดนอีหุ้นจีนหลอกเอาข้อมูลไปบอกว่าจะให้เงิน เหี้ย มึงมีพ่อแม่แก่เฒ่าเข้าถึงเนตได้ระวังไว้นะมึง
พอกูเตือนว่ากูไม่ได้ส่งให้ไม่เป็นคนแบบนี้
กูเรียนเพื่อให้ฉลาดรู้ทันกลโกงไง วุ้ยยย
เบื่อกับการที่ต้องคอยพูดว่าไม่เป็นไรๆทุกครั้งทั้งๆที่กุเบื่อชัวิตแบบนี้จะตายอยู่แล้ว
กุถูกพ่อด่าเรื่องไปส่งเรียนพิเศษ กุกลัวไม่มีคนไปรับเลยร้องไห้ แบบ..ทำไมถึงไปรับกุแบบไป-กลับไม่ได้ แค่อาทิตย์ละวันเอง แล้ววันนั้นกุร้องไห้ระบายกับแม่ แม่ก็อยู่ข้างกุ เเต่แกชอบพูดเหมือนกุอ่อนแอ แบบแกเข้าใจว่ากุร้องไห้เพราะถูกพ่อดุ แต่ลึกๆ แล้วมันไม่ใช่เลย กุแค่เสียใจที่ไม่มีคนไปรับ-ส่งกุมากกว่า วันนี้พ่อก็พูดดีกับกุแล้ว แต่แม่ก็ถามพ่อขึ้นมาอีกว่าวันนั้นดุกุทำไม กุร้องไห้เลยไรงี้ แล้วพ่อก็โมโหอีก หาว่ากุคิดมากกับเรื่องแค่นั้น เห้อ กุอึดอัดว่ะ กุเข้าใจว่าแม่ห่วงกุ แต่บางทีกุก็ไม่เข้าใจเจตนาแม่อยู่ดี ตอนกุระบายร้องไห้กับแก แม่ก็ทำเหมือนไม่ค่อยใส่ใจ กุสับสนไปหมดแล้ว ตอนนี้พ่อก็ไม่คุยกับกุอีก
กูเบื่อแม่ตรงที่แม่ชอบพาลใส่คนอื่นอะ เข้าใจอารมณ์มะ นางอินละครละหันกลับมาด่าลูก บางทีพ่อกูอยู่เฉยๆยังโดนแซะ แซวหน่อยก็ดราม่ายกใหญ่หาว่าก็ไม่รักกันนี่นั่นนี่ ทีตัวเองว่าคนอื่นละไม่เป็นไร ชอบตะคอกใส่พอเขาเสียงดังกลับก็ดราม่า กูนับถือใจพ่อกูจริงๆทนอยู่กับคนแบบนี้ได้เป็นสามสิบปี
ใครมีคนที่บ้านเป็น แบบกุบ้าง วะ ชอบมาจิกหัวใช้กุทำโน่นนี่ หรือ ไม่ก็ซื้อของ เวลา กุเล่นเกม MMORPG ตลอด เลย พอ กุบอกกลับว่า มันหยุดไม่ได้ ต้องตีบอสให้จบก่อน เขาก็ตอกกุกลับมาว่าแค่นี่เมิงห่วงเล่นหรอ? เชี่ย MMO นะ ไม่ใช่ Offline จะให้มากด หยุดได้ แค่หายกลางคันยาวๆมันก็เสียมารยาท กับคนในเกมพอละ บอกไปก็ไม่เข้าใจแล้วว่ากุ อีก ว่าเห็นเกมดีกว่า คนที่บ้าน กุนี่อยากไปหาซื้อห้อง หรือ เช่าให้ไกลจากคนที่บ้านจิงๆ
>>779 แล้วมึงยังต้องใช้เงินที่บ้านมั้ย ออกไปเช่าห้องอยู่มีตังค์จ่ายเองมั้ย หามาจ่ายเองนะ แล้วมึงอยู่บ้านก็ต้องกินของกินที่บ้านมั้ย ใช้ของใช้ที่บ้านรึเปล่า ถ้ามึงยังต้องพึ่งพาหลายๆอย่างในบ้าน ก็น่าจะคิดวิเคราะห์แยกแยะได้นะ ว่าการเล่นเกมกับออกไปซื้อของอันไหนสำคัญกว่ากัน
ไอห่า ทั้งๆที่แม่งหนังสือก็ไม่คิดจะเรียน ทำตัวเหลวแหลกไม่พอทำไมแม่กูยังเห็นดีงามโอ๋มันอะไรนักหนาวะ แถมต้องลากกูมาช่วยเลี้ยงมันอีกสัส กูละเบื่อจริงๆ ทุกวันนี้กูเริ่มเกลียดน้องกูมากขึ้นๆเรื่อยๆละ กูจะไม่เลี้ยงมันแม่กูก็พยายามยัดเยียดให้มันอยู่กับกูๆๆๆๆๆ พวกมึงมีน้องเหี้ยๆทำตัวไม่สนห่าไรจนคนอื่นเดือดร้อนแบบกูมั่งมั้ยวะ? กูนี่ต้องทำกับข้าวให้มันแดก ทำความสะอาดบ้าน ล้างจานที่มันกินให้ เผลอๆลามยันซักผ้าให้อีก อายุมันปาเข้าไปก็จะ17ละทำควยไรไม่เป็น แถมยังไม่จบม.ต้นเลยไอ้ส้นตีน อยากจะเอาแม่งให้ออกจากบ้านไปซะให้พ้นๆหว่ะเอาตามตรง กูเคยเสนอให้ไล่มันกลับ ตจว. ละแม่กูก็คร่ำครวญว่ากลัวมันเสียคนอีก เรื่องมากสัสๆเลยแม่กูอ่ะ
>>783 ใช่ เรียนตามเกณฑ์นะแต่ซ้ำชั้น เพราะมันมาสายจนติด มส. เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยมัน ป.3ละกูอยู่ ม.ต้น อ่ะ กูตอนนั้นยังนั่งรถเมล์ไม่เป็นไง เลยต้องนั่งรถแม่ร่วมกับมันไป รร. ซึ่งกูตื่นตีห้าแต่
่มันงี่เง่าลากกูจนสาย(ถึงรร.9โมง)ได้อ่ะ แถมตอนกูอยู่ ม.ปลาย รร.เค้าปรับเวลาเข้าแถวเป็น7.40มันก็ยังเหี้ยไม่เลิก มันทำตัวแย่แบบนี้จนแม่กูไปเข้างานสายจนตกงานซ้ำแล้วซ้ำอีกอ่ะคิดดูเอานะ อีกเรื่องนึงคือ รร.ประจำแถวบ้านกูมีแต่แบบแพงๆ รร.รัฐก็มีแต่แบบลูกท่านหลานเธอเงินยัดโอนลี่ อนึ่ง แม่กูกำลังผ่อนรถด้วย แถมมันยังหนุกข้อขึ้นเรื่อยๆอีกแต่ก็นะ ลูกรักยังไงแม่กูก็ไม่กล้าปล่อยไปไง กลัวแม่งเสียคน ติดยานั่นนี่ ทีกับกูนี่ไม่สนกีสนแตดอะไรเลยห่าราก
>>782 เพราะแม่ไม่มีปัญญาอบรมเองไง เอาไว้ใกล้ตัวก็ช้ำใจสอนลูกไม่ได้ เลยหวังมึงที่เป็นผู้ใหญ่แล้วทำงานแล้ว(ใช่มะ)ให้ช่วยสั่งสอน โดยลืมไปว่าคนเพิ่งทำงานโดยปกติยังเอาตัวเองไม่รอดเลย
มึงต้องเด็ดขาดว่ะ โตขนาดนี้แล้วเอาเรื่องเงินมาขู่ได้ ให้เงินเท่าที่จำเป็น ไม่เรียนตัดเงิน ไม่ช่วยงานบ้านตัดเงิน ครบ18ไล่ออกจากบ้านให้ไปหางานทำเอง ช่วยแค่ค่าเรียน
>>785 พูดง่ายทำยากว่ะ มึงเป็นแค่พี่ถ้าแม่ยังตามใจยังให้เงินใช้ยังมีให้ข้าวให้น้ำมันกินนะมึงทำไรไม่ได้หรอกนอกจากทำใจ ที่มึงทำได้คือเช้าออกจากบ้านมาทำงานเย็นกลับบ้านแล้วนอนเลย งานบ้านมึงทำแค่ส่วนของมึงไม่ต้องไปทำให้มัน ข้าวมึงก้อหากินมาเลยให้เรียบร้อย น้องกูก้อแบบนี้แหละเรียนจบมาหลายปียังเกาะพ่อแม่อยู่เลยกูก้อเพลียใจ แต่มันไม่กล้าใช้งานกูหรอกนะ กูบอกเลยว่ากูไม่ใช่ขี้ข้ามันมีมือมีตีนทำเอาเองแค่นี้ทำไม่ได้ก้ออดตายไป พ่อแม่กูก้อมีบอกว่าให้ช่วยสั่งสอนมันหน่อยกูก้อด่ากลับเลยว่าตอนมันเล็กๆเคยสั่งสอนมันแม่ก้อให้ท้ายมาถึงตอนนี้เชิญรับกรรมกันไปเอาเองไม่ต้องมาโยนขี้ให้กู ถ้ายุ่งกะกูมากๆเด๋วกูจะย้ายหนีไปอยู่ที่อื่น
>>787 กูว่าน่าจะลึกๆแล้วพ่อแม่กูคือมาจากบ้านคนจีน แล้วทั้งคู่คือได้ลำดับเป็นน้องคนเล็ก แน่อยู่แล้วว่าในบ้านคนจีนพี่คนโตสำคัญสุด น้องคนเล็กคืออีกชนชั้นนึง พอมามีลูกมีกูเกิดมา การปฏิบัติต่อลูกมันเลยสลับกันหว่ะ หลายๆเรื่องที่กูควรได้ตั้งแต่เด็กจนโตคือ กูต้องแบ่งให้มัน กูหามาได้เองก็ต้องแบ่งให้มันไม่งั้นคือกูผิด ส่วนไอพ่อแม่รังแกฉันนี่กูว่าไม่ใช่หว่ะ เพราะนี่ก็พยายามควบคุมมันอยู่ซึ่งกูเคยเอาเรื่องมาคุยกับโม่งแล้วก็บอกให้ปล่อยเลยตามเลยไง กูเลยทำแต่แม่กูก็มารั้งกูให้มาช่วยเลี้ยงมันอีก แล้วมันใช่หน้าที่กูเหรอ? เย็ดให้มันเกิดมาแต่กูต้องเลี้ยง?? ไอการมีน้องนี่กูไม่เคยเรียกร้องเลยหว่ะเอาตามตรง เพราะตอนแม่ท้องมันนี่กูอายุสามขวบ กูพูดภาษาคนได้รึยังกูยังไม่มั่นใจเลย แล้วกูเคยเรียกร้องเหรอว่าอยากได้ ยัดเยียดตั้งแต่กูเกิดมาอ่ะ
เม้นนี้ยาวนะมึง หาเวลาว่างมาอ่านละค่อยตอบก็ได้นะ
>>788 ขอตอบทีละประเด็นนะมึง อย่างแรกเลยที่มันชอบไปสายอ่ะคือมันชอบนอนดึกมาก ส่วนนึงมันติดมือถือโซเชี่ยล(แรกๆไม่ติดหรอกแต่พอมันติดละทำให้อ่านภาษาไทยรู้เรื่องมากขึ้นก็เลยปล่อยจนเป็นแบบนี้) แล้วกลับบ้านมาคือไม่รู้ว่าทำห่าไรนะแต่ที่รู้คือกว่าจะอาบน้ำได้ราวๆตี1-2อ่ะ(ซึ่งกูจะเสร็จงานบ้านช่วงนั้นแล้วจะอาบน้ำนอนมันมาแย่งกูอาบอีก โดยห้องน้ำในบ้านมีห้องเดียว) แล้วบ้านกูนี่ไป รร. มันการรอรถเมล์มันจะนานมากๆเพราะรถเมล์สายนี้มันเข้าตัวเมืองย่านสีลมแล้วรถไปตันตรงนั้นเยอะ แถมจำนวนรถไม่ได้เยอะแบบที่อื่นอีก ส่วนเพื่อนแกล้งหรือบูลลี่กุว่าไม่น่ามีเพราะมันก็ชอบออกกำลังกายบ้างพอตัวนะ(มันตัวดำกว่าใครในบ้านกูเลยเพราะออกแดดเยอะ ทั้งๆที่ทั้งบ้านกูผิวขาวเหลืองสองสี) แถมมันซ้ำชั้นด้วย ตัวมันเลยโตกว่าใครเพื่อน ซึ่งกูว่าปัญหานี้ไม่น่ามี หนำซ้ำคนที่แย่กว่ามันแบบซ้ำชั้นไม่พอยังติดยาอีกนี่มีตรึม
ส่วนประเด็นอีกอันนึงคือ เป็นตอนป.3อ่ะใช่ แล้วตอนมันเรียนซ้ำชั้นแม่กูเคยจับอยู่หอมาแล้ว ค่าใช้จ่ายสูงสัสๆ แถมในปีนั้นอ่ะบ้านกูเจอน้ำท่วม ทุกอย่างพัง กูกับมันต้องโดนส่งกลับไปเรียนที่ ตจว. กันหมดเพราะแม่กับพ่อตกงานทั้งคู่ ตัวมันเองเห็นว่าบ้านใกล้ รร. แม่งก็เคยตัว แรกๆกูไปกับพ่อมันไม่มีปัญหามากหรอก หลังๆเสือกมาปัดความรับผิดชอบให้กูอีก ตอนกูเรียน ตจว. ถ้ากูตื่นมาละลืมปลุกมันตอนกุอาบน้ำเสร็จนี่คือกูต้องไปสายอ่ะ ละมึงคิดดูนะว่าชีิิวิตกูต้องขึ้นอยุ่กับความขี้เกียจ/ความขยันของมันนี่มันสมควรมั้ยที่กูจะได้รับอ่ะ จนเมื่อสี่ปี่ก่อนแม่กูมีเงิน มีงาน แม่กูบังคับให้กูกับมันกลับมาพร้อมกันอีกตอนแรกกูไม่อยากซะด้วยซ้ำแต่กูพอต้านหนักๆเข้าแม่กูก็ขู่เลยว่าต่อให้มา กทม.ได้บ้านก็จะไม่ให้กูอยู่ ทรัพย์สมบัติคือตัดขาด เอาบ้านไปให้ญาติอยู่ยังจะดีซะกว่าไรงี้ ช่วงที่มันเข้า ม.1-2อ่ะไม่อะไรมาก พอเข้า ม.3 มาก็เริ่มติดเกมส์(ทั้งมือถือและคอม)ติดโซเชี่ยล(มันอายุ17แต่อ่อนภาษาไทยมาก ถ้าตั้งคำถามแบบใช้ศัพท์วิชาการนิดๆให้มันอ่านคือต้องงงอ่ะ แบบคำถามข้อสอบO-NETอ่ะที่มันจะอ่านละไม่รู้เรื่อง)
https://fanboi.ch/lifestyle/1579/319/
กูคือคนนี้ หลังจากวันนั้นกูก็ยังไม่ได้ถามพ่อว่ะ ผ่านมาหลายปี เรื่องเพิ่งแดงเมื่อวานซืนโดยที่พ่อเป็นคนบอกแม่เอง
คบกันมา 13 ปี อีเหี้ย 13 ปี คอนโดที่ซื้อมาบอกว่าปล่อยเช่าคือซื้อให้อีนั่นอยู่ ที่ไปต่างจังหวัดบ้าง เคลียร์แบบบ้างคือไปหาอีนั่น มีการชมด้วยว่าเค้าไม่เอาอะไรไปเลยนะ เก็บแค่ของส่วนตัวไป โถ่ ด่าพ่อว่าควายได้ไหม คอนโดทำเลนั้นค่าเช่าเดือนละสองหมื่น อยู่มาสิบกว่าปีค่าน้ำค่าไฟค่าสาธารณูปโภคก็เกือบสามล้านแล้วอีเหี้ย แถมยังมีหน้ามาบอกแม่กูอีกว่ามีของส่วนของมันอยู่ที่ห้อง ห้ามเก็บออกนะ เมื่อเช้าเคลียร์ของที่บ้านบริจาค(พ่อกับแม่กูยังอยู่บ้านเดียวกัน แต่กูอยู่คอนโดอีกที่ ชวนแม่มาอยู่ด้วยแม่ไม่มา)จะยกทีวีไปทิ้ง แม่กูบอกเอามาให้กูไหม พ่อกูบอกถ้ากูไปอยู่คอนโด(ที่นังนั่นเคยอยู่)แล้วจะมีทีวีจอใหญ่อย่างดีเลย โถ่ นี่กูเคารพรักคนแบบนี้มาทั้งชีวิตจริงๆ เหรอวะ พูดอะไรไม่คิดถึงใจแม่กูเลยอะ หุบปากไว้ไม่พูดจะดีกว่าไหม
ช่วงนี้ที่พ่อกูหงุดหงิดๆ บ่อยๆ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเพราะวัยทอง แต่เปล่า แม่งทะเลาะกับอีนั่นมา มันเก็บของหนีไปได้สองอาทิตย์แล้ว พ่อกูเพิ่งจะมาสารภาพกับแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แถมยังคิดจะไม่บอกกูด้วย พอคุยด้วยก็ตีเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่ทะเลาะกับอีนั่นเพราะไม่ยอมเปิดตัวสักที(โหน่าภูมิใจมากเลยอะ แกรนด์โอเพนนิ่งเมียน้อย กรี๊ด) ตอนแรกเห็นว่าจะผัดผ่อนว่าให้กุเรียนจบก่อน แต่สงสัยรอไม่ไหวเลยหนีไปก่อน
ใจนึงอยากจะกอดแน่นๆ แล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่อีกใจก็ขยะแขยงจนไม่อยากจะมองหน้า คนที่เรารักและเชื่อใจที่สุดในชีวิตยังอยู่ในนั้นปะวะ หรือเค้าหายไปนานแล้ว คำแรกที่กูโทรไปบอกพ่อเลยคือไม่เป็นไร เริ่มต้นกันใหม่ แต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีคำว่าขอโทษออกมาจากปากพ่อให้กูสักคำ กูอยากเอาการให้อภัยนั่นคืนมาจัง มันเอาคืนได้ไหมวะ อยากเห็นการสำนึกผิดว่ะ มีอะไรการันตีได้บ้างว่าพ่อกูจะไม่ทำอีก และกูโกรธมากที่พ่อคิดจะไม่บอกกู เฮ้ย กูจะเรียนจบทำงานแล้วนะ ไม่ได้โง่นะ ที่จริงแม่กูบอกว่ากูทักเรื่องนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว(แต่กูจำไม่ได้ อีเหี้ยเอ๊ย แม่กูก็ไม่ได้เค้น)
เสียใจว่ะ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ว่าเหมือนเดิมที่ควรจะเป็นแม่งอยู่ตรงไหนไง แม่งไม่มีความเหมือนเดิมให้กูอะ ความไว้ใจที่ให้ไปคือเหี้ยไรวะ มีค่าบ้างไหม เขาทำหน้าที่พ่อดีนะ ดีจนกูพูดได้ไม่เต็มปากในฐานะลูกเลยว่าเขาเห็นแก่ตัว แต่ขอพูดแทนแม่ว่าในฐานะผัวคือเหี้ย เหี้ยจริงๆ และเหี้ยคูณสิบเพราะไม่สำนึกผิดเหี้ยอะไรทั้งสิ้น และตอนนี้กูก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เขาให้กูขนาดนั้นเพราะรู้สึกผิดรึเปล่าที่ทำกับกูแบบนี้
หลังจากบอกแม่ พ่อกูก็ไหว้พระและพูดต่อหน้าพระว่าจะมีเมียคนเดียวไปตลอดชีวิต จะโอนคอนโดที่นั่นให้แม่(เป็นสมบัติที่เป็นชื่อพ่อนอกจากรถ คอนโดที่กูอยู่และบ้านที่แม่กูอยู่เป็นชื่อแม่) หลังผ่อนเสร็จ แต่กูไม่เชื่อพ่อแล้วว่ะ พ่อก็เคยพูดแบบนี้ตอนแต่งงานปะ คำพูดที่มันผิดไปแล้วจะเชื่อได้อีกครั้งจริงๆ เหรอ อีกอย่างที่กลัวคือกลัวอีนั่นกลับมา
แม่กูเลือกพ่อกูเพราะเป็นเพื่อนกันมาก่อน และ(ตอนนั้น)พ่อกูรักแม่กูมาก แม่กูเลือกผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเรียนดีมากกว่าผู้ชายหล่อๆ รวยๆ คิดในใจว่ายังไงก็เลือกไม่ผิด แต่ตัวเค้าในตอนนี้ก็ไม่ใช่เด็กมหาลัยขยันและซื่อสัตย์คนนั้นแล้วอะ และเชื่อมั่นมาตลอดทั้งที่สัญญาณหลายอย่างมันแหม่งๆ แต่แม่กูไม่ใช่ประเภทจะเค้นถามอะ มารู้แบบนี้ก็ดี จะได้เลิกโง่ และขอให้พ่อกูตอนนี้เป็นคนละคนกับไอ้แก่ลืมลูกลืมเมียเมื่อสิบปีที่แล้วจนถึงสองอาทิตย์ที่แล้วเถอะ
พ่อกับแม่กูจะมาหาวันเสาร์ กูควรจะทำหน้ายังไง ถ้าพ่อกูขอโทษและสำนึกผิดกูคงยกโทษให้ทันทีเลย แต่กูว่าต้องไม่แน่ๆ ต้องเกิดการตีเนียนขึ้นแน่ๆ ตอนนี้ที่คิดจะทำคือถามพ่อก่อนว่าขอโทษได้ไหม รู้ว่าผิดใช่ไหม และจะไม่ทำอีกแล้วใช่ไหม ถึงเขาจะกลับมาก็จะไม่กลับไปใช่ไหม แล้วขอกุญแจคอนโดอันนั้นมาเก็บไว้ กูจะเข้าไปสุ่มดูทุกเดือน จะค่อยๆ ทำความสะอาดให้หมด จะเก็บตังค์เปลี่ยนแอร์ด้วย ไม่อยากหายใจอากาศที่มีโมเลกุลของมัน แล้วก็ต้องเปลี่ยนตัวแทนประกันที่เคยทำไว้กับอีนั่น พ่อกูไม่รู้หรอกว่ากูรู้ว่าอีนั่นเป็นตัวแทน แต่กูส่องมาหมดแล้ว ปรินท์รายละเอียดกรมธรรม์มายันด้วยแล้ว อีเหี้ยยยยย ให้ไปเปลี่ยนกับกูเลย
มีใครมีไอเดียอะไรอีกไหม แนะนำกูที อยากเชือดคืนคนไม่เผชิญหน้ากับปัญหาแบบนิ่มๆ กูจะไม่ฟูมฟาย ไม่โวยวายต่อหน้าเขาและแม่เด็ดขาด ชีวิตนี้กูคงไม่มีความรักแล้ว ไม่สวย หาผัวไม่ได้ ถึงจะมีผัวก็จะไม่มีวันหยุดทำงาน สเตตัสแม่กูตอนนี้คือยังต้องพึ่งพ่ออยู่เพราะออกจากงานมาเลี้ยงกู กูจะไม่มีวันเป็นแบบนี้ อยู่เองกับหมากับแมวยังดีกว่า อย่างน้อยมันก็ไม่โกหกเรา
ขอบคุณสำหรับที่ระบายนะ ทั้งสามปีที่แล้วและวันนี้ หวังว่ากูจะไม่ต้องเข้ามาพิมพ์ระบายในนี้อีก
>>792 กุก็เคยมาเล่าเรื่องจับพิรุธพ่อได้ในโม่งเหมือนกัน ประมาณสองสามปีละ ตอนนี้พ่อแม่กุเลิกกันได้ครึ่งปีละ เหมือนตอนแรกจะเฉยๆคิดว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แต่ลึกๆมันก็รู้สึกได้เลยว่ากุเริ่มเหมือนเด็กมีปัญหา อ่อนไหวเรื่องครอบครัวมากกว่าเดิม ยิ่งมานึกว่าที่ผ่านมาพ่อโกหกกุอยู่ยิ่งเจ็บอะ ทำไมคนที่สำคัญถึงทำแบบนี้กับกุ หนักสุดคือกุเตือนว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนดีหรอก พ่อตอบกุว่า "อย่ามาคิดแทนพ่อ" กุร้องไห้กลางมอเลย อายฉิบหาย แต่ก็สู้ๆนะมึง เรื่องใหญ่ในวันนี้จะเป็นเรื่องเล็กในวันพรุ่งนี้
>>792 อันดับแรกเลยกูทึ่งมากที่มึงจำได้ว่าเคยระบายไว้ที่นี่และหาเม้นเจอ 555 อันดับ2คือไอ้เหี้ย นี่กูขลุกอยู่กับเวบนี้มาเกิน 3 ปีแล้วเหรอเนี่ย
โอเค เข้าเรื่อง มึงสตรองมาก นิ่งมาก มึงรับมือสถานการณ์ได้ดีแล้ว ดูจากการพิมพ์(และการที่ขุดลิ้งค์ 3 ปีก่อนมาแปะได้ 555)แสดงว่ามึงเป็นคนที่ความคิดมีระเบียบมากพอดู
เรื่องกุญแจคอนโดมึงได้มาก็เปลี่ยนเลย ไม่ต้องให้ใคร หรือถ้าต้องให้พ่อการเข้าไปตรวจบ่อยๆก็เป็นการเช็คได้ว่าพ่อยังให้อะไรกับเมียน้อยอยู่รึเปล่า
เรื่องไว้ใจได้รึเปล่า ถ้าสาเหตุที่บอกความจริงเป็นไปตามที่เล่าจริงก็มั่นใจได้เลยว่าไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลย แค่เพราะไม่มีคนคอยเอาใจแล้วเลยกลับมาตายรัง ตราบใดที่เค้ายังมีเงินมากพอจะไปเลี้ยงข้าวใครก็ยังมีโอกาสที่จะมีใหม่
เรื่องการใช้ชีวิตและชีวิตรักของมึงในอนาคต ไม่รู้ว่ะ กูว่ามึงไม่ควรปิดใจขนาดนั้นอะนะ ไม่อยากให้คิดว่าผู้ชายทุกคนเป็นงั้น แต่ก็เข้าใจมุมมองมึงแหล่ะ ที่กูแนะนำได้คืออย่าแบกมันไว้ พอเคลียร์สถานการณ์จบได้จง let it go ยอมรับในสิ่งที่เป็น ปฎิบัติกับพ่อตามที่เห็นสมควร แต่อย่าผูกใจเจ็บ อย่าคิดว่าเพราะพ่อแม่งเหี้ย เลยจะต้องปฎิบัติกับพ่อเหี้ยๆจะได้สะใจ แต่ให้คิดว่าเพราะเค้าเป็นคนแบบนั้นจึงสมควรได้รับการปฎิบัติแบบนั้น
อ่อ ในอนาคตมึงจะโดนญาติพี่น้องที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์มาวิจารณ์นู่นนี่ว่ามึงอกตัญญู อย่าได้แคร์ พวกนั้นไม่ใช่เจ้าชีวิตมึง
ใครเคยเจอแบบกูบ้าง พี่กูแท้ๆเก่งภาษามากเลยอ่ะ คือแม่เคยส่งมันเรียนพิเศษตั้งแต่เด็ก แต่กูไม่ได้เรียนเพราะต้องประหยัดเงิน แล้วทีนี้กูก็อยากให้มันสอนกูบ้าง แบบสอนพูดอ่ะ แต่พอกูจะให้สอนมันปฏิเสธตลอด ทั้งที่มันก็เก่งและมีความรู้อ่ะ ไม่รู้อายที่จะพูดกับน้องแบบกูหรือว่าไร แต่กูเซงว่ะ
>>792 อิเหี้ย แกรนด์โอเพ่นนิ่ง แม่มึงโดนเหมือนกูเลยแต่ของกูไม่ยาวนานเหมือนแม่มึง
กูเห็นด้วยว่ามึงต้องบอกพ่อว่าอย่าให้เมียน้อยมันลํ้าเส้น อย่าให้มันเกี่ยวข้องอะไรกับเรา ทั้งทางตรงทางอ้อม หรือมึงจะบอกไปเลยก็ได้ว่ามึงรู้ทุกอย่าง มึงแค่รอ รอที่พ่อจะพูดคำนึงออกมาแล้วมึงจะให้อภัย
คอนโดเมียน้อยอยู่ ใครอยู่ก็จ่ายเอง บอกพ่อไป พ่อจ่ายมา13ปีก็ให้มันจ่ายไปอีก13ปี ถ้ามันทนไม่ได้ก็แสดงว่ามันไม่รักพ่อมันรักเงินพ่อ มันถึงไม่อดทน เหมือนที่แม่กับมึงอดทนเพื่อพ่อไง
กูสายร้าวฉานวะ สร้างความร้าวฉานคืองานของเรา อย่าให้พวกมันสาวคำพูดมึงว่ามีจุดประสงค์สร้างรอยร้าวก็พอ
ของกู มันเลิกกับกูแล้วเปิดตัว แต่พวกมันก็อยู่กันอย่างไม่มีความสุข ลาออกมันทุกที่ โดนหลอกหลอนทุกวันเพราะบาปของตัวเอง ถ้าไม่ใจอำมหิตหน้าด้านจริงๆไม่กี่ปีก็ต้องเลิกวะ
อ่าเห็นพวกมึงละกูรู้สึกว่าถึงพ่อกูมีเมียน้อย แต่กูสำคัญอันดับหนึ่ง กูเป็นลูกคนเดียว ลูกที่พ่อกูภาวนาเป็นปีขอให้มาเกิด งอแงแม่กูมาหลายปีว่าไม่ยอมมีลูกซักที สำหรับพ่อกูกูสำคัญยิ่งกว่าใครทั้งนั้น มากกว่าเมียด้วย มากกว่าแม่กู มากกว่าผู็หญิงคนอื่น คำพูดกูชี้เป็นชี้ตายเมียน้อยได้เหมือนกัน ไม่มีใครมีลูกกับพ่อกูได้ เพราะกูบอกว่าจะฆ่าให้หมด แน่นอนว่าพ่อรักกูมากไม่อยากให้กูลำบากในคุก ย่อมคุมเมียน้อยทั้งหลายได้ดี
และมันเป็นเมียน้อยประเภทโดนพ่อกูปอกลอกแทน กร๊ากกกกก อีเชี่ยมีแต่เมียน้อยจะปอกลอก พ่อกูปอกลอกเมียน้อ ย เพราะพ่อกูกู้ไม่ได้ เป็นบุคคลโดนศาลสั่งล้มละลาย ที่กู้ไรพวกนี้ชื่อเมียน้อยหมด กร๊ากกกกก
>>797 กูสายร้าวฉานเหมียนกัน
พวกมึงช่วยกูหน่อยทำไงดีวะ ญาติกูคือลุงชอบโทรมาหากูบ่อยๆ ชอบมายุ่งวุ่นวายกะชีวิตกู กูไม่รับทุกครั้ง คือกูไม่อยากคุยกะเค้าอ่ะมึง กูควรทำไงดีวะ กูเบื่อญาติชอบเสือกชีวิตกู แต่ไม่รู้จะหนีไปได้อีกนานแค่ไหน
>>800 ไปงัดเดี๋ยวเรื่องใหญ่ เป็นกูจะลองรับแล้วก็ปล่อยให้เค้าพูดก่อน คุยกับเค้าไป ให้บรรยากาศมันผ่อนคลาย แล้วค่อยพูดกับเค้าว่าช่วงเรานี้ยุ่งๆหน่อย อาจไม่ได้รับโทรศัพท์อะไรงี้
ให้เค้ารู้สึกว่าเออเรายุ่งนะ ให้เค้ารู้สึกเกรงใจไปเอง แต่ถ้าพูดแล้วยังตะบี้ตะบันโทรมาอีกคงต้อง ignore ไปล่ะว่ะ
แม่กูจะซื้อบ้านที่ต่างจังหวัด หลังละ 5 ล้านกว่า ไม่รู้จะเอาหรูเบอร์ไหน แต่เขากู้ไม่ได้เพราะอยู่เมืองนอก โชคดีชิบหายที่กูชิงลาออกจากงานก่อน ไม่งั้นคุณนายได้กู้ชื่อกูแน่ ตอนนี้เลยกู้ชื่อน้ากูไป อมก
>>804 เขาบอกว่าอยากกลับมาตอนบั้นปลาย ซึ่งน่าจะอีกสัก 10+ ปี จริงๆเขาได้มรดกจากยายเป็นบ้านอีกหลังอยู่จังหวัดข้างๆที่กันดารกว่าเล็กน้อย เพิ่งรีโนเวทหมดเงินไป 3-4 ล้าน แต่บ้านมันมีปัญหาตรงที่ว่าพอยายยกให้แม่เพราะแม่มีตังค์ซ่อม กลายเป็นแม่ต้องจ่ายเงินให้น้าสาวกับน้าชาย เหมือนซื้อบ้านอ่ะ ตัวน้าสาวที่กู้ซื้อบ้านให้แม่เขาไม่มีครอบครัว กู้ไปเป็นเจ้าของไป สุดท้ายก็กลับคืนสู่ทายาทซึ่งไม่แม่ก็กูนี่แหละ ก็ตัดปัญหาเรื่องเงินไป อีกอย่างบ้านนั้นยายอยู่ด้วย ยายกูประสาทแดกมากๆ แม่อยู่ด้วยไม่ไหวมั้งเลยชิงซื้อบ้านในเมืองแทน ส่วนกูก็ต้องเป็นธุระวิ่งเต้นทำเอกสารทุกอย่างต่อไป
บ่นหน่อย คือกูเกลียดญาติฝ่ายพ่อกูชิบหายเลย เกลียดถึงขั้นกูอายที่ต้องมาใช้นามสกุลเดียวกับพวกขยะสังคมแบบนี้อ่ะ พวกอาๆกูนี่สุดยอด คือพ่อกูเป็นลูกคนโตไง มีน้องหลายคน น้องแม่ง40-50กว่ากันแล้วยังมาไถเงินพ่อช้อีก มีตั้งแต่ขอเนียนๆอย่างขอนัดแดกข้าว จนถึงขอพาเพื่อนมาค้างบ้านกู(โชคดีพ่อกูไม่ให้เพราะกูเป็นผู้หญิง) ตกงานบ่อยก็บวชฆ่าเวลา ฝึกใบ้หวยดูดวง สึกมาก็ซื้อรถพ่อกูต่อแล้วก็เบี้ยวเงินมาเปนสิบปี(ง่ายๆคือขอรถที่บ้านกูเก็บเงินเป็นชาติมาไปใช้ฟรีๆนี่เอง) ซึ่งพ่อกูก็ต้องเลี้ยงตามมารยาท นัดปาร์ตี้วันเกิดคนนู้นคนนี้ แต่ล่ะคนแม่งว่างกันชิบหาย เสาร์อาทิตย์พี่กับกูมีงานต้องทำเยอะแยะ มีปิ้งบาร์บีคิว พ่อกูก็ต้องขับรถไปซื้ออาหารทะเลไกลๆอีก(คือส่วนนึงพ่อกูเปนคนแบบ กูเปนลูกคนโต ต้องรับผิดชอบแทนปู่ที่ตายไปไรงี้ แล้วใจดีด้วย แม่งเลยเป็นงี้) แล้วกูจับได้เลยว่า ตอนนั้นกูไปเที่ยวหัวหิน พวกญาติกูอยุ่แถวนั้น สิ่งที่แม่งทำคือ มาหาพ่อกูที่โรงแรม มาว่ายน้ำกับกูเปนสิบยี่สิบคนเลยจ้าาาา มาใช้ห้องน้ำอีก อห privacyเหี้ยไรไม่ต้องมีล่ะ นี่คือกูต้องมาบ่นกะแม่แบบชิบหายวายวอดทุกครั้ง ยิ่งกูรู้ว่าแม่งเป็นแบบนี้กันตั้งแต่ก่อนแม่กูแต่งกับพ่อ แล้วแม่กูทนตลอดยี่สิบกว่าปีเพราะพ่อกูเป็นคนดีด้วยนี่กูยิ่งสงสารแม่ว่ะ แต่กูก็ยังรักพ่อเหมือนเดิมนะ แค่กูรำคาญญาติๆกู
ยังไม่จบ ญาติๆนี่คือพวกอาๆกู อาๆแม่งก็สอนลูกให้ไม่ต่างจากตัวเองจ้า พี่กูคนนึงแต่งงาน อยู่ดีๆมายืมเงินพ่อกู2ล้านตอนเช้าวันแต่งไปเปนสินสอด ปัจจุบันแต่งมาปีกว่าก็ยังไม่ได้คืน เออ ง่ายเนอะ พี่กูเค้าประสบอุบัติเหตุ เดินไม่ได้ ต้องผ่าตัด ฝึกเดิน อากูบอกที่บ้านเค้าไม่มีเงิน คนออกใครล่ะ ลุงที่รักของหลานๆจ้าาาา คือบ้านกูไม่ได้รวยนะเว้ย พ่อกูยังเปนลูกจ้างเค้าอยุ่เลย พอเดินได้แล้วแต่งงาน แปปๆมีลูก ก็มาขอนู่นนี่นั่นจากบ้านกูไปตั้งแต่ลูกยังพูดไม่ได้เลยมั้ง คนอื่นก้มีเรียนแล้วติดF ต้องเรียน5ปี ตอนเรียนแม่งใช้โควตาพื้นที่จับสลากเข้าโรงเรียนดัง มีคนนึงยัดเงินเข้าโรงเรียนดังตั้งแต่ประถมยันมัธยมแล้วสุดท้ายก็ทำตัวไม่คุ้มกับหลายแสนที่พ่อแม่มึงอุส่าฝากเข้า(อันนี้ก้พ่อกูช่วยเส้นให้) โดดเรียนไปนอกโรงเรียนต้องให้ตำรวจพากลับ โดดเรียนพิเศษืุกอย่าง จนสุดท้ายวันประกาศผลแอดแม่งก้แอดไม่ได้เพราะว่าติดไรซะอย่างแล้วรรไม่ให้จบ ทุกวันนี้ก้อยุ่ ม.เอกชน เล่นเกมจนหลับแทบทุกวัน จากตอนแรกที่แม่นางชอบมาอวย(เออ แม่นางเคยมาคุยกะพ่อกุว่าจะขอฝากนางมาอยุ่บ้านเดียวกับกูด้วยจะได้ส่งสะดวก เอาสิ)ว่าลูกนางงู้นงี้ แม่กูเป็นพวกไม่อวยเหี้ยไรบอกแค่ว่ากูกับพี่อยู่ที่ไหนคนแม่งก้ชมกันหมดล่ะ ของจริงไม่พูดเยอะ อีกคนแม่งก็เปลี่ยนงานบ่อยชิบ บอกว่าหัวหน้าเหี้ย อ่ะออก เปลี่ยนไปเปนเชฟโรงแรมเพราะชอบทำอาหาร ทำเดือนเดียวออกเพราะหัวหน้าเหี้ยอีก เคยออกมาขายน้ำเต้าฮวย ซักพักเลิก มาทำออฟฟิส ออกอีก อยู่ดีๆคืดจะไปเปนโรบินฮู้ดที่ออส วันรุ่งขึ้นบอกกุจะไปทำงานญี่ปุ่นล่ะ ตอนนี้ ได้งานเปนเซลล์ เที่ยวญี่ปุ่นแทบทุกช่วงหยุดยาว บางทีไปเปนเดือน ล่าสุดซื้อรถมาสด้า นัดปาร์ตี้ทุกอาทิตย์ ว่างดีเนอะแต่ล่ะคน
นี่ยังมีเรื่องไลน์บ้านอีก คืออิส่งสวัสดีกูไม่เท่าไหร่นะ วันไแม่งโพสแต่รูปหลานกูทำนู่นนี่นั่นได้นี่ อวยปานประหนึ่งไอน์สไตน์ค้นพบโฟตอน(หลานกูน่ารักนะ แต่ว่าถ้าลงวันล่ะ30+รูปทุกอิริยาบถกูก็เซ็ง) เดี๋ยวแม่งก็โพสสาธุๆ เฮงๆๆ ขอให้รวยๆๆ รวยเหี้ยไรล่ะ พวกมึงไม่ยอมทำงาน เอาแต่ขอเงินพ่อกูจะรวยได้ไง บ้านกูมีเงินใช้ก็เพราะว่าทำงานนะเว้ย พอกูหาโอกาสออกจากกลุ่มได้พ่อกูก็ลากกูเข้าอีก พอกูจะอันญาติทั้งหมด ก็แอดกูกลับมาอีก กูเลยบ่นเหี้ยไรไม่ได้เลยต้องมาจบที่โม่งล่ะ
ถึงคนที่อ่านแล้วรุ้ว่ากูเป็นใคร ถ้ามีจิตสำนึกก็ช่วยหยุดการกระทำแย่ๆของพวกคุณแล้วตั้งใจทำงานหาเงินซะ ไม่ใช่เอาแต่ไปขอเล่นเจ้าแม่ ซื้อมาเป็นร้อยใบถูกสองตัวท้ายดีใจบ้านแตก กูกับแม่ไม่โอเคมากๆมาหลายปีแล้ว ญาติฝั่งแม่กูไม่เคยมาขออะไรแบบนี้เลย ตอนแม่กูเรียนลุงๆป้าๆก็ส่งเสียไง แม่กูก็เรียนไปกลับบ้านช่วยเลี้ยงหลาน(ลูกพี่ลูกน้องกูอะ) เรียนจบก้เลิกขอแดก มีมาให้เงินป้ากูที่ไม่ได้เรียนใช้ตลอดด้วย อันนี้พอทุกคนมีการมีงาน ลุงคนโตกูไม่เคยโดนขูดรีดแบบพ่อกูอ่ะ นี่อาจจะทำให้กูมีความสุขกว่าที่กูอยู่กะญาติฝั่งแม่(ถึงอายุจะห่างเยอะ เพราะแม่กูเป็นลูกคนเล็ก) คือแต่ล่ะคนมีการมีงานทำดีๆ มีNeet คนเดียวจากญาติ20กว่าคน ก้ยังดีกว่าอายุ50แล้วยังเกาะพี่ชายคนโตตัวเองแบบไม่อายใคร วันๆเอาแต่ขอเลข ซื้อเปนร้อยใบถูก2ตัวแบบญ่ติฝ่ายพ่อกูอะ ควย
อ้อ ไม่ได้หมายความว่าต้องรีบทำนะ เดี๋ยวพ่อมึงไม่สบายใจ
แค่ไม่นานมานี้มันมีข่าว ญาติฟ้องศาลเพื่อขอดูแลทรัพย์สินพ่อที่ตายแทนลูกชาย
ถ้าพ่อมึงอายุเยอะๆแล้วกูแนะนำให้มึงคุยกะแม่มึงเรื่อยเซ็นยกบ้านให้ลูกไว้ แล้วค่อยให้แม่ไปคุยกะพ่อเอา มึงเป็นลูกไปบอกเองไม่ได้
ของกูดีหน่อยพ่อเสือกมีกิ๊กตอนแก่แม่จับได้เลยจับเซ็นโอนทุกอย่างมาชื่อกูเนี่ย พอเหลือแต่ตัวปล่าวๆกิ๊กก็ไม่แล ถถถ
>>807 เออ เรื่องนี้เรื่องจริงนะโว้ย ตัวอย่างล่าสุดนี่ก็ เคสของ ดอยธิเบต ดัชนี ลูกชายคนเดียวของอาจาร ถวัล ดัชนี ที่เพิ่งเสียไปเลยวะ หลังอาจาร ถวัล ท่านจากไป ดอยธิเบตแกหมดเงินไปเยอะเลยกับงานศพพ่อแก แกก็เตรียมจัดการเรื่องมรดกของพ่อแกต่อ โดยไปจัดการที่ศาลหรือว่าไปยื่นเรื่องคำร้องขอเป็นผู้จัดการมรดกไรซักอย่างนี้แหละ ปรากฎว่าไงรู้ป่ะ ไอเหี้ย แม่งมีไอหน้าหีที่ไหนไม่รู้ว่ะ มายื่นเรื่องขอเป็นผู้จัดการมรดกของอาจารย์ถวัลพ่อของแก ก่อนหน้าแกอีก โครตเหี้ยเลย แกคาดว่าแม่งคงมายื่นตอนช่วงที่แกกำลังวุ่นๆอยู่กับงานของพ่อแกอะไม่เหี้ยจริงทำไม่ได้นะ แล้วประเด็นคือไอเหี้ยนี่แม่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยนะ ญาติก็ไม่ใช่ด้วยมั้ง โครตหน้าด้านเลย กูงี้ขึ้นแทน ตอนนี้แกก็ยื่นเรื่องฟ้องศาลอยู่ลำบากชิบหายเลย กูเลยอยากแนะนำพวกมึงว่าก่อนจะตายควรเขียนพินัยกรรมมรดกให้ชัดเจนว่าใครจะได้อะไรหรือจะมอบอะไรให้ใครให้ชัดเจนก็ดีนะ จะได้ไม่เกิดปัญหาแบบเคสนี้ ปล กูลืมบอก เหมือนอาจารย์ถวัล ท่านอาจไม่ได้เขียนพินัยกรรมไว้มั้งว่ายกให้ใคร แต่กูว่าถึงไม่ได้เขียน คนเป็นลูกผู้สืบสันดานยังไงก็ต้องได้ว่ะ เคสนี้แม่งเป็นเคสที่น่าติดตามมาก
ถึงว่า ตั้งแต่แม่กูมาจับได้ว่าพ่อกูไปแอบมีกิ๊ก ตอนแก่เหมือนกัน ก็บังคับทำพินัยกรรมรัว ๆ ตอนแรกกูก็ว่ามันเร็วไปเปล่าวะ (พ่อแม่กูอายุครึ่งร้อย) แต่จากที่อ่านๆมาก็ เออ มันคงจำเป็น คนเราจะตายเมื่อไหร่ และจะมีใครโผล่มสหลังตายอีกก็ไม่รู้ว่ะ
>>807 >>808 >>809 >>811 ขอบใจเพื่อนโม่งมาก พ่อกูปีนี้57อ่ะ กูรู้สึกได้จริงๆว่าเค้ารักกูกับพี่ชายมาก มากจนญาติกูทั้งหลายคิดว่าไถตอนยังอยู่คือคุ้มสุดอ่ะ5555 พ่อกูเคยพูดแนวว่ามรดกมีเท่าไหร่ก็ยกให้กูกับพี่หมด แต่เรื่องมรดกนี่ไม่น่ามีอะไรนอกจากเงินนะ555 เพราะบ้านก็เป็นชื่อแม่กู บ้าน80ตารางวาหมู่บ้านชานเมืองที่อยู่มา20กว่าปี อิพวกที่ดิน อสังหาอย่างอื่นไม่มีแน่ เพราะแบคกราวน์ฝ่ายพ่อกูคือปู่ย่ากูสื่อผืนหมอนใบมาจากจีน(เอาง่ายๆคือจนอ่ะ มึงคิดสภาพอยู่กับก๋งแบบก๋งมีเมียมีลูก7คน) ตอนนี้เป็นพนักงานออฟฟิส ฐานะปานกลางในกทม. เรื่องกิ๊กดูไม่น่านะ เพราะทุกวันนี้คือ พ่อกูไปส่ง รับ บางทีเลิกดึกสองสามทุ่มก็ไปนั่งรอ(อันนี้กูเกรงใจนะ&มีพ่อกูมารอคนเดียว แต่พ่อกูก็ยินดี ไม่รุ้หวงมั้ย555) วันไหนกลับบ้านเรวก้นอนดูทีวี ดูบอล บุหรี่ไม่สูบ แพ้แอลกอฮอล์ มีไปเที่ยวแบบพวกรวมรุ่นตอนเรียนบ้าง เวลาจะชวนไปเที่ยวไหนพ่อกุก็ชอบบอกว่าขี้เกียจ เปลืองตังค์(แต่เวลาพวกญาติกูไปเที่ยวกันทุกวันหยุดราชการนี่พ่อกูไม่ว่าไรเล้ยย บางทียังขอไปด้วยอีก)
กูเลยคิดว่าปัญหาพ่อกูมีอย่างเดียวคือ ชอบทำตัวแก่ ใจดี สปอร์ต กับน้องๆและหลานๆอะ มีไรช่วยหมด จ่ายไม่อั้น เล่นหุ้นแล้วหุ้นขึ้นก้มีมาบอกบุญให้น้องๆมาช่วย(ซึ่งแน่นอนว่าน้องๆเวลามีไรดีๆบ้างไม่เคยบออกเหี้ยไรให้พ่อกุเลย)
เห้อออ อ่านเรื่องพวกมึงแล้วเหนื่อยเลยสัส แต่กูสงสัยเรื่องผู้จัดการมรดกส่ะ กูนึกว่าพอตายปุ๊บสิทธิแม่งจะโอนมาที่ผู้สืบสันดานโดยอัตโนมัติซะอีก นี่คือจริงๆแล้วต้องไปทำเรื่องเป็นผู้จัดการมรดกอีกเรอะ
แม่กุเคยบอกว่าไม่ทีใครเค้าโอนที่ดิน โอนบ้านให้ลูกกันหรอก เค้ารอตายกันทั้งนั้นแหละ แต่พอมาเห็นพวกมึงคุยกันแล้วกูนี่หวั่นใจเลย
>>810 เด่ว แล้วใครที่ไหนแม่งมายื่นแทนงี้ก็ได้หรอวะ คือคุณต้อยเค้าเปนลูกชายคนเดียวน่าจะได้อยุ่แล้ว น่ากลัวชิบหายเลยว่ะ อิคนมายื่นแทนนี่ใครวะ
กูคือโม่งที่มาจัดหนัก2โพสนะ กูคิดว่าสุดท้ายตอนพ่อกูป่วยจริงๆ กูกับแม่ก็คงเป็นคนที่ดูแลพ่อกูตลอด แล้วญาติๆกูพวกนั้นพากันถอยห่างมั้ง(ถึงเวลานั้นพี่กูมันคงมีลูกมีเมียไปแล้ว ส่วนกูถ้าตอนนั้นมีผัวแล้วก็คงเห็นผัวสำคัญกว่าพ่อไม่ได้อ่ะ)
แต่พอมีเคสญาติงี้มันก็ทำให้กูกับพี่พยายามทำให้พ่อภูมิใจตลอดนะ พี่กูจะจบวิศวะม.สีชมพูล่ะ กูก็จะจบม.ปลาย รร.ที่แม่งอยู่ข้างๆม.เดียวกะพี่กูอะ ซึ่งกูก้เลือกจะเข้าเพราะพ่อกูจะได้มาส่งพร้อมพี่ สะดวกดี
>>813
แม่กับพ่อกูหย่าตั้งแต่กูยังเด็กๆ แม่บังคับพ่อให้ใส่โฉนดบ้านเป็นชื่อกูกับพี่ไว้
หลายสิบปีถัดมา พ่อกูไปค้ำให้เพื่อน เพื่อนหนี โดนฟ้องล้มละลาย... ที่กี่ผืนๆที่เป็นชื่อพ่อกูโดนยึดหมด มีแต่บางผืนไปทำเรื่องโอนให้ญาติคนละนามสกุลทันก็รอดไป สรุปโดนยึดที่ไป 4 ผืน ... เหลือแต่ที่ที่พ่อทำเรื่องใส่ชื่อกูกับพี่ไว้อีก 2 ผืน เพราะมันเป็นที่ติดกองขยะกับเตาเผาขยะ ราคาไม่ดี แต่ที่ทำเลดีๆหน่อยใส่ชื่อพ่อเอง ไม่รอด
แม่กูยังเสียใจถึงทุกวันนี้ คือใส่ชื่อกูกับพี่ตั้งแต่แรกก็รอดไม่โดนแบงค์ยึดไปแล้ว ยังไงกูกับพี่ก็ไม่เอาของพ่อหรอก
>>810 ไปหาข่าวดูไอ้เหี้ยแม่ง เค้าเสียไป3ปีแล้วนี่หว่า คดียังไม่จบอีกคือดองเรื่องหรือไงวะเด็กมันดูยังรู้เลยว่าใครเป็นเจ้าของมรดก https://www.thairath.co.th/content/448444 เล่นเอาเค้าแทบฆ่าตัวตายกูไม่เข้าใจไอ้คนทำงานจริงๆ https://www.matichon.co.th/news/778410
>>817 กูว่าส่วนนึงไอคนที่มายื่นขอเป็น ผจก. มรดกนี่น่าจะ1ในพวกคลั่งไคล้อาจารย์แกนะ แล้วคงหวังอยากได้ผลงานศิลปะมาครอบครองแค่คนเดียวมานานเลยมาทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ แล้วเจ้าของทรัพย์สมบัติเป็นถึงอาจารย์ศิลปะมีผลงานเด่นๆดังๆด้วยมั้งมันเลยเป็นแบบนี้ ลองเป็นตาสีตาสาคนไม่รู้จักแต่มีทรัพย์สมบัติเงียบๆดิ ถ้าตายห่าไปละไม่มีอีน้อยอีเล็กที่ไหนกูว่าลูกก็รับทรัพย์เงียบๆไป
กูคือโม่งที่มีพ่อที่เป็นตู้เอทีเอ็ม เอ้ย หัวหน้าตระกูลกลายๆว่ะ
ล่าสุด อากู3คน จาก6คน ลาออกจากงานล่ะจ้าาา โดยเหตุผลคือ ออกมาเล่นหุ้น,ออกมาเลี้ยงหลาน(อากูคนนั้นเพิ่ง50-,-) ในขณะที่แม่กูพยายามทำงานจนเกษียน อยากทำต่อแต่บริษัทไม่ให้ต่อเลยต้องเกษียนเป็นแม่บ้าน(แม่กูแก่กว่าพ่ออะนะ) ส่วนหลักประกันชีวิตอันมั่นคงก็คือ พ่อกูยังทำงานอยู่ พ่อกูยังมีเงินให้เบิกได้ เย้เยเย
ล่าสุดแม่งจัดปาร์ตี้ฉลองวันเกิดอีกล่ะหลังจากที่เพิ่งจัดฉลองปีใหม่ไป คือตระกูลกูมีรุ่นพ่อกู7คน(รวมพ่อ) 6คนแต่งงาน รุ่นหลาน(กู+แฟนหลาน)มี15คน เหลนอีก1 นี่ไม่รวมจัดฉลองวันหยุด แม่งคงจัดกันแทบทุกสัปดาห์อะ พอเงินไม่พอวนเข้าอีหรอบเดิม พ่อกูมีให้ใช้เสมอ เฮ
ถ้าในนิยายแฟนตาซี กูเป็นผู้กล้า แม่กูก็คือจอมมาร มอนสเตอร์ระดับลาสต์บอสส์ที่อะไรก็ทำร้ายไม่ได้ชัวร์
กูเป็นคนแข็งๆ หัวแข็ง ดื้อ ปากร้าย แล้วก็ดุเหมือนหมาร็อตไวเลอร์ที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน แต่มึงเอ๊ย กูเป็นแค่ไซส์ย่อส่วนของแม่ แม่ดุกว่ากูเป็นสิบๆเท่า
ชีวิตนี้กูไม่เคยกลัวอะไรเลย ผี ความมืด ความสูง หนู ตุ๊กแก เจอแมลงสาบแม่งก็ฆ่าทิ้งหน้าตาเฉย เจอตะขาบในห้องน้ำก็จับเอาไปทิ้ง แต่สิ่งเดียวที่กูกลัวก็คือ...แม่
เวลากูทำอะไรที่คิดว่าแม่จะมองว่าผิด กูจะเฟลเตรียมรอไว้ก่อนเลย เพราะว่าโดนแม่ดุแน่ กูกลัวแม่ดุมากๆ ไม่รู้เป็นเพราะรู้สึกแย่ที่ทำให้แม่ไม่พอใจหรืออะไร กูรู้แต่กูกลัวแม่โดยสัญชาติญาณ เหมือนหนูที่กลัวแมว แล้วที่แย่หรือดีก็ไม่รู้ คือกูไม่เคยโกหกหรือปิดบังอะไรแม่ได้เลย ไม่ใช่ว่าแม่จับได้ แต่กูกลัวแม่จนบอกแม่ทุกอย่าง ทุกเรื่อง ทุกครั้ง เหมือนชาตินี้กูคงจะต้องยอมแพ้แม่ตลอดไปแน่ๆ
ทำยังไงกูถึงจะหายกลัวแม่ได้วะ ฮือๆๆๆๆ ขนาดไปคุยกับจิตแพทย์เล่นๆ เขายังบอกเลยว่าต่อให้กูแข็งแค่ไหน แต่ถ้าแม่แข็งกว่า กูก็ยอมแม่อยู่ดี กูนี่แบบ โอ๊ยยยย กูต้องกลัวแม่ไปตลอดชีวิตใช่ม้ายยย
กูแม่งเฟลเหี้ยๆ อยู่ดีๆอีพี่เหี้ยเรียกมาทะเลาะกลางดึกเพราะวันก่อนกุไปทำงานช้าเพราะตะคริวแดกระหว่างทาง ละแม่งมาด่าว่ากูหลับดึกตื่นสายหาขออ้างแก้ตัว ห่าเอ้ยทำไมต้องมาโดนด่าเพราะเรื่องโง่ๆงี้ด้วยวะ
>>820 แบบนี้กูต้องถามอายุมึงละว่าเท่าไหร่ เพราะดูๆละญาติมึงนี่ไม่เกรงใจบ้านมึงเท่าไหร่ละ สิ่งที่กูพอแนะได้นะแต่ไม่รุ้ว่าทำได้มั้ยด้วยเหตุที่ว่าอาจเข้าข่ายคดีอุทลุม(เป็นคดีที่เกิดจากลูกฟ้องร้องบุพการีต่อศาลปกครอง ซึ่งศาลจะยกคำร้องเพราะกฎหมายไม่ให้) บ้านมึง ที่ดินมึงทุกตารางนิ้วที่มึงเดินไปมาตั้งแต่เกิดให้ไปแจ้งครอบครองปรปักษ์ที่ดินของพ่อแม่มึงนี่แหละจะดีที่สุด เพราะถ้าพ่อแม่มึงเกิดถึงแก่กรรมขึ้นมาพวกญาติๆจะมาจ้องยึดบ้านมึงไม่ได้ละอย่างนึง แต่กูไม่รู้ว่ามึงอายุถึง20ปีรึยัง ถ้ายังกูว่าสิ่งที่มึงทำได้คือภาวนาให้พ่อแม่มึงอยู่จนมึงเรียนจบมีงานทำอ่ะนะ
กูโดนน้องยึดห้องส่วนตัวเพราะมีช่วงนึงกูไม่ได้เข้าใช้เพราะต้องนอนห้องแม่ดูแลแม่ ตอนนี้กูจะกลับไปห้องเดิมตัวเองก็ไปไม่ได้แล้วเพราะแม่งสถาปนาเป็นห้องตัวเองเรียบร้อยทั้งๆที่ของกูก็อยู่ในนั้น ทุกวันนี้กูจะอ่านหนังสือกูต้องเข้าไปในห้องมันเพื่อหยิบหนังสือมาอ่านที่ห้องแม่ ลำบากชิบหาย ไล่ก็ไม่ไป
>>825 แบบนั้นขอให้พ่อแม่โอนบ้านให้ไม่ง่ายกว่าเรอะวะ กูว่าไม่น่าได้หรอกไม่งั้นลูกเวรที่ไหนก็มาฟ้องยึดบ้านได้ดิ ตามหลักครอบครองปรปักษ์มันต้องมาอยู่ในบ้านโดยเจ้าของไม่อนุญาตแต่ก็ไม่สนใจไล่หรือจัดการให้ออกไป ถ้าพ่อแม่ให้อยู่ก็คือลูกอยู่ด้วยสิทธิที่พ่อแม่มอบให้มันไม่เข้าหลักการแน่นอน บ้านกูก็มีญาติมาขออยู่กูก็ลองคุยกับแม่กูเรื่องนี้แล้วมันฟ้องไม่ได้แน่นอน
กูรู้สึกสับสนมากว่าควรไปงานเช็งเม้งปีนี้มั้ย ตั้งแต่อาม่ากูเสียกูก็ติดเรียนติดสอบตลอดยังไม่ได้ไปเยี่ยมซักรอบ ปีนี้กูเรียนจบทำงานแล้วพอจะลาไปได้อยู่หรอก แต่ถ้ากูไปก็ต้องไปนั่งฟังญาติกูคุยข่มอวดลูกตัวเองกันทั้งวัน แถมพ่อแม่กูนี่ก็ตัวดีพยายามอวยกูกับน้องชิบหายไม่ได้สนใจเลยว่าพวกกูไม่สบายใจ แถมถ้ากูไปก็ต้องโดนบรรดาป้าๆซักฟอกอีกว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนเมื่อไหร่จะแต่งงานเมื่อไหร่จะได้เลื่อนตำแหน่ง ไม่รู้จะเสือกอะไรกันนักหนา แต่แม่งดันเป็นญาติจะด่าแรงก็ไม่ได้
ทำไมฮวงซุ้ยอาม่ากูต้องไปอยู่ในหุบเขาโคตรลึกขนาดที่กูไหว้เสร็จแล้วหนีออกมาก่อนไม่ได้ด้วยวะ! กูอยากไปไหว้อาม่าแต่ไม่อยากไปติดอยู่กลางฝูงญาติทั้งวันโว้ย!!
พ่อกูยังเดินเหินได้แต่ไม่ทำงาน พอได้เงินมาจากกูก็เอาไปเลี้ยงเด็กน้อย แบบเลี้ยงขนมเด็กน้อยอ่ะ อารมณ์เด็กข้างบ้านมาเล่นด้วย ทีนี้พอเงินหมดก็มาไถกู กูจะเก็บเงินจากไหน ค่าบ้านกูก็ล่อไป 3500 ค่าไฟ ค่าน้ำ รวมๆเหลือแดก ไม่กี่พันเพราะเงินเดือนกูหมื่นนิดๆ(ย้ำว่านิดๆไม่ถึงหมื่น5) กูเครียดมาก กูจะเอาเงินไหนไปเลี้ยงตัวเองตอนแก่บ้างวะ ความกตัญญูของกูทำไมทำกูลำบากแบบนี้
>>836 กูเห็นใจมึงว่ะ ถ้าเลิกทำงานตอนอายุ 60 เนี่ยกูยังเข้าใจนะ แต่ถ้าเร็วกว่านั้นเท่าที่กูเห็นนี่แม่งเกาะลูกตัวเองแดกกันทั้งนั้น บางคนบอกกับเพื่อนบ้านว่าอายุ 60 (ทั้งๆที่จริงๆอายุน้อยกว่านั้น) แล้วก็เกาะลูกตัวเองแดกไปเนียนๆ
ถ้าอัพเงินเดือนไม่ได้ก็ต้องพยายามประหยัดว่ะ
>>836 ปัญหาคือพ่อมึงเอาเงินไปให้เด็ก ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำงาน แปลว่าเงินนั้นคือเงินของมึง มึงก็แก้ปัญหาโดยการบอกพ่อว่าจะไม่ให้แล้วนะ ถ้าใช้เงินแบบนี้ แล้วลองตะล่อมๆถามดูว่าทำไมไม่ทำงาน หารายได้เพิ่ม ทำอะไรขายก็ได้ ญาติกูก็เลย 60 แล้ว ยังขายอาหารหน้าบ้านอยู่เลย การทำงานช่วยให้ความจำดีด้วยนะ
>>838 มึงเชื่อมั้ยว่ากูพูดอย่างที่มึงบอกมาแล้ว พอถามตรงๆว่าทำไมไม่ทำก็เชิงปัดให้กูเลี้ยงด่ากูเนรคุณสารพัดเพื่อนๆกูก้แนะนำให้ไปอยู่ที่อื่นให้ทิ้งแม่งไปเลยแต่กูทำไม่ได้ เพราะคามตัญญูของกูมันค้ำคอร์กูถึงเบื่อและเกลียดตัวเองไง ว่าจะมัวสำนึกบุญคุณหาพระแสงอะไร ขอบคุณมึงนะที่แนะนำกูทำมาหมดแล้วจริงๆอยู่ที่ตัวกูล้วนๆเลยว่าจะกล้าทิ้งแกไหม
>>837 ขอบคุณที่แนะนำนะ กูประหยัดแล้วมึง แต่เงินกูอ่ะมีก็หมดเพราะรายวันกูก็ต้องแดกตีไปวันละ 100 30วันก็3000 แล้วตอนนี้กูก็เริ่มป่วยเช่นปัญหาการปวดตัว การใช้สายตา การนอนน้อย บางโรคใช้ประกันสังคมไม่ได้ หมอบอกให้พักผ่อนบ้างแต่กูพักไม่ได้เพราะกูมีภาระ เห้อมมมชีวิต
กูขอระบายหน่อย กูมียายอยู่ตปท. ยายอยู่กับน้าชาย น้องของแม่ ยายกูแก่ละ อัลไซเมอร์ด้วย จะ90แล้ว ระหว่างแม่กับน้ากูมีปัญหากันมาหลายปีแล้ว ไม่ลงรอยกัน จนน้าเผาข้าวของแม่ที่อยู่บ้านยายไปหลายอย่าง แต่มันผ่านมาแล้วล่ะ เรื่องวันนี้คือ ปกติแม่จะโทรหายายทุกวัน คุยกันทุกวัน เมื่อวันอาทิตย์ โทรไป น้ารับแล้วบอกว่ายายเข้าโรงบาล แต่แม่งไม่บอกว่าเป็นไรเว้ย เหี้ยมาก แล้วแม่กูเลยลองโทรลองเมลถามพวกเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรื่องโฮมแคร์ไรประมาณนั้น แต่คือเค้าบอกว่า แม่กูเป็นคนนอก คือน้าชายกูเป็นคนทำสัญญา เป็นคนดูแลยายไง กูเครียดอ่ะ ยายเข้าโรงบาลแต่กูจะรู้ไม่ได้เลยหรอวะว่ายายกูเป็นอะไร นอนอยู่รพไหน จะตายรึยังงี้ ทำงานไม่เป็นสุขแล้วเนี่ย เหมือนจะประมาณติดเชื้อที่ปอดด้วย คนแก่แม่งเสี่ยงตายชิบหาย
>>839 กูไม่รู้พ่อมึงไม่ทำงานมานานแค่ไหน แต่คนที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมานาน จะมาเริ่มต้นใหม่มันยาก
แต่การแก้ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย มันก็ต้องทำ จะใช้ชีวิตแบบไม่มีแบบแผนก็จะแย่กันไปหมด
ข้อแรกเลยก็คือประหยัด ยังไงก็ต้องทำข้อนี้ให้ได้ กูไม่รู้ว่ามึงให้เงินพ่อยังไง แต่กูขอแนะนำว่าลองเอาเงินใส่ซองให้ทุกเดือน หรือ ไม่ก็โอนเข้าบัญชี วันเดิมในแต่ละเดือนดู แล้วจะไม่มีการให้เพิ่ม ก็รอดูว่าพ่อมึงจะบริหารเงินยังไง
ส่วนเรื่องหารายได้เพิ่ม การทำงานของพ่อ ก็ค่อยเป็นค่อยไป ทำได้ก็ดี ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
สุดท้าย มึงต้องดูแลตัวเองด้วย สุขภาพของมึงสำคัญที่สุด ทั้งกายและใจ พยายามไม่เครียด ปล่อยวางบ้าง ทำเท่าที่ทำได้ เพื่ออนาคตของตัวมึงเองด้วย
เป็นกำลังใจให้จ้า
ปล. ชีวิตกูก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ บางวันก็รู้สึกเฟลๆ แต่บางวันก้โอเค ก็พยายามสู้ไปในแต่ละวันเหมือนกัน ^^
ขอระบายหน่อยอยากบ่นในเฟสก็ไม่ได้ กูมีปัญหาเรื่องครอบครัวว่ะ กูตอนนี้เรียนจบแล้วแต่กูยังหางานไม่ได้เลย ตอนนี้กูอยากทำขายอาหารแต่แม่มาเสนองานที่ไม่ค่อยถนัด แถมไปฟังพวก Lifecoaching ขายฝันไว้เยอะ ซึ่งพอดีว่ากูแอนตี้ Lifecoaching เพราะมันหลอกง่าย เลยเถียงกับแม่ แล้วแม่มาจี้กดดันให้หางานอีก กูไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะตอนนี้กูทำงานบ้านตลอดๆ แล้วคิดหางานว่ะ รบกวนชาวโม่งช่วยแนะนำที
>>842 มึงก็ต้องแสดงให้เค้าเห็นว่ามึงทำได้ ไอที่มึงอยากจะทำน่ะ
มีทุนไหมล่ะ ฝีมือเจ๋งไหม ก็ลองดูเลย แต่ถ้ายัง ก็ไปหางานทำเก็บทุนเก็บประสบการณ์
เผื่อได้คอนเนคชั่นและเรียนรู้คนไปด้วยในตัว จะได้รู้ว่าคนทั่วไปเค้าต้องการอะไร
ตลาดต้องการอะไร เราจะขายให้ใคร พอพร้อมแล้วค่อยมาเปิดมาทำก็ไม่สาย
>>842 มึงมีประสบการณ์ไหมไอ้ที่มึงอยากทำน่ะ ถ้ายังไม่มีกูแนะนำไปเป็นลูกจ้างเขาหาประสบการณ์ก่อน หรือถ้าทุนมึงพร้อมมั่นใจอยากลองก็จัดเลยก็ได้โอกาสสำเร็จมันก็มีอยู่
แต่กูเตือนไว้ก่อน กูเห็นมาหลายคนจบใหม่มาอยากลงทุนสร้างกิจการตัวเอง มีแต่ใจ ทุนไม่มี ประสบการณ์ไม่มี
แล้วทำไงก็ไปยืมพ่อแม่พี่น้องได้ก็ดีไป ไม่ได้ก็ไปกู้ ทำไปได้สักพักก็เจ๊ง เพราะไม่มีประสบการณ์ดูตลาดไม่ออก
กูว่าครอบครัวคนจีนที่มีญาติแบบ เยอะเหี้ยๆนี่แม่งน่ารำคาญว่ะ แล้วแบบ แม่กูเป็นคนอีสาน เลยไม่ค่อยมีญาติอยู่แถวกรุงเทพ กลายเป็นแม่กูอยู่โดดๆ เป็นขี้ปากของญาติฝั่งพ่อกู ว่าแม่จนอย่างนู้นบ้าง อย่างนี้บ้าง ไอ้เชรี่ยยยยยย ใช่เรื่องแมะ ดูถูกเหยียดหยามไปป่าว พวกมึงไม่เคยจนกันหรอวะ สูงส่งมากมั้ง กูตัดขาดกับฝั่งพ่อเรียบร้อยเพราะญาติเหี้ยๆรุมทีนแม่กู กูรู้สึกแย่หน่อยๆที่ไม่มีใครอยู่ข้างแม่กู เงินแม่งเป็นอำนาจที่อยู่เหนือทุกสิ่งจริงๆนะ ....
พ่อกูว่าจะเปิดอู่ ญาติเหี้ยๆนี่ก็เข้ามาปลุกปั่นแม่กู ว่าแม่กูมีชู้บ้าง เป็นขอทานเกาะพ่อแดกบ้าง(ไอสรัสสส) ยุยงให้ได้อ่ะ (กลัวแม่กูได้ส่วนแบ่งมั้ง) ให้ครอบครัวกูแตก แล้วก็แตกเว้ย วัยกู(20-21)มันไม่ควรมานั่งซีเรียสกะเรื่องเหี้ยๆนี่ ยากที่จะไม่โฟกัสมัน พอแล้วกะญาติเหี้ยๆ ทรัพย์สมบัติควยไรก็ไม่เอา รวยล้นฟ้ากูก็ไม่ไปด้วยหรอก สันดารต่ำตม
(กูไม่รู้จะระบายห้องไหนดี มันเกี่ยวกะญาติพี่น้อง กูเลยมาห้องนี้นะ55555)
นี่กำลังจะถูกลากไปที่จีน เขาจะหาคู่ที่จีนให้(เขาไม่ให้กูคบกะคนไทย) กูนี่ดันตัวออกมาให้ไวเลย ทำตัวให้ดูbusyอ่ะ ข้ออ้างต้องมา กูก็ไม่อยากไปตกเป็นขี้ปากใคร อยากอยู่ไทย อยู่กะแม่ คนที่คอยsupportกูมาตลอด ไม่ใช่ไปกับพ่อที่ทำลายชีวิตกู ถีบหัวส่งกูตลอด เรื่องไรต้องไปทำตัวดีๆ เป็นหมาฟังคำสั่งเจ้านายที่เคยทำร้ายมันวะ5555 กูมีสมอง มีมือมีตีน ทำมาหาแดกได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งสมบัติกะหลั่วๆของพวกมึงหรอก
(สบายใจขึ้นแยะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายครับ)
ญาติกูแม่งยุ่งชีวิตกูจัง อยู่กทม ค่าใช้จ่ายก็เป็นหมื่นต่อเดือน ค่าหอค่าโทรศัพท์ ค่าเดินทาง ค่าแดก ค่าไฟ กูเป็น android กับ ios developerไง กูเลยใช้คอมสองเครื่องพร้อมกันเวลารัน เพราะเปิดดันเดียวก็รันช้าชิบหาย บริษัทก็ไม่ได้ออกทุกอย่างกูก็ซื้อเอง เพื่อความรู้และความสุขกูเอง
กูเดินทางเพราะตอนนี้กูย้ายไปหอใหม่ไม่ได้กูยังเรียนไม่จบ ที่ฝึกงานก็ทนฝึกไม่กี่เดือน กูอยู่รอบนอก เดินทางก็ไกล สลับมามอ กูทำงานช่วยมอเอามาทำพอร์ต บางทีมอไม่ได้ให้งบกูทุกอยู่อย่างกูก็ต้องออกเอง เวลามีอบรมไรที่น่าสนใจกูก็ขยันไปฟัง เกรดกูตอนนี้ 3.52 ถ้าตอนจบกูก็ได้เกียรตินิยม ทุกคนทำเหมือนกูเป็นขี้ยา ฆ่าชาวบ้าน กูเป็นคนดีเพื่อไรวะ เพื่อให้ญาติกูดูถูกกู? คนอื่นเหี้ยกว่ากู ญาติคนอื่นเรียนไม่จบไม่มีใครว่า พอกูใกล้จบว่าสารพัด
กูน้อยใจนะมึง กูอยากฆ่าตัวตายด้วยการปาดคอต่อหน้ามัน ให้มันเป็นบ้าไปเลย
พ่อแม่กูเนี่ยตัวทำกูอยากตายเลย ชอบพูดเหมือนกับกูแม่งไร้ค่า ชีวิตที่กูเลือกมันผิด บลาๆๆ ตบท้ายด้วยบังคับให้กูไปรับราชการเพราะงานเอกชนมันไร้ค่า เอาแต่คิดว่าชีวิตกูจะไม่ประสบความสำเร็จถ้าทำงานในสายงานที่กูชอบ ต้องเป็นข้าราชการเท่านั้น
กูโตแล้วป่ะ เรื่องงานกูต้องเลือกเองป่ะ กูก็พยายามๆๆเพื่อที่จะได้ประสบความสำเร็จในทางที่กูเลือกให้ได้คนอื่นก็เอาแต่พูดว่างานกูมันไม่ดี ทางเลือกชีวิตกูมันเหี้ย มันผิดพลาดต้องไปทำอย่างที่เขาต้องการเท่านั้นถึงจะสบาย บอกตรงตะก่อนก็ไม่ไรนะแต่ตอนนี้บั่นทอนสัสๆจนอยากตาย พอฟังมากๆก็รู้สึกว่าล้มไม่ได้ ถ้าล้มมาคงโดนกระทืบซ้ำแน่นอน ทำไมวะ ทำไมกูเลือกสิ่งที่กูต้องการไม่ได้ ทำไมกูเลือกที่จะเรียนรู้ที่จะผิดพลาดด้วยตัวเองไม่ได้ ทำไมกูคิดเองไม่ได้
กูอยากตายให้พ้นๆไปเลย คนอื่นไม่เชื่อในความสามารถกูก็ไม่ต้องเสือกก็ได้ กูไม่ได้ทำใครเดือดร้อนซะหน่อย อยากให้รับราชการเพื่อจะเอาสวัสดิการแล้วความต้องการกูล่ะมันอยู่ตรงไหน คิดว่าดีนักทำไมไม่ทำเอง
ทีตอนตัวเองทำงานได้ก็เอาแต่เมาหัวราน้ำ เงินก็เอาไปเล่นพนัน เปย์หญิง เล่นๆจนชิบหายวายวอดแล้วพอแก่มาจนก็มาบอกว่าเอกชนมันไม่ดีไม่มีสวัสดิการ ก็ไม่เคยมองตัวเองเลยไง ถ้าไม่ทำตัวเหี้ยๆจนการงานชิบหาย รู้จักวางแผนลงทุนทำเหี้ยไรบ้างนอกจากลงขวด ชีวิตก็คงจะดีกว่านี้เยอะ ทีนี้ก็มาหวังพึ่งกูบังคับกูมาตั้งแต่เด็กยันตอนนี้ก็จะทำอีก ไม่คิดบ้างว่ากูก็อยากใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง กูอยากมีอิสระที่จะเลือกทำบ้าง แม่ง
>>849 ญาติมึงแก่อะดิ เขาไม่เข้าใจหรอก คนพวกนี้ชอบคิดว่ามี...อย่างเดียวก็ทำได้ แบบเรียนไอทีงี้ทีงมีคอมเครื่องเดียวก็ทำได้ทุกอย่าง ถ้ามึงอธิบายเค้าก็จะแบบ ลูกคนโน้นคนนี้เขาไม่เห็นต้องมีเหมือนมึงเลย ล่าสุดพี่กูสายเซิฟเวอร์โดนด่าว่าลูกเพื่อน้ามีไอแพดอันเดียวก็ทำงานได้ อิสัสนั่นไม่ใช่ไอแพดนั่นเมาส์ปากกา แล้วลูกเพื่อนน้ามึงทำอิลัส ไม่ไอทีเลย5555 กูปวดหัว จนกว่ามึงจะออกมาซัพพอร์ตคชจ.ตัวเองได้ เขาจะด่ามึงไปเรื่อยๆ เขาไม่มาเข้าใจมึงหรอกเพราะไม่ใช่เรื่องของเขา 555 คชจ.เดือนละหมื่นของมึงถ้าพ่อแม่มึงออกหมดไใ่เดือดร้อนญาติก็พอไหว หรือถ้ามึงจ่าเองก็ยิ่งดี แต่ถ้ามันเดือดร้อนญาติมึง นั่นแหละมึงจะต้องทนโดนด่าต่อไป ป้ากูส่งลูกเรียนนอก พอเงินใกล้หมดชอบมาขอปู่กูย่ากู บางทีก็ให้คนที่เรียนนอกแหละโทรมา แล้วพอเป็นงี้ถ้าช่วงไหนปู่ย่ากูไม่มีเงิน เขาก็มาขอเงินพ่อกู พ่อกูก็ให้ปกติอยู่แล้ว แต่ที่กูโมโหเพราะย่ากูก็จะเอาไปให้ป้า พอกูไปขอเงินพ่อบ้างเผื่อกูจะซื้ออะไรๆ ในชีวิตกูเขาก็ไม่มีเพราะให้ย่า แล้วย่าก็ไปให้ป้า บางครั้งพ่อก็มายืมเงินกูไปให้ย่า คือเขาก็คืนแหละ แต่กูไม่ชอบไง รู้ว่ารับปิดชอบคชจ.ไม่ไหวเสือกส่งลูกเรียนนอก เดือนร้อนมาถึงกูนี่ เพลีย...
ลูกน้องลุงกูชอบแซวเรื่องสีผมกู กูทำสีอ่อนอะมึงแล้วสีมันเหมือนผมเสีย แซวทุกครั้งที่เจอ ไอเหี้ยสาระแนจังเลย ลุงกูก็พลอยเป็นไปด้วย แล้วก็ถามกูอยู่นั่นว่ามีแฟนยัง รำคาญ พ่อแม่กูยังไม่สาระแนเท่านี้เลย เกียดๆๆๆๆ วันหลังจะตอบแม่งละว่าไม่ใช่ที่คุณต้องคอนเซิร์น
เออ ย่าเนี่ย ตอนเรียนก็ห้ามกูมีแฟนจัง พอจบมาทำงาน ถามแม่งทุกวัน เมื่อไหร่จะมีแฟน ทำไมไม่มี นู่นนั่นนี่ พอกูมีเพื่อนเป็นผู้ชาย ก็ถามแบบคิดว่า เขามาจีบกู ถามจนถามกลับว่า ทำไมไม่ถามถึงเพื่อนผู้หญิงบ้าง บอกเพื่อนกูไม่ค่อยยิ้มให้เขา กูตอบ เอิ่ม เพื่อนผู้ชายกูก็ไม่ได้เข้าไปคุยกะเขามะ จะจับคู่ก็บอกมาเถอะ เหนื่อยใจจนไม่อยากคุยด้วยละ ทำไมพุดไม่รุ้เรื่องวะ
กูขอระบายนะกูไม่ไหวแล้ววววว ยาวหน่อยแต่ช่วยกูที
คืองี้บ้านกูฐานะปานกลางเว้ย พ่อกับแม่กูแยกทางกันนานละตั้งแต่กูเด็ก แต่กูอยู่กับทั้ง2ฝั่งนะไปๆมาๆ ละน้องกูมันออกแนวเกเรๆหน่อย ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบลืมนู่นลืมนี่ ถามก็ชอบตอบยังไงก็ได้ อะไรก็ได้ ละนี่มันเพิ่งจบม.3 เหมือนยังไม่รู้ว่าชอบอะไรอยากเรียนอะไร แล้วแม่กูก็เหมือนไปกรอกหูแบบ ไปเรียนโรงเรียนทหารมั้ย ดีงั้นงี้ ละมันก็ตอบแบบเออเรียนก็ได้ ยังไงก็ได้อ่ะให้เรียนก็เรียนไม่ให้ก็ไม่เรียนงี้อ่ะมึง (กูมีลูกพี่ลูกน้องคนนึงเรียนเตรียมนี่แหละละมันรู็ละไงว่าเออกูอยากเป็นทหารนะ ทางนั้นก็ส่งเรียนไป ) ค่าเทอมประมาณแสนกว่า เหมือนเขาเห็นไอ่นี่เรียนได้ลูกกูก็ต้องเรียนได้งี้อ่ะมึง เมื่อก่อนน้องกูเคยให้ไปอยู่รร.ประจำ เสียไปเกือบ5หมื่นได้ มันบอกอยู่ได้ๆ สุดท้ายไม่เรียนต้องไปเอากลับมาอ่ะมึง ทางกูกับพวกญาติทางพ่อก็เลยคิดมากหน่อยๆ ละประเด็นแม่งอยู่ตรงนี้มึง คือจะให้ลูกตัวเองไปแต่ให้ย่ากูจ่ายอ่ะมึง(คือบ้านกูขายของทั่วไปละย่ากูคุมร้านพ่อกูช่วยไงค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ย่ากูจะจัดการ) แบบจ่ายแสนเลยอ่ะ ไม่หาร ละกูคุยกับย่าบอกว่า เนี่ยลองคุยกับเขามั้ยหารกันมั้ย ถ้ามันไม่เรียนยังเสียไม่เยอะนะ ละย่ากูก็ดูเกรงใจเขาอ่ะ เลยไม่ได้พูดละให้กูพูดแทน กูก็เลยบอกแม่ไปว่าเนี่ย ทางนี้เขาอยากให้เรียนอยู่นี่ก่อนนะเพราะมันยังดูไม่โตคิดอะไรเองไม่ค่อยเป็น ความรับผิดชอบไม่มี ไปแล้วกลัวอยู่ไม่ได้(มันจ่ายเต็มเลยอ่ะมึงไม่มีผ่อนไง) ทำไมไม่หารล่ะแบ่งๆกันออก ถ้ามั่นใจว่ามันอยู่ได้ พอกูพูดแล้วแม่กูด่าอ่ะมึง บอกว่ากูไม่อยากให้น้องได้ดี เห็นแก่ตัว ไม่ให้กำลังใจน้อง ชี้หน้าด่าเลยอ่ะ กูเลยสงสัยว่าแล้วคนที่อยากให้ลูกได้ดีแต่ไม่ออกอะไรเลยนี่ไม่เห็นแก่ตัวเลยหรอ? เนี่ยขนาดวันก่อนไปมันยังไม่เตรียมของใช้มันเองเลยอ่ะ ให้ย่ากูเตรียมให้เช้าวันไปเนี่ย กูเห็นใจย่ากูเลยคือเมื่อก่อนมันก็อยากเรียนเทควันโด เล่นบอล ย่ากูก็ให้เรียนนะออกค่าใช้จ่ายหมดแต่เรียนได้แค่ราวๆเดือนนึงแม่งก็เบื่อเลิกงี้อ่ะมึง ละแม่กูบอกว่าทำไมจะไม่ช่วยจ่าย ทางนี้จะจ่ายรายวันเอง(พวกค่าขนม) หลังจากชี้หน้าด่ากูก็ไม่ได้คุยด้วยเลย เพราะกูยังทำใจไม่ได้ กูน้อยใจที่เขาไม่ฟังอะไรกูเลย
มาวันนี้ ย่ากูบอกให้กูโอนตังให้น้องด้วย500 คือแบบไหนวะที่คุยกันไว้ แล้วแม่กูก็ฝากมาบอกอีก(เพราะกูไม่รับโทรศัพท์)ก็ด่าๆหน่อยแหละเหมือนวันที่ด่ากู ละบอกให้กูไปขอโทษเขา ไม่งั้นตัดแม่ตัดลูก กูผิดมากขนาดนั้นเลยหรอวะมึง
กูกลับมาละ 858เอง คือตอนนี้จ่ายไปแล้วคิดซะว่าจบประเด็นน้องกูไปละกันอยู่ไม่อยู่ชั่งหัวแม่ง ละมาต่อที่เรื่องแม่กู กูไม่รับโทรศัพท์ชะเลยแชทมาหากู อีวันที่ด่ากูอ่ะด่าแค่นั้นไม่หยาบนะแต่ในแชทแม่งคือเหมือนแค้นกูมาเป็นชาติเลยอ่ะ ด่าอีสันดาน ต่ำๆนู่นนี่นั่น แล้วไล่กูออกจากบ้าน กูผิดมากขนาดนั้นเลยหรอทั้งที่กูพูดไปแค่นั้นอ่ะมึง โอ้ยยยยย ูจะร้องไห้ ละให้กูไปขอโทษเขาอ่ะมึงกูต้องขอโทษเขาหรอทั้งที่กูพูดมันจริงอ่ะ ตอนแรกที่กูไม่ได้อ่านแชทอ่ะกูจะไปขอโทษละนะ แต่พออ่านละแม่งจิตตกสัสๆ
>>862 แม่มึงไม่มีทางตัดมึงได้หรอก ตราบใดที่ยังต้องขอตังค์ย่ามึง (จากที่ฟังเมื่อมึงอยู่บ้านพ่อมากกว่า น้องอยู่บ้านแม่มากกว่าใช่ไหม)
ความจริงกูอยากให้มึงสวนไปว่าตัดแล้วไม่ต้องมาขอเงินบ้านพ่ออีกนะ! แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้
ไม่อยากขอโทษก็ไม่ต้องขอ ปล่อยเบลออย่าติดต่อ ไม่ต้องอ่านไลน์ (มันมาก็ลบทิ้งแม่งเลย กล้า ๆ หน่อยก็บล๊อค) นอนบ้านพ่อซะ พอเขาอยากได้ตังค์เมื่อไหร่ก็ต้องกลับมาคุยกับมึง ตอนนั้นอารมณ์ทุกฝ่ายคงเย็นขึ้นแล้ว น้องมึงก็คงรู้แล้วว่าจะรอดไม่รอดกับรร.ทหาร
แต่ขึ้นอยู่กับว่ามึงอยากดีกับแม่ไหมด้วยนะ ถ้ายังไงก็ได้ก็ตามนี้ แต่ถ้ายังอยากเป็นลูกกตัญญู แม่งก็ต้องง้อว่ะ
>>864 กูพูดกับเขาไปแค่ที่เล่าในข้างบนจริงๆมึงไม่ได้หยาบหรือแรงอะไรนะ(หรือมันแรงวะ) เผื่อมึงไม่อยากย้อนขึ้นไปอ่าน กูบอกว่า " ทางนี้เขาอยากให้เรียนอยู่นี่ก่อนนะเพราะมันยังดูไม่โตคิดอะไรเองไม่ค่อยเป็น ความรับผิดชอบไม่มี ไปแล้วกลัวอยู่ไม่ได้ จะเอามันไปทำไมไม่หารล่ะแบ่งๆกันออก ถ้ามั่นใจว่ามันอยู่ได้"
"เมื่อเจ้าร่ำรวย พระบิดาจะปรากฏ" - ยอร์น feel:the:son
พวกมึง เพื่อนโม่งคือตอนนี้กูยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร ใจมันเริ่มเขว้อ่ะ ตอนประถมคือกูอยากเป็นครูยืนยันหนักแน่นแล้วก็จะไปเข้ามหาลัยทางเหนือด้วย พอกูโตมาเปอร์เซ็นความอยากเป็นครูมันหายไปเยอะมากอ่ะ แต่แม่กูเว้ยเขาบอกว่าเขาอยากให้กูเป็นครู เพราะเขาอยากเป็นครู มันเรียกว่าการยัดเยียดฝันเปล่าวะมึง...กูไม่อยากคิดแบบนั้นกับพวกท่านเลยว่ะ
ไปเป็นอาจารย์ใหญ่ให้นักศึกษาแพทย์ไง
กุเกลียดญาติตัวเองชิบหาย พอกุไหว้ก็ทำเมินพอไม่ไหว้ก็บอกไร้มารยาทไม่เคารพผู้ใหญ่ มึงจะเอายังไงกับกุเนี่ยยย
ไม่ใช่หลานคนโปรดนิ ใช่ซี่
>>870 มึงงงงงง อยากมากูกอด ครูถ้ามึงไม่อยากเป็นจริงๆ อย่าเป็นเลย ตอนเด็กๆ กูเกลียดครูมากเลย กูรู้สึกว่าคนแบบนี้มาเป็นครูได้ไง เขาชอบตี ตัดผมกูแหว่างด้วย กูสะพายกระเป๋าสีชมพูไปเรียนก็เทของในกระเป๋ากูออกตอนอยู่หน้าเสาธงแล้วบอกว่าห้ามใช้ ต้องใช้กระเป๋าโรงเรียน กูเกลียดมากกก ทุกวันนี้ก็ยังเกลียด กูไม่อยากให้มึงฝืนใจอะ ครูมันต้องอยู่กับเด็ก ถ้ามึงต้องเป็นจริงๆ กูอยากให้มึงเป็นครูที่ดี ฮือออ กูขอโทษกูมาระบายยย
>>870 ยัดเยียด อย่าเป็นในสิ่งที่เป็นฝันของใคร มึงควรเป็นในสิ่งที่มึงฝันจะเป็น จะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลังแล้วมายัดฝันตัวเองให้กับคนอื่นแบบแม่มึง เพราะมันไม่มีทางหรอกที่แม่มึงจะเติมช่องว่างในใจได้ เพราะเขาไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเองเว้ย! จะเป็นไรเป็นเพื่อตัวมึงเองนะ เชื่อกู
มึง กูรู้สึกอึดอัดกับการดูแลน้องของที่บ้านมาก คือน้องกูอายุ 22 แต่นางตัวเล็ก เวลาไปสัมภาษณ์งาน หรือไปไหนนอกจากไปเที่ยวกะเพื่อน ที่บ้านจะต้องบังคับให้กูพาไปส่งตลอดอ่ะ ทั้งๆที่ บาทีมันติดรถไฟฟ้าเลย มันจริงอยู่ที่ช่วงนี้ กูว่างงานเพราะรอเรียนโท แต่กูรู้สึกว่า ข้ออ้างว่า น้องเป็นน้อง เป็นเด็กแล้วให้กูดูแลรับส่งแบบนี้ มันไม่ถูกปะวะ ชาตินี้ น้องกูจะโตเป็นไหม
ไม่รู้จะบ่นไหนดีเอาเป็นมู้นี้ก็แล้วกัน
คือกูงงกับแม่กูชิบหายเลย อยู่ๆ ก็มายัดเยียดอยากจะให้กูไปเป็นตำรวจอีกครั้ง โดยแม่งไม่มีการปรึกษาอะไรเลยซักคำ
เรื่องมันมีอยู่ว่าตัวกูนั้นก็อายุไม่น้อยแล้ว ทำงานในบริษัทและกำลังจะวางแผนเรียนต่อด้วย แต่วันนี้จู่ๆ แม่กูก็มาถามว่ากูอยากจะเป็นตำรวจมั้ย เพราะมีคนรู้จักที่ค่อนข้างสนิทกับครอบครัวกูอยู่ในวงการตำรวจและสามารถฝากให้ได้ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาก็ได้ฝากลูกของคนรู้จักอีกคน ที่อายุมากกว่ากูเข้าไปเป็นตำรวจแล้วเป็นที่เรียบร้อย
พอคราวนี้คนรู้จักนั้นเขาก็มาถามแม่กูบ้างว่าอยากจะให้กูเป็นตำรวจบ้างมั้ย? โอกาสมีครั้งเดียวแล้วเขาจะเกษียณปีหน้าแล้ว เอาล่ะสิคราวนี้เรื่องก็เลยมาที่กู จู่ๆ แม่กูก็ไปตอบตกลงกับเขาโดยที่ไม่มีการบอกกูซักคำ ซึ่งหลังจากตอบรับแล้วพ่อกูที่เป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่รู้ข่าวก็ถึงกับโทรมาถามใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนรู้จักคนนั้นถึงไปคุยกับพ่อกูว่ากูจะเป็นตำรวจ เจองี้กูก็งงสิ ไม่ทันรู้เรื่องเหี้ยอะไรเลย
กว่าจะรู้ความจริงก็ตอนกลับมาที่บ้านนั่นล่ะ แม่กูบอกว่าให้กูตัดสินใจว่าจะเอายังไง จะทำงานเดิมต่อไปหรือว่าอยากจะเป็นตำรวจ
และแล้วความเหี้ยก็บังเกิดกับกูสิครับ ใช้ชีวิตอยู่ๆ ดีๆ ไหงกูก็ต้องมาเจอกับทางเลือกซะงั้น โดยที่กูยังไม่ทันได้เตรียมใจเหี้ยอะไรเลย
ถ้าเป็นเมื่อสอง-สามปีก่อน ในช่วงที่กูยังตกงานนี่กูคงจะตกลงไปเลย แต่ทุกวันนี้กูมีงานแล้ว แถมยังวางแผนเรียนต่ออีก พอเจอแบบนี้แม่งก็กลุ้มเลยสิครับ
>>883 ไม่อะไรนะ แต่แบบในเมื่อพ่อมึงเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ทำไมแม่มึงยังต้องไปฝากคนอื่นเอาลูกเข้าอีกวะ และด้วยเหตุผลเดียวกัน มึงปฏิเสธไปเลยก็ได้นี่ ค่อยให้พ่อมึงเอามึงเข้าถ้ามึงเปลี่ยนใจ
อีกอย่างถ้ามึงชอบ/โอเคกับงานปัจจุบัน+อยากไปเรียนต่อ กูก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะเสี่ยงไปตำรวจที่ดูไม่ได้ชอบอะไร
ส่วนแม่มึง อื้มก็เผื่อดีกว่าไม่ได้เผื่อน่ะแหล่ะ ในเมื่อสุดท้ายยังปฏิเสธได้
คนอื่นแม่งชอบมาคาดหวังให้กูทำนั่นนี่ พอกูไม่ทำก็กกลายเป็นความผิดกุอีกทั้งๆที่ความจริงแม่งก้เป็นหน้าที่ของทุกคน แต่ไม่มีใครทำห่าไรเลยแล้วมคิดว่ากุต้องทำ พอไม่ได้ดั่งใจก็หาว่ากุไม่มีความรับผิดชอบ เอ่อ ใข่หรอ
เช่น จานกินแล้วไม่ล้าง ชอบทิ้งไว้ให้กูล้างตลอด พอมันกองสุมจนไม่มีที่ก็มาว่ากุว่าทำไมไม่ล้างจาน กุก็อยากถามกลับนะว่าทำไมไม่ล้างเอง จานตัวเองก็มี พอกูไม่ล้างทีก็ไม่มีใครรล้างเลย ที่แล้วมาคือกูล้างให้ตลอดแต่พอกูไม่ทำก็พูดเหมือนกุไม่รับผิดชอบ ขอโทษนะ มันใช่หน้าที่กูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
งานบ้านเนี่ยทำกันนับครั้งได้ แล้วคิดว่าครั้งๆอื่นๆใครทำวะ ก็กูไง แต่พอช่วงไหนกูไม่ทำ ก็มาว่ากุว่าทำไมไม่ทำงานบ้าน ไม่รับผิดชอบไม่รู้จักโต แม่งกูเบะปากแรง อยู่ก็อยู่ด้วยกัน แต่กลายเป็นหน้าที่กูคนเดียว กูไม่ทำเป็นความผิดแต่คนอื่นไม่เคยถามตัวเองเลยว่าทำไมตัวมึงเองไม่ทำบ้าง เห็นกุเป้นคนใช้ไงวะ แทนที่จะช่วยกันดูแลนี่แม่งยัดเยียดให้เปผ้นหน้าที่กูเฉย พอไม่ทำก็มาว่ากันเนี่ยนะ
สวัสดีเพื่อนโม่ง
กุมีปัญหามาเล่าสู่กันฟัง+ต้องการคำปรึกษา
คือแม่กุเขาไม่ยอมรับความจริงว่าพ่อไม่รักเขาแล้ว พ่อมีเมียใหม่แล้ว เขาไม่ใช่เมียพ่ออีกแล้ว
แบบ เขารับความจริงไม่ได้แล้วก็ยังหวังให้พ่อกลับมา
แต่ก็ร้ายใส่พ่อ ตอนก่อนจะเลิกกันก็ร้องจะเลิกๆๆ พอเอาเข้าจริงๆพ่อไปรอหย่าที่เขตแต่แม่ไม่ไป
แล้วเขาก็งมงายเรื่องศาสนาว่าทำแบบนี้ดีต่อร่างกายดีต่อสุขภาพ จมงมงายแบบกุพูดตรงๆว่าโง่
อิกูก็อยู่ต่างประเทศ แม่อยู่ไทยกับน้องชาย
เวลาแม่เล่าอะไรให้ฟัง พอไปคุยกับน้องทีหลังสรุปคือแม่คิดไปเองหมดเลย คิดว่าคนนู้นคนนี้เกลียด คิดว่าพ่อไปว่าแม่ให้ญาติฟัง
กุไม่รู้จะทำยังไงดี เหมือนเขากลายเป็นบ้า
แต่กุอยากให้เขาหาย อยากให้เขายอมรับความจริง
นี่ยังไม่รวมเรื่องธุรกิจหนี้สินที่ที่บ้านมี แม่ปัดปัญหาไปให้พ่อหมด หนี้ก็ให้พ่อจ่าย แล้วเงินก็เก็บไว้คนเดียว ไล่พ่อออกจากบ้าน ไม่ทำงานแต่รับเงิน(ธุรกิจที่บ้าน) พ่อทำงานงกๆส่งเงินให้ลูก กูหางานทำเองจนแทบไม่ได้นอนทั้งๆที่มีเรียน
คือกุก็ไม่อยากโยงเข้าว่าเออ พ่อนอกใจก่อน เพราะนั่นมันไม่เกี่ยวอะไรแล้ว
กุแค่อยากรู้ว่ากุต้องทำยังไงเขาถึงจะกลับมาเป็นคนเดิม
เขารับความจริงไม่ได้แล้วคิดเองเออเอง มโนไปหมด พูดจาก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ทำตัวไม่สมเป็นแม่ ลูกไม่มีจะแดกส่วนแม่มีเงินมากมายแล้วบอกกุไม่ให้
เข้าใจว่าแม่เสียใจ แต่แม่ควรกลับมาเป็นแม่ของกูได้แล้ว
พวกมึงว่าทำยังไงดีอ่ะ กุอยากพาเขาไปทำจิตบำบัด แต่ก็ไม่รู้จำไปที่ไหนยังไง
เอาธรรมะเข้าหัวก็โดนพวกไม่ดีหลอกไปกี่รอบแล้ว แถมแม่กุงมงาย เชื่อคนง่าย
>>887 ไห้แม่มึงหายลำบากวะ จะไห้เค้ายอมรับว่าจิตผิดปกติ ยอมไปหาหมอ ส่วนพ่อมึงส่งเงินมาไห้แม่ แต่แม่มึงเอาเงินไปไห้พวกต้มตุ๋นมารศาสนาไช่ปะ งั้นอย่างน้อยมึงบอกพ่อมึงส่งเงินตรงมายังมึงกะน้องๆไม่ต้องผ่านแม่ก่อน เพราะกูเห็นมาเยอะนะ คนไทยมีผัวฝรั่งแล้วหย่า ผัวส่งเงินค่าเลี้ยงดูเด็กไห้เพียบ แต่เมียยักเอาไว้ไช้เอง ไม่ทำงานทำงาน ส่งลูกเรียนโรงเรียนวัด ตอนหลังศาลฝรั่งมันเลยดูความพร้อมทางการเงินประกอบด้วย ว่าไครจะได้สิทธิเลี้ยงดูบุตร อย่างเสกนี่ก็ส่งเงินตรงไห้ลูกนะ ส่งเงินไห้กานแม่งเอาไปลงกะเสี่ยโป้หมด
ส่วนถ้าอยากไห้แม่มึงหายลองปรึกษาผู้เชี่ยวชาญปัญหาครอบครัวดูดีมั้ย แล้วไครเป็นผู้เชี่ยวชาญวะ
กูกับญาติอายุเท่ากัน แล้วกูติดรอบ 1 แล้ว ญาติกูยังรอผลรอบ 3 อยู่
ทีนี้ญาติคนอื่นๆ ก็มาถามกันแบบ " a (กู) สอบติดแล้ว ทำไม b (ญาติ) ถึงยังไม่มีที่เรียนกัน"
ถามบ่อยมาก แถมถามต่อหน้ากูกับ b ด้วยทุกครั้ง เมื่อก่อนกูกับ b สนิทกันมาก แต่เดี๋ยวนี้เข้าหน้ากันไม่ติดละ พวกลุงๆ ป้าๆ เวรๆ เอ้ยยย
กูอยากรู้จังนะว่า ไอโม่งที่มีพ่อเป็นอาจารย์มหาลัยและโดนยัดเยียดให้เรียนต่อ ป.เอกนี่ยังสิงเล่นบอร์ดอยู่มั้ยวะ? หรือว่าไปทำวิจัยตามที่พ่อสั่งแล้ว???
>>889 กูก็เจอ แต่อันนี้กับญาติที่ไม่สนิทและพวกลูกข้างบ้าน จนพวกนี้หมั่นไส้กูหมดและแบบดูท่าทางก็รู้ ทีหลังที่ป้าลุงเปรียบเทียบอีกมึงก็พูดไปเลย อย่างกูพูดแบบประมาณเอาอะไรมาเปรียบเทียบ แต่ละคนก็มีแนวทางของตัวเอง เปรียบเทียบแล้วได้อะไร แต่เอาตรงๆพวกป้าลุงก็เงียบไปพัก แม่งก็กลับมาพูดแนวเดิมๆ แม่งไม่มีจิตวิทยาเลยพวกนี้
โม่ง กูขอแนวทางหายไปจากพี่น้องตัวเองหน่อยได้เปล่า คือกูรําคานพี่กูมาก มีเรื่องเหี้ยอะไรก็มาลงที่กูตลอด แล้วกูไม่เคยโต้ตอบกลับ ไม่เคยเอาไปฟ้องพ่อแม่ คือเหตุการณ์พี่น้องทะเลาะกันไม่เคยเกิดขึ้นกับกูกับพี่ เพราะกูยอมตลอด แต่พี่มันไม่เคยคิดเลยว่าทําไมกูไม่เถียงไม่สู้ แล้วกูก็ไม่ได้สนิทกับมันด้วย แต่มันชอบคิดว่ากูสนิทแล้วมาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อ่านอารมณ์ไม่ออกเว้ย พอกูทํางานย้ายบ้านกูอยากหายๆหน้าไปเลย แต่กูไม่รู้ว่าจะทําไงดีหว่ะ ไม่รู้จะเริ่มตัดความสัมพันธ์ไงดี เพราะกูตอแหลดีๆกับมันเพราะกูไม่อยากมีปัญหา กูคิดอยู่ว่าจะไปหางานต่างประเทศดูด้วย เพื่อนโม่งช่วยกูคิดหน่อย หรือใครที่แยกกับพี่น้องบ้าง ทัายังไง แล้วเป็นไงบ้าง
เบื่อที่บ้านว่ะ กลับมาทีไรกูต้องมาทนฟังแม่บ่นๆๆๆๆเรื่องพ่อ เออ กูก็อยากให้พ่อเปลี่ยนนิสัยบางอย่างเหมือนกันแหละ
แต่แม่งไม้แก่มันดัดยากไง พูดไปก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา กูเลยไม่อยากจะอะไรมาก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาตามเช็ดตามล้างให้ก็ปล่อยไป ปลงไปดีกว่า
แต่เขาก็พูดแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น จนบางทีกูรู้สึกว่าถ้ากลับบ้านแล้วต้องมาเจองี้ กูไม่กลับมาดีกว่า
แล้วก็เป็นอะไรที่เหนื่อยใจชิบหาย ทั้งพ่อทั้งแม่กูบ้าการเมืองสัส เย็นมาเปิดแต่ข่าวแล้วก็ก่นด่าล้งเล้ง
ดูแม่งแต่ช่องเดิมๆ ที่ตรงกับความชอบทางการเมืองของแกนั่นแหละ กูนี่แบบ ต้องทนฟังข่าวเอียงๆ งี่เง่าแล้วก็ได้แต่กลอกตามองบนในใจเงียบๆ
บางทีกูนี่รีบเปลี่ยนช่องไปดูหนังแทนแม่งละย้ำหนักๆว่ากูจะดู เขาถึงได้ยอมเลิกดู ไม่งั้นก็ฟังอีผู้ประกาศเป่าหูอยู่นั่น
และด้วยความที่แม่กูค่อนข้างหัวโบราณ พอกูคุยเรื่องอะไรที่มันแปลกใหม่แหวกขนบธรรมเนียบเข้าหน่อยก็จะวีนแตก ละคุยกันดีๆไม่ได้ละ
พูดแย้งอะไรไปด้วยข้อเท็จจริงก็มาโกรธ หาว่ากูปีกกล้าขาแข็ง เรียนปริญญาแล้วหัวสูง ไม่ฟังพ่อฟังแม่แล้ว กูนี่อ่อนใจจนไม่รู้จะทำยังไง
เลยทำให้เรื่องที่คุยได้มันลดลงทุกทีจนบางทีกูรู้สึกเหมือนแค่อยากกลับบ้านมาเพราะมาหาข้าวฟรีแดกเฉยๆ ดูเนรคุณเนอะ
ล่าสุดน้องกูอยู่ม.6 เตรียมจะเข้ามหาลัย วันดีคืนดีแม่กูก็จะหาคณะนู้นคณะนี้มาแล้วก็กรอกหูน้องกูรัวๆ ว่าเข้าที่นี่สิๆๆๆๆๆๆ
ซึ่งตรงข้ามกับกู เพราะกูอยากให้น้องมันค่อยๆคิด หาที่ที่อยากจะเรียนจริงๆให้เจอก่อน ไม่งั้นไปเรียนแล้วมันไม่โอเคชีวิตแม่งจะเหี้ย
แม่กูเขาก็ร้อนใจกลัวว่าจะไม่ทันคนอื่น ก็มาบ่นกับกู กูก็พยายามกล่อมให้เขารอไป ตามใจน้องมัน ชีวิตมันให้มันเลือกเอง แต่ก็ไม่รู้จะฟังมั้ย
คงเพราะเขาเป็นครูด้วยล่ะ อีโก้เลยสูงกว่าคนปกติ บางทีกูแย้งไปด้วยมุมมองของกูที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน เขาก็โวยวายบอกว่าไม่ได้ไม่ดี
จนรู้สึกว่าเหนื่อยที่จะต้องคุยกันแล้ว เหมือนทำยังไงความคิดก็ไม่เคยจะตรงกันได้สักที
เทอมหน้ากูก็ขึ้นปี4แล้ว อยากจบแล้วหางานทำไวๆจัง ไปเหนื่อยกายดีกว่าต้องมาเหนื่อยใจ
ในความคิดกู กูว่าบ้านควรจะเป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าเป็นที่พักใจมากกว่าเป็นที่ที่ทำให้หมดแรง
มีใครตัดพี่ตัดน้องบ้างวะ วันนี้กูเพิ่งตัดพี่กับน้องกับพี่ชายกู ช่างแม่งเหอะ แต่ไหนแต่ไรแม่งก็ไม่เคยทำตัวให้น่านับถืออยู่แล้ว มีแม่งก็เหมือนไม่มี แม่งดีกับทุกคน เพื่อนฝูงแม่งทำดีด้วยหมด แต่กับคนในครอบครัวแม่งไม่เคยทำดีด้วยซักครั้ง ยิ่งกับน้องแบบกูแม่งแทบไม่พูดด้วยไม่รู้เป็นเพราะเหี้ยอะไร อยู่กับเพื่อนฝูงแม่งๆดีกับทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส อยู่กับกูกับคนที่บ้านหน้าแม่งเหมือนตกนรก คุยเหี้ยไรก็ไม่ตอบ ถามคำตอบคำ
รังแกกูตั้งแต่เด็ก ไม่เคยทำตัวเป็นพี่ชาย ไม่เคยปกป้องน้องไม่เคยปกป้องคนในครอบครัวซักครั้ง
ตั้งแต่เด็กมากูอิจฉาคนอื่นที่มีพี่ชายตลอด ทำไมกูไม่มีพี่ชายดีๆกับเขามั่งวะ พี่ชายที่กูสามารถคุยได้ปกติ หัวเราะด้วยกันได้ เล่นมุก คุยตลกประสาพี่ชายน้องชายได้ ไม่ต้องดีมากก็ได้ ขอแค่ทำตัวให้สมกับเป็นพี่ชาย เป็นที่พึ่งให้คำปรึกษาในวันที่กูล้ม กูท้อ กูเครียดได้บ้าง
ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นช่วง มปลายมากูแทบไม่เคยคุยกับแม่งเลย คุยเฉพาะเรื่องที่จำเป็นและสำคัญจริงๆ ถ้าต้องคุยจริงๆกูนับประโยคได้ไม่เกิน20ประโยค
แม่งไม่คุยกับกูกับคนในครอบครัวเองซึ่งกุก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถามคำตอบคำ จนกูเอือมไม่อยากคุยกับแม่ง
วันนี้แม่งชวนกูทะเลาะเพราะเรื่องขี้หีสัสๆ
วันนี้กูกับมันต่อยกันเป็นครั้งแรกในชีวิต
ก็ให้ถือว่าความเป็นพี่เป็นน้องของกูกับมันขาดกันตั้งแต่ชาตินี้ ชาตินี้ชาติไหนอย่าได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก
ก่อนหน้านี้พ่อกูรู้เรื่องพวกนี้แล้ว พยายามให้กูกับพี่กูดีกัน ซึ่งก่อนหน้านี้กูไม่เคยเล่าเรื่องกูกับพี่ชายให้พ่อกูฟังเลย ซึ่งกูไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง อีกไม่กี่เดือนกูจะรับปริญญาแล้ว กูไม่อยากให้มันมา ต่างคนต่างอยู่ กูจะตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกู วันไหนกูสิ้นไร้ไม้ตอก ต้องนอนตายข้างถนน
กูก็จะไม่บากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากมัน ขอนอนตายข้างถนนนี่แหละ
ถือซะว่า กูเกิดมาคนเดียว ตายก็ตายคนเดียว ไม่มีพี่ชายแบบมันอีกต่อไป
แผลที่มันฝากไว้บนหน้ากู จากนี้ก็ให้ถือว่าลบความเป็นพี่เป็นน้องออกไป
ถือว่าชาตินี้เกิดมาใช้เวรใช้กรรมกัน
ชาติหน้า ชาติไหน วัฏสงสารใด อย่าได้เกิดมาเป็นพี่น้อง เป็นพ่อแม่ เป็นคนในครอบครัวอีกกันอีกเลย
>>898 กูเคย ...แต่พอผ่านไปสองสามปีกูก็รู้สึกวางใจว่ามันทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ เป็นผู้เป็นคนซักที
ไปไปมามาก็รู้ตัวว่าถึงแม้จะเคยทะเสาะกันรุนแรง และพักหลังแทบจะไม่ได้คุยกันเลยแต่กูก็เป็นห่วงมันอยู่ตลอดอยู่ดี
ตอนนี้มึงกำลังโกรธ ก็ห่างกันอย่างที่มึงต้องการนั่นแหละดีแล้ว
>>898 สัส กูก็นึกว่ามึงคือน้องกู พี่มึงนี่คล้ายกูเลยว่ะ แต่ต่างกันตรงที่กูเลิกคุยกะน้องกูตอนเข้ามหาลัย, เวลาเกิดเรื่องอะไรกูก็ปกป้องคนในบ้านตามปกติ แล้วก็เรื่องที่กูไม่ถูกกะน้องนี่พ่อแม่รู้ดี แต่ไอ้เรื่องที่กับคนอื่นคุยดี กับที่บ้านชอบทำหน้าตูดนี่โคตรใช่ ถามคำตอบคำนี่ก็ใช่ แถมกูก็ไม่ค่อยได้ทำตัวให้น่านับถือด้วย ช็อคสัส ไม่นึกเลยว่าจะมีคนเหมือนกูขนาดนี้อยู่ด้วย
แต่กูไม่ใช่พี่มึงชัวร์ เพราะเมื่อวานกูไม่ได้ต่อยกะใคร 5555
ใครมีพ่อแม่ญาติพี่น้องหัวโบราณบ้าง เล่าให้ฟังหน่อย
>>904 เอ่อ มันก็หลายๆอย่างอะ เอาเป็นข้อๆที่พอจะนึกได้ละกัน
- กูเป็นพวกค่อนข้างซึนๆ ไม่ชอบแสดงอารมณ์ความรู้สึก
- กูไม่รู้จะคุยอะไรกะน้องกูจริงๆ เหมือนมันเข้ากันไม่ได้ เคมีมันไปกันคนละโลก บอกไม่ถูกเหมือนกัน
- เรื่องดีกับคนอื่นที่จริงแล้วเป็นเฉพาะเรื่องการพูดคุยอะนะ ถ้าเป็นเรื่องการกระทำดีต่อกันหรือการให้ความร่วมมือเวลามีงานสำคัญอะไรกูก็จะช่วยตามปกติ กูแค่รู้สึกไม่อยากพูดคุย อยากอยู่เงียบๆคนเดียว โลกส่วนตัว
>>905 สัส กดผิดปุ่มเผลอกดส่ง เดี๋ยวพูดต่อ
...กำแพงโลกส่วนตัวกูมันหนาไป กูเลยมีความสุขมากกว่าเวลาที่อยู่กับตัวเองเงียบๆ แล้วที่สำคัญ คนในบ้านกูจะมีปัญหาเวลาสื่อสารกัน คือแบบเหมือนคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องไม่ค่อยเข้าใจ ไม่ค่อยสนใจฟังเวลาอีกฝ่ายพูด เวลากูพยายามพูดเน้นย้ำว่าเรื่องนี้สำคัญนะให้ฟังกันหน่อยก็เหมือนไม่มีใครสนใจฟังกันซักคนทั้งๆที่เวลากูฟังกูโคตรเป็นผู้ฟังที่ดี จำได้เกือบหมดว่าใครเคยพูดอะไร มันเลยทำให้กูรู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว กูมันบ้าไปเองที่จริงจังอยู่คนเดียว ทั้งหมดนี้มันทำให้กูเหนื่อย กูเลยกลับมาหลบในโลกส่วนตัวกูอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไรเลยถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ รู้ตัวอีกทีกูก็กลายเป็นคนหน้านิ่ง ไม่พูดจา ถามคำตอบคำ ก่อนหน้านี้กูก็ชอบเผลอโมโหร้ายใส่คนในบ้านอยู่บ่อยๆเวลาเริ่มสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง ซึ่งกูรังเกียจเวลาเห็นตัวเองตวาดใส่คนในครอบครัว กูเลยตัดปัญหาโดยการไม่พูดหรือพูดให้น้อยที่สุด เลิกแสดงอารมณ์ทุกชนิด พยายามฝึกตัวเองให้ไม่รู้สึกอะไรอีก กูเลยกลายเป็นพวกหน้านิ่งๆ น้ำเสียงเย็นๆ
- เวลากูคุยกะคนอื่นกูคุยดีตามปกติ เพราะว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน ไม่ใช่คนที่อยู่ด้วยกันตลอด เจอหน้ากันแป๊บๆเดี๋ยวก็แยกย้ายแล้ว เพราะงั้นต่อให้มีอะไรไม่ถูกใจกูก็พอจะปั้นยิ้มทำน้ำเสียงสุภาพๆเพื่อให้มันผ่านๆจบๆไป
- ช่วงหลายปีมานี้เหมือนกูมีปัญหาเรื่องการหายใจ แบบว่ากูควบคุมลมหายใจไม่ได้ เวลาพูดมากๆกูจะเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก หลังจากนั้นกูจะเผลอกลืนลมเข้าปาก แล้วกูก็จะสำลักอากาศอย่างแรงเหมือนกำลังจะอ๊วก กูก็ไม่รู้ว่ามันคือเหี้ยอะไรแต่แม่งรู้สึกโคตรแย่ ตอนนี้กูเลยไม่ค่อยอยากพูดกะใครแล้ว ไม่ใช่แค่คนในบ้าน
กูควรรู้สึกยังไงดีที่อาๆกูเห็นพ่อกูเป็นบ่อเงินบ่อทอง คอยขอยืมเงิน สูบฉีดเป็นปลิง โดยที่แม่กูก็ทำไรไม่ได้เพราะไม่อยากทะเลาะกะพ่อ&พ่อกุหาเงินเอง แม่เป๋นแม่บ้าน วันก่อนแม่งช็อต ติดหนี้มาขอยืมพ่อกุ7แสน ทั้งๆที่เค้าเคยจะซื้อรถต่อจากแม่กุ2ล้าน 10ปีแล้วแม่กุยังไม่เคยเห็นเงินก้อนนั้น ลูกอาที่พ่อกุก็ส่งเสียจนจบมหาลัยทั้งเค้าและน้องเค้าจะแต่งงานก็มีการโทรมายืมเงินสินสอดใส่พาน2ล้านอีก นี่แค่อาคนเดียวนะ ไม่รวมอาคนอื่น&ลูกของเค้าด้วย บ้านกุก็ไม่ได้จน แต่คือพ่อกุแม่งถึงคติจากปู่ว่าลูกคนโตต้องเลี้ยงน้องจนตอนนี้น้อง40กว่าๆยังต้องมาตามล้างตามเช็ดเรื่องบ้าๆที่พวกอา&ลูกโง่ๆกุทำงามหน้าไว้อีก นี่ตอนนี้กูเริ่มวางแผนหาลู่ทางหนีออกต่างประเทศไว้แล้วเนี่ย เอาพ่อเอาแม่ไปอยุ่ให้หมด ทุกวันนี้รุ้สึกขยะแขยงมากที่ต้องใช้นามสกุลร่วมกันพวกนี้
นี่ล่าสุดกุเพิ่งได้ สัตว ก็มาถามแนว ไม่เอาหมอเหรอ เอาทำไมสัตว งานสกปรก เอิ่ม กุสอบมาด้วยความสามารถกุ ไม่ได้เข้าม.กากๆ เรียนๆโดดๆ จบมาทำงานห่วยๆจนแก่ตายห่าต้องมายืมเงินพี่ตัวเองแบบไม่อายลูกตัวเอง เสือกสอนให้ลูกทำอีก เหมือนมึงล่ะกัน
พูดยากวะเงินเค้าหามา คนเรามักมีจุดอ่อน คนเลวก็ผลาญเงินกะอบายมุข คนดีเกินไปก็หมดกะการช่วยคนนี่แหละ มึงก็ลองคุยกะเค้าดูก็ได้ เป็นห่วงเรื่องเงินเก็บหลังเกษียณอะไรก็ว่าไป ถ้าเค้าไม่ยอมเปลี่ยน มึงอาจจะต้องขอบ้างหน้าด้านบ้าง บางทีคนไม่ขอแม่งไม่ได้อะไรเลยหรือได้น้อย มึงขอเงินพ่อมึงไปทำทุน เป็นกองทุน ซื้อ set 50 พันธบัตร หรืออะไรก็ได้เพื่ออนาคต ขอไปเรื่อยๆเก็บทุนไว้ไห้ตัวเองบ้าง ถ้าพ่อมึงพลาดไช้เงินหมด มึงยังมีทุนอยู่ก็ยังดี
>>908 ขอบคุณมากมึง กูเคยลองคุยพ่อแบบกลัวว่าพ่อเกษียนแล้วที่บ้านจะไม่มีเงิน กูจะพยายามกินอยุ่อย่างประหยัด พ่อกูก็บอกว่าหน้าที่ของกูคือตั้งใจเรียน เค้ามีเงินสำหรับกูกับพี่กู มรดกก็ยกให้กูกะพี่กู(เอาตรงๆกูว่าไม่เหลือ555) คือพ่อกูเค้าก็รักกูกะพี่อ่ะ นอกจากเรื่องใจดีเกินเหตุนี่อย่างอื่นกูก็โอเคหมด กูสนิทกะพ่อมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ เด่วเรื่องกองทุนไรพวกนี้กูว่าจะลองดู พ่อกูทำงานด้านนี้เค้าน่าจะสนับสนุนให้กูมีความรู้ทางนี้เพิ่มอยุ่ล่ะ
>>909 ขอวิธีไล่หน่อยเพื่อน กุว่าแม่กุทนมากที่เจอแบบนี้ตั้งแต่ตอนคบกันใหม่ๆ(สมัยนั้นแม่ทำงาน) ตอนแรกเค้าก้ทำท่าจะขอแม่กุแต่แม่กุก็ไม่ให้ เลยจบ
>>910 นี่ลูกๆอากูนี่มีลูกกันล่ะ บ้านกูนี่แพลนตั้งหลายปีกว่าพี่กูจะเกิด ลูกๆอานี่แปปๆท้องล่ะ ง่ายดีชีวิต
มึงยังดีนะ แม่กูสิช่วยญาติ(ฝ่ายแม่)ช่วยเพื่อนสารพัดเตี้ยอุ้มค่อมไม่เคยคุยกับคนในบ้านจนเจ๊งบ๊งแอบเอาบ้านไปจำนองกู้ธนาคารมาสุดท้ายก็ทำไรไม่ได้ติดหนี้หัวบานบ้านจะโดนยึดอยู่รอมร่อ กูกับพี่เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนปกติทุกวันนี้อาเงินเดือนมาช่วยส่งดอกธนาคารจนตังมีแค่พอกินข้าวไปวันๆ มองไม่เห็นอนาคตเหี้ยไรทั้งนั้น ทุกวันนี้ญาติฝ่ายพ่อมาช่วยพ่อกูเสียไปแล้วเค้าช่วยมาเยอะแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นปลดหนี้ กูกับพี่ก็แบกหนี้แม่ท่วมหัวมีชีวิตไปวันๆไปพวกญาติฝั่งแม่ลอยตัวสบายไม่เคยยื่นมือมาช่วยเหี้ยไรทั้งนั้น ชีวิตพวกแม่งดีขึ้นอ่ะแต่ครอบครัวกูนี่มาตกนรกแทน
>>912 กูสังเกตุพวกสายเกาะจะนิสัยแบบนี้แทบทั้งนั้น ไครส่งเสียเลี้ยงดูแฟนนี่แฟนมีชู้ก็เยอะ ไอ้ที่ดราม่าออกคลิปออกข่าวมีชู้มีกิ๊กก็สายเกาะซะเกือบหมด อย่าไปหวังไห้พวกนี้สำนึกบุญคุณเลย มึงไห้มันๆก็เห็นมึงโง่ ส่วนมึงผ่อนบ้านไห้แม่มึงคิดดีแล้วเหรอวะ บ้านชื่อแม่มึงมึงผ่อนหมดถ้าแม่มึงใจบุญเอาไปค้ำกู้เงินช่วยชาวบ้านอีกมึงไม่ตายเหรอวะ
แม่ง ป้ากูส่งข้อความมาหาว่าว่างไหม กูก็นึกว่ามีอะไร ที่ไหนได้ส่งบทความภาษาอังกฤษมาให้กูแปล ซักไปซักมาสรุปว่าเป็นงานของเมียลูกชายป้า มาบอกกูว่าน้องเขาแปลไม่ได้ ช่วยน้องเขาหน่อย กูเก่งภาษาอังกฤษ กูทำได้อยู่แล้ว ห่านจิก การบ้านมึง มึงก็ทำเองดิวะ คือถ้าให้กูสอน กูจะไม่ว่าอะไรเลย ไม่ใช่โยนมาให้กูแปลให้ ถ้าจะให้กูแปลให้ก็เอาเงินมาสิว้อย กูไม่ได้ออกจากท้องแม่แล้วเก่งภาษาอังกฤษทันทีป่ะวะ กว่ากูจะเก่งได้นี่กูก็ต้องขยัน ต้องเรียน ท่องศัพท์ตั่งต่าง ใช้เวลาเป็นยี่สิบปีกว่าจะได้ถึงทุกวันนี้ ตอนกูเรียนการบ้านกูก็ไม่เคยขอให้ทำให้ใคร การไม่เก่งไม่ใช่ข้ออ้างในการโกงหรือเอาเปรียบคนอื่นว้อย กูไม่ได้เรียนเก่งเพื่อให้ญาติมาเอาเปรียบป่ะวะ
>>911 กู >>909 นะ ของกูต่างจากมึงตรงที่ แม่กูให้มานานเป็นสิบๆปี คงอารมณ์เดียวกับพ่อมึงแต่นี่คือให้กันยกบ้าน 555 วิธีไล่คือตัดการติดต่อ บล็อกเบอร์ มาบ้านก็อย่าให้เข้าในเขตบ้าน ไม่ทะเลาะ ไม่เถียง ให้เงินครั้งสุดท้ายแล้วตัดเลย เงินที่เสียไปแล้วคืนมาไม่ได้ก็ถือว่าให้ ถือว่าชีวิตใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบเอง
ของกูคือมาอยู่บ้านกินค่านํ้าค่าไฟเลย พอหางานให้ทำในธุรกิจของบ้านกูก็โกงอีก บ้านกูทำแล้วไม่รวยขึ้นแต่พวกแม่งจู่ๆก็มีทอง ซึ้งสัส
รำคาญแม่ตัวเองชอบโทรมาบ่นกู ว่างมาก? ทำไมต้องมาเสือกเรื่องของกู แค่กูไม่ฝึกงานนี่จะตายห่า พูดไม่รู้กี่สิบรอบละ อยากให้ตายๆ ไปซะ แต่ติดที่เป็นคนหาตังได้เยอะดีก็เลยต้องให้มีชีวิตอยู่ต่อไปก่อน เบื่อชิบหาย
แม่ชอบไม่ให้กูพูดคำหยาบอ่ะ คือกูคุยกับเพื่อนทีถ้าพูดหยาบละแม่ได้ยินนี่คือโดนด่ากระจาย อายุกูก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะเว้ย ขึ้นปี 3 อ่ะยังโดนด่าไม่ให้พูดคำหยาบ ประเด็นคือแม่กูก็พูดหยาบอ่ะ แบบอีเหี้ยอีสัสกูมึงงี้ ตัวเองพูดแล้วยังมาสั่งสอนคนอื่นไม่ให้พูด ได้เหรอวะ แล้วคือสมัยนี้กูเจอคนพูดเค้าแกเราน้อยมากๆๆๆๆๆ แบบเพื่อน 20 คน มีพูดแบบนี้กัน 2 คน อีกอย่างกูก็พูดกับเื่พอน ไม่ได้พูดต่อหน้าคนเยอะๆหรือพูดเสียงดังที่ๆพลุกพล่าน เห้อออออ
>>919 เงินแม่เกี่ยวอะไร? ในที่นี้กูพูดเรื่องการพูดคำหยาบ แม่กูเป็นคนชอบพูดชอบด่าประจำ เรียกตัวเองว่ากูมึงกับเพื่อน แต่พอตาลูกตัวเองพูดบ้างกลับบอกว่าห้ามพูดคำหยาบ พอได้ยินกูคอลกับเพื่อนหน่อยก็ด่า ว่าใครสั่งใครสอน แต่ไม่หันมาดูตัวเองบ้างเลย ด่าคนอื่นฉอดๆ ชอบแขวะชาวบ้านจนเขาอาย คือก่อนจะสอนคนอื่นควรเริ่มต้นที่ตัวเองก่อนมั้ยอ่ะ กูเคยบอกแบบนี้แล้วโดนตบหน้าหัน แล้วกูก็ไม่เคยพูดคำหยาบต่อหน้าคนอยู่เยอะๆ กูคุยกับกลุ่มเพื่อนกูอย่างเดียว
นี่หลานกูที่อยู่อนุบาลได้ยินแม่กูด่าน้องกู เด็กมันยังพูดตามเลย อย่างคำว่าควาย ฮ่วย!
เข้ามาขำ 5555555
ขอถามเรื่องสิทธิครอบครองปรปักษ์หน่อย
คือกุจะให้ญาติมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ซึ่งกูไม่ได้อยู่ แล้วทีนี้มีแนวโน้มว่าอาจจะให้อยู่เกินสิบปี
อยากรู้ว่าถ้าจะป้องกันสิทธิครอบครองปรปักษ์จะต้องทำไงบ้างนอกจากการเขียนสัญญาให้เช่า คือถ้าญาติกุอยู่โดยที่กุอณุญาตเอง เค้าจะใช้วิธีนี้ได้ป่ะ
>>925 เขียนสัญญาเช่าอ่ะ ชัวร์สุดมีหลักฐาน ไม่งั้นสิบปีผ่านไปไม่มีหลักฐานมึงจะแย่เอา ค่าเช่าเขียนเอาถูกๆก้อได้ แล้วสัญญาเช่ามันไม่ต้องมีวันหมดอายุ จะอีกสิบปีสัญญามันยังใช้ได้ ปล. มึงควรคิดถึงวันที่มึงต้องใช้ที่ด้วยว่าจะเชิญเขาออกยังไงนะ สิบปีนี้วันที่ไม่ให้อยู่แล้วมีตีกันแน่ๆ
กูมีปัญหา ที่ดูเหมือนจะตรงข้ามกับหลายคนในมู้นี้ คือกูมีปัญหาเรื่องพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน ปู่ย่าตายายรักหลานไม่เท่ากัน ที่บ้านลำเอียง คือเข้าข้างกูกัน ทั้งๆที่บ้านกูไม่ได้เป็นคนจีน และกูเองก็ไม่ใช่ผู้ชาย เข้าข้างเพราะจะได้สืบสกุล ไม่ใช่หลานคนแรก เรียนก็ไม่เก่งอะไร เทอมที่แล้วได้ cมาเพียบ ตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยเรียนได้ต้นๆ หรือไปประกวดอะไร แถมกูก็นิสัยออกจะเหี้ยๆ มีเถียง มีทะเลาะบ้าง วันๆไม่ทำห่าอะไรหมกในห้องทั้งวัน คิดว่าพี่น้องที่เหลือจะอิจฉากู โนวว น่ารักชิบหายรักกูกันทั้งนั้น สงสารกูด้วยซ้ำเพราะ กูโดนรักมากกว่าคนอื่นก็จริง แต่กูแบกความหวังมากกว่าคนอื่นเขา เป็นไงบ้างลูก สู้ๆนะ ทำไม่ได้เหรอ ไม่เป็นไรนะ หรือตอนป้าข้างบ้านในตำนานมาขี้โม้ แล้วทำได้แค่ยิ้มๆ ลึกๆแล้วเขาก็คงอยากเอากูไปขี้โม้บ้างแหละ กูเห็นความหวังในตาเขาแล้วกูรู้สึกผิดว่ะ กูไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย กูพยายามแล้ว กูได้แค่นี้ พี่น้องกูเก่งกว่ากูเยอะแยะ ทำไมไม่รักคนอื่นมากกว่ากูว่ะ
>>925 กรณีศึกษา https://pantip.com/topic/30321537
>>929 >>930 กูมีปัญหาตรงที่ไม่สามารถร่างสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรได้อ่ะ ไม่งั้นคือโดนแบนจากทุกๆคนแน่ แต่มันจะมีวิธีอะไรนอกจากให้เซ็นสัญญาบ้างมั้ยวะ เห็นในมู้นั้นมีการพูดถึงการให้อยุ่อาศัยแต่ไม่ใช่ให้สิทธิความเป็นเจ้าของ อ่านแล้วงงๆหน่อยอ่ะ
คือกุยังไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองถูกแบนจากญาติๆ แต่ก็กลัวปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้อ่ะ วันนี้ทุกคนยังดีๆแต่อนาคตก็ไม่แน่
>>928 มึงเคยมีโมเมนต์อ่านหนังสือแทบตาย เข้าเรียนทุกคาบ กลับมาทวนทุกวัน แต่เสือกได้แค่Cไหมล่ะ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่นั้นแหละ ใช่ว่าพยายามแล้วจะสำเร็จทุกคนซะหน่อย ก็ตามที่กูเล่านั้นแหละ กูเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ดาดๆกลางๆธรรมดาทั่วไป พี่น้องกูสิระดับหัวกะทิตั้งแต่เด็ก แต่กูก็ยังไม่เข้าใจทำไมผู้ใหญ่เอ็นดูกูมากกว่าว่ะ
>>931 ทะเบียนบ้านมีชื่อมึงเป็นเจ้าบ้านป่าว ก็ให้ญาติย้ายชื่อมาเป็นผู้อาศัยในทะเบียนบ้านไง อ้างไปเลยว่าก็ทำให้มันถูกกฎหมายไว้ มันจะมีกฎหมายบางอย่างอ่ะที่จะผูกกับทะเบียนบ้าน เช่นเขตเลือกตั้ง หรือส่งลูกเข้าโรงเรียนใกล้บ้านงี๊ ก็บอกไปว่าญาติจะได้สะดวกทำเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายได้ใกล้บ้าน ทีนี้ญาติก็จะกลายเป็นลูกบ้านมึงตามกฎหมายไง
สวัสดี เพื่อนโม่ง มีเรื่องอยากจะบ่น แต่ไม่กล้าบ่นกับใคร เลยมาบ่นในนี้แทน คือกูอะ รู้สึกเครียดกับชีวิตมากว่ะ คือกูเป็นคนที่แคร์กับความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปหรือไม่ก็กังวลกับเรื่องสุขภาพจิตของตัวเองจนเครียดอ่ะ เป็นมาตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้จะเข้ามหาลัยล่ะ ยกตัวอย่างก็อย่างเวลาคอลกับเพื่อนแล้วบางทีเผลอหลับ ก็มากังวลว่า เพื่อนจะโกรธเรามั้ย หรือว่าเวลาพูดกับเพื่อนแล้วตะกุกตะกัก แล้วเพื่อนจะคิดว่าเราแปลกมั้ย เข้ามหาลัย
แล้วเพื่อนจะเข้ากับเราได้รึปล่าว หรือไม่ก็ที่เพื่อนบ้านชอบปิดประตูเสียงดังบ่อยๆ เป็นเพราะว่ากูทะเลาะกับแม่บ่อยๆรึปล่าว ส่วนเรื่องสุขภาพจิตก็แบบ อ่านบทความโรคทางจิตเวช อย่างโรคซึมเศร้า มันก็ดันตรงกับตัวเองหลายอย่าง หรือบางทีก็มีคนทักว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ารึปล่าว จนทำให้กูรู้สึกเครียดไปอีก
พอมาบ่นเรื่องพวกนี้กับแม่ ก็โดนตวาดใส่ว่า ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเองสักที(<<กูงงว่ามันเกี่ยวด้วยหรอ ช่วยอธิบายกูที) หยุดคิดอะไรแทนคนอื่นสักที
แล้วก็เรื่องโรคซึมเศร้า แม่ก็บอกว่าลูกจะไปเป็นได้ยังไง แล้วก็ชอบมาด่าว่ากูสมองมีปัญหาอีก (<<อันนี้แม่งทำกูขึ้นมากอ่ะ) แล้วเวลาแม่กูตวาดแม่งเสียงดังมาก คือเบื่อแม่ที่แบบตวาดกับกูดังๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองอ่ะ แล้วทุกครั้งที่แม่ตวาดใส่กู กูก็ขึ้นแล้วเผลอเสียงดังทุกที แล้วมันบ่อยมากๆ จนกูรู้สึกอายกับเพื่อนบ้านจริงๆ คือไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตวาดดังชิบหายเลย คือกูบ่นอะไรกับแม่ไม่ได้เลยใช่มั้ยวะ แม่ง ต้องโดนตวาดตลอด
กูเครียดหลายอย่างมาก อย่างอยู่คอนโดแคบๆมาตั้งแต่เด็กๆ แถมอยู่ก็มีคนมากวนใจกูตลอดเวลา ชอบโดนแกล้งไม่ว่าเวลานอน หรือกินข้าว ไม่มีพื่นที่ส่วนตัวของตัวเองเลย กูไม่อยากอยู่แล้ววะ บ่นอะไรชาวบ้านก็ได้ยินหมด เครียดโว้ย
กูไม่รู้ว่ากูควรจะทำยังไงกับชีวิตดี ทำไมกูเกิดมาต้องมาอยู่แบบนี้ด้วยวะ
กูรู้สึกระแวงไปซะทุกเรื่องเลยวะ... กลัวว่าเพื่อนโม่งจะงงนะ ว่าทำไมที่พิมพ์มานี่มันมันไม่ได้เชื่อมโยงเหี้ยไรเลย เพราะกูเครียดไปซะทุกเรื่องนี้แหละ คิดว่าพิมพ์ไปทั้งหมดก็คงพิมพ์ไม่พอ มันเลยออกมาเป็นแบบนี้
ที่อยากให้คำปรึกษาคือ
1.ทำยังไงกูถึงจะแคร์คนอื่นให้น้อยลง
2.สภาพจิตแบบนี้ กูจะปกปิดไม่ให้คนอื่นดูออกได้ยังไง (คำถามนี้ดูงงๆมั้ยนะ 55)
3.ทำยังไงไม่ให้ตัวเองเสียงดังเวลาโมโห หรือไม่ก็ทำให้ตัวเองใจเย็นๆ
4.ทำยังไงให้แม่กูไม่ตวาด ทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็ก
5.กูควรออกไปอยู่หอคนเดียวดีมั้ย ถึงมหาลัยจะอยู่ใกล้บ้านก็เหอะ
6.จากที่กูพิมพ์นี่ กูควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย
tl;dr: กูเป็นคนเก็บกด ไม่รู้ทำยังไงถึงจะมีชีวิตที่ดีเหมือนชาวบ้านเขา
>>935 มึงคล้ายกูสัส
1.มึงต้องปล่อยวาง รู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก แต่เลิกแคร์ชาวบ้านได้ละ อย่าคิดแทนคนอื่นเขา ไม่ต้องไปนั่งคิดวนไปมาว่าคนอื่นจะรู้สึกกับเรายังไง
2. อันนี้ไม่รู้ เพราะถ้าไม่ใช่กับพ่อหรือเพื่อนสนิทกูมากๆ กูจะกลายเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีจัดเฉยๆ
3. เวลาโมโห ให้พยายามหยุดตัวเอง นับเลขในใจหรือเปลี่ยนไปคิดเรื่องอื่น หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ สลัดความคิด คำถาม ทำไม เพราะอะไร อย่างไรทิ้งไปซะ รกสมองเปล่าๆ
4. ออกมาอยู่หอซะ กูทะเลาะกับแม่เหมือนมึงอะ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเขานะ แต่คสพมันเป็นtoxic relationshipอะ ไม่ควรดันทุรังอยู่ด้วย รักกันห่างๆดีกว่า
5.ควร ถ้าไม่ติดปัญหาอะไร จะได้ลองอยู่ด้วยตัวคนเดียว เพราะสุดท้ายมึงก็พึ่งได้แค่ตัวเอง
6.อยากลองก็ไป กูจะรอหลังกูกลับไทย กูก็อยากไปคุยเซม ไประบายปัญหาชีวิตให้ผู้เชี่ยวชาญฟัง ยังไงก็ดีกว่ามาเล่าให้พวกกูฟังในนี้
กูก็เหมือนมึงอะ อิจฉาคนอื่นเขาไปทั่ว รู้สึกว่าชีวิตตัวเองทำไมไม่ดีเหมือนคนอื่นเขาวะ ทำอะไรก็ไม่โดดเด่นซัดอย่าง ยอมแพ้ง่าย ขี้เกียจด้วย แต่การมาแลกเปลี่ยนมันทำให้กูคิดได้ ว่ามึงต้องหัดgive a fuck บ้างอะ ช่างแม่ง เลิกเก็บเรื่องที่ไม่ส่งผลกับตัวเองมาให้รกสมองได้แล้ว หน้าที่มึงคือมีความสุขจนกว่าจะตาย เพื่อนไม่ได้ตายไปพร้อมมึง เผลอๆงานศพมึง พวกมันไม่มาด้วยซ้ำ ไม่ต้องแคร์เว่ย แคร์เฉพาะคนที่แคร์เรา ไม่ใช่แคร์ไปแม่งทุกคน คิดแทนคนอื่นเขาไปทุกอย่าง หัดลองใช้ชีวิตคนเดียว ป.ล. เวลาแม่ตวาดกู กูตวาดกลับอีสัส555555 ลูกดีเด่นเว่อร์ ไม่แนะนำให้ทำ พยายามพูดดีๆดับแม่มึง ทำไม่ได้ก็อยู่หอ จบ มีไรปรึกษาได้ ถึงพวกเราในนี้จะไม่มีใครรู้จักเลย เลขไอพีพนก็เปลี่ยนเป็นเลขใหม่ละ แต่ไม่สบายใจก็มาบ่นๆเหอะ
ตากูเป็นโรคซึมเศร้า แล้วแม่กูก็เป็น ตอนนี้กูก็รู้สึกตัวเองจะเป็นด้วย กูอยู่บ้านแล้วรู้สึกอยากตายชิบหายเลย ทำไมต้องมาเกิดในครอบครัวนี้วะ รวยก็ไม่รวย แถมอยูาบ้านนอกอีก อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ แม่แม่งก็เป็นโรคอีก อิสัส วันๆเข้าแต่วัดกับนอนหลับ
- กูก็โตมาในคอนโดห้องเล็กๆแบบมึงอ่ะ กูเข้าใจความรู้สึกที่แบบ ไม่มีพื้นที่ส่วนตัว ไรงิ แต่คือกูกับแม่รู้กันไง ว่าถ้ากูทำงาน หรือ อ่านหนังสือ แม่กูก็จะไม่กวน เว้นแต่เรียกกินข้าว หรือ มีเรื่องสำคัญจริงๆ กูเองก็ไม่กวนแม่เวลาที่แม่กูดูทีวีหรืออ่านหนังสือเหมือนกัน ตอนเช้ากูก็บอกแม่ว่าไม่ต้องปลุก แล้วก็ถ้าแม่ตื่นก่อน จะทำอะไรก็ทำเบาๆหน่อย ไรเงี้ย คือ ก็ต้องจัดวางระบบอะ คนอยู่ร่วมกัน ไม่ว่าจะหน่วยเล็กหรือใหญ่ มันก็ต้องมีระบบที่ไม่สร้างความเดือดร้อน หรือ ไม่ทำให้อีกฝ่ายรำคาญอ่ะ อย่างเวลากินข้าว เมื่อก่อนก็ล้างของใครของมัน แต่ปัจจุบันกูโตแล้ว ใกล้ 30 แล้ว กูก็ล้างจานให้แม่ตลอด เรื่องซักผ้า ก็ผลัดวันกันซัก ฯลฯ
- เรื่องเสียงดังในคอนโด คือกูผ่านมาหมดละ ทะเลาะกับน้อง ทะเลาะกับแม่ ตะโกนด่ากัน ร้องไห้ ปัจจุบันก็ไม่ค่อยมีละ แต่เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ก็บ่อย ก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้านนะ รู้จักชื่อแค่ห้องข้างๆ กับห้องตรงข้าม ส่วนห้องอื่นๆในชั้น เวลาเดินสวนกันก็ยิ้มๆ ทักทาย ปกติ นานๆทีแม่ก็กูเอาของกินไปฝากห้องอื่นๆ อ่ะ แล้วก็ได้รับของฝากบ้างนานๆทีเหมือนกัน ถ้ามึงแคร์เรื่องเสียงรบกวนคนอื่น ก็พยายามเลิกส่งเสียงดังแค่นั้นแหละ
มึงยังดีกว่าพวกที่เปิดเพลง หรือ ซักผ้าตอนกลางคืน โดยที่ไม่แคร์คนอื่น ถ้ามึงแคร์แปลว่ามึงยังมีจิตสำนึกที่ดี ก็พยายามเป็นคนดีต่อไป
- เรื่องควบคุมอารมณ์ กูผ่านมาละ เดี๋ยวนี้เวลาจะโกรธ กูรู้ตัวตลอด แล้วก็พยายามไม่โกรธ let it go ธรรมะ ก็ช่วยได้เยอะ รู้จักปล่อยวางอ่ะ มีไรก็คุยกันด้วยเหตุผล ถ้าแม่มึงเสียงดัง แล้วมึงเสียงดังตอบ มันก็ไม่จบ ลองแบบ ถ้าแม่มึงเสียงดัง โกรธใส่มึง มึงลองนิ่งๆดู ถ้ามึงผิดจริงก็ขอโทษ ถ้าไม่ได้ผิด แล้วเรื่องที่แม่โกรธมันไร้สาระ ก็นิ่งๆ ไม่ต้องตอบโต้ ถ้ายังโกรธอยู่ แล้วเค้าก็จะสังเกตเอง คนเราบางทีมันก็ได้รับอิทธิพลจากสิ่งรอบตัว ถ้าแม่มึงเห็นมึงนิ่งขึ้น ก็อาจส่งผลดีต่อเค้าด้วยก็ได้ อีกอย่างการที่แม่มึงชอบตวาด แปลว่าเค้าเครียด คงมีเรื่องเครียดของเค้าแหละ ถ้ามึงไม่ได้ทำไรผิดแล้วเค้าตวาด มึงก็ไม่ต้องโกรธกลับ แค่รู้ไว้ว่าแม่มึงกำลังอารมณ์ไม่ดี แค่นั้นแหละ ไม่ต้องไปต่อล้อต่อเถียงต่อเวรต่อกรรม เค้าโกรธก็ปล่อยเค้าโกรธไป เนอะ
>>938 ทำไมมึงถึงรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าล่ะ? เพราะมึงใช้ชีวิตอยู่แต่กับตาและแม่มึงรึเปล่า มึงมีเพื่อนมั้ย? มึงทำงานรึเปล่า มีสังคมมั้ย คนเราอยู่ตัวคนเดียว มันก็มีแนวโน้มที่จะซึมแล้วก็เศร้าทั้งนั้นแหละ แต่มึงอาจจะไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า แค่เหงา ขาดแรงบันดาลใจ เหนื่อย ฯลฯ กูไม่รู้จะแนะนำอะไร เพราะไม่รู้รายละเอียดอื่นๆของมึง แต่ถ้าสมมติมึงไม่ได้ทำงาน กูจะแนะนำให้หางานทำ และ หาเป้าหมายในชีวิตดู
วันนี้คือกูทำผิดเหรอวะ? กูโดนแม่กูวานให้ไปจ่ายค่าบัตรเครดิตซึ่งกูไม่เคยมีบัตรเป็นของตัวเองเลยใช้ไม่เป็น ไม่รู้ระบบมันหรอกว่าจ่ายแบบไหนอะไรยังไง แถมที่วานกูเนี่ย เงินกูทั้งนั้นนะที่ต้องจ่ายค่าบัตรให้แม่กู แม่บอกยอดมา 3707บาท เออ กูก็ถอนเงินมาเผื่อๆไว้ แต่พอไปแบงก์กูกลับเจอพนักงานถามมมาว่าจะจ่ายแบบเต็ม ยอด4600 บาทหรือขั้นต่ำ ซึ่งกูไม่รู้หรอกมันคืออะไร แต่กูจำได้ว่าแม่กูบอกอะไร เม็ดเงินเท่าไหร่ กูเลยจ่ายไปขั้นต่ำมันคือราคา 3707 บาท แล้วทีนี้กลับบ้านมากูบอกว่ามันมีสองยอด สุดท้ายกลายเป็นว่ากูจ่ายผิดก็มาด่ากู โวยใส่กูนั่นนี่สารพัด ลากยาวไปชั่วโมงกว่าๆ ด่าขุดทุกเรื่องที่กูทำพลาด ถามว่าทำไมไม่โทรมาถามก่อน เอ้า ก็กูโทรไปหาก็เวลางานไหม เดี๋ยวก็หาว่ารบกวนเวลางานอีก ผลสุดท้ายคือต้องจ่ายเต็มเพราะมาอ่านบิลละบอกราคาผิด แถมโทรไปถามที่แบงก์เค้าบอกว่าอนุโลมให้มาจ่ายเติมจากยอดเก่าได้ไม่คิดดอกเบี้ยเพิ่ม จากนั้นก็ปั้นหน้ามาคุยกับกูแบบไม่สนความรู้สึกกูเลย กูเจอแบบนี้มาหลายรอบละกับการโดนด่าระบายอารมณ์ใส่ต่างๆนาๆ แถมสอนกูอีกอย่างพอกูทำตามก็ด่ากูอีกอย่าง ขนาดกูทำงานควบเรียนแทนที่จะกลับมาบ้านชวนกันให้คลายเครียดเสือกจิกหัวใช้งานกูสารพัด เอาน้องคนเล็กมาเป็นที่ตั้ง ทำทุกอย่างปนะเคนให้มันทั้งๆที่แม่งอายุก็เลย15แล้วมาสองปี แต่แม่งพอมันเอาแต่ใจคือกูโดนด่า กูอยากรู้นะว่าโม่งอย่างพวกมึงจะหนีไปหาห้องเช่าแล้วหางานทำใกล้ๆหลังเรียนจบแทนที่จะมาประสาทเสียแบบนี้ป่ะวะ?
>>944 ถ้าแม่มึงมีเงินพอเลี้ยงตัวเองก็ออกๆมาเหอะ กูให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตอะ
แต่ก่อนออกลองพูดเรื่องนี้กับแม่มึงด้วยว่าไม่ชอบอะไรแบบนี้ ถ้ายังบ่นอีกก็ออกมาแค่นั้น
ถ้าแม่มึงบนเรื่องการเงินก็บอกให้น้องสุดที่รักเป็นคนหาบ้างถ้ามันเรียนพวก ม.ปลายจบแล้วเสือกอยู่เฉยๆอยู่ เดะอนาคตจะแย่เอา
>>945 กูเสริมอีกเรื่องนะ กูเคยพยายามอธิบายหลายรอบละมันเอาเหตุผลเข้าข้างตัวเองตลอด ทั้งไม่ฟัง ไม่พยายามทำความเข้าใจ ละกูอยากจะวางแผนย้ายออกหลายครั้งแล้วแต่ที่กังวลๆคือแม่งจะตามมาทวงบุญคุณที่เลี้ยงกูมา(แบบเหี้ยๆ) จนกูเสียการเสียงานละต้องกลับมาจมปลักกับมันให้มันด่าอีกรอบ นี่กูอยากจะไปให้พ้นๆจากมันตั้งแต่กูอายุ15แล้ว แต่ติดที่ต้องไปหาจับใบดำใบแดงตอนอายุ21เลยยอมทนๆกับพ่อหัวควยๆแทนเพื่อจบวุฒิ นศท. เอา
>>947 ยังไงเค้าก็มองมึงเหี้ยอยู่แล้วจะทำดีไปทำควยไรหละ แต่ไม่ต้องถึงกับตัดความสัมพันธ์หรอกแค่มึงย้ายออกไม่ได้ไปดาวอังคาร
บอกให้ที่บ้านมึงลดรายจ่ายด้วย แล้วมึงก็ย้ายออก นานๆก็กลับมาที แต่ถ้ามึงอยากทนก็ทนไปนะ แต่ยังไงมึงก็ต้องย้ายออกอยู่ดีอะซักวัน
เรื่องรายจ่ายอะมึงต้องเข้มมากกว่านี้หน่อยหัดเอาไปทำอะไรที่มึงได้ประโยชน์บ้าง หรือเก็บไว้ลงทุนอะไรบ้าง
เอาไปช่วยครอบครัวอย่างงั้นเดะภาระทั้งหมดจะตกอยุ่ที่มึงเข้าซักวัน อีกอย่างน้องมึงเรียนปวชแล้วเดะพอปี 2 เดะมันก็ต้องหาที่ฝึกงาน ยังไงแม่งก็ต้องทำงานแน่ และถ้ามันดรอปเรียนหรือติด 0,ร ก็ให้มันหาเงินเองแก้เองเพื่อนกูมีงานกันตั้งแต่ ปวช1ละ ที่กูพูดเรื่องเงินนี้ไม่ใช่ไร คนหัวฆวยๆมันเยอะกูเจอมาแล้ว ครอบครัวหัวฆวยก็มีกูเลยเข้าใจมึง ส่วนใหญ่เรียนปวช แม่งชอบเรียนตามเพื่อนและแม่งชอบติด ร กันด้วยพวกหัวฆวยเนี่ย แก้ ร นี้บางวิทลัยก็แพงชิบหาย ให้มันรู้จักคุณค่าของเงินบ้าง อย่าสปอยมันเยอะ
Kyหน่อยเพื่อนโม่ง กูมีเรื่องอัดอั้นตันใจอยากระบายชิบหายแต่แม่งระบายกับใครไม่ได้เลยขอระบายในนี้แทน
คือกูเครียดกับที่บ้าน แบบอะไร ๆ ก็ลงที่กู กดดันกูชิบหาย บอกจะเอาเกรดสูงๆ แต่เสือกไม่ส่งกูเรียนพิเศษ ทุกวันนี้กูได้ 3 กว่าก็บอกว่าน้อยอีก(น้อยพ่อง) พยายามไม่พอ คือไรวะ แม่งโคตรเหนื่อยเลยสัส กูโดนพ่อแม่เปรียบเทียบกับลูกคนอื่นตลอด แบบอยากให้กูต้องเพอร์เฟคแบบลูกคนอื่นๆ ทั้งที่กูไม่ได้เป็นแบบนั้น มันเหนื่อย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูมีความหมายกับเค้ารึเปล่า กูเกิดมาทำไม เค้าให้กูเกิดมาเพื่ออะไร มีความหมายอะไร ถ้าพ่อแม่จะไม่เคยเห็นใจกูเลย คือแค่เกรดกูน้อยจนไม่มีให้อวดชาวบ้าน 3กว่าเรียกว่าน้อยเหรอวะ ร้องไห้ก็ด่า ชักสีหน้าก็ด่า ป่วยก็ด่า ทำเหี้ยไรก็โดนด่า นั่งเฉยๆก็โดนด่า ทุกวันนี้กูจะเป็นบ้าตายเพราะพวกแม่งอยู่แล้ว เงินในบัญชีกูก็โดนแม่งยึด กูอยากออกจากบ้านเวรๆนี้มาก กูทนไม่ไหวแล้ว พวกแม่งเห็นกูเป็นตัวอะไร หุ่นยนต์? ขยะ? สังคมที่รร.ก็แย่ชิบหาย แต่คือกูยังเรียนไม่จบ ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไหนจะเรื่องเอกสารห่าเหวไรอีก คือกูต้องทำยังไงวะ กูเหนื่อย ใจนึงกูอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ถ้ากูตายพ่อแม่ได้แช่งกูไม่ให้ไปผุดไปเกิดแน่ๆ จริงๆกูอยากเรียนให้จบ กูอยากมีอนาคต แต่คือบ้านกูเหี้ยแบบนี้ จะออกมายังไงดี กูเครียดเรื่องเอกสารนี่ล่ะ สูติบัตร สำเนาทะเบียนบ้านพวกนี้ พวกมันจะยอมให้กูมั้ย กูเครียด ไม่ไหวแล้ว
>>939 มปรมึงง แฮปปี้มากๆ พอมึงโตขึ้นเรื่อยๆ มึงอาจเป็นเหมือนกูที่ไม่อยากแก่ เพราะรู้สึกว่า้วลาใช้ชีวิตมันน้อยลงไปเรื่อยๆละ5555555 ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด แต่อย่าเกินกรอบ(หมายถึงลองสิ่งที่ไม่ดี ฟิลนั้น) อย่าประสาทแดกกับเรื่องไม่เป็นเรื่องให้มาก แนะนำให้ถักนิตติ้ง กูลองละมันช่วย5555555
>>949 มึงลูกคนเดียวหรือมีพี่น้องวะ
เรื่องเรียนพิเศษมันพูดยากอะมึง ฐานะทางบ้านมึงเป็นยังไง? ถ้าฐานะไม่โอ มึงไม่สามารถหวังว่าการเรียนพิเศษจะช่วยมึงได้ มึงต้องพยายามด่วยตัวเอง ถ้าพอส่งไหว คำถามคือมึงเคยถามบ้านมึงไหมว่าทำไมไม่ส่งมึงเรียนพิเศษ 3กว่าๆคือ3เท่าไหร่ คือคะแนนอะนะมึง มาตรฐานแต่ละคนมันต่างกัน อย่างกูสมัยก่อนถ้าไม่ถึง3.8=ล้มเหลว พ่อแม่มึงก็อาจคิดงั้น ต้องปรับทัศนคติกัน แสดงให้เขาเห็นว่ามึงก็ตั้งใจเรียนแล้ว พยายามแล้วแต่มันได้แค่นี้จริงๆ เรื่องเปรียบเทียบมึงต้องปล่อยเบลอ
พยายามอย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่นเหมือนที่พ่อแม่มึงทำ คนเดียวที่มึงแข่งหรือเปรียบเทียบด้วยก็คือตัวมึงเองในอดีต มึงต้องใจเย็นๆก่อน อย่าพึ่งรีบตายอีเหี้ย เกิดมาได้แค่กี่ปีเอง ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะ อย่างน้อยก็อดทนเรียนให้จบๆ ทำงานหาเงิน มีรายได้เป็นของตัวเอง ละออกไปอยู่คนเดียวแม่งเหอะ ถ้ามึงไม่แฮปปี้กับบ้าน เท่าที่มึงพิมพ์ มึงก็พูดถึงอนาคต มึงรีบทนๆ เรียนๆ หางานหาเงิน ทำงานได้เมื่อไหร่ก็ไม่ต้องแคร์หีไรละ คิดงี้เอาไว้ ไม่งั้นเราจะประสาทแดกตายก่อน
Kyพอมาห้องนี้ละกูมืดหม่นสาส หลายๆคนคือปัญหาหนักกว่ากูเยอะเลยอีเวง6555555 กูนี่ไม่มีไรเลยนอกจากไม่สนิทกับแม่ เป็นกำลังใจให้พวกมึงทุกคนนะ ถ้าพิมพ์ไรเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยน/ปัญหาครอบครัว+เพื่อน กูอาจมาช่วยๆพิมพ์ด้วยได้ สู้ๆพวกมึง
>>956 บ้านกูก็แบบนี้แหละ จนตอนม.4 สอบติดโรงเรียนดีๆต่างจังหวัด ขอจนได้ไปเรียน แล้วหลังจากนั้นเค้าก็ปล่อยกูเลย ถ้ามึงทำแบบกูได้อ่ะนะ ถ้าม.6 แล้วก็ทนๆไปสอบเข้ามหาลัยดีๆให้ได้ เวลายื่นก็ยื่นแต่ม.ดีๆ ไกลๆไป แล้วก็โกหกว่าคุณสมบัติไม่ผ่าน สอบไม่ติด ม.แถวบ้านอะไรก็ว่ากันไป แล้วก็ให้ครูมึงมาช่วยพูดได้
กูเหนื่อย กูเบื่อเวลาแม่มาเสือกชีวิตกู ต้องทำยังไงวะ ก็รำคาญ
เรื่องเล็กเรื่องน้อยกูก็รำคาญ แล้วแม่งท้อกซิกมาก นางแม่งแบบ อยากทำเสื้อขาย มาบอกกูจะให้กูวาดรูป แล้วพูดๆเรื่องทำเสื้อ สกรีนเสื้อ กูก็บอกว่ามีเพื่อนกูที่เขารับทำเสื้ออยู๋แล้ว
แม่พูดว่าไง แม่กูบอกเสื้อมันคงทรงไม่สวย
ห่าราก เพื่อนกูรับทำเสื้อเครื่องแบบตามบริษัท รับอะไรเยอะแยะมากมาย มึง มันโปร แล้วแม่กูคือมไ่ได้เคยรู้ห่าเหวอะไร คืออะไรมาบอกเสื้อจะทรงไม่สวย ถ้าเห็นแล้วไม่ชอบกูจะไม่ว่าเลย นี่แค่กูพูดก็บอกไม่สวยแน่ๆ เป็ฯบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แล้วนางอยากทำงานอดิเรกนั่นนี่แต่ละอย่าง คือทุกอย่างแม่งระรานคนอื่น ปลูกต้นไม้ก็ระรานกูกับแม่บ้านตลอดวเลาาาาาาาาาาาาาาาาา ืแม่งทำห่าอะไรที่มันทำด้วยตัวเองหน่อยได้มั้ยยยยยยยยยยยย
เป็นห่าอะไรกูมไ่เข้าใจ กูอยากตาย กูรุ้สึกชีวิตแม่งยากยุ่งเยอะน่ารำคาญเกินไป ไม่คุ้มที่จะอยู่ เป็นเหี้ยอะไรวะ ชีวิตกูก็ดีๆโอเคหมดนั่นแหละเวลาแม่งไม่มาเสือกอ่ะ
กูบ่นแม่กูบ้าง เวลากูเครียด กูไม่ชอบปรึกษาแม่กูเพราะพูดไปก็ไม่ทำให้เรื่องที่กูเครียดมันดีขึ้น แต่เจ้าตัวก็พูดอยู่นั้นแหละว่ามีปัญหาทำไมไม่ปรึกษาแม่บ้าง เออ และทุกครั้งที่กูพูดจะต้องทะเลาะทุกที ทั้งด่า ทั้งซ้ำเติมสารพัด เมื่อเช้านางก็ถามอีกว่ากูเครียดอะไร กูย้ำแล้วว่าอย่ารู้เลย รู้ไปก็ช่วยไรไม่ได้ แต่ไม่ได้ทำเรื่องผิดกฏหมายหรือไปมีเรื่องกับใครมา พอกูยอมพูดมึงก็ด่ากู ซ้ำเติมกูอีกแล้ว หาว่าเรื่องที่กูเครียดมันธรรมดา มึงไม่เจอกับตัวจะไปรู้ได้ไงวะ เข็ดเลยอีเหี้ยแม้แต่คนในครอบครัวก็คุยไรไม่ได้ จะคุยกับเพื่อนหรือผัวก็ไม่มีเหมือนคนอื่นเขา หรือไปคุยกับนักจิตวิทยาแทน? แต่ตอนนี้กูไม่ค่อยมีเงินคงต้องคุยกับตัวเองไปก่อน
พวกมึงจัดการปัญหาอยู่บ้านแล้วอึดอัดยังไง
กูกลับมาอยู่กับครอบครัวได้สักพักหลังจากไม่ได้อยู่มา10กว่าปีแล้วอึดอัดสัสๆ ไม่อยากอยู่แต่ใจหนึ่งกูก็รู้สึกผิด ครอบครัวกูแท้ๆ กูยังอึดอัดเวลาอยู่ด้วย
ควยยยยย อยากตายยยยย แต่ก็ไม่กล้าาาาา ขยะชิบหายกู
คือมีเรื่องจะปรึกษาวะ คืองี้บ้านกุอะพ่อแม่หย่ากันตั้งแต่ก่อนที่กุกับพี่จะเกิดอีก แต่พอดีมีพี่กุอยู่ในท้องแม่พ่อกุจึงไม่กล้าที่จะทิ้ง แต่ก็อยู่กันไม่รอดทะเลาะหลายครั้งตอนกุอยู่ในท้องแม่ก็ทะเลาะหนักมากถึงขั้นแยกกันอยู่แต่ไม่นานก็ลับมาอยู่ด้วยกันเพราะแม่กุจะฆ่าตัวตายพร้อมพี่กุ(คือตอนนั้นแม่กุเล่าว่าพ่อกุมีผู้หญิงอื่นแล้วพ่อจะเอาพี่กุไปอยู่ด้วยเพราะแม่ไม่งานทำดูแลตัวเองยังไม่ได้พ่อเลยจะพาพี่ไปแล้วถ้ากุเกิดก็จะพากุไปด้วย) ทีนี้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมาช่วยกันเลี้ยงพวกกุพี่น้อง แต่ว่า พองานพ่อมีปัญหาจากที่เคยมีเงินก็ร่วงลงเหวทุกอย่างแม่งก็เลวร้ายไปหมด แม่ทะเลาะกับพ่อบ่อยเกินจนกุเอียน บางครั้งก็ลามมาที่กุผู้ไม่รู้อะไรด้วย กุก็เลยรู้สึกเฟลกับแม่กุมากเพราะตั้งแต่ก่อนที่บ้านจะมีปัญหาเรื่องเงินกุก็โดนสารพัดไม่เคยถูกชมหรือมองในแง่ดีสักครั้งทั้งๆที่กุทำตามที่แม่กุบอกหมดทุกอย่าง ตอนเด็กๆแม่สัญญาดับกุว่าถ้าจันทร์ถึงศุกร์กุช่วยเขาทำงานบ้านและเป็นเด็กดีเขาจะให้กุดูการ์ตูนที่กุชอบช่อง9ในวันเสาร์กับอาทิตย์ พอถึงเวลาแม่ก็เปิดโดเรม่อนให้น้องกุดูแทนที่จะทำตามสัญญาพอกุทวงเขาก็ด่ากุเห็นแก่ตัวไม่มีจิตใจเมตตาน้อง เป็นพี่ชั่วลูกทรพีทำอะไรเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเอง คือเป็นแบบนี้หลายครั้งมากและไม่ใช่แค่เรื่องการ์ตูนอย่างเดียว ทุกเรื่องที่เปลี่ยนกุเป็นจำเลยได้แม่กุทำหมด นั้นทำให้กุไม่ค่อยโอเคกับแม่
ทีนี้ เมื่อประมาณ2ปีที่แล้วพ่อแม่กุก็ทะเลาะกันอีกครั้ง แน่นอนว่าฝ่ายที่เริ่มก่อนคือแม่ ปัญหาเรื่องเดิมๆคือเงิน พ่อกุทำงานหาเงินคนเดียวในขณะที่แม่เอาแต่ใช้เงินไปกับกิจกรรมอาสา การกุศล ทะเลาะไปมาก็ขุดเรื่องเก่าๆมาด่าปนกันมัวไปหมดแล้วจบลงที่คำว่า งั้นก็เลิกกัน
แต่ด้วยความที่แม่กุไม่มีงานทำพ่อกุจึงให้แม่กุอยู่ที่บ้านด้วยกันไปก่อน ระหว่างนี้พ่อกุก็ยังทำงานหาเงินมาดูแลครอบครัวเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือพ่อกุสมัครเว็บหาคู่โดยที่ไม่มีใครรู้
แต่กุดันบังเอิญไปเจอไง
ถามว่าโกรธพ่อไหม ไม่นะ อาจเพราะตอนนั้นกุทะเลาะกับแม่อยู่ด้วยเลยไม่รู้สึกว่าพ่อผิดอะไร ก็เลิกกันแล้วนี่ ที่อยู่นี่คือรอลูกโตอย่างเดียว ตอนนั้นกุช่วยพ่อปิดบัง+กลบเกลื่อนเต็มที่ บางครั้งก็ไปเจอว่าที่แฟนใหม่พ่อด้วยหลายคนอยู่(อย่าเพิ่งด่าพ่อกุว่าเจ้าชู้ เพราะเขาเจ้าชู้จริง แต่ไม่เคยหยามเกรียติผู้หญิง คือไม่เคยทำอะไรไปมากกว่าจับมือให้กำลังใจ พ่อกุเจ้าชู้แบบสุภาพบุรุษ เขาว่าผู้หญิงมีไว้ให้มอง ให้ชื่นชม ไม่ใช่ย่ำยี) แล้วไม่นานเรื่องก็แดง แม่กุก็คลั่งเลยด่าพ่อไม่มีหยุดแล้วก็ลามมาด่ากุลูกทรพีเพราะเขาถามกุว่าคิดไงถ้าพ่อกุมีแฟนใหม่แล้วกุก็ตอบไปว่า เรื่องนี้กุจะไม่ยุ่ง เพราะมันคือเรื่องคนสองคนที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน
หลังจากนั้นกุกับแม่ก็มองหน้าไม่ติดจนเมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะปรับควาทเข้าใจกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม ส่วนพ่อก็เลิกกันว่าที่แฟนไปหลายคน แต่ก็ยังเหลือคนหนึ่ง ซึ่งเหมือนเดิมกุเป็นคนเดียงที่รู้และกุก็ไม่ได้ต่อต้านหรือห้ามอะไร เพราะกุเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้พ่อกุมีความสุข ซึ่งพ่อกุควรจะได้รับหลังจากที่เขาต้องเหนื่อยหาเงินและเลี้ยงพวกกุ อ้อ อีกเรื่องที่กุไม่โอกับแม่ตัวเองก็เพราะงานบ้านเขาไม่ค่อยยอมทำ พ่อกุทำงานเหนื่อยๆกลับมาต้องมาทำกับข้าวให้พวกกุอยู่บ่อยๆ กับข้าวฝีมือแม่เป็นไงกุจำไม่ค่อยได้เพราะมีแต่พ่อที่ทำให้กินไม่ก็กุลองทำอะไรกินเองตามภาษาเด็กในตอนนั้น
ทีนี้เรื่องที่กุจะปรึกษาคือ พ่อกุเป็นห่วงแม่ว่าถ้าเขาไปกับแฟนใหม่แล้วแม่จะอยู่ยังไง ทั้งๆที่พ่อโดนแม่ด่าบ่อยๆว่าเป็นผู้ชายสารเลวหน้าตัวเมีย เพราะพ่อเผลอขึ้นกูมึงกับแม่ตอนทะเลาะกับ(ทั้งๆที่แม่กุเริ่มก่อน)แถมยังบอกให้เขาออกไปทำงานหาเงินทั้งๆที่เขาเป็นผู้หญิง
คือใจหนึ่งกุอยากบอกพ่อว่าไม่ต้องสนใจอะไรแล้วไปเลือกความสุขให้ตัวเองบ้าง แต่อีกใจหนึ่งกุก็บอกว่านั้นแม่มึงนะ มึงจะทนเห็นเขาร้องไห้ได้จริงๆเหรอ? ไหนจะพี่กับน้องกุที่ร้องไห้แทบขาดใจตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันครั้งล่าสุดด้วย(ส่วนกุเหมือนชิน คือมันไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก อีกแล้วเหรอวะ เมื่อไรจะหยุดสักที น้ำตงน้ำตาก็ไม่มี) ตอนนี้แม่กุก็ทำตัวดีขึ้นนะ แต่กุกับพ่อขึ้นดหมือนกันว่าจะดีได้อีกนานแค่ไหนเ เพราะครั้งก่อนๆก็เป็นแบบนี้
จะว่ากุเหี้ยหรือทรพีก็ได้นะ แต่กุว่ากุไม่ผิดที่จะคิด แล้วพวกมึงอ่ะ คิดว่ากุควรจะทำยังไงต่อไปดี
1.ทำเหมือนเดิม คุยกับพ่อแม่เหมือนเดิมลับหลังก็กระตุ้นให้พ่อไปหาว่าที่แฟนใหม่
2.กล่อมพ่อให้กลับมาหาแม่ ถึงแม้มันจะเป็นการทำร้ายพ่อ
3.ฆ่าตัวตายแม่ง ไปใช้กรรมในนรกเอา
4.ช่างเรื่องพ่อแม่เอาตัวเองให้รอดไว้ก่อน
5.อื่นๆ
ปล.ใครว่ากุบ้า บ้างทีกุอาจจะบ้าจริงๆก็ได้
ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าแม่กูเริ่มเป็นมนุษย์ป้า ทอปปิค70%คือเกี่ยวกับเรื่องเงิน ผัวใหม่เค้าคบกันมาสิบกว่าปีก็เป็นความสัมพันธ์แบบ toxic เหี้ยๆ กูปลงจะพูดละ กูสนิทกับเค้าในแบบที่พูดคำหยาบกันได้เม้าชาวบ้านชาวช่องได้ แต่ถ้าตอนนี้ให้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันคงไม่ไหว
เป็นห่วงก็เป็นห่วง แต่สงสารน้องคนละพ่อมากกว่า อยู่กับพลังแง่ลบ ทะเลาะๆๆเงินๆๆๆ อย่างนี้ทุกวัน ไม่อยากให้นางโตมาแล้วเอียนกับคำว่าครอบครัว หรือ ผัวเมียก็งี้แหละ แบบกู ละกูก็ยังซัพพอร์ทอะไรน้องไม่ได้มากอะ เห้อ
>>966 ถ้าเป็นกูๆสนับสนุนให้พ่อกูมีความสุขดีกว่า กูก็เหมือนมึง พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กมากๆ พ่อพากูกลับพี่มาอยู่ด้วย ปากกัดตีนถีบ
หาเช้ากินคํ่าเลี้ยงลูกจนโต แกมีแฟนใหม่กูก็ไม่ว่าอะไร เพราะเป็นความสุขของแกชีวิตเป็นของแก แกควรจะได้มีความสุขในชีวิตบ้าง
ถึงพ่อแม่จะเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ถึงเราจะเป็นลูกเราก็ไปบังคับหัวใจของเค้าสองคนไม่ได้หรอก
คนมันหมดรักกันแล้วก็ให้เค้าแยกทางกันไปเถอะ ฝืนทนอยู่กันไปเค้าทุกข์กันปล่าวๆ
กูคิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆอะ ไม่ได้โม้นะ ถึงแม้กูจะเหงามาก เกิดมาไม่เคยได้กินอาหารฝีมือแม่แบบคนอื่นเขา
ไออุ่นจากครอบครัวที่สมบูรณ์ก็ไม่มี เพราะภาระที่พ่อกูต้องเลี้ยงลูกทำให้แกทำงานหนัก หารายได้ทุกทางมาเลี้ยงกู
ทำให้แกไม่ค่อยได้มีเวลาดูลูกมากนัก แกเลี้ยงแบบฝรั่ง ปล่อยให้ลองผิดลองถูกเอง
กูอยู่คนเดียวตั้งแต่อนุบาล ยันโต ทำให้กูมองโลกตามความเป็นจริงและปลงกับเรื่องที่จนปัญญาหลายๆเรื่องที่เกิดกระทันหัน หรือไม่ทันตั้งตัว แต่โชคดีที่กูโตมาได้ไม่หลงไปติดยาเสียคนไปก่อน
กูอยากจะบอกมึงว่า อย่าเพิ่งท้อ ชีวิตมันยังอีกยาวไกลว่ะ ค่อยๆแก้ปัญหาไป บางครั้งสิ่งที่มึงตัดสินใจเลือกมันอาจไม่ใช่ทางที่ดีที่สุด
แต่อย่างน้อยมึงก็ได้เลือกไง มันไม่มีทางหรอกที่เราใครคนนึงแล้วอีกคนจะไม่เสียใจที่ไม่ถูกเลือก
โดยเฉพาะเรื่องของพ่อแม่ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ว่ะ
แม่กูมานั่งน้อยใจกูเพราะกูไม่ยอมเอาพวงมาลัยขึ้งหิ้งพระซักทีเพราะเล่นเกมส์อยู่ กูรู้กูเหี้ยนะ แต่ก็รับปากว่าจบเกมส์แล้วจะทำให้ มาน้อยใจกุบอกนิสัยเปลี่ยนเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ เฮ้ยยกูไม่ได้ติดยานะเว้ยยยยย พระคุณของบ้านนี่คือต้องเดี๋ยวนั้นเลยหรอวะถามกุบ้างมั้ยว่าพร้อมยังนั่นนู่นนี่และกูพูดไรไม่เคยผิดคำพูดนะ- -* บาปแดกหัวกูแน่ๆ
เฮ้ย กูมีปัญหาว่ะ คือลุงกูตาย ละเค้าสนิทกับบ้านกู ก็คุยกันก่อนตายละ ว่าจะยกบ้านให้ครอบครัวกู ญาติคนอื่นๆก็รับรู้หมดนะ แต่คือเค้าตายกระทันหันอะ เลยยังไม่ได้ยกบ้านให้แบบนิตินัย ทีนี้พอตายแล้ว ญาติอีก10คนที่เป็นพี่น้องกับแม่กู(ลุงคือพี่ชายแม่กู) ก็เรียกร้องจะให้ขายบ้านแบ่งเงิน เพราะตามปกติทรัพย์สินผู้ตาย ไร้ลูกเมียก็ต้องหารให้พี่น้อง เพราะพ่อแม่ของลุงตายหมดละ แต่บ้านกูก็ไม่ยอมชะ เพราะแบบเค้าบอกชัดมากว่าจะยกบ้านให้ คนอื่นก็เก็ตเพราะเค้าบอกละ ทีนี้ป้ากูคนนึงที่แอบประสาทแดก อยู่ญี่ปุ่นมาชาติกว่า ไม่ยอมยกบ้านให้ จะเอาเงินส่วนของนาง จะให้บ้านกูหาเงินให้นางได้ กดดันพ่อแม่กูมาหลายเดือนละ เงินจำนวนมากพอควร เพราะบ้าน+ที่ดินลุงกู ประเมินราคาได้แบบสิบล้าน++อะ เพราะใหญ่+ที่ตั้งดี ละคือกูจะหาเงินล้านมาให้ป้าได้ไงวะ บ้านกูฐานะปานกลางอะ แบบก็กินอยู่สบายกัน แต่เงินล้านมันหามาไม่ได้ง่ายๆ พ่อกูอยากเอาบ้านลุงเข้าธนาคาร เอาเงินที่ได้ให้ป้าคนนั้น ละเราก็ผ่อนไปเรื่อยๆ มันพอมีทางที่กูไม่ต้องให้เงินป้าเค้าป้ะ คือกูก็รู่ว่ามันคือสิทธิ์เค้า กูทะเลาะกับพ่อหลายรอบละ เพราะใจจริงกูก็อยากให้ขายบ้านลุงละเอาเงินมาแบ่ง คือใจจริงกูก็อยากได้ล้านนึงมากกว่า แต่พ่อไม่ยอม เพราะลุงตั้งใจจะให้บ้านกับครอบครัวกู(เอาจริงๆคือจะให้กู เพราะเค้ารักกูมากๆ เป็นหลานคนเดียวที่เค้าสนใจ คือเค้าเปลี่ยนทรัพย์สินเค้าหลายอย่างเป็นชื่อกูละ รถกับเงินหลังตายของข้าราชการกูก็ได้ แต่แบบเค้าตายกระทันหันเลยเปลี่ยนบ้านเป็นชื่อกูไม่ทัน) คือมึงจริงจังนะ กูรักเค้าสัสๆ เค้าก็คือพ่อคนที่2กูอะ แต่กูว่าถ้ายังต้องเอาบ้านเข้าธนาคารมาเป็นภาระให้ครอบครัวกูต้องมานั่งผ่อน กับบ้านหลังใหญ่โตที่แวดล้อมไปด้วยญาติๆนี่ โตไปกูไม่ต้องประสาทแดกอ่อวะ ไม่รู้ดิ คนตายสำหรับกูก็ส่วนคนตายอะ คนยังอยู่ต้องใช้ชีวิตต่อไป ถ้าจะต้องมาเป็นหนี้เป็นล้านเพราะอยากรักษาความสุขของคนที่ตายไปแล้ว กูไม่โอว่ะ เพราะกูโตขึ้นยังไงบ้านก็ชื่อกู ถึงกูไม่ขายกูก็ไม่อยู่แถวนี้อะ เพราะกูเกลียดญาติที่เหลือของกูมาก คือเขียนมาละกูดูเหี้ยสัสเลยเนาะ แต่กูไม่โอว่ะ อยากให้ขายบ้านมากกว่า กูอนาคตยังต้องใช้เงินอีกเยอะในการเรียน เพราะมหาลัยกูก็เรียนอินเตอร์อะ น้องก็คงเรียนม.เอกชนดีๆ เพราะบ้านกูค่อนข้างซีเรียสการเรียน ละค่าใช้จ่ายก็สูง อีกไม่กี่ปีพ่อแม่ก็เกษียณละ ไหนจะโรคภัยไข้เจ็บ มันไม่ใข่เรื่องที่ต้องมามีหนี้เพิ่มอีกล้านนึงว่ะ ไม่รู้ดิ
>>973 บ้านชื่อมึงแล้วเหรอ ทำไมมึงอธิบายเหมือนตอนนี้กรรมสิทธิ์บ้านอยู่ที่ครอบครัวมึงทุกอย่าง สามารถเสนอขายได้ ค้ำกู้แบงค์ได้ กูคิดว่าครอบครัวมึงคงอยู่บ้านนี้มานานแล้วป่ะ ก็เลยรู้สึกเหมือนเป็นสมบัติของตัวเอง
ถ้าเป็นกูก็ขายๆ แบ่งไปเหอะ แล้วจบๆ กันไป ถึงเขาจะยกให้ แต่มันก็ไม่ใช่สมบัติมึงแต่แรกป่ะวะ
>>974 เมื่อไหร่ที่บ้านกูยืนยันว่าจะให้เงินกับป้าคนนั้นจริง ทุกคนจะยินยอมให้กรรมสิทธิ์บ้านเป็นของกู พ่อจะเอาบ้านเข้าธนาคาร เอาเงินมาให้ป้า ละก็ผ่อนเงินส่วนนั้นกันเอง อยู่มา2ปี แต่แบบแถวนี้เป็นญาติหมดๆ บ้านกูก็หลังใกล้ๆอะ แต่บางครั้งกูก็มานอนเล่นบ้านลุงกับน้องกู เพราะสนิทกัน กูก็อยากให้ขายเว่ย นี่คุยกับพ่ออยู่ ทะเลาะไปหลายทีละ
>>975 ป้าแม่งนรกเวรอยู่เดียวนี่หว่า ถือมึงก็ถือว่าโชคดีแล้วนะเนี่ย มีญาตินรกอยู่คนเดียว คนอื่นเขาไม่โวยวายด้วย
ถ้ามันติดอีป้านั่นคนเดียวกูก็เห็นด้วยกะพ่อมึงนะ ญาติมึงดีเยอะแล้ว (ถ้ามีมีคนอุตริขอส่วนแบ่งเพิ่ม) ถ้าได้กรรมสิทธิ์ชัดเจนก็ทำไปเหอะ หนี้ล้านนึงเทียบกับกรรมสิทธิ์บ้านทำเลดีแล้วมันคุ้มกว่าเยอะในระยะยาว
แม่เหี้ยนรกห่าราก มาระบายอารมณ์ใส่กูอีกละไอเวร กูออกสักวันแน่ๆแต่อย่าเพิ่งมาฉลาดจะด่วนไล่กูตอนนี้เหอะไอแม่ระยำเปรต
ญาติชอบยืมเงินพ่อ พ่อชอบเอาเงินไปแจกญาติ พ่อระยำ ยึดเงินแม่ไปแจกญาติ ด่าจนไม่รู้จะด่ายังไงแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน
กูระบายมั่งสัส รู้เเล้วว่าทำไมเด็กกะคนเเก่มันจะเเตกคอกัน กูเป็นโม่งหญิงผู้ซึ่งเกิดในครอบครัวกึ่งๆจีน ดอกทองมากคือยายกู คืออธิบายก่อนยายกูมีลูกอยู่2คนที่นางเลี้ยงรอด ช.1 ญ.1 พอนางเเก่ตัวลงก็มาอยู่กะเเม่กูที่เป็นลูกญ.อะ อยู่ทั้งยายทั้งตาเลย มาอยู่กะเเม่กู ส่วนพี่ชายเเม่กูทั้งๆที่บ้านเเม่งอยู่บ้านเลขที่ติดกันเดินเเปปเดียวถึงก็ไม่ได้มาดูดำดูดีอะไรเท่าไหร่ อยู่กับลูกกับเมียไป พวกกูอยู่ชล ละเเม่กูทำงานกทม.ไม่ได้เเบบค้างโน่นนะ ไป-กลับ ทุกวันด้วยอีเวร เหตุผลคือยายอยากเเดกข้าวฝีมือเเม่ อีเหี้ย ทำไว้ในตู้เย็นเเล้วค่อยเอามาอุ่นก็ไม่ได้ ไม่อร่อย ห่าลากเอ้ย งานบ้านห่าอะไรเเม่กูก็ต้องทำ พอกูทำบอกไม่เนี๊ยบเท่า ไม่เอา ขนาดนี้เเล้วนางก็ยังไม่พอใจ บอกแม่กูโง่ ละลูกอีกคนของนางคือดีมากกกกกก ประเสริฐเหลือเกินน ทุกอย่างถูกหมดดดด เเต่คนที่อยู่ในบ้านไม่ดีอะไรเลย รักทุกคนยกเว้นคนในบ้าน บ่นๆๆเเม่งทุกอย่างทุกอย่างต้องตามใจนางประสงค์ เบื่อว่ะ เหนื่อยด้วย ขี้เปรียบเทียบเป็นที่1 แม่กูก็พยายามบอกว่าอย่าไปว่าเขาอย่าไปคิดอย่างนั้นเขาเลี้ยงหนูมานะ เเต่มันเบื่ออะมึง มันเอือมมันเกลียด!!
โม่งมีใครขายเสื้อผ้าในไอจีแล้วส่งให้พวกคนดังในไอจี aka เน็ตไอดอล ใส่มั่ง อยากจะรู้เรทราคา พูดชื่อได้เลย อยากโปรโมทร้าน เงียบมาก ขายไม่ออก
อ้าว หัวมู้ก็ปรึกษาปัญหาไม่ใช่อ่อวะ 5555555
มึงกุอึดอัดอ่ะแบบกุกับน้องไม่คุยกันมาหลายปีแล้วจำไม่ได้ว่าทะเลาะไรแต่แบบเจอหน้าก้ไม่ทักไม่คุยแล้วที่นี่น้องแม่งทำตัวมีปัญหาพ่อกับแม่ก็โยนมาที่กุอีกว่าเนี่ยไม่คุยกับน้องบลาๆมันเลยเป็ยแบบนี้เหมือนเปนความผิดกุอ่ะแล้วกุไม่ใช่พวกไปทักใครก่อนอีกแม่ก้บอกให้ไปคุยกัยน้องกุแบบคุยไรว่ะไม่ได้คุยมาตั้งนานคนมันไม่ยอยากคุยทั้งคู่เบื่อชห ควรทำไงดีวะละกุไปคุยนี่ต้องไปคุยไงอ่ะ
อายุจะ40แล้วยังแบมือขอตังอีกไอพวกเหี้ย อยู่ไปก็รกโลกควย
แม่ชอบพูดว่าชีวิตกูสบาย อยากได้ไรก็ได้ (หย่ากัน กูอยู่กับพ่อ) หาว่าเลี้ยงกูแบบคุณหนู เอาข้าวของมาเซ่นไหว้ให้ถึงที่ อะไรงี้ ซึ่งชีวิตกูธรรมดาชิบหาย ไม่ต้องทำงานหาข้าวปลากินเองก็จริง แต่กูไม่ได้ฟุ่มเฟือยคิดเรื่องอนาคตไม่เป็นอะ ในเมื่อพื้นฐานพ่อกูไม่ได้ลำบาก กูก็ทำหน้าที่เรียนของกูไปปะวะ (วันที่กูเครียดเรื่องสอบแล้วไลน์ไปหา เค้าก็กำลังทะเลาะกับผัวใหม่อยู่ด้วยซ้ำ5+) ค่อนข้างสนิทกับแม่นะ แต่เถียงไปกี่ทีก็ยังมองว่ากูเป็นอิคุณหนูวันๆไม่ทำส้นตีนไรเหมือนเดิม เห้อ
กูมาปิดกระทู้ ใครก็ได้ไปเปิดใหม่ที
ปล.เย่ๆๆๆกระทู้ที่สองที่กูปิดแล้ว
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.