Fanboi Channel

>>>/lifestyle/1579/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง

ไอเหี้ย กุเศร้าสัส กูได้ไปสมัครเรียนอะไรอย่างหนึ่ง ราคา xxxx บาท รวบรวมความกล้านานมาก ยืนตัดสินใจนานมาก กลับมาเล่าให้ที่บ้านฟัง แม่งว่ากูโง่อย่างนู้นอย่างนี้ TT จากมู้ดดีๆ ที่ได้เรียน มีความเชื่อมั่นในการตัดสินใจ กลายเป็นกลุ้มมาก สัสเอ๊ย รู้งี้ไม่เล่าให้แม่งฟังหรอก รอเรียนจบก่อนค่อยรู้ยังดีกว่าเพราะยังไงเงินก็เอาคืนไม่ได้แล้ว TT

ที่กูอยากบ่นก็คือ ทำไม่ปรึกษาอะไรที่บ้านทีไร มีแต่ความเฟล ทับถม ซ้ำเติม รู้สึกแย่กว่าเดิม เวลาปรึกษาก่อนทำอะไรแม่งก็จะบอกว่าไม่รู้จักคิด พึ่งพาคนอื่นทำอะไรไม่เป็น พอทำแล้วกลับมาเล่าให้ฟัง แม่งก็ตอกย้ำซ้ำเติม การตัดสินใจของกู
มึงเข้าใจบ้างไหมว่าคนเรา พลาดได้แล้วเก็บเป็นบทเรียน

เคยหนีออกจากบ้านมั้ยแหละ กูนิประจำเงินไม่มีต้องหนีเพราะบ้านแม่งงี่เง่า วู้ยหงุดหงิด

บ้างทีกูก็เบื่อพี่ตัวเองนะ ชอบคิดว่าตัวเองเก่งทำได้ทุกอย่าง(นิสัยนักเลงหน่อย) ชอบว่าคนเลว(ไม่เคยมองตัวเอง) ตีแฟนตัวเอง
อะไรไม่ชอบใจแม่งก็โวยว้ายไปทั่ว กับบ้างก็ไม่รู้เก็บกดมาจากไหน ด่าพ่อตัวเองสาระพัด(ทั้งที่เรื่องมันนาน ตั้ง 10 กว่าปีก็ด่าๆ)
กับเป็นพวกชอบโกหกตัวเองจนเป็นสันดาร(อันนี้กูยิ่งไม่ชอบ) (คือพี่กูเป้นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่พ่อพิการมั้ง)
กีบเมื่อก่อนเพื่อนก็ไม่ค่อยคบ จน 2-3ปีที่ก็กลับมาคบกันอีก แรกๆก็ทำตัวดีทุกอย่าง(พอดีมีเพื่อนที่สนิทชี้แนะ)
หลังๆแม่งก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม จากประมาณว่ากำลังกลับตัวกลับมาแย่เหมือนเดิม อายุก็ปา20กลางๆละ ไม่ทำงานขอเงินแม่แดรก

>>5 ต่อๆ หลังๆนี้ตอนอารมณ์เสียหรือไม่พอใจ ก็ด่าแม่ อันนี้กูก็ไม่ค่อยชอบวะ
กูอยากให้พี่กูแก้นิสัย นี้ทำยังไงดีวะ เดี่ยวพูดอะไรเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาทำบ้างไม่ทำบ้าง คือเดี่ยวนี้กุก็ไม่ได้อยู่กับพี่กูแล้ว กูมาเรียนในกทม
กับ คนที่ค่อยชี้แนะ พี่กูก็ไม่อยู่ด้วยตลอดเลยค่อยสอนนั้นนี้(เมื่อก่อนเขามาอยู่บ้านกับพี่กู)

เออ ขอระบายหน่อย วันนี้คุยกะแม่เรื่องเงินที่ให้ญาติยืมไปลงทุนทำธุรกิจซึ่งญาติทำท่าจะไม่คืนเงินกูละ ผัดผ่อนมาเกือบปี ซึ่งตลอดมาแม่กูคิดว่ากูเป็นเด็กโลกสวย หลอกง่าย นิสัยดี เค้าเลยบอกกูว่าคราวหน้าไม่ต้องเสนอตัวให้ใครยืมไรนะ กูเป็นเด็กดีอยากช่วยคนอื่นก็เข้าใจแต่เด๋วกูโดนหลอกอะไรเอาอีก ซึ่งกูดันหลุดออกไปว่าที่ให้ยืมนั่นกูก็ได้ผลประโยชน์(ในด้านอื่น)นะ คือกูไม่ได้ให้ด้วยหัวใจบริสุทธิ์อยากช่วยเหลือคนอื่นอะไรแบบนั้นกูคิดทบต้นทบดอกหมดแล้ว กูหน้าเลือด กลายเป็นแม่กูช๊อคมาก คิดว่ากูเป็นคนเลวเลย(ซึ่งกูก็เลวจริงๆน่ะแหละแต่คีปลุคโลกสวยไง) แล้วแม่ก็ว่ากูว่าพูดงี้ได้ไง กูต้องไม่ควรคิดถึงผลประโยชน์กับญาติแบบนั้น ทำเอารู้สึกผิดสัส จนแบบไม่น่ามีอีโก้เล้ย รู้งี้กูน่าจะยอมให้ถูกมองว่าโง่ โลกสวยหลอกง่ายต่อไปดีกว่าทำอะไรจะได้ไม่มีใครระแวงเพราะเค้าคิดว่าเราเป็นคนดีไม่มีพิษภัย

กลายเป็นว่าตอนนี้ถึงจะรู้สึกดีอย่างนึงว่าตัวเองไม่ได้ดูโง่ไม่ทันคนแต่ก็เป็นคนเลว พอตอนทำตัวเป็นคนดีก็ดูโง่ชิบหายอีก ความฉลาดกับการเป็นคนดี โลกสวยมันไปด้วยกันไม่ได้ใช่มั้ยวะ กูจะวางตัวไงดีให้น่าไว้วางใจแต่ไม่โดนมองว่าเป็นไอ้โง่วะ

>>7 อย่าไปแคร์ดิว่าใครจะมองมึงโง่ มองโง่สิดีมึงจะได้หลอกใช้ได้ หรือเวลามีคนมาหลอกมึงมันก็จะไม่ระวัง มึงก็จะจับได้ไล่ทันง่ายกว่า เคยได้ยินปะ "คนฉลาดจริงคือพวกฉลาดที่แกล้งโง่" แต่มึงเล่นหลุดปากกะแม่ไปแล้วนี่สิจากนี้ไปคงลำบากหน่อย

>>8 มันก็ใช่แหละ เมื่อก่อนกูก็ใช้หลักนี้นำทางกูถึงได้คีปลุคเด็กแสนดีมาจนปัจจุบันได้ไง แต่ว่าพอกูถูกมองว่าเป็นคนโง่บ่อยๆมันก็ค่อนข้างทำร้ายจิตใจมากๆอ่ะ ถึงจะบอกตัวเองว่านี่กูไม่ได้โง่นะแต่ว่าคนอื่นมองกูแบบนั้นตามที่กูแสดงออก ถึงเราจะจงใจให้เป็นแบบนั้นเองแต่มันก็รู้สึกแย่เวลาเห็นคนดูถูกตัวเองอ่ะ แบบไอ้นี่มันไม่รู้เรื่องอะไรหรอกแบบนี้ กูซึ่งเป็นคนอีโก้สูงและเกลียดการถูกด่าว่าโง่มากๆหลังๆเลยเริ่มเก็บไม่อยู่ อยากแสดงให้คนอื่นรู้บ้างว่ากูก็ร้ายนะ กูก็ไม่ได้ไม่ทันคนอย่างที่คนอื่นคิด กูอยากโชว์บ้างทั้งๆที่รู้ว่าทำตัวโง่ๆ เป็นคนดีมันทำอะไรได้ง่ายกว่าแต่ก็เริ่มรับไม่ได้ละที่ตัวเองจะโดนมองแบบนั้น วันนี้มันเลยหลุดไปไง แล่วก็มาคิดว่าปล่อยให้ตัวเองดูโง่ดีกว่า ใช่ กูรู้ผลลัพธ์อยู่แล้วว่าถ้าแสดงออกไปแม่จะต้องมองไม่ดี แต่ก็อดไม่ได้จริงๆว่ะ กูนี่โง่จริงจริ๊งอีโก้สูงชิบหาย

http://9gag.com/gag/anyzO5o
เผื่อโม่งจะเก็บไว้ใช้กับญาติๆ

กูอยากได้คำปรึกษา กูควรทำไงดี กูขอพิมพ์ยาวหน่อยนะเรื่องมันยาว
พ่อมีเมียน้อย มีอะไรกันมานานแล้วด้วย
คือพ่อกูโดนย้ายที่ทำงานไปประจำที่ต่างจังหวัดตั้งกะ 3 ปีก่อน มีที่พักที่นั่น (กูกับแม่กูเคยไปดูที่พักครั้งเดียว แค่ตอนที่เขาย้ายไปใหม่ๆ) แต่ก็จะกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ ส่วนกูเรียนมหาลัยไกลบ้าน เลยต้องอยู่หอ กลับบ้านเสาร์อาทิตย์เหมือนกัน(บางสัปดาห์ก็ไม่กลับ ติดงานติดสอบ ฯลฯ) แต่ละสัปดาห์เลยกลายเป็นว่า ต่างคนต่างอยู่ วันหยุดถึงได้มาเจอกัน
แล้วปกติความสัมพันธ์พ่อแม่กูไม่ค่อยหวานชื่นอยู่แล้วอะ แม่กูเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากๆ ตัวเองต้องมาก่อน ส่วนพ่อก็ปากหนัก มีอะไรไม่พูด ชอบมองแม่ในแง่ลบ เวลาจะคุยแชท คุยโทรศัพท์อะไรกับแม่ต้องคุยผ่านกู แล้วมาบ่นกะกู กูที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านพอฟังพ่อบ่นมากเข้าก็ชักเข้าข้างพ่อ มีครั้งนึงพ่อถามว่าถ้าหย่ากันแล้วพ่ออยู่กับลูกสองคนจะโอเคมั้ย ตอนนั้นกูยังเชื่อพ่ออยู่กูเลยตอบตกลงไป
มีช่วงนึงพ่อสงสัยว่าแม่แอบมีชู้ เพราะเสาร์อาทิตย์ชอบออกไปไหนคนเดียว (แม่กูชอบไปวัด มีเพื่อนที่นั่นเยอะ) เวลาไปเที่ยววัดต่างจังหวัดกับเพื่อนก็จะถ่ายรูปอวด พ่อกูก็เอาแต่สงสัยว่าแม่ต้องมีชู้แน่ๆ แล้วย้ำนักย้ำหนาว่าถ้าจับได้ว่าคบชู้เลิกแน่นอน (แต่กูไม่เชื่อว่าแม่กูจะมีชู้ เพราะแม่กูกับกูมีอคติอย่างนึงเหมือนๆกันคือ รับได้ทุกอย่าง ยกเว้นการมีชู้กับการทำร้ายร่างกาย)
แต่หลังๆกูเริ่มสงสัยพ่อ เพราะหลังๆมานี่พ่อติดแชทมาก ว่างเป็นต้องหยิบมือถือมาแชทแม่งตลอดเวลา ตอนแรกกูก็นึกว่าคุยงาน แต่กูบังเอิญมองจอแล้วเห็นว่าแชทเฟสบุ๊คที่พ่อกูคุยบ่อยๆแม่งใช้สีแชทสีชมพู ใครวะที่กล้าเปลี่ยนสีแชทส่วนตัวเป็นสีนี้ ปกติกูเห็นแต่คนเป็นแฟนกันใช้ กูเลยพยายามหาโอกาสแอบอ่านแชทในมือถือ คนที่พ่อกูคุยด้วยเป็นลูกน้องผู้หญิงที่ทำงานที่ต่างจังหวัด อายุอ่อนกว่าสัก10ปีได้ แต่ตอนนั้นกูไม่เนียน พ่อกูเห็นซะก่อน แล้วถึงเปิดดูมือถือว่ากูอ่านอะไร เขาคงคิดว่ากูรู้เรื่องแล้วล่ะ แต่ประโยคสุดท้ายในแชทที่กูทันเปิดไปเห็นคือพ่อกูเขียนว่า "พี่รักน้องมากนะ" โอ้โหตอนนั้น กูแทบใจสลาย กูเชื่อมาตลอดว่าพ่อกูถึงจะนิสัยไม่ดียังไงก็ไม่คบชู้แน่นอน กูรู้สึกผิดมากที่เชื่อพ่อที่กล่าวหาแม่ว่ามีชู้ แต่พ่อดันมีซะเอง
หลังจากตอนนั้นกูเริ่มมองพ่อในแง่ลบ เริ่มเสียงแข็งใส่ กระฟัดกระเฟียดใส่ เพื่อให้เขารู้ตัวว่ากูไม่พอใจ แต่กูก็ยังเห็นว่าเขายังคุยกะอีผู้หญิงคนนี้อยู่ โชคดีที่คอมที่บ้านพ่อกูล็อคอินเฟสค้างไว้ กูเลยตัดสินใจแอบอ่านแชทย้อนหลังของพ่อ
ตอนแรกกูสงสัยว่าอีผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาเล่นกับพ่อกูก่อน แต่เปล่าเลย มันมีผัวอยู่แล้ว พ่อกูก็รู้ แต่พยายามไปช่วยมัน เอากูไปอวดมัน เรียกมันว่าเมีย มีนัดไปหาบ้านแม่มัน ทำธุระเรื่องบ้านให้ ถ่ายรูปอวัยวะเพศตัวเองส่งไปแล้วบอก เนี่ย แค่คิดถึงน้องตอนมีอะไรกันก็...ขนาดนี้แล้ว
แชทหลังๆเหมือนพ่อกูกับมันจะระหองระแหงกัน แต่ก็ยังไปง้ออีก
กูเก็บหลักฐานทั้งหมดไว้แล้วแหละ แต่ตอนนี้กูรู้สึกแย่มาก ใจกูตอนแรกอยากจะฟ้องแม่แล้วให้หย่าๆกันไปซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็ก็ทำไม่ลง เพราะพ่อกูก็เลี้ยงกูมาอย่างดี ถ้าไม่นับเรื่องที่ทะเลาะกับแม่บ่อยๆก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่กูรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ กูควรทำไงดีวะ

>>11 มึงบอกพ่อมึงว่ามึงรู้แล้ว และอยากให้เขาเลิกกัน บอกไปตามตรงว่ามึงไม่พอใจยังไง ลองถามว่าพ่อมึงสงสารแม่บ้างมั้ย ถ้าแม่รู้จะรู้สึกยังไง พูดกันดีๆนะ ถ้าพ่อมึงยอมเลิก มึงก็ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาพูดอีก ไม่ต้องพูดให้แม่มึงรู้เลยด้วย ถ้าพ่อมึงยังไม่หลงอีนั่นมากเกินไป เขาน่าจะรู้สึกตัว แต่ถ้าพ่อมึงบอกว่าเรื่องของผู้ใหญ่ มึงอย่าเสือกไรงี้ ฟ้องแม่ไปเถอะ กูแนะนำได้เหี้ยมาก รอคห.ถัดไป 5555555