Fanboi Channel

แล้วโฆษณาแบบ มาปรึกษาที่แผนกได้ตลอดเวลาไป ไปจริงแม่งไม่อยู่อยู่วันเดียว สลัด พยาบาลก็หน้าหงิกเป็นส้นตีนตอนกุถาม หมอไม่มาวันอื่นเหรอคะ ตอบมาแบบไม่มา!!! งี้ ได้ยินแล้วจะคุ้มคลั่งไปเปล่าๆ

สามรพละ

>>925 กูรู้สึกว่ามึงเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ พอสะสมนานๆก็เลยเริ่มเครียดหนักเพราะว่าเก็บเอาไว้ตลอด มึงใจเย็นก่อนนะ เชื่อกู อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจเลย ถ้ากูจำไม่ผิดมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องการปรึกษาจิตแพทย์ด้วยหรือเปล่า อาจจะส่วนหนึ่ง แต่อาการโรคนี้มึงต้องอธิบายกับแม่ให้เข้าใจว่าอาการนี้มันไม่ใช่ว่ากินพาราแล้วจะหายเหมือนไข้หวัดนะโว้ย มันเป็นเรื่องเซนสิทีฟมากกว่านั้น ร่างกายมึงพังมึงยังรักษาได้ แต่จิตใจมึงพัง ร่างกายมึงดีแค่ไหนมึงก็ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขได้เลย แบบนั้นคือสิ่งที่แม่มึงต้องการจริงๆน่ะเหรอ
กูอยากให้มึงลองพยายามคิดใหม่ให้ดีๆ กูเคยเครียดมากๆ คิดเล็กคิดน้อยแบบมึงนี่แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหมือนกัน แต่กูไม่เคยคิดจะที่ไปตายเพราะกูรู้สึกว่าในชีวิตนี้กูยังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมาก มันน่าเสียดายเกินกว่าจะมารีบตายตอนนี้ กูเกิดมาทั้งทีกูยังอยากทำสิ่งเหล่านั้นก่อนที่กูจะตายมากกว่า เอาจริงๆกูว่าถ้ามึงไม่มีคนที่สามารถไว้ใจพอที่จะปรึกษาระบายได้ เช่น เพื่อน พ่อแม่ คนสนิท มึงควรไปหาหมอมากกว่าจริงๆ
มึงลองคิดดีๆนะ ชีวิตนึงเราสามารถทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ กูรู้ว่าตอนนี้มึงกำลังลำบาก แต่เชื่อกู มึงจะผ่านมันไปได้

>>924 เล่าแล้วก็ไม่หายว่ะ รู้สึกว่าเหมือนหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง ชีวิตไม่มีความสุขเลย ปล่อยไว้แบบนี้นานๆกูอาจจะป่วยก็ได้อ่ะ กูอยากหาวิธีที่ทำให้พลังเรากลับมาก่อนที่อะไรๆมันจะเกิน้ยียวยา

ตอนนี้แบบเหนื่อย เสียใจ อยากนอนเฉยๆไม่มีแรงทำไรเลย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความรักแม่งทำกุเป็นเอามาก

เพื่อนโม่งกูตอนการคำปรึกษาว่ะ คือกูมีเพื่อนคนนึงที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ได้ แบบไปไหนไปด้วยกัน ถึงแนวคิดอะไรจะเข้ากันไม่ค่อยได้แต่มันเป็นคนดีระดับนึงเลยแหละ แต่กูรู้สึกว่าเพื่อนกูอาจจะรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ ที่ต้องมาคบกับกู กูเล่าก่อนว่าเพื่อนกูคนนี้มันมีพี่น้องที่โครตเก่งเลย แบบเรียนเก่ง สอบติดรรดังๆ ติดมอดีๆ งี้ ได้ไปเรียนนอกงี้ ละคือถ้าเทียบกับเกณฑ์คนรอบตัวมัน(เท่าที่กูรู้นะ)มันแม่งคนธรรมดาไปเลย(จริงๆ มันก็เรียนเก่งอยู่นะ)

ละประเด็นมันอยู่ที่ว่าช่วงนี้เพื่อนกูเริ่มสนใจเรียนเรื่องนึงขึ้นมา(กูกลัวโม่งแตกกูจะไม่เล่า)ละกูดันมีความรู้เรื่องนั้นอยู่บ้าง แบบกูไม่ได้เรียนมาไงแต่กูเสือกจับทางได้เลยพอมีพื้นฐาน มันก็จะมาคอยถามนู่นถามนี่เหมือนให้กูช่วยสอนงี้ กูก็สอนจะสอนไปแบบเกรงๆ ไม่กล้าสอนแบบเต็มที

มึงเข้าใจมั้ย คือกูไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยแต่ดันเก่งกว่ามันที่โครตจริงจังไง แล้วกูไม่กล้าสอนมันกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ คือกูเคยมีปมเรื่องที่พยายามทำอะไรสักอย่างแต่โดนคนที่มาเริ่มทีหลังแซงไปด้วยไงกูเลยกังวล

กูจะถามคือกูไม่ได้คิดมากไปเองใช่มั้ย แล้วกูควรทำยังไงให้สามารถสอนมันได้แบบเต็มใจวะ กูไม่รู้จะใช้คำยังไงแต่เป็นแบบที่กูจะไม่รู้สึกผิดกับมันอ่ะ หรือกูควรจะเริ่มเรียนไอ้นั่นแบบจริงๆ จังๆ เหมือนมันดี

>>931 ในเมื่อมึงไม่จริงจังกับสิ่งที่มึงสอนมัน แล้วมึงจะกลัวมันเก่งเกินหน้าเกินตามึงได้ไงวะ

>>932 ไม่ใช่มึง คือกูกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ที่เห็นกูเก่งกว่ามันทั้งๆ ที่กูก็ไม่ได้จริงจังอ่ะ

กูกำลังหางาน โดนปฏิเสธ โดนจี้จุดจนกูจะหมดความมั่นใจแล้วว่ะ ปกติความมั่นใจก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอีกตะหาก เครียดวิตก จนวันก่อนนั่งรอสัมภาษณ์แล้วมือกูสั่น กูตกใจเหี้ยๆ เพราะกูไม่เคยเป็น

ช่วงนี้กูสิ้นหวังที่สุดในชีวิตกูเลย คนเงียบๆไม่ชอบพูดมากแบบกู ไม่มีวันสัมภาษณ์ผ่านเหรอวะ คนรอบตัวชอบพูดว่ากูหางานได้ง่ายๆน่า ง่ายก็เหี้ยแล้ว!!!!

>>934 อย่างน้อยเค้าก็ยังเรียกมึงสัมภาสนะ แปลว่าเค้าสนใจในตัวมึงระดับหนึ่ง กูส่งพอร์ตเป็นสิบไม่มีที่ไหนเรียกกลับมาเลย กูไม่มีโอกาสได้สัมภาสด้วยซ้ำไป มึงหาได้อยู่แล้วล่ะ ถ้ามึงเหมาะกับตำแหน่งของเค้าอ่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องพูดหรือไม่พูดหรอก ใจเย็นนะมึง

>>931 มึงกับกุตรงข้ามกัน กุโคตรดีใจเลยตอนเพื่อนเก่งขึ้นได้ด้วยตัวเองหลังกุสอน ...ได้แค่คนเดียว สลัดทีเหลือเป็นถั่วงอกขุนไม่ขึ้นซักคน เพราะไร ถ้ามันเก่งกูจะได้เกาะมันทำงานมั่งกุขี้เกียจ ถ้ากุเก่งคนเดียวกุทำคนเดียวไง ถ้ากุมำให้ขาวบ้านเก่งขึ้นได้กุก็จะเกาะแทน มาคิดแบบกุก้หด้นะ

>>936 กูไห้ไลค์

กูขอคำแนะนำมึงหน่อยสิ คือกูเป็นคนป่วยโรคซึมเศร้า แต่ทุกครั้งที่กูไปหาหมอกูไม่ได้บอกพ่อแม่ แบบเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากูป่วยเป็นโรคนี้
หมอบอกให้กูลองคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้ดู แต่กูไม่ค่อยได้สนิทหรือคุยกับพ่อแม่เลยว่ะ กูควรจะเข้าหายังไงดีวะ แล้วกูควรพูดยังไงให้พ่อแม่กูไม่ว่ากูวะ หรือกูจะปิดๆต่อไปดี เพราะกูเริ่มโดนหมอด่าทางอ้อมเรื่องไม่คุยเรื่องนี้กับครอบครัวสักที ทั้งๆที่ผ่านไปครึ่งปีแล้ว

>>938 ถ้าหมอบอกไห้คุยน่าจะคุยนะ เพราะหมอแกเจอคนไข้โรคซึมเศร้าเยอะ น่าจะรู้อะไรเยอะ

>>938 มึงยังไม่ต้องรีบบอกแบบเจอหน้าปุ๊ปบอกปั๊บก็ได้ มึงต้องชวนคุยหรือทำอะไรให้มึงสนิทกับพ่อแม่ก่อน คิดซะว่ามึงเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งอยากที่คุยกับพ่อแม่ก็ได้ เสร็จแล้วมึงค่อยเข้าประเด็น

กูดูเหมือนเป็นคนกล้าแสดงออก เพื่อนเยอะนะ แต่จริงๆเพื่อนสนิทที่กูสนิทใจด้วยไม่มีซักคนเดียว จนกูมาคิดว่าเป็นเพราะกูไม่ยอมทลายกำแพงให้เค้าเข้ามารึเปล่า เวลาคนอื่นเล่าเรื่องฮาๆ เล่าความลับของตัวเองให้เพื่อนฟังเงี้ย กูอิจฉาว่ะ กูไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องอะไรของตัวเองให้คนอื่นฟัง กูชอบที่จะอยู่คนเดียว กูชอบที่จะไปไหนคนเดียว กูโหยหาอยากมีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย แต่พอมีจริงๆแม่งก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ กูเกลียดสังคมแต่ก็กลัวตัวเองอยู่ในสังคมไม่ได้ แล้วไม่เป็นที่สนใจในสังคมว่ะ ขัดแย้งชิบหายเลยความคิดกู ทุกวันๆที่มันเป็นแบบนี้กูจะรู้สึกแย่กับความคิดของตัวเองตลอด

>>941 มึงไม่กล้าเล่าความลับเพราะมึงยังไม่ไว้ใจไง ใครมันจะกล้าเล่าทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเขาไม่'ปากพล่อย'เอาเรื่องมึงไปเล่าต่อวะ

เท่าที่กูอ่านมึงมีปัญหาเรื่องการเข้าหาเพื่อนนะ มึงลองเข้าหาคนที่เข้าหามึงก่อนก็ได้ ถ้ามึงประหม่า ลองหากลุ่มที่มึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจ หรือชอบอะไรเหมือนๆกันจะเข้ากันง่ายกว่า สู้สู้นะมึง เพื่อนน่ะหาไม่ยากหรอก แต่ถ้ามึงไม่ยอมเปิดใจรับใคร เขาก็ไม่กล้าเข้าหามึงเหมือนกัน

ปรึกษาหน่อย กูไม่รู้จะลงมู้ไหนแล้วอะ
คืองี้ กูเป็นคนที่กลัวลิฟต์มากๆเลยอะมึง ขึ้นไปแล้วกูเวียนหัว จะอ้วก เหมือนปรับสมดุลไม่ได้เวลาลิฟต์มันเคลื่อนอะ ออกมาก็ยังเป็นอยู่ (อันนี้เป็นแทบทุกคนป่ะ อาการเหมือนๆกัน เท่าที่กูถามเพื่อนมา) แล้วกูก็อึดอัด +หายใจไม่ออก หน้ามืดอีก มันจะเป็นลมอะมึง
ซึ่งมันแย่มากๆ แล้วกูก็เลี่ยงขึ้นลิฟต์มาตลอดเลย
แล้วเป็นบ้าอะไรไม่รู้กู ขนาดแค่ดูหนัง ที่ตัวละครมันอยู่ในลิฟต์ กูยังรู้สึกหวิวๆ หายใจไม่ออกแทน ต้องกดข้ามทุกที
ทุกวันนี้ถ้าเกี่ยวข้องอะไรกับลิฟต์ กูจะขอเขาเดินขึ้นบันไดแทนตลอดเลย (ห้าหกชั้นก็ยังโอเค ฟิตอยู่)
กูกลัวว่าอนาคต ถ้ากูเลี่ยงไม่ได้จริงๆ (บริษัท คอนโด ตึกสูงๆ ยี่สิบชั้นงี้ เดินขึ้นตายห่าก่อนพอดี) มันจะเป็นปัญหาว่ะ มันมีทางแก้มั้ยวะเพื่อนโม่ง หรือกูต้องไปหาจิตแพทย์ เขาจะช่วยกูได้มั้ย TT

>>941 เหมือนมึงพิมพ์สิ่งที่อยู่ในหัวกูออกมาอ่ะ

>>941 มึงร่างแยกกุป่ะ นึกว่าเป็นอยู่คนเดียว55555555

>>943 เป็นโฟเบียแบบกลัวลิฟต์ คิดว่าปรึกษาจิตแพทย์/นักจิตวิทยาได้ พวกนักจิตวิทยาพฤติกรรมเค้าจะมีการบำบัด ช่วยให้หายกลัวได้อยู่ แต่มันต้องใช้เวลานะเพราะการบำบัดมันต้องค่อยเป็นค่อยไป สู้ๆนะมึง

>>946 กุสงสัยว่าเพราะอะไรเราถึงได้มีอาการโฟเบียแปลกๆขึ้นมาอ่ะ อย่างบางคนกลัวสะพานลอยถล่มงี้ อะไรกระตุ้น​ให้กลัววะ
>>943 มึงไปเจอเรื่องไม่ดีกับลิฟต์​มาหรอ

>>947 จิตนาการมนุษย์ไงที่ทำให้เรากลัว แต่บางอย่างเราอาจเคยเจอเรื่องร้ายๆ มาเลยทำให้กลัว ไม่ก็เคยได้ยินเรื่องน่ากลัวกับสิ่งนั้นมา มันก็เลยจะระแวงก็มี

>>947 กุยังกลัวเครื่องบินตกเลย กลัวบันไดเลื่อนงี้ เวลาขึ้นกูโดนเลี่ยงๆ ไม่ให้ตีนใกล้เอาที่เลื่อนๆ พยายามกระโดดข้ามมอเตอร์หลังจากกุโดนคลิปคนจีนโดนบันไดเลื่อนดูดเข้าไป...

ky บ่นหน่อย
กูเป็นคนที่บางทีอารมณ์แม่งหน่วงง่ายมากๆ ง่ายขนาดแค่มีอะไรสะกิดใจนิดหน่อยก็ทำกูจิตตกไปเกือบวันละ แล้วเวลาจิตตกกูไม่ได้มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายนะ แต่กูอยากฆ่าคนที่ทำให้กูจิตตกมากกว่า แต่ก็ได้แค่คิด ทำอะไรไม่ได้ แล้วกูก็คล้ายๆพวกที่ต้องการความรัก กูชอบที่ทำให้คนอื่นมารักกูมาชอบกู แต่กูไม่ได้คิดจะจริงจังไม่อยากมีความรักกับใครทั้งนั้น

>>946 นอกเรื่องหน่อย กูกลัวจิ้งจกมากๆแบบเห็นปุ๊บแล้วกรี๊ดเลยอ่ะ กลัวจนจะร้องไห้ TT แบบนี้กูไปปรึกษานักจิตวิทยาได้มั้ย มันดูไร้สาระไปมะกับการกลัวจิ้งจกเนี่ย 5555

>>951 ปรึกษาได้ๆ อะไรก็เป็นโฟเบียได้ทั้งนั้นแหละ ถ้ามึงกลัวมากจนรู้สึกว่ามันรบกวนชีวิตก็ลองไปปรึกษานักจิตวิทยาดู กลัวจิ้งจกมันดูไม่ไร้สาระหรอก อาจารย์กูยังเจอคนกลัววุ้นเส้นเลย กลัวแบบจริงจังด้วย ไม่ได้แกล้ง

ไม่มีแพชชั่นในการทำงานเลย ไฟที่เคยมีเหมือนดับหมด ไม่มีความสุขกับอะไรเลยตอนนี้นอกจากการกิน ทำไงดีวะ

>>953 เปลี่ยนเป็นแพชชั่นว่ามาหาเงินไปแดกของดีๆ... กูทำอยู่ you'll nevermind walk alone เว้ย

>>954 you'll nevermind walking alone เชี่ย กูชอบประโยคนี้

มึงคือกูบอกเลยนะว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ากำลังรักษาอยู่
คือแม่กูเขาเข้าใจแค่นิดเดียว แล้วพวกพี่ๆ กูเขามองกูไม่ปกติ ล่าสุดเพิ่งด่ากูว่าน่ารังเกียจไป กูจะร้องไห้ 5555
คือกูเคยกรีดแขนแล้วไป รร มีคนไปบอกครูแกเลยเรียกกูไปคุย แต่กูแถจนรอดได้ แล้วมึงรู้ป่ะเกิดอะไรขึ้น
ครูแกเขาเอาเรื่องกรีดแขนไปเล่าหน้าแถวรวม แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีใครทำจะไม่ห้ามแต่จะยื่นมีดให้
กูอยากร้องไห้ทุกวันเลย ครูทุกคนมองกูเป็นพวกติดยากรีดแขนตัวเอง ชอบมาบอกว่ากูดูน่าเป็นห่วง กูแย่มากๆ
ล่าสุดเพิ่งหน้ามืดปาดขาตัวเองไป กูรู้สึกสิ้นหวังมากอ่ะมึง ทำไงดี กอดกูที ไม่มีใครอยู่กับกูแล้ว 55555

>>956 เหี้ยมากอ่ะคนรอบตัวมึง โอ๋นะทำใจดีๆ
โรงเรียนอะไรวะ ต่ำตมแบบนี้จบครูมายังไงวะ

การกรีดแขนสำหรับผู้หญิงมันหายากขนาดไหน สมมุติมีผู้หญิงซัก 100 จะเจอคนกรีดแขนกี่คน

>>956 มึงแจ้งได้เลยนะ แจ้งตำรวจ แจ้งมูลนิธิ หรือส่งไปทางเพจดังๆอย่างจ่าพิชิตไรงี้ แม่กูก็เป็นโรคซึมเศร้า มันต้องการกำลังใจ ต้องการคนเข้าใจมากๆ แล้วยิ่งมึงมีอาการแบบนี้มันเสี่ยงต่อการทำร้ายตัวเองแบบรุนแรงด้วย กูแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กินยาปรับสมดุลฮอร์โมนดีกว่า เพราะอารมณ์มันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นๆ ลองเสิร์จกูเกิ้ลดู

>>956 คือมึง ถึงอยากตายก็ไม่ควรกรีดว่ะ แม่งไม่ได้ตายสบายหรอกนะมึง
คือ กูพอเข้าใจนะ ว่ามึงอาจจะมีปัญหามากมาย กูก็เคยๆ วางแผนโน่นนี่นั่น
แต่การกรีด แม่งไม่ช่วยแก้ปัญหามึงว่ะ ทำให้ปัญหาหนักขึ้นด้วย ทำไมกูถึงพูดแบบนี้?
1. มันมีหลักฐานว่ะ คือ ยังไงๆ มันก็เป็นแผลติดตัวให้ชาวบ้านเห็น
2. มันไม่ค่อยตาย กูไม่ได้สนับสนุนการฆ่าตัวตายนะ แต่เนื่องจากโอกาสตายมันต่ำ คนไม่เข้าใจก็จะคิดว่า มึงเรียกร้องความสนใจ
คนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ แก้ไม่ได้จริงๆ ยิ่งถ้ามึงเองเป็นคนบอกให้เค้าเข้าใจ ใครจะยอมเข้าใจ
ถ้าทำได้อาจจะต้องเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมว่ะ คือ ไปหาหมอ แบบ >>959 น่ะ ต้องทำอยู่ละ
แต่ถ้ามึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ชีวิตมึงก็จะเป็นอย่างเดิม ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ยิ่งลำบาก

>>958 ไม่ถึง 1 คน อันนี้สถิติ ปีที่แล้ว
สถิติ คนฆ่าตัวตายในไทยอยู่ที่ประมาณ 12 ต่อแสน ต่อปี ต่ออายุที่ทำได้ (แต่เฮ่ยมึงประเทศไทยมี 69 ล้านคนตัดพวกเด็กเกินก็ราวๆ 40M อ่ะ)
เกือบ 4800 ต่อปีนะมึง (สถิติปีที่แล้วอยู่ที่ 4000+) ไม่น้อยนะ
ผู้หญิงมีแนวโน้มฆ่าตัวตายสูงกว่า แต่ว่า ผู้ชายฆ่าตัวตายสำเร็จ>ผู้หญิง ราวๆ 2.3 เท่า
เด็กๆ ที่พยายามฆ่าตัวตาย สำเร็จประมาณ 1% ผู้ใหญ่ที่พยายาม สำเร็จประมาณ 25%
มาตรงนี้ การกรีดข้อมือเลยมีข้อดี....ทำไม? (กูเพิ่งบอกตะกี้ว่า ถ้ามึงอยากอยู่ กรีดข้อมือไม่ดี ชีวิตมึงจะแย่ลง กูย้อนแย้งสินะ?)
เพราะมันตายช้า เช่น มึงโดดน้ำ มึงอาจจะรู้ตัวว่าไม่อยากตาย แต่บางทีก็สายไป
มึงกรีดข้อมือ มึงมีเวลาหลายชั่วโมงที่จะเปลี่ยนใจไม่ตาย

แม่งเอ๊ย ตั้งแต่กูเริ่มทำงานที่ทำงานปัจจุบัน ปัญหาสุขภาพจิตรุมเร้ากูรัว ๆ แถมแม่งยังส่งผลต่อสภาพร่างกายอีก
ตอนนี้กูเป็นทั้งซึมเศร้า ทั้งวิตกกังวล บางทีก็แพนิคจนไฮเปอร์เวน กูอยากจะกรี๊ดอัดใส่หน้าทุกคนที่มายุ่งวุ่นวายกับกู
หมอเพิ่มโดสยาก็แล้วอะไรก็แล้ว กูก็ยังแย่ แย่ลงเรื่อย ๆ จนดำดิ่งสู่โลกหน้าไปเลย หมอบอกที่กูเป็นแบบนี้เป็นเพราะสภาพแวดล้อมเป็นหลัก
กูคิดจะตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็พยายามคุมสติว่าตายไม่ได้ ตอนนี้ยังตายไม่ได้ ขนาดคิดจะตายยังอุตส่าห์หยิบยานอนหลับมานั่งนับว่าคนเรากินโดสหนึ่งได้มากเท่าไร เป็นคนอยากตายที่มีสติเหี้ย ๆ ถถถถถถ

ขำเหี้ยไรล่ะ ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีอะไรให้กูขำเลย ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ ไม่มีวันไหนที่ไม่สติแตก
สติแตกถึงขั้นทำงานไม่ได้ กลับมาแพนิคอีก ปวดหน้าอกจน ปวดไมเกรน ปวดกระเพาะ เส้นประสาท เอ็นที่เคยอักเสบ กลับมาเจ็บหมด
จิตแพทย์บอกกูว่ารักษาไปสักระยะก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นก็อาจต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อม จริง ๆ กูมีึนัดวันอาทิตย์นี้ แต่กูไม่ไหวแล้ว
กูยื่นลาออกไปตั้งแต่เมื่อวันอังคารแล้ว คิดแค่ว่าจะอยู่เคลียร์งานจนถึงสิ้นเดือน แต่ความเป็นจริงแม่งไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
กูพยายาามทำงาน ก็มีปัจจัยภายนอกมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอด ทั้งเจ้านายเหี้ย ๆ เพื่อนร่วมงานเหี้ย ๆ กูรวมสติทำงานไม่ได้เลย
หงุดหงิด ใจลอย จากที่เคยฟังเพลงแล้วช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ก็ไม่ช่วยแล้ว อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็พร้อมหลุดได้ตลอดเวลา
จมอยู่กับความคิดเดิม ๆ ว่ากูไม่ดีเหรอ กูพยายามไม่มากพอเหรอ กูไม่เก่งเหรอ ที่นี่ทำให้กูตั้งคำถามกับตัวเอง สูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งหมด
กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณค่าของกูคืออะไรกันแน่ จากที่เคยยึดมั่นว่าตัวเองเก่ง ก็กลายเป็นอยู่จมอยู่กับความคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ไร้ค่า
ไม่มีใครทรีตกูดี ๆ เลยด้วยซ้ำ

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอดทนยังไงให้อยู่ได้จนถึงสิ้นเดือน ไม่อย่างนั้นกูจะให้จิตแพทย์อออกใบรับรองแล้วว่ากูควรออกจากงานเร็วที่สุด
กูไม่อยากอยู่แล้ว และคิดว่ากูไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใครแล้ว ใครอะไรมากูจะด่าสวนให้ พอกันทีกับความอดทน ความพยายามห่าเหวอะไรนั่น

พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป สัสเอ๊ย

>>962 ตบบ่า กูเข้าใจมึง กุเป็นอย่างมึงเลยแค่ไม่หนักเท่า กูไม่ได้เจอเพื่อนร่วมงานเหี้ยนะกูเจอทุกอย่างดีหมดยกเว้นตัวงาน อันที่จริงแม่งก็ไม่ได้เหี้ยหรอกแต่กูมีความสามารถไม่พอที่จะทำได้

กูจมอยู่กับความคิดที่ว่ากูแม่งกากอย่างน่าอนาจ กูพยายามดิ้นรนออกจากงานที่ดีและมีความสุขเพื่อมาเจอกับเหี้ยอะไรกัน กูเคยเชื่อว่าถ้าพยายามซักวันเราจะได้รับผลที่ดี แต่การทำงานที่นี่แม่งทำให้กูต้องถามตัวเองทุกวันว่ากูเป็นคนไร้ค่า ไร้ความสามารถที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จรึเปล่า เป็นเพราะกูไร้ค่ากูเลยไม่สำเร็จสินะ ทำจนอยากตายเลยแหละเพราะกูพยายามมาก พยายามอย่างหนัก เอางานกลับไปทบทวนที่้บ้าน​นด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่ดีพอ กูไม่รู้สึกว่ากูได้รับผลของความพยายามเหี้ยอะไรเลย การทำงานที่นี่แม่งทำลายหลักความเชื่อมั่นของกูไปจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ กูทั้งเคว้งทั้งกลัวไม่มีอะไรให้เกาะให้ยึดเหนี่ยวได้อีกต่อไป ยิ่งทำกูก็ยิ่งรู้สึกถึงสายตาสมเพชที่คนอื่นเค้ามองกุ ข้างในกูเอาแต่พูดว่า ขอโทษๆ ขอโทษที่กูไร้ความสามารถ ขอโทษที่เป็นตัวถ่วง
กูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเขาคิดยังไง แต่กูไม่สามารถมองอะไรในแง่ดีได้อีกเลยนับแต่นั้นมา สุดท้ายกูก็โดนให้ออก แล้วแบบกูรู้สึกเป็นคนไร้ค่าอย่างสุดๆอ่ะ เหมือนเศษขยะเลยแหละ กุเสียทุกอย่าง ทั้งงาน ทั้งความเชื่อมั่น ความปลอดภัย เกียรติ​และศักดิ์ศรี​ ชีวิตที่สงบสุขตอนอยู่ที่ทำงานเก่าแม่งมาเป็นฉากเลยเหี้ย กูถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่ากูทำเหี้ยไรอยู่ กูออกจากงานเก่าทำไม บางทีก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ดิ้นรนอยากพัฒนาจนจบลงแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว กูยอมแลกมันกับเหี้ยอะไรวะ แล้วอะไรคือสิ่งที่กูได้กลับมาบ้าง อาการทางจิตไง กูไม่เชื่อมั่นในตัวเองอีกแล้ว รู้สึกแย่จนอยากตายเลย ไม่มีหน้าไปเจอใครทั้งนั้น กูดำดิ่งเลยแหละกูเลยมาระบายในโม่ง นี่เป็นเหมือนที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายของกูแล้วอ่ะ อย่างน้อยกูก็ยังรู้สึกปลอดัยที่อยู่ในโม่ง

เพราะงั้นถ้ามึงมีไรอยากพูด อยากระบาย มึงเล่ามาได้เลย ถึงจะช่วยไรไม่ได้แต่กูจะอยู่ตรงนี้อ่านเรื่องของมึงทุกตัวอักษร กูจะร้องไห้ไปกับมึงด้วย จริงๆแล้วกูพิมพ์​ไปก็ร้องไปเหมือนกัน กูเข้าใจมึงนะ กูจะอยู่กับมึงเอง มาเยียวยากันแล้วเรามาเริ่มใหม่ด้วยกันเถอะมึง

>>963 ไม่อยากจะทำร้ายมึงเลย แต่โทษที กูพูดอ้อมๆ ไม่เป็น
จากประสบการณ์กู มึงไม่ได้ไร้ความสามารถ แต่มึงไม่เก่ง ไม่เก่งในที่นี้คือ หัวไม่ไวนั่นแหละ
คือ ของบางอย่าง พยายามผิดที่เนี่ย ทำไปจนตายก็ไม่ดีขึ้นว่ะ ถ้ามึงไว มึงจะรู้ว่า ตรงไหน ควรพยายาม ตรงไหนควรปล่อย
ถึงไม่รู้ในทันที แต่ทำไปเรื่อยๆ คนที่เก่งรองๆ ลองมาจะเริ่มจับทางได้
แต่บางคน ความสามารถมี แต่พยายามผิดที่ มันก็ค่อนข้างเสียพลังงาน(เหนื่อย) แถมพอเหนื่อยแล้วงานไม่ดี(เพราะพยายามผิดที่) แม่งก็จะท้อ
มึงเริ่มใหม่ได้ กูก็ดีใจ แต่อยากให้มองตรงนี้ด้วย เรื่องปัญหาสุขภาพจิต หลักๆ มี 2 อย่างที่ควรรู้
1. มึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะเหมือนเดิม
2. มึงทำตัวเหมือนเดิม มึงก็จะเหมือนเดิม
แค่นี้แหละ กูก็ไม่ได้ดีกว่าพวกมึงหรอก แต่ก็ดีขึ้นกว่ากูเองเมื่อก่อนเยอะล่ะนะ

คือ กูอยู่ในช่วงกีฬาสี แต่กูโดนเพื่อนกดว่ะ แบบ เอาแต่ด่ากูคนเดียว ทีพวกตัวเองโดดหนีซ้อมไม่ด่า (แถมพวกแม่งยังเอาของกินมานั่งกินใกล้งานกู ถ้ามันเลอะแม่งก็โทษกูอีก) กูเลยพยายามหนีเพราะแม่งด่ากูไร้ประโยชน์ ไม่ต้องมาช่วยหรอก พอกูหนีเป็นไงล่ะ

แม่งยกเก้าอี้ทุ่มพื้น ด่ากู ปิดประตูจะทำร้ายกู แต่ตอนนั้นกูตีแรงค์เลยทำเมินไป มันก็บอกเหมือนคุยกับคนบ้าเลยแล้วเมินกูไป วันนั้นกูเลยตัดสินใจไปทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องมันเยอะ แต่พอไปทำก็โดนด่าอีกทำไมไม่ทำ (ทั้งที่กูหายไปแป๊ปเดียวและงานเสร็จแล้ว) แล้วก็โดนด่าอีก มีคนตอแหลมาสร้างภาพทำงาน

กูเจองี้แล้ว อาการทางจิตกูเริ่มกำเริบละ กูเริ่มกังวลเสียงหัวเราะ กูเริ่มนึกว่าแม่งหัวเราะเยาะกู หลังๆ เริ่มอยากเอาดินสอแหลมๆ ทิ่มคอทิ่มตาแม่งเรียงตัว อยากเอากรรไกรตัดปาก ห่า รำคาญพวกแม่งชิบหาย

อยากไม่แคร์นะ แต่แม่งก็จองเวรจองกรรมกูจริงๆ อยากโต้ตอบแต่กูถือคติว่า หมาเห่าอย่าเห่าตอบ ให้มันเห่าเหมือนคนบ้าไป

>>964 งั้นถ้ากูหัวไม่ไว กูควรแก้ปัญหายังไงดี

>>964 กู >>962 นะ และกูออกแล้ว ออกวันนี้เลย ไม่ทนถึงสิ้นเดือนแล้ว ไม่มีงานก็กินเงินเก็บก่อนได้ กับที่นี่กูเหลืออดมากพอแล้ว

ตอนเขารับ หัวหน้าโดยตรงกู เขาอยากได้คนกล้า คนที่มีไอเดียใหม่ ๆ คนที่มีความสามารถหลากหลาย กูก็เป็นแบบนั้นให้ตลอด ไม่เคยหยุดพัฒนา พยายามทำให้ทีม ให้ระบบงานดีขึ้น สุดท้ายเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ เขาเป็น predictator และกูไม่ใช่ พวก obedient เหมือนคนอื่นในทีมที่ทนได้แม้กระทั่งโดนเขาด่าพ่อล้อแม่ กูถือว่าตัวเองเป็นปัญญาชน มาเล่นมุกแบบท้องกับนิ้วเหรอ เล่นแบบนี้กับลูกน้องผู้หญิงแม่งคือ Sexsual Harassment

การ walked out แม่งไม่โปร กูรู้ ตั้งแต่ลาออกกูก็บอกว่าขอยังไม่รับงานใหม่นะ ขอเคลียร์งานเก่าให้หมดก่อน กูก็ไล่เคลียร์ ๆ พร้อมเซ็ทระบบไลน์กับigให้ สอนงานน้องอีกคน แล้วก็เรื่องโคงานกับสื่อ สภาพจิตใจกูทุกวันนี้แย่มาก บางทีแบบ lost my mind ต้องมาวันนี้เพื่อนร่วมงานกูมา pressure ว่ากูต้องรับงานเพิ่ม พร้อมทำท่าไม่พอใจที่กูบอกว่ากูขอเคลียร์งานก่อน และกูอาจอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือนด้วยซ้ำ

กลายเป็นเหี้ยไรไม่รู้อีกเยอะแยะ กูแพนิค ไฮเปอร์เวน และทุกคนก็ไม่เข้าใจสิ่งที่กูพยายามทำ อยากให้ระบบระเบียบงานมันดีขึ้น กูคิดว่าที่นี่มันแย่เกินเยียวยาละ ปล่อยให้ผจก.ทำตามที่เขาอยากทำ ปล่อยให้ทีมก้มหน้าทำงานตามคำสั่งหป กูเหนื่อยมามากพอละ

>>967 มึงทำงานไรวะ

>>968 content writer + trainer + social media administrator + ทุกอย่างที่ใช้กูได้ กระทั่งชงกาแฟ

บางทีทำงานลากยาว 27 วัน ต้องออกต่างจังหวัดกลับมาทำงานต่อเช้าวันจันทร์ กูอัพตัสใน เฟซว่า Life is a journal, but traveling every weekend is too much journey. โดนผจก.ด่า กูก็งงว่ากูเหนื่อยไม่ได้อ่อ แถมทำที่นี่มีแต่คนประสาท กูจบม.สีชมพูคนเดียวในออฟฟิศ กลายเป็นว่ากูโดนเหยียดว่าคิดว่าตัวเองเก่งเพราะจบจุฬา กูโดน insult ทุกวัน จนวันนี้สติแตกนี่แหละ เพื่อนในทีมด่าแถมจะตบกูด้วย กูยิ้มสวย ๆ แล้วก็เดินออกมา บายยยยยย

>>967 กุเป็นมึงก็คงลาออกอะ อยู่นานๆประสาทแดกพอดี

>>969 แม่งมีการจะตบด้วยหรอวะ พวกกากอีคิวต่ำใช้ความรุนแรง

แต่กูเข้าใจฟีลนะ เคยโดนเหยียดเหมือนกัน แม่งเหยียดกุคนเดียว กุพูดไรก็ชอบขัด ชอบพูดบลัฟกูเหมือนว่ากุพูดเหี้ยไรมาต้องผิดเสมออ่ะ ทั้งๆที่กูพูดข้อเท็จจริงก็เอาความเชื่อตัวเองมาเถียง ดูพี่แกจะมีปัญหากะสติปัญญา​กูมาก เหมือนยอมให้กูดูฉลาดกว่าไม่ได้ เวลาพูดผิดทีนี่ซ้ำซะไม่ให้ผุดให้เกิด ชอบทำให้คำพูดกูดูไม่น่าเชื่อถืออ่ะ

ไม่รู้ว่าเรื่องเรียนจบจะเกี่ยวมั้ยแต่มหาลัยกุมีภาษีดีกว่าเค้าอ่ะ แล้วไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้พี่แกเลยพยายามบลัฟกูบ่อยๆรึเปล่า เพราะเค้าไม่บลัฟคนอื่นเลย แล้วคนที่จบม.รัฐมีชื่อก็มีแค่กูคนเดียว โดนอยู่คนเดียวอีกสัส งง ก็ทำเป็นไม่สนไป

>>971 นั่นแหละ จริง ๆ จะตบก็ไม่กลัวนะ กูเรียนมวย สูงกว่าอีก 14 เซน ไซส์บิ๊กไง

ไอ้เรื่องอวดรู้นี่มะเร็งชีวิตมาก น้องในทีมกูมีอยู่คนก็แบบนี้ เหมือนพยายามเปรียบเทียบตัวเองกับกูอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้กูไปกระตุ้นต่อมอะไรนาง เพราะเป็นเด็กตจว.เหมือนกันมั้ง ต่างกันที่กูจบม.ดัง มันจบม.เอกชน วิทยาเขตตจว. ส่วนตัวไม่ชอบเหยียดใครเลยนะ ไม่ชอบความคิดแบ่งแยกชนชั้น แต่มาเจอพวกแบบหนูจน หนูอย่างนั้นอย่างนี้ ก็สะเทือนถึงการศึกษา การได้รับการอบรมเลี้ยงดูมานะ

ชีวิตนี้กูงงมากนะ กูไม่ชอบยุ่งเรื่องใคร ไม่ก้าวก่ายงานใคร ไม่ชอบใครกูก็อยู่ของกูเฉย ๆ ไม่ไปยุ่งกับเขา แต่กลับกันทุกคนที่ไม่ชอบกูจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอดเวลา ต้องมากระแหนะกระแหน มาจับผิดสารพัดอย่าง

ตั้งแต่ทำงานมา สุขภาพจิตกูเสียเหี้ย ๆ โดยเฉพาะเดือนตุลาที่กูคลั่ง ร้องไห้แบบเป็นบ้า เดือนนี้แพนิค ไฮเปอร์เวนไป 4-5 รอบ ซึ่งไม่ดีเลย มาวันนี้แหละที่กูอารมณ์ดีที่สุดในรอบครึ่งปี เหมือนได้ตัดโซ่ที่รั้งตัวเองไว้ ใจหนึ่งก็คิดนะว่ากูเห็นแก่ตัว ออกมาแบบทิ้งทั้งหมด เททุกอย่าง แต่พอทีกับความคิดเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ไม่อยากเพื่อนร่วมงานและคนที่มาสานต่อต้องรับภาระ อยากให้องค์กรมีระเบียบในการทำงานให้อยู่ได้ในระยะยาว ผลคือสูญเปล่า ไม่ได้มีใครเห็นค่าอะไร ทุกคนเป็นแค่เครื่องจักรที่ทำงานตามคำสั่งที่ถูกป้อน กูคิดว่าการเทมันก็คือการกลับมารักตัวเองนี่แหละ เราเอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษ เป็นบ้า ทนต่อไปก็มีแต่จะป่วยจิตเพิ่ม แต่ละคนผลักให้กูไปตายทั้งนั้นเลย

กูว่าคนไทยจำนวนมากแม่ง ขัดแข้งขีลัดขากันเอง ทำลายกันเอง แทนที่จะร่วมสู้กันเป็นทีมเพื่อชนะบริษัทคู่แข่ง ตีกันเอง แล้วจะไปสู้ประเทศไหนเค้าได้ ถ้าเจอแบบนี้กูคงทำลายชื่อมันเหมือนกัน ก่อนออก จะได้เข็ดไม่ไปทำลายไครอีก

ขอปลดปล่อยความ toxic แปบ กุเรียนอยู่ในคณะที่เรียนหนักคณะนึงแล้วเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ช่วงกุดีเพรสแม่งชอบมาด่ากุว่าไม่พยายาม ขี้เกียจ ไม่มีความระยฝับผิดชแบ บลาๆๆ ก็กุทำไม่ได้อ่ะจะให้ทำไง กุก็ปลงแล้วว่าทำไงคงไม่เข้าใจ คราวนี้มาช่วงนี้มันเรียนหนักมาก สอบบ่อยแทบจะทุกสองอาทิตย์ อัพสเตตัสทั้งเฟสทั้งทวิตว่าเึรียด ไม่ไหวแล้ว คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ สึสส มันยังไม่ถึงครึ่งของตอนที่กุเจอแล้วมึงมาซ้ำเติมเลย อยากกระโดดไปถีบหน้า แต่ก็นั่นแหละ มันไท่ใช่เรื่องดี เพราะงั้นขอมาบ่นระบายทิ้งไว้ในนี้ก็แล้วกัน โล่งขึ้นเยอะ

>>974 ฮา มึงทำให้กูนึกถึงตอนเรียนหมอ

คนเป็นโรคซึมเศร้า เวลาโพสต์อะไรที่หดหู่ไม่คิดบ้างหรอวะว่ามันทำให้คนอื่นจิตตกตาม
กูเป็นโรคนี้แต่กูไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อแม่ ถ้ากูระบายออกไปพวกมึงอาจจะด่ากูว่าพวกเรียกร้องความสนใจ
กูจิตตกทั้งเนื้อหาที่โพสต์ ทั้งคอมเม้นที่มีแต่คนคอยให้กำลังใจ
ทำไมมีแต่กูที่โดดเดี่ยววะ

ไม่อ่ะ มันเป็นพื้นที่สาธารณะ เราว่าไม่มีใครสามารถไปบังคับให้ใครโพสหรือไม่โพสอะไรได้หรอก อยู่ที่คนรับสารจะเลือกรับแล้วดีลกับมันยังไง เพราะจิตใจของใครของมันก็ต้องจัดการเอง เรื่องการให้กำลังใจอย่างเราเวลามีคนให้กำลังใจกลับรู้สึกว่างเปล่าด้วยซ้ำ เพราะเวลาดีเพรสอะไรเข้ามามันก็=0/ติดลบหมดเหมือนๆกัน ดีสุดก็ 0 อ่ะ แต่เวลามีคนให้กำลังใจ อย่างน้อยสำหรับเรามันก็ทำให้รู้สึกว่าโลกมันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงไปหมดซะขนาดนั้น ยังมีอะไรที่สวยงามอยู่

ส่วนเรื่องโดดเดี่ยว สำหรับเรามนุษย์โดดเดี่ยวกันทุกคนอยู่แล้ว ถึงจะออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนข้างนอกมากขนาดไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่เองคนเดียว อันนี้ก็ต้องไปทำความเข้าใจกับตัวเองแล้วแหละว่าไม่มีใครบังคับใครให้มาสนใจตัวเองได้ตลอด ความรู้สึกโดดเดี่ยว เหงา ถูกทอดทิ้ง มันเกิดได้กับทุกคนทุกเวลา อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะดีลกับมันยังไง มันไม่มีคำว่าทำไมฉันถึงโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวหรอก

การระบายออกไปแล้วกลัวคนอื่นจะมองว่าดรียกร้องความสนใจ สำหรับเราเราไม่ค่อยแคร์นะ อะไรบางอย่างเก็บไว้กับตัวเองนานๆ ไม่ระบายออกมามันก็ไม่ดี การมีคนรับรู้มันก็ช่วยได้เยอะ แบ้วข้างนอกก็มีคนที่พร้อมจะฟังเรา แล้วก็ไม่พร้อมที่จะฟังเรา คนที่จะมาจัดจ์ว่าเรียกร้องความสนใจอะไรก็ช่างเค้าไป การพิมพ์ระบายความรู้สึกจองตัวเแงในพื้นที่สำหรับการระบายความคิดความรู้สึกมันสามารถทำแบบไม่ให้ใครเดือดร้อนหรือเดือดร้อนได้แล้วแต่ว่าจะใช้ยังไง ส่วนใครที่จ้องจะบอกว่าเอาแต่เรียกร้องความสนใจๆ ก็ช่างมันไปเหอะ ไปสนใจก็เสียเวลาเปล่า

เรื่องอ่านแล้วจิตตกหรือไม่จิตตก ไม่รู้สิ ขนาดช่วงเราดีเพรส พอไปอ่านคนที่ระบายว่าดีเพรส เราไม่ได้รู้สึกจิตตกนะ เรารู้สึกโอเคขึ้นมากกว่า ถ้าไม่ใช่การระบายแบบเยอะ โทษนั่นโทษนี่อ่ะ มันทำให้เราที่จมอยู่แต่กับตัวเองมองออกไปข้างนอกว่าเออ มันก็ยังมีคนที่เจ็บปวดแบบเราอยู่นี่นา มันมำให้เรารู้สึกอยากสู้มากขึ้นด้วยซ้ำนะ

ถ้าไม่อยากโดดเดี่ยวแนะนำให้เลี้ยงหมา มึงจะเป็นทั้งโลกของมันเลย เฮ้อ คิดถึงหมา

>>976 แล้วไปอ่านไมวะ

>>979 คือมันผ่านหน้าฟีดกูไง จะบอกว่ากูจงใจเข้าไปในหน้าโปรไฟล์คนๆนั้นเพื่ออ่านให้ตัวเองดิ่งก็ไม่ใช่ หลังๆมันมีบ่อยขึ้นแถมไม่ใช่แค่คนสองคน แต่โอเคกูจะพยายามเลี่ยงๆละกัน ขอบใจ >>977 >>978 มานะเว้ย

>>980 unfollowดิ
เฟสกุโล่งฟีดมากนอกจากเพจแมวที่กุไลค์ไว้

>>980 อะไรคือมานะวะ งง

ช่วยหน่อยสิเพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงมีน้อง
น้องมีปัญหากับสมาชิกบางคนในบ้าน จนมันเก็บกดและยอมเล่าให้พี่ที่ไว้ใจคนเดียวฟังว่าเคยคุยกับคนรู้จักที่เป็นหมอเมื่อ 2 ปีก่อนในบอร์ดนึง มันเล่าเรื่องให้ฟังจนสุดท้ายหมอแนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์โดยด่วน แต่มันไม่ยอมไป มันบอกเก็บสะสมความเครียดจนเป็นเรื้อรังเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 5 กว่าๆแล้ว มันบอกว่าเกลียดโรงพยาบาล มีคนรู้จักพ่อแม่เยอะ เห็นหน้าแล้วรู้สึกคลื่นไส้
เคยถามว่ามีปัญหาอะไร มันบอกไม่ถูกกับนิสัยคนในบ้าน คุยแล้วชวนทะเลาะตลอด พอถามอีกฝั่งว่ามีปัญหากับน้องบ่อยเหรอ ทางนั้นบอกว่าก็แค่เรื่องไร้สาระประจำวัน อาการของมันที่เคยเห็นคือ ทำการบ้านอยู่ดีๆก็ร้องไห้ พอถามว่าเป็นไรร้องไห้ทำไม มันก็ทำหน้าตกใจแล้วถามว่าตัวเองร้องไห้เหรอ เป็นแบบนี้ตลอดจนเริ่มรู้สึกกลัว แต่มันหัวเราะแล้วบอกอย่ากลัวมัน มันไม่คิดจะฆ่าใครหรอก ยกเว้นตัวเอง
อยู่มาวันนึง พอกลับมานอนที่บ้าน มันเดินมาบอกว่า ทนไม่ไหวแล้ว จะฆ่าตัวตายเร็วๆนี้แล้วนะ แต่ไม่รู้จะฆ่าวิธีไหนที่ตายแล้วศพไม่ทุเรศดี ช่วยคิดหน่อย ห้ามบอกคนอื่นด้วย

เป็นพวกมึง พวกมึงจะบอกคนในบ้านไหม(แต่มันมีปัญหาอยู่กับคนในบ้านนี่สิ) หรือจะเก็บเป็นความลับไว้ หรือจะช่วยคิดแผนการเหี้ยๆของมัน ในหัวกูมีแต่ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เอาตรงๆว่าตกใจมาก ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงก็ได้แต่บอกมันไปว่าใจเย็นๆ กลับไปคิดดีๆ

>>983 เป็นกู กูจะเก็บเป็นความลับเอาไว้นะมึง เหมือนมึงทะเลาะกับเพื่อนแล้วเพื่อนเอามึงไปพูดให้คนที่ทะเลาะด้วยฟังอะ เป็นกูกูก็ไม่โอเค

เออมึง ขอถามบ้างดิ กูเป็นคนที่แบบ ถ้าโดนดุก็จะกลัวจนแทบร้องไห้แล้ว บางทีไม่มีคำด่ากูก็กลัว กูทำไงดีอะ ไม่ก็ตอบสั้นๆแค่ เหอะหรือช่างมันเถอะ ไรงี้กูก็แพนิคแล้ว

>>983 บอกคนที่บ้านเหอะ จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา ถ้าเกิดมันทําอะไรบ้าๆมึงจะรู้สึกผิดไปจนตายนะ

>>984 ขอบคุณมึง ตอนนี้จะเก็บไว้เงียบๆก่อน
>>985 ขอบคุณเพื่อนโม่ง แต่กลัวบอกคนในบ้านแล้วพวกนั้นจะเรียกมันมาคุย แล้วมันจะคลั่งว่ะ แม่วต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนเฮฮาปกติดี ลับหลังเวลาคุยกับกูในห้องทำตัวเหมือนคนขี้ระแวงตลอดเวลา มองซ้ายขวา เอาเล็บจิกนิ้ว บางวันร้องไห้ บางวันแพนิคจนเหงื่อแตกเลือดกำเดาไหล จนกูไม่รู้จะช่วยอะไรมันดีนอกจากปลอบ แถมมันยังบอกว่าถ้ากูช่วยคิดแผนหรือเอาจม.ลาตายให้คนอื่นในบ้านมันจะรู้สึกขอบคุณกูและดีใจมากที่ทำให้มันหลุดพ้นจากวงจรเหี้ยๆ แต่มันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาของมัน ขอเวลาเตรียมการก่อน แค่นี้กูก็ใจเสียแล้ว

พาไปหาจิตแพทย์มั้ยมึง คือมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาในบ้านหรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้สภาพจิตใจน้องมึงดีขึ้นอ่ะ

>>986 พาไปหาจิตแพทย์ ถ้ากลัวคนเห็นในโรงบาบใส่ฮู้ดไปก็ได้ ส่วนเรื่องปัญหาในครอบครัว อันนี้มันยาก ต้องใช้เวลา ความร่วมมือ ความตั้งใจของทุกฝ่าย บางทีปัญหามันลึกลับซับซ้อนลงไปตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้ที่ควรทำคือช่วยให้เค้าพึ่งพาตัวเอง ยืนหยัดด้วยตัวเอง สามารถจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกและความเครียดที่เกิดขึ้นให้ได้ก่อน ก้าวแรกคือพาไปหาจิตแพทย์ ส่วนเรื่องปัญหาครอบครัวหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที

Ps.ถ้า>>986 เป็นคนเดียวที่เค้าเปิดใจคุยด้วย แนะนำให้จออนุญาติน้องและบอกจิตแพทย์ว่าขอนั่งฟังด้วย แล้วก็ขอคำแนะนำว่าควรวางตัว ช่วยเหลือยังไง ในกรณีที่พร้อมจะช่วยเหลือนะ

ไม่มีจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตว่ะ กูอยากทำนู่นทำนี่ ซื้อของอะไรงี้นะ แต่พอถึงช่วงนึงกูก็ไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว แล้วกูก็มาสับสนว่ากูใช้ชีวิตมาทำไมวะแล้วกูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปนานยังไงกูก็ตาย กูไม่เข้าใจเลย สับสนมากๆ
ไปผิดมู้มา เวร

กุขอระบายบ้างได้ไหม กุเพิ่งเข้าโม่งครั้งแรกๆถ้าผิดถูกอะไรก็ขอโทษนะ
ช่วงนี้กุโคตรรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิต กุรู้สึกเหนื่อย กุอยากนอนเฉยๆ นอนแบบนอน ไม่หายใจไปเลย กุเริ่มคิดเรื่องฆ่าตัวตาย คือมันหลายรอบมากแล้วจริง ๆ กุเคยกินยาพาราแกปวดหัวไปเม็ดนึงแล้วก็นั่งมองซองยา สมองก็บลิ๊งเลยว่ากินไปเลยเอาให้ตาย สิบยี่สิบเม็ดไปเลย ตอนนี้มึงอยู่ห้องคนเดียว ไม่มีใครมาช่วยมึงอยู่แล้ว แต่กุเหมือนคุมสติตัวเองได้ก่อน แล้วกุก็รู้สึกแย่ที่กุคิดอะไรแบบนั้น แต่อีกใจก็รู้สึกดีใจมากๆที่กุเริ่มคิดจะตายแบบไม่ต้องสนใจอะไรอีกแล้ว อยากตายๆไปซะ ช่วงนี้ อยู่เฉยๆอยู่คนเดียวกุก็ร้องไห้ กุโดดเดี่ยวกุรู้สึกไม่มีใคร แต่จริงๆกุก็รู้แหละว่ามี ถึงจะไม่กี่คนก็เถอะ พื้นฐานกุเป็นคนคิดมาก กุไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาใคร ระบายใคร กุกลัวเขาคิดมาก กุกลัวเขาหนักใจ กลัวเขาต้องรับรู้เรื่องที่เขาไม่ได้อยากรู้ มากสุดกลัวเขามองกุเป็นแค่ตัวปัญหา แต่กุคิดว่าถ้าเป็นที่นี่ก็คงระบายได้ แต่ถ้าไม่ได้กุก้ต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะ กุรู้สึกตัวเองโคตรไร้ค่า กุรู้สึกว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย กุตั้งใจสอบทุนกุก้ไม่ได้ทุน ตอนนี้ถึงจะได้เรียนคณะที่หวังก้เถอะ ตอนเข้ามาเรียนก็มีความสุขดี หลังๆกุเริ่มคิดแล้วว่ากุมีความสุขจริงๆเหรอวะ กุเหมือนเป็นขยะ มีอยู่ครั้งนึงที่กุเคยถูกคนที่กุรักมาก ๆ ใส่ใจมาก ๆ พูดใส่ว่า มิน่าล่ะ มึงเป็นแบบนี้ไงเขาถึงเกลียดมึงกันหมด วินาทีนั้นกุเหมือนโลกสลาย กุมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเกลียดกุกันจริง ๆ เหรอ กุควรจะตายไหม ถึงมันจะเป็นประโยคคำพูดเมื่อหลายเดือนมาแล้วก้เหอะ แต่พอโดนพูดประโยคนั้นใส่กุก็ใช้ชีวิตโดยที่คิดว่าทุกคนเกลียดกุ ทุกคนคงมองกุเป็นแค่ตัวอะไรซักอย่าง กุไม่มีความสุขเลย กุเครียดอยู่แบบนั้นสี่เดือนเต็ม ๆ จนพักหลัง ๆ เริ่มโอเคขึ้น แต่ตอนนี้กุก็กลับมาไม่โอเคเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่น้องคนรอบตัวกุเขาเหมือนไม่ใส่ใจกุ เขาเอาความรู้สึกกุมาล้อเล่น กุมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ กุรักพวกเขามาก ๆ เลยแต่เขาไม่เห็นค่ากุเลยสักนิดเดียว หรือกุไม่มีค่าจริง ๆ ตอนนี้กุไม่อยากทำอะไรแล้ว กุรู้ว่าตัวเองกำลังแย่หรือไม่กุก้อาจจะคิดมากไปเองว่ากุกำลังแย่ เดิมทีกุก้ขี้คิดมากอยู่แล้ว กุอยากไปหาจิตแพทย์ แต่กุกลัวเรื่องค่ารักษา อีกอย่างกุก้คิดๆอยู่ว่ากุคงเป็นภาระให้ครอบครัว ถ้าจะเป็นอย่างนั้นกุก้ควรจะตายไปเลยดีกว่าให้พวกเขาเสียเงินรักษากุ แถมช่วงนี้กุเริ่มมีปัญหาสุขภาพเยอะ กุไม่ไปรักษา ไม่อยากเป็นตัวถ่วง กุอยากหาย ๆ ไป อยากอยู่คนเดียว ที่ไหนก็ได้ ตายไปอยู่คนเดียวก็ได้ ยังไงกุก็เหมือนอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิตแล้ว
มาระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณนะที่ให้พื้นที่ แต่ถ้าผิดที่หรืออะไรก็ขอโทษอีกรอบนะ มันอาจจะยาวไปหน่อย ขอโทษนะ ไม่ต้องอ่านก็ได้ มองว่าเป็นข้อความยึกยืออะไรสักอย่างก็พอ ขอบคุณมาก ๆ กุพูดที่ไหนไม่ได้เลย จริงๆกุจะระบายลงสมุดก็ได้แต่กุแค่อยากให้มีคนรับฟังมีคนเห็นกุสักครั้ง แต่มึงไม่ต้องสนใจก็ได้ แค่ได้โพสลงกุก้รู้สึกว่าตัวเองมีคนรับฟังแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนึง
อีกรอบนึง ถ้าผิดพลาดหรือผิดที่อะไรก็ขอโทษด้วยนะ

>>991 กอดนะมึงงงงง กุเข้าใจมึงในระดับนึงใรฐานะที่เป็นคนคิดมากเหมือนกัน แต่กุอยากให้มึงลองคุยกับครอบครัวดูนะว่าที่เค้าทำแบบนี้ๆมึงรู้สึกไม่โอเค เป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงก็ต้องมีเรื่องรบกวนกันบ้างอยู่แล้วแหละ สู้ๆนะมึง

>>992 ขอบคุณนะ ใจชื้นนิดหน่อย กุจะลองคุยดู

>>991 กุอ่ะอยู่ในสภาวะเดียวกะมึงเลย จริงๆที่เข้ามาก็กะจะมาระบายจนเห็นของมึงก่อน ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามีคนที่รู้สึกแบบกุในตอนนี้ด้วย
บางทีกุก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่คิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้ได้ไง จริงๆแม่งก็สะสมมานานแล้วล่ะ กูอ่ะนะ เมื่อสมัยเด็กก็โดนรังแก เรียนก็ไม่เก่ง ต่อม.ปลายก็ไม่ได้ก็ทำให้ทุกคนผิดหวังอยู่เนื่องๆ แต่พอได้มาเรียนด้านศิลปะก็รู้สึกว่าถึงกูจะไม่เก่งแต่ถ้ากูพยายามกูก็จะเทียบเท่าคนอื่นได้เหมือนกันกูจะไม่ยอมถูกกระทำแล้ว กูก็พยายามมาตลอดนะจนเรียนจบ เจอเรื่องเหี้ยๆสมัยเรียนมาก็เยอะมุมมองกูหลายอย่างเปลี่ยนไปมากมีแค่เรื่องความเชื่อที่ว่ากูทำสำเร็จได้ถ้ากูพยายามเนี่ยแหละที่ไม่เปลี่ยน กูเชื่อมั่นในศักยภาพตัวเองมากๆ กล้าที่จะเรียนรู้ กล้าลอง แต่พอทำงานที่นึงปุ๊ปทุกสิ่งแม่งพังหมดเลยว่ะ ความเชื่อในการพยายามที่หล่อเลี้ยงกูให้ต่อสู้มาตลอดแม่งถูกทำลายไปหมดเลย
ตอนนี้กูรู้สึกอับจนหนทาง กูสับสน กูไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไรหรืออยู่ทำไม จุดยืนของกูมันพังไปแล้วอ่ะมึง ตอนนี้ถึงจะพยายามต่อสู้กับอะไรแต่ข้างในมันก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่การทำงานไม่กี่เดือนจะสามารถทำลายความจุดยืนที่แข็งแรงมาเป็นสิบปีได้ คงเป็นเพราะกูแพ้มามากมั้งกูเลยเชื่อในตัวเองไม่ไหวแล้ว มันทำให้กูนึกถึงเรื่องวันเก่าๆว่ากูแพ้มาตลอด ว่ากูเนี่ยเกิดมาเพื่อแพ้เลยรึเปล่า

บางทีกูก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆสงสัยว่าตัวเองเริ่มป่วยจริงๆแล้วรึเปล่า กูรู้สึกช่างแม่งกับทุกอย่างแล้วอ่ะ เหมือนกับว่าจะเป็นเหี้ยอะไรก็เป็นไปเหอะ บางทีก็กลัวนะว่าตัวเองเนี่ยอาจจะได้ตายก่อน 30 รึเปล่า กูจะถึงกับฆ่าตัวตายรึเปล่า ปีนี้แม่งกูร้องไห้ไม่หยุดเลย

>>994 อยากรู้ว่าเจออะไรมาจากที่ทำงาน เล่ามาสิ เผื่ออะไรในใจจะคลายออกมาบ้าง

>>991 ลองบอก ผปค ดูว่าอยากพบจิตแพทย์

>>994 ชีวิตช่วงเรียนนี่เหมือนกันมาก ไม่มีใครชนะตลอดเวลาหรอก อาจจะมีแต่ก็ช่างหัวมัน เราก็ค่อนข้างแพ้บ่อยนะ เคยยืนอยู่ตรงจุดนั้น ที่สับสน ไม่รู้จะทำอะไร อันนี้คงต้องให้เวลาตัวเอง เอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่ไม่โอเคก่อนถ้าทำได้ แล้วก็ถ้ารู้สึกว่าตัวเองแปลกไปจากปกติมากเกินไปก็ไปหาหมอ หรือไม่ต้องรอ ไปหาเลยก็ได้

>>991 เลิกขอโทษอันดับแรก ถึงจะดูเหมือนว่าโลกทั้งใบปฏิเสธแก แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แกไม่ได้ผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ แกไม่ได้ผิดอะไรที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งจนถึงตอนนี้และต่อไป ถ้าอยากเล่าให้ใครสักคนฟังแต่ไม่อยากให้หนักใจ ลองบอกเค้าไปว่า แกช่วยฟังหน่อย แต่ไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังอย่างเดียว เราจัดการของเราเองได้ แค่ตอนนี้เหนื่อย ไม่ไหว อยากระบาย อะไรประมาณนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายจิตแพทย์ในรพ.รัฐ +ค่ายา ไม่น่าเกิน 200 อย่าง + ถ้าพบนักจิตอีกกรวมกันอย่างมากก็ไม่เกิน 400 เอ้า เอาเป็นว่ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหว ไปหาหมอเลย

>>994 นี่กุ991นะ กอดนะมึง กุว่าไม่ต้องสนเรื่องแพ้ชนะแล้วก็ได้ มึงอยู่แบบที่มึงพอใจ ใช้ชีวิตแบบช่างแม่งดีกว่า กุรู้ว่าถ้าจะเป็นอย่างนั้นมันยาก กุเองพยายามช่างแม่งกุยังทำไม่ได้ แต่กุอยากให้มึงทำ ถ้ามึงทำได้มึงจะมีความสุข พยายามไปด้วยกันนะมึง ใครไม่อยู่กับมึง กุจะอยู่กับมึงเอง กุเองเข้าเรียนสายศิลปะเหมือนกันขนาดแค่เรียนยังรู้สึกแย่กับอะไรหลายๆอย่าง ชีวิตทำงานมันคงหนักกว่านี้ รู้สึกไม่สบายใจอะไรก็ระบายมาเถอะ หลายคนรอรับฟังมึงอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครไร้ค่าหรอก ทุกคนเปล่งประกายในแบบของตัวเอง ถ้ามองตัวเองเป็นยังไงมึงก็จะเป็นอย่างนั้นนะ มึงต้องมั่นใจอีกครั้งนึง กุปลอบมึง แล้วก้ปลอบตัวเองด้วย กุไม่รู้ว่ากุพูดอะไรผิดพลาดไปไหม ถ้ากุพูดแล้วมันรู้สึกแย่ลงกุขอโทษนะ กุไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าคำแนะนำกุมีประโยชน์ไหม มึงอย่าตายเลย กุอยากให้มึงอยู่ กุไม่รู้ว่าชีวิตทำงานเป็นยังไง แต่กุอยากบอกว่าถ้าเปลี่ยนที่ทำงานได้ มึงเปลี่ยนดีกว่าไหม ถ้าอยู่แล้วแย่กุว่าหาที่ใหม่ดีกว่านะ หรือลองพักบ้าง ทำสิ่งที่ชอบเงียบๆคนเดียว เที่ยวคนเดียว หาอะไรทำสงบๆดู

>>996 นี่เรา991 นะ กุจะลองดูนะ แต่ประเด็นคือแม่กุเขามองว่าคนเข้าพบจิตแพทย์คือคนบ้า กุกลัวจุดนี้นิดหน่อย เลยอาจจะอยากไปพบแบบเงียบๆแทน
>>997 นี่เรา 991 นะ ขอบคุณนะ กุว่าจะลองไปเองดูสักครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณมากจริง ๆ กุอยากพูดระบายกะเพื่อนบ้าง แต่กุกลัวได้รับปฏิกิริยาแย่ๆกลับมา กุว่าถ้าเป็นยังไงกุก้ไม่ควรพูดตั้งแต่แรก ที่กุไม่กล้าปรึกษากับใครเพราะกุเคยมีเรื่องฝังใจด้วยแหละ คือกุเคยถูกญาติลวนลามแล้วพอกุไปบอกพ่อแม่แล้วเขาไม่เชื่อกุ ปกป้องญาติกุอะ คือญาติกุคนนั้นเขาอายุน้อยกว่ากุด้วยไง เขาก็เลยมองว่าทำไปเพราะยังเด็ก ส่วนกุอะโตแล้ว ต้องไม่ถือสาน้อง กุเลยรู้สึกว่าทุกคนบนโลกนี้คงไม่เชื่อกุหรอก ขนาดพ่อแม่กุยังไม่เชื่อกุเลย กุก้อยากให้เขาปกป้องกุบ้าง กุก้คนนะ กุมีความรู้สึก ทุกวันนี้กุก้ได้แต่ปกป้องตัวเองเอา จนกระทั่งวันที่กุพร้อมเปิดใจกุก้เลยบอกเพื่อนในกลุ่มในม.เรื่องที่กุกลัวผู้ชาย พวกเขาก็มองเหมือนกุประหลาดแล้วก็ไม่เชื่อกุก้ปิดตัวเองอีกรอบนึงทั้งๆที่กุอุส่าเปิดใจ จนตอนนี้คงไม่ไหวละ กุอยากได้คนช่วย กุก้คิดว่าไปพบจิตแพทย์น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาคงจะเป็นคนที่พร้อมช่วยมากที่สุดแล้วแหละ ยังไงก้ขอบคุณมากนะมึง แต่กุเคยหาๆดูเหมือนเขาบอกว่าคิวรอมันจะนานมากใช่ปะ
>>994 เออมึง กุพูดกุมึงกะมึงได้รึเปล่า ถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยนะ คือดูๆแล้วอายุเราก็ห่างกันด้วย ขอโทษนะ

>>999 ไปเช้าๆสัก 7.30-7.45 ถ้าไปได้ ไปรอเอาคิว หรือถ้าไม่ทัน เราว่าช้าก็คุ้มนะ ลองหาหนังสืออ่านรอหรืออะไรไปทำรอดู อยาระบายอีกที่นึง ถ้าไม่มายด์อะไรมากก็โม่งดิสคอร์ด ไปบ่นๆ ได้ไม่มีใครว่า