หวัดดีเพื่อนโม่ง เผื่อบางคนจำได้ กุโม่งที่แม่โอเวอร์โพรเทคทีฟจนควบคุมกระทั่งท่าเดินกุตั้งแต่มู้ที่แล้วเอง
วันนี้ถือว่ากุแค่มาบ่นได้มั้ย กุหาที่ระบายไม่ได้จริงๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นกุก็พยายามมากๆที่จะยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่กุเป็น กุพยายามคิดว่าเค้าแค่แสดงออกไม่เก่ง เค้าไม่รู้จะทำยังไง กุก็เลยทรงๆตัวมาพักนึง แต่เค้าก็กลับไปเป็นแบบเดิมอ่ะมึง
จนมาตอนนี้กุอยู่ในสถานะที่แบบ คิดอะไรไม่กล้าพูดออกไป ทั้งๆที่เค้าแค่ถามว่ากุอยากทำอะไร กุจะตอบว่าไม่มีเป็นพิเศษ แล้วก็ยิ้ม ทำตัวเป็นตุ๊กตาแบบที่เค้าอยากได้ คาดหวังให้เค้าปฏิบัติกับกุแบบมนุษย์คนนึง แต่เค้าก็ไม่ทำ กุก็เลยเลิกคาดหวัง
กุพยายามหาเหตุผลในการมีชีวิตของตัวเองอยู่ไปเป็นข้อๆทุกวัน แล้วมันก็หายไปทุกวันอ่ะมึง กุคิดจะฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆไปทุกวันเค้าจะได้ไม่มีกุเป็นภาระ ไม่ต้องทำงานส่งกุเรียน ไม่ต้องดูแลกุแล้ว แต่ก็ยังไม่ทำ ล่าสุดกุคิดด้วยตรรกะโง่ๆแบบ ถ้ากุไม่ตาย กุจะบาดเจ็บ กุต้องดรอปเรียน จบช้าไปอีก กุจะไม่ได้สอบมิดเทอม ไอ้เหี้ย กุจะฆ่าตัวตายยังห่วงเรื่องเรียนเหรอ บัดซบมากๆ
แต่มาวันนี้กุไม่ไหวแล้วมึง กุแบบ เหี้ย เห็นตึกแล้วอยากโดดลงไปสัดๆ แต่มันคืออะไรที่รู้สึกเรียกร้องความสนใจมากๆถ้ากุเปลี่ยนใจหรือกุไม่ตาย
กุมาบ่นแค่นี้แหละเพื่อนโม่ง ครั้งสุดท้ายแล้ว ขอโทษที่กุเขียนงงๆนะ T___T