Last posted
Total of 1000 posts
ไม่ได้กลัวตัวเองเสียหน้า กูกลัวมันจะเกลียดกู......
กูตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะลงมือวันไหน แต่กลัวตัวเองจะทนอยู่ไม่ถึงว่ะ เหนื่อยมากที่ต้องกระเสือกกระสนมีชีวิตอยู่ เหงาก็เหงา คนอื่นแม่งวางแผนในอนาคตไว้แล้วเดินไป ส่วนกูก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหน มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่วันสุดท้ายของตัวเอง แต่กูจำเป็นต้องอยู่ไง จะตายสักทีกูก็อยากตอบแทนเขา อยากจัดการเรื่องของตัวเอง กูเลยว่าจะไปหาหมอ ให้ช่วยพูดอะไรสักอย่างเพื่อยืดเวลากูออกไปสักหน่อย แต่ไปตอนที่กูไม่ไหวจริงๆ แล้วจุดที่ไม่ไหวนี่คือจุดไหน กูก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเพราะกูบอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไรๆ ยังไหว ยังได้อยู่ เหอะ กูเดาว่ากูคงจะไปตอนที่กูเริ่มทำร้ายตัวเองมั้ง
>>820 กูเป็นคนที่คนอื่นมักจะคิดว่ากูเก่ง กูขยัน กูมีอนาคตแน่นอน แต่ความจริงกูแม่งกลวงสัสๆ อนาคตที่คนอื่นคิดว่ากูกำลังก้าวไปแต่ในสายตากูคือกูยังหลงทางอยู่เลยห่า เครียดทุกวัน แอบร้องไห้ทุกคืน นี่ขนาดกูโดนให้ออกจากงานแล้วสิ้นเดือนนี้ยังหางานใหม่ไม่ได้แต่ไม่มีใครซักคนในชีวิตกูรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ เค้ายังคิดว่ากูไปได้ดีกันอยู่เลย เพราะกูทำตัวปกติมาก กูแค่ไม่แสดงความน่าสมเพชออกมาก็ใช่ว่าชีวิตกูจะไม่น่าสมเพชนะ
จริงๆคนอื่นก็อาจจะเป็นอย่างกูเนี่ยแหละ มึงคิดไปเองรึเปล่าว่าเค้าสมบูรณ์กันจริงๆ มันไม่มีหรอกเค้าแค่ไม่แสดงมันออกมาเท่านั้นแหละ คนนอกก็ได้แต่คิดไปเองว่าชีวิตน่าอิจฉาแต่คยที่รู้จริงๆก็มีแค่เจ้าตัวนั่นแหละ คิดดูว่าเมื่อสองปีที่แล้วกูเฟลหนักมากเรื่องงานถึงขั้นมาพิมไปร้องไปในโม่งแต่คนรอบตัวกูรู้เรื่องนี้มั้ยล่ะ ไม่เว้ย คนอื่นยังคิดว่าการงานกูไปได้ดีไม่มีปัญหาอยู่เลยทั้งๆที่กูเครียดจนจะเชือดตัวเองอยู่ละ
เพราะงั้นมึงคิดเอาไว้เหอะว่าทุกคนก็เหมือนมึงน่ะแหละ มึงแค่เห็นสิ่งที่เค้าอยากให้มึงเห็น ไม่ได้แปลว่าสิ่งที่มึงคิดมันจะจริง
กุรู้สึกจิตใจแย่ขึ้นทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งก็เผลอทำร้ายตัวเอง แต่ไม่ถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาแนบเนื้อกุก็รู้สึก...กลัวตาย เป็นเด็กเรียน ขยัน แต่โดนเอาเปรียบจากคนรอบข้างตลอด คิดมากทุกเรื่องและแคร์คนรอบข้างมากแม้รอบข้างทำผิด พอกุติเองกุก็รู้สึกแย่ พ่อแม่ก็ไม่เคยรู้ว่าสภาพจิตใจเป็นไงยังไงเอาแต่ให้กุทำตามความต้องการ กุต้องกลับมาร้องไห้ทุกวันจนไม่อยากออกจากห้อง กุรู้สึกไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้ ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง แต่เลือกจะมาระบายที่นี่เพราะหวังว่าคนรอบข้างจะไม่เห็น ขอบคุณ
>>823 ซึ่งตอนนี้กูอ่ะเจ็บชิบหายเลยมึงเอ้ย ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงว่าสิ้นเดือนก็ตกงานแล้ว กับเพื่อนร่วมงามก็ไม่กล้าบอกทำตัวไม่ถูก เวลาแม่งก็นับถอยหลังเรื่อยๆ เครียดชิบหาย รู้สึกว่าตัวเองแม้งไม่มีห่าไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เก่งซักอย่าง พอโดนให้ออกยิ่งสิ้นหวังในัวเองมากขึ้นไปอีก แม่งเอ้ย
แต่กุจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ได้ ถึงจะสิ้นหวังสัสๆก็เหอะ
กูไม่ค่อยแชท ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นในโซเชียลเลย พื้นฐานกูเป็นคนไม่ชอบพูด ไม่กล้าเข้าหาคนแปลกหน้า ขี้ระแวงอยู่แล้ว
แชทคุยแค่กับเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ซึ่งเพื่อนก็ไม่ใช่สายโซเชียล นานๆทีจะแชทกัน คุยกันเยอะแค่ตอนเจอหน้ากัน เหมือนกูแอคทีฟในโซเชียลอยู่คนเดียว เหมือนพูดกับตัวเองตลอดหน้าทามไลน์ 5555 ;-;
เวลาเขาคุยเฮฮาไรกันก็รู้สึกเหมือนตกข่าวเพราะกูไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย เห็นหลายคนคุยกันเฮฮาตลอด มีข่าวอัพเดตให้กันตลอดก็น้อยใจนิดๆ เหมือนกูเป็นพวกหลีกหนีสังคมอ่ะ 5555 เศร้าจัง
กูเจอเลยเอามาแปะให้ พวกมึงใครที่คิดอยากตายมึงไปหาหมอเถอะเชื่อกู กูผ่านมาแล้วมันไม่ใชาวิธีคิดของคนทั่วๆไปหรอก ปล่อยไว้มันไม่หายด้วยตัวเองนะมันมีแต่แย่ลง มึงไปหาหมอกินยาแล้วจะรู้ว่าความรู้สึกของการกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาๆมันเป็นยังไง กูตื๊อจนเพื่อนๆน้องๆกูไปหาหมอกินยามาหลายคนละ ทุกคนกลับมาบอกกูว่ารู้งี้ไปนานแล้วไม่ทนอยู่ตั้งนานหรอก
.
.
รายชื่อโรงพยาบาลและคลินิคที่มีจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นตามจังหวัดต่างๆทั่วประเทศไทยค่ะ ถ้าใครสนใจสามารถโทรศัพท์ไปสอบถามรายละเอียด (หาเบอร์ได้ไม่ยากจากกูเกิ้ล/1133) เช่น หมอตรวจวันไหน ไปได้เลยหรือต้องนัด เตรียมเอกสารอะไรไปบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ต้องนัดล่วงหน้า นอกจากมีความเร่งด่วนก็สามารถไปได้เลย(แต่เจ้าหน้าที่จะประเมินอีกทีว่าเร่งด่วนขนาดไหน ถ้าไม่ด่วนจริง จะต้องนัดล่วงหน้าค่ะ)
ขอบคุณข้อมูลภาพอินโฟกราฟิค จาก พญ.โชษิตา ภาวสุทธิไพศิฐ กรมสุขภาพจิต
ขอคนละไม้ละมือช่วยกันแชร์ด้วยค่ะ เพื่อเป็นข้อมูลให้ประชาชนคนอื่นๆนะคะ
#หมอมินบานเย็น
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1529619387077242&id=468898189816039
ส่วนมากเรื่องพวกนี้ เป็นทั้งที่ตัวมึงกะสิ่งแวดล้อมว่ะ
-ตัวมึง ถ้าเป็นหนักๆ ไปหาหมอ แดกยา มึงอาจจะว่า เหี้ย ยาแม่งจะช่วยอะไรวะ แต่ถ้ายาถูก แม่งความคิดมึงจะดีขึ้นจริงๆ
แต่ยาอย่างเดียวไม่พอ ตัวมึงต้องเปลี่ยนแปลงด้วย ไม่ต้องมาก แต่ทีละหน่อยก็ยังดีว่ะ
-สิ่งแวดล้อม อีนี่แหละของยาก ถ้าเป็นแค่คนไกลตัว มันเปลี่ยนไม่ยาก แต่ถ้าคนใกล้ตัวไม่เข้าใจนี่ลำบากสัด
เอาตรงๆ คือ ถ้าทำตัวเหมือนเดิม เจอสิ่งแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะกลับอีหรอบเดิม
ของกูก็เคยเฟลสัดหมามาก แต่โชคดีคือ มีคนเข้าใจ ตอนนี้กูพูดได้ว่ากูปกตินะ(แต่ยายังต้องแดก 555)
Ky กูไม่รู้ว่ามาถูกบอร์ดถูกมู้ไหม คือ กูรู้สึกช่วงหลังๆมานี้กูเริ่มตายด้านกับคนอะมึง แต่ดันไปเฟติชรูปปั้นแทน แต่ไม่ได้ในทางใต้สะดือนะ อารมณ์ประมาณ ชอบ หลงไหล รักแรกพบอะไรประมาณนี้
คนรอบตัวบอกว่ากูบ้าแต่กูก็คิดว่ากูแค่มีรสนิยมทางความรักต่างกับเขาเฉยๆ กูคิดว่าความรักมันไม่จำเป็นต้องเกิดเฉพาะมนุษย์กับมนุษย์ เพื่อนโม่งว่ากูแปลกไหม
เพื่อนโม่ง กูมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย
น้องกูคนนึงเค้าเป็นโรคซึมเศร้า กูอยากจะช่วยเหลือเค้า แต่ด้วยสถานะในตอนนี้กูไม่สามารถดูแลได้ใกล้ชิด ทำได้แค่คอยแชท คอยทักทาย คอยรับฟังเวลาเค้าระบายความรู้สึกออกมา
กูพยายามรับฟังเค้าโดยไม่ออกความเห็นอะไรตามที่เคยเห็นคนแนะนำกันในเน็ต แต่บางจังหวะกูก็เผลอใส่ความเห็นตัวเองไปบ้าง ให้กำลังใจ บอกเค้าว่ากูอยู่ข้างเค้า เพราะไม่ยังงั้นจะกลายเป็นกูไม่มีรีแอคชั่นอะไรกับน้องเค้า
แต่ใจนึงกูก็ลังเลว่ากูจะเข้าหาเค้าได้มากน้อยแค่ไหนถึงจะเหมาะสม (กูเป็นผู้ชาย น้องคนนั้นเป็นผู้หญิง) ถึงใจนึงกูก็อยากจะจีบน้องเค้าอยู่ก็เถอะ แต่กูก็คิดว่าทำแบบนี้มันไม่แฟร์กับความรู้สึกของเค้า เพื่อนโม่งช่วยแนะนำกูหน่อยว่าควรจะทรีทน้องเค้ายังไงดี ไม่ให้กลายเป็นว่ากูฉวยโอกาสเข้าหาเค้าในตอนที่เค้ากำลังอ่อนแอ แต่ยังอยู่ในสถานะที่ปรึกษาคอยรับฟังต่อไปได้อะ
อืมๆ ขอบคุณเพื่อนโม่งมาก
เรื่องหลอกฟันกูคงทำไม่ได้อยู่แล้วล่ะ (ต่อให้มีโอกาสก็ไม่อยากทำด้วย) เพราะอย่างที่บอกว่าอยู่ไกลกัน ทำได้อย่างมากก็แค่คุยล่ะ
กูกะว่าจะดูแลไปเรื่อยๆ จนเค้าหายดี มันจะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าเค้าหายดีเมื่อไหร่ กูถึงค่อยบอกความรู้สึกตัวเองออกไป ตอนนี้ก็สวมบทบาทที่ปรึกษาที่แสนดีไปยาวๆ กลัวก็แค่ใจตัวเองมันจะเผลอปิดความรู้สึกตัวเองไม่ไหวเอานี่ล่ะ
กูไม่ค่อยเชื่อใจผู้ชายว่ะ คือตอนเป็นเด็กแม่กูสอนให้กูไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า แล้วบอกว่าผู้ชายก็ไว้ใจไม่ได้ แม้แต่คนในครอบครัวก็มีออกข่าวให้เห็นเยอะแยะว่าพ่อ ลุง ตามาข่มขืนไรงี้
กูไม่รู้ว่าความคิดนี้มันซึมซับเข้าไปในหัวตั้งแต่เมื่อไร แล้วกูก็เสือกเรียนหญิงล้วนไปอีกไม่ได้เจอผู้ชายบ่อยๆ พอได้เจอผู้ชายตอนเข้ามหาลัยแล้วกูพบว่ากูอึดอัดที่ต้องคุยกับผู้ชาย เพราะกูคิดว่าในหัวมันต้องมีแต่เรื่องเย็ดๆแน่เลย
ตอนนี้มีแฟนคนแรก แต่กูก็ยังไม่เชื่อใจว่ามันเป็นความรักอยู่ดี กูแค่คิดว่าเขาอยากเย็ด หรือจริงๆแล้วเป็นกูเองที่หมกมุ่นกับเรื่องเย็ดๆ จนคิดว่าคนอื่นก็เป็นแบบตัวเองวะ
>>836 ผู้ชายส่วนใหญ่ก็อยากเย็ดจริงๆว่ะ แต่คนเจริญแล้วมันมีคุณสมบัติอื่นมากด ความรู้สึกด้านลยได้น่ะ
อย่างถ้าเป็นคนใช้เหตุผล มันจะกลัวเรื่องผิดกฏหมาย บทลงโทษ
ถ้าเป็นคนที่มีเมตตารักคนอื่นจริงจะกล้าทำต่อเมื่อ อีกฝ่ายยอมทำด้วยเท่านั้น
พวกที่น่ากลัวคือพวกที่ชอบแสดงพฤติกรรมเอาเปรียบ ต่อต้านสังคม เพราะมันทำเรื่องล่อแหลมบ่อยๆ ใช้กิเลสนำถ้าเกิดเงี่ยนมากๆ มันก็หน้ามืดได้อ่ะนะ
>>836 กุตรงข้ามกับมึงอะ กุเรียนชายล้วนมา แล้วมีคนชอบบอกกุว่าผู้หญิงแม่งน่ากลัว
ปากพูดอย่าง ใจอาจจะคิดอีกอย่างก็ได้ กุเลยไม่ค่อยกล้าคุยกับผญมาก กลัวแม่งจะเอากุไปด่าลับหลังกัน
เรื่องแฟนยิ่งแล้วใหญ่ กุยังไม่รู้เลยว่าความรักคืออะไร กุชอบคุยกับเขาแปลว่ากุชอบเขาไหม กุไม่รู้เลย
เมื่อก่อนมีเพื่อนผู้ชายก็เฉยๆอะ รู้สึกแบบเป็นเพื่อนๆ แต่พอได้ยินเพื่อนนินทาผู้หญิงหรือไปเจอตามคอมเม้นต์ในเฟส เลยรู้สึกกับผู้ชายเปลี่ยนไปเลย ที่แย่สุดคือเพื่อนก็คิดว่าในหัวผู้หญิงต้องมีแต่เย็ดๆ ต้องเงี่ยนอยากเย็ดถ้าเห็นคนหล่อเหมือนผู้ชายเงี่ยนอยากเย็ดคนสวย แต่คือกายภาพผู้ชายกะผู้หญิงมันไม่เหมือนกันปะวะ แบบ ถ้าผู้ชายไม่ช่วยตัวเองสักพักยังไงก็ต้องฝันเปียกเอาน้ำออกตามธรรมชาติ แต่ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องช่วยตัวเองทั้งเดือนก็ได้อะ คือผญไม่ได้เงี่ยนง่ายแบบนั้น แล้วกูเคยขอให้เพื่อนช่วยทำงานกลายเป็นกูไปอ่อยซะงั้น กูรู้สึกแย่กับการต้องสังคมกับผู้ชายมาก แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดหรอก แค่กลัวๆไม่กล้าคุยด้วย
>>839 แล้วกูอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีผู้ชายเยอะ พบว่าบางคนแม่งก็ขี้นินทาเหมือนผู้หญิงนี่แหละ พูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ทั้งที่กูเป็นผู้หญิงนั่งอยู่ในวงสนทนา บางทีนินทาขนาดนม ขนาดขา ให้คะแนนหน้าตาผู้หญิงแปลกหน้าที่เดินผ่านไปมา เพื่อนเป็นแฟนกันมันยังตั้งข้อสงสัยเลยว่าเอากันท่าไหน คือบางเรื่องก็เก็บไว้ในใจดีกว่ามั้ย
มึง กูระบายหน่อยดิ อันนี้ปัญหานี้คือกูอาจจะผิดจริง คือ เขาให้ส่งงาน (ซึ่งทุกคนรวมถึงกูนึกว่าจบไปแล้ว ส่งแล้วแต่จาร์ยแกไม่ได้เซ็น ชิบหายไหมล่ะ) แต่แบบ กูโดนด่าแบบเหมือนไปฆ่าใครตายมาอะ
คือ ดูถูกแบบ กูไม่น่าเรียนจบเลย มึงมันบ้า มึงมันเหี้ย มึงแย่ พอจะทำงานที่เขาสั่งให้ ก็โดนด่าอีกทำเหี้ยไร
กูยิ่งๆ มีโรคพวกนี้อยู่(วิตกกังวล) ยิ่งโดนด่าแม่งไปเลยสติกู ดีนะไม่มีอะไรแหลมๆ ไม่งั้นแทงตัวเองโชว์ในห้องแม่งละสัส
เอ้อ พูดจบก็อยากลองโดดตึกตายดู ลมคงเย็นดี
กุถามจริงจัง ปกติผู้หญิงอยากให้ผู้ชายปฏิบัติด้วยแบบไหนวะ
ผู้ชายชอบผู้หญิงแก่กว่านี่จะโดนล้อมั้ยวะ
กูไม่รู้ตัวว่าที่ผ่านมาตัวเองปิดกั้นที่จะมีความสุข (ที่รู้ได้เพราะเพื่อนสนิทที่ไม่ได้คุยนานกูบอกมา) เพราะกูเพิ่งผ่านเรื่องเหี้ยๆมา ทำให้กูพาตัวเองไปเจอเรื่องแย่และทำให้คนอื่นแย่ด้วย คราวนี้กูยอมรับเลยว่ะ ว่าไออาการอยากตายมันไม่เหมือนเดิมที่ผ่านๆมา กูก้อยากตายมาตลอดแบบไม่ตื่นมั่งไรมั่ง แต่หลังๆหลายครั้งกูรู้สึกว่ากูอยากทำมันจริงๆ กูรู้เลยว่าไม่ดี กูอยากลองไปหาหมอเคยบอกแม่ไปแล้วครั้งนึง แม่บอกไม่ต้องไป คุยกับแม่เนี่ยแหล่ะ พ่อแม่กูเค้าดีนะเค้าคุยกับกูจนกูดีขึ้นทุกครั้ง แต่กูก้กลับมาเป็นแบบนี้อีก วันนี้กูพยายามคุยกับตัวเองในหัวว่ามึงต้องไม่เศร้าเว่ย มึงจะด๋อยแบบนี้ไม่ได้ จะทำให้แม่เหนื่อยอีกไม่ได้ ถ้ากูเศร้าเค้าจะเศร้ากว่ากูอีก กูต้องเลือกความสุข และคนที่มีความสุขเค้าจะไม่คิดเรื่องเศร้าๆ กูพยายามเป็นคนคิดอะไรง่ายๆเหมือนตอนเด็กๆ เพราะมีคนบอกการใช้ชีวิตมันไม่ง่าย ที่ผ่านมากูไม่เคยซีว่ามันจะยากแค่ไหน แต่กูล้มเหลวเรื่องที่สำคัญกับตัวกูที่สุด แม่กูบอกว่า กูต้องเข้าใจว่ากูย้อนเวลาไม่ได้แล้ว แก้ไขไม่ได้แล้ว ทีหลังกูต้องไม่ทำแบบนี้ และกูต้องเดินต่อให้ได้ แต่จะให้กูเดินต่อได้ไงวะ กูเลือกทำตามความรู้สึกกูไม่ได้เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากเศร้า กูตามความคิดตัวเองก็ไม่ได้เพราะมันว่างเปล่า กูแค่มาเล่าให้ฟัง
พวกมึงก่อนจะฆ่าตัวตายให้ลอง เหล้า หนักๆสักครั้งนึงเว้ย เชื่อกู คนเราขาดสติคิดอะไรก็พูดยิ่งเวลากินกับเพื่อนมันยิ่งช่วยให้เราพูดง่ายขึ้น มันช่วยได้ในระดับนึง แต่ระวังติดกันนะ
>>849 ถ้าถึงขนาดอยากฆ่าตัวตายนี่ป่วยแล้วนะ คือเเค่ระบายออกมามันไม่หาย พอมึงสร่างก็เศร้าเหมือนเดิม เหล้าไม่ตอบโจทย์
กินหนักๆบางคนถึงกับช็อค เเค่สภาพจิตใจก็เเย่พอเเล้วยังทำให้สุขภาพเเย่งลงไปอีกมันไม่ใช่ป่ะ
ผู้ป่วยบางคนปกติก็ขาดสติอยู่เเล้ว ยิ่งเเดกยิ่งขาดสติเพิ่ม เกิดตัดสินใจวูบเดียวไปฆ่าตัวตาย เพื่อนร่วมวงเหล้าเเม่งก็เมาไม่รู้เรื่องนี่ชิบหายเลยนะ
เว้นว่าเเค่เครียดๆ ไม่ได้ซึมเศร้า ไม่มีความอยากตาย แค่เป็นพวกเงียบๆไม่ระบายกะใคร ลองกินเหล้าดูเผื่อจะเปิดใจนี่ก็อีกเรื่อง
>>849 ก่อนฆ่าตัวตายน่ะส่วนใหญ่เขาไม่คิดจะทำไรหรอก ก็แค่อยากตายให้มันจบๆ ไป กูเคยโดนละ โดนไล่ไปตาย แม่งไปหยิบมีดอล้วอยากตายเลย ไม่มีอารมณ์อารงมาแดกลงแดกเหล้าหรอก
แล้วยิ่งแดกเหล้ากูว่ายิ่งพังว่ะ จากตอนแรกที่มึงอาจจะไม่กล้าพอแดกปุ๊ปแม่งฆ่าตัวตายเลย (เหล้ามันกระตุ้นให้กล้าคิดกล้าทำในเรื่องแย่ๆ นี่เนอะ)
มีใครเคยเป็นปะ คือกุเป็นประเภทมีเรื่องไม่สบายใจละไม่ชอบเล่าให้ใครฟังหรือโพสโซเชียลเท่าไหร่เพราะคิดว่าบ่นไปก็เท่านั้นอีกอย่างไม่อยากให้ใครมาเครียดกับกุด้วย แต่บางทีที่กุอยากระบายจริงๆพอกุพูดให้เพื่อนฟังละก็รู้สึกว่าพอเล่าไปกุไม่น่าเล่าให้มันฟังเลยอะไรงี้ คือยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม
กูเป็นพวกถนอมน้ำใจคนนะเว้ย มีใครเล่าไรมากูก็รับฟังแล้วช่วยแม่งตลอดอ่ะ แต่ว่าแม่ง ไม่มีใครช่วยกูเลย อยากตายว่ะ อยากหายๆไปจากโลกนี้ ไม่มีการยึดติด ไม่มีการนึกคิด ไม่มีอารมณ์ ตอนนี้กูก็เริ่มตายด้านไปทุกๆวันละ กูชอบฟังเพลงแนวที่มันให้ความรู้สึกดีๆให้กำลังใจตัวเอง แต่กลับมาตายตลอดเพราะคนรอบตัวกู อยากวิ่งหนีไปอยู่ในห้องนอน ไม่ต้องทำอะไร นอนแบบไม่มีความรู้สึกแล้วค่อยๆตายลงแบบไม่รู้สึกตัว ตายอย่างช้าๆแต่ไม่ทรมาณ ตายในพื้นที่ที่ไม่มีคนรู้จัก พอกูคิดแบบนี้มากๆก็หาว่ากูเพ้อ กูปัญญาอ่อน กูพูดขำๆ แต่กูอยากเป็นแบบนั้นจริงๆ พอขอแม่ไปหาหมอ แม่ก้บอกว่าไม่ได้เป็นบ้าอะไร กุนั่งร้องไห้แล้วแกล้งทำเป็นคนเสียสติ ก็ไม่ทำอะไร... กุวิ่งไปดาดฟ้าปีนขอบกำแพงก็ไม่ทำอะไร.. อยากโดดมากๆเลยนะ แต่กูไม่รู้ว่า ถ้าโดดลงไปแล้ว กูจะรู้ได้ไงว่ะ ว่าใครจะมางานศพกู วันนี้กูก็โดนเพื่อนไล่ไปตาย กุก้หัวเราะแหยงๆให้ แต่ว่าในใจร้องไห้หนักมาก กูรู้ เรื่องนี่กูคุยกับใครไม่ได้เลย แม้แต่แฟนของตัวเอง พอพิมพ์แบบนี้ไปก็จะตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรนะ" ...เป็นว่ะ กุว่ากุเป็นว่ะ อยากจะกินยานอนหลับแล้วตายอ่ะ แต่เขาว่าถ้ามีคนมาช่วยทัน ถ้ารอดจะทรมาณมากเลยใช่ป่ะ กุก้ไม่กล้า โดดตึกถ้ารอดก้ทรมาณ ผูกฆ่าถ้ารอดก็ทรมาณ ไม่อยากพิมพ์อะไรแบบนี้นะเว้ย แต่มันเหมือนระบายอะ ขอโทษนะเพื่อนโม่ง กูอดทนมานานแล้ว บาย
อีเหี้ย อย่างกะตัวเองมาพิมพ์ กูแม่งเหมือนมึงเลยท้อสัส กูชอบฟังนะ แต่พออยากพูดแม่งไม่มีคนอยากฟัง หันไปทางไหนแม่งมืดแปดด้านอะ อยากนอนโง่ๆไม่ก็ตายๆไปชิบหาย
เพื่อนโม่งเวลามีคนที่เหมือนว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าช่วยเหลือมันไงดี ตอนนี้กุทำได้แค่บอกว่าไปหมอรู้สึกไม่ได้ช่วยไรเลย
>>859 กูลากไปหาหมอ จิกไปหาหมอทุกคนอ่ะ กูเคยเป็นกูรู้ว่าไม่กินยาเอาไปอยู่ ทุกคนที่กูลากไปหาหมอกลับมาบอกกูว่า พอได้กินยารู้ละว่ากลับมาเป็นคนธรรมดาๆมันเป็นยังไง
ถึงเพื่อนโม่งทุกคนในห้องนี้ กูเป็นห่วงพวกมึงมากนะ กูเข้าใจและกูผ่านมันมาได้แล้ว อย่าเพิ่งคิดฆ่าตัวตายนะถ้ามึงคิดให้มึงรีบไปหาหมอ ย้ำ รีบไปหาหมอ อย่าปล่อยไว้แล้วคิดว่ามันจะดีขึ้นเองถ้ามึงมาถึงจุดนี้คือมันเลยจุดที่จะฮีลตัวเองได้ละ หาหมอกินยาแล้วมันจะดีขึ้นเชื่อกูนะ
มึง เวลากูเครียดหนัก ๆหรือโกรธแบบเพิ่งทะเลาะหนัก ๆกับใครมางี้กูจะอยากทำร้ายตัวเองมากเลยว่ะ มันเกิดจากอะไรวะ กูจะหยุดมันได้ยังไง นี่ก็มีหลายครั้งที่ทำแบบแอบ ๆไว้ที่ขา กูรู้สึกมันเริ่มหนักขึ้นอะ มีคำแนะนำไรมั้ย กูยังไม่ไปหาหมอนะ พอดีกูใกล้สอบแล้ว ขอบคุณนะโม่ง
https://imgza.xyz/i/wp57312u.jpg มึงคิดว่าไง
>>864 สวะคอสเพลย์กลับมาเรื้อนในบอร์ดอีกแล้วเหรอ มากระทู้นี้ก็ดีเลื่อนไปดูนะว่าเขาแนะนำหมอที่ไหนบ้างเผื่อมึงจะอยากไปหามั่งจะได้รักษาโรคประสาทของมึง รำคาญชิบหายนึกว่ามาโพสแล้วคนจะได้ด่าคนในรูปแทนให้เหรอวะ กูไม่รู้จักคนในรูปตั้งแต่แรกแต่ยิ่งมึงมาปั่นกระแสนี่ยิ่งรำคาญตัวมึงเองมากกว่า
>>853 อยากกอดมึงว่ะ กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะเว้ย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ มึงเคยไปหาหมอหรือนักจิตวิทยามั้ย ลองไปดูนะ หาเวลาไปเองเลยไม่ต้องบอกแม่ก็ได้ อย่างน้อยเขาก็รับฟังเราได้และให้คำแนะนำที่มันโอเคอะ ดีกว่าไปเล่าให้ใครที่ไม่เข้าใจฟังแม่งก็คิดว่าเราบ้าไม่ก็คิดมากไปเอง หนักเข้ากุเคยโดนไล่ไปตายด้วยแม่ง ตอนนั้นเฟลโคตร
>>862 อาจจะเป็นเพราะมึงรู้สึกมากจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง มึงเลยต้องทำเพื่อสมองมึงจะได้ไม่คิดถึงเริ่องนั้น แต่ไปโฟกัสที่ความเจ็บปวดที่เกินขึ้นแทน กุเคยเป็นอ่ะ ตอนหลังโดนเก็บมีดแต่กุก็ทึ้งหัวข่วนแผลตัวเองอะไรไปอีก กินยาไปสักพักอารมณ์ก็เริ่มคงที่อะ ถ้ามึงรู้สึกว่าควบคุมไม่ได้ก็ลองไปหาหมอเถอะ
แม่กุชอบบ่นบ่อยๆ ว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้กุเกิดมาเลย ทำตัวเป็นคนธรรมมะธัมโม กุฟังบ่อยเข้าๆ กุก็จิตตกเหมือนกัน กุเคยปาดคอตัวเองทีนึง ไม่ถึงตาย แต่ต้องเข็มหลายเข็มอยู่ดันมาร้องห่มร้องไห้ว่าทำไมกุถึงอยากตาย แล้วเป็นเพราะใครล่ะ กุเลยจะทำให้สมหวังไง พอกุจะตายไม่ให้ตาย ตอนกุเกิดอุบัติเหตุคนขับรถยนต์ชนรถมอเตอร์ไซค์ที่กุขี่อยู่ (กุอยู่เลนซ้ายสุดเลนเล็กๆ ถนนมันมีสามเลน แล้วอีรถยนต์นั่นมันเบียดเข้ามาเลนมอไซค์ ทิ่มตูดรถกูมั้ง กูจำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีโรงพยาบาล คนเห็นเหตุการณ์ไม่จำป้ายทะเบียน คนทำลอยนวล) ทำไมต้องเซ็นให้กุยินยอมให้กุผ่าตัด ทำไมไม่ปล่อยให้กุตายไปเลย ให้กุรอดชีวิตแล้วก็บ่นอยู่นั่นแหละไม่อยากให้กุเกิดมา กุไม่เข้าใจ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกทีคราวนี้กุจะเอาให้ตัวเองตายไปเลย พอสลบไปก่อนแม่งดันมีโอกาสรอด กุไม่ใช่ว่าลูกไม่ดีเรียนกุก็ดีเที่ยวก้ไม่เที่ยว เป็นเด็กเงียบๆ ด้วยซ้ำ คิดไปคิดมาที่กุเงียบนี่เพราะแม่กุเลี้ยงมาแบบนี้ด้วยหรือเปล่า มีงานไรพบปะสังคมตอนเด็กแม่กุไม่เคยพาไปงานวันเด็กไม่เคยไปงานเทศกาลไม่เคยไป โลกของกุมีแต่ตุ๊กตาหมีมาตลอด จริงๆ กุเกือบตายหลายครั้งละ ตอนอยู่ในท้องรกก็พันคอกุเลยต้องผ่าออก โตมาอีกหน่อยเพื่อนอนุบาลสอง(เลว) ผลักกุตกคลอง โรงเรียนอนุบาลกุอยู่ใกล้คลอง โตมาอีกหน่อยป.หนึ่งไปภาคเหนือรถเหี้ยมาชนรถที่กุนั่งอยู่ กุนั่งเบาะหลังตรงกลางไม่ได้คาดเข็มขัดหัวกระแทกอะไรซักอย่าง ตากุเลยผิดปกติถึงปัจจุบัน ป.ห้าไอ้เด็กไฮเปอร์เวรมันพยายามเอาคัตเตอร์แทงกุกุเลยเอาเก้าอี้พลาสติกฟาดมันจนเก้าอี้หักคามึง ตามด้วยอุบัติเหตุที่กุเล่าไปก่อนหน้าตอนม.ปลาย แล้วกุก็พยายามฆ่าตัวเอง มันแบบเออโลกนี้นอกจากแม่ไม่อยากให้กุอยู่แล้ว โลกและธรรมชาติยังไม่อยากให้กุอยู่ด้วย แต่เสือกให้กุรอด ทำไมกุไม่ได้อยากมีชีวิตอะไรขนาดนั้น แต่สัญชาตญาณสั่งให้กุรอดต่อไปเหรอ เพื่ออะไรวะ ถ้าตายปัญหาก็จบแล้วแท้ๆ ไหนๆ ก็จะตายกุอยากทิ้งความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดให้คนรอบตัวกุเหมือนกัน แต่มันไม่ตายว่ะ ที่กุพยายามทำดีเป็นคนดีแบบนี้ ถ้ากุตายไปกุอยากให้คนเสียดายที่กุตายเหมือนกันนะ กุอยากเย้ยโลกนี้เหมือนกันบางทีมันแบบสองอารมณ์ นี่ขนาดกุพิมพ์ก่อนหน้านี้ยังคนละบุคลิกกับตอนนี้ กุแบบถ้าตายก็แล้วไปแต่ถ้ารอดกุอยากทำให้ทุกคนจำกุจนวันตายเหมือนกัน
เออพูดถึงไปหาหมอ กุเคยไปหาหมอรพ.รัฐนะ แผนกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น กุพูดให้หมอฟังเกี่ยวกับมุมมองของกุ หมอผู้หญิงแม่งร้องไห้เลย กุแพ้น้ำตา กุไม่กล้าไปหาหมอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=353452528434867&id=100013103678803
เข้าไปอ่านไทมไลน์นางแล้วจิตตกว่ะ สงสารคนป่วยทุกคน
ทำไงดีวะ กูเป็นโรคซึมเศร้าแต่อาการไม่ได้หนักไรมาก แล้ววันนี้กูลืมกินยาตอน 2 ทุ่ม จะเป็นไรมั้ยวะหรือจะให้กินตอนนี้เลยดีมั้ย
ใครมีความรู้เรื่องยาคลายเครียด มั้ง
ถ้าเรากินยาไปแล้ว 30-60 นาที ยาออกฤทธิ์แล้วกินสุราต่อได้ไหม
กุอยู่กับเพื่อนคนนึงเเล้วกุรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่ตลอดเวลาเลยว่ะ กุชอบพูดอะไรโง่ๆออกมาจนบางทีกุก็คิดว่ากุไม่ควรพูดอะไรออกมาเลย
กุเลยเลือกที่จะเงียบ บางทีก็เหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดของห้อง รู้สึกแย่สัสๆ
>>881 เปลี่ยนเพื่อนไหมเมิง
กูเคยอยู่กับเพื่อนคนนึงแล้วรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกของกลุ่ม หลังๆเลยแยกออกมา ถ้าในกลุ่มมีมันจะไม่มีกู แต่ไม่ได้แตกหักนะ คือเลี่ยงๆหลบๆเอา ก็รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นเยอะ
บางคนเค้าก็กดเราโดยไม่ตั้งใจ พอมีคนนึงกด คนอื่นๆก็กดตาม ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงว่ะ
ที่แปลกอย่างคือถ้าอยู่กันสองคนจะไม่เป็นไร สบายๆคุยสนุกๆ แต่ถ้าอยู่เป็นกลุ่มกูโดนตลอดเลย กูเลยอ้างได้ว่าไปเจอกันนอกรอบเอา
ทำยังไงดี รู้สึกว่สโรคที่กุเป็นอยู่จะอาการหนักขึ้น กุเป็นโรคพวกคิดมากแบบเครียดเลย ที่นี้ก็ดันโดนเพื่อนโดนอาจารกดดันจากทางรรอีก ไหนจะปัญหาที่บ้านบอกว่ากุเรียนไม่ดี ตอนนี้คิดมากสัสๆ เพื่อนที่กุอยู่ด้วยก็ล้อกุตอนกุกินยาว่ากุเป็นโรคจิต บอกคนอื่นไปทั่วเลยมึง กุไม่ไหวแล้ว กุไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว กุทนไม่ไหว กุควรทำยังไง
ล่าสุดคือกุไม่ไปรรแล้ว ไม่ไปแก้0,ร ไม่ติดต่อใครเลยอยู่แต่บ้าน แย่สุดคือบางวันกุก็คิดจะฆ่าตัวตายนะแต่ด้วยความที่กุเป็นคนคิดมากเลยคิดว่ามันจะมีผลเสียอะไรบ้าง จะเจ็บมั้ย กุก็หาวิธีอื่น ซึ่งเป็นบ่อยมาก กุกลัวว่ากุจะคิดทำจริงๆ กุกลัวว่ากุจะไม่คิดถึงผลที่ตามมา กุตื้อมากตอนนี้ไม่มีใครให้กุระบายเพราะลักษณะนิสัยกุที่คนอื่นเห็นคือเป็นคนตลกบ้าๆบอๆ ถ้าจะให้ไปร้องให้ให้คนที่กุรู้จักเห็นกุขอบาย แต่กุอยากกอดใครซักคนให้กำลังใจกุอ่ะ กุควรทำไง
ไม่ชอบตัวเองเวลาเป็นแบบนี้เลยว่ะ
อยู่ๆพอเฟลขึ้นมาแล้วแม่งรู้สึกเหนื่อยยาวๆเลย
ใช้คำว่าเหนื่อยแม่งแปลกๆ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ มันเซ็ง ไม่มีกะใจจะทำไรต่อ หมดแรงบันดาลใจ ท้อแท้ว่ะ...
เป็นกูที่ถูกกำหนดมาให้ต้องผิดหวังใช่มั้ย?
เออ เรื่องอะไรๆก็เข้ามาเลย กูมันไม่เคยสมควรได้รับอยู่แล้วนี่ กูมันก็ตัวคอยรับความซวยของคนอื่นเค้าอยู่แล้ว เหมือนเป็นปลายทางของท่อรับของเสียอีกทีอ่ะ 55555555555555555555555555555555
กูเสียใจว่ะ....
เวลาที่ต้องบังคับตัวเองให้เดินไปข้างหน้า แต่หันกลับมาแล้วไม่มีใครเลย ไม่มีใครอยากจะเดินไปพร้อมกับเราเลยซักนิด....
กูทำได้แค่เดินต่อไปแบบไร้จุดหมาย...
>>884 เจ็บสิมึงไม่ว่าพยายามฆ่าวิธีไหน กุเคยลองปาดคอตัวเอง เจ็บชิบหาย เอาพอเลือดออก กินยาพาราเป็นกำ ทรมานมากอ้วก น้ำหูน้ำตาไหล คลื่นไส้ มันกึ่งๆ แบบปวดเจียนตายแต่ไม่ตายเป็นอะไรที่ทรมานชิบหาย กรีดข้อมือตัวเอง ตายช้าเลือดไม่ได้ไหลไวขนาดนั้น กว่ามึงจะตายมึงดูละครชีวิตตัวเองได้หลายฉากเลย
กุพยายามฆ่าตัวตาย จนกระทั่งมีวันนึงกุเกิดอุบัติเหตุแบบมันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ทุกอย่างมืดไม่ไปหมด ไม่มีแสงอะไรเลยมึง หนาว ทรมาน กุไม่เห็นอะไรเลย มืด หนาว ทรมาน กุเอาแต่คิดว่ากุไม่อยากตาย ไม่อยากตาย กุอยากมีชีวิต
แล้วกุก็ตื่นมาอีกทีในห้องฉุกเฉินพอดี ความรู้สึกตอนนั้นแบบกุรอดแล้ว กุรอด แม่ง ดีใจชิบหาย
จากนั้นไม่มีอะไรทำให้กุอยากตายซักอย่าง ปัญหาพวกนั้นเทียบกับตอนเกือบตายจิ๊บๆ ไปเลย ปัญหาในชีวิตกุกุควบคุมได้ แต่ตอนเกือบตายกุคุมอะไรไม่ได้เลย มันเหนือความควบคุมกู มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้กุชนะความอยากตายของกุ
แต่ทุกวันนี้กุเป็นโรคนอนไม่หลับแทน กุกลัวว่ากุหลับไม่ตื่น กลัวมาก ยิ่งตอนหลับแล้วเหมือนโดนผีอำแม่งควบคุมอะไรไม่ได้ กุไม่ชอบการเสียการควบคุมตัวเองไป สรุปทุกวันนี้ไปหาจิตแพทย์คือเอายานอนหลับ ไม่งั้นกุไม่หลับเป็นอาทิตย์ กุงีบช่วงสั้นๆ สิบนาทีกุก็ตาสว่างได้เป็นวันละ
หวัดดีเพื่อนโม่ง เผื่อบางคนจำได้ กุโม่งที่แม่โอเวอร์โพรเทคทีฟจนควบคุมกระทั่งท่าเดินกุตั้งแต่มู้ที่แล้วเอง
วันนี้ถือว่ากุแค่มาบ่นได้มั้ย กุหาที่ระบายไม่ได้จริงๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นกุก็พยายามมากๆที่จะยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่กุเป็น กุพยายามคิดว่าเค้าแค่แสดงออกไม่เก่ง เค้าไม่รู้จะทำยังไง กุก็เลยทรงๆตัวมาพักนึง แต่เค้าก็กลับไปเป็นแบบเดิมอ่ะมึง
จนมาตอนนี้กุอยู่ในสถานะที่แบบ คิดอะไรไม่กล้าพูดออกไป ทั้งๆที่เค้าแค่ถามว่ากุอยากทำอะไร กุจะตอบว่าไม่มีเป็นพิเศษ แล้วก็ยิ้ม ทำตัวเป็นตุ๊กตาแบบที่เค้าอยากได้ คาดหวังให้เค้าปฏิบัติกับกุแบบมนุษย์คนนึง แต่เค้าก็ไม่ทำ กุก็เลยเลิกคาดหวัง
กุพยายามหาเหตุผลในการมีชีวิตของตัวเองอยู่ไปเป็นข้อๆทุกวัน แล้วมันก็หายไปทุกวันอ่ะมึง กุคิดจะฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆไปทุกวันเค้าจะได้ไม่มีกุเป็นภาระ ไม่ต้องทำงานส่งกุเรียน ไม่ต้องดูแลกุแล้ว แต่ก็ยังไม่ทำ ล่าสุดกุคิดด้วยตรรกะโง่ๆแบบ ถ้ากุไม่ตาย กุจะบาดเจ็บ กุต้องดรอปเรียน จบช้าไปอีก กุจะไม่ได้สอบมิดเทอม ไอ้เหี้ย กุจะฆ่าตัวตายยังห่วงเรื่องเรียนเหรอ บัดซบมากๆ
แต่มาวันนี้กุไม่ไหวแล้วมึง กุแบบ เหี้ย เห็นตึกแล้วอยากโดดลงไปสัดๆ แต่มันคืออะไรที่รู้สึกเรียกร้องความสนใจมากๆถ้ากุเปลี่ยนใจหรือกุไม่ตาย
กุมาบ่นแค่นี้แหละเพื่อนโม่ง ครั้งสุดท้ายแล้ว ขอโทษที่กุเขียนงงๆนะ T___T
แฟนกูหมกมุ่นกับการดูนม-ผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำมากๆๆๆ เน้นด้วยว่าเป็นคนรู้จักจะชอบดูเป็นพิเศษ หมกมุ่นขนาดต้องดูทุกครั้งตอนว่างจากงาน เคยทะเลาะกันไปหลายรอบแล้วว่ามันมากไปกูไม่โอเค(คือลามมาจนถึงเพื่อนๆกูด้วย) แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ มันเป็นปกติของผู้ชาย แต่เค้าก็สัญญาจะลดลง เพราะเค้ารู้สึกแย่ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ คือกูสงสัยจริงๆว่าอันนี้แม่งเป็นธรรมชาติของคนจริงๆหรอ หรือว่าแฟนกูเป็นคนเดียว จะให้ไปหาหมอแล้วอะมึง หมกมุ่นมากเกินไป จนวันๆหนึ่งไม่ค่อยได้คุยกะกูละ เอาเวลาไปดูนมหมด กูก็ท้อ
มึงพวกคนที่มีปมบ้างอย่างนี้ คนพวกนี้ส่วนใหญ่จะมีปัญหาทางความคิดปะวะ
>>890 คือถ้าแอบๆหน่อยก็จะไม่ว่า มึงคือในไอจีมีแต่นมจริงๆ คนรู้จักไม่ฟอลเลย ดูแต่นมจริงๆอะ ว่างก็เปิดทุก5นาทีเพื่อจะดูนม เสิชทุกช่องทาง พอทะเลาะกันบ่อยๆเค้าประชดกูด้วยการอันฟอลผู้หญิงทั้งหมดที่เก็บไว้ดูนม เพราะเคาบอกว่าถ้ายังฟอลอยู่เค้าห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ พออันหมดก็เสิชชื่อแทนแล้วดูทุกวัน หลังๆ นี้คือไม่ได้ทำงานเลยมึง คือนั่งดูตลอดแล้วก็มาทะเลาะกับกูว่าเครียด งานเยอะ กลายเป็นแบ่งเวลาไม่ได้แล้วมาพาลกูอีกอะ คือมากไปแล้ว เหมือนเค้าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแล้วพอเครียดต้องดูให้เงี่ยนถึงจะทำอย่างอื่นต่อไปได้ กูก็เหนื่อยเหมือนกันอะ ไม่ให้เกียริกูเลย
ดูนมอะปกติของผู้ชาย แต่กุไม่ได้ขนาดนี้ว่ะ ถ้ามีงานต้องทำหรือไม่ว่างจริงๆกุไม่มานั่งดูโต้งๆหรอก
ยิ่งถ้ากุมีแฟน กุคงไม่กล้าทำต่อหน้าแฟนอะ
กูว่าหมกมุ่นเกินเหตุไปหน่อยว่ะ แต่ที่ทำอยู่ทึกวันนี้มันไม่ได้ผล ปรึกษานักจิตวิทยาดีไหมวะ
กูขอระบายหน่อยนะเพื่อนโม่ง กูเจอคนเหี้ยเข้าให้ละ แล้วกูเครียดมาก เรื่องของเรื่องคือกูแม่งดันไปคบผู้ชายเหี้ย ตอนเข้ามาจีบแม่งทำตัวดีมากเว่อ แต่พอเลิกกันเพราะมันไปมีคนใหม่กูก็ไม่สนใช่ป่ะ กูก็มีคนเข้ามาคุยเหมือนกัน แต่แฟนเก่ากูเนี่ยแม่งหมาหวงก้าง มาข่มขู่กูว่าจะเอาเรื่องตอนที่คบกับมันมาแฉ(ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะกูไม่เคยถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรกับมันซะหน่อย) แต่กูไม่มั่นใจในความปลอดภัยหว่ะ ถ้ากูบล็อคมันมันต้องยิ่งโกรธแน่นอนและยิ่งจะตามกู กูแม่งกลัวมัน อยากจะจ้างบอดี้การ์ด แต่ทุกวันนี้ได้แต่พยายามไม่ให้มันมาเห็นอะไรชีวิตกูได้ มันเคยถึงขนาดว่าแอดเฟรนด์ไปหาเพื่อนผู้ชายที่เห็นคุยกับกูในเฟสไปทั่ว ทั้งที่เป็นเพื่อนเฉยๆมันก็แอด จะได้ไปตามดูว่ากูคุยไรกับใคร กูหลอนมาก จะบล็อคก็กลัวแม่งโกรธจัดแล้วมาทำไรเหี้ยๆ
มึง กูลองถามหมอดูว่า ทำไมเพื่อนถึงดูแบบไม่ค่อยสนใจกู เขาเลยถามว่า กูมีปัญหาเองเปล่า ลองเปิดใจเข้าไปทักหรือหาเพื่อนดูบ้าง
แต่สิ่งที่กูได้คือการเมิน พยายามชวนคุยก็ไม่มีใครสนใจเลย ไปคุยกับเพื่อนตัวเองหมด (ถ้าถามว่าเคยสร้างปัญหาไหม ก็ไม่นะ กูอยู่นิ่งจะตายห่า เขาเรียกให้ทำไรทำหมด ไหลตามน้ำ) แล้วก็เอาแต่ด่า แล้วก็แกล้งกู พวกแม่งชอบบอกกูไร้ประโยชน์ ไม่มีค่า (แต่เวลามีปัญหาก็เสือกเรียกรั้งไว้ตลอด)
อย่างตอนซ้อมกีฬาสีแม่งก็เรียกกู มีขู่กูด้วย แล้วพอกูพยายามจะช่วยงานเสือกไม่มีใครให้กูทำ จะตะโกนบอกน้องก็โดนด่า จะพัดก็โดนแย่ง จะแจกของก็โดนแย่ง กูหงุดหงิด เลยลองเดินออกมา แบบเดินออกไปเลย สรุป ไม่มีใครตามกูเลยสักคน...คือ เหมือนทำกับว่ากูเป็นธาตุอากาศกันหมดเลย
คือ กูอยากบอกว่ากูท้อมากกับการที่จะต้องฝืนเข้าหาเพื่อนทั้งที่แม่งไม่เต็มใจเลยสักตัวเดียวในห้อง คือ อยากย้ายห้องแต่คงทำเรื่องไม่ได้แล้ว ห้องแม่งเหี้ยเกินไป กูไม่อยากยุ่งอะไรแต่ก็ลากกูเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้วก็ทำร้ายกู กูเกลียดห้องตัวเองแล้วมันก็จะเริ่มทำให้กูอยากฆ่าเพื่อนในห้องทิ้ง ช่วยด้วย
กูให้คำแนะนำเกี่ยวกับการฮีลตัวเองได้นิดหน่อย ที่เหลืออยู่ที่ตัวพวกมึงเองแล้วนะว่าจะทำหรือไม่
สิ่งแรกที่พวกมึงควรทำคือ รักตัวเอง
ไม่ต้องคิดจะรักใคร กระทั่งคนในครอบครัว มึงรักตัวเองให้ได้ก่อน ถึงจะเริ่มรักคนอื่น
ส่วนเรื่องแม่ที่จะพูดจาแบบนั้น กูเคยอ่านเจอว่า แม่เป็นคนที่สาปแช่งคนอื่น แต่ไม่อยากให้สิ่งที่สาปแช่งเป็นจริงเลยซักครั้ง
รักตัวเองก่อนนะเพื่อนโม่ง มีอะไรมาระบายกันในนี้ สู้ๆ ชีวิตมันต้องไปต่อดิวะ เพื่อตัวของมึงเอง ตายมันเจ็บนะเว้ย 55555
ตัวกูเป็นซึมเศร้า แต่ไม่หาหมอ เพราะที่บ้านไม่มีใครรู้ กูฮีลตัวเองตลอด มีลงมือบ้าง แต่กูก็ต้องสู้ แม่งเจ็บ 555555
>>898 ชีวิตมึงจะมีความสุขถ้าไม่สนใจพวกนั้นอีกต่อไป มีเรื่องอะไรให้แจ้งคนที่ควบคุมพวกเวรได้ทราบ มันจะดีกว่า ในฐานะที่กูเคยแบนเพื่อนคนนึงในแบบที่มึงเจอ อาจจะเบากว่าเพราะไม่เคยลงไม้ลงมือ กูขอโทษ เพื่อให้ความรู้สึกผิดกูเบาลง
และในฐานะที่เคยโดนเพื่อนเวรแบน แนะนำเลยว่าไม่ต้องสนใจ ลากไปไหนก็ออกมา มีปัญหาไม่ต้องช่วยแก้ ขู่มึงมึงก็บอกพวกมึงไม่ยอมให้กูทำเอง
เรื่องงานไรงี้แจ้งครูเลยก็ได้ว่าจะทำคนเดียว
แต่ถ้ามึงคิดว่าจะพยายามเข้ากับเพื่อนอีก ลองหาเพื่อนที่ความสนใจคล้ายๆกันดีกว่า มันคุยกันได้ นอกห้องก็ดีนะ ถ้ามึงไม่อยากมีเพื่อนในห้องอีกแล้ว สู้ๆ
กูให้คำแนะนำที่อาจจะไม่ค่อยมีประโยชน์ แต่กูเชื่อว่าทุกคนมีค่าในตัวเองนะ หาตัวเองให้เจอ สู้ๆนะ
กูเพิ่งเริ่มกิน Sertraline กับยาประเภท Benzodiazepine อีก 2 ตัววันนี้ หวังว่ากูจะดีขึ้นนะ T__T
>>899 กูคือ >>898 เองนะ ขอบใจมึงมาก กูว่ากูจะไม่สนพวกแม่งละ (เอาจริงๆ อาจจะไม่เกี่ยวแต่กูไม่ชอบพวกมันตรงการชวนไปดื่มเหล้าทั้งที่อายุยังไม่ถึง 18 ก้น...)
แต่ไอเรื่องบอกครูนี่น่าจะเป็นไปได้ยาก เอาเป็นว่ากูเป็นสต๊าฟคุมน้อง กูจะพยายามไปชวนคุยกับน้องคลายเครียดละกัน ดูน้องเขาต้องการกูมากกว่าพวกแม่งอีก 555
มีเพื่อนที่แม่งชอบเอาเรื่องกูไปพูดลับหลังให้คนเข้าใจผิด แล้วแม่งเป็นคนโกหกเก่งมาก กูก็คิดว่าไปควบคุมไรไม่ได้ก็ปล่อยๆไปกูก็ไม่สนใจ แต่แม่งก็ไม่หยุด คือกูกะมันเคยมีเรื่องทะเลาะกัน ซึ่งจบไปนานแล้ว แต่กูมารู้ตัวอีกทีก็เห็นมันบล็อคเฟสไปแล้วก็มีคนมาเล่าว่ามันเอาเรื่องกูไปพูดซึ่งมันก็พูดให้กูดูแย่ไปเลยทั้งๆที่ทะเลาะกันด้วยเรื่องของกูกะมันไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่น กูควรทำไงดีวะ
เวลากูอยู่กับใครกูจะเป็นคนเอ็นเตอร์เทนคนอื่นนะ คนอื่นคิดว่ากูเข้ากับคนง่าย แต่ความจริงแล้วกูเกลียดการต้องมาอยู่กับใคร การเจอไปเจอใครเยอะๆ กูอยากจะอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว นอนคนเดียว กูเบื่อที่ต้องมาอยู่กับคนอื่นจะต้องมาแคร์คนอื่น กูไม่อยากเป็นแบบนี้อ่ะ กูจะแก้ยังไง กูอยากเอ้าท์โกอิ้งกับคนอื่นนะ แต่กูดันชอบการไปทำอะไรคนเดียวมากกว่า
>>903 เหยดดดด ตัวกูมาพิมพ์เองปะนี่ กอดหน่อย แท็คมือๆ
กูเองก็เป็นเหมือนกัน กูชอบทำอะไรคนเดียวไม่ก็กับเพื่อนที่สนิทสุด ถ้าต้องไปอยู่กับคนเยอะๆ คือกูโคตรเกลียด แต่กูโดนบังคับไง
ถ้ามึงเบื่อที่ต้องมาเทคแคร์คนอื่น มึงปล่อยก็ได้ เพราะกูก็ปล่อยเลย กูไม่แคร์ใครเลย ชีวิตนี้ของกู กูอยากทำอะไรก็เรื่องกู ถ้ามึอยากอยู่คนเดียวมึงก็อยู่ไปเลยถ้าหากมันทำให้มึงสบายใจกว่า
>>904 ตอนนี้กูมาหารห้องกับเพื่อนกูอยู่ไง ถ้าเลือกได้ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ บางทีก็อิจฉาคนอื่นนะที่เวลาไปไหนมาไหนก็จะต้องหนีบเพื่อนไปด้วยแล้วเพื่อนกูที่หารห้องกันก็เป็นคนแบบนั้นไง แต่กูอยากไปนู่นมานี่คนเดียว กูขี้เกรงใจไม่อยากให้ใครมารอ หรือไปที่ๆกูชอบแต่มันไม่ชอบไรงี้ กูรู้สึกถ้ากูนิสัยเหมือนคนส่วนใหญ่ที่ต้องหนีบเพื่อนไปด้วย กูคงใช้ชีวิตลั้ลลาดี (แต่ยังไงกูก็ชอบตัวเองที่เป็นงี้แหละ แค่ขัดใจบางเวลา)
กูอยากปรึกษา กูรู้สึกสภาพจิตและตัวกูเละเทะมากคือกูพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ทุกครั้งกูก็รู้สึกห่วงคนสำคัญของกูทั้งๆที่ไม่มีใครคิดว่ากูสำคัญเลบ กูเคยไปพบจิตแพทย์แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย หมอให้ยานอนหลับกูมา กินแล้วกินอีก ไม่ว่าจะทำไรในชีวิตกูก็รู้สึกแย่ ทำทุกอย่างก็ออกมาแย่ จนตอนนี้กูลาออกจากรร.ขังตัวเองไว้ในบ้าน วันๆก็เอาแต่อยู่ในห้อง
กูแบบไม่สามารถเข้าสังคมได้เลย.. กูควรทำไงกับชีวิตในตอนนี้ดี
กูเกือบจะฆ่าตัวตายไม่กี่วันก่อน มันเป็นแค่วูบที่รู้สึกเหมือนลอยๆ แบบว่าเออ ตายก็ดีนะ
แต่กูคิดว่าการตายของกูจำสร้างปัญหาให้คนอื่นในหลายๆแง่มุม
กูเลยไปรพ.แทน แต่รพ.รัฐรอคิวหมอนานมากเลย นัดคลินิคนอกเวลารอเป็นเดือนอ่ะ แล้วกูไม่สามารถบอกที่บ้านได้ ว่ากูกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เค้าก็จะไล่กูไปสวดมนต์ พร้อมพร่ำบอกว่ายังมีคนอื่นแย่กว่ากูอีกเยอะ คือกูไม่มีสิทธิ์อ่อนแอสินะ
คือกูรู้สึกว่ากูกำลังจะพังแล้ว กูไม่รู้ว่ากูจะรอจนถึงคิวนัดกูได้ไหม หรือกูอาจจะฆ่าตัวตายก่อน
มีใครแนะนำรพ.ที่ไปแล้วได้คุยกับหมอเลยได้ไหม พิกัดในกทม.แถบๆรฟฟ.ใจกลางเมืองอ่ะ เพราะกูต้องแอบไป 5555
ถ้าเป็นรพ.รัฐจะดีมาก เพราะกูยังไม่ได้ทำงาน กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายจะสูงเกินไป
ขอบคุณล่วงหน้า
ปล กูอายุเกิน 18 แล้ว ไปหาจิตแพทย์วัยรุ่นไม่ได้
อยากลองพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วย (กูไปหาแล้ว) กูควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดีวะ เพราะตอนนี้พ่อกูโดนอาการหนักละ จะพากูบ้าหนักกว่าเดิมด้วยแล้ว
กูเหนื่อยกับตัวเองชิบหาย กูทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ช่วงนี้กูทำอะไรก็เบื่อๆดูไร้ความหมายไปหมดว่างเปล่าเหี้ยๆกูแอคทีฟกูอยากกลับมาขยันมาบ้าพลังเหมือนเมื่อก่อน อาทิตย์ก่อนกูดันเครียดลงกระเพาะแถมใจสั่นวูบๆเสียงดังออกมานิดนึงเป็นช่วงๆไม่ได้เต้นงั้นตลอดกูงดคาเฟอีนทุกอย่างก็ยังเป็น พอใจสั่นแบบนี้กูก็เหนื่อยง่ายแค่วิ่งแป๊ปเดียวกูเหมือนจะวูบจะตายให้ได้ตรงนั้นสมองกูเบลอๆเรียบเรียงไรไม่ได้ความจำกูสั้นกว่าเดิม พอไปหาหมอตอนนั้นใจมันไม่สั่นหมอดันให้กูมาใหม่ตอนที่สั่นละจ่ายยาแก้ปวดท้องมาให้แล้วไล่เชิงดุให้มาหาใหม่ตอนที่ใจสั่นคือกูไม่ได้สั่นตลอดเวลาTT ร่างกายกูไม่พร้อมใจกูยิ่งเหี้ยว่ะปกติกูชอบวาดรูปมากตอนนี้วาดไม่ออกทำไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แถมดาวน์จนร้องไห้จวนจะบ้าได้ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุมันแบบว่างเปล่าจริงๆอ่ะ กูเหนื่อยกูท้อกะชีวิตมากอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย
อยากได้วิธีแก้แบบจริงๆจังๆ ไม่เอาไปหาหมอนะกูเข็ดละไปทีไรโดนดุตลอดหรือเพราะหน้ากูยิ้มๆดูไม่มีปัญหาก็ไม่รู้ อาจจะพิมงงๆหน่อยตอนนี้กูเรียบเรียงอะไรในสมองไม่ได้ แม่งเบลอมาก
>>913 ไอห่า ตั้งสติแล้วใจเย็นๆ อะไรไม่ไหวช่างแม่งไปก่อน สักพักมึงจะดีขึ้นเอง ลองดูคลิปดูอะไรที่มันสร้างกำลังใจ ไม่ก็คลิปตลกขำๆ หาอะไรเกี่ยวกับอนาคตที่มึงอยากทำมาเป็นแรงบันดาลใจ กุเคยเป็นแบบมึงนะไอที่ว่าทำอะไรก็ไม่สำเร็จอะ ตอนนี้กุดีขึ้นมากๆ แล้ว แค่มึงลองตั้งสติแล้วผ่อนคลายดู อาจช่วยได้ อย่าคิดมากละก็อย่าเครียดด
ไม่รู้ถูกมู้มั้ย มีใครเคยทำผิดแบบรู้สึกให้อภัยตัวเองไม่ได้ป่ะ
แม่งกำลังเกิดขึ้นกับกุเลย สมเพชตัวเองชิบหาย
ขุด โม่งมีวิธีหยุดตัวเองยังไงเวลาอารมณ์ดาวน์มากๆ
คือกูจะมีบางครั้งที่อารมณ์มันดาวน์ลงเรื่อยๆ เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่า เจออะไรก็กระทบกระเทือนใจไปหมด ฯลฯ
แล้วกูจะเริ่มร้องไห้ เริ่มคิดมาก เริ่มทำในสิ่งที่ปกติกูไม่น่าจะทำหรือคิดได้(ในทางแย่)
ขอวิธีทำด้วยตัวเองจะดีมาก
มีใครเป็นเหมือนกุปะ มีเพื่อนน้อยหรือไม่มีเลย แล้วอิจฉาพวกที่มีเพื่อนเยอะๆ กูรู้สึกจิตตกมาก ไม่มีใครเขาอยากจะคุยกับกูเลย เรื่องคิดฆ่าตัวตายมันขึ้นสมองเลย
>>920 การช่างหัวแม่งหรือไม่แคร์จะทำให้มึงมีความสุข เพราะกูก็เป็นเหมือนมึง กูมีเพื่อนแค่คนเดียว กูก็อดอิจฉาเล็กน้อยที่เห็นครอื่นมีเพื่อนเยอะ
แต่พวกแม่งไม่ได้มีความจริงจัง นิททากันเอง กูอยากจะบอกว่า การมีเพื่อนเยอะใช่ว่าจะดีเสมอไป กูเคยมี แม่งนิททากันเอง เผลอๆ นิททากูด้วยมั้ง ห่า
>>920 กูก็มีเพื่อนน้อยนะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวเท่านั้นจริงๆในชีวิต กับเพื่อนที่คุยกันได้บ้างอีก 4-5 คน เวลากูเห็นคนในเฟซดูมีเพื่อนเยอะ เค้าโพสต์อะไรไปก็มีคนมาตอบมาแซว มีคนไปเที่ยวด้วยกัน เวลาขอความช่วยเหลือก็จะมีคนมาช่วย (คนในเฟซกูคือคนที่กูรู้จักตัวจริงทั้งนั้นอะ แบบพวกเพื่อนร่วมห้องไรเงี้ย) แต่เวลากูโพสต์อะไรไม่มีใครมาไลก์มาคุยเลย ตรงนี้กูไม่มายด์เท่าไหร่ แต่ที่มันลำบากก็คือเวลากูขอความช่วยเหลือ มันจะไม่มีใครสนใจกูเลยอะ
กูก็น้อยใจนะที่เห็นเพื่อนในห้องกูทุกคนเหมือนคุยกันได้หมด แต่ไม่มีใครคุยกับกู
แต่กูลองมาคิดกับตัวเอง ก็เข้าใจว่ากูไม่สามารถจะไปตีสนิทคนพวกนั้นได้ว่ะ กูสนิทกับพวกเค้าไม่ได้เพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนของกูอะ ไปอยู่กับพวกเค้าแล้วกูอึดอัด
ตอนนี้กูเลยเริ่มรู้สึกว่า การมีเพื่อนน้อยมันก็ไม่ได้แย่มากนะ ถึงมีเพื่อนน้อยแต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเองได้ ก็ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแล้วกูต้องเฟคง่ะ
ช่วงนี้กูดาวน์มากๆเลยว่ะ ปัญหารุมเร้ามากโดยเฉพาะปัญหาด้านความรัก ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระนะแต่แม่งส่งผลกระทบต่อจิตใจมากๆอ่ะ เห็นเค้าทำไรกูคิดเป็นแง่ลบหมดละตอนนี้ กูไม่มีพลังจะสู้ต่อ ทำไงดีวะ
กุจะทำไงดี กุไม่รู้ว่ากุเป็นซึมเศร้ามั้ย หมอกุบอกแค่ว่ากุแค่เครียดเกินไป อารมณ์กุก็ขึ้นๆลงๆ แต่ที่แน่ๆคือกุไม่อยากไปเรียนแล้วเพื่อนที่โรงเรียนกุก็ล้อกุว่ากุเป็นบ้า กุไปหาจิตแพทย์ ล้อไม่เท่าไหร่แม่งไปบอกคนอื่นด้วย กุกำลังจะหาเพื่อนมันก็ไปบอกเขาว่าระวังกุอ่ะเป็นบ้าต้องกินยาด้วย กุรู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียน กุบอกแม่กุแล้วแต่แม่กุหาว่ากุแค่ขี้เกียด ไม่ไปยุ่งกับคนนั้นก็อยู่ได้ บอกว่าอาการกุไม่ได้เป็นมากมายอะไรแค่เครียดเฉยๆ อีเหี้ย หมอนัดกุแม่กุก็ไม่พากุไปบอกว่ากุหายแล้ว แต่กุชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดมากบางทีก็ร้องให้คนเดียวเงียบๆ นี่ก็จะเปิดเทอมละกูไม่อยากไปกุว่ากุจะหนีแต่กุไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเตรียมอะไรบ้าง กุควรทำไงกับชีวิตดีวะ ถ้ากุหนีแล้วโดดน้ำตายกุจะตายจริงๆมั้ย? กุจะไปโดดที่ไหนดี? ช่วยกุด้วย
ทำไมแผนกจิตเวช รพ รัฐ จิตแพทย์ไม่อยู่ตลอดวะ มาแค่วันพุธจากทั้งอาทิตย์งี้ ไปรพ ไหนก็เหมือนกันหมด กูถอดใจไม่ไปรพละ แม่งรำคาญถ้ามันจะซึมจนตายก็ช่างแม่งหมอค่าตัวแพง
แล้วโฆษณาแบบ มาปรึกษาที่แผนกได้ตลอดเวลาไป ไปจริงแม่งไม่อยู่อยู่วันเดียว สลัด พยาบาลก็หน้าหงิกเป็นส้นตีนตอนกุถาม หมอไม่มาวันอื่นเหรอคะ ตอบมาแบบไม่มา!!! งี้ ได้ยินแล้วจะคุ้มคลั่งไปเปล่าๆ
สามรพละ
>>925 กูรู้สึกว่ามึงเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ พอสะสมนานๆก็เลยเริ่มเครียดหนักเพราะว่าเก็บเอาไว้ตลอด มึงใจเย็นก่อนนะ เชื่อกู อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจเลย ถ้ากูจำไม่ผิดมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องการปรึกษาจิตแพทย์ด้วยหรือเปล่า อาจจะส่วนหนึ่ง แต่อาการโรคนี้มึงต้องอธิบายกับแม่ให้เข้าใจว่าอาการนี้มันไม่ใช่ว่ากินพาราแล้วจะหายเหมือนไข้หวัดนะโว้ย มันเป็นเรื่องเซนสิทีฟมากกว่านั้น ร่างกายมึงพังมึงยังรักษาได้ แต่จิตใจมึงพัง ร่างกายมึงดีแค่ไหนมึงก็ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขได้เลย แบบนั้นคือสิ่งที่แม่มึงต้องการจริงๆน่ะเหรอ
กูอยากให้มึงลองพยายามคิดใหม่ให้ดีๆ กูเคยเครียดมากๆ คิดเล็กคิดน้อยแบบมึงนี่แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหมือนกัน แต่กูไม่เคยคิดจะที่ไปตายเพราะกูรู้สึกว่าในชีวิตนี้กูยังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมาก มันน่าเสียดายเกินกว่าจะมารีบตายตอนนี้ กูเกิดมาทั้งทีกูยังอยากทำสิ่งเหล่านั้นก่อนที่กูจะตายมากกว่า เอาจริงๆกูว่าถ้ามึงไม่มีคนที่สามารถไว้ใจพอที่จะปรึกษาระบายได้ เช่น เพื่อน พ่อแม่ คนสนิท มึงควรไปหาหมอมากกว่าจริงๆ
มึงลองคิดดีๆนะ ชีวิตนึงเราสามารถทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ กูรู้ว่าตอนนี้มึงกำลังลำบาก แต่เชื่อกู มึงจะผ่านมันไปได้
>>924 เล่าแล้วก็ไม่หายว่ะ รู้สึกว่าเหมือนหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง ชีวิตไม่มีความสุขเลย ปล่อยไว้แบบนี้นานๆกูอาจจะป่วยก็ได้อ่ะ กูอยากหาวิธีที่ทำให้พลังเรากลับมาก่อนที่อะไรๆมันจะเกิน้ยียวยา
ตอนนี้แบบเหนื่อย เสียใจ อยากนอนเฉยๆไม่มีแรงทำไรเลย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความรักแม่งทำกุเป็นเอามาก
เพื่อนโม่งกูตอนการคำปรึกษาว่ะ คือกูมีเพื่อนคนนึงที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ได้ แบบไปไหนไปด้วยกัน ถึงแนวคิดอะไรจะเข้ากันไม่ค่อยได้แต่มันเป็นคนดีระดับนึงเลยแหละ แต่กูรู้สึกว่าเพื่อนกูอาจจะรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ ที่ต้องมาคบกับกู กูเล่าก่อนว่าเพื่อนกูคนนี้มันมีพี่น้องที่โครตเก่งเลย แบบเรียนเก่ง สอบติดรรดังๆ ติดมอดีๆ งี้ ได้ไปเรียนนอกงี้ ละคือถ้าเทียบกับเกณฑ์คนรอบตัวมัน(เท่าที่กูรู้นะ)มันแม่งคนธรรมดาไปเลย(จริงๆ มันก็เรียนเก่งอยู่นะ)
ละประเด็นมันอยู่ที่ว่าช่วงนี้เพื่อนกูเริ่มสนใจเรียนเรื่องนึงขึ้นมา(กูกลัวโม่งแตกกูจะไม่เล่า)ละกูดันมีความรู้เรื่องนั้นอยู่บ้าง แบบกูไม่ได้เรียนมาไงแต่กูเสือกจับทางได้เลยพอมีพื้นฐาน มันก็จะมาคอยถามนู่นถามนี่เหมือนให้กูช่วยสอนงี้ กูก็สอนจะสอนไปแบบเกรงๆ ไม่กล้าสอนแบบเต็มที
มึงเข้าใจมั้ย คือกูไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยแต่ดันเก่งกว่ามันที่โครตจริงจังไง แล้วกูไม่กล้าสอนมันกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ คือกูเคยมีปมเรื่องที่พยายามทำอะไรสักอย่างแต่โดนคนที่มาเริ่มทีหลังแซงไปด้วยไงกูเลยกังวล
กูจะถามคือกูไม่ได้คิดมากไปเองใช่มั้ย แล้วกูควรทำยังไงให้สามารถสอนมันได้แบบเต็มใจวะ กูไม่รู้จะใช้คำยังไงแต่เป็นแบบที่กูจะไม่รู้สึกผิดกับมันอ่ะ หรือกูควรจะเริ่มเรียนไอ้นั่นแบบจริงๆ จังๆ เหมือนมันดี
กูกำลังหางาน โดนปฏิเสธ โดนจี้จุดจนกูจะหมดความมั่นใจแล้วว่ะ ปกติความมั่นใจก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอีกตะหาก เครียดวิตก จนวันก่อนนั่งรอสัมภาษณ์แล้วมือกูสั่น กูตกใจเหี้ยๆ เพราะกูไม่เคยเป็น
ช่วงนี้กูสิ้นหวังที่สุดในชีวิตกูเลย คนเงียบๆไม่ชอบพูดมากแบบกู ไม่มีวันสัมภาษณ์ผ่านเหรอวะ คนรอบตัวชอบพูดว่ากูหางานได้ง่ายๆน่า ง่ายก็เหี้ยแล้ว!!!!
>>931 มึงกับกุตรงข้ามกัน กุโคตรดีใจเลยตอนเพื่อนเก่งขึ้นได้ด้วยตัวเองหลังกุสอน ...ได้แค่คนเดียว สลัดทีเหลือเป็นถั่วงอกขุนไม่ขึ้นซักคน เพราะไร ถ้ามันเก่งกูจะได้เกาะมันทำงานมั่งกุขี้เกียจ ถ้ากุเก่งคนเดียวกุทำคนเดียวไง ถ้ากุมำให้ขาวบ้านเก่งขึ้นได้กุก็จะเกาะแทน มาคิดแบบกุก้หด้นะ
กูขอคำแนะนำมึงหน่อยสิ คือกูเป็นคนป่วยโรคซึมเศร้า แต่ทุกครั้งที่กูไปหาหมอกูไม่ได้บอกพ่อแม่ แบบเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากูป่วยเป็นโรคนี้
หมอบอกให้กูลองคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้ดู แต่กูไม่ค่อยได้สนิทหรือคุยกับพ่อแม่เลยว่ะ กูควรจะเข้าหายังไงดีวะ แล้วกูควรพูดยังไงให้พ่อแม่กูไม่ว่ากูวะ หรือกูจะปิดๆต่อไปดี เพราะกูเริ่มโดนหมอด่าทางอ้อมเรื่องไม่คุยเรื่องนี้กับครอบครัวสักที ทั้งๆที่ผ่านไปครึ่งปีแล้ว
กูดูเหมือนเป็นคนกล้าแสดงออก เพื่อนเยอะนะ แต่จริงๆเพื่อนสนิทที่กูสนิทใจด้วยไม่มีซักคนเดียว จนกูมาคิดว่าเป็นเพราะกูไม่ยอมทลายกำแพงให้เค้าเข้ามารึเปล่า เวลาคนอื่นเล่าเรื่องฮาๆ เล่าความลับของตัวเองให้เพื่อนฟังเงี้ย กูอิจฉาว่ะ กูไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องอะไรของตัวเองให้คนอื่นฟัง กูชอบที่จะอยู่คนเดียว กูชอบที่จะไปไหนคนเดียว กูโหยหาอยากมีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย แต่พอมีจริงๆแม่งก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ กูเกลียดสังคมแต่ก็กลัวตัวเองอยู่ในสังคมไม่ได้ แล้วไม่เป็นที่สนใจในสังคมว่ะ ขัดแย้งชิบหายเลยความคิดกู ทุกวันๆที่มันเป็นแบบนี้กูจะรู้สึกแย่กับความคิดของตัวเองตลอด
>>941 มึงไม่กล้าเล่าความลับเพราะมึงยังไม่ไว้ใจไง ใครมันจะกล้าเล่าทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเขาไม่'ปากพล่อย'เอาเรื่องมึงไปเล่าต่อวะ
เท่าที่กูอ่านมึงมีปัญหาเรื่องการเข้าหาเพื่อนนะ มึงลองเข้าหาคนที่เข้าหามึงก่อนก็ได้ ถ้ามึงประหม่า ลองหากลุ่มที่มึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจ หรือชอบอะไรเหมือนๆกันจะเข้ากันง่ายกว่า สู้สู้นะมึง เพื่อนน่ะหาไม่ยากหรอก แต่ถ้ามึงไม่ยอมเปิดใจรับใคร เขาก็ไม่กล้าเข้าหามึงเหมือนกัน
ปรึกษาหน่อย กูไม่รู้จะลงมู้ไหนแล้วอะ
คืองี้ กูเป็นคนที่กลัวลิฟต์มากๆเลยอะมึง ขึ้นไปแล้วกูเวียนหัว จะอ้วก เหมือนปรับสมดุลไม่ได้เวลาลิฟต์มันเคลื่อนอะ ออกมาก็ยังเป็นอยู่ (อันนี้เป็นแทบทุกคนป่ะ อาการเหมือนๆกัน เท่าที่กูถามเพื่อนมา) แล้วกูก็อึดอัด +หายใจไม่ออก หน้ามืดอีก มันจะเป็นลมอะมึง
ซึ่งมันแย่มากๆ แล้วกูก็เลี่ยงขึ้นลิฟต์มาตลอดเลย
แล้วเป็นบ้าอะไรไม่รู้กู ขนาดแค่ดูหนัง ที่ตัวละครมันอยู่ในลิฟต์ กูยังรู้สึกหวิวๆ หายใจไม่ออกแทน ต้องกดข้ามทุกที
ทุกวันนี้ถ้าเกี่ยวข้องอะไรกับลิฟต์ กูจะขอเขาเดินขึ้นบันไดแทนตลอดเลย (ห้าหกชั้นก็ยังโอเค ฟิตอยู่)
กูกลัวว่าอนาคต ถ้ากูเลี่ยงไม่ได้จริงๆ (บริษัท คอนโด ตึกสูงๆ ยี่สิบชั้นงี้ เดินขึ้นตายห่าก่อนพอดี) มันจะเป็นปัญหาว่ะ มันมีทางแก้มั้ยวะเพื่อนโม่ง หรือกูต้องไปหาจิตแพทย์ เขาจะช่วยกูได้มั้ย TT
ky บ่นหน่อย
กูเป็นคนที่บางทีอารมณ์แม่งหน่วงง่ายมากๆ ง่ายขนาดแค่มีอะไรสะกิดใจนิดหน่อยก็ทำกูจิตตกไปเกือบวันละ แล้วเวลาจิตตกกูไม่ได้มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายนะ แต่กูอยากฆ่าคนที่ทำให้กูจิตตกมากกว่า แต่ก็ได้แค่คิด ทำอะไรไม่ได้ แล้วกูก็คล้ายๆพวกที่ต้องการความรัก กูชอบที่ทำให้คนอื่นมารักกูมาชอบกู แต่กูไม่ได้คิดจะจริงจังไม่อยากมีความรักกับใครทั้งนั้น
ไม่มีแพชชั่นในการทำงานเลย ไฟที่เคยมีเหมือนดับหมด ไม่มีความสุขกับอะไรเลยตอนนี้นอกจากการกิน ทำไงดีวะ
มึงคือกูบอกเลยนะว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ากำลังรักษาอยู่
คือแม่กูเขาเข้าใจแค่นิดเดียว แล้วพวกพี่ๆ กูเขามองกูไม่ปกติ ล่าสุดเพิ่งด่ากูว่าน่ารังเกียจไป กูจะร้องไห้ 5555
คือกูเคยกรีดแขนแล้วไป รร มีคนไปบอกครูแกเลยเรียกกูไปคุย แต่กูแถจนรอดได้ แล้วมึงรู้ป่ะเกิดอะไรขึ้น
ครูแกเขาเอาเรื่องกรีดแขนไปเล่าหน้าแถวรวม แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีใครทำจะไม่ห้ามแต่จะยื่นมีดให้
กูอยากร้องไห้ทุกวันเลย ครูทุกคนมองกูเป็นพวกติดยากรีดแขนตัวเอง ชอบมาบอกว่ากูดูน่าเป็นห่วง กูแย่มากๆ
ล่าสุดเพิ่งหน้ามืดปาดขาตัวเองไป กูรู้สึกสิ้นหวังมากอ่ะมึง ทำไงดี กอดกูที ไม่มีใครอยู่กับกูแล้ว 55555
การกรีดแขนสำหรับผู้หญิงมันหายากขนาดไหน สมมุติมีผู้หญิงซัก 100 จะเจอคนกรีดแขนกี่คน
>>956 มึงแจ้งได้เลยนะ แจ้งตำรวจ แจ้งมูลนิธิ หรือส่งไปทางเพจดังๆอย่างจ่าพิชิตไรงี้ แม่กูก็เป็นโรคซึมเศร้า มันต้องการกำลังใจ ต้องการคนเข้าใจมากๆ แล้วยิ่งมึงมีอาการแบบนี้มันเสี่ยงต่อการทำร้ายตัวเองแบบรุนแรงด้วย กูแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กินยาปรับสมดุลฮอร์โมนดีกว่า เพราะอารมณ์มันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นๆ ลองเสิร์จกูเกิ้ลดู
>>956 คือมึง ถึงอยากตายก็ไม่ควรกรีดว่ะ แม่งไม่ได้ตายสบายหรอกนะมึง
คือ กูพอเข้าใจนะ ว่ามึงอาจจะมีปัญหามากมาย กูก็เคยๆ วางแผนโน่นนี่นั่น
แต่การกรีด แม่งไม่ช่วยแก้ปัญหามึงว่ะ ทำให้ปัญหาหนักขึ้นด้วย ทำไมกูถึงพูดแบบนี้?
1. มันมีหลักฐานว่ะ คือ ยังไงๆ มันก็เป็นแผลติดตัวให้ชาวบ้านเห็น
2. มันไม่ค่อยตาย กูไม่ได้สนับสนุนการฆ่าตัวตายนะ แต่เนื่องจากโอกาสตายมันต่ำ คนไม่เข้าใจก็จะคิดว่า มึงเรียกร้องความสนใจ
คนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ แก้ไม่ได้จริงๆ ยิ่งถ้ามึงเองเป็นคนบอกให้เค้าเข้าใจ ใครจะยอมเข้าใจ
ถ้าทำได้อาจจะต้องเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมว่ะ คือ ไปหาหมอ แบบ >>959 น่ะ ต้องทำอยู่ละ
แต่ถ้ามึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ชีวิตมึงก็จะเป็นอย่างเดิม ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ยิ่งลำบาก
>>958 ไม่ถึง 1 คน อันนี้สถิติ ปีที่แล้ว
สถิติ คนฆ่าตัวตายในไทยอยู่ที่ประมาณ 12 ต่อแสน ต่อปี ต่ออายุที่ทำได้ (แต่เฮ่ยมึงประเทศไทยมี 69 ล้านคนตัดพวกเด็กเกินก็ราวๆ 40M อ่ะ)
เกือบ 4800 ต่อปีนะมึง (สถิติปีที่แล้วอยู่ที่ 4000+) ไม่น้อยนะ
ผู้หญิงมีแนวโน้มฆ่าตัวตายสูงกว่า แต่ว่า ผู้ชายฆ่าตัวตายสำเร็จ>ผู้หญิง ราวๆ 2.3 เท่า
เด็กๆ ที่พยายามฆ่าตัวตาย สำเร็จประมาณ 1% ผู้ใหญ่ที่พยายาม สำเร็จประมาณ 25%
มาตรงนี้ การกรีดข้อมือเลยมีข้อดี....ทำไม? (กูเพิ่งบอกตะกี้ว่า ถ้ามึงอยากอยู่ กรีดข้อมือไม่ดี ชีวิตมึงจะแย่ลง กูย้อนแย้งสินะ?)
เพราะมันตายช้า เช่น มึงโดดน้ำ มึงอาจจะรู้ตัวว่าไม่อยากตาย แต่บางทีก็สายไป
มึงกรีดข้อมือ มึงมีเวลาหลายชั่วโมงที่จะเปลี่ยนใจไม่ตาย
แม่งเอ๊ย ตั้งแต่กูเริ่มทำงานที่ทำงานปัจจุบัน ปัญหาสุขภาพจิตรุมเร้ากูรัว ๆ แถมแม่งยังส่งผลต่อสภาพร่างกายอีก
ตอนนี้กูเป็นทั้งซึมเศร้า ทั้งวิตกกังวล บางทีก็แพนิคจนไฮเปอร์เวน กูอยากจะกรี๊ดอัดใส่หน้าทุกคนที่มายุ่งวุ่นวายกับกู
หมอเพิ่มโดสยาก็แล้วอะไรก็แล้ว กูก็ยังแย่ แย่ลงเรื่อย ๆ จนดำดิ่งสู่โลกหน้าไปเลย หมอบอกที่กูเป็นแบบนี้เป็นเพราะสภาพแวดล้อมเป็นหลัก
กูคิดจะตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็พยายามคุมสติว่าตายไม่ได้ ตอนนี้ยังตายไม่ได้ ขนาดคิดจะตายยังอุตส่าห์หยิบยานอนหลับมานั่งนับว่าคนเรากินโดสหนึ่งได้มากเท่าไร เป็นคนอยากตายที่มีสติเหี้ย ๆ ถถถถถถ
ขำเหี้ยไรล่ะ ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีอะไรให้กูขำเลย ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ ไม่มีวันไหนที่ไม่สติแตก
สติแตกถึงขั้นทำงานไม่ได้ กลับมาแพนิคอีก ปวดหน้าอกจน ปวดไมเกรน ปวดกระเพาะ เส้นประสาท เอ็นที่เคยอักเสบ กลับมาเจ็บหมด
จิตแพทย์บอกกูว่ารักษาไปสักระยะก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นก็อาจต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อม จริง ๆ กูมีึนัดวันอาทิตย์นี้ แต่กูไม่ไหวแล้ว
กูยื่นลาออกไปตั้งแต่เมื่อวันอังคารแล้ว คิดแค่ว่าจะอยู่เคลียร์งานจนถึงสิ้นเดือน แต่ความเป็นจริงแม่งไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
กูพยายาามทำงาน ก็มีปัจจัยภายนอกมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอด ทั้งเจ้านายเหี้ย ๆ เพื่อนร่วมงานเหี้ย ๆ กูรวมสติทำงานไม่ได้เลย
หงุดหงิด ใจลอย จากที่เคยฟังเพลงแล้วช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ก็ไม่ช่วยแล้ว อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็พร้อมหลุดได้ตลอดเวลา
จมอยู่กับความคิดเดิม ๆ ว่ากูไม่ดีเหรอ กูพยายามไม่มากพอเหรอ กูไม่เก่งเหรอ ที่นี่ทำให้กูตั้งคำถามกับตัวเอง สูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งหมด
กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณค่าของกูคืออะไรกันแน่ จากที่เคยยึดมั่นว่าตัวเองเก่ง ก็กลายเป็นอยู่จมอยู่กับความคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ไร้ค่า
ไม่มีใครทรีตกูดี ๆ เลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอดทนยังไงให้อยู่ได้จนถึงสิ้นเดือน ไม่อย่างนั้นกูจะให้จิตแพทย์อออกใบรับรองแล้วว่ากูควรออกจากงานเร็วที่สุด
กูไม่อยากอยู่แล้ว และคิดว่ากูไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใครแล้ว ใครอะไรมากูจะด่าสวนให้ พอกันทีกับความอดทน ความพยายามห่าเหวอะไรนั่น
พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป สัสเอ๊ย
>>962 ตบบ่า กูเข้าใจมึง กุเป็นอย่างมึงเลยแค่ไม่หนักเท่า กูไม่ได้เจอเพื่อนร่วมงานเหี้ยนะกูเจอทุกอย่างดีหมดยกเว้นตัวงาน อันที่จริงแม่งก็ไม่ได้เหี้ยหรอกแต่กูมีความสามารถไม่พอที่จะทำได้
กูจมอยู่กับความคิดที่ว่ากูแม่งกากอย่างน่าอนาจ กูพยายามดิ้นรนออกจากงานที่ดีและมีความสุขเพื่อมาเจอกับเหี้ยอะไรกัน กูเคยเชื่อว่าถ้าพยายามซักวันเราจะได้รับผลที่ดี แต่การทำงานที่นี่แม่งทำให้กูต้องถามตัวเองทุกวันว่ากูเป็นคนไร้ค่า ไร้ความสามารถที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จรึเปล่า เป็นเพราะกูไร้ค่ากูเลยไม่สำเร็จสินะ ทำจนอยากตายเลยแหละเพราะกูพยายามมาก พยายามอย่างหนัก เอางานกลับไปทบทวนที่้บ้านนด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่ดีพอ กูไม่รู้สึกว่ากูได้รับผลของความพยายามเหี้ยอะไรเลย การทำงานที่นี่แม่งทำลายหลักความเชื่อมั่นของกูไปจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ กูทั้งเคว้งทั้งกลัวไม่มีอะไรให้เกาะให้ยึดเหนี่ยวได้อีกต่อไป ยิ่งทำกูก็ยิ่งรู้สึกถึงสายตาสมเพชที่คนอื่นเค้ามองกุ ข้างในกูเอาแต่พูดว่า ขอโทษๆ ขอโทษที่กูไร้ความสามารถ ขอโทษที่เป็นตัวถ่วง
กูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเขาคิดยังไง แต่กูไม่สามารถมองอะไรในแง่ดีได้อีกเลยนับแต่นั้นมา สุดท้ายกูก็โดนให้ออก แล้วแบบกูรู้สึกเป็นคนไร้ค่าอย่างสุดๆอ่ะ เหมือนเศษขยะเลยแหละ กุเสียทุกอย่าง ทั้งงาน ทั้งความเชื่อมั่น ความปลอดภัย เกียรติและศักดิ์ศรี ชีวิตที่สงบสุขตอนอยู่ที่ทำงานเก่าแม่งมาเป็นฉากเลยเหี้ย กูถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่ากูทำเหี้ยไรอยู่ กูออกจากงานเก่าทำไม บางทีก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ดิ้นรนอยากพัฒนาจนจบลงแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว กูยอมแลกมันกับเหี้ยอะไรวะ แล้วอะไรคือสิ่งที่กูได้กลับมาบ้าง อาการทางจิตไง กูไม่เชื่อมั่นในตัวเองอีกแล้ว รู้สึกแย่จนอยากตายเลย ไม่มีหน้าไปเจอใครทั้งนั้น กูดำดิ่งเลยแหละกูเลยมาระบายในโม่ง นี่เป็นเหมือนที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายของกูแล้วอ่ะ อย่างน้อยกูก็ยังรู้สึกปลอดัยที่อยู่ในโม่ง
เพราะงั้นถ้ามึงมีไรอยากพูด อยากระบาย มึงเล่ามาได้เลย ถึงจะช่วยไรไม่ได้แต่กูจะอยู่ตรงนี้อ่านเรื่องของมึงทุกตัวอักษร กูจะร้องไห้ไปกับมึงด้วย จริงๆแล้วกูพิมพ์ไปก็ร้องไปเหมือนกัน กูเข้าใจมึงนะ กูจะอยู่กับมึงเอง มาเยียวยากันแล้วเรามาเริ่มใหม่ด้วยกันเถอะมึง
>>963 ไม่อยากจะทำร้ายมึงเลย แต่โทษที กูพูดอ้อมๆ ไม่เป็น
จากประสบการณ์กู มึงไม่ได้ไร้ความสามารถ แต่มึงไม่เก่ง ไม่เก่งในที่นี้คือ หัวไม่ไวนั่นแหละ
คือ ของบางอย่าง พยายามผิดที่เนี่ย ทำไปจนตายก็ไม่ดีขึ้นว่ะ ถ้ามึงไว มึงจะรู้ว่า ตรงไหน ควรพยายาม ตรงไหนควรปล่อย
ถึงไม่รู้ในทันที แต่ทำไปเรื่อยๆ คนที่เก่งรองๆ ลองมาจะเริ่มจับทางได้
แต่บางคน ความสามารถมี แต่พยายามผิดที่ มันก็ค่อนข้างเสียพลังงาน(เหนื่อย) แถมพอเหนื่อยแล้วงานไม่ดี(เพราะพยายามผิดที่) แม่งก็จะท้อ
มึงเริ่มใหม่ได้ กูก็ดีใจ แต่อยากให้มองตรงนี้ด้วย เรื่องปัญหาสุขภาพจิต หลักๆ มี 2 อย่างที่ควรรู้
1. มึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะเหมือนเดิม
2. มึงทำตัวเหมือนเดิม มึงก็จะเหมือนเดิม
แค่นี้แหละ กูก็ไม่ได้ดีกว่าพวกมึงหรอก แต่ก็ดีขึ้นกว่ากูเองเมื่อก่อนเยอะล่ะนะ
คือ กูอยู่ในช่วงกีฬาสี แต่กูโดนเพื่อนกดว่ะ แบบ เอาแต่ด่ากูคนเดียว ทีพวกตัวเองโดดหนีซ้อมไม่ด่า (แถมพวกแม่งยังเอาของกินมานั่งกินใกล้งานกู ถ้ามันเลอะแม่งก็โทษกูอีก) กูเลยพยายามหนีเพราะแม่งด่ากูไร้ประโยชน์ ไม่ต้องมาช่วยหรอก พอกูหนีเป็นไงล่ะ
แม่งยกเก้าอี้ทุ่มพื้น ด่ากู ปิดประตูจะทำร้ายกู แต่ตอนนั้นกูตีแรงค์เลยทำเมินไป มันก็บอกเหมือนคุยกับคนบ้าเลยแล้วเมินกูไป วันนั้นกูเลยตัดสินใจไปทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องมันเยอะ แต่พอไปทำก็โดนด่าอีกทำไมไม่ทำ (ทั้งที่กูหายไปแป๊ปเดียวและงานเสร็จแล้ว) แล้วก็โดนด่าอีก มีคนตอแหลมาสร้างภาพทำงาน
กูเจองี้แล้ว อาการทางจิตกูเริ่มกำเริบละ กูเริ่มกังวลเสียงหัวเราะ กูเริ่มนึกว่าแม่งหัวเราะเยาะกู หลังๆ เริ่มอยากเอาดินสอแหลมๆ ทิ่มคอทิ่มตาแม่งเรียงตัว อยากเอากรรไกรตัดปาก ห่า รำคาญพวกแม่งชิบหาย
อยากไม่แคร์นะ แต่แม่งก็จองเวรจองกรรมกูจริงๆ อยากโต้ตอบแต่กูถือคติว่า หมาเห่าอย่าเห่าตอบ ให้มันเห่าเหมือนคนบ้าไป
>>964 กู >>962 นะ และกูออกแล้ว ออกวันนี้เลย ไม่ทนถึงสิ้นเดือนแล้ว ไม่มีงานก็กินเงินเก็บก่อนได้ กับที่นี่กูเหลืออดมากพอแล้ว
ตอนเขารับ หัวหน้าโดยตรงกู เขาอยากได้คนกล้า คนที่มีไอเดียใหม่ ๆ คนที่มีความสามารถหลากหลาย กูก็เป็นแบบนั้นให้ตลอด ไม่เคยหยุดพัฒนา พยายามทำให้ทีม ให้ระบบงานดีขึ้น สุดท้ายเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ เขาเป็น predictator และกูไม่ใช่ พวก obedient เหมือนคนอื่นในทีมที่ทนได้แม้กระทั่งโดนเขาด่าพ่อล้อแม่ กูถือว่าตัวเองเป็นปัญญาชน มาเล่นมุกแบบท้องกับนิ้วเหรอ เล่นแบบนี้กับลูกน้องผู้หญิงแม่งคือ Sexsual Harassment
การ walked out แม่งไม่โปร กูรู้ ตั้งแต่ลาออกกูก็บอกว่าขอยังไม่รับงานใหม่นะ ขอเคลียร์งานเก่าให้หมดก่อน กูก็ไล่เคลียร์ ๆ พร้อมเซ็ทระบบไลน์กับigให้ สอนงานน้องอีกคน แล้วก็เรื่องโคงานกับสื่อ สภาพจิตใจกูทุกวันนี้แย่มาก บางทีแบบ lost my mind ต้องมาวันนี้เพื่อนร่วมงานกูมา pressure ว่ากูต้องรับงานเพิ่ม พร้อมทำท่าไม่พอใจที่กูบอกว่ากูขอเคลียร์งานก่อน และกูอาจอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือนด้วยซ้ำ
กลายเป็นเหี้ยไรไม่รู้อีกเยอะแยะ กูแพนิค ไฮเปอร์เวน และทุกคนก็ไม่เข้าใจสิ่งที่กูพยายามทำ อยากให้ระบบระเบียบงานมันดีขึ้น กูคิดว่าที่นี่มันแย่เกินเยียวยาละ ปล่อยให้ผจก.ทำตามที่เขาอยากทำ ปล่อยให้ทีมก้มหน้าทำงานตามคำสั่งหป กูเหนื่อยมามากพอละ
>>968 content writer + trainer + social media administrator + ทุกอย่างที่ใช้กูได้ กระทั่งชงกาแฟ
บางทีทำงานลากยาว 27 วัน ต้องออกต่างจังหวัดกลับมาทำงานต่อเช้าวันจันทร์ กูอัพตัสใน เฟซว่า Life is a journal, but traveling every weekend is too much journey. โดนผจก.ด่า กูก็งงว่ากูเหนื่อยไม่ได้อ่อ แถมทำที่นี่มีแต่คนประสาท กูจบม.สีชมพูคนเดียวในออฟฟิศ กลายเป็นว่ากูโดนเหยียดว่าคิดว่าตัวเองเก่งเพราะจบจุฬา กูโดน insult ทุกวัน จนวันนี้สติแตกนี่แหละ เพื่อนในทีมด่าแถมจะตบกูด้วย กูยิ้มสวย ๆ แล้วก็เดินออกมา บายยยยยย
>>969 แม่งมีการจะตบด้วยหรอวะ พวกกากอีคิวต่ำใช้ความรุนแรง
แต่กูเข้าใจฟีลนะ เคยโดนเหยียดเหมือนกัน แม่งเหยียดกุคนเดียว กุพูดไรก็ชอบขัด ชอบพูดบลัฟกูเหมือนว่ากุพูดเหี้ยไรมาต้องผิดเสมออ่ะ ทั้งๆที่กูพูดข้อเท็จจริงก็เอาความเชื่อตัวเองมาเถียง ดูพี่แกจะมีปัญหากะสติปัญญากูมาก เหมือนยอมให้กูดูฉลาดกว่าไม่ได้ เวลาพูดผิดทีนี่ซ้ำซะไม่ให้ผุดให้เกิด ชอบทำให้คำพูดกูดูไม่น่าเชื่อถืออ่ะ
ไม่รู้ว่าเรื่องเรียนจบจะเกี่ยวมั้ยแต่มหาลัยกุมีภาษีดีกว่าเค้าอ่ะ แล้วไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้พี่แกเลยพยายามบลัฟกูบ่อยๆรึเปล่า เพราะเค้าไม่บลัฟคนอื่นเลย แล้วคนที่จบม.รัฐมีชื่อก็มีแค่กูคนเดียว โดนอยู่คนเดียวอีกสัส งง ก็ทำเป็นไม่สนไป
>>971 นั่นแหละ จริง ๆ จะตบก็ไม่กลัวนะ กูเรียนมวย สูงกว่าอีก 14 เซน ไซส์บิ๊กไง
ไอ้เรื่องอวดรู้นี่มะเร็งชีวิตมาก น้องในทีมกูมีอยู่คนก็แบบนี้ เหมือนพยายามเปรียบเทียบตัวเองกับกูอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้กูไปกระตุ้นต่อมอะไรนาง เพราะเป็นเด็กตจว.เหมือนกันมั้ง ต่างกันที่กูจบม.ดัง มันจบม.เอกชน วิทยาเขตตจว. ส่วนตัวไม่ชอบเหยียดใครเลยนะ ไม่ชอบความคิดแบ่งแยกชนชั้น แต่มาเจอพวกแบบหนูจน หนูอย่างนั้นอย่างนี้ ก็สะเทือนถึงการศึกษา การได้รับการอบรมเลี้ยงดูมานะ
ชีวิตนี้กูงงมากนะ กูไม่ชอบยุ่งเรื่องใคร ไม่ก้าวก่ายงานใคร ไม่ชอบใครกูก็อยู่ของกูเฉย ๆ ไม่ไปยุ่งกับเขา แต่กลับกันทุกคนที่ไม่ชอบกูจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอดเวลา ต้องมากระแหนะกระแหน มาจับผิดสารพัดอย่าง
ตั้งแต่ทำงานมา สุขภาพจิตกูเสียเหี้ย ๆ โดยเฉพาะเดือนตุลาที่กูคลั่ง ร้องไห้แบบเป็นบ้า เดือนนี้แพนิค ไฮเปอร์เวนไป 4-5 รอบ ซึ่งไม่ดีเลย มาวันนี้แหละที่กูอารมณ์ดีที่สุดในรอบครึ่งปี เหมือนได้ตัดโซ่ที่รั้งตัวเองไว้ ใจหนึ่งก็คิดนะว่ากูเห็นแก่ตัว ออกมาแบบทิ้งทั้งหมด เททุกอย่าง แต่พอทีกับความคิดเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ไม่อยากเพื่อนร่วมงานและคนที่มาสานต่อต้องรับภาระ อยากให้องค์กรมีระเบียบในการทำงานให้อยู่ได้ในระยะยาว ผลคือสูญเปล่า ไม่ได้มีใครเห็นค่าอะไร ทุกคนเป็นแค่เครื่องจักรที่ทำงานตามคำสั่งที่ถูกป้อน กูคิดว่าการเทมันก็คือการกลับมารักตัวเองนี่แหละ เราเอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษ เป็นบ้า ทนต่อไปก็มีแต่จะป่วยจิตเพิ่ม แต่ละคนผลักให้กูไปตายทั้งนั้นเลย
กูว่าคนไทยจำนวนมากแม่ง ขัดแข้งขีลัดขากันเอง ทำลายกันเอง แทนที่จะร่วมสู้กันเป็นทีมเพื่อชนะบริษัทคู่แข่ง ตีกันเอง แล้วจะไปสู้ประเทศไหนเค้าได้ ถ้าเจอแบบนี้กูคงทำลายชื่อมันเหมือนกัน ก่อนออก จะได้เข็ดไม่ไปทำลายไครอีก
ขอปลดปล่อยความ toxic แปบ กุเรียนอยู่ในคณะที่เรียนหนักคณะนึงแล้วเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ช่วงกุดีเพรสแม่งชอบมาด่ากุว่าไม่พยายาม ขี้เกียจ ไม่มีความระยฝับผิดชแบ บลาๆๆ ก็กุทำไม่ได้อ่ะจะให้ทำไง กุก็ปลงแล้วว่าทำไงคงไม่เข้าใจ คราวนี้มาช่วงนี้มันเรียนหนักมาก สอบบ่อยแทบจะทุกสองอาทิตย์ อัพสเตตัสทั้งเฟสทั้งทวิตว่าเึรียด ไม่ไหวแล้ว คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ สึสส มันยังไม่ถึงครึ่งของตอนที่กุเจอแล้วมึงมาซ้ำเติมเลย อยากกระโดดไปถีบหน้า แต่ก็นั่นแหละ มันไท่ใช่เรื่องดี เพราะงั้นขอมาบ่นระบายทิ้งไว้ในนี้ก็แล้วกัน โล่งขึ้นเยอะ
คนเป็นโรคซึมเศร้า เวลาโพสต์อะไรที่หดหู่ไม่คิดบ้างหรอวะว่ามันทำให้คนอื่นจิตตกตาม
กูเป็นโรคนี้แต่กูไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อแม่ ถ้ากูระบายออกไปพวกมึงอาจจะด่ากูว่าพวกเรียกร้องความสนใจ
กูจิตตกทั้งเนื้อหาที่โพสต์ ทั้งคอมเม้นที่มีแต่คนคอยให้กำลังใจ
ทำไมมีแต่กูที่โดดเดี่ยววะ
ไม่อ่ะ มันเป็นพื้นที่สาธารณะ เราว่าไม่มีใครสามารถไปบังคับให้ใครโพสหรือไม่โพสอะไรได้หรอก อยู่ที่คนรับสารจะเลือกรับแล้วดีลกับมันยังไง เพราะจิตใจของใครของมันก็ต้องจัดการเอง เรื่องการให้กำลังใจอย่างเราเวลามีคนให้กำลังใจกลับรู้สึกว่างเปล่าด้วยซ้ำ เพราะเวลาดีเพรสอะไรเข้ามามันก็=0/ติดลบหมดเหมือนๆกัน ดีสุดก็ 0 อ่ะ แต่เวลามีคนให้กำลังใจ อย่างน้อยสำหรับเรามันก็ทำให้รู้สึกว่าโลกมันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงไปหมดซะขนาดนั้น ยังมีอะไรที่สวยงามอยู่
ส่วนเรื่องโดดเดี่ยว สำหรับเรามนุษย์โดดเดี่ยวกันทุกคนอยู่แล้ว ถึงจะออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนข้างนอกมากขนาดไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่เองคนเดียว อันนี้ก็ต้องไปทำความเข้าใจกับตัวเองแล้วแหละว่าไม่มีใครบังคับใครให้มาสนใจตัวเองได้ตลอด ความรู้สึกโดดเดี่ยว เหงา ถูกทอดทิ้ง มันเกิดได้กับทุกคนทุกเวลา อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะดีลกับมันยังไง มันไม่มีคำว่าทำไมฉันถึงโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวหรอก
การระบายออกไปแล้วกลัวคนอื่นจะมองว่าดรียกร้องความสนใจ สำหรับเราเราไม่ค่อยแคร์นะ อะไรบางอย่างเก็บไว้กับตัวเองนานๆ ไม่ระบายออกมามันก็ไม่ดี การมีคนรับรู้มันก็ช่วยได้เยอะ แบ้วข้างนอกก็มีคนที่พร้อมจะฟังเรา แล้วก็ไม่พร้อมที่จะฟังเรา คนที่จะมาจัดจ์ว่าเรียกร้องความสนใจอะไรก็ช่างเค้าไป การพิมพ์ระบายความรู้สึกจองตัวเแงในพื้นที่สำหรับการระบายความคิดความรู้สึกมันสามารถทำแบบไม่ให้ใครเดือดร้อนหรือเดือดร้อนได้แล้วแต่ว่าจะใช้ยังไง ส่วนใครที่จ้องจะบอกว่าเอาแต่เรียกร้องความสนใจๆ ก็ช่างมันไปเหอะ ไปสนใจก็เสียเวลาเปล่า
เรื่องอ่านแล้วจิตตกหรือไม่จิตตก ไม่รู้สิ ขนาดช่วงเราดีเพรส พอไปอ่านคนที่ระบายว่าดีเพรส เราไม่ได้รู้สึกจิตตกนะ เรารู้สึกโอเคขึ้นมากกว่า ถ้าไม่ใช่การระบายแบบเยอะ โทษนั่นโทษนี่อ่ะ มันทำให้เราที่จมอยู่แต่กับตัวเองมองออกไปข้างนอกว่าเออ มันก็ยังมีคนที่เจ็บปวดแบบเราอยู่นี่นา มันมำให้เรารู้สึกอยากสู้มากขึ้นด้วยซ้ำนะ
ถ้าไม่อยากโดดเดี่ยวแนะนำให้เลี้ยงหมา มึงจะเป็นทั้งโลกของมันเลย เฮ้อ คิดถึงหมา
ช่วยหน่อยสิเพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงมีน้อง
น้องมีปัญหากับสมาชิกบางคนในบ้าน จนมันเก็บกดและยอมเล่าให้พี่ที่ไว้ใจคนเดียวฟังว่าเคยคุยกับคนรู้จักที่เป็นหมอเมื่อ 2 ปีก่อนในบอร์ดนึง มันเล่าเรื่องให้ฟังจนสุดท้ายหมอแนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์โดยด่วน แต่มันไม่ยอมไป มันบอกเก็บสะสมความเครียดจนเป็นเรื้อรังเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 5 กว่าๆแล้ว มันบอกว่าเกลียดโรงพยาบาล มีคนรู้จักพ่อแม่เยอะ เห็นหน้าแล้วรู้สึกคลื่นไส้
เคยถามว่ามีปัญหาอะไร มันบอกไม่ถูกกับนิสัยคนในบ้าน คุยแล้วชวนทะเลาะตลอด พอถามอีกฝั่งว่ามีปัญหากับน้องบ่อยเหรอ ทางนั้นบอกว่าก็แค่เรื่องไร้สาระประจำวัน อาการของมันที่เคยเห็นคือ ทำการบ้านอยู่ดีๆก็ร้องไห้ พอถามว่าเป็นไรร้องไห้ทำไม มันก็ทำหน้าตกใจแล้วถามว่าตัวเองร้องไห้เหรอ เป็นแบบนี้ตลอดจนเริ่มรู้สึกกลัว แต่มันหัวเราะแล้วบอกอย่ากลัวมัน มันไม่คิดจะฆ่าใครหรอก ยกเว้นตัวเอง
อยู่มาวันนึง พอกลับมานอนที่บ้าน มันเดินมาบอกว่า ทนไม่ไหวแล้ว จะฆ่าตัวตายเร็วๆนี้แล้วนะ แต่ไม่รู้จะฆ่าวิธีไหนที่ตายแล้วศพไม่ทุเรศดี ช่วยคิดหน่อย ห้ามบอกคนอื่นด้วย
เป็นพวกมึง พวกมึงจะบอกคนในบ้านไหม(แต่มันมีปัญหาอยู่กับคนในบ้านนี่สิ) หรือจะเก็บเป็นความลับไว้ หรือจะช่วยคิดแผนการเหี้ยๆของมัน ในหัวกูมีแต่ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เอาตรงๆว่าตกใจมาก ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงก็ได้แต่บอกมันไปว่าใจเย็นๆ กลับไปคิดดีๆ
>>983 เป็นกู กูจะเก็บเป็นความลับเอาไว้นะมึง เหมือนมึงทะเลาะกับเพื่อนแล้วเพื่อนเอามึงไปพูดให้คนที่ทะเลาะด้วยฟังอะ เป็นกูกูก็ไม่โอเค
เออมึง ขอถามบ้างดิ กูเป็นคนที่แบบ ถ้าโดนดุก็จะกลัวจนแทบร้องไห้แล้ว บางทีไม่มีคำด่ากูก็กลัว กูทำไงดีอะ ไม่ก็ตอบสั้นๆแค่ เหอะหรือช่างมันเถอะ ไรงี้กูก็แพนิคแล้ว
>>984 ขอบคุณมึง ตอนนี้จะเก็บไว้เงียบๆก่อน
>>985 ขอบคุณเพื่อนโม่ง แต่กลัวบอกคนในบ้านแล้วพวกนั้นจะเรียกมันมาคุย แล้วมันจะคลั่งว่ะ แม่วต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนเฮฮาปกติดี ลับหลังเวลาคุยกับกูในห้องทำตัวเหมือนคนขี้ระแวงตลอดเวลา มองซ้ายขวา เอาเล็บจิกนิ้ว บางวันร้องไห้ บางวันแพนิคจนเหงื่อแตกเลือดกำเดาไหล จนกูไม่รู้จะช่วยอะไรมันดีนอกจากปลอบ แถมมันยังบอกว่าถ้ากูช่วยคิดแผนหรือเอาจม.ลาตายให้คนอื่นในบ้านมันจะรู้สึกขอบคุณกูและดีใจมากที่ทำให้มันหลุดพ้นจากวงจรเหี้ยๆ แต่มันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาของมัน ขอเวลาเตรียมการก่อน แค่นี้กูก็ใจเสียแล้ว
พาไปหาจิตแพทย์มั้ยมึง คือมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาในบ้านหรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้สภาพจิตใจน้องมึงดีขึ้นอ่ะ
>>986 พาไปหาจิตแพทย์ ถ้ากลัวคนเห็นในโรงบาบใส่ฮู้ดไปก็ได้ ส่วนเรื่องปัญหาในครอบครัว อันนี้มันยาก ต้องใช้เวลา ความร่วมมือ ความตั้งใจของทุกฝ่าย บางทีปัญหามันลึกลับซับซ้อนลงไปตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้ที่ควรทำคือช่วยให้เค้าพึ่งพาตัวเอง ยืนหยัดด้วยตัวเอง สามารถจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกและความเครียดที่เกิดขึ้นให้ได้ก่อน ก้าวแรกคือพาไปหาจิตแพทย์ ส่วนเรื่องปัญหาครอบครัวหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
ไม่มีจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตว่ะ กูอยากทำนู่นทำนี่ ซื้อของอะไรงี้นะ แต่พอถึงช่วงนึงกูก็ไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว แล้วกูก็มาสับสนว่ากูใช้ชีวิตมาทำไมวะแล้วกูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปนานยังไงกูก็ตาย กูไม่เข้าใจเลย สับสนมากๆ
ไปผิดมู้มา เวร
กุขอระบายบ้างได้ไหม กุเพิ่งเข้าโม่งครั้งแรกๆถ้าผิดถูกอะไรก็ขอโทษนะ
ช่วงนี้กุโคตรรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิต กุรู้สึกเหนื่อย กุอยากนอนเฉยๆ นอนแบบนอน ไม่หายใจไปเลย กุเริ่มคิดเรื่องฆ่าตัวตาย คือมันหลายรอบมากแล้วจริง ๆ กุเคยกินยาพาราแกปวดหัวไปเม็ดนึงแล้วก็นั่งมองซองยา สมองก็บลิ๊งเลยว่ากินไปเลยเอาให้ตาย สิบยี่สิบเม็ดไปเลย ตอนนี้มึงอยู่ห้องคนเดียว ไม่มีใครมาช่วยมึงอยู่แล้ว แต่กุเหมือนคุมสติตัวเองได้ก่อน แล้วกุก็รู้สึกแย่ที่กุคิดอะไรแบบนั้น แต่อีกใจก็รู้สึกดีใจมากๆที่กุเริ่มคิดจะตายแบบไม่ต้องสนใจอะไรอีกแล้ว อยากตายๆไปซะ ช่วงนี้ อยู่เฉยๆอยู่คนเดียวกุก็ร้องไห้ กุโดดเดี่ยวกุรู้สึกไม่มีใคร แต่จริงๆกุก็รู้แหละว่ามี ถึงจะไม่กี่คนก็เถอะ พื้นฐานกุเป็นคนคิดมาก กุไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาใคร ระบายใคร กุกลัวเขาคิดมาก กุกลัวเขาหนักใจ กลัวเขาต้องรับรู้เรื่องที่เขาไม่ได้อยากรู้ มากสุดกลัวเขามองกุเป็นแค่ตัวปัญหา แต่กุคิดว่าถ้าเป็นที่นี่ก็คงระบายได้ แต่ถ้าไม่ได้กุก้ต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะ กุรู้สึกตัวเองโคตรไร้ค่า กุรู้สึกว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย กุตั้งใจสอบทุนกุก้ไม่ได้ทุน ตอนนี้ถึงจะได้เรียนคณะที่หวังก้เถอะ ตอนเข้ามาเรียนก็มีความสุขดี หลังๆกุเริ่มคิดแล้วว่ากุมีความสุขจริงๆเหรอวะ กุเหมือนเป็นขยะ มีอยู่ครั้งนึงที่กุเคยถูกคนที่กุรักมาก ๆ ใส่ใจมาก ๆ พูดใส่ว่า มิน่าล่ะ มึงเป็นแบบนี้ไงเขาถึงเกลียดมึงกันหมด วินาทีนั้นกุเหมือนโลกสลาย กุมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเกลียดกุกันจริง ๆ เหรอ กุควรจะตายไหม ถึงมันจะเป็นประโยคคำพูดเมื่อหลายเดือนมาแล้วก้เหอะ แต่พอโดนพูดประโยคนั้นใส่กุก็ใช้ชีวิตโดยที่คิดว่าทุกคนเกลียดกุ ทุกคนคงมองกุเป็นแค่ตัวอะไรซักอย่าง กุไม่มีความสุขเลย กุเครียดอยู่แบบนั้นสี่เดือนเต็ม ๆ จนพักหลัง ๆ เริ่มโอเคขึ้น แต่ตอนนี้กุก็กลับมาไม่โอเคเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่น้องคนรอบตัวกุเขาเหมือนไม่ใส่ใจกุ เขาเอาความรู้สึกกุมาล้อเล่น กุมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ กุรักพวกเขามาก ๆ เลยแต่เขาไม่เห็นค่ากุเลยสักนิดเดียว หรือกุไม่มีค่าจริง ๆ ตอนนี้กุไม่อยากทำอะไรแล้ว กุรู้ว่าตัวเองกำลังแย่หรือไม่กุก้อาจจะคิดมากไปเองว่ากุกำลังแย่ เดิมทีกุก้ขี้คิดมากอยู่แล้ว กุอยากไปหาจิตแพทย์ แต่กุกลัวเรื่องค่ารักษา อีกอย่างกุก้คิดๆอยู่ว่ากุคงเป็นภาระให้ครอบครัว ถ้าจะเป็นอย่างนั้นกุก้ควรจะตายไปเลยดีกว่าให้พวกเขาเสียเงินรักษากุ แถมช่วงนี้กุเริ่มมีปัญหาสุขภาพเยอะ กุไม่ไปรักษา ไม่อยากเป็นตัวถ่วง กุอยากหาย ๆ ไป อยากอยู่คนเดียว ที่ไหนก็ได้ ตายไปอยู่คนเดียวก็ได้ ยังไงกุก็เหมือนอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิตแล้ว
มาระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณนะที่ให้พื้นที่ แต่ถ้าผิดที่หรืออะไรก็ขอโทษอีกรอบนะ มันอาจจะยาวไปหน่อย ขอโทษนะ ไม่ต้องอ่านก็ได้ มองว่าเป็นข้อความยึกยืออะไรสักอย่างก็พอ ขอบคุณมาก ๆ กุพูดที่ไหนไม่ได้เลย จริงๆกุจะระบายลงสมุดก็ได้แต่กุแค่อยากให้มีคนรับฟังมีคนเห็นกุสักครั้ง แต่มึงไม่ต้องสนใจก็ได้ แค่ได้โพสลงกุก้รู้สึกว่าตัวเองมีคนรับฟังแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนึง
อีกรอบนึง ถ้าผิดพลาดหรือผิดที่อะไรก็ขอโทษด้วยนะ
>>991 กุอ่ะอยู่ในสภาวะเดียวกะมึงเลย จริงๆที่เข้ามาก็กะจะมาระบายจนเห็นของมึงก่อน ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามีคนที่รู้สึกแบบกุในตอนนี้ด้วย
บางทีกุก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่คิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้ได้ไง จริงๆแม่งก็สะสมมานานแล้วล่ะ กูอ่ะนะ เมื่อสมัยเด็กก็โดนรังแก เรียนก็ไม่เก่ง ต่อม.ปลายก็ไม่ได้ก็ทำให้ทุกคนผิดหวังอยู่เนื่องๆ แต่พอได้มาเรียนด้านศิลปะก็รู้สึกว่าถึงกูจะไม่เก่งแต่ถ้ากูพยายามกูก็จะเทียบเท่าคนอื่นได้เหมือนกันกูจะไม่ยอมถูกกระทำแล้ว กูก็พยายามมาตลอดนะจนเรียนจบ เจอเรื่องเหี้ยๆสมัยเรียนมาก็เยอะมุมมองกูหลายอย่างเปลี่ยนไปมากมีแค่เรื่องความเชื่อที่ว่ากูทำสำเร็จได้ถ้ากูพยายามเนี่ยแหละที่ไม่เปลี่ยน กูเชื่อมั่นในศักยภาพตัวเองมากๆ กล้าที่จะเรียนรู้ กล้าลอง แต่พอทำงานที่นึงปุ๊ปทุกสิ่งแม่งพังหมดเลยว่ะ ความเชื่อในการพยายามที่หล่อเลี้ยงกูให้ต่อสู้มาตลอดแม่งถูกทำลายไปหมดเลย
ตอนนี้กูรู้สึกอับจนหนทาง กูสับสน กูไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไรหรืออยู่ทำไม จุดยืนของกูมันพังไปแล้วอ่ะมึง ตอนนี้ถึงจะพยายามต่อสู้กับอะไรแต่ข้างในมันก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่การทำงานไม่กี่เดือนจะสามารถทำลายความจุดยืนที่แข็งแรงมาเป็นสิบปีได้ คงเป็นเพราะกูแพ้มามากมั้งกูเลยเชื่อในตัวเองไม่ไหวแล้ว มันทำให้กูนึกถึงเรื่องวันเก่าๆว่ากูแพ้มาตลอด ว่ากูเนี่ยเกิดมาเพื่อแพ้เลยรึเปล่า
บางทีกูก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆสงสัยว่าตัวเองเริ่มป่วยจริงๆแล้วรึเปล่า กูรู้สึกช่างแม่งกับทุกอย่างแล้วอ่ะ เหมือนกับว่าจะเป็นเหี้ยอะไรก็เป็นไปเหอะ บางทีก็กลัวนะว่าตัวเองเนี่ยอาจจะได้ตายก่อน 30 รึเปล่า กูจะถึงกับฆ่าตัวตายรึเปล่า ปีนี้แม่งกูร้องไห้ไม่หยุดเลย
>>994 ชีวิตช่วงเรียนนี่เหมือนกันมาก ไม่มีใครชนะตลอดเวลาหรอก อาจจะมีแต่ก็ช่างหัวมัน เราก็ค่อนข้างแพ้บ่อยนะ เคยยืนอยู่ตรงจุดนั้น ที่สับสน ไม่รู้จะทำอะไร อันนี้คงต้องให้เวลาตัวเอง เอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่ไม่โอเคก่อนถ้าทำได้ แล้วก็ถ้ารู้สึกว่าตัวเองแปลกไปจากปกติมากเกินไปก็ไปหาหมอ หรือไม่ต้องรอ ไปหาเลยก็ได้
>>991 เลิกขอโทษอันดับแรก ถึงจะดูเหมือนว่าโลกทั้งใบปฏิเสธแก แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แกไม่ได้ผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ แกไม่ได้ผิดอะไรที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งจนถึงตอนนี้และต่อไป ถ้าอยากเล่าให้ใครสักคนฟังแต่ไม่อยากให้หนักใจ ลองบอกเค้าไปว่า แกช่วยฟังหน่อย แต่ไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังอย่างเดียว เราจัดการของเราเองได้ แค่ตอนนี้เหนื่อย ไม่ไหว อยากระบาย อะไรประมาณนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายจิตแพทย์ในรพ.รัฐ +ค่ายา ไม่น่าเกิน 200 อย่าง + ถ้าพบนักจิตอีกกรวมกันอย่างมากก็ไม่เกิน 400 เอ้า เอาเป็นว่ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหว ไปหาหมอเลย
>>994 นี่กุ991นะ กอดนะมึง กุว่าไม่ต้องสนเรื่องแพ้ชนะแล้วก็ได้ มึงอยู่แบบที่มึงพอใจ ใช้ชีวิตแบบช่างแม่งดีกว่า กุรู้ว่าถ้าจะเป็นอย่างนั้นมันยาก กุเองพยายามช่างแม่งกุยังทำไม่ได้ แต่กุอยากให้มึงทำ ถ้ามึงทำได้มึงจะมีความสุข พยายามไปด้วยกันนะมึง ใครไม่อยู่กับมึง กุจะอยู่กับมึงเอง กุเองเข้าเรียนสายศิลปะเหมือนกันขนาดแค่เรียนยังรู้สึกแย่กับอะไรหลายๆอย่าง ชีวิตทำงานมันคงหนักกว่านี้ รู้สึกไม่สบายใจอะไรก็ระบายมาเถอะ หลายคนรอรับฟังมึงอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครไร้ค่าหรอก ทุกคนเปล่งประกายในแบบของตัวเอง ถ้ามองตัวเองเป็นยังไงมึงก็จะเป็นอย่างนั้นนะ มึงต้องมั่นใจอีกครั้งนึง กุปลอบมึง แล้วก้ปลอบตัวเองด้วย กุไม่รู้ว่ากุพูดอะไรผิดพลาดไปไหม ถ้ากุพูดแล้วมันรู้สึกแย่ลงกุขอโทษนะ กุไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าคำแนะนำกุมีประโยชน์ไหม มึงอย่าตายเลย กุอยากให้มึงอยู่ กุไม่รู้ว่าชีวิตทำงานเป็นยังไง แต่กุอยากบอกว่าถ้าเปลี่ยนที่ทำงานได้ มึงเปลี่ยนดีกว่าไหม ถ้าอยู่แล้วแย่กุว่าหาที่ใหม่ดีกว่านะ หรือลองพักบ้าง ทำสิ่งที่ชอบเงียบๆคนเดียว เที่ยวคนเดียว หาอะไรทำสงบๆดู
>>996 นี่เรา991 นะ กุจะลองดูนะ แต่ประเด็นคือแม่กุเขามองว่าคนเข้าพบจิตแพทย์คือคนบ้า กุกลัวจุดนี้นิดหน่อย เลยอาจจะอยากไปพบแบบเงียบๆแทน
>>997 นี่เรา 991 นะ ขอบคุณนะ กุว่าจะลองไปเองดูสักครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณมากจริง ๆ กุอยากพูดระบายกะเพื่อนบ้าง แต่กุกลัวได้รับปฏิกิริยาแย่ๆกลับมา กุว่าถ้าเป็นยังไงกุก้ไม่ควรพูดตั้งแต่แรก ที่กุไม่กล้าปรึกษากับใครเพราะกุเคยมีเรื่องฝังใจด้วยแหละ คือกุเคยถูกญาติลวนลามแล้วพอกุไปบอกพ่อแม่แล้วเขาไม่เชื่อกุ ปกป้องญาติกุอะ คือญาติกุคนนั้นเขาอายุน้อยกว่ากุด้วยไง เขาก็เลยมองว่าทำไปเพราะยังเด็ก ส่วนกุอะโตแล้ว ต้องไม่ถือสาน้อง กุเลยรู้สึกว่าทุกคนบนโลกนี้คงไม่เชื่อกุหรอก ขนาดพ่อแม่กุยังไม่เชื่อกุเลย กุก้อยากให้เขาปกป้องกุบ้าง กุก้คนนะ กุมีความรู้สึก ทุกวันนี้กุก้ได้แต่ปกป้องตัวเองเอา จนกระทั่งวันที่กุพร้อมเปิดใจกุก้เลยบอกเพื่อนในกลุ่มในม.เรื่องที่กุกลัวผู้ชาย พวกเขาก็มองเหมือนกุประหลาดแล้วก็ไม่เชื่อกุก้ปิดตัวเองอีกรอบนึงทั้งๆที่กุอุส่าเปิดใจ จนตอนนี้คงไม่ไหวละ กุอยากได้คนช่วย กุก้คิดว่าไปพบจิตแพทย์น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาคงจะเป็นคนที่พร้อมช่วยมากที่สุดแล้วแหละ ยังไงก้ขอบคุณมากนะมึง แต่กุเคยหาๆดูเหมือนเขาบอกว่าคิวรอมันจะนานมากใช่ปะ
>>994 เออมึง กุพูดกุมึงกะมึงได้รึเปล่า ถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยนะ คือดูๆแล้วอายุเราก็ห่างกันด้วย ขอโทษนะ
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.