Fanboi Channel

>>65 โอเค ขอบใจมาก สรุปไอ้การไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองไม่ชอบได้ดีคืออิจฉาใช่มะ กูเจอสถานการณ์ที่มีไอ้ความรู้สึกนี้บ่อยๆเลยสงสัยเพราะไอ้คนที่ด่าชอบบอกว่าตัวเองไม่ได้อิจฉา

>>61 กูว่าคำว่าถึงขั้นฆ่าคนได้ มันน่าจะมีเยอะมากนะเว่ย กูคนนึงแหละอยากลองฆ่าคน แต่ไม่ทำเพราะมีสมองและสติ แรงผลักดันให้ลงมือจริงน้อย ถ้าทำจริงได้ไม่คุ้มเสีย อันนี้กูพูดจากใจและจริงจังนะ 555 กูโตแล้วและค่อนข้างมีภาพลักษณ์ในชีวิตจริงดูดี เป็นคนหน้าที่การงานดี มาจากครอบครัวฐานะดี พ่อแม่สอนมาดี ไม่ลำบากในชีวิต แต่กูอยากฆ่าคนด้วยรสนิยมส่วนตัวและแรงผลักดันภายในบางอย่างที่มีมานานและไม่มีสาเหตุ อยากทำมาตลอด ใช้คำว่าถ้ากูมีโอกาสที่ฆ่าคนแล้วไม่เสี่ยงโดนตำรวจจับได้กูทำแน่ๆ ถ้ามองในแง่ความเป็นจริงคือสมมติว่ากูโดนฉุดแล้วกูหาโอกาสได้กูจะฆ่าโจรแน่ๆต่อให้มันลงมือน้อยแค่ไหนก็ตามไม่ใช่เพราะอะไรอื่นๆนอกจากคำว่ากูอยากทำ หรืออย่างที่คอมเมนท์ก่อนๆบอกแหละว่า ถ้ากูเกิดยุคสมัยก่อนที่ลงมือแล้วโอกาสรอดเยอะกว่ากูคงทำแน่ๆ

สรุปที่อธิบายมา กูคิดว่าบางกรณีมันเป็นแค่แรงผลักดันและความต้องการภายในที่มีมาแต่เกิดว่ะ เช่นกู

พูดถึงประเด็นอิจฉา กูอิจฉาแฟนกูแปลกมะ

ความรู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใครทั้งที่อยู่กับเพื่อนนี่มันจัดการยังไงวะ บางทีแม้แต่ตอนอยู่กับครอบครัวก็เป็น แย่ว่ะ
ชอบรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าไม่มีความสำคัญพอให้ใครมาใส่ใจ มีเพื่อนดีแค่ไหนก็รู้สึกว่ามีช่องว่างระหว่างกันอยู่
บางทีก็คิดมากไปเรื่อยแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ รู้สึกเหนื่อยใจจนอยากจะหลับไปแล้วไม่ตื่น เคยคิดสั้นแต่กลัวเจ็บเลยไม่กล้า แต่มันหลายครั้งละ

เพื่อนโม่งกูมาขอคำปรึกษา คือกูไม่อยากตาย แต่กูรู้สึกว่ากูต้องฆ่าตัวตาย กูรู้สึกชีวิตกูดีมาก มีเหี้ยแค่อดีต ถึงปัจจุบันจะดีแล้วแต่กูรู้สึกว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปยกเว้นกู กูยังติดอยู่ในอดีตที่เหี้ย กูยังเป็นคนเดิม ในขณะที่ทุกคนเปลี่ยนไป เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น รักตัวเองมากขึ้น มีความสุขมากขึ้น แต่กูรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นเหมือนเดิมในขณะที่คนอื่นเปลี่ยนไป กูยิ้ม กูสนุกกับปัจจุบันที่ดี แต่กูยังเรียกร้องให้คนอื่นเข้าใจกูทั้งๆที่ไม่มีอะไรต้องทำแบบนั้นแล้ว กูรู้สึกว่ากูต้องตายภายในวันที่กูกำหนดไว้แล้ว กูมีเพื่อนที่ดี มีพ่อแม่ที่รักและเอาใจใส่มาก มีพี่ที่คอยช่วยเหลือ กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูเหมือนโดนหลอกหลอนให้คิดแต่จะเรียกร้องตลอด ทำไมกูหยุดมันไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึงจิตแพทย์หรือโทรสายด่วนสุขภาพจิต แม่กูพูดว่า ดีแล้วที่ไม่ได้พาไป ไม่งั้นแย่กว่านี้อีก กูไม่ได้ต้องการคนระบาย กูต้องการใครก็ได้มาหยุดกูที กูบอกครอบครัวกูไม่ได้ กูบอกเพื่อนไม่ได้ ถ้าเพื่อนรู้พ่อแม่ก็รู้ กูไม่อยากให้คนรู้จักกูเป็นคนหยุดกู กูต้องการคนที่ไม่มีส่วนร่วมในชีวิตกู
กูพูดยาวเกินไปแล้ว กูขอโทษ

>>71 กูเหมือนจะเข้าใจมึง กูเป็นคนที่หาความสุขจากปัจจุบันไม่ได้ กูยังคงติดอยู่ในอดีตที่ทำให้ใจกูร้าว แต่คนอื่นเขาปล่อยวางแล้วก็ก้าวต่อกันไปหมดแล้ว กูรู้สึกเหนื่อยที่ต้องทำตัวปกติ เพราะในใจกูมันร้าวไปแล้วจริงๆ กูไม่เคยคิดว่าอยากตายนะ แต่กูก็รู้สึกเหนื่อยมาก ในการเอาแต่จมอยู่ในอดีตแบบนั้น มึงยังดีที่สุขกับปัจจุบันได้นะ อยู่ต่อเถอะ อย่าเพิ่งตายเลย
>>70 กูว่ากูเข้าใจมึง เพราะกูก็เป็น เวลาคนสนใจกู กูก็จะมีความสุข แต่พอไม่มีใครคุย กูก็เฟลจนแทบจะอยากหนีไปไกลๆ กูรู้สึกมันแม่งโคตรไร้สาระ ทำไมกูต้องเอาตัวเองไปผูกกับคนอื่นด้วยวะ ทำไมต้องสนใจในความสัมพันธ์อะไรขนาดนั้น แต่สุดท้ายกูเองก็ทำใจเฉยๆไม่ได้ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรทำก็เถอะ บางทีกูก็สงสัยว่ากูกำลังเรียกร้องอะไรกัน? แต่กูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะขาดความองอุ่นขนาดนั้น แต่กูก็เหมือนมึงและอีกหลายๆคน กูหยุดคิดไม่ได้ เพราะงั้นกูคงไม่บอกให้มึงปล่อยวาง เพราะกูเองก็ทำไม่ได้ แต่ให้มึงมีเกียรติในตัวมึงเองหน่อย ไม่มีใครไร้ค่าหรือไม่มีความสำคัญหรอก

>>71 เล่ามาเถอะมึง พวกกูรอฟังอยู่

>>73 กุอ่านผิดๆ
มึงต้องเข้มเเข็ง ลืมอดีต มึงลองเล่าไหมล่ะ อดีตมึงเคยเกิดอะไรขึ้น จะได้คลายภาระลง

กูเบื่ออาการทางจิตของกูว่ะ บำบัดก็แล้ว แต่กูเป็นเยอะอ่ะ ทั้ง ประสาทหวาดระแวง ไบโพล่า โรคซึมเศร้า เกินเยียวยา กูไม่ชอบเวลาตัวเองนอนไม่หลับหูแว่วเห็นภาพหลอน อยู่คนเดียวไม่ได้ แต่สิ่งที่กูเจอในอดีตมันก็ค่อนข้างเลวร้ายจนทำให้กูเป็นเอามากขนาดนี้ กูไม่อยากกินยาแล้วเพื่อนโม่ง กูรู้สึกว่ายิ่งกินมันยิ่งทำให้กูเอ๋อ หลอน มันเลวร้าย แต่ไม่กินก็นอนไม่หลับ กูควรจะทำยังไงดี

กูเบื่อชีวิตตัวเองมากเลยว่ะ เหนื่อยมาก ทำทุกอย่างเพราะกลัวว่าอนาคตตัวเองจะแย่ เครียดแต่หาที่ระบายไม่ได้ เรียนหนักกลับบ้านไกลๆเป็นชั่วโมง บ้านก็อยู่คนเดียวตลอด พ่อกูไม่เคยสนใจหรอก ไม่เคยดูแลกู ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครให้กูเป็นที่พึ่งได้เลย กูเหนื่อยแล้วกับการต้องมาทำตามความคาดหวังของใครหลายๆคน กูอยากเข้ามหาลัย A แต่พ่อแม่ญาติพี่น้องกูจะให้เข้ามหาลัย B รู้ว่ามหาลัยมันก็มีชื่อเสียง แต่กูขอทำตามฝันตัวเองบ้างไม่ได้เหรอ กูก็อุตส่าห์สอบเข้าโรงเรียนดังๆให้ภูมิใจได้แล้วไงยังไม่พออีกเหรอ กูเบื่อ ไม่เคยคิดจะคอยอยู่ข้างๆกู เหมือนตัวคนเดียว กูสู้อยู่คนเดียว หงุดหงิด โมโห อารมณ์เสียง่ายมาก พอโมโหมากๆก็ร้องไห้ อยากร้องไห้เสียงดังๆเลย ให้พ่อได้ยิน ได้รู้บ้างว่าลูกสาวพ่อรู้สึกยังไง

กู >>71
>>76 กูนึกว่ากูละเมอมาพิมพ์ สวัสดีร่างแยกของกู ที่มึงเล่านั่นอดีตกูเลย เดินทางไปกลับวันละ 4 ชม. เป็นแบบนี้ตั้งแต่กูอยู่อนุบาลยันป.6 กูรู้ว่าแม่กูเหนื่อย พอขึ้นม.ต้นชีวิตกูเริ่มดีขึ้นเพราะโรงเรียนกูมีนโยบายไม่ให้เด็กพึ่งผู้ปกครองมาก กูเลยเป็นอิสระจากพ่อที่คอยเสี้ยมกูให้เป็นคนห่วย คอยเสี้ยมให้กูเห็นแก่ตัว ให้กูมองเพื่อนเป็นศัตรู มองผู้ใหญ่ให้เป็นการเมือง แบ่งสีแบ่งเชื้อชาติ เด็กมันยังไม่จำเป็นไม่ใช่หรอว่ะ
แต่พอขึ้นม.ปลาย แม่กูเป็นมะเร็งปากมดลูก มันติดต่อทางเพศสัมพันธ์ กูไม่ขยายความนะมึงไปคิดต่อเองว่ามันติดมาจากไหน ถ้าแม่กูบอกว่าแม่มีพ่อแค่คนเดียว
กูโดนแม่เสี้ยมให้เกลียดพ่อ เกลียดญาติพ่อ อย่าเชื่อใจใครยกเว้นแม่ พี่กูไปเรียนตปท.ตอนกูขึ้นม.ปลายพอดี กูต้องรับการเสี้ยมจากทั้งพ่อและแม่คนเดียว แต่สุดท้ายยังไง แม่กูเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น รักตัวเองมากขึ้น มีความสุขมากขึ้น แล้วกูละ กูเหมือนทหารเด็กที่เลี้ยงมาใช้ในสงคราม พอจบสงครามกูโดนปล่อยทิ้งทั้งๆที่กูถูกสั่งสอนทัศนคติในการรบมาแล้ว ที่เหี้ยกว่านั้นคืออยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องนอนเดียวกัน กูสมควรไม่เชื่อทั้งพ่อและแม่ แต่กูอยากเป็นเด็กดีไง กูอยากได้รับความถูกใจจากคนอื่น กูกลายเป็นคนมีความสุขเวลาคนอื่นทุกข์ แต่กูก็ทุกข์เวลาคนอื่นทุกข์เช่นกัน กูเสียใจจนร้องไห้และหัวเราะเพราะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบันเทิงไปพร้อมกัน กูหาความสุขของกูไม่เจอ

>>75 มึงลองอ่านวิธีถอนยายัง ถ้าเป็นตามที่มึงว่ามันคงหักดิบไม่ได้

>>74 ตรงแม่กูเหนื่อย กูพิมพ์ขาด กูจะพิมพ์ว่า กูรุ้ว่าแม่กูเหนื่อยเพราะทำงานคนเดียว กูไม่สามารโทษแม่กูได้ แต่กูก็รู้สึกว่ากูเห็นแก่ตัวที่คิดว่าได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง กูเป็นเด็กแบบนี้ไปแล้ว

กูไม่ชอบให้คนมาสกินชิฟอ่ะ ไม่ชอบให้คนอื่นมาจับตัวนอกเหนือจากคนในครอบครัว มันขนลุกแปลกๆส่วนนึง กลัวเขาได้กลิ่นไม่พึงประสงค์จากตัวกูด้วยส่วนนึง 555555 แล้วก็ไม่ชอบกินน้ำหลอดเดียว แก้วเดียว หรือกินอะไรใช้ภาชนะเดียวกับชาวบ้าน กูไม่ชอบมากๆ มันขยะแขยงอ่ะ แต่ก็ไม่กล้าพูดไปตรงๆหรอก พูดห้ามอ้อมๆ ซึ่งก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง เวลาเพื่อนมาดูดน้ำหลอดเดียวกะกูหรือกินอาหารช้อนเดียวกันนี่กูแทบอยากกรีดร้อง มันแปลกมั้ยวะ

ไม่แปลกมั้ง กูก็ไม่ชอบสกินชิฟกับครอบครัวก็ไม่ชอบ กินน้ำหลอดเดียว แก้วเดียว นี่กุก็เป็นถ้ามึงแดกกูก็เช็ดล้างหลอดต่อไม่ก็เปลี่ยนอันใหม่เลย
ขนมบางอันเพื่อนกัดไปคำกุก้ยกที่เหลือให้เลยกับครอบครัวกุก็เปน ไม่อยากกินต่อ

>>81 กุอะไม่ชอบสกินชิพกับครอบครัว แต่กับเพื่อนสนิทอะได้ แปลกมะ 55555 กินของร่วมกันก็เหมือนกัน

มันคงเป็นเรื่องของสุขอนามัย มึงไม่ชอบเพราะมึงรู้ว่าใครดูแลขนาดไหนไง

>>80 สกินชิพนี่เฉยๆ แต่กูถือเรื่องหลอดน้ำเดียวกันมากแต่ไม่แสดงออกให้เพื่อนเห็น คือถ้าใครมาขอกินน้ำแล้วใช้หลอดเดียวกันหรืออมปากขวดน้ำกูนี่ จะไม่แสดงอาการอะไร แต่ไม่ดื่มน้ำขวดนั้นอีกเลยว่ะ ไม่ได้ขยะแขยงนะ แต่กลัวเป็นไวรัสตับอักเสบบี แต่ถ้าคนในครอบครัว หรือแฟนงี้จะกินต่อได้ เพราะรู้ผลตรวจสุขภาพมันมาก่อนแล้ว 5555555

ผิดกระทู้ก็ขอโทษ
ตอนนี้กูเฟล กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก กูเป็นแค่เฟืองตัวเล็กๆในสังคม ไม่มีใครสน ไม่มีใครต้องการ
ในที่ทำงานกูก็ไม่สนิทกับใคร ยิ่งเห็นข่าวคนพิการทำนั่นนี่แล้วมีคนชมกูยิ่งเฟล กูคงมีค่าต่ำกว่านั้น
กูอยากไปหาหมอ ถ้าพ่อกูไม่ป่วยเรื่องโรคสมองนอนโรงพยาบาลอยู่ ตอนนี้ค่าใช้จ่ายในบ้านกูเยอะเกินจะแบกไหว
แค่นี้ก็ต้องกู้หนี้หลายเจ้าแล้ว กูไม่อยากติดลบเพิ่ม ตอนนี้กูเครียดมาก ปีใหม่ก็คงมีแต่เจ้าหนี้โทรมาทวงฉลอง
กูพยายามกัดฟันสู้ แต่กูท้อ กูเหนื่อย กูเฟล เพื่อนกูก็มีภาระของตัวเอง กูไม่ได้สนิทกันมากด้วย คนนึงก็เลิกคบกันไปเพราะกูโง่เอง
กูคงจะมีกำลังใจกว่านี้ ถ้ามีใครสักคนยืนข้างๆคอยถามกูว่าเหนื่อยไหม คอยจับมือหรือกินข้าวเย็นกับกูบ้าง
ขนาดที่ทำงานกูยังนั่งกินคนเดียวในห้องเย็นเลยมึง กูไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ แต่กูคิดว่ากูตายไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ไม่ดีขึ้นเลวลง

85 ถึงเราจะไม่รู้จักกันแต่เราจะเป็นกำลังใจให้เธอนะ สักวันอาจจะเห็นทางออก อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป สู้ๆจ้า

>>86 กูเห็นมึงหลายมู้แล้ว ถ้าจะชี้คห.ไหน มึงใส่เครื่องหมาย >> หน้าตัวเลข ไม่ต้องวรรคด้วยสิวะ เขียนเลขอย่างเดียวมันไม่ขึ้นลิ้งค์

>>87 หรือกดเลข คห.ก็ได้ มันจะขึ้นให้อัตโนมัติ

กุรู้สึกว่าจะเป็นโรคจิตว่ะ คือมีอาการมือสั่น ใจสั่น มือชา รู้สึกหวิวๆเหมือนจะเป็นลม มีอาการพวกนี้หลังจากที่ได้รับโจทย์งานที่ไม่มีข้อมูลที่ชัดเจน แบบเป็นงานที่มีแต่ความกังวลว่าแบบนี้ใช่มั้ย แบบนั้นรึเปล่า กำหนดขอบเขตงานไม่ได้ว่ะ ลองเซิสดูเห็นเรียกว่าอาการแพนิค

ซึ่งสมัยก่อนไม่เป็นนะ ช่วงทำงานแรกๆก็ยังดีอยู่แต่พอทำงานมาได้ซักปีกว่าก็เริ่มมีอาการพวกนี้เกิดขึ้นมา เพื่อนร่วมงานที่คุมงานกูอีกทีชอบสั่งงานแบบ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่ชัดเจนอ่ะเป็นปีละ แล้วกุเครียดมากเพราะไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไง คือต้องทำงานให้ถูกใจแต่ไม่มีข้อมูลอะไรมากพอและกูกลัวความผิดพลาด หลังๆกูเป็นหนักจะเป็นลมไม่มีแรงเลยสัส เหมือนตื่นตกใจ กังวลตลอดเวลาเวลาจะส่งงานที่ใจนี่หวิวเลย แบบมีแต่ความกังวลว่าจะถูกใจมั้ย ใช่แบบนี้รึเปล่า กูกลัวว่ามันจะพัฒนาไปหนักกว่านี้เลยมาขอคำแนะนำทีว่ากูจะทำไงกับการทำงานแบบนี้ดี เพราะเค้าคงไม่เปลี่ยนวิธีการทำงานแน่นอนกูต้องปรับตัวเองกับการทำงานที่ไม่มีข้อมูลขัดเจน

>>84 เหมือนกุเลยมึง กุไม่ได้แหยงนะ ผู้ชายเหมือนกันไรงี้ ขนาดสนิทกันจริงๆกุยังผ่านเลย
ถ้าไม่ใช่แฟนกุไม่อยากเสี่ยงเท่าไหร่

>>90 แทรกนิด ตับ B ไม่ติดทางน้ำ นะ ติดแบบเดียวกะเอดส์คือ ทางเลือดกะไปเอากัน
ไอ้ที่ติดทางอาหารมันตับ A ป่ะวะ

>>84 ตอนเด็กๆ กูจำได้เลยมีเพื่อนพูดอะไรซักอย่างกับกูนี่ล่ะ แล้วน้ำลายกระเด็นมาโดนริมฝีปาก กูก็เนียนๆ ไม่พูดอะไรอีก พอไม่มีคนเอาสบู่ถู แอลกอฮอลเช็ดเลยสัส

กูอาจจะบ้าหรือแปลกหรือป่าวนะ
กูมีความคิดหนึ่งที่ว่า มองโลกในแง่ดี พอถึงเวลาจริงทุกอย่างจะเป็นร้าย แต่ถ้ามองโลกในแง่ร้าย ทุกอย่างจะกลายเป็นดี อารมณ์แบบถ้าคาดหวังสูงจะผิดหวังมาก มันเลยส่งผลให้ทุกเช้าเราจะคิดมาก เครียด เศร้า ปวดหัวปวดท้อง มองโลกในแง่ร้าย เพื่อให้ถึงเวลาจริงก็จะแบบ ไม่เห็นแย่อย่างที่คิดเลย ถ้าเกิดเรามองโลกในแง่ดี ถึงเวลาจริงทุกอย่างมันแย่ มันคือสิ่งที่เราพบเจอมา

เราควรที่จะไม่คิดอะไรเลยดีหรือป่าว คิดมากแม่งปวดหัว เกลียดตัวเองที่มีความคิดแบบนี้จริงๆ ทั้งๆที่อยากมองโลกในแง่ดีแท้ๆ แต่ทุกอย่างมันจะตรงกันข้ามกับที่คิดไว้อ่ะดิ -.-

>>93 เคยคิดแบบมึงตอนอายุน้อยๆกว่านี้ ทุกวันนี้กุช่างแม่งทุกอย่าง เอาที่ตัวเองสบายใจพอ

กูเป็นโรคซึมเศร้าต่อเนื่องมาสามปีละ อาการแย่ลงเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเป็นนีทแล้ว พอไม่ได้ทำงานอะไรๆก็ยิ่งแย่กว่าเดิม อยากเอามีดปักคอตัวเองจริงๆว่ะ

>>95 อย่าปักเลยทรมาน

>>93 กูมองโลกในแง่ดีเกินไป ใครๆก็บอกกูโลกสวย หน้าโง่ มึงชอบมั้ยเล่า มันจะโอเคก็ต่อเมื่อชีวิตมึงไม่มีปัญหาอะ ชีวิตจะแฮปปี้มาก มีความสุข แต่พอเจอปัญหาแล้วกูจะแย่กว่าชาวบ้านนิดหน่อย เพราะกูไม่เคยคิดล่วงหน้าว่าถ้ามันเกิดปัญหาขึ้นมากูจะแก้ไขยังไง ต้องไปคิดวิธีแก้ไขเอาเดี๋ยวนั้นเลย

>>95 ลองขอทำจิตบำบัดดูดิ

มึง กูโทรไป 1323 มา สายติดอย่างยาก พอติด เขาก็ฟังกุระบายนะ แต่ไม่ได้พูดไรกับกุเยอะ ท้ายๆมีประเมินว่าซึมเศร้ามั้ย แล้วจบท้ายว่า เป็นกำลังใจให้นะคะ สงสัยเพราะกุหาคำตอบด้วยตัวเองได้ แต่เขาไม่ได้เข้าใจว่ากุต้องการคน"คุย"กับกุเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่มาถามกุว่ากุจะจัดการตัวเองยังไง อ๋อ คุณหมอก้อเห็นด้วยนะ ดีนะที่เราจะทำ ลองทำดูนะ ก็ถือว่าดีขึ้นในระดับนึง ได้ร้องไห้ไป

กูสนิทกับพี่กูมากๆ อยู่ด้วยกันมานาน แต่เวลาเค้าด่า ด่าแรงเหมือนต่อยหน้า กูเข้าใจว่าเค้าหวังดี แต่ยัดความควายความโง่ให้กูอยู่ตลอด กูรู้ตัวว่ากูโง่ แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้บ่อย จำเป็นต้องด่ากูแรงขนาดนั้นมั้ย ไปๆมาๆ จากความเชื่อใจแม่งทำให้กูรู้สึกว่า กูอึดอัด กูผ่อนคลายไม่ได้ กูจะโดนทดสอบ กูห้ามพลาด กูไม่ได้อยากรู้สึกแบบนั้นกับเขาเลยว่ะ แล้วก็เฟล กูตัวคนเดียว เพื่อนหายหมด ไม่ได้ทำออพฟิศ ทำงานคนเดียวเลยไม่มีเพื่อนร่วมงาน ที่บ้านอย่าหวัง ประเมินอะไรต่ำๆ ให้กูมาแต่เด็กอยู่ละ ไม่เหมือนครอบครัว ทำให้กูก็ไม่ได้สนิทกับทางบ้าน สุดท้ายกูไม่มีเพื่อน ไม่มีคนที่กูคุยได้อย่างผ่อนคลาย เฮฮากันไป เลยรู้สึกโดดเดี่ยว ไร้ค่าสิ้นดี เคยเปิดอกคุยกับพี่เขาทีนึง ก็มีอ่อนให้กูนะ แต่ก็โดนประชดอีก กูบอกกูรู้สึกเหมือนโดนเหยียบ กูรู้เค้าหวังดี เค้าไม่อยากให้กูผิดพลาด แต่สุดท้ายก็โดนประชดว่า โดนเหยียบจริงๆ ดูมั้ยจะได้รู้ของจริงเป็นไง ลองหายไปดูสิ มึงอยู่ไม่ได้หรอก งั้นงี้ สรุปกูเลยไม่ได้พูดอีก กูไม่อยากรู้สึกให้ความสัมพันธ์มันอึดอัดเลยว่ะ แวะมาระบายกับเพื่อนโม่งละกัน

>>99 ปกติพวกที่โทรบำบัดเค้าจะสะท้อนมึงและให้มึงได้คิดเองอะ ถ้าจะ'คุย'จริงๆแนะนำให้ไปหาหมอหรือนักจิตแบบตัวๆเลย คุยกะเพื่อนก็แบบ มันก็หาเพื่อนที่จะคุยกับเราในทอปปิคดังกล่าวได้ดีๆยากนะมึง

อย่างตอนนี้กุฟังเรื่องมึงกุก็ช่วยไรไม่ได้เพราะไม่เข้าใจ ไม่เคยเจอ ได้แต่รับฟังอะ แต่คนที่คงจะเข้าใจแน่ๆก็คือหมอ นักจิต ดังนั้นถ้าไม่ลำบากมากลองไปหาเถอะนะมึงนะ กว่ากุจะทำใจไปหาได้ก็เกือบครึ่งปี

>>100 กุเล่าในนี้ก็เล่าหมดไม่ได้ว่ะเดี๋ยวโม่งแตก รายละเอียดมันลึกมาก ตั้งแต่สภาพที่บ้าน ตอนกูเป็นเด็ก โตมายังไง เจออะไรบ้าง กูก็คิดจะหาอยู่นะ แต่กูกลัวใจหมอไทยหรือนักจิตไทยเหลือเกิน เคยสมัครที่ขึ้นในเฟสที่ให้ปรึกษาออนไลน์ฟรีแต่เป็นของต่างประเทศกูก็ไม่กล้าเล่าอีก กลัวพิมพ์อังกฤษไม่รู้เรื่อง สุดท้ายกูก็ไม่ได้ไปหาจริงๆจังๆ สักที เดี๋ยวกูจะลองหาเอานะเพื่อนโม่ง มีที่ไหนแนะนำมั่งวะ

>>101 มึงระบายในนี้ก็ได้ กูอนุญาตให้โกหกได้ถ้ากลัวโม่งแตก ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เล่ามาให้หมด กูอยากฟัง ถ้าเป็นไปได้กูก็อยากให้คำแนะนำมึง และกูว่าโม่งอีกหลายคนก็เป็นเหมือนกูนะ

>>102 ปล กูเองสุขภาพจิตดีขึ้นเพราะโม่งนี่แหละ กูอยากให้มึงเป็นเหมือนกู

>>101 ของแบบนี้ต้องลองมึง มึงอยู่กทม.ปะ คือกุอะไปหาหมอที่รพ.รามา ลองเสิชเบอร์แล้วโทรไปนัดดู แต่แบบมึงต้องทำใจนะว่าอาจจะได้คิวเลทไปเดือนสองเดือนเลยเพราะมันเป็นรพ.รัฐ คนตรวจเยอะ แต่ค่าหมอค่ายามันถูก(กุก็เลือกที่นี่เพราะราคา)

มีคนเคยบอกกุว่าการคุยกะหมอ/นักจิต เหมือนเวลาไปตรวจภายในอะ ออกจากห้องตรวจมาหมอเขาก็ไม่มีภาพอวัยวะภายในคนไข้ติดออกมาหรอก มึงลองจดเก็บๆประเด็นไว้เผื่อตอนไปปรึกษาหมอแล้วเกิดนึกไม่ออกก็ดีนะ

หรือถ้าไปแล้วยังไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร ตอนกุไปแรกๆกุก็เล่าแต่อาการไม่ยอมเล่าสาเหตุเพราะอายหมอ ไปๆมาๆกุก็ค่อยๆพูดทีละเรื่องสองเรื่องอะ

ถ้ามึงยังสนใจคุยปรึกษากับกุ กุจะให้เมลโม่งไว้

>>102 ขอบใจมึงมาก กับโม่งอีกคนด้วย แค่มีคนพยายามจะเข้าใจกู ให้กูเล่าให้ฟังกูก็รู้สึกดีมากๆ ละว่ะ แต่มันยาวและเยอะมากมึง ไว้มีโอกาสกูจะเล่าแบบโกหกๆ ไปแล้วกัน
>>104 กุอยู่ กทม. สายด่วนก็แนะนำกูไปรามา เดี๋ยวกูหาเบอร์ละลองติดต่อดู กูอยากแบบคุยแบบตัวๆ มากกว่าว่ะน่าจะดีกว่า (กูไม่ค่อยว่าง) เดี๋ยวลองดูละกัน ขอบใจมึงมากที่เป็นห่วง

>>99-100 เคยโทรไปแล้วกูแอบคิดเหมือนกันว่าเค้าพวก coach ที่คอยถามคำถามเพื่อกระตุ้นให้เราคิดเอง
ไม่ได้มาแนวรับฟังคนบ่นเท่าไหร่ ซึ่งกูมีความรู้สึกว่าเค้าน่าจะมาแนวรับฟังมากกว่านี้หน่อย
ตอนกูโทรไปโดนยิงคำถามรัวๆใส่แล้วกูรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันรู้สึกเหมือนโดนสอบสวนแล้วคาดคั้นให้ตอบอ่ะนะ

>>105 เออ ถ้าไม่ค่อยว่างอะ มึงอาจจะต้องไปคลินิกนอกเวลาซึ่งมันจะชาร์จแพงกว่าในเวลานะ อย่างกุ กุเน้นสบายกระเป๋าก็ต้องยอมลาเรียนไปหาเดือนละครั้ง

>>106 มึงลองดูคลิปของสะมาริตันส์ เขาหลักการแนวๆนี้แหละ 5555555 เพราะสุดท้ายถ้าแก้ปัญหาไม่ไหวจริงๆก็ต้องพึ่งยาแล้วล่ะ เพราะว่ามันเป็นที่สารในสมองแล้ว มึงอาจจะคิดได้แต่ร่างกายมึงยังไม่ยอมรับ

>>99 เป้าหมายของการให้คำปรึกษาก็คือให้คนไข้หาคำตอบแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว แต่กูว่าที่เขาเอาแต่ยิงคำถามไม่ค่อยฟังมึงก็เพราะว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาหรือเปล่า เลยต้องรีบยิงคำถามรีบปิดเคส ถ้าปกติเขาจะฟังจนมึงเว้นช่วงไม่รู้จะพูดอะไรต่อนั่นแหละแล้วค่อยๆถาม แนะนำเหมือนคห.บนๆว่าไปเจอหมอตัวต่อตัวเถอะ คิดว่าเขาน่าจะมีเวลาให้มึงมากกว่านี้ แล้วกูสงสัยว่ามึงกลัวใจหมอไทยเรื่องอะไร คือเขาไม่เคยรู้จักมึงหรอกแต่ถ้ามึงได้ไปคุยจะรู้สึกว่าเขาเข้าใจมึงกว่าคนใกล้ชิดในชีวิตจริงอีก

ขอพื้นที่บ่นหน่อยนะ
เหนื่อยว่ะ แอบคิดอยู่ว่ามาถูกทางมั้ยวะ ตอนม.ปลายมีเหตุให้ดรอป1ปี จบม.6ก็ดรอปอีก1ปี เพราะอยากเข้าแพทย์ รวมดรอปไป2ปี เพื่อนจะขึ้นปี3กันละ กุยังไม่มีมหาลัยเรียน อีก 13 วันสอบ9วิชา (ตัวชี้เป็นชี้ตาย เพราะแพทย์ใช้ตรงนี้70%) ไอตอนอ่านหนังสือก็มั่นใจอยู่หรอก ทั้งอ่านทั้งทำโจทย์ แต่เดือนสุดท้าย มาเก็บข้อสอบแบบจับเวลา คือล่ม ทำได้ แต่ทำไม่ทัน.. เฟลสัส คะแนนได้พอๆกับปีที่แล้วเลย บางวิชาแย่กว่าอีก พอท้อก็ง่วง เบื่อ ลองนอนเต็มๆสักคืน อ่านหนังสือต่อก็ตาลาย รู้สึกอยากหลับๆไปเลย อยากโยนเรื่องสอบทิ้งแล้ว ไอความมั่นใจตอนแรกหายหมด เฮ้อ เซ็งว่ะ เริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วว่ะ กลัววันสอบจริงลนชิบหาย กุอยากเรียกความมั่นใจกลับคืน ทำไงดีวะ

>>101 กูเล่าเรื่องชีวิตทั้งหมดของกูในโม่งครบทุกพาร์ทอะ แต่แบ่งๆไว้เป็นช่วงเวลา 5555555
กูสิงมาหมดตั้งแต่ปัญหาในครอบครัว ปัญหาเรื่องเพื่อน ปัญหาหัวใจ ห้องkarma ไม่ได้เล่าทุกอย่างในวันเดียว มีหลายปัญหาที่ติดอยู่ในใจก็ทยอยมาขอคำปรึกษา ทยอยมาบ่นทีละอย่าง ทำตัวเป็นโม่งคนละคน ทุกวันนี่บ่นครบทุกพาร์ทแล้ว สบายใจ โม่งไม่แตกด้วย

>>111 ห้องกามานี่มึงไประบายอะไรวะ ถถถถถถถ
>>109 กูแค่ได้ยินหลายคนบอกว่าหมอไทย นักจิตไทย ไม่ดี ชอบไล่ไปกินยา เลยไม่รู้ว่าจะโอเคมั้ย แต่หลังๆ เห็นประชาสัมพันธ์กันว่าดีขึ้นว่าอะไรกันก็ต้องไปลองแหละ กุแค่ 50/50 ในตอนแรก

>>110 จบช้ามากๆมันก็ไม่ดีกับทั้งตัวมึงและสายตาคนรอบข้างว่ะ ยิ่งมึงทำได้ไม่ดีในตอนแรก วันจริงยังไงมึงก็ต้องเต็มที่ว่ะ คิดถึงวันเวลาที่เสียไปดู มึงทุ่มเทมาขนาดนี้แล้ว จะเอาความไม่มั่นใจทำให้มึงลนละเสียซ้ำๆอีกก็ไม่เวิร์คใช่ม่ะล่ะ ดึงความมั่นของมึงออกมาแล้วไฟท์เต็มที่ละกันเพื่อสิ่งที่มึงต้องการจริงๆ

>>110 ระวัง กูไม่ได้ทำให้ใจเสียนะ
แต่ถ้าจับเวลาแล้วมึงทำไม่ได้ดีเหมือนปกติ ก็มีโอกาสที่มึงจะมีปัญหาว่ะ
มึงควรจะจับเวลาทำซ้อมๆ มาล่วงหน้าหลายเดือนแล้ว
เอาเหอะ ขอให้โชคดี

>>113 เพื่อนกูทำแซท ตอนทำเองทำดีมากๆ พลาดมาตายตอนทำไม่ทัน แต่กูว่ามึงต้องไม่เครียด เครียดแล้วมันจะแพนิคเอา

>>110 เห็นด้วยกับ >>114 กูแพนิคสนามไหน สนามนั้นคะแนนกูชิบหายวายป่วงสัสๆ แต่พอไปแบบชิลๆ เสือกคะแนนดี มึงอย่าเครียดมากนะ อย่าลน ก่อนสอบอยู่กับเพื่อนที่มึงคุยแล้วสบายใจได้ยิ่งดี มึงทุ่มเทมาตลอดยังไงก็ทำได้อยู่แล้วเว้ย สู้ๆ

>>112 กุเนี่ยไปหาหมอเพราะอยากกินยา แบบอะไรก็ได้ที่จะทำให้กุเลิกรู้สึกแย่กุยอมหมด 5555555 ปัญหานี้เลยเหมือนไม่ใช่ปัญหาต่อกุ

>>112 เป็นมนุษย์ก็ต้องมีเงี่ยนบ้างดิคุณ กูจะเข้าห้องkarmaคู่กับมู้ปรึกษาปัญหาหัวใจอะ มึงจะทำไมกู 555555555

>>112 กูก็พอรู้ว่าคนซึมเศร้า มีปัญหามันจะกลัวนู่นนี่นั่นไปหมด แต่กูก็อยากบอกให้มึงไปหาหมออยู่ดีอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ หมอห่วยมึงก็แค่กลับมาจุดเดิม แต่ถ้ามึงไม่เริ่มทำซักทีก็ค้างคาใจอยู่นั่นแหละ กูมีเพื่อนคล้ายมึง กูก็แนะนำให้มันไปหาหมอก็เสือกกลัวโดนหมอด่า แถมนางไปอ่านแชร์เรื่องสายด่วนสุขภาพจิตด่าคนที่โทรไปแล้วยิ่งกลัว จนสุดท้ายอาการก็แย่ลงเรื่อยๆเพราะไม่กล้าไปหาหมอ แถมคนในครอบครัวก็ไม่เข้าใจ กูก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆว่ะเรียนมาแต่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แถมเจ้าตัวก็ไม่กล้าออกไปหาคนที่จะช่วยเขาได้ด้วย แล้วกูเพิ่งรู้ว่ามีคนคิดมากเรื่องกินยา กูมองว่าถ้าได้ยา＝สารในสมองมึงไม่สมดุลย์＝มึงแค่ป่วย ไม่ได้แปลว่าตัวมึงห่วยแตกนะ

เฮ่ เพื่อนโม่ง ขอพื้นที่ระบายหน่อยดิ่

ชีวิตกูตอนนี้มันไร้แก่นสารมากเลยอ่ะ เหมือนว่ากูเหนื่อยจนไม่อยากทำไรซักอย่าง เรียนก็ขาดบ่อย สายก็เยอะ วันไหนไม่สายก็ไปนั่งเฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆ สมองกูมันเหมือนว่างเปล่า แบบคิดไรไม่ออก ในหัวไม่มีห่าไรเลย ที่กูหยุดเรียนก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนะ นอนอยู่บ้าน ดูหมาแมวในยูทูป เลื่อนเฟซบุ๊ค วาดรูปไปวันๆ จากเมื่อก่อนกูเป็นคนที่เคร่งกับการเรียนและติดท็อปของห้องมาตลอดอ่ะ จนตอนนี่ก็ติด 0 กับ มผ. เยอะมาก กูรู้นะว่ากูควรจะไปตามแก้ แต่กูก็ไม่ได้ไปซะที กูคงหนีปัญหาอ่ะ

งานบ้านงานเรือนจากเมื่อก่อนที่ทำทุกวัน กูเป็นคนรักสะอาด อยู่ รร กูก็ทำเวรทุกวันพักเที่ยงกูก็กวาด แต่ตอนนี้นานๆทีจะทำ ห้องก็รก หน้าก็สิวขึ้นเต็ม พอเปรียบเทียบตัวเองเมื่อก่อน กูเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมอีก

กูเบื่อกับการเรียนมาก อยากทำงาน ถึงรู้ว่ามันเหนื่อยก็เถอะกูยอม ไม่อยากเสียค่าเทอมไปเปล่าๆ ยิ่งกูเรียนเอกชนด้วย แต่กูก็รู้อีกว่าเรียนให้มันจบๆไปมันดีกว่า ก็นะ กูรู้วิธีแก้ปัญหาทุกอย่างแต่สุดท้ายกูก็ไม่ทำ กูมันเหี้ยเอง ตอนนี้ห่อเหี่ยวและเศร้ากับชีวิตมาก กูสร้างแต่ปัญหาจนมันทับกูไปเรื่อยๆ แล้วกูก็นอนตายอยู่อย่างนั้น อยากได้กำลังใจ อะไรก็ได้ที่จะทำให้กูลุกขึ้นมาอ่ะ ใครพอจะให้คำแนะนำอะไรกูเพิ่มได้บ้างวะ จะด่ากูก็ได้ กูอยากร้องไห้มากแต่ร้องไม่ได้

ปล. กูไม่เคยปรึกษาปัญหาชีวิตอะไรกับใครเลย เพื่อนกูก็ไม่มีสนิท กะครอบครัวกูก็ไม่คุย กูไว้ใจคนยากมาก เวลามีปัญหาหรือเครียดกูจะเก็บๆไม่ก็ลืมๆมันไปซะ กูพิมพ์ทิ้งไว้ตั้งนานไม่รู้จะโพสต์ดีมั๊ยเพราะรู้สึกปัญหากูมันจิ๊บจ๊อยมาก

เพิ่มจากข้างบน >>119 เผื่อโม่งอยากวิเคราะห์ชีวิตกู
-ตอนเด็กๆเป็นเด็กดีมาก และคลั่งเรียน คือชอบเรียนมากๆแหล่ะ กีฬาก็ดี ทำห่าไรก็ดีไปหมด
-กูเคยติดเกมมาตั้งแต่เด็กๆจนถึงเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว จะหัวร้อนถ้าไม่ได้เล่น แต่ตอนนี้กูปลงและ ไม่เล่นกูก็ไม่ตาย
-กูมีฝีมือวาดรูปอยู่พอควรถ้าเทียบกับรุ่นเดียวกัน กูมีความคิดว่าอยากลาออกจากรร.ไปวาดรูปขายบ่อยมาก
-กูโม่งหญิงม.ปลาย ตอนเด็กๆเคยเกือบถูกข่มขืน แต่พอโตขึ้นกูไม่ซีเรียสอะไร ชีวิตกูเจอโรคจิตบ่อยมาก ซึ่งสมองกูมองว่ามันขำๆ
-นอกนั้นชีวิตกูก็ไม่มีไร อยู่ในกรอบมาตลอด
จนถึงตอนนี้กูยังหาคำตอบไม่ได้ว่ากูเป็นอะไร ทำไมทำชีวิตตัวเองอัปรีย์ได้ขนาดนี้ 5555 หรือกูแค่ขี้เกียจจนเป็นสันดาน เห้อม

>>119 มึงออกกำลังแล้วจะดีขึ้นนะ กูเคยเป็นงี้ช่วงปิดเทอมอ่ะ เหมือนมันเฉื่อยมันเอื่อยไปหมด ไปออกกำลังก็สดชื่นดี

มึงกูไม่อยากไปเรียนเลย กูเป็นเด็กเรียนดีนะคือสอบได้ที่ต้นๆตลอด กูมีความรู้สึกที่ว่าเรียนไปทำไมวะ ที่รร.บางทีก็สอนไม่ตรงกับสอบ สอนไม่รู้เรื่อง เข้ามาก็ด่าเด็ก ตอนเช้าก็ต้องไปฟังครูขึ้นเสาธงมาด่าเด็ก ไม่มีอะไรดีเลย การเรียนการสอนกูอ่านเอง หาเองได้ความรู้มากกว่าไปเรียนรร.อีก กูก็ไม่อยากมีความรู้สึกนี้นะ เพราะยังไงกูกฺต้องใช้ใบจบม.6 ไปสอบ แต่บางทีกูก็สงสัย

>>122 เรื่องด่าเด็กมันเป็นปัญหาของอาจารย์ การที่มึงอ่านเองได้ความรู้กว่าก็ดีแล้ว
ไปโรงเรียนมึงก็ชิลๆ ไปละกัน ทนๆ นั่ง ว่างก็คุยกะเพื่อน อย่างน้อยมึงก็รู้ว่า ยังต้องไปอ่ะนะ

มึง กูเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับตัวเอง กูว่ากูไม่ปกติ
เรื่องมันเป็นงี้เว้ย ช่วงเกือบปีนึงที่ผ่านมา กูเจอปัญหาเข้ามาไม่หยุด ทุกเรื่องเลย พ่อแม่ งาน เงิน เพื่อน ความรัก จนกูเศร้าหนักมาก จะฆตต2-3รอบแต่ยังพอมีสติอยู่บ้างเลยไม่ได้ลงมือ ตอนนี้หลายๆเรื่องมันก็ดีขึ้นละ ดีขึ้นมากเลยล่ะ แต่ที่กูรู้สึกโหวงๆคือกูกลับไม่รู้สึกยินดีอะไรแต่กลับจิตตกแบบดิ่งเหวโคตรง่าย ทั้งๆที่มองๆดูแล้ว ถ้าปัญหามันคลี่คลาย มันดีขึ้นขนาดนี้ กูต้องยิ้มแย้มหัวเราะลัลล้าบ้าบอคอแตกไปตามประสาแล้ว แต่กูเหมือนไงดี เวลาอยู่กับคนอื่นก็ปกติ หัวเราะเฮฮา สภาพไม่น่าเป็นห่วงเลยแหละ แต่ตอนกลับมาอยู่คนเดียวดิ แม่งเหมือนคนละโลกอะ สภาพจิตใจดิ่งลงเหว ไม่อยากทำอะไรซักอย่าง อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เวลาคุยกับเพื่อนตลกโปกฮา ลึกๆในใจกูอยากร้องว่าช่วยด้วยแต่กูก็พูดไม่ออก กูไม่เข้าใจว่าทำไมตัวกูถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ทุกอย่างในชีวิตกูมันโอเคขึ้นตั้งเยอะแล้ว กูเคยมีความสุขกว่านี้ เคยมองโลกแง่ดีกว่านี้ แต่ตอนนี้กูเป็นอะไรวะ

อยากจะถามว่า คนในห้องร้องไห้ครั้งล่าสุดตอนไหน ช่วงนี้รู้สึกเศร้าทุกวันเลย

กูรู้สึกผิดหวังในตัวเอง ตัดสินใจอะไรผิดพลาดตลอด แต่ก่อนกูเป็นคนมีสมาธิในการเรียนการทำงานนะ แต่ตอนนี้กูเป็นคนสมาธิสั้นมากๆ กูไม่อยากคิดไม่อยากจะทำอะไร อยากอยู่เฉยๆ กูกำลังงงว่านี่กูแค่ขี้เกียจเฉยๆ หรือกูหมดไฟที่จะทำสิ่งต่างๆ กูพยายามทำตัวกระตือรือร้นแล้วนะ แต่มันยังไม่พออ่ะ เมื่อก่อนกูดีกว่านี้มากๆ หรือเพราะกูหมกมุ่นอยู่กับเรื่องอื่นมากไปหรอ กูไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ ขอแนวทางเป็นคนที่ดีขึ้นหน่อย

กูไม่สบายใจเลยเวลาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เรื่องเครียดๆก็มีบ้างเพราะกูเป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อยตลอด ทำอะไรผิดกูจะคิดไปก่อนว่าทำไมกูเป็นคนแย่แบบนี้ แต่ไม่เคยพูดระบายกับใคร ทีนี้พอมันเก็บไว้สุดๆจริงๆกูเลยระบายกับแม่ แม่ฟังจบก็หัวเราะเหมือนกูเล่าเรื่องตลก กูไม่อยากพูดอะไรกับแม่เลย ทำยังไงเขาถึงจะรู้ว่ากูกำลังรู้สึกไม่ดีวะ เวลากูเครียดๆงี้ ร้องไห้ระบายออกมาแล้วรู้สึกดีมากๆ แต่ถ้าแม่เห็นก็จะด่าว่าร้องไห้ทำไมนู่นนี่นั่น เหมือนการร้องไห้มันเลวร้ายไปซะตลอด คือกูหาวิธีปลดปล่อยของกูไม่ได้เลยเหรอ

>>127 เหมือนกุอะ ยิ่งออกมาอยู่หอคนเดียวนี่กุกลายเป็นคนคิดมากกว่าเดิม เจอเรื่องเครียดนิดหน่อยกุก็เก็บกลับมาร้องไห้ที่หอแล้ว
กุถึงไม่ชอบแสดงออกมากตอนอยู่บ้าน

มึง คือกูไม่รู้ว่าสิ่งที่กูเป็นเนี่ย มันถือเป็นสุขภาพจิตมั้ยนะ ถ้าไม่กูตั้งผิดบอร์ดกูขอโทษ55 คือเรื่องมันมีอยู่ว่ากูฝันเรื่องเดิมมา 3 วันแล้ว ฝันเหมือนเดิมเป๊ะๆ แล้วอย่างเหี้ยคือมันเป็นฝันร้าย แบบตื่นมายังกะไปวิ่งไอ้สัส สะดุ้งขึ้นมาตอนเช้า(แต่กูเสือกไปร.ร.สายซะงั้น55) แต่ถ้างีบสั้นๆก็ไม่ฝันนะ ไม่อยากนอนเลยว่ะ คืนนี้กูเลยว่าจะหางานให้ตัวเองทำ หลับก็หลับๆตื่นๆเอา ถ้าลองไม่นอนแบบวันนึง(ขาดตอนไรงี้)กูอาจจะไม่ฝันอีก55 เออ แล้วตอนนี้กูเริ่มหวาดระแวงว่ะ กูรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในฝันกูมันเริ่มเข้ามาในชีวิตประจำวันกูอะ แบบเวลาล้างหน้า กูก็จะคิดว่ามันอยู่ข้างหลัง เวลาใส่หูฟังแล้วก็อยู่คนเดียว กูก็จะได้ยินเสียงฮึมฮัมในลำคอต่ำๆ (พวกนี้ใครๆก็เป็นเนอะ) เวลากูอยู่ในทางเดินเงียบที่ไม่มีใครหรือที่มืดๆ กูก็จะเห็นมันแบบหางตาว่ะ ตอนเข้าห้องน้ำหรือจะเปิดประตูออกจากห้อง กูก็จะรู้สึกว่ามันยื่นอยู่หน้าห้องว่ะ หน้าต่างห้องกูก็ปิดผ้าม่านไว้ตลอด กูกลัวว่ามองออกไปแล้วจะเห็น แล้วคือร.ร.ตอนเช้าๆแม่งเป็นงี้ไง มืดๆ ไม่ค่อยมีคน มีแต่ห้องว่างๆ กูไปแล้วแบบต้องออกมานั่งในเซเว่นหน้าร.ร. วันต่อมาเลยไปตอนเข้าแถวแม่ม มึงว่ากูควรไปหาหมอปะวะ หรือรอให้มันหายไปเอง

>>127-128 มึงลองโทรสายด่วนสุขภาพจิตมั้ย 1323

>>129 หางานให้ตัวเองทำเวลาไม่นอนนี่ทำไร? ลองออกกำลังกายดูก่อน แบบหนักพอประมาณ ทดสอบว่าพอเหนื่อยแล้วหลับยังฝันอยู่มั้ย ส่วนเรื่องเห็นอะไรแว่บหางตามึงลองบริหารสายตาดูก่อน

>>123 กูขอเล่าฝันนะ เผื่อมึงจะวิเคราะห์ได้ แล้วแม่งก็จะเพ้อเจ้อ ไม่สมเหตุสมผลไปบ้างนะ (มึงจะเอาไรกับ"ฝัน"หล่ะ..)ในฝันคือ กูอยู่โรงยิม(น่าจะโรงยิมนะ กูเห็นแป้นบาส)เป็นโรงยิมที่เขาสร้างไว้ชั้นบนของอาคารอะ กูอยู่กับผู้หญิง 2 คน คนนึงเป็นแฟนกู(กูยังโสด และซิงนะแจ๊ะ) แต่งเดรสหรือนุ่งผ้าขนหนูสีม่วงนี่แหละ55 อีกคนเป็นเพื่อนกู(หรือเพื่อนแฟน) แต่งชุดนักศึกษาเหมือนกู ทั้ง2คนคือกูไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า (ตอนตื่นกูก็จำหน้าเขาไม่ได้ละนะ) แต่สวยมากเลย แล้วมันจะมีประตูเปิดไปเจอบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้า กูยืนคุยกับเพื่อน แฟนกูก็วิ่งเล่น แล้วก็เปิดประตูเข้าไป แล้วก็ร้อง กูก็วิ่งไปดู กูเห็นตรงบันไดมีเลือดเต็มไปหมด มีคนนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น(ไม่เห็นหน้านะ เข่ามันบัง) ตัวดำๆเหมือนพวกนิโกร แต่เขาโดนเย็บแขนเย็บขาให้อยู่ท่านั้น เลือดเลยไหลเต็มเลย กูเลยวิ่ง ทิ้งทุกคนไป55 แล้วกูก็หันไปดู กูเห็นเขามองกู มองแบบ..เหมือนเป็นความผิดกู กูนั่นแหละที่ต้องโดนเป็นรายต่อไป ไม่ก็ทำไมกูไม่ช่วยเขาให้ทัน ตัดภาพมาที่กูอยู่สถานีตำรวจ เพื่อนกูบอกคนนั้นเขายังไม่ตาย แต่ไม่ยอมพูดอะไร ตำรวจก็คุยกันว่ามันเป็นฝีมือของฆาตกรสิงค์ทอง สิงค์มาร หรือสิงค์เหี้ยอะไรซักอย่างนี่แหละ แล้วก็เอารูปให้กูดู ตัวใหญ่ๆ ตาแดง ใส่หมวก ใส่ผ้าปิดปาก แต่งตัวเหมือนแวนเฮลซิ่ง .....จบแค่นั้น กูตื่น ไอ้แวนเฮลซิ่งนี่แหละที่กูหลอนในชีวิตจริง คือกูก็ไม่เชื่อเรื่องชาติก่อน ชาติหน้าพวกนี้หรอก แต่กูก็คิดนะว่ากูไปทำอะไรใครไว้รึป่าว ปล.กูเคยฝันแบบนี้ตอน ม.ต้น "ฝัน แบบ นี้ เลย"

>>130 ทำข้อสอบว่ะมึง555 กูก็เตะบอลตอนเย็นอยู่นะ เรื่องบริหารนี่เดี๋ยวกูจะลองดู 'ใจมากเพื่อน

>>131 กูไม่ใช่หมอจะวิเคราะห์ให้มึงยังไง๊ 5555

เอางี้ มึงแอบคิดก็คือเชื่ออยู่บ้างล่ะสัก 20% งั้นก็ลองแก้แบบความเชื่อก่อนไม่ต้องลงทุนไปหาหมอ 555+

ถ้าคิดว่าทำไรเขาไว้งั้นลองสวดมนต์ดูเอาแค่อะระหังกับแผ่เมตตาก็พอมั้ง ถ้าทำไปสักสามวันไม่รู้สึกสบายใจขึ้นก็ค่อยลองไปหาหมอดู

แต่ฝันมึงคือรู้สึกติดค้างใครสักคน ลองทบทวนดูว่ามีเหตุการณ์ไหนที่รู้สึกผิดต่อแฟน หรือคนรอบตัว ถ้าคิดไม่ออกก็ลองถามแฟนเล่าความไม่สบายใจจากฝันให้ฟังไรงี้ แล้วก็ขอโทษซึ่งกันและกันแบบสารภาพบาปไรงี้ อย่างน้อยเคลียกับคนใกล้ตัวจนเข้าใจมันน่าจะสบายใจขึ้น ถ้าไม่มีไรดีขึ้นเลยค่อยหาหมอ

>>133 ยังไม่มีแฟนครัช เพื่อนก็ไม่ได้มีเรื่องไรกัน น่าจะเป็นครอบครัว จะลองโทรคุยดูละกัน แต้งกิ้วมายด์เฟรน

ตั้งแต่มีอะไรกับแฟนครั้งแรก (และมีอีกเรื่อยๆ) กูก็ดูจะหมกมุ่นมากๆเลยอะ กูฝันถึงเขาเรื่อง 18+ ตลอดเลย ก่อนหน้านี้กูยังฝันถึงเขาแบบใสๆแบ๊วๆอยู่เลย แล้วนี่กูเป็นผู้หญิงด้วยนะ มันไม่ได้เรียกว่าฝันเปียกใช่ปะ เพราะกูไม่มีอะไรจะเปียกนี่นา แต่ทำยังไงให้เลิกหมกมุ่นเรื่องนี้ ล่าสุดนี่ฝันว่าเขาเอากับเพื่อนสนิทกูไปแล้วด้วย เหี้ยมาก เล่าให้ใครฟังไม่ได้ด้วย

>>135 มึงหมกมุ่นกับเซ็กส์ แก้ได้สองทาง
มีอะไรกับผัวบ่อยๆ กับหากิจกรรมอย่างอื่นทำจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องนี้เยอะ

พวกมึงทำยังไงเวลาคนที่มึงไม่ชอบเริ่มมาตีสนิทกับเพื่อนกับน้องวะ
กูใช้ชื่อสมมุติให้มันว่าAละกัน คือกูกับAเคยสนิทกันมาก่อน มันนิสัยดีจนกูตายใจ เชื่อว่าคนนี้เป็นเพื่อนรู้ใจเลยก็ได้ ทำอะไรด้วยกันตลอด ไปไหนด้วยกันตลอด จนธาตุแท้มันเริ่มออกแล้วจากนั้นกูก็เจอแต่ความเชี่ยและโคตรเอาแต่ใจของมันชนิดที่ว่าจะให้กูต้องมาสนใจแม่งตลอดเวลาไม่งั้นน้อยใจงี่เง่าอะไรไม่รู้แล้วก็เริ่มประชด แซะ แถมยังเผยนิสัยด่าลับหลังคนนั้นคนนี้แต่ต่อหน้าตีตนเป็นนางฟ้าใจดี จนกูเอือมและพังมาจนเลิกคบเพราะใจกูไม่ไหวละ อยู่ด้วยแล้วเครียดชิบหาย ยิ่งเห็นมันตอแหลอะไรมากูยิ่งอยากหันหนี ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง ถอยห่างจากมันทุกทาง แต่ตอนนี้กูแม่งเห็นมันมาตีสนิทกับเพื่อนกู น้องๆกูแล้วว่ะ เชี่ยเอ๊ย กูไม่รู้จะทำไงดี กูรู้สันดานว่าแม่งเป็นคนยังไง อยากจะเตือนเพื่อนแต่ไม่รู้จะเริ่มเตือนยังไงดีว่ะ แนะนำกูที กูไม่อยากให้เพื่อนให้น้องกูเจอแบบที่กูเจอ เสียสุขภาพจิตโคตรๆ

>>137 ไม่ต้องทำอะไร เพราะแม่งไม่ใช่เรื่อง เพื่อนมึงไม่จำเป็นต้องไม่ชอบคนที่มึงไม่ชอบตามมึงด้วย ถ้าแม่งเหี้ยจริง ปล่อยเพื่อนมึงเผชิญประสบการณ์รถเมล์รถบัสรถสิบล้อไป มึงถึงจะพูดได้ 555555555

ทำยังไงถึงจะหายจากอาการจูนิเบียวได้อ่ะ เราเป็นมาตั้งแต่ม.ต้นละ ตอนนั้นดูอนิเมะ แล้วนางเอกเป็นพวกสาวคูล พูดน้อย เงียบๆ ไม่ค่อยยิ้ม
ไอเราก็ลองทำตามมั่ง จนมันติดเป็นนิสียขึ้นมาจริงๆ พอพยายามจะหัดยิ้ม หัดพูดกับคนอื่น เพื่อนมันก็มองเราประหลาดซะงั้น ทำนองว่าเฮ้ย วันนี้มาทักก่อนด้วย บางทีเวลาเพื่อนมันเล่นมุข คนอื่นเขาขำกัน ตัวเรามันดันไม่ขำซะงั้น มันก็ตลกแหละ แต่มันติดนิสัยจูนิเบียวที่ว่าไปละ - - แก้ไงดี

>>139 ตอนเลิกเบียวแรกๆก็แค่มีคนทักเพราะแปลกตา แต่ไปๆมาๆเดี๋ยวมันก็ชิน กูก็เคยเบียวตอนขึ้นม.ต้น แต่รักษาหายแล้ว ตอนนี้บุคลิกกูเหมือนพวกตัวประกอบที่มีไว้ตบมุกแทนสาวคูลแล้วล่ะ 555555

กุเป็นคนที่เสียงดีมาก ขออวยตัวเอง และเคยเกือบได้เล่นวง แต่มีปัญหาดังนี้
-เนื่องจากกุเป็นผู้หญิง และวงมีแต่ผช.ล้วน ซึ่งก็มารวมวงกันแบบงงๆ ที่บ้านกุไม่ไว้ใจ เลยตามมาเฝ้าถึงห้องซ้อม กุเลยอึดอัดมาก
-กุเป็นโรคตื่นเวที ตื่นคน แบบเจอแสงสาดเข้าตาคนรุมเยอะๆแล้วมือสั่น
ทุกวันนี้กุอยู่บ้านก็ได้แต่อัดไมค์ลงยูทูบไปวันๆ ซึ่งไมคืก็เหี้ย -_-; กุจะเก็บเงินซื้อใหม่แล้ว
ได้แต่กอดความฝันตัวเองไว้เบาๆ ก็แค่อยากร้องเพลงให้คนอื่นฟัง ได้รู้ว่ากุเสียงดีบ้าง สุดท้ายก็แค่ได้บ่นลงโม่งสินะ

พอคิดถึงความตายกับชาติภพบลา ๆ แล้วปวดหัวว่พ อยากวางเรื่องพวกนี้ลงจริง ทำไงดี บางทีเล่นเกมอยู่ดีๆก็เสือกปิ๊งมาเอง -*-

>>142 กุคิดซะว่ามันเป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้อ่ะ ตายไปก็กลายเป็นคาร์บอน ถึงมีชาติหน้าจริงเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปกำหนดอะไร อยู่เฉยๆรอให้พระเจ้าสั่งดีกว่า
ปล.จริงจังไปป่ะวะ 5555555

กูมีปัญหาแต่กูไม่รู้ว่าปัญหาของกูคือไรว่ะ กูไปอยู่ที่ไหนก็จะต้องมีอย่างน้อย 1 คนของที่นั่นไม่ชอบกูหรือหมั่นใส้กู กูโดนหมั่นใส้บ่อยมากกกกกกทั้งๆที่คิดว่าก็ไม่ได้ทำเหี้ยไรไม่ดีนะ
กูยึกถือหลักสิทธิของมึงสิทธิของกูมาตลอดแต่ก็ก็อยากเป็นที่รักกับเขาบ้าง เห็นบางคนแค่ทำตัวโก๊ะๆฮาๆ ตามน้ำก็มีมีคนรักละ แต่กูไม่ใช่คนฮา กูแค่ใช้ชีวิตของกู เจอเรื่องไรตื่นเต้นก็เล่าเรื่องไม่ดีก็เก็บ แต่ก็มิวายโดนเกลียดโดนหมั่นใส้ในทุกๆที่ที่ไป กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
อ่านขอกูแล้วมึงพอจะช่วยได้บ้างมั้ย

>>143 ก็ถูกน่ะแหละ แต่บางทีเสือกคิดอะไรแบบ นี่อาจเป็นโอกาสครั้งเดียวที่ได้ทำอ้นั่นไอ้นี่...

>>141 เป็นyoutuberแทนก็ดีออกมึง

>>145 ต่อนะ เสริม
บางทีกูก็คิดว่า "กูจะเสพสิ่งนี้ (สื่อ,เพลง,เกม) ไปทำไมวะ ตายห่าก็ลืมหมด" อารมณ์มุกที่ล้อ ๆ ว่าเรียนไปทำไมตายห่าก็ลืมหมดน่ะ แต่กูคิดแบบซีเรียส

กูเซ็งกับความคิดของกูแบบนี้มาก....อยากได้วิธีโยนความคิดแบบนี้ไปไกล

>>144 มึงมองในมุมของตัวเองก็ไม่รู้ป่ะว่ามึงมีอะไรที่ทำให้คนหมั่นไส้ได้ ลองถามเพื่อนมึงดู พูดแบบตรงๆไปเลยว่า มึงอยากรู้ว่ามึงมีข้อเสียอะไรที่ต้องปรับปรุงไหม หาวิธีพูดไป ถ้ามึงถามเพื่อนร้อยคนแล้วทุกคนตอบว่าไม่มีงั้นก็เป็นที่โหงวเฮ้งมึงแล้วล่ะ

เครียดว่ะ กุเป็นพวกคิดถึงคนอื่นมากเกินไป คอยแต่ระเเวงไปหมดว่าจะทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า ช่วงนี้เพื่อนสนิทกุก็มาดราม่าใส่กุ แซะกุว่ามีเพื่อนเยอะ ไม่เหมือนมัน ละก็ดราม่าชีวิตมัน กุก็ให้คำปรึกษามัน ด้วยความที่มันเป็นคนขี้แซะละมันก็แซะกุอีก จนมันหายเครียดละกลายเป็นกุที่เครียดเอง พอจะระบายหรือเอาความเครียดไปลงกับใครก็ไม่ได้ กลัวทำให้คนอื่นลำบากใจ ส่วนมากเวลากุเครียดกุเลยชอบเก็บไว้คนเดียวจนเก็บกด เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ลงเพราะยังเป็นห่วงครอบครัว เพื่อนงี้ กลัวเขาเสียใจอีก เลยไม่ทำ ถ้ากุไม่มีห่วงนะป่านนี้กุคงไม่อยู่ในโลกนี้แล้วล่ะ แม่ง

>>149 เบื่อชิบหายพวกขี้แซะเนี่ย รำคาน แซะจนบางทีกูเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะแบบมึงแหละ กูเลยปลงคิดว่ากูดีกว่ามันแม่งเลย มึงก้อย่าเก็บเอาความคิดของพวกขี้แซะมามากน่ะ อันนั้นดีก้เก้บมาปรับปรุงตัว ในเรื่องที่มึงทำไมดีงี้ แต่ประเภทนี้มันเหมือนตัวที่ผลักเอาสิ่งไม่ดีให้มึงอ่ะ เหมือนแม่งเป้นพวกขี้อิจฉาอัน มีเพื่อนงี้ก็เซง ลองแซะมาแซะกลับดูเอาๆเจ็บๆแบบเป็นเหมือนกูไม่ได้ล่ะสิ ไอประเด้นเรื่องคิดฆ่าตัวตายนี้ก้ใจเย็นมึงก้ตัดสินใจถูกละที่จะไม่ตายเพราะคำพูดของไอ้พวกขี้แซะเนี่ย ว่างๆเดินวนบานสามรอบแล้วร้องเพลงไปด้วยชีวิตมึงจะดีขึ้นน่ะรุ้ป่ะ อิอิ

>>149 บางทีมึงต้องยอมให้คนเกลียดบ้าง ถนอมน้ำใจกับพวกขี้แซะไม่มีวันได้ผล ยอมดูร้ายดูแรงตอกกลับไปบ้าง
กูยกตัวอย่างปันปัน คนไม่ชอบนางเยอะ นางสัมว่า นางติดตามโซเชี่ยล คำด่านางก็อ่าน แต่อย่าเทคอิท และไม่เก็บไว้ในใจ กูไม่ได้ชอบนางเป็นการส่วนตัวแต่วิธีนี้มันดีจริงๆ ว่ะ

>>149 ถ้าคนๆนั้นสำคัญกับมึงจนมึงอยากฆ่าตัวตาย มึงคงจะไม่เก็บคำเขามาทำให้มึงเสียใจแล้วล่ะ

กูก็เคยเหมือน>>149 อ่ะ แบบกลัวโดนเกลียด กลัวถูกนินทา แต่ถ้ามึงปล่อยวางได้มึงก็จะด้อนกีฟอะชิท

กูกำลังกลัวชีวิตวัยรุ่นกูหมดไปโดยยังไมได้ทำอะไรแบบเพื่อนๆ เลย กูแม่งไม่อยากคุยกับใคร เพื่อนสนิทที่กูมีล่าสุดตอนม.3 ทุกวันนี้ไม่ได้ติดต่อกัน เวลาไปเรียนกูเดินคนเดียว บางทีก็แดกข้าวคนเดียว กูคิดว่ากูติดโทรศัพท์ แต่พอเลิกเล่นกูก็ไม่กล้าคุยกับใครอยู่ดี กูรู้สึกเหมือนกูกำลังเรียนจบอยู่คนเดียวเลยว่ะ จะว่าไปตอนที่กำลังพิมพ์นี่กูก็นั่งอยู่ในห้องเหงาๆ ขอบคุณพวกผู้ชายเกเรที่เข้าห้องช้ามานั่งที่เหลือกับกู TT เพื่อนในโลกออนไลน์กูก็ไม่มี กับญาติผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยคุยกัน วันเวลาของกูหมดไปแบบจืดชืด โคตรเหงา เพื่อนส่วนมากคุยได้แปบเดียวก็เดินผ่านกันเฉยๆ กูไม่รู้จะเริ่มคุยกับคนอื่นหรือเปลี่ยนตัวเองยังไงดี
ปล.กูมาถูกมู้เปล่าวะ

>>154 ตกลงมึงไม่อยากคุย หรือไม่กล้าคุยกันแน่ เคลียร์ข้อนี้ก่อน

>>155 ขอโทษที่พิมพ์งง กูรู้สึกไม่อยากคุยกับคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว แล้วก็ไม่กล้าทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ พอจะเข้าใจไหม

>>156 แล้วทำไมไม่อยากคุยกับคนที่รู้จักอยู่แล้ว?

>>157 กูไม่รู้ว่าควรจะคุยเรื่องอะไรดี ถามสารทุกข์สุกดิบแล้วก็หมดเรื่องคุยว่ะ ต่อบทสนทนาไม่เป็น ยิ่งเวลาอยู่กันหลายคนกูยิ่งไม่ชอบ เพราะทุกคนจะคุยกัน กูใบ้แดก

>>158 ถ้าคนรู้จักในชีวิตประจำวันคุยยาก มึงมีคนรู้จักในแวดวงอื่นที่มึงสนใจมั้ย หนัง การ์ตูน เกม ฯลฯ มึงสนใจอะไรบ้าง

>>159 กูอ่านนิยายการ์ตูนเป็นงานอดิเรกนะ แต่กูก็ไม่ได้เม้าท์ในเฟซหรือเว็บบอร์ดอะไร บางครั้งก็เข้ามาเล่นโม่ง แต่ส่วนมากกูใช้เวลาติ่งคนเดียว

>>160 ถ้านึกอยากมีเพื่อนบ้าง มึงเริ่มจากการคุยเรื่องที่มึงสนใจแบบนี้ก่อนก็ได้ ได้เจอคนคอเดียวกัน เดี๋ยวก็สนิทกันไปเอง ถ้ามึงไม่เปิดโอกาส มันก็ไม่มีโอกาส ถ้ามีเพื่อนคุยสักคนสองคน มึงก็จะเริ่มรู้ว่าควรคุยกับคนอื่นยังไง

>>161 ขอบคุณมึงมาก แล้วควรเริ่มจากไหนดีวะ เพื่อนในอินเตอร์เน็ตนี่กูไม่รู้จริงๆ ว่าเขาทักยังไงคุยยังไงให้สนิทกัน แต่กูจะลองตั้งกระทู้ตามเว็บบอร์ดดูก่อนก็แล้วกัน

>>162 มึงลองหาๆเพจที่คุยเรื่องที่มึงสนใจ แล้วเข้าไปตอบสเตตัส หรือเม้นของคนอื่นก่อนก็ได้ ถ้าคุยกันหลายๆทีขอแอดไปเลย

>>162 กูเล่นเกมอะ พวก mmorpg นี่ละ กูเข้าสังคมเก่งขึ้นเพราะเกม รู้จักเข้าหาคน คิดซะว่าซ้อมเข้าสังคมก็ได้ ถ้ามึงทำอะไรพลาดก็ลบตัวละครแล้วเริ่มใหม่ 5555555

มีปัญหากับแม่ว่ะ คือกูพูดดีๆกับแม่ไม่ได้ เห็นหน้าเข้าแล้วอารมณ์ขึ้นตลอด ชอบขึ้นเสียงใส่แม่ บางเรื่องกูก็ไม่รู้จะหงุดหงิดทำไมด้วย เหมือนคนเมนส์มาตลอดเวลา ต่างกับตอนอยู่นอกบ้าน อยู่กับเพื่อน กับแฟน กูจะดูเป็นมิตรน่าคบหามากๆ มันเป็นผลมาจากตอนเด็กๆปะวะ
ประวัติกูเป็นงี้ ตอนเด็กๆแม่กูทิ้งพ่อไปมีชู้ กูน่าจะเกลียดแม่มาก แต่เพราะคำว่าแม่-ลูกมันทำให้กูแสดงออกไม่ได้หรือเปล่าวะ
แต่แม่ก็แสดงออกว่ารักกูนะ (แค่ไม่รักพ่อกูแล้วทำพ่อเสียใจหนักๆเท่านั้นเอง) ตอนแรกๆที่เขาหย่ากัน กูอยู่กับพ่อ แต่3-4ปีที่ผ่านมา พ่อกูป่วยหนัก กูต้องอยู่กับแม่ ตอนนี้พ่อตายแล้ว แม่เป็นผู้ปกครองกูเต็มตัวละ กูแว้ดๆใส่เขาทุกวันเลยว่ะ
ช่วงนี้ดีหน่อย กูไปเรียน ม. ไกล นานๆจะกลับบ้าน แต่เห็นหน้ากันก็ยังอารมณ์เสียใส่แม่บ่อยๆ
กูแค่เดาๆให้มันเป็นจิตวิทยา นี่มีใครตอบกูได้มั่งมั้ยวะว่ามันเกี่ยวกับเรื่องสมัยเด็กหรือเปล่า คือตอนนี้ก็โตๆกันแล้วแต่ทำไมกูยังทำตัวแบบนี้อีกวะ

กูว่ากูผิดปกติมั้ยเรื่องเป็นงี้
มีพ่อแม่ใครเป็นบ้าง คือไม่มีเป็นเพื่อนในเฟสนะเหมือนรู้รหัสกับเมล์เฟสกูจากไหนไม่รู้กูเคยจับได้ในโทรศัพท์แม่ค้างเฟสกูเลย
เพราะเพื่อนกูบอกกูออนทั้งๆวันนั้นกูไม่มีเน็ต แล้วจะมาด่าๆสิ่งที่กูโพสเช่น แม่งเป็นเหี้ยอะไรว่ะ (ด่าเพื่อน) ทำนองเนี้ยแต่ตั้งค่าเพื่อนนะ
อีกอย่าชื่อเฟสกูตั้งชื่ออื่น ปก โปรภาพไม่ใช่ภาพกู คือมึงว่าเค้าเสือกไปมั้ยว่ะ
แล้วกูเจาะหูอีกปกติเจาะติ่งแบบทั่วไปอันนี้ไปเจาะเพิ่มปีกหูสองหูรูละข้างด่ากูอีกสก๊อยสถุนบลาๆด่ากูเรื่องเหล้าเรื่องบุหรี่ทั้งๆกูเรียนเงินที่ใช้กูทำงานแลกเอา เค้ามีสิทธิ์มาด่าหรอว่ะกูมองว่าเรื่องส่วนตัวด้วยซ้ำ แล้วเมื่อวานวนมาด่ากูอีกเรื่องโพสเหล้าไรงี้ทั้งคนในเฟสกูมีแค่คนอกแทบไม่รู้จักกับเพื่อนสนิทเพราะกูไม่ค่อยมีเพื่อนคบกูเบื่อว่ะไม่ชอบเลยกูไม่อยากที่เขามีกีดกั้นชีวิตแล้วกูชอบอยู่คนเดียวแต่มีเงินมีข้างมีที่อยุ่ก้ดีอ่ะไม่อยากออกมานั่งนอนด้วยแม่ชอบด่าเคยตีกันมาแล้วด้วย

>>165 กูไม่รู้จะช่วยยังไงอะ ลองดูเรื่อง we need to talk about kevin นะมึง ยังไงก็ก่อนจะพูดอะไรมึงตั้งสติก่อน นับ1-3 แล้วค่อยพูด

>>166 พ่อแม่มึงลุกล้ำความเป็นส่วนตัว มึงลองคุยก่อน ถ้าบอกว่าฉันเป็นพ่อเป็นแม่จะทำยังไงก็ได้ มึงก็ต้องแก้ที่มึงเองละ บางทีโลกก็เป็นแบบเนี้ย มันไม่ใช่ความผิดมึงหรอก แต่มึงก็ต้องแก้เอง ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้ก็ปิดเฟซไปเลย ทำงานส่งงานเพื่อนทางไลน์ทางเมล์เอา อยู่บ้านก็เงียบๆ ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียง โดนด่าก็คิดซะว่ามึงไม่ผิดมึงไม่ต้องรับคำพวกนั้น มีไรปรึกษาเพื่อนเยอะๆ ไม่ก็คุยกับสายด่วนสุขภาพจิต

>>165 กูเป็นนะ เพราะมีปมด้วยเป็นเด็กเก็บกดที่บ้านไม่รัก เปย์ด้วยเงิน ชอบทิ้งให้เล่นคนเดียว พอกูโตก็กลายเป็นคนคุมอารมณ์ไม่ได้ เห็นนางแล้ววีนตลอด เหมือนตอนเด็กกูเสียใจมาก คุยคนเดียว เล่นคนเดียว ไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเอง ความรักก็ไม่ได้ เลยแสดงออกด้วยการเอาแต่ใจในระยะแรกๆ พอนานเข้ากูมาถึงจุดที่นิสัยเสียไปแล้ว กลายเป็นคนอีคิวต่ำ ใช้อารมณ์ ทำตัวขวางโลก เวลาโกรธจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มันขึ้นแล้วกูต้องลงด้วยการทำลายข้าวของ ไม่ก็ออกไปวิ่งสักกิโลให้หัวเย็นลง นางทำอะไรไม่ถูกใจกูสักอย่าง กูเป็นคนมีเหตุผลนะแต่ยกเว้นกับนางจริงๆ เวลาทะเลาะกันกูเบื่อมาก กูไม่อยากคุย พอคิดว่านางไม่เคยรักกูกูก็เฉยอ่ะแล้วทิ้งให้นางบ่นคนเดียว ทุกปัญหากูจะตัดจบด้วยการคิดแบบนี้ เป็นอย่างนี้ตลอด

กูเคยปรึกษากับนักจิตวิทยาเขาบอกว่ากูมีปม ลึกๆเสียใจและอยากได้ความรักจากแม่ กูเลยกลายเป็นคนที่อยากได้ความรักจากทุกคนที่ไม่ใช่แม่เพราะแม่ให้กูไม่ได้ ชีวิตกูเละเทะมาก กูแคร์ทุกคนและทุกคนต้องแคร์กู กลายเป็นว่ากูทำตัวไร้ค่าในหลายๆความหมาย ก็พยายามปลงนะเวลาคุยกับนาง พยายามไม่คิดอะไร พยายามทำตัวตายด้าน ไร้อารมณ์ ชีวิตก็ดีขึ้นมาหน่อยนึง

>>168 จากเคสมึงทำให้รู้เลยว่าการคิดอยากให้ลูกสบายโดยการทำงานหนักๆแล้วเอาเงินยัดปากลูกแม่งไม่เวิร์ค ซึ่งกูก็คิดว่าคนสมัยนี้ที่บ้างานคิดอย่างงี้กันเยอะมาก กุขอจำไปเป็นบทเรียนชีวิตละกันนะ

ทำไงดีวะ กูไม่ค่อยชอบคนในกลุ่มงานกูแต่คนนั้นมันมีอะไรที่กูต้องเกี่ยวข้องกันด้วยบ่อยๆอะ กูอยากระบายกับเพื่อนในคณะแต่กูก็ไม่อยากระบายกับคนที่รู้จักคนนั้น เพราะกูกลัวกูจะดูไม่ดี กูเลยได้แต่ไประบายกับเพื่อนสนิทที่อยู่คนละมหาลัย แต่กูก็ไม่อยากให้เพื่อนคนนั้นเป็นกระโถนอีก กูสับสนชีวิตเหลือเกิน

>>170 ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว ทำหน้าที่ตัวเองไป ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกะคนที่ไม่ชอบ ระบายให้เพื่อนฟังได้ แต่ก็รับฟังปัญหาเพื่อนบ้าง สลับๆกัน

การระบายไห้เพื่อนฟังก็ทำไห้เค้าทุกข์เหมือนกันนะ ระบายได้แต่อย่าบ่อยมาก สัปดาห์ละครั้งพอ ไห้เพื่อนระบายกับเราก็สัปดาห์ละครั้งพอ วันเดียวกัน อย่าไช้วันหยุด

>>168 ขอบคุณนะ กู >>165 เอง ทุกวันนี้ก็ใช้วิธีเงียบเอา เพราะถ้ากูพูดจะเก็บอาการเหี้ยๆของตัวเองไม่อยู่แน่นอน

และกูไปหา we need to talk about kevin มาดูแล้ว จิตใจกูยังไม่เกินเยียวยาขนาดนั้นหรอกมั้ง ._.

>>173 ไม่ได้หมายถึงมึงหนักขนาดน้าน 555 หมายถึงว่า แม่เค้าก็มีมุมของเค้าแหละ ไม่มีใครเพอร์เฟ็คท์หรอก แต่ถ้ามึงพยายามจะเข้าใจเค้าบ้างก็ดีนะ ไม่ถึงกับต้องรับได้หรอก เอาแค่เข้าใจก็พอ

ช่วยกูด้วย กูรู้สึกว่าสะสมความเกลียดในตัวเพื่อนคนหนึ่งไว้ จะเรียกว่าสนิท ก็คงแบบเผินๆ มีอะไรที่กูเกลียดหลายอย่าง เริ่มจากความอึดอัด กับคำพูดที่หลายครั้ง แม่งเรียกได้ว่าฟังแล้วแบบค่อนข้างขึ้น เช่นคำตอบแบบอวดรู้ ไม่ใช่แนะนำ แ
ละกูก็เหมือนคุยกับคนอื่นอยู่ แต่นางเสือกอยากมีส่วนร่วม แบบอวดรู้อีก บวกกับความหงุดหงิดเป็นทุนเดิม กูขึ้น กูรู้สึกว่าการเหวี่ยงการหงุดหงิดใส่คนอื่น มันเป็นพฤติกรรมไม่ดี แต่ตอนเหวี่ยงกุก็มีลิมิต กูไม่เคยใส่ใครเป็นชุด อย่างมากหนึ่งปย. แล้วเงียบ ท่องคูลดาวน์ในใจ

หลายครั้งที่กูหงุดหงิด (แบบไม่มีสาเหตุ)กูก็รู้ตัว กูก็นั่งห่างๆ เงียบๆ ทำอะไรของกูไป เสือกมาทักกุอีก ว่าเครียดไรอยู่ กูไม่ชอบสัสๆ ที่จะให้มาถามอะไรแบบนี้ มึงสังเกตเห็น มึงควรปล่อยให้กูอยู่คนเดียว ห่าเอ๋ย หงุดหงิด ×2 เลยทักแบบนี้ ทุกครั้งหลายครั้ง
ประเด็นคือ กูสะสมความเกลียดหลายๆ อย่างไว้ เลยขึ้นง่าย โดยเฉพาะอารมณ์ไม่ดี กูก็พยายามท่องพยายามเข้าใจ บอกตัวเองว่ารับข้อเสียคนอื่นเหอะ กูเองก็ไม่ได้นิสัยดีอะไรกว่าเขาเลย
อารมณ์กูจะชัดมาก กูว่า กูอยาก้ป็นคนตอแหลเก่งๆ ชิบหาย เกลียดแค่ไหนอะไรแค่ไหนก็ยิ้มได้ หงุดหงิดแค่ไหนก็ร่าเริงได้ กูเบื่อความเป็นกูมาก
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า กูทั้งโง่ทั้งบ้า แต่ก้ยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ แถมตอแหลไม่เก่งอีก กูเซ็งมาก

เข้าใจเลยว่า คนเกลียดกันหน้าก็ไม่อยากมอง คำพูดคำเดียวยังไม่อยากเสวนา
กูแค่ต้องการเวลาลดระดับความหงุดหงิดของกุ แต่นางที่มองออกว่าจุดเดือดอยู่ในระดับต่ำ กลับมาพูดจาค่อนข้างแรงใส่ บ่องตรงว่ารับไม่ได้ มันไม่ใช่อารมณ์แบบที่จะมาสนุกกับการเล่น คนอื่นๆ เว้นสเปซให้กู แต่นางทำให้กูอึดอัดใจ

ให้คำปรึกษาหน่อยกูหงุดหงิด (ไม่มีสาเหตุ) บวกกับสะสมความเกลียดที่พยายามบอกตัวเองว่า เขาก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น แล้วกูควรทำยังไง กูไม่อยากขึ้น กูพยายามไม่อยากเหวี่ยง อยากมีอารมณ์ปกติ ถึงกูจะหงุดหงิดแต่ก็อยากสามารถปฏิบัติเหมือนปกติ
กับคนนี้เดือนหนึ่งเป็นสักสองครั้ง กูเบื่อมาก กูก็อยาก'รมส์ดีๆ

เวลาหงุดหงิดในหัวใจแบบยากจะเกา มึงทำยังไงกันอะ ถึงจะบรรเทา

>>175 ชิบหาย ทำไมกูรู้สึกคุ้นการพิมพ์ของมึงจังวะ แล้วเมื่อวานกูเพิ่งคุยกัยเพื่อนเวลานี้ แล้วเขาก็งอนกูอีก. .

>>176 หามุมเงียบๆอยู่คนเดียว เอาการ์ตูนมาอ่าน ดูหนังฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะหายหงุดหงิดไปเอง

เพื่อนกูเริ่มอารมณ์แปรปรวน บทจะดีก็ดีแบบดีดๆ เฮฮา บทจะเฟลก็เฟลขั้นอยากตาย นั่งซึมเก็บตัวไปเลยว่ะ เห็นนางว่าเคยถึงขั้นตบหน้าตัวเองมาแล้ว กูควรพานางไปหาหมอไหมวะ หรือกูควรทำไง

เค้าเรียกอารมณ์ศิลปินนะ บทจะแฮปปี้ก็เต็มที่ บทจะเศร้าก็หนัก

อย่าด่าศิลปินสิโว้ย 5555

>>179 ถึงขั้นทำร้ายตัวเองนี่ไบโพล่าร์ปะวะ มีทู้พันทิบนึง จขกทมาเล่า คล้ายๆ งี้เลยเกือบฆ่าตัวตาย พอดีเพื่อนเห็นอยู่หยุดงานไม่ลาไม่บอกเลยแวะมาเจอทัน

>>182 นางต่อยกำแพง ตบหน้าตัวเองไม่ก็เขวี้ยงของ เหมือนคนระบายอารมณ์ บางทีก็กัดนิ้วตัวเอง ถามว่าเป็นไร เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ตอบ บอกแต่ไม่เป็นไรๆ

กูกลัวว่ากูจะไม่ชอบเกมที่กูเล่นเหมือนแต่ก่อนว่ะ...
ไม่ใช่ว่าเกิดอาการเบื่อเกมที่ชอบเล่นนะ แต่แบบว่ายังไงดี...พักนี้รู้สึกว่าองค์ประกอบในเกมมันขัดหูขัดตาว่ะ
อย่างหน้าตาตัวละครงี้ เสียงพูดตัวละครงี้ โดยเฉพาะบทพูดของตัวละครที่ไม่จริงจังและขี้เล่นจะขัดใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่บุคลิกของตัวละครในเรื่องสมมติ
แล้วไม่ใช่แค่เกมนะ พักนี้รู้สึกว่าพวกหน้าตาตัวละครแบบมังงะอนิเมมันขัดหูขัดตา ขัดตากระทั่งภาพตัวละครเวลาอ้าปากยิ้มหรือตาโตหน่อย

กูรู้สึกไม่ชอบใจที่พักนี้ตัวเองรู้สึกขัดใจกับเรื่องแบบนี้เลย แบบแม่งเอ๊ย จะเรื่องมากอะไรนักหนาวะ ภาพเรียลๆมึงก็ไม่ได้ชอบไม่ใช่รึไง

กูรู้ว่าเรื่องของกูจิ๊บจ๋อยมากเมื่อเทียบกับปัญหาของคนอื่น แต่กูกังวลมากเลยว่ะ...ทำยังไงดี ควรพักไปสักพักดีมั้ย...

มึงแค่เบื่อ ลองหากิจกรรมอื่นทำ แต่อาการเบื่อเกมโตแล้วน่าจะมีกันทุกคน มันมีเรื่องให้คิดมากขึ้น สมาธิไม่ได้โฟกัสกับเกมเป็นวัน ๆ ได้แบบเมื่อก่อน

กูเล่นเกมช้ามากสมัยนี้ เมื่อก่อนซีรี่โปรดกูต้องจบภายในสามวัน นี้จะสามเดือนละยังไม่จบเลยเกมใหม่ ๆ แม้กระทั้งอีชานเต้ที่เกมน่าจะสั้นโครต ๆ ทุกวันนี้กูก็ยังเล่นไม่จบ

>>185 ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เบื่อเกมนะ(กูก็มีเบื่อบ้างแหละ แต่ไม่ใช่ประเด็น) ประเด็นคือพักนี้กูรู้สึกยี้กับภาพตัวละครที่เป็นการ์ตูนๆบ้าง ตาโตบ้าง บทพูดการ์ตูนๆบ้าง(ถึงจะเข้าใจว่าเพราะมันเป็นการ์ตูนน่ะแหละก็เถอะ...) ถึงจะเล่นอยู่ แต่พักนี้กูจะไม่สบายใจเวลาใช้ตัวละครนิสัยขี้เล่น ไปๆมาๆแม่งพาลไปยี้ตัวละครตัวอื่นอีก เพื่อเลี่ยงความรู้สึกยี้บทพูดเลยปิดเสียงพูด(ถึงจะเลี่ยงหน้าตาตัวละครไม่ได้ก็เถอะ)
อย่างล่าสุดกูดูอนิเมชั่นที่ตัวละครเป็นSDแล้วยี้... ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีอาการที่ว่าเลยสักอย่าง

เอาเป็นว่ากูจะลองเลี่ยงเกมแล้วไปทำอย่างอื่นดูละกัน...

เพื่อนโม่ง กูมีปัญหามาปรึกษา

คือเวลากูรู้สึกอะไรที่เป็นด้านลบมากๆ กูมักกจะเห็นภาพซ้อนทับของตัวเองในสมองอ่ะ แบบแว้บเข้ามาอ่ะ
เช่น เวลาหงุดหงิดกูมักจะเห็นภาพตัวกูทำลายข้าวของ เขวี้ยงจาน ตะคอกใส่คนที่กำลังหงุดหงิด ในขณะที่ความเป็นจริงๆคือยืนอยู่เฉยๆ
เวลาที่รู้สึกแย่มากๆ แล้วถือของมีคม กูจะเห็นภาพตัวเองเอามีดกรีดแขน แทงคอตัวเองไรงี้อ่ะ

อันนี้คืออาการหนักไหม คือกูไม่ใช่ทุกวันนี้ไม่มีความสุขนะ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ตามประสาคนทั่วไป แต่อารมณ์กูขึ้นลงรุนแรงมาก(ในสมองกู) แบบจู่ๆจะหงุดหงิดคือหงุดหงิดแรงมาก
ใครมีอาการคล้ายๆกูก็มาแชร์หน่อยแล้วกัน คือกูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแล้วรุนแรงแค่ไหน แล้วก็ไม่รู็ว่าในวันนึง ภาพในหัวมันจะไม่อยู่แค่ในหัวรึเปล่า

ปล.แล้วถ้าใครถามว่าทำไมไม่ไปหาหมอ คือที่บ้านกูค่อนข้างต่อต้านเรื่องพวกนี้อ่ะ เค้าจะบอกว่าที่มึงเป็นงี้เพราะมึงคิดไปเอง แต่กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันผิดปกติที่ความคิดกูหรือร่างกายกูอ่ะ

เป็นคนอารมร้อน ขี้วีน งี่เง่า ควรทำยังไงให้เย็นลง

>>188 เป็นกะฮอร์โมนปะวะ ? ลองโทรหาสายด่วนสุขภาพจิตดูก่อนละกัน
>>189 ตั้งสติก่อนสตาร์ท

>>188 กูเป็น ปื๊ดๆแบบแนวภาพเเล่นเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง แล้วก็หยุดว่าเออ นี่คิดเองนะ
กูนึกว่าเรื่องปกติง่ะ ตอนนี้ก็สบายดีนะ ไม่มีเครียดซมเศร้าหรืออะไร เหมือนเพื่อนโม่งด้านบน
แต่ไม่สบายใจก็ลองหาทางเก็บตังแอบไปหาหมอก็ได้ พันสองพันน่าจะอยู่ หรือถ้าเรียนบางมหาลัยเค้ามีจิตแพทย์ประจำด้วยนะ

ไม่รู้จะถามห้องไหน คือ ข้อเสียดูดชาบ่อยๆนี้ เป็นไงกันบ้างวะ

>>192 กัญชาป่ะว่ะกูดูดกูกินเก่งนอนหลับง่ายว่ะ

>>193 คือ พี่กูติดแล้วแม่งวันๆไม่ทำอะไรเลย
งานก็ไม่ทำ 2 เดือนละ อยากให้แก่เลิกหรือหรือสูบน้อยลง

>>194 ติดขนาดนั้นเลยหีอว่ะแอบแจ้งตำรวจให้เขาส่งไปบำบัดเถอะนั่นเรียกดูดเกินเหตุ

มึงมีวิธีฮีลตัวเองแบบเร่งด่วนไหมวะ กูว่าตอนนี้กูแย่มากๆ ตั้งแต่สุขภาพพังอะไรๆก็แย่ไปหมด เรียนไม่รู้เรื่อง ต้องหยุดบ่อย ไม่มีอารมณ์คุยกับเพื่อน เห็นอะไรก็จิตตก ชอบซ้ำเติมตัวเองอีก ตั้งแต่เป็นแบบนี้มารู้สึกหาความสุขใส่ตัวได้ยากชิบหาย ไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลยว่ะ

>>196 กูก็เป็นว่ะ TT

กูเป็นโรคกลัวห้องเชียร์ว่ะมึง แบบ phobia สัสๆเลยก็ว่าได้ กูโครตเกลียดความกดดัน ถึงจะไม่มีว๊ากก็เหอะ คือตอนนี้แม่กูบังคับให้กูเข้าคณะหนึ่ง ซึ่งก็รู้ว่าแม่งมีห้องเชียร์ คือกูจะซิ่วเข้ามหาลัยเดิมไงเลยรู้ ยิ่งใกล้วันยื่นแอดเมื่อไหร่ กูโครตจิตตกเลย กูไม่อยากเข้าาาา /บ่นแค่นี้แหละ ฮือ

>>198 คิดซะว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ เรียนจบไปก็ไม่มีผลอะไรกับมึงทั้งนั้นอะ สุดท้ายทุกคนก็ต่างคนต่างใช้ชีวิตทำงานไปอยู่ดี อย่าไปซีเรียสมากไอ้กิจกรรมพวกนี้

>>198 ก็ไม่ต้องเข้าดิ ตอนนี้กูอยู่มหาลัยแบบไม่ยุ่งกับใคร ไม่มีพี่รหัสอะไรทั้งนั้น กูไปเรียนอย่างเดียว กิจกรรมกูแทบจะไม่เข้า คือกิจกรรมมันไม่ได้ทำให้มึงมีอนาคตหรอก เข้าไปก็เท่านั้น เกรดเท่านั้นที่ทำให้มึงได้งาน ส่วนพี่ว๊าก กูรู้สึกว่ามันเหมือนคนป่วยเป็นโรคม.2 เลย คือไม่อายเหรอวะ มานั่งทำอะไรแบบนั้น อายุก็ 20 กว่ากันละ

>>196 มึงอกหักมาเหรอ รึแค่ป่วย? เมื่อก่อนกูก็เคยเป็นนะ วิธีของกูก็คือให้มึงปลงซะ ไม่ต้องไปคิดถึงใครทั้งนั้นแหละ คิดถึงตัวมึงเองว่ามึงอยากจะเป็นแบบนี้อยู่ต่อไปรึก้าวต่อไปข้างหน้า มึงมีความฝัน มีความหวังอะไรรึเปล่า? ชีวิตตัวเองตอนนี้มีคุณค่าในสายตามึงมั้ย ถ้ารู้สึกว่าไม่ ก็ตายซะ อันนี้ไม่ได้ประชดนะ กูคิดว่าถ้าคนเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ไม่มีความฝันอะไรจะอยู่ต่อ ก็เปลืองทรัพยากรโลกเปล่าๆคนอื่นๆยังต้องใช้ทรัพยากรอีกเยอะ แล้วอย่างน้อยมึงก็เป็นอิสระที่เลือกตายด้วยตัวเอง นรง นรกแม่งไม่มีจริงหรอก เรื่องแต่งทั้งนั้น แต่ถ้าคิดว่ายังมีความฝัน มีความหวังอยู่ ก็พยายามลุกขึ้นมาซะ แรกๆมันอาจจะรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง ทำไมมันยากจัง ตัวกูนี่ไร้ค่าจริงๆ เกิดมาเพื่อตาย บลาๆๆ ก็ให้ปลงซะแล้วคิดว่าอารมณ์อะไรพวกนี้มันก็แค่เรื่องไร้สาระ ที่ร่างกายปรุงแต่งขึ้นมาเอง ตัวมึงจริงๆคือความคิดอิสระ ไม่ใช่อารมณ์ที่ร่างกายตามธรรมชาติทำให้มึงรู้สึก ถ้าผ่านไปได้จนรู้สึกว่าความสิ้นหวังเบาบางลงสักพักมึงจะเริ่มเฉยชากับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว แฟนมีกิ๊กเหรอ? แล้วไง คนนินทา? เฮ้อ พวกหน้าโง่ ความชินชาจะเริ่มเปลี่ยนตัวมึงให้มีตรรกะมากขึ้น เพราะอารมณ์ลดลง

>>201 ขอบใจมึงมาก กูป่วยว่ะ ทำไงก็ไม่ดีขึ้น จะปลงๆไปแล้วกัน เห้อ

กูรู้สึกว่าตัวเองประหลาดนิดๆว่ะ กูชอบเรียกร้องความสนใจกับเพื่อนนิดๆนะ แบบชอบกอดแขนชอบกอดแบบให้สนใจกูหน่อย แบบกูจะชอบเวลาเค้าหันมาสนใจกูแปปนึงไม่ต้องนานมาก แต่พอเจอคนที่แบบเพย์แอทเทนชั่นให้กูมากๆแบบ คุยทุกวัน สนใจกู พยายามมีส่วนร่วมกับกูอะไรงี้ กูไม่ค่อยชอบเลยว่ะ จากเฉยๆกลายเป็นรำคาญแล้วตอนนี้ กูอึดอัดมาก รู้สึกป่วยเลย กุควรทำไงดี

กูนี่มีปัญหาเรื่องการพูดเลยวะ แบบกูไม่รู้ว่ากูจะพูดอะไร ยังไงกับคนๆนั้น คือบางทีคำถามที่เค้าถามมามันโคตรจะเป็นพื้นฐานในชีวิตประจำวันเลยมั้ง กูเสือกตอบไม่ได้ กูรู้ตัวเองด้วยนะว่ากูตอบไม่ได้ ในหัวมันว่างเปล่าตลอดเวลาเลยวะ จริงๆถ้าคุยด้วยกันสักพักก็มีอะไรจะคุยบ้างแหละ แต่กูตอบโต้คนอื่นในแบบปกติไม่ได้อะ ทุกวันนี้กูเรียนรู้จากคนอื่นๆอะ ว่าแม่งต้องควรตอบยังไง วันไหนอยู่บ้านนี่พูดน้อยจนถึงไม่พูดเลย แต่ถ้าไปเรียนนี่ยังมีพูดบ้าง แต่ชีวิตประจำวันกูไม่ปกติเลยวะ เอ้อใช่ เป็นคนไม่มีความมั่นใจในตนเอง ลังเล ย้ำคิดย้ำทำด้วย เหี้ยชิบหายกูหาคนมาระบายเหมือนกันนะ แต่คงไม่มีใครมานั่งฟังกูหรอกถถถถ กูเป็นพวกเข้าใจยากในเรื่องง่ายๆ ส่วนเรื่องยากๆกูเสือกเข้าใจได้เฉย จริงๆเมื่อก่อนกูเป็นคนปกติกว่านี้นะ พอโตมากูไม่รู้เป็นส้นตีนอะไรไปละ สับสนในตัวเองชิบหาย เออยังไม่หมด กูกลายเป็นพวกขี้รำคาญ หัวร้อนง่ายๆมาก เมื่อก่อนกูก็เป็นพวกใจเย็นสัสๆ โตมาก็เป็นเหี้ยไรไม่รู้อีก กูควรทำไงกับชีวิตดีวะ โตไปอีกหน่อยกูคิดว่ากูไม่สามารถอยู่ในสังคมได้เลยแน่ๆวะ ปล.ตอนนี้กู 20ละ

>>203 ถ้ามึงหน้าตาสวยน่ารักจะคาวาอี้มาก แต่ถ้าไม่จะออกน่ารำคาญ ผู้หญิงด้วยกันก็ชอบผู้หญิงสวยๆนะ ลองอัพหน้าตาการแต่งตัวดูแล้วกัน ถ้าเพื่อนๆไม่ชอบอีกเราก็ต้องปรับตีวแล้ว

จะถูกกระทู้​มั้ย แต่คือกูมีปัญหา​กะการนอนหลับ ทั้งหลับยาก ทั้งนอนไม่หลับ ทั้งหลับๆตื่นๆทั้งคืน
กูเข้านอนเที่ยงคืน​แต่กว่า​จะ​หลับลงก็ตีสามตีสี่ มันแบบง่วงนะ ง่วงมากแต่มันไม่ยอมหลับ บ้างวันใช้แรงงานมากจนโคตรเพลียก็ไม่หลับ
พอหลับได้ แต่ละทีได้แค่ชั่วโมง​เดียวก็ตื่น พอจะหลับต่อก็หลับไม่ลง เป็นชั่วโมง​ๆถึงจะหลับได้อีกครั​้ง สรุปทุกวันนี้​กูนอนได้คืนนึงประมาณ​ 3-4ชั่วโมง​เท่านั้น กูง่วง กูนอนไม่พอ กูหงุดหงิด​ กูสามารถ​ไปร้ายขายยาหรือโรงพยาบาล​แล้วขอยานอนหลับ​ได้มั้ย

ลองแดกนมที่ช่วยนอนของแดรี่มิลคดู ไม่กผ้หาเมลาโทนินมากินเป้นอาหารเสริมซะ น่าจะดีกะร่างกายมากกว่ายานอนหลับ

กุ >>203 นะ >>205 อ่านของกุดีๆ กุบอกว่าอึดอัดที่มีคนให้ความสนใจกับกูมากเกินไปอ่ะ กุไม่ชอบ แบบ ลีฟมีอโลนอะไรงี้ มึงเมาหรือกูเมา 55555

>>208 กูเมาเองสลัด ๕๕

มีใครติดโซเชี่ยลไหม แบบกูไม่ได้ชอบโพสท์อะไรนะ แต่ถ้ากูไม่มีอะไรทำกูจะเข้าไปไถเรื่อย ๆ ทั้งเฟซทั้งทวิต แล้วรู้ตัวอีกทีก็แบบเหี้ย เสียเวลาชีวิตกูสัสๆ แต่กูไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน กูก็เลยเล่น
แล้วนอกจากเสียเวลาชีวิตก็ทำให้กูคิดมากด้วย เช่นพอลงรูปทีนึงกูก็อยากรู้ว่าจะมีคนไลค์กูไหม (ไอ้เหี้ยเรียกร้องความสนใจสัส555555) อยากให้มีคนคอมเม้น กูเป็นคนช่างสังเกต บางทีกูก็นึกได้ว่า เออ คนนี้ไม่รับแอดกูว่ะ ฯลฯ ซึ่งแม่งทำให้กูแบบรู้สึกกังวล ละอึดอัดมาก ๆ บางที (ไม่ใช่อึดอัดกับเพื่อนคนนั้นนะ แต่เป็นความรู้สึกช่วงนั้นที่แวบเข้ามา กูควบคุมไม่ได้ อาการพวกนี้บางทีก็ทำให้กูชอบคิดมากพวกเรื่องเพื่อน เช่นแบบว่า กูไม่ค่อยกินเหล้าแต่วันที่ทุกคนเค้านัดกินแล้วไม่ชวนกู กูก็น้อยใจว่าทำไมไม่ชวนกูวะ555555 )
แฟนกูก็มีนะ เค้าก็รับฟังปัญหากูตลอดด้วย แต่กูก็ยังรู้สึกอยากได้เพื่อนสนิทเยอะ ๆ ซึ่งเอาจริง ๆ กูก็ไม่ได้ชอบเข้าสังคมสักหน่อย แต่ยังเสือกนี้ดแบบคนขี้เหงามาก ๆ เพื่อนกูก็สนิทแบบกลุ่มเล็ก ๆ มาตลอด แต่เพราะเพื่อนมหาลัย/มัธยมไม่ชอบติดต่อกันด้วยมั้งกูเลยเหงา
มีใครมีวิธีแก้ไหม กูพยายามเล่นอย่างอื่นที่ไม่ใช่โซเชี่ยลเนตเวิร์กแต่ผ่านไปสักพักพอเบื่อกูก็อดไม่ได้จะแอบเปิดดูอะ (กู 20 แล้ว ฮือ)

>>203 กูเข้าใจอาการมึงนะ //กอด กูก็เป็นคล้าย ๆ มึงเลยT_T หาทางแก้อยู่

>>210 ปิดโทรศัพท์ โยนมันไปที่ไหนสักที่ หาไรทำ ออกไปเจอสังคม ชวนเพื่อนไปเที่ยวก็ได้

เพื่อนโม่งว่ะ ขอระบาย+เล่าประสบการณ์อัดอั้น
กูไม่แน่ใจว่าจะโพสต์ไหนดี แต่มันเป็นปัญหาที่กูแก้ได้แล้วเลยเอามาโพสต์นี่ละกัน ให้เป็นกำลังใจ
เมื่อก่อนกูก็เป็นคนเฮฮาปาร์ตี้ คุยเล่นสนุกกับเพื่อนได้นี่แหละ อาจจะเด็กสักหน่อยแต่ตอนนั้นประถม กูมีเพื่อนคนนึง เค้าเป็นเพื่อนสนิทกู แต่การกระทำแม่งกูไม่เคยเข้าใจ แบบคือกูต้องทำตามมันทุกอย่างมะ ถ้ากูไม่ทำกูจะโดนจิกตาแรงๆ หยิกๆๆ ตีๆๆ บางทีกูได้แผลกลับมา มันนานแล้วแหละ กูให้อภัยเขาไปนานแล้วแต่พอดีความทรงจำแย่ๆยังจำได้ (แต่กูให้อภัยไปแล้วเลยรู้สึกเฉยๆ) ตอนนั้นกูกลับบ้านมาร้องไห้ที่บ้านทุกวันเลย กูกลัวมาก เพราะว่าเขาบอกว่าถ้ากูไม่ตามที่มันบอกมันจะเลิกเป็นเพื่อนกู (งี่เง่ามะ กูก็ว่างี่เง่า เด็กทะเลาะกันนี่แหละ แต่ว่าตอนนั้นมันเด็กไง มันโคตรรุนแรงเลยนะสำหรับกู) แล้วพอดีนั่นเป็นปีสุดท้ายพอดีก่อนจะเข้ามัธยม มันก็บอกกูนะว่ากูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ตอนแม่กูไปหาครูมันยังบอกเลยมันไม่รู้ กูก็เข้าใจ เพราะที่บ้านมันมีปัญหาครอบครัว
ประเด็นคือกูไม่สามารถกำจัดปัญหาตรงที่กูกลัวการกระทำมันได้ (ย้ำว่ากูจัดการไม่ได้เอง ไม่ใช่เพราะมันนะ เมื่อก่อนกูเคยโทษมันเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูคิดได้แล้ว) กูกลัวมาก ขึ้นสมอง เข้าโรงเรียนใหม่กูหวังว่าจะมีเพื่อนที่ 'ดีๆ' ให้ได้
ซึ่งดีๆของกูตอนนั้นกูไม่รู้หรอกว่าตัวเองแม่งล็อคเป้าหมายว่าอยากคบกับกลุ่มๆนี้ โดยไม่สนใจเพื่อนที่มาด้วยกัน ที่แม่งดี และคบกับกูตั้งแต่แรกเลย แต่ตอนนั้นกูก็ไม่รู้ตัวนะ คือมันเหมือนเป็นพฤติกรรมอัตโนมัติไง กูก็ไปตีสนิทกับกลุ่มนี้ และแบบมันมีพฤติกรรมอันนึงที่หลายๆคนเรียกว่า ตอแหล เสแสร้ง บอกด้วยความจริงใจ กูเข้าใจความหมายของคำนี้ แต่กูไม่รู้ตัวว่าที่กูทำลงไปคือการเสแสร้ง แม่งคือไม่ใช่การเสแสร้งแต่คือการสร้างตัวตนอีกแบบนึงเพื่อให้คนที่เราต้องการยอมรับ ซึ่งนั่นจบลงด้วยวินาทีที่เพื่อนกูบอกว่ากูไม่เป็นตัวของตัวเอง (ซึ่งลึกๆกูคงรู้แหละแต่กูไม่ยอมรับ แบบทำตอแหล น่ารักๆคิขุ เสแสร้ง) แล้วก็นะ ตอนนั้นกูจำได้เหมือนในหนัง กูร้องไห้ตรงกลางแถวเลยจ้า ร้องแบบคนบ้าแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกจนกลับมาที่บ้านกูจะเอามีดแทงตัวเอง ความทรงจำตอนนั้นคือแม่งกูทั้งเกลียดตัวเอง และตั้งคำถามตลอดๆๆๆๆๆๆๆว่า 'ทำไมมีแต่คนเกลียดกู'

กูเกลียดตัวเองมาตลอดเวลา 6-7 ปี กลายเป็นโรคทางจิต เข้ากับใครไม่ได้ มันส่งผลให้กูปิดตัวเองไม่พยายามทำความเข้าใจกับความคิดของใครเลย กูหลุดเข้าไปในโลกของจูนิเบียว กูวาดภาพ วาดการ์ตูน ติดyaoi กูจำอะไรไม่ค่อยได้หรอก เพราะโรคทางจิตด้วย(ไบโพลาร์ คิดว่าเกี่ยวมะวะ ไม่เคยถามหมอ) แต่กูก็กลายเป็นคนเข้าสังคมไม่ได้ เห็นภาพหลอน หูแว่ว แม่มภาพหลอนเห็นเป็นตัวๆ กูเห็นจริงๆเห็นแบบกูเห็นสาบานได้ กูจำได้เลยคนแก่ๆอยู่ปลายเตียงกู กับคุณยายแก่ๆตอนกูกำลังนอน หูแว่วนี่บ่อยมากเหมือนมีคนนินทากูตลอดเวลา กูหลอนมาก

>>212 ต่อ

แล้วแบบด้วยโรคกูมักทำอะไรแบบไม่รู้ตัว(แต่ตอนนี้เริ่มรู้บ้างแล้ว) ซึ่งคนอื่นแม่งไม่เข้าใจแล้วทำท่าเหมือนกูเสแสร้งอีกไง แล้วมันทำให้กูยิ่งไม่เข้าใจตัวเองเข้าไปอีกว่านี่กูเอาอีกแล้วเหรอวะ กูเสแสร้งอีกแล้วเหรอวะ ไอ้ช่วงที่คนมองว่ากูแปลกๆแบบเขาไม่เข้าใจคือตอนปี 1 คือแบบกูท้อแท้มาก อ.แกสอนดีนะ แต่แกพูดแรงมากกก คือมันปกติสำหรับคนอื่นมั้ง แต่สำหรับกูแม่งเหมือนถูกมีดแทง กูก็บ้าเข้าไปอีกเล่นโซเชียลจนสติแตกคิดมากเรื่องอ. ทักอ.ไปแล้วพูดอะไรไม่รู้ (กูจำไม่ได้แล้วไม่อยากกลับไปอ่านด้วย) คือมันแย่มากๆสำหรับปี 1 ของกู ลืมบอกไปว่ากูไม่ได้เข้ารับน้องด้วย กูสติแตกออกมาก่อน แม่งเป็นหนัก คือแบบกูไม่รู้ตัวจริงๆ สักพักกูปรึกษากับที่บ้านละวาจะลาออก เพราะที่เก่าค่าเทอมแพงด้วย แล้วก็ย้ายไปอีกม. แล้วคือกูอาการดีขึ้นสัดๆเลย กูขอพิมแบบเป็นกลางนะ แต่อ.ที่ม.ใหม่กูดีมากเพราะเขาไม่รู้จักโรคนี้ด้วยซ้ำแต่พยายามเข้าใจและถามกูตลอด (คือกูก็เข้าใจม.เก่านะว่าเด็กเขาเก่งและเขามองว่าเด็กโตกันหมดแล้ว) ไปอันถัดไป พอดีกูประทับใจม.ใหม่มาก ถึงจะไม่ดังแต่อบอุ่นน่ะ

ความจริงคือกูไม่ได้ตั้งใจเสแสร้ง แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆการกระทำภายนอกที่มองคงจะเป็นแบบนั้น แอ๊บแบ๊ว ตอแหล ประมาณนั้นอ่ะ พยายามทำตัวให้น่ารัก ทำให้คนอื่นหัวเราะเพราะกูอยากเด่น(อันนี้กูไม่มั่นใจ แต่ที่แน่ๆกูแค่อยากมีเพื่อนเฉยๆ) แล้วผลอีกอย่างนึงซึ่งกูคิดว่ามาจากจุดแตกหักตรงตอนที่กูร้องไห้จากคำพูดว่าเพื่อนจะไม่คบ คือกูกลัวสีหน้าท่าทางคนอื่น กูไม่สามารถสบตาหรือมองหน้าคนอื่นเวลาพูดได้เลย กูสามารถแค่กลอกตาไปมาหรือมองแค่ผ่านๆแว้บเดียวเท่านั้น มันทรมานกูมาก เวลากูจะพูดอะไรทีกว่าจะพูดออกมาได้ แม่งงง กูคิดแล้วคิดอีก คิดทั้งวันจนกูปวดหัวโคตร แล้วพอเขาพูดตอบกลับกูก็คิดอยู่นั่นแหละว่าเขาโกรธเกลียดกูรึเปล่าวะ กูเป็นแบบนี้อยู่นานมาก จนกูเปลี่ยนทัศนคติ ปรับตัวเองเรื่อยๆ ปล่อยวาง ให้อภัย ไปๆมาๆกูก็เริ่มชินกับการอยู่คนเดียว(เพราะไม่มีเพื่อน และไม่รู้จริงๆว่าจะหาจากไหน เพราะในมหาลัยเขาก็มีกลุ่มกันแล้ว แล้วกูแทรกไปไม่ได้เพราะความสนใจคนละอย่างและไลสไตล์ก็ไม่เหมือนกัน คือกูไม่ชอบเที่ยวไหนมากมาย)

ตอนนี้กูก็ยังไม่มีเพื่อนแต่กูมีความสุขกว่าเก่าเพราะกูปล่อยวางมากขึ้น มีความสุขกับชีวิตโดดเดี่ยว ซึ่งมันทำอะไรได้มากกว่าที่คิด กูเล่นเกมของกูไป เล่นเกมนินแอดเฟรนด์ทางเน็ต กูวาดภาพ ฝันอยากเป็นศิลปิน นักเขียนการ์ตูน กูมีชีวิตกับความเป็นตัวเองของกูมากขึ้น และปรับมาเรื่อยๆจนกูเลิกเกลียดตัวเอง เลิกทำร้ายตัวเอง เสียงที่เคยได้ยินก็ค่อยๆหายไป กูไม่เห็นภาพหลอนอีกแล้ว กูไม่ได้คุยกับเพื่อนในจินตนาการอีกแล้ว สำคัญกว่าไหนๆคือกูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น กูมีสติมากขึ้น (แต่บางทีกูอเลิร์ตจัดกูก็เบลอเหมือนกัน)

ก็ถ้าใครมีปัญหาทำนองนี้อย่าเพิ่งยอมแพ้กับตัวเองละกัน
มีคนเคยบอกกูไว้ เป็นคนช่วยชีวิตกูด้วย
เค้าบอกว่า ถ้าวันนึงไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่มึงเชื่อ มึงก็ต้องทำสิ่งที่มึงเชื่อต่อไป

จะตอแหลบ้างเพื่อเข้าสังคมก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะบางทีเป็นตัวเองมากไปก็ไม่มีไครคบ ลองไปอ่าน how to win friend and influence people ดูนะน่าจะช่วยได้

>>214 ใจมากเพื่อน กูกำลังหาวิธีเข้าสังคมเหมือนคนอื่นอยู่เหมือนกัน (คนเดียวกับเรปบน)

พอฟังโม่ง 212 พูดกุก้อนึกถึงตัวเองจิงๆ ยิ่งโตเรียนมหาลัยต่อให้ในใจไม่ชอบขนาดไหน พอเจอหน้ากันก้อต้องฉีกยิ้มทำเปนเหมือนไม่มีอะไร เฮ้อบางทีกุก้อรุสึกว่าตัวเอง ตอแล้ตอแหล

เข้าสังคมมันก็ต้องมีใส่หน้ากากอยุ่แล้วแหละ แต่อ่าน212แล้วกูเข้าใจเลย คือมนุษย์เรามันต้องมีกระบวนการปรับตัวเข้ากับสังคม ระยะเริ่มต้นที่มึงควรจะเริ่มรู้จักสังคมมนุษย์ ควรที่จะเริ่มเข้าใจกลไลของเพื่อน ของความสัมพันธ์ตาง ๆมันกลับดันโดนทำลายก่อนที่มึงจะทันเกิดความเข้าใจว่าต้องทำยังไง ทำให้มึงจนป่านนี้ยังไม่สามารถหาวิธีเข้าหาสังคมได้ เพราะมึงไม่เคยเรียนรู้มา มันโดนทำลายไปแล้ว มึงต้องค่อย ๆ ปรับตัวและปล่อยวาง อย่างที่มึงเป็นในตอนนี้แหละ ถูกแล้ว เมื่อปล่อยวางแล้วทุกอยางมันก็จะเป็นธรรมชาติ ความฝืนที่เคยมีมันก็จะหายไป ไม่นานคนก็จะเข้ามา สู้ ๆนะมึง

>>216 เหมือนกูเลย กูด่าเขาแรงๆ นินทากับเพื่อนแต่วันต่อมากูยิ้มให้เขา พูดดีกับเขาได้ กูก็คิดนะว่าตัวเองตอแหล แต่อีกใจนึงกูคิดว่ากูแค่แยกงานกับเรื่องส่วนตัวออก

>>218 ถ้าคนมันเหี้ยแล้วมึงระบายอารมณ์กับเพื่อนนอกที่ทำงาน ถือว่ามึงแยกเรื่องส่วนตัวได้ว่ะ แต่ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรให้มึงเกลียดเอง เอาไปด่าให้เพื่อนที่ทำงานฟัง พอเจอเขาแล้วยิ้มให้นี้คือตอแหลในมุมมองกูนะ

กูนอนไม่หลับว่ะ
กูคิดแต่อดีตที่ผ่านมา มันเป็นแบบนี้มาสองปีแล้วว่ะ กูค่อนข้างมีปัญหาทางบ้าน พ่อแม่ทะเลาะกัน กูมีปมสมัยเด็กๆเรื่องแม่ว่ะ น้องกูได้ดีคนเดียว เลยกูเลยโดนเปรียบเทียบ คิดถึงแมวที่ตายไป คิดถึงหมาสมัยเด็กๆที่แม่กูเอาไปปล่อย พออยู่คนเดียวเงียบๆไม่ทำอะไร ก็จะนึกถึงเรื่องแย่ๆขึ้นมา

กูขอวิธีลืมเรื่องแย่ๆที่ ถึงกูจะ24แล้วก็เถอะ

คนที่เค้าลำบากกว่าเรายังมี ลองไปช่วยเหลือคนพิการด้อยโอกาศต่างๆอาจทำไห้สุขภาพจิตดีขึ้น

>>220 เป็นเหมือนกู จุดแตกหักในใจกูมาจากครอบครัวเหมือนกัน ผ่านมา7ปีกูว่ากูโอเคขึ้นกว่าช่วงแรกๆเยอะ
แต่กูก็ยังนึกถึงปมกูทุกครั้งที่ว่างหรืออยู่คนเดียว ค่อนข้างมั่นใจเลยว่าความทรงจำมันผุดให้นึกได้ทุกวัน
เพราะงั้นอย่าทำตัวให้ว่าง ทำงานอะไรก็ได้ ออกกำลังกาย ปัดกวาดถูบ้าน ถึงจะไม่หายเป็นปลิดทิ้งแต่ก็พอช่วยได้ สู้ๆมึง

เทส

เกลียดตัวเอง เกลียดคนอื่น อารมณ์ไม่ปกติเดือนละหลายครั้ง ทำไงดี
เกลียดจนต่อมากุว่ากุเลือกจะเงียบ พอกุเกลียดขึ้นมา งานก็แย่
ในที่สุดกุก็รู้สึกว่า แม้ความเกลียดก็ไม่มีถาวร กุอยากมีสติ กุว่ากุเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

>>224 เกี่ยวกับฮอร์โมนด้วยป่ะมึง ลองดูช่วงที่เกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมา

ขอคำปรึกษาหน่อนโม่ง
ก่อนหน้านี้กูเคยพยายามจนเริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ แต่กูก็ยังรู้สึกว่าวิธีคิดวิธีพูดกูมันไม่ปกติ จนเมื่อไม่นานมานี้กูมีเรืองเครียด ปัญหามันจบไปแล้วแต่เหมือนหัวสมองกูมันผ่านจุดนั้นมาปุ๊ป แม่งหลุดอ่ะ ถึงตอนนี้กูจะสามารถใช้ชีวิตได้ปกติ ควบคุมการร้องไห้ได้แล้ว แต่อารมณ์อ่อนไหวมาก กูสูญเสียความมั่นใจกับความฉลาดไป บูธประกันกี่ร้าน คอร์สลดน้ำหนักกี่บูธเรียกกูไป กูหยุดดูหมด ทำตามที่เขาชักจูงหมด นี่กูยังมีสติพอจะหนีออกมาได้ก่อนจะเสียเงิน ปกติกูไม่หัวอ่อนขนาดนี้อ่ะ แต่ตอนนี้กูอ่อนแอมากๆกูควรไปหาหมอหรือค่อยๆฟื้นตัวเองขึ้นมาดี

ปล.กูควบคุมความโกรธไม่ค่อยได้ เวลาไม่โกรธก็ไม่โกรธเลย แต่โกรธทีจะอาละวาดรุนแรง อยากฆ่าคนอยากทำร้ายคน

เป็นโรคเครียดจนต้องลาออกจากงาน คอนแทคหายไปเป็นเบือ พ่งเพื่อนไม่รู้จัก ปรับตัวเป็นเดือนกว่าเริ่มจะเข้าสังคมได้ ถ้าไปสัมภาษณ์งานแล้วโดนถามว่าที่ว่างเป็นเดือนๆนี่ทำอะไรอยู่จะตอบยังไงดีวะ จะบอกว่าเป็นโรคเครียดก็กลัวโดนระแวงอีก ของแบบนี้มันไม่ได้หายขาดเหมือนในละครซะด้วยสิ

>>225 หมอเถอะ ถ้าจะให้ดีควรหิ้วคนในครอบครัวไปคุยกับหมอด้วย (เคยไปหาหมอแล้วได้ยามาทานแต่ไม่กล้าพาคนในบ้านไป ทานยาแล้วดีขึ้น ควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น แต่มันไม่ดีพอสำหรับ"คนปกติ"ว่ะ คือกุเครียดแม่งก็หาว่ากุฉุนเฉียว พอกุอ่านหนังสือเล่นเกมให้ผ่อนคลายแม่งก็"ไหนมึงบอกมึงเครียด" หนักๆเข้ากุปล่อยเลย หมอนัดไม่ไป ยาไม่ทาน...แล้วก็นั่งกลุ้มอยู่ ณ เวลานี้ 555+)

อยากหนีจากคน จากสังคมที่เป็นอยู่ เพื่อปรับสภาพจิตใจ กลัวจะคงสภาพหน้ากากไม่ไหว แต่มันมีความจำเป็นที่ต้องอยุ่ แต่ใจกุจะแย่อยู่แล้ว อึดอัดโว้ยยยย

คนเราจะเครียดโดยไม่รู้ตัวได้มั้ยวะ คือกูว่ากูไม่ใช่คนเก็บอะไรมาคิดมาก ใช้ชีวิตชิลๆมาตลอด
แต่อยู่ดีๆเมนส์ก็หายไปสองสัปดาห์
จากที่ไม่คิดว่าเครียด ก็เครียดจริงๆละ กลัวท้อง ไอ้สัส

กูไม่เข้าใจคนที่ชอบบอกว่าตัวเองเป็นคนตรงๆแล้วชอบแซวคนอื่นแรงๆทุกครั้งที่เจอเลยว่ะ แซวแต่อะไรที่ทำให้คนเฟลมันสนุกหรอวะ
เช่น กูแต่งตัวน่ารักๆก็โดนแซวว่าจะไปฝากท้องหรอ แต่งตัวเหมือนคนท้อง อ้วนเหมือนคนท้อง หรือตัดผมมาก็จะบอกว่าดูแปลกๆอ่ะ ทรงเก่าสวยกว่า(แต่ตอนที่ทำทรงเก่าก็บอกว่าแปลกๆเนอะ)
คือไม่ว่ากูจะทำอะไรมาเค้าก็จะต้องหาข้อแย่ๆเอามาแซวให้ได้อ่ะ เจอแบบนี้บ่อยๆก็เฟล ทำไมคนเราชอบแซวคนอื่นแรงๆ หาแต่ข้อเสียมาพูดแบบนั้นวะ

คนตรงๆที่เเท้จริงไม่ใช่สักเเต่พูดอะไรก็ได้โดยไม่ใช้สมองไตร่ตรองเหี้ยอะไรเลย
แต่คนไร้มารยาทมักเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นคนตรงๆ อยากพูดอะไรก็พูด ใช้ข้ออ้างก็กูคนตรงอ่ะมีไรมะ แบบนี้ต้องเรียกอีผีเจาะปากไม่ใช่คนตรง

กูมีไรจะเล่าให้อ่าน มันไม่ได้ใหญ่โตจนต้องไปหาแพทย์ เผื่อโม่งแถวนี้มีความรู้ช่วยไขปริศนาพ่อกูที

พ่อกูเป็นคนแปลกๆ เรียนจบแค่ชั้นประถม แต่ชอบอวดฉลาด อันนี้น่ารำคาญมาก แต่ที่กูสงสัย
พ่อกูชอบขัดแข้งขัดขาคนในบ้าน เช่น กูปลูกต้นไม้ไว้หน้าบ้าน พ่อกูจะตัดทิ้งตอนกูไม่เห็น พอกูมาเห็นก็บอกว่าไม่ได้ทำ พอต้อนจนรับสารภาพก็บอกว่าฮวงจุ๊ยไม่ดี พอลองไปดูฮวงจุ๊ยจริงๆแล้วไม่เกี่ยวก็บอกว่ากลัวโจรมาแอบ (ต้นไม้เตี้ยๆ? โจร?)

ตอนกลางคืนพี่กูอาบน้ำก็ชอบเดินมาปิดไฟ ทั้งๆที่ได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ? พอพี่กูตะโกนออกมาก็อ้างว่า ไม่รู้คิดว่าไม่มีคนอยู่ แล้วเปิดให้ กูก็โดน แต่กูไม่ธรรมดาหรอกนะ พอพ่อกูอาบน้ำกูก็ไปปิดไฟบ้าง ที่สำคัญ กูไม่เปิดให้ด้วย พอโดนบ่อยๆเข้าโรคชอบปิดไฟตอนชาวบ้านอาบน้ำก็หายไปทันที

แม่กูบอกว่าอย่าเรียงของในตู้เย็นเยอะเกินไป ไม่งั้นตู้จะแอ่น พ่อกูรับคำอืมๆ แต่อีกวันก็ทำใหม่ เป็นงี้ทุกวันจนตู้เย็นพังไปแล้ว

แล้วอีกมากมาย อะไรที่คนในครอบครัวทำไว้จัดไว้ พ่อกูจะไปรื้อ เอาไปทิ้ง แล้วอ้างว่าไม่รู้ ฮวงจุ๊ยไม่ดี สารพัดสารเพ ชอบโกหกตอแหลทุกวัน พ่อกูเป็นโรคอะไร แก้ยังไง

โคตรเบื่อโคตรเอือม แม่กูทนไปได้ยังไง

เวลาขายของให้ราคาลูกค้าถูกๆ แต่บอกกับแม่ให้ขายแพงๆ

>>231 น่าจะพาไปตรวจหน่อยนะ ดูแล้วผิดปกติทางบุคลิกภาพ ลองโทรปรึกษาสายด่วนสุขภาพจิตแล้วปรึกษาดู

หวัดดีเพื่อนโม่ง

กูควรจะทำยังไงกับเพื่อนกูดีวะ กูคิดว่าเพื่อนกูเป็นซึมเศร้า เพื่อนกูไปตรวจมาแม่งเป็นไบโพล่านั่นแหละ กูเริ่มคิดแล้วว่าแม่งเป็นผสมกันระหว่างโรคกับเรียกร้องความสนใจ คือแม่งชอบบอกกูว่าแม่งจะกรีดแขนอย่างนั้นอย่างนี้ มันอยากมีตัวตนกับคนอื่นๆ มันคอลมาร้องไห้กับกูบ่อยครั้ง และมันเคยถามวิธีตายกับกูและเอาไปลองทำ แล้วบอกกูว่าไม่สำเร็จเลย กูควรทำยังไงในตอนที่แม่งร้องไห้ไปกรีดแขนไปวะ กูเบื่อที่ต้องมาฟังมันร้องไห้อ่ะ ความจริงคือกูไม่รู้จะทำยังไงมากกว่า กูก็ไม่อยากให้มันตายนะ แต่กรีดแขนแม่งไม่ตายจริงๆใช่ไหม อีเหี้ย คือแม่งมาพูดกับกูบ่อยมากว่ากรีดแขนอย่างนี้แล้วตายนะ กูก็เห้อ อีเหี้ยพอเหอะมั้ย คือกูมีคนรอบตัวที่เป็นแบบนี้เยอะนะ แต่มันไม่เหมือนกับเพื่อนกูอ่ะ แล้วแม่งก็อยู่หอคนเดียวด้วยนะ มันก็ชอบพูดกับกูว่าไม่มีคนเห็นหัวมันเลย ขนาดมันหยุดเรียนไปหนึ่งอาทิตย์ก็ยังไม่มีคนสนใจเลย มันต้องตายใช่ไหมถึงจะมีคนเห็นหัวมัน

>>234 กูจะกรีดตามมันอยู่แล้วไอ้เหี้ยเอ้ย แม่งสนุกนักหรอวะ มีแต่คนทำ

>>234 >>235 มึงสองคนคิดถูกแล้ว ไม่ตายง่ายๆหรอก กูนี่แหละเคยเป็นพวกที่มึงต้องเผชิญ นึกย้อนไปยังทุเรศตัวเองชิบหายเป็นห่าไรไม่รู้ตอนนั้น แต่กูบอกเลยว่ารักษาได้ มึง กูหายมาแล้ว มึงต้องทำยังไงก็ได้ให้เพื่อนมึงมีสติขึ้นมาว่าอีห่ามึงจะบ่นอยากตายปลอมๆไปเรื่อยๆหรือมึงจะให้อนาคตมึงพัง มึงเอาประโยคจากกูไปบอกแม่งก็ได้ เหมือนกูพูดกับตัวเองสมัยนั้นอ่ะมึง

มึงเว่ย ถ้ามึงกรีดแขนหลอกๆมึงไม่ตายหรอก คันชิบหายมึงก็รู้ตอนแม่งเป็นสะเก็ดอ่ะ กูเคยเป็นแบบพวกแม่งนี่แหละ แล้วกูก็ผ่านมาได้ กูเสียเพื่อน ชีวิตวัยรุ่นกูก็เสีย 3ปีที่กูทำตัวสากกะเบือแบบนั้นแล้วไม่ได้เหี้ยอะไรเลย

ถ้ามึงป่วย มึงแดกยา ยาช่วยมึงได้ มันจะมีผลให้มึงอ้วนนะยาบางตัวอ่ะ แต่แดกๆเข้าไปก่อนแล้วค่อยลดทีหลัง เชื่อกุ มึงผ่านได้เว่ย เผลอๆกูเคยเป็นหนักกว่ามึงอีก ตอนนี้กูหายได้ มึงก็หายได้เว่ย ถ้ามึงผ่านได้มึงต้องคิดเหมือนกุแน่ๆว่าน่าเสียดายชิบหายที่กูตกอยู่ในสภาพนั้นอ่ะมึง แล้วสักวันมึงจะมาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับกูนี่ จุดที่มึงอ่านกระทู้พันทิพเล่าชีวิตรันทดของคนที่เป็นแบบมึงสมัยก่อนแล้วมึงเกลียดอดีตตัวเอง มึงจะสมเพศตัวเองมากเชื่อกู กรู้ว่าไม่ง่าย แต่ตั้งสติเหอะ เผื่อใครผ่านมาอ่านด้วยเอ้า มึงเชื่อกู มึงเปนได้ มึงหายได้ ไม่ว่ามึงจะเป็นจากอาการทางเคมีในสมองหรือปมในอดีต หรือจู่ๆมึงเบียวขึ้นมาเองก็ตาม มึงหายได้

"ถ้ามึงอยากตายจริงมึงไม่พูดหรอก มึงคงตายไปแล้ว"
แค่นี้แหละ กดีเหมือนกูได้ระบายไปด้วย

กูว่าลองนั่งสมาธิ เจริญสติดูนะ ไม่เสียหาย บางคนซึมเศร้าหนักๆ พอเข้าทางธรรมหายก็มีนะ บางคนก้อไม่หาย แต่ลองดูไม่เสียหาย หาอะไรทำเพลินๆ งานอดิเรก พัฒนาตัวเอง อ่านหนังสือมากๆ หางานทำไห้ไม่ว่างก็ได้จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ถ้าเพื่อนมึงพัฒนาต่วเอง หาเงินไ ด้ ไม่ต้องเยอะก็ได้ ส่งไห้รรอบครัวบ้างก็มีคนเห็นหัวเอง ทำร้ายตัวเองเพื่อนแม่งยิ่งหนี จริงๆนะ ต้องทำตรงข้าม พัฒนาตัวเอง การแต่งต้ว การพูด การงาน หรือลองอ่าน hos to sin friend ดูก็ได้ ปรับตัวไปเรื่อยๆ

ผิดๆต้อง How to win friend

>>236 กูกำลังคิดว่าปล่อยให้แม่งกรีดๆไปซะให้พอใจ พอมันปรับตัวเข้ากับยาได้แล้วแม่งก็คิดได้เองแหละ ถ้าไม่ทำให้มันตายนะ ตอนนี้กูก็พยายามคุยกับมันทุกวันอยู่นะไม่ให้มันคิดมากเรื่องฆ่าตัวตาย เรื่องเรียนก็อีกกูบอกให้ดรอปไปก่อนก็ไม่ยอมดรอป มันบอกว่าอยากได้เกียรตินิยม แล้วถามว่าไม่ไปเรียนแล้วจะรู้เรื่องหรอวะ ถ้าได้เกรดเน่าๆแล้วมึงจะได้เกียรตินิยมอยู่หรออออ เห้อกูนี่เหนื่อยใจสัสๆ แล้ววันๆเอาแต่อยู่หอไม่ยอมออกไปไหน คือแม่งเป็นคนอ้วนมากๆแล้วโรครุมเร้า กูก็บอกให้แม่งไปออกกำลังกายนะ แม่งก็ไม่ไป เห้ออ กูเริ่มคิดแล้วเนี่ยว่าแม่งขี้เกียดเองหรือเปล่า
>>237 กูบอกให้มันหาอะไรทำนะ แม่งก็หาอะไรทำจริงด้วย คือแม่งหาวิธีตาย อิดอกมันไม่ใช่อย่างนั้นเพื่อน เรื่องนั่งสมาธิอะ ด้วยเหตุปัจจัยหลายประการทำให้กูคิดว่ามันไม่น่าจะทำได้ คือแม่งเป็นคนอ้วนที่อยู่ไม่สุขต้องยุกยิกตลอดเวลา แต่ก็ขอบคุณที่มาแชร์กันนะ คิดว่าคนในนี้คงต้องการทางแก้ไขหลายๆทาง ส่วนเพื่อนกูกูว่าตอนนี้น่าจะให้มันสงบลงก่อนอ่ะ เรื่องพัฒนาตัวเองไว้ทีหลังให้มันหายก่อนน่าจะดีกว่า

อยากจะระบายอะไรหน่อยว่ะ เคยอยู่ในสังคมที่ทุกคนเค้าสนิทสนมกันแต่เราไม่ไหม? กูเองก็ไม่ได้เข้าหาเองล่ะ เอาจริงๆก็คิดว่าไม่อยากจะรู้จักละเอียดขนาดนั้นแต่อยากแค่ผิวเผินก็โอเคล่ะ เพราะต้องทำงานร่วมกันอีกนาน กูไม่ได้เครียดหนักขนาดนั้นนะ แต่มันก็รบกวนจิตใจประมาณนึงเลยอะ มีอีกเรื่องคือกูพยายามทำงานหนักแต่มันออกมาดูไม่ดีสักเท่าไหร่เลยว่ะ อาจเป็นเพราะประสบการณ์น้อย แต่ทำไมทั้งๆที่พยายามตลอดมันเหมือนผลักตัวเองไปไม่ถึงจุดสักที เหมือนปีนเขาพอถึงยอดมันก็มียอดที่สูงกว่าขึ้นมาเรื่อยๆ จนกูรู้สึกเริ่มหมดแรงไม่อยากปีนต่อแล้วว่ะ พูดตรงๆโคตรเหนื่อยโคตรท้อ ไม่มีเพื่อนให้กำลังใจ จะทำอะไรก็ต้องคุยกับตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง รู้สึกขี้แพ้สัสๆอะ กูแม่งน่าสงสารว่ะ

239 เพื่อนมึงอาจจะเป็นซินเดอเรล่าซินโดรมนะลองพาไปหาจิตแพทย์ดู ถ้ามันไม่ยอมอีกก็ปล่อยมันเถอะ

>>240 กูเป็นมึง กูอยู่ในมหาลัยแบบโดดเดี่ยว กลุ่มเพื่อนกูดูสนิทกันดีนะ แต่พอหันหน้ามาทางกูก็บึ้งๆกันหมดเหมือนรำคาญกู ตอนแรกๆกูเฟลมากมึง แต่ตอนนี้กูช่างแม่งแล้ว งานกงุ่มแบ่งงานไรมาก็ทำ เสร็จก็จบ เพื่อนมหาลัยกูมีแค่ไว้ทำงานกลุ่มแค่นั้นหาความจริงใจใดๆไม่ได้เลย

เพื่อนมหาลัยถ้าเจอกันตอนปีหนึ่ง คนไหนนิสัยดีๆให้รีบตีสนิทไว้เลยเว้ย วิธีกูก็ชวนมันคุยในเรื่องที่มันสนใจ
อย่าไปแกล้งมันมาก ให้แกล้งแล้วฮาได้แต่มันไม่เสียเซลฟ์ จากนั้นก็ตั้งฉายาให้มัน แต่ต้องดูนิสัยมันด้วย ถ้าห้าวๆก็เอาพอประมาณ
แล้วจะได้เพื่อนแบบม.ปลาย V.2 มาเอง ส่วนถ้าผ่านช่วงแรกไปแล้ว ได้อยู่กลุ่มกับคนไม่สนิท ก็ไม่ต้องไปคิดไรมาก ทำตัวแบบผู้ใหญ่ใส่แม่งเลย
พูดแต่คำสุภาพ สร้างบรรยากาศให้มันดูห่างเหินมันจะได้ไม่มาลูบหัวมึง เวลามันอู้งานหรืออะไร ถ้ายังเป็นคนปกติมันจะรู้สึกผิดจนต้องกลับมาทำเองด้วย

>>241 ขอบใจมากนะมึง กูว่าเพื่อนกูเข้าข่ายเลยแหละ วันนี้มันก็โทรมาหากูอีกและ แล้วกูทำงานอยู่เลยไม่เห็น มันก็ส่งรูปข้อมือที่มันกรีดเล่นๆมาอีก คือต้องการอะไรจากกูวะ กะจะไม่ให้กูทำอะไรเลยหรอ ต้องโทรกับมันทุกวันเลยใช่ไหม? กูรู้สึกเหมือนกำลังโดนบีบให้คุยกับมันไม่งั้นมันจะกรีดแขน ซึ่งกูไม่ชอบ กูเองก็ไม่ใช่คนที่ดีมากเท่าไหร่ มันจะมาเพิ่งกูอยู่มันก็ไม่ได้ มึงควรแดกยาแล้วรีบๆนอนน่าจะดีกว่าการคุยกับกู แล้วที่กรีดข้อมือนะโครตจะไม่มีแผล มันบอกกูว่ากรีดไม่เข้า55555 อีกอย่างคือกูบอกแม่มันแล้วว่าลูกคุณน่ะมีปัญหาสัสๆ แล้วนางก็บอกว่าเดี๋ยวจะไปรับกลับบ้านนะ แล้วไงวะไม่เห็นมีเหี้ยอะไรดีขึ้นเลย คือมันบอกกูว่ามันเป็นไบโพลาร์ แต่กลางวันร่าเริงตอนกลางคืนกรีดแขนตัวเองมันก็ไม่ใช่ปะ มันไม่ได้สวิตช์อารมณ์ตัวเองเร็วขนาดนั้นไหมโรคนี้อ่ะ กูเริ่มคิดแล้วว่าแม่งเบียวไปเองด้วยส่วนหนึ่ง หรือกูคิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ
ปล.กูอาจจะบ่นในนี้มากไปนิดเพราะกูไม่มีเพื่อนบ่นให้ฟัง ขอโทษที่เข้ามาบ่นเยอะหากใครรำคาญ

>>244 เบียวแน่นอน แต่อาจจะเป็นโรคจริงๆด้วยส่วนนึง มึงบอกมันไปนะ วิธีกรีดเข้าไม่ใช่ใช้ปลายแหลมกรีด แนบคมมีดทั้งคมกับผิวแล้วสไลด์ เข้าแน่นอน ถ้าไม่เข้าแปลว่าเพื่อนมึงป็อดเอง ปล่อยแม่งไปเหอะ กรีดทั้งชาติก็ไม่ตายหรอกนอกจะเป็นบาดทะยัก555555

>>244 ถ้ามึงพักอยู่บ้านก็อ้างๆไปว่า สอนน้องทำการบ้านอยู่ หรือแนวๆใช้เวลากับครอบครัวอะไรแบบนี้
มึงควรตีตัวออกห่างได้แล้วว่ะ ส่วนเรื่องนิสัยแปลกๆของเพื่อนมึงเป็นหน้าที่ครอบครัวเขาต้องดูแลเว้ย ไม่ใช่หน้าที่มึง
ก่อนที่มึงเองจะเสียสุขภาพจิตไปมากกว่านี้

>>244 เอิ่ม ไบโพลาร์มันสวิชเร็วแบบนั้นแหล่ะ ไม่ได้ฟันธงว่าเพื่อนมึงเป็นนะ แต่เคลียร์ให้มึงไม่เข้าใจผิดเฉยๆ

วันนี้ไปหาหมอจิตแพทย์มา ที่ศรีธัญญา เราเป็นโรคซึมเศร้า
พอดีมีปัญหาทางบ้าน เราไม่ถูกกับพ่อ ตอนเด็กๆพ่อเป็นอารมณ์ร้อน ชอบตวาด ทำร้ายร่างกายเรา ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล
เป็นกับพี่ชายด้วยก่อนเราเกิดอีก
ทีนี้มันแย่ลงตั้งแต่แม่เราเสียเพราะโรคมะเร็งเมื่อ3ปีก่อน เราก็สุขภาพจิตเสียเป็นซึมเศร้าหนักขึ้้นเรื่อยๆ(มากสุดคือจะฆ่าตัวตาย โดยการกินพารากับพยายามทำให้รถชนแต่ก็ไม่สำเร็จ) เพราะไม่มีใครคอยรับฟังใกล้ชิด ขาดความอบอุ่น เพราะไม่สนิทกับใครเลยที่บ้าน เราเป็นผู้หญิงคนเดียว ไม่มีใครเข้าใจปัญหาต่างๆ แถมพ่อก็อารมณ์ร้อนอีก พี่ที่คิดว่าจะเข้าใจก็ไม่เข้าใจบอกว่าแค่เครียดเฉยๆเลยเป็นแบบนั้น
แล้วช่วงนั้นเราก็ต้องเข้าคณะที่ไม่ชอบ ไม่ถนัดด้วย ตอนแรกๆโดนพ่อกดดันเรื่องเรียน เพราะมันยากทำได้ไม่ดี ตอนนี้ก็ทำใจได้แล้ว
(เราเรียนเขียนโปรแกรม เราไม่ชอบคำนวน โค๊ต พ่อเราอยากให้เป็นเหมือนพี่ จริงๆเราอยากเป็นจิตแพทย์ไม่ก็สถาปัตย์ เพราะเราคิดว่าเราเป็นแบบนี้คงจะมีคนอื่นที่คล้ายๆกับเรา มีปัญหา แต่ปรึกษาใครไม่ได้ อยากจะเข้าใจเขาคิดว่าเราจะเข้าใจเขา อยากจะทดแทนส่วนที่พวกเขาขาด แค่รับฟังก็ยังดี ไม่อยากให้เป็นแบบตัวเอง กับที่อยากเป็นสถาปัตย์เพราะ ถนัดงานใช้ไอเดีย เราเคยเป็นผู้ช่วยนักวาดมาก่อน เลยอยากเรียนด้านนี้ )
ตอนแรกเราไปปรึกษาหมอที่คลินิกรัฐแห่งนึง หมอก็รับฟังเรา บอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ให้ยาแก้เครียด ยานอนหลับมา แล้วก็บอกให้ไปหาหมอจิตแพทย์และให้มีคนรับฟัง เช่นเพื่อน แฟน แล้วทำเรื่องส่งตัวให้
ตอนนั้นเราก็ดีขึ้นกินยา แล้วแฟนเราก็เรียนหมอ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คอยรับฟังเข้าใจเรา ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายหนักแบบเมื่อก่อนแล้ว เราคิดว่ามันจะดีขึ้นเรื่อยๆเพราะไม่ค่อยอะไรกับพ่อ
จนกระทั่งเช้านี้เราทะเลาะกับพ่อ เราพยายามอธิบาย ก็โดนหาว่าเถียง ไม่คิดจะเข้าใจเราสารพัด
พ่อตวาดเราแรงๆ แถมจะทำร้ายเรา เรากลัวมากๆ เครียดอยากฆ่าตัวตาย ร้องไห้ตลอด ไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ รู้สึกไร้ค่าสุดๆ ขนาดคนในครอบครัวยังไม่อยากเข้าใจ อยากเกิดใหม่เผื่อจะดีกว่านี้
ปกติก็คิดงี้อยู่แล้ว ถ้าตายแล้วเกิดใหม่อาจจะดี แต่วันนี้เราเกือบจะลงมือจริงๆ เราก็เลยตัดสินใจไปหาหมอที่ศรีธัญญากับพ่อ
เราก็เล่าปัญหาให้หมอฟัง หมอก็รับฟังดีนะ หมอก็ถามนู่นถามนี่เรื่องที่บ้าน หมอก็บอกว่าสภาพแวดล้อมเรามันทำให้หายยาก เรื่องพ่อ เรื่องเรียน เราก็ต้องเข้มแข็ง การฆ่าตัวตายมันมีปัญหามากกว่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่จะจบปัญหาเลย
แล้วหมอก็ถามเกี่ยวกับอนาคตไรงี้ เราก็พอเรียนจบก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่งงานกับแฟน อาจจะมีความสุขกว่านี้
หมอก็บอกจะไปคุยกับพ่อให้
หลังจากคุยกับพ่อเสร็จก็เรียกเรามาอีกที หมอก็บอกว่าหมอพยายามพูด ถามเรื่องที่บ้าน ไม่ให้เขารู้ตัวหรือกระทบเขา ถ้าพูดตรงๆเขาจะรั้นไม่ฟัง พ่อเราเปลี่ยนยาก (พ่อเราเป็นคนที่คิดว่าตัวเองถูกหมอก็ดูออก)
แล้วจากนี้ก็้จะนัดหมอทุกอาทิตย์ แล้วก็ให้ยาต้านเศร้าเรามา หมอบอกว่าคิดถูกแล้วที่มา ไม่งั้นอาจจะแย่กว่านี้
พอออกมาจากห้องตรวจพ่อก็ยังไม่เข้าใจเราอยู่ดี เหมือนมันเป็นเรื่องเล็ก เราไม่อดทนเหมือนคนอื่น เหมือนไม่รู้ตัวอะว่าต้นเหตุเป็นเพราะตัวเอง
แล้วก็คอยพูดตอกย้ำเรา ให้รู้สึกแย่
เรื่องแบบนี้มันอาจจะต้องใช้เวลา แต่เราก็เชื่อใจหมอนะว่าจะทำให้พ่อเข้าใจได้ เราจะสู้กับโรคซึมเศร้า นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกับจิตแพทย์อย่างจริงจัง อาทิตย์หน้าเราจะมาอัพเดทอาการของเรานะ

กูเป็นคนไม่ชอบพูดว่ะโม่ง กลัวคน เวลามีคนแปลกหน้ามาทักจะตื่นๆ มือไม้สั่น เหงื่อไหลชุ่ม คิดอะไรไม่ออก เวลาให้ออกไปพรีเซ้นท์งานกูก็ทำไม่ได้ เมื่อก่อนกูอยากหายนะ แต่ตอนนี้กูไม่ได้เครียดอะไรแล้ว อีกอย่างกูเป็นคนปิดตัวเองด้วย ไม่อยากรู้จักคนเยอะๆ ออกไปที่คนพลุกพล่านได้แต่ไม่ชอบที่ที่คนพลุกพล่าน กูอยากรู้ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องจิตรึเปล่า

ตอนเดินบนพื้นที่มีเส้น อย่างเช่นที่มันปูด้วยอิฐตัวหนอนอะ กูพยายามจะไม่เหยียบเส้นอะ
คือก็เหยียบได้แหละ แต่พอใจจะเดินให้อิฐมันพอดีเท้า
ถ้าไม่มองก็เดินได้ไม่รู้สึกอยากเล็งให้ตรงเส้นนะ
แต่พอก้มแล้วก็อยากวางเท้าให้ไม่ทับเส้นตลอดเลยว่ะ
ไม่ต้องอิฐตัวหนอนก็ได้ แค่รอยต่อของพื้นคอนกรีต หรือรอยยาแนวกระเบื้องก็เป็น

ก็รู้แหละว่าเหยียบได้ แต่ไม่เหยียบแล้วสบายใจกว่าอะ 555555

>>250 จะถามว่านี่นับเป็นปัญหาสุขภาพจิตหรือเปล่า

>>248 จริงๆทนอีกนิดเรียนไห้จบดีๆทำงานมีเงินเดือนไปเช่าห้องอพาตเมม้นต์อยู่ หรือแต่งกับแฟนไปก็พ้นแล้วทนอีกหน่อยเป็นกำลังใจไห้

>>248 มึงใจเย็นๆก่อนนะ ดีแล้วที่มึงไปคุยกับจิตแพทย์ ไปหาทุกอาทิตย์ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่
อย่างแรกเลยนะ กูเชื่อว่ามึงคงได้ยินคนพูดบ่อยแล้วว่าอย่าฆ่าตัวตาย กูไม่ได้จะมาห้าม แต่กูจะบอกมึงว่าจากประสบการณ์คนที่เคยเห็นคนไข้ที่ฆ่าตัวตายด้วยวิธีต่างๆมา มันไม่สบายเลยมึง ทรมานมาก หมอทุกคนช่วยสุดแรง บางคนรอด บางคนไม่รอด แต่จะบอกว่าการฆ่าตัวตายทรมานมาก เรื่องเกิดชาติหน้า กูคงคอมเม้นต์อะไรไม่ได้ เพราะกูเชื่อว่าการเกิดมาก็มีแค่ชาติเดียว ไม่มีการเกิดใหม่อะไรทั้งนั้น แต่กูแค่เชื่อว่า มึงอุตส่าห์เกิดมาแล้ว ก็อยู่สู้ต่อไป แล้วมึงจะหันหลังกลับมาแล้วภูมิใจว่ามึงสามารถผ่านจุดที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตของมึงมาได้แล้ว กูก็เหมือนโม่งหลายๆคนในนี้ คือกูเคยเป็นคนเก็บกดมาก แม่บังคับให้เรียนนู่นเรียนนี่จนสุดท้ายกูเลยคุยกับแม่ไปปีนึง แต่ก็ยังพยายามเรียนอยู่เพราะรู้ว่าอนาคต เพื่อจะหางานทำดีๆก็ต้องทำคะแนนดีๆ มีโปรไฟล์ดีๆ แต่ปัญหาคือกูเข้ากับคนยาก กูไม่ค่อยมองสบตาคน ไปห้างก็อายไปอยากเข้าร้าน คิดว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี แต่งตัวเห่ย สุดท้าย กูเชื่อว่ากูจะเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ กูเป็นเจ้าของชีวิตของกู จะมาทนคิดว่าตัวเองต่ำกว่าคนอื่นไม่ได้ สุดท้ายกูตัดสินใจสมัครสอบเข้าโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศแล้วกูดันสอบติดเพราะคะแนนเลขเด็กไทยอย่างกูดี กูก็ไปเรียนเว้ย จำได้เลยว่าเดือนแรก ไม่มีคนไทยในโรงเรียน สำเนียงภาษาอังกฤษฟังยาก ไม่รู้เรื่องสักอย่าง กูสนทนากับใครไม่ได้เลย กดดันมาก กูเอาแต่เลียนแบบกิริยาท่าทางตามคนรอบข้าง ตอนนั้นกูเครียดมาก นอนร้องไห้ทุกวันว่าตัวเองว่าทำไมถึงพาตัวเองมาลำบาก แต่หลังจากสองเดือน กูเริมปรับตัวได้ เริ่มพอฟังออก แต่ภาษากูไม่ดี กูโดนครูบางคนและฝรั่งหลายๆคนเหยียดสีผิว ดูถูกทุกวันมาจากประเทศที่สาม พูดอังกฤษไม่เก่ง กูรู้สึกแย่มาก อยากกลับไทยหลายครั้ง แต่ก็คิดว่าถ้ากลับไทย กูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ดูเหมือนคนอ่อนแอ ขี้แพ้ กูตัดสินใจเอาความโกรธ ความแค้นต่อคนที่เหยียดมาเป็นไฟอ่านหนังสือเว้ย ถ้าไอ้พวกฝรั่งอ่านเท่านี้ กูจะอ่านมากกว่าพวกมันห้าเท่า ถ้ามันได้คะแนนแค่นี้ กูต้องได้คะแนนมากกว่าพวกมัน เอาให้ครูรู้ว่าคนไทยไม่ได้โง่ ไม่ได้ด้อยพัฒนาอย่างที่ครูคิด สุดท้าย กูกลายเป็นที่หนึ่งเกือบทุกวิชา กูทำข้อสอบรวมของประเทศได้เกือบเต็มร้อยทุกวิชา กูติดหมอ ได้ทุนจากมหาลัยที่นี่เพราะคะแนนเข้าทั้งจากคะแนนสอบและคะแนนสัมภาษณ์สูงที่สุดในบรรดาคนเข้าสอบทั้งหมด ถึงตอนนี้กูยังถือพาสพอร์ตไทยอยู่นะ แต่กูรู้สึกว่าหลังจากฝ่าฝันเรื่องต่างๆเหล่านี้มาได้ กูหายกลัวคนเลยว่ะ เพราะชีวิตต้องสู้ตลอดเวลา มึงก็เหมือนกัน พ่อกับมึงไม่ค่อยลงรอย ไม่เป็นไรหรอกมึง แต่สุดท้ายแล้ว พอมึงประสบความสำเร็จในชีวิต พ่อมึงจะเข้าใจเอง ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงกำลังพบเจอนั้น ทำให้มึงแข็งแกร่งขึ้น ตอนนี้จากแม่ที่ไม่ค่อยลงรอยกับกู ตอนนี้ก็ดีกันแล้ว เพราะเเม่เห็นว่ากูโต เป็นผู้ใหญ่ ดูแลตัวเอง วางแผนทุกอย่างได้ และมีแนวทางในอนาคตว่าจะมีงานทำเลี้ยงดูตัวเองได้
ฟังดูเหมือนมึงใกล้จะจบแล้ว ถึงมึงจะไม่ถนัดคณะนี้ กูอยากให้มึงอดทนเรียนไปให้จบได้คะแนนดีๆ มึงจะได้หาเลี้ยงตัวเองได้สบายๆ ถ้าอึดอัดมากก็เช่าบ้านอยู่ข้างนอก ถ้ามึงเป็นคนมีไฟ ก็ลองสอบขอทุนไปเรียนป.โทที่ต่างประเทศดู เผื่อมึงจะได้เห็นมุมมองใหม่ๆในชีวิต

https://m.facebook.com/thematterco/photos/a.1735876059961122.1073741831.1721313428084052/1840651832816877/?type=3&source=48

กูเริ่มทำร้ายตัวเองแล้วว่ะ กูเสียใจที่ทำให้คนที่เป็นห่วงกูที่สุดรู้สึกแย่กับกู เหนื่อยกับกู กูพยายามปรับตัวให้ดีขึ้น สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย แล้วเขาก็ไม่เชื่อกูแล้วด้วยว่ากูจะปรับได้ ทำได้ พอเขากลับออกไป กูร้องไห้จนคิดว่า ร้องไห้แม่งไม่ได้ช่วยอะไร กูก็เลยโขกหัวกับคอมรัวๆ เลยว่ะ กับตบหน้าตัวเองแล้วด่าตัวเอง ว่ากูมันเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงคนรอบข้าง กูมันเหี้ย กูมันโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนั้นกูไม่รู้สึกเจ็บเลย จนกูเหนื่อยได้สติกลับมา แก้มกูไม่ได้บวมหรือเป็นรอยไรมาก แต่ที่หน้าผากนี่ชัดเจน กูเริ่มคิดได้ละว่ากูไม่ควรทำเลย มันไม่ต่างจากร้องไห้แล้วไม่คิดถึงความรู้สึกเขาเลยเวลาที่เขาคอยปลอบกูแล้วกูยิ่งร้อง แต่ตอนที่กูทำ กูรู้สึกว่ามันดึงสติกูดี กูจะได้จำ กูจะได้ไม่พลาด มันจะอันตรายขึ้นในอนาคตข้างหน้ามั้ยวะ

>>248 บอกอาทิตย์หน้าจะมาอัพเดทละแม่งหายไปเลย …………

กูปปเองนะ กูเครียดว่ะบั่บว่ากูอ่ะเป็นไบโพล่ากูเหนื่อยกูไม่อยากตายนะเพราะว่ากูสวยสวยมากกูอยากได้ผัวเพื่อนต้องทำไง

>>257 ใครคือ ปป วะ ทำไมไม่หาผัวเองวะ ถ้าสวยขนาดนั้นก็มีคนมาจีบป่ะ

>>255 กอดมึงนะ หาหมอดีไหมก่อนจะทำอะไรร้ายแรงกว่านี้ คนที่เป็นห่วงมึงเขาก็เป็นคน มีเหนื่อยมีอะไรเป็นธรรมดาบางทีก็อยู่ข้างมึงไม่ได้ตลอด มึงหาหมอเถอะ

>>257 มึงก็จีบดิ เลือกๆหน่อย ชอบแบบไหนก็ไปจีบ บางทีสวยๆผู้ชายไม่กล้าจีบ ต้องไปทอดสะพาน หรือจีบเอง

>>257 fb: ปป ไงจะใครล่ะ ?

>>257 ทำไมเด็กคอสมาเรื้อนในห้องนี้แล้วล่ะวะ ตั้งมู้ปป.ในห้องนั้นไม่ได้เลยมาเรื้อนห้องที่ไม่เกี่ยวแทนหรอ ทุเรศมาก

ปั่นกระแสหรอ ป๊อปปี้!
เอาเวลาที่ซิ่งไปเรียนซะนะ
เลิกยุ่งกับผัวเพื่อน หวังดี เลิกเรื้อน

พวกคอสอย่ามาทำตัวอย่างนี้สิคะ อะไรสมควรไม่สมควรลองคิดดูบ้าง
นี่กระทู้ปรึกษาปัญหาชีวิต ถ้าอยากนินทาคนอื่นก็กลับไปห้อง netwatch เถอะค่ะ

เมื่อวานโม่งห้องฟุด่านักเขียนคนนึงว่าปลอมตัวมาอวยตัวเองในโม่งแล้วปรากฏว่านักเขียนเป็นรุ่นน้องกู น้องไม่ได้เข้ามาอวยตัวเองในนี้ เป็นโรคซึมเศร้า เก็บตัวมาก ไม่ใช่คนอยากดังแน่ๆ วันนี้น้องยังเครียดที่โดนด่าอยู่เลย กูเองยังไม่รู้เลยว่าน้องแต่งนิยายเพราะโคตรเงียบ สงสาร อยากปลอบแต่ไม่สนิท มีใครมีวิธีพูดดีๆมั้ยวะ

พวกวันนาบี ปั่นกระแส
เอออ ปรึษาหน่อยคนใจร้อนควรทำไงให้ใจเน็นว่ะแบบกูไม่อยากทะเลาะ

เซ็งวะ เป็นโรคเบื่ออีกละ
ช่วงนี้ก็ไม่ได้ทุกข์อะไร ทำกิจวัตรทั่วไปอ่านหนังสือ เล่นเกมส์ คุยกับเพื่อนบ้าง
แต่เพื่อนกูก็ถามเป็นอะไรหน้าทำไมทำหน้าตาเบื่อ ซึ่งกูไม่รู้ตัวเลยว่ากูทำหน้างั้น
จะทำอะไรให้หายเบื่อดีวะ ออกไปข้างนอกก็ไม่รู้จะทำอะไร หนังสือก็อ่านบ้างไม่อ่านบ้าง

>>256 ใจเย็นๆเราไม่ค่อยว่าง เราย้ายบ้านแล้วเพราะพ่อรู้ว่าเป็นหนัก ตอนนี้อยู่กับตายายแถมหมอเจ้าของเคสเราแกไม่ใช่หมอหลักรพ.เลยไม่ได้เจอเลยไม่รู้จะเล่าอะไร เพราะไม่มีอะไรอัพเดทเรื่องโรคเลย เจอหมออื่นเขาบอกเขาจะไม่รับเคสต่อ เราก็ไม่ได้คุยระบายหรือได้คำแนะนำไรกับหมอ
เขาถามแค่เรื่องยาเฉยๆ กินยาแล้วเป็นยังไงบ้างอะไรแบบนี้ ถ้าไม่ดีขึ้นจะเพิ่มยาเรื่อยๆ แล้วมารายงานผลทุกอาทิตย์
เขาบอกให้กินยาเพิ่มจากครึ่งเม็ดเป็น 1เม็ดเลย(ยาแก้เครียดเม็ดเขียวๆ) แล้วก็ส่งไปหานักจิตวิทยาบำบัดอีกสองอาทิตย์
ก็เลยไม่มีอะไรให้เล่า เพราะเราก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ ปรับตัวกับบ้านใหม่ไม่ค่อยได้

มีใครเคยอ่านเรื่องโตเกียวกูลมั้ย กูเพิ่งมาอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆว่ะมึง ไม่ใช่อาการจูนิเบียวนะ แต่กุว่ากุมีสภาวะจิตใจแปลกๆ เหมือนมันปลดล๊อคอะไรบางอย่างในใจกูอ่ะ

คือเรื่องนี้แม่งเป็นการ์ตูนดาร์ค มีแต่อะไรแรงๆ ก่อนหน้านี้กูก็รู้สึกว่าชีวิตกูมันปกติธรรมดาสบายดีสงบสุข เจอปัญหาก็แก้ มองหาวิธีการพัฒนาตัวเองเป็นอย่างที่ใครๆในวัยทำงานก็เป็นกัน
แต่พออ่านจบกูก็รู้สึกโหวงๆเหมือนจริงๆแล้วชีวิตที่เป็นอยู่เนี่ยมันไม่ใช่ เป็นความรู้สึกแปลกๆที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงว่ะ พอเห็นตัวละครในเรื่องเจ็บปวด โดนทรมาน กรีดร้องหรือใครซักคนในชีวิตแม่งตายแล้วแม่งร้องไห้ คลั่ง กูก็อยากจะทำแบบนั้น คือรู้สึกมันอึนๆข้างในอ่ะ กูก็ว่าชีวิตกูสงบสุขดีแต่กูกลับอยากให้ชีวิตกูมันเฮงซวย มีปัญหาเยอะๆ อยากถูกกระทำ อยากคลั่ง อยากร้องไห้เสียงดังๆ อยากทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วก็ไปอิจฉาตัวละครทั้งๆที่ชีวิตแม่งโครตแย่ เสพติดความรุนแรง อยากรู้ว่าถ้าตัวเองจะไปอยู่ตรงนนั้นแล้วจะเป็นไง

กูก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองมีความเครียดสะสมอะไร การงานก็ปกติ เงินก็มีใช้ แต่กุก็มาตระหนักว่าชีวิตจริงๆแบบนี้มันน่าเบื่อ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ รู้สึกไร้ค่า รู้สึกอยากหาเรื่องใส่ตัว อยากออกนอกบ้านไปนอนข้างถนน อยากออกจากงาน อยากทำตัวเองให้ตกต่ำแล้วเอาชีวิตรอดในสถาณการณ์แบบนั้น
คือแม่งโครตโง่ มีใครจะอยากทำตัวเองให้เฮงซวยวะ แล้วทำไมกูถึงรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา ทำไมกุอิจฉาในสิ่งที่ไม่ควรอิจฉา

กูไม่ได้จูนิเบียวอยากจะเป็นกูลผู้แกร่งหรืออยากเข้าไปอยู่ในการ์ตูนนะ แต่แค่มีความรู้สึกว่าอะไรก้ตามที่ก่อนหน้านี้มันเติมเต็มกูได้(เงิน ชีวิตปกติ ความสะดวกสบาย) ตอนนี้แม่งเติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม ดันไปอยากพบเจอกับความลำบากหนักๆไม่ต้องเหลืออะไรให้เสียอีกเลย กูว่ากูมันบ้า สารเคมีในสมองกูทำงานผิดปกติใช่มั้ย แต่แม่งแย่มากเลย กูรู้กเหมือนว่าไม่อยากมีชีวิตปกติแบบนี้อยู่แล้วไม่มีความสุขเลยว่ะ ทำไงดี

>>265 ...บอกให้น้องเลิกเล่นโม่ง โม่งมันก็แบบนี้ด่ากราดอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่น้องมึงมันด่าทุกคน ถ้ารู้ว่าจิตใจอ่อนไหวก็อย่าเข้ามา ถ้าน้องอยากเช็คเรตติ้งก็ไปดูที่อื่นเหอะ

>>270 มีคนแคปที่โม่งคุยกันไปแปะกระทู้นิยายน้องน่ะมึง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วมั้ง กูรวบรวมความกล้าไปคุย คุยกะคนเศร้านี่ใช้พลังงานเยอะจริมๆ

>>269 อาจจะเป็นซินเดอเรล่าซินโดรม ลองไปพบแพทย์ดู

เป็นบ้าแบบปป

>>272 มันคือไรอ่ะ กุค้นไม่เจอ

>>274 อยากลำบากแบบซินเดอเรล่ามั้ง

>>272 กูว่าไม่ใช่ Cinderella Syndrome มึงอาจจะจำสลับกันมั้ง
ความหมายคร่าวๆ ไปของ นางซิน ซินโดรมคือ มึงทำงานเกินกว่าที่มึงควรจะทำเพราะรู้สึกอยากมีคุณค่า
http://innerpacific.com/?page_id=6012
...
เท่าที่กูอ่าน >>269 มึงกะลัง Emptiness เหมือนอาการเติมไม่เต็ม ซึ่ง......"เป็นอาการที่พบได้ในคนทั่วๆ ไป"
อาการจะคล้ายๆ ไม่มีเป้าหมายชีวิต รู้สึกไม่เติมเต็ม
ถ้ามันไม่ได้เป็นมาก ถ้าไม่ได้ทำให้การทำงานเสีย ก็ไม่เป็นไร
ซึ่งของมัน trigger กันได้ บางคนดูหนังบางเรื่องจบก็เหวงๆ ละ แต่ส่วนมากหายได้เอง
แต่ถ้าไม่หายในระยะเวลานึง อาจจะต้องพบแพทย์อย่างที่ >>272 บอก

>>276 กูพิมพ์ไม่หมด เดี๋ยวจะยาวไป อาการแบบมึง ต้องลองอ่าน Maslow's hierarchy of needs
หรือ ง่ายๆ ก็พิมพ์กูเกิ้ลหา pyramid of happiness
ย่อๆ คือ
ถ้าคนเรากะลังขาดของจำเป็นในชีวิต เช่น ขาดอากาศ ขาดอาหาร อะไรงี้ เราจะไม่กังวลเรื่องอื่นหรอก ต้องเอาพวกนี้เป็นตัวตั้ง
ต่อมาก็ต้องการความมั่นใจ ความมั่นคง เช่น อยากมีงานที่ดี อยากมีตัง อยากมีบ้าน อยากมีครอบครัวอบอุ่น
ต่อมาก็ถ้าข้างบนครบแล้วก็อยากได้ความมั่นใจ การยอมรับ ไรงี้
ถ้ามีครบอีก มึงก็จะแสวงหาพวกความหยั่งรู้ ไรงี้แล้ว ซึ่งกูไม่เคยมาแถวนี้กูอธิบายไม่ถูก 555
...
เอาเป็นว่าการที่มึงมากังวลกะเรื่องพวกนี้แปลว่าชีวิตมึงดีพอสมควร

กูกับแม่เคยสนิทกัน แค่กูจับได้ว่าแม่โกหกในหลายเรื่องที่กูรับไม่ได้ พอกูไปคุยกับเขา เขาไม่ยอมรับตรงๆเอาแต่เปลี่ยนเรื่อง
จนตอนนี้กูไม่เคยเชื่อเขาได้สนิทใจเลย เขาก็บอกกูหัวแข็งเชื่อตัวเองมากไป(ทั้งๆที่กูมีหลักฐาน)
ยังไงชีวิตนี้กูกับเขาก็หนีกันไม่พ้น แต่เสียใจชิบหายที่แม่งจะไม่เหมือนเดิม

>>278 เดี๋ยว อ่านแล้วกูงง มึงรับไม่ได้เรื่องนั้น หรือมึงรับไม่ได้ที่เค้าโกหกเรื่องนั้น?

>>279 รับไม่ได้เรื่องนั้น แล้วพอไปคุยเขาบ่ายเบี่ยงโกหก

เพื่อนโม่ง กูไม่ค่อยได้ดื่มกาแฟ นานทีดื่มแล้ว พอมาดื่มกูมึนหัว+อยากอ้วกอะ อารมณ์ประมาณเหมือนไม่ชอบบุรี่อะ กูไม่ถูกกับของคมรึเปล่าวะ หรือเป็นเพราะกูไม่ค่อยคลุกคลีกับพวกนี้

กูต้องการไปหานักจิตวิทยาอะ ตอนนี้กูเข้าโรงพยาบาลอยู่เป็นของมหาลัย แล้วกูไม่อยากใช้เวลาตรวจนานๆ หมอกูเค้าแบบคุยๆนิดหน่อยจ่ายยา กูก็ไม่กล้าคุยกะเค้าเพราะคนรอก็เยอะ กูไม่อยากไปหานักจิตวิทยาของมหาลัยด้วย อยากเจอคนที่ไม่เกี่ยวข้องกะมหาลัยเลย กูจะไปหาที่ไหนได้บ้างวะ อยากไปคุยเฉยๆเพราะตอนนี้มีหมอจ่ายยาแล้ว ไม่รู้ถ้าไปโรงพยาบาลใหม่เขาจะให้กูเจอหมอด้วยไหม

กูรู้สึกไม่โอเคกับชีวิตกูเลยทั้งๆที่การเรียนกูก็ไม่ได้แย่ ครอบครัวก็โอเค แต่รู้สึกแย่กับชีวิตมากๆ รู้สึก insecure รู้สึกกูไม่สามารถอยู่รอดต่อไปได้

>>282 ไปโรงพยาบาลที่มีนักจิตวิทยาบำบัดเหมือนเราอะ นักจิตวิทยาบำบัดเค้าจะเน้นคุย ของเราศรีธัญญาน่ะ

>>284 ขอพบนักจิตวิทยาอย่างเดียวได้ใช่ป่าว มีค่าใช้จ่ายอะไรเยอะไหมอะ

>>285 กูเคยไปหานะ ที่ ศิริราช ก็ประมาณพันนิดๆ คุยกับหมอเฉยๆ มึงลองโทรไปถามดู

แต่จริงๆกูว่าไปหามหาลัยมันดีกว่านะ อย่างที่จุฬามันมีพี่ที่เรียนจิตวิทยามาคุยด้วยกุว่ามันโอเคกว่ากันเยอะ มีคนมาคอยคุยด้วยอะไรงี้

ที่นู่นมีแต่หมอ หมอไม่ว่างคุยด้วยหรอก

>>285 เราใช้สิทธิประกันสังคมอะ แต่ปกติก็ไม่ถึงร้อยหรอกนะ

>>281 มึงอาจจะไม่ชินสารคาเฟอีนก็ได้ ว่างเว้นไปนานแล้วกลับมาใหม่ กูก็เคยเป็น

กูว่ากูมีปัญหาแล้วว่ะ กูดูพวกคลิปทรมานเด็กเล็กๆ(อนุบาล ประถม)แล้วมีความรู้สึกแปลกๆ ไปในทางชอบว่ะ พวกทุบตีถีบตบกูกรอซ้ำกรอซากดูตรงจังหวะทุบรัวๆ แล้วหาดูเพิ่ม ยิ่งตอนเห็นหน้าเด็กงงๆหลังโดนทุบตีนี่แม่งแบบ เผลอยิ้มไม่รู้ตัวตลอด โอ้ย แต่กูไม่มีปัญหาในชีวิตจริงนะ เจอเด็กก็เล่นๆลูบหัวไม่เคยมีความรู้สึกอยากทุบตีเด็กเลย
กูหนักแล้วใช่มั้ย

>>289 กูกูเป็นนะแต่ในชีวิตจริงของกูแม่งตรงข้ามกับมึงเลยถ้าเห็นเด็กแบบแบะเบาะกูจะหนีทันทีเพราะแม่งถ้ากูเห็นเด็กแบบนั้นนานๆกูอยากเอาฟาดผนังไม่ก็ทุบตีให้แม่งร้องไห้จ้า

กูเป็นพวกชอบดูคลิปแกล้งคนแบบแรงๆหน่อย แต่พวกเด็กอะไรพวกนี้กูไม่เอานะ ยังไม่ถึงขั้นนั้น
ส่วนในชีวิตจริงเกลียดเด็กเพราะเป็นคนขี้รำคาญ

>>287 เธอๆ
เราไปเจอนักจิตบำบัดมาแล้วนะ คุยดีมากกก
โล่ง เหมือนได้ปลดปล่อย เขาใจดีนิสัยดีมาก
ดูเข้าใจอะ
ส่วนค่าใช้จ่ายเจอนักจิตประมาณ300นะของเรา ศรีธัญญา ลองดู
http://imgur.com/pz2m2Cq

มู้ >>284 กับ >>287 >>292 ของเรานะชี้ผิด เอาให้ >>285 อ่าน

ทำไงกูถึงจะเลิกย้ำคิดย้ำทำกับการถอนผมได้ กูsufferกับอาการนี้มาหลายปีแล้ว มันทรมาณมากๆแต่ไม่มีใครเข้าใจเลย ถ้าถามว่าทำไมถึงถอน ก็เหมือนกับที่มึงถามคนสูบบุหรี่ว่าทำไมถึงสูบอ่ะ

สี่วันนี้รู้สึกคัดจมูกตลอดหายใจลำบาก มีน้ำมูกเหนียวๆปนเลือด ;w; เมื่อวานกับวันนี้กูเลือกกำเดาไหลทั้งๆที่ยังไม่ได้แหย่นิ้วไปแคะไปอะไรเลยนะ กูแพ้ฝุ่นหรืออะไรวะ มีใครเคยเป็นบ้างให้คำแนะนำเบื้องต้นกูที ตอนนี้กูอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถไปหาหมอไกลได้ แถวที่กูอยู่หมอรักษารีบมาก หูกูอื้อเขาก็ส่องๆ บอกว่ามันอักเสบให้ยามาหยอด ไม่นานกูก็เป็นอีกไปหาอีกก็เหมือนเดิมทุกวันนี้หูกูก็ยังอื้ออยู่ไปหาหลายรอบมาก555 พอกูไปคลินิกก็เสือกเจอหมอคนเดิมอีก ทั้งจังหวัดมีคลินิกเดียวด้วยนะมึง โรงพยาบาลก็มีโรงเดียว orz

>>295 มึงอยู่จ.อะไรเนี่ยไม่มีที่อื่นอีกแล้วจริงๆเหรอ ถ้าแพ้แบบไม่รู้ว่าแพ้อะไรมันน่าจะแพ้อากาศว่ะเพราะหลีกเลี่ยงยังไงก็ไม่ได้ 555 มึงได้สั่งน้ำมูกปะถ้าสั่งบ่อยๆหูจะอื้อแล้วมึงจะเป็นแผลในจมูกด้วยเลือดเลยออกอะแล้วมึงกินยาแก้แพ้ดูบ้างยังถ้ากินแล้วมันหายแสดงว่ามึงแพ้ แผลในจมูกอะมึงทนๆไปก่อนถ้าไปหาหมอไม่ได้ตอนนี้ เลือดกำเดาจะไหลอยู่4-5วันไม่ก็อาทิตย์นึง

เพื่อนโม่ง มีวิธีเบลอคำพูดที่เราได้ยินแล้วไม่สบายใจไหมอ่ะ กุเป็นพวกชอบคิดมากด้วยแหละ กุเลยปล่อยวางไม่ค่อยได้ พอได้ยินอะไรแรงๆที่มันกระทบจิตใจแล้วกุก็เก็บมาคิดในหัวตลอดอ่ะ หรือกุควรปรึกษาจิตแพทย์ดีไหม TT

>>297 กูใช้วิธีหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความคิดตัวเองออกมาจากเรื่องนั้นอ่ะ อย่างเช่นเล่นเกม ดูหนัง อ่านหนังสือ
แต่มันก็ไม่ได้ผลตลอดทุกครั้งหรอก ขึ้นอยู่กับว่ารู้สึกมากน้อยแค่ไหนด้วย

กูไม่รู้ควรถามที่ไหนคือกูรู้สึกชอบคนนึงมากคุยๆกันแล้วเคมีตรงกันแต่คุยไปนานๆก็เบื่อเลยเลิกคุยแล้วแม่งก็กลับมาคุยอีกละก็เบื่อ วนลูปแบบเดิมมันไม่เบื่อกูแต่กูอะเบื่อมัน
แบบนี้มันเป็นที่อะไรวะความขี้เบื่อของกูเหรอ

อ่อลืมบอกกู >>299 แล้วบางทีกูไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรของมันอีกด้วยแต่บางทีอยากรู้ก็เข้าไปดูพอเห็นว่ามันมีคนชอบใหม่อะไรงี้กูก็จะรู้สึกแย่รู้สึกเกลียดรู้สึกคิดมากตลอดทั้งที่กูไม่อยากคุยกับมันเอง กูเป็นเหี้ยไรใครสามารถบอกกูไดบ้าง TT

>>294 กูก็ถอนอ่ะ ไปหาหมอก็ให้ยามาแดกนะ แต่ก็ยังถอนอยู่ดีเวลากูเครียด นี่ตัดผมสั้นแม่งล่ะอยากโกนหัวไปเลยแต่ยังแคร์คนรอบข้างอยู่ฮืออ ต้องหาอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจกูอ่ะของกูเวลาเครียดมาก ก็ถอนมากเหี้ยจริง

กูรู้สึกกูเครียดง่ายเกินไป เล่นเกมเปิดกาจะเน่ากูก็เครียด เรียนกูก็เครียด แถมตอนนี้ กูเจออาจารย์แซวเล่นว่ากูจะติดเอฟ เพราะกูนั่งไม่นิ่งตอนสอบ คงทำไม่ได้ล่ะสิ(ถึงกูจะไม่มั่นใจมากแต่กูพอทำได้นะ อ่านหนังสือมาพอควร แต่นอนไม่พอเลยลนๆ) แซวครั้งเดียวไม่เท่าไหร่ เสือกเอาไปพูดให้เพื่อนกูฟังอีกจนกูกำลังคิดว่าหรือกูตอบข้อสอบแย่จริงวะ กูเลยเครียดมากตอนนี้ เพราะถ้าเอฟตัวนี้กูต้องรอเรียนใหม่อีกสองปี หรืออาจจะไม่เปิดแล้ว(แล้วเสือกเป็นบังคับ ไอ้เหี้ยย) ตอนนี้เครียดถึงขั้นที่ว่ากูอยากฆ่าตัวตายที่ตึกคณะแล้วเขียนจดหมายลาตายด่าอาจารย์แม่งที่ปากเหี้ยแบบนี้
เวลากูเครียดอาการกูหนักมาก ถึงสาเหตุจะเล็กน้อยกูจะขุดเรื่องเหี้ยๆช่วงนั้นมานั่งกังวล กังวลไปถึงเรื่องในอนาคตที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ นั่งด่าทอสิ่งที่กูทุ่มเทแต่ไม่ได้อะไรกลับมา คิดว่าตัวเองเป็นภาระของครอบครัว ลงท้ายด้วยการที่กูอยากตายตลอด ดีที่ไม่เผลอทำเพราะมีเพื่อนอยู่หอด้วยไปไหนมาไหนด้วย24ชม. แต่กูกลัวมากว่าสักวันกูจะเผลอทำลงไปจริงๆ
กูนอนไม่หลับ ไม่อยากกินข้าว กูเหนื่อยมาก แค่หายใจก็เหนื่อยแล้ว เป็นอารมณ์อยากตาย แต่ก็อยากฮึดให้ผ่านไปปนๆกัน

>>302 เกินจริงๆ ว่ะ น่าจะต้องเริ่มบำบัด หรือ บอกคนอื่นละ

ใครพอรู้วิธีมีเสน่ห์ทางจิตบ้างว่ะแบบพูดกล่อมเงี้ย

ไม่รู้จะไปห้องไหนขอปรึกษาการใช้ชีวิตในสังคมหน่อย
กูอ่ะไม่รู้ทำไมยิ่งโตยิ่งคิดมาก คิดซับซ้อน คิดอะไรแบบที่คนอื่นเค้าไม่คิดหรือคนอื่นคิดไม่ถึง
เอาจริงๆกูไม่รู้ตัวนะแต่ช่วงหลังๆมานี้กูเริ่มรู้สึกว่าคุยกะคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง สิ่งที่กูสื่อออกไปคนอื่นแม่งรับสารผิดไปหมดเหมือนกูคิดอะไรไม่เหมือนมนุษย์คนอื่นอ่ะ เช่น กูสงสัยเรื่องนึงแล้วไปถามแต่พอคนอื่นฟังกูแล้วก็จะเข้าใจไปอีกคำถามตลอดและจะตอบมาแต่คำถามที่กูรู้อยู่แล้วและไม่ได้ถาม แบบกูรู้อยู่แล้วว่าทำไม a เป็น b แต่กูอยากจะรู้รายละเอียดกระบวนการของ a และ b รวมทั้งความสัมพันธ์เชิงลึก กูถามไป เค้าก็จะตอบแค่ว่าทำไม a ถึงเป็น b แค่นั้นอ่ะ แต่คำตอบของคำถามที่กูต้องการเค้าไม่ตอบ ถึงกูจะพยายามสื่อให้ลงลึกยังไงเค้าก็จะตอบเหมือนเดิมอ่ะ เหมือนเค้าเข้าใจนั่นคือสิ่งที่กูถาม กูเองก็ไม่เข้าใจว่ากูมันพูดไม่รู้เรื่องหรือคำถามกูมันชวนงงเกินไปจนคนไม่เข้าใจวะ

ซึ่งกูลองวิเคราะห์ในสิ่งที่ตัวเองสงสัย หลายสิ่งหลายอย่างมันก็เป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่ตั้งคำถามอ่ะนะ แล้วพอกูไปคุยเรื่องอื่นๆทั้งกับเพื่อนโม่งและเพื่อนในชีวิตจริง หลายคนจะบอกว่ากูคิดอะไรที่มันซับซ้อนเกินไป คิดเยอะ คิดมาก คนปกติไม่คิดงี้(หลายคนที่พูดงี้) จนกูเริ่มรู้สึกว่ากูมันไม่ปกติอะไรรึเปล่าวะ สมัยก่อนกูก็ยังคุยกับทุกคนรู้เรื่องนะ ปัจจุบันถ้าเป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายๆ ข่าวสารการเมืองทั่วไปก็คุยได้ แต่พอคุยแล้วกูเริ่มลงลึกทีไรทุกคนก็จะเริ่มไม่อยากคุยกะกูละ กูรู้สึกแย่มากเลยเหมือนสิ่งที่อยากคุยจริงๆคุยกะใครเค้าก็ไม่ได้ เพราะสื่ออะไรไปคนอื่นแม่งเข้าใจเป็นอีกอย่างตลอด

ซึ่งกูเป็นคนที่ขี้สงสัยมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ทำไมสองปีหลังนี้คนเริ่มคุยกะกูไม่รู้เรื่อง เหมือนว่ากูน่ารำคาญที่มาคุยเรื่องอะไรพวกนี้ รู้ไปก็ไม่ช่วย จะสงสัยทำไม กูรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก รู้สึกว่าคนอื่นมองกูโง่มาก แย่ง่ะ กูจะทำยังไงดีเหมือนกูอยู่คนเดียวในโลกเลย

นี่ที่พิมพ์ก็ไม่รู้ว่าโม่งจะอ่านเข้าใจรึเปล่า อ่านแล้วคิดว่ากูเป็นคนที่สื่อสารอะไรให้คนอื่นไม่เข้าใจใช่ป่ะวะ กูพูดไม่รู้เรื่องเองใช่มั้ย

>>305 สงสัยไม่ผิด แต่บางทีมึงต้องเรียบเรียง แล้วมึงก็ต้องเลือกคนที่จะถาม
กูก็เป็นคนขี้สงสัย แต่ถามเพื่อน มันก็ตอบแนวๆ ว่า แล้วกูจะรู้มั้ย.....
คำแนะนำ ก็คือ สมมุติ มึง หาคนที่พร้อมจะฟังมึงตั้งคำถามได้แล้ว มึงควรให้ข้อมูล ให้รายละเอียดเท่าที่มึงรู้ไปด้วย
เช่น มึงอยากรู้ว่า กระบวนการของ a->b เท่าที่มึงรู้ หรือ พยายามหาความรู้มา เป็นยังไง
ตรงจุดนี้ช่วยอะไรบ้าง
1. ทำให้มึงพยายามหาความรู้มาก่อน มากกว่าจะเอาแต่ถาม
2. ทำให้คนฟังรู้ว่ามึงรู้แค่ไหน และไม่รู้แค่ไหน
ส่วนการพูดให้คนรู้เรื่องต้องฝึกว่ะ

>>302 เขียนระบายอารมณ์ให้คนอื่นอ่านมั้ย

เพื่อนโม่งกูขอปรึกษาหน่อย
เเต่ก่อนกูเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะนะสมัยมัธยม เพื่อนเยอะเเยะ ไปไหนก็คุยเข้ากันได้ง่าย ชอบออกจากบ้านวันเสาร์อาทิตย์
เเต่พอกูอกหักครั้งนึงกูรู้สึกว่ากูเริ่มกลายเป็นคนคิดลบ ไม่อยากเข้าหาใครอยู่คนเดียว เริ่มขี้เกียจ เพื่อนไม่มี ตอนนี้มหาลัยปี3ละ

คือกูตอนเเรกก็เฉยๆไม่รู้สึกอะไรนะ เเต่เริ่มมารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็น loser ขึ้นเรื่อยๆ คุยกับใครก็ไม่ได้ เข้ากับใครก็ไม่ได้ซักคน ไม่อยากออกจากบ้านไม่อยากไปเรียน กูเริ่มรู้สึกว่าไม่ไหวละกูอยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเเต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
เริ่มจากหัดออกกำลังกายดีไหม เหมือนเเบบกูมีปมอะ เเต่ก่อนกูเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ ตอนนี้ไม่มี เวลาเห็นคนอื่นเขาไปเที่ยว คุยสนุกสนาน กูกลับอิจฉาริษยา เเล้วรุ้สึกไม่ดีเลยทุกๆวันนี้ เเต่กูก็ไม่กล้าเริ่มคุย ไม่กล้าออก รู้สึกเริ่มปิดใจมากขึ้นเรื่อยๆ เล่นเฟซบุคก็ตั้งให้คนเห็นไม่กี่คน เริ่มปิดกั้นตัวเอง
ทำไงดีวะ กูเริ่มเเย่ละ

>>308 ออกกำลังกาย ตั้งใจเรียน อ่าน how to win friend ดูแล้วค่อยๆหาเพื่อนไป เริ่มๆเราหาไอ้คนที่ท่าทางเพื่อนน้อยเหมือนเราก่อนก็ได้

>>308 กูเป็นคล้ายๆมึง ไม่มีเพื่อน ไม่ทำกิจกรรม เลิกเรียนก็ขังตัวเองอยู่ในหอ ทุกโพสที่กูโพสในเฟสล็อกไว้ให้ตัวเองอ่านเท่านั้น เปลี่ยนชื่อเฟสเป็นชื่อคนอื่น ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นกู อยากเป็น nobody บนโลกอะ ไม่คุยกับใคร ไม่มีใครรู้จัก ไม่สบตาคนเลิกเล่นไลน์ ตัดการติดต่อกับคนที่เคยรู้จักทุกคนเท่าที่พอนึกออก แบบถ้าวันไหนกูตายอยู่ในห้องก็คงไม่มีใครรู้อะ
ตอนแรกๆก็แย่อะ กูเครียดร้องไห้ทุกวัน แต่พอผ่านมาเรื่อยๆแล้วมันดีขึ้น กูเริ่มมีความสุขกับสภาพตัวเองอะ
มึงอาจจะมีวิธีเข้าสังคมที่ดีที่ช่วยเยียวยาได้นั่นก็ดี กูแค่จะบอกว่าอยู่คนเดียวถ้าคุ้นกับมันก็ไม่เลวเหมือนกัน

>>310 พูดถึงประเด็นกิจกรรม ขอกูระบายบ้าง
คือกูอยู่มหาลัย พยายามฝืนทำกิจกรรมอยู่ เพื่อนที่กูมีคือเพื่อนในกลุ่มกิจกรรมเท่านั้น กูไม่มีเพื่อนกลุ่มอื่นเลย
แต่ทุกคนในนั้นแต่ละคนมีกลุ่มกันทุกคนอยู่แล้ว แค่มาทำงานด้วยกันเฉยๆ
มีแต่กูที่ไม่มีกลุ่มอยู่คนเดียว ถ้ากูไม่ไปทำก็เท่ากับว่าไม่มีทางเจอเลย
พอช่วงที่ไม่มีกิจกรรม กุก็พยายามเข้าหากับกลุ่มที่ชอบอะไรคล้ายๆกัน แต่ทุกครั้งคือกูต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนก่อนตลอด ไม่ก็เสนอหน้าไปด้วย
กูไม่เคยถูกชวนเลยเวลาเขาทำอะไรกัน ทั้งๆที่บางทีกูก็เคยเปรยๆไปว่าถ้าไปกันรบกวนชวนด้วย
แต่สำหรับเขากูก็เป็นแค่คนนอกที่เข้ามาในกลุ่มเขาแค่นั้น ไม่ได้สำคัญอะไร
ตอนพูดด้วยกันก็ดูเหมือนจะสนิทกันดี แต่เหมือนกูไม่มีทางเข้าใกล้กลุ่มนั้นได้เลย เป็นได้แค่คนนอกที่เสนอหน้าเข้ามาขอร่วมโต้ะด้วย
บางทีก็ถูกลืมด้วยว่าเคยไปทำกิจกรรม เหมือนไม่มีคนสังเกตกู
เอาจริงๆ กูท้อ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน รู้จักคนเยอะ แต่ไม่มีเพื่อนจริงๆซักคน ไปไหนคนเดียวตลอด บางทีระหว่างทางกลับบ้านก็ร้องไห้

>>308 >>310 เป็นเหมือนกันว่ะ

>>308 >>310 >>311
สังคมมหาลัยไปจนถึงวัยทำงานมันก็เป็นแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ อย่าเอาไปเทียบกับมัธยมดิ
ไอ้พวกที่มันชอบอยู่กันเป็นกลุ่มเป็นก้อนมันก็เฉพาะพวกที่เคมีต้องตรงกันจริงๆ หรือไม่ก็แค่พวกหากลุ่มประจำคุยเพราะไม่อยากอยู่คนเดียวแค่นั้นแหละ

>>308 เริ่มที่การอกหักเออว่ะกูก็เป็น บางทีกูก็มานั่งคิดนะว่าการที่กูเริ่มปิดใจเพราะไม่อยากให้ใครเข้ามานั่งอีก กลัวเจ็บอีกครั้งกลัวเสียใจคืออารมณ์รักตัวเองมากขึ้นป่าวกูคิดถูกไหม แล้วที่แย่กว่านั้นคืออกหักจากคนๆเดียวแต่กลับมีผลกระทบกับสภาพสังคมของตัวเองซะงั้นถ้ามึงแย่กูก็แย่ว่ะ

ใครก็ได้ร้องไห้เป็นเพื่อนกูที อัดอัมานานแล้ว

ขอระบายหน่อย
ตั้งแต่เด็กๆละที่รู้สึกว่ากูไม่ได้เป็นคนน่าคบ เพื่อนก็น้อย ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากเข้าสังคมนะ แต่เหมือนกูคุยกับใครมันก็ไม่คลิกอะ หลังๆเลยทำตัวเฟรนลี่ขึ้น บางทีก็เหนื่อยที่ต้องปั้นหน้ายิ้มซึ่งถ้าไม่ทำหน้ากูจะบอกบุญไม่รับแล้วจะไม่มีใครกล้าคุยกับกูเลย ทุกวันนี้อยู่กับกลุ่มเพื่อนที่ไม่ได้สนิทกันมาก มันก็มีความสุขแหละแต่เหมือนขาดอะไรไป ทำไงดีวะ

กูมีเรื่องเครียดอยากระบายแต่ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เลยขอเขียนตรงนี้นะ

คือกูกลัวตัวเอง ตั้งแต่เด็กกูจะเป็นพวกแบบพยายามไม่มีเรื่องอะไรเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเครียด ้เอาตรงๆก็คือยอมคน เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แล้วกุก็เป็นของกุแบบนี้มาตลอดจนตอนนี้มหาลัยปีสามล่ะ แต่ปี-สองปีที่ผ่านมา กุเริ่มแบบมีเรื่องหงุดหงิดอะไร ผ่านไปแปปนึงกุก็จะกดมันไว้ได้ แต่กลายเป็นว่าตอนปกติอ่ะ กุชอบนึกเล่นๆว่าอยากถีบคนลงบันได รึขัดขาคนเดินไปเดินมาเหมือนว่ากุมีความคิดรุนแรงขึ้นอ่ะ

อีกอย่างคือกูออกกำลังกายไม่ได้ กุขยับอะไรแรงๆไม่ได้ตั้งแต่เด็กแล้วเพราะร่างกายมีปัญหา ทีนี้กุก็วิ่งเล่นไม่ได้ เลยไม่มีเพื่อนเล่นเลย ทุกคนจะออกแนวห่วงกุเพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรงี้ เพื่อนที่สนิทจริงๆกุเลยไม่มี คนให้ปรึกษาอะไรก็ไม่มี คนในบ้านก็เหี้ย พ่อดีแต่ไร้สาระ พี่กับแม่ก็แนวถอยไม่เป็น พวกแม่งเลยทะเลาะกันประจำตอนนี้กุไม่มีใครให้พึ่งเลย กุเลยมาเล่าให้โม่งฟังเนี้ย5555

แค่นี้แหละ กุว่ากุเรียบเรียงแย่แน่ๆแต่ไม่แก้ล่ะ ขอบคุณ

>>317 อยากรักษาPTSD กูเหนื่อยกับมันแล้ว มีหมอที่ไหนแนะนำไหม ราคาด้วย
คิดว่ารอบนี่แม่งเฮือกสุดท้ายของกูแล้ว ความอดทนกัดฟันสู้ของกูใกล้จะหมดแล้ว
กูอยากตายพอๆกับกลัวตาย กูกลัวตัวเองรับไม่ไหว

>>318 จิ้มโดนละลืมเอาออก โทษๆ

>>317 ไม่มีแฟนหรือเพื่อนสนิทที่ระบายได้มั่งเหรอ
มึงเป็นเด็กเก็บกด ไม่เอาออกบ้างมึงจะพัง

>>317 มึงเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำรึเปล่า(อาจจะมีอาการแค่ย้ำคิด)

>>317 ถ้ากังวลเรื่องความคิดมากลองโทรปรึกษา 1323 สายด่วนสุขภาพจิตดูนะ

กุขอระบายบ้าง

แม่กุ ชอบพูดขู่เรื่องเพศมาตั้งแต่เด็ก
เช่นพูดเรื่องผู้หญิงโดนข่มขืนตามข่าวมาย้ำๆ ว่าข้างนอกอันตรายออกไปจะโดนข่มขืน พูดถึงอวัยวะเพศบ้าง แบบขำ แต่กุไม่ชอบ
เช่น ตอนกุสับสนทางเพศ ก็พูดว่า "มึงมี**(อวัยวะเพศ)รึไง? ดูสิ**(อวัยเพศ)ของมึงมันเป็น**(อวัยวะเพศ)หรือ**(อวัยวะเพศ)" แล้วก็หัวเราะเยาะ
คือแม่กุพูดเรื่องข่มขืนบ่อยมากจนกุจะบ้า คือกุรู้โว้ยว่าโลกนี้มันอันตรายแต่ก็ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้
คือกุช็อคมากตอนพูดถึงอวัยวะเพศตอนกุกำลังสับสนทางเพศ แบบเหยียดๆอะมึง
พอกุบอกว่ามันไม่เหมาะสมที่พูดแบบนี้ แม่ก็บอกว่ามันคือความจริงความโหดร้ายของโลก
บางครั้งก็เลยมีความคิดเรื่องการโดนข่มขืนโดนลวนลามกับผู้ชายอะ คือกุจะประหม่ามากเวลาอยุ่ใกล้ผู้ชาย คือความคิดว่าจะโดนล่วงละเมิดทางเพศมันผุดขึ้นมาอะ ไม่ใช่แค่กับตัวเองนะ กุกลัวว่าผู้หญิงคนอื่นจะโดนด้วยรึเปล่า เป็นห่วงคนอื่นกงัวลทั้งๆที่มันไม่มีอะไร
บางทีมาเป้นภาพผุดขึ้นมาในหัว กุต้องพยายามคิดเรื่องอื่น หลีกเลี่ยงการใกล้ผู้ชาย แต่พวกตัวการ์ตูนนี่กุไม่ค่อยเกลียดกลัวนะ(2D)
บางครั้งเป็นหนักๆเข้าก็ทำให้กุเกลียดพ่อไปด้วย (แต่พ่อกุไม่ค่อยขู่กุเรื่องเพศนะ มันเป็นเพราะแม่)
(ที่กุเกลียดพ่อเพราะตอนเด็กพ่อกุชอบเก็บกดจากงานแล้วมาด่าระบายอารมณ์เสียใส่กุด้วย #แม่ไม่เคยช่วยกุเอาแต่ทำงานบ้านเงียบๆ แต่หลังๆพ่อกุสำนึกผิดบ้าง แก่ตัวมาเห็นกุ พ่อก็รุ้ว่าตัวเองทำผิดเป็นตราบาปติดตัวแก เพราะคนรอบข้างรู้เรื่องจากกุก็มองแกไม่ดีเลย)

พ่อแม่ชอบทวงบญคุณแล้วก็บอกว่าอกตัญญู คือกุจะตอบแทนให้ก็หมดอารมณ์อะมึง แบบกุรุ้แล้วว่าลุกต้องตอบแทนพ่อแม่แต่มาเรียกร้องด่าว่าก่อนแบบนี้กุรำคาญอะมึง

>>323 กูสงสัยว่าแม่มึงเคยโดนล่วงละเมิดทางเพศมารึเปล่าว่ะ

พวกมึงเคยเจอผู้ชายเป็นโรคไบโพล่าร์หรือโรคซึมเศร้าไหม คือตอนนี้กูคิดว่าอาจเป็นโรคพวกนี้อยู่ เหมือนว่ากูคิดมากหรือคิดเล็กคิดน้อยนี่ละ เวลามีเรื่องอะไรสะเทือนใจแล้วชอบเก็บไปคิดคนเดียวแล้วๆบ่นพึมพัมๆเหมือนกะให้เพื่อนรู้ว่ากูไม่โอเคนะ แล้วบางทีถ้ารำคาญก็ชอบเกิดอารมณ์ชั่ววูบหรือเวี่ยงหรือประชด เช่น เพื่อนชอบยืมเครื่องปริ้น กูก็ซื้อให้แม่งแล้วเอาไปวางไว้หน้าห้องมันโดนขโมยก็ชั่ง

หรือกูแค่คิดมากไป 😞

ทำให้ให้เลิกคิดมาก คิดเยอะเกิน หลังๆคิดจนปวดกบาล ขนาดอ่านสามก๊กกูยังคิดซับซ้อนเลย แล้วติดมาใช้ชีวิตจริงจนตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้แล้ว

>>325 มึงต้องใจเย็น บ้างทีปล่อยวางบ้าง+หาที่ระบาย แล้วมันคิดมากจนมึงเป็นไปแล้วไง

พวกมึงทำยังไงกับอาการฝังใจวะ
คนอื่นบอกให้กูต้องใจแข็ง แต่กูไม่ค่อยไหวเลย พอนึกถึงขึ้นมาแล้วกูแย่ตลอด

>>329 มึงมีแผลใจใช่ไหม

กูมาถูกห้องป่าววะ มึงว่ากูเหี้ยไหมอ่ะ คือกูเป็นคนประเภทแบบ อยากนำหน้าคนอื่นหรือเพื่อนๆกูอย่างน้อยสักก้าว ทั้งเรื่องการเรียนด้วยอ่ะ กูเป็นคนเรียนค่อนข้างเก่ง(เพื่อนหลายคนบอก)แล้วกูเรียนภาษาหลายภาษาด้วย เพื่อนกูก็ชอบชม เออกูรู้สึกดี แต่พอมีเพื่อนพยายามจะตามกูให้ทัน กูรู้สึกกลัวอ่ะ กลัวว่ามันจะนำหน้ากู กูเป็นประสาทหรือเปล่าวะ แต่กูไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าเพื่อนเลยนะ เริ่มกลัวตัวเอง

>>329 กูเข้าใจมึงว่ะ เรื่องตั้งกะสมัยเรียนตอนนี้ทำงานแล้วแม่งก็ยังจำได้ เวลานึกขึ้นมากู จะสบถ แม่งเอ้ยย เหี้ยเอ้ยย สัสเอ้ย ช่างแม่ง เบาๆเพื่อให้ลืมและเรียกสติตัวเองไปในตัวว่ะ
>>331 มึงก็แค่เสพติดความรู้สึกที่ได้อยู่เหนือคนเองและรู้สึกกลัวที่ต้องเสียสิ่งนั้น แต่คนที่จะรู้รสชัยชนะยิ่งกว่าคือคนที่รู้จักความพ่ายแพ้ว่ะ

>>331 กูว่าธรรมดาวะ ปกติไครก็ต้องรู้สึกแบบนี้ไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะผู้ชาย ไม่อยากแพ้ อยากเป็นที่ 1 ถ้ากลัวแพ้เอาเป็นแรงจูงใจด้านบวกไห้เราพัฒนาได้เหมือนก้น แต่อย่าไปเกลียดเพื่อนที่เก่งๆละ แข่งกันแบบมีน้ำใจนักกีฬา

เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกดี*แย่ไปด้วยมั้ย
อีกใจอยากเท อีกใจอยากต่อ
กูคุยกับแฟนคนอื่นกูรู้สึกเหี้ยชิบหายรู้สึกผิดพอบล็อคพอตัดก็วนกลับมาอีก

>>334 ความรู้สึกห้ามกันไม่ได้ ทางที่ดีควรรีบตัดใจถอยออกมา

>>330 ไม่รู้เรียกแผลใจหรือเปล่า ตอนเด็กๆกูเคยรถคว่ำแล้วกูกลัวการขับรถว่ะ ออกถนนต่างจังหวัดไม่ได้ กูเหมือนประสาทหน่อยๆ55 แต่มันรบกวนการใช้ชีวิตของกูมากๆ

ไม่รุ้ว่าเกี่ยวกับสุขภาพจิตรึเปล่านะ?
กูอยากรู้ว่า สมองของมนุษย์เนี่ยมันจะมีช่วงที่เลือนลางจนจำอะไรไม่ได้ไหมมึง แบบเหมือนตื่นมาแล้วจะลืมความฝัน
แบบจะมีภาวะที่จู่ๆความทรงจำบางอย่างก็ฝุดขึ้นมาอะ แต่พอหลังจากช่วงนั้นไปมึงจะลืมอะไรงี้

เหมือนมีเรื่องอะไรสักอย่างที่มันสำคัญมากๆแต่กุลืมไป แล้วชั่วครู่หนึ่งกุกดดันมากๆกูก็นึกขึ้นได้ "เรื่องสำคัญมากขนาดนี้ทำไมฉันถึงลืมไปได้?"
แต่หลังจากนั้นก็ลืมไปแล้วนึกไม่ออกเหมือนเดิม

>>336 แล้วถ้าเป็นผู้โดยสารไม่ต้องขับนี่มึงจะขึ้นรถได้ไหมอะ?

>>337 กูเคยดูละครเรื่องนึง กูไม่รู้ว่าเขาอิงมาจากพวกเรื่องเกี่ยวกับจิตไหม คือว่านางเอกอ่ะไปเจอเรื่องร้ายแรงแบบไม่คาดฝันเกิดอาการช็อกภายในคืนเดียวเช้าต่อมาก็เป็นบ้าไป แต่พอมีเรื่องเหมือนมาสะกิดใจให้นึกขึ้นได้จะตีโพยตีพาย โหวกเหวกในสภาวะคนเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้พังข้าวของอ่ะ

เหมือนกับว่าสมองระงับความจดจำในช่วงนั้นแต่แทนที่ด้วยการเป็นคนเสียสติเบลอๆ เอ๋อๆชมนนกชมไม้ไรเงี้ย

>>338 นั่นบทนางเอกหรอวะ...(ผู้กำกับมันเป็นใคร...โหดร้ายชิบ)
กุคงไม่ขนาดนั้น แค่สมองตื้อๆเหมือนโดนตีหัว กว่าจะรู้สึกตัวก็ผ่านมาแล้ว

เรื่องระงับความจำนี่...กุไม่รู้จะเล่าดีไหม กลัวคนมาเจอแล้วจำกุได้ แต่กุก็สงสัยข้องใจมาตลอด

คือกุเคยหนีออกจากบ้าน ข้ามคืน แล้วตอนกลางคืนกุไปแอบอยู่ในสถานที่นึง
มีผู้ชายเข้ามาคุยกับกุ มาคุยๆมันเล่าเกี่ยวกับตัวมันอยู่นะแต่กุจำไม่ได้ (ก่อนหนีออกจากบ้านคืนนึงกุกินยานอนหลับ33เม็ด เรื่องอื่นเบลอๆจำไม่ค่อยได้จำนวนยาเสือกจำได้ กุจิบ้า)
มันลวนลามกุมากสุดคือเอานิ้วมาลูบๆไล้ๆหลังมือกุ

แวบนึงเหมือนภาพมันตัดไปหรือกุหลับแบบเหมือนกระพริบตาอะมึง กุไม่แน่ใจว่าอะไร
ลืมตาอีกทีมาตอนมันหลับอยู่ข้างๆ(ไม่ใช่เตียงนะเฟ้ย ประมาณพื้นสกปรกๆแถวนั้นแหละ กุกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงกำแพงท่าเดิมตั้งแต่กุมาแอบในตอนแรก)
กุเลยใช้จังหวะนี้หนี แต่มันขี่มอไซค์ตาม กุทำเป็นว่ากุแค่เดินทางเรื่อยเปื่อยต่อไปเฉยๆ ไม่ได้หนีมัน ไปไหว้พระไหว้ศาลใกล้ๆไรงี้ พอถึงที่ศาล(ไม่ใช่ศาลพระภูมิ) มันไปคุยกับพวกวัยรุ่นผู้ชายแถวมอไซค์
กูใช้โอกาสนี้หนีไป มันเริ่มเช้าพอดี ตะวันขึ้น ในสนามกีฬาใหญ่ๆแห่งหนึ่งแล้วกุก็ล้มกระแทกสลบไปเพราะเหนื่อย(+ฤทธิ์ยานอนหลับ)
ตอนสติเลือนรางคือเจ้าหน้ากู้ภัยกำลังจะเอาร่างกูขึ้นรถพยาบาล(น่าจะหรือมันรถกู้ภัย? อันนี้กุไม่แน่ใจ)
เขาคุยกันๆว่าต้องหาเบอร์คนในครอบครัว กูเลยสะลึมสะลือกดเบอร์ให้พูดไม่ไหว(แต่กูว่าแค่นี้ก็เก่งละ เบอร์น่าจะถูกนะ)

ตื่นมากุอยู่โรงพยาบาล งงแดก จำได้ว่า หนีออกจากบ้าน>ไปแอบ>เจอผู้ชายน่าสงสัยมีหนวดเครา>มันมาแตะมือกู>กุหนี>มันตาม>ไปที่ศาลที่มีผู้คนอยุ่บ้างในตอนกลางคืน>หนีไปสนามกีฬาต่อ>กุตื่นที่โรงพยาบาล
ครอบครัวก็ถามๆว่าเกิดอะไรขึ้นกุก็เล่าไป แล้วพอรู้เรื่องว่ามีผู้ชายเข้ามาคุยก็ถามว่ากุโดนข่มขืนอะไรไหม กุก็ตอบไม่ได้เพราะยังงงๆอยู่ สติยังไม่กลับมาเต็มที่ ก็เลยตัดสินใจตรวจกัน
(กุหลับไปกี่วันก็จำไม่ได้ หรืออาจจะไม่ถึงวัน?)
รู้สึกครอบครัวจะส่งตำรวจตามหาผู้ชายที่กุเจอคืนนั้นด้วย แต่หาไม่เจอ(คนรู้จักที่ค่อนข้างสนิทมีสายกับตำรวจนิดหน่อย)

พอผลตรวจคือ ผลมันมีโอกาสเป็นไปได้ว่าโดนข่มขืน แต่ก็อาจเป็นเพราะจะมีประจำเดือนได้ด้วยเช่นกัน ซึ่งกุก็มีปจด.พอดี เลยสรุปไม่ได้
แต่พวกเจ้าหน้าที่ห้องแล๊ปก็มองเหมือนๆว่า กุคงโดนแล้วล่ะ ทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานอะไร กุก็ไม่ได้เจ็บช่วงล่าง(ครั้งแรกต้องเจ็บใช่ไหมวะ?)หรือมีรอยอะไรเลยด้วย

เล่ามาตั้งยาว แลดูไร้สาระ
ที่กุสงสัยมากก็คือ ช่วงที่กุรู้สึกเหมือนภาพตัดคล้ายกระพริบตานั่นคือกุโดนทำอะไรรึเปล่า? แล้วสมองกุทำให้ลืม
เพราะกุเป็นคนกลัวๆเรื่องนี้พอสมควรอยู่ (แค่เห็นพวกภาพโฆษณาโป๊ๆตามเว็บดูหนังก็ขยะแขยงกลัวๆแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอะไรมาก ประมาณ "อี๋ น่ากลัวจัง")
สาเหตุที่กลัวอาจมาจาก วันนึงตอนยังเล็กมากๆ เปิดประตูจะไปเข้าห้องน้ำ เจอพ่อแม่กำลัง...เอิ่ม..มีเพศสัมพันธุ์ กุตกใจมากหงายล้มตึงสลบไปเลย (หัวกระแทกพื้นด้วย)
อีกสาเหตุคือในเม้น >>323 เม้นนี้กุเองแหละ

เป็นไปได้ไหมว่าจะกุโดนข่มขืน ด้วยพื้นฐานที่เป็นคนกลัวเรื่องนี้อยู่แล้ว ทำให้ลืมไปโดยกลไกของสมอง
(กุก็สงสัยแต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีที่สุดนอกจากตัวกูเองและไอ้ผู้ชายคนนั้นซึ่งตามหาตัวไม่ได้)

>>338 ใช่เรื่องดอกส้มสีทองปะ ที่คำแก้วเป็นบ้า เพราะเจอเรื่องร้ายแรงมา วันดีคืนดีเหมือนแบบมีอะไรที่ทำให้นึกถึงเรื่องตอนนั้นก็จะวีนแตก
>>339 กูว่าถ้าไม่สมยอมมันก็น่าจะเจ็บนะ

>>339 แต่มึงไม่เจ็บ น่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ
ความจำกูก็เคยหายไปอะ
เคยมีอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วกูนั่งอยู่บนรถด้วย นั่งข้างคนขับ พ่อกูเป็นคนขับ
รถมันเสียหลักเพราะล้อมันตกร่องระบายน้ำข้างทางอะ เป็นถนนบนเขา แบบเลี้ยวๆโค้งๆลงมาเลย
ท้ายปัดไปชนแผงกั้นตรงกลางถนนจนรถบุบเบี้ยว
เลยต้องจอดแช่ไว้อย่างนั้น รอนานแค่ไหนไม่รู้ มีกู้ภัยมาพาพวกกูไปโรงพยาบาล กูเย็บแผลนิดหน่อย พ่อกูไม่เป็นอะไร
... เรื่องทั้งหมดข้างบน กูจำเหี้ยไรไม่ได้เลย จำได้อีกทีแค่ตอนอยู่บนรถกู้ภัย กับตอนเย็บแผล พ่อเล่าให้คนอื่นฟัง กูเลยจำพ่อมาเล่าอีกที ทั้งที่กูก็ไม่ได้หลับอยู่

>>340 ใช่ๆเรื่องนั้นแหละอีคุณนายที่4ไรนั่นแหละ

แต่ว่าทั้งนี้ทั้งนั้นถ้าคนเรามันจะลืมได้ขนาดนั้นไม่หัวกระแทกรุนแรงก็คงมีเรื่องเจ็บปวดใจแบบร้ายแรงป่ะอัน้กุเดานะต้องให้ผู้เชี่ยวชาญมาไขข้อข้องใจแล้วล่ะ

กุคือเม้น >>323 >>337 >>339 เอง มีอีกเรื่องที่กุคิดออกแล้วก็แอบสงสัยว่าตัวเองจะเป็นจูนิเบียว

คือตอนเด็กๆกุทำของหายอันนึง(แทนว่าวัตถุAละกัน)หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เลยเลิกหา ซวยไป
กูก็งงใครมันย้ายของกุวะ แม่ต้องมายุ่งกับของของกูอีกแล้วแน่เลย หรือพี่กูเอาไปใช้
แล้วพอผ่านไป น่าจะเป็นปีๆเลยมั้ง กุเปิดลิ้นชักรกๆอันนึง เปิดเพราะอะไรกุก็จำไม่ได้มันนานแล้ว

กูเจอวัตถุAโว้ย มันมาซ่อนอยู่เกือบใต้สุดในลิ้นชักคือมันอยู่ระหว่างของอื่นๆในลิ้นชักอะ

แล้วความทรงจำก็โผล่ขึ้นมาในหัวกู เป็นกูเองล่ะที่ซ่อนวัตถุAไว้
เพราะอะไรกูไม่แน่ใจ อยากแกล้งตัวเอง? โกรธแค้นตัวเอง? ประมาณนั้นล่ะมั้ง รู้สึกเหมือนตอนซ่อนจะแอบยิ้มอย่างสะใจว่าหาไม่เจอแน่
กูซ่อนจัดวางตำแหน่งไว้ ไว้ที่ลิ้นชักตู้นี้ เพราะกูรู้ดีว่าตัวกูเองจะไม่มีทางมาหาที่นี่หรือหาเจอแน่นอน(ซึ่งก็จริง มาเจอโดยบังเอิญในภายหลัง)

นี่กุเป็นบ้าอะไรวะ? อาการนี้คือจูนิเบียวใช่มะเพราะมีคนบอกกูมาแบบนั้น(คนรู้จักที่ไม่ค่อยชอบกู)

ปล.กูเป็นโรคไบโพลาร์นี่เกี่ยวไหม?

แอบอ่านมาสักพักละ ขอระบายมั่งไรมั่งหวะ ช่วงนี้กูเฟลๆกะชีวิต ล่าสุดได้PTSDเพิ่มขึ้นมาอีกอัน อันนี้กูไม่ได้ไปหาหมอนะ กุพอรู้เรื่องเลยพอจะไดแอกตัวเองได้ เรื่องของเรื่องคือกูโดนคนที่คุยเล่นด้วยร่วมเพศแบบกูไม่ยินยอม จะบอกว่าโดนข่มขืนก็พูดได้ไม่เต็มปาก กูแม่งโดนเปิดซิง เฟิสคิสกูยังเคยไม่มีเลยแล้วโดนจำปล้ำ อนาถสัด คืนแรกเลยกูใจสั่นตลอดเวลา นอนไม่หลับเลย วันถัดมา กูอยากสำรอกแทบตลอดเวลา พอผู้หญิงคนนั้นทักมาทีนึงกูแพนิคแดกทันที มวนท้อง ปวดหัว คลื่นไส้ อาเจียน โคตรรังเกียจตัวเอง เป็นแบบนั้นเป็นอาทิตย์เลย ทุกวันนี้ดีขึ้นมั่งละ บอกนิดพื้นฐานกูไม่ปกติด้วย มีซึมเศร้า จิตเภท(ไม่รุนแรง) บุคลิคภาพผิดปกติ หนักๆก็ด้านการเข้าสังคมแบบรุนแรงเลย กูเกลียดการโดนสัมผัสตัวเกือบทุกแบบ 5555555ถูกหวยปะวะสัดเป็นแม่งเยอะดี

>>344 แจ้งความไหมมึง?

>>345 ไม่ได้แจ้งและคงไม่แจ้งหละ เรื่องผ่านไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีอาการทางกายออกมาสักพักใหญ่ๆละ กูคงเป็นผู้ชายไม่กี่คนที่เกลียดการมีsexแน่ๆหละ ขรรมสัด แค่เป็นซึมเศร้ากะพวกยาๆจิตเวชทั้งหลายก็ทำให้แทบจะไร้อารมณ์ทางเพศอยู่เป็นทุนเดิม ตอนนี้เรื่องsexเป็นเรื่องติดลบไปละ

>>346 ถ้ารักษาไปได้ถูกยาถูกอาการก็จะดีขึ้นนะมึง (แต่ถ้ามีผลข้างเคียงรีบบอกหมอให้เปลี่ยนนะ) เรื่องไร้อารมณ์ทางเพศ เป็นซึมเศร้ามันก็จะเป็นอยุ่แล้ว(บางคนกลับมีอารมณ์ทางเพศมากขึ้นแทน) ไม่แค่เพราะยา(ยาก็อาจมีส่วน)
จิตเภทของมึงคือไอ้อาการบุคลิกภาพผิดปกติไหม?
กูเคยโดนลวนลามโดยผู้ป่วยชายคนอื่นที่รพ.จิตเวช ตอนออกมา(กูขอร้องให้พ่อแม่พาออกมา เพราะโดนลวนลามและรังแก) ตอนแรกกูก็เกลียดการถูกจับแตะร่างกายเหมือนกัน แต่หลังๆก็ก็กอดก็หอมแก้มแม่ได้ตามปกติ

ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ใช่แค่ยาเพราะงั้นมึงต้องปรับความคิดปรับตัวให้ได้ด้วย การพูดคุยกับนักจิตวิทยาจะช่วยได้บ้าง(แนะนำให้ไปรพ.เป็นแผนกจิตเวชเลยก็ดีบริการครบ) จำไว้ว่าอย่าทุ่มไปพึ่งใครเต็มแรง มึงต้องพึ่งตัวเอง ดูแลตัวเอง ยืนขึ้นด้วยตัวเองโดยมีการประคองจากคนอื่นๆช่วย

กู >>347 เอง บางครั้งกูก็ยังรังเกียจการสัมผัสอยุ่บ้างแล้วแต่อารมณ์

กูหมดหวังกับการมีชีวิตอยู่แล้วว่ะ แต่ไม่รู้จะตายยังไงไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน

>>349 ไม่มีอ่ะ ถึงมึงจะตายแบบไม่อยากตายก็มีคนเดือดร้อนอยู่ดี

>>347 กูโอเคแค่กับการกินยาหวะ เปิดรับจิตบำบัดไม่ได้จริงๆ เอาจริงกะหมอกูยังปิดบังหลายๆเรื่องเลย
ปล.กุไม่ใช่แค่เกลียด กูมีออโต้รีเจคชั่นเลย เคยโดนแฟนเก่าเผลอจูงมือข้ามถนน ร่างกายกูสะบัดใส่เลย ของกูไม่เคยโดนลวนลามหรืออะไรนะ เป็นพวกเกลียดการสัมผัสโดยธรรมชาติเลยมั้ง

>>349 ไม่เดือดร้อนไม่มีหรอก ทำได้แค่ทำให้เดือดร้อนกับคนอื่นน้อยที่สุด เช่นวางแผนชีวิตหลังความตายให้คนข้างหลังจัดการง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้
กูนี่ แจกแจงเกือบทุกอย่างในขอบเขตของกูไปแล้ว ทรัพย์สิน,พินัยกรรม,ธุรกรรมที่เชื่อมโยง ส่วนงานศพกูไม่ฟิกอะไรไว้ งานศพคืองานของคนเป็น จะจัดตามใจกูป่าวไม่สำคัญ ให้คนข้างหลังเป็นคนตัดสินใจไป

>>351 กูเป็นคล้ายๆ มึงนะ เกลียดสัมผัส เวลาเพื่อน คนในครอบครัวมาแตะตัว กูจะสะบัดออกตามธรรมชาติเลย เวลามีคนมาใกล้กูมากๆ หรือมาจับกูแบบที่กูหลบไม่ได้นี่ใจกูจะเต้นตุบๆ โคตรกลัวได้ยิน ร่ายกายก็จะเกร็งๆ มือสั่นมีเหงื่อออก จะจับอะไรทีคือรู้เลยว่านิ้วมันแข็งๆ ดีหน่อยที่ครอบครัวกูเข้าใจว่ากูไม่ชอบให้มาจับมาอยู่ใกล้เพราะกูเคยพูดกับเขาตรงๆ แต่กับคนอื่นนี่กูต้องแกล้งเป็นว่าตกใจในกรณีที่เผลอสะบัด

>>351 มึงเล่าที่แค่มึงสบายใจก็ได้ แต่อย่าบิดเบือนมาก เดี๋ยวหมอวินิจฉัยผิดแล้วจ่ายยาผิด
>>353 ชีวิตประจำวันมึงคงลำบากแย่เลย

>>354 เล่าเท่าที่จำเป็นหวะ ไม่ค่อยบิดเบือน รู้สึกไม่ค่อยดีกับการโกหกอยู่แล้วด้วย ปกติเป็นพวกเล่าแค่บางส่วนไม่บอกทั้งหมดอะไรทำนองนี้มากกว่าจะบิดเรื่อง

>>355 ไม่เป็นไรมึง มันเป็นสิทธิของตนเองอยู่แล้ว

มาบ่นในทู้นี้ถูกมั้ย แต่กูอยากระบายขอพื้นที่หน่อย

กูรู้สึกว่าตัวเองกลัวทำไรเกร่อๆแล้วคนอื่นมองว่าเด๋อมาก ถึงแม้กูไม่ได้ทำอะไรเลยหรือนั่งเฉยๆกูก็โยงไปคิดว่าคนรอบๆต้องนินทากูแน่เลย คนที่พอคุยได้เขาต้องมีลับหลังแหง สายตาคนแปลกหน้าเขาต้องคิดว่าอีนี่เกร่อๆทำอะไรมุนๆ กูไม่อยากคิดตัวเองในแง่ลบแต่กูแคร์สายตาของมนุษย์มากเกินไปจนแทบบ้า ทุกอย่างมันต้องเพอร์เฟ็ค พอกูไม่พอใจหรืออะไรไม่ได้ดั่งใจก็มาเครียดอยู่คนเดียว ตอนนี้กูเศร้ามากๆเรื่องที่กูทำไปแต่ละวันมาย้อนคิดว่าทำลงไปแล้วดีรึเปล่า โพสแบบนั้นจะลบดีมั้ย

ขอบคุณพื้นที

>>357 ใครๆก็เคยถูกนินทา ไม่ว่าจะดีจะเหี้ยแค่ไหน มึงอย่าไปกังวลกับจุดนั้นมาก ปล่อยวางบ้าง อาจจะยากสำหรับมึง แค่ไม่คิดถึงมันก็พอแล้ว หาอะไรเบี่ยงเบนความคิดแบบนั้น

>>357 กูก็เป็นแต่กูวัยทำงานแล้ว งานเลยพากูเพลาๆความคิดนั้นลงไปบ้าง แต่ในที่ทำงานกูคือบุคคลไร้ตัวตนอ่ะ แบบมาก็เหมือนไม่มา แต่กูจะขาดคอนแทคตอนขอความช่วยเหลือยี่แหละไม่ได้ผูกมิตรกะใครเท่าไหร่

ควรไปหาหมอมั้ย กูเคยเกือบโดนข่มขืน คิดว่างั้น จริงๆกูพยายามจะรู้สึกเฉยๆ มานานละ แต่พอมีอะไรมาเตือนใจให้กระตุ้นกูจะคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ร้องไห้ เหวี่ยง บ้า ๆบอ ๆ ตลอด เห็นมือผู้ชายก็จะขยะแขยงมาก ผชคนไหนมาใกล้ๆ ไรงี้ก็เครียดแบบเกร็งไปหมด

>>360 เพิ่มเติม มหาลัยกูมีจิตแพทย์อะ แต่ไม่รู้ว่ามันควรรักษามั้ยหรือมันจะดีขึ้นได้

>>361 กูว่าคล้ายๆptsdควรไปว่ะ มันสามารถพัฒนาไปได้หลายแบบ

ขอถามหน่อยนะว่าแบบนี้ปกติหรือเปล่า

ถ้าเกิดแม่บาดเจ็บมีแผลเล็กๆ แต่เลือดไหลไม่หยุด(ค่อยๆซึมๆออกมา ไม่ใช่ทะลัก)แต่ไปโรงพยาบาลมาแล้วนะ
แล้วมึงเห็นเลือดเห็นแผล เห็นแม่บอกว่าเจ็บ แต่มึงกลับรู้สึกเฉยๆแม่ทำตัวเองจะมีแผลก็เพราะความเซ่อซ่าของตัวเองมันก็ถูกแล้ว
แล้วยังมีหน้ามาโวยวายโทษคนอื่นอีก น่ารำคาญ น่าสมเพช ขำชิบหาย

แบบ Feel nothing อะมึง(เขาว่าภาษาอังกฤษน่าจะอธิบายได้กว้างกว่า)
พอมึงเห็นเลือดบนกระดาษทิชชู่บนผ้าพันแผล มึงก็คิดว่า "สีแดงสดสวยดีนะ คงเป็นเพราะมันยังใหม่ๆอยู่"
นี่คือผิดปกติรึเปล่าวะ? แบบมันควรจะห่วงแม่หรืออะไรรึเปล่า หรือเพราะรักษาแล้วเลยไม่ห่วง?

>>363 ปกติ ถ้ามึงเปิดตื่นเต้นกับเลือด กระตุ้นความต้องการอันนั้นหนัก

>>364 ค่อยยังชั่ว... มันก็แค่เลือดอะนะ สำหรับกูก็แค่สีสวยดี
แล้วกระตุ้นความต้องการนี่คืออะไรวะ?

>>365 ทางเพศ เงี่ยน

>>366 กดโพสเร็วไปหน่อย คือจิตใจคนเรามีชั้นซับซ้อน บางคนไม่มีอินกับความเจ็บปวดคนอื่น แต่ดันอินกับหนังละครก็มี บางทีคนแต่ละครอาจจะตอบสนองต่อสิ่งเดียวกันได้ร้อยแบบพันแบบ

>>366 สำลักน้ำเลย มึงก็อุตส่าห์ใช้คำอ้อมๆแล้ว กูโง่เอง ถถถถถถถถถถ
>>367 ฟังดูน่าสนใจดี เพราะคนเราไม่เหมือนกันสินะ

>>368 ใช่ อย่ากลัวว่ารู้สึกไม่เหมือนคนอื่นแล้วกบายเป็นคนแปลกประหลาดเลย(ถ้าไม่ได้รบกวนการใช้ชีวิต)

>>369 ขอบใจมึงมากนะ

งั้นกูชวนคุยต่อไหมรู้จะคุยไรดี งั้นถามต่อไปด้วย

สมมติตั้งต้นว่าคนถามเป็นผู้หญิงนะ
ถ้าเพราะมึงทั้งชอบทั้งเกลียดเพศชาย แบบชอบความเป็นผู้ชาย เรื่องรูปร่างหรือเสียงสิทธิบทบาทในสังคมอะไรงี้ แต่เกลียดพวกผู้ชาย
มึงเลยอยากเป็นผู้ชายซะเอง อยากมีร่างกายเป็นผู้ชาย (ไม่ได้ชอบตรงอวัยวะหว่างขาที่ท่อนล่างนะ) แบบไม่มีหน้าอก ไม่อวัยวะเพศหญิงอะไรงี้
อยากมีเสียงเป็นชาย(แบบอยากใช้เสียงผู้ชายเวลาร้องเพลงอะไรงี้) อยากได้รับการยอมรับในฐานะผู้ชาย
แต่ปัญหาอยู่ที่กับพวกผู้หญิงก็ไม่รู้สึกรักใคร่แบบรักร่วมเพศ กับผู้ชายก็ค่อนข้างขยะแขยงที่จะยุ่งเกี่ยว แต่ถ้าเป็นพวกหนังละครนิยายหรือแม้แต่การ์ตูนจะชอบตัวละครชายมากกว่า(แบบเท่ดีอยากเป็นแบบนั้นบ้าง)

กูขอนะให้มันเป็นคำตอบทางจิตวิทยาไม่มีเรื่องความต้องการทางเพศมาเกี่ยว(ไม่กูก็ไปตั้งถามที่Karmaแล้วล่ะ ที่นั่นเถื่อนไป กุไม่ได้มีอารมณ์ไปเตะบอลกุแค่สับสนทางเพศ)

>>370 กุ ญ ก็รู้สึกคล้ายๆมึงมาตลอดนะ ผู้ชายมันสะดวกในสังคมมากกว่ามากๆเลยอยากจะเป็น แต่กับผู้ชายรอบตัวก็ไม่ได้สนใจ แต่มันอยู่ตรงที่ว่ากุอยากเป็นผช เพราะว่ากุอยากจีบผช ในฐานะผชที่อยากเป็นโซลเมทกับผชว่ะ เพราะกุในร่างญ เนี่ยจะไปหาผช ที่ไม่ได้รักกุที่genitalได้จากไหน 0<<

>>370 มันเป็นผบมาจากสิ่งแวดล้อมสังคมรอบที่เป็นปิตาธิปไตย เพศที่มีสิทธิเสรีและได้รับการยอมรับมากกว่าคือเพศชาย ซึ่งทำให้ผญมีความรู้สึกที่ว่า ต้องการสิ่งนั้นเหมือนกัน คือเพศชายกลายเป็นสิ่งที่ทั้งน่าใคร่และน่าชังไปด้วยพร้อม ๆกัน

>>371 เราคงต่างกันที่รสนิยมจริงๆ เพราะกูไม่ได้อยากจีบผู้ชาย กับผู้หญิงกูก็โอเคนะ ผู้หญิงมีส่วนน่ารักๆกูชอบอยู่นะ(แน่นอนว่าส่วนที่น่ารักนั้นไม่มีในตัวกู 555555) แต่ว่าไม่ใช่คู่ชีวิตอะมากสุดคงเป็นเพื่อนเกาะคานไปด้วยกันไรงี้

สรุปมึงอยากเป็นผู้ชายแล้วไปเป็นเกย์อีกที? อินเซปชั่นว่ะ มึงสาววายปะเนี่ย?

เรื่องGenนั่นกูคงตอบไม่ได้อะ ร่างกายกูเป็นหญิง ไม่เคยเป็นชายกูไม่เข้าใจ
รักที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องSex(คำนี้แปลได้มากกว่า1ความหมายนะ)กุว่าหายากว่ะ เคยเจอว่ามีบางพวกบอกว่ามันเป็นความคิดเพ้อเจ้อ(ไม่ใช่กุนะ)

>>372 อ้อ ที่มึงว่ามาก็ดูมีเหตุผลและเข้าเค้าดีนะ
ตอนเด็กๆกุอยากเป็นนักร้องชายวะ เคยพยายามปรับPitchเสียงด้วยโปรแกรมด้วย แต่ออกมาเหมือนเสียงตุ๊ด เนื้อเสียงไม่ให้ว่ะ ถถถถถ
โตมาก็คิดว่าถึงไม่ใช่ผู้ชายก็น่าจะเสียงเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่เลย ถถถถถถ
กูคิดว่าเสียงหญิงกุมันไม่ดีแต่ก็ไม่ถึงขั้นทุเรศเหมือนควายคลอดลูก แต่สมัยเด็กเวลากุพูดอะไรเพื่อนมักจะบอกว่า
"หุบปากเหอะ เสียงมึงแหลมหูชิบหาย รำคาญ" ซึ่งกูก็พูดปกติเบาๆหลายๆคนแทบจะไม่ได้ยินเสียงด้วยซ้ำเวลากุพูด(โตมากูพูดปกติละไม่เสียงเบา)

>>373 เป็นได้ กุชอบวายเพราะมันไกลตัว แต่ก็อาจจะเป็นแค่ฟีลอยากลองน่ะ มันเป็นอะไรที่ชาตินี้กุคงไม่มีวันได้สัมผัสก็เลยได้แค่ฝันเฟื่องมั้ง 55555 แต่กุอ่านวายแบบโจ่งแจ้งไม่อินนะ กุชอบคสพ ชช ที่ไม่ถึงขั้นต้องเรียกเมียเรียกฉันจะเอานายให้ท้องไรงี้แล้วมานั่งจิ้นเป็นตุเป็นตะเอง

กุมองหาอะไรที่ไม่ใช่โรแมนติกนั่นแหละ เพราะถ้าโรแมนติกเมื่อไหร่กุจะกลายเป็นญงี่เง่าpossessiveและนิสัยร้ายกาจมากๆ 5555555555555555

ตอนเด็กๆกุตัดผมสั้นแล้วชอบมีคนทักว่าเป็นผู้ชาย กุก็ฟินมากเลยนะ คือแบบไม่คิดจะแปลงเพศ ไม่คิดจะผ่าอะไรเพิ่ม แต่อยากเป็นคนที่มีลักษณะแมนๆอะ

>>374 แปลงเพศหญิงเป็นชายนี่แพงกว่า ชายเป็นหญิงนะ เจ็บด้วยเวลาฉี่ช่วงแรกๆ(ได้ยินมาว่าทรมานมากๆ)
กุเคยบอกเรื่องนี้กับคนอื่นนะแต่สุดท้ายก็โดนพูดจาคุกคามทางเพศใส่ ใส่โม่งแล้วมาถามดีกว่าสบายใจ ถถถถถ

เรื่องผมครึ่งชีวิตตอนนี้กุไว้ผมยาว อีกครึ่งชีวิตกูก็ไว้สั้นมาจนทุกวันนี้ สั้นกว่าผู้ชาย

เรื่องเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายมีแต่เด็กๆว่ะที่แยกกุไม่ออก ภายนอกกุเหมือนเด็กผู้ชายกำลังโตอะ(ความสูงกับรูปร่าง) แต่หน้านี่เหี่ยวมากตามอายุ 55555
แต่พอมันได้ยินเสียงมันจะงงโว้ย เอ้าหน้างี้ ทำไมเสียงแม่งแหลมจังวะ (มีแต่คนบอกเสียงไม่เหมาะกับหน้า 5555 TT กุจะร้องไห้หรือหัวเราะดี)

>>375 กุไม่อยากผ่าตัดไรทั้งนั้นในชีวิตยกเว้นทำหมัน 555555555 ว่าโตอีกหน่อยจะทำละ ไม่อยากมีลูก

เรื่องผม กุสั้นแค่ตอนประถมต้นว่ะ พอประถมปลาย-ปจบ.ยังไว้ยาวอยู่เพราะกุอยากย้อมผมสีเจ็บๆเว่ย ละผมสั้นมันย้อมได้น้อยเกินเลยว่าจะย้อมเล่นไปก่อนจนพอใจละค่อยตัดสั้น แต่คิดว่าต่อให้สั้นก็ไม่น่ามีคนมองเพศกุผิดเพราะกุมีนมแบบไม่ได้ใหญ่แต่ก็ไม่ได้หายไปเลยแบบสาวแบนอะ ครึ่งๆกลางๆโง่ๆ แล้วก็ไม่อยากใส่เตย์ด้วย

คุยในนี้อะดีละ คนเราแม่งต้องมีเรื่องบางเรื่องที่ไม่อยากเปิดตัวคุยปะวะ 55555

>>376 กุขนาดไม่ใส่บรายังไม่มีใครรู้เลย...(ถ้าใส่เสื้อกันหนาวก็ดูไม่ออกเลย) แบนกว่าเด็กป.หกอะแต่อายุกุขึ้นเลขสองมาแล้วไง แบบคัพไม่ถึงAอะ... บราที่ใช้ก็ใช้ตัวชุดแรกในชีวิตที่ซื้อ ใช้มาตลอดนี่แหละ...(ใส่ไปบางทีกูรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายโรคจิตใส่บราเลย)
ผมนี่กูก็เพิ่งไถข้างเกรียนไป แต่ออกมาเหมือนตุ๊ดว่ะ กูงง พระเจ้าต้องการให้กูเป็นตัวอะไร? ทอม กระเทย ตุ๊ด เกย์ 555555

มดลูกกูรู้สึกว่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง คล้ายๆมีลูกยากหรือเป็นหมันอะ ฉะนั้นจะผ่าตัดแปลงเพศไหมก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว เพราะโอกาสจะมีลูกมันต่ำมาตั้งแต่แรก

>>376 ลืมเผลอกดpost การทำหมันนี่ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นแพทย์เขาไม่ให้ทำนะ

กู369นะ มีหญิงข้ามเพศที่คบหญิงที่ชอบผู้หญิงนะ แล้วก็มีชายข้ามเพศเล่นกล้ามตัดนมแต่ไม่ทำจู๋และมีอะไรกับผู้ชาย การที่ชอบผู้ชายไม่ได้หมายความว่าต้องไม่ชอบผู้หญิงเลย หรืออาจจะชอบแบบเดียวจริงๆก็ได้ เพศสภาพ รูปลักษณ์ภาพนอกอะไรพวกนี้ เราอาจต้องนิยามเอง เมื่อก่อนกรอบของความปกติมันตีกรอบเรื่องเพศสภาพไว้มาก ปัจจุบันกรอบพวกนี้กำลังจะพังทลายลง กลายเป็นว่าเพศเราจะซับซ้อนแค่ไหนก็เรื่องของเรา และความสุขของเรา บางทีโรลโมเดลทางเพศแบบผู้หญิงต้องแบ้วน่ารัก ผู้ชายสุขุมเยือกเย็นอะไรแบบนี้ อาจจะไม่จำเป็นอีกต่อไปก็ได้

สรุปเป็นอะไรก็ได้ เอาที่เป็นตัวเองดีสุด จะเป็นทอมคมผู้ชาย คบกันแบบแมนๆ หรือจะเป็นกะเทยแต่คบหญิงแบบหญิงๆ ก็ไม่เห็นแปลกอะไร

>>379 >>380 สังคมเราตอนนี้ไม่เอื้อ เหตุการณ์ดังเร็วๆนี้ยังมีเลยนะการเหยียดเพศ อย่าให้กูยกตัวอย่างเลยเดี๋ยวเป็นการะไปกัดไปแซะเขา(พวกเหยียดเพศ) (กูว่านี่ก็แซะแล้ว)
มันอาจจะมีพวกคนที่มีความหลังฝังใจกับพวกเพศทางเลือก แต่ก็มีพวกเหยียดเฉยๆเหมือนกัน

ครอบครัวกูเองก็...มีนิดหน่อย การที่เป็นคนใกล้ตัวแบบนี้ ทำให้กูรู้สึกว่า คงจะยาก ถึงเป็นไปได้ ตัวกูก็อยู่ไม่ถึงแน่นอน(ยังไงก็ต้องตายก่อน ไม่ว่าจะเพราะแก่ชราหรืออะไรก็เถอะ

การรณรงค์เหยียดผิวมันมีมากี่ปีแล้ว(กูไม่รู้จริงๆ) แต่คนเหยียดผิวยังเต็มไปหมด อาจจะบอกขำๆนะ แต่มึงลองคิดถึงจิตใจคนโดนดูละกัน

กูไม่ได้เหยียดนะ แต่กูมีรสนิยมชอบคนผิวขาวเท่านั้นมาก่อน(ไม่ใช่ทางโรแมนติก แค่แบบชอบมองสาวขาวๆไรงี้อะมึง ไม่หื่นนะพวกนะ
มันเหมือนกับกูชอบคนเตี้ย แต่คนอื่นชอบคนสูงไรงี้(กูยกตัวอย่างนะ)

จนกูได้เจอเพื่อนคนนึงมันผิวคล้ำว่าไงดี มันน่าจะเรียกแทนออกดำ แต่สำหรับกูแล้วเพื่อนคนนั้นสวยมาก ขนตาสวยยาวตาสวยมาก รูปร่างดีเก่งด้วย
ทำให้กุมองคนผิวสีเปลี่ยนไป เหยดเข้ หน้าตาดีกว่าคนผิวขาวบางคนอีก(รวมกูด้วย 55555555 อาจเพราะกูขี้เหร่เอง)
ถึงขั้นถ้ากุเป็นผู้ชายกุอาจจะจีบมันเลยอะ แต่ปัจจุบันห่างๆกันละนะ เพราะเพื่อนมันจบจากมัธยมไปละ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นสิ่งที่มึงพูดๆมาน่าสนใจมาก เสียดายจริงๆกูไม่น่าอยู่ถึงตอนสังคมเปิดกว้างขนาดนั้น

คือกูไม่อยากมีนะทั้งอวัยวะเพศชายหรือหญิงอะไรนั่นอะ แต่ปัญหาคือ งั้นกูจะฉี่ยังไงวะ?
ถึงกูไม่สืบพันธุ์ ขยายพันธุ์ก็มีมนุษย์คนอื่นขยายจำนวนอยู่แล้ว (กรุณาอย่าวกเข้าเรื่องหื่น)
แต่กูไม่กล้าไปเสิร์ชดูนะว่าท่อปัสสาวะของแต่ละเพศเป็นยังไง คือกูเคยโดนเสี้ยมสอนอย่างรุนแรงเกี่ยวกับเรื่องเพศมาก่อน(ไม่ใช่ว่ากูโดนล่วงละเมิดทางเพศนะเว้ย) แบบระดับที่ทำให้กลัว ฝันร้าย ป่วยอ้วกแตกได้เลยอะ

ยังมีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับทางบ้านที่ทำกับกู แต่กูเล่ามากเดี๋ยวมีคนมาเจอแล้วมันจำได้ เหอะๆ

>>381 อาจจะAsexual(ไม่ถูกดึงดูดจากเพศใดๆก็ได้นะ)

เป็นเพศที่สามต้องสตรอง (ทั้งๆที่ลำบากใช้ชีวิตยสก) ถึงมีgay prideไง

เหยียดเพศมึงต้องยอมรับได้แล้วว่าแม่งไม่มีทางหมดไปหรอก
มุมมองแต่ละคนแม่งห้ามกันไม่ได้ สมมุติกุไม่ชอบเกย์ ไม่ชอบผู้ชาย อะไรแบบนั้น กุอาจจะแสดงสีหน้าปกติก็ได้
แต่ในใจนี้ยี้สุดๆ หรือบางคนเก็บอาการไม่อยู่ก็มี

การเหยียดมันไม่ดีนั่นใช่ แต่ทุกวันนี้สังคมเดียวกัน ทำงานที่เดียวกันยังเหยียดกันเลยก็มี มึงไม่ต้องไปคิดมากหรอกเรื่องเหยียดนะ
แค่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน(เหนียดในใจ) หรือถ้ามึงไม่ชอบโดนเหยียดก็เฉยๆไว้ก็ได้ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่น

Ky หน่อย กูโม่ง >>71 ที่เคยเล่าว่า มีปัจจุบันที่ดีแต่ก็ยังอยากฆ่าตัวตายทั้งที่ไม่อยากตาย
สรุปกูเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรังตั้งแต่ประถมแล้วว่ะ
คือกูเคยเป็นโรคซึมเศร้า แต่กูคิดว่าหายแล้ว จริงๆกูยังเป็นแบบเรื้อรังอยู่ แต่กูไม่รู้ตัว กูรู้แค่ตัวเองผิดปกติเพราะมีช่วงนึงที่อาการกูดีขึ้น
กูเห็นพวกมึงหลายคนรู้สึกเหมือนกู มึงลองหาอ่านเรื่องโรคซึมเศร้าเรื้อรังดู กูว่า

กุขอมาระบายหน่อยนะ กุรุ้สึกโดดเดี่ยวว่ะ คนรองข้าง ไม่ว่าเพื่อนหรือที่บ้านก็มีแต่จะมากอบโกยประโยชน์กับกุ ได้ก็หาย ไม่ได้ก็ทิ้งกุไปแบบหมูแบบหมา กุไม่มีใครคุยด้วยได้เลย ไม่มีคนไว้ปรับทุกข์กันได้อย่างเต็มที่ หรือคอยให้กำลังใจกุ พอออกมา กุก็เหมือนเป็นภาระให้กับเมท (รุ่นพี่) บางทีพลาดลืมอะไรไป กุก็โดนด่าแรงๆ เสียงดัง บางทีก้ทุบกุ กุกลัวและเกรงใจเขา แต่กลับทำผิดซ้ำเรื่อยๆ ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เลยเหมือนเป็นภาระให้ กุพยายามไม่ให้มีอะไรผิดพลาด แต่พอพลาด กุได้แค่ว่า กุไม่ได้พยายามเลย สิ่งที่กุทำมันเออออว่าพยายามแล้ว กุเสียใจว่ะ ร้องไห้ก็ไม่ได้ ออกมาก็ไม่ได้ คนที่ไว้แค่คุยด้วยยังไม่มีเลย ถ้ากุตายไป กุคงตายไปคนเดียว หายไปไม่มีใครรุ้มั้ง กุแค่อยากได้คนที่บอกกุ ว่ากุทำได้ ที่กุพยายามมันไม่ไร้ค่าหรือเสียเปล่า กุแค่ต้องพยายามเพิ่ม สุ้เค้านะ คนเราพลาดกันได้ พยายามกันใหม่นะ กุทำได้นะ มีคนอยุ่ข้างๆ นะเวลาเรารุ้สึกโดดเดี่ยวและเหนื่ ยท้อ แต่ไม่มีเลยสักคน แม้แต่บ้านก้ไม่มี กุท้อว่ะ ช่วงเวลาที่กุมีความสุขที่สุด มีแค่ตอนที่นอนหลับไป เพราะกุได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่เป็นภาระให้ใคร ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น กุไม่อยากอยุ่ตรงนี้เลย

>>385 กุสงสารมึงว่ะ กุเคยเป็นแบบนั้นเหมือนกันตอนนี้กุมีแฟนแล้วอะไรๆเลยดีขึ้น แต่กุคงเป็นแบบเดิมถ้าเลิกกัน แนะนำมึงเก็บเงินซื้อยาเสพติด
มาลองสักทีจะได้หายเศร้าเชี่ยเอ้ย
มีคนบอกไว้ว่า ถ้าให้ยากับคนโง่ = ไอ่โง่ขี้ยา
แต่ถ้าให้กับคนฉลาด = doer

>>385 กูอ่านแล้วงงๆ อ่ะนะ คือพอเข้าใจที่มึงจะสื่อนิดๆ แต่รายละเอียดนี่ไม่ได้เลย
ความพยายามไม่ค่อยสูญเปล่าหรอก ถ้าพยายามถูกเรื่อง
ถ้าไปพยายามด้วยวิธีโง่ๆ มันก็ไม่ช่วยจริงๆ ว่ะ

กูว่ากูหมกมุ่นกับบอร์ดโม่งแล้วว่ะ เข้ามาเช็ควันละหลายๆรอบเผื่อมีคนเข้ามาเม้นถามตอบอะไร
ส่วนใหญ่กูวนห้องกามากับปัญหาหัวใจ
อย่างวันนี้ก็ไม่มีประเด็นไรเลยกูก็เพียรเข้ามาทุกสองชั่วโมงนั่นแหละ

กุว่ากุอยากไปหาจิตแพทย์แต่ก็ลังเลมาสักพัก
คล้าย ๆ ว่าถ้าไปอาจจะยอมรับว่าเรามีปัญหาระดับทนไหว ทำไมกูยอมแพ้ง่ายจัง อะไรงี้

ตอนนี้กูจิตตกเป็นพัก ๆ กูมีความคิดประมาณว่า อยากมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันมากๆ จังเลยน้า อะไรแบบกลุ่มผู้หญิงชวนไปทำนู่นทำนี่คุยไลน์กลุ่มกันเยอะ ๆ อะ
ทั้งที่กูอยู่บ้าน มีพ่อแม่อยู่ ไลน์คุยกับแฟนแบบบ่อยสุด ๆ กูก็ยังเกิดความคิดงี้ขึ้นมา
ละกูก็คิดมากกับพวกโซเชี่ยลจนกูต้องลบอินสตาแกรมไรงี้ทิ้งไป เพราะกูขี้สังเกตละพบว่าเพื่อนไม่ฟอลกูกลับหรอไม่รับฟอลกู ตอนนั้นกูคาใจมากว่าทำไม กูกลัวเค้าเกลียดกู จนหงอย ๆ ไป

จริง ๆ คือกูตัวติดกับแฟนด้วยแหละ(._. เลยกลายเป็นเวลาทำอะไรกูก็เลือกแฟนก่อน แย่จังวะ
กูเป็นงี้บ่อยมากช่วงสอบกับช่วงที่ว่างไม่มีไรทำ ขอบคุณที่ให้พื้นที่ระบายเพื่อนโม่ง

พวกติดผ. อี๊

>>390 อิจฉาล่ะซี่

>>389 ไม่ได้อยากเบลมมึงนะ แต่ถ้ามองในมุมของกูอ่ะ ถ้ากูจะมีเพื่อนสนิทมากๆซักคน กูก็อยากเป็นตัวเลือกแรกๆที่ไม่ใช่ว่ามึงคิดถึงกูขึ้นมาเพราะไม่มีอะไรทำ แต่เป็นเพราะเจอเรื่องดีๆมาเลยคิดถึงกู อยากพากูไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าวด้วยกันเพราะอยากไป ละจากข้อมูลที่มึงให้มาอ่ะ ขอโทษที่พูดตรงๆนะ แต่ถ้าอยากจะมาหาเพื่อนสนิท(ที่ไม่ได้สนิทกันมาก่อนมึงมีแฟน)กูว่ายากว่ะ เว้นแต่มึงจะคบเพื่อนที่เป็นคนติดแฟนเหมือนกันจะได้เข้าใจกัน

จากใจกูที่เคยมีเพื่อนสนิทติดแฟน แม่งเหงาโคตร ถ้าบริหารเวลาที่อยู่กับเพื่อน/แฟนได้กูว่าไม่มีปัญหาหรอก แต่นี่แม่งตอนกลางวันก็ไปกินข้าวกับแฟน กลับบ้านกับแฟน ดูหนังกับแฟน กินข้าวกับแฟน กลายเป็นกูถูกทิ้งเอาไว้เพราะเขาไม่อยากให้ใครไปกวนเวลาสวีทของเขาอ่ะ สุดท้ายกูก็ต้องหาเพื่อนกลุ่มใหม่ป่ะวะ ไม่มีใครอยากเป็นเศษเหลือในชีวิตของใครหรอก

>>390 >>391 แง ๆ
>>392 ใจเย็นมึง กูไม่ได้เทเพื่อนขนาดนั้น55 กูก็พยายามปรับปรุงตัวอยู่ด้วย ปลอบกุหน่อยยย แต่ปัญหาคือกูคิดว่าที่กูต้องการเนี่ยมันมากผิดปกติไหม แบบนี้ด อยากได้ ทั้ง ๆ ที่กูก็มีเพื่อนอยู่ แต่เพื่อนกูเป็นคนเงียบ ๆ ไรงี้

กูเบื่อตัวเองคือ
กูมีคนนึงที่สำคัญต่อใจกูมากนะแต่พอมีผญมาเม้นบางอะไรบ้างกูแม่งชอบกดลบเพื่อนแล้วให้มันแอดมาใหม่บางครั้งบล็อคแชท จะว่าหวงก็ไม่เชิง5555กูแม่งไบโพล่าา

>>391 กุมีเพื่อนที่ชอบเทเพื่อนไปยุกะแฟน
เวลาร้องไห้ก้มาหา เวลาดีๆก็ไปหาผู้ คนพรรค์นี้ขอให้ผู้เท บ้าย

>>393 มันก็ไม่ผิดปกตินะ แค่เพื่อนคนนั้นตอบสนองไลฟ์สไตล์มึงไม่ได้เอง ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันงี้ โอ๋ๆปลอบ 55555

กุทำผิดอะไรกุถึงต้องเป็นเศษในชีวิตเมิง กุไปหาคนที่เขาให้ใจกุมากกว่านี้ก็ได้ เบะปาก บุว

ตอนนี้กูติดเกมโมบาเกมหนึ่งในมือถือมากชนิดที่เล่นแปปเดียวผ่านไปสี่ชม. พอทำงานทำการบ้านกะเบื่อมีฟีลว่าอยากเล่นสักตาจังแล้วก็ยาวไปจนนอนดึก ปั่นงานเกือบไม่ทัน ตารางชีวิตรวนเหี้ยๆ กูอยากปรึกษาว่ากูควรทำไงดี จะลบเกมก็ทำไม่ลงแม่งฮีลกูมากเล่นแล้วมีความสุขฟีลเหมือนติดยาเลยวะ พวกมึงช่วยกูด้วย

>>398 มีสี่ทางเลือก
1. ไปติดเกมอื่นแทน
2. ลบเกมทิ้ง
3. ไม่ใช้บริการเน็ต
4. ไม่ใช้มือถือ

สมัยก่อนกูติด DOTA แมร่งเลิกได้เพราะคอมพัง แล้วมึงติดเกมในมือถือด้วยนี่หนักแน่ๆ คือว่างเมื่อไหร่ก็กด แนะนำว่าลบเกมอะ ง่ายสุด

/ขนาดกูเลิก DOTA2 แล้วทุกวันนี้ยังดูแข่งหรือพวกคลิปต่างๆ อยู่นะ แมร่งหยั่งกะฝังในเส้นเลือด

>>399 เกมอื่นกูก็ติดพวกเกมกาชาอะ แต่เกมตีป้อมทำกูรวนมากเล่นไม่รู้เวลาแม่งเพลินชิบหาย ถ้าลบไปกูอาจจะโหลดกลับมาเล่นอีก มีแต่ต้องภาวนาให้มือถือเมมเต็มเพราะกูให้ใจเกมกาชามากกว่าโมบาถึงเวลานั้นคงตัดใจลบได้ ตอนนี้กูคงต้องห้ามใจตัวเองไปก่อน

>>398 กูก็ติดนิดๆ ไม่รู้เกมเดียวกันมั้ย แต่ก็มีไม่กี่เกมอะ เพิ่งเล่นช่วงก่อนสอบเอง พังมาก เอาเวลาไปเล่นเกมแทนที่จะอ่านหนังสือตั้งหลายวัน ผลคือกูนั่งอ่านหนังสือทั้งหมดเอาคืนสุดท้ายแล้วโต้รุ่งไปสอบ เหี้ยเลย
ตอนนี้ก็เบาลงละ ปิดเทอม เจอแต่เด็กหัวเกรียนเล่นกากๆ
ก่อนหน้านี้เคยเลิก MOBA ในคอมได้ เพราะไปติด RPG แทนว่ะ มีเพื่อนมีสังคมในเกมนั่งคุยเป็นห้องแชทเลย แล้วมันไม่จำเป็นต้องเล่นตลอดเวลาแบบ MOBA (ยกเว้นลงดัน ตีบอส มีตี้ไรงี้)
แล้วบางทีก็หาซีรี่ส์มาติดดู อันนี้พ่อแม่กูชอบมาก เพราะตอนเล่น MOBA เขาใช้งานกูไม่ได้ เกมมันติดพัน ต้องรออย่างน้อยครึ่งชม.แหละ แต่ซีรี่นี่กดหยุดแปปเดียว เดี๋ยวมานั่งดูต่อได้ สบายใจทั้งสองฝ่าย
ปัจจุบันติดแฟน ได้มาจากในเกมนี่แหละ แต่ทั้งกูและแฟนก็ติดกันเองจนเลิกติดเกมได้แล้ว แฮปปี้

>>398 กูเคยติดเกมเกมนึง ตอนมีอีเวนท์เมนกูกูถึงขั้นอยากลาออกมาเล่นเกม (คิดเล่นๆ นะไม่ลาออกหรอกยังต้องกินต้องใช้) อีเวนท์นั้นกูเล่นหนักมาก ต้องทำเควสต์ซ้ำๆ เพื่อสะสมคะแนน พอจบอีเวนท์นั้นกูเอียนไปเลย กลายเป็นว่าเดี๋ยวนี้ไม่ได้เปิดแอปเกมนั้นเลย ไม่มีความรู้สึกอยากเล่นไปเลย ในขณะที่อีกเกมเล่นแบบไม่หนัก เปิดแอปมากดๆ วันละไม่เกิน 5 นาที กลับเล่นได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อ มึงจะลองดูวิธีกูมะ? ถือโอกาสวันหยุดสงกรานต์นี้ก็ได้ เล่นหนักๆ เอาให้เอียนให้เบื่อไปเลย

>>402 กูเคยเล่นหนักๆ ติดกันสามวันและทั้งวันตอนศุกร์ เสา อาทิตย์ บ่อยอยู่ไม่เบื่อนะโคตรแฮ๊ปปี้เลย คือมันเป็นเกมตีป้อมอะมึงเลยไม่ค่อยเบื่อแบบพวกเกมที่ต้องฟาร์มเควสฟาร์มของ ตอนที่ลุ้นว่าจะพลิกเกมได้ไหม จะรอดไหม จะชนะไหม ทีมจะช่วยทันไหม จะตายไหมแม่งตื่นเต้นมากกกกก ต่อให้แพ้ก็เล่นเกมต่อไปเดี๋ยวก็ชนะ ทีมที่เจอไม่ซ้ำเดิม ไม่จำเจ มันสนุกมากอะมึง แต่ แต่ แต่มันทำชีวิตกูรวนนนนนนน

เออ เกมที่กูติดเกม R*V นะ ไม่รู้เกมเดียวกับเรปบนเปล่า moba แม่งมีหลายเกม นี่ขนาดกูลองแค่เกมเดียวยังติดถ้าลองเกมอื่นด้วยไม่ต้องทำห่าไรทั้งวันแน่ๆกูแม่งเหี้ยบิงๆ

>>402 กดแอป อีผีมึงติดเฟทโกเหมือนกูแน่ๆแต่เฟทไม่ทำชีวิตกูรวนนะ

>>403 เกมเดียวกัน ปิดเทอมแล้ว มึงไม่สังเกตเหรอว่ามีเด็กน้อยมาเล่นด้วยเยอะจังเลย กูชักเบื่อๆ

>>405 ช่วงนี้กูชอบเล่นด่านที่มันมีแค่เลนกลางเลนเดียว 5 vs 5 หมดปัญหาเรื่องเกรียนไปพอสมควร เกมจบไว ไม่ต้องมาหงุดหงิดบางเรื่องแบบตอนเล่นสามเลน แบบสามเลนกูเล่นช่วงตี 1 - 4 เจอทีมดีบ่อยอยู่ไม่ได้เอะอะกดยอมแพ้สู้ตายเหี้ยๆ

>>407 ความพยายามสูงเนาะมึง5555+

>>407 คืออย่างแรกมึงต้องใจเย็นๆอ่ะ เพราะบางทีอย่างที่รู้เขาไม่ได้ด่ามึง แต่กูเข้าใจนะว่ามันจี้จุดมึง แต่อันนี้ถ้ามึงเชื่อเรื่องสวดมนกับนั่งสมาธิ มึงลองสงบดูจะ ช่วยมึงปลงกับแบบ ใจเยนลงเยอะ

ป่วยขนาดนี้สมาธิช่วยยากว่ะ
แดกยาซัก 6 เดือนก่อนดีกว่า

เฮ้ย ก็พูดกันแรงไป
>>407 เหมือนอย่าง 409 ว่าอ่ะ ต้องบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้ด่ามึง บางทีกูก็เป็น แบบเวลาใครด่าอะไรคนอื่นที่ใกล้เคียงกับเรื่องที่ตัวเองกังวลแล้วก็ร้อนตัว(ในใจ) ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้ด่าเราอ่ะ แต่กูคิดว่าที่มึงเป็นมันไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้นนะ ค่อยๆปรับไป

กูเป็นคนที่กลัวการถูกเกลียด-หมั่นไส้จากคนดังที่มีแต่คนสนใจหรือคนที่อยู่เหนือกว่ากูมากๆ มากกว่าโดนเกลียดจากคนที่เป็นโนบอดี้อ่ะ แบบกลัวว่าเขาจะเอากูไปพูดไม่ดีกับคนอื่นแล้วกูจะเสียเครดิตแล้วจะพลอยถูกคนอื่นเกลียดไปด้วย หรือนี่เป็นผลจากการถูกปลูกฝังในเรื่องของระบบอุปถัมภ์วะ กุไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย ควรทำไงดี

กุอยากไปหาจิตแพทย์มานานมากๆแล้วแต่เมื่อก่อนกุได้แต่คิดว่าไม่อยากยอมแพ้ อยากพยายามด้วยตัวเองก่อน กุลองทำอะไรหลายอย่างมากๆเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่นั่งสมาธิยันของเสพติด แต่มันก็ดีๆร้ายๆเป็นบางช่วงอ่ะมึงจนบางทีอยากยอมแพ้แล้วไปหาหมอแต่ความรู้สึกยอมมันจะมาช่วงที่ดิ่งมากๆจริงๆแบบแค่จะออกไปข้างอกยังยากมากๆเลย แต่พอมันพ้นช่วงไปแล้ว กุรู้สึกดีขึ้นพอจะทำอย่างอื่นกุก็จะรู้สึกแบบชนะนิดๆ แล้วพอกลับมาเฟลใหม่ก็เข้าลูปเดิมอ่ะ สุดท้ายเลยไม่ได้ไปหาหมอซักที...
กุเบื่อจะใช้ชีวิตแบบกลัวๆวันต่อวันว่าเมื่อไหร่กุจะดิ่งอีกอ่ะ ไม่กล้าทำอะไรไม่กล้าเอาตัวเองออกจากคอมฟอร์ตโซนเลย ช่วงนี้กุรู้สึกมันหนึบๆมาอีกแล้วอยากลองไปหาหมอซักครั้งก่อนมันจะมาจัง กุรู้สึกมันมีอะไรหลายๆอย่างข้างในอ่ะ รู้สึกแย่มาตั้งแต่เด็กเลย แต่ก็กลัวจะสื่อสารกับหมอได้ไม่หมด กลัวไปถึงจุดๆนั้นแล้วก็จะพูดไม่ออกอีก กุไม่ชอบเล่าเลย
อยากได้คำแนะนำหน่อยว่าจะไปหาจิตแพทย์ควรเตรียมตัวยังไงบ้าง แท๊งมากเพื่อนโม่ง;;

>>414 ตอนกูไปครั้งแรกไม่เตรียมอะไรเลย เดินดุ่มๆเข้าไปเลยอ่า

ทำยังไงถึงจะก้าวข้ามความเจ็บปวดที่เกิดจากความผิดพลาดของตัวเองได้วะ...

ไม่ขอลงรายละเอียดเยอะ แต่ตอนนี้อาการหนักมาก

>>413 เมื่อก่อนเป็น ใช้เวลา 4 ปี ใช้ชีวิต ถึงหาย คือมันต้องผ่านปสกที่ทำให้มึงช่างแม่งได้อะ อย่าคิดมากนะ มึงผ่านได้ชัว 555555555555555 haters gonna hate จ้า

>>414 เป็นเหมือนกูเลย ทุกครั้งที่กูพยายามด้วยตัวเอง พอผ่านไปได้กูจะรู้สึกดีมาก และคิดว่า กูไม่ได้ซึมเศร้าหรอกว่ะ กูผ่านพ้นมันได้ แต่พอถึงจุดที่ทำให้ดิ่งลงมา กูแม่งจะเฟลหนักขึ้นทุกครั้งๆ และกูสู้ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีกำลังใจแม้จากครอบครัวแท้ๆ ของตัวเอง จนมีครั้งสองครั้งที่กูเอาหัวโขกโต๊ะคอมรัวๆ กับเอาเล็บจิกๆๆๆๆๆลงไปที่มือตัวเองจนเกือบมือเป็นรอยเต็มไปหมด แค่เพราะไม่ให้ร้องไห้กับคิดว่าทำแล้วมันจะจำเข้าไปในกมลสันดาน กูไม่เคยลองอย่างเดียวคือพวกเสพติด (และคิดว่าไม่เอาดีกว่า) กูพยายามปรับตัว ให้ดีที่สุด จนความถี่มันน้อยลงแล้ว แต่ก็ถูกมองว่า "ไร้ค่า" เหมือนกับว่า ทุกอย่างที่พยายามมาได้ดี มันพังทลายไปและไร้ค่าทันที จนตอนนี้กูรู้สึกแบบ อยากเป็นหุ่นยนตร์ ที่ทุกคนเซ็ตโปรแกรมได้ตามใจชอบ กูจะได้ไม่ผิดพลาด กูจะได้เพอร์เฟ็ค ทุกคนจะได้ไม่เดือดร้อน ทุกคนสบายใจ จะได้ไม่เป็นภาระคนอื่น จะได้ไม่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกแย่ ทำลายวันดีๆ ของคนอื่นไป ถ้ามึงหากำลังใจของมึงได้ กุว่ามันน่าจะดีขึ้นปะวะ แล้วก็ไปหาจิตแพทย์ดูเลยถ้าไม่ไหวจริงๆ มันเป็นเรื่องปกติแล้วในปัจจุบันนะ ดุ่ยๆ เข้าไปเลย

>>416 กุก็รู้สึกแบบนี้ว่ะ...กุอยากได้กำลังใจ อยากได้เพื่อนคุยมาก แต่กุก็กลัวไม่กล้าแอดไปว่ะ ทำไงดี

>>416 มองว่ามนุษย์ทุกคนไม่สมบูรณ์ คนที่ไม่ผิดพลาดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย แต่มึงคงได้ยินคำพูดนี้บ่อยแล้ว ทางที่กูว่าเหมาะกับมึงที่สุดคือทางของมึงเอง
แต่ถ้าอยากได้ไอเดียกูก็มีให้นะ เช่น ยอมรับว่าพลาดแล้วรอให้แผลมันหาย ไม่มีความรู้สึกใดที่เวลารักษาไม่ได้ สักวันเดี๋ยวความสุขก็กลับมา คิดว่าอย่างน้อยก็ดีที่เรายังรู้สึกผิด แถมผิดยังเป็นครูอีก คนเคยล้มแม่งย่อมแข็งแกร่งขึ้นอยู่แล้ว

>>418 กูว่าถ้ามึงอยากได้กำลังใจก็ลองขอคนรอบข้างดูได้นะ โลกนี้ยังมีคนนิสัยดีอยู่จริง บางคนก็รู้สึกดีด้วยที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น กูก็พึ่งได้เจอมา

เอาเป็นว่าใครก็ตามที่ผ่านมาเห็นข้อความนี้ กูรักมึงนะ ขอบคุณที่ยังอดทนมาจนวันนี้ วันหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่วันนี้พวกเรายังอยู่ในโลกใบเดียวกันอยู่ ถึงกูไม่รู้ว่ามึงเป็นใคร แต่อย่างน้อยก็มีคนที่อยากจะเข้าใจถึงความทุกข์ของมึงอยู่ตรงนี้
ไม่รู้ว่าคำพูดพวกนี้จะช่วยอะไรมึงได้มั้ย กูไม่หวังอะไรหรอก บางทีที่เขียนไปมันอาจดูยาวๆรกๆ แต่เพราะครั้งนึงกูเองก็เคยรู้สึกดีขึ้นจากกำลังใจของคนแปลกหน้าบนเน็ตเหมือนกัน เลยลองpayitforwardดูบ้างไรบ้าง(?) เอาเป็นว่าถ้าคิดอะไรไม่ออกจริงๆก็ลองไปหาหมอให้เค้าช่วยมึงคิดดูก็ไม่เลวนะ กูเองยังเคยไปหาเลย น่ากลัวน้อยกว่าหมอฟันอีก555555

>>418 คิดว่าของกูน่าจะเทียบกับของมึงไม่ได้ แต่เร็วๆนี้กูสอบติดมหาลัย เวลาที่แม่กูคุยกับแม่คนอื่นๆ กูได้ยินแม่กูพูดอยู่บ่อยๆว่าที่กูติดก็เพราะโชคดี และก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้หวังให้กูติด ต่อให้กูนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยแม่กูก็พูดแบบนั้นต่อไป รู้สึกเฟลเหมือนกันวะ

https://www.theguardian.com/society/2017/apr/09/social-networks--children-chat-feel-less-happy-facebook-instagram-whatsapp

>>420 ตอนเด็กกูก็โดนแบบมึงมา แต่มีเรื่องอื่นสะสมตลอดเป็น 10 ปีอะ 5555 เรื่องเรียนก็ไม่เคยมีชม ไปเรียนพิเศษพอเลือกศิลปะก็ให้กุเรียนคอร์สเดียวละเลิก เพราะไม่มีวลาทำงานบ้าน(?) วาดรูปได้รางวัลมาก็แค่ "หรอ" ส่วนตอนเด็กมากๆ ชอบวาดนั่นนี่ให้เค้าดู ก็หาว่าไร้สาระ เอาไปทิ้ง เวลาทำโทษกุชอบเอาไปขังไว้ในที่มืด ไม่ก็ข้างนอกตอนกลางคืน (ไม่ให้เข้าบ้าน) ล่ามโซ่ก็เคย โตหน่อยก็ทำอะไรได้ก็บอกว่าดวงดีเลยได้ พอสอบมหาลัยทำเป็นบอกว่าให้กุเลือกที่ไหนก็ได้ แต่พอกุจะไปแอด ตจว และคิดว่าคะแนนกุถึงแน่นอน (เพราะคณะกุส่วนใหญ่มีแต่สอบตรง ละกุสอบไม่ติดสักที่ ติวก็ไม่เคยได้ติว) ก็ไม่ให้กุไป พอกุเลือกในกรุงเทพ ก็มีให้กุไม่กี่ที่ จะไปอันนั้น อันนี้ก็ไม่ให้ สุดท้ายกุจบด้วยเอกชนว่ะ เพราะตอนนั้นแม่ง ขี้เกียจเลือกละ อยากได้อะไรเอาที่สบายใจเลย แต่กุก้อแบบ ยังดีได้เรียนคณะที่กุเลือกเอง แต่พอติด ก็บ่นเรื่องค่าเทอมกุตลอด บางทีทำงาน กุต้องปั่นงานยันเช้า (กลับมาก็ค่ำละ งานก็ต้องใช้เวลาเยอะอีก) ก็ชอบตะโกนด่าว่ากุเล่นเกม ไม่นอนสักที ทำไรอยุ่ เป็นบ้าหรอ ต้องทำโปรเจคกลุ่ม ละกุต้องเทสปริ้นไปส่ง เพราะปริ้นแผ่นใหญ่ทีแม่ง A1 แผ่นละ 500 2 แผ่น กุจะไปค้างหอเพื่อนเพราะเหตุผลนี้ ก็ไม่ให้กุไป บอกไร้สาระ กุต้องลากเพื่อนมาค้างบ้านกุ โปรนั้นเกือบตายห่า เกือบส่งไม่ทัน ดีจารเข้าใจ ทำการ์ดวันสำคัญให้เค้า กุทำทุกปี จนปีนึง กุวาดรูปฉลองคริสต์มาส มายืนจ้องจับผิดละ แซะกุบอก ทีทำให้เค้าไม่เห็นตั้งใจทำงี้เลย? ตั้งแต่นั้นมากุก็ไม่ทำการ์ดอะไรอีกเลย ก่อนจบออกมา ก้โดนด่าว่าอยู่ที่ไหนก็เป็นภาระเค้าทั้งนั้นอีก นี่แค่เฉพาะเรื่องเรียนๆ กับเรื่องวาดรูปนะ เรื่องอื่นนี่อีกเยอะแยะ และน้องกุที่เรียนคณะแนวเดียวกับกุ "สามารถทำได้ทุกอย่างที่กุถูกห้ามให้ทำ" ไหนจะฝั่งเพื่อน มัธยม ประถม ตัดไปได้เลย กุเกลียดพวกมัน ละเพื่อนหมาลัยกุ ที่กุไว้ใจ หวังดี ช่วยเหลือกันมาตลอด อยู่ดีๆ สุดท้ายก็โดนเทอีก กุเลยไม่เหลือใครไง ไม่มีใครมากอดกุไว้แล้วให้กำลังใจกุสักคนเวลาจะพยายามอะไรขึ้นมา ยิ่งถูกซ้ำเติมว่า "พยายามแล้ว ผิดขึ้นมา มันก็ไร้ค่าอยู่ดี" กูเลยเว้งว้างมากอย่างบอกไม่ถูก

เหมือนกุมาระบายมากกว่ามาปลอบมึง (5555555) มีความกลัวโม่งแตก กุเชื่อว่า ถ้ามึงผ่านมาได้ มันจะดีขึ้นมากๆ เว่ย อย่างน้อยช่วงเวลาที่มึงเรียนอยู่ในหมาลัย สังคมคนมันจะเป็นพวกนิสัยคล้ายเรา ชอบอะไรเหมือนๆ เรา ทำให้คุยกันง่ายกว่าตอนมัธยมเยอะ มันจะดีขึ้น เชื่อกุ ผ่านไปให้ได้ ถ้าออกมาอยู่หอได้ยิ่งดี ถถถถ

กูอายุสามสิบยังโดนด่าอยู่เบย

>>423 มึงต้องออกมาว่ะ มันช่วยได้เยอะจริงๆ แต่ช่วงแรกอาจจะเสียใจกันนิดหน่อย แต่มันไม่ใช่วัยที่เค้าจะมาตีๆ มากระชากลากถูเราแบบตอนเด็กได้ละว่ะ ออกมาเจอปัญหาเดียว คือเงิน 55

กูไม่ชอบเข้าสังคม นี่ทำไงดีวะ? ปมมาจากโดนแกล้งสมัยเด็ก ซึ่งตอนนี้ จริงๆก็พอเข้าได้แหละ เพราะแม่กูสอนให้หัดเข้า หัด'สวมหน้ากาก' (เขาพูดยังงี้เลยนะ) ซึ่งกูก็สวมได้ แต่พอออกจากสังคม อยู่คนเดียวเนี่ย กูโคตรเกลียดตัวเองเลย เกลียดตัวเองที่ต้องทำแบบนี้ ทำเพื่อพลีสความรู้สึกคนอื่น ต้องการให้เป็นที่ยอมรับ (ซึ่งตัวตนที่ยอมรักก็ไม่ใช่ตัวตนจริงๆของกู) ไม่ชอบเลย กูควรจะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี?

>>425 ยอมรับสิเออ แก้คำผิด

พวกมึง กูอยากไปหาจิตแพทย์ละเพื่อนกูแนะนำรพ.รามา มีเพื่อนโม่งคนไหนเคยไปมามั่งปะ อยากรู้ค่าใช้จ่ายว่ะ พอดีกูไม่ค่อยมีเงิน ไม่มีประกันสังคมด้วย กลัวจ่ายไม่ไหว

>>427 เคยไปแต่นอกเวลาราชการว่ะ ค่าหมอ+บริการ 500หรือ 600 เนี่ยแหละ ส่วนค่ายา... ของกูหลายพัน แต่รู้สึกถ้ามาในเวลาราชการมันจะถูกกว่าเยอะเลยนะ ค่าหมออ่ะ ลองไปในเวลาราชการดูละกันถ้างบไม่เยอะ แต่ได้ยินว่ารอนานเหี้ยๆ

>>427 ไม่มีประกันสังคงแล้วมีบัตรทองป่าว กูไปหาหมอใช้สิทธิบัตรทอง ไม่เสียเงินเลยซักบาททั้งๆที่ค่ายาแพงเหี้ยๆ

>>428 รอนานก็ต้องยอมแล้วตอนนี้
>>429 มีนะบัตรทอง แต่เป็นของรพ.ที่บ้านต่างจังหวัด

ก็รู้อยู่ว่าแม่ไม่เข้าใจ แต่ก็ลองเล่าให้ฟัง คาดหวังว่าเล่าแล้วแม่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่กลายเป็นโดนด่า โครตดิ่งเลย ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย

ไม่รู้มีใครเป็นแบบกูรึเปล่า แต่พอว่างมาก ๆ แบบช่วงวันหยุดงี้กูจะรู้สึกแย่มากเลย
ทั้งที่กูได้กลับบ้าน มีพ่อแม่อยู่ด้วย คุยกันเรื่อย ๆ ก็เหมือนมันยังไม่เติมเต็มชีวิตกู เหมือนว่ากูไม่มีงานอดิเรกที่กูอยากทำจริง ๆ พอว่าง ๆ แล้วให้เล่นโซเชียลตลอดกูก็รู้สึกแย่ ถ้ามีคนทักมาคุยด้วยก็จะดีขึ้นหน่อย แต่เพื่อนกูก็ไม่ได้มีเยอะ กูเลยค่อนข้างย่ำแย่

กูรู้สึกว่ากูเริ่มสงสัยกับการมีชีวิตนี้ มีเพื่ออะไร กูเคยคิดว่าถ้ากูโตไปมีลูกอะไรงี้แล้วทุ่มเทชีวิตให้ลูกกูมันจะดีไหม แต่กูก็อยากอยู่ได้ด้วยตัวเอง กูกลัวว่าพอกูอายุมากขึ้นไม่เหลือใครแล้วกูจะทำยังไง ในเมื่อกูไม่มีอะไรที่กูอยากทำจริง ๆ กูชอบเวลาไปเรียนหนังสือมากกว่าด้วยซ้ำที่กูรู้ว่าเออ ต้องทำงี้ ๆๆ นะ ฟังดูเด็กจังวะ แต่ก็นั่นแหละ

ทั้งหมดนี่ก็เป็น ๆ หาย ๆ อะ ถ้าเป็นวันเรียนจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร อาการกูเริ่มชัดตอนที่รู้ว่าพ่อกูป่วยหนัก เขาอ่อนแอลงมาก ตอนแรกกูก็เครียด ร้องไห้ แต่พอหมดช่วงนั้นไป ไม่ได้เครียดมากแล้ว แต่กลายเป็นงี้ดันแย่กว่าอีก ช่วงอ่านหนังสือสอบกูค้างหอไม่ได้กลับบ้านนี่แย่มาก กูรู้ว่ากูต้องอ่านหนังสือสอบ แต่กูก็เบื่อไม่อยากทำ

ทุกวันนี้พอเช้าตื่นมาก็รู้สึกสดชื่นนะ เวลาออกไปข้างนอกกินข้าวกับครอบครัวกูก็ปกติดี แต่ข้างในกูเหมือนพร้อมจะรู้สึกหน่วงแบบนี้ง่ายมาก ๆ เลย บางทีพอคิดเรื่องนึงขึ้นมา กูก็จะหยุดคิดวนเรื่องนั้นไม่ได้อะไรงั้น

กูคิดจะไปหาจิตแพทย์หลายทีนะ แต่พอหมดเสาร์อาทิตย์อาการกูก็ดีขึ้นจนกูไม่ได้ไปอีก ว่าแต่ปิดเทอมนี้ไม่มีไรทำกูจะรอดได้ไงเนี่ย

>>432 เป็นภาวะซึมเศร้ารึเปล่า กูเคยมีช่วงนึงที่ปิดเทอมกลับบ้านเเล้วกูเบื่อโลกไม่มีสาเหตุ กูดีใจที่ได้กลับบ้าน เเต่ในใจกูหดหู่เหมือนมีใครตาย
ทั้งที่กูไม่มีเรื่องเครียดอะไรเลยด้วยนะ โดยปกติกูควรมีความสุข จู่ๆก็เป็นซึมเศ้ราขึ้นมาเฉยๆ บางทีกูก็อยากหลับตายไปเลย เป็นอยู่3-4เดือนได้มั้ง
กูสั่งในหัวตัวเองว่ากูสตรอง กูต้องไม่เป็นไร พยามมีสติกับทุกอย่างในชีวิต คิดไว้ว่าเดี๋ยวความหดหู่ของกูจะต้องดีขึ้น เเล้วมันก็หายไปเองแบบงงๆ
ไม่รู้ว่ามันคือการบำบัดความคิดอย่างนึงรึเปล่า เดาว่ากูคงไม่ถึงขนาดเป็นโรคซึมเศร้า มึงจะลองวิธีกูดูก็ได้ เเต่ยังไงมึงควรไปพบจิตเเพทย์จะดีสุด

กูเครียดมาก กูกำลังโดนเพื่อนในเส็กที่เรียนแบนว่ะ เพื่อนสนิทกู2คนมาเล่าให้ฟังว่า เพื่อนในห้องบอกไม่อยากคบกูทั้งที่เรียนด้วยกันมา3ปีแล้ว พอกูถามเหตุผลไป สองคนนี้ก็บอก เพราะเพื่อนบอกว่ากูไม่ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพวกแม่ง กูก็ไม่ได้รวยป่ะวะทุกวันนี้ยังขอเงินแม่ใช้อยู่เลย ละพวกมันเคยมาบอกกูว่างบต่ำๆแสนนึงไปกัน10วัน กูนี่นึกเลยมึงพักที่ไหนวะ แต่กูก็บอกไปดีๆนะว่า ไม่ไป ไม่อยากรบกวนให้แม่หาเงินให้ไปเที่ยวเล่นด้วย (ที่ๆกูเรียนมันเป็นวิทลัยที่เต็มไปด้วยลูกคุณหนูแถวๆประเวศ/บางนา ไอ้พวกบ้านพอมีพอกินนี่ได้แต่แสร้งทำตัวหรูหราไม่ให้โดนดูถูก ส่วนตัวกูปกติไม่ค่อยยุ่งกับเพื่อนในห้องเท่าไหร่) ตอนที่เพื่อน2คนที่มาเล่าให้ฟังกูมองว่าไร้สาระ แต่มีวันนึง ก่อนสงกรานต์บังเอิญกูได้โต๊ะนั่งกินข้าวตอนพักละเพื่อนในเส็กมาขอนั่งด้วย ละพูดเรื่องเที่ยววันสงกรานต์ กินเลี้ยงหลังสงกรานต์ ละคนนึงแม่งพูดขึ้นมาว่า 'แกคงไม่ไปหรอก จนนี่' กูก็งงๆ เพราะในใจว่าจะไม่ไปอยู่แล้วเพราะต้องกลับตจว ละวันสุดท้ายก่อนปิดสงกรานต์ เจอเพื่อนอีกกลุ่มมันเดินมากอดคอละถาม 'ได้ข่าวว่าจนหรอ รู้มั้ยกูคิดว่ามึงมีเงินมาตลอด'(ประมาณนี้นะ จริงๆพูดยาวกว่านี้) ละอีกคนก็บอก 'เงินค่ารายงานไม่ต้องจ่ายกูก็ได้นะ เดี๋ยวมึงไม่มีเงินใช้' กูก็พยายามมองว่าเพื่อนพูดหยอกพูดเล่น กูเป็นพวกไม่คิดมาก(เรื่องพวกนี้)อยู่แล้วมั้ง แต่ที่คิดมากเพราะตอนนี้กูโดนถีบออกจากกรุ้ปไลน์ กลุ่มแชทเฟสในห้อง ละเพื่อนๆบางคนในห้องเริ่มอันเฟรนในเฟสแล้ว

อีก2คนที่สนิทๆ ตอนนี้ก็เหมือนเทกู ปกติจะนั่งกินข้าวด้วยกัน3คนยกเว้นคนอื่นมาขอนั่งด้วย โดยปกติจะผลัดกันมาจองโต๊ะ แต่ช่วง2-3อาทิตย์ก่อนหยุดสงกรานต์ กูจองโต๊ะละมันจะไม่มานั่งด้วยยกเว้นหาที่ไม่ได้ บางทีมันจองโต๊ะแต่ปกตินั่ง3คน ครั้งนี้มันเอาเพื่อนในห้องมาโดยไม่เหลือที่ให้กู พอกูบอกเพื่อนเขยิบให้กูนั่งมันก็จะพากันบอก ไปนั่งอีกโต๊ะดิ ไม่ก็เขยิบให้นิดเดียว ซึ่งกูมองแล้วนั่งไม่ได้ก็ต้องไปนั่งที่อื่น

กูสงสัยว่ะ ว่าปกติเพื่อนกันทำกันแบบนี้หรอวะ

ถ้าถามว่ากูไปทำอะไรให้ อันนี้กูก็ไม่รู้ เพราะปกติเจอหน้า2คนนี้ตอนเรียน กินข้าว พอเลิกเรียนกูก็รีบกลับ เฟสกูก็แยกเพื่อนที่เรียนเฟสนึง ใช้ชื่อจริง กะใช้ยาวยันทำงาน กับอีกเฟสเป็นเฟสหลักไว้บ่น ไพรเวทมาก ไม่มีเพื่อนที่วิทลัย ทวิตเตอร์ส่วนมากก็บ่นในหลุม กูเลยหาเรื่องอื่นมาคิดไม่ออกยกเว้นเรื่องกูไม่ยอมไปเที่ยว

>>434 เพื่อนจังไรเเบบนี้มึงน่าจะดีใจที่พวกมันพร้อมใจเเบนมึงนะ อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไร เเคร์เพื่อ

>>434 มันไม่ได้ออกค่าเทอมให้มึงเรียน ไม่จำเป็นต้องใสใจ

>>434 กูสงสัยมากกว่าว่าแค่มึงจนทุกคนถึงได้พร้อมใจกันแบนมึงได้เลยเหรอ ถ้าแบบนั้นมันจะเหี้ยไปละ
สันดาน เกาะพ่อแม่กินกันทั้งนั้นอ่ะพวกนี้
หรือมันมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่ามึง

>>437 นั่นดิ มึงอาจจะพูดแนวๆว่ารวยแล้วคนเข้าใจผิดเลยรู้สึกเหมือนถูกหลอกป่ะ

ไม่ใช่เรื่องของกูแต่เป็นเพื่อน แบบนี้เข้าปัญหาสุขภาพจิตมั้ย เพื่อนกูชอบโกหกเพื่ออะไรไม่รู้ว่ะ จะบอกมันยังไงดีไม่ให้หักหน้า มันมีปมแบบชอบแข่ง ไม่อยากด้อย แต่พอจับไต๋ได้แล้วรู้สึกไม่ชอบเลย มันไม่ได้โกหกใหญ่โตนะทำนองแบบตัวเองต้องมีบ้างไม่ก็มีมากกว่า อย่างบ้านกูมีรถเหลือไม่ใช้ผู้ใหญ่เลยยกให้ กูตั้งใจจะหัดขับรถ ในแก๊งค์ก็วางแพลนไปเที่ยวกันเดี๋ยวกูขับ(กูไม่ได้พูดอวดนะมึง แค่มาดีใจจะได้เที่ยวกันเองแล้ว)ผ่านไปสักพักเพื่อนคนนี้มาบ่นรถติด กำลังขับรถกลับ ทีแรกกูก็ดีใจจะชวนคุยแต่พอถามแล้วนางเลี่ยงเหมือนคนรู้แค่รุ่นรถ รู้สึกแย่ว่ะ ไม่อยากต่ำกว่าคนอื่นทั้งที่คนอื่นเขาก็ไม่คิดอะไร เหมือนมันแค่อยากพูดเพื่อถมความว่างในใจอ่ะ เรื่องอื่นมันดีแต่มันติดนิสัยนี้อ่ะ ไม่รู้จะเตือนมันยังไงว่ะ บางทีอยู่กับคนพูดเกินจริงกูก็ไม่โอเค เหมือนไว้ใจไม่ได้ เฮ้อ

>>435 >>436 กูอยากจะไม่ใส่ใจนะ แต่ยังต้องเรียนกันอีกเกือบ10วิชา ไหนจะงานกลุ่ม โปรเจ็ก กูว่ากูทำทุกอย่างคนเดียวไม่ไหว กูถึงยังต้องแคร์

>>437 >>438 กูไม่รู้เลยว่ามีเรื่องไหนอีก เพราะกูเองก็งง อี2คนนั้นบอกกูมาแค่นี้ และส่วนตัวกูเองปกติไม่ยุ่งกับเพื่อนคนอื่น ยกเว้นเวลาเรียน ไม่เคลื่อนไหวในเฟสในเรื่องของพวกมัน ง่ายๆคือไม่ยุ่งกับพวกมันเลยย ยกเว้นเรื่องเรียน กูพยายามหาสาเหตุอยู่ว่าเกิดจากอะไรวะ ทำไมแบนกู

>>440 มึงเคยไปผิดใจกับรุ่นพี่คนไหนมั้ย? มันอาจจะเสี้ยมให้เพื่อนๆมึงรวมตัวกันแบนมึงได้เหมือนกันนะ แล้วลองสืบดูก็ดีนะว่ามีเพื่อนคนไหนรู้ความมืดดำของมึงเข้าหรือว่ารู้จักกับอริของมึงรึเปล่า นี่ก็อีกเหตุผลที่มันจะไปเสี้ยมให้แบนๆมึงกันไปด้วย ส่วนสามปีที่ผ่านมาเรื่องกิจกรรมไรงี้ไปต่อต้านระบบรับรุ่นของพวกรุ่นพี่ไรบ้าง เรื่องพวกนี้มีส่วนนะ

>>440 มึงคือมึงบอกเพื่อนว่า ไม่ไป ไม่อยากรบกวนให้แม่หาเงินให้ไปเที่ยวเล่นด้วย อย่างงี้อ่อ หรือแค่ไม่ไป คือถ้าอย่างแรกนี่ แล้วไปพูดใส่กลุ่มแรงๆนี่โดนขวางโดนแบนแน่ๆ อะ ที่แน่ๆคือมึงทำเขาหมั่นไส้มึง นั่นแหละ

>>441 ตั้งแต่เข้าเรียนมากูรับน้องปกติ พี่รหัสกูก็ไทร์ไปแล้ว ไม่เคยมาให้กูเห็นหน้า ย่าเย่อลุงป้า ไม่เคยเจอเลยไม่ค่อยยุ่งว่ะ กูออกแนวถ้าไม่รู้จักไม่อยากยุ่ง อยู่หลังไมค์ไม่เปิดเผยตัวแบบนี้สบายใจกว่า เวลาต่อหน้าเลยเงียบๆเก็บตัว ไม่ยุ่งกับรุ่นพี่ แปลกไหม หรือเขาหมั่นไส้กูวะ ที่กูชอบทำนิ่งๆใส่ทุกอย่าง

>>442 ตอบแบบแรกว่ะ ตอนแรกมันชวน กูบอกไม่ไป มันถาม ทำไมไม่ไปวะ ไปเหอะ ไรงี้ กูเลยบอกไม่เงิน เงินอ่ะมีแต่เป็นเงินเก็บและมีหมื่นสองหมื่นอ่ะ ไม่พออย่างแรง มันเลยไล่กูไปขอพ่อแม่ กูเลยปฏิเสธไป ละบอกว่า ไม่อยากรบกวนเงินแม่มาเที่ยวเล่นเท่าไหร่ เพราะกูเรียนเอกชน ค่าเทอมกูแพงชห แม่กูก็ทำงานหนักจนแทบไม่ได้นอน กูเห็นแม่กูแลกเวรกับเพื่อนที่ทำงานเพื่อหมดเทอมจะได้มีเงินจ่ายค่าเทอมกู กูก็เลยเกรงใจ กูอาจจะตอบใส่เพื่อนแรงไปจริงๆว่ะ เหมือนประชดพวกมันว่า ไม่อยากผลาญเงินพ่อแม่ แต่มันก็จริง กูคิดแบบนั้น

>>443 งั้นเพื่อนๆมึงคงเป็นพวกที่เหยียดฐานะสัสๆละ ถ้าถึงขนาดไล่ไปขอเงินพ่อแม่แบบนี้ อย่าไปคบกับแม่งเลยเหอะ ลองไปคุยกับอาจารย์เพื่อขอทำเดี่ยวนะ ถ้าอาจารย์แม่งหัวเดียวกันกูแนะนำว่าดรอปไปซักปีแล้วหาเพื่อนอีกรุ่นมาคบดีกว่า เจอแบบนี้ละเพลียจิตจริงๆ แต่ถ้ามันเกิดจากเรื่องระบบรุ่นไรงี้ แนะนำเอาเรื่องไปเล่าลงเพจANTI SOTUSแม่งเลย คหสต. นะ มึงควรแถไปมากกว่าหว่ะ อย่างเช่นไปหางานพิเศษทำ หรือว่ากำลังจะไปทำเรื่องโครงการwork and travelไรงี้จะดีกว่ามากๆ แต่กับ ผญ. นี่เข้าใจยากสัสๆสำหรับเรื่องสังคมนะ เพราะบางคนนิสัยออกจะมีโลกส่วนตัวสูงหน่อยแม่งก็หาทางไปแบนเค้า ระรานเค้าไรงี้ ซึ่งกูมองว่าไม่ต่างจากอันธพาลสักเท่าไหร่เลยหว่ะ

>>443 เวลากูมีคนมาชวนงี้ กูไม่ตอบแบบมึงนะ เพราะมันจะทำให้รู้สึกว่า เออมึงไปด่าเขา ไปเหน็บเขา (จริงๆแล้วมึงจะด่าในใจ นั่นก็สิทธิส่วนบุคคล) ปัญหาอยู่ที่วิธีการพูดของมึงด้วยส่วนหนึ่งทำให้คนหมั่นไส้ พอคนหมั่นแล้วมันก็อคติ แบนมึงได้ทุกเรื่องอะ

>>443 ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองก็ดี แต่ว่าสำคัญคือต้องอยู่ให้เป็น ถ้าเป็นกู กูจะไม่เอาตัวไปสนิทกับคนพวกนี้นะ คบไว้เป็นคอนเนคชั่นเฉยๆ ถ้าไม่ได้ใช้ชีวิตแพงเหมือนเขาก็เป็นตัวของัวเอง มาชวนก็บอกไปเลย เฮ้ยไม่มีตังโว้ยย เก็บตังซื้อโน่นซื้อนี่อยู่ก็ได้ อะไรก็ได้ที่มันไม่ไปเหน็บ/ไปกระทบเขาอะ มึงทำงานพิเศษด้วยมั้ย ช่วยแม่ ไรงี้

กูเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง เป็นลูกหลงมีแต่คนเอาใจ อยากเรียนเอกชนพ่อแม่ก็ยอม อยากซิ่วพ่อแม่ก็ให้ กูเรียนดีนะ เกรดไม่ต่ำกว่า3.5เลย ทักษะต่างๆก็กลางๆ
แต่กูรู้สึกว่าเพราะการที่กูโดนเอาใจนี่แหละมันทำให้กูทำอะไรไม่เป็น กูรู้ตัวมาตลอดแต่ไม่ยอมรับ ตอนนี้ก็รู้สึกตัวเองไร้ค่าขึ้นเรื่อยๆ เป็นภาระที่บ้าน กูไม่รู้จะทำงานอะไรดี เพราะกูทำอะไรไม่เป็นเลย รับแรงกดดันก็ไม่ได้ เพราะโดนหนุนมาตลอด
ถ้ากูตายหรือหายไป ภาระของพ่อแม่พี่ก็คงหายไป
กูคิดแบบนี้มาสองปีแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง คนอื่นก็คิดว่ากูมีพร้อมควรมีความสุข ปัญหาไม่ควรเกิดขึ้น
มันคงเป็นปัญหาเล็กน้อยถ้าเทียบกับคนอื่นก็จริง แต่จิตใจกูมันก็มาขั้นนี้แล้ว ไม่มีวันไหนเลยที่กูไม่อยากหายไปจากโลก

>>447 มึงจงใจหายไปปัญหามันจะเยอะกว่าอ่ะนะ
คำแนะนำกูคือ...มึงรู้ตัวแล้วว่าเป็นปัญหา ว่าทำอะไรไม่เป็น วิธีแก้.......ก็ไปหัดทำอะไรก็ได้ให้เป็น กูตอบแบบกำปั้นทุบดินนั่นแล
คือ ต้นทุนมึงมีอยู่แล้ว(มั้ง) มึงก็ไม่ได้ไม่ฉลาด ถ้าทำไม่เป็นก็หัดซะ คิดซะว่า ได้พลาดบ้าง เจ๊งบ้าง ดีกว่าไม่ทำอะไร(ในกรณีที่มึงมีต้นทุนนะ)

>>448 เห็นด้วยกับไอ้นี่นะ เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหานั่นแหละ เดี๋ยวมึงก็ดิ้นจนแก้ไขได้เอง

อยากไปหาจิตแพทย์ว่ะ ชีวิตนี้กูเป็นคนที่ไปรู้ความลับอะไรคนอื่นมาเยอะมาก และกูเองก็เก็บไปคิด ไปใส่ใจ ไปห่วงด้วย แล้วกูก็เครียดง่ายมากๆ กดดันง่าย ภายนอกกูจะปกติดีทุกอย่าง มองจากภายนอกคนอื่นจะไม่รู้เลยว่ากูเครียดหรทออะไรอยู่ แต่จริงๆแล้วข้างในกูเก็บความเครียดความกลัวของกูเอาไว้เยอะมากๆ
กูอยากได้คนระบาย อยากได้ที่ระบาย แต่บางเรื่องจะให้ไประบายกับเพื่อนก็ไม่ได้ อย่างพ่อเคยไปมีชู้อะไรพวกนี้ และอีกหลายๆอย่าง
แตากูอึดอัด กูทนมาตลอด ทุกคนบอกให้กูปล่อยวางอะไรออกมาบ้าง แต่ไม่มีใครซักคนที่จะใายอมฟังว่ากูรู้สึกยังไง ทรมานยังไงกับที่ผ่านมา
กูอยากไปหาจิตแพทย์ อยากให้เขาดูว่ากูเป็นพวกที่มีความเครียดเกินขนาดรึเปล่า เพราะบางทีเวลาที่กูไปอยู่สังคมใหม่ๆ อยู่กับเพื่อนใหม่ๆ บางครั้งกูก็จะเครียดจนอ้วกออกมา
กูว่ากูต้องหาวิธีจัดการความเครียดของตัวเองให้ดีกว่านี้ และหวังว่าจิตแพทย์จะช่วยกูได้
แต่ว่ากูเป็นเด็ก เดือนนี้ก็จะยืนยันสิทธิ์เข้าเรียนแล้ว กูเลยคิดว่าถ้าไป มันจะเก็บประวัติอะไรที่ทำให้มหาลัยเขาอาจไม่รับกูหรือเป็นประวัติที่ไม่ค่อยดีต่อการทำงานรึเปล่า?
กูไม่มีแนวโน้มอยากฆ่าตัวตายรึอะไร กูอยากหาคนรับฟังที่กูไม่ต้องสนใจว่าเขาเป็นใคร เป็นอะไรกับกู และอยากได้รับคำชี้แนะวิธีคลายความเครียดที่เหมาะสม
กูควรไปติดต่อที่ไหนดี? รบกวนช่วยด้วยถ้าพอมีประสบการณ์หรือรู้อะไรมา กูเหนื่อยกับดารที่กูเป็นแบบนี้มากแล้ว
ขอบคุณล่วงหน้า

ไม่รู้จะไประบายที่ไหน ขอพื้นที่เล็กๆได้ระบายอะไรโง่ๆ เรากำลังจะฆ่าตัวตายในอีกไม่นาน เดือนนี้หน้าจะเป็นเดือนสุดท้ายในชีวิตแล้วถ้าไม่ผิดพลาดอะไร ยังมีอะไรที่อยากทำอยู่มากมาย ยังมีความสนุกในขีวิตอีกมากมายที่เรายังไม่ได้ทำ เรามีเหตุผลเยอะแยะที่เราอยากจะมีชีวิตต่อไป ตลกร้ายที่ความคิดด้านบวกเป็นความคิดส่วนน้อยที่มีผลต่อเราน้อยกว่าความคิดแย่ๆ เราไม่อยากจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ใช้ชีวิต ไม่อยากรู้สึกผิดตลอดเวลา ไม่อยากรับรู้ว่าตัวเองเป็นใคร เรารังเกียจและสมเพชตัวเอง เราตัดสินใจเลิกรักษา เลิกกินยา เรารู้สึกว่ายามันทำให้เราโกหกตัวเอง สิ่งที่เรารู้สึกแย่ๆมันเป็นสิ่งเราควรจะได้รับ เป็นเหตุเป็นผลที่ถูกต้องแล้ว สิ่งที่เรารู้สึกเป็นความรู้สึกจริงแท้ที่สุดแล้ว ที่จะทำตอนนี้ก็แค่ยิ้มรับสิ่งที่เข้ามา และยิ้มรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ชีวิตผมใช้คุ้มค่าแล้ว (:

ปล. ถ้าการใช้ภาษาของผมแปลกๆก็ขออภัยด้วยครับ

>>451 มึง อย่าตายเลยนะ
กูรู้ว่าคำพูดนี้อาจจะดูเห็นแก่ตัว รู้ว่ามึงต้องเผชิญอะไรมามากก่อนที่จะมาถึงจุดที่ตัดสินใจอะไรแบบนั้นได้แต่อย่าตายเลยนะ
ต่อไปมึงไม่รู้หรอกว่าจะเจออะไรบ้าง ชีวิตมีทั้งช่วงดีและแย่ แค่ตอนนี้มึงยังไม่พ้นจากช่วงแย่ๆในชีวิตมึงเท่านั้นเอง
ชีวิตมึงยังไม่คุ้มหรอกนะ ถ้ามึงยังไม่ได้เจอกู คนแปลกหน้าจากอีกหลายพันหลายหมื่นคนในกรุงเทพที่มาบอกมึงว่ามึงอย่าตายนะ
กูไม่รู้จักกับมึง มึงไม่รู้จักกับกู แต่กูไม่ชอบการที่จะมีคนหายไปจากโลกนี้เลยจริงๆ
มึงอย่าตายนะเว้ย อยู่กับกูก่อน

>>451 ไม่ได้อยากว่าหรือโน้มน้าวอะไรนายหรอกนะนายโม่ง เพราะชีวิตนายยังไงมันก็เป็นของนาย ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย แต่ถ้าไม่รังเกียจอะไรชั้นอยากถามอะไรหลายๆอย่างตอนที่ยังถามได้ คือแบบว่า.. เราเป็นคนขี้เสือกน่ะนะ(ด่าได้เลย จะเสียใจกว่าถ้านายไม่อยากตอบ) โอเค ขอถามเลยละกัน ว่า
1. นายได้เซ็นใบบริจาคอวัยวะยัง (แบบว่าคนที่เค้าอยากมีชีวิตปกติแต่มีไม่ได้มันก็เยอะน่ะนะ=_=" น่าสงสารอะ)
2. ถ้าเลือกได้นายอยากกลับไปแก้อะไรบ้าง อะไรที่มันน่าละอายขนาดทำให้นายเกลียดตัวเองเวลนั้น(เผื่อคนที่ผ่านมาแล้วไม่อยากพลาดแบบนายอ่าน)
3. อะไรคือความฝันที่นายยังอยากทำ(เช่นอยากทำกับข้าวให้แม่กิน, เลี้ยงหมาแมว, สละซิงเป็นต้น)
4. ถ้าชีวิตหลังความตายมีจริง นายอยากไปอยู่ที่ไหน หรือถ้าเลือกไม่ได้แล้วซวยตกนรกจริงๆขึ้นมานายจะอยากพูดอะไรกับตัวเองตอนนี้ (ถ้าไม่เชื่อในโลกหน้าก็มปร. เราแค่อยากเห็นคนใช้ความคิดสร้างสรรค์)
5. นม หรือ ตูด (หรือถ้าเป็นผญ.) ลีลา หรือ ไซส์
6. ????(ให้ถาม/ตอบตัวเองหนึ่งข้อ)

>>452 เราพยามที่จะอยู่จนสุดความสามารถ เรายังได้ตระหนักว่าเราหลีกเลี่ยงความเป็นจริงไม่ได้ เราไม่ได้ยินดียินร้ายกับการตาย หวังเพียงแต่ขอได้จบทุกความรู้สึกไว้แค่นั้นและไม่ปรารถนาที่จะรับรู้สีกใดๆอีกไม่ว่าจะดีหรือร้าย ความตายเป็นราคาที่เรารับได้

>>453 ไม่รังเกียจครับที่จะตอบคำถาม
1. เราไม่ได้บริจาคอวัยวะใดๆ ร่างกายเรามีโรคประจำตัวเยอะ และบางโรคเป็นอุปสรรค์ต่อการบริจาค ซึ่งเราก็ไม่สนใจดูแลร่างกายตัวเองเท่าไหร่เป็นทุนเดิม เป็นหนึ่งในอาการระยะแรกของจิตเภทหนะ ถามว่าเราอยากบริจาครึเปล่า เราอยากมากนะ อยากเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นได้บ้างก็ดี (เพราะงี้ เราเลยชอบหนังเรื่อง seven pound มากๆเลย

2. ถึงย้อนไปได้ ปัญหาหลายๆอย่างการตัดสินใจเปลี่ยนแปลงของเราก็ไม่สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้สักเท่าไหร่ ยกตัวอย่างเช่นถ้าเราถูกเลี้ยงมาด้วยมือและเท้า เราก็คงเปลี่ยนความจริงอะไรไม่ได้ จริงๆพอเป็นคำถามลักษณะ if เราจะไม่ค่อยโอเคกับการนึกทบทวนอดีต เรารู้สึกว่ามันเป็นการทำซ้ำความรู้สึกแย่ๆ แต่ถ้าถามบริบทตอนนี้ที่อยากเปลี่ยนแปลงอดีตได้คือเราอยากทำETC ในช่วงที่เรายังพยามรักษาตัวเอง

3. เราไม่มีความฝันหรือความคาดหวังในอนาคตเหมือนคนปกติทั่วไปด้วยว่าเราตั้งใจจะจบชีวิตก่อนอายุขัยธรรมชาติเป็นทุนเดิมมานานแล้ว ความปรารถนาเราเลยเป็นอะไรที่ทำแล้วมีความสุขได้ง่ายๆสั้นๆ เช่นกินอาหารอร่อยๆ อ่านหนังสือที่น่าสนใจ ไปท่องเที่ยวพักผ่อนในสถานที่ๆมีทิวทัศน์สวยงาม ไม่ได้มีจุดหมายพิเศษอะไรมากมาย

4. เราไม่มีความเชื่อด้านศาสนาเลย อนึ่งช่วงเด็กๆเรามีความคิดเชิงต่อต้านสังคม และเราไม่ถูกจริตกับสิ่งที่เรียกว่าความเชื่อเลยตั้งแต่ต้น แต่ถ้าย้อนมาบอกตัวเองได้ตามโจทย์เราคงผิดหวังอย่างรุนแรง เราต้องการจะตายเพื่อที่จะจบทุกๆอย่าง แต่ถ้าเรายังมีตัวตนหรือยังรับรู้ตัวตนได้หลังจากตาย สิ่งที่เราทำไปก็ไร้ค่า

5. เราเลือกตูด เห็นคำถามแล้วนึกถึงหน้า อาจารย์ใหญ่ในเรื่องโรงเรียนคุก ฮ่าๆชอบเรื่องนี้นะ บ้าบอดี<_<

6. เราไม่มีคำถามครับ กะว่าหาที่บ่นๆที่ไม่ต้องแสดงตัวและไม่มีใครรู้จักเราเฉยๆ เลยมาพิมพ์ในนี้

>>450 ไปหาหมอเหอะ ไม่มีผลอะไรหรอก ไม่มีใครเอาประวัติการรักษาของมึงไปโยงกับผลการสอบ การคัดเลือก การเข้าทำงานอะไรทั้งนั้นแหละ มึงอย่าคิดว่าประเทศไทยมันไฮเทคขนาดนั้น ถ้ายังไม่อยากไปหาหมอเป็นเรื่องเป็นราว มึงก็โทรไปสายด่วนกรมสุขภาพจิต ให้เค้าประเมินคร่าว ๆ ก่อนก็ได้

>>451 เห็นว่ามีอะไรหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ ลิสมาได้มะว่าอยากทำไรแล้วสนใจไปทำด้วยกันมั้ย แบบก็เหมือนกิจกรรมพบปะทั่วไปแหละ กูเองก็ไม่เคยเที่ยวกับคนแปลกหน้าด้วย
กูว่าไหนๆก็ตั้งใจจะตายจริงๆแล้ว ก็เลยอยากให้เก็บเกี่ยวความสุขให้มากที่สุดก่อนจากไปอ่ะนะ คือสำหรับกูการเกิดเป็นมนุษย์แม่งมหัศจรรย์มากเลย ถ้าตายไปโดยที่ยังมีอะไรที่อยากทำ กูรู้สึกเสียดายแทนอ่ะ ถ้าสนใจไปเที่ยวด้วยกันก็บอกนะ จุ๊บ

ปล. ว่าแต่ขอถามเรื่องส่วนตัวหน่อย มึงป่วยอยู่หรอ แล้วป่วยเป็นไรอ่ะ

>>451 >>456 ถ้าจะไปกันจริงๆ กุไปด้วยดิ นัดวันเวลามาในนี้ก็ได้ เผื่อมีอะไรได้รับฟัง เราคงไม่ห้ามให้ฆ่าตัวตาย แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เรื่องราวของมึงยังอยู่บนโลกต่อไป

ไม่กล้าทักเพื่อนแนะนำหน่อยครับ

>>458 เพื่อนที่ไหนล่ะ

>>458 เพื่อนไหนวะ?? สั้นไปวร้อยยย 555
อย่างกูเนี่ย รู้สึกชีวิตเฟลๆ พอเจอเพื่อน(สมัยเรียน)ชีวิตดีๆ ละไม่อยากทัก(ใน FB)
จริงๆ ถึงจะชีวิตเหี้ยเหมือนกูกูก็ไม่ทักอยู่ดีมั้งกูว่า
อะไรแบบนี้ มึงต้องให้รายละเอียดมาก่อน

>>456 ขอบคุณมากแต่เราไม่สะดวก (: ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีลิสต์อะไรเป็นจริงเป็นจังมากมาย อีกอย่างเราไม่ชอบเข้าสังคมแบบรุนแรงเลยด้วย ตอบ ปล. เรามีอาการของจิตเภทอยู่ในขั้นแรก เป็นซึมเศร้าด้วย และบุคลิคภาพผิดปกติ

>>457 คนอื่นไม่รู้นะ แต่เราเองไม่อยากหลงเหลืออะไรที่บ่งชี้ถึงเราไว้บนโลก เราเกลียดตัวเองหนะ ของเรานี่ได้ฝากฝังเพื่อนที่ไว้ใจได้ให้ช่วยลบทุกๆอย่างของเราหลังจากเราตายแล้ว

>>461 ปล.ของมึง คนเป็นกันเยอะแยะ ^^
ระวังเพื่อนมึงหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวมึงตายไปแล้วมันจะซวย ไม่จำเป็นอย่าฝากคนอื่นมาก

>>462 ก็ระวังตัวขนาดนึงแหละไม่ให้เชื่อมโยงได้ สมัครapple idสำรองไว้(ไม่ได้ผูกอะไรไว้) กะว่าlogin ไอดีสำรองติดไว้ในเครื่องแล้ววานเพื่อนสั่งลบข้อมูลเครื่องผ่านเน็ตหนะ แล้วหลายๆอย่างก็จะสูญหายไป (:

>>463 โอเค เข้าใจละ ยังไงมึงคงคิดสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองอยู่แล้ว ขอให้โชคดีกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น และไม่มีอะไรให้ค้างคาใจภายหลังนะ แต่ทางทีดีมึงระวังเรื่องครอบครัวด้วยก็ดีนะ เอาจริงๆพ่อแม่ที่มีลูกฆ่าตัวตายคงอยู่ในสังคมไม่ง่ายเท่าไหร่ แต่ถ้าเขาไม่ได้ห่วงหรือรักมึงอยู่แล้วก็ไม่ต้องแคร์

ครอบครัวกูมัน Toxic กูแปลกๆว่ะ ถึงกูจะรู้ว่าบนโลกไม่มีใครดีกับเราได้เท่าพ่อแม่อีกแล้ว แต่กูเหนื่อย เหมือนมีอะไรไม่รู้มาตัดทอนกำลังใจกูอยู่เสมอ ยิ่งพ่อแม่กูไม่พูดอะไรแต่เขารู้สึกกับกูอยู่ลึกๆว่ากูไม่ทำเหี้ยอะไรเลย กูยิ่งรู้สึกแย่ว่ะ กูเป็นฟรีแลนซ์อยู่บ้าน เตรียมตัวเองจะไปเรียนต่างประเทศ กูหาเงินเอง ทำเพจแฟนออกงานเขียนสะสมvalueเครดิตในตลาดออนไลน์ซึ่งเป็นอะไรที่ที่บ้านกูไม่เข้าใจ เขาไม่ได้ว่าอะไรกู แต่เขามองว่ากูอ่ะเอาแต่อยู่เฉยๆมันทำให้กูรู้สึกแย่มากว่ะ ขณะที่พ่อกูกำลังจะเกษียณ เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทั้งที่บำนาญไม่ได้มีมากขนาดนั้น เขาอยากให้กูช่วยวางแผนทำร้าน ทำธุรกิจเล็กๆ(กูเคยทำ)แต่ร้านอ่ะ มันต้องทุ่มทั้งวันมาทำ ไม่งั้นมันก็ไปไม่รุ่ง แต่ชีวิตกูอ่ะ กูต้องไปเรียนไหมไปทำความฝันไหม กูไม่รู้จะพูดอะไรดีว่ะ รู้แต่กูแม่งหมดแรง เหนื่อย อึดอัด อยากตาย จะเก็บเงินก้อนไปอยู่คนเดียวแม่งก็ยิ่งประสบความสำเร็จยาก กูรู้สึกเหี้ยกับตัวเองที่ต้องมาพึ่งพ่อแม่แบบนี้ กูยิ่งหมดกำลังใจ กูรู้สึกเหมือนกูแม่งไม่มีเหี้ยอะไรดีเลย กูแม่งไม่มีเหี้ยอะไรเลย

>>465 กูว่าหลายคนที่เป็นแบบนี้ เพราะความคาดหวังมันสวนทางกับความจริง คนที่มีความฝันมันต้องทุกข์กว่าอยู่แล้ว เพราะไหนมึงจะหาเลี้ยงตัวเอง มึงยังต้องทำตามความฝันอีก สรุปทางที่จะอยู่ได้ดีที่สุดคืออยู่ไปวันๆ ไม่ต้องทะเยอทะยานมาก เหมือนพวกรุ่นพ่อแม่ แต่พอมาเทียบกับความคิดรุ่นเราแม่ง มันก็ยากที่จะอยู่ไปวันๆ

กูไม่รู้ว่าจะบ่นตรงไหน มันเกี่ยวกับเรื่องเรียนและสุขภาพทางจิตของกู ครอบครัวกูอ่ะบังคับกูทุกอย่างบังคับตั้งแต่กูจำความได้ทุกเรื่อง กูชอบอะไรอยากทำอะไรกูก็ไม่ได้ทำ กูทำผิดทำไม่ดีกูก็โดนด่าจนกูไม่เคยกล้าต่อต้านกูกลัวเพราะตอนเด็กๆกูเคยดื้อแล้วโดนจับขังในห้องน้ำมืดๆจากนั่นมากูก็กลัวมากจนทำตามเขาทุกอย่าง พอกูขึ้นม.ปลายกูก็มีความคิดว่ากูจะอยู่ไปทำไมวะ กูไม่มีความสุขคือแบบกูเอามีดมากรีดตัวเอง เอาเชือกมองหาคานแต่ก็ไม่ได้ทำจริงจังเพราะกูเจ็บที่มีดโดนเนื้อกูเลยคิดว่าจะตายทำไมวะ แต่สุดท้ายความคิดอยากตายของกูก็มีมาเป็นระยะๆ ครอบครัวกูค่อนข้างมีฐานะเว๊ยบางคนอิจฉากูแม่กูก็ชอบบอกว่ากูเป็นเด็กร่าเริง ไม่ใช่เลย กูไปหาหมอมาหมอบอกกูเป็นโรคซึมเศร้าเชื่อไหมพอกูเล่าเรื่องนี้ให้พ่อคนที่กูไว้ใจที่สุดเขาบอก พ่อทนแบบนี้มานานพ่อไม่เห็นจะบ้าเลยทนต่อไปนะ แล้วตอนนี่กูกำลังจะเข้ามหาลัยทุกคนบังคับกู แม่บอกให้กูเป็นหมอพอไม่ติดก็พยาบาลแต่คณะที่กูอยากเข้าคือสถาปัตย์ มีเดียอาร์ทหรือจะเทคนิคการแพทย์ กูบอกแม่แม่บอกกูว่า จบมาก็ไม่มีอนาคตราชการก็ไม่บรรจุ...พอกูสมัครตั้งใจจะไปสอบแม่กูก็หาเรื่องไม่พากูไป แล้วตอนนี้กูไม่มีที่เรียนก็ด่ากู แล้วก็บังคับอีก สมัครกรมอุตุไหม1ปีเอง สมัครไปรษณีย์ไหมจบมาเงินเยอะนะ คือกูไม่อยากเป็น กูไม่สนว่ากูจบมากูจะแดรกแกลบไม่มีตังค์หางานทำยากหรือทำแล้วเงินเดือนน้อยนะกูแค่อยากทำในสิ่งที่กูชอบบ้าง กูรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าข้างกูเลยขนาดน้องกูก็ไม่สนใจกู เพื่อนกูก็ไม่อยากบอกเพราะกูเคยบอกจนมันกังวลถ้ากูหายไปไม่ตอบมันสักชม มันก็เริ่มโทรฯหากูจนกูรู้สึกว่าไม่อยากให้มันแบกภาระเรื่องเครียดๆ พวกมึงว่ากูควรทำยังไงดี กูร้องไห้ทุกวันกูไม่มีความสุขเลย กูจะทำไงดีวะ กูคิดไม่ออกแล้ว

>>467 ก่อนอื่นก็โอ๋ๆนะมึง ใจเย็นๆก่อนนะ ของกูนี่กูหนีมาอยู่หอเลยว่ะ แสดงให้ชัดเจนไปเลยว่าไม่ทำตาม แต่บ้านกูไม่ได้บังคับเท่ามึงอ่ะนะเลยไม่รู้ว่าจะเวิร์คมั้ย อย่างแรกตอนนี้ถ้าเป็นไปได้กูอยากให้มึงปรึกษาจิตแพทย์ก่อน แล้วมั่นใจในตัวเองให้มากๆ กูพอรู้ว่าจุดที่ไม่อยากทำอะไรแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปแล้วเป็นยังไง รู้ว่ามันยากที่จะตั้งต้นใหม่ แต่ถ้ามึงทำได้ เชื่อกูสิว่ามึงจะรู้สึกดีขึ้นเยอะกับการได้อิสระ กูไม่รู้ว่าแนะนำแบบนี้ดีมั้ยเพราะกูก็แนะนำคนไม่ค่อยเป็น แต่อย่างนึงที่มั่นใจคือมึงต้องดื้อบ้าง อย่าไปตามใจเค้าทุกอย่าง มึงต้องมั่นใจแล้วก็หนักแน่นให้มากขึ้น พยายามเข้านะ กูเป็นกำลังใจให้ XD

มึง... ช่วยกูด้วย

คือกูเคยสอบติดเภสัชที่นึงแต่ซิ่วออกมาเพราะกะจะสอบหมอ แต่ก็สอบไม่ติด

ปีต่อมากูเลยไปเข้าคณะสายวิทย์กะว่าจะเรียนมหา'ลัยไปด้วย และอ่านหนังสือสอบเข้าหมอไปด้วยแต่ก็ไม่สำเร็จ

สองปีล่าสุดกูอยู่บ้านกะจะอ่านหนังสือเต็มเวลา แต่กูก็ทำตามเป้าไม่ได้

ปีนี้เพื่อนๆ กูที่เรียนตรี 4 ปี กำลังจะรับปริญญากันแล้ว ในขณะที่กูยังไม่ได้เชี่ยอะไรสักอย่างเลย

กูเป็นคนหัวกลางๆ ที่กูซิ่วไม่ติดนี่เป็นเพราะกูไม่แบ่งเวลาอ่านหนังสือให้ดีนี่ละ ความผิดกูล้วนๆ กูมันเลว! อันนี้พวกมึงด่ากูได้เลย!

แล้วตอนนี้กูก็เพิ่งรู้ตัวว่าความจริงกูอยากเรียนด้านภาษาว่ะ อยากจะบ้าตาย
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น กูจะจบตรีตอนอายุ 28 แล้วจะมีบริษัทไหนอยากจ้างกูวะ

ทางที่กูคิดว่าดีที่สุดคือสอบหมอให้ได้ เพื่อที่จะมีงานรองรับตอนเรียนจบ (อายุ 3x)
แต่ตอนนี้เห็นบทความเรื่องแพทย์จบใหม่จะไม่มีที่ให้เรียนต่อเฉพาะทางในไม่กี่ปีแล้วกูปวดหัวมาก
มันมืดแปดด้านไปหมดเลยอะ กูเอาเวลาไปทำอะไรตั้งสี่ปีวะ ถ้ากูทนเรียนเภสัชไปปีหน้าก็เรียนจบแล้ว แม่งเอ๊ย ; ;

พ่อแม่กูก็อายุมากแล้ว (ประมาณ 70 ปี) กูเป็นลูกคนเดียวด้วย กูอยากเรียนจบไวๆ จะได้มีเงินเดือนไว้ดูแลพวกท่าน นี่เป็นอีกเหตุผลที่กูไม่อยากสอบเข้าแพทย์แล้ว กูกลัวว่าจะไม่มีเวลาดูแลพ่อแม่

บอกตรงๆ ว่าตอนนี้กูรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวด้านการเป็นมนุษย์อย่างสิ้นเชิงว่ะ

ตอนนี้กูนอนไม่หลับเลย ประเด็นสำคัญคือกูกังวลว่าพ่อแม่กูจะอยู่ถึงวันที่กูมีรายได้มั่นคงแล้วรึเปล่า นี่แหละ กูเครียดเรื่องนี้ที่สุดแล้ว ; ;

กูจะทำยังไงดีวะพวกมึง ; ;

>>469 ถ้ามึงสอบหมอไม่ไหวจริงๆมึงกลับไปสอบเภสัชไหม ถึงจะจบมาช้าแต่ก็ยังมีเวลากลับตัวทัน ถ้ามึงอยากมีเงินทันเลี้ยงดูพ่อแม่ไปจับตลาดสายพวกอาหารเสริม วิตามินแบบที่มึงเรียนมาแล้วว่ามันดีอ่ะ เอามาขาย ใช้วิชาชีพให้มีประโยชน์ วิชาชีพมึงมีช่องทางให้หากินเยอะแถมเรียนน้อยกว่าหมออย่าไปคิดมากความสำเร็จไม่ขึ้นอยู่กับอายุ มึงต้องฮึดเข้าไว้อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้มึงเริ่มมันใหม่ซะ ไม่ได้บอกแค่ตัวมึงหรอกบอกกูด้วย เหนื่อยเหมือนกันว่ะแต่เริ่มปลงๆแล้ว55

ในกรุงเทพฯ หรือปทุมธานีมีที้ปรึกษาหมอที่walk-inได้ราคาไม่แพงบ้างมั๊ย ว่าจะหนีเพื่อนไปหา(เด็กหอ)

>>469 มึง......ประมาณตัวเองช้าไปหน่อยนะ
ตอนนี้ต้องดูแล้วหว่ะ ว่าความสามารถมึงแค่ไหน แล้วเรียนไหวแค่ไหน
ประเมินอย่างไม่เข้าข้าง/กดหัว ตัวเอง เอาตามจริง แล้วก็เผื่อโอกาสผิดพลาดบ้าง
ว่าแต่เด็กเดี๋ยวนี้สอบเอาคะแนนยังไงวะ
ถ้าสมัยกูก็ ลองสอบข้อสอบเก่าๆ จับเวลาแบบสอบจริง ลองเอาคะแนนรวมไปเทียบคณะของปีก่อนๆ แล้วเลือกอันดับให้ 1 สูงกว่าเรานิดหน่อย 2 เท่าๆ ของเรา 3+ เอาให้ต่ำกว่าเรา อะไรแบบนี้
ไม่รู้เดี๋ยวนี้ใช้ได้มั้ย

>>469 ไม่ใช่แค่หมอที่จบมาแล้วมีงานรองรับ มันก็มีคณะอื่นๆอีก เภสัช ก็ไม่เลว คือสุดท้ายมึงได้เป็นวิชาชีพเหมือนกันคนแย่งงานมึงก็น้อย

แต่ถ้ามึงไปเรียนภาษามึงคงหางานยากกว่า เพราะมันไม่ได้เฉพาะทางขนาดนั้น ถ้าให้แนะนำมึงกลับไปสอบเภสัชให้ติด จบมา 26 ก็ไม่แย่เกินไป

กุเองหลงไปเรียนคณะที่ไม่ได้เหี้ยอะไร ไปตามแฟน ตอนนี้ชีวิตกุบรรลัยมากกว่ามึงอีก ตอนนั้นถ้ากุจะยื่นเภสัชกุก็น่าจะติดเหมือนกัน ใจเย็นๆคนที่ชีวิตเหี้ยกว่ามึงมีเยอะแยะ

>>469 ถ้ามึงจะเอาจบเร็วๆ แต่วุฒิไม่เท่าหมอกับเภสัช(แต่กูว่ามันหางานทำได้นะ) ลองดูผู้ช่วยพยาบาลมั้ยล่ะ กูไปดูข้อมูลของโรงเรียนผู้ช่วยพยาบาลของมหิดล เค้าเรียน 1 ปีเอง (เรียน 2 เทอม+ซัมเมอร์)
คุณสมบัติคือจบม.6 สูงกว่า 150 cm อายุไม่เกิน 25 ปี(นับถึงวันเปิดเรียน)
เนื้อหาข้อสอบเป็นเนื้อหาม.6 วิชาคณิต วิทย์+สุขะ อังกฤษ ความรู้ทั่วไป(สังคม ภาษาไทย เหตุการณ์ปัจจุบัน) ข้อมูลอื่นๆนอกนั้นเสริชกูเกิ้ลได้เลย
คือกูว่ามันเรียนเร็วดี เพราะเภสัชมันก็เรียน 6 ปีเท่าหมออะ เสียเวลาเหมือนกัน
//และถ้ามึงจะเรียนเพื่อทำงานแบบวิชาชีพเฉพาะไปเลย กูไม่แนะนำให้มึงมุ่งไปสายภาษาอย่างเดียวว่ะ กูจบสายภาษามา งานสายนี้มันไม่ specific หลายงานคนจบมาไม่ตรงสายก็ทำได้
กูแนะนำถ้ามึงอยากเรียน มึงเรียนเสริมของ มสธ.ก็ได้ เรียนที่บ้าน อ่านหนังสือเอง แล้วไปสอบอย่างเดียวเลย จะได้ไม่มีภาระมาก
สู้ๆนะมึง

เออกู 473 เอง กูมาบอกเพิ่มเติมว่าอย่างผู้ช่วยพยาบาลนี่ไม่ได้วุฒิปริญญาตรีนะ ได้แค่ ประกาศนียบัตรผู้ช่วยพยาบาล แต่ถ้าสมมติมึงเรียนนี่ไป แล้วหางานทำก่อน แล้วระหว่างนั้นก็เรียนมสธ.เอาวุฒิปริญญาก็ได้ (แต่มสธ.ไม่มีสายสาธารณะสุขอะ คือมีพวกภาษา กฎหมาย บัญชี ไรงี้)
ส่วนเรื่องปริญญาสายสุขภาพนี่กูไม่มีความรู้เลย ำว้รอโม่งคนอื่นมาแนะนำเพิ่มแล้วกัน

กรี๊ดดดด กูขอโทษที่มาสแปม คือกูพิมพ์ผิด กู 474 ไม่ใช่ 473 ขอโทษๆ

>>474 ผู้ช่วยพยาบาลนี่งานอย่างเบ๊ ไม่มีอนาคตเลย กระจอกสุดๆ เงินสตาทไม่ถึงหมื่นเลยมั้ง ในระยะยาวแม่งแย่มาก เภสัชสมัยกุมันเรียน 5 ปี ก็มีนิ และจบมาอย่างน้อยๆ มึงไปทำตามบูท วัตสัน ก็สตาท 4 หมื่นอัพละ

>>470 >>472-477 ขออนุญาตตอบรวบเลยนะคะ

ขอบคุณพวกมึงมากเลยนะ อ่านทุกคอมเม้นแล้วกูเริ่มใจเย็นลงละ พอมองเห็นทางสว่างบ้างแล้ว
ขอบคุณอีกรอบนะ <3

(กูเพิ่งคุยกับแม่ตะกี้เรื่องกลัวจะไม่ได้เลี้ยงดูท่าน แต่ท่านตอบกลับมาว่า ให้กูเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนเถอะ w)

กูอาจจะไม่ได้อยู่ในฐานะที่สมควรพูดประโยคนี้ แต่ใครที่มีปัญหาอยู่มาสู้ไปด้วยกันนะ!

>>478 กูจะสอบหมอพอดี ขอบทความเรื่องเรียนต่อเฉพาะทางยากขึ้นได้มั้ยอ่ะ

>>479
http://www.thaipost.net/?q=คาดอีก10ปีไทยผลิตแพทย์-พยาบาลล้น

http://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1442720020

ลิงก์แรกคือบทความที่มีผู้ประมาณจำนวนบุคลากรสายวิทยาศาสตร์สุขภาพในอนาคต
ส่วนอีกลิงก์เป็นเว็บบอร์ดที่หมอๆ คุยกัน มีบ่นๆ ถึงเรื่องนี้อยู่

แต่ไม่น่าแปลกใจ ผลิตหมอเพิ่มขึ้นทุกปี แต่การเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้นกลับรับเท่าๆ เดิม

>>480 >>480 ขอบคุณมาก แต่กูเข้าอ่านอันที่2ไม่ได้อ่ะ ;w;

ขอถามความคิดเห็นของคนที่ทำงานหรือเรียนระดับสูงกว่าหน่อยนะ คือที่บ้านไม่ได้มีงานรองรับหลังเรียนจบให้เลยต้องเลือกคณะที่คิดว่าจบไปแล้วมีงานทำแน่ๆ ตัวเองคงไปสายสุขภาพเพราะมั่นใจว่ามีงานแน่ๆ ละก็คงเลือกหมออ่ะ(แต่ถ้าลองทำข้อสอบไปเรื่อยๆละคะแนนดูจะไม่ถึงก็คงเลือกเภสัช ทันตะงี้มาด้วย) ถ้าเป็นอย่างใน >>480 บอก กว่าจะจบก็อีก7ปี(เด็ก61สอบปีหน้า) หมอยังจะเป็นตัวเลือกที่โอเคมั้ยอ่ะ

>>481
อ้าว... กูก็กดอ่านข้อความในลิงก์สองไม่ได้เหมือนกัน...

งั้นลองค้น keyword "ช่วยกันตอบแนวโน้มgpในอนาคตหน่อยครับ" ใน google ดูนะ!

>>481 อันที่ 2 link มันเอ๋อ ให้ copy ข้อความ(ไม่ใช่ copy link) ไปเปิดเองจะเปิดได้

>>478 สอบได้เมื่อไหร่อย่าลืมมารักษาหัวใจให้ป๋มด้วยนะคับ จุ๊บๆ

https://www.facebook.com/thematterco/photos/a.1735876059961122.1073741831.1721313428084052/1874219762793417/?type=3&theater

กุทำร้ายตัวเองจนเคยตัวแล้วหว่ะ เดี๋ยวนี้เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ กูต้องชก ต้องตบหน้าตัวเอง เหมือนรู้สึกแย่ บัดซบ คนอย่างมึงมันโง่ จนกูต้องทำโทษตัวเอง แต่ทีนี้มันชักแรงขึ้นเรื่อยๆ กูต่อยตัวเองจนหน้าช้มหมดแล้ว แล้วกูก็ยิ่งสมเพสตัวเอง เห็นถึงความไร้ค่าของตัวเองทุกวันๆ กูควรไปหาจิตแพทย์ไหมวะ

>>486 ควรอย่างด่วนมาก

กูกินยาต้านซึมเศร้าอยู่ แต่รู้สึกยาจะดีไปหน่อย ช่วงนี้กูรู้สึกแมเนีย และเพิ่งตัดสินใจซื้อบางอย่างที่ไม่ค่อยจำเป็นไปแสนนึง....

>>488 อาจจะต้องปรับยานะ แบบนั้น

ถามคนที่กินยารักษาจากจิตแพทย์หน่อย ว่ามันจะไปรบกวนพวก ความคิดการคำนวณ การอ่าน อะไรไหม ทำให้คิดช้าลงหรือเปล่าวะ กูสงสัย กูว่าจะไปหาหมอ ซึ่งกูคิดว่าได้ยาแน่ๆ กลัวกินแล้วทำข้อสอบช้าลง 555

>>490 รบกวนแน่ๆ สมองมึงจะช้าลง บางทีจะเบลอๆด้วย หัวหนักๆ ยิ่งช่วงกินยาแรกๆนี่หนักเลย

>>488 อัพเดท วันนี้กูจ่ายเพิ่มไป 7 หมื่น คือรู้นะว่าตัวเองแมเนีย แต่มันหยุดไม่ได้ ถ้าเป็นยังงี้ต่อไปตังกูหมดแน่
ปล.ยังไม่มีเวลาหาหมอ แต่กูหยุดยาเองเลย ไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้กูกำลังเสียใจกับการที่กูเลือกเรียนมหาลัยไกลบ้านอยู่เนี่ย 55555 แทนที่จะเลือกเรียนใกล้บ้าน จบไปก็ทำงานใกล้บ้าน อยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อแม่ แต่กูแม่งเลือกเรียนไกลบ้าน ค่าหอจ่ายก็แพง ค่าเทอมก็แพง เซงตัวเองวะ

>>490 มาก

>>490 แล้วแต่ยานะมึง กูเคยกินยา 2 ตัว คนละกลุ่มกัน
ตอนแรกกิน sertraline + nortripthyline กินแล้วเอ๋อมาก หัวโล่งๆ ไม่คิดแม่งอะไรเลย อ๊องสัด ไม่เครียดเพราะมันไม่คิดอะไรเลย

ตอนหลังกูเปลี่ยนยาเป็น desvenlafaxine คนละกลุ่มกับยาเก่า กูว่ายานี้ดีกว่าเยอะ กินแล้วไม่เอ๋อ หัวโล่งๆ แต่มีสติ คิดอะไรเร็วกว่า คือสมาธิมันก็ยังกลับมาไม่หมดหรอก ดีไม่เท่าตอนปกติ แต่ดีกว่ายาอีกตัวเยอะ ข้อเสียคือยาแพงมาก

กูมาแชร์อะไรให้ฟัง เรื่องยาต้านซึมเศร้า กูเคยโพสต์ไปก่อนหน้าแล้วว่ากูกินแล้วแมเนีย มันเริ่มแมเนียตั้งแต่ต้นเดือน ตอนแรกกูไม่รู้ตัว จนเพื่อนเริ่มทักอาทิตย์ก่อน ก็เพิ่งเอะใจ แต่ไม่สน พอมาเสาร์ที่ผ่านมา เหมือนแมเนียถึงจุดพีค กูเริ่มตระหนักได้ว่ามันไม่ปกติแล้ว กูรู้ตัวเองว่าแมเนีย แต่กูหยุดตัวเองไม่ได้

กํตัดสินใจหักดิบ หยุดยาเองแม่งเลย พอหยุดได้ 2 วัน อาการแมเนียยังคงตัว ไม่ดีขึ้นหรือแย่ลง แตากูมรอาการถอนยา คลื่นไส้ อาเจียน หัววิ๊งๆ รู้สึกจะวูบตลอดเวลา หัวใจเต้นผิดจังหวะ จนทนไม่ไหว ต้องกลับไปกินยาเหมือนเดิม 55555

เดี๋ยวอาทิตย์นี้กูจะกลับไปหาหมออีกรอบ ให้หมอปรับยาให้

>>491 >>494 >>495 ขอบคุณมากฮะ

สวัสดีเพื่อนโม่ง กูมาอัพเดตเรื่องที่โดนเพื่อนแบนเรื่องไม่ไปเที่ยวละมันเอาไปเม้าว่ากูจน ล่าสุดคนที่มันเอากูไปนินทาลับหลังมันมาคุยกับกูมาเคลียร์กับกูแล้ว มันบอกว่ามันเอากูไปพูดลับหลังว่ากูด่าพวกมันว่า ผลาญเงินพ่อแม่ ใช้เงินแบบคนไร้สมอง ซึ่งเป็นคำที่กูไม่เคยพูดออกจากปาก และมันก็มาขอโทษกูที่พูดแบบนั้นจนเพื่อนคนอื่นเข้าใจผิด เหตุผลที่มันไปพูดแบบนั้นเพราะมันรู้สึกเสียหน้าที่ชวนกูแล้วกูไม่ไปแถมเสือกตอบพวกมันแบบนั้นอีก มันเลยไม่พอใจเลยเอากูไปด่า กูที่ไม่ค่อยยุ่งกับเพื่อนคนอื่นเลยเหมือนจะเป็นฝ่ายแพ้ไปจน เรื่องมันใหญ่ขึ้น บางคนเขามองว่ากูไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะรู้จักนิสัยพวกนี้ เขาก็ไปจี้ถามมันว่ากูพูดจริงหรอ จนหลายคนต้องการได้ยินจากปากกูเองว่ากูพูดจริงหรือพวกนี้ตอแหล พวกนี้มันคงจนมุม เพื่อนเลยให้พวกมันเข้ามาขอโทษกู ซึ่ง ใจนึงกูก็เบาลง อีกใจกูก็ไม่พอใจ เพราะพวกมันไม่ได้เต็มใจขอโทษกู

ส่วนเรื่องงานพิเศษ กูได้ทบทวนแล้ว ก่อนหน้านี้กูเคยขอแม่ไปทำงานแม่กูขอร้องว่า อยากให้กูตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ไม่อยากให้เหนื่อยมากกว่านี้เพราะเรียนมหาลัยเหนื่อยมาก แม่กูบอกพร้อมจะหาเงินให้กู กูเลยตัดสินใจว่าสอบไฟนอลเสร็จ กูลงซัมเมอร์ไม่กี่วันอยู่แล้ว วันที่เหลือกูจะทำงานพิเศษ โดยไม่ให้กระทบกับเรื่องเรียน พอเข้าเทอมหลักก็เรียนปกติไม่ทำงาน ทั้งหมดเพื่อให้แม่กูสบายใจมากที่สุดเท่าที่กูจะทำได้

สุดท้าย กูขอบคุณมากที่ตอนนั้นพวกมึงมาแสดงความคิดเห็นและชี้แนะกูให้คิดในมุมพวกมึงบ้างและขอโทษจริงๆที่หายไปนาน โปรเจ็คล้นหลามและไฟเน่าใกล้จะถึงด้วย 555555

>>498 ยินดีกับมึงด้วยนะที่เคลียร์เรื่องพวกนั้นได้ แล้วไอตัวที่เอามึงไปเผาอ่ะ พยายามปรับความเข้าใจกับมันให้มากๆ จะได้ไม่ผิดใจกัน ขอให้เกาะพวกแม่งจนเรียนให้จบได้นะพวกมึง

ลาออกจากที่งานเก่าทำที่นั่นได้เกือบ2ปี แต่ก็ไปสมัครงานใหม่ไว้แล้วก่อนลาออกนะแต่พอวันไปทำงานเจอบอกว่าไม่เคยรับเรื่องไว้
ทีนี้พอจะไปสมัครงานที่ใหม่อีกก็เริ่มไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปถามว่ารับสมัครคนเพิ่มมั้ย ก่อนหน้านี้ก็ไปมา2ที่แต่ก็สมัครไม่ติด
ตอนนี้ก็อยากทำงานนะ แต่เพราะโดนปฏิเสธบ่อยๆเลยเลยเริ่มไม่กล้าแล้ววะว่างงานมา4เดือนแลว ไม่อยากเกาะพ่อแม่กินด้วยเพราะพวกท่านก็ไม่มีเงินพ่อก็ไม่สบายอยู่อีก กลัวตัวเองเป็นพวกเก็บตัวไรพวกนี้มากเลย

>>500 มันต้องทำใจเลิกกลัวแล้วกัดฟันลองสมัครงานดูอ่ะ แบบไม่ต้องคิดอะไรมาก โปรยไปเยอะๆเลย หาโอกาสให้ตัวเอง
ยิ่งเป็นสายงานที่มีพวกบริษัทที่รับ outsource แล้วเค้าโอเคกับเรานี่จะมีโอกาสได้งานสูง แต่ต้องตระเวนสำภาษณ์งานกับลูกค้าหลายเจ้าหน่อย

กูเองก็เคยไปเจอประกาศรับสมัครงานที่น่าสนใจมากงานนึง ตอนเห็นนี่คืออารมณ์แบบกูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
พอส่ง resume ไปคือแม่งไม่มีแม้แต่เมลล์ตอบกลับมาได้ resume แล้ว เรื่องนั้นทำกูนอยด์ไม่กล้าหางานใหม่ไปหลายเดือน
แต่สุดท้ายถ้าเอาแต่กลัวไม่เริ่มทำอะไรซะทีมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ยอมเสียเวลากับค่าเดินทางไปสัมภาษณ์มันไม่ได้สิ้นเปลืองมากมายหรอก
เค้าไม่รับก็อย่าเก็บมาคิดมาก ชีวิตเรามันไม่ได้ต้องยึดติดอยู่กับที่ๆเดียว ยิ่งได้สัมภาษณ์เยอะๆเราเองก็จะได้ประสบการณ์ รู้ว่าต้องทำยังไงมากขึ้นด้วย

>>500 กูเห็นด้วยกับ >>501 ถ้ามึงยิ่งกลัว มันยิ่งทำให้มึงไม่มีความมั่นใจด้วยเว้ย ถ้ามึงพุ่งชนแม่ง มันจะด่าจะว่าหรือจะพูดอะไรอย่าไปสน เพราะสิ่งสำคัญคือปากท้องมึงนะเว่ย

>>501 >>502 ขอบใจวะ จะลองดูอีกรอบจริงๆมีครั้งนึงกุไปถึงกลางทางแล้วก็กลับบ้านมาเพราะอยู่ๆก็ไม่มั่นใจตัวเองขึ้นมาเลยคิดตัวเองล้มเหลวสัสๆ

>>503 สู้ๆนะมึง เรื่องหางานเรื่อปากท้องโคตรเรื่องสำคัญ มึงอาจจะแค่จิตตกเพราะโดนปฏิเสธ จิตใต้สำนึกมึงเลยสร้างภูมิคุ้มกันเพื่อไม่ให้มึงเสียใจ (กูเดานะ) แต่ของแบบนี้ ถ้าไม่ลุยก็ผ่านไม่ได้วะ

เบื่อวันญาติๆ รวมกันวะ
ถ้าพ่อกูเสีย กูมีงานมั่นคงกว่านี้กูจะไม่อยู่ละ ไม่อยากมีพันธะกับตระกูลนี้ละ
ประวัติคร่าวๆ กูทำงานไปด้วย+เรียนราม
และเป็นเด็กที่ทำอะไรครึ่งกลางๆ (เหมือนญาติจะไม่ค่อยชอบ) และกูมีภาระเลี้ยงดูพ่อ ซึ่งกุเลี้ยงคนเดี่ยว
เข้าเรื่อง ญาติๆเขาชอบว่ากูวันๆไม่ทำอะไรไม่ดูแลพ่อบ้าง (1)อยู่แต่บนห้องไม่อ่านหนังสือไม่สนใจเรียน
(2)ว่างๆก็ไม่ดูแลพ่อ ไม่ซื้ออะไรให้พ่อกินบ้าง
(3)ไม่ดูแลพ่อบ้าง ทำความสะอาดอะไรงี้
(4)วันหยุดไม่เคยอยู่บ้าน ออกแต่ข้างนอก
แล้วที่เหี้ยคือพี่ชายจอมคุย ชอบคุยโอ้แล้วใส่ไข่กูบ้าง ซึ่งบ้างเรื่องโอเคอยากใส่ใส่ไป แต่มันทำให้ญาติๆมองกูเชี่ยทันที ประมาณว่าแค่นี้ทนไม่ได้หรอ โตแล้วนะ แล้วมันเคยทำอะไรบ้างพ่อก็ไม่มาช่วยกูดูแล นอนอยู่ที่บ้านเกิดสบายสัส วันๆทำงานบ้างไม่ทำบ้าง ซึ้งกูเสียใจมากญาติๆมองกูเป็นเด็กเห็นแก่ตัว แล้วที่กูทำมาทั้งหมดละคืออะไร เหมือนปิดทองหลังพระไม่มีคนเห็น บอกตรงๆกุเหนื่อยนะต้องมาแบกรับอะไรหลายๆอย่าง
ทำเรียน ทำงาน อยากมีความฝันอยากทำอะไรเหมือนวัยรุ่นทั่วไปวะ

>>505 แล้วที่แย่สุด คือ ญาติให้เงินลูกพี่ลูกน้องกู หมื่น 1 แล้วแฟนแกถาม ทำไมไม่ให้กุบ้าง
ญาติ: ให้มันไปมันก็ไม่เอาไปเรียนหรือทำประโยชน์อะไร
เจอประโยชน์นี้ กูแม่งไม่อยากอยู่ต่อละ โคตนเสียใจ

เรา451 เรามาบอกลา ขอบคุณพื้นที่เล็กๆและไมตรีจิตที่มีให้ เราอยากอยู่นานกว่านี้ แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้างเลย เราอาการหนักมาสองวัน โชคดี อยากกอดพวกนายไว้ให้นานๆ

ของเล่นที่พังแล้ว 3/5/60 02:20

รู้ว่าตัวเองมีเรื่องมากมายที่อยากระบาย ไม่สามารถระบายกับใครได้ ควรไปหาจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาดี จังหวัดกูไม่มีนักจิตวิทยากับจิตแพทย์ด้วยว่ะ

รู้สึกสุขภาพจิตย่ำแย่ลงว่ะ
เปลี่ยนหัวหน้างานแม่งชีวิตเปลี่ยนจริง
กุเพิ่งทำงานปีแรกที่แรก แต่คนเปลี่ยนชุด2ครั้ง
บรรยกาศที่ทำงานแม่งเปลี่ยนไปเลย
ตั้งแต่เปลี่ยนมาเกือบครึ่งปีแล้ว กุก็ยังไม่ชิน
หัวหน้าใหม่ กุทำอะไรผิดก็เอากุไปแฉ พูดเสียงดัง
แทบจะประกาศทั้งแผนก เหมือนถูกพลักไปบนเวทีแล้วให้โชว์โง่เลยอะ เซ็งสัส นี่ยังไม่นับว่าโดนเอาไปเม้าต่อถึงไหน แล้วทำไมต้องเป็นกะกุคนเดียวด้วยวะ ทำงานดีเสมอตัว ทำผิดทีเดียวเป็นหมาหง่อย
จนกลายเป็นโรคจิตระแวงไปหมดละ
ตอนนี้เกือบทุกครั้งที่เมนมา แม่งพอคิดเรื่องนี้ละเซ็งๆเศร้าๆน้ำตาจะไหลอยู่เรื่อย เกลียดมาก; ;

>>507 ลาก่อนนะ ขอให้โชคดีกับการตัดสินใจ เราน้ำตาไหลเลยตอนอ่านที่นายพิมพ์ มันเหมือนกระทบใจเราบางอย่าง ขอบคุณนายมากๆที่มาแบ่งกันเรื่องราว

เพื่อนโม่งช่วยด้วย ใครเคยไปหาจิตแพทย์บ้างอ่ะ ตอนนี้เราอยากไปที่รพรัฐมาก แต่ไม่รู้ว่าทำยังไงต้องจองคิวอะไรมั้ย บัตรทองนี่ถ้าไม่ได้เอาไปใช้บัตรปชชได้มั้ย เราอยู่ม.ปลายอ่ะ จะแอบไปไม่บอกพ่อแม่เพราะแม่หาว่าประสาทแดก ที่บ้านเราปิดกั้นเรื่องแบบนี้ ตอนนี้กูไม่ไหวแล้วค่ะ ขอเรื่องงบยาด้วย ควรเตรียมเงินเท่าไหร่ดี ช่วยอธิบายหน่อยนะ เราไปรพล่าสุดก็เก้าปีก่อนลืมหมดแล้ว

>>511 ถ้าไปรพที่มีสิทธิบัตรทองอยู่ก็ไม่ต้องเสียเงินซักบาท เอาแค่บัตรประชาชนไปก็พอ กูก็เคยไปหาอยู่ ใช้ยาแพงเม็ดละเกือบร้อย แต่หมอก็จะเซ็นใบให้ สุดท้ายไม่เสียเงินเลย
เข้าไปครั้งแรกไม่ต้องนัดก็ได้ walk in เข้าไปได้เลย แต่ต้องไปเปิดสิทธิ คัดกรองโรคกับพยาบาลให้เรียบร้อย บอกพยาบาลว่าอยากไปจิตเวช ครั้งแรกจะงงๆกับระบบหน่อย เดี๋ยวก็ชิน

กูว่าปัญหากูคือไม่ยอมขอความช่วยเหลือว่ะ
หลายครั้งที่ยอมลำบาก ยอมทนกับเรื่องแย่ๆในชีวิต จนลืมนึกไปว่ามีคนที่เต็มใจจะช่วยเหลือเราอยู่รอบๆ ขอแค่กูพูดสักนิดว่าจะไม่ไหวแล้ว ก็จะมีคนรอบข้างมาช่วยแน่ๆ
แต่กูไม่กล้าบอกใครว่าตัวเองกำลังเดือดร้อน
ไม่รู้ทำไม ทั้งที่กูก็เต็มใจช่วยคนที่ขอความช่วยเหลือจากกูปกติดีนะ

กุเป็นซึมเศร้าและกินยารักษาอยู่ แต่ครอบครัวกูไม่เข้าใจว่ะ คือเวลากุมึนๆเบลอๆไรเงี้ย ก็ก็จะว่ากูด่ากูว่าไม่ตั้งใจ ไม่เอาใจใส่
คือเขาไม่เข้าใจว่ายาที่กูกินมันมีผลอะ มันไม่ได้จะหายปุบปับ แล้วยิ่งกุอยู่ไปกุก็ยิ่งโดนกดดัน ซึมเศร้าก็ไม่หายสักที เครียดหนักกว่าเดิมอีก เศร้าชิบหาย
กุก็ไม่ได้อยากโยนความผิดให้ยาให้ครอบครัวนะ แต่คำว่าครอบครัวมันก็ควรจะช่วยเหลิอกัน ร่วมมือกันไม่ใช่เหรอวะ

>>514 อย่างน้อย ถ้ารู้ตัวว่ามีปัญหาก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีนะ
แต่บางปัญหา ก็แก้ยากว่ะ คนบางคนก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ
แต่ถ้าแย่จริงๆ มึงเว้นระยะมาซักนิดได้มะ แต่กูก็ไม่ได้รู้สภาพมึงอ่ะนะ

เพื่อนโม่ง กูมีปัญหาคือ ครอบครัวกูเป็นครอบครัวขี้บ่น บ่นเช้า บ่นเบ็น บ่นทุกวัน บ่นตลอดเวลา บ่นเหีัยอะไรนักหนา ริดรอนความป็นคนกูชิบหาย
แล้วปากก็บอกปาวๆว่าที่ทำไปน่ะเป็นห่วง พูดแต่ปากไง กูละอยากหนีออกจากครอบครัวไปอยู่ลำพังคนเดียวจริงๆ เอาตรงๆ กูก็บรรลุนิติภาวะแล้ว จะยื้อกูอะไรนักหนา
แล้วยังมาบอกว่ากูตอบสนองเหมือนหุ่นยนต์ จะไม่ให้กูเป็นแบบนั้นได้ไงวะ กูฟังครอบครัวกูบ่นจนกูอยากจะให้ประสาทการรับรู้ด้านเสียงพังๆไปซะก็ดี
กูเคยคิดอยากหนีมาก อยากหนีสุดๆจนคิดจะฆ่าตัวตายเฉลี่ยวันละสองครั้ง แต่กูกลัวตายว่ะ

กูไม่เข้าใจว่าคนใกล้ตัวที่สุด กลับเป็นคนที่ทำร้ายเราที่สุดหรอวะ กูรู้ตัวนะว่ากูป็นโรคซึมเศร้า แต่กูบอกออกไปให้ใครไม่ได้นอกจากตัวกูเอง กูเคยบอกทางอ้อมๆว่ามีปัญหา กูอยากไปหาจิตแพทย์ แต่ก็บ่นกลับมา "มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกครอบครัว คนอื่นคนไกลตัวมันรู้เรื่องมึงไหม วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคิดเรื่องฟุ้งซ่าน ทำงานทำการมึงก็จะหายเครียดเอง เพราะมึงเรียนไม่จบไงถึงไม่มีงานการ ดูอย่างลูกข้างบ้านจบหมอ จบพยาบาล บลาๆๆ..."
ปล.กูเรียนไม่จบจ๊ะ แต่กูทำงานฟรีแลนซ์ ความคิด ความสร้างสรรค์ ความรู้ของกูกระเด็นหายไปหมดเวลาโดนบ่นเนี่ย

>>516 เห ก็ย้ายออกมาดิ ถ้ามีรายได้เองมีไรเอง น่าจะพอไหว
ไม่งั้นมึงก็บอกไปเลยว่าไม่ชอบที่บ่น ไม่เลิกบ่นไม่มีเหตุผลกูออก ราวๆ นั้น
แต่บางทีต้องดูเหมือนกันนะ เราว่าบ่นไร้สาระ แต่มันอาจจะมีก็ได้ คือ บางทีเราเกลียดเราก็จะมองด้วยอคติแล้วอ่ะ

>>516 ย้ายออกมาสิ แต่เท่าที่ดู ดูเหมือน มึงต้องพึ่งครอบครัวเยอะอยู่นะ ถ้าอยากไปหาหมอก็ไปหาเองเลย ทำไมต้องรอคำอนุมัติจากครอบครัววะ โตแล้วนะเว้ย ออกมาแล้วสุขภาพจิตน่าจะดีขึ้น

กูเป็นแบบเดียวกับ >>156 นะขอปึกษาด้วยอีกคน ปัญหาคือกุแทบไม่มีไครนอกจากคนที่บ้าน เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ไร้ความสามารถ หรือกุควรหนีออกจากที่บ้านแล้วไปอยู่วัดที่มันไกลๆบ้านไกลๆผู้คนที่รู้จักดี

ความแค้นนี้ได้ส่งผ่านมาถึงเราแล้ว

มึงรีบย้ายออกมาอยู่คนเดียวมึงจะดีขึ้นเชื่อกู พอกูย้ายไปทำงานต่างจังหวัดปุ๊บกูไม่เคยคิดกลับไปอยู่บ้านเลย สภาพจิตใจกูแจ่มใสขึ้นทุกวันๆเมื่อกูอยู่คนเดียว กูก็เรียนไม่จบเหมือนมึงแหละกูวุฒิ ม.3 ทุกวันนี้ทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์อยู่ ตบพวกจบวิศวะหัวทิ่มไปหลายคนละ

>>519 ของมันเปลี่ยนกันได้ กูว่าดีกว่าวิ่งหนีนะ

ต้องอยากตายในระดับไหนถึงจัดว่าซึมเศร้าวะ คือกูอยากตายแบบแก่ตายอะ ไม่ได้มีแรงบันดาลใจให้ไปตกตึก รถชน หรือกลั้นใจตายอะไร แต่มันรู้สึกเหมือนชีวิตมันไม่มีอะไรจริงๆ จะตายตอนนี้หรืออีกหกสิบปีก็ไม่มีปัญหา นับวันยิ่งมีความกระตือรือร้นน้อยลง กุควรพบจิตแพทย์หรือเปล่าวะ

>>523 กูก็สงสัยแบบมึง ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบเบื่อลูปที่ต้องเจอในแต่ละวัน อยากตายนะ แต่ขอแบบแก่ตาย อยากอยู่ไหม ก็อยากอยู่ ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆดูความเปลี่ยนแปลงของสิ่งรอบข้างและตัวเอง มีเรื่องหวือหวามากมายที่เกิดขึ้นรอบตัวแต่กูก็ไม่ได้รู้สึกหวือหวาตาม ใช้ชีวิตสวมหน้ากากแสร้งทำเป็นหวือหวา ทั้งที่ในใจไม่มีฟีลลิ่งอะไรเลย

>>523 เป็นเหมือนกัน คือไม่อยากอยู่ละ ตอนนี้เหมือนรอจะตายวันนี้ พรุ่งนี้ นี่ก็จะไปทำบริจาคร่างกาย อวัยวะ เตรียมไว้อยู่

เอาเข้าจริงเรื่องพบจิตแพทย์ไม่ต้องรอให้เป็นหนักๆหรอก กูว่าอันนี้คืออาการเริ่มต้น หรืออาการที่จะนำไปสู่ภาวะโรคซึมเศร้านะ ถ้ามีโอกาสก็ไปพบจิตแพทย์ไว้เลยก็ดี เพราะยังไงเราก็ไม่รู้ว่าจะตายวันไหน อาจจะอีกหลายปีก็ได้ อย่าทำตัวเองเหมือนเป็นผักรอเน่าเลย
สำหรับกูมันทุกข์นะ มันจะรู้สึกไร้ค่าไปทุกวันๆ ยังไงช่วงที่มีชีวิตอยู่ก็เอาให้เต็มที่ ทำที่เราอยากทำ ยังไงน้อยๆ ตายก็ตายไปแบบไม่ติดค้าง ทั้งคนอื่นและตัวเองดีกว่า

ตอนนี้กูรู้สึกแย่มากๆ กูคิดว่ากูน่าจะพลาดในสิ่งที่กูคาดหวังมากนาน ควรทำไงดีวะ ตอนนี้แบบไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว

>>526 คนเรามีพลาดกันได้ ต่อให้ตั้งใจเต็มที่ยังไงก็มีพลาดมีพลั้ง แต่อย่างน้อยเราได้ทำเต็มที่นะ พลาดแบบนี้ดีกว่าพลาดแบบทำเพียงครึ่งๆกลางๆ เพราะแบบนั้นเราจะเก็บมาทุกข์และเสียดายทีหลัง สู้ๆมึง

>>526 กูก็เคยมี ช่วงนั้นกูก็แย่ แต่ถ้าไม่รีบร้อน ชีวิตมันยังไม่จบแค่นั้นว่ะ
ตอนนี้ชีวิตกูดีอ่ะ ถึงจะยังไม่มั่นคงแต่กูก็ผ่านช่วงแย่ๆ มาได้ละ

ระบายนีสนึง ตอนนี้โคตรเครียด ปวดหัวตุ้บๆทุกวัน กูไม่อยากออกจากบ้านว่ะ รู้สึกออกไปแล้วขาสั่นตัวสั่นน้ำมูกจะไหล โดยเฉพาะห้างอ่ะโคตรเกลียดโดนพี่ลากไปช่วยซื้อของ ไปแล้วกูต้องวิ่งไปอ้วกแตกในห้องน้ำแล้วนั่งเฉยๆไม่ก็ไปหลบอยู่ในร้านอาหารที่คนน้อยๆ แพนิคมาก พี่กูบอกว่าน่าจะเป็นโฟเบียเพราะมันไม่ใช่กลัวแบบธรรมดา กูลองโทร1323 แล้วเล่าไปร้องไห้ไป เขาบอกกรณีกูให้เร่งพบจิตแพทย์เพราะอาการมันลุกลามมาถึงร่างกายแล้ว แต่ที่เครียดกว่าคือกูลืมวิธีไปหาหมอที่โรงพยาบาล.. คือกูไม่ได้ไปรักษานานมากจนลืมหมดแล้วว่าทำยังไง เคยเดินเข้าไปแล้วยืนเอ๋อแดกหน้าประตู คนเยอะมาก เดินเต็มไปหมดมียืนบ้างนั่งบ้าง พี่กูบอกให้ถามพยาบาลละกูไม่รู้พยาบาลอยู่ไหน เคาท์เตอร์นี่มีบัตรบิวเหมือนไปรษณีย์มั้ย กูลืมหมดแล้ว เลยถอยออกมาตั้งตัวใหม่ แต่ก็หลายปีแล้วจนป่านนี้ยังไม่กล้าไป หัวกูก็ยังปวดตุ้บๆเหมือนเดิม เหมือนมีคนเปิดเท็กเปิดผับแล้วเต้นๆอยู่ในหัวกูอ่ะ ตึ้บๆๆๆๆ

>>527 >>528 ขอบคุณพวกมึงมากนะ คือมันก็มีผลต่ออนาคตกูแหละ แล้วกูก็หวังกับมันมากๆด้วย กูก็พยายามเต็มที่แล้วแต่มันไม่เป็นไปอย่างที่กูคิดอ่ะ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆที่ทำด้วยกันกับกู

>>529 ปกติกูจะเดินไปเค้าเตอร์ก่อนอ่ะ ชั้นล่าง รพ ก้น่าจะมีให้ติดต่อปะ

>>530 บางครั้งมันก็มีเรื่องที่ไม่เป็นไปตามใจหวังเหมือนกัน พักก่อน แล้วพยายามใหม่ โชคดีมึง

>>531 ขอบคุณมากนะ รู้สึกดีที่ได้ระบายในโม่ง

กูไม่ชอบให้คนด่า ทุกครั้งที่โดนด่ากูพยายามบอกตัวเองให้ลืม แต่สมองมันก็จะจำอยู่ดี แล้วกูก็อารมณ์ไม่ดี อารมณ์เสีย เครียด เป็นอย่างงี้ทุกครั้ง แล้วแม่ที่บ้านชอบโทรมาด่ามาลงกู หาเรื่องด่ากูทุกอย่าง เจอหน้าก็ด่า เหมือนไปอารมณ์เสียจากที่อื่นมาแล้วมาลง กูไม่ชอบ ถ้ากูตายๆ ไปคงดีกว่านี้ ไม่อยากเจอ แล้วชอบมาบอกให้กูตั้งใจเรียน ทำเกรดดีๆ หน่อย แล้วทำไมชอบมาด่ากู ทำไมต้องด่า

>>533 ถ้ามีโอกาสลองคุยดู แต่ถ้าคุยแล้วไม่โอเคจริงๆ คุณอาจต้องเงียบใส่ไปเลย ignore ไปเลย คุยเท่าที่ต้องคุย เพราะยิ่งไปเถียงมาก จะยิ่งยาว เงียบใส่ ก็จะหยุดไปเอง

พ่อแม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน บางครอบครัวบางคนก็สนิทกับทั้งพ่อแม่ บางคนสนิทพ่อ บางคนสนิทแม่ ถ้าไม่ใช่พ่อแม่หัวสมัยใหม่ จะคุยยากหน่อย เพราะบางคนนี่จะให้เปลี่ยน ให้มาคุยเข้าใจกันคงยาก สุดท้ายแล้วเป็นเรานี่ล่ะต้องยอมปรับ หรือถอย ถ้ามัวแต่งัดใส่กันมันจะไม่จบ เราก็จะเซงเปล่าๆ

ถ้าคิดว่าสิ่งที่เราทำนั้นถูกแล้ว เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วทำต่อไป ให้แม่ให้ทุกคนได้เห็น ของแบบนี้ต้องใช้เวลา สู้ๆมึง

>>534 กูเคยคุยแล้วมึง เคยบอกตรงๆ ไปแล้วว่าไม่ชอบ เป็นสิบรอบแล้วมั้ง ตอนนั้นก็บอกโอเค คิดว่าเขาเข้าใจแล้วนะ แล้วก็เข้าอีหรอบเดิม อยู่เงียบๆ ไม่ได้ นึกอยากจะโทรมาด่าตอนไหนก็โทรมา
ขอระบายต่อหน่อยอย่างวันนี้กูเพิ่งกลับทุ่มนิดๆ โทรมาจะให้กูทำอะไรอย่างนึงให้ จะเอาเร็วๆ จะเอาเดี๋ยวนี้ เหมือนเขาเพิ่งคิดขึ้นมาได้ตอนนั้น พอกูบอกไม่ได้ก็ด่ากู บอกจะทำเอง แต่ตัวเองก็ทำไม่เป็นไง เลยจะให้กูสอน คือมันใช่เวลาปะวะ แล้วก็พาลไปด่าเรื่องอื่น กูเถียงมากก็วางสายใส่ เฮอะ ตอนนี้กูบล็อกไปละ โทรไปหาพ่อนั่งร้องไห้
กูจะพยายาม ignore อย่างที่มึงว่า ขอบคุณมึงมาก

>>535 ที่แนะนำให้ ignore ไป อย่าหาว่ายุแหย่ให้ครอบครัวไม่คุยกันเลย เพราะบางทีการเผชิญหน้ากัน หรือคุยกัน ถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดใจ มันก็เท่านั้นแหละ แล้วยิ่งทำให้ใจเรามันแย่ไปด้วย สุขภาพจิตเสีย ไม่มีไรดีขึ้น
บางทีการที่เรา ignore ทำเฉยไป ถอยออกมา 1ก้าว อาจทำให้เค้าได้มีเวลากลับไปคิดทบทวนในสิ่งที่เราเคยคุยกัน และหวังว่าผลลัพท์จะออกมาดีนะ โชคดีคุณ

เพื่อนกูมีเรื่องขอเล่าหน่อยจริงๆกูทนไม่ไหวแล้วว่ะ

เรื่องคือกระต่ายกูที่เลี้ยงไว้มันช็อคหนักมาก เพราะเรื่องอายุด้วยแล้วก็หมอเขาบอกมีแก๊สในท้องเยอะว่ะ แล้วสองวันมานี้หมอเขาโทรมาบอกทุกวันว่าอาการไม่ดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลง

แล้วแฟนกูมาบอกเลิกตอนนี้อีก กูพยายามทำใจแล้วนะเว้ย แต่คือแม่งสุดทนอ่ะจริงๆ

>>537 บางครั้งชีวิตมันก็เล่นตลกกับเราแบบนี้ล่ะ มีเรื่องถาโถมเข้ามาในคราเดียว เหมือนกับวัดใจเรา ชีวิตบางครั้บมันก็จะมีจุดที่เหมือนกับเราโดนดึงลงสู่จุดต่ำสุด แต่เราจะค่อยๆกลับขึ้นมา และไปถึงจุดสุงสุดอีกครั้ง สู้ๆนะคุณ ถ้ามันหนักนะ ระบายออกมา ถ้าอยากร้องไห้ ร้องไห้ออกมาเลย แล้วเรามาดูกันว่าพรุ่งนี้เราจะทำยังไงกันต่อไป

>>536 กูignore พ่อแม่มาจะสองปีละว่ะ ยังไม่มีอารมณ์ติดต่อไปหาด้วย 555
>>537 สัตว์เลี้ยง สักวันเขาก็ต้องจากเราไป ส่วนแฟนก็คิดว่าอาจเจอคที่ดีกว่าคนเดิมเถอะ

>>538 >>539

ขอบคุณมากจริงๆนะ ตอนนี้น้องไปสบายแล้วว่ะ ขอบคุณจริงๆกูทำใจยอมรับเรื่องน้องเขาละ

>>539 กูก็ ignore มาหลายปีแล้ว มันมีช่วงที่คุยแล้วทะเลาะ พยายามคุยยังไงก็ทะเลาะว่ะ เหมือนเค้ามองเราเป็นที่ระบายอารมณ์ เจอหน้ากันที่ก็คิ้วกระตุกพ่นคำด่า กูเลยเดินหนีอัตโนมัติเลย กูเคยรับโทรศัพท์เค้าตอนอยู่นอกบ้านครั้งนึงแล้วสรุปแม่งโทรมาด่าไร้สาระมากเรื่องกลับบ้านดึกทั้งๆที่กูทำงานอยู่เหนื่อยจะตายห่า หลังจากนั้นกูไม่รับสายเค้าอีกเลย มีอะไรคุยกันที่บ้าน
เค้าก็เหมือนดีขึ้นนะไอ้อาการด่าๆหายไป แต่มันก็ห่างเหินไง คุยกันแค่เผินๆ ทุกวันนี้กูก็อยากคุยเหมือนครอบครัวอื่นนะแต่มันไม่ใช่แล้วว่ะ ถ้ายังอยู่จุดที่คุยได้ก็คุยเถอะเมิง เมินกันก็ไม่ดีหรอก

>>541 นั่นแหละ คือมันต้องถอยออกมาก่อน แล้วลองคุยดู มันต้องปรับกันทั้งคู่อะ แต่ถ้ามันไม่ได้จริงๆก็คงต้อง ทำใจ ยอมรับมัน เพราะพ่อแม่ก็คน นิสัย ความคิดต่างกันไป บางคนอายุมากแล้วด้วย จะให้มาปรับ เค้าก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องละ
เอาว่าทำได้เท่าที่ทำนั่นแหละ ดูแล พูดคุยถามไถ่ เอาที่ถ้าเค้าไม่อยู่กับเราแล้ว เราไม่เสียดายทีหลัง ว่าทำไมเราไม่ทำตอนเค้ายังอยู่

กูคิดว่ากูสุขภาพจิตปกติมากแต่คนในบ้านกูเหมือนมีปัญหาและเครียดทุกคน อยู่ๆก็เหมือนโกรธอะไรก็ไม่รู้ ด่ากันเอง(ไม่ด่ากูเพราะกูไม่โกรธกลับเวลาเค้าโกรธมา) กูทำอะไรได้บ้าง แนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กันหมดเลยได้มั้ย กูอึดอัด จะให้ไปบอกว่า ยิ้มแย้มกันบ้างนะ ก็คงไม่ใช่วิธีที่ถูก หรือเค้าแค่เครียดงานเพราะช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีวะ เฮ้อ ไม่รู้จะช่วยยังไง ด่ากันตะโกนใส่กัน แรงลบมันเข้าตัวเองแท้ๆT_T

>>543 ลองหาโอกาสที่อยู่กันพร้อมหน้าคุยกันดูเลย ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ มีเรื่องเครียดอะไรก็มาคุยกัน เปิดโอกาสให้เค้าได้พูดก่อน แล้วเราค่อยบอกไปว่าเรารู้สึกยังไง ถ้าเป็นแบบนี้มันจะไม่ดีต่อทุกคน และจะเป็นผลเสียในระยะยาวด้วย ทั้งสุขภาพและทัศนคติของแต่ละคนมันจะด้านลบไปหมด

การทะเลาะกันมีในทุกกลุ่มอะ จะกลุ่มเพื่อน หรือครอบครัว
ถ้าเรารู้สึก เราเห็นปัญหาอยู่ที่เราเลือกจะทำเฉยๆ ปล่อยให้เป็นไปเหมือนระเบิดเวลาที่รอระเบิด

หรือเราจะรวบรวมความกล้าแล้วแก้ไขปัญหาข้างหน้า แก้ไขบรรยากาศโดยรวมให้มันออกมาดี

>>544 ขอบคุณมาก ช่วยได้มากจริงๆ

คนแถวบ้านมีอาการทางจิตแต่ไม่ยอมไปพบจิตแพทย์กูควรทำไงดีวะ

คือเมื่อก่อนคนนี้เคยไปรักษามาแล้ว หมอก็ให้ยามากิน ผ่านไปสักพักเจ้าตัวก็บอกว่าหมอคนที่รักษาเขาเนี่ย บอกว่าเขาหายแล้ว หมออนุญาตให้ซื้อยากินเองได้ แล้วเขาก็กินยาตัวนี้มาเรื่อยๆ (ตามความเห็นกู อาการแม่งไม่ได้ดีขึ้นอย่างว่าเลยว่ะ ถถถ)
หลายปีต่อมาญาติๆ เขากะคนในบ้านเห็นว่าอาการไม่ดีขึ้นเลยบอกให้ไปหาหมอ คนนี้ก็มีท่าทางรับปากแบบส่งๆ หลายวันถัดมาเขาก็บอกว่าไปหาหมอมาแล้ว หมอบอกว่าเขาปกติดี แถมยังให้ลดขนาดยาได้อีกด้วย (หือ ????)

time skip มาตอนนี้ ผ่านมาจะสิบปีแล้ว กูไม่รู้ว่าเขากินยาอยู่รึเปล่า แต่อาการแม่งแย่ลงกว่าเดิมมากๆ เลยว่ะ ทั้งคิดว่าเมียตัวเองมีชู้ ทั้งมีตรรกะวิบัติ คิดว่าตัวเองสูงส่ง เหยียดเพศ เหยียดคนอื่นไปทั่ว ไม่มีความรับผิดชอบ ชอบตะคอกอีกต่างหาก วันดีคืนดีไปพูดห่าอะไรหน้าถนนไม่รู้ กูอยู่ในบ้านยังได้ยิน
แล้วใครขัดอะไรไม่ได้นะ ไอ้นี่จะด่าทันที นิสัยเหมือนเด็กตอนถูกขัดใจอะ

กูเคยอ่านว่า อาการพวกนี้ ยิ่งแก่ยิ่งเป็นหนัก แล้วการรักษาจะทำได้ยากกว่าเดิม ตอนนี้ผู้ป่วยอายุจะ 70 ละมั้ง กูไม่หวังให้มันหายขาดหรอก แค่อยากให้แม่งสงบปากสงบคำบ้างก่อนที่เพื่อนบ้านจะมายิงหัวมัน ใครมีทางเลือกอะไรให้กูบ้างไหม หรือจะปล่อยๆ ไปดีเพราะแก่เจียนตายแล้ว

ใครทำงานด้านนี้ช่วยกูทีเถอะ กูขอร้อง สุขภาพจิตกูก็เริ่มจะแย่แล้วเนี่ย

>>546 ญาติแกล่ะ ว่าไงมั่ง ลองถามๆ ให้ญาติแกโทรพวกสายด่วนสุขภาพจิตมั้ย

มึงกูรู้สึกไม่โอเคเลยว่ะ กูไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่เหมือนข้างในกูมันกลวงมาก มันเหมือนพังไปหมดแล้ว
เหมือนเห็นโลกเป็นสีเทา เห็นจนกูเบื่อ น้อยใจตัวเองทุกอย่างจนจะฆ่าตัวตายมาหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าทำ กูกลัวไปหมดเลยเว่ย
ทุกวันนี้กูอยากไปหาหมอมาก กูเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ แต่เพื่อนกูหาว่ากูเรียกร้องความสนใจ ครอบครัวกูก็บอกว่ากูคิดไปเอง
กูควรทำไงดีวะ

>>548 มีโอกาสก็ไปพบจิตแพทย์หรือโทรปรึกษาสายด่วนสุขภาพจิตดู
คุณรู้ตัวว่ามีปัญหาคุณต้องรีบแก้นะ

ถ้าคุณยังไม่กล้า งั้นเรามาลองคุยกันก่อน
ตอนนี้เรามาลองหากันดูว่าสาเหตุที่คุณรู้สึกว่าตัวเองมันกลวง มันพัง มันมาจากอะไร

>>548 น้อยใจตัวเองเรื่องอะไรวะ

การที่ผู้หญิงไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายแล้วเค้าไม่ช่วย แต่ปฎิเสธมาอย่างตรงไปตรงมาเช่น พี่ไม่ว่างครับ ไรแบบนี้ ไม่ได้แปลว่าเค้าเกลียดขี้หน้าเราใช่มั้ยวะ คือโดนกับคนเดิมหลายทีแล้ว บางทีก็รู้สึกเหมือนเค้าไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเราเท่าไหร่
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะกูชอบคิดมากและเคยชินกับการขอความช่วยเหลือจากผู้ชายแล้วไม่เคยโดนปฎิเสธเลยรึเปล่า พอมาเจอคนนี้เลยรู้สึกว่าเค้าไม่ชอบเรา
แล้วกูจะเลิกคิดมากว่าจะถูกเกลียดตลอดเวลาได้ยังไงดี

>>551 ฮา ไม่ๆ เค้าอาจจะไม่ได้เกลียดเราก็ได้ คือ ถ้าคนปกติมันต้องมีตอบรับ/ปฏิเสธกันบ้าง
ต้องดูสถานการณ์และท่าทีว่ะ แล้วก็เรื่องที่เราขอด้วย ไรงี้
อย่างสมมุติ กู ถ้า ไม่ว่างจริงๆ ต่อให้เป็นคนที่ชอบก็ต้องปฏิเสธ (แต่อาจจะพ่วงแถมไปว่า โอกาสหน้าได้ไหม)

พวกมึง คือกุพึ่งย้ายรร.ใหม่ (กศน.) จะหาเพื่อนยังไงดีวะ วันนี้ไปปฐมนิเทศมา ไม่มีใครทักใคร นั่งกันเงียบกริบ แล้วกุพูดไม่เก่งด้วยไง ทักใครก็ไม่ค่อยเป็น ทำไงดีวะ

>>553 ถ้าเค้าไม่เข้าหา มึงต้องเข้าหาเองว่ะ ถ้าเป็นแบบนี้มันจะมัวแต่กลัว จนขาดความมั่นใจ
ทักทายไปตามปกติแหละ อาจลองหาโอกาสเวลาจับกลุ่มทำงาน ทำกิจกรรม อะไรงี้ ถามชื่อ ถามอะไรไป พอเราเริ่ม เดี๋ยวเค้าก็ตามเอง เพราะไม่แน่เค้าก็ประหม่าเหมือนมึงเหมือนกัน ต้องมีคนที่จะเริ่มสักคน

เวลาคนเราประหม่า เราจะสร้างกำแพงขึ้นมา ให้ตัวเราเองรู้สึกสบายใจ
แต่นั่นมันจะทำให้เราไม่สามารถมีปฎิสัมพันกับคนอื่น หรือกล้าที่จะทำอะไรเลย

เพื่อนสนิทกูตอนนี้ ก็รู้จักตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ มันก็เป็นคนเงียบๆนิ่งๆ

มึง อาการแบบกุถือว่าเป็นโรคจิตป่ะวะ คือกูชอบคิด/สงสัยอะไรแปลกๆอะ แล้วคือมันอันตราย (กูแค่คิดอย่างเดียวไม่เคยทำ) กลัวว่าสักวันนึงจะเผลอไปอะ
ตัวอย่างนะ กูเคยคิดว่าตกจากชั้นสองจะเจ็บหรือเปล่า โดนรถชนนี่เจ็บมากมั้ย เอามีดกรีดแค่นี้จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่า กินยานอนหลับมากสุดเท่าไหร่ถึงจะไม่ตาย กุอยากรู้เรื่องที่คนปกติเขาไม่คิดกัน ยิ่งเป็นหนักตอนกูเขียนนิยาย เวลานึกกูนึกภาพไม่ออก อยากได้ความสมจริง จนอยากทำกับตัวเองดู อันนี้ถึงขั้นต้องไปพบจิตแพทย์ป่ะวะ

>>555 กุก็เคยแต่งนิยายนะ แต่กุว่ามึงจริงจังเกินไป มึงลองนั่งสมาธิในที่เงียบๆ ดูดิ ตอนกุไปบวชกุทำแล้วได้ผลนะ ถ้ามึงไม่สบายใจลองไปหาหมอดูก็ได้

>>555 คือ กูก็ชอบคิดไรแปลกๆ แต่ถ้ามันอันตรายกูก็ไม่ทำเว่ย
ของบางอย่างก็หาข้อมูลเอาได้

ปล. สำหรับใครเป็นซึมเศร้า อย่าระเบิดตัวเองแบบหมีนะ ได้ผลลบมากกว่าบวก

>>558 กูอ่านแล้วแหวะความเห็นในกระทู้นั้นมากว่ะ คือกูก็เข้าใจอาการของโรคซึมเศร้าและรู้ว่าไม่ควรพูดจาแย่ๆ แต่ว่าคนทั่วไปก็ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์หมีป่ะวะมาเรียกร้องให้คนเข้าใจอยู่ได้ คือพอเป็นซึมเศร้าจะทำเหี้ยไรใครก็ได้งั้นสิ
เหมือนอย่างที่แม่งบอกโทรไปฟูมฟายกับแฟนใหม่ของแฟนเก่าตัวเองแล้วโดนเค้าด่าว่าโรคจิต ก็มาตั้งกระทู้ว่าเค้าพวกในพันทิปก็เอาแต่บอกว่าต้องเข้าใจหมี คือไร ถ้ามึงป่วยมึงจะระรานใครก็ได้และห้ามถูกด่ากลับหรอวะ งี้อีแฟนใหม่ได้ซึมเศร้าตามแน่

หมีว่าน่ารำคาญแล้วแต่แม่งเป็นซึมเศร้าไงกูเลยพอเข้าใจ แต่อีพวกพันทิปมึงเป็นเหี้ยอัลไล มาเรียกร้องให้ทุกคนในสังคมทำดีกะหมี ไปหาว่าแฟนใหม่กระทำหมี ด่าแฟนเก่าหมีทั้งๆที่ก็ไม่รู้เรื่องลึกตื้นหนาบางอะไร แถมด่าคนเห็นต่างอีกมันก็มีเหตุผลป่ะวะ อีดอก เอาแต่อารมณ์อยู่ได้มึงเป็นซึมเศร้าเหมือนหมีหรือไง น่ารำคาญเหี้ยๆๆ
กูเบื่อพวกเรียกร้องให้คนอื่นทำดีด้วย กูเข้าใจคนเป็นซึมเศร้านะแต่คนในสังคมก็ไม่ใช่กระโถนนะสัส แม่งเป็นใครก็ไม่รู้ จะอยู่จะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับคนอื่นด้วยซ้ำ เค้าต้องแคร์มั้ย มากดดันคนอื่นทำไม

มีใครเป็นไหมพ่อแม่ไม่เคยชมอะไรเลย แล้วกลายเป็นคนไม่กล้าชมตัวเอง ไม่มองว่าตัวเองดีซักนิด
กูรู้ว่าพ่อแม่ทำเพราะไม่อยากให้กูเหลิง แต่กลายเป็นว่ากูไม่เห็นคุณค่าในตัวเองว่ะ จนตอนนี้กูกลายเป็นคนคิดลบมากๆ คิดว่าตัวเองทำไมโง่อย่างนี้ หรือเวลาคนอื่นมีผลงานดีกว่าก็จะคิดว่า นี่ไง กูฟลุค ที่ผ่านมาคือกูโชคช่วย ไม่มีอะไรที่เป็นของกูหรอก สุดท้ายกูก็แบบนี้แหละ
กูสอบได้ที่หนึ่ง กูไปแข่งขันได้เหรียญทองประเทศไทย กูเกรดสี่ตลอด ไม่เคยชมซักครั้ง พอญาติๆมาชมหรือเพื่อนๆมาชม ตัวเองจะบอกว่า โอ๊ย ฟลุ๊คน่า
อะไรแบบนี้ตลอด ทำกูdownเหมือนกันนะ
ช่วยชมกูซักหน่อยไม่ได้เหรอวะ ลูบหัวกูแล้วบอกว่ากูเก่งมากมันยากเหรอวะ

บางทีก็แค่อยากให้ชม ให้กูรู้สึกว่ากูพยายามมาไม่สูญเปล่า เวลาที่พยายามจนได้อะไรมาแล้วเขาไม่ใส่ใจ กูจะรู้สึกอยากโยนทุกอย่างทิ้ง ทำลายแม่งให้หมด ที่ผ่านมาของกูมันไม่มีความหมาย กูทำไปเพื่ออะไร จุดยืนของกูอยู่ตรงไหน

เหี้ยเอ๊ย ทำไมน้ำตาไม่หยุดไหลวะ

>>560 ของกูกลับกัน โดนชมบ่อยจนรู้สึกไม่จริงใจเหมือนชมเอาใจ ชมลวกๆไปงั้น กูทำได้ดีเพราะกูทำของกูเองไม่ได้ทำเพราะอยากให้ใครมาชม เลิกมาชมได้แล้วรำคาญกูนึกแบบนี้บ่อยมากๆ เวลามีงานรวมญาตินี่กูผ่านเลย เบื่อ พูดมาก เสียงดัง โวกเวก พูดกันไม่หยุด

>>559 งี้แหละมึง คนบางคนในประเทศนี้แม่งพวกตีสองหน้า เห็นคนเหยียดคนที่ยกโรคมาเป็นโล่ จะเหยียดคนที่เหยียดซ้ำอีกก็ยังไงอยู่ เปลี่ยนมาออเซาะทำตัวเป็นคนดีให้กำลังใจหมีสู้ๆน๊าตัวเอง แค่เสียคนที่ไม่รักเราไม่เป็นไรเน้าะๆ แม่งตอแหลทั้งเพล ดูดักดานกว่าพวกเหยียดอีก

ส่วนอีหมีไรนั่น กูเกลียดตั้งแต่เอาเรื่องตัวเองมาประจานในพันทิปละ เห็นบางคนบอกว่าเจ้าของเพจ(จขพ.)เป็นต้นเหตุทำให้นางซึมเศร้า เพราะ เอาพฤติกรรมหมีมาวาดให้คนด่า คือถ้าจะโทษมึงต้องโทษคนด่าดิวะ แม่งเขียนมาขำๆ พวกมึงสิด่าไม่แยกแยะ ถึงมึงจะบอกว่าเพราะเขาเปิดหน้าคนเลยเข้าใจว่าหมีคือคนนั้น แต่จขพ.แม่งก็ไม่ได้บังคับให้อีหมีเปิดหน้านิ แล้วที่บอกทำเพจร่วมกันอีกกูสงสัยมาก ในเมื่อจขพ.แม่งเป็นคนวาดแล้วอีหมีที่ว่าช่วยๆมึงทำอะไรวะ เอารูปลงเพจ? หรืออะไร ช่วยเยอะแค่ไหน เยอะขนาดที่มีคนมาถากถางกันว่าใช่ซี้ มีเงิน มีเพจก็ทิ้งหมี คือกูสงสัยมากหมีมันทำอะไรวะ เห็นมีแต่บอกช่วยเบื้องหลัง แล้วไอเบื้องหลังที่ว่าคือไร งง

>>560 โอ๋นะ กูเข้าใจนะ ช่วงม.ต้นกูได้เกรดดีๆ อยู่ห้องดีๆ แต่พอมีเรื่องให้โมโหแม่ก็บอกว่ากูแค่ฟลุคหรอก ไม่เห็นเคยตั้งใจจริงจังเลย โห กูก็ตั้งใจของกูแหละ ไม่เห็นกูทำไม่ได้แปลว่ากูไม่ทำ
มึงเก่งแล้ว เรื่องอยากให้พ่อแม่ชมนี่มันบังคับกันไม่ได้จริงๆ แต่มึงก็มาระบายในนี้ได้นะ เขาคงภูมิใจแหละแต่ไม่พูดออกมา
อย่างน้อยญาติๆเพื่อนๆมึงก็เห็นความเก่งของมึงนะ เก็บคำชมเขามาเป็นกำลังใจ ฮึบๆ สู้ๆ

>>560 มึงไม่ใช่คนเดียวที่เจอ กูก็เป็น พ่อกูไม่ค่อยชม + แกเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย
แถมตอนเด็กจะโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นบ่อยๆ ทำให้แม่งเป็นปมมาตั้งแต่เด็ก
รู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไร ทำดีเสมอตัว ทำพลาดขึ้นมาโดนด่าเช็ด

แต่กูเฉยๆละล่ะ เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ยิ่งพ่อแม่แล้วกูว่าเปลี่ยนยาก
มันอาจเป็นเพราะนิสัยหรือวิธีการดูแลลูก ซึ่งพ่อแม่แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
ฉะนั้นถ้าเปลี่ยนไม่ได้กูเลยเลือกที่จะยอมรับมันและอยู่เพื่อตัวเองดีกว่า

สิ่งที่มึงทำมาตลอดและตัวมึงเองนั้นไม่ได้ไร้ค่าเลย มึงทำมาอย่างเต็มที่แล้ว
และกูอยากให้มึงทำต่อไป ทำเพื่อตัวมึงเอง สิ่งที่มึงทำมาไม่สูญเปล่าแน่นอน

ไม่งั้นถ้ามีโอกาสจริงๆ มึงอาจลองคุยกับเค้าดู บอกไปว่ามึงรู้สึกยังไง แต่มึงอย่าไปคาดคั้นหรือคดาหวังว่าเค้าจะเปลี่ยนในทันที
อย่างว่านิสัยหรอืความคิดคนเรามันเปลี่ยนไม่ได้ หรือเปลี่ยนยาก ฉะนั้น ให้เวลาเค้าได้ลองคิด ทบทวนดู

>>563 เห็นด้วยกะอันนี้ ทุกอย่างที่ทำไม่สูญเปล่าหรอก (แต่ก็รวมเรื่องไม่ดีด้วยอ่ะนะ เรื่องเลวๆ ก็ไม่หายไปเฉยๆ เหมือนกัน)
เราเปลี่ยนความคิดตัวเองยาก แต่จะไปเปลี่ยนคนอื่นยิ่งยาก
เด็กๆ กูก็เจอมาพอสมควร แต่คิดว่าคงเป็นกรณีอื่น เอาเหอะแต่มึงเก่งก็มั่นใจในตัวเองหน่อยละกัน
ความมั่นใจ คนอื่นสร้างให้มันก็ดี แต่ถ้าเค้าไม่ให้ ก็ต้องสร้างเองว่ะ สู้ๆ ละกัน

ขอบใจพวกมึงมากว่ะ กูจะพยายาม

กูขอถามหน่อย กูสงสัยว่าทำไมเวลามีคนอยากตาย สังคมต้องบอกให้ไปห่วงเขา ต้องช่วยไปห้ามเขาไม่ให้ฆ่าตัวตายวะ

ต่อจาก >566 ในความคิดกูคืออยากตายก็ตายไปเลย ถ้าไม่ใช่คนที่กูรู้จักอะนะเพราะกูไม่ผูกพันธ์ ยังไงประชากรมันก็ล้นโลกอยู่แล้ว ถ้าเขาคิดได้แค่นั้นก็ควรตายไปอะ กูรู้สึกว่าตัวเองสามัญสำนึกต่ำและความรักเพื่อนมนุษย์น้อยมาก กูเสียใจที่ทำไมกูมีความคิดแบบนี้ กูโคตรสับสน

>>566 "บางคน"มันชั่ววูบไง ไม่ต้องห้ามก็ได้ อย่ายุก็พอ
กูยกตัวอย่างไม่ถูกว่ะ เอางี้ละกัน
สมมุติ เกรดต่ำกว่า 2.0 จะโดนไทร์
คนที่ได้ 1.5 1.4 บางที มึงเตือน/ไม่เตือน มันก็ไม่ช่วยไรละ
แต่บางคน 3.0 แล้วตกไป 1.9 รอบเดียว มันบอกจะลาออก
ปัญหาคือ เราไม่รู้ว่าเค้าเป็นขนาดไหน บางคนมันเกินเยียวยา แต่บางคนก็กลับมามีชีวิตที่ดีทำไรดีๆ ได้เหมือนกัน

>>566 >>567 มึงสับสนเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่มึงคิดถูกหรือผิดใช่ไหม มันก็ไม่ถูกไม่ผิดน่ะแหละ เดี๋ยวค่อยมาว่ากัน

ถามว่าทำไมสังคมต้องห้ามไม่ให้คนที่อยากฆ่าตัวตาย ตายด้วย
การฆ่าตัวตายเนี่ย มันเป็นบาปในทางศาสนา ซึ่งสิ่งที่ศาสนาต้องการจะสื่อก็คือการให้คนเรารักตัวเองและเห็นคุณค่าของการเป็นมนุษย์

คนที่เลือกวิธีการฆ่าตัวตาย เค้าคิดได้แค่นั้นจริงๆหรอ ก็ไม่เสมอไป แล้วแต่กรณี บางคนมีปัญหาสุขภาพจิต บางคนมีปัญหาทางสังคม จริงๆ
ซึ่งบางครั้งเราไม่เจอแบบเค้าก็อาจไม่เข้าใจ ในช่วงเวลาที่อยู่ๆชีวิตก็อยู่จุดตำสุด ที่สิ้นหนทางจริงๆ การฆ่าตัวตายอาจเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเค้าก็ได้
กูเลยไม่คิดว่าเค้าคิดสั้นนะ เพราะโดยมากมักเตรียมใจและวางแผนไว้นานแล้ว

โอเคมากันที่เรื่องของมึงที่ว่า เสียใจและสับสนกับความคิดแบบนี้ คือมันไม่ถูกไม่ผิดน่ะแหละ
มึงจะไม่รู้สึกเศร้าก็ไม่แปลกเพราะ มันคนไกลตัวมึง อย่างที่มึงบอก มึงไม่จำเป้นต้องห่วงทุกคนบนโลกก็ได้ มึงไม่ใช่พระพุทธเจ้าหรือพระเยซู

และคือส่วนตัวกุก็เฉยๆนะกับคนที่คิดฆ่าตัวตาย เพราะอย่างที่ว่าบางคนมันมีปัญหาจริงๆยิ่งถ้าสุขภาพจิต โรคซึมเศร้านี่ ตัวเค้าเองก็ไม่อยากให้เป็นน่ะ มันเป็นเรื่องของเคมีในสมอง

แต่ถ้าไอแนวอกหักไรนี่ กูจะสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ ฮ่าๆ

เพื่อนโม่ง มหาลัยไหนเร็วๆนี้ มีพวกงานบ้างวะ

>>570 ผิดมู้ป่าวมึง 555
https://fanboi.ch/lifestyle/3527/recent/ ลองอันนี้

เพื่อนโม่งคือช่วงนี้กูเครียดอ่ะทั้งๆที่พึ่งเปิดเทอมเอง คือกูเรียนEPอ่ะแล้วเพื่อนๆในห้องกูนี่เรียนกันล่วงหน้าเยอะมากจนกูเริามรู้สึกกากมากๆคือกูไม่อยากทำให้พ่อแม่กูผิดหวังอ่ะคือกูรู้แหละว่ามะนต้องค่อยเป็นค่อยไปแต่ลึกๆกูก็คิดมากเหมือนเป็นพารานอยด์อ่ะ กูอยากกำจัดความคิดแบบนี้ออกไปมากๆมันทำให้กูเกลียดตัวกูเองทำให้กูรู้สึกขี้แพ้สุดๆ กูเหนื่อยกับตัวกูที่เป็นแบบนี้อ่ะจนบางครั้งก็อยากตายๆไปเลย ขอคำแนะนำที//กูพยายามคิดนพว่าคนอื่นจบได้กูก็ต้องจบได้ดิวะแต่มาคิดๆดูก็ท้อว่ะ

กูจะแชร์เรื่องที่กูตกเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ช่วง ม.สี่, เรียนมหาวิทยาลัย ,ทำงานสองปี, เป็นนีทอยู่บ้าน ให้ฟังนะ

คือกูเคยเรียนเก่งมากจนม.ปลาย แต่ทะเลาะดับพ่อเรื่องงี่เง่า จนเป็นปมในใจกู เลยเรียนๆเล่นๆมาตลอด
เอนท์ครั้งแรกก็ไม่ติด ซิ่วหนึ่งปี, สอบใหม่ติดเกษตรศาสตร์ แต่ตอนเรียน กลับมีอารมณ์เหมือนเด็กๆคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้

เรียนจบก็ทำงานไม่ตรงสาย และมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานตลอด แล้วที่บ้านกูมีกิจการก็เลยออกมาทำของที่บ้าน ปัญหากับลูกค้าก็มีตลอด

วันนึงกูไปทำธุระแล้วเดินไปถึงบ้านหลังตลาด มีนบุรี มันมีโรงเรียนอาชีพ ของกทม. อยู่กูเลยไปเรียน ซ่อมโทรศัพท์มือถือ แล้วอาจารย์คนที่สอน เขาดีมากเลย มีงานนอกให้ซ่อมมือถือทุกวัน

กูเลยได้แง่คิดว่าถ้าทำค้าขายก็ต้องทำตัวแบบอาจารย์ คนนี้ แล้วกลับมาบ้านกูค่อยๆทำตัวดีขึ้น พูดจาดีๆ กับพ่อแม่ กับลูกค้า

ปัญหาที่กูมองอนาคตไม่ออกเพราะ เข้าสังคมไม่ได้ ทำกิจการไม่ดีเพราะลูกค้าไม่ติด ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ มันก็เบาบางลง ความติดติดลบก็ไม่ค่อยมี

แล้วเวลามีปัญหาอะไรเมื่อก่อนกูจะเป็นคิดไม่ตก มีความทุกข์กับความคิดว่าทำไมกูต้องมาทำเรื่องยากลำบากด้วยตัวเอง. แต่หลังๆมากูคิดตกแล้วว่า ชีวิตมันก็ Fuck Up ได้หลายๆเรื่อง มาบ่อยๆ แล้วสุดท้ายกูก็ต้องแก้ด้วยตัวกูเองอยู่ดี.

เดี๋ยวนี้มีปัญหาอะไร กูก็เฉยๆ ทำตามเกมส์ไปเรื่อย มีปัญหาก็แก้สิ่ แก้เองไม่ได้ก็ถามคนใกล้ชิด ขี้เกียจแก้ก็จ้างคนอื่นมาทำให้.

เคล็ดลับที่กูคิดว่าคนที่ซึมเศร้า ตกงาน,จิตตก ไม่มีกำลังใจทำงาน ควรทำนะ

1.ไม่ไหว ก็บอกคนใกล้ชิด พ่อ,แม่,พี่,น้อง ก่อนให้เขาช่วยเรา
2. ถ้าอิงกับเรื่องสุขภาพไม่ดี แบบทำอะไรก็เหนื่อย,หน้ามืด,ขี้เกียจ. ก็ไปออกกำลังกายซะ
3. ทำกิจการไม่ดี,ค้าขายไม่ดี ให้เปลี่ยนตัวเอง คอยดูว่าคนที่ขายดีเขาทำตัวยังไง. พูดดีทำดี,ค่อยๆคิดค่อยๆพูด แล้วจะดีขึ้น
4. นอนให้เร็ว ตื่นให้เช้า ปรับเวลาให้เหมือนชาวบ้าน แล้วฮอร์โมนจะดีขึ้น ผิวพรรณ,สุขภาพจะดีขึ้น ช่วยเรื่องลดน้ำหนักด้วย
5.คิดซะว่า คนเราเกิดมามีอายุทำงานแค่ช่วง 20-6 0 ปีเอง ยังไงมึงก็ต้องทำเอาเงินมาเลี้ยงชีพ เพราะฉะนั้นก็ทำดีกับคนรอบข้างซะ
6. ตอแหลให้เก่ง คือ พูดแต่เรื่องดี,เรื่องที่คนอื่นอยากฟัง เรื่องที่พูดแล้วคนจะโมโห ก็เก็บไว้
7.เคยทำอะไรสนุก แล้วทุกวันนี้มันไม่สนุกแล้วก็ไม่ต้องทนทำ. อย่างกูเล่นเกมส์จนวันนึงรู้สึกว่ามันเล่นแล้วเคลียด กูก็เลิกเล่นเอาเวลาไปนอน

แต่เรื่องจิตตก นี่อยู่ดีดีกูก็เป็นเองนะ บางทีอาจจะไม่หายไปตลอดชีวิต. แต่กูทำตัวดีขึ้น เวลาเป็นขึ้นมากูก็บอกแม่กู นี่แหล่ะให้ช่วยดูกูบ้าง ความถี่,อาการที่เป็นมันจะค่อยๆน้อยลง

กูก็มีเรื่องอยากเล่านะ แต่ไม่รู้จะเล่ายังไงให้คนรู้จัก ไม่รู้ว่าเป็นกู 5555

มึงกูอยากไปหาหมอวะ แต่ปัญหาคือกูไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน ไม่อยากขอพ่อแม่ เขาเหมือนไม่ค่อยโอเคกับการเป็นโรคนี้ด้วย กูก็ไม่แน่ใจนะว่ากูเป็นหรือป่าว กูเลยอยากไปหาหมอให้รู้ชัดๆไปเลย จะขอตังพ่อแม่ก็โดนบ่น มันก็เรื่องปกติอะเนอะ ยิ่งมีน้องเรียนมหาลัยอีกตั้ง 3 คน ค่าใช้จ่ายมันก็สูงตาม กูเข้าใจ แต่ไม่รู้วะมึง เหมือนไม่มีใครเข้าใจกูเลยสักคน ทั้งพ่อแม่ น้อง กูก็ไม่อยากเป็นอย่างงี้เว้ย ทุกคนในบ้านชอบบอกว่ากูชอบคิดในแง่ร้าย หัดคิดบวกซะบ้างนะ ชีวิตจะได้มีความสุข กูก็ไม่ได้อยากคิดในแง่ร้ายป่ะวะ กูแค่เล่าในสิ่งที่กูเจอมาในชีวิตไง กูไม่ได้มโนขึ้นมาเองอะ กูเหนื่อย กูไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แต่กูเคยมีความคิดว่าจะดีแค่ไหนถ้าอยู่ๆหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทุกวันนี้กูอยู่แบบไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยวะ กูพยายามหาเเล้วนะเว้ย พอกูบอกอยากลองทำอันนี้ เช่น กูบอกอยากลองฝึกวาดรูปขายกูหาตลาดได้ล่ะ อยากได้เม้าปากกา ทุกคนก็จะบอกว่าไร้สาระ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ย หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่ากูทำได้ ถามว่ากูวาดรูปสวยกว่าน้องหรอ ในขณะที่พอเป็นน้อง พูดว่าอยากได้เม้าปากกา พ่อก็จะพูดแค่ว่าเด๋วมีตังแล้วซื้อให้/ลองฝึกวาดขายดูสิ เอ็งทำได้ อ่าว..แล้วกูล่ะ...กูเคยชอบวาดรูปมากเลยนะ ชอบแบบกูวาดรูปทุกครั้งที่มีโอกาส จนตอนนี้กลายเป็นกูไม่อยากทำเลย ลึกๆกูก็ต้องการได้รับคำชมเหมือนน้องบ้างเว้ย ไม่ชมกู อย่างน้อยก็ไม่ต้องเอากูไปเปรียบเทียบได้มั้ย กูเบื่อ กูเหนื่อย กูโคตรไม่โอเค กับการใช้ชีวิตแบบทุกวันนี้เลย

มึงก็ยืมของน้องใช้สิ่วะ. ซื้อทำไมสองชิ้นเปลือง. แล้วถ้าทำขายได้เดี๋ยวเก็บตังซื้อเองจบ

ถ้าทำแล้วขายไม่ได้จะได้รู้ว่าทำแล้วไม่เหมาะ. เรื่องน้อยใจเอาไว้ก่อนเน้อ ตอนนี้ต้องห่เรื่องเอาตัวรอดหารายได้เข้าตัวก่อน

>>578 น้องกูอยู่หอไง กูอยู่บ้าน อีกอย่างถึงอยู่ที่เดียวกันมันก็ไม่ให้กูยืมหรอก อย่างอื่นมันยังไม่เคยให้กูยืมเลย มีแต่กูอะต้องให้มันตลอด

มึงนี่วิกฤติเรื่องนึงว่ะ. สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คณะกูสอนน้องเป็นเรื่องแรกๆเลยว่า. อย่าทำเป็นเก่งคนเดียว เดี๋ยวนี้เขาไปเป็นทีม. อย่าแบกปัญหาตัวเองไว้.

มึงต้องกล้าเรียกร้องความช่วยเหลือให้คนใกล้ชิดช่วยนะ. อย่าเอาแต่น้อยใจล่ะ. พูดตรงๆไปเลยพ่อแม่,ตอนนี่ ต้องการความช่วยเหลือ ใครทัดทานก็บอกไปว่าขอให้เราได้ลองก่อน ถ้าหาเงินได้ก็จะค่อยๆทำไปหารายได้ให้ตัวเองบ้าง. ถ้าทำแล้วหาเงินไม่ได้จะได้ตัดใจ.

>>580 ทำการบ้านไม่ได้เลยขอลอกเพื่อนนี่นับว่าเป็นการทำงานเป็นทีมมั้ย

แล้วมีรายการเพื่อนพึ่ง ถ้ามึงพึ่งเขาฝั่งเดียวมึงก็ปรสิต

>>581 ทีมคือทำไปด้วยกันแบบช่วยกันคิด ขอลอกคือมีคนทำคนเดียว

กูเล่นดอทแล้วแพ้ เครียดมากแบบนอนไม่หลับเอาแต่คิดว่า "ถ้าทำยังงี้ก็ชนะแล้ว" "ไม่น่าทำแบบนั้นเลย" วนยังงี้นานมาก
มันเป็นปกติของคนที่จริงจังหรือว่ากูจริงจังกับเกมมากเกินไป

>>584 จริงจังมากไปว่ะ ตราบใดที่มึงไม่ได้เล่นเป็นอาชีพ มึงก็ไม่ควรเครียดกับผลแพ้ชนะมากนะ เล่นเกมมันเล่นให้หายเครียดไม่ใช่เหรอ? ถ้ามึงเล่นแล้วเครียด ควรเปลี่ยนเกม หรือไม่ก็เปลี่ยนความคิดมึงซะ

มึง.. กูง่วงมาก แต่กูกลัวการนอนว่ะ... คือ กูนอนระหว่างรอหลับกูจะนึกไปถึงเรื่องความตาย กูกลัวตาย แล้วกูก็ไม่อยากตาย กูอยากเห็นอนาคตของทุกอย่างอยู่ กูไม่อยากหลับไปตลอดอย่างนั้น กูนึกนะเว้ย.. ถ้ากูไม่ได้ไหลตายยังไงกูก็ต้องตายอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็ว ไอ้ความคิดนี้ ทำกูผวาว่ะ แบบมันทำกูสั่น คิดไปเรื่อย

แล้วกูเป็นพวกไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย แบบนรก-สวรรค์ กูไม่เชื่อ ตายไปแล้วเพื่อพบพระเจ้า กูก็ไม่เชื่อ แต่ที่กูเชื่อคือ กูตายไปทุกอย่างมันดับไปหมด เหมือนกูหลับแต่กูไม่ฝัน แล้วก็ไม่ตื่นอีก แค่คิดกูก็อ้างว้างแล้วว่ะ แล้วอนาคตกูล่ะ พ่อแม่ญาติพี่น้องจะเป็นยังไง กูไม่มีโอกาสตื่นมาเห็น

แม่งอย่างเชี่ย.. กูเป็นมาตั้งแต่ต้นปี แล้วเป็นสลับกันไปมา แบบ 2 เดือนกูคิดเรื่องพวกนี้ กูนอนไม่หลับจนกูต้องมานอนกลางวัน แต่ 2 เดือนถัดมา กูเสือกนอนกลางคืนได้ปกติ แล้วตอนนี้ กูเสือกนอนไม่ได้อีก

แล้วกูควรทำยังไงดีวะ?? กูเข้าทางธรรมะแล้ว ไม่ได้ผลนะ ไม่ต้องมาแนะนำให้กูเข้าวัด เพราะกูลองมาแล้ว

>>586 ไปหาจิตแพทย์

รู้สึกตัวเองขี้แพ้จังว่ะ เขาดีกว่ากูทุกอย่าง ทั้งรูปร่าง การเรียน ทักษะ ชื่อเสียง ถ้าให้คนเลือกระหว่างเขากับกู เขาคงชนะแบบไม่ต้องสงสัยอะ บางทีก็น้อยใจ คิดมากแบบนี้ตลอดเลย กูพยายามเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ

>>588 เพราะมึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นไง มึงอยู่เพื่อตามคนอื่น หรือจะมีชีวิตเป็นตัวของตัวเอง ถ้าอยากจะเอาชนะเค้า อยากจะเหนือกว่าเค้าจริงๆ ไม่เอาเวลาที่มาตัดพ้อไปทำอะไรที่พัฒนาตัวเองดีกว่าน่ะ ไม่งั้นมึงก็เป็น Loser อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ

สุดท้ายแล้วมึงอยู่เพื่อตัวเองหรืออยู่เพื่อคนอื่นกันแน่

ตอนเด็กเวลามึงเดินวิ่ง แล้วหกล้ม เจ็บแผล มึงจะร้องไห้กุมแผลอยู่ตรงนั้น หรือมึงจะลุกขึ้นมาเดิน,วิ่งต่อล่ะ

ถ้ากำลังใจมึงดีพอ จะมีแต่คนบอกชีวิตมันเป็ยฃนแบบนี้แหล่ะ. มึงเจอปัญหามึงแก้ได้ มึงก็ไปต่อ

บางทีบางเรื่องเราจะรู้สึกว่าทำไมมันยากลำบากแบบนี้วะ แต่ขนาดพวกที่มันประสบความสพเร็จไปแล้ว มันยังพูดเลยว่า ทำไปเรื่อยมีปัญหาก็ด้นสดเอา.

เพื่อนโม่ง กูสับสนชีวิตมากตอนนี้ เดี๋ยวกูลำดับเหตุการณ์ให้พวกมึงฟังแปป

> บ้านกูเกือบแตก กูกลายเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ม.3
> กูทนจนมหาลัยปี 3 กูทนไม่ไหว บอกแม่ แม่พาไปหาหมอ รักษาเรื่อยๆ สภาพจิตใจกูดีขึ้นมาก แดกยา รักษาตัวเอง เริ่มเปิดใจ
> รักษาจนจะหาย กูโดนแฟนเทไปเอากับเพื่อนสนิทกู อีเหี้ย ชีวิตแบลงค์มาก กูกลับมาอยู่บ้าน ซบแม่ กอดแม่
> แม่กูเริ่ม Over Protective เริ่มบังคับกูเป็นตุ๊กตา บังคับยันท่าเดิน (กูไม่ได้เวอร์ นางบอกกูดูห่อเหี่ยว กูต้องดูมีชีวิตชีวากว่านี้)
> กูเข้าใจว่าแม่กูหวังดี กูรักแม่มาก กูเลยทำตามที่นางบอกทุกอย่าง จนหลังๆ...นางดูได้ใจแปลกๆ อะไรไม่ได้ดั่งใจนาง นางโมโห โวยวาย ตบกู ห้ามกูทำงานอดิเรก ห้ามกูคุยกับเพื่อน ห้ามกูโพสเฟสบุคในเรื่องที่นางเห็นว่า 'ไม่เหมาะสม' กูเถียงไม่ได้ พ่อกูก็ไม่ช่วยเหี้ยไรเลย
> กูเริ่มรู้สึกไม่อยากคุยกับแม่ แต่กูคิดว่ากูแค่เอาแต่ใจ แม่คงขัดใจกู
> แม่บังคับกูอีกแล้ว กูเหนื่อย สักพักเอาไปเปรียบกับลูกเพื่อน อีเหี้ย กูไม่ไหว กูท้อมาก กูพยายามฆ่าตัวตายครั้งแรกหลังจากหายป่วย (ก่อนหน้านี้กูเคยทำมาก่อน ช่วงป่วย หลายครั้ง และกูบอกตัวเองว่ากูจะไม่ทำอีก)
> กูเริ่มรู้สึกเหมือนตอนป่วยอีกแล้ว

กูควรทำไงเพื่อนโม่ง กูควรคุยกับแม่ตรงๆมะ จริงๆกูก็เคยเปิดประเด็นตอนแดกข้าวเย็น โดนเฟี่ยงด้วยข้าวโพด สัด เลิกแดกข้าวเย็นกับที่บ้านเลย 5555555 หรือกูควรไปหาหมอแบบเงียบๆ ไม่บอกใครดี

>>591 ลำบาก เพราะมึงยังต้องพึ่งพาการเงินของทางบ้าน แต่ที่อ่านมาแม่มึงน่าจะไปหาหมอก่อนใครเพื่อน กุว่าไม่ปรกติมากๆ ห่างได้ก็ห่าง อย่าไปยุ่งมาก

>>592 ใช่มึง กูยังเรียนอยู่ แล้วดูท่าจะไปไหนไม่ได้เพราะกูเป็นลูกคนเดียว กูทิ้งเค้าไม่ลงหรอก

พ่อกูเคยบอกให้แม่ลองปรึกษาจิตแพทย์ดู เผื่อนางเครียดมากไปไรงี้ นางก็บอกนางปกติดี "orz คือกูเข้าใจว่าแม่มีปมเรื่องพ่อกูเคยเจ้าชู้ แล้วนางก็เป็นผู้หญิงบ้านๆ อยู่ดีๆมาแต่งงานกับพ่อกู แล้วพ่อกูหลังๆพอเริ่มมีฐานะ แกก็ออกงานสังคม เจอเพื่อน เพื่อนพาคุณหญิงคุณนายมา แม่กูก็คงรู้สึกว่าตัวเองต้องเป๊ะ ต้องเพอร์เฟค ปัญหาคือ แม่งลามมาถึงกูเนี่ย ให้กูนอนเล่นเกมอยู่บ้านเฉยๆก็ได้มั้ยล่ะบางที T___T

ช่วงนึงกูปรึกษาพ่อว่าไม่อยากคุยกับแม่เยอะ พ่อกูก็หาคนขับรถมาให้ ให้ไปรับไปส่ง แม่กูเสือกคิดมาก กลัวห่าไรไม่รู้ ให้ไปขับให้พ่อ นางจะมารับกูไปไหนมาไหนเอง ลำบากหนักเลยอีเหี้ยยย กูไปเองได้นะจริงๆ แต่นางไม่ยอม

>>593 ดูแล้วแม่คงเครียดกับการปรับตัวและสถานะทางสังคม จากที่เล่ามาฐานะทางบ้านมึงน่าจะดี - ดีมาก แม่คงรู้สึกไม่มั่นคง เพราะเป็นแม่บ้าน ไม่มีรายได้ใช่ไหมล่ะ ถ้าพ่อทิ้ง เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง มึงก็เหมือนเป็นที่พึ่งทางใจเขาอ่ะ อย่างน้อยก็มีมึงอยู่ หรือมึงอาจจะเป็นโซ่ที่คล้องพ่อมึงไว้ด้วย เท่าที่กูสังเกตุมาแม่ในครอบครัวที่มีปัญหาชู้สาวจะ Over protective ทั้งนั้น เพราะเขาไม่มีใครแล้วไง

>>594 ฮือออ มึงอยู่ใต้เตียงกูใช่มั้ยเพื่อนโม่ง กอดที 55555555 ที่มึงพูดมาอ่ะถูก กูเหมือนสิ่งที่ยึดพ่อเอาไว้ให้เค้าได้ ถามว่าเค้าเป็นแม่บ้านมั้ย กูก็อธิบายไม่ถูก คือบ้านกูเป็นเจ้าของกิจการ เค้าจะออกไปหรือไม่ออกก็ได้ แล้วแม่กูจะย้ำกับกูทุกวันว่า แม่รักหนูมากนะ หนูอย่าทิ้งแม่ไปไหนนะ คือกูก็พูดไม่ออกอ่ะ กูเคยถามเค้าว่า ถ้าวันนึงหนูไม่อยู่แล้ว แม่จะทำยังไง เค้าก็บอกเค้าไม่รู้

คือกูอึดอัด ลำบากใจ กูอยากไปให้พ้นๆไม่ก็ตายห่าไปซะ แต่กูก็รู้สึกว่าแม่กูโดนคนทำร้ายมาเยอะมากแล้วอ่ะ กูทำเค้าไม่ลงเว้ย

เอาจริงๆนอกจากที่กูเล่าๆระบายๆอ่ะ นางเป็นแม่ที่ดีนะมึง ดีแบบแม่ในอุดมคติตามตำราที่โดนฝังหัวกันมาเลยอ่ะ แค่มันมากไปหน่อย แล้วพอกูโดนทำร้ายแบบที่เค้าโดน เค้าเลยเป็นงี้มั้ง จากที่หนักอยู่แล้ว เห้อม

สรุปกูปรึกษาสุขภาพจิตตัวเองหรือของแม่กูวะ 55555555

โควตเด็ด
"ถ้าจะรักให้เป็น ต้องเข้าใจว่าแต่ละคนมีอิสระของตัวเอง"
ถ้าเริ่มคิดว่าจะให้คนที่รักทำตัว ให้เป็นอย่างที่เราต้องการย่อมเป็นทุกข์. เพราะเขาทำแบบไม่เต็มใจทำให้เรา. และถ้าเป็นแบบเขาปฏิเสธ เราก็ทุกข์

>>595 เราเป็นกำลังใจให้ จากโม่งใต้เตียง

>>597 ขอบคุณนะเพื่อนโม่ง *กอดมึง*

เพื่อนโม่งกูเป็นคนไม่กล้าแสดงออก ประหม่าง่าย ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ ไม่กล้าพูดในที่คนเยอะๆ ไม่กล้าสบตาคนไม่สนิท
แต่เรื่องที่กูคิดว่าต้องการแก้ไขมากๆ คือเวลากูพยายามสบตาใคร แล้วฝืนยิ้ม (กูต้องพยายาม) กูรู้สึกว่าแก้มกูกระตุก ขอบตาร้อนเหมือนจะร้องไห้
มีอยู่ทีนึงกูคิดว่ากูพยายามแล้วจะทำได้ สุดท้ายคือร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย
เวลาใครพูดด้วย ถ้าไม่สนิทจะเกร็งมาก ทำให้พูดเร็วแล้วพูดไม่รู้เรื่อง ด้วยทักษะกูความพยายามมีส่วนร่วมในวง มักจะเดดแอร์ กูเลยดูเงียบดีกว่า
ก฿เคยทำงานแจกใบปลิว แนะนำสินค้า สัมภาษณ์แบบสอบถามมา 3-4 ครั้ง ไม่ดีขึ้นเลยงะ บรรยากาศตอนกูคุยกับคนอื่นเคเาบอกว่ามันเครียดเกินไป ซึ่งกุก็ว่ามันทำให้กูรู้สึกเครียดจริงๆ กูจะทำยังไงดี

>>599 ขอเล่าเรื่องตัวเองก่อนนะ เพราะเป็นเหมือนกัน

สมัยเรียนนี่ไม่กล้าแสดงออก ประหม่ามาก ออกไปพูดหน้าชั้นนี่ มือสั่น ปากสั่น
แต่ถ้าคุยกับเพื่อนจะปกตินะ เฮฮาทั่วไป เป็นตัวปล่อยมุขด้วยซ้ำ

จนมาเปลี่ยนตัวเองช่วงทำงานนี่ล่ะ เพราะเข้าใจเลยว่าถ้าเรายังเป็นแบบเดิมอยู่ มันเป็นการปิดโอกาสตัวเองมากๆ ที่จะพัฒนาตัวเองไปในสิ่งที่อยากจะเป็น เพราะแน่นอนกูหรือมึงก็ไม่ชอบไออาการประหม่าบ้าๆบอๆนี่ใช่มะ แล้วไอบุคลิกแบบเนี่ยก็จะเป็นอุปสรรคในการทำงานหรือใช้ชีวิตด้วย (มึงก็คงรู้แล้วแหละ ถึงมาระบายในนี้ 555)

ซึ่งปัญหาตรงนี่มันเกิดมาจากการที่เราไม่มั่นใจตัวเอง ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง คิดว่าตัวเองไม่เก่ง มันเลยทำให้ตัวเราเนี่ยคิดว่าตัวเองทำไม่ได้พอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ เราเลยไม่กล้าทำ กลัวผิดหวัง กลัวพลาด มันเลยแสดงออกออกมาในบุคลิกของเราพอเราเครียด คนอื่นเห็นก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

ซึ่งจริงๆมันเป็นเรื่องปกติของชีวิตอยู่แล้วที่จะมีผิดหวัง มีพลาดบ้าง
แต่เราลืมนึกนึกไปว่า เรายังเริ่มใหม่ได้ แก้ไขมันได้

ลองนึกถึงข้อดี จุดเด่น ของเรา ถ้านึกไม่ออก หรือไม่มี เราสร้างมันขึ้นมา ในแบบที่ตัวเองชอบ และอยากจะเป็น ฝึกยิ้ม ยิ้มเข้าไว้ มองแง่บวก เราอยากจะให้คนอื่นมองเราแบบไหน แสดงมันออกมา ลองหัดทักทายคนอื่นก่อน ชวนคุย รู้ว่ามันยาก แต่ลองดู หาโอกาส
อย่างกูทำงานที่ต้องเจอลูกค้าบ่อยๆ ก็อาจจะสังเกตุจากบุคลิกเค้าว่าเป็นคนยังไง ชอบอะไร เราก็ดึงเรื่องนั้นมาชวนคุยได้ หรือเจอกันบ่อยๆก็ทักทายกัน ยิ้มกัน
ถ้าออกไปซื้อของเนี่ย จ่ายตัง พนักงานทอนเงินหรือให้สินค้ามาก็ขอบคุณ แล้วก็ยิ้มไป เนีย่ฝึกไว้ ใกล้ๆตัว

ทั้งนี้ไม่ได้หมายถึงว่าจะต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนช่างคุยอะไรแบบนั้นนะ
(อันนี้ก็แล้วแต่มึง บางทีมารู้ตัวทีหลังว่าเป็นคนแบบไหนด้วยซ้ำ 555 )

สิ่งที่จะบอกก็คือเราเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น แต่ให้คงความเป็นตัวตนของเราไว้ด้วย
สู้ๆมึง

กูชายอายุ21แล้วรู้สึกเหมือนนิ่งเฉยกับทุกอย่างเลยอะ เมื่อก่อนก็ยังมีความรู้สึกชอบหลงโกรธหลงเกลียด ฯลฯ
แต่พอผ่านอะไรๆมากขึ้นมันเหมือนกับว่าสามารถใช้หลักเหตุและผลเข้าใจอะไรหลายๆอย่างว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ ไม่ได้ชอบหนัง,เกม,มีรสนิยมอะไรมากเป็นพิเศษ ไม่ได้อยากทำอะไรเป็นพิเศษ พอรู้สึกอะไรก็จะแสดงอารมณ์ออกมาไม่ค่อยเป็นว่าควรจะต้องยิ้ม หรืออะไร(แสดงออกหน้าตาย)

คือมันดีหรือไม่ดี ชีวิตโม่งคนอื่นเคยรู้สึกอย่างงี้บ้างรึเปล่า มันไม่ใช่ความรู้สึกทุกข์หรือจิตตกอะไร กลับกัน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่มันช่างดีด้วยซ้ำ

กุแย่จนทนไม่ไหวละ กระทบชีวิตเกินไป อยากไปพบจิตแพทย์เลยหาข้อมูลแล้วพบว่าแม่งยากกว่าที่คิดหว่ะ แล้วกุเห็นบางที่แม่งให้เวลา10-15นาทีนี่เล่าไรทันมั่งวะ หรือแค่บอกเลยว่าเรามีอาการแบบนี้ๆ แล้วถ้าเล่าไม่ออกทำไงวะ ขอคำแนะนำคนที่เคยไปพบมาหน่อย ถ้าแนะนำรพ.ด้วยจะขอบใจมาก แท้งกิ้ว;-;

>>601 ถ้าตัวเองชอบแบบนี้ ก็ทำไปเหอะ ไม่ต้องซีเรียส
ถ้ามันไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

>>601 กูว่ามันคือการปล่อยวางล่ะมั้ง กูคิดเอาเองมั่วๆว่าทุกอย่างมีเหตุผลของมัน กูก็ยอมรับเหตุผลของทุกคน และพอเข้าใจ กูก็กลายเป็นคนไม่หัวร้อนเลยว่ะ

>>603 นั่นแหละปัญหา กูไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นแล้วที่กูทำตัวอย่างนี้มันดีหรือไม่ดีแค่ไหน พอมีใครพูดปัญหาอะไรมาเหมือนกูก็รับฟังแค่ผิวเผินจับเอาประเด็นสำคัญมาเฉยๆ ไม่รู้ว่าเขาอยากให้เรารู้สึกยังไง ไม่รู้ว่าต้องตอบกลับไปยังไง เหมือนแค่ฟังเสร็จก็ อืม เหรอ ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ 55555555
ปล.แต่กูรู้สึกดีอย่างนึงคือ เพื่อนคนไหนที่คนอื่นเกลียดเพราะรู้สึกหมั่นไส้ รำคาญ พูดมาก(ง่ายๆคือไม่พอใจเพราะไม่ถูกใจตัวเอง แต่ไม่ได้ทำผิดกฏหมายหรือจารีตประเพณีอะไร) กูจะไม่รู้สึกเกลียดไปด้วยเพราะที่คนๆนั้นทำมันไม่ได้ผิดอะไร มันเป็นสิ่งที่เขาเป็นอยู่แล้ว(แต่ถ้ามันระยำอันนี้ก็เกลียดได้)

>>604 เออ เหมือนกันเลย กูรู้สึกตัวเองหัวร้อนน้อยลงมาก ยกเว้นบางเรื่องจริงๆที่มันขัดกับหลักเหตุผลว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย ทั้งๆที่มันมีวิธีแก้ปัญหาแล้ว เช่น รถไฟมาช้า เน็ตเน่า5555555555

กูงงชีวิต กูงงไปทุกๆอย่าง
คนอื่นชอบบอกว่ากูอีโก้สูง ไม่ยอมรับฟังคนอื่น คือกูก็รับฟังนะแต่ถ้ากูไม่เข้าใจหรือไม่เห็นด้วยกูก็จะแย้งขึ้นมาตรงนั้นเลย เราจะได้มาถกกันหาข้อสรุปนี่น่าสนใจ เหมือนเวลาเถียงกับโม่งกูก็ชอบนะถึงจะโดนด่าจนหัวร้อนบ้างก็เหอะ
แล้วพอกูแย้งขึ้นมาคนอื่นก็จะพูดว่า กูต้องฟัง กูต้องเชื่อ พอบอกว่า เฮ้ย ทำไมกูต้องเชื่ออ่ะ กูคิดเอาเองได้ กูรับฟังแล้ว ไม่แย้งต่อแล้ว แต่พอถามว่าเชื่อมั้ยแล้วกูบอก กูยังไม่เชื่อ ก็มาบอกว่ากูต้องเชื่อดิ พอกูเถียงกลับก็กลายเป็นกูอีโก้สูง ไม่ยอมรับฟังคนอื่น เอ้า แล้วกูต้องทำไง

สังคมแม่งอยู่ยาก กูไม่อยากคุยกะใครแล้ว

มึงกูมีความรู้สึกว่ากูไม่มีเสน่ห์ พูดอะไรไม่น่าสนใจเลย บางทีก็หลุดพูดอะไรแย่ๆบ่อยทั้งๆที่มันแย่แต่กูก็ลืมและหลุดพูดออกมาตลอด จนดูเหมือนเป็นคนเจื่อนๆโง่แค่นึกกูยังรำคาญตัวเอง กูอยากพูดเก่ง พูดแล้วน่าฟัง ทุกอย่างที่มาจากปากกูล้วนน่าสนใจ กูอยากมีเสน่ห์หรือน่าสนใจน่ะแหละ เอ่อะ กูพิมพ์วกวนอีกละ ประโยคที่กูพิมมันดูเละเทะใช่ไหม อือ ตอนพูดกูดูแย่กว่านี้อีก กูควรฝึกพัฒนาตัวเองยังไงดี กูสนิทกับเพื่อนคนหนึ่งนางน่ารักนะ นางเป้นคนเดียวที่ไม่รำคานกูไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก แต่กูยังซึมซับสิ่งดีๆจากมันไม่ได้เลยวะ คือกูรุ้แหละว่าอะไรมันดีแต่กุลืมตัวพุดอะไรหลุดตลอด แล้วต้องมาเสียใจทีหลังว่าน่าจะพุดแบบนี้แบบนั้นแทนตอนนั้นไม่น่าพุดแบบนั้นเลยไรงี้ กูยกตัวอย่างไม่ถุกเหมือนกันว่ากูหลุดอะไรบ้างเอาตามตรงกูเองก้จำไม่ได้แต่กุรุ้แค่ว่ากูมักจะมาเสียใจกับคำพุดตัวเองทีหลังตลอด พลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกสมองยังไม่จำและก็พลาดๆอยู่อย่างงั้นเหมือนไหวพริบการพูดมันกากจนยากจะพัฒนาแล้ว กูควรทำไงดีวะ ถ้ากูพิมงงกูขอโทษ แต่กูอยากได้คำแนะนำจริงๆ ช่วยกูด้วย กูขอร้อง กูไม่รุ้จะทำยังไงจริงๆ

>>608 ใจเย็นนะมึง กูว่ามึงน่าจะลองคิดให้มากขึ้นก่อนพูด ลองเลือกที่จะเงียบแล้วฟังดูก่อน คนที่ไม่ค่อยได้พูดพอนานๆทีพูดขึ้นมาทีแม่งจะน่าสนใจกว่าคนที่พูดมากเป็นธรรมดา แถมยังได้เปรียบที่ระหว่างเงียบๆอยู่นั่นก็มีเวลาได้เกลาความคิด อะไรที่ไม่ควรจะพูดในชีวิตจริงถ้าได้พูดออกมาในหัวก่อนก็คงดีไม่น้อยใช่มั้ยล่ะ ลองทำดูแค่นี้ก่อนแล้วกัน กูเองเมื่อก่อนก็มีแต่คนไม่สนใจ แต่ทุกวันนี้กูรู้สึกสบายใจมากเลยว่ะ การฟันดาบที่ผ่านการลับให้คมเพียง1ครั้งแม่งย่อมได้ผลกว่าการเอาแท่งทู่ๆไปตีอยู่แล้ว สู้ๆนะมรุง

เพื่อนโม่งมีวิธีทำให้หายเครียดจากพวกเรื่องไม่เป็นเรื่องไหมอ่ะ กุพยายามทำตัวไม่ให้ว่างอื่นแล้วแต่ก็ยังสลัดมันไม่หลุดสักที TT

>>611 "...ช่างแม่ง..." คำเดียว ชีวิตจะดีขึ้นเยอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

>>610 สิเอ้อ กูขอโทษ กูเมา5555

กูเบื่อมาก กูบอกไปหาจิตแพทย์ แม่งทำสายตา น้ำเสียงแบบไม่ไว้ใจกัน พอกูไปหาเสร็จกลับมารับไม่ได้ บอกจะใช้ยาที่หมอให้ทำไม ทำไมไม่ใช้ใจแก้ ครั้งหน้าบอกจะไปหาหมอกับกูด้วย ทำไมไม่เข้าใจกันเลยวะ กูก็อยากบอกนะว่า พ่อแม่นั่นแหละเป็นส่วนหนึ่งเหมือนกันที่ทำให้กูมีปมขึ้นมา
อิสัส อัดเทปเสียงแบบ 13 เหตุผลแม่ง

>>613 มึงทำถูกแล้วที่ไปพบจิตแพทย์
ถ้าจะให้เค้าเข้าใจ อาจลองอธิบายดูว่า เรามีปัญหาอะไร เราอยากลองแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ถ้ามีปัญหาจริงๆจะได้รีบแก้ไขทัน แล้วโรคซึมเศร้าหรือปัญหาทางจิตมันบางทีใจแก้ไม่ได้ถ้าครอบครัวไม่เปิดอกคุยกัน (อันนี้เหมือนแอบว่าไปด้วยในตัว เราอย่าไปว่าโต้งๆต้องให้เค้าคิดเอง ให้พื้นที่เค้าได้ไปคิด ถ้าไปงัด ไปบอกว่าเพราะพ่อแม่ยังงั้นยังงี้เค้าไม่ค่อยฟัง ต่อให้เค้าผิดจริง แต่จะเหมือนเราโทษนั่นโทษนี่แหละ)

>>614 ขอบคุณมากมึง

อาการโรคซึมเศร้านี่ต้องเป็นขนาดไหนวะมึง คือกูไม่อยากเป็นมากๆ แต่หลังๆ กูรู้สึกไม่ปกติ ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ ปกติกูจะใจเยน กูชอบพูดชอบคุย เฮฮาไปเรื่อยๆ ชอบอยู่กับคนอื่น แต่ก็มีมุมที่ชอบอยู่คนเดียวเป็นปกติ แต่อยู่ๆ กูก็กลายเป็นถ้าอยู่คนเดียวจะไม่ทำอะไรเลย นอนเฉยๆ ไม่กิน ไม่หิว ไม่นอน ไม่อะไรเลย หรือบางทีกูก็นอนทั้งวัน บางทีร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่พอเจอเรื่องแย่ๆ บางครั้งเหมือนสมองไม่รับ เลือกที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนความรู้สึกมันชัตดาวน์ไป รู้สึกแย่ง่ายมาก พอทำอะไรแล้วไม่ถูกใจตัวเองก็หาทางออกไม่ได้ จัดการอารมณ์ไม่ได้ นั่งเครียด ขี้โมโหขึ้นมาก กูเป็นอะไรไปวะ กูสับสนมากๆ ทุกวันนี้พยายามใช้ชีวิตปกติ แต่บางครั้งนอนเฉยๆ ก็คิดแต่เรื่องแย่ๆ แล้วจบลงที่คำว่ากูมีชีวิตต่อไปทำไมวะ

มีวิธีทำให้คนเราสามารถเห็นคุณค่าในตัวเองได้บ้างป่าววะ มึง ช่วงนี้กูรู้สึกแย่มากๆ ด้วย อีกประเด็นคือกูรู้สึกไม่พอใจในอะไรสักอย่างของตัวเอง จนดึงให้กูรู้สึกว่าชีวิตกูไม่มีค่าอะไร กลายเป็นต้องการให้คนมายอมรับในความสามารถอะไรของกูมากๆ แต่พอเริ่มที่จะทำงานกูก็กดดันจนวนเป็นลูปเดิม จนเครียดทำไม่ไหว เฟล แล้วกลับมาโทษตัวเองอีก

>>617 คนเราถ้าไม่เห็นค่าของตัวเอง คนอื่นก็จะมองเราแบบนั้นเช่นกัน
ฉะนั้นมึงต้องรู้ก่อนว่าตัวเองมีจุดเด่นอะไร ข้อดีของมึงคืออะไร ถ้าไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา
มึงคิดว่าตัวเองเป็นยังไงมันก็จะเป็นอย่างงั้นนั่นแหละ มึงบอกตัวเองว่ามึงมันไร้ค่าทุกวันๆๆ มึงก็จะไร้ค่าอยู่อย่างนั้น แต่ถ้ามึงไม่ได้เป็นแบบนั้น ทำอะไรสักอย่างซะที่จะถีบมึงขึ้นมา มึงชอบอะไร อยากจะเป็นอะไร ทำซะ มึงจัดการอารมณ์ไม่ได้ เพราะอะไร มึงใจเย็นแล้วรึยัง หรือมึงลองทำแล้วหรือยัง หรือมันเป็นเพราะมึงคอยย้ำกับตัวเองอยู่เสมอว่ามึงมันไม่มีค่าอะไรเลย มึงเลยคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ กดดันตัวเอง โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น

ไม่พอใจอะไรสักอย่างในตัวเอง ค้นหามัน และแก้ไขมันซะ คนเรามันมีจุดเสียกันทุกคนแหละ ไม่ต้องไปสนหีสนแตดอะไรว่าคนอื่นจะยอมรับเรารึเปล่าหรอก

เราต้องยอมรับตัวเองให้ได้ก่อน เชื่อในตัวเองซะ มึงชอบอะไร ทำมัน มึงมีข้อดีอะไร ดันมาให้เป็นจุดเด่น แล้วลองมาดูกันต่อไปสิว่าเป้าหมายในชีวิตของมึงต่อไปคืออะไร ไม่ต้องใหญ่ก็ได้ แต่ขอแค่มึงมีความสุขกับมันพอ

ไม่มีเหี้ยอะไรเลยน่ะสิมุง แม้แต่สิ่งที่ชอบมากที่สุดก็ยังแย่.....ตูเกลียด รด ชิบหาย แม่ม โทรลตูจนป่วยเนี่ย

>>620 จากที่แม่มแย่อยู่แล้วกลายเป็นไม่เหลืออะไร

>>620 กูก็ไม่ชอบนะ ตอนเรียนก็โดด จนต้องซ้ำปี2 แล้วมาเรียนปี3ตอนเข้ามหาลัยเนี่ยแม่งอายชิบหาย แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี

สำหรับกูนะ คือกูมองสิ่งที่เข้ามาหรือปัญหาในชีวิตเหมือนกับเกม เราหนีมันไม่ได้หรอก ปัญหาทุกอย่างมันจะโถมเข้า หนีวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันหน้า แม่งก็มาใหม่ ฉะนั้นสิ่งเดียวที่จะผ่านมันไปให้ได้คือเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันหรือเอนจอยกับมัน แปปเดียว เวลาแม่งก็ผ่านไปแล้ว

ถ้ามัวแต่โทษนั่นโทษนี่แม่งไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก ถ้าไม่เปลี่ยนตัวเอง

>>622 มันไม่ได้มี รด. อย่างเดียวไงมึง มันแบบ โดดเดี่ยวในสังคมด้วย คือ แบบ เหมือนเป็นตัวตลก แต่ ตูไม่ใช่อ่ะ แล้วแม่ม รำคาญอ่ะ คือ เป้นมา 10 กว่าปีก็แก้ไม่ได้ด้วย(ไม่รู้วิธีแก้ หัวร้อนก็แล้ว ต่อยแม่มก็แล้ว ....ให้ตูเอาปืนไปยิงรึไง)

เพื่อนๆ กูรู้สึกว่าการโตเป็นผู้ใหญ่แม่งลำบากชิบหาย ก่อนขึ้นมหาลัยกูก็อยู่มัธยมแถวบ้านมาตลอด (ตจว) พอขึ้นมหาลัยได้เข้ามาเรียนใน กทม ตอนนี้กุอยู่ปี 3 แล้วนะ ตอนแรกๆกูรู้สึกกุต้องปรับตัวเยอะชิบหาย ทั้งเรื่องเพื่อนที่กุไม่สนิทเท่าตอน ม.ปลาย คือมันก็สนิทแต่มันไม่เท่าตอน ม.ปลายจริงๆ แล้วการเรียนก็หนักขึ้นชิบหาย ต้องอยู่หอคนเดียวอีก เมื่อก่อนสมองกุวันๆไม่ต้องคิดอะไรมาก เลิกเรียน เรียนพิเศษ กลับบ้านเล่นเกม แต่ทุกวันนี้จะเล่นเกมทีก็ต้องมานั่งนึกว่าภาระเสร็จยังวะ ไหนจะต้องค่าใช้จ่ายอีก รู้สึกการโตเป็นผู้ใหญ่แม่งไม่มีความสุขเลยว่ะ

>>624 ก็งี้แหล่ะ ถ้าทำใจได้ตั้งแต่ม.ปลาย เราว่าแม่ม คงสบา่ยขึ้นเยอะ

>>624 แค่ออกมาอยู่หอมหาลัยมีภาระอะไรวะนอกจากซักผ้าถูบ้าน - -a เงินก็ยังไม่ต้องหาเอง แค่ใช้รายเดือนให้พอดีตัว ถ้าแค่นั้นมึงเรียกภาระแสดงว่าตอนอยู่บ้านมึงโดนสปอยมากอะ ดีแล้วที่ได้หัดดูแลตัวเองซะบ้าง

>>626 ภาระกุคือการเรียนไง เรียนเหี้ยไรเยอะแยะไม่รู้ วันนึงกลับมานั่งท่องหนังสือก็หมดวันแล้ว แล้วกุได้เงินเดือนแค่ 6000 ไหนจะค่าเดินทาง ค่าแดก ละต้องมีเผื่อเป็นเงินเก็บไว้อีก

>>627 เรียนหนักจุง ภาระเยอะมากเลอ เป็นผู้ใหญ่จางงงง
6000 ไม่รวมค่าหออะเหลือๆ อยู่หอค่าเดินทางจะเยอะอะไรมากมาย ค่าแดกก็เหลือเฟือ ยกเว้นมึงจะแดกห้างเป็นว่าเล่น
อย่างที่บอกอะ มึงโดนสปอยมามากไป ไม่รู้จักทั้งการดูแลตัวเองทั้งการใช้เงิน
คือถ้ามึงบ่นในมู้การเรียนกูจะไม่ว่าไรเลยนะ แต่มาบ่นในมู้สุขภาพจิตนี่โอเวอร์

ถ้าโตไปทำงานมึงไม่ประสาทแดกเลยหรอวะห่า

กูเบื่อตัวเองว่ะที่บางทีก็ชอบดูถูกคนอื่นในใจ รู้สึกว่าทำไมคนบางคนถึงโง่ได้น่าหงุดหงิดขนาดนั้น ที่เจอมาบางคนโง่ทั้งไอคิว บางคนอีคิว บางคนโง่หมดจนกูสงสัยว่าวันๆมันทำอะไรบ้าง ไม่น่าเกิดมาให้เป็นภาระ แต่กูเก็บอาการตลอดเวลาเจอคนพวกนี้พยายามใจเย็นเข้าใจตัวพวกมัน ไม่ก็แสดงออกตามธรรมชาติว่าเป็นห่วงพวกมันอ่ะ คือกูทั้งดูถูกทั้งเป็นห่วงเพราะพวกแบบนี้กูไม่ค่อยอยากยุ่งกับมันหรอก ไม่งั้นกูอาจเผลอพูดไปเลยว่าทำไมเกิดมาโง่แบบนี้ แล้วก็เบื่อการใส่หน้ากากเข้าสังคมส่วนใหญ่ด้วยอ่ะ แต่ถ้าไม่ใส่คือกูคิดว่ากูเห็นแก่ตัวชอบดูถูกคนอื่นจนอาจมีคนไม่ชอบกูไปเลย ที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ไม่เคยมีใครเกลียดหรือไม่ชอบกูนะ เพราะกูใส่หน้ากากแล้ววางตัวเป็นกลางให้มันสมดุลทุกๆอย่างไปแล้ว พอกูจะแสดงตัวด้านจริงๆออกกูก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าจริงๆกูเป็นแบบไหน ไม่ได้กลัวคนไม่ชอบแล้วอ่ะเพราะออกแนวไม่แคร์ แต่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นตัวจริงๆของตัวเอง(ครอบครัวกูก็ไม่รู้) กูรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยจนอยากหนีเก็บตัวอยู่คนเดียวไม่รู้จัก ไม่ติดต่อใครอีกเลย แต่กูก็ไม่ชอบใส่หน้ากากเพราะกูไม่ชอบการไม่จริงใจ(ถ้าสนิทกันกูค่อนข้างจริงใจมากไง) มันเลยขัดๆกัน

โม่ง กูรู้สึกเเย่อีกเเล้ว กูรู้สึกกูไม่น่าเกิดมา เกิดมาเเล้วเป็นภาระ เป็นความหวังละเสือกสนองความหวังให้ไม่ได้ กูเเม่งผิดพลาดซ้ำๆซากๆเรื่องเดิมๆ

>>628 เหอะ อย่างมึงน่าจะเรียนคณะปลายแถว มหาลัยปลายแถว เลยไม่รู้สึกว่าการเรียนลำบาก

>>632 ชีวิตนี้คงได้แต่ตัดพ้อกับชีวิตที่ตัวเองจัดการไม่ได้

>>631 คนเราผิดพลาดได้ มันพลาดได้กันทุกคนแหละ
แต่กับเรื่องเดิมๆบ่อยๆนี่มึงต้องทบทวนดูว่ามึงพลาดอะไรตรงไหนไป แล้วรีบแก้มันซะ อย่างน้อยครั้งหน้าพลาดก็ไม่เจ็บมาก

อย่าพึ่งไปคิดเรื่องสนองความหวังให้ใคร ทำเพื่อตัวมึงเองก่อน เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย มึงเองก็ไม่อยากให้ตัวเองมาจมอยู่แบบนี้ ลองพยายามดูอีกครั้งเว้ย มึงทำได้

>>632 วิศวะ 3 พระจอม จบแล้ว ตอนนั้นอยู่หอนอก ปี1-2-3 ทำกิจกรรม ปี4กินนอนในคณะทำธีสิส ธีสิสได้ A เกรดเฉลี่ย 3กว่าชิลๆ
ปลายแถวจุง :3

>>635 จบวิศวะจุฬาได้เกรด 3 กว่าแล้วค่อยมาอวดนะไอ้หนู

let them fight!

>>635 3 พระจอม pfft

พระจอมนี่ ใช่มหาลัยที่เอาไว้รองรับคนไม่ติดจุฬาปะวะ

>>639 อย่ามาจุฬา master race แถวนี้ หลงตัวเองชิบหาย55555555

จะขิงเหี้ยไรกันกะอีแค่สถาบัน สถาบันดีงามหีแตดขนาดไหน สุดท้ายก็มาบ่นโง่ๆ ตัดพ้อชีวิตในกระมู้นี้กันอยู่ดี พอๆได้ละ หลายวันแล้ว

เทียบจุฬาพระจอม กูก็มองว่าจุฬาดีกว่าเหมือนกัน

กุเด็กจุฬานะ กุเบื่อเด็กพระจอมตรงที่ ตอนแรกบอกอยากเข้าจุฬา พอไม่ติด ก็พูดให้คนอื่นฟังว่าพระจอมดีกว่ายังงู้นยังงี้ โดยเฉพาะไอเรื่องเน้นปฏิบัติห่าไรเนี่ย แล้วจุฬาไม่ต้องปฏิบัติเหรอวะ หรือปฏิบัติของมึงคือแบกอิฐ แบกปูนไปสร้างตึกด้วยตัวเอง

ฮอกวอร์ตพ่อทุกสถาบัน

>>644 แต่มึงเป็นมักเกิ้ล

จุฬาแม่งคือมหาลัยคอนแวนต์ ดังนั้นกูเชียร์พระจอมค่ะ พี่ๆพระจอมน่ารักงานดีกว่า อย่าเถียงเพราะกูส่องมาทั้งสองแล้ว

>>644 แต่มึงเป็นสควิบ

เรื่องสถาบันอย่าเถียงกันได้มั้ย หลงประเด็น ไปวอร์กันกระทู้อื่นไอ้สัส

เรื่องนี้ถึงหูพ่อฉันแน่ พอตเตอร์!

คือ มึงเริ่มเรื่องคณะ มันไม่เกี่ยวกันว่ะ ภาระสมัยกูเป็นนักศึกษาก็คือการเรียนเหมือนกัน (เรียนหนักชิบหายเลยด้วย)
กูได้เดือน 5000 กูก็สบายๆ นี่คือ ต้องเอาไปจ่ายค่าซักผ้าด้วยนะ (เออ กูขี้เกียจ กูซักเองแค่ชั้นใน)
คือ ถ้ามึงมีปัญหา อยากบ่น มึงก็ต้องรอรับความเห็นคนอื่นที่สมเหตุสมผลได้สิวะ
ไม่ใช่มาบ่น แล้วพอมีคนทัก มึงก็บอก เพราะคนอื่นอยู่คณะสบายๆ น่ะสิ
มึงต้องดูอ่ะ ว่ามึงใช้จ่ายไปกะอะไรเยอะ สมมุติอย่างกู 5000
ข้าวจานละ 40 (จริงๆ บางทีก็แค่ 25-30 แต่เรื่องกินเรื่องใหญ่ เผื่อไว้ก่อน) x3 x30 =3600
ซักผ้าสมมุติว่าเดือนละ 500 (จริงๆ ไม่ถึงนะ กูเผื่อไว้ก่อน)
รวม 4100 ที่ต้องใช้แน่ๆ
เงินคณะ เงินที่ต้องใช้ แปลกๆ เฉลี่ยซัก 200
ค่าโทรศัพท์ เดือนละ 150
เก็บ เดือนละ 400
เหลือ 150 ไว้แดกหมูกะทะ/ซื้อการ์ตูน ซึ่งปกติ กูแดกถูกกว่านี้ ตังกูก็จะเหลือเยอะกว่านี้

ถามหน่อย พวกมึงเคยมีเพื่อนที่เป็นคุแบบ แยกความจริงกับการ์ตูนไม่ออกมั้ยวะ เวลาพูดก็พูดเหมือนในการ์ตูน หาเรื่องชวนคุยก็คุยเรื่องการ์ตูน (กับคนไม่สนิทด้วยนะ) อยากรู้ว่าพวกมึงทำยังไง และมีวิธีให้มันกลับมาเป็นคนธรรมดามั้ย

คุขนาดไหนวะ กูก็ชอบดูการ์ตูน ในหัวมีแต่เรื่องการ์ตูนกับเกมละ แต่กูไม่คุยเรื่องการ์ตูนกับชาวบ้านคนอื่นนะ
ไปละเลงในเน็ตเอาเช้ามากูจะอ่านพวกแอปข่าว ทั้งหลาย
ไว้ไปคุยกับชาวบ้านมากกว่า อย่างตอนนี้อีเปีัยวกำลังดังกูก็อ่าน ๆไป เขาพูดมาจะได้มีข้อมูลไปแลกเปลี่ยนเขาได้

>>651 กูมีคนนึงแต่ไม่รู้หนักแบบมึงรึเปล่า เวลาทักทายชาวบ้านก็จะชอบใช้คำพูดเปิดแบบอนิเม หรือบางทีก็ชอบทำตัวแบบตัวละครแบบอนิเม
เช่นแบบ วิ่งตัดหน้าให้ถึงเร็วกว่าจะได้ดูเท่ หรืออยู่ดีๆก็ทำเลียนเสียงสัตว์เมี้ยว วู้ฟ ฯลฯ แบบพวกคำสร้อยของตัวละครอนิเม
หรือบางทีก็ชวนคุยเรื่องอนิเม(มันรู้ว่ากูดูอนิเมเหมือนกัน) บางทีก็ชวนคุยเรื่องที่กูไม่ได้ดู(กูไม่รู้เรื่องโว้ย เลือกเรื่องที่กูดูด้วยเซ่)
บางทีก็ตลกดี บางทีก็รู้สึกว่าหยุดเห้อออ หลังๆเริ่มเพลาๆพฤติกรรมได้บ้างเพราะโดนเพื่อนแซวเยอะ(กูด้วย)
ถ้ายังวัยรุ่นกลางๆกูว่ายังหายได้ แต่ถ้าซัก20นี่ไม้แก่ดัดยากละ ทำใจ

>>651 วิธีง่ายๆคือเลิกเสือกเรื่องชีวิตคนอื่นแล้วไปใช้เวลากับแม่มึงดีกว่า

>>654 มึงนี่โง่ดักดานชิบหาย ถ้ากุอยากเสือกคงไม่มานั่งถามวิธีแก้หรอก

>>651 มึงไม่ต้องไปพยายามไปเปลี่ยนมันหรอก ยากมากพูดเลย ปล่อยให้มันมีความสุขในโลกของมันไปอะดีแล้ว ปัญหาหลักๆของคนแบบนี้คือจะโดนแกล้งบ่อยแบบที่ตัวเองไม่รู้ตัวเพราะใช้ชุดความคิดแบบในการ์ตูนมาดำเนินชีวิต ที่เห็นบ่อยๆคือแกล้งให้อับอาย กลายเป็นตัวตลกไป

>>656 เออเพราะเป็นงี้ไง กุเลยสงสารมัน มันเป็นเพื่อนในกลุ่มกุด้วย

>>657 ที่มึงจะช่วยได้ก็คือคอยๆดูมันบ้างแต่กูเชื่อว่าพอถึงจุดนึงที่เริ่มโตขึ้น เจอคนมากขึ้นมันจะค่อยๆเข้าใจสถานการณ์เองว่าโลกความจริงมันเป็นยังไง

>>657 นี่มึงคือเพื่อนในกลุ่มกูรึเปล่า....

>>658 แต้งมาก กูรู้สึกแย่ตลอดเวลาแม่งพิมประโยคแปลกๆในไลน์กลุ่ม ถ้ามันคุยกับกุแค่ 2 คนกุโอเคนะ แต่เวลามันคุยในไลน์กลุ่ม ละกลุ่มเงียบหลังจากมันมากุก็รู้สึกแย่ๆว่ะ
>>659 ไม่ใช่หรอก เพื่อนกุไม่เล่นโม่ง ถถถถถถ

>>660 เพื่อนมึงโชคดีนะที่มีมึงเป็นเพื่อน ค่อยๆบอกค่อยๆสอนมันไป เผื่อถึงเวลาที่ต้องแยกกันมันจะได้อยู่ร่วมกับคนอื่นได้

มีใครเคยเป็นหรือมีคนใกล้ตัวเป็นบุคลิกภาพแปรปรวนแบบก้ำกึ่งบ้างไหมวะ กูกำลังสงสัยอาการเพื่อนสนิทว่ามันมีแนวโน้มหรือเปล่า

>>662 bipolar อะนะ

>>663 borderlind personality disorder

แก้นะ >>664 เป็น borderline

กูชอบแกล้งโง่ว่ะพวกมึง ชอบถามอะไรลองภูมิคนรู้จัก พอเขาตอบผิดหรืออะไรแบบรู้ไม่หมด รู้ไม่จริง กูก็เออออไปกับเขา ไม่บอกที่ถูก ปล่อยให้เข้าใจผิดๆ ไปแบบนั้น มันทำให้กูรู้สึกดี กูควรทำยังไงให้หายจากนิสัยนี้ดี

>>666 อาจจะต้องลองโดนลองภูมิ แล้วพลาดปล่อยไก่บ้างน่ะ

มึง ช่วยด้วย กูรู้สึกเหมือนกูใช้พลังงานในชีวิตของตัวเองหมดไปแล้ว ตอนนี้กูได้แต่นอนโง่ๆรอเปิดเทอม แบบ นอนโง่ๆเลยอ่ะมึง นอนตีสาม ตื่นบ่ายโมง แล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงไม่ยอมลุก เพื่อนกูก็แยกย้ายไปตจว.กันหมด กูก็ไม่มีแรงจูงใจออกจากบ้านเพราะไปไหนก็ต้องไปคนเดียว เปลืองตังค์ >->O โอ้ย ทำไงดี กูกลัวเปิดเทอมมาแล้วติดนิสัยอ่ะ แต่จะให้นอนดึกตื่นเช้าช่วงนี้แม่งก็ไม่รู้จะตื่นเช้ามาทำไรอีก ฮือ

>>668 เหมือนกุเลยคือนอนโง่ๆ เล่นโทรศัพทั้งวันแบบเบื่อไม่มีไรทำ จะออกข้างนอกก็ไม่อยากไม่มีเงิน พอจะออกก้ไม่รุ้จะไปไหนอีก

>>669 มันไม่ดีอ่ะมึง คือกูนอนโง่ๆจนแบบ แม่ยังเปรยขึ้นมาว่าแม่เลี้ยงลูกผิดวิธีไหมเนี่ย orz รู้สึกไม่ดี มีใครมีวิธีที่ทำให้กระตือรื้อร้นมั่ง

>>670 ลองลุกขึ้นจัดข้าวจัดของใหม่สิมึง กูก็เป็นนะนอนโง่ๆเนี่ย นอนเช้าตื่นบ่ายก็เป็นแก้ไม่หาย ติดเป็นนิสัยตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านสปอยล์มาก(พ่อแม่ไม่เคยให้กูทำอะไรเลยแม้กระทั่งซักกางเกงใน กูต้องออกปากขอทำเองทุกอย่าง) แต่พอได้จัดของแล้วบางทีมันจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำ เช่น ของเก่าบางอันน่าจะทิ้ง ของขวัญบางอันได้มายังไม่แกะ หนังสือเล่มนั้นเคยชอบมากเคยจะอ่านอีกรอบ ตุ๊กตาถักตัวนั้นยังถักไม่เสร็จจนลืมไปแล้ว อยากเอาซีดีเพลงมาเปิดฟังอีก ฯลฯ รำลึกความหลังกันไป บ้านสะอาดด้วย

>>671 ปูลู ถ้ามึงมีของให้จัดเยอะ มึงจะง่วงตั้งแต่หัวค่ำ คราวนี้ก็ถือโอกาสนอนเร็วไปเลย ปรับเวลานอนได้อีก วันอื่นๆก็ทำเหมือนกัน ถ้าง่วงก็นอนไปเลย ถ้าไม่หลับแสดงว่าไม่ง่วงจริง ต้องลุกจากเตียงไปทำอย่างอื่น ห้ามอยู่บนเตียงเวลากลางวัน กลางคืนจะนอนห้ามเล่นโทรศัพท์บนเตียง ร่างกายจะจำว่ามึงใช้เตียงเพื่อหลับเท่านั้น ทำให้หลับตรงเวลาได้ง่ายขึ้น

Ky หน่อยเพื่อนโม่งกูไม่ไหวละ คือพี่กูเป็นโรคซึมเศร้า เวลาดีก็ดี ดาวน์ก็พอรู้พอรับมือได้ กูเคยคิดว่ารับมือได้ แต่หลังๆมานี่พี่กูเครียดเรื่องงานเรื่องเงินแล้วเหมือนมันจะลงกับทุกอย่างเลยมึง เครียดก็ดาวน์แล้วมีอะไรขัดใจนิดหน่อยคือ โมโหโวยวายใหญ่โต อย่างเดินไปเตะโดนประตูก็โวยเลย ไม่ใช่โวยเจ็บนะ พี่กูโวยโทษตัวเอง โทษชีวิต โชคชะตาอ่ะมึง กูเข้าใจนะว่าอารมณ์มันไม่คงที่ มีเรื่องเครียด อารมณ์เสีย แต่พอเป็นบ่อยๆ เข้ากูจะเป็นซึมเศร้าด้วยอีกคนแล้วมึง กูจะขยับจะทำอะไรกูเกร็งตลอด กูยอมรับว่ากูกลัว กูไม่ชอบตอนเขาโมโหนี่แหละ มันกลายเป็นกูกลัว กูไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้ กูเลี่ยงทุกอย่างที่มันจะทำเขาอารมณ์เสีย จนกูไม่กล้าเล่น ไม่กล้าชวนคุย นี่กูไม่หายใจได้กูคงทำแล้ว
เล่าไปก็กลัวโม่งแหก แต่กูไม่มีที่ระบายแล้ว
กูไม่สามารถระบายที่ไหนได้เลย หวังที่นี่แหละที่พี่กูจะไม่เห็น คือกูอยากระบายแต่ไม่อยากให้เขารู้ แล้วกูควรทำตัวยังไงดี กูเหมือนทำตัวไม่ถูกตลอดเวลาเลย

>>673 อาจต้องลองหาเวลาชวนออกไปพักผ่อนข้างนอกบ้าง ทำกิจกรรมที่เค้าชอบ หรือหาไรกินกันอร่อยๆ สบายๆ ชวนคุยเรื่องไม่ซีเรียสก่อน แล้วถ้ามีจังหวะโอกาสค่อยเริ่มคุยปัญหา หรือไม่ก็เจ้าตัวจะพูดออกมาเองแหละ เราก็รับฟังเค้าก่อนแล้วค่อยพูดแนะนำ ให้กำลังใจ แล้วก็แนะนำให้เค้าพบจิตแพทย์ด้วย เพื่อตัวเค้าเอง เพราะเค้าเองก็คงไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้

มึง กูขี้เบื่อง่ายมาก เบื่อแทบทุกสิ่งอย่าง เล่นเกมก็เบื่อ กินข้าวก็เบื่อ
ตอนอยู่หอก็เบื่อ อยู่บ้านก็เบื่อ

ปกติกูไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่คอยได้คุยกับคนอื่น
ยิ่งกลับมาบ้านยิ่งแล้วใหญ่ บ้านกูอยู่ตจว.เป็นร้านขายของโชว์ห่วย ยิ่งไปไหนไม่ได้

มันมีปัญหากับกูมาก เพราะกูต้องทำงาน แล้วกูทำไม่ได้เพราะอารมณ์แบบเนี้ย
บางทีกูก็อยากลองคุยกับคนอื่นหรอก แต่ไม่รู้กับใคร
แถมต่อให้คุยแล้ว คุยเสร็จอารมณ์กูก็กลับมาแบบเดิมๆอีก
กูควรทำไงดีวะ

เหนื่อยว่ะ ขอระบายหน่อยเพื่อนโม่ง
กูอยู่คนเดียวที่บ้านแม่มาได้ สองสามปี
พ่อแม่กลับจากบ้านเกิดมาอยูาด้วยกันอีกแล้ว ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าทุกวันเลยว่ะ
กูเกิดมาเป็นลูกคนโต โดนกดดัน โดนคาดหวังเหี้ยอะไรจากแม่กูย้ำๆอยู่ตลอด กูก็อยากให้เค้ารักกู เลยพยายามทำให้ได้อย่างที่เค้าอยากให้กูเป็น แต่เหมือนกูแม่งดีแค่ไหนก็ไม่พอ
พอโตมาถึงได้เข้าใจว่าที่เค้าพยายามพูดจากดกู คืออยากให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่า
แม่กูชอบวีน ชอบร้องไห้ ชอบถืออำนาจ กูก็พยายามเข้าใจ และให้อภัย เพราะกูว่ากูก็โตพอจะพยายาม แต่บางทีก็ไม่ไหวอะ
ขนาดอยู่กะเพื่อนกูยังคิดอีความ people pkeaser ติดดูแล ติดทำตัวเป็นที่พึ่งให้คนอื่น
พอเขื่อนกูแตกขึ้นมา วงแตก ไม่มีใครรับมือกูได้
แล้วกูก็ผิดอีก ที่ทำตัวอ่อนแอ ที่ทำตัวดราม่า รับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ เค้าอดทนกะกูมาตลอดนะ บลาๆๆ
คือบางทีกูก็อยากงอแง อยากมีคนให้อ้อน อยากให้ใครมากอดมาลูบหัวบอกกูว่า เออ ไม่เป็นไรนะ
แต่แค่พอกูพลาด จะเรื่องอะไร ทุกคนแม่งก็ทำท่าผิดหวัง หนีทิ้งกูไปเลย พ่อกูก็พยายามมาบอกว่ากูคิดมาก พอแค่กูเล่าเรื่องทร่กูเจอ เค้าแม่งก็ไม่คุยกะกูอีก ไม่รู้ว่าไม่เชื่อหรือไม่รู้จะพูดอะไร
แม่งเหนื่อยชิบหาย ทุกวันนี้พยายามอยู่คนเดียว อยากแข็งแกร่งแบบ ไม่ต้องรู้สึกว่าอยากให้มีใครให้พึ่งพา
แต่พอมีเรื่องพ่อแม่ช่วงนี้ก็เหนื่อยจนจะบ้าทุกวัน ต้องหนีมาเที่ยวข้างนอก เข้าบ้านตอนดึกๆจะได้ไม่ต้องเจอกัน
แม่งเอ๊ย เข้าใจพวกที่ติดสาวบาร์เลย อยากมีน้องๆหนูๆมาเอาใจ ฮือออ

มึงกูมีปัญหา กูเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์รุนแรง แต่ไม่พร่ำเพรื่อ คือกูพอมีความรู้สึกนึกขึ้นมามันจะโดดๆ แบบควบคุมตัวเองก็ได้แหละ แต่ถ้าได้อยู่คนเดียวกูรู้สึกจะค่อนข้างยอมให้ตัวเองมีความรู้สึกด้านลบ แบบ เสียใจ กูก็จะร้องไห้ มันทำให้กูรู้สึกดีขึ้นกว่าเก็บเงียบแล้วอั้นไว้ แต่อยู่กับคนอื่นกูจะพยายามยิ้มๆ กดไว้ ทีนี้กูก็เครียด ช่วงนี้น่าจะเป็นเมนส์ด้วยเลยหนักเข้าไปใหญ่ กูก็ร้องไห้ พ่อแม่มาเห็นแล้วกลายเป็นตัดสินว่า กูอ่อนแอ ควบคุมตัวเองไม่ได้ มาย้ำว่าทำไมกูต้องทำแบบนี้ ไม่ถูก กูไม่ควรเครียด ถ้ารับมือกับตอนนี้ไม่ได้โตไปก็อยู่ไม่ได้หรอก บลาๆๆๆๆ เหี้ย ต้องทำไงวะ คือถ้าอยู่ในลูปปกติที่กูเจอเรื่องเหี้ยๆ - เสียใจ - ร้องไห้ - กลับมาตั้งสติแก้ปัญหา - จบ มันปกติ แต่พอพ่อแม่กูย้ำเรื่องแบบนี้เรื่อยๆ ทำให้กูยิ่งรู้สึกดาวน์ กลายเป็นความรู้สึกแย่แม่งคาๆ ไว้ไม่หายไปไหนอะ

>>677 มึงร่างแยกกูเหรอวะ เป็นแบบมึงทุกอย่างเลยว่ะ กูอยู่บ้านกูจะร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้เพราะเขาจะว่ากูว่าอ่อนแอและอีกสารพัดอย่าง ตอนอยู่คนเดียวกูก็ปล่อยให้ตัวเองดาวน์ตลอดทุกๆเรื่องที่สะสมมาแล้วมันก็จะหาย(แต่ก็มีลูปเรื่อยๆตามสภาพอารมณ์) พอต่อหน้าคนอื่นกูก็ปกติดี มันแย่มากๆกูเข้าใจ กอดนะมึง ; _ ;

พวกมึงเคยรำคาญอะไรแล้วรู้สึกไม่ดีที่รำคาญสิ่งนั้นไหมวะ กูปวดหัวกับความรู้สึกนี้มากเลย ควรจะทำยังไงดี...

>>679 สิ่งที่รำคาญมาจากคนที่รู้สึกดีด้วย?

กุมีอาการแบบนี้มาได้พักใหญ่ๆละ กุรู้สึกเบื่อโลกมากๆ เหนื่อยหน่ายกับการมีชีวิต หงุดหงิดง่ายมากๆด้วย รู้สึกว่าอะไรๆก็ไม่ได้ดั่งใจ อารมณ์เสียบ่อยๆ เตะนั่นนี่ระบาย ใครพูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้กุจะรู้สึกรำคาญ กุคิดว่าตัวเองแมร่งจะบ้าแล้ว รู้สึกหนักขึ้นทุกวันๆ จะควบคุมอารมณ์ยังไงดีวะ บางทีก็รู้สึกอยากตายขึ้นมา ขี้เกียจดิ้นรนที่จะมีชีวิต เหนื่อยย

>>681 เริ่มมีอาการซึมเศร้าละ มึงไปหาจิตแพทย์เลย

>>681 ซึมเศร้า ทำความเข้าใจตัวเองซักแปปแล้วปรึกษาจิตแพทย์
กินยาแปปๆก็จะเพลาๆลง

ทำงานกับหุ้นส่วน ลงทุนไปแล้วหลักพัน นางเริ่มโลเลสติแตกทุกครั้งที่ต้องมีการตัดสินใจ กลัวเงินสูญ
เปลี่ยนแบบสินค้าทุกทีที่มีคนให้ความเห็นจนจะประสาทแดก คุยกับนางให้เข้าใจหรือเลิกทำแม่งแยกย้ายเลยดีวะ

เป็นคนย้ำคิด คิดแต่เรื่องเดิมจนไม่มีสมาธิทำอย่างอื่น มีวิะ๊แก้ไหม

>>685 จดโน็ต

เพื่อนโม่งมีใครจะแนะนำที่ถอนฟันคุดบ้าง T-T มันงอกละ รำคาณชิบหาย ของราคาเบาๆหน่อย
ปล.ของจุฬานี้ต้องจองเป็ฯเดือนเลยหรอวะ

>>687 มหิดล ราคาพอกะจุฬา

>>685 กูเป็นย้ำคิดย้ำทำแบบหนักมาก ไปหาจิตแพทย์ กินยามา 3 เดือนละ รู้สึกได้ชีวิต ได้เวลากลับมา ถึงกลับยังไม่ 100 เปอเซนต์ แต่ดีใจมากๆเลย ไปหาก็ดีนะ 555

ไอ้ความรู้สึกเหมือนเบื่อแล้วก็เหนื่อย อยากตายไปให้พ้นๆ แต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวคนอื่นจะเอาไปพูดเสียๆหายๆนี่แปลกมั้ย
ทั้งที่กูไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายแแท้ๆ ตายไปก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว แต่นึกถึงว่าจะต้องโดนเอาไปเป็นขี้ปากคนอื่นแล้วรู้สึกรับไม่ได้

>>680 ก็ใช่อยู่...มันเป็นเสียงพูดของตัวละครในเกมน่ะ คือกูเล่นเกมนั้นมาได้ปีครึ่งแล้ว ตอนแรก ๆ ก็ไม่คิดอะไรกับบทพูดตะโกนโว้กว้ากของตัวละครนะ แต่พอนึกว่ามันน่าจะรำคาญเท่านั้นแหละ รำคาญเลย -*- เซ็งตัวเองเหมือนกัน เสียงมันทำให้กูเล่นไม่สนุกด้วยแหละประเด็น (โทษทีที่ตอบช้า กูไม่ค่อยเข้าห้องนี้)

>>690 นอกจากมึงจะไม่รักตัวเองแล้ว มึงยังไปแคร์ขี้ปากชาวบ้านอีก
มึงจะอยากตายก็เป็นสิทธิ์ของมึงนะ กูไม่ห้ามเพราะชีวิตคนเรามันต่างกัน เจออะไรมาไม่เหมือนกัน แต่ถ้ามึงต้องทำเหมือนชีวิตมึงไม่ใช่ชีวิตตัวเองเพราะกะอีแค่กลัวขี้ปากคนอื่นนี่ แม่งน่าสมเพชกว่าไอที่มึงกลัวเยอะ ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
มึงก็เพียงแค่อยากเรียกร้องความสนใจนั่นแหละ คนที่อยากตายจริงๆเค้าไม่สนหีสนแตดใดๆทั้งสิ้นแล้ว ถ้ามึงอยากให้คนพูดถึงมึงดีๆหรือคนจดจำ คนจะจดจำมึงยังไง ก็ด้วยสิ่งที่มึงทำตอนมึงมีชีวิตอยู่

>>691 ห่า กูก็นึกว่าเรื่องซีเรียส กลับไปเล่นเกมแล้วปิดเสียงไป๊

>>690 ไอ้เรื่องอยากให้คนจดจำ(แบบดีๆ)กูว่าเป็นความต้องการที่คนทั่วๆไปจะมีเป็นเรื่องปกตินะ

กูยังเคยคิดเล่นๆว่าพวกแม่ทัพยุคสามก๊ก โรม หรืออเล็กซานเดอร์ นี่มันสุดยอดเลยนะที่ตายมาเป็นพันๆปีแล้วก็ยังมีคนพูดถึง
วีรกรรมที่ทำไว้ได้เอามาทำหนัง ทำการ์ตูน ทำเกม ให้คนรุ่นหลังได้มาเรียนรู้แล้วเล่าต่อๆกันไป ถึงจะถูกแต่งเติมไปเยอะก็เถอะ
ยุคนี้แทบเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะทำอะไรให้คนพูดพูดถึงไปอีกเป็นพันๆปี แต่กูไปเกิดยุคนั้นคงเป็นกีกี้ให้เค้ากระทืบเล่นอ่ะนะ 555

กูอยากเป็นคนแก่ตัวที่เห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองวะ ทำไมกูต้องอดทนแคร์ความรู้สึกกะเพื่อนแบบนี้ด้วยวะ

>>695 เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบมึง คือแคร์คนอื่นมาก มีไรให้คนอื่นหมด ตัวเองยอมทน แต่สุดท้ายพอทนไม่ได้ระเบิดออกมา
เรื่องแม่งยิ่งเลยเถิดไปอีก ทั้งที่คนอื่นเค้าบางทีไม่ได้ต้องการให้เราช่วยหรือแคร์อะไรขนาดนั้น
โดยลึกแล้วมึงเป็นคนดี แต่อะไรที่มันมากเกินไป มันก้ไม่ดี จะต่อตัวมึงเองหรือต่อคนอื่น
มึงต้องถอยออกมาบ้าง ถึงแม้มันจะขัดใจกับมึงก็ตาม แต่ไม่ใช่ว่าให้ช่างแม่งทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ให้เลือกเฉพาะที่ตัวเองพร้อมจะช่วย พร้อมจะทำจริงๆ
อย่าให้มึงต้องกลับมาบ่นหรือทนกับตัวเองว่า ทำไมกูต้องทำ อย่างงั้นอย่างงี้ รักคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเอง การที่เราไม่รักตัวเอง มันเหมือนเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง ถ้าเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง คนอื่นก็จะไม่เห็นคุณค่าของเราเหมือนกัน
การยอมๆ ไปทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่จ้องจะเอาผลประโยชน์มึงเข้ามาตักตวง ล่อลวงมึง ต้องระวังไว้ด้วยนะ

>>693 กูรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องซีเรียส แต่มันรบกวนใจกูนี่นา ที่สิ่งที่เคยชอบ(หรืออย่างน้อยๆก็เฉยๆ)กับมันจะกลายมาเป็นสิ่งที่น่ารำคาญโดยไม่ทันมีเหตุผลใดๆอะ

กุเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ถ้ากุไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วผู้ใหญ่เข้ามาเพ่งเล็งกุจะชักสีหน้าออกไปโดยไม่รู้ตัว เบื่อและไม่พอใจตัวเองเหมือนกัน บางทีก็เจอเรื่องเครียดๆมาก็ยิ้มหรือทำหน้านิ่งใส่คนรอบตัวไม่ได้ ได้แต่ขมวดคิ้ว เขาก็บอกว่าทำหน้าแบบนี้ใส่ผู้ใหญ่ไม่โอเค ช่วงนี้ก็พยายามฝึกคุมอารมณ์อยู่แต่ก็เหนื่อยชหเลย

เพื่อนโม่ง กูรู้สึกเหมือนอยากฆ่าตัวตายอ่ะ ;=; แต่กูไม่อยากตาย แต่กูรับแรงกดดันจากชาวบ้านไม่ไหว หาทางออกไม่ได้

>>699 มีอะไรอยากเล่าหรือระบายไหมมึง

>>700 คือกูเรียนหนักอ่ะ แบบเรียนแม่งตั้งแต่จันทร์-อาทิตย์ แล้วคนรอบข้างแม่งกดดันกูอีก เวลากูอยากทำอะไรที่ชอบก็ทำไม่ได้ กลับถึงบ้านแต่ละวันก็ดึก เพื่อนกูบางคนแม่งเห็นแก่ก็ตัวชิบหาย แถมตอแหลอีก แล้วพอกูทำอะไรผิดนิกหน่อย แม่งว่าเหมือนกูไปฆ่าพ่อมัน พอทำอะไรดีๆได้ก็ไม่เคยชม กูรู้สึกปลงมาก,_,

/กู699นะ

เพื่อนโม่ง กุไม่ได้มีปัญหาชีวิตยิ่งใหญ่อะไร แต่กุมีปัญหากะตัวเอง
กุรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่า พรุ่งนี้มันว่างเปล่า อนาคตมันว่างเปล่า จนกุอยากจะตายๆไปซะ
แต่ในหัวกุก็มีคนดึงกุไว้ไม่ให้ไป แต่ก็ด่ากลับมาว่าอ่อนแอขนาดนี้ ศพยังไร้ค่าไม่น่าเก็บไปเผาด้วยซ้ำ
แล้วก็ฉายภาพในหัวซ้ำไปซ้ำมาให้กุดูถึงความไร้ค่าของชีวิตของตัวกุเอง

กุว่ากุควรไปหาหมอ กุว่ากุควรบอกครอบครัว แต่ในหัวมันบอกว่าถ้ากุบอก ครอบครัวกุจะต้องตาย จะต้องพังพินาศ
คือกุรู้ว่ามันไม่จริง มันแค่เป็นสิ่งที่อยู่ในหัว แต่กุรู้สึกมันอยู่เหนือการควบคุม
เหมือนในหัวกุมีความคิดตีกันไปมาตลอดเวลา

ถ้าไม่ไปหาหมอ จะมีทางที่กุจะรักษาตัวเองหายมั้ยวะ...
ไอ่เหี้ย ถ้ามึงเป็นมะเร็ง มึงจะใช้พลังวิเศษรักษาแล้วไม่ไปหาหมอเหรอ..
นั่นสินะ..

มึง คือกุเวลาอยู่กับเพื่อนๆก็ปกติอะ คุยเล่นไปตามประสา คิดว่าตัวเองเฮฮาพอประมาณด้วยซ้ำถ้าสนิทกันมากพอ
แต่เวลาอยู่คนเดียวนานๆเข้าแม่งเบื่อโลกมากๆแบบจริงจัง คือไม่รู้ว่าชีวิตนี้มันมีค่าอะไร เราอยู่ไปเพื่ออะไร
ทำเหี้ยอะไรไปสุดท้ายก็ตายอยู่ดีปะวะ บางทีก็รำคาญ หงุดหงิดแบบเกินพอดีมากๆจนน่ารำคาญ
คือกุรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าสิ่งที่กุคิดอยู่แม่งผิด แต่กุก็ยังคิดแม่งอยู่นั่นแหละ

ก่อนหน้านี้หลายปีมีช่วงที่กุสิ้นหวังมากๆ กุถึงขนาดสมมติตัวเองในจินตนาการมาอีกคน มีเพื่อนในจินตนาการอีก
เวลากุเหงากุก็คุยกับตัวเอง ทุกคน(ในจินตนาการ) ก็ให้กำลังใจกุตลอด จนกุผ่านมาได้ แต่เพื่อนจริงๆกุก็ยังมีนะ
คือกุรู้ตัวตลอดเวลาอะว่าทุกอย่างเป็นแค่จินตนาการ แต่กุก็ยังมีความสุขไปกับมัน มันแปลกมากไหมวะ

ย้ำว่ากุยังคุยกับเพื่อนๆจริงๆแบบปกตินะ สรุปแล้วคือกุขี้เหงาเวลาอยู่คนเดียว เลยสมมติพวกเขาขึ้นมาใช่ไหมวะ
ยิ่งตอนนี้กุกำลังจะเข้ามหาลัยในอีกเดือน กุกังวลมากว่าจะหาเพื่อนได้ไหม
ในใจก็บอกตัวเองว่าทำได้อยู่แล้ว แต่ลึกๆก็ยังกังวลมากเกินเหตุอีกอยู่ดีนั่นแหละ

คือกุรู้สึกว่าตัวเองแม่งซึมเศร้ามากในช่วงที่เป็น แต่ก็มักจะเป็นๆหายๆ เพราะคุยกับตัวเองจนดีขึ้น
สิ่งที่กุกำลังทำมันดีแน่รึเปล่าวะ กุหวังมากๆว่าจะมีเพื่อนในมหาลัยดีๆ ให้ไปทำไรบ้าๆบอๆด้วยกัน
ให้กุลืมเรื่องไร้สาระพวกนี้ ให้กุมองไปข้างหน้า หาเป้าหมายในชีวิตนี้ได้กับเขาสักที

>>703 ดูมึงว่างๆ เกินนะ แต่ช่วงอายุราวๆ นั้น ก็กะลังประมาณนี้แหละ
ถ้ามึงไม่เสียฟังก์ชั่น (หมายถึง เรียน เอย อะไรเอย คุยกะเพื่อนเอย คุยกะพ่อแม่ได้อยู่ บลาๆ) ก็ไม่ใช่ปัญหา
แต่ถ้าฟังก์ชั่นเสีย อันนั้นอาจจะต้องพิจารณาแก้ไข

ไอ้พวกที่ชอบคิดว่าตัวเองบ้าเลวชั่ว แล้วรู้สึกชื่นชมในความเลวของตัวเอง ทั้งๆที่จริงๆมันก็ไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น ทางการแพทย์แม่งเรียกพวกนี้ว่าอะไรวะ

กูมีเพื่อนคนนึงแม่งเป็นแบบนี้ มันไม่ได้หนักหัวกูอะไรขนาดนั้น แต่มันกระทบต่อสุขภาพจิตและเส้นอดทนกูมาก

>>705 เบียว? เห่อหมอยล?

>>690 ถ้าอยากตายจริงๆก็ไม่ควรจะแคร์กับขี้ปากชาวบ้านนะ เอาจริงๆกุรู้สึกว่าคนเราควรจะตายได้ตามใจตัวเองด้วยซ้ำ
ทำไมต้องมาจัดจ์ด้วย ชีวิตก็เขา ทำไมคนไม่ค่อยเคารพการตัดสินใจจะตายของคนอยากตายบ้างเลย กุอยากให้มีที่ที่คนอยากตายไปตายได้อย่างชิวๆ แบบเออไปละนะ บาย ฝากลบของในคอมกุด้วย

>>702 ไปหาหมอ ถ้าเริ่มได้ยินเสียงต้องไปหาหมอแล้ว ไม่งั้นจะหนักขึ้น ไม่น่าจะเป็นไรที่หายได้เอง เอาชัวร์ๆไปหาหมอ

>>702 กูคล้ายๆมึง ถ้าไม่ทำหรือคิดอะไรให้สมบูรณ์ สมองมันจะสั่งให้คิดว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ไปหาหมอ หมอบอกเป็นย้ำคิดย้ำทำ คือไงก็ไปหาหมอมึง ไปมาละ มันช่วยได้จริงๆ อาการมันลดลงมากถ้ากินยาตามหมอสั่งอะ เหมือนได้ชีวิตกลับมาอีกครั้งเลย

เพื่อนโม่ง กูรู้สึกแย่มากว่ะช่วงนี้ กูลาออกจากงานและกลับบ้านเพราะมีปัญหากับที่ทำงานเก่า เจอสงครามในอิฟฟิสเล่นงานจนจะบ้า ตั้งแต่กูโดนเพื่อนที่ทั้งสนิทและไม่สนิทหักหลัง กูรู้สึกหวาดระแวง เชื่อใจใครไม่ได้ คิดมากและกังวลทุกอย่าง

ตอนแรกกูคิดว่าเป็นเพราะอยู่กทม.และจมปลักกับสภาพเดิมๆเลยกลับบ้าน แต่มันไม่ดีขึ้นเลยว่ะ ครอบครัวก็ช่วยกูไม่ได้ พอกูระบายออกมาเขาก็ว่ากูอ่อนแอเอง เพราะกูทำตัวเอง ตอนนี้กูรู้สึกว่าไม่มีใครเชื่อกูได้ ไม่มีใครช่วยกูได้ ทุกคนกำลังหัวเราะสมน้ำหน้ากูอยู่ข้างหลัง กูรู้สึกตัวเองไร้ค่า แล้วความคิดอยากตาย อยากเจ็บมันก็เริ่มวนเวียนเข้ามาในหัว บางครั้งยืนมองที่สูงๆมองมีดก็คิดว่าอยากตายไปซะ ช่วงนี้กูคิดถึงเชือกแขวนคอบ่อยมากเลยว่ะ แต่เอาจริงๆกูก็รู้ว่าทำไม่ลงหรอก กูไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ แต่กูก็รู้ว่าที่ออกจากงานซึ่งเป็นงานที่พ่อคาดหวังมันทำให้พวกเขาเสียใจไปแล้ว
วันนี้กูทำงานที่รับมาไม่ได้เพราะความเครียด ตั้งสติทำงานทีไรเรื่องแย่ๆที่เคยเจอก็กลับมา มันทำให้กูแทบจะร้องไห้เพราะเกลียดตัวเอง แต่กูร้องออกมาไม่ได้ เสียใจให้ใครเห็นไม่ได้ กูพูดกับใครไม่ได้เลยเพราะสุดท้ายก็จะโดนตอกกลับมาว่าทำตัวเอง
กูอยากเดินออกจากบ้าน อยากไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีคนรู้จัก แต่กูก็อยากอยู่ที่บ้าน ที่ๆรู้สึกปลอดภัยแต่ต้องอดทนห้ามร้องออกมา กูอยากอยู่คนเดียว แต่ก็อยากให้ใครอยู่ข้างๆกัน กูขอโทษนะที่พูดไม่รู้เรื่อง แต่มันเป็นความรู้สึกของกูจริงๆว่ะ กูสับสนมาก กูรู้สึกแย่มากจริงๆ กูต้องทำยังไงถึงตะเอาตัวเองหลุดออกจากตรงนี้ได้วะ

>>710 มึงไม่ไร้ค่าหรอกเพื่อน แค่มึงอยากจะทำชีวิตให้ดีกว่านี้ มึงก็มีค่าแล้วนะ
ชีวิตคนเราต่อให้คนที่แข็งแรงเข้มแข็งแค่ไหน ก็มีมุมที่อ่อนแอ มึงจะอ่อนแอบ้างก็ไม่เป็นไร
สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ มึงได้ตัดสินใจด้วยหัวใจที่เต้นแรงมาตลอดว่าต้องออกไปจากที่ทำงานเก่า เพื่อไปพักและเริ่มต้นใหม่
ถ้ามึงสู้และอดทนจนเต็มที่แล้ว จะถอยออกมาก็ไม่ผิดอะไร คนรอบข้างอาจรู้สึกผิดหวัง แต่ยังไงมึงต้องแคร์ความรู้สึกของตัวเองด้วย เพราะมึงทนแบบนี้ยันแก่ไม่ได้ ต่อไปนี้อยากให้มึงพักและเริ่มต้นใหม่ ตั้งเป้าหมายและโฟกัสว่าชีวิตต่อจากนี้ ตัวเราเองจะไปยืน ณ จุดๆใด เราอยากจะเป็นอะไร อยากจะทำอะไร ถ้ามีโอกาสคว้ามันไว้ พิสูจน์ให้คนรอบข้างได้เห็น สิ่งที่ผ่านมาเรามีปัญหาอะไร ลองลิสมาใส่กระดาษก็ได้ แล้วเราลองมาดูกันว่าเราจะแก้ไขมันยังไง และเรามีจุดดีจุดเด่นอะไร ขับมันออกมา ดันมันไปให้สุด ทุกคนมีข้อดี จุดเด่นกันทุกคนเพียงแค่ ไม่เชื่อและไม่รู้ว่าตัวเองมี
ต่อไปนี้เข้ามาเล่าให้ฟังได้นะ เราจะได้ช่วยกัน ขอให้ชีวิตต่อจากนี้เป็นชีวิตที่ดีของมึงนะ

พวกมึงกูไม่รู้จะทำยังไงกับอาการกูจริงๆ ว่ะ
คือกูดำเเนินชีวิตทุกวันนี้ไปแบบกูไม่มีความรู้สึกเหี้ยอะไรระหว่างวันเลย กูรู้สึกเบื่อทุกอย่าง กูเบื่อตัวเอง เบื่อทุกคน กูเบื่อปัญหา กูเบื่อความเหี้ยตัวเอง
เวลากูเจออะไรที่สะเทือนใจกูหนัก หรือแบบถ้ากูอยู่คนเดียวใจกูมันจะเต้นเร็วมาก กูเจ็บอกมาก แน่นเหี้ย
กูเสพติดการทำร้ายตัวเอง กูรู้สึกว่าที่กูทำไปมันช่วยดึงกูออกจากอารมณ์ที่เบื่อโลกของกู อารมณ์ที่อยู่ๆ ก็เศร้าของกู
แต่มันช่วยกูได้แค่แป๊ปเดียวอ่ะ หลังจากนั้นกูก็อยากตายอีก กูเคยพยายามโดดตึก พยายามทำให้ตัวเองตกบรรได
บางครั้งกูแม่งนั่งสวดคาถาขอพรต่อเหี้ยอะไรสักอย่างให้กูไหลตาย ไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องเดิมๆ เรื่องเหี้ยๆ อีก
คือกูพยายามหยุดความคิดแบบนี้นะ กูพยายามหาอะไรทำ แต่กูทำไม่ได้อ่ะ กูไม่รู้จะทำไงแล้ว
จะไปหาจิตแพทย์ที่บ้านกูก็ไม่ยอมรับกับเรื่องแบบนี้ กูอยากหายจริงๆ นะ กูทรมาณมากกับเหี้ยอะไรแบบนี้
พวกมึงพอมีแนวบ้างไหมวะ

>>712 มึงลองโทรไปคุย 1669 ดูดิมึง ลองปรึกษาเค้าดูว่าจะทำยังไงได้บ้าง

กูไม่ได้เป็นไรมากนะแต่เมื่อวานไปกินเหล้าเม้ามอยกับเพื่อนๆไม่ได้เจอกันนาน ทีนี้แม่งก็คุยแต่เรื่องเย็ดๆ เล่นความจริงความกล้าก็ถามแต่เรื่องเย็ดๆ
ไอ้กูก็ไม่มีประสบการณ์หรอกแต่กูฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเหี้ยๆ เพราะแบบตอนกู5ขวบมั้ง บ้านกูทำร้านอาหาร อีลูกน้องของแม่เป็นผู้ชายอะสนิทกับกู ด้วยความที่กูเด็ก5ขวบแล้วมัน15 17 อะไรวี้อะแม่ก็เลยให้มาดูกาตูนกับกู นอนในห้องพัก พี่เลี้ยงอ่ะว่าง่ายๆ มีวันนึงมันก็คร่อมกู ไซร้คอกู แต่ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าคืออะไร โชคดีที่แม่ขายร้านต่อให้ลุงกูเลยไม่ได้เจอมันอีก พอโตมารู้กูเลยแบบอยากอ้วกเหี้ยๆ เห็นหน้ามันอีกทีตอนม.5มั้ง มายืมเงินแม่กู อยากจะกระทืบให้ตายคาตีน ขยะแขยงสัด
อ่อทีนี้พอไปกับเพื่อน คุยแต่เรื่องเย็ดๆกูเลยขอตัวไปนอนก่อนทำเป็นง่วงจริงๆแล้วกูไม่อยากฟังต่อ ทีนี้ปรากฏว่าในขณะที่กูกำลังข่มตานอน เพื่อนกูก็เข้ามาในห้องสองคน คือมันเป็นเตียงใหญ่ๆ กูนอนชิดริม มันก้นอนบนเตียงเดียวกับกูกันแล้วปรากฏว่ามันคุยกันเรื่องเย็ดต่อ แล้วมันก็จูบกัน..

กูแบบอีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูอยู่นี่โว้ยยยยยยย กูยังไม่ได้นอนนนนน แต่ด้วยความเกรงใจเพื่อนกูก็ต้องแกล้งหลับอะมึง
จนมันจูบกันเสร็จแล้วเข้านอน แล้วหลับกันไปก่อนกูอีก หัวดอจริงๆ
จากประสบการณ์ที่เล่า กูยังอยากมีเพศสัมพันเมื่อพร้อมอยู่นะ แต่ตอนนี้กูแบบ โว้ยยยยยยย
ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในหัวกู แล้วกูรู้สึกหดไปหมดกับอะไรเร้าๆอะ อยากอ้วกแทนมีอารม สัด

ช่วงนี้กูร้องไห้บ่อยมาก ร้องไห้วันละหลายรอบ อยู่ที่ทำงานก็ต้องหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำเป็นพักๆ ปัญหากูเยอะด้วย กูเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่ากูเครียดเรื่องอะไร ตอนนี้กูหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลย แย่ลงทุกวัน กูไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี กูไม่รู้คนอื่นจะช่วยกูยังไงได้บ้างด้วย กูแค่อยากมาพิมพ์ระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณที่อ่าน

>>715 กอดกอดนะ ทุกปัญหามันยืดหยุ่นได้มึง แต่ตอนนี้มึงลองหาอะไรดีๆมาบรรเทาจิตใจมึงก่อนนะ ที่มึงบอกว่าไม่รู้ว่าคนอื่นจะช่วยอะไรมึงได้บ้าง มึงลองเลือกคนที่ไว้ใจที่สุดมาคนนึงลองระบายให้เขาฟังดู กูอาจจะช่วยอะไรมึงมากไม่ได้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะมึง

ลูกแมวตัวที่กูรักมากวันนี้มันหายไป กูร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนเย็น พยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่นก็แล้ว พยายามทำให้ตัวเองร่าเริงเหมือนเดิมก็แล้วแต่กูยังน้ำตาไหลทุกทีตอนกูหยุดทำทุกอย่างแล้วอยู่เฉยๆ

กูรู้สึกว่ามันเป็นความผิดกูเต็มๆ พ่อกูเวลาออกไปทำงานจะชอบปล่อยแมวไว้
/อนึ่ง บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด นอกอ.เมือง ที่บ้านเลี้ยงแมวแบบกึ่งๆปล่อย มี4ตัว แม่แมว1 ลูกแมว3 ตอนค่ำจะเก็บลูกแมวเข้ากรงแต่ปล่อยแม่ไว้ข้างนอกให้มันไปเที่ยวเล่นตามใจ บ้านกูเป็นทาวน์เฮาส์หลังริม มีพื้นที่หน้าบ้านกับข้างบ้าน มีรั้วเหล็กที่แมวมุดลอดได้สบาย พวกแมวกูชอบวิ่งเข้าวิ่งออกประจำ

แล้วเมื่อวานกูมัวแต่อ่านนิยายจนเช้า ละได้นอนตอน8โมง ตื่นมาอีกทีก็บ่าย4ตอนพ่อโทรเข้าเบอร์บ้าน สักพักกูได้ยินเสียงเหมือนคนส่งเสียงชู่วๆให้เงียบอะไรงี้ ละก็ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์เลยชะโงกหน้าไปดูเห็นท้ายรถกระบะสีดำที่จอดหน้าบ้านข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ขับออกไป กูก็ไม่อะไร ทำงานบ้านไปจนเรียบร้อย ละกูเลยเปิดประตูบ้านออกไปเรียกลูกแมวเข้ามา ปรากฏว่ามาแค่2ตัว ส่วนอีกตัวเรียกเท่าไหร่ก็ไม่โผล่มา กูเลยเดินหาเดินเรียกรอบบ้าน ในซอย เคาะชามข้าวก็ไม่มา พอพ่อมากูเลยบอกเขาว่าลูกแมวหาย เขาก็ขี่มอไซค์ตามหาไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอ เลยคิดว่าน่าจะมีคนเอาไป...

กูหยดรู้สึกผิดไม่ได้เลย ตากูบวมจนไม่รู้จะบวมยังไงแล้ว ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ถ้ากูไม่เอาแต่นอน ถ้ากูตื่นมาดูมันให้ดีกว่านี้มันต้องไม่หายไปไหน ทำไมกูแม่งเหี้ยงี้วะ ไร้ค่าไร้ประโยชน์ชิบหาย กับลูกแมวตัวเดียวก็ดูแลไม่ได้ รู้สึกผิดจนอยากหายๆไปจากโลกนี้ซะ

จริงๆไม่ใช่แค่เรื่องลูกแมวหรอกที่ทำให้กูจิตตก มันมีปัญหาที่กูก่อเองอีกหลายอย่าง
แต่พอลูกแมวกูหายไป เหมือนความอดทนที่มีมันหมดแล้วจริงๆ
กูหยุดคิดในแง่ร้ายไม่ได้ว่าคนเอาไปมันเอาลูกแมวกูไปทำอะไร
กูโกรธ กูกลัว กูเสียใจ แต่ว่ากูทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย

ชีวิตนี้กูจะรักษาสิ่งสำคัญไว้ไม่ได้สักอย่างเลยสินะ

คือส่วนตัวกูเองนะ กูคิดว่าตัวเองไม่เคยถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าอะ อาจจะมีจิตตกบ้างไรบ้าง จริงๆคือยังไม่รู้เลยว่าเป็นอาการของอะไร

บทจะจิตตกก็จิตตกแบบถ้าตอนนั้นยืนอยู่บนสะพานลอยอีนี่คงโดดลงไปแล้ว พอจะดีก็คึก ร้องเพลง ยิ้มร่าหน้าตาเฉย ใครว่าเหี้ยไรก็ไม่โกรธ หรือเครียดมากๆก็ประสาทหลอนว่ามีคนคอยตามเลยก็มี ( ทั้งนี้กูไม่ได้เสพยานะคะ )
เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่อาการไบโพล่าร์ด้วยซ้ำ ยังไม่ได้ไปหาหมอด้วย เพราะถ้าอาการมันไม่กำเริบอะไรก็เป็นอีเอ๋อตามปกตินี่แหละ แต่อย่าให้กำเริบทีนะคุณมึงเอ๊ย กว่าจะจูนกลับมันยาก

แล้วคือแม่งไม่มีตัวอะไรกระตุ้นให้กำเริบด้วยนะ คืออยู่ดีๆนั่งเล่นคอมพ์อาจจะจิตตกไปเลยก็มี หรือทองท้องฟ้าแล้วมันเริ่มมืดก็จิตตกก็มี

ไม่มีไรมาก ไม่ค่อยมีที่ให้บ่นเลยมาบ่นในนี้แค่นั้น ขอบคุณค่ะ

>>718 มึง กูก็เป็น แต่กูรู้ตัวว่ากูมีปมเรื่องที่บ้านด้วยอ่ะ ถ้าช่วงไหนกูทะเลาะกับที่บ้านกูจะแย่ลงมาก แต่กูคิดว่ากูไม่น่าถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้านะ

กูอยากไปพบนักจิตวิทยาอยู่เหมือนกัน กูรู้สึกแย่กับที่บ้านมากขนาดที่ว่าถ้าเรียนจบมหาลัยกูก็อยากทำงานตลอดจะได้ไม่ว่าง จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องกลับบ้าน แต่ไม่รู้จะไปพบด้วยเรื่องพวกนี้ได้มั้ย

>>719 ของกูอาจจะเพราะกูยังไงดี ... โลภมั๊ง

คือที่บ้านกูให้ความอบอุ่นนะ ให้เยอะด้วย ทั้งความรักทั้งความอบอุ่น แต่กูรู้สึกว่ามันไม่พอ กูต้องการเยอะกว่านี้อะไรงี้

คือแล้วถ้าวันไหนเขาไม่ค่อยสนใจกูกูนี่แบบเฟลสุดๆเลยอะมึง

คือกูไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กูเป็นอะไรหรือเปล่า หรือสารเคมีบางอย่างในสมองกูมันบกพร่องหรือยังไง

เพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงคบกับแฟนแล้วมึงไม่โอเค แต่ก็เลิกไม่ได้สักทีเพราะไม่กล้าพอพวกมึงจะทำไงวะ ที่ไม่โอเคเพราะเหมือนไม่สำคัญสำหรับเขาแล้วอ่ะ เหมือนอยู่ไปวันๆ กูเศร้า ร้องไห้ทุกวัน เวลาคอลก็คุยกันแปปเดียวพอเขาหลับกูก็มานอนร้องไห้ทุกคืน กูกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าซะก่อน แต่มันเลิกไม่ได้สักที TT ไอ้เหี้ย พิมไปก็ร้องไป

กูกำลังจะสอบเข้ามหาลัย แต่ปัญหาคือกูไม่รุ้ด้วยซ้ำว่ากูอยากทำอะไรแน่ๆ เหมือนเรียนไปวันๆให้สอบติด ติดอันไหนก็อันนั้น ขอแต่มีที่เรียนก่อน เลยกลายเป็นว่ากูไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีสิ่งอยากทำ กูเลยไม่มีอารมณ์จะเตรียมตัวอ่านหนังสืออะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตหายใจไปวันๆ โง่แล้วยังเสือกไม่ขยันอีกช่วยด้วย 5555555 กูรุ้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากเลย เรียนก็ไม่ได้เด่นอะไร กีฬาก็เล่นไม่เป็น ดนตรีเคยเล่นแต่ก็กากๆ กูไม่เคยพยายามทำอะไรจนสำเร็จเลย กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า กูไม่เคยหวังอะไรกับตัวเองเลย และกูไม่เคยทำให้คนอื่นสมหวังในตัวกูได้เหมือนกัน
พ่อกูเป็นหมอ กูโดนกรอกหูโดยคนรอบตัวมาตั้งแต่เด็กว่าต้องตั้งใจเรียน โตไปจะได้เป็นหมอเหมือนพ่อ จะได้ช่วยเหลือคน หมอเป็นอาชีพที่OPที่สุดในโลก ตอนเด็กๆกูก็เชื่อ กูตั้งใจเรียน ได้ที่1ทุกเทอมตั้งแต่ป.1ยันป.6 กูไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร รู้แค่เรียนเก่งไว้ก่อนจะได้เป็นหมอ ทั้งๆที่กูเกลียดเลขมาก ตอนป.2เคยโดนครูพูดให้เพื่อนได้ยินทั้งห้องตอนตรวจการบ้านเลขว่า ทำผิดเยอะมากเดี๋ยวตีเลย ตอนป.3เคยเล่นเกม24ในห้องตอนเย็น ใครตอบได้ก่อนได้กลับบ้านก่อน ซึ่งกูคิดตามเพื่อนไม่ทัน กูตอบไม่ได้จนกูร้องไห้ กูรู้ตัวมานานมากว่าไม่ชอบคณิต ตอนขึ้นม.ต้นกูก็ยังทำคณิตไม่ได้ เพิ่มเติมคือสอบตกวิทย์ด้วย อีเหี้ย ต่ำตมลงทุกวัน 5555555 กูเริ่มทิ้งวิชาสายวิทย์และหนักไปเรียนทางภาษามากกว่า ซึ่งพ่อกูก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร เขาบอกว่าเรียนอะไรก็ได้ถ้าเราชอบ กูก็เชื่อมาโดยตลอด จนกูมารู้ตอนหลังว่าเขาก็อยากให้กูเรียนสายวิทย์แต่หัวกูไม่ไปเลยต้องให้เป็นแบบนี้ กูก็แบบ เหมือนโดนหลอกมาโดยตลอด แต่เพื่อนกูก็ปลอบใจว่าดีกว่าเขาอยากให้เรียนแล้วบังคับกูเรียนจนไม่มีความสุข พ่อกูไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือพวกผู้ใหญ่เหี้ยๆรอบๆและคนที่ชอบยุ่งชีวิตชาวบ้าน ทำเป็นตกใจว่าทำไมกูไม่เลือกสายวิทย์ ทำไมไม่เรียนหมอ ทำไมวะ การไม่เป็นหมอมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอในฐานะลูกหมอคนนึง ทำไมกูต้องโดนคาดหวังด้วยทั้งๆที่กูไม่เคยหวังกับตัวเองด้วยซ้ำ
แต่อีกเรื่องคือ ตอนเข้าม.4พ่ออยากให้กูเรียนเตรียมมากๆ ไซโคมาตั้งแต่ขึ้นม.1 ส่งไปเรียนพิเศษด้วยอะไรด้วย เพราะตอนเด็กๆพ่อกูอยากเรียนมากแต่สอบไม่ติดเลยอยากให้กูเรียนให้ได้ ไม่บังคับด้วยว่าต้องสายวิทย์ แต่กูก็สอบไม่ได้ กูตอบสนองความตั้งใจของพ่อไม่ได้ กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ไม่กล้ามีความฝัน ไม่กล้าหวังอะไรแล้ว เวลากูสอบคะแนนดีคนอื่นก็ชอบบอกว่าเป็นลูกหมอก็ต้องเก่งอยู่แล้ว แต่พอไม่ดีก็โดนบอกว่าเป็นลูกหมอทำไมทำไม่ได้ แล้วการที่คะแนนกูดีนี่พ่อกูมานั่วทำข้อสอบกับกูไหม กูเลยรู้สึกว่า เออ ทำอะไรไปเขาก็ไมาเห็นค่าความพยายามกูเท่าไหร่ เขาไปโฟกัสกับอาชีพพ่อแม่กูมากกว่า กูเลย โอเค ทำไปก็เท่านั้น กลายเป็นคนไม่ทำเหี้ยอะไรแล้ว ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ไม่กล้ากดดันตัวเอง เป็นloserไปวันๆ ในตอนที่กูนั่งเครียดอยู่กับตัวเองเพื่อนคนอื่นก็อ่านหนังสือสอบอยู่ กูไม่รู้จะไประบายกับใคร กูไม่สนิทกับพ่อแม่ กูไม่กล้าพูด อย่างน้อยตอนนี้กูแค่อยากได้เป้าหมายในชีวิต อยากรู้ว่าควรทำยังไงกับตัวเองให้ลุกขึ้นมาตั้งใจทำอะไรสักอย่างได้ อยากมีความมั่นใจในตัวเอง อยากเลิกมองโลกในแง่ร้ายสักทีว่าตัวเองทำไม่ได้ แต่กูทำไม่ได้จริงๆ สุดท้าย อยากได้ที่ระบายเท่านั้นเอง โรงเรียนกูมีครุที่ปรึกษาให้ไปคุยพวกนี้ได้ แต่กูไม่กล้าไปด้วยซ้ำ ไม่อยากแบกรับไว้คนเดียวแต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ กูรู้สึกแย่ กุอยากนอนไปสักพัก กูไม่อยากสอบแล้ว พุดอย่างนี้ไปยิ่งพูดก็ดูเป็นพวกขี้แพ้ อืม กูขี้แพ้จริงๆด้วย ขอโทษมี่พิมพ์ยาวนะ ขอบคุรที่อ่านจนจบ

>>722 โอ๋ๆนะมึง ม6กุก็เครียดแบบนี้แหละ ผ่านมันไปให้ได้นะ
ที่บ้านปากบอกให้กุเรียนอะไรก็ได้ ไม่บังคับ แต่พอกุเลือกคณะภาษากุโดนมองว่าโง่ มีแต่พวกเรียนไม่เก่งเข้ากัน พร้อมยกเหตุผลร้อยแปด เนี่ยคนคะแนนดีเค้าไม่เข้ากันหรอก เค้าเข้าหมอนู่น แถมยังยกเรื่องที่พี่น้องเขาเป็นหมอกันบ้างล่ะ ละพูดเหมือนกุทำให้เขาขายหน้า ไม่มีอะไรไปอวดใครได้
พอออกมาอยู่หอแล้วสุขภาพจิตกูดีขึ้น กูรักพ่อแม่ก็จริง แต่กูยอมรับว่ากูทนรับคำพูดแบบนี้ทุกวันไม่ได้ว่ะ
กุไม่รู้มึงอยากเรียนอักษรเปล่า แต่ถ้าไม่ติดฬ ก็มา มศก ก็ได้ ลองหนีออกจากสังคมที่มีแต่คนกดดันมึงดู ลองใช้ชีวิตคนเดียวหรืออยู่หอ ทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ไม่มีแบคกราวน์ของพ่อแม่มากำหนดว่ามึงต้องเก่งหยั่งนู้นหยั่งงี้

>>721 กูกำลังเป็นอยู่ตอนนี้เลยว่ะ ไม่คุยกันจะ 2 อาทิตย์ละ ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันก็ตาม กูหายไปไม่กลับห้อง ก็ไม่ถาม ไม่โทรหาเลย นี่แฟนกันเหรอวะ พึ่งพาอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง

>>721 กูเคยเป็นแบบมึงนะ กูเคยได้แต่รอให้เขาบอกเลิกกูเองแต่ยิ่งนานวันยิ่งไม่ใช่ กูเลยไปบอกเลิกแล้วอธิบายเหตุผลเขาตรงๆเลย

>>722 กอดมึงนะ
เรื่องทำอะไรล้มเหลวนี่ มันโคตรรรรรรปกตินะ (กูเป็นเด็กเนิร์ด ได้ที่ต้นๆ ของโรงเรียนมาตลอด แล้วก็ไม่ติดเตรียม แต่สุดท้ายก็ได้ ฬ ไม่ติดเตรียมก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตการเรียนล้มเหลวเสมอไปหรอก) แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มึงไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ได้เท่ากับมึงไร้ค่าสักหน่อย มนุษย์ทุกคนมีค่า มึงมีค่านะ

>>722 โอ้โห มีอะไรเครียดๆ มาระบายกับกูได้ กูเข้าเว็บนี้บ่อยๆ ถ้าตอบได้จะตอบเพราะกูชอบให้คำปรึกษาด้านการเรียน

เข้าเรื่อง กูเข้าใจนะ คนรอบตัวกูก็เอาแต่บอกให้กูเรียนหมอเหมือนกัน จนกูโคตรรำคาญ (และสุดท้ายกูก็ไม่เรียนหมอและเทข้อสอบด้วย555 คะแนนเน่ามากแค่เกือบติด) ตอนม.4 พ่อกูก็อยากให้เข้าตอ.แต่กูก็สอบไม่ติด... เพราะตอนม.ต้นกูเรียนแบบเละเทะมาก พอเพื่อนหลายคนในรร.ย้ายไปตอ.กันหมดกูก็เฟลแหละ มีช่วงนึงที่เฟลมากๆ จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย เป็นแบบมึงนี่แหละ จนหลังๆ มันก็ทำใจได้ มันต้องใช้เวลาแหละเนอะ กูมีความสุขกับการเรียนสายวิทย์มาก กูชอบฟิเคมีชีวะดาราเลข ชอบไปหมด 555 มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นให้เรียนในแต่ละวัน จนกูลืมความเศร้าไปหมดเลย

เรื่องที่ว่าไม่มีความมั่นใจ ตอนนี้มึงต้องปรับทัศนคติว่ะ กูเห็นคนเก่งหลายคนที่พลาดเพราะเอาแต่คิดในแง่ลบ คิดว่าตัวเองทำไม่ได้ มึงไม่ต้องกดดันตัวเองมากหรอก แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ลองทำอะไรให้สำเร็จดูสักอย่าง แค่เรื่องเล็กๆ ก็ได้ แล้วกำลังใจมันจะมาเอง กูสังเกตว่าเวลาทำอะไรที่ชอบสมองมันจะปลอดโปร่งขึ้นนะ ทำอะไรก็ง่ายไปหมด มึงบอกว่าชอบภาษาแล้วชอบแบบไหนล่ะ ลองหางานอดิเรกเกี่ยวกับมันมาทำดู หรืองานอดิเรกอื่นๆ วาดรูปร้องเพลงเล่นดนตรีดูหนังอะไรก็ว่าไป ออกไปเที่ยวที่ใหม่ๆ เผื่อมีแรงบันดาลใจมากขึ้น

ตอนนี้มันอาจจะแย่ แต่ถ้าผ่านไปได้ทุกอย่างจะดีเอง ม.6 ก็อย่างนี้แหละ 555 มึงเต็มที่หน่อยนะอย่างน้อยจะได้ไม่เสียใจภายหลัง พอมันสำเร็จจะรู้สึกดีมากจริงๆ อย่างเช่นสอบติดคณะคะแนนสูงๆ หรือทำคะแนนได้ดี มันเป็นความรู้สึกที่ฟินมากจริงๆ 55 เป้าหมายในชีวิตตอนนี้เอาง่ายๆ ก็ลองตั้งเป้าคณะที่อยากเข้าไหม ศึกษาหาความรู้ว่าคณะนั้นเป็นยังไงบ้าง มีอะไรดีๆ รอเราอยู่บ้าง หรือพอเรียนจบอยากจะทำอะไร มันต้องมีสักอย่างที่อยากจะทำแหละเนอะ อีกวิธีที่กูใช้ประจำคือเขียนรายการเรื่องที่เราภูมิใจเอาไว้แม้จะเล็กๆ น้อยๆ แล้วเอามาย้อนอ่านเวลาจิตตกจะช่วยได้มากนะ

สู้ๆ นะ ชีวิตเกิดมาสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวเราก็ตายแล้ว อยากทำอะไรก็ทำตอนที่ยังทำได้ดีกว่า มีอะไรก็มาระบายลงโม่งได้เสมอ กูวนเวียนอยู่ตลอด (ไม่ถามเลยว่ามึงอยากฟังไหม555) โทษทีที่พิมพ์ยาว นี่กูย่อสุดๆ ละ เป็นกำลังใจให้จะ :)

เพื่อนโม่ง มึงคิดว่ากูจิตไม่ปกติป่าววะ กูเห็นคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยนั่งฟัง อยู่ข้างๆให้กำลังใจแล้วกูอิจฉาว่ะ กูเคยอิจฉาถึงขนาดเห็นเขาคนนึงเขาเศร้าแล้วมีเพื่อนๆหลายคนตามโอ๋จนถึงขนาดกูหยิกแขนตัวเองเป็นรอยถลอกยาวทั้งสองข้าง กูเห็นใครพูดถึงโรคนี้ หรือกูพูดถึงมันแล้วกูกระอักกระอ่วนว่ะ แบบมันไม่ไหวจนกูอยากจะร้องไห้ออกมาไม่มีสาเหตุ แล้วกูเสือกร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ
กูเหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่แม่งมีเหี้ยอะไรไม่รู้สุมกูจนกูอยากระบาย แต่พอได้มีโอกาสระบายกูก็เสือกไม่ทำมัน
กูเห็นมีคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยให้กำลังใจ กูก็พาลเกลียดโรคนี้ว่ะ กูเกลียดแบบ กูไม่ชอบคนเป็นโรคซึมเศร้า เพราะ มันสูงกว่ากู
มันสูงกว่ากูเหี้ยๆ แบบ แม้แต่ชีวิตพวกมันยังมีค่ากว่ากู มันยังมีคนพร้อมจะกอดให้ความรัก
แล้วกูล่ะ กูมีเหี้ยอะไร มีแต่คนคอยจะซ้ำเติม ไม่มีใครอยากจะให้กูอยู่ด้วยซ้ำ
แม่งจะมีสักครั้งไหมว่ะ ที่กูพูดถึงโรคเหี้ยนี้แล้วกูจะไม่ร้องไห้ สัส

>>728 กูเป็นโรคซึมเศร้า กูไม่มีใครโอ๋หรือมาทำเหมือนเข้าใจนะ เพราะกูไม่ต้องการ มึงไม่ต้องอิจฉาหรอก โรคนี้มันทรมานว่ะแล้วมันยากจะมีใครเข้าใจจนกว่าเขาจะเป็นเอง คำพูดที่มึงอ่านแล้วเหมือนจะดีใส่ใจน่าอิจฉา แต่คนเป็นโรคอ่านมันอาจจะไม่เข้าถึงใจเขาเลยก็ได้ บางครั้งมันก็เผลอทำร้ายจนรู้สึกเหมือนว้าเหว่ตัวคนเดียวบนโลกอีก แต่พฤติกรรมมึงก็เข้าข่ายไม่ค่อยปกตินะ ลองปรึกษากับนักจิตดูถ้าไม่เสียหาย

>>722 มึงงงงงงง กอดๆๆๆ กูเข้าใจมึง มึงไม่ไร้ค่าเลยนะ อย่าคิดงั้นนน พ่อกูอยากให้สอบหมอ(แต่พ่อกูไม่ได้เป็นหมอนะ555)แต่กูสอบไม่ติด ปีนี้กูเลยได้ซิ่ว ตอนม.ต้นกูอยากเรียนภาษาไปคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่พอมาม.6นี่พ่อกูหลุดปากมาประมาณ ไม่ว่ายังไงก็อยากให้เรียนหมอ กูก็เสียใจอยู่เหมือนกัน
แต่ลึกๆกูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ากูชอบอะไร ยังหาตัวเองไม่เจอ 5555 กูชอบภาษา ชอบวิทย์ แต่กูไม่ถนัดวิทย์เลย ค่อนข้างโง่ แต่มันก็สนุกดี รู้เลยว่าถึงสอบติดหมอกูก็ไปเป็นฐานให้พวกเด็กเก่งๆ อ้าว ว่าจะมาปลอบมึงกูดันระบายเรื่องตัวเองด้วย โทษที 5555 มาอ่านสือสอบไปด้วยกันนะมึง<3

อีกอย่างกูเห็นด้วยกับ >>723 ถ้ามึงออกมาอยู่หอสุขภาพจิตคงดีขึ้น ตอนม.ปลายกูได้อยู่หอรู้เลยว่าเป็นช่วงชีวิตที่กูมีความสุขจริงๆ ยิ้มเต็มที่ หัวเราะเต็มที่ ไม่ต้องเผชิญแรงกดดันจากคนรอบข้าง ไม่ต้องเจอกับการสอบได้คะแนนดีก็เสมอตัวแต่พอคะแนนแย่โดนถล่มเหมือนไปฆ่าใครตาย

กูเชียร์ให้มึงตั้งเป้าสอบหมอ+คณะสายภาษาให้ติดนะ ประมาณ ถ้ามึงจะสอบหมอมึงก็สอบได้ แต่จะเลือกไปเรียนภาษา ใครจะทำไมงี้