Last posted
Total of 1000 posts
กูชอบแกล้งโง่ว่ะพวกมึง ชอบถามอะไรลองภูมิคนรู้จัก พอเขาตอบผิดหรืออะไรแบบรู้ไม่หมด รู้ไม่จริง กูก็เออออไปกับเขา ไม่บอกที่ถูก ปล่อยให้เข้าใจผิดๆ ไปแบบนั้น มันทำให้กูรู้สึกดี กูควรทำยังไงให้หายจากนิสัยนี้ดี
มึง ช่วยด้วย กูรู้สึกเหมือนกูใช้พลังงานในชีวิตของตัวเองหมดไปแล้ว ตอนนี้กูได้แต่นอนโง่ๆรอเปิดเทอม แบบ นอนโง่ๆเลยอ่ะมึง นอนตีสาม ตื่นบ่ายโมง แล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงไม่ยอมลุก เพื่อนกูก็แยกย้ายไปตจว.กันหมด กูก็ไม่มีแรงจูงใจออกจากบ้านเพราะไปไหนก็ต้องไปคนเดียว เปลืองตังค์ >->O โอ้ย ทำไงดี กูกลัวเปิดเทอมมาแล้วติดนิสัยอ่ะ แต่จะให้นอนดึกตื่นเช้าช่วงนี้แม่งก็ไม่รู้จะตื่นเช้ามาทำไรอีก ฮือ
>>670 ลองลุกขึ้นจัดข้าวจัดของใหม่สิมึง กูก็เป็นนะนอนโง่ๆเนี่ย นอนเช้าตื่นบ่ายก็เป็นแก้ไม่หาย ติดเป็นนิสัยตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านสปอยล์มาก(พ่อแม่ไม่เคยให้กูทำอะไรเลยแม้กระทั่งซักกางเกงใน กูต้องออกปากขอทำเองทุกอย่าง) แต่พอได้จัดของแล้วบางทีมันจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำ เช่น ของเก่าบางอันน่าจะทิ้ง ของขวัญบางอันได้มายังไม่แกะ หนังสือเล่มนั้นเคยชอบมากเคยจะอ่านอีกรอบ ตุ๊กตาถักตัวนั้นยังถักไม่เสร็จจนลืมไปแล้ว อยากเอาซีดีเพลงมาเปิดฟังอีก ฯลฯ รำลึกความหลังกันไป บ้านสะอาดด้วย
>>671 ปูลู ถ้ามึงมีของให้จัดเยอะ มึงจะง่วงตั้งแต่หัวค่ำ คราวนี้ก็ถือโอกาสนอนเร็วไปเลย ปรับเวลานอนได้อีก วันอื่นๆก็ทำเหมือนกัน ถ้าง่วงก็นอนไปเลย ถ้าไม่หลับแสดงว่าไม่ง่วงจริง ต้องลุกจากเตียงไปทำอย่างอื่น ห้ามอยู่บนเตียงเวลากลางวัน กลางคืนจะนอนห้ามเล่นโทรศัพท์บนเตียง ร่างกายจะจำว่ามึงใช้เตียงเพื่อหลับเท่านั้น ทำให้หลับตรงเวลาได้ง่ายขึ้น
Ky หน่อยเพื่อนโม่งกูไม่ไหวละ คือพี่กูเป็นโรคซึมเศร้า เวลาดีก็ดี ดาวน์ก็พอรู้พอรับมือได้ กูเคยคิดว่ารับมือได้ แต่หลังๆมานี่พี่กูเครียดเรื่องงานเรื่องเงินแล้วเหมือนมันจะลงกับทุกอย่างเลยมึง เครียดก็ดาวน์แล้วมีอะไรขัดใจนิดหน่อยคือ โมโหโวยวายใหญ่โต อย่างเดินไปเตะโดนประตูก็โวยเลย ไม่ใช่โวยเจ็บนะ พี่กูโวยโทษตัวเอง โทษชีวิต โชคชะตาอ่ะมึง กูเข้าใจนะว่าอารมณ์มันไม่คงที่ มีเรื่องเครียด อารมณ์เสีย แต่พอเป็นบ่อยๆ เข้ากูจะเป็นซึมเศร้าด้วยอีกคนแล้วมึง กูจะขยับจะทำอะไรกูเกร็งตลอด กูยอมรับว่ากูกลัว กูไม่ชอบตอนเขาโมโหนี่แหละ มันกลายเป็นกูกลัว กูไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้ กูเลี่ยงทุกอย่างที่มันจะทำเขาอารมณ์เสีย จนกูไม่กล้าเล่น ไม่กล้าชวนคุย นี่กูไม่หายใจได้กูคงทำแล้ว
เล่าไปก็กลัวโม่งแหก แต่กูไม่มีที่ระบายแล้ว
กูไม่สามารถระบายที่ไหนได้เลย หวังที่นี่แหละที่พี่กูจะไม่เห็น คือกูอยากระบายแต่ไม่อยากให้เขารู้ แล้วกูควรทำตัวยังไงดี กูเหมือนทำตัวไม่ถูกตลอดเวลาเลย
>>673 อาจต้องลองหาเวลาชวนออกไปพักผ่อนข้างนอกบ้าง ทำกิจกรรมที่เค้าชอบ หรือหาไรกินกันอร่อยๆ สบายๆ ชวนคุยเรื่องไม่ซีเรียสก่อน แล้วถ้ามีจังหวะโอกาสค่อยเริ่มคุยปัญหา หรือไม่ก็เจ้าตัวจะพูดออกมาเองแหละ เราก็รับฟังเค้าก่อนแล้วค่อยพูดแนะนำ ให้กำลังใจ แล้วก็แนะนำให้เค้าพบจิตแพทย์ด้วย เพื่อตัวเค้าเอง เพราะเค้าเองก็คงไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้
มึง กูขี้เบื่อง่ายมาก เบื่อแทบทุกสิ่งอย่าง เล่นเกมก็เบื่อ กินข้าวก็เบื่อ
ตอนอยู่หอก็เบื่อ อยู่บ้านก็เบื่อ
ปกติกูไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่คอยได้คุยกับคนอื่น
ยิ่งกลับมาบ้านยิ่งแล้วใหญ่ บ้านกูอยู่ตจว.เป็นร้านขายของโชว์ห่วย ยิ่งไปไหนไม่ได้
มันมีปัญหากับกูมาก เพราะกูต้องทำงาน แล้วกูทำไม่ได้เพราะอารมณ์แบบเนี้ย
บางทีกูก็อยากลองคุยกับคนอื่นหรอก แต่ไม่รู้กับใคร
แถมต่อให้คุยแล้ว คุยเสร็จอารมณ์กูก็กลับมาแบบเดิมๆอีก
กูควรทำไงดีวะ
เหนื่อยว่ะ ขอระบายหน่อยเพื่อนโม่ง
กูอยู่คนเดียวที่บ้านแม่มาได้ สองสามปี
พ่อแม่กลับจากบ้านเกิดมาอยูาด้วยกันอีกแล้ว ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าทุกวันเลยว่ะ
กูเกิดมาเป็นลูกคนโต โดนกดดัน โดนคาดหวังเหี้ยอะไรจากแม่กูย้ำๆอยู่ตลอด กูก็อยากให้เค้ารักกู เลยพยายามทำให้ได้อย่างที่เค้าอยากให้กูเป็น แต่เหมือนกูแม่งดีแค่ไหนก็ไม่พอ
พอโตมาถึงได้เข้าใจว่าที่เค้าพยายามพูดจากดกู คืออยากให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่า
แม่กูชอบวีน ชอบร้องไห้ ชอบถืออำนาจ กูก็พยายามเข้าใจ และให้อภัย เพราะกูว่ากูก็โตพอจะพยายาม แต่บางทีก็ไม่ไหวอะ
ขนาดอยู่กะเพื่อนกูยังคิดอีความ people pkeaser ติดดูแล ติดทำตัวเป็นที่พึ่งให้คนอื่น
พอเขื่อนกูแตกขึ้นมา วงแตก ไม่มีใครรับมือกูได้
แล้วกูก็ผิดอีก ที่ทำตัวอ่อนแอ ที่ทำตัวดราม่า รับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ เค้าอดทนกะกูมาตลอดนะ บลาๆๆ
คือบางทีกูก็อยากงอแง อยากมีคนให้อ้อน อยากให้ใครมากอดมาลูบหัวบอกกูว่า เออ ไม่เป็นไรนะ
แต่แค่พอกูพลาด จะเรื่องอะไร ทุกคนแม่งก็ทำท่าผิดหวัง หนีทิ้งกูไปเลย พ่อกูก็พยายามมาบอกว่ากูคิดมาก พอแค่กูเล่าเรื่องทร่กูเจอ เค้าแม่งก็ไม่คุยกะกูอีก ไม่รู้ว่าไม่เชื่อหรือไม่รู้จะพูดอะไร
แม่งเหนื่อยชิบหาย ทุกวันนี้พยายามอยู่คนเดียว อยากแข็งแกร่งแบบ ไม่ต้องรู้สึกว่าอยากให้มีใครให้พึ่งพา
แต่พอมีเรื่องพ่อแม่ช่วงนี้ก็เหนื่อยจนจะบ้าทุกวัน ต้องหนีมาเที่ยวข้างนอก เข้าบ้านตอนดึกๆจะได้ไม่ต้องเจอกัน
แม่งเอ๊ย เข้าใจพวกที่ติดสาวบาร์เลย อยากมีน้องๆหนูๆมาเอาใจ ฮือออ
มึงกูมีปัญหา กูเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์รุนแรง แต่ไม่พร่ำเพรื่อ คือกูพอมีความรู้สึกนึกขึ้นมามันจะโดดๆ แบบควบคุมตัวเองก็ได้แหละ แต่ถ้าได้อยู่คนเดียวกูรู้สึกจะค่อนข้างยอมให้ตัวเองมีความรู้สึกด้านลบ แบบ เสียใจ กูก็จะร้องไห้ มันทำให้กูรู้สึกดีขึ้นกว่าเก็บเงียบแล้วอั้นไว้ แต่อยู่กับคนอื่นกูจะพยายามยิ้มๆ กดไว้ ทีนี้กูก็เครียด ช่วงนี้น่าจะเป็นเมนส์ด้วยเลยหนักเข้าไปใหญ่ กูก็ร้องไห้ พ่อแม่มาเห็นแล้วกลายเป็นตัดสินว่า กูอ่อนแอ ควบคุมตัวเองไม่ได้ มาย้ำว่าทำไมกูต้องทำแบบนี้ ไม่ถูก กูไม่ควรเครียด ถ้ารับมือกับตอนนี้ไม่ได้โตไปก็อยู่ไม่ได้หรอก บลาๆๆๆๆ เหี้ย ต้องทำไงวะ คือถ้าอยู่ในลูปปกติที่กูเจอเรื่องเหี้ยๆ - เสียใจ - ร้องไห้ - กลับมาตั้งสติแก้ปัญหา - จบ มันปกติ แต่พอพ่อแม่กูย้ำเรื่องแบบนี้เรื่อยๆ ทำให้กูยิ่งรู้สึกดาวน์ กลายเป็นความรู้สึกแย่แม่งคาๆ ไว้ไม่หายไปไหนอะ
>>677 มึงร่างแยกกูเหรอวะ เป็นแบบมึงทุกอย่างเลยว่ะ กูอยู่บ้านกูจะร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้เพราะเขาจะว่ากูว่าอ่อนแอและอีกสารพัดอย่าง ตอนอยู่คนเดียวกูก็ปล่อยให้ตัวเองดาวน์ตลอดทุกๆเรื่องที่สะสมมาแล้วมันก็จะหาย(แต่ก็มีลูปเรื่อยๆตามสภาพอารมณ์) พอต่อหน้าคนอื่นกูก็ปกติดี มันแย่มากๆกูเข้าใจ กอดนะมึง ; _ ;
พวกมึงเคยรำคาญอะไรแล้วรู้สึกไม่ดีที่รำคาญสิ่งนั้นไหมวะ กูปวดหัวกับความรู้สึกนี้มากเลย ควรจะทำยังไงดี...
กุมีอาการแบบนี้มาได้พักใหญ่ๆละ กุรู้สึกเบื่อโลกมากๆ เหนื่อยหน่ายกับการมีชีวิต หงุดหงิดง่ายมากๆด้วย รู้สึกว่าอะไรๆก็ไม่ได้ดั่งใจ อารมณ์เสียบ่อยๆ เตะนั่นนี่ระบาย ใครพูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้กุจะรู้สึกรำคาญ กุคิดว่าตัวเองแมร่งจะบ้าแล้ว รู้สึกหนักขึ้นทุกวันๆ จะควบคุมอารมณ์ยังไงดีวะ บางทีก็รู้สึกอยากตายขึ้นมา ขี้เกียจดิ้นรนที่จะมีชีวิต เหนื่อยย
ทำงานกับหุ้นส่วน ลงทุนไปแล้วหลักพัน นางเริ่มโลเลสติแตกทุกครั้งที่ต้องมีการตัดสินใจ กลัวเงินสูญ
เปลี่ยนแบบสินค้าทุกทีที่มีคนให้ความเห็นจนจะประสาทแดก คุยกับนางให้เข้าใจหรือเลิกทำแม่งแยกย้ายเลยดีวะ
เป็นคนย้ำคิด คิดแต่เรื่องเดิมจนไม่มีสมาธิทำอย่างอื่น มีวิะ๊แก้ไหม
เพื่อนโม่งมีใครจะแนะนำที่ถอนฟันคุดบ้าง T-T มันงอกละ รำคาณชิบหาย ของราคาเบาๆหน่อย
ปล.ของจุฬานี้ต้องจองเป็ฯเดือนเลยหรอวะ
ไอ้ความรู้สึกเหมือนเบื่อแล้วก็เหนื่อย อยากตายไปให้พ้นๆ แต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวคนอื่นจะเอาไปพูดเสียๆหายๆนี่แปลกมั้ย
ทั้งที่กูไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายแแท้ๆ ตายไปก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว แต่นึกถึงว่าจะต้องโดนเอาไปเป็นขี้ปากคนอื่นแล้วรู้สึกรับไม่ได้
>>680 ก็ใช่อยู่...มันเป็นเสียงพูดของตัวละครในเกมน่ะ คือกูเล่นเกมนั้นมาได้ปีครึ่งแล้ว ตอนแรก ๆ ก็ไม่คิดอะไรกับบทพูดตะโกนโว้กว้ากของตัวละครนะ แต่พอนึกว่ามันน่าจะรำคาญเท่านั้นแหละ รำคาญเลย -*- เซ็งตัวเองเหมือนกัน เสียงมันทำให้กูเล่นไม่สนุกด้วยแหละประเด็น (โทษทีที่ตอบช้า กูไม่ค่อยเข้าห้องนี้)
>>690 นอกจากมึงจะไม่รักตัวเองแล้ว มึงยังไปแคร์ขี้ปากชาวบ้านอีก
มึงจะอยากตายก็เป็นสิทธิ์ของมึงนะ กูไม่ห้ามเพราะชีวิตคนเรามันต่างกัน เจออะไรมาไม่เหมือนกัน แต่ถ้ามึงต้องทำเหมือนชีวิตมึงไม่ใช่ชีวิตตัวเองเพราะกะอีแค่กลัวขี้ปากคนอื่นนี่ แม่งน่าสมเพชกว่าไอที่มึงกลัวเยอะ ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
มึงก็เพียงแค่อยากเรียกร้องความสนใจนั่นแหละ คนที่อยากตายจริงๆเค้าไม่สนหีสนแตดใดๆทั้งสิ้นแล้ว ถ้ามึงอยากให้คนพูดถึงมึงดีๆหรือคนจดจำ คนจะจดจำมึงยังไง ก็ด้วยสิ่งที่มึงทำตอนมึงมีชีวิตอยู่
>>690 ไอ้เรื่องอยากให้คนจดจำ(แบบดีๆ)กูว่าเป็นความต้องการที่คนทั่วๆไปจะมีเป็นเรื่องปกตินะ
กูยังเคยคิดเล่นๆว่าพวกแม่ทัพยุคสามก๊ก โรม หรืออเล็กซานเดอร์ นี่มันสุดยอดเลยนะที่ตายมาเป็นพันๆปีแล้วก็ยังมีคนพูดถึง
วีรกรรมที่ทำไว้ได้เอามาทำหนัง ทำการ์ตูน ทำเกม ให้คนรุ่นหลังได้มาเรียนรู้แล้วเล่าต่อๆกันไป ถึงจะถูกแต่งเติมไปเยอะก็เถอะ
ยุคนี้แทบเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะทำอะไรให้คนพูดพูดถึงไปอีกเป็นพันๆปี แต่กูไปเกิดยุคนั้นคงเป็นกีกี้ให้เค้ากระทืบเล่นอ่ะนะ 555
กูอยากเป็นคนแก่ตัวที่เห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองวะ ทำไมกูต้องอดทนแคร์ความรู้สึกกะเพื่อนแบบนี้ด้วยวะ
>>695 เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบมึง คือแคร์คนอื่นมาก มีไรให้คนอื่นหมด ตัวเองยอมทน แต่สุดท้ายพอทนไม่ได้ระเบิดออกมา
เรื่องแม่งยิ่งเลยเถิดไปอีก ทั้งที่คนอื่นเค้าบางทีไม่ได้ต้องการให้เราช่วยหรือแคร์อะไรขนาดนั้น
โดยลึกแล้วมึงเป็นคนดี แต่อะไรที่มันมากเกินไป มันก้ไม่ดี จะต่อตัวมึงเองหรือต่อคนอื่น
มึงต้องถอยออกมาบ้าง ถึงแม้มันจะขัดใจกับมึงก็ตาม แต่ไม่ใช่ว่าให้ช่างแม่งทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ให้เลือกเฉพาะที่ตัวเองพร้อมจะช่วย พร้อมจะทำจริงๆ
อย่าให้มึงต้องกลับมาบ่นหรือทนกับตัวเองว่า ทำไมกูต้องทำ อย่างงั้นอย่างงี้ รักคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเอง การที่เราไม่รักตัวเอง มันเหมือนเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง ถ้าเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง คนอื่นก็จะไม่เห็นคุณค่าของเราเหมือนกัน
การยอมๆ ไปทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่จ้องจะเอาผลประโยชน์มึงเข้ามาตักตวง ล่อลวงมึง ต้องระวังไว้ด้วยนะ
กุเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ถ้ากุไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วผู้ใหญ่เข้ามาเพ่งเล็งกุจะชักสีหน้าออกไปโดยไม่รู้ตัว เบื่อและไม่พอใจตัวเองเหมือนกัน บางทีก็เจอเรื่องเครียดๆมาก็ยิ้มหรือทำหน้านิ่งใส่คนรอบตัวไม่ได้ ได้แต่ขมวดคิ้ว เขาก็บอกว่าทำหน้าแบบนี้ใส่ผู้ใหญ่ไม่โอเค ช่วงนี้ก็พยายามฝึกคุมอารมณ์อยู่แต่ก็เหนื่อยชหเลย
เพื่อนโม่ง กูรู้สึกเหมือนอยากฆ่าตัวตายอ่ะ ;=; แต่กูไม่อยากตาย แต่กูรับแรงกดดันจากชาวบ้านไม่ไหว หาทางออกไม่ได้
>>700 คือกูเรียนหนักอ่ะ แบบเรียนแม่งตั้งแต่จันทร์-อาทิตย์ แล้วคนรอบข้างแม่งกดดันกูอีก เวลากูอยากทำอะไรที่ชอบก็ทำไม่ได้ กลับถึงบ้านแต่ละวันก็ดึก เพื่อนกูบางคนแม่งเห็นแก่ก็ตัวชิบหาย แถมตอแหลอีก แล้วพอกูทำอะไรผิดนิกหน่อย แม่งว่าเหมือนกูไปฆ่าพ่อมัน พอทำอะไรดีๆได้ก็ไม่เคยชม กูรู้สึกปลงมาก,_,
/กู699นะ
เพื่อนโม่ง กุไม่ได้มีปัญหาชีวิตยิ่งใหญ่อะไร แต่กุมีปัญหากะตัวเอง
กุรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่า พรุ่งนี้มันว่างเปล่า อนาคตมันว่างเปล่า จนกุอยากจะตายๆไปซะ
แต่ในหัวกุก็มีคนดึงกุไว้ไม่ให้ไป แต่ก็ด่ากลับมาว่าอ่อนแอขนาดนี้ ศพยังไร้ค่าไม่น่าเก็บไปเผาด้วยซ้ำ
แล้วก็ฉายภาพในหัวซ้ำไปซ้ำมาให้กุดูถึงความไร้ค่าของชีวิตของตัวกุเอง
กุว่ากุควรไปหาหมอ กุว่ากุควรบอกครอบครัว แต่ในหัวมันบอกว่าถ้ากุบอก ครอบครัวกุจะต้องตาย จะต้องพังพินาศ
คือกุรู้ว่ามันไม่จริง มันแค่เป็นสิ่งที่อยู่ในหัว แต่กุรู้สึกมันอยู่เหนือการควบคุม
เหมือนในหัวกุมีความคิดตีกันไปมาตลอดเวลา
ถ้าไม่ไปหาหมอ จะมีทางที่กุจะรักษาตัวเองหายมั้ยวะ...
ไอ่เหี้ย ถ้ามึงเป็นมะเร็ง มึงจะใช้พลังวิเศษรักษาแล้วไม่ไปหาหมอเหรอ..
นั่นสินะ..
มึง คือกุเวลาอยู่กับเพื่อนๆก็ปกติอะ คุยเล่นไปตามประสา คิดว่าตัวเองเฮฮาพอประมาณด้วยซ้ำถ้าสนิทกันมากพอ
แต่เวลาอยู่คนเดียวนานๆเข้าแม่งเบื่อโลกมากๆแบบจริงจัง คือไม่รู้ว่าชีวิตนี้มันมีค่าอะไร เราอยู่ไปเพื่ออะไร
ทำเหี้ยอะไรไปสุดท้ายก็ตายอยู่ดีปะวะ บางทีก็รำคาญ หงุดหงิดแบบเกินพอดีมากๆจนน่ารำคาญ
คือกุรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าสิ่งที่กุคิดอยู่แม่งผิด แต่กุก็ยังคิดแม่งอยู่นั่นแหละ
ก่อนหน้านี้หลายปีมีช่วงที่กุสิ้นหวังมากๆ กุถึงขนาดสมมติตัวเองในจินตนาการมาอีกคน มีเพื่อนในจินตนาการอีก
เวลากุเหงากุก็คุยกับตัวเอง ทุกคน(ในจินตนาการ) ก็ให้กำลังใจกุตลอด จนกุผ่านมาได้ แต่เพื่อนจริงๆกุก็ยังมีนะ
คือกุรู้ตัวตลอดเวลาอะว่าทุกอย่างเป็นแค่จินตนาการ แต่กุก็ยังมีความสุขไปกับมัน มันแปลกมากไหมวะ
ย้ำว่ากุยังคุยกับเพื่อนๆจริงๆแบบปกตินะ สรุปแล้วคือกุขี้เหงาเวลาอยู่คนเดียว เลยสมมติพวกเขาขึ้นมาใช่ไหมวะ
ยิ่งตอนนี้กุกำลังจะเข้ามหาลัยในอีกเดือน กุกังวลมากว่าจะหาเพื่อนได้ไหม
ในใจก็บอกตัวเองว่าทำได้อยู่แล้ว แต่ลึกๆก็ยังกังวลมากเกินเหตุอีกอยู่ดีนั่นแหละ
คือกุรู้สึกว่าตัวเองแม่งซึมเศร้ามากในช่วงที่เป็น แต่ก็มักจะเป็นๆหายๆ เพราะคุยกับตัวเองจนดีขึ้น
สิ่งที่กุกำลังทำมันดีแน่รึเปล่าวะ กุหวังมากๆว่าจะมีเพื่อนในมหาลัยดีๆ ให้ไปทำไรบ้าๆบอๆด้วยกัน
ให้กุลืมเรื่องไร้สาระพวกนี้ ให้กุมองไปข้างหน้า หาเป้าหมายในชีวิตนี้ได้กับเขาสักที
ไอ้พวกที่ชอบคิดว่าตัวเองบ้าเลวชั่ว แล้วรู้สึกชื่นชมในความเลวของตัวเอง ทั้งๆที่จริงๆมันก็ไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น ทางการแพทย์แม่งเรียกพวกนี้ว่าอะไรวะ
กูมีเพื่อนคนนึงแม่งเป็นแบบนี้ มันไม่ได้หนักหัวกูอะไรขนาดนั้น แต่มันกระทบต่อสุขภาพจิตและเส้นอดทนกูมาก
>>690 ถ้าอยากตายจริงๆก็ไม่ควรจะแคร์กับขี้ปากชาวบ้านนะ เอาจริงๆกุรู้สึกว่าคนเราควรจะตายได้ตามใจตัวเองด้วยซ้ำ
ทำไมต้องมาจัดจ์ด้วย ชีวิตก็เขา ทำไมคนไม่ค่อยเคารพการตัดสินใจจะตายของคนอยากตายบ้างเลย กุอยากให้มีที่ที่คนอยากตายไปตายได้อย่างชิวๆ แบบเออไปละนะ บาย ฝากลบของในคอมกุด้วย
เพื่อนโม่ง กูรู้สึกแย่มากว่ะช่วงนี้ กูลาออกจากงานและกลับบ้านเพราะมีปัญหากับที่ทำงานเก่า เจอสงครามในอิฟฟิสเล่นงานจนจะบ้า ตั้งแต่กูโดนเพื่อนที่ทั้งสนิทและไม่สนิทหักหลัง กูรู้สึกหวาดระแวง เชื่อใจใครไม่ได้ คิดมากและกังวลทุกอย่าง
ตอนแรกกูคิดว่าเป็นเพราะอยู่กทม.และจมปลักกับสภาพเดิมๆเลยกลับบ้าน แต่มันไม่ดีขึ้นเลยว่ะ ครอบครัวก็ช่วยกูไม่ได้ พอกูระบายออกมาเขาก็ว่ากูอ่อนแอเอง เพราะกูทำตัวเอง ตอนนี้กูรู้สึกว่าไม่มีใครเชื่อกูได้ ไม่มีใครช่วยกูได้ ทุกคนกำลังหัวเราะสมน้ำหน้ากูอยู่ข้างหลัง กูรู้สึกตัวเองไร้ค่า แล้วความคิดอยากตาย อยากเจ็บมันก็เริ่มวนเวียนเข้ามาในหัว บางครั้งยืนมองที่สูงๆมองมีดก็คิดว่าอยากตายไปซะ ช่วงนี้กูคิดถึงเชือกแขวนคอบ่อยมากเลยว่ะ แต่เอาจริงๆกูก็รู้ว่าทำไม่ลงหรอก กูไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ แต่กูก็รู้ว่าที่ออกจากงานซึ่งเป็นงานที่พ่อคาดหวังมันทำให้พวกเขาเสียใจไปแล้ว
วันนี้กูทำงานที่รับมาไม่ได้เพราะความเครียด ตั้งสติทำงานทีไรเรื่องแย่ๆที่เคยเจอก็กลับมา มันทำให้กูแทบจะร้องไห้เพราะเกลียดตัวเอง แต่กูร้องออกมาไม่ได้ เสียใจให้ใครเห็นไม่ได้ กูพูดกับใครไม่ได้เลยเพราะสุดท้ายก็จะโดนตอกกลับมาว่าทำตัวเอง
กูอยากเดินออกจากบ้าน อยากไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีคนรู้จัก แต่กูก็อยากอยู่ที่บ้าน ที่ๆรู้สึกปลอดภัยแต่ต้องอดทนห้ามร้องออกมา กูอยากอยู่คนเดียว แต่ก็อยากให้ใครอยู่ข้างๆกัน กูขอโทษนะที่พูดไม่รู้เรื่อง แต่มันเป็นความรู้สึกของกูจริงๆว่ะ กูสับสนมาก กูรู้สึกแย่มากจริงๆ กูต้องทำยังไงถึงตะเอาตัวเองหลุดออกจากตรงนี้ได้วะ
>>710 มึงไม่ไร้ค่าหรอกเพื่อน แค่มึงอยากจะทำชีวิตให้ดีกว่านี้ มึงก็มีค่าแล้วนะ
ชีวิตคนเราต่อให้คนที่แข็งแรงเข้มแข็งแค่ไหน ก็มีมุมที่อ่อนแอ มึงจะอ่อนแอบ้างก็ไม่เป็นไร
สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ มึงได้ตัดสินใจด้วยหัวใจที่เต้นแรงมาตลอดว่าต้องออกไปจากที่ทำงานเก่า เพื่อไปพักและเริ่มต้นใหม่
ถ้ามึงสู้และอดทนจนเต็มที่แล้ว จะถอยออกมาก็ไม่ผิดอะไร คนรอบข้างอาจรู้สึกผิดหวัง แต่ยังไงมึงต้องแคร์ความรู้สึกของตัวเองด้วย เพราะมึงทนแบบนี้ยันแก่ไม่ได้ ต่อไปนี้อยากให้มึงพักและเริ่มต้นใหม่ ตั้งเป้าหมายและโฟกัสว่าชีวิตต่อจากนี้ ตัวเราเองจะไปยืน ณ จุดๆใด เราอยากจะเป็นอะไร อยากจะทำอะไร ถ้ามีโอกาสคว้ามันไว้ พิสูจน์ให้คนรอบข้างได้เห็น สิ่งที่ผ่านมาเรามีปัญหาอะไร ลองลิสมาใส่กระดาษก็ได้ แล้วเราลองมาดูกันว่าเราจะแก้ไขมันยังไง และเรามีจุดดีจุดเด่นอะไร ขับมันออกมา ดันมันไปให้สุด ทุกคนมีข้อดี จุดเด่นกันทุกคนเพียงแค่ ไม่เชื่อและไม่รู้ว่าตัวเองมี
ต่อไปนี้เข้ามาเล่าให้ฟังได้นะ เราจะได้ช่วยกัน ขอให้ชีวิตต่อจากนี้เป็นชีวิตที่ดีของมึงนะ
พวกมึงกูไม่รู้จะทำยังไงกับอาการกูจริงๆ ว่ะ
คือกูดำเเนินชีวิตทุกวันนี้ไปแบบกูไม่มีความรู้สึกเหี้ยอะไรระหว่างวันเลย กูรู้สึกเบื่อทุกอย่าง กูเบื่อตัวเอง เบื่อทุกคน กูเบื่อปัญหา กูเบื่อความเหี้ยตัวเอง
เวลากูเจออะไรที่สะเทือนใจกูหนัก หรือแบบถ้ากูอยู่คนเดียวใจกูมันจะเต้นเร็วมาก กูเจ็บอกมาก แน่นเหี้ย
กูเสพติดการทำร้ายตัวเอง กูรู้สึกว่าที่กูทำไปมันช่วยดึงกูออกจากอารมณ์ที่เบื่อโลกของกู อารมณ์ที่อยู่ๆ ก็เศร้าของกู
แต่มันช่วยกูได้แค่แป๊ปเดียวอ่ะ หลังจากนั้นกูก็อยากตายอีก กูเคยพยายามโดดตึก พยายามทำให้ตัวเองตกบรรได
บางครั้งกูแม่งนั่งสวดคาถาขอพรต่อเหี้ยอะไรสักอย่างให้กูไหลตาย ไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องเดิมๆ เรื่องเหี้ยๆ อีก
คือกูพยายามหยุดความคิดแบบนี้นะ กูพยายามหาอะไรทำ แต่กูทำไม่ได้อ่ะ กูไม่รู้จะทำไงแล้ว
จะไปหาจิตแพทย์ที่บ้านกูก็ไม่ยอมรับกับเรื่องแบบนี้ กูอยากหายจริงๆ นะ กูทรมาณมากกับเหี้ยอะไรแบบนี้
พวกมึงพอมีแนวบ้างไหมวะ
กูไม่ได้เป็นไรมากนะแต่เมื่อวานไปกินเหล้าเม้ามอยกับเพื่อนๆไม่ได้เจอกันนาน ทีนี้แม่งก็คุยแต่เรื่องเย็ดๆ เล่นความจริงความกล้าก็ถามแต่เรื่องเย็ดๆ
ไอ้กูก็ไม่มีประสบการณ์หรอกแต่กูฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเหี้ยๆ เพราะแบบตอนกู5ขวบมั้ง บ้านกูทำร้านอาหาร อีลูกน้องของแม่เป็นผู้ชายอะสนิทกับกู ด้วยความที่กูเด็ก5ขวบแล้วมัน15 17 อะไรวี้อะแม่ก็เลยให้มาดูกาตูนกับกู นอนในห้องพัก พี่เลี้ยงอ่ะว่าง่ายๆ มีวันนึงมันก็คร่อมกู ไซร้คอกู แต่ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าคืออะไร โชคดีที่แม่ขายร้านต่อให้ลุงกูเลยไม่ได้เจอมันอีก พอโตมารู้กูเลยแบบอยากอ้วกเหี้ยๆ เห็นหน้ามันอีกทีตอนม.5มั้ง มายืมเงินแม่กู อยากจะกระทืบให้ตายคาตีน ขยะแขยงสัด
อ่อทีนี้พอไปกับเพื่อน คุยแต่เรื่องเย็ดๆกูเลยขอตัวไปนอนก่อนทำเป็นง่วงจริงๆแล้วกูไม่อยากฟังต่อ ทีนี้ปรากฏว่าในขณะที่กูกำลังข่มตานอน เพื่อนกูก็เข้ามาในห้องสองคน คือมันเป็นเตียงใหญ่ๆ กูนอนชิดริม มันก้นอนบนเตียงเดียวกับกูกันแล้วปรากฏว่ามันคุยกันเรื่องเย็ดต่อ แล้วมันก็จูบกัน..
กูแบบอีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูอยู่นี่โว้ยยยยยยย กูยังไม่ได้นอนนนนน แต่ด้วยความเกรงใจเพื่อนกูก็ต้องแกล้งหลับอะมึง
จนมันจูบกันเสร็จแล้วเข้านอน แล้วหลับกันไปก่อนกูอีก หัวดอจริงๆ
จากประสบการณ์ที่เล่า กูยังอยากมีเพศสัมพันเมื่อพร้อมอยู่นะ แต่ตอนนี้กูแบบ โว้ยยยยยยย
ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในหัวกู แล้วกูรู้สึกหดไปหมดกับอะไรเร้าๆอะ อยากอ้วกแทนมีอารม สัด
ช่วงนี้กูร้องไห้บ่อยมาก ร้องไห้วันละหลายรอบ อยู่ที่ทำงานก็ต้องหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำเป็นพักๆ ปัญหากูเยอะด้วย กูเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่ากูเครียดเรื่องอะไร ตอนนี้กูหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลย แย่ลงทุกวัน กูไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี กูไม่รู้คนอื่นจะช่วยกูยังไงได้บ้างด้วย กูแค่อยากมาพิมพ์ระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณที่อ่าน
ลูกแมวตัวที่กูรักมากวันนี้มันหายไป กูร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนเย็น พยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่นก็แล้ว พยายามทำให้ตัวเองร่าเริงเหมือนเดิมก็แล้วแต่กูยังน้ำตาไหลทุกทีตอนกูหยุดทำทุกอย่างแล้วอยู่เฉยๆ
กูรู้สึกว่ามันเป็นความผิดกูเต็มๆ พ่อกูเวลาออกไปทำงานจะชอบปล่อยแมวไว้
/อนึ่ง บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด นอกอ.เมือง ที่บ้านเลี้ยงแมวแบบกึ่งๆปล่อย มี4ตัว แม่แมว1 ลูกแมว3 ตอนค่ำจะเก็บลูกแมวเข้ากรงแต่ปล่อยแม่ไว้ข้างนอกให้มันไปเที่ยวเล่นตามใจ บ้านกูเป็นทาวน์เฮาส์หลังริม มีพื้นที่หน้าบ้านกับข้างบ้าน มีรั้วเหล็กที่แมวมุดลอดได้สบาย พวกแมวกูชอบวิ่งเข้าวิ่งออกประจำ
แล้วเมื่อวานกูมัวแต่อ่านนิยายจนเช้า ละได้นอนตอน8โมง ตื่นมาอีกทีก็บ่าย4ตอนพ่อโทรเข้าเบอร์บ้าน สักพักกูได้ยินเสียงเหมือนคนส่งเสียงชู่วๆให้เงียบอะไรงี้ ละก็ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์เลยชะโงกหน้าไปดูเห็นท้ายรถกระบะสีดำที่จอดหน้าบ้านข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ขับออกไป กูก็ไม่อะไร ทำงานบ้านไปจนเรียบร้อย ละกูเลยเปิดประตูบ้านออกไปเรียกลูกแมวเข้ามา ปรากฏว่ามาแค่2ตัว ส่วนอีกตัวเรียกเท่าไหร่ก็ไม่โผล่มา กูเลยเดินหาเดินเรียกรอบบ้าน ในซอย เคาะชามข้าวก็ไม่มา พอพ่อมากูเลยบอกเขาว่าลูกแมวหาย เขาก็ขี่มอไซค์ตามหาไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอ เลยคิดว่าน่าจะมีคนเอาไป...
กูหยดรู้สึกผิดไม่ได้เลย ตากูบวมจนไม่รู้จะบวมยังไงแล้ว ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ถ้ากูไม่เอาแต่นอน ถ้ากูตื่นมาดูมันให้ดีกว่านี้มันต้องไม่หายไปไหน ทำไมกูแม่งเหี้ยงี้วะ ไร้ค่าไร้ประโยชน์ชิบหาย กับลูกแมวตัวเดียวก็ดูแลไม่ได้ รู้สึกผิดจนอยากหายๆไปจากโลกนี้ซะ
จริงๆไม่ใช่แค่เรื่องลูกแมวหรอกที่ทำให้กูจิตตก มันมีปัญหาที่กูก่อเองอีกหลายอย่าง
แต่พอลูกแมวกูหายไป เหมือนความอดทนที่มีมันหมดแล้วจริงๆ
กูหยุดคิดในแง่ร้ายไม่ได้ว่าคนเอาไปมันเอาลูกแมวกูไปทำอะไร
กูโกรธ กูกลัว กูเสียใจ แต่ว่ากูทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย
ชีวิตนี้กูจะรักษาสิ่งสำคัญไว้ไม่ได้สักอย่างเลยสินะ
คือส่วนตัวกูเองนะ กูคิดว่าตัวเองไม่เคยถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าอะ อาจจะมีจิตตกบ้างไรบ้าง จริงๆคือยังไม่รู้เลยว่าเป็นอาการของอะไร
บทจะจิตตกก็จิตตกแบบถ้าตอนนั้นยืนอยู่บนสะพานลอยอีนี่คงโดดลงไปแล้ว พอจะดีก็คึก ร้องเพลง ยิ้มร่าหน้าตาเฉย ใครว่าเหี้ยไรก็ไม่โกรธ หรือเครียดมากๆก็ประสาทหลอนว่ามีคนคอยตามเลยก็มี ( ทั้งนี้กูไม่ได้เสพยานะคะ )
เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่อาการไบโพล่าร์ด้วยซ้ำ ยังไม่ได้ไปหาหมอด้วย เพราะถ้าอาการมันไม่กำเริบอะไรก็เป็นอีเอ๋อตามปกตินี่แหละ แต่อย่าให้กำเริบทีนะคุณมึงเอ๊ย กว่าจะจูนกลับมันยาก
แล้วคือแม่งไม่มีตัวอะไรกระตุ้นให้กำเริบด้วยนะ คืออยู่ดีๆนั่งเล่นคอมพ์อาจจะจิตตกไปเลยก็มี หรือทองท้องฟ้าแล้วมันเริ่มมืดก็จิตตกก็มี
ไม่มีไรมาก ไม่ค่อยมีที่ให้บ่นเลยมาบ่นในนี้แค่นั้น ขอบคุณค่ะ
>>718 มึง กูก็เป็น แต่กูรู้ตัวว่ากูมีปมเรื่องที่บ้านด้วยอ่ะ ถ้าช่วงไหนกูทะเลาะกับที่บ้านกูจะแย่ลงมาก แต่กูคิดว่ากูไม่น่าถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้านะ
กูอยากไปพบนักจิตวิทยาอยู่เหมือนกัน กูรู้สึกแย่กับที่บ้านมากขนาดที่ว่าถ้าเรียนจบมหาลัยกูก็อยากทำงานตลอดจะได้ไม่ว่าง จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องกลับบ้าน แต่ไม่รู้จะไปพบด้วยเรื่องพวกนี้ได้มั้ย
>>719 ของกูอาจจะเพราะกูยังไงดี ... โลภมั๊ง
คือที่บ้านกูให้ความอบอุ่นนะ ให้เยอะด้วย ทั้งความรักทั้งความอบอุ่น แต่กูรู้สึกว่ามันไม่พอ กูต้องการเยอะกว่านี้อะไรงี้
คือแล้วถ้าวันไหนเขาไม่ค่อยสนใจกูกูนี่แบบเฟลสุดๆเลยอะมึง
คือกูไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กูเป็นอะไรหรือเปล่า หรือสารเคมีบางอย่างในสมองกูมันบกพร่องหรือยังไง
เพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงคบกับแฟนแล้วมึงไม่โอเค แต่ก็เลิกไม่ได้สักทีเพราะไม่กล้าพอพวกมึงจะทำไงวะ ที่ไม่โอเคเพราะเหมือนไม่สำคัญสำหรับเขาแล้วอ่ะ เหมือนอยู่ไปวันๆ กูเศร้า ร้องไห้ทุกวัน เวลาคอลก็คุยกันแปปเดียวพอเขาหลับกูก็มานอนร้องไห้ทุกคืน กูกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าซะก่อน แต่มันเลิกไม่ได้สักที TT ไอ้เหี้ย พิมไปก็ร้องไป
กูกำลังจะสอบเข้ามหาลัย แต่ปัญหาคือกูไม่รุ้ด้วยซ้ำว่ากูอยากทำอะไรแน่ๆ เหมือนเรียนไปวันๆให้สอบติด ติดอันไหนก็อันนั้น ขอแต่มีที่เรียนก่อน เลยกลายเป็นว่ากูไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีสิ่งอยากทำ กูเลยไม่มีอารมณ์จะเตรียมตัวอ่านหนังสืออะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตหายใจไปวันๆ โง่แล้วยังเสือกไม่ขยันอีกช่วยด้วย 5555555 กูรุ้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากเลย เรียนก็ไม่ได้เด่นอะไร กีฬาก็เล่นไม่เป็น ดนตรีเคยเล่นแต่ก็กากๆ กูไม่เคยพยายามทำอะไรจนสำเร็จเลย กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า กูไม่เคยหวังอะไรกับตัวเองเลย และกูไม่เคยทำให้คนอื่นสมหวังในตัวกูได้เหมือนกัน
พ่อกูเป็นหมอ กูโดนกรอกหูโดยคนรอบตัวมาตั้งแต่เด็กว่าต้องตั้งใจเรียน โตไปจะได้เป็นหมอเหมือนพ่อ จะได้ช่วยเหลือคน หมอเป็นอาชีพที่OPที่สุดในโลก ตอนเด็กๆกูก็เชื่อ กูตั้งใจเรียน ได้ที่1ทุกเทอมตั้งแต่ป.1ยันป.6 กูไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร รู้แค่เรียนเก่งไว้ก่อนจะได้เป็นหมอ ทั้งๆที่กูเกลียดเลขมาก ตอนป.2เคยโดนครูพูดให้เพื่อนได้ยินทั้งห้องตอนตรวจการบ้านเลขว่า ทำผิดเยอะมากเดี๋ยวตีเลย ตอนป.3เคยเล่นเกม24ในห้องตอนเย็น ใครตอบได้ก่อนได้กลับบ้านก่อน ซึ่งกูคิดตามเพื่อนไม่ทัน กูตอบไม่ได้จนกูร้องไห้ กูรู้ตัวมานานมากว่าไม่ชอบคณิต ตอนขึ้นม.ต้นกูก็ยังทำคณิตไม่ได้ เพิ่มเติมคือสอบตกวิทย์ด้วย อีเหี้ย ต่ำตมลงทุกวัน 5555555 กูเริ่มทิ้งวิชาสายวิทย์และหนักไปเรียนทางภาษามากกว่า ซึ่งพ่อกูก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร เขาบอกว่าเรียนอะไรก็ได้ถ้าเราชอบ กูก็เชื่อมาโดยตลอด จนกูมารู้ตอนหลังว่าเขาก็อยากให้กูเรียนสายวิทย์แต่หัวกูไม่ไปเลยต้องให้เป็นแบบนี้ กูก็แบบ เหมือนโดนหลอกมาโดยตลอด แต่เพื่อนกูก็ปลอบใจว่าดีกว่าเขาอยากให้เรียนแล้วบังคับกูเรียนจนไม่มีความสุข พ่อกูไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือพวกผู้ใหญ่เหี้ยๆรอบๆและคนที่ชอบยุ่งชีวิตชาวบ้าน ทำเป็นตกใจว่าทำไมกูไม่เลือกสายวิทย์ ทำไมไม่เรียนหมอ ทำไมวะ การไม่เป็นหมอมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอในฐานะลูกหมอคนนึง ทำไมกูต้องโดนคาดหวังด้วยทั้งๆที่กูไม่เคยหวังกับตัวเองด้วยซ้ำ
แต่อีกเรื่องคือ ตอนเข้าม.4พ่ออยากให้กูเรียนเตรียมมากๆ ไซโคมาตั้งแต่ขึ้นม.1 ส่งไปเรียนพิเศษด้วยอะไรด้วย เพราะตอนเด็กๆพ่อกูอยากเรียนมากแต่สอบไม่ติดเลยอยากให้กูเรียนให้ได้ ไม่บังคับด้วยว่าต้องสายวิทย์ แต่กูก็สอบไม่ได้ กูตอบสนองความตั้งใจของพ่อไม่ได้ กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ไม่กล้ามีความฝัน ไม่กล้าหวังอะไรแล้ว เวลากูสอบคะแนนดีคนอื่นก็ชอบบอกว่าเป็นลูกหมอก็ต้องเก่งอยู่แล้ว แต่พอไม่ดีก็โดนบอกว่าเป็นลูกหมอทำไมทำไม่ได้ แล้วการที่คะแนนกูดีนี่พ่อกูมานั่วทำข้อสอบกับกูไหม กูเลยรู้สึกว่า เออ ทำอะไรไปเขาก็ไมาเห็นค่าความพยายามกูเท่าไหร่ เขาไปโฟกัสกับอาชีพพ่อแม่กูมากกว่า กูเลย โอเค ทำไปก็เท่านั้น กลายเป็นคนไม่ทำเหี้ยอะไรแล้ว ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ไม่กล้ากดดันตัวเอง เป็นloserไปวันๆ ในตอนที่กูนั่งเครียดอยู่กับตัวเองเพื่อนคนอื่นก็อ่านหนังสือสอบอยู่ กูไม่รู้จะไประบายกับใคร กูไม่สนิทกับพ่อแม่ กูไม่กล้าพูด อย่างน้อยตอนนี้กูแค่อยากได้เป้าหมายในชีวิต อยากรู้ว่าควรทำยังไงกับตัวเองให้ลุกขึ้นมาตั้งใจทำอะไรสักอย่างได้ อยากมีความมั่นใจในตัวเอง อยากเลิกมองโลกในแง่ร้ายสักทีว่าตัวเองทำไม่ได้ แต่กูทำไม่ได้จริงๆ สุดท้าย อยากได้ที่ระบายเท่านั้นเอง โรงเรียนกูมีครุที่ปรึกษาให้ไปคุยพวกนี้ได้ แต่กูไม่กล้าไปด้วยซ้ำ ไม่อยากแบกรับไว้คนเดียวแต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ กูรู้สึกแย่ กุอยากนอนไปสักพัก กูไม่อยากสอบแล้ว พุดอย่างนี้ไปยิ่งพูดก็ดูเป็นพวกขี้แพ้ อืม กูขี้แพ้จริงๆด้วย ขอโทษมี่พิมพ์ยาวนะ ขอบคุรที่อ่านจนจบ
>>722 โอ๋ๆนะมึง ม6กุก็เครียดแบบนี้แหละ ผ่านมันไปให้ได้นะ
ที่บ้านปากบอกให้กุเรียนอะไรก็ได้ ไม่บังคับ แต่พอกุเลือกคณะภาษากุโดนมองว่าโง่ มีแต่พวกเรียนไม่เก่งเข้ากัน พร้อมยกเหตุผลร้อยแปด เนี่ยคนคะแนนดีเค้าไม่เข้ากันหรอก เค้าเข้าหมอนู่น แถมยังยกเรื่องที่พี่น้องเขาเป็นหมอกันบ้างล่ะ ละพูดเหมือนกุทำให้เขาขายหน้า ไม่มีอะไรไปอวดใครได้
พอออกมาอยู่หอแล้วสุขภาพจิตกูดีขึ้น กูรักพ่อแม่ก็จริง แต่กูยอมรับว่ากูทนรับคำพูดแบบนี้ทุกวันไม่ได้ว่ะ
กุไม่รู้มึงอยากเรียนอักษรเปล่า แต่ถ้าไม่ติดฬ ก็มา มศก ก็ได้ ลองหนีออกจากสังคมที่มีแต่คนกดดันมึงดู ลองใช้ชีวิตคนเดียวหรืออยู่หอ ทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ไม่มีแบคกราวน์ของพ่อแม่มากำหนดว่ามึงต้องเก่งหยั่งนู้นหยั่งงี้
>>722 กอดมึงนะ
เรื่องทำอะไรล้มเหลวนี่ มันโคตรรรรรรปกตินะ (กูเป็นเด็กเนิร์ด ได้ที่ต้นๆ ของโรงเรียนมาตลอด แล้วก็ไม่ติดเตรียม แต่สุดท้ายก็ได้ ฬ ไม่ติดเตรียมก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตการเรียนล้มเหลวเสมอไปหรอก) แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มึงไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ได้เท่ากับมึงไร้ค่าสักหน่อย มนุษย์ทุกคนมีค่า มึงมีค่านะ
>>722 โอ้โห มีอะไรเครียดๆ มาระบายกับกูได้ กูเข้าเว็บนี้บ่อยๆ ถ้าตอบได้จะตอบเพราะกูชอบให้คำปรึกษาด้านการเรียน
เข้าเรื่อง กูเข้าใจนะ คนรอบตัวกูก็เอาแต่บอกให้กูเรียนหมอเหมือนกัน จนกูโคตรรำคาญ (และสุดท้ายกูก็ไม่เรียนหมอและเทข้อสอบด้วย555 คะแนนเน่ามากแค่เกือบติด) ตอนม.4 พ่อกูก็อยากให้เข้าตอ.แต่กูก็สอบไม่ติด... เพราะตอนม.ต้นกูเรียนแบบเละเทะมาก พอเพื่อนหลายคนในรร.ย้ายไปตอ.กันหมดกูก็เฟลแหละ มีช่วงนึงที่เฟลมากๆ จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย เป็นแบบมึงนี่แหละ จนหลังๆ มันก็ทำใจได้ มันต้องใช้เวลาแหละเนอะ กูมีความสุขกับการเรียนสายวิทย์มาก กูชอบฟิเคมีชีวะดาราเลข ชอบไปหมด 555 มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นให้เรียนในแต่ละวัน จนกูลืมความเศร้าไปหมดเลย
เรื่องที่ว่าไม่มีความมั่นใจ ตอนนี้มึงต้องปรับทัศนคติว่ะ กูเห็นคนเก่งหลายคนที่พลาดเพราะเอาแต่คิดในแง่ลบ คิดว่าตัวเองทำไม่ได้ มึงไม่ต้องกดดันตัวเองมากหรอก แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ลองทำอะไรให้สำเร็จดูสักอย่าง แค่เรื่องเล็กๆ ก็ได้ แล้วกำลังใจมันจะมาเอง กูสังเกตว่าเวลาทำอะไรที่ชอบสมองมันจะปลอดโปร่งขึ้นนะ ทำอะไรก็ง่ายไปหมด มึงบอกว่าชอบภาษาแล้วชอบแบบไหนล่ะ ลองหางานอดิเรกเกี่ยวกับมันมาทำดู หรืองานอดิเรกอื่นๆ วาดรูปร้องเพลงเล่นดนตรีดูหนังอะไรก็ว่าไป ออกไปเที่ยวที่ใหม่ๆ เผื่อมีแรงบันดาลใจมากขึ้น
ตอนนี้มันอาจจะแย่ แต่ถ้าผ่านไปได้ทุกอย่างจะดีเอง ม.6 ก็อย่างนี้แหละ 555 มึงเต็มที่หน่อยนะอย่างน้อยจะได้ไม่เสียใจภายหลัง พอมันสำเร็จจะรู้สึกดีมากจริงๆ อย่างเช่นสอบติดคณะคะแนนสูงๆ หรือทำคะแนนได้ดี มันเป็นความรู้สึกที่ฟินมากจริงๆ 55 เป้าหมายในชีวิตตอนนี้เอาง่ายๆ ก็ลองตั้งเป้าคณะที่อยากเข้าไหม ศึกษาหาความรู้ว่าคณะนั้นเป็นยังไงบ้าง มีอะไรดีๆ รอเราอยู่บ้าง หรือพอเรียนจบอยากจะทำอะไร มันต้องมีสักอย่างที่อยากจะทำแหละเนอะ อีกวิธีที่กูใช้ประจำคือเขียนรายการเรื่องที่เราภูมิใจเอาไว้แม้จะเล็กๆ น้อยๆ แล้วเอามาย้อนอ่านเวลาจิตตกจะช่วยได้มากนะ
สู้ๆ นะ ชีวิตเกิดมาสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวเราก็ตายแล้ว อยากทำอะไรก็ทำตอนที่ยังทำได้ดีกว่า มีอะไรก็มาระบายลงโม่งได้เสมอ กูวนเวียนอยู่ตลอด (ไม่ถามเลยว่ามึงอยากฟังไหม555) โทษทีที่พิมพ์ยาว นี่กูย่อสุดๆ ละ เป็นกำลังใจให้จะ :)
เพื่อนโม่ง มึงคิดว่ากูจิตไม่ปกติป่าววะ กูเห็นคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยนั่งฟัง อยู่ข้างๆให้กำลังใจแล้วกูอิจฉาว่ะ กูเคยอิจฉาถึงขนาดเห็นเขาคนนึงเขาเศร้าแล้วมีเพื่อนๆหลายคนตามโอ๋จนถึงขนาดกูหยิกแขนตัวเองเป็นรอยถลอกยาวทั้งสองข้าง กูเห็นใครพูดถึงโรคนี้ หรือกูพูดถึงมันแล้วกูกระอักกระอ่วนว่ะ แบบมันไม่ไหวจนกูอยากจะร้องไห้ออกมาไม่มีสาเหตุ แล้วกูเสือกร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ
กูเหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่แม่งมีเหี้ยอะไรไม่รู้สุมกูจนกูอยากระบาย แต่พอได้มีโอกาสระบายกูก็เสือกไม่ทำมัน
กูเห็นมีคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยให้กำลังใจ กูก็พาลเกลียดโรคนี้ว่ะ กูเกลียดแบบ กูไม่ชอบคนเป็นโรคซึมเศร้า เพราะ มันสูงกว่ากู
มันสูงกว่ากูเหี้ยๆ แบบ แม้แต่ชีวิตพวกมันยังมีค่ากว่ากู มันยังมีคนพร้อมจะกอดให้ความรัก
แล้วกูล่ะ กูมีเหี้ยอะไร มีแต่คนคอยจะซ้ำเติม ไม่มีใครอยากจะให้กูอยู่ด้วยซ้ำ
แม่งจะมีสักครั้งไหมว่ะ ที่กูพูดถึงโรคเหี้ยนี้แล้วกูจะไม่ร้องไห้ สัส
>>728 กูเป็นโรคซึมเศร้า กูไม่มีใครโอ๋หรือมาทำเหมือนเข้าใจนะ เพราะกูไม่ต้องการ มึงไม่ต้องอิจฉาหรอก โรคนี้มันทรมานว่ะแล้วมันยากจะมีใครเข้าใจจนกว่าเขาจะเป็นเอง คำพูดที่มึงอ่านแล้วเหมือนจะดีใส่ใจน่าอิจฉา แต่คนเป็นโรคอ่านมันอาจจะไม่เข้าถึงใจเขาเลยก็ได้ บางครั้งมันก็เผลอทำร้ายจนรู้สึกเหมือนว้าเหว่ตัวคนเดียวบนโลกอีก แต่พฤติกรรมมึงก็เข้าข่ายไม่ค่อยปกตินะ ลองปรึกษากับนักจิตดูถ้าไม่เสียหาย
>>722 มึงงงงงงง กอดๆๆๆ กูเข้าใจมึง มึงไม่ไร้ค่าเลยนะ อย่าคิดงั้นนน พ่อกูอยากให้สอบหมอ(แต่พ่อกูไม่ได้เป็นหมอนะ555)แต่กูสอบไม่ติด ปีนี้กูเลยได้ซิ่ว ตอนม.ต้นกูอยากเรียนภาษาไปคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่พอมาม.6นี่พ่อกูหลุดปากมาประมาณ ไม่ว่ายังไงก็อยากให้เรียนหมอ กูก็เสียใจอยู่เหมือนกัน
แต่ลึกๆกูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ากูชอบอะไร ยังหาตัวเองไม่เจอ 5555 กูชอบภาษา ชอบวิทย์ แต่กูไม่ถนัดวิทย์เลย ค่อนข้างโง่ แต่มันก็สนุกดี รู้เลยว่าถึงสอบติดหมอกูก็ไปเป็นฐานให้พวกเด็กเก่งๆ อ้าว ว่าจะมาปลอบมึงกูดันระบายเรื่องตัวเองด้วย โทษที 5555 มาอ่านสือสอบไปด้วยกันนะมึง<3
อีกอย่างกูเห็นด้วยกับ >>723 ถ้ามึงออกมาอยู่หอสุขภาพจิตคงดีขึ้น ตอนม.ปลายกูได้อยู่หอรู้เลยว่าเป็นช่วงชีวิตที่กูมีความสุขจริงๆ ยิ้มเต็มที่ หัวเราะเต็มที่ ไม่ต้องเผชิญแรงกดดันจากคนรอบข้าง ไม่ต้องเจอกับการสอบได้คะแนนดีก็เสมอตัวแต่พอคะแนนแย่โดนถล่มเหมือนไปฆ่าใครตาย
กูเชียร์ให้มึงตั้งเป้าสอบหมอ+คณะสายภาษาให้ติดนะ ประมาณ ถ้ามึงจะสอบหมอมึงก็สอบได้ แต่จะเลือกไปเรียนภาษา ใครจะทำไมงี้
กู722 ขอบใจเพื่อนโม่งทุกคน กูไปนอนคิด(ความจริงคือนอนหลับ อ้าว อีสัส 5555555555)มาคืนนึง ก็ อืม ดีขึ้นนะ ปัญหาของกูคือ คนรอบๆมักจะบอกให้ตั้งเป้าหมายสูงๆจะได้มีแรงฮึด แต่กูไม่กล้า ว่าไงดี กูไม่ใช่คนที่มีความทะเยอทะยาน คิดตลอดว่าตั้งเป้าหมายสูงไปแล้วทำไม่ได้ ตกลงมายังไงก็มีแต่เจ็บปะวะ มองโลกในแง่ลบจริงๆเลยยอมใจตัวเอง มึงจะลบอะไรนักหนา หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันโอ้ย กูมีเพื่อนและรุ่นพี่บางคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก บ้ามาก จะทำอะไรก็ประกาศเลยว่า เฮ้ย กูต้องเป็นตัวจริงในการลงแข่งนะ กูต้องได้เหรียญทอง กูต้องติดที่นี่ๆ แล้วก็ตั้งใจทำๆๆฝึกๆๆจนเขาก็ได้ดีจริงๆ กูอยากเป็นแบบนี้บ้างแต่ปัญหามันอยู่ที่ขั้นนี้แหละ แต่กูกลัวว่า ถ้าทำไมไม่ได้จะมีคนรอเหยียบเต็มไปหมด เป็นอีกหนึ่งความขี้แพ้ของกูเอง กูไม่ใช่คนไม่สนโลกขนาดนั้น แต่กูไม่ได้อยากดัง อยากอยู่แบบนี้ อย่ามายุ่งกับกูเหลย แต่อีกใจก็คิดว่าอยากให้มีคนมาสนใจบ้าง ถ้าเป็นคนเก่งแบบนั้นจะมีคนมาสนใจไหม มีคนมาใส่ใจกูบ้างไหม อะไรแบบนี้ ไรวะย้อนแย้งชิบหาย ฮือ กลับมาๆ บางคนฟังอะไรแบบที่อ.เฉลิมชัยพูดแล้วมันจะฮึดใช่ปะ แบบ ไปมึง ไปสุ้ อย่าขี้แพ้ อะไรแบบนี้ ซึ่งกูฟังแล้วแย่กว่าเดิมแบบ เออกูรู้แล้วว่ากูขี้แพ้ กูไม่สู้ละบาย (...) ทำไมเปนคนแบบนี้วะเฮ้อ
อีกอย่าง กูเพิ่งรู้ว่าคนที่พ่อแม่อยากให้เป็นหมอมันเยอะมากๆเมื่อตอนไม่นานมานี้ กูไม่รู้สึกว่าอาชีพหมอมันวิเศษอะไรเลย หลังๆพ่อกูบอกว่าอย่าเรียนหมอด้วยซ้ำเพราะมันเหนื่อยมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆหรือเพราะยอมแพ้กับหัวสมองกูไปแล้วกันแน่อะนะ 5555 แต่หมอมันเหนื่อยจริงๆ ถ้าจะเรียนเพราะอยากรวยนี่อย่าเลยนะ แม่งโคตรไม่คุ้ม จริงๆ ทำไมสังคมไทยต้องมองว่าหมอดีขนาดนั้น ทำไมต้องทำเหมือนวิชาชีพอื่นไร้ค่าด้วย กูเคยคิดว่าถ้ากูไปเรียนสายวิทย์แต่แรกแล้วตั้งใจเรียนเพื่อสอบหมอ ถ้าสอบติดจะมีแต่คนชมกูใช่ไหม กูจะได้รับความสนใจมากกว่านี้หรือเปล่า แต่คนจะชมก็คงไม่พ้นคำชมที่ว่า เก่งเหมือนพ่อเลย อยู่ดี
>>731 กูว่ามึงหาอะไรที่มึงชอบจริงๆแล้ว ทำเลี้ยงชีพได้ด้วยก็ดีนะ
ไม่ต้องสนใจคนอื่นให้มากหรอก คำชื่นชมอะไรมึงได้มาก็ดีใจแป้บเดียว แล้วก็ต้องมาทำงานของมึงอยู่ดี
-งานอะไรมันก็ลำบากทั้งนั้น
-คนมีลูกเมียแล้ว บางคนทนทำงาน เพราะต้องหารายได้เลี้ยงชีพ ถึงเวลาก็ไม่มีคนมาบ่นเรื่องงานเหนื่อยยากเพราะต้องหามาใช้จ่ายเนี่ยแหล่ะ
-มึงอยู่กับตัวมึงเองเยอะสุด
-อยากทำอะไรควรแสวงหาทางทำด้วยตัวเอง
-อยากได้เงิน ทำค้าขายเหอะเพื่อนรุ่นกูทำค้าขายเงินดีกว่าคนเป็นหมอตั้งหลายคน
-มีเงิน,บ้านใหญ่,รถหรู,เมียสวย หลายคนยอมทำงานเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านี้ แต่กูว่าซักพักกูมีกูก็เบื่ออยู่ดี อยากได้ของดีกว่านี้มาอีก กูมองว่าคนอื่นๆมีก็งั้นๆทั้งหมด
กูเคยคิดนะ กูเลวมั้ย
คนทีีกูเกลียดเป็นโรคซึมเศร้ามันจะฆ่าตัวตายกูแช่งในใจตายๆไปซะ
แต่บางคนกูสงสารนะ
KYนะ
ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไงเมื่อต้องมาฟังคำสั่งเสียของคนที่มึงไว้ใจว่าเขาจะฆ่าตัวตายภายในสองเดือนข้างหน้านี้
และอย่างแรก เขาคนนี้เป็นเพื่อนที่มึงรู้จักมานาน
อย่างที่สอง เขาเป็นโรคซึมเศร้าและได้รับการรักษามานานแล้ว แต่มันไม่ดีขึ้น
อย่างที่สาม เขาบอกว่าไม่มีใครช่วยเขาได้แล้ว และเป็นคำพูดที่จริงขนาดตัวมึงเองยังรับรู้ได้ว่ายื้อไว้ไม่ไหวแล้ว
มึงจะทำยังไง จะนั่งฟังคำสั่งเสียของเพื่อนที่จะตายแล้วยอมรับการตัดสินใขของมัน หรือว่าจะพยายามหาทางช่วยหาทางยื้อไว้อีก ทั้งๆที่ตอนนี้มึงก็ไม่รู้อีกแล้วว่ายังมีอะไรที่มีความหมายกับมันอีกบ้าง
เป็นมึงมึงจะทำยังไง ช่วยตอบกูที กูไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงแล้ว
กูไปหาหมอมา กูมีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า 70%
หมอบอกกูตัวตนสูง ย้ำคิดย้ำทำ เวลาใครมาเตือนหรือตำหนิกูไม่ชอบมากๆ กูชอบเก็บคำพูดคนมาทำร้ายตัวเอง เวลาโดนว่า แต่กูเคยคิดว่ากูเกิดมาไร้ค่า ไม่น่ามีชีวิตอยู่ แต่ยังไม่กล้าคิดทำ แต่กูไม่ต้องแดกยา หมอให้กูสวดมนต์นั่งสมาธิ ปรับที่ใจกู
จะลดนิสัยความอยากเป็นที่หนึ่ง เป็นที้สนใจของคนยังไงวะ กูเสพติดว่ะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้เป็นแล้วจะเป็น loser
KY เวลามีญาติผู้ใหญ่ทักมาทางไลน์ แล้ส่งวิดีโอไม่ก็คำคมที่โหลดมาจากfacebook ให้มึงรัวๆ พวกมึงทำไงบ้างวะ ถ้าเป็นพ่อกับแม่บางทีกูก็ignoreได้นะ แต่กับญาติที่ไม่ค่อยได้เจอกันกูเกรงใจ บางทีก็ตอบเป็นสติ๊กเกอร์บ้าง แต่เจอส่งแทบทุกวันงี้ทำไงดี ไม่มีตังซื้อสติ๊กเกอร์ใหม่แล้ว
ใครมีวิธีทำตัวไม่ให้เครียดก่อนสอบได้บ้าง ขอคำแนะนำหน่อย orz
พวกมึงกูทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้ามาหลากหลายแบบมาก แล้วคะแนนที่กูได้แม่งได้เยอะมากเยอะสัสๆ
คือกูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไบโพล่าห์ หรือโรคซึมเศร้า หรือกูเป็นโรคเครียดเก็บกดหรืออะไร แต่กูไม่ไหวทุกวันเลยอ่ะ
เมื่อกี้กูเพิ่งกิ่งไม้ข่วนแขนตัวเองไปเพราะเหี้ยอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน กูตลกตัวเองว่ะ กูแม่งไร้ค่า ไม่มีเหี้ยไรดีสักอย่างเลยเหรอวะ
กูเหนื่อย กูไม่ไหวแล้ว กูเหนื่อยกับการที่กูตื่นมาแล้วเจอสิ่งเหี้ยๆ ความรู้สึกเหี้ยๆ กูไม่ไหว กูไม่โอเค กูอยากตายมากตอนนี้ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ไปหาจิตแพทย์ ไม่ได้แปลว่ามึงเป็นบ้านะเว้ยกูยกตัวอย่างง่ายๆ
สมมุติมึงเป็นหวัด หรือโรคห่าอะไรก็ตาม ก็คือมึงเป็นหวัดแล้ว จะไปหาหมอหรือไม่ไปมึงก็เป็นหวัดไปแล้ว ไปหาหมอคือมึงต้องการหายจากอาการนั้น
คนที่เป็นบ้าเสียสติจริงๆ หลายคนแม่งไม่ไปหาหมอ จนกลายเป็นคนจร คนบ้าไป ต่อให้มันไม่ไปหาหมอ ก็คือมันเป็นไปแล้ว
การไปหาหมอหรือไม่ไปหา ไม่ได้หมายความว่ามึงเป็นหรือไม่ได้เป็นนะ
กูบอกพ่อกับแม่ว่ากูอยากไปหาจิตแพทย์เพราะกูทนไม่ไหวแล้วว่ะ แต่พ่อแม่บอกไม่ให้กูไปเพราะโรคนี้คือโรคทำตัวเอง
หรือว่ากูทำตัวเองวะ กูไม่ไหวจริงๆ เหมือนกูเป็นภาระแกว่ะ
พ่อแม่กูก็มีน้องนะ กูไม่ควรอยู่เป็นส่วนเกินของครอบครัวเลยว่ะ
>>740 กูส่งข้อความสั้นๆไป บางทีเขาแค่อยากแบ่งปันสิ่งที่เขาคิดว่าดี
เป็นกูจะตอบโง่ๆไป เรื่องเกี่ยวกับศาสนาก็ สาธุจ้า รูปสวยๆก็ สวยจังเลยจ้าอิอิ เขาส่งภาพอวยพรขอให้รวยก็ ขอบคุณ รวยรวยจ้า
ปล วันละครั้งไม่เกินนี้ถ้าส่งบ่อยก็ไม่ต้องตอบ ทบไปวันพรุ่งนี้ บางคนเขาแค่ส่งให้ได้ส่งแหละ มึงไม่อ่านเขายังไม่รู้เลยมั้ง
>>744 รีบไปหานะ เรื่องโรคไม่ใช่เรื่องที่จะมาคิดเองเออเองได้นะมึง แม้แต่พ่อแม่ก็จะมาวินิจฉัยแทนจิตแพทย์ไม่ได้ ลองไปดูเผื่อถ้ามึงเป็นจริง รักษาแล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น
ถ้ามึงเป็นจริงๆคือมึงก็เป็นโรคอย่างหนึ่ง เหมือนกับโรคหวัดโรคลำไส้อักเสบพวกนี้อ่ะแหละ บางทีการเป็นโรคนั้นนี้มันก็เลี่ยงไม่ได้นะมึง ไม่ใช่ความผิดของมึงด้วยที่เป็น อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลย
กูเห็นคนไม่สบายแล้วมีคนมาดูแลมาสนใจละกูอิจฉาว่ะ อยากป่วยบ้างจะได้มีคนมาสนใจ อีเหี้ยอาการหนักละ
ถามอะไรหน่อยเหอะว่ะ คนอายุ 19-20 ที่ไม่มีความฝัน มีหนี้สินครอบครัว และยังไปเรียนไม่ได้เพราะหนี้ข้างต้น ต้องออกมาทำงานก่อน ตอนทำงานอยู่ก็มีผู้ใหญ่ท่รู้จักถามตลอดว่าทำไมไม่เรียนต่อ กุก็ตอบไม่ได้(ไม่ได้ตอบเพราะไม่อยากบอกว่าพ่อแม่เป็นหนี้) เค้าเลยบอกประมาณว่าเป็นคนไร้ค่า เพราะกูไม่มีความฝันและไม่มีอะไรถนัดเป็นพิเศษ (ถนัดแค่ Eng กับ ฟังยุ่นออกนิดหน่อย) คือกุแค่อยากถามว่า สมัยนี้คนที่ไม่ได้เรียนต่อและไม่มีความฝันจะต้องโดนดูถูกขนาดนี้เลยเหรอ คือกุรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของโลกมากๆ ถ้าไม่มีกูบางทีครอบครังฃวอาจจะมีค่าใช้จ่ายน้อยลงแล้วก็สบายกว่านี้ กูะทำยังไงดีวะ สับสนชิบหายเป้าหมายในชีวิตตอนนี้คือปลดหนี้ให้มันหมดๆไป แล้วต่อจากนั้นกูรู้สึกไม่อยากทำอะไรต่อเลย จะทำงานใช้ชีวิตเป็นพนักงานเงินเดือนไปวันๆเหรอวะ
>>751 กูเข้าใจนะ ขัดสนทางการเงินจะมองอะไรก็ไปได้ไม่ตลอด ถ้ามึงไม่แคร์ว่าจะถูกคนเข้าใจผิด จะไม่ตอบอะไรก็ได้ แต่ถ้าแคร์ บอกไปตามตรงว่าครอบครัวมีปัญหาเศรษฐกิจก็ไม่ได้น่าอายอะไร ใครๆก็จนกันได้ คนโตๆแล้วเขาเข้าใจ มึงก็ค่อยๆคิดค่อยๆทำไป พอปัญหามันเบาลง หนทางมันก็มาเอง
>>751 เพื่อน มึงไม่ได้ไร้ค่า เชื่อกู ไม่มีคนดีๆที่ไหนเขาตัดสินคนอื่นว่าไร้ค่าหรอก มึงมีค่านะ
กูมีปัญหา กูเครียดมากมึง ลำพังเรื่องเรียนกูก็ตกๆหล่นๆ กูอ่านไม่เข้าหัว ไม่ใช่ทางกูเลย กูพยายามบอกครอบครัวว่ากูไม่ไหวตั้งแต่ก่อนขึ้นปี2เทอม1 แต่กูโดนดันให้เรียนต่อ เพราะมันคืออีกอาชีพที่เรียน6ปีอ่ะ แต่ตอนนี้กูไปเป็น7แล้วจ้า บัดซบกับความโง่บรมของตัวเอง
และกูคิดว่ากูกำลังเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ก่อนหน้านั้นเป็นปีและตลอด4เดือนที่ลงเรียนไม่ได้ (เพราะมีบางตัวที่ไม่ผ่าน และแม่งเป็นตัวต่อ อย่างเหี้ยอ่ะ) กูหมกตัวอยู่แต่ในห้องทุกครั้งที่กูไม่ต้องเรียน กูไม่อยากทำอะไรเลย บางวันกูนอนเป็น10ชั่วโมง และบางวันกูไม่นอนเลย2-3วัน พอจะนอนก็นอนได้ไม่ถึง4ชั่วโมง สลับกันไป ส่วนใหญ่ที่กูหลับได้เพราะกูนอนร้องไห้จนเพลีย กูปวดหัวมาก ทรมานทุกวันทุกคืน ไม่อยากอาหารเลย วันนึงกูกินข้าวยังไม่ถึงทัพพี น้ำหนักกูลดเหลือ39-40
แต่เดิมร่างกายกูก็แย่แล้ว กูยิ่งแย่หนักกว่าเดิมอีก
กูอยู่บ้าน กูมีแม่มีน้องๆ แต่กูปลีกตัวมาอยู่คนเดียว เพราะกูระบายให้คนในบ้านฟังไม่ได้ (พวกเขาเลยไม่รู้เลยว่ากูคิดมาก กูยิ้มกูหัวเราะตอนอยู่กับคนอื่น เหนื่อยชิบหายกับการปลอบตัวเองว่ามึงเป็นลูกคนโต พี่คนโต หลานคนโต มึงร้องไห้ให้น้องเห็นไม่ได้ มึงอย่าเอาปัญหาของมึงไปให้คนอื่น ไม่มีใครสนมึงหรอก และกูเคยตัดสินใจบอกปัญหาของกูไป พวกเขาไม่ใส่ใจจะรับฟัง กูจึงไม่พูดอีก) กูจึงเลือกระบายกับแมวที่บ้าน มีแมวเป็นเพื่อน ซึ่งแม่กูก็ยกให้คนอื่นไปซะงั้น ร้องไห้หนักฉิบหายเลยจ้า โดดเดี่ยวมาก กูไม่มีที่พึ่งอะไรในบ้านแล้ว ครั้นพอกูระบายลงทวิตเตอร์ในแอคกูเรื่องปัยหาที่บ้าน ปัญหาร่างกาย กูก็โดนรุ่นน้องคนนึงแซะว่ารำคาญ กูเป็นลูซเซอร์ กูไม่พยายาม ทั้งๆที่เวลามันมีปัญหาก็มาร้องอย่างหมาระบายให้กูฟังในดีเอ็มบ่อยมากๆ (แต่ช่างแม่งเหอะ กูไม่ต้องการมึง กูเลยถีบมึงออกจากชีวิตไปละ) ชิบหายกว่าคือแฟนกูก็คิดแบบเดียวกับอินั่นน่ะแหล่ะ
ทุกๆคืนกูหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ กูรู้สึกแย่ กูเป็นลูซเซอร์แน่ๆ ไม่มีใครเข้าใจกู ไม่มีใครรู้ว่ากูเจออะไรมาบ้าง ไม่มีใครรู้ว่ากูทรมานฉิบหาย
กูพยายามหาอะไรทำ ทั้งออกกำลังเบาๆ วาดรูป ดูหนัง ฟังเพลง หาอะไรอ่าน แต่กูก็ยังรู้สึกแย่ ว่างเปล่า และจัญไรแบบเดิม
อืม กูตัวคนเดียวแล้วไอ้เหี้ย ชีวิตกูบัดซบมาก ทุกๆอย่าง ทั้งเคยเกือบโดนข่มขืน แม่กูรับไม่ได้ที่กูชอบผู้หญิง กูถูกด่าว่าวิปริต จิตเปลี่ยน พวกมีบาปกรรม และทุกคนในบ้านชอบน้องคนที่สองเพราะน้องกูสามารถหาผู้ชายรวยได้ ไม่ใช่กูแน่ๆ
กูพยายามปลอบพยายามกล่อมตัวเองมากตอนที่กูอยู่บ้านคนเดียวแล้วกูจ่อมีดไว้ที่ข้อมือ กูพยายามฉิบหายเลย พยายามแล้วจริงๆ
กูจะได้เงินวันละร้อย ถ้าวันนั้นกูมีเรียนจากแม่ นั่นหมายความว่าตอนนี้กูไม่มีเงินติดตัวสักบาท แถวนี้มีแต่โรงพยาบาลเอกชนซะส่วนใหญ่ กูคิดมากเรื่องค่าตรวจค่ายา ครั้งจะไปถึงมธ.คนก็เยอะ กูอยากคุยกับหมอจิตแบบจริงจัง ไม่ใช่แป๊บๆก็ต้องออก
การออกไปหาหมอเป็นเรื่องยาก
แม่กูเป็นคนแปลกๆ กูก็แปลกๆด้วย กูคิดว่าเปิดเรียนกูคงต้องไปหาทั้งหมอปรกติและทั้งจิตแพทย์ เพราะตอนนี้กูเริ่มไม่รู้สึกอยากจะอยู่แล้ว
>>753 เพิ่มเติมคือกูอ่านอะไรๆได้ลำบากมาก แต่ก่อนหัวกูไวกว่านี้ นี่ย่อหน้านึงกูอ่านวนลูปเป็นสิบ
กูลืมอะไรที่ไม่เคยและไม่ควรลืม
กูพูดจาไม่รู้เรื่อง และเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยได้ บางครั้งที่กูกำลังพูด จุ่ๆกูก็เกิดติดอ่าง กูลืมคำไป จนกูโดนแม่ไล่ให้ไปนั่งเงียบๆ
มันไม่เหมือนปรกติที่นานๆทีเป็น นี่กูเป็นบ่อยมาก ช่วงนี้กูเปราะบางมาก บางคำที่กูถูกด่าแต่ก่อนกูเฉยๆ ตอนนี้กูดันน้ำตาไหลเจ็บแปลบปลาบซะงั้น อย่างเหี้ยเลยมึง
อยู่ดีๆกูมีความคิดที่ว่าทุกคนเป็นคนแปลกหน้า ทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน เหมือนไม่มีใครเข้าใจกู กูไม่สามารถปรึกษาหรือคุยกับคนอื่นได้ทุกเรื่อง เหมือนกูตัวคนเดียวบนโลกนี้ กูไม่ฟิตอินกับที่ไหน แล้วกูก็มานอนร้องไห้ ไม่อยากอยู่ ไม่อยากทำอะไร อยากหายไปอะ กูอยากมีตัวกูอีกคนอยู่คอยรับฟังกู เพื่อนเวลากูระบายอะไรให้ฟังก็พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นคุยเรื่องตัวเอง ทีมาบ่นอะไรให้กูฟัง กูก็คอยปรึกษาให้ แล้วนี่จะเปิดเทอมอีกแล้วกูกลัวกูเป็นบ้า ทำร้ายตัวเองช่วยให้กูไม่กลับไปคิดเรื่องพวกนี้ได้แป๊บนึงเพราะเจ็บ แต่มันก็วนเวียนซ้ำๆทุกวัน
จะร้องไห้กับความคิดไปเองของตัวเองทุกครั้งเลยว่ะเพื่อนโม่ง แต่แม่กูบอกว่าไม่ชอบนิสัยกูอะ คือมันเป็นปมของกูมาตั้งแต่เด็กแล้วที่กูเคยเรียกร้องความสนใจแล้วไม่ได้รับการสนใจ จนตอนนี้กูไม่สนใจเหี้ยอะไรเลยจะพูดว่าด้านชาเรื่องของครอบครัวก็ได้มั้ง จริงๆแม่กูก็แม่ปกติทั่วไปแต่สงสัยนิสัยกูมันไม่ปกติ
มีครั้งนึงตอนกำลังขับรถริมทะเลอยู่ๆแม่กูก็เกรี้ยวกราดหัวร้อนแล้วพูดว่าทำไมเป็นแบบนี้วะ(ชื่อกู) ขับรถตกทะเลตายไปเลยมั้ยแบบตะคอกอะ กูก็งงๆนะ ไม่ได้ตอบไรไปแต่แอบไปร้องไห้กับเพื่อน จนวันนี้กูคิดว่านั่นเป็นความคิดของแม่กูที่หลุดออกมาใช่มั้ย การใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เกลียดกูว่ามันฝืนใจมากเลยอะ สงสารแม่ กูอยากหายๆไปซะที
>>758 ลองย้อนกลับไปคิดตรงจุดที่ด้านชากับครอบครัวดู เป็นเพราะพฤติกรรมเคยตัวแล้วเผลอพูดหรือกระทำอะไรที่มันทำร้ายจิตใจแม่หรือเปล่าแม่ถึงระเบิดแบบนั้น เราไม่รู้ว่าแก้มีปัญหาอะไร อายุเท่าไหร่ แต่ถ้ารีบปรับความเข้าใจกันได้ด็ดี จะได้ปรับจูนกันได้ทันก่อนจะสายเกินไป
จากคนที่เคยผูกคอตายเพราะแม่ แต่พี่กับแม่มาช่วยไว้ทัน ทุกวันนี้ยังคุยกันปกติแต่สภาพจิตใจเราไม่สมบูรณ์แล้ว
หวัดดี
มีใครเป็นptsdไหมในนี้
เฟลสัส กูทำงานไม่ได้เรื่องไร้ความสามารถทุั้งๆที่พยายามเต็มที่แล้ว ตอนนี้ก็กำลังจะตกงาน กูเครียดแบบตอนนี้ไม่อยากตื่นมาเจอความจริงเลย กูหวังกับงานนี้ไว้มากด้วย ก๔ยอมออกจากคอมฟอตโซนเพื่อมันแล้วก็มารับรู้ว่ากูกาก แม่ง กูพยายามเต็มที่แล้วจนไม่รู้จะพยายามไงแล้ว
>>754 กุอยากไปหาหมอแต่ติดเรื่องเงินเมือนกัน กุว่าม.มึงน่าจะมีนักจิตที่ห้องพยาบาลนะลองหาข้อมูลดู
กุมีเรื่องผิดหวังซ้ำซ้อนเมื่อหลายเดือนก่อนหว่ะกุคิดว่ากุจะผ่านไปได้เหมือนตอนกุแย่ๆทุกครั้ง คือกุทำร้ายตัวเองนะแต่มันจะเป็นจนหายอ่ะแล้วมันก็จะผ่านไป แล้วก็จะกลับมาคุมสติได้แต่คราวนี้มันแบบ ตรงจุดที่กุเฟลมากๆก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว กุใช้เวลาฮีลเป็นเดือนๆกว่าจะเลิกร้องไห้เลิกทำร้ายตัวเองได้ออกไปข้างนอกได้กุนึกว่ามันจะกลับเข้าช่วงปกติแล้วอ่ะ แต่กุเพิ่งมารู้สึกตัวว่ากุทำงานไม่ได้เลย แม่งไม่มีสมาธิชิบหาย เป็นงานปกติที่กุทำได้ กุรู้ว่ากุจะใช้เวลาเท่าไหนๆแล้วเสร็จแต่กุเสือกทำไม่ได้อีกต่อไปแล้วอ่ะ แม่งโคตรลำบาก คิดงานก็ไม่ออก เหมือนสมองมันไม่ยอมปะติดปะต่อ กุอยากรู้ว่าช่วงไม่มีสมาธินี่มันจะหายไหม หรือต้องไปหาหมออย่างเดียววะ
>>755 มึงรู้สึกแบบเดียวกับกูเลย แต่ตอนนี้กูดีขึ้นมาบ้างแล้ว คือครอบครัวกุก็มีปัญหา เวลาคุยกับเพื่อนหรือเอาไปบอกเพื่อน เพื่อนแม่งก็ชอบทำว่ามันเป็นเหมือนเรื่องเล็กๆแล้วก็เมินเรื่องของกูไปเลยอะ...โคตรเสียใจเลย แต่เวลาเพื่อนมาปรึกษากูกูตั้งใจรับฟังทุกอย่าง เห้ออ เวลากูร้องไห้ เพื่อนกูไม่ปลอบเลยสักคนนน เสียใจมากอ่ะ บางทีตอนกุเครียดมากๆ ทักไปหาเพื่อนในแชท มันก็อ่านไม่ตอบกัน ตอนกูปิดเทอมกูเครียดมากๆ เรื่องที่กูจะไม่ได้เรียนต่อ เรื่องความรัก มันทับถมกันมากๆ กูนอนร้องไห้ จิตตกมากๆ ทำอะไรก็ไม่หายเศร้า อยากหายไปจากโลกเลย รู้สึกว่าไม่เหลือใครแล้ว แม้แต่ครอบครัว อยู่ไปก็เท่านั้้น แต่กูยังดีที่รอดมาได้เพราะมีคนที่กูรักอยู่....สู้ๆนะมึง ช่วงปิดเทอมนี่หนักจริงๆ กูเข้าใจมึงนะ ถ้าไม่มีใคร กูพร้อมอยู่เป็นเพื่อนคุย(กอดๆ)
เพื่อนโม่งปรึกษาทีคือแบบรู้สึกดีเปรสจากการเรียนหนักมากๆ คือไม่แฮปปี้กับอะไรที่เลือกเรียนตอนเรียนสองปีแรกมันใช่แต่พอปีสามปีสี่ทำโปรเจคมันไม่โอเคเลย(บอกก่อนว่าเรียนศิลปะเรียนพวกไฟน์อาร์ตแล้วเวลาตรวจงานบางทีทำงานไม่ถูกจริตอ.เขาก็มองเราแปลกแยก) คือตอนแรกไม่ได้เป็นคนซึมเศร้านะแต่เป็นคนที่มีภาวะหรืออาการซึมเศร้าบ่อย ไม่ถึงขั้นต้องหาหมอแต่ช่วงปีนึงที่ผ่านมานี้รู้สึกไม่ไหวมากๆอ่ะ บางทีแบบร้องไห้ จะอ้วก เครียดจนหายใจไม่ออก จะไปหาหมอก็โดนงานรุมการบ้านรุมไม่มีเวลา คือเป็นห่วงตัวเองด้วยควรทำยังไงวะ ปรึกษาพ่อแม่ดีไหม คือมันก็ไม่ใช่เรียนไม่ไหวแต่แบบถ้าต้องโดนกดดันหรือโดนมองว่าเราทำแต่สิ่งที่มันไม่โอเคทำไรไปก็ไม่ดีในสายตาอ. เขาไล่ให้ไปเรียนคณะอื่นเพราะงานเราออกมาไม่ตรงสาย แบบนี้ควรทำไง ดรอปได้ไหม คือแบบไม่ได้อยากเลิกเรียนนะแต่ไม่ไหวอ่ะ ทุกวันนี้จะอ้วก แต่ก็ยังไม่ได้คุยกับที่บ้านหรอก พยายามฝืนสู้อยู่ ฮือ
มึง กูเป็นซึมเศร้า เป็นมานานละ ละที่บ้านก็รู้แหละ กูฟาหมอตลอด ทีนี้ แม่กูเขาจะมาจาก ตจว มาอยู่กับกูตลอดเวลาตอนกูมาเรียน แล้วเขาจะไม่ให้กูออกไปเที่ยวข้างนอกเลย นอกจาก กูไปเรียนที่ ม. แต่พอเลิกเรียนก็ต้องรีบกลับบ้าน เขานะไม่ให้เที่ยวต่อ ละทีนี้ กูก็อยากไปเที่ยวเล่นคนเดียวบ้างอะ ทำไงดีวะ กูไม่กล้าบอกแม่ ช่วยที
บางทีคิดนะ พวกโรคซึมเศร้าเริ่มเยอะละ
ไม่ใช่เป็นเยอะนะ เยอะอ่ะเยอะ
>>769 +1 เราเกลียดคนประเภทเอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ อยากได้ก็ต้องได้ งอแง แล้วอ้างว่าป่วยอยู่เข้าใจมั้ยอะไรแบบนี้มาก ทั้งประเภทเป็นโรคซึมเศร้าและวอนนาบี เอะอะก็จะเอาๆที่ตัวเองอยากได้อย่างเดียว เราเคยทนไม่ไหวตวาดใส่เพื่อนคนนึง แม่งก็บอกเราเป็นโรคซึมเศร้าเข้าใจบ้างไหม คือเข้าใจเว้ย แต่มึงไม่ควรทำริสัยแบบนี้พูดหลายทีก็ไม่ฟัง พอด่าก็ร้องไห้จะแดกยาๆลูกเดียว ไอ้ห่ากูรู้สึกเลวเลย
- ขี้เกียจอ่านหนังสือ
- ชอบง่วงในคาบ
ทำไงดีวะ สองอย่างนี้ทำยังไงก็แก้ไม่หาย กูไม่อยากอัดกาแฟทุกเช้า รู้สึกไม่ดีต่อร่างกายเท่าไร
>>768 แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับโรคซึมเศร้าวะ กูงง
เอางี้เดี๋ยวกูช่วยแนะนำมึงเรื่องที่แม่ไม่ยอมให้ไปไหนนะ ก่อนอื่นมึงทิ้งคำว่าโรคซึมเศร้าก่อนอันนี้มันไม่เกี่ยวกัน มึงอึดอัดก็บอกไปเลยว่ามึงอึดอัด แม่น่ะเป็นห่วงกลัวมึงเถลไถล อาจเพราะมึงทำตัวเป็นเด็กหรือเคยเกเรตอนเป็นเด็กก็แล้วแต่นะ แต่ถ้ามึงไม่พูดอะไรแม่มึงก็ไม่มีทางรู้หรอก ตอนคุยอย่าเอาโรคซึมเศร้าไปอ้างแม่มึงด้วย กูเตือนเลย อย่าอ้างว่าจะฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเองเพราะแม่มึงไม่ยอมให้ออกไปเที่ยวหลังเลิกเรียน มันเหมือนมึงกดดันแม่มึงทางอ้อม แล้วคนที่จะเครียดไม่ใช่แค่มึงแต่เป็นแม่มึงด้วย
คนเป็นโรคซึมเศร้ามันทรมาณนะ อย่าเอามาอ้างเพื่อให้โลกหมุนรอบตัวเองนะ กูก็เป็นโรคนี้นะ เพราะงั้นกูจะทำอะไรต้องตามใจกู มึงต้องทำตามคำแนะนำกูไม่งั้นกูจะเครียดหนักกว่าเดิม กูอาจจะกระโดดตึกเลยก็ได้ถ้ามึงด่ากูกลับ เออกูล้อเล่น ถถถถ
ช่วงนี้กูเป็นไรไม่รู้ จิตตกรัวๆพออารมณ์เริ่มดีได้ไม่กี่นาทีก็กลับมาจิตตกอีกละ เหมือนทุกอย่างในโลกนี้แม่งกระตุ้นให้กูจิตตกไม่ว่าจะสังคมที่โรงเรียน ที่บ้าน หรือในเฟซก็เหมือนยืนอยู่ตัวคนเดียวทั้งที่แม่งมีคนเยอะแยะ จะปรึกษาอะไรกับใครก็ไม่มีใครให้ปรึกษา
อารมณ์ประมาณแบบเครียดเรื่องเรียนก็มาเจอปัญหาเรื่องเพื่อนพอกลับบ้านก็เจอการบ่นด่าจากที่บ้าน เปิดเฟซมาก็เห็นแต่เรื่องน่าหดหู่อะไรประมาณนั้นแม่งเอ๊ย
ถ้ากูรับงานแปลมาบ่อยๆ ทำเทสจนเกือบเสร็จละ ถอดใจ ไม่ยอมสมัคร ทำแบบนี้3-4รอบ ทั้งๆที่ตัวเองมีความสามารถแบบนี้เป็นโรคจิตหรือเปล่า
กุ774นะ คือกุเป็นอดีตนักแปล ที่แปลก๊อกๆแก๊กๆได้เงินมาใช้ลัลล้าบ้าง ทีนี้ก็ร้างไปนานไปทำออฟฟิศแหละ
ที่นึงคือ แบบให้เงินดีมาก เขาอยากได้ตัวกุมาก กุเลยไม่ทำเทสส่งเลยทั้งที่มีให้แปล3บรรทัด (คิดแล้วโกรธตัวเอง)
อีกที่ ก็ทำลวกๆส่งไป จนไม่ผ่าน
พอหลังๆกุก็สมัครแปลโน่นนี่แหละ ซึ่งกุมีความสามารถที่จะผ่านได้อยู่แล้ว แต่ไม่ยอมทำ ไม่ยอมส่ง จะแก้อาการงี้ยังไงดีวะ
กูขอโทษนะ กูไม่ได้มาให้กำลังใจหรือหาทางแก้อะไรกับใครกูมาระบาย
รู้สึกว่ากูไม่ค่อยไหวแล้วว่ะ กูรู้สึกว่าโลกตอนนี้นี่แหละนรก อยากตายก็ตายไม่ได้ และกูคงกำลังใช้กรรมอยู่เหมือนพวกมึงทุกๆคน
เกริ่นก่อน
กูยังเรียนอยู่เลย ป.โท ได้ทุน ตอนนั้นกูเห็นว่าเงื่อนไขดี ให้เรียนตรีถึงเอก แล้วตอนนั้นครอบครัวกูก็จนมากกู้กยศก็ยังลำบากอยู่
กูคิดว่าถ้ากูเรียนสูงๆแ้วจะมีรายได้ดีๆเหมือนฟางเส้นสุดท้ายอ่ะ กูก็คว้าไว้ แต่ตอนนี้อยากลาออกมากแล้ว เพราะสังคมที่โน่นมันไม่เหมาะกับกู
ทำให้กูดีเพรสหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะกูเข้ากับใครไม่ได้เลย(คือเด็กๆเคยโดนคล้ายๆ sexual abuseจากคนแถวบ้านแถมยังเอาเรื่องมาblackmailกูอีก เลยค่อยไม่กล้าออกจากบ้าน ยกเว้นไปเรียนนะ ทักษะสังคมเลยต่ำมาก) พวกเขาแซะ แล้วก็นินทาด้วย(ไม่รู้ทำไมต้องแซะหรือนินทาให้ไ้ยินด้วย T T คิดมากเลย) บางทีก็หยอกแรงๆแบบเตะกับด่า กุบอกว่ากูไม่ชอบก็ก็ยังทำอยู่ตลอดเลย วันนี้ก็โดนมา
ถามว่านินทาทำไมก็เพราะกูลูสเซ่อนี่แหละ ทั้งความคิดแล้วก็ท่าทาง โง่ด้วย ไม่multi tasking หลงๆลืมๆง่าย คอมมอนเซนส์บางอย่างสร้างความงงงวยให้กับคนอื่นมาก กูก็พยายามปรับอยู่นะ
บางทีก็โดนติว่าทำไมหน้าดูเหมือนเหนื่อยตลอดเวลา ซึ่งกูจะไปรู้ได้ยังไงสงสัยต้องไปถามแม่กับพ่อมั้ง ซึ่งถ้าโลกจะแตกวันนี้ก็คงยังหน้าแบบนี้แหละ
สั่งงานอย่างเดียวกันสองคนไม่เหมือนกันก็มี คนนึงบอกไปหาเองสิจะรอให้คนอื่นมาป้อนเหรอ อีกคนนึงบอกไม่ต้องไปหา คนที่เขาเคยทำไว้แล้วก็ทำตามคนนั้น กูไม่แน่ใจกูถามก็ด่ากูว่าทำไมคิดไม่ได้ พอกูไม่ถาม(คิดเองว่าน่าจะถูก) พอผิดก็มาด่ากู คือกูก็พยายามทำสองอย่างประกอบกันนะ ทางสายกลาง แต่ก็โดนว่าอยู่เรื่อยๆกูไม่รู้จะทำไงให้พอใจสักที ประมาณนี้อ่ะ กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนรอบข้าง กูรู้สึกว่าถ้าไม่มีกูชีวิตเขาก็คงดีกว่านี้ล่ะมั้ง
กูไม่มีอะไรน่าภูมิใจเลยนี่นะ
พอโดนมาหลายๆปี กูก็เครียดสะสมอ่ะ เพื่อนก็กลัวทำเขาเครียดกว่าเดิม กับพ่อแม่กูก็คุยไม่ได้กลัวโดนตวาดอีกว่าให้หุบปาก กูเลยต้องพยายามสดใสอยู่เสมอทำตัวเป็นเด็กมีปัญหานิดหน่อย พอให้พ่อแม่รู้สึกว่ายังคงอบรม คอนโทรลลูกได้อยู่นะ ดูไม่เฟคว่าชีวิตดีตลอดเวลา
แต่ไม่ได้หมายความว่าดูแลลูกไม่ดีนะ พอความแตกว่าไปหาจิตแพทย์(กูขอเงินเยอะเกิน) พ่อโทรหากูเป็นวันล่ะ10สายเลยเช้าเช้าเที่ยงเย็นเย็นก่อนนอนก่อนนอน อึดอัด
ออกทะเลไปไกลมากขอโทษ คือสรุปว่าสังคมที่มหาลัทำให้อาการดีเพรสกูหนักขึ้นมากๆ แอบบอกครอบครัวว่า อยากลาออกจากม.ไปทำงาน(หลายครั้ง) แน่นอนพ่อแม่ไม่ให้หรอก จนคิดว่าจริงๆเขาอยากให้เราฆ่าตัวตายไปเลยรึเปล่าวะไรงี้
ตอนนี้ห็นอะไรก็เอามาฆ่าตัวตาย Mกับตัวเองได้ตลอดเวลา คิดว่าพวกมึงก็เคยอ่ะที่จะข้ามถนนก็อยากให้รถแม่งชนให้ตายๆไป หรือเดินลงบันไดก็อยากสะดุดบันไดหัวฟาดพื้นตายห่าไปเลย เห็นเชือกก็... แต่กลับกันชอบฝันบ่อยๆว่ามีคนจะมาฆ่าแบบให้ทรมานสุดๆ หนีเหนื่อยทั้งคืนเลย T T ไปหาวิธีตายในเน็ตแบบ painlessly แม่งก็มีคนมาบอกว่าไม่มีหรอกเว้ยไอฟาย คือคนที่เขาดาวน์อยู่แล้วยังต้องมาโดนคนไมรู้จักด่าอีกเหรอ
ตอนนี้ท้อมาก เจ็บมากๆ ถ้าจูนิเบียวหน่อยก็คงต้องบอกว่าวิญญาณกูตอนนี้คงไม่มีชิ้นดีแล้ว อยากออกไปจากทุกอย่าง
กูได้แต่หวังว่าวันๆนึงเดินๆอยู่คงมีเหล็กตกลงมาทับใส่หัวตายไปเลย หรือไม่ก็ถ้าพ่อกับแม่กูตายแล้วกูคงตายตามไปไม่นานงี้
เหมือนแช่งพ่อแม่ตัวเองอีก กูก็พยายามคิดบวกกับทุกอย่างนี้แต่เหี้ยเอ้ย มีชีวิตอยู่ด้วยการหลอกตัวเองว่าพรุ่งนี้มันจะโอเค
กูมีช่วงความรู้สึกที่อยากจะหายเข้าไปในคนอื่น กลายเป็นคนนั้นคนนี้ที ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายยังไงก็ต้องรู้สึกแปลกแยก เสียใจ พอรู้ตัวก็ถอย พอผ่านไปแปปนึงก็เหมือนเดิม เจ็บปวดแต่รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่แล้วก็สำนึกในการทำผิดของตัวกู มันดีตรงที่ว่า บางครั้งกูได้หายไปจริงๆทางความรู้สึก
กุเหนื่อยมากเลยว่ะ กุก็แค่อยากอยู่สงบๆทำไมคนรอบตัวต้องหาเรื่องมาให้กุด้วยตลอดเลยวะ
ทำไมคนเป็นซึมเศร้าบางคน ย้ำว่าบางคน ต้องเอาคำว่าตัวเองเป็นโรคนี้นะเพื่อให้โลกหมุนรอบตัวเองด้วยวะ กูเห็นมาหลายคนนะ จะเอานี่ๆๆๆพอไม่ได้ดั่งใจก็ตัดพ้อด่าว่าด่ากราดพอโดนสวนกลับก็บอกฉันเป็นโรคซึมเศร้านะ ว่าฉันไม่ได้ แล้วก็บ่นๆๆอยากตายพร้อมจะกรีดแขน เอาจนคนรอบข้างจะเป็นประสาทตามแล้วแม่งเอ๊ย ตัวเองผิดก็ไม่ยอมรับพอเขาสวนกลับก็เปิดการ์ดฉันเป็นซึมเศร้า
อยากรู้ว่าคนที่มีอาการงี้เขาเป็นซึมเศร้าจริงป่ะวะ แล้วไม่ต้องหาหมอเหรอ เพราะกูเคยเห็นคนแนะนำให้หาหมอก็บอกว่าไม่ไปหาเดี๋ยวคนหาว่าดัดจริตคิดจะเป็น กูงง ในเมื่อมึงบอกว่าเป็นก็ควรไปหาหมอไม่ใช่เหรอหรือกูเข้าใจไรผิด
ใครเคยเป็นบ้างวะ ที่คิดว่า สักวันที่ทำงานแล้วจะหนีไปไกลๆไม่อยากติดต่อครอบครัวอีก ไม่ใช่กูไม่รักครอบครัว ไม่รักพ่อแม่พี่น้องนะ แต่เพราะกูรักกูเลยอยากหนีไปไกลๆ ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องพูดคุยรับรู้เรื่องกันและกันอีก มันเป็นเหมือนอารมณ์น้อยใจจนไม่อยากจะอยู่ เพราะอยู่กับพวกเขาแล้วไม่มีความสุขจนคิดว่าถ้าวันไหนเรากางปีกได้แล้วเราอยากจะบินหนีไปให้ไกลสุดลูกหูลูกตาเพื่อจะไม่จ้องกลับมาเจอกันอีก
ตอนนี้กูอ่ะ เป็นแบบนั้นเลย
>>784 กูก็เป็น แต่กูก็มีคิดว่าถ้าตอนโตกว่าหรือตอนที่บ้านกูตาย กูจะเสียใจที่กูทำตัวห่างเหินเขาหรือเปล่า แบบกูไม่ใช่คนที่จะมาถามว่าวันนี้ทำอะไร กินข้าวหรือยัง ไม่สบายตรงไหน คือถ้ามีอะไรก็มาบอกกูตรงๆ แต่พอกูเป็นแบบนี้ที่บ้านก็หาว่ากูทำตัวห่างเหิน ทำตัวเหมือนไม่รักเขา
แต่กูไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งไปแบบไม่กลับมาหาอีกเลยนะ ก็จะส่งเงินให้ทุกเดือนมีเวลาว่างก็มาหาบ้าง
>>784 มือลั่น กูก็เข้าใจฟีลลิ่งที่มึงบอกว่าเพราะรักเลยอยากหนีไปไกลๆไม่ต้องติดต่อ บ้านเป็นที่ที่กูอึดอัดใจมากกว่าจะรู้สึกดีเวลาได้อยู่ว่ะ ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งแย่ลง สำหรับกูอยู่ห่างๆนานๆมาเจอมันทำให้คสพ.กูกับที่บ้านดีกว่า แต่ที่บ้านกูไม่คิดอย่างนั้น บางทีกูก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกอกตัญญู
อาการกูเหมือนเป็นซึมเศร้า เครียดกับทุกเรื่อง ท้อ เพลีย หงุดหงิด ชีวิตเหมือนอยู่คนเดียว ไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆ ไม่มีความภาคภูมิใจในตัวเองเลย แต่ไม่ถึงขั้นอยากตาย เพราะมีงานเยอะแยะต้องกลับไปจัดการ แค่อยากหายไปซักพัก ไม่ต้องคิดอะไรให้เจ็บปวด
กูอาจจะไม่ได้เป็นซึมเศร้าก็ได้ กูกลัวตัวเองขี้เกียจ ทำนิสัยแย่ๆไปเอง ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น
ช่วงนี้กูเครียดมาก เหมือนโดนปัญหาทุกอย่างรุมเร้า กูเรียนมหาลัยต่างจังหวัด พอมีเวลากลับบ้านเลยนัดเจอเพื่อน ตอนแรกก็คุยกันดีๆ สุดท้ายก็ได้ทะเลาะกันเพราะกูกลับกับคนที่มันไม่ชอบ พอกลับมากูก็เครียดสะสมหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องที่บ้าน เรื่องที่มหาลัย จนกูเผลอน้ำตาไหลออกมาต่อหน้าเพื่อนอีกกลุ่ม คือกูรู้สึกไม่เป็นตัวเองมาก ปกติน้ำตากูไม่ไหลง่ายขนาดนี้ แต่กูก็ยังคุยกับเพื่อนได้ตามปกติแหละ แต่หลังจากนั้นเพื่อนคนที่เห็นกูร้องไห้ก็มาบอกว่ากูไม่เหมือนเดิม กูก็งง ทำไมอยู่ๆ พูดอย่างนี้ เหมือนผิดหวังในตัวกูอะ มันทำให้กูโคตรเครียด นี่กูควรทำยังไงดี ตอนนี้กูเครียดหล่ยเรื่องมาก อยากเททุกคนที่อยู่ในชีวิตละไปอยู่คนเดียว อยากตาย แต่กูก็เป็นห่วงครอบครัวอีก กูทำอะไรได้บ้างวะเหี้ยเอ๊ย
กูเป็นคนที่ตั้งความหวังสูง วาดฝันตัวเองไว้ดีมาก จนบางครั้งความสามารถกูอยู่เท่านี้ แต่กูดันคิดไปว่ากูอยู่เท่านู้นว่ะ กูกลัวมันจะแพ้ภัยตัวเอง
เบอร์โทรปรึกษาสุขภาพจิตนี่1323ใช่ปะวะ หรือมีเบอร์อื่นที่รับปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาชีวิตอะไรงี้ไหม
คือกูอยากระบายแล้วก็อยากปรึกษาปัญหาด้วยว่าควรทำยังไง ควรแก้ยังไง
รู้สึกไร้ค่าเพราะคนอื่นนี่โคตรกากเลยใช่ป่าววะ อยู่คนเดียวให้เป็นจะแก้ได้มั้ย / อยู่ดีดีกูก็เป็นโรคปอดแหก แบบมีอะไรก็กลัวไปหมด คือกลัวจริงๆ กลัวนั่นนี่โน่น จนตอนนี้กูทำไรไม่ได้เลย เหนื่อยง่าย ท้อง่าย กูไม่อยากยุ่งกับคนอื่น เพราะกลัวคนอื่นรำคาญกู ไม่ค่อยอยากมองหน้าใคร ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากออกไปข้างนอก มึงว่ากูทำไงดี
>>793 คนเราสร้างสายตาคนอื่นมาเอง และคิดว่าเค้าจ้องมองมาที่เราตลอดซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่ ก่อนอื่นมีคำถามที่อยากให้มึงลองถามตัวมึงเองว่า มึงมีชีวิตเพื่อตัวเองหรือคนอื่น?
ถ้าเพื่อตัวเอง มึงอยากทำอะไรมึงทำเลย ถ้ามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ผิดศีลธรรม ไม่ผิดกฎหมาย มึงทำไปเลย เอาที่มึงมีความสุข ถ้ามึงมัวแต่ไปคิดว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับตัวเอง มึงก็เหมือนคนที่ไม่มีชีวิต ว่าแต่มึงมีสิง่ที่ชอบไหม ชอบอะไร เล่าให้กูฟังหน่อยสิ
กูอยากไปหาหมอ สุขภาพจิตกูแม่งเริ่มเหี้ยมาปีกว่าแล้ว ตอนนี้ก็ดิ่งลงเรื่อยๆ ช่วงนี้ครอบครัวก็เริ่มเหมือนไม่รู้จักกันมากขึ้นทุกวัน กูไม่เข้าใจ กูยังเด็ก แบบไม่พ้นม.ต้นเลย ทำไมต้องเป็นอะไรแบบนี้ กูร้องไห้ไม่ออก พูดก็ไม่ได้ จะไปหาหมอก็ไม่รู้จะไปยังไง จังหวัดที่กูอยู่มันเล็ก ใครๆก็รู้จักกันเกือบหมด ช่วงนี้ทำห่าอะไรบ้าๆก็เยอะ แบบแดกยาหลายๆเม็ดแล้วอ้วก หรือกรีดข้อมือซํ้าๆ ต้นขาต้นแขนก็มีรอย สิ่งที่กูชอบก็ทำให้กูทรมาณได้ ในหัวแม่งเพี้ยนไปแล้ว แม่งบ้าไปแล้ว กูกลัวสักวันว่าจะมายเบรกแล้วเสือกเอามีดจ้วงหัวตัวเองจริงๆ กูกลัวตัวเองที่สุดแล้วตอนนี้ ไม่กล้านอน กลัวฝันร้าย เมื่อคืนก็พึ่งฝันว่าฆ่าตัวตาย แต่ในขณะเดียวกันกูก็เหนื่อย กูอยากนอน กูหงุดหงิด กูท้อ กูอยากกรี๊ด แต่กูทำอะไรไม่ได้เลย คิดบ่อยมากว่าไปตายตอนนี้เลยดีไหม รู้สึกแพ้ แพ้มากๆ ถึงจะมีอะไรเยอะแยะที่ทำให้กูอารมณ์ดีขึ้น แต่มันก็รู้สึกกังวลตลอด ไม่รู้ว่ากลัวอะไร มองตัวเองในกระจกแล้วคลื่นไส้ กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ด้อยค่า สกปรก กูอยากเลิกคบกับกลุ่มเพื่อนที่มีอยู่ อยากอยู่คนเดียว เป็นงี้ทุกวันแม่งทรมาณ กูทำอะไรไม่ได้เลยเหรอวะ กูอยากเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ร่าเริงแล้วก็เปี่ยมไปด้วยความรักเหมือนก่อนหน้านี้ กูเคยเป็นคนที่คุยกับคนอื่นแบบลื่นไหลเป็นธรรมชาติ เข้าหาคนอื่นง่าย แต่กูรู้สึกสูณเสียส่วนนั้นไปนานแล้ว กูเลิกเถียงเลิกพูด กูไม่เข้าใจเลย
>>795 ตกลงมึงกลัวอะไร กลัวคนอื่นรู้ว่าไปหาหมอหรอ ไม่มีอะไรหน้ากลัวหรอกมึง ถ้ากลัวมากก็โทรไปปรึกษาเบอร์จิตแพทย์ด้านบนก่อนก็ได้ มึงเริ่มจากตรงนี้ได้ ถ้าอยากอยู่คนเดียวลองออกมาห่างๆก่อนก็ได้ ถ้าหายแล้วมึงค่อยไปบอกเหตุผลเพื่อนๆ ถ้ามึงอยากกลับไปนะ ครอบครัวอาจจะยุ่งๆก็ได้ มีอะไรให้คิด มึงควรบอกพวกเขานะ เลือกสักคนที่มึงยังรู้สึกสนิทมากที่สุดก็ได้ มึงปรึกษาเพื่อนโม่งได้เสมอ จุ๊บๆ
มึง กูไปหาหมอจิตแพทย์ ปรึกษาแล้ว ได้รับยามากินแล้ว (ยาเซอร์ทาลีน เขียนงี้ปะ...) แต่ประเด็นของเรื่องคือ อาการหลังๆ กูไม่ได้ดีขึ้นเลย...
เพราะว่า เพื่อนสนิทกูตั้งแต่เด็ก (ตั้งแต่ประถมยันมัธยมปลาย) คือมันเมินและทิ้งกูเลย แบบ ทิ้งจริงๆ นะ กูทักอะไรก็ไม่หัน เขย่าตัวยังไม่สนเลย ยังกับกูเป็นผี มันอาจจะไม่เลวร้ายเท่ากับการที่ ทั้งห้องไม่มีใครสนใจกูเลย...
คือ กูก็มีเพื่อนสนิทอีกคนนะแต่อยู่ต่างห้องอะ มึงคิดดูดิ ทั้งห้องกูพยายามชวนคุยก็ไม่มีใครสน มีแต่คนแกล้ง หนักสุดคือลวนลามกู กูด่าก็ไม่มีใครสะเทือนใจเลย (กูอยู่คนเดียวจริงๆ แบบตอนทำงานห้องมันไม่เรียกกูกันเลยอะ จนกูต้องเดินวนรอบๆ มันถึงเรียก)
คือรู้สึกแบบมันเหี้ยไรวะจนอยากผูกคอตาย อยากเอามีดกรีดข้อมือสักรอบนึง คือ กูไม่เคยทำไรเลยนะ ออกแนวจะไม่ยุ่งเหี้ยไรด้วยซ้ำ คือ เจอแบบนี้แม่งแอบช็อคว่ะ
กูอยากเจอหมอเร็วๆ แล้วว่ะ อยากเจอวันพรุ่งนี้ กูอยากนอนโรงบาล อยากนอนแล้วไม่ตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย ช่วยกูด้วย
เพื่อนโม่ง กูเป็นโรคซึมเศร้า ไปหาหมอกินยาแล้ว แต่รู้สึกว่าหลังๆอาการไม่ดีขึ้นเลย เหมือนยาเริ่มเอาไม่อยู่ กูเลยอยากลองฮึดสู้ด้วยตัวเองบ้าง ใครมีวลีดีๆ ประโยคเด็ดๆมาให้กำลังใจกูหน่อย เอาแบบตลกๆได้กูจะชอบมาก
กูรู้นะว่าถึงจะให้กำลังใจไปแต่ตัวกูไม่ทำมันก็เปล่าประโยชน์ แต่อยากจะขอกำลังใจบ้าง จากคนแปลกหน้าก็ยังดี เพราะตอนนี้กูไม่ได้กำลังใจจากใครเลย คนในครอบครัวกูยังไล่ไปตายขนาดรู้ว่ากูเป็นโรคซึมเศร้า
ยังไงก็ตาม กูเป็นกำลังใจให้พวกมึงผ่านไปให้ได้นะ กูพิมพ์ไม่เก่ง เอาเป็นว่ากอดๆพวกมึงนะเพื่อนโม่ง
ชิบหายยย กูกินยาผิดเวลา (ปกติต้องกินสองทุ่ม นี่เสือกแดกก่อนนึกว่าสองทุ่ม) จะเป็นไรไหมวะ แต่แดกก่อนไม่กี่นาที (ยาเกี่ยวกับจิตเภทนะ กูมาถูกกลุ่ม)
กูอารมณ์อ่อนไหวง่ายมาก ไม่ได้ดั่งใจ โดนปฏิเสธ โดนขัดก็เริ่มหงุดหงิด หัวร้อน อารมณ์ดิ่งเร็วมาก เครียดเรื่องงาน เรื่องเพื่อน เรื่องเงิน เรื่องครอบครัวตลอดเวลา มันเหมือนภูเขาไฟรอวันปะทุอ่ะ แทบไม่เคยระบายกับใคร ล่าสุดกูทะเลาะกับแม่จนร้องไห้หนักมากๆ รู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เก็บกด แม่ก็ไม่เข้าใจกู คนในบ้านก็ไม่เข้าใจ เอาแต่จะบ่นจะด่ากูลูกเดียวว่าทำไมเอาแต่เก็บเงียบ แล้วทำไมกูเอาแต่เก็บเงียบวะ กูเป็นพวกจำฝังใจ เรื่องเล็กๆน้อยก็จำมาคิดมาก พูดไปนิดหน่อยโดนบ่นกลับมาแทนกูก็จำใส่หัวไว้แล้วว่าพูดยังไงก็โดนบ่น สู้ไม่พูดดีกว่า กูเกลียดนิสัยนี้ของตัวเองมาก มันเข้าข่ายโรคทางจิตอะไรมั้ยวะ
โม่งคนไหนอายุไม่ถึง 18 ละเคยไปหานักจิตวิทยา/จิตแพทย์เองบ้าง อายุเกินก็ได้ 55555 แนะนำกูหน่อยสิ
กูเล็งศูนย์สุขภาวะทางจิตของคณะจิตวิทยาจุฬาไว้ อยากปรับทุกข์เพราะรู้สึกชีวิตกูมันรวนไปหมด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคทางจิตหน่อยๆด้วย ฮือๆๆ
เกลียดรูมเมท อยากตายมาก ต้องการอยู่คนเดียวกูต้อวมาทนอีกนานขนาดไหน ....ทุกวันนี้กรีดแขนเช้าเย็น บางทีก็อยากนึกซนหายามาแดกซักแผง กูไม่ไหวแล้ว
>>813 ย้ายไม่ได้อ่ะ ที่บ้านบอกให้ทนเพราะเดือนตุลาก็กลับแล้ว....ย้ายได้คงไม่เลือกที่จะอยู่ด้วยแต่แรก
หลังๆกูเริ่มทนไม่ไหว ไร้มารยาท กูนานก็เปิดคลิปเสียงดัง แต่ก็ผิดที่กูเองที่ไม่กล้าบอก กูกลัวจะเสียหน้า ตั้งแต่กลิ่นรองเท้าผ้าใบที่นรกเหี้ยๆแล้ว บอกจะซักก็ไม่ซัก มึงไม่ได้กลิ่นนี่ แต่กูต้องนั่งทนดม แม่ง....บางวันก็ไม่อาบน้ำ ละกูต้องปลุกทุกเช้าแบบเด็ก กูเหนื่อย อายุก็เลข2แล้ว ทำตัวเป็นเด็ก เย้ดเข้
ไม่ได้กลัวตัวเองเสียหน้า กูกลัวมันจะเกลียดกู......
กูตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะลงมือวันไหน แต่กลัวตัวเองจะทนอยู่ไม่ถึงว่ะ เหนื่อยมากที่ต้องกระเสือกกระสนมีชีวิตอยู่ เหงาก็เหงา คนอื่นแม่งวางแผนในอนาคตไว้แล้วเดินไป ส่วนกูก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหน มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่วันสุดท้ายของตัวเอง แต่กูจำเป็นต้องอยู่ไง จะตายสักทีกูก็อยากตอบแทนเขา อยากจัดการเรื่องของตัวเอง กูเลยว่าจะไปหาหมอ ให้ช่วยพูดอะไรสักอย่างเพื่อยืดเวลากูออกไปสักหน่อย แต่ไปตอนที่กูไม่ไหวจริงๆ แล้วจุดที่ไม่ไหวนี่คือจุดไหน กูก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเพราะกูบอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไรๆ ยังไหว ยังได้อยู่ เหอะ กูเดาว่ากูคงจะไปตอนที่กูเริ่มทำร้ายตัวเองมั้ง
>>820 กูเป็นคนที่คนอื่นมักจะคิดว่ากูเก่ง กูขยัน กูมีอนาคตแน่นอน แต่ความจริงกูแม่งกลวงสัสๆ อนาคตที่คนอื่นคิดว่ากูกำลังก้าวไปแต่ในสายตากูคือกูยังหลงทางอยู่เลยห่า เครียดทุกวัน แอบร้องไห้ทุกคืน นี่ขนาดกูโดนให้ออกจากงานแล้วสิ้นเดือนนี้ยังหางานใหม่ไม่ได้แต่ไม่มีใครซักคนในชีวิตกูรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ เค้ายังคิดว่ากูไปได้ดีกันอยู่เลย เพราะกูทำตัวปกติมาก กูแค่ไม่แสดงความน่าสมเพชออกมาก็ใช่ว่าชีวิตกูจะไม่น่าสมเพชนะ
จริงๆคนอื่นก็อาจจะเป็นอย่างกูเนี่ยแหละ มึงคิดไปเองรึเปล่าว่าเค้าสมบูรณ์กันจริงๆ มันไม่มีหรอกเค้าแค่ไม่แสดงมันออกมาเท่านั้นแหละ คนนอกก็ได้แต่คิดไปเองว่าชีวิตน่าอิจฉาแต่คยที่รู้จริงๆก็มีแค่เจ้าตัวนั่นแหละ คิดดูว่าเมื่อสองปีที่แล้วกูเฟลหนักมากเรื่องงานถึงขั้นมาพิมไปร้องไปในโม่งแต่คนรอบตัวกูรู้เรื่องนี้มั้ยล่ะ ไม่เว้ย คนอื่นยังคิดว่าการงานกูไปได้ดีไม่มีปัญหาอยู่เลยทั้งๆที่กูเครียดจนจะเชือดตัวเองอยู่ละ
เพราะงั้นมึงคิดเอาไว้เหอะว่าทุกคนก็เหมือนมึงน่ะแหละ มึงแค่เห็นสิ่งที่เค้าอยากให้มึงเห็น ไม่ได้แปลว่าสิ่งที่มึงคิดมันจะจริง
กุรู้สึกจิตใจแย่ขึ้นทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งก็เผลอทำร้ายตัวเอง แต่ไม่ถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาแนบเนื้อกุก็รู้สึก...กลัวตาย เป็นเด็กเรียน ขยัน แต่โดนเอาเปรียบจากคนรอบข้างตลอด คิดมากทุกเรื่องและแคร์คนรอบข้างมากแม้รอบข้างทำผิด พอกุติเองกุก็รู้สึกแย่ พ่อแม่ก็ไม่เคยรู้ว่าสภาพจิตใจเป็นไงยังไงเอาแต่ให้กุทำตามความต้องการ กุต้องกลับมาร้องไห้ทุกวันจนไม่อยากออกจากห้อง กุรู้สึกไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้ ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง แต่เลือกจะมาระบายที่นี่เพราะหวังว่าคนรอบข้างจะไม่เห็น ขอบคุณ
>>823 ซึ่งตอนนี้กูอ่ะเจ็บชิบหายเลยมึงเอ้ย ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงว่าสิ้นเดือนก็ตกงานแล้ว กับเพื่อนร่วมงามก็ไม่กล้าบอกทำตัวไม่ถูก เวลาแม่งก็นับถอยหลังเรื่อยๆ เครียดชิบหาย รู้สึกว่าตัวเองแม้งไม่มีห่าไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เก่งซักอย่าง พอโดนให้ออกยิ่งสิ้นหวังในัวเองมากขึ้นไปอีก แม่งเอ้ย
แต่กุจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ได้ ถึงจะสิ้นหวังสัสๆก็เหอะ
กูไม่ค่อยแชท ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นในโซเชียลเลย พื้นฐานกูเป็นคนไม่ชอบพูด ไม่กล้าเข้าหาคนแปลกหน้า ขี้ระแวงอยู่แล้ว
แชทคุยแค่กับเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ซึ่งเพื่อนก็ไม่ใช่สายโซเชียล นานๆทีจะแชทกัน คุยกันเยอะแค่ตอนเจอหน้ากัน เหมือนกูแอคทีฟในโซเชียลอยู่คนเดียว เหมือนพูดกับตัวเองตลอดหน้าทามไลน์ 5555 ;-;
เวลาเขาคุยเฮฮาไรกันก็รู้สึกเหมือนตกข่าวเพราะกูไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย เห็นหลายคนคุยกันเฮฮาตลอด มีข่าวอัพเดตให้กันตลอดก็น้อยใจนิดๆ เหมือนกูเป็นพวกหลีกหนีสังคมอ่ะ 5555 เศร้าจัง
กูเจอเลยเอามาแปะให้ พวกมึงใครที่คิดอยากตายมึงไปหาหมอเถอะเชื่อกู กูผ่านมาแล้วมันไม่ใชาวิธีคิดของคนทั่วๆไปหรอก ปล่อยไว้มันไม่หายด้วยตัวเองนะมันมีแต่แย่ลง มึงไปหาหมอกินยาแล้วจะรู้ว่าความรู้สึกของการกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาๆมันเป็นยังไง กูตื๊อจนเพื่อนๆน้องๆกูไปหาหมอกินยามาหลายคนละ ทุกคนกลับมาบอกกูว่ารู้งี้ไปนานแล้วไม่ทนอยู่ตั้งนานหรอก
.
.
รายชื่อโรงพยาบาลและคลินิคที่มีจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นตามจังหวัดต่างๆทั่วประเทศไทยค่ะ ถ้าใครสนใจสามารถโทรศัพท์ไปสอบถามรายละเอียด (หาเบอร์ได้ไม่ยากจากกูเกิ้ล/1133) เช่น หมอตรวจวันไหน ไปได้เลยหรือต้องนัด เตรียมเอกสารอะไรไปบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ต้องนัดล่วงหน้า นอกจากมีความเร่งด่วนก็สามารถไปได้เลย(แต่เจ้าหน้าที่จะประเมินอีกทีว่าเร่งด่วนขนาดไหน ถ้าไม่ด่วนจริง จะต้องนัดล่วงหน้าค่ะ)
ขอบคุณข้อมูลภาพอินโฟกราฟิค จาก พญ.โชษิตา ภาวสุทธิไพศิฐ กรมสุขภาพจิต
ขอคนละไม้ละมือช่วยกันแชร์ด้วยค่ะ เพื่อเป็นข้อมูลให้ประชาชนคนอื่นๆนะคะ
#หมอมินบานเย็น
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1529619387077242&id=468898189816039
ส่วนมากเรื่องพวกนี้ เป็นทั้งที่ตัวมึงกะสิ่งแวดล้อมว่ะ
-ตัวมึง ถ้าเป็นหนักๆ ไปหาหมอ แดกยา มึงอาจจะว่า เหี้ย ยาแม่งจะช่วยอะไรวะ แต่ถ้ายาถูก แม่งความคิดมึงจะดีขึ้นจริงๆ
แต่ยาอย่างเดียวไม่พอ ตัวมึงต้องเปลี่ยนแปลงด้วย ไม่ต้องมาก แต่ทีละหน่อยก็ยังดีว่ะ
-สิ่งแวดล้อม อีนี่แหละของยาก ถ้าเป็นแค่คนไกลตัว มันเปลี่ยนไม่ยาก แต่ถ้าคนใกล้ตัวไม่เข้าใจนี่ลำบากสัด
เอาตรงๆ คือ ถ้าทำตัวเหมือนเดิม เจอสิ่งแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะกลับอีหรอบเดิม
ของกูก็เคยเฟลสัดหมามาก แต่โชคดีคือ มีคนเข้าใจ ตอนนี้กูพูดได้ว่ากูปกตินะ(แต่ยายังต้องแดก 555)
Ky กูไม่รู้ว่ามาถูกบอร์ดถูกมู้ไหม คือ กูรู้สึกช่วงหลังๆมานี้กูเริ่มตายด้านกับคนอะมึง แต่ดันไปเฟติชรูปปั้นแทน แต่ไม่ได้ในทางใต้สะดือนะ อารมณ์ประมาณ ชอบ หลงไหล รักแรกพบอะไรประมาณนี้
คนรอบตัวบอกว่ากูบ้าแต่กูก็คิดว่ากูแค่มีรสนิยมทางความรักต่างกับเขาเฉยๆ กูคิดว่าความรักมันไม่จำเป็นต้องเกิดเฉพาะมนุษย์กับมนุษย์ เพื่อนโม่งว่ากูแปลกไหม
เพื่อนโม่ง กูมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย
น้องกูคนนึงเค้าเป็นโรคซึมเศร้า กูอยากจะช่วยเหลือเค้า แต่ด้วยสถานะในตอนนี้กูไม่สามารถดูแลได้ใกล้ชิด ทำได้แค่คอยแชท คอยทักทาย คอยรับฟังเวลาเค้าระบายความรู้สึกออกมา
กูพยายามรับฟังเค้าโดยไม่ออกความเห็นอะไรตามที่เคยเห็นคนแนะนำกันในเน็ต แต่บางจังหวะกูก็เผลอใส่ความเห็นตัวเองไปบ้าง ให้กำลังใจ บอกเค้าว่ากูอยู่ข้างเค้า เพราะไม่ยังงั้นจะกลายเป็นกูไม่มีรีแอคชั่นอะไรกับน้องเค้า
แต่ใจนึงกูก็ลังเลว่ากูจะเข้าหาเค้าได้มากน้อยแค่ไหนถึงจะเหมาะสม (กูเป็นผู้ชาย น้องคนนั้นเป็นผู้หญิง) ถึงใจนึงกูก็อยากจะจีบน้องเค้าอยู่ก็เถอะ แต่กูก็คิดว่าทำแบบนี้มันไม่แฟร์กับความรู้สึกของเค้า เพื่อนโม่งช่วยแนะนำกูหน่อยว่าควรจะทรีทน้องเค้ายังไงดี ไม่ให้กลายเป็นว่ากูฉวยโอกาสเข้าหาเค้าในตอนที่เค้ากำลังอ่อนแอ แต่ยังอยู่ในสถานะที่ปรึกษาคอยรับฟังต่อไปได้อะ
อืมๆ ขอบคุณเพื่อนโม่งมาก
เรื่องหลอกฟันกูคงทำไม่ได้อยู่แล้วล่ะ (ต่อให้มีโอกาสก็ไม่อยากทำด้วย) เพราะอย่างที่บอกว่าอยู่ไกลกัน ทำได้อย่างมากก็แค่คุยล่ะ
กูกะว่าจะดูแลไปเรื่อยๆ จนเค้าหายดี มันจะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าเค้าหายดีเมื่อไหร่ กูถึงค่อยบอกความรู้สึกตัวเองออกไป ตอนนี้ก็สวมบทบาทที่ปรึกษาที่แสนดีไปยาวๆ กลัวก็แค่ใจตัวเองมันจะเผลอปิดความรู้สึกตัวเองไม่ไหวเอานี่ล่ะ
กูไม่ค่อยเชื่อใจผู้ชายว่ะ คือตอนเป็นเด็กแม่กูสอนให้กูไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า แล้วบอกว่าผู้ชายก็ไว้ใจไม่ได้ แม้แต่คนในครอบครัวก็มีออกข่าวให้เห็นเยอะแยะว่าพ่อ ลุง ตามาข่มขืนไรงี้
กูไม่รู้ว่าความคิดนี้มันซึมซับเข้าไปในหัวตั้งแต่เมื่อไร แล้วกูก็เสือกเรียนหญิงล้วนไปอีกไม่ได้เจอผู้ชายบ่อยๆ พอได้เจอผู้ชายตอนเข้ามหาลัยแล้วกูพบว่ากูอึดอัดที่ต้องคุยกับผู้ชาย เพราะกูคิดว่าในหัวมันต้องมีแต่เรื่องเย็ดๆแน่เลย
ตอนนี้มีแฟนคนแรก แต่กูก็ยังไม่เชื่อใจว่ามันเป็นความรักอยู่ดี กูแค่คิดว่าเขาอยากเย็ด หรือจริงๆแล้วเป็นกูเองที่หมกมุ่นกับเรื่องเย็ดๆ จนคิดว่าคนอื่นก็เป็นแบบตัวเองวะ
>>836 ผู้ชายส่วนใหญ่ก็อยากเย็ดจริงๆว่ะ แต่คนเจริญแล้วมันมีคุณสมบัติอื่นมากด ความรู้สึกด้านลยได้น่ะ
อย่างถ้าเป็นคนใช้เหตุผล มันจะกลัวเรื่องผิดกฏหมาย บทลงโทษ
ถ้าเป็นคนที่มีเมตตารักคนอื่นจริงจะกล้าทำต่อเมื่อ อีกฝ่ายยอมทำด้วยเท่านั้น
พวกที่น่ากลัวคือพวกที่ชอบแสดงพฤติกรรมเอาเปรียบ ต่อต้านสังคม เพราะมันทำเรื่องล่อแหลมบ่อยๆ ใช้กิเลสนำถ้าเกิดเงี่ยนมากๆ มันก็หน้ามืดได้อ่ะนะ
>>836 กุตรงข้ามกับมึงอะ กุเรียนชายล้วนมา แล้วมีคนชอบบอกกุว่าผู้หญิงแม่งน่ากลัว
ปากพูดอย่าง ใจอาจจะคิดอีกอย่างก็ได้ กุเลยไม่ค่อยกล้าคุยกับผญมาก กลัวแม่งจะเอากุไปด่าลับหลังกัน
เรื่องแฟนยิ่งแล้วใหญ่ กุยังไม่รู้เลยว่าความรักคืออะไร กุชอบคุยกับเขาแปลว่ากุชอบเขาไหม กุไม่รู้เลย
เมื่อก่อนมีเพื่อนผู้ชายก็เฉยๆอะ รู้สึกแบบเป็นเพื่อนๆ แต่พอได้ยินเพื่อนนินทาผู้หญิงหรือไปเจอตามคอมเม้นต์ในเฟส เลยรู้สึกกับผู้ชายเปลี่ยนไปเลย ที่แย่สุดคือเพื่อนก็คิดว่าในหัวผู้หญิงต้องมีแต่เย็ดๆ ต้องเงี่ยนอยากเย็ดถ้าเห็นคนหล่อเหมือนผู้ชายเงี่ยนอยากเย็ดคนสวย แต่คือกายภาพผู้ชายกะผู้หญิงมันไม่เหมือนกันปะวะ แบบ ถ้าผู้ชายไม่ช่วยตัวเองสักพักยังไงก็ต้องฝันเปียกเอาน้ำออกตามธรรมชาติ แต่ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องช่วยตัวเองทั้งเดือนก็ได้อะ คือผญไม่ได้เงี่ยนง่ายแบบนั้น แล้วกูเคยขอให้เพื่อนช่วยทำงานกลายเป็นกูไปอ่อยซะงั้น กูรู้สึกแย่กับการต้องสังคมกับผู้ชายมาก แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดหรอก แค่กลัวๆไม่กล้าคุยด้วย
>>839 แล้วกูอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีผู้ชายเยอะ พบว่าบางคนแม่งก็ขี้นินทาเหมือนผู้หญิงนี่แหละ พูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ทั้งที่กูเป็นผู้หญิงนั่งอยู่ในวงสนทนา บางทีนินทาขนาดนม ขนาดขา ให้คะแนนหน้าตาผู้หญิงแปลกหน้าที่เดินผ่านไปมา เพื่อนเป็นแฟนกันมันยังตั้งข้อสงสัยเลยว่าเอากันท่าไหน คือบางเรื่องก็เก็บไว้ในใจดีกว่ามั้ย
มึง กูระบายหน่อยดิ อันนี้ปัญหานี้คือกูอาจจะผิดจริง คือ เขาให้ส่งงาน (ซึ่งทุกคนรวมถึงกูนึกว่าจบไปแล้ว ส่งแล้วแต่จาร์ยแกไม่ได้เซ็น ชิบหายไหมล่ะ) แต่แบบ กูโดนด่าแบบเหมือนไปฆ่าใครตายมาอะ
คือ ดูถูกแบบ กูไม่น่าเรียนจบเลย มึงมันบ้า มึงมันเหี้ย มึงแย่ พอจะทำงานที่เขาสั่งให้ ก็โดนด่าอีกทำเหี้ยไร
กูยิ่งๆ มีโรคพวกนี้อยู่(วิตกกังวล) ยิ่งโดนด่าแม่งไปเลยสติกู ดีนะไม่มีอะไรแหลมๆ ไม่งั้นแทงตัวเองโชว์ในห้องแม่งละสัส
เอ้อ พูดจบก็อยากลองโดดตึกตายดู ลมคงเย็นดี
กุถามจริงจัง ปกติผู้หญิงอยากให้ผู้ชายปฏิบัติด้วยแบบไหนวะ
ผู้ชายชอบผู้หญิงแก่กว่านี่จะโดนล้อมั้ยวะ
กูไม่รู้ตัวว่าที่ผ่านมาตัวเองปิดกั้นที่จะมีความสุข (ที่รู้ได้เพราะเพื่อนสนิทที่ไม่ได้คุยนานกูบอกมา) เพราะกูเพิ่งผ่านเรื่องเหี้ยๆมา ทำให้กูพาตัวเองไปเจอเรื่องแย่และทำให้คนอื่นแย่ด้วย คราวนี้กูยอมรับเลยว่ะ ว่าไออาการอยากตายมันไม่เหมือนเดิมที่ผ่านๆมา กูก้อยากตายมาตลอดแบบไม่ตื่นมั่งไรมั่ง แต่หลังๆหลายครั้งกูรู้สึกว่ากูอยากทำมันจริงๆ กูรู้เลยว่าไม่ดี กูอยากลองไปหาหมอเคยบอกแม่ไปแล้วครั้งนึง แม่บอกไม่ต้องไป คุยกับแม่เนี่ยแหล่ะ พ่อแม่กูเค้าดีนะเค้าคุยกับกูจนกูดีขึ้นทุกครั้ง แต่กูก้กลับมาเป็นแบบนี้อีก วันนี้กูพยายามคุยกับตัวเองในหัวว่ามึงต้องไม่เศร้าเว่ย มึงจะด๋อยแบบนี้ไม่ได้ จะทำให้แม่เหนื่อยอีกไม่ได้ ถ้ากูเศร้าเค้าจะเศร้ากว่ากูอีก กูต้องเลือกความสุข และคนที่มีความสุขเค้าจะไม่คิดเรื่องเศร้าๆ กูพยายามเป็นคนคิดอะไรง่ายๆเหมือนตอนเด็กๆ เพราะมีคนบอกการใช้ชีวิตมันไม่ง่าย ที่ผ่านมากูไม่เคยซีว่ามันจะยากแค่ไหน แต่กูล้มเหลวเรื่องที่สำคัญกับตัวกูที่สุด แม่กูบอกว่า กูต้องเข้าใจว่ากูย้อนเวลาไม่ได้แล้ว แก้ไขไม่ได้แล้ว ทีหลังกูต้องไม่ทำแบบนี้ และกูต้องเดินต่อให้ได้ แต่จะให้กูเดินต่อได้ไงวะ กูเลือกทำตามความรู้สึกกูไม่ได้เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากเศร้า กูตามความคิดตัวเองก็ไม่ได้เพราะมันว่างเปล่า กูแค่มาเล่าให้ฟัง
พวกมึงก่อนจะฆ่าตัวตายให้ลอง เหล้า หนักๆสักครั้งนึงเว้ย เชื่อกู คนเราขาดสติคิดอะไรก็พูดยิ่งเวลากินกับเพื่อนมันยิ่งช่วยให้เราพูดง่ายขึ้น มันช่วยได้ในระดับนึง แต่ระวังติดกันนะ
>>849 ถ้าถึงขนาดอยากฆ่าตัวตายนี่ป่วยแล้วนะ คือเเค่ระบายออกมามันไม่หาย พอมึงสร่างก็เศร้าเหมือนเดิม เหล้าไม่ตอบโจทย์
กินหนักๆบางคนถึงกับช็อค เเค่สภาพจิตใจก็เเย่พอเเล้วยังทำให้สุขภาพเเย่งลงไปอีกมันไม่ใช่ป่ะ
ผู้ป่วยบางคนปกติก็ขาดสติอยู่เเล้ว ยิ่งเเดกยิ่งขาดสติเพิ่ม เกิดตัดสินใจวูบเดียวไปฆ่าตัวตาย เพื่อนร่วมวงเหล้าเเม่งก็เมาไม่รู้เรื่องนี่ชิบหายเลยนะ
เว้นว่าเเค่เครียดๆ ไม่ได้ซึมเศร้า ไม่มีความอยากตาย แค่เป็นพวกเงียบๆไม่ระบายกะใคร ลองกินเหล้าดูเผื่อจะเปิดใจนี่ก็อีกเรื่อง
>>849 ก่อนฆ่าตัวตายน่ะส่วนใหญ่เขาไม่คิดจะทำไรหรอก ก็แค่อยากตายให้มันจบๆ ไป กูเคยโดนละ โดนไล่ไปตาย แม่งไปหยิบมีดอล้วอยากตายเลย ไม่มีอารมณ์อารงมาแดกลงแดกเหล้าหรอก
แล้วยิ่งแดกเหล้ากูว่ายิ่งพังว่ะ จากตอนแรกที่มึงอาจจะไม่กล้าพอแดกปุ๊ปแม่งฆ่าตัวตายเลย (เหล้ามันกระตุ้นให้กล้าคิดกล้าทำในเรื่องแย่ๆ นี่เนอะ)
มีใครเคยเป็นปะ คือกุเป็นประเภทมีเรื่องไม่สบายใจละไม่ชอบเล่าให้ใครฟังหรือโพสโซเชียลเท่าไหร่เพราะคิดว่าบ่นไปก็เท่านั้นอีกอย่างไม่อยากให้ใครมาเครียดกับกุด้วย แต่บางทีที่กุอยากระบายจริงๆพอกุพูดให้เพื่อนฟังละก็รู้สึกว่าพอเล่าไปกุไม่น่าเล่าให้มันฟังเลยอะไรงี้ คือยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม
กูเป็นพวกถนอมน้ำใจคนนะเว้ย มีใครเล่าไรมากูก็รับฟังแล้วช่วยแม่งตลอดอ่ะ แต่ว่าแม่ง ไม่มีใครช่วยกูเลย อยากตายว่ะ อยากหายๆไปจากโลกนี้ ไม่มีการยึดติด ไม่มีการนึกคิด ไม่มีอารมณ์ ตอนนี้กูก็เริ่มตายด้านไปทุกๆวันละ กูชอบฟังเพลงแนวที่มันให้ความรู้สึกดีๆให้กำลังใจตัวเอง แต่กลับมาตายตลอดเพราะคนรอบตัวกู อยากวิ่งหนีไปอยู่ในห้องนอน ไม่ต้องทำอะไร นอนแบบไม่มีความรู้สึกแล้วค่อยๆตายลงแบบไม่รู้สึกตัว ตายอย่างช้าๆแต่ไม่ทรมาณ ตายในพื้นที่ที่ไม่มีคนรู้จัก พอกูคิดแบบนี้มากๆก็หาว่ากูเพ้อ กูปัญญาอ่อน กูพูดขำๆ แต่กูอยากเป็นแบบนั้นจริงๆ พอขอแม่ไปหาหมอ แม่ก้บอกว่าไม่ได้เป็นบ้าอะไร กุนั่งร้องไห้แล้วแกล้งทำเป็นคนเสียสติ ก็ไม่ทำอะไร... กุวิ่งไปดาดฟ้าปีนขอบกำแพงก็ไม่ทำอะไร.. อยากโดดมากๆเลยนะ แต่กูไม่รู้ว่า ถ้าโดดลงไปแล้ว กูจะรู้ได้ไงว่ะ ว่าใครจะมางานศพกู วันนี้กูก็โดนเพื่อนไล่ไปตาย กุก้หัวเราะแหยงๆให้ แต่ว่าในใจร้องไห้หนักมาก กูรู้ เรื่องนี่กูคุยกับใครไม่ได้เลย แม้แต่แฟนของตัวเอง พอพิมพ์แบบนี้ไปก็จะตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรนะ" ...เป็นว่ะ กุว่ากุเป็นว่ะ อยากจะกินยานอนหลับแล้วตายอ่ะ แต่เขาว่าถ้ามีคนมาช่วยทัน ถ้ารอดจะทรมาณมากเลยใช่ป่ะ กุก้ไม่กล้า โดดตึกถ้ารอดก้ทรมาณ ผูกฆ่าถ้ารอดก็ทรมาณ ไม่อยากพิมพ์อะไรแบบนี้นะเว้ย แต่มันเหมือนระบายอะ ขอโทษนะเพื่อนโม่ง กูอดทนมานานแล้ว บาย
อีเหี้ย อย่างกะตัวเองมาพิมพ์ กูแม่งเหมือนมึงเลยท้อสัส กูชอบฟังนะ แต่พออยากพูดแม่งไม่มีคนอยากฟัง หันไปทางไหนแม่งมืดแปดด้านอะ อยากนอนโง่ๆไม่ก็ตายๆไปชิบหาย
เพื่อนโม่งเวลามีคนที่เหมือนว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าช่วยเหลือมันไงดี ตอนนี้กุทำได้แค่บอกว่าไปหมอรู้สึกไม่ได้ช่วยไรเลย
>>859 กูลากไปหาหมอ จิกไปหาหมอทุกคนอ่ะ กูเคยเป็นกูรู้ว่าไม่กินยาเอาไปอยู่ ทุกคนที่กูลากไปหาหมอกลับมาบอกกูว่า พอได้กินยารู้ละว่ากลับมาเป็นคนธรรมดาๆมันเป็นยังไง
ถึงเพื่อนโม่งทุกคนในห้องนี้ กูเป็นห่วงพวกมึงมากนะ กูเข้าใจและกูผ่านมันมาได้แล้ว อย่าเพิ่งคิดฆ่าตัวตายนะถ้ามึงคิดให้มึงรีบไปหาหมอ ย้ำ รีบไปหาหมอ อย่าปล่อยไว้แล้วคิดว่ามันจะดีขึ้นเองถ้ามึงมาถึงจุดนี้คือมันเลยจุดที่จะฮีลตัวเองได้ละ หาหมอกินยาแล้วมันจะดีขึ้นเชื่อกูนะ
มึง เวลากูเครียดหนัก ๆหรือโกรธแบบเพิ่งทะเลาะหนัก ๆกับใครมางี้กูจะอยากทำร้ายตัวเองมากเลยว่ะ มันเกิดจากอะไรวะ กูจะหยุดมันได้ยังไง นี่ก็มีหลายครั้งที่ทำแบบแอบ ๆไว้ที่ขา กูรู้สึกมันเริ่มหนักขึ้นอะ มีคำแนะนำไรมั้ย กูยังไม่ไปหาหมอนะ พอดีกูใกล้สอบแล้ว ขอบคุณนะโม่ง
https://imgza.xyz/i/wp57312u.jpg มึงคิดว่าไง
>>864 สวะคอสเพลย์กลับมาเรื้อนในบอร์ดอีกแล้วเหรอ มากระทู้นี้ก็ดีเลื่อนไปดูนะว่าเขาแนะนำหมอที่ไหนบ้างเผื่อมึงจะอยากไปหามั่งจะได้รักษาโรคประสาทของมึง รำคาญชิบหายนึกว่ามาโพสแล้วคนจะได้ด่าคนในรูปแทนให้เหรอวะ กูไม่รู้จักคนในรูปตั้งแต่แรกแต่ยิ่งมึงมาปั่นกระแสนี่ยิ่งรำคาญตัวมึงเองมากกว่า
>>853 อยากกอดมึงว่ะ กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะเว้ย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ มึงเคยไปหาหมอหรือนักจิตวิทยามั้ย ลองไปดูนะ หาเวลาไปเองเลยไม่ต้องบอกแม่ก็ได้ อย่างน้อยเขาก็รับฟังเราได้และให้คำแนะนำที่มันโอเคอะ ดีกว่าไปเล่าให้ใครที่ไม่เข้าใจฟังแม่งก็คิดว่าเราบ้าไม่ก็คิดมากไปเอง หนักเข้ากุเคยโดนไล่ไปตายด้วยแม่ง ตอนนั้นเฟลโคตร
>>862 อาจจะเป็นเพราะมึงรู้สึกมากจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง มึงเลยต้องทำเพื่อสมองมึงจะได้ไม่คิดถึงเริ่องนั้น แต่ไปโฟกัสที่ความเจ็บปวดที่เกินขึ้นแทน กุเคยเป็นอ่ะ ตอนหลังโดนเก็บมีดแต่กุก็ทึ้งหัวข่วนแผลตัวเองอะไรไปอีก กินยาไปสักพักอารมณ์ก็เริ่มคงที่อะ ถ้ามึงรู้สึกว่าควบคุมไม่ได้ก็ลองไปหาหมอเถอะ
แม่กุชอบบ่นบ่อยๆ ว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้กุเกิดมาเลย ทำตัวเป็นคนธรรมมะธัมโม กุฟังบ่อยเข้าๆ กุก็จิตตกเหมือนกัน กุเคยปาดคอตัวเองทีนึง ไม่ถึงตาย แต่ต้องเข็มหลายเข็มอยู่ดันมาร้องห่มร้องไห้ว่าทำไมกุถึงอยากตาย แล้วเป็นเพราะใครล่ะ กุเลยจะทำให้สมหวังไง พอกุจะตายไม่ให้ตาย ตอนกุเกิดอุบัติเหตุคนขับรถยนต์ชนรถมอเตอร์ไซค์ที่กุขี่อยู่ (กุอยู่เลนซ้ายสุดเลนเล็กๆ ถนนมันมีสามเลน แล้วอีรถยนต์นั่นมันเบียดเข้ามาเลนมอไซค์ ทิ่มตูดรถกูมั้ง กูจำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีโรงพยาบาล คนเห็นเหตุการณ์ไม่จำป้ายทะเบียน คนทำลอยนวล) ทำไมต้องเซ็นให้กุยินยอมให้กุผ่าตัด ทำไมไม่ปล่อยให้กุตายไปเลย ให้กุรอดชีวิตแล้วก็บ่นอยู่นั่นแหละไม่อยากให้กุเกิดมา กุไม่เข้าใจ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกทีคราวนี้กุจะเอาให้ตัวเองตายไปเลย พอสลบไปก่อนแม่งดันมีโอกาสรอด กุไม่ใช่ว่าลูกไม่ดีเรียนกุก็ดีเที่ยวก้ไม่เที่ยว เป็นเด็กเงียบๆ ด้วยซ้ำ คิดไปคิดมาที่กุเงียบนี่เพราะแม่กุเลี้ยงมาแบบนี้ด้วยหรือเปล่า มีงานไรพบปะสังคมตอนเด็กแม่กุไม่เคยพาไปงานวันเด็กไม่เคยไปงานเทศกาลไม่เคยไป โลกของกุมีแต่ตุ๊กตาหมีมาตลอด จริงๆ กุเกือบตายหลายครั้งละ ตอนอยู่ในท้องรกก็พันคอกุเลยต้องผ่าออก โตมาอีกหน่อยเพื่อนอนุบาลสอง(เลว) ผลักกุตกคลอง โรงเรียนอนุบาลกุอยู่ใกล้คลอง โตมาอีกหน่อยป.หนึ่งไปภาคเหนือรถเหี้ยมาชนรถที่กุนั่งอยู่ กุนั่งเบาะหลังตรงกลางไม่ได้คาดเข็มขัดหัวกระแทกอะไรซักอย่าง ตากุเลยผิดปกติถึงปัจจุบัน ป.ห้าไอ้เด็กไฮเปอร์เวรมันพยายามเอาคัตเตอร์แทงกุกุเลยเอาเก้าอี้พลาสติกฟาดมันจนเก้าอี้หักคามึง ตามด้วยอุบัติเหตุที่กุเล่าไปก่อนหน้าตอนม.ปลาย แล้วกุก็พยายามฆ่าตัวเอง มันแบบเออโลกนี้นอกจากแม่ไม่อยากให้กุอยู่แล้ว โลกและธรรมชาติยังไม่อยากให้กุอยู่ด้วย แต่เสือกให้กุรอด ทำไมกุไม่ได้อยากมีชีวิตอะไรขนาดนั้น แต่สัญชาตญาณสั่งให้กุรอดต่อไปเหรอ เพื่ออะไรวะ ถ้าตายปัญหาก็จบแล้วแท้ๆ ไหนๆ ก็จะตายกุอยากทิ้งความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดให้คนรอบตัวกุเหมือนกัน แต่มันไม่ตายว่ะ ที่กุพยายามทำดีเป็นคนดีแบบนี้ ถ้ากุตายไปกุอยากให้คนเสียดายที่กุตายเหมือนกันนะ กุอยากเย้ยโลกนี้เหมือนกันบางทีมันแบบสองอารมณ์ นี่ขนาดกุพิมพ์ก่อนหน้านี้ยังคนละบุคลิกกับตอนนี้ กุแบบถ้าตายก็แล้วไปแต่ถ้ารอดกุอยากทำให้ทุกคนจำกุจนวันตายเหมือนกัน
เออพูดถึงไปหาหมอ กุเคยไปหาหมอรพ.รัฐนะ แผนกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น กุพูดให้หมอฟังเกี่ยวกับมุมมองของกุ หมอผู้หญิงแม่งร้องไห้เลย กุแพ้น้ำตา กุไม่กล้าไปหาหมอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=353452528434867&id=100013103678803
เข้าไปอ่านไทมไลน์นางแล้วจิตตกว่ะ สงสารคนป่วยทุกคน
ทำไงดีวะ กูเป็นโรคซึมเศร้าแต่อาการไม่ได้หนักไรมาก แล้ววันนี้กูลืมกินยาตอน 2 ทุ่ม จะเป็นไรมั้ยวะหรือจะให้กินตอนนี้เลยดีมั้ย
ใครมีความรู้เรื่องยาคลายเครียด มั้ง
ถ้าเรากินยาไปแล้ว 30-60 นาที ยาออกฤทธิ์แล้วกินสุราต่อได้ไหม
กุอยู่กับเพื่อนคนนึงเเล้วกุรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่ตลอดเวลาเลยว่ะ กุชอบพูดอะไรโง่ๆออกมาจนบางทีกุก็คิดว่ากุไม่ควรพูดอะไรออกมาเลย
กุเลยเลือกที่จะเงียบ บางทีก็เหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดของห้อง รู้สึกแย่สัสๆ
>>881 เปลี่ยนเพื่อนไหมเมิง
กูเคยอยู่กับเพื่อนคนนึงแล้วรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกของกลุ่ม หลังๆเลยแยกออกมา ถ้าในกลุ่มมีมันจะไม่มีกู แต่ไม่ได้แตกหักนะ คือเลี่ยงๆหลบๆเอา ก็รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นเยอะ
บางคนเค้าก็กดเราโดยไม่ตั้งใจ พอมีคนนึงกด คนอื่นๆก็กดตาม ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงว่ะ
ที่แปลกอย่างคือถ้าอยู่กันสองคนจะไม่เป็นไร สบายๆคุยสนุกๆ แต่ถ้าอยู่เป็นกลุ่มกูโดนตลอดเลย กูเลยอ้างได้ว่าไปเจอกันนอกรอบเอา
ทำยังไงดี รู้สึกว่สโรคที่กุเป็นอยู่จะอาการหนักขึ้น กุเป็นโรคพวกคิดมากแบบเครียดเลย ที่นี้ก็ดันโดนเพื่อนโดนอาจารกดดันจากทางรรอีก ไหนจะปัญหาที่บ้านบอกว่ากุเรียนไม่ดี ตอนนี้คิดมากสัสๆ เพื่อนที่กุอยู่ด้วยก็ล้อกุตอนกุกินยาว่ากุเป็นโรคจิต บอกคนอื่นไปทั่วเลยมึง กุไม่ไหวแล้ว กุไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว กุทนไม่ไหว กุควรทำยังไง
ล่าสุดคือกุไม่ไปรรแล้ว ไม่ไปแก้0,ร ไม่ติดต่อใครเลยอยู่แต่บ้าน แย่สุดคือบางวันกุก็คิดจะฆ่าตัวตายนะแต่ด้วยความที่กุเป็นคนคิดมากเลยคิดว่ามันจะมีผลเสียอะไรบ้าง จะเจ็บมั้ย กุก็หาวิธีอื่น ซึ่งเป็นบ่อยมาก กุกลัวว่ากุจะคิดทำจริงๆ กุกลัวว่ากุจะไม่คิดถึงผลที่ตามมา กุตื้อมากตอนนี้ไม่มีใครให้กุระบายเพราะลักษณะนิสัยกุที่คนอื่นเห็นคือเป็นคนตลกบ้าๆบอๆ ถ้าจะให้ไปร้องให้ให้คนที่กุรู้จักเห็นกุขอบาย แต่กุอยากกอดใครซักคนให้กำลังใจกุอ่ะ กุควรทำไง
ไม่ชอบตัวเองเวลาเป็นแบบนี้เลยว่ะ
อยู่ๆพอเฟลขึ้นมาแล้วแม่งรู้สึกเหนื่อยยาวๆเลย
ใช้คำว่าเหนื่อยแม่งแปลกๆ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ มันเซ็ง ไม่มีกะใจจะทำไรต่อ หมดแรงบันดาลใจ ท้อแท้ว่ะ...
เป็นกูที่ถูกกำหนดมาให้ต้องผิดหวังใช่มั้ย?
เออ เรื่องอะไรๆก็เข้ามาเลย กูมันไม่เคยสมควรได้รับอยู่แล้วนี่ กูมันก็ตัวคอยรับความซวยของคนอื่นเค้าอยู่แล้ว เหมือนเป็นปลายทางของท่อรับของเสียอีกทีอ่ะ 55555555555555555555555555555555
กูเสียใจว่ะ....
เวลาที่ต้องบังคับตัวเองให้เดินไปข้างหน้า แต่หันกลับมาแล้วไม่มีใครเลย ไม่มีใครอยากจะเดินไปพร้อมกับเราเลยซักนิด....
กูทำได้แค่เดินต่อไปแบบไร้จุดหมาย...
>>884 เจ็บสิมึงไม่ว่าพยายามฆ่าวิธีไหน กุเคยลองปาดคอตัวเอง เจ็บชิบหาย เอาพอเลือดออก กินยาพาราเป็นกำ ทรมานมากอ้วก น้ำหูน้ำตาไหล คลื่นไส้ มันกึ่งๆ แบบปวดเจียนตายแต่ไม่ตายเป็นอะไรที่ทรมานชิบหาย กรีดข้อมือตัวเอง ตายช้าเลือดไม่ได้ไหลไวขนาดนั้น กว่ามึงจะตายมึงดูละครชีวิตตัวเองได้หลายฉากเลย
กุพยายามฆ่าตัวตาย จนกระทั่งมีวันนึงกุเกิดอุบัติเหตุแบบมันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ทุกอย่างมืดไม่ไปหมด ไม่มีแสงอะไรเลยมึง หนาว ทรมาน กุไม่เห็นอะไรเลย มืด หนาว ทรมาน กุเอาแต่คิดว่ากุไม่อยากตาย ไม่อยากตาย กุอยากมีชีวิต
แล้วกุก็ตื่นมาอีกทีในห้องฉุกเฉินพอดี ความรู้สึกตอนนั้นแบบกุรอดแล้ว กุรอด แม่ง ดีใจชิบหาย
จากนั้นไม่มีอะไรทำให้กุอยากตายซักอย่าง ปัญหาพวกนั้นเทียบกับตอนเกือบตายจิ๊บๆ ไปเลย ปัญหาในชีวิตกุกุควบคุมได้ แต่ตอนเกือบตายกุคุมอะไรไม่ได้เลย มันเหนือความควบคุมกู มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้กุชนะความอยากตายของกุ
แต่ทุกวันนี้กุเป็นโรคนอนไม่หลับแทน กุกลัวว่ากุหลับไม่ตื่น กลัวมาก ยิ่งตอนหลับแล้วเหมือนโดนผีอำแม่งควบคุมอะไรไม่ได้ กุไม่ชอบการเสียการควบคุมตัวเองไป สรุปทุกวันนี้ไปหาจิตแพทย์คือเอายานอนหลับ ไม่งั้นกุไม่หลับเป็นอาทิตย์ กุงีบช่วงสั้นๆ สิบนาทีกุก็ตาสว่างได้เป็นวันละ
หวัดดีเพื่อนโม่ง เผื่อบางคนจำได้ กุโม่งที่แม่โอเวอร์โพรเทคทีฟจนควบคุมกระทั่งท่าเดินกุตั้งแต่มู้ที่แล้วเอง
วันนี้ถือว่ากุแค่มาบ่นได้มั้ย กุหาที่ระบายไม่ได้จริงๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นกุก็พยายามมากๆที่จะยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่กุเป็น กุพยายามคิดว่าเค้าแค่แสดงออกไม่เก่ง เค้าไม่รู้จะทำยังไง กุก็เลยทรงๆตัวมาพักนึง แต่เค้าก็กลับไปเป็นแบบเดิมอ่ะมึง
จนมาตอนนี้กุอยู่ในสถานะที่แบบ คิดอะไรไม่กล้าพูดออกไป ทั้งๆที่เค้าแค่ถามว่ากุอยากทำอะไร กุจะตอบว่าไม่มีเป็นพิเศษ แล้วก็ยิ้ม ทำตัวเป็นตุ๊กตาแบบที่เค้าอยากได้ คาดหวังให้เค้าปฏิบัติกับกุแบบมนุษย์คนนึง แต่เค้าก็ไม่ทำ กุก็เลยเลิกคาดหวัง
กุพยายามหาเหตุผลในการมีชีวิตของตัวเองอยู่ไปเป็นข้อๆทุกวัน แล้วมันก็หายไปทุกวันอ่ะมึง กุคิดจะฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆไปทุกวันเค้าจะได้ไม่มีกุเป็นภาระ ไม่ต้องทำงานส่งกุเรียน ไม่ต้องดูแลกุแล้ว แต่ก็ยังไม่ทำ ล่าสุดกุคิดด้วยตรรกะโง่ๆแบบ ถ้ากุไม่ตาย กุจะบาดเจ็บ กุต้องดรอปเรียน จบช้าไปอีก กุจะไม่ได้สอบมิดเทอม ไอ้เหี้ย กุจะฆ่าตัวตายยังห่วงเรื่องเรียนเหรอ บัดซบมากๆ
แต่มาวันนี้กุไม่ไหวแล้วมึง กุแบบ เหี้ย เห็นตึกแล้วอยากโดดลงไปสัดๆ แต่มันคืออะไรที่รู้สึกเรียกร้องความสนใจมากๆถ้ากุเปลี่ยนใจหรือกุไม่ตาย
กุมาบ่นแค่นี้แหละเพื่อนโม่ง ครั้งสุดท้ายแล้ว ขอโทษที่กุเขียนงงๆนะ T___T
แฟนกูหมกมุ่นกับการดูนม-ผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำมากๆๆๆ เน้นด้วยว่าเป็นคนรู้จักจะชอบดูเป็นพิเศษ หมกมุ่นขนาดต้องดูทุกครั้งตอนว่างจากงาน เคยทะเลาะกันไปหลายรอบแล้วว่ามันมากไปกูไม่โอเค(คือลามมาจนถึงเพื่อนๆกูด้วย) แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ มันเป็นปกติของผู้ชาย แต่เค้าก็สัญญาจะลดลง เพราะเค้ารู้สึกแย่ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ คือกูสงสัยจริงๆว่าอันนี้แม่งเป็นธรรมชาติของคนจริงๆหรอ หรือว่าแฟนกูเป็นคนเดียว จะให้ไปหาหมอแล้วอะมึง หมกมุ่นมากเกินไป จนวันๆหนึ่งไม่ค่อยได้คุยกะกูละ เอาเวลาไปดูนมหมด กูก็ท้อ
มึงพวกคนที่มีปมบ้างอย่างนี้ คนพวกนี้ส่วนใหญ่จะมีปัญหาทางความคิดปะวะ
>>890 คือถ้าแอบๆหน่อยก็จะไม่ว่า มึงคือในไอจีมีแต่นมจริงๆ คนรู้จักไม่ฟอลเลย ดูแต่นมจริงๆอะ ว่างก็เปิดทุก5นาทีเพื่อจะดูนม เสิชทุกช่องทาง พอทะเลาะกันบ่อยๆเค้าประชดกูด้วยการอันฟอลผู้หญิงทั้งหมดที่เก็บไว้ดูนม เพราะเคาบอกว่าถ้ายังฟอลอยู่เค้าห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ พออันหมดก็เสิชชื่อแทนแล้วดูทุกวัน หลังๆ นี้คือไม่ได้ทำงานเลยมึง คือนั่งดูตลอดแล้วก็มาทะเลาะกับกูว่าเครียด งานเยอะ กลายเป็นแบ่งเวลาไม่ได้แล้วมาพาลกูอีกอะ คือมากไปแล้ว เหมือนเค้าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแล้วพอเครียดต้องดูให้เงี่ยนถึงจะทำอย่างอื่นต่อไปได้ กูก็เหนื่อยเหมือนกันอะ ไม่ให้เกียริกูเลย
ดูนมอะปกติของผู้ชาย แต่กุไม่ได้ขนาดนี้ว่ะ ถ้ามีงานต้องทำหรือไม่ว่างจริงๆกุไม่มานั่งดูโต้งๆหรอก
ยิ่งถ้ากุมีแฟน กุคงไม่กล้าทำต่อหน้าแฟนอะ
กูว่าหมกมุ่นเกินเหตุไปหน่อยว่ะ แต่ที่ทำอยู่ทึกวันนี้มันไม่ได้ผล ปรึกษานักจิตวิทยาดีไหมวะ
กูขอระบายหน่อยนะเพื่อนโม่ง กูเจอคนเหี้ยเข้าให้ละ แล้วกูเครียดมาก เรื่องของเรื่องคือกูแม่งดันไปคบผู้ชายเหี้ย ตอนเข้ามาจีบแม่งทำตัวดีมากเว่อ แต่พอเลิกกันเพราะมันไปมีคนใหม่กูก็ไม่สนใช่ป่ะ กูก็มีคนเข้ามาคุยเหมือนกัน แต่แฟนเก่ากูเนี่ยแม่งหมาหวงก้าง มาข่มขู่กูว่าจะเอาเรื่องตอนที่คบกับมันมาแฉ(ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะกูไม่เคยถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรกับมันซะหน่อย) แต่กูไม่มั่นใจในความปลอดภัยหว่ะ ถ้ากูบล็อคมันมันต้องยิ่งโกรธแน่นอนและยิ่งจะตามกู กูแม่งกลัวมัน อยากจะจ้างบอดี้การ์ด แต่ทุกวันนี้ได้แต่พยายามไม่ให้มันมาเห็นอะไรชีวิตกูได้ มันเคยถึงขนาดว่าแอดเฟรนด์ไปหาเพื่อนผู้ชายที่เห็นคุยกับกูในเฟสไปทั่ว ทั้งที่เป็นเพื่อนเฉยๆมันก็แอด จะได้ไปตามดูว่ากูคุยไรกับใคร กูหลอนมาก จะบล็อคก็กลัวแม่งโกรธจัดแล้วมาทำไรเหี้ยๆ
มึง กูลองถามหมอดูว่า ทำไมเพื่อนถึงดูแบบไม่ค่อยสนใจกู เขาเลยถามว่า กูมีปัญหาเองเปล่า ลองเปิดใจเข้าไปทักหรือหาเพื่อนดูบ้าง
แต่สิ่งที่กูได้คือการเมิน พยายามชวนคุยก็ไม่มีใครสนใจเลย ไปคุยกับเพื่อนตัวเองหมด (ถ้าถามว่าเคยสร้างปัญหาไหม ก็ไม่นะ กูอยู่นิ่งจะตายห่า เขาเรียกให้ทำไรทำหมด ไหลตามน้ำ) แล้วก็เอาแต่ด่า แล้วก็แกล้งกู พวกแม่งชอบบอกกูไร้ประโยชน์ ไม่มีค่า (แต่เวลามีปัญหาก็เสือกเรียกรั้งไว้ตลอด)
อย่างตอนซ้อมกีฬาสีแม่งก็เรียกกู มีขู่กูด้วย แล้วพอกูพยายามจะช่วยงานเสือกไม่มีใครให้กูทำ จะตะโกนบอกน้องก็โดนด่า จะพัดก็โดนแย่ง จะแจกของก็โดนแย่ง กูหงุดหงิด เลยลองเดินออกมา แบบเดินออกไปเลย สรุป ไม่มีใครตามกูเลยสักคน...คือ เหมือนทำกับว่ากูเป็นธาตุอากาศกันหมดเลย
คือ กูอยากบอกว่ากูท้อมากกับการที่จะต้องฝืนเข้าหาเพื่อนทั้งที่แม่งไม่เต็มใจเลยสักตัวเดียวในห้อง คือ อยากย้ายห้องแต่คงทำเรื่องไม่ได้แล้ว ห้องแม่งเหี้ยเกินไป กูไม่อยากยุ่งอะไรแต่ก็ลากกูเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้วก็ทำร้ายกู กูเกลียดห้องตัวเองแล้วมันก็จะเริ่มทำให้กูอยากฆ่าเพื่อนในห้องทิ้ง ช่วยด้วย
กูให้คำแนะนำเกี่ยวกับการฮีลตัวเองได้นิดหน่อย ที่เหลืออยู่ที่ตัวพวกมึงเองแล้วนะว่าจะทำหรือไม่
สิ่งแรกที่พวกมึงควรทำคือ รักตัวเอง
ไม่ต้องคิดจะรักใคร กระทั่งคนในครอบครัว มึงรักตัวเองให้ได้ก่อน ถึงจะเริ่มรักคนอื่น
ส่วนเรื่องแม่ที่จะพูดจาแบบนั้น กูเคยอ่านเจอว่า แม่เป็นคนที่สาปแช่งคนอื่น แต่ไม่อยากให้สิ่งที่สาปแช่งเป็นจริงเลยซักครั้ง
รักตัวเองก่อนนะเพื่อนโม่ง มีอะไรมาระบายกันในนี้ สู้ๆ ชีวิตมันต้องไปต่อดิวะ เพื่อตัวของมึงเอง ตายมันเจ็บนะเว้ย 55555
ตัวกูเป็นซึมเศร้า แต่ไม่หาหมอ เพราะที่บ้านไม่มีใครรู้ กูฮีลตัวเองตลอด มีลงมือบ้าง แต่กูก็ต้องสู้ แม่งเจ็บ 555555
>>898 ชีวิตมึงจะมีความสุขถ้าไม่สนใจพวกนั้นอีกต่อไป มีเรื่องอะไรให้แจ้งคนที่ควบคุมพวกเวรได้ทราบ มันจะดีกว่า ในฐานะที่กูเคยแบนเพื่อนคนนึงในแบบที่มึงเจอ อาจจะเบากว่าเพราะไม่เคยลงไม้ลงมือ กูขอโทษ เพื่อให้ความรู้สึกผิดกูเบาลง
และในฐานะที่เคยโดนเพื่อนเวรแบน แนะนำเลยว่าไม่ต้องสนใจ ลากไปไหนก็ออกมา มีปัญหาไม่ต้องช่วยแก้ ขู่มึงมึงก็บอกพวกมึงไม่ยอมให้กูทำเอง
เรื่องงานไรงี้แจ้งครูเลยก็ได้ว่าจะทำคนเดียว
แต่ถ้ามึงคิดว่าจะพยายามเข้ากับเพื่อนอีก ลองหาเพื่อนที่ความสนใจคล้ายๆกันดีกว่า มันคุยกันได้ นอกห้องก็ดีนะ ถ้ามึงไม่อยากมีเพื่อนในห้องอีกแล้ว สู้ๆ
กูให้คำแนะนำที่อาจจะไม่ค่อยมีประโยชน์ แต่กูเชื่อว่าทุกคนมีค่าในตัวเองนะ หาตัวเองให้เจอ สู้ๆนะ
กูเพิ่งเริ่มกิน Sertraline กับยาประเภท Benzodiazepine อีก 2 ตัววันนี้ หวังว่ากูจะดีขึ้นนะ T__T
>>899 กูคือ >>898 เองนะ ขอบใจมึงมาก กูว่ากูจะไม่สนพวกแม่งละ (เอาจริงๆ อาจจะไม่เกี่ยวแต่กูไม่ชอบพวกมันตรงการชวนไปดื่มเหล้าทั้งที่อายุยังไม่ถึง 18 ก้น...)
แต่ไอเรื่องบอกครูนี่น่าจะเป็นไปได้ยาก เอาเป็นว่ากูเป็นสต๊าฟคุมน้อง กูจะพยายามไปชวนคุยกับน้องคลายเครียดละกัน ดูน้องเขาต้องการกูมากกว่าพวกแม่งอีก 555
มีเพื่อนที่แม่งชอบเอาเรื่องกูไปพูดลับหลังให้คนเข้าใจผิด แล้วแม่งเป็นคนโกหกเก่งมาก กูก็คิดว่าไปควบคุมไรไม่ได้ก็ปล่อยๆไปกูก็ไม่สนใจ แต่แม่งก็ไม่หยุด คือกูกะมันเคยมีเรื่องทะเลาะกัน ซึ่งจบไปนานแล้ว แต่กูมารู้ตัวอีกทีก็เห็นมันบล็อคเฟสไปแล้วก็มีคนมาเล่าว่ามันเอาเรื่องกูไปพูดซึ่งมันก็พูดให้กูดูแย่ไปเลยทั้งๆที่ทะเลาะกันด้วยเรื่องของกูกะมันไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่น กูควรทำไงดีวะ
เวลากูอยู่กับใครกูจะเป็นคนเอ็นเตอร์เทนคนอื่นนะ คนอื่นคิดว่ากูเข้ากับคนง่าย แต่ความจริงแล้วกูเกลียดการต้องมาอยู่กับใคร การเจอไปเจอใครเยอะๆ กูอยากจะอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว นอนคนเดียว กูเบื่อที่ต้องมาอยู่กับคนอื่นจะต้องมาแคร์คนอื่น กูไม่อยากเป็นแบบนี้อ่ะ กูจะแก้ยังไง กูอยากเอ้าท์โกอิ้งกับคนอื่นนะ แต่กูดันชอบการไปทำอะไรคนเดียวมากกว่า
>>903 เหยดดดด ตัวกูมาพิมพ์เองปะนี่ กอดหน่อย แท็คมือๆ
กูเองก็เป็นเหมือนกัน กูชอบทำอะไรคนเดียวไม่ก็กับเพื่อนที่สนิทสุด ถ้าต้องไปอยู่กับคนเยอะๆ คือกูโคตรเกลียด แต่กูโดนบังคับไง
ถ้ามึงเบื่อที่ต้องมาเทคแคร์คนอื่น มึงปล่อยก็ได้ เพราะกูก็ปล่อยเลย กูไม่แคร์ใครเลย ชีวิตนี้ของกู กูอยากทำอะไรก็เรื่องกู ถ้ามึอยากอยู่คนเดียวมึงก็อยู่ไปเลยถ้าหากมันทำให้มึงสบายใจกว่า
>>904 ตอนนี้กูมาหารห้องกับเพื่อนกูอยู่ไง ถ้าเลือกได้ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ บางทีก็อิจฉาคนอื่นนะที่เวลาไปไหนมาไหนก็จะต้องหนีบเพื่อนไปด้วยแล้วเพื่อนกูที่หารห้องกันก็เป็นคนแบบนั้นไง แต่กูอยากไปนู่นมานี่คนเดียว กูขี้เกรงใจไม่อยากให้ใครมารอ หรือไปที่ๆกูชอบแต่มันไม่ชอบไรงี้ กูรู้สึกถ้ากูนิสัยเหมือนคนส่วนใหญ่ที่ต้องหนีบเพื่อนไปด้วย กูคงใช้ชีวิตลั้ลลาดี (แต่ยังไงกูก็ชอบตัวเองที่เป็นงี้แหละ แค่ขัดใจบางเวลา)
กูอยากปรึกษา กูรู้สึกสภาพจิตและตัวกูเละเทะมากคือกูพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ทุกครั้งกูก็รู้สึกห่วงคนสำคัญของกูทั้งๆที่ไม่มีใครคิดว่ากูสำคัญเลบ กูเคยไปพบจิตแพทย์แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย หมอให้ยานอนหลับกูมา กินแล้วกินอีก ไม่ว่าจะทำไรในชีวิตกูก็รู้สึกแย่ ทำทุกอย่างก็ออกมาแย่ จนตอนนี้กูลาออกจากรร.ขังตัวเองไว้ในบ้าน วันๆก็เอาแต่อยู่ในห้อง
กูแบบไม่สามารถเข้าสังคมได้เลย.. กูควรทำไงกับชีวิตในตอนนี้ดี
กูเกือบจะฆ่าตัวตายไม่กี่วันก่อน มันเป็นแค่วูบที่รู้สึกเหมือนลอยๆ แบบว่าเออ ตายก็ดีนะ
แต่กูคิดว่าการตายของกูจำสร้างปัญหาให้คนอื่นในหลายๆแง่มุม
กูเลยไปรพ.แทน แต่รพ.รัฐรอคิวหมอนานมากเลย นัดคลินิคนอกเวลารอเป็นเดือนอ่ะ แล้วกูไม่สามารถบอกที่บ้านได้ ว่ากูกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เค้าก็จะไล่กูไปสวดมนต์ พร้อมพร่ำบอกว่ายังมีคนอื่นแย่กว่ากูอีกเยอะ คือกูไม่มีสิทธิ์อ่อนแอสินะ
คือกูรู้สึกว่ากูกำลังจะพังแล้ว กูไม่รู้ว่ากูจะรอจนถึงคิวนัดกูได้ไหม หรือกูอาจจะฆ่าตัวตายก่อน
มีใครแนะนำรพ.ที่ไปแล้วได้คุยกับหมอเลยได้ไหม พิกัดในกทม.แถบๆรฟฟ.ใจกลางเมืองอ่ะ เพราะกูต้องแอบไป 5555
ถ้าเป็นรพ.รัฐจะดีมาก เพราะกูยังไม่ได้ทำงาน กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายจะสูงเกินไป
ขอบคุณล่วงหน้า
ปล กูอายุเกิน 18 แล้ว ไปหาจิตแพทย์วัยรุ่นไม่ได้
อยากลองพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วย (กูไปหาแล้ว) กูควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดีวะ เพราะตอนนี้พ่อกูโดนอาการหนักละ จะพากูบ้าหนักกว่าเดิมด้วยแล้ว
กูเหนื่อยกับตัวเองชิบหาย กูทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ช่วงนี้กูทำอะไรก็เบื่อๆดูไร้ความหมายไปหมดว่างเปล่าเหี้ยๆกูแอคทีฟกูอยากกลับมาขยันมาบ้าพลังเหมือนเมื่อก่อน อาทิตย์ก่อนกูดันเครียดลงกระเพาะแถมใจสั่นวูบๆเสียงดังออกมานิดนึงเป็นช่วงๆไม่ได้เต้นงั้นตลอดกูงดคาเฟอีนทุกอย่างก็ยังเป็น พอใจสั่นแบบนี้กูก็เหนื่อยง่ายแค่วิ่งแป๊ปเดียวกูเหมือนจะวูบจะตายให้ได้ตรงนั้นสมองกูเบลอๆเรียบเรียงไรไม่ได้ความจำกูสั้นกว่าเดิม พอไปหาหมอตอนนั้นใจมันไม่สั่นหมอดันให้กูมาใหม่ตอนที่สั่นละจ่ายยาแก้ปวดท้องมาให้แล้วไล่เชิงดุให้มาหาใหม่ตอนที่ใจสั่นคือกูไม่ได้สั่นตลอดเวลาTT ร่างกายกูไม่พร้อมใจกูยิ่งเหี้ยว่ะปกติกูชอบวาดรูปมากตอนนี้วาดไม่ออกทำไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แถมดาวน์จนร้องไห้จวนจะบ้าได้ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุมันแบบว่างเปล่าจริงๆอ่ะ กูเหนื่อยกูท้อกะชีวิตมากอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย
อยากได้วิธีแก้แบบจริงๆจังๆ ไม่เอาไปหาหมอนะกูเข็ดละไปทีไรโดนดุตลอดหรือเพราะหน้ากูยิ้มๆดูไม่มีปัญหาก็ไม่รู้ อาจจะพิมงงๆหน่อยตอนนี้กูเรียบเรียงอะไรในสมองไม่ได้ แม่งเบลอมาก
>>913 ไอห่า ตั้งสติแล้วใจเย็นๆ อะไรไม่ไหวช่างแม่งไปก่อน สักพักมึงจะดีขึ้นเอง ลองดูคลิปดูอะไรที่มันสร้างกำลังใจ ไม่ก็คลิปตลกขำๆ หาอะไรเกี่ยวกับอนาคตที่มึงอยากทำมาเป็นแรงบันดาลใจ กุเคยเป็นแบบมึงนะไอที่ว่าทำอะไรก็ไม่สำเร็จอะ ตอนนี้กุดีขึ้นมากๆ แล้ว แค่มึงลองตั้งสติแล้วผ่อนคลายดู อาจช่วยได้ อย่าคิดมากละก็อย่าเครียดด
ไม่รู้ถูกมู้มั้ย มีใครเคยทำผิดแบบรู้สึกให้อภัยตัวเองไม่ได้ป่ะ
แม่งกำลังเกิดขึ้นกับกุเลย สมเพชตัวเองชิบหาย
ขุด โม่งมีวิธีหยุดตัวเองยังไงเวลาอารมณ์ดาวน์มากๆ
คือกูจะมีบางครั้งที่อารมณ์มันดาวน์ลงเรื่อยๆ เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่า เจออะไรก็กระทบกระเทือนใจไปหมด ฯลฯ
แล้วกูจะเริ่มร้องไห้ เริ่มคิดมาก เริ่มทำในสิ่งที่ปกติกูไม่น่าจะทำหรือคิดได้(ในทางแย่)
ขอวิธีทำด้วยตัวเองจะดีมาก
มีใครเป็นเหมือนกุปะ มีเพื่อนน้อยหรือไม่มีเลย แล้วอิจฉาพวกที่มีเพื่อนเยอะๆ กูรู้สึกจิตตกมาก ไม่มีใครเขาอยากจะคุยกับกูเลย เรื่องคิดฆ่าตัวตายมันขึ้นสมองเลย
>>920 การช่างหัวแม่งหรือไม่แคร์จะทำให้มึงมีความสุข เพราะกูก็เป็นเหมือนมึง กูมีเพื่อนแค่คนเดียว กูก็อดอิจฉาเล็กน้อยที่เห็นครอื่นมีเพื่อนเยอะ
แต่พวกแม่งไม่ได้มีความจริงจัง นิททากันเอง กูอยากจะบอกว่า การมีเพื่อนเยอะใช่ว่าจะดีเสมอไป กูเคยมี แม่งนิททากันเอง เผลอๆ นิททากูด้วยมั้ง ห่า
>>920 กูก็มีเพื่อนน้อยนะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวเท่านั้นจริงๆในชีวิต กับเพื่อนที่คุยกันได้บ้างอีก 4-5 คน เวลากูเห็นคนในเฟซดูมีเพื่อนเยอะ เค้าโพสต์อะไรไปก็มีคนมาตอบมาแซว มีคนไปเที่ยวด้วยกัน เวลาขอความช่วยเหลือก็จะมีคนมาช่วย (คนในเฟซกูคือคนที่กูรู้จักตัวจริงทั้งนั้นอะ แบบพวกเพื่อนร่วมห้องไรเงี้ย) แต่เวลากูโพสต์อะไรไม่มีใครมาไลก์มาคุยเลย ตรงนี้กูไม่มายด์เท่าไหร่ แต่ที่มันลำบากก็คือเวลากูขอความช่วยเหลือ มันจะไม่มีใครสนใจกูเลยอะ
กูก็น้อยใจนะที่เห็นเพื่อนในห้องกูทุกคนเหมือนคุยกันได้หมด แต่ไม่มีใครคุยกับกู
แต่กูลองมาคิดกับตัวเอง ก็เข้าใจว่ากูไม่สามารถจะไปตีสนิทคนพวกนั้นได้ว่ะ กูสนิทกับพวกเค้าไม่ได้เพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนของกูอะ ไปอยู่กับพวกเค้าแล้วกูอึดอัด
ตอนนี้กูเลยเริ่มรู้สึกว่า การมีเพื่อนน้อยมันก็ไม่ได้แย่มากนะ ถึงมีเพื่อนน้อยแต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเองได้ ก็ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแล้วกูต้องเฟคง่ะ
ช่วงนี้กูดาวน์มากๆเลยว่ะ ปัญหารุมเร้ามากโดยเฉพาะปัญหาด้านความรัก ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระนะแต่แม่งส่งผลกระทบต่อจิตใจมากๆอ่ะ เห็นเค้าทำไรกูคิดเป็นแง่ลบหมดละตอนนี้ กูไม่มีพลังจะสู้ต่อ ทำไงดีวะ
กุจะทำไงดี กุไม่รู้ว่ากุเป็นซึมเศร้ามั้ย หมอกุบอกแค่ว่ากุแค่เครียดเกินไป อารมณ์กุก็ขึ้นๆลงๆ แต่ที่แน่ๆคือกุไม่อยากไปเรียนแล้วเพื่อนที่โรงเรียนกุก็ล้อกุว่ากุเป็นบ้า กุไปหาจิตแพทย์ ล้อไม่เท่าไหร่แม่งไปบอกคนอื่นด้วย กุกำลังจะหาเพื่อนมันก็ไปบอกเขาว่าระวังกุอ่ะเป็นบ้าต้องกินยาด้วย กุรู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียน กุบอกแม่กุแล้วแต่แม่กุหาว่ากุแค่ขี้เกียด ไม่ไปยุ่งกับคนนั้นก็อยู่ได้ บอกว่าอาการกุไม่ได้เป็นมากมายอะไรแค่เครียดเฉยๆ อีเหี้ย หมอนัดกุแม่กุก็ไม่พากุไปบอกว่ากุหายแล้ว แต่กุชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดมากบางทีก็ร้องให้คนเดียวเงียบๆ นี่ก็จะเปิดเทอมละกูไม่อยากไปกุว่ากุจะหนีแต่กุไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเตรียมอะไรบ้าง กุควรทำไงกับชีวิตดีวะ ถ้ากุหนีแล้วโดดน้ำตายกุจะตายจริงๆมั้ย? กุจะไปโดดที่ไหนดี? ช่วยกุด้วย
ทำไมแผนกจิตเวช รพ รัฐ จิตแพทย์ไม่อยู่ตลอดวะ มาแค่วันพุธจากทั้งอาทิตย์งี้ ไปรพ ไหนก็เหมือนกันหมด กูถอดใจไม่ไปรพละ แม่งรำคาญถ้ามันจะซึมจนตายก็ช่างแม่งหมอค่าตัวแพง
แล้วโฆษณาแบบ มาปรึกษาที่แผนกได้ตลอดเวลาไป ไปจริงแม่งไม่อยู่อยู่วันเดียว สลัด พยาบาลก็หน้าหงิกเป็นส้นตีนตอนกุถาม หมอไม่มาวันอื่นเหรอคะ ตอบมาแบบไม่มา!!! งี้ ได้ยินแล้วจะคุ้มคลั่งไปเปล่าๆ
สามรพละ
>>925 กูรู้สึกว่ามึงเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ พอสะสมนานๆก็เลยเริ่มเครียดหนักเพราะว่าเก็บเอาไว้ตลอด มึงใจเย็นก่อนนะ เชื่อกู อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจเลย ถ้ากูจำไม่ผิดมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องการปรึกษาจิตแพทย์ด้วยหรือเปล่า อาจจะส่วนหนึ่ง แต่อาการโรคนี้มึงต้องอธิบายกับแม่ให้เข้าใจว่าอาการนี้มันไม่ใช่ว่ากินพาราแล้วจะหายเหมือนไข้หวัดนะโว้ย มันเป็นเรื่องเซนสิทีฟมากกว่านั้น ร่างกายมึงพังมึงยังรักษาได้ แต่จิตใจมึงพัง ร่างกายมึงดีแค่ไหนมึงก็ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขได้เลย แบบนั้นคือสิ่งที่แม่มึงต้องการจริงๆน่ะเหรอ
กูอยากให้มึงลองพยายามคิดใหม่ให้ดีๆ กูเคยเครียดมากๆ คิดเล็กคิดน้อยแบบมึงนี่แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหมือนกัน แต่กูไม่เคยคิดจะที่ไปตายเพราะกูรู้สึกว่าในชีวิตนี้กูยังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมาก มันน่าเสียดายเกินกว่าจะมารีบตายตอนนี้ กูเกิดมาทั้งทีกูยังอยากทำสิ่งเหล่านั้นก่อนที่กูจะตายมากกว่า เอาจริงๆกูว่าถ้ามึงไม่มีคนที่สามารถไว้ใจพอที่จะปรึกษาระบายได้ เช่น เพื่อน พ่อแม่ คนสนิท มึงควรไปหาหมอมากกว่าจริงๆ
มึงลองคิดดีๆนะ ชีวิตนึงเราสามารถทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ กูรู้ว่าตอนนี้มึงกำลังลำบาก แต่เชื่อกู มึงจะผ่านมันไปได้
>>924 เล่าแล้วก็ไม่หายว่ะ รู้สึกว่าเหมือนหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง ชีวิตไม่มีความสุขเลย ปล่อยไว้แบบนี้นานๆกูอาจจะป่วยก็ได้อ่ะ กูอยากหาวิธีที่ทำให้พลังเรากลับมาก่อนที่อะไรๆมันจะเกิน้ยียวยา
ตอนนี้แบบเหนื่อย เสียใจ อยากนอนเฉยๆไม่มีแรงทำไรเลย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความรักแม่งทำกุเป็นเอามาก
เพื่อนโม่งกูตอนการคำปรึกษาว่ะ คือกูมีเพื่อนคนนึงที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ได้ แบบไปไหนไปด้วยกัน ถึงแนวคิดอะไรจะเข้ากันไม่ค่อยได้แต่มันเป็นคนดีระดับนึงเลยแหละ แต่กูรู้สึกว่าเพื่อนกูอาจจะรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ ที่ต้องมาคบกับกู กูเล่าก่อนว่าเพื่อนกูคนนี้มันมีพี่น้องที่โครตเก่งเลย แบบเรียนเก่ง สอบติดรรดังๆ ติดมอดีๆ งี้ ได้ไปเรียนนอกงี้ ละคือถ้าเทียบกับเกณฑ์คนรอบตัวมัน(เท่าที่กูรู้นะ)มันแม่งคนธรรมดาไปเลย(จริงๆ มันก็เรียนเก่งอยู่นะ)
ละประเด็นมันอยู่ที่ว่าช่วงนี้เพื่อนกูเริ่มสนใจเรียนเรื่องนึงขึ้นมา(กูกลัวโม่งแตกกูจะไม่เล่า)ละกูดันมีความรู้เรื่องนั้นอยู่บ้าง แบบกูไม่ได้เรียนมาไงแต่กูเสือกจับทางได้เลยพอมีพื้นฐาน มันก็จะมาคอยถามนู่นถามนี่เหมือนให้กูช่วยสอนงี้ กูก็สอนจะสอนไปแบบเกรงๆ ไม่กล้าสอนแบบเต็มที
มึงเข้าใจมั้ย คือกูไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยแต่ดันเก่งกว่ามันที่โครตจริงจังไง แล้วกูไม่กล้าสอนมันกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ คือกูเคยมีปมเรื่องที่พยายามทำอะไรสักอย่างแต่โดนคนที่มาเริ่มทีหลังแซงไปด้วยไงกูเลยกังวล
กูจะถามคือกูไม่ได้คิดมากไปเองใช่มั้ย แล้วกูควรทำยังไงให้สามารถสอนมันได้แบบเต็มใจวะ กูไม่รู้จะใช้คำยังไงแต่เป็นแบบที่กูจะไม่รู้สึกผิดกับมันอ่ะ หรือกูควรจะเริ่มเรียนไอ้นั่นแบบจริงๆ จังๆ เหมือนมันดี
กูกำลังหางาน โดนปฏิเสธ โดนจี้จุดจนกูจะหมดความมั่นใจแล้วว่ะ ปกติความมั่นใจก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอีกตะหาก เครียดวิตก จนวันก่อนนั่งรอสัมภาษณ์แล้วมือกูสั่น กูตกใจเหี้ยๆ เพราะกูไม่เคยเป็น
ช่วงนี้กูสิ้นหวังที่สุดในชีวิตกูเลย คนเงียบๆไม่ชอบพูดมากแบบกู ไม่มีวันสัมภาษณ์ผ่านเหรอวะ คนรอบตัวชอบพูดว่ากูหางานได้ง่ายๆน่า ง่ายก็เหี้ยแล้ว!!!!
>>931 มึงกับกุตรงข้ามกัน กุโคตรดีใจเลยตอนเพื่อนเก่งขึ้นได้ด้วยตัวเองหลังกุสอน ...ได้แค่คนเดียว สลัดทีเหลือเป็นถั่วงอกขุนไม่ขึ้นซักคน เพราะไร ถ้ามันเก่งกูจะได้เกาะมันทำงานมั่งกุขี้เกียจ ถ้ากุเก่งคนเดียวกุทำคนเดียวไง ถ้ากุมำให้ขาวบ้านเก่งขึ้นได้กุก็จะเกาะแทน มาคิดแบบกุก้หด้นะ
กูขอคำแนะนำมึงหน่อยสิ คือกูเป็นคนป่วยโรคซึมเศร้า แต่ทุกครั้งที่กูไปหาหมอกูไม่ได้บอกพ่อแม่ แบบเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากูป่วยเป็นโรคนี้
หมอบอกให้กูลองคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้ดู แต่กูไม่ค่อยได้สนิทหรือคุยกับพ่อแม่เลยว่ะ กูควรจะเข้าหายังไงดีวะ แล้วกูควรพูดยังไงให้พ่อแม่กูไม่ว่ากูวะ หรือกูจะปิดๆต่อไปดี เพราะกูเริ่มโดนหมอด่าทางอ้อมเรื่องไม่คุยเรื่องนี้กับครอบครัวสักที ทั้งๆที่ผ่านไปครึ่งปีแล้ว
กูดูเหมือนเป็นคนกล้าแสดงออก เพื่อนเยอะนะ แต่จริงๆเพื่อนสนิทที่กูสนิทใจด้วยไม่มีซักคนเดียว จนกูมาคิดว่าเป็นเพราะกูไม่ยอมทลายกำแพงให้เค้าเข้ามารึเปล่า เวลาคนอื่นเล่าเรื่องฮาๆ เล่าความลับของตัวเองให้เพื่อนฟังเงี้ย กูอิจฉาว่ะ กูไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องอะไรของตัวเองให้คนอื่นฟัง กูชอบที่จะอยู่คนเดียว กูชอบที่จะไปไหนคนเดียว กูโหยหาอยากมีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย แต่พอมีจริงๆแม่งก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ กูเกลียดสังคมแต่ก็กลัวตัวเองอยู่ในสังคมไม่ได้ แล้วไม่เป็นที่สนใจในสังคมว่ะ ขัดแย้งชิบหายเลยความคิดกู ทุกวันๆที่มันเป็นแบบนี้กูจะรู้สึกแย่กับความคิดของตัวเองตลอด
>>941 มึงไม่กล้าเล่าความลับเพราะมึงยังไม่ไว้ใจไง ใครมันจะกล้าเล่าทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเขาไม่'ปากพล่อย'เอาเรื่องมึงไปเล่าต่อวะ
เท่าที่กูอ่านมึงมีปัญหาเรื่องการเข้าหาเพื่อนนะ มึงลองเข้าหาคนที่เข้าหามึงก่อนก็ได้ ถ้ามึงประหม่า ลองหากลุ่มที่มึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจ หรือชอบอะไรเหมือนๆกันจะเข้ากันง่ายกว่า สู้สู้นะมึง เพื่อนน่ะหาไม่ยากหรอก แต่ถ้ามึงไม่ยอมเปิดใจรับใคร เขาก็ไม่กล้าเข้าหามึงเหมือนกัน
ปรึกษาหน่อย กูไม่รู้จะลงมู้ไหนแล้วอะ
คืองี้ กูเป็นคนที่กลัวลิฟต์มากๆเลยอะมึง ขึ้นไปแล้วกูเวียนหัว จะอ้วก เหมือนปรับสมดุลไม่ได้เวลาลิฟต์มันเคลื่อนอะ ออกมาก็ยังเป็นอยู่ (อันนี้เป็นแทบทุกคนป่ะ อาการเหมือนๆกัน เท่าที่กูถามเพื่อนมา) แล้วกูก็อึดอัด +หายใจไม่ออก หน้ามืดอีก มันจะเป็นลมอะมึง
ซึ่งมันแย่มากๆ แล้วกูก็เลี่ยงขึ้นลิฟต์มาตลอดเลย
แล้วเป็นบ้าอะไรไม่รู้กู ขนาดแค่ดูหนัง ที่ตัวละครมันอยู่ในลิฟต์ กูยังรู้สึกหวิวๆ หายใจไม่ออกแทน ต้องกดข้ามทุกที
ทุกวันนี้ถ้าเกี่ยวข้องอะไรกับลิฟต์ กูจะขอเขาเดินขึ้นบันไดแทนตลอดเลย (ห้าหกชั้นก็ยังโอเค ฟิตอยู่)
กูกลัวว่าอนาคต ถ้ากูเลี่ยงไม่ได้จริงๆ (บริษัท คอนโด ตึกสูงๆ ยี่สิบชั้นงี้ เดินขึ้นตายห่าก่อนพอดี) มันจะเป็นปัญหาว่ะ มันมีทางแก้มั้ยวะเพื่อนโม่ง หรือกูต้องไปหาจิตแพทย์ เขาจะช่วยกูได้มั้ย TT
ky บ่นหน่อย
กูเป็นคนที่บางทีอารมณ์แม่งหน่วงง่ายมากๆ ง่ายขนาดแค่มีอะไรสะกิดใจนิดหน่อยก็ทำกูจิตตกไปเกือบวันละ แล้วเวลาจิตตกกูไม่ได้มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายนะ แต่กูอยากฆ่าคนที่ทำให้กูจิตตกมากกว่า แต่ก็ได้แค่คิด ทำอะไรไม่ได้ แล้วกูก็คล้ายๆพวกที่ต้องการความรัก กูชอบที่ทำให้คนอื่นมารักกูมาชอบกู แต่กูไม่ได้คิดจะจริงจังไม่อยากมีความรักกับใครทั้งนั้น
ไม่มีแพชชั่นในการทำงานเลย ไฟที่เคยมีเหมือนดับหมด ไม่มีความสุขกับอะไรเลยตอนนี้นอกจากการกิน ทำไงดีวะ
มึงคือกูบอกเลยนะว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ากำลังรักษาอยู่
คือแม่กูเขาเข้าใจแค่นิดเดียว แล้วพวกพี่ๆ กูเขามองกูไม่ปกติ ล่าสุดเพิ่งด่ากูว่าน่ารังเกียจไป กูจะร้องไห้ 5555
คือกูเคยกรีดแขนแล้วไป รร มีคนไปบอกครูแกเลยเรียกกูไปคุย แต่กูแถจนรอดได้ แล้วมึงรู้ป่ะเกิดอะไรขึ้น
ครูแกเขาเอาเรื่องกรีดแขนไปเล่าหน้าแถวรวม แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีใครทำจะไม่ห้ามแต่จะยื่นมีดให้
กูอยากร้องไห้ทุกวันเลย ครูทุกคนมองกูเป็นพวกติดยากรีดแขนตัวเอง ชอบมาบอกว่ากูดูน่าเป็นห่วง กูแย่มากๆ
ล่าสุดเพิ่งหน้ามืดปาดขาตัวเองไป กูรู้สึกสิ้นหวังมากอ่ะมึง ทำไงดี กอดกูที ไม่มีใครอยู่กับกูแล้ว 55555
การกรีดแขนสำหรับผู้หญิงมันหายากขนาดไหน สมมุติมีผู้หญิงซัก 100 จะเจอคนกรีดแขนกี่คน
>>956 มึงแจ้งได้เลยนะ แจ้งตำรวจ แจ้งมูลนิธิ หรือส่งไปทางเพจดังๆอย่างจ่าพิชิตไรงี้ แม่กูก็เป็นโรคซึมเศร้า มันต้องการกำลังใจ ต้องการคนเข้าใจมากๆ แล้วยิ่งมึงมีอาการแบบนี้มันเสี่ยงต่อการทำร้ายตัวเองแบบรุนแรงด้วย กูแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กินยาปรับสมดุลฮอร์โมนดีกว่า เพราะอารมณ์มันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นๆ ลองเสิร์จกูเกิ้ลดู
>>956 คือมึง ถึงอยากตายก็ไม่ควรกรีดว่ะ แม่งไม่ได้ตายสบายหรอกนะมึง
คือ กูพอเข้าใจนะ ว่ามึงอาจจะมีปัญหามากมาย กูก็เคยๆ วางแผนโน่นนี่นั่น
แต่การกรีด แม่งไม่ช่วยแก้ปัญหามึงว่ะ ทำให้ปัญหาหนักขึ้นด้วย ทำไมกูถึงพูดแบบนี้?
1. มันมีหลักฐานว่ะ คือ ยังไงๆ มันก็เป็นแผลติดตัวให้ชาวบ้านเห็น
2. มันไม่ค่อยตาย กูไม่ได้สนับสนุนการฆ่าตัวตายนะ แต่เนื่องจากโอกาสตายมันต่ำ คนไม่เข้าใจก็จะคิดว่า มึงเรียกร้องความสนใจ
คนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ แก้ไม่ได้จริงๆ ยิ่งถ้ามึงเองเป็นคนบอกให้เค้าเข้าใจ ใครจะยอมเข้าใจ
ถ้าทำได้อาจจะต้องเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมว่ะ คือ ไปหาหมอ แบบ >>959 น่ะ ต้องทำอยู่ละ
แต่ถ้ามึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ชีวิตมึงก็จะเป็นอย่างเดิม ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ยิ่งลำบาก
>>958 ไม่ถึง 1 คน อันนี้สถิติ ปีที่แล้ว
สถิติ คนฆ่าตัวตายในไทยอยู่ที่ประมาณ 12 ต่อแสน ต่อปี ต่ออายุที่ทำได้ (แต่เฮ่ยมึงประเทศไทยมี 69 ล้านคนตัดพวกเด็กเกินก็ราวๆ 40M อ่ะ)
เกือบ 4800 ต่อปีนะมึง (สถิติปีที่แล้วอยู่ที่ 4000+) ไม่น้อยนะ
ผู้หญิงมีแนวโน้มฆ่าตัวตายสูงกว่า แต่ว่า ผู้ชายฆ่าตัวตายสำเร็จ>ผู้หญิง ราวๆ 2.3 เท่า
เด็กๆ ที่พยายามฆ่าตัวตาย สำเร็จประมาณ 1% ผู้ใหญ่ที่พยายาม สำเร็จประมาณ 25%
มาตรงนี้ การกรีดข้อมือเลยมีข้อดี....ทำไม? (กูเพิ่งบอกตะกี้ว่า ถ้ามึงอยากอยู่ กรีดข้อมือไม่ดี ชีวิตมึงจะแย่ลง กูย้อนแย้งสินะ?)
เพราะมันตายช้า เช่น มึงโดดน้ำ มึงอาจจะรู้ตัวว่าไม่อยากตาย แต่บางทีก็สายไป
มึงกรีดข้อมือ มึงมีเวลาหลายชั่วโมงที่จะเปลี่ยนใจไม่ตาย
แม่งเอ๊ย ตั้งแต่กูเริ่มทำงานที่ทำงานปัจจุบัน ปัญหาสุขภาพจิตรุมเร้ากูรัว ๆ แถมแม่งยังส่งผลต่อสภาพร่างกายอีก
ตอนนี้กูเป็นทั้งซึมเศร้า ทั้งวิตกกังวล บางทีก็แพนิคจนไฮเปอร์เวน กูอยากจะกรี๊ดอัดใส่หน้าทุกคนที่มายุ่งวุ่นวายกับกู
หมอเพิ่มโดสยาก็แล้วอะไรก็แล้ว กูก็ยังแย่ แย่ลงเรื่อย ๆ จนดำดิ่งสู่โลกหน้าไปเลย หมอบอกที่กูเป็นแบบนี้เป็นเพราะสภาพแวดล้อมเป็นหลัก
กูคิดจะตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็พยายามคุมสติว่าตายไม่ได้ ตอนนี้ยังตายไม่ได้ ขนาดคิดจะตายยังอุตส่าห์หยิบยานอนหลับมานั่งนับว่าคนเรากินโดสหนึ่งได้มากเท่าไร เป็นคนอยากตายที่มีสติเหี้ย ๆ ถถถถถถ
ขำเหี้ยไรล่ะ ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีอะไรให้กูขำเลย ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ ไม่มีวันไหนที่ไม่สติแตก
สติแตกถึงขั้นทำงานไม่ได้ กลับมาแพนิคอีก ปวดหน้าอกจน ปวดไมเกรน ปวดกระเพาะ เส้นประสาท เอ็นที่เคยอักเสบ กลับมาเจ็บหมด
จิตแพทย์บอกกูว่ารักษาไปสักระยะก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นก็อาจต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อม จริง ๆ กูมีึนัดวันอาทิตย์นี้ แต่กูไม่ไหวแล้ว
กูยื่นลาออกไปตั้งแต่เมื่อวันอังคารแล้ว คิดแค่ว่าจะอยู่เคลียร์งานจนถึงสิ้นเดือน แต่ความเป็นจริงแม่งไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
กูพยายาามทำงาน ก็มีปัจจัยภายนอกมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอด ทั้งเจ้านายเหี้ย ๆ เพื่อนร่วมงานเหี้ย ๆ กูรวมสติทำงานไม่ได้เลย
หงุดหงิด ใจลอย จากที่เคยฟังเพลงแล้วช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ก็ไม่ช่วยแล้ว อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็พร้อมหลุดได้ตลอดเวลา
จมอยู่กับความคิดเดิม ๆ ว่ากูไม่ดีเหรอ กูพยายามไม่มากพอเหรอ กูไม่เก่งเหรอ ที่นี่ทำให้กูตั้งคำถามกับตัวเอง สูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งหมด
กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณค่าของกูคืออะไรกันแน่ จากที่เคยยึดมั่นว่าตัวเองเก่ง ก็กลายเป็นอยู่จมอยู่กับความคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ไร้ค่า
ไม่มีใครทรีตกูดี ๆ เลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอดทนยังไงให้อยู่ได้จนถึงสิ้นเดือน ไม่อย่างนั้นกูจะให้จิตแพทย์อออกใบรับรองแล้วว่ากูควรออกจากงานเร็วที่สุด
กูไม่อยากอยู่แล้ว และคิดว่ากูไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใครแล้ว ใครอะไรมากูจะด่าสวนให้ พอกันทีกับความอดทน ความพยายามห่าเหวอะไรนั่น
พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป สัสเอ๊ย
>>962 ตบบ่า กูเข้าใจมึง กุเป็นอย่างมึงเลยแค่ไม่หนักเท่า กูไม่ได้เจอเพื่อนร่วมงานเหี้ยนะกูเจอทุกอย่างดีหมดยกเว้นตัวงาน อันที่จริงแม่งก็ไม่ได้เหี้ยหรอกแต่กูมีความสามารถไม่พอที่จะทำได้
กูจมอยู่กับความคิดที่ว่ากูแม่งกากอย่างน่าอนาจ กูพยายามดิ้นรนออกจากงานที่ดีและมีความสุขเพื่อมาเจอกับเหี้ยอะไรกัน กูเคยเชื่อว่าถ้าพยายามซักวันเราจะได้รับผลที่ดี แต่การทำงานที่นี่แม่งทำให้กูต้องถามตัวเองทุกวันว่ากูเป็นคนไร้ค่า ไร้ความสามารถที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จรึเปล่า เป็นเพราะกูไร้ค่ากูเลยไม่สำเร็จสินะ ทำจนอยากตายเลยแหละเพราะกูพยายามมาก พยายามอย่างหนัก เอางานกลับไปทบทวนที่้บ้านนด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่ดีพอ กูไม่รู้สึกว่ากูได้รับผลของความพยายามเหี้ยอะไรเลย การทำงานที่นี่แม่งทำลายหลักความเชื่อมั่นของกูไปจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ กูทั้งเคว้งทั้งกลัวไม่มีอะไรให้เกาะให้ยึดเหนี่ยวได้อีกต่อไป ยิ่งทำกูก็ยิ่งรู้สึกถึงสายตาสมเพชที่คนอื่นเค้ามองกุ ข้างในกูเอาแต่พูดว่า ขอโทษๆ ขอโทษที่กูไร้ความสามารถ ขอโทษที่เป็นตัวถ่วง
กูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเขาคิดยังไง แต่กูไม่สามารถมองอะไรในแง่ดีได้อีกเลยนับแต่นั้นมา สุดท้ายกูก็โดนให้ออก แล้วแบบกูรู้สึกเป็นคนไร้ค่าอย่างสุดๆอ่ะ เหมือนเศษขยะเลยแหละ กุเสียทุกอย่าง ทั้งงาน ทั้งความเชื่อมั่น ความปลอดภัย เกียรติและศักดิ์ศรี ชีวิตที่สงบสุขตอนอยู่ที่ทำงานเก่าแม่งมาเป็นฉากเลยเหี้ย กูถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่ากูทำเหี้ยไรอยู่ กูออกจากงานเก่าทำไม บางทีก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ดิ้นรนอยากพัฒนาจนจบลงแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว กูยอมแลกมันกับเหี้ยอะไรวะ แล้วอะไรคือสิ่งที่กูได้กลับมาบ้าง อาการทางจิตไง กูไม่เชื่อมั่นในตัวเองอีกแล้ว รู้สึกแย่จนอยากตายเลย ไม่มีหน้าไปเจอใครทั้งนั้น กูดำดิ่งเลยแหละกูเลยมาระบายในโม่ง นี่เป็นเหมือนที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายของกูแล้วอ่ะ อย่างน้อยกูก็ยังรู้สึกปลอดัยที่อยู่ในโม่ง
เพราะงั้นถ้ามึงมีไรอยากพูด อยากระบาย มึงเล่ามาได้เลย ถึงจะช่วยไรไม่ได้แต่กูจะอยู่ตรงนี้อ่านเรื่องของมึงทุกตัวอักษร กูจะร้องไห้ไปกับมึงด้วย จริงๆแล้วกูพิมพ์ไปก็ร้องไปเหมือนกัน กูเข้าใจมึงนะ กูจะอยู่กับมึงเอง มาเยียวยากันแล้วเรามาเริ่มใหม่ด้วยกันเถอะมึง
>>963 ไม่อยากจะทำร้ายมึงเลย แต่โทษที กูพูดอ้อมๆ ไม่เป็น
จากประสบการณ์กู มึงไม่ได้ไร้ความสามารถ แต่มึงไม่เก่ง ไม่เก่งในที่นี้คือ หัวไม่ไวนั่นแหละ
คือ ของบางอย่าง พยายามผิดที่เนี่ย ทำไปจนตายก็ไม่ดีขึ้นว่ะ ถ้ามึงไว มึงจะรู้ว่า ตรงไหน ควรพยายาม ตรงไหนควรปล่อย
ถึงไม่รู้ในทันที แต่ทำไปเรื่อยๆ คนที่เก่งรองๆ ลองมาจะเริ่มจับทางได้
แต่บางคน ความสามารถมี แต่พยายามผิดที่ มันก็ค่อนข้างเสียพลังงาน(เหนื่อย) แถมพอเหนื่อยแล้วงานไม่ดี(เพราะพยายามผิดที่) แม่งก็จะท้อ
มึงเริ่มใหม่ได้ กูก็ดีใจ แต่อยากให้มองตรงนี้ด้วย เรื่องปัญหาสุขภาพจิต หลักๆ มี 2 อย่างที่ควรรู้
1. มึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะเหมือนเดิม
2. มึงทำตัวเหมือนเดิม มึงก็จะเหมือนเดิม
แค่นี้แหละ กูก็ไม่ได้ดีกว่าพวกมึงหรอก แต่ก็ดีขึ้นกว่ากูเองเมื่อก่อนเยอะล่ะนะ
คือ กูอยู่ในช่วงกีฬาสี แต่กูโดนเพื่อนกดว่ะ แบบ เอาแต่ด่ากูคนเดียว ทีพวกตัวเองโดดหนีซ้อมไม่ด่า (แถมพวกแม่งยังเอาของกินมานั่งกินใกล้งานกู ถ้ามันเลอะแม่งก็โทษกูอีก) กูเลยพยายามหนีเพราะแม่งด่ากูไร้ประโยชน์ ไม่ต้องมาช่วยหรอก พอกูหนีเป็นไงล่ะ
แม่งยกเก้าอี้ทุ่มพื้น ด่ากู ปิดประตูจะทำร้ายกู แต่ตอนนั้นกูตีแรงค์เลยทำเมินไป มันก็บอกเหมือนคุยกับคนบ้าเลยแล้วเมินกูไป วันนั้นกูเลยตัดสินใจไปทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องมันเยอะ แต่พอไปทำก็โดนด่าอีกทำไมไม่ทำ (ทั้งที่กูหายไปแป๊ปเดียวและงานเสร็จแล้ว) แล้วก็โดนด่าอีก มีคนตอแหลมาสร้างภาพทำงาน
กูเจองี้แล้ว อาการทางจิตกูเริ่มกำเริบละ กูเริ่มกังวลเสียงหัวเราะ กูเริ่มนึกว่าแม่งหัวเราะเยาะกู หลังๆ เริ่มอยากเอาดินสอแหลมๆ ทิ่มคอทิ่มตาแม่งเรียงตัว อยากเอากรรไกรตัดปาก ห่า รำคาญพวกแม่งชิบหาย
อยากไม่แคร์นะ แต่แม่งก็จองเวรจองกรรมกูจริงๆ อยากโต้ตอบแต่กูถือคติว่า หมาเห่าอย่าเห่าตอบ ให้มันเห่าเหมือนคนบ้าไป
>>964 กู >>962 นะ และกูออกแล้ว ออกวันนี้เลย ไม่ทนถึงสิ้นเดือนแล้ว ไม่มีงานก็กินเงินเก็บก่อนได้ กับที่นี่กูเหลืออดมากพอแล้ว
ตอนเขารับ หัวหน้าโดยตรงกู เขาอยากได้คนกล้า คนที่มีไอเดียใหม่ ๆ คนที่มีความสามารถหลากหลาย กูก็เป็นแบบนั้นให้ตลอด ไม่เคยหยุดพัฒนา พยายามทำให้ทีม ให้ระบบงานดีขึ้น สุดท้ายเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ เขาเป็น predictator และกูไม่ใช่ พวก obedient เหมือนคนอื่นในทีมที่ทนได้แม้กระทั่งโดนเขาด่าพ่อล้อแม่ กูถือว่าตัวเองเป็นปัญญาชน มาเล่นมุกแบบท้องกับนิ้วเหรอ เล่นแบบนี้กับลูกน้องผู้หญิงแม่งคือ Sexsual Harassment
การ walked out แม่งไม่โปร กูรู้ ตั้งแต่ลาออกกูก็บอกว่าขอยังไม่รับงานใหม่นะ ขอเคลียร์งานเก่าให้หมดก่อน กูก็ไล่เคลียร์ ๆ พร้อมเซ็ทระบบไลน์กับigให้ สอนงานน้องอีกคน แล้วก็เรื่องโคงานกับสื่อ สภาพจิตใจกูทุกวันนี้แย่มาก บางทีแบบ lost my mind ต้องมาวันนี้เพื่อนร่วมงานกูมา pressure ว่ากูต้องรับงานเพิ่ม พร้อมทำท่าไม่พอใจที่กูบอกว่ากูขอเคลียร์งานก่อน และกูอาจอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือนด้วยซ้ำ
กลายเป็นเหี้ยไรไม่รู้อีกเยอะแยะ กูแพนิค ไฮเปอร์เวน และทุกคนก็ไม่เข้าใจสิ่งที่กูพยายามทำ อยากให้ระบบระเบียบงานมันดีขึ้น กูคิดว่าที่นี่มันแย่เกินเยียวยาละ ปล่อยให้ผจก.ทำตามที่เขาอยากทำ ปล่อยให้ทีมก้มหน้าทำงานตามคำสั่งหป กูเหนื่อยมามากพอละ
>>968 content writer + trainer + social media administrator + ทุกอย่างที่ใช้กูได้ กระทั่งชงกาแฟ
บางทีทำงานลากยาว 27 วัน ต้องออกต่างจังหวัดกลับมาทำงานต่อเช้าวันจันทร์ กูอัพตัสใน เฟซว่า Life is a journal, but traveling every weekend is too much journey. โดนผจก.ด่า กูก็งงว่ากูเหนื่อยไม่ได้อ่อ แถมทำที่นี่มีแต่คนประสาท กูจบม.สีชมพูคนเดียวในออฟฟิศ กลายเป็นว่ากูโดนเหยียดว่าคิดว่าตัวเองเก่งเพราะจบจุฬา กูโดน insult ทุกวัน จนวันนี้สติแตกนี่แหละ เพื่อนในทีมด่าแถมจะตบกูด้วย กูยิ้มสวย ๆ แล้วก็เดินออกมา บายยยยยย
>>969 แม่งมีการจะตบด้วยหรอวะ พวกกากอีคิวต่ำใช้ความรุนแรง
แต่กูเข้าใจฟีลนะ เคยโดนเหยียดเหมือนกัน แม่งเหยียดกุคนเดียว กุพูดไรก็ชอบขัด ชอบพูดบลัฟกูเหมือนว่ากุพูดเหี้ยไรมาต้องผิดเสมออ่ะ ทั้งๆที่กูพูดข้อเท็จจริงก็เอาความเชื่อตัวเองมาเถียง ดูพี่แกจะมีปัญหากะสติปัญญากูมาก เหมือนยอมให้กูดูฉลาดกว่าไม่ได้ เวลาพูดผิดทีนี่ซ้ำซะไม่ให้ผุดให้เกิด ชอบทำให้คำพูดกูดูไม่น่าเชื่อถืออ่ะ
ไม่รู้ว่าเรื่องเรียนจบจะเกี่ยวมั้ยแต่มหาลัยกุมีภาษีดีกว่าเค้าอ่ะ แล้วไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้พี่แกเลยพยายามบลัฟกูบ่อยๆรึเปล่า เพราะเค้าไม่บลัฟคนอื่นเลย แล้วคนที่จบม.รัฐมีชื่อก็มีแค่กูคนเดียว โดนอยู่คนเดียวอีกสัส งง ก็ทำเป็นไม่สนไป
>>971 นั่นแหละ จริง ๆ จะตบก็ไม่กลัวนะ กูเรียนมวย สูงกว่าอีก 14 เซน ไซส์บิ๊กไง
ไอ้เรื่องอวดรู้นี่มะเร็งชีวิตมาก น้องในทีมกูมีอยู่คนก็แบบนี้ เหมือนพยายามเปรียบเทียบตัวเองกับกูอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้กูไปกระตุ้นต่อมอะไรนาง เพราะเป็นเด็กตจว.เหมือนกันมั้ง ต่างกันที่กูจบม.ดัง มันจบม.เอกชน วิทยาเขตตจว. ส่วนตัวไม่ชอบเหยียดใครเลยนะ ไม่ชอบความคิดแบ่งแยกชนชั้น แต่มาเจอพวกแบบหนูจน หนูอย่างนั้นอย่างนี้ ก็สะเทือนถึงการศึกษา การได้รับการอบรมเลี้ยงดูมานะ
ชีวิตนี้กูงงมากนะ กูไม่ชอบยุ่งเรื่องใคร ไม่ก้าวก่ายงานใคร ไม่ชอบใครกูก็อยู่ของกูเฉย ๆ ไม่ไปยุ่งกับเขา แต่กลับกันทุกคนที่ไม่ชอบกูจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอดเวลา ต้องมากระแหนะกระแหน มาจับผิดสารพัดอย่าง
ตั้งแต่ทำงานมา สุขภาพจิตกูเสียเหี้ย ๆ โดยเฉพาะเดือนตุลาที่กูคลั่ง ร้องไห้แบบเป็นบ้า เดือนนี้แพนิค ไฮเปอร์เวนไป 4-5 รอบ ซึ่งไม่ดีเลย มาวันนี้แหละที่กูอารมณ์ดีที่สุดในรอบครึ่งปี เหมือนได้ตัดโซ่ที่รั้งตัวเองไว้ ใจหนึ่งก็คิดนะว่ากูเห็นแก่ตัว ออกมาแบบทิ้งทั้งหมด เททุกอย่าง แต่พอทีกับความคิดเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ไม่อยากเพื่อนร่วมงานและคนที่มาสานต่อต้องรับภาระ อยากให้องค์กรมีระเบียบในการทำงานให้อยู่ได้ในระยะยาว ผลคือสูญเปล่า ไม่ได้มีใครเห็นค่าอะไร ทุกคนเป็นแค่เครื่องจักรที่ทำงานตามคำสั่งที่ถูกป้อน กูคิดว่าการเทมันก็คือการกลับมารักตัวเองนี่แหละ เราเอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษ เป็นบ้า ทนต่อไปก็มีแต่จะป่วยจิตเพิ่ม แต่ละคนผลักให้กูไปตายทั้งนั้นเลย
กูว่าคนไทยจำนวนมากแม่ง ขัดแข้งขีลัดขากันเอง ทำลายกันเอง แทนที่จะร่วมสู้กันเป็นทีมเพื่อชนะบริษัทคู่แข่ง ตีกันเอง แล้วจะไปสู้ประเทศไหนเค้าได้ ถ้าเจอแบบนี้กูคงทำลายชื่อมันเหมือนกัน ก่อนออก จะได้เข็ดไม่ไปทำลายไครอีก
ขอปลดปล่อยความ toxic แปบ กุเรียนอยู่ในคณะที่เรียนหนักคณะนึงแล้วเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ช่วงกุดีเพรสแม่งชอบมาด่ากุว่าไม่พยายาม ขี้เกียจ ไม่มีความระยฝับผิดชแบ บลาๆๆ ก็กุทำไม่ได้อ่ะจะให้ทำไง กุก็ปลงแล้วว่าทำไงคงไม่เข้าใจ คราวนี้มาช่วงนี้มันเรียนหนักมาก สอบบ่อยแทบจะทุกสองอาทิตย์ อัพสเตตัสทั้งเฟสทั้งทวิตว่าเึรียด ไม่ไหวแล้ว คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ สึสส มันยังไม่ถึงครึ่งของตอนที่กุเจอแล้วมึงมาซ้ำเติมเลย อยากกระโดดไปถีบหน้า แต่ก็นั่นแหละ มันไท่ใช่เรื่องดี เพราะงั้นขอมาบ่นระบายทิ้งไว้ในนี้ก็แล้วกัน โล่งขึ้นเยอะ
คนเป็นโรคซึมเศร้า เวลาโพสต์อะไรที่หดหู่ไม่คิดบ้างหรอวะว่ามันทำให้คนอื่นจิตตกตาม
กูเป็นโรคนี้แต่กูไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อแม่ ถ้ากูระบายออกไปพวกมึงอาจจะด่ากูว่าพวกเรียกร้องความสนใจ
กูจิตตกทั้งเนื้อหาที่โพสต์ ทั้งคอมเม้นที่มีแต่คนคอยให้กำลังใจ
ทำไมมีแต่กูที่โดดเดี่ยววะ
ไม่อ่ะ มันเป็นพื้นที่สาธารณะ เราว่าไม่มีใครสามารถไปบังคับให้ใครโพสหรือไม่โพสอะไรได้หรอก อยู่ที่คนรับสารจะเลือกรับแล้วดีลกับมันยังไง เพราะจิตใจของใครของมันก็ต้องจัดการเอง เรื่องการให้กำลังใจอย่างเราเวลามีคนให้กำลังใจกลับรู้สึกว่างเปล่าด้วยซ้ำ เพราะเวลาดีเพรสอะไรเข้ามามันก็=0/ติดลบหมดเหมือนๆกัน ดีสุดก็ 0 อ่ะ แต่เวลามีคนให้กำลังใจ อย่างน้อยสำหรับเรามันก็ทำให้รู้สึกว่าโลกมันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงไปหมดซะขนาดนั้น ยังมีอะไรที่สวยงามอยู่
ส่วนเรื่องโดดเดี่ยว สำหรับเรามนุษย์โดดเดี่ยวกันทุกคนอยู่แล้ว ถึงจะออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนข้างนอกมากขนาดไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่เองคนเดียว อันนี้ก็ต้องไปทำความเข้าใจกับตัวเองแล้วแหละว่าไม่มีใครบังคับใครให้มาสนใจตัวเองได้ตลอด ความรู้สึกโดดเดี่ยว เหงา ถูกทอดทิ้ง มันเกิดได้กับทุกคนทุกเวลา อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะดีลกับมันยังไง มันไม่มีคำว่าทำไมฉันถึงโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวหรอก
การระบายออกไปแล้วกลัวคนอื่นจะมองว่าดรียกร้องความสนใจ สำหรับเราเราไม่ค่อยแคร์นะ อะไรบางอย่างเก็บไว้กับตัวเองนานๆ ไม่ระบายออกมามันก็ไม่ดี การมีคนรับรู้มันก็ช่วยได้เยอะ แบ้วข้างนอกก็มีคนที่พร้อมจะฟังเรา แล้วก็ไม่พร้อมที่จะฟังเรา คนที่จะมาจัดจ์ว่าเรียกร้องความสนใจอะไรก็ช่างเค้าไป การพิมพ์ระบายความรู้สึกจองตัวเแงในพื้นที่สำหรับการระบายความคิดความรู้สึกมันสามารถทำแบบไม่ให้ใครเดือดร้อนหรือเดือดร้อนได้แล้วแต่ว่าจะใช้ยังไง ส่วนใครที่จ้องจะบอกว่าเอาแต่เรียกร้องความสนใจๆ ก็ช่างมันไปเหอะ ไปสนใจก็เสียเวลาเปล่า
เรื่องอ่านแล้วจิตตกหรือไม่จิตตก ไม่รู้สิ ขนาดช่วงเราดีเพรส พอไปอ่านคนที่ระบายว่าดีเพรส เราไม่ได้รู้สึกจิตตกนะ เรารู้สึกโอเคขึ้นมากกว่า ถ้าไม่ใช่การระบายแบบเยอะ โทษนั่นโทษนี่อ่ะ มันทำให้เราที่จมอยู่แต่กับตัวเองมองออกไปข้างนอกว่าเออ มันก็ยังมีคนที่เจ็บปวดแบบเราอยู่นี่นา มันมำให้เรารู้สึกอยากสู้มากขึ้นด้วยซ้ำนะ
ถ้าไม่อยากโดดเดี่ยวแนะนำให้เลี้ยงหมา มึงจะเป็นทั้งโลกของมันเลย เฮ้อ คิดถึงหมา
ช่วยหน่อยสิเพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงมีน้อง
น้องมีปัญหากับสมาชิกบางคนในบ้าน จนมันเก็บกดและยอมเล่าให้พี่ที่ไว้ใจคนเดียวฟังว่าเคยคุยกับคนรู้จักที่เป็นหมอเมื่อ 2 ปีก่อนในบอร์ดนึง มันเล่าเรื่องให้ฟังจนสุดท้ายหมอแนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์โดยด่วน แต่มันไม่ยอมไป มันบอกเก็บสะสมความเครียดจนเป็นเรื้อรังเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 5 กว่าๆแล้ว มันบอกว่าเกลียดโรงพยาบาล มีคนรู้จักพ่อแม่เยอะ เห็นหน้าแล้วรู้สึกคลื่นไส้
เคยถามว่ามีปัญหาอะไร มันบอกไม่ถูกกับนิสัยคนในบ้าน คุยแล้วชวนทะเลาะตลอด พอถามอีกฝั่งว่ามีปัญหากับน้องบ่อยเหรอ ทางนั้นบอกว่าก็แค่เรื่องไร้สาระประจำวัน อาการของมันที่เคยเห็นคือ ทำการบ้านอยู่ดีๆก็ร้องไห้ พอถามว่าเป็นไรร้องไห้ทำไม มันก็ทำหน้าตกใจแล้วถามว่าตัวเองร้องไห้เหรอ เป็นแบบนี้ตลอดจนเริ่มรู้สึกกลัว แต่มันหัวเราะแล้วบอกอย่ากลัวมัน มันไม่คิดจะฆ่าใครหรอก ยกเว้นตัวเอง
อยู่มาวันนึง พอกลับมานอนที่บ้าน มันเดินมาบอกว่า ทนไม่ไหวแล้ว จะฆ่าตัวตายเร็วๆนี้แล้วนะ แต่ไม่รู้จะฆ่าวิธีไหนที่ตายแล้วศพไม่ทุเรศดี ช่วยคิดหน่อย ห้ามบอกคนอื่นด้วย
เป็นพวกมึง พวกมึงจะบอกคนในบ้านไหม(แต่มันมีปัญหาอยู่กับคนในบ้านนี่สิ) หรือจะเก็บเป็นความลับไว้ หรือจะช่วยคิดแผนการเหี้ยๆของมัน ในหัวกูมีแต่ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เอาตรงๆว่าตกใจมาก ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงก็ได้แต่บอกมันไปว่าใจเย็นๆ กลับไปคิดดีๆ
>>983 เป็นกู กูจะเก็บเป็นความลับเอาไว้นะมึง เหมือนมึงทะเลาะกับเพื่อนแล้วเพื่อนเอามึงไปพูดให้คนที่ทะเลาะด้วยฟังอะ เป็นกูกูก็ไม่โอเค
เออมึง ขอถามบ้างดิ กูเป็นคนที่แบบ ถ้าโดนดุก็จะกลัวจนแทบร้องไห้แล้ว บางทีไม่มีคำด่ากูก็กลัว กูทำไงดีอะ ไม่ก็ตอบสั้นๆแค่ เหอะหรือช่างมันเถอะ ไรงี้กูก็แพนิคแล้ว
>>984 ขอบคุณมึง ตอนนี้จะเก็บไว้เงียบๆก่อน
>>985 ขอบคุณเพื่อนโม่ง แต่กลัวบอกคนในบ้านแล้วพวกนั้นจะเรียกมันมาคุย แล้วมันจะคลั่งว่ะ แม่วต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนเฮฮาปกติดี ลับหลังเวลาคุยกับกูในห้องทำตัวเหมือนคนขี้ระแวงตลอดเวลา มองซ้ายขวา เอาเล็บจิกนิ้ว บางวันร้องไห้ บางวันแพนิคจนเหงื่อแตกเลือดกำเดาไหล จนกูไม่รู้จะช่วยอะไรมันดีนอกจากปลอบ แถมมันยังบอกว่าถ้ากูช่วยคิดแผนหรือเอาจม.ลาตายให้คนอื่นในบ้านมันจะรู้สึกขอบคุณกูและดีใจมากที่ทำให้มันหลุดพ้นจากวงจรเหี้ยๆ แต่มันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาของมัน ขอเวลาเตรียมการก่อน แค่นี้กูก็ใจเสียแล้ว
พาไปหาจิตแพทย์มั้ยมึง คือมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาในบ้านหรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้สภาพจิตใจน้องมึงดีขึ้นอ่ะ
>>986 พาไปหาจิตแพทย์ ถ้ากลัวคนเห็นในโรงบาบใส่ฮู้ดไปก็ได้ ส่วนเรื่องปัญหาในครอบครัว อันนี้มันยาก ต้องใช้เวลา ความร่วมมือ ความตั้งใจของทุกฝ่าย บางทีปัญหามันลึกลับซับซ้อนลงไปตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้ที่ควรทำคือช่วยให้เค้าพึ่งพาตัวเอง ยืนหยัดด้วยตัวเอง สามารถจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกและความเครียดที่เกิดขึ้นให้ได้ก่อน ก้าวแรกคือพาไปหาจิตแพทย์ ส่วนเรื่องปัญหาครอบครัวหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
ไม่มีจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตว่ะ กูอยากทำนู่นทำนี่ ซื้อของอะไรงี้นะ แต่พอถึงช่วงนึงกูก็ไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว แล้วกูก็มาสับสนว่ากูใช้ชีวิตมาทำไมวะแล้วกูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปนานยังไงกูก็ตาย กูไม่เข้าใจเลย สับสนมากๆ
ไปผิดมู้มา เวร
กุขอระบายบ้างได้ไหม กุเพิ่งเข้าโม่งครั้งแรกๆถ้าผิดถูกอะไรก็ขอโทษนะ
ช่วงนี้กุโคตรรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิต กุรู้สึกเหนื่อย กุอยากนอนเฉยๆ นอนแบบนอน ไม่หายใจไปเลย กุเริ่มคิดเรื่องฆ่าตัวตาย คือมันหลายรอบมากแล้วจริง ๆ กุเคยกินยาพาราแกปวดหัวไปเม็ดนึงแล้วก็นั่งมองซองยา สมองก็บลิ๊งเลยว่ากินไปเลยเอาให้ตาย สิบยี่สิบเม็ดไปเลย ตอนนี้มึงอยู่ห้องคนเดียว ไม่มีใครมาช่วยมึงอยู่แล้ว แต่กุเหมือนคุมสติตัวเองได้ก่อน แล้วกุก็รู้สึกแย่ที่กุคิดอะไรแบบนั้น แต่อีกใจก็รู้สึกดีใจมากๆที่กุเริ่มคิดจะตายแบบไม่ต้องสนใจอะไรอีกแล้ว อยากตายๆไปซะ ช่วงนี้ อยู่เฉยๆอยู่คนเดียวกุก็ร้องไห้ กุโดดเดี่ยวกุรู้สึกไม่มีใคร แต่จริงๆกุก็รู้แหละว่ามี ถึงจะไม่กี่คนก็เถอะ พื้นฐานกุเป็นคนคิดมาก กุไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาใคร ระบายใคร กุกลัวเขาคิดมาก กุกลัวเขาหนักใจ กลัวเขาต้องรับรู้เรื่องที่เขาไม่ได้อยากรู้ มากสุดกลัวเขามองกุเป็นแค่ตัวปัญหา แต่กุคิดว่าถ้าเป็นที่นี่ก็คงระบายได้ แต่ถ้าไม่ได้กุก้ต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะ กุรู้สึกตัวเองโคตรไร้ค่า กุรู้สึกว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย กุตั้งใจสอบทุนกุก้ไม่ได้ทุน ตอนนี้ถึงจะได้เรียนคณะที่หวังก้เถอะ ตอนเข้ามาเรียนก็มีความสุขดี หลังๆกุเริ่มคิดแล้วว่ากุมีความสุขจริงๆเหรอวะ กุเหมือนเป็นขยะ มีอยู่ครั้งนึงที่กุเคยถูกคนที่กุรักมาก ๆ ใส่ใจมาก ๆ พูดใส่ว่า มิน่าล่ะ มึงเป็นแบบนี้ไงเขาถึงเกลียดมึงกันหมด วินาทีนั้นกุเหมือนโลกสลาย กุมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเกลียดกุกันจริง ๆ เหรอ กุควรจะตายไหม ถึงมันจะเป็นประโยคคำพูดเมื่อหลายเดือนมาแล้วก้เหอะ แต่พอโดนพูดประโยคนั้นใส่กุก็ใช้ชีวิตโดยที่คิดว่าทุกคนเกลียดกุ ทุกคนคงมองกุเป็นแค่ตัวอะไรซักอย่าง กุไม่มีความสุขเลย กุเครียดอยู่แบบนั้นสี่เดือนเต็ม ๆ จนพักหลัง ๆ เริ่มโอเคขึ้น แต่ตอนนี้กุก็กลับมาไม่โอเคเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่น้องคนรอบตัวกุเขาเหมือนไม่ใส่ใจกุ เขาเอาความรู้สึกกุมาล้อเล่น กุมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ กุรักพวกเขามาก ๆ เลยแต่เขาไม่เห็นค่ากุเลยสักนิดเดียว หรือกุไม่มีค่าจริง ๆ ตอนนี้กุไม่อยากทำอะไรแล้ว กุรู้ว่าตัวเองกำลังแย่หรือไม่กุก้อาจจะคิดมากไปเองว่ากุกำลังแย่ เดิมทีกุก้ขี้คิดมากอยู่แล้ว กุอยากไปหาจิตแพทย์ แต่กุกลัวเรื่องค่ารักษา อีกอย่างกุก้คิดๆอยู่ว่ากุคงเป็นภาระให้ครอบครัว ถ้าจะเป็นอย่างนั้นกุก้ควรจะตายไปเลยดีกว่าให้พวกเขาเสียเงินรักษากุ แถมช่วงนี้กุเริ่มมีปัญหาสุขภาพเยอะ กุไม่ไปรักษา ไม่อยากเป็นตัวถ่วง กุอยากหาย ๆ ไป อยากอยู่คนเดียว ที่ไหนก็ได้ ตายไปอยู่คนเดียวก็ได้ ยังไงกุก็เหมือนอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิตแล้ว
มาระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณนะที่ให้พื้นที่ แต่ถ้าผิดที่หรืออะไรก็ขอโทษอีกรอบนะ มันอาจจะยาวไปหน่อย ขอโทษนะ ไม่ต้องอ่านก็ได้ มองว่าเป็นข้อความยึกยืออะไรสักอย่างก็พอ ขอบคุณมาก ๆ กุพูดที่ไหนไม่ได้เลย จริงๆกุจะระบายลงสมุดก็ได้แต่กุแค่อยากให้มีคนรับฟังมีคนเห็นกุสักครั้ง แต่มึงไม่ต้องสนใจก็ได้ แค่ได้โพสลงกุก้รู้สึกว่าตัวเองมีคนรับฟังแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนึง
อีกรอบนึง ถ้าผิดพลาดหรือผิดที่อะไรก็ขอโทษด้วยนะ
>>991 กุอ่ะอยู่ในสภาวะเดียวกะมึงเลย จริงๆที่เข้ามาก็กะจะมาระบายจนเห็นของมึงก่อน ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามีคนที่รู้สึกแบบกุในตอนนี้ด้วย
บางทีกุก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่คิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้ได้ไง จริงๆแม่งก็สะสมมานานแล้วล่ะ กูอ่ะนะ เมื่อสมัยเด็กก็โดนรังแก เรียนก็ไม่เก่ง ต่อม.ปลายก็ไม่ได้ก็ทำให้ทุกคนผิดหวังอยู่เนื่องๆ แต่พอได้มาเรียนด้านศิลปะก็รู้สึกว่าถึงกูจะไม่เก่งแต่ถ้ากูพยายามกูก็จะเทียบเท่าคนอื่นได้เหมือนกันกูจะไม่ยอมถูกกระทำแล้ว กูก็พยายามมาตลอดนะจนเรียนจบ เจอเรื่องเหี้ยๆสมัยเรียนมาก็เยอะมุมมองกูหลายอย่างเปลี่ยนไปมากมีแค่เรื่องความเชื่อที่ว่ากูทำสำเร็จได้ถ้ากูพยายามเนี่ยแหละที่ไม่เปลี่ยน กูเชื่อมั่นในศักยภาพตัวเองมากๆ กล้าที่จะเรียนรู้ กล้าลอง แต่พอทำงานที่นึงปุ๊ปทุกสิ่งแม่งพังหมดเลยว่ะ ความเชื่อในการพยายามที่หล่อเลี้ยงกูให้ต่อสู้มาตลอดแม่งถูกทำลายไปหมดเลย
ตอนนี้กูรู้สึกอับจนหนทาง กูสับสน กูไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไรหรืออยู่ทำไม จุดยืนของกูมันพังไปแล้วอ่ะมึง ตอนนี้ถึงจะพยายามต่อสู้กับอะไรแต่ข้างในมันก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่การทำงานไม่กี่เดือนจะสามารถทำลายความจุดยืนที่แข็งแรงมาเป็นสิบปีได้ คงเป็นเพราะกูแพ้มามากมั้งกูเลยเชื่อในตัวเองไม่ไหวแล้ว มันทำให้กูนึกถึงเรื่องวันเก่าๆว่ากูแพ้มาตลอด ว่ากูเนี่ยเกิดมาเพื่อแพ้เลยรึเปล่า
บางทีกูก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆสงสัยว่าตัวเองเริ่มป่วยจริงๆแล้วรึเปล่า กูรู้สึกช่างแม่งกับทุกอย่างแล้วอ่ะ เหมือนกับว่าจะเป็นเหี้ยอะไรก็เป็นไปเหอะ บางทีก็กลัวนะว่าตัวเองเนี่ยอาจจะได้ตายก่อน 30 รึเปล่า กูจะถึงกับฆ่าตัวตายรึเปล่า ปีนี้แม่งกูร้องไห้ไม่หยุดเลย
>>994 ชีวิตช่วงเรียนนี่เหมือนกันมาก ไม่มีใครชนะตลอดเวลาหรอก อาจจะมีแต่ก็ช่างหัวมัน เราก็ค่อนข้างแพ้บ่อยนะ เคยยืนอยู่ตรงจุดนั้น ที่สับสน ไม่รู้จะทำอะไร อันนี้คงต้องให้เวลาตัวเอง เอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่ไม่โอเคก่อนถ้าทำได้ แล้วก็ถ้ารู้สึกว่าตัวเองแปลกไปจากปกติมากเกินไปก็ไปหาหมอ หรือไม่ต้องรอ ไปหาเลยก็ได้
>>991 เลิกขอโทษอันดับแรก ถึงจะดูเหมือนว่าโลกทั้งใบปฏิเสธแก แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แกไม่ได้ผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ แกไม่ได้ผิดอะไรที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งจนถึงตอนนี้และต่อไป ถ้าอยากเล่าให้ใครสักคนฟังแต่ไม่อยากให้หนักใจ ลองบอกเค้าไปว่า แกช่วยฟังหน่อย แต่ไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังอย่างเดียว เราจัดการของเราเองได้ แค่ตอนนี้เหนื่อย ไม่ไหว อยากระบาย อะไรประมาณนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายจิตแพทย์ในรพ.รัฐ +ค่ายา ไม่น่าเกิน 200 อย่าง + ถ้าพบนักจิตอีกกรวมกันอย่างมากก็ไม่เกิน 400 เอ้า เอาเป็นว่ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหว ไปหาหมอเลย
>>994 นี่กุ991นะ กอดนะมึง กุว่าไม่ต้องสนเรื่องแพ้ชนะแล้วก็ได้ มึงอยู่แบบที่มึงพอใจ ใช้ชีวิตแบบช่างแม่งดีกว่า กุรู้ว่าถ้าจะเป็นอย่างนั้นมันยาก กุเองพยายามช่างแม่งกุยังทำไม่ได้ แต่กุอยากให้มึงทำ ถ้ามึงทำได้มึงจะมีความสุข พยายามไปด้วยกันนะมึง ใครไม่อยู่กับมึง กุจะอยู่กับมึงเอง กุเองเข้าเรียนสายศิลปะเหมือนกันขนาดแค่เรียนยังรู้สึกแย่กับอะไรหลายๆอย่าง ชีวิตทำงานมันคงหนักกว่านี้ รู้สึกไม่สบายใจอะไรก็ระบายมาเถอะ หลายคนรอรับฟังมึงอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครไร้ค่าหรอก ทุกคนเปล่งประกายในแบบของตัวเอง ถ้ามองตัวเองเป็นยังไงมึงก็จะเป็นอย่างนั้นนะ มึงต้องมั่นใจอีกครั้งนึง กุปลอบมึง แล้วก้ปลอบตัวเองด้วย กุไม่รู้ว่ากุพูดอะไรผิดพลาดไปไหม ถ้ากุพูดแล้วมันรู้สึกแย่ลงกุขอโทษนะ กุไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าคำแนะนำกุมีประโยชน์ไหม มึงอย่าตายเลย กุอยากให้มึงอยู่ กุไม่รู้ว่าชีวิตทำงานเป็นยังไง แต่กุอยากบอกว่าถ้าเปลี่ยนที่ทำงานได้ มึงเปลี่ยนดีกว่าไหม ถ้าอยู่แล้วแย่กุว่าหาที่ใหม่ดีกว่านะ หรือลองพักบ้าง ทำสิ่งที่ชอบเงียบๆคนเดียว เที่ยวคนเดียว หาอะไรทำสงบๆดู
>>996 นี่เรา991 นะ กุจะลองดูนะ แต่ประเด็นคือแม่กุเขามองว่าคนเข้าพบจิตแพทย์คือคนบ้า กุกลัวจุดนี้นิดหน่อย เลยอาจจะอยากไปพบแบบเงียบๆแทน
>>997 นี่เรา 991 นะ ขอบคุณนะ กุว่าจะลองไปเองดูสักครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณมากจริง ๆ กุอยากพูดระบายกะเพื่อนบ้าง แต่กุกลัวได้รับปฏิกิริยาแย่ๆกลับมา กุว่าถ้าเป็นยังไงกุก้ไม่ควรพูดตั้งแต่แรก ที่กุไม่กล้าปรึกษากับใครเพราะกุเคยมีเรื่องฝังใจด้วยแหละ คือกุเคยถูกญาติลวนลามแล้วพอกุไปบอกพ่อแม่แล้วเขาไม่เชื่อกุ ปกป้องญาติกุอะ คือญาติกุคนนั้นเขาอายุน้อยกว่ากุด้วยไง เขาก็เลยมองว่าทำไปเพราะยังเด็ก ส่วนกุอะโตแล้ว ต้องไม่ถือสาน้อง กุเลยรู้สึกว่าทุกคนบนโลกนี้คงไม่เชื่อกุหรอก ขนาดพ่อแม่กุยังไม่เชื่อกุเลย กุก้อยากให้เขาปกป้องกุบ้าง กุก้คนนะ กุมีความรู้สึก ทุกวันนี้กุก้ได้แต่ปกป้องตัวเองเอา จนกระทั่งวันที่กุพร้อมเปิดใจกุก้เลยบอกเพื่อนในกลุ่มในม.เรื่องที่กุกลัวผู้ชาย พวกเขาก็มองเหมือนกุประหลาดแล้วก็ไม่เชื่อกุก้ปิดตัวเองอีกรอบนึงทั้งๆที่กุอุส่าเปิดใจ จนตอนนี้คงไม่ไหวละ กุอยากได้คนช่วย กุก้คิดว่าไปพบจิตแพทย์น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาคงจะเป็นคนที่พร้อมช่วยมากที่สุดแล้วแหละ ยังไงก้ขอบคุณมากนะมึง แต่กุเคยหาๆดูเหมือนเขาบอกว่าคิวรอมันจะนานมากใช่ปะ
>>994 เออมึง กุพูดกุมึงกะมึงได้รึเปล่า ถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยนะ คือดูๆแล้วอายุเราก็ห่างกันด้วย ขอโทษนะ
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.