มึงกูอยากไปหาหมอวะ แต่ปัญหาคือกูไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน ไม่อยากขอพ่อแม่ เขาเหมือนไม่ค่อยโอเคกับการเป็นโรคนี้ด้วย กูก็ไม่แน่ใจนะว่ากูเป็นหรือป่าว กูเลยอยากไปหาหมอให้รู้ชัดๆไปเลย จะขอตังพ่อแม่ก็โดนบ่น มันก็เรื่องปกติอะเนอะ ยิ่งมีน้องเรียนมหาลัยอีกตั้ง 3 คน ค่าใช้จ่ายมันก็สูงตาม กูเข้าใจ แต่ไม่รู้วะมึง เหมือนไม่มีใครเข้าใจกูเลยสักคน ทั้งพ่อแม่ น้อง กูก็ไม่อยากเป็นอย่างงี้เว้ย ทุกคนในบ้านชอบบอกว่ากูชอบคิดในแง่ร้าย หัดคิดบวกซะบ้างนะ ชีวิตจะได้มีความสุข กูก็ไม่ได้อยากคิดในแง่ร้ายป่ะวะ กูแค่เล่าในสิ่งที่กูเจอมาในชีวิตไง กูไม่ได้มโนขึ้นมาเองอะ กูเหนื่อย กูไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แต่กูเคยมีความคิดว่าจะดีแค่ไหนถ้าอยู่ๆหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทุกวันนี้กูอยู่แบบไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยวะ กูพยายามหาเเล้วนะเว้ย พอกูบอกอยากลองทำอันนี้ เช่น กูบอกอยากลองฝึกวาดรูปขายกูหาตลาดได้ล่ะ อยากได้เม้าปากกา ทุกคนก็จะบอกว่าไร้สาระ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ย หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่ากูทำได้ ถามว่ากูวาดรูปสวยกว่าน้องหรอ ในขณะที่พอเป็นน้อง พูดว่าอยากได้เม้าปากกา พ่อก็จะพูดแค่ว่าเด๋วมีตังแล้วซื้อให้/ลองฝึกวาดขายดูสิ เอ็งทำได้ อ่าว..แล้วกูล่ะ...กูเคยชอบวาดรูปมากเลยนะ ชอบแบบกูวาดรูปทุกครั้งที่มีโอกาส จนตอนนี้กลายเป็นกูไม่อยากทำเลย ลึกๆกูก็ต้องการได้รับคำชมเหมือนน้องบ้างเว้ย ไม่ชมกู อย่างน้อยก็ไม่ต้องเอากูไปเปรียบเทียบได้มั้ย กูเบื่อ กูเหนื่อย กูโคตรไม่โอเค กับการใช้ชีวิตแบบทุกวันนี้เลย