เพื่อนโม่ง กูมีปัญหาคือ ครอบครัวกูเป็นครอบครัวขี้บ่น บ่นเช้า บ่นเบ็น บ่นทุกวัน บ่นตลอดเวลา บ่นเหีัยอะไรนักหนา ริดรอนความป็นคนกูชิบหาย
แล้วปากก็บอกปาวๆว่าที่ทำไปน่ะเป็นห่วง พูดแต่ปากไง กูละอยากหนีออกจากครอบครัวไปอยู่ลำพังคนเดียวจริงๆ เอาตรงๆ กูก็บรรลุนิติภาวะแล้ว จะยื้อกูอะไรนักหนา
แล้วยังมาบอกว่ากูตอบสนองเหมือนหุ่นยนต์ จะไม่ให้กูเป็นแบบนั้นได้ไงวะ กูฟังครอบครัวกูบ่นจนกูอยากจะให้ประสาทการรับรู้ด้านเสียงพังๆไปซะก็ดี
กูเคยคิดอยากหนีมาก อยากหนีสุดๆจนคิดจะฆ่าตัวตายเฉลี่ยวันละสองครั้ง แต่กูกลัวตายว่ะ
กูไม่เข้าใจว่าคนใกล้ตัวที่สุด กลับเป็นคนที่ทำร้ายเราที่สุดหรอวะ กูรู้ตัวนะว่ากูป็นโรคซึมเศร้า แต่กูบอกออกไปให้ใครไม่ได้นอกจากตัวกูเอง กูเคยบอกทางอ้อมๆว่ามีปัญหา กูอยากไปหาจิตแพทย์ แต่ก็บ่นกลับมา "มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกครอบครัว คนอื่นคนไกลตัวมันรู้เรื่องมึงไหม วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคิดเรื่องฟุ้งซ่าน ทำงานทำการมึงก็จะหายเครียดเอง เพราะมึงเรียนไม่จบไงถึงไม่มีงานการ ดูอย่างลูกข้างบ้านจบหมอ จบพยาบาล บลาๆๆ..."
ปล.กูเรียนไม่จบจ๊ะ แต่กูทำงานฟรีแลนซ์ ความคิด ความสร้างสรรค์ ความรู้ของกูกระเด็นหายไปหมดเวลาโดนบ่นเนี่ย