Fanboi Channel

ก็รู้อยู่ว่าแม่ไม่เข้าใจ แต่ก็ลองเล่าให้ฟัง คาดหวังว่าเล่าแล้วแม่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่กลายเป็นโดนด่า โครตดิ่งเลย ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย

ไม่รู้มีใครเป็นแบบกูรึเปล่า แต่พอว่างมาก ๆ แบบช่วงวันหยุดงี้กูจะรู้สึกแย่มากเลย
ทั้งที่กูได้กลับบ้าน มีพ่อแม่อยู่ด้วย คุยกันเรื่อย ๆ ก็เหมือนมันยังไม่เติมเต็มชีวิตกู เหมือนว่ากูไม่มีงานอดิเรกที่กูอยากทำจริง ๆ พอว่าง ๆ แล้วให้เล่นโซเชียลตลอดกูก็รู้สึกแย่ ถ้ามีคนทักมาคุยด้วยก็จะดีขึ้นหน่อย แต่เพื่อนกูก็ไม่ได้มีเยอะ กูเลยค่อนข้างย่ำแย่

กูรู้สึกว่ากูเริ่มสงสัยกับการมีชีวิตนี้ มีเพื่ออะไร กูเคยคิดว่าถ้ากูโตไปมีลูกอะไรงี้แล้วทุ่มเทชีวิตให้ลูกกูมันจะดีไหม แต่กูก็อยากอยู่ได้ด้วยตัวเอง กูกลัวว่าพอกูอายุมากขึ้นไม่เหลือใครแล้วกูจะทำยังไง ในเมื่อกูไม่มีอะไรที่กูอยากทำจริง ๆ กูชอบเวลาไปเรียนหนังสือมากกว่าด้วยซ้ำที่กูรู้ว่าเออ ต้องทำงี้ ๆๆ นะ ฟังดูเด็กจังวะ แต่ก็นั่นแหละ

ทั้งหมดนี่ก็เป็น ๆ หาย ๆ อะ ถ้าเป็นวันเรียนจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร อาการกูเริ่มชัดตอนที่รู้ว่าพ่อกูป่วยหนัก เขาอ่อนแอลงมาก ตอนแรกกูก็เครียด ร้องไห้ แต่พอหมดช่วงนั้นไป ไม่ได้เครียดมากแล้ว แต่กลายเป็นงี้ดันแย่กว่าอีก ช่วงอ่านหนังสือสอบกูค้างหอไม่ได้กลับบ้านนี่แย่มาก กูรู้ว่ากูต้องอ่านหนังสือสอบ แต่กูก็เบื่อไม่อยากทำ

ทุกวันนี้พอเช้าตื่นมาก็รู้สึกสดชื่นนะ เวลาออกไปข้างนอกกินข้าวกับครอบครัวกูก็ปกติดี แต่ข้างในกูเหมือนพร้อมจะรู้สึกหน่วงแบบนี้ง่ายมาก ๆ เลย บางทีพอคิดเรื่องนึงขึ้นมา กูก็จะหยุดคิดวนเรื่องนั้นไม่ได้อะไรงั้น

กูคิดจะไปหาจิตแพทย์หลายทีนะ แต่พอหมดเสาร์อาทิตย์อาการกูก็ดีขึ้นจนกูไม่ได้ไปอีก ว่าแต่ปิดเทอมนี้ไม่มีไรทำกูจะรอดได้ไงเนี่ย

>>432 เป็นภาวะซึมเศร้ารึเปล่า กูเคยมีช่วงนึงที่ปิดเทอมกลับบ้านเเล้วกูเบื่อโลกไม่มีสาเหตุ กูดีใจที่ได้กลับบ้าน เเต่ในใจกูหดหู่เหมือนมีใครตาย
ทั้งที่กูไม่มีเรื่องเครียดอะไรเลยด้วยนะ โดยปกติกูควรมีความสุข จู่ๆก็เป็นซึมเศ้ราขึ้นมาเฉยๆ บางทีกูก็อยากหลับตายไปเลย เป็นอยู่3-4เดือนได้มั้ง
กูสั่งในหัวตัวเองว่ากูสตรอง กูต้องไม่เป็นไร พยามมีสติกับทุกอย่างในชีวิต คิดไว้ว่าเดี๋ยวความหดหู่ของกูจะต้องดีขึ้น เเล้วมันก็หายไปเองแบบงงๆ
ไม่รู้ว่ามันคือการบำบัดความคิดอย่างนึงรึเปล่า เดาว่ากูคงไม่ถึงขนาดเป็นโรคซึมเศร้า มึงจะลองวิธีกูดูก็ได้ เเต่ยังไงมึงควรไปพบจิตเเพทย์จะดีสุด

กูเครียดมาก กูกำลังโดนเพื่อนในเส็กที่เรียนแบนว่ะ เพื่อนสนิทกู2คนมาเล่าให้ฟังว่า เพื่อนในห้องบอกไม่อยากคบกูทั้งที่เรียนด้วยกันมา3ปีแล้ว พอกูถามเหตุผลไป สองคนนี้ก็บอก เพราะเพื่อนบอกว่ากูไม่ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพวกแม่ง กูก็ไม่ได้รวยป่ะวะทุกวันนี้ยังขอเงินแม่ใช้อยู่เลย ละพวกมันเคยมาบอกกูว่างบต่ำๆแสนนึงไปกัน10วัน กูนี่นึกเลยมึงพักที่ไหนวะ แต่กูก็บอกไปดีๆนะว่า ไม่ไป ไม่อยากรบกวนให้แม่หาเงินให้ไปเที่ยวเล่นด้วย (ที่ๆกูเรียนมันเป็นวิทลัยที่เต็มไปด้วยลูกคุณหนูแถวๆประเวศ/บางนา ไอ้พวกบ้านพอมีพอกินนี่ได้แต่แสร้งทำตัวหรูหราไม่ให้โดนดูถูก ส่วนตัวกูปกติไม่ค่อยยุ่งกับเพื่อนในห้องเท่าไหร่) ตอนที่เพื่อน2คนที่มาเล่าให้ฟังกูมองว่าไร้สาระ แต่มีวันนึง ก่อนสงกรานต์บังเอิญกูได้โต๊ะนั่งกินข้าวตอนพักละเพื่อนในเส็กมาขอนั่งด้วย ละพูดเรื่องเที่ยววันสงกรานต์ กินเลี้ยงหลังสงกรานต์ ละคนนึงแม่งพูดขึ้นมาว่า 'แกคงไม่ไปหรอก จนนี่' กูก็งงๆ เพราะในใจว่าจะไม่ไปอยู่แล้วเพราะต้องกลับตจว ละวันสุดท้ายก่อนปิดสงกรานต์ เจอเพื่อนอีกกลุ่มมันเดินมากอดคอละถาม 'ได้ข่าวว่าจนหรอ รู้มั้ยกูคิดว่ามึงมีเงินมาตลอด'(ประมาณนี้นะ จริงๆพูดยาวกว่านี้) ละอีกคนก็บอก 'เงินค่ารายงานไม่ต้องจ่ายกูก็ได้นะ เดี๋ยวมึงไม่มีเงินใช้' กูก็พยายามมองว่าเพื่อนพูดหยอกพูดเล่น กูเป็นพวกไม่คิดมาก(เรื่องพวกนี้)อยู่แล้วมั้ง แต่ที่คิดมากเพราะตอนนี้กูโดนถีบออกจากกรุ้ปไลน์ กลุ่มแชทเฟสในห้อง ละเพื่อนๆบางคนในห้องเริ่มอันเฟรนในเฟสแล้ว

อีก2คนที่สนิทๆ ตอนนี้ก็เหมือนเทกู ปกติจะนั่งกินข้าวด้วยกัน3คนยกเว้นคนอื่นมาขอนั่งด้วย โดยปกติจะผลัดกันมาจองโต๊ะ แต่ช่วง2-3อาทิตย์ก่อนหยุดสงกรานต์ กูจองโต๊ะละมันจะไม่มานั่งด้วยยกเว้นหาที่ไม่ได้ บางทีมันจองโต๊ะแต่ปกตินั่ง3คน ครั้งนี้มันเอาเพื่อนในห้องมาโดยไม่เหลือที่ให้กู พอกูบอกเพื่อนเขยิบให้กูนั่งมันก็จะพากันบอก ไปนั่งอีกโต๊ะดิ ไม่ก็เขยิบให้นิดเดียว ซึ่งกูมองแล้วนั่งไม่ได้ก็ต้องไปนั่งที่อื่น

กูสงสัยว่ะ ว่าปกติเพื่อนกันทำกันแบบนี้หรอวะ

ถ้าถามว่ากูไปทำอะไรให้ อันนี้กูก็ไม่รู้ เพราะปกติเจอหน้า2คนนี้ตอนเรียน กินข้าว พอเลิกเรียนกูก็รีบกลับ เฟสกูก็แยกเพื่อนที่เรียนเฟสนึง ใช้ชื่อจริง กะใช้ยาวยันทำงาน กับอีกเฟสเป็นเฟสหลักไว้บ่น ไพรเวทมาก ไม่มีเพื่อนที่วิทลัย ทวิตเตอร์ส่วนมากก็บ่นในหลุม กูเลยหาเรื่องอื่นมาคิดไม่ออกยกเว้นเรื่องกูไม่ยอมไปเที่ยว

>>434 เพื่อนจังไรเเบบนี้มึงน่าจะดีใจที่พวกมันพร้อมใจเเบนมึงนะ อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไร เเคร์เพื่อ

>>434 มันไม่ได้ออกค่าเทอมให้มึงเรียน ไม่จำเป็นต้องใสใจ

>>434 กูสงสัยมากกว่าว่าแค่มึงจนทุกคนถึงได้พร้อมใจกันแบนมึงได้เลยเหรอ ถ้าแบบนั้นมันจะเหี้ยไปละ
สันดาน เกาะพ่อแม่กินกันทั้งนั้นอ่ะพวกนี้
หรือมันมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่ามึง

>>437 นั่นดิ มึงอาจจะพูดแนวๆว่ารวยแล้วคนเข้าใจผิดเลยรู้สึกเหมือนถูกหลอกป่ะ

ไม่ใช่เรื่องของกูแต่เป็นเพื่อน แบบนี้เข้าปัญหาสุขภาพจิตมั้ย เพื่อนกูชอบโกหกเพื่ออะไรไม่รู้ว่ะ จะบอกมันยังไงดีไม่ให้หักหน้า มันมีปมแบบชอบแข่ง ไม่อยากด้อย แต่พอจับไต๋ได้แล้วรู้สึกไม่ชอบเลย มันไม่ได้โกหกใหญ่โตนะทำนองแบบตัวเองต้องมีบ้างไม่ก็มีมากกว่า อย่างบ้านกูมีรถเหลือไม่ใช้ผู้ใหญ่เลยยกให้ กูตั้งใจจะหัดขับรถ ในแก๊งค์ก็วางแพลนไปเที่ยวกันเดี๋ยวกูขับ(กูไม่ได้พูดอวดนะมึง แค่มาดีใจจะได้เที่ยวกันเองแล้ว)ผ่านไปสักพักเพื่อนคนนี้มาบ่นรถติด กำลังขับรถกลับ ทีแรกกูก็ดีใจจะชวนคุยแต่พอถามแล้วนางเลี่ยงเหมือนคนรู้แค่รุ่นรถ รู้สึกแย่ว่ะ ไม่อยากต่ำกว่าคนอื่นทั้งที่คนอื่นเขาก็ไม่คิดอะไร เหมือนมันแค่อยากพูดเพื่อถมความว่างในใจอ่ะ เรื่องอื่นมันดีแต่มันติดนิสัยนี้อ่ะ ไม่รู้จะเตือนมันยังไงว่ะ บางทีอยู่กับคนพูดเกินจริงกูก็ไม่โอเค เหมือนไว้ใจไม่ได้ เฮ้อ

>>435 >>436 กูอยากจะไม่ใส่ใจนะ แต่ยังต้องเรียนกันอีกเกือบ10วิชา ไหนจะงานกลุ่ม โปรเจ็ก กูว่ากูทำทุกอย่างคนเดียวไม่ไหว กูถึงยังต้องแคร์

>>437 >>438 กูไม่รู้เลยว่ามีเรื่องไหนอีก เพราะกูเองก็งง อี2คนนั้นบอกกูมาแค่นี้ และส่วนตัวกูเองปกติไม่ยุ่งกับเพื่อนคนอื่น ยกเว้นเวลาเรียน ไม่เคลื่อนไหวในเฟสในเรื่องของพวกมัน ง่ายๆคือไม่ยุ่งกับพวกมันเลยย ยกเว้นเรื่องเรียน กูพยายามหาสาเหตุอยู่ว่าเกิดจากอะไรวะ ทำไมแบนกู

>>440 มึงเคยไปผิดใจกับรุ่นพี่คนไหนมั้ย? มันอาจจะเสี้ยมให้เพื่อนๆมึงรวมตัวกันแบนมึงได้เหมือนกันนะ แล้วลองสืบดูก็ดีนะว่ามีเพื่อนคนไหนรู้ความมืดดำของมึงเข้าหรือว่ารู้จักกับอริของมึงรึเปล่า นี่ก็อีกเหตุผลที่มันจะไปเสี้ยมให้แบนๆมึงกันไปด้วย ส่วนสามปีที่ผ่านมาเรื่องกิจกรรมไรงี้ไปต่อต้านระบบรับรุ่นของพวกรุ่นพี่ไรบ้าง เรื่องพวกนี้มีส่วนนะ

>>440 มึงคือมึงบอกเพื่อนว่า ไม่ไป ไม่อยากรบกวนให้แม่หาเงินให้ไปเที่ยวเล่นด้วย อย่างงี้อ่อ หรือแค่ไม่ไป คือถ้าอย่างแรกนี่ แล้วไปพูดใส่กลุ่มแรงๆนี่โดนขวางโดนแบนแน่ๆ อะ ที่แน่ๆคือมึงทำเขาหมั่นไส้มึง นั่นแหละ

>>441 ตั้งแต่เข้าเรียนมากูรับน้องปกติ พี่รหัสกูก็ไทร์ไปแล้ว ไม่เคยมาให้กูเห็นหน้า ย่าเย่อลุงป้า ไม่เคยเจอเลยไม่ค่อยยุ่งว่ะ กูออกแนวถ้าไม่รู้จักไม่อยากยุ่ง อยู่หลังไมค์ไม่เปิดเผยตัวแบบนี้สบายใจกว่า เวลาต่อหน้าเลยเงียบๆเก็บตัว ไม่ยุ่งกับรุ่นพี่ แปลกไหม หรือเขาหมั่นไส้กูวะ ที่กูชอบทำนิ่งๆใส่ทุกอย่าง

>>442 ตอบแบบแรกว่ะ ตอนแรกมันชวน กูบอกไม่ไป มันถาม ทำไมไม่ไปวะ ไปเหอะ ไรงี้ กูเลยบอกไม่เงิน เงินอ่ะมีแต่เป็นเงินเก็บและมีหมื่นสองหมื่นอ่ะ ไม่พออย่างแรง มันเลยไล่กูไปขอพ่อแม่ กูเลยปฏิเสธไป ละบอกว่า ไม่อยากรบกวนเงินแม่มาเที่ยวเล่นเท่าไหร่ เพราะกูเรียนเอกชน ค่าเทอมกูแพงชห แม่กูก็ทำงานหนักจนแทบไม่ได้นอน กูเห็นแม่กูแลกเวรกับเพื่อนที่ทำงานเพื่อหมดเทอมจะได้มีเงินจ่ายค่าเทอมกู กูก็เลยเกรงใจ กูอาจจะตอบใส่เพื่อนแรงไปจริงๆว่ะ เหมือนประชดพวกมันว่า ไม่อยากผลาญเงินพ่อแม่ แต่มันก็จริง กูคิดแบบนั้น

>>443 งั้นเพื่อนๆมึงคงเป็นพวกที่เหยียดฐานะสัสๆละ ถ้าถึงขนาดไล่ไปขอเงินพ่อแม่แบบนี้ อย่าไปคบกับแม่งเลยเหอะ ลองไปคุยกับอาจารย์เพื่อขอทำเดี่ยวนะ ถ้าอาจารย์แม่งหัวเดียวกันกูแนะนำว่าดรอปไปซักปีแล้วหาเพื่อนอีกรุ่นมาคบดีกว่า เจอแบบนี้ละเพลียจิตจริงๆ แต่ถ้ามันเกิดจากเรื่องระบบรุ่นไรงี้ แนะนำเอาเรื่องไปเล่าลงเพจANTI SOTUSแม่งเลย คหสต. นะ มึงควรแถไปมากกว่าหว่ะ อย่างเช่นไปหางานพิเศษทำ หรือว่ากำลังจะไปทำเรื่องโครงการwork and travelไรงี้จะดีกว่ามากๆ แต่กับ ผญ. นี่เข้าใจยากสัสๆสำหรับเรื่องสังคมนะ เพราะบางคนนิสัยออกจะมีโลกส่วนตัวสูงหน่อยแม่งก็หาทางไปแบนเค้า ระรานเค้าไรงี้ ซึ่งกูมองว่าไม่ต่างจากอันธพาลสักเท่าไหร่เลยหว่ะ

>>443 เวลากูมีคนมาชวนงี้ กูไม่ตอบแบบมึงนะ เพราะมันจะทำให้รู้สึกว่า เออมึงไปด่าเขา ไปเหน็บเขา (จริงๆแล้วมึงจะด่าในใจ นั่นก็สิทธิส่วนบุคคล) ปัญหาอยู่ที่วิธีการพูดของมึงด้วยส่วนหนึ่งทำให้คนหมั่นไส้ พอคนหมั่นแล้วมันก็อคติ แบนมึงได้ทุกเรื่องอะ

>>443 ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองก็ดี แต่ว่าสำคัญคือต้องอยู่ให้เป็น ถ้าเป็นกู กูจะไม่เอาตัวไปสนิทกับคนพวกนี้นะ คบไว้เป็นคอนเนคชั่นเฉยๆ ถ้าไม่ได้ใช้ชีวิตแพงเหมือนเขาก็เป็นตัวของัวเอง มาชวนก็บอกไปเลย เฮ้ยไม่มีตังโว้ยย เก็บตังซื้อโน่นซื้อนี่อยู่ก็ได้ อะไรก็ได้ที่มันไม่ไปเหน็บ/ไปกระทบเขาอะ มึงทำงานพิเศษด้วยมั้ย ช่วยแม่ ไรงี้

กูเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง เป็นลูกหลงมีแต่คนเอาใจ อยากเรียนเอกชนพ่อแม่ก็ยอม อยากซิ่วพ่อแม่ก็ให้ กูเรียนดีนะ เกรดไม่ต่ำกว่า3.5เลย ทักษะต่างๆก็กลางๆ
แต่กูรู้สึกว่าเพราะการที่กูโดนเอาใจนี่แหละมันทำให้กูทำอะไรไม่เป็น กูรู้ตัวมาตลอดแต่ไม่ยอมรับ ตอนนี้ก็รู้สึกตัวเองไร้ค่าขึ้นเรื่อยๆ เป็นภาระที่บ้าน กูไม่รู้จะทำงานอะไรดี เพราะกูทำอะไรไม่เป็นเลย รับแรงกดดันก็ไม่ได้ เพราะโดนหนุนมาตลอด
ถ้ากูตายหรือหายไป ภาระของพ่อแม่พี่ก็คงหายไป
กูคิดแบบนี้มาสองปีแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง คนอื่นก็คิดว่ากูมีพร้อมควรมีความสุข ปัญหาไม่ควรเกิดขึ้น
มันคงเป็นปัญหาเล็กน้อยถ้าเทียบกับคนอื่นก็จริง แต่จิตใจกูมันก็มาขั้นนี้แล้ว ไม่มีวันไหนเลยที่กูไม่อยากหายไปจากโลก

>>447 มึงจงใจหายไปปัญหามันจะเยอะกว่าอ่ะนะ
คำแนะนำกูคือ...มึงรู้ตัวแล้วว่าเป็นปัญหา ว่าทำอะไรไม่เป็น วิธีแก้.......ก็ไปหัดทำอะไรก็ได้ให้เป็น กูตอบแบบกำปั้นทุบดินนั่นแล
คือ ต้นทุนมึงมีอยู่แล้ว(มั้ง) มึงก็ไม่ได้ไม่ฉลาด ถ้าทำไม่เป็นก็หัดซะ คิดซะว่า ได้พลาดบ้าง เจ๊งบ้าง ดีกว่าไม่ทำอะไร(ในกรณีที่มึงมีต้นทุนนะ)

>>448 เห็นด้วยกับไอ้นี่นะ เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหานั่นแหละ เดี๋ยวมึงก็ดิ้นจนแก้ไขได้เอง

อยากไปหาจิตแพทย์ว่ะ ชีวิตนี้กูเป็นคนที่ไปรู้ความลับอะไรคนอื่นมาเยอะมาก และกูเองก็เก็บไปคิด ไปใส่ใจ ไปห่วงด้วย แล้วกูก็เครียดง่ายมากๆ กดดันง่าย ภายนอกกูจะปกติดีทุกอย่าง มองจากภายนอกคนอื่นจะไม่รู้เลยว่ากูเครียดหรทออะไรอยู่ แต่จริงๆแล้วข้างในกูเก็บความเครียดความกลัวของกูเอาไว้เยอะมากๆ
กูอยากได้คนระบาย อยากได้ที่ระบาย แต่บางเรื่องจะให้ไประบายกับเพื่อนก็ไม่ได้ อย่างพ่อเคยไปมีชู้อะไรพวกนี้ และอีกหลายๆอย่าง
แตากูอึดอัด กูทนมาตลอด ทุกคนบอกให้กูปล่อยวางอะไรออกมาบ้าง แต่ไม่มีใครซักคนที่จะใายอมฟังว่ากูรู้สึกยังไง ทรมานยังไงกับที่ผ่านมา
กูอยากไปหาจิตแพทย์ อยากให้เขาดูว่ากูเป็นพวกที่มีความเครียดเกินขนาดรึเปล่า เพราะบางทีเวลาที่กูไปอยู่สังคมใหม่ๆ อยู่กับเพื่อนใหม่ๆ บางครั้งกูก็จะเครียดจนอ้วกออกมา
กูว่ากูต้องหาวิธีจัดการความเครียดของตัวเองให้ดีกว่านี้ และหวังว่าจิตแพทย์จะช่วยกูได้
แต่ว่ากูเป็นเด็ก เดือนนี้ก็จะยืนยันสิทธิ์เข้าเรียนแล้ว กูเลยคิดว่าถ้าไป มันจะเก็บประวัติอะไรที่ทำให้มหาลัยเขาอาจไม่รับกูหรือเป็นประวัติที่ไม่ค่อยดีต่อการทำงานรึเปล่า?
กูไม่มีแนวโน้มอยากฆ่าตัวตายรึอะไร กูอยากหาคนรับฟังที่กูไม่ต้องสนใจว่าเขาเป็นใคร เป็นอะไรกับกู และอยากได้รับคำชี้แนะวิธีคลายความเครียดที่เหมาะสม
กูควรไปติดต่อที่ไหนดี? รบกวนช่วยด้วยถ้าพอมีประสบการณ์หรือรู้อะไรมา กูเหนื่อยกับดารที่กูเป็นแบบนี้มากแล้ว
ขอบคุณล่วงหน้า

ไม่รู้จะไประบายที่ไหน ขอพื้นที่เล็กๆได้ระบายอะไรโง่ๆ เรากำลังจะฆ่าตัวตายในอีกไม่นาน เดือนนี้หน้าจะเป็นเดือนสุดท้ายในชีวิตแล้วถ้าไม่ผิดพลาดอะไร ยังมีอะไรที่อยากทำอยู่มากมาย ยังมีความสนุกในขีวิตอีกมากมายที่เรายังไม่ได้ทำ เรามีเหตุผลเยอะแยะที่เราอยากจะมีชีวิตต่อไป ตลกร้ายที่ความคิดด้านบวกเป็นความคิดส่วนน้อยที่มีผลต่อเราน้อยกว่าความคิดแย่ๆ เราไม่อยากจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ใช้ชีวิต ไม่อยากรู้สึกผิดตลอดเวลา ไม่อยากรับรู้ว่าตัวเองเป็นใคร เรารังเกียจและสมเพชตัวเอง เราตัดสินใจเลิกรักษา เลิกกินยา เรารู้สึกว่ายามันทำให้เราโกหกตัวเอง สิ่งที่เรารู้สึกแย่ๆมันเป็นสิ่งเราควรจะได้รับ เป็นเหตุเป็นผลที่ถูกต้องแล้ว สิ่งที่เรารู้สึกเป็นความรู้สึกจริงแท้ที่สุดแล้ว ที่จะทำตอนนี้ก็แค่ยิ้มรับสิ่งที่เข้ามา และยิ้มรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ชีวิตผมใช้คุ้มค่าแล้ว (:

ปล. ถ้าการใช้ภาษาของผมแปลกๆก็ขออภัยด้วยครับ

>>451 มึง อย่าตายเลยนะ
กูรู้ว่าคำพูดนี้อาจจะดูเห็นแก่ตัว รู้ว่ามึงต้องเผชิญอะไรมามากก่อนที่จะมาถึงจุดที่ตัดสินใจอะไรแบบนั้นได้แต่อย่าตายเลยนะ
ต่อไปมึงไม่รู้หรอกว่าจะเจออะไรบ้าง ชีวิตมีทั้งช่วงดีและแย่ แค่ตอนนี้มึงยังไม่พ้นจากช่วงแย่ๆในชีวิตมึงเท่านั้นเอง
ชีวิตมึงยังไม่คุ้มหรอกนะ ถ้ามึงยังไม่ได้เจอกู คนแปลกหน้าจากอีกหลายพันหลายหมื่นคนในกรุงเทพที่มาบอกมึงว่ามึงอย่าตายนะ
กูไม่รู้จักกับมึง มึงไม่รู้จักกับกู แต่กูไม่ชอบการที่จะมีคนหายไปจากโลกนี้เลยจริงๆ
มึงอย่าตายนะเว้ย อยู่กับกูก่อน

>>451 ไม่ได้อยากว่าหรือโน้มน้าวอะไรนายหรอกนะนายโม่ง เพราะชีวิตนายยังไงมันก็เป็นของนาย ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย แต่ถ้าไม่รังเกียจอะไรชั้นอยากถามอะไรหลายๆอย่างตอนที่ยังถามได้ คือแบบว่า.. เราเป็นคนขี้เสือกน่ะนะ(ด่าได้เลย จะเสียใจกว่าถ้านายไม่อยากตอบ) โอเค ขอถามเลยละกัน ว่า
1. นายได้เซ็นใบบริจาคอวัยวะยัง (แบบว่าคนที่เค้าอยากมีชีวิตปกติแต่มีไม่ได้มันก็เยอะน่ะนะ=_=" น่าสงสารอะ)
2. ถ้าเลือกได้นายอยากกลับไปแก้อะไรบ้าง อะไรที่มันน่าละอายขนาดทำให้นายเกลียดตัวเองเวลนั้น(เผื่อคนที่ผ่านมาแล้วไม่อยากพลาดแบบนายอ่าน)
3. อะไรคือความฝันที่นายยังอยากทำ(เช่นอยากทำกับข้าวให้แม่กิน, เลี้ยงหมาแมว, สละซิงเป็นต้น)
4. ถ้าชีวิตหลังความตายมีจริง นายอยากไปอยู่ที่ไหน หรือถ้าเลือกไม่ได้แล้วซวยตกนรกจริงๆขึ้นมานายจะอยากพูดอะไรกับตัวเองตอนนี้ (ถ้าไม่เชื่อในโลกหน้าก็มปร. เราแค่อยากเห็นคนใช้ความคิดสร้างสรรค์)
5. นม หรือ ตูด (หรือถ้าเป็นผญ.) ลีลา หรือ ไซส์
6. ????(ให้ถาม/ตอบตัวเองหนึ่งข้อ)

>>452 เราพยามที่จะอยู่จนสุดความสามารถ เรายังได้ตระหนักว่าเราหลีกเลี่ยงความเป็นจริงไม่ได้ เราไม่ได้ยินดียินร้ายกับการตาย หวังเพียงแต่ขอได้จบทุกความรู้สึกไว้แค่นั้นและไม่ปรารถนาที่จะรับรู้สีกใดๆอีกไม่ว่าจะดีหรือร้าย ความตายเป็นราคาที่เรารับได้

>>453 ไม่รังเกียจครับที่จะตอบคำถาม
1. เราไม่ได้บริจาคอวัยวะใดๆ ร่างกายเรามีโรคประจำตัวเยอะ และบางโรคเป็นอุปสรรค์ต่อการบริจาค ซึ่งเราก็ไม่สนใจดูแลร่างกายตัวเองเท่าไหร่เป็นทุนเดิม เป็นหนึ่งในอาการระยะแรกของจิตเภทหนะ ถามว่าเราอยากบริจาครึเปล่า เราอยากมากนะ อยากเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นได้บ้างก็ดี (เพราะงี้ เราเลยชอบหนังเรื่อง seven pound มากๆเลย

2. ถึงย้อนไปได้ ปัญหาหลายๆอย่างการตัดสินใจเปลี่ยนแปลงของเราก็ไม่สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้สักเท่าไหร่ ยกตัวอย่างเช่นถ้าเราถูกเลี้ยงมาด้วยมือและเท้า เราก็คงเปลี่ยนความจริงอะไรไม่ได้ จริงๆพอเป็นคำถามลักษณะ if เราจะไม่ค่อยโอเคกับการนึกทบทวนอดีต เรารู้สึกว่ามันเป็นการทำซ้ำความรู้สึกแย่ๆ แต่ถ้าถามบริบทตอนนี้ที่อยากเปลี่ยนแปลงอดีตได้คือเราอยากทำETC ในช่วงที่เรายังพยามรักษาตัวเอง

3. เราไม่มีความฝันหรือความคาดหวังในอนาคตเหมือนคนปกติทั่วไปด้วยว่าเราตั้งใจจะจบชีวิตก่อนอายุขัยธรรมชาติเป็นทุนเดิมมานานแล้ว ความปรารถนาเราเลยเป็นอะไรที่ทำแล้วมีความสุขได้ง่ายๆสั้นๆ เช่นกินอาหารอร่อยๆ อ่านหนังสือที่น่าสนใจ ไปท่องเที่ยวพักผ่อนในสถานที่ๆมีทิวทัศน์สวยงาม ไม่ได้มีจุดหมายพิเศษอะไรมากมาย

4. เราไม่มีความเชื่อด้านศาสนาเลย อนึ่งช่วงเด็กๆเรามีความคิดเชิงต่อต้านสังคม และเราไม่ถูกจริตกับสิ่งที่เรียกว่าความเชื่อเลยตั้งแต่ต้น แต่ถ้าย้อนมาบอกตัวเองได้ตามโจทย์เราคงผิดหวังอย่างรุนแรง เราต้องการจะตายเพื่อที่จะจบทุกๆอย่าง แต่ถ้าเรายังมีตัวตนหรือยังรับรู้ตัวตนได้หลังจากตาย สิ่งที่เราทำไปก็ไร้ค่า

5. เราเลือกตูด เห็นคำถามแล้วนึกถึงหน้า อาจารย์ใหญ่ในเรื่องโรงเรียนคุก ฮ่าๆชอบเรื่องนี้นะ บ้าบอดี<_<

6. เราไม่มีคำถามครับ กะว่าหาที่บ่นๆที่ไม่ต้องแสดงตัวและไม่มีใครรู้จักเราเฉยๆ เลยมาพิมพ์ในนี้

>>450 ไปหาหมอเหอะ ไม่มีผลอะไรหรอก ไม่มีใครเอาประวัติการรักษาของมึงไปโยงกับผลการสอบ การคัดเลือก การเข้าทำงานอะไรทั้งนั้นแหละ มึงอย่าคิดว่าประเทศไทยมันไฮเทคขนาดนั้น ถ้ายังไม่อยากไปหาหมอเป็นเรื่องเป็นราว มึงก็โทรไปสายด่วนกรมสุขภาพจิต ให้เค้าประเมินคร่าว ๆ ก่อนก็ได้

>>451 เห็นว่ามีอะไรหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ ลิสมาได้มะว่าอยากทำไรแล้วสนใจไปทำด้วยกันมั้ย แบบก็เหมือนกิจกรรมพบปะทั่วไปแหละ กูเองก็ไม่เคยเที่ยวกับคนแปลกหน้าด้วย
กูว่าไหนๆก็ตั้งใจจะตายจริงๆแล้ว ก็เลยอยากให้เก็บเกี่ยวความสุขให้มากที่สุดก่อนจากไปอ่ะนะ คือสำหรับกูการเกิดเป็นมนุษย์แม่งมหัศจรรย์มากเลย ถ้าตายไปโดยที่ยังมีอะไรที่อยากทำ กูรู้สึกเสียดายแทนอ่ะ ถ้าสนใจไปเที่ยวด้วยกันก็บอกนะ จุ๊บ

ปล. ว่าแต่ขอถามเรื่องส่วนตัวหน่อย มึงป่วยอยู่หรอ แล้วป่วยเป็นไรอ่ะ

>>451 >>456 ถ้าจะไปกันจริงๆ กุไปด้วยดิ นัดวันเวลามาในนี้ก็ได้ เผื่อมีอะไรได้รับฟัง เราคงไม่ห้ามให้ฆ่าตัวตาย แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เรื่องราวของมึงยังอยู่บนโลกต่อไป

ไม่กล้าทักเพื่อนแนะนำหน่อยครับ

>>458 เพื่อนที่ไหนล่ะ

>>458 เพื่อนไหนวะ?? สั้นไปวร้อยยย 555
อย่างกูเนี่ย รู้สึกชีวิตเฟลๆ พอเจอเพื่อน(สมัยเรียน)ชีวิตดีๆ ละไม่อยากทัก(ใน FB)
จริงๆ ถึงจะชีวิตเหี้ยเหมือนกูกูก็ไม่ทักอยู่ดีมั้งกูว่า
อะไรแบบนี้ มึงต้องให้รายละเอียดมาก่อน

>>456 ขอบคุณมากแต่เราไม่สะดวก (: ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีลิสต์อะไรเป็นจริงเป็นจังมากมาย อีกอย่างเราไม่ชอบเข้าสังคมแบบรุนแรงเลยด้วย ตอบ ปล. เรามีอาการของจิตเภทอยู่ในขั้นแรก เป็นซึมเศร้าด้วย และบุคลิคภาพผิดปกติ

>>457 คนอื่นไม่รู้นะ แต่เราเองไม่อยากหลงเหลืออะไรที่บ่งชี้ถึงเราไว้บนโลก เราเกลียดตัวเองหนะ ของเรานี่ได้ฝากฝังเพื่อนที่ไว้ใจได้ให้ช่วยลบทุกๆอย่างของเราหลังจากเราตายแล้ว

>>461 ปล.ของมึง คนเป็นกันเยอะแยะ ^^
ระวังเพื่อนมึงหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวมึงตายไปแล้วมันจะซวย ไม่จำเป็นอย่าฝากคนอื่นมาก

>>462 ก็ระวังตัวขนาดนึงแหละไม่ให้เชื่อมโยงได้ สมัครapple idสำรองไว้(ไม่ได้ผูกอะไรไว้) กะว่าlogin ไอดีสำรองติดไว้ในเครื่องแล้ววานเพื่อนสั่งลบข้อมูลเครื่องผ่านเน็ตหนะ แล้วหลายๆอย่างก็จะสูญหายไป (:

>>463 โอเค เข้าใจละ ยังไงมึงคงคิดสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองอยู่แล้ว ขอให้โชคดีกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น และไม่มีอะไรให้ค้างคาใจภายหลังนะ แต่ทางทีดีมึงระวังเรื่องครอบครัวด้วยก็ดีนะ เอาจริงๆพ่อแม่ที่มีลูกฆ่าตัวตายคงอยู่ในสังคมไม่ง่ายเท่าไหร่ แต่ถ้าเขาไม่ได้ห่วงหรือรักมึงอยู่แล้วก็ไม่ต้องแคร์

ครอบครัวกูมัน Toxic กูแปลกๆว่ะ ถึงกูจะรู้ว่าบนโลกไม่มีใครดีกับเราได้เท่าพ่อแม่อีกแล้ว แต่กูเหนื่อย เหมือนมีอะไรไม่รู้มาตัดทอนกำลังใจกูอยู่เสมอ ยิ่งพ่อแม่กูไม่พูดอะไรแต่เขารู้สึกกับกูอยู่ลึกๆว่ากูไม่ทำเหี้ยอะไรเลย กูยิ่งรู้สึกแย่ว่ะ กูเป็นฟรีแลนซ์อยู่บ้าน เตรียมตัวเองจะไปเรียนต่างประเทศ กูหาเงินเอง ทำเพจแฟนออกงานเขียนสะสมvalueเครดิตในตลาดออนไลน์ซึ่งเป็นอะไรที่ที่บ้านกูไม่เข้าใจ เขาไม่ได้ว่าอะไรกู แต่เขามองว่ากูอ่ะเอาแต่อยู่เฉยๆมันทำให้กูรู้สึกแย่มากว่ะ ขณะที่พ่อกูกำลังจะเกษียณ เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทั้งที่บำนาญไม่ได้มีมากขนาดนั้น เขาอยากให้กูช่วยวางแผนทำร้าน ทำธุรกิจเล็กๆ(กูเคยทำ)แต่ร้านอ่ะ มันต้องทุ่มทั้งวันมาทำ ไม่งั้นมันก็ไปไม่รุ่ง แต่ชีวิตกูอ่ะ กูต้องไปเรียนไหมไปทำความฝันไหม กูไม่รู้จะพูดอะไรดีว่ะ รู้แต่กูแม่งหมดแรง เหนื่อย อึดอัด อยากตาย จะเก็บเงินก้อนไปอยู่คนเดียวแม่งก็ยิ่งประสบความสำเร็จยาก กูรู้สึกเหี้ยกับตัวเองที่ต้องมาพึ่งพ่อแม่แบบนี้ กูยิ่งหมดกำลังใจ กูรู้สึกเหมือนกูแม่งไม่มีเหี้ยอะไรดีเลย กูแม่งไม่มีเหี้ยอะไรเลย

>>465 กูว่าหลายคนที่เป็นแบบนี้ เพราะความคาดหวังมันสวนทางกับความจริง คนที่มีความฝันมันต้องทุกข์กว่าอยู่แล้ว เพราะไหนมึงจะหาเลี้ยงตัวเอง มึงยังต้องทำตามความฝันอีก สรุปทางที่จะอยู่ได้ดีที่สุดคืออยู่ไปวันๆ ไม่ต้องทะเยอทะยานมาก เหมือนพวกรุ่นพ่อแม่ แต่พอมาเทียบกับความคิดรุ่นเราแม่ง มันก็ยากที่จะอยู่ไปวันๆ

กูไม่รู้ว่าจะบ่นตรงไหน มันเกี่ยวกับเรื่องเรียนและสุขภาพทางจิตของกู ครอบครัวกูอ่ะบังคับกูทุกอย่างบังคับตั้งแต่กูจำความได้ทุกเรื่อง กูชอบอะไรอยากทำอะไรกูก็ไม่ได้ทำ กูทำผิดทำไม่ดีกูก็โดนด่าจนกูไม่เคยกล้าต่อต้านกูกลัวเพราะตอนเด็กๆกูเคยดื้อแล้วโดนจับขังในห้องน้ำมืดๆจากนั่นมากูก็กลัวมากจนทำตามเขาทุกอย่าง พอกูขึ้นม.ปลายกูก็มีความคิดว่ากูจะอยู่ไปทำไมวะ กูไม่มีความสุขคือแบบกูเอามีดมากรีดตัวเอง เอาเชือกมองหาคานแต่ก็ไม่ได้ทำจริงจังเพราะกูเจ็บที่มีดโดนเนื้อกูเลยคิดว่าจะตายทำไมวะ แต่สุดท้ายความคิดอยากตายของกูก็มีมาเป็นระยะๆ ครอบครัวกูค่อนข้างมีฐานะเว๊ยบางคนอิจฉากูแม่กูก็ชอบบอกว่ากูเป็นเด็กร่าเริง ไม่ใช่เลย กูไปหาหมอมาหมอบอกกูเป็นโรคซึมเศร้าเชื่อไหมพอกูเล่าเรื่องนี้ให้พ่อคนที่กูไว้ใจที่สุดเขาบอก พ่อทนแบบนี้มานานพ่อไม่เห็นจะบ้าเลยทนต่อไปนะ แล้วตอนนี่กูกำลังจะเข้ามหาลัยทุกคนบังคับกู แม่บอกให้กูเป็นหมอพอไม่ติดก็พยาบาลแต่คณะที่กูอยากเข้าคือสถาปัตย์ มีเดียอาร์ทหรือจะเทคนิคการแพทย์ กูบอกแม่แม่บอกกูว่า จบมาก็ไม่มีอนาคตราชการก็ไม่บรรจุ...พอกูสมัครตั้งใจจะไปสอบแม่กูก็หาเรื่องไม่พากูไป แล้วตอนนี้กูไม่มีที่เรียนก็ด่ากู แล้วก็บังคับอีก สมัครกรมอุตุไหม1ปีเอง สมัครไปรษณีย์ไหมจบมาเงินเยอะนะ คือกูไม่อยากเป็น กูไม่สนว่ากูจบมากูจะแดรกแกลบไม่มีตังค์หางานทำยากหรือทำแล้วเงินเดือนน้อยนะกูแค่อยากทำในสิ่งที่กูชอบบ้าง กูรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าข้างกูเลยขนาดน้องกูก็ไม่สนใจกู เพื่อนกูก็ไม่อยากบอกเพราะกูเคยบอกจนมันกังวลถ้ากูหายไปไม่ตอบมันสักชม มันก็เริ่มโทรฯหากูจนกูรู้สึกว่าไม่อยากให้มันแบกภาระเรื่องเครียดๆ พวกมึงว่ากูควรทำยังไงดี กูร้องไห้ทุกวันกูไม่มีความสุขเลย กูจะทำไงดีวะ กูคิดไม่ออกแล้ว

>>467 ก่อนอื่นก็โอ๋ๆนะมึง ใจเย็นๆก่อนนะ ของกูนี่กูหนีมาอยู่หอเลยว่ะ แสดงให้ชัดเจนไปเลยว่าไม่ทำตาม แต่บ้านกูไม่ได้บังคับเท่ามึงอ่ะนะเลยไม่รู้ว่าจะเวิร์คมั้ย อย่างแรกตอนนี้ถ้าเป็นไปได้กูอยากให้มึงปรึกษาจิตแพทย์ก่อน แล้วมั่นใจในตัวเองให้มากๆ กูพอรู้ว่าจุดที่ไม่อยากทำอะไรแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปแล้วเป็นยังไง รู้ว่ามันยากที่จะตั้งต้นใหม่ แต่ถ้ามึงทำได้ เชื่อกูสิว่ามึงจะรู้สึกดีขึ้นเยอะกับการได้อิสระ กูไม่รู้ว่าแนะนำแบบนี้ดีมั้ยเพราะกูก็แนะนำคนไม่ค่อยเป็น แต่อย่างนึงที่มั่นใจคือมึงต้องดื้อบ้าง อย่าไปตามใจเค้าทุกอย่าง มึงต้องมั่นใจแล้วก็หนักแน่นให้มากขึ้น พยายามเข้านะ กูเป็นกำลังใจให้ XD

มึง... ช่วยกูด้วย

คือกูเคยสอบติดเภสัชที่นึงแต่ซิ่วออกมาเพราะกะจะสอบหมอ แต่ก็สอบไม่ติด

ปีต่อมากูเลยไปเข้าคณะสายวิทย์กะว่าจะเรียนมหา'ลัยไปด้วย และอ่านหนังสือสอบเข้าหมอไปด้วยแต่ก็ไม่สำเร็จ

สองปีล่าสุดกูอยู่บ้านกะจะอ่านหนังสือเต็มเวลา แต่กูก็ทำตามเป้าไม่ได้

ปีนี้เพื่อนๆ กูที่เรียนตรี 4 ปี กำลังจะรับปริญญากันแล้ว ในขณะที่กูยังไม่ได้เชี่ยอะไรสักอย่างเลย

กูเป็นคนหัวกลางๆ ที่กูซิ่วไม่ติดนี่เป็นเพราะกูไม่แบ่งเวลาอ่านหนังสือให้ดีนี่ละ ความผิดกูล้วนๆ กูมันเลว! อันนี้พวกมึงด่ากูได้เลย!

แล้วตอนนี้กูก็เพิ่งรู้ตัวว่าความจริงกูอยากเรียนด้านภาษาว่ะ อยากจะบ้าตาย
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น กูจะจบตรีตอนอายุ 28 แล้วจะมีบริษัทไหนอยากจ้างกูวะ

ทางที่กูคิดว่าดีที่สุดคือสอบหมอให้ได้ เพื่อที่จะมีงานรองรับตอนเรียนจบ (อายุ 3x)
แต่ตอนนี้เห็นบทความเรื่องแพทย์จบใหม่จะไม่มีที่ให้เรียนต่อเฉพาะทางในไม่กี่ปีแล้วกูปวดหัวมาก
มันมืดแปดด้านไปหมดเลยอะ กูเอาเวลาไปทำอะไรตั้งสี่ปีวะ ถ้ากูทนเรียนเภสัชไปปีหน้าก็เรียนจบแล้ว แม่งเอ๊ย ; ;

พ่อแม่กูก็อายุมากแล้ว (ประมาณ 70 ปี) กูเป็นลูกคนเดียวด้วย กูอยากเรียนจบไวๆ จะได้มีเงินเดือนไว้ดูแลพวกท่าน นี่เป็นอีกเหตุผลที่กูไม่อยากสอบเข้าแพทย์แล้ว กูกลัวว่าจะไม่มีเวลาดูแลพ่อแม่

บอกตรงๆ ว่าตอนนี้กูรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวด้านการเป็นมนุษย์อย่างสิ้นเชิงว่ะ

ตอนนี้กูนอนไม่หลับเลย ประเด็นสำคัญคือกูกังวลว่าพ่อแม่กูจะอยู่ถึงวันที่กูมีรายได้มั่นคงแล้วรึเปล่า นี่แหละ กูเครียดเรื่องนี้ที่สุดแล้ว ; ;

กูจะทำยังไงดีวะพวกมึง ; ;

>>469 ถ้ามึงสอบหมอไม่ไหวจริงๆมึงกลับไปสอบเภสัชไหม ถึงจะจบมาช้าแต่ก็ยังมีเวลากลับตัวทัน ถ้ามึงอยากมีเงินทันเลี้ยงดูพ่อแม่ไปจับตลาดสายพวกอาหารเสริม วิตามินแบบที่มึงเรียนมาแล้วว่ามันดีอ่ะ เอามาขาย ใช้วิชาชีพให้มีประโยชน์ วิชาชีพมึงมีช่องทางให้หากินเยอะแถมเรียนน้อยกว่าหมออย่าไปคิดมากความสำเร็จไม่ขึ้นอยู่กับอายุ มึงต้องฮึดเข้าไว้อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้มึงเริ่มมันใหม่ซะ ไม่ได้บอกแค่ตัวมึงหรอกบอกกูด้วย เหนื่อยเหมือนกันว่ะแต่เริ่มปลงๆแล้ว55

ในกรุงเทพฯ หรือปทุมธานีมีที้ปรึกษาหมอที่walk-inได้ราคาไม่แพงบ้างมั๊ย ว่าจะหนีเพื่อนไปหา(เด็กหอ)

>>469 มึง......ประมาณตัวเองช้าไปหน่อยนะ
ตอนนี้ต้องดูแล้วหว่ะ ว่าความสามารถมึงแค่ไหน แล้วเรียนไหวแค่ไหน
ประเมินอย่างไม่เข้าข้าง/กดหัว ตัวเอง เอาตามจริง แล้วก็เผื่อโอกาสผิดพลาดบ้าง
ว่าแต่เด็กเดี๋ยวนี้สอบเอาคะแนนยังไงวะ
ถ้าสมัยกูก็ ลองสอบข้อสอบเก่าๆ จับเวลาแบบสอบจริง ลองเอาคะแนนรวมไปเทียบคณะของปีก่อนๆ แล้วเลือกอันดับให้ 1 สูงกว่าเรานิดหน่อย 2 เท่าๆ ของเรา 3+ เอาให้ต่ำกว่าเรา อะไรแบบนี้
ไม่รู้เดี๋ยวนี้ใช้ได้มั้ย

>>469 ไม่ใช่แค่หมอที่จบมาแล้วมีงานรองรับ มันก็มีคณะอื่นๆอีก เภสัช ก็ไม่เลว คือสุดท้ายมึงได้เป็นวิชาชีพเหมือนกันคนแย่งงานมึงก็น้อย

แต่ถ้ามึงไปเรียนภาษามึงคงหางานยากกว่า เพราะมันไม่ได้เฉพาะทางขนาดนั้น ถ้าให้แนะนำมึงกลับไปสอบเภสัชให้ติด จบมา 26 ก็ไม่แย่เกินไป

กุเองหลงไปเรียนคณะที่ไม่ได้เหี้ยอะไร ไปตามแฟน ตอนนี้ชีวิตกุบรรลัยมากกว่ามึงอีก ตอนนั้นถ้ากุจะยื่นเภสัชกุก็น่าจะติดเหมือนกัน ใจเย็นๆคนที่ชีวิตเหี้ยกว่ามึงมีเยอะแยะ

>>469 ถ้ามึงจะเอาจบเร็วๆ แต่วุฒิไม่เท่าหมอกับเภสัช(แต่กูว่ามันหางานทำได้นะ) ลองดูผู้ช่วยพยาบาลมั้ยล่ะ กูไปดูข้อมูลของโรงเรียนผู้ช่วยพยาบาลของมหิดล เค้าเรียน 1 ปีเอง (เรียน 2 เทอม+ซัมเมอร์)
คุณสมบัติคือจบม.6 สูงกว่า 150 cm อายุไม่เกิน 25 ปี(นับถึงวันเปิดเรียน)
เนื้อหาข้อสอบเป็นเนื้อหาม.6 วิชาคณิต วิทย์+สุขะ อังกฤษ ความรู้ทั่วไป(สังคม ภาษาไทย เหตุการณ์ปัจจุบัน) ข้อมูลอื่นๆนอกนั้นเสริชกูเกิ้ลได้เลย
คือกูว่ามันเรียนเร็วดี เพราะเภสัชมันก็เรียน 6 ปีเท่าหมออะ เสียเวลาเหมือนกัน
//และถ้ามึงจะเรียนเพื่อทำงานแบบวิชาชีพเฉพาะไปเลย กูไม่แนะนำให้มึงมุ่งไปสายภาษาอย่างเดียวว่ะ กูจบสายภาษามา งานสายนี้มันไม่ specific หลายงานคนจบมาไม่ตรงสายก็ทำได้
กูแนะนำถ้ามึงอยากเรียน มึงเรียนเสริมของ มสธ.ก็ได้ เรียนที่บ้าน อ่านหนังสือเอง แล้วไปสอบอย่างเดียวเลย จะได้ไม่มีภาระมาก
สู้ๆนะมึง

เออกู 473 เอง กูมาบอกเพิ่มเติมว่าอย่างผู้ช่วยพยาบาลนี่ไม่ได้วุฒิปริญญาตรีนะ ได้แค่ ประกาศนียบัตรผู้ช่วยพยาบาล แต่ถ้าสมมติมึงเรียนนี่ไป แล้วหางานทำก่อน แล้วระหว่างนั้นก็เรียนมสธ.เอาวุฒิปริญญาก็ได้ (แต่มสธ.ไม่มีสายสาธารณะสุขอะ คือมีพวกภาษา กฎหมาย บัญชี ไรงี้)
ส่วนเรื่องปริญญาสายสุขภาพนี่กูไม่มีความรู้เลย ำว้รอโม่งคนอื่นมาแนะนำเพิ่มแล้วกัน

กรี๊ดดดด กูขอโทษที่มาสแปม คือกูพิมพ์ผิด กู 474 ไม่ใช่ 473 ขอโทษๆ

>>474 ผู้ช่วยพยาบาลนี่งานอย่างเบ๊ ไม่มีอนาคตเลย กระจอกสุดๆ เงินสตาทไม่ถึงหมื่นเลยมั้ง ในระยะยาวแม่งแย่มาก เภสัชสมัยกุมันเรียน 5 ปี ก็มีนิ และจบมาอย่างน้อยๆ มึงไปทำตามบูท วัตสัน ก็สตาท 4 หมื่นอัพละ

>>470 >>472-477 ขออนุญาตตอบรวบเลยนะคะ

ขอบคุณพวกมึงมากเลยนะ อ่านทุกคอมเม้นแล้วกูเริ่มใจเย็นลงละ พอมองเห็นทางสว่างบ้างแล้ว
ขอบคุณอีกรอบนะ <3

(กูเพิ่งคุยกับแม่ตะกี้เรื่องกลัวจะไม่ได้เลี้ยงดูท่าน แต่ท่านตอบกลับมาว่า ให้กูเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนเถอะ w)

กูอาจจะไม่ได้อยู่ในฐานะที่สมควรพูดประโยคนี้ แต่ใครที่มีปัญหาอยู่มาสู้ไปด้วยกันนะ!

>>478 กูจะสอบหมอพอดี ขอบทความเรื่องเรียนต่อเฉพาะทางยากขึ้นได้มั้ยอ่ะ

>>479
http://www.thaipost.net/?q=คาดอีก10ปีไทยผลิตแพทย์-พยาบาลล้น

http://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1442720020

ลิงก์แรกคือบทความที่มีผู้ประมาณจำนวนบุคลากรสายวิทยาศาสตร์สุขภาพในอนาคต
ส่วนอีกลิงก์เป็นเว็บบอร์ดที่หมอๆ คุยกัน มีบ่นๆ ถึงเรื่องนี้อยู่

แต่ไม่น่าแปลกใจ ผลิตหมอเพิ่มขึ้นทุกปี แต่การเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้นกลับรับเท่าๆ เดิม

>>480 >>480 ขอบคุณมาก แต่กูเข้าอ่านอันที่2ไม่ได้อ่ะ ;w;

ขอถามความคิดเห็นของคนที่ทำงานหรือเรียนระดับสูงกว่าหน่อยนะ คือที่บ้านไม่ได้มีงานรองรับหลังเรียนจบให้เลยต้องเลือกคณะที่คิดว่าจบไปแล้วมีงานทำแน่ๆ ตัวเองคงไปสายสุขภาพเพราะมั่นใจว่ามีงานแน่ๆ ละก็คงเลือกหมออ่ะ(แต่ถ้าลองทำข้อสอบไปเรื่อยๆละคะแนนดูจะไม่ถึงก็คงเลือกเภสัช ทันตะงี้มาด้วย) ถ้าเป็นอย่างใน >>480 บอก กว่าจะจบก็อีก7ปี(เด็ก61สอบปีหน้า) หมอยังจะเป็นตัวเลือกที่โอเคมั้ยอ่ะ

>>481
อ้าว... กูก็กดอ่านข้อความในลิงก์สองไม่ได้เหมือนกัน...

งั้นลองค้น keyword "ช่วยกันตอบแนวโน้มgpในอนาคตหน่อยครับ" ใน google ดูนะ!

>>481 อันที่ 2 link มันเอ๋อ ให้ copy ข้อความ(ไม่ใช่ copy link) ไปเปิดเองจะเปิดได้

>>478 สอบได้เมื่อไหร่อย่าลืมมารักษาหัวใจให้ป๋มด้วยนะคับ จุ๊บๆ

https://www.facebook.com/thematterco/photos/a.1735876059961122.1073741831.1721313428084052/1874219762793417/?type=3&theater

กุทำร้ายตัวเองจนเคยตัวแล้วหว่ะ เดี๋ยวนี้เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ กูต้องชก ต้องตบหน้าตัวเอง เหมือนรู้สึกแย่ บัดซบ คนอย่างมึงมันโง่ จนกูต้องทำโทษตัวเอง แต่ทีนี้มันชักแรงขึ้นเรื่อยๆ กูต่อยตัวเองจนหน้าช้มหมดแล้ว แล้วกูก็ยิ่งสมเพสตัวเอง เห็นถึงความไร้ค่าของตัวเองทุกวันๆ กูควรไปหาจิตแพทย์ไหมวะ

>>486 ควรอย่างด่วนมาก

กูกินยาต้านซึมเศร้าอยู่ แต่รู้สึกยาจะดีไปหน่อย ช่วงนี้กูรู้สึกแมเนีย และเพิ่งตัดสินใจซื้อบางอย่างที่ไม่ค่อยจำเป็นไปแสนนึง....

>>488 อาจจะต้องปรับยานะ แบบนั้น

ถามคนที่กินยารักษาจากจิตแพทย์หน่อย ว่ามันจะไปรบกวนพวก ความคิดการคำนวณ การอ่าน อะไรไหม ทำให้คิดช้าลงหรือเปล่าวะ กูสงสัย กูว่าจะไปหาหมอ ซึ่งกูคิดว่าได้ยาแน่ๆ กลัวกินแล้วทำข้อสอบช้าลง 555

>>490 รบกวนแน่ๆ สมองมึงจะช้าลง บางทีจะเบลอๆด้วย หัวหนักๆ ยิ่งช่วงกินยาแรกๆนี่หนักเลย

>>488 อัพเดท วันนี้กูจ่ายเพิ่มไป 7 หมื่น คือรู้นะว่าตัวเองแมเนีย แต่มันหยุดไม่ได้ ถ้าเป็นยังงี้ต่อไปตังกูหมดแน่
ปล.ยังไม่มีเวลาหาหมอ แต่กูหยุดยาเองเลย ไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้กูกำลังเสียใจกับการที่กูเลือกเรียนมหาลัยไกลบ้านอยู่เนี่ย 55555 แทนที่จะเลือกเรียนใกล้บ้าน จบไปก็ทำงานใกล้บ้าน อยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อแม่ แต่กูแม่งเลือกเรียนไกลบ้าน ค่าหอจ่ายก็แพง ค่าเทอมก็แพง เซงตัวเองวะ

>>490 มาก

>>490 แล้วแต่ยานะมึง กูเคยกินยา 2 ตัว คนละกลุ่มกัน
ตอนแรกกิน sertraline + nortripthyline กินแล้วเอ๋อมาก หัวโล่งๆ ไม่คิดแม่งอะไรเลย อ๊องสัด ไม่เครียดเพราะมันไม่คิดอะไรเลย

ตอนหลังกูเปลี่ยนยาเป็น desvenlafaxine คนละกลุ่มกับยาเก่า กูว่ายานี้ดีกว่าเยอะ กินแล้วไม่เอ๋อ หัวโล่งๆ แต่มีสติ คิดอะไรเร็วกว่า คือสมาธิมันก็ยังกลับมาไม่หมดหรอก ดีไม่เท่าตอนปกติ แต่ดีกว่ายาอีกตัวเยอะ ข้อเสียคือยาแพงมาก

กูมาแชร์อะไรให้ฟัง เรื่องยาต้านซึมเศร้า กูเคยโพสต์ไปก่อนหน้าแล้วว่ากูกินแล้วแมเนีย มันเริ่มแมเนียตั้งแต่ต้นเดือน ตอนแรกกูไม่รู้ตัว จนเพื่อนเริ่มทักอาทิตย์ก่อน ก็เพิ่งเอะใจ แต่ไม่สน พอมาเสาร์ที่ผ่านมา เหมือนแมเนียถึงจุดพีค กูเริ่มตระหนักได้ว่ามันไม่ปกติแล้ว กูรู้ตัวเองว่าแมเนีย แต่กูหยุดตัวเองไม่ได้

กํตัดสินใจหักดิบ หยุดยาเองแม่งเลย พอหยุดได้ 2 วัน อาการแมเนียยังคงตัว ไม่ดีขึ้นหรือแย่ลง แตากูมรอาการถอนยา คลื่นไส้ อาเจียน หัววิ๊งๆ รู้สึกจะวูบตลอดเวลา หัวใจเต้นผิดจังหวะ จนทนไม่ไหว ต้องกลับไปกินยาเหมือนเดิม 55555

เดี๋ยวอาทิตย์นี้กูจะกลับไปหาหมออีกรอบ ให้หมอปรับยาให้

>>491 >>494 >>495 ขอบคุณมากฮะ

สวัสดีเพื่อนโม่ง กูมาอัพเดตเรื่องที่โดนเพื่อนแบนเรื่องไม่ไปเที่ยวละมันเอาไปเม้าว่ากูจน ล่าสุดคนที่มันเอากูไปนินทาลับหลังมันมาคุยกับกูมาเคลียร์กับกูแล้ว มันบอกว่ามันเอากูไปพูดลับหลังว่ากูด่าพวกมันว่า ผลาญเงินพ่อแม่ ใช้เงินแบบคนไร้สมอง ซึ่งเป็นคำที่กูไม่เคยพูดออกจากปาก และมันก็มาขอโทษกูที่พูดแบบนั้นจนเพื่อนคนอื่นเข้าใจผิด เหตุผลที่มันไปพูดแบบนั้นเพราะมันรู้สึกเสียหน้าที่ชวนกูแล้วกูไม่ไปแถมเสือกตอบพวกมันแบบนั้นอีก มันเลยไม่พอใจเลยเอากูไปด่า กูที่ไม่ค่อยยุ่งกับเพื่อนคนอื่นเลยเหมือนจะเป็นฝ่ายแพ้ไปจน เรื่องมันใหญ่ขึ้น บางคนเขามองว่ากูไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะรู้จักนิสัยพวกนี้ เขาก็ไปจี้ถามมันว่ากูพูดจริงหรอ จนหลายคนต้องการได้ยินจากปากกูเองว่ากูพูดจริงหรือพวกนี้ตอแหล พวกนี้มันคงจนมุม เพื่อนเลยให้พวกมันเข้ามาขอโทษกู ซึ่ง ใจนึงกูก็เบาลง อีกใจกูก็ไม่พอใจ เพราะพวกมันไม่ได้เต็มใจขอโทษกู

ส่วนเรื่องงานพิเศษ กูได้ทบทวนแล้ว ก่อนหน้านี้กูเคยขอแม่ไปทำงานแม่กูขอร้องว่า อยากให้กูตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ไม่อยากให้เหนื่อยมากกว่านี้เพราะเรียนมหาลัยเหนื่อยมาก แม่กูบอกพร้อมจะหาเงินให้กู กูเลยตัดสินใจว่าสอบไฟนอลเสร็จ กูลงซัมเมอร์ไม่กี่วันอยู่แล้ว วันที่เหลือกูจะทำงานพิเศษ โดยไม่ให้กระทบกับเรื่องเรียน พอเข้าเทอมหลักก็เรียนปกติไม่ทำงาน ทั้งหมดเพื่อให้แม่กูสบายใจมากที่สุดเท่าที่กูจะทำได้

สุดท้าย กูขอบคุณมากที่ตอนนั้นพวกมึงมาแสดงความคิดเห็นและชี้แนะกูให้คิดในมุมพวกมึงบ้างและขอโทษจริงๆที่หายไปนาน โปรเจ็คล้นหลามและไฟเน่าใกล้จะถึงด้วย 555555

>>498 ยินดีกับมึงด้วยนะที่เคลียร์เรื่องพวกนั้นได้ แล้วไอตัวที่เอามึงไปเผาอ่ะ พยายามปรับความเข้าใจกับมันให้มากๆ จะได้ไม่ผิดใจกัน ขอให้เกาะพวกแม่งจนเรียนให้จบได้นะพวกมึง

ลาออกจากที่งานเก่าทำที่นั่นได้เกือบ2ปี แต่ก็ไปสมัครงานใหม่ไว้แล้วก่อนลาออกนะแต่พอวันไปทำงานเจอบอกว่าไม่เคยรับเรื่องไว้
ทีนี้พอจะไปสมัครงานที่ใหม่อีกก็เริ่มไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปถามว่ารับสมัครคนเพิ่มมั้ย ก่อนหน้านี้ก็ไปมา2ที่แต่ก็สมัครไม่ติด
ตอนนี้ก็อยากทำงานนะ แต่เพราะโดนปฏิเสธบ่อยๆเลยเลยเริ่มไม่กล้าแล้ววะว่างงานมา4เดือนแลว ไม่อยากเกาะพ่อแม่กินด้วยเพราะพวกท่านก็ไม่มีเงินพ่อก็ไม่สบายอยู่อีก กลัวตัวเองเป็นพวกเก็บตัวไรพวกนี้มากเลย

>>500 มันต้องทำใจเลิกกลัวแล้วกัดฟันลองสมัครงานดูอ่ะ แบบไม่ต้องคิดอะไรมาก โปรยไปเยอะๆเลย หาโอกาสให้ตัวเอง
ยิ่งเป็นสายงานที่มีพวกบริษัทที่รับ outsource แล้วเค้าโอเคกับเรานี่จะมีโอกาสได้งานสูง แต่ต้องตระเวนสำภาษณ์งานกับลูกค้าหลายเจ้าหน่อย

กูเองก็เคยไปเจอประกาศรับสมัครงานที่น่าสนใจมากงานนึง ตอนเห็นนี่คืออารมณ์แบบกูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
พอส่ง resume ไปคือแม่งไม่มีแม้แต่เมลล์ตอบกลับมาได้ resume แล้ว เรื่องนั้นทำกูนอยด์ไม่กล้าหางานใหม่ไปหลายเดือน
แต่สุดท้ายถ้าเอาแต่กลัวไม่เริ่มทำอะไรซะทีมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ยอมเสียเวลากับค่าเดินทางไปสัมภาษณ์มันไม่ได้สิ้นเปลืองมากมายหรอก
เค้าไม่รับก็อย่าเก็บมาคิดมาก ชีวิตเรามันไม่ได้ต้องยึดติดอยู่กับที่ๆเดียว ยิ่งได้สัมภาษณ์เยอะๆเราเองก็จะได้ประสบการณ์ รู้ว่าต้องทำยังไงมากขึ้นด้วย

>>500 กูเห็นด้วยกับ >>501 ถ้ามึงยิ่งกลัว มันยิ่งทำให้มึงไม่มีความมั่นใจด้วยเว้ย ถ้ามึงพุ่งชนแม่ง มันจะด่าจะว่าหรือจะพูดอะไรอย่าไปสน เพราะสิ่งสำคัญคือปากท้องมึงนะเว่ย

>>501 >>502 ขอบใจวะ จะลองดูอีกรอบจริงๆมีครั้งนึงกุไปถึงกลางทางแล้วก็กลับบ้านมาเพราะอยู่ๆก็ไม่มั่นใจตัวเองขึ้นมาเลยคิดตัวเองล้มเหลวสัสๆ

>>503 สู้ๆนะมึง เรื่องหางานเรื่อปากท้องโคตรเรื่องสำคัญ มึงอาจจะแค่จิตตกเพราะโดนปฏิเสธ จิตใต้สำนึกมึงเลยสร้างภูมิคุ้มกันเพื่อไม่ให้มึงเสียใจ (กูเดานะ) แต่ของแบบนี้ ถ้าไม่ลุยก็ผ่านไม่ได้วะ

เบื่อวันญาติๆ รวมกันวะ
ถ้าพ่อกูเสีย กูมีงานมั่นคงกว่านี้กูจะไม่อยู่ละ ไม่อยากมีพันธะกับตระกูลนี้ละ
ประวัติคร่าวๆ กูทำงานไปด้วย+เรียนราม
และเป็นเด็กที่ทำอะไรครึ่งกลางๆ (เหมือนญาติจะไม่ค่อยชอบ) และกูมีภาระเลี้ยงดูพ่อ ซึ่งกุเลี้ยงคนเดี่ยว
เข้าเรื่อง ญาติๆเขาชอบว่ากูวันๆไม่ทำอะไรไม่ดูแลพ่อบ้าง (1)อยู่แต่บนห้องไม่อ่านหนังสือไม่สนใจเรียน
(2)ว่างๆก็ไม่ดูแลพ่อ ไม่ซื้ออะไรให้พ่อกินบ้าง
(3)ไม่ดูแลพ่อบ้าง ทำความสะอาดอะไรงี้
(4)วันหยุดไม่เคยอยู่บ้าน ออกแต่ข้างนอก
แล้วที่เหี้ยคือพี่ชายจอมคุย ชอบคุยโอ้แล้วใส่ไข่กูบ้าง ซึ่งบ้างเรื่องโอเคอยากใส่ใส่ไป แต่มันทำให้ญาติๆมองกูเชี่ยทันที ประมาณว่าแค่นี้ทนไม่ได้หรอ โตแล้วนะ แล้วมันเคยทำอะไรบ้างพ่อก็ไม่มาช่วยกูดูแล นอนอยู่ที่บ้านเกิดสบายสัส วันๆทำงานบ้างไม่ทำบ้าง ซึ้งกูเสียใจมากญาติๆมองกูเป็นเด็กเห็นแก่ตัว แล้วที่กูทำมาทั้งหมดละคืออะไร เหมือนปิดทองหลังพระไม่มีคนเห็น บอกตรงๆกุเหนื่อยนะต้องมาแบกรับอะไรหลายๆอย่าง
ทำเรียน ทำงาน อยากมีความฝันอยากทำอะไรเหมือนวัยรุ่นทั่วไปวะ

>>505 แล้วที่แย่สุด คือ ญาติให้เงินลูกพี่ลูกน้องกู หมื่น 1 แล้วแฟนแกถาม ทำไมไม่ให้กุบ้าง
ญาติ: ให้มันไปมันก็ไม่เอาไปเรียนหรือทำประโยชน์อะไร
เจอประโยชน์นี้ กูแม่งไม่อยากอยู่ต่อละ โคตนเสียใจ

เรา451 เรามาบอกลา ขอบคุณพื้นที่เล็กๆและไมตรีจิตที่มีให้ เราอยากอยู่นานกว่านี้ แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้างเลย เราอาการหนักมาสองวัน โชคดี อยากกอดพวกนายไว้ให้นานๆ

ของเล่นที่พังแล้ว 3/5/60 02:20

รู้ว่าตัวเองมีเรื่องมากมายที่อยากระบาย ไม่สามารถระบายกับใครได้ ควรไปหาจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาดี จังหวัดกูไม่มีนักจิตวิทยากับจิตแพทย์ด้วยว่ะ

รู้สึกสุขภาพจิตย่ำแย่ลงว่ะ
เปลี่ยนหัวหน้างานแม่งชีวิตเปลี่ยนจริง
กุเพิ่งทำงานปีแรกที่แรก แต่คนเปลี่ยนชุด2ครั้ง
บรรยกาศที่ทำงานแม่งเปลี่ยนไปเลย
ตั้งแต่เปลี่ยนมาเกือบครึ่งปีแล้ว กุก็ยังไม่ชิน
หัวหน้าใหม่ กุทำอะไรผิดก็เอากุไปแฉ พูดเสียงดัง
แทบจะประกาศทั้งแผนก เหมือนถูกพลักไปบนเวทีแล้วให้โชว์โง่เลยอะ เซ็งสัส นี่ยังไม่นับว่าโดนเอาไปเม้าต่อถึงไหน แล้วทำไมต้องเป็นกะกุคนเดียวด้วยวะ ทำงานดีเสมอตัว ทำผิดทีเดียวเป็นหมาหง่อย
จนกลายเป็นโรคจิตระแวงไปหมดละ
ตอนนี้เกือบทุกครั้งที่เมนมา แม่งพอคิดเรื่องนี้ละเซ็งๆเศร้าๆน้ำตาจะไหลอยู่เรื่อย เกลียดมาก; ;

>>507 ลาก่อนนะ ขอให้โชคดีกับการตัดสินใจ เราน้ำตาไหลเลยตอนอ่านที่นายพิมพ์ มันเหมือนกระทบใจเราบางอย่าง ขอบคุณนายมากๆที่มาแบ่งกันเรื่องราว

เพื่อนโม่งช่วยด้วย ใครเคยไปหาจิตแพทย์บ้างอ่ะ ตอนนี้เราอยากไปที่รพรัฐมาก แต่ไม่รู้ว่าทำยังไงต้องจองคิวอะไรมั้ย บัตรทองนี่ถ้าไม่ได้เอาไปใช้บัตรปชชได้มั้ย เราอยู่ม.ปลายอ่ะ จะแอบไปไม่บอกพ่อแม่เพราะแม่หาว่าประสาทแดก ที่บ้านเราปิดกั้นเรื่องแบบนี้ ตอนนี้กูไม่ไหวแล้วค่ะ ขอเรื่องงบยาด้วย ควรเตรียมเงินเท่าไหร่ดี ช่วยอธิบายหน่อยนะ เราไปรพล่าสุดก็เก้าปีก่อนลืมหมดแล้ว

>>511 ถ้าไปรพที่มีสิทธิบัตรทองอยู่ก็ไม่ต้องเสียเงินซักบาท เอาแค่บัตรประชาชนไปก็พอ กูก็เคยไปหาอยู่ ใช้ยาแพงเม็ดละเกือบร้อย แต่หมอก็จะเซ็นใบให้ สุดท้ายไม่เสียเงินเลย
เข้าไปครั้งแรกไม่ต้องนัดก็ได้ walk in เข้าไปได้เลย แต่ต้องไปเปิดสิทธิ คัดกรองโรคกับพยาบาลให้เรียบร้อย บอกพยาบาลว่าอยากไปจิตเวช ครั้งแรกจะงงๆกับระบบหน่อย เดี๋ยวก็ชิน

กูว่าปัญหากูคือไม่ยอมขอความช่วยเหลือว่ะ
หลายครั้งที่ยอมลำบาก ยอมทนกับเรื่องแย่ๆในชีวิต จนลืมนึกไปว่ามีคนที่เต็มใจจะช่วยเหลือเราอยู่รอบๆ ขอแค่กูพูดสักนิดว่าจะไม่ไหวแล้ว ก็จะมีคนรอบข้างมาช่วยแน่ๆ
แต่กูไม่กล้าบอกใครว่าตัวเองกำลังเดือดร้อน
ไม่รู้ทำไม ทั้งที่กูก็เต็มใจช่วยคนที่ขอความช่วยเหลือจากกูปกติดีนะ

กุเป็นซึมเศร้าและกินยารักษาอยู่ แต่ครอบครัวกูไม่เข้าใจว่ะ คือเวลากุมึนๆเบลอๆไรเงี้ย ก็ก็จะว่ากูด่ากูว่าไม่ตั้งใจ ไม่เอาใจใส่
คือเขาไม่เข้าใจว่ายาที่กูกินมันมีผลอะ มันไม่ได้จะหายปุบปับ แล้วยิ่งกุอยู่ไปกุก็ยิ่งโดนกดดัน ซึมเศร้าก็ไม่หายสักที เครียดหนักกว่าเดิมอีก เศร้าชิบหาย
กุก็ไม่ได้อยากโยนความผิดให้ยาให้ครอบครัวนะ แต่คำว่าครอบครัวมันก็ควรจะช่วยเหลิอกัน ร่วมมือกันไม่ใช่เหรอวะ

>>514 อย่างน้อย ถ้ารู้ตัวว่ามีปัญหาก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีนะ
แต่บางปัญหา ก็แก้ยากว่ะ คนบางคนก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ
แต่ถ้าแย่จริงๆ มึงเว้นระยะมาซักนิดได้มะ แต่กูก็ไม่ได้รู้สภาพมึงอ่ะนะ

เพื่อนโม่ง กูมีปัญหาคือ ครอบครัวกูเป็นครอบครัวขี้บ่น บ่นเช้า บ่นเบ็น บ่นทุกวัน บ่นตลอดเวลา บ่นเหีัยอะไรนักหนา ริดรอนความป็นคนกูชิบหาย
แล้วปากก็บอกปาวๆว่าที่ทำไปน่ะเป็นห่วง พูดแต่ปากไง กูละอยากหนีออกจากครอบครัวไปอยู่ลำพังคนเดียวจริงๆ เอาตรงๆ กูก็บรรลุนิติภาวะแล้ว จะยื้อกูอะไรนักหนา
แล้วยังมาบอกว่ากูตอบสนองเหมือนหุ่นยนต์ จะไม่ให้กูเป็นแบบนั้นได้ไงวะ กูฟังครอบครัวกูบ่นจนกูอยากจะให้ประสาทการรับรู้ด้านเสียงพังๆไปซะก็ดี
กูเคยคิดอยากหนีมาก อยากหนีสุดๆจนคิดจะฆ่าตัวตายเฉลี่ยวันละสองครั้ง แต่กูกลัวตายว่ะ

กูไม่เข้าใจว่าคนใกล้ตัวที่สุด กลับเป็นคนที่ทำร้ายเราที่สุดหรอวะ กูรู้ตัวนะว่ากูป็นโรคซึมเศร้า แต่กูบอกออกไปให้ใครไม่ได้นอกจากตัวกูเอง กูเคยบอกทางอ้อมๆว่ามีปัญหา กูอยากไปหาจิตแพทย์ แต่ก็บ่นกลับมา "มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกครอบครัว คนอื่นคนไกลตัวมันรู้เรื่องมึงไหม วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคิดเรื่องฟุ้งซ่าน ทำงานทำการมึงก็จะหายเครียดเอง เพราะมึงเรียนไม่จบไงถึงไม่มีงานการ ดูอย่างลูกข้างบ้านจบหมอ จบพยาบาล บลาๆๆ..."
ปล.กูเรียนไม่จบจ๊ะ แต่กูทำงานฟรีแลนซ์ ความคิด ความสร้างสรรค์ ความรู้ของกูกระเด็นหายไปหมดเวลาโดนบ่นเนี่ย

>>516 เห ก็ย้ายออกมาดิ ถ้ามีรายได้เองมีไรเอง น่าจะพอไหว
ไม่งั้นมึงก็บอกไปเลยว่าไม่ชอบที่บ่น ไม่เลิกบ่นไม่มีเหตุผลกูออก ราวๆ นั้น
แต่บางทีต้องดูเหมือนกันนะ เราว่าบ่นไร้สาระ แต่มันอาจจะมีก็ได้ คือ บางทีเราเกลียดเราก็จะมองด้วยอคติแล้วอ่ะ

>>516 ย้ายออกมาสิ แต่เท่าที่ดู ดูเหมือน มึงต้องพึ่งครอบครัวเยอะอยู่นะ ถ้าอยากไปหาหมอก็ไปหาเองเลย ทำไมต้องรอคำอนุมัติจากครอบครัววะ โตแล้วนะเว้ย ออกมาแล้วสุขภาพจิตน่าจะดีขึ้น

กูเป็นแบบเดียวกับ >>156 นะขอปึกษาด้วยอีกคน ปัญหาคือกุแทบไม่มีไครนอกจากคนที่บ้าน เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ไร้ความสามารถ หรือกุควรหนีออกจากที่บ้านแล้วไปอยู่วัดที่มันไกลๆบ้านไกลๆผู้คนที่รู้จักดี

ความแค้นนี้ได้ส่งผ่านมาถึงเราแล้ว

มึงรีบย้ายออกมาอยู่คนเดียวมึงจะดีขึ้นเชื่อกู พอกูย้ายไปทำงานต่างจังหวัดปุ๊บกูไม่เคยคิดกลับไปอยู่บ้านเลย สภาพจิตใจกูแจ่มใสขึ้นทุกวันๆเมื่อกูอยู่คนเดียว กูก็เรียนไม่จบเหมือนมึงแหละกูวุฒิ ม.3 ทุกวันนี้ทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์อยู่ ตบพวกจบวิศวะหัวทิ่มไปหลายคนละ

>>519 ของมันเปลี่ยนกันได้ กูว่าดีกว่าวิ่งหนีนะ

ต้องอยากตายในระดับไหนถึงจัดว่าซึมเศร้าวะ คือกูอยากตายแบบแก่ตายอะ ไม่ได้มีแรงบันดาลใจให้ไปตกตึก รถชน หรือกลั้นใจตายอะไร แต่มันรู้สึกเหมือนชีวิตมันไม่มีอะไรจริงๆ จะตายตอนนี้หรืออีกหกสิบปีก็ไม่มีปัญหา นับวันยิ่งมีความกระตือรือร้นน้อยลง กุควรพบจิตแพทย์หรือเปล่าวะ

>>523 กูก็สงสัยแบบมึง ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบเบื่อลูปที่ต้องเจอในแต่ละวัน อยากตายนะ แต่ขอแบบแก่ตาย อยากอยู่ไหม ก็อยากอยู่ ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆดูความเปลี่ยนแปลงของสิ่งรอบข้างและตัวเอง มีเรื่องหวือหวามากมายที่เกิดขึ้นรอบตัวแต่กูก็ไม่ได้รู้สึกหวือหวาตาม ใช้ชีวิตสวมหน้ากากแสร้งทำเป็นหวือหวา ทั้งที่ในใจไม่มีฟีลลิ่งอะไรเลย

>>523 เป็นเหมือนกัน คือไม่อยากอยู่ละ ตอนนี้เหมือนรอจะตายวันนี้ พรุ่งนี้ นี่ก็จะไปทำบริจาคร่างกาย อวัยวะ เตรียมไว้อยู่

เอาเข้าจริงเรื่องพบจิตแพทย์ไม่ต้องรอให้เป็นหนักๆหรอก กูว่าอันนี้คืออาการเริ่มต้น หรืออาการที่จะนำไปสู่ภาวะโรคซึมเศร้านะ ถ้ามีโอกาสก็ไปพบจิตแพทย์ไว้เลยก็ดี เพราะยังไงเราก็ไม่รู้ว่าจะตายวันไหน อาจจะอีกหลายปีก็ได้ อย่าทำตัวเองเหมือนเป็นผักรอเน่าเลย
สำหรับกูมันทุกข์นะ มันจะรู้สึกไร้ค่าไปทุกวันๆ ยังไงช่วงที่มีชีวิตอยู่ก็เอาให้เต็มที่ ทำที่เราอยากทำ ยังไงน้อยๆ ตายก็ตายไปแบบไม่ติดค้าง ทั้งคนอื่นและตัวเองดีกว่า

ตอนนี้กูรู้สึกแย่มากๆ กูคิดว่ากูน่าจะพลาดในสิ่งที่กูคาดหวังมากนาน ควรทำไงดีวะ ตอนนี้แบบไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว

>>526 คนเรามีพลาดกันได้ ต่อให้ตั้งใจเต็มที่ยังไงก็มีพลาดมีพลั้ง แต่อย่างน้อยเราได้ทำเต็มที่นะ พลาดแบบนี้ดีกว่าพลาดแบบทำเพียงครึ่งๆกลางๆ เพราะแบบนั้นเราจะเก็บมาทุกข์และเสียดายทีหลัง สู้ๆมึง

>>526 กูก็เคยมี ช่วงนั้นกูก็แย่ แต่ถ้าไม่รีบร้อน ชีวิตมันยังไม่จบแค่นั้นว่ะ
ตอนนี้ชีวิตกูดีอ่ะ ถึงจะยังไม่มั่นคงแต่กูก็ผ่านช่วงแย่ๆ มาได้ละ

ระบายนีสนึง ตอนนี้โคตรเครียด ปวดหัวตุ้บๆทุกวัน กูไม่อยากออกจากบ้านว่ะ รู้สึกออกไปแล้วขาสั่นตัวสั่นน้ำมูกจะไหล โดยเฉพาะห้างอ่ะโคตรเกลียดโดนพี่ลากไปช่วยซื้อของ ไปแล้วกูต้องวิ่งไปอ้วกแตกในห้องน้ำแล้วนั่งเฉยๆไม่ก็ไปหลบอยู่ในร้านอาหารที่คนน้อยๆ แพนิคมาก พี่กูบอกว่าน่าจะเป็นโฟเบียเพราะมันไม่ใช่กลัวแบบธรรมดา กูลองโทร1323 แล้วเล่าไปร้องไห้ไป เขาบอกกรณีกูให้เร่งพบจิตแพทย์เพราะอาการมันลุกลามมาถึงร่างกายแล้ว แต่ที่เครียดกว่าคือกูลืมวิธีไปหาหมอที่โรงพยาบาล.. คือกูไม่ได้ไปรักษานานมากจนลืมหมดแล้วว่าทำยังไง เคยเดินเข้าไปแล้วยืนเอ๋อแดกหน้าประตู คนเยอะมาก เดินเต็มไปหมดมียืนบ้างนั่งบ้าง พี่กูบอกให้ถามพยาบาลละกูไม่รู้พยาบาลอยู่ไหน เคาท์เตอร์นี่มีบัตรบิวเหมือนไปรษณีย์มั้ย กูลืมหมดแล้ว เลยถอยออกมาตั้งตัวใหม่ แต่ก็หลายปีแล้วจนป่านนี้ยังไม่กล้าไป หัวกูก็ยังปวดตุ้บๆเหมือนเดิม เหมือนมีคนเปิดเท็กเปิดผับแล้วเต้นๆอยู่ในหัวกูอ่ะ ตึ้บๆๆๆๆ

>>527 >>528 ขอบคุณพวกมึงมากนะ คือมันก็มีผลต่ออนาคตกูแหละ แล้วกูก็หวังกับมันมากๆด้วย กูก็พยายามเต็มที่แล้วแต่มันไม่เป็นไปอย่างที่กูคิดอ่ะ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆที่ทำด้วยกันกับกู

>>529 ปกติกูจะเดินไปเค้าเตอร์ก่อนอ่ะ ชั้นล่าง รพ ก้น่าจะมีให้ติดต่อปะ

>>530 บางครั้งมันก็มีเรื่องที่ไม่เป็นไปตามใจหวังเหมือนกัน พักก่อน แล้วพยายามใหม่ โชคดีมึง

>>531 ขอบคุณมากนะ รู้สึกดีที่ได้ระบายในโม่ง

กูไม่ชอบให้คนด่า ทุกครั้งที่โดนด่ากูพยายามบอกตัวเองให้ลืม แต่สมองมันก็จะจำอยู่ดี แล้วกูก็อารมณ์ไม่ดี อารมณ์เสีย เครียด เป็นอย่างงี้ทุกครั้ง แล้วแม่ที่บ้านชอบโทรมาด่ามาลงกู หาเรื่องด่ากูทุกอย่าง เจอหน้าก็ด่า เหมือนไปอารมณ์เสียจากที่อื่นมาแล้วมาลง กูไม่ชอบ ถ้ากูตายๆ ไปคงดีกว่านี้ ไม่อยากเจอ แล้วชอบมาบอกให้กูตั้งใจเรียน ทำเกรดดีๆ หน่อย แล้วทำไมชอบมาด่ากู ทำไมต้องด่า

>>533 ถ้ามีโอกาสลองคุยดู แต่ถ้าคุยแล้วไม่โอเคจริงๆ คุณอาจต้องเงียบใส่ไปเลย ignore ไปเลย คุยเท่าที่ต้องคุย เพราะยิ่งไปเถียงมาก จะยิ่งยาว เงียบใส่ ก็จะหยุดไปเอง

พ่อแม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน บางครอบครัวบางคนก็สนิทกับทั้งพ่อแม่ บางคนสนิทพ่อ บางคนสนิทแม่ ถ้าไม่ใช่พ่อแม่หัวสมัยใหม่ จะคุยยากหน่อย เพราะบางคนนี่จะให้เปลี่ยน ให้มาคุยเข้าใจกันคงยาก สุดท้ายแล้วเป็นเรานี่ล่ะต้องยอมปรับ หรือถอย ถ้ามัวแต่งัดใส่กันมันจะไม่จบ เราก็จะเซงเปล่าๆ

ถ้าคิดว่าสิ่งที่เราทำนั้นถูกแล้ว เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วทำต่อไป ให้แม่ให้ทุกคนได้เห็น ของแบบนี้ต้องใช้เวลา สู้ๆมึง

>>534 กูเคยคุยแล้วมึง เคยบอกตรงๆ ไปแล้วว่าไม่ชอบ เป็นสิบรอบแล้วมั้ง ตอนนั้นก็บอกโอเค คิดว่าเขาเข้าใจแล้วนะ แล้วก็เข้าอีหรอบเดิม อยู่เงียบๆ ไม่ได้ นึกอยากจะโทรมาด่าตอนไหนก็โทรมา
ขอระบายต่อหน่อยอย่างวันนี้กูเพิ่งกลับทุ่มนิดๆ โทรมาจะให้กูทำอะไรอย่างนึงให้ จะเอาเร็วๆ จะเอาเดี๋ยวนี้ เหมือนเขาเพิ่งคิดขึ้นมาได้ตอนนั้น พอกูบอกไม่ได้ก็ด่ากู บอกจะทำเอง แต่ตัวเองก็ทำไม่เป็นไง เลยจะให้กูสอน คือมันใช่เวลาปะวะ แล้วก็พาลไปด่าเรื่องอื่น กูเถียงมากก็วางสายใส่ เฮอะ ตอนนี้กูบล็อกไปละ โทรไปหาพ่อนั่งร้องไห้
กูจะพยายาม ignore อย่างที่มึงว่า ขอบคุณมึงมาก

>>535 ที่แนะนำให้ ignore ไป อย่าหาว่ายุแหย่ให้ครอบครัวไม่คุยกันเลย เพราะบางทีการเผชิญหน้ากัน หรือคุยกัน ถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดใจ มันก็เท่านั้นแหละ แล้วยิ่งทำให้ใจเรามันแย่ไปด้วย สุขภาพจิตเสีย ไม่มีไรดีขึ้น
บางทีการที่เรา ignore ทำเฉยไป ถอยออกมา 1ก้าว อาจทำให้เค้าได้มีเวลากลับไปคิดทบทวนในสิ่งที่เราเคยคุยกัน และหวังว่าผลลัพท์จะออกมาดีนะ โชคดีคุณ

เพื่อนกูมีเรื่องขอเล่าหน่อยจริงๆกูทนไม่ไหวแล้วว่ะ

เรื่องคือกระต่ายกูที่เลี้ยงไว้มันช็อคหนักมาก เพราะเรื่องอายุด้วยแล้วก็หมอเขาบอกมีแก๊สในท้องเยอะว่ะ แล้วสองวันมานี้หมอเขาโทรมาบอกทุกวันว่าอาการไม่ดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลง

แล้วแฟนกูมาบอกเลิกตอนนี้อีก กูพยายามทำใจแล้วนะเว้ย แต่คือแม่งสุดทนอ่ะจริงๆ

>>537 บางครั้งชีวิตมันก็เล่นตลกกับเราแบบนี้ล่ะ มีเรื่องถาโถมเข้ามาในคราเดียว เหมือนกับวัดใจเรา ชีวิตบางครั้บมันก็จะมีจุดที่เหมือนกับเราโดนดึงลงสู่จุดต่ำสุด แต่เราจะค่อยๆกลับขึ้นมา และไปถึงจุดสุงสุดอีกครั้ง สู้ๆนะคุณ ถ้ามันหนักนะ ระบายออกมา ถ้าอยากร้องไห้ ร้องไห้ออกมาเลย แล้วเรามาดูกันว่าพรุ่งนี้เราจะทำยังไงกันต่อไป

>>536 กูignore พ่อแม่มาจะสองปีละว่ะ ยังไม่มีอารมณ์ติดต่อไปหาด้วย 555
>>537 สัตว์เลี้ยง สักวันเขาก็ต้องจากเราไป ส่วนแฟนก็คิดว่าอาจเจอคที่ดีกว่าคนเดิมเถอะ

>>538 >>539

ขอบคุณมากจริงๆนะ ตอนนี้น้องไปสบายแล้วว่ะ ขอบคุณจริงๆกูทำใจยอมรับเรื่องน้องเขาละ

>>539 กูก็ ignore มาหลายปีแล้ว มันมีช่วงที่คุยแล้วทะเลาะ พยายามคุยยังไงก็ทะเลาะว่ะ เหมือนเค้ามองเราเป็นที่ระบายอารมณ์ เจอหน้ากันที่ก็คิ้วกระตุกพ่นคำด่า กูเลยเดินหนีอัตโนมัติเลย กูเคยรับโทรศัพท์เค้าตอนอยู่นอกบ้านครั้งนึงแล้วสรุปแม่งโทรมาด่าไร้สาระมากเรื่องกลับบ้านดึกทั้งๆที่กูทำงานอยู่เหนื่อยจะตายห่า หลังจากนั้นกูไม่รับสายเค้าอีกเลย มีอะไรคุยกันที่บ้าน
เค้าก็เหมือนดีขึ้นนะไอ้อาการด่าๆหายไป แต่มันก็ห่างเหินไง คุยกันแค่เผินๆ ทุกวันนี้กูก็อยากคุยเหมือนครอบครัวอื่นนะแต่มันไม่ใช่แล้วว่ะ ถ้ายังอยู่จุดที่คุยได้ก็คุยเถอะเมิง เมินกันก็ไม่ดีหรอก

>>541 นั่นแหละ คือมันต้องถอยออกมาก่อน แล้วลองคุยดู มันต้องปรับกันทั้งคู่อะ แต่ถ้ามันไม่ได้จริงๆก็คงต้อง ทำใจ ยอมรับมัน เพราะพ่อแม่ก็คน นิสัย ความคิดต่างกันไป บางคนอายุมากแล้วด้วย จะให้มาปรับ เค้าก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องละ
เอาว่าทำได้เท่าที่ทำนั่นแหละ ดูแล พูดคุยถามไถ่ เอาที่ถ้าเค้าไม่อยู่กับเราแล้ว เราไม่เสียดายทีหลัง ว่าทำไมเราไม่ทำตอนเค้ายังอยู่

กูคิดว่ากูสุขภาพจิตปกติมากแต่คนในบ้านกูเหมือนมีปัญหาและเครียดทุกคน อยู่ๆก็เหมือนโกรธอะไรก็ไม่รู้ ด่ากันเอง(ไม่ด่ากูเพราะกูไม่โกรธกลับเวลาเค้าโกรธมา) กูทำอะไรได้บ้าง แนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กันหมดเลยได้มั้ย กูอึดอัด จะให้ไปบอกว่า ยิ้มแย้มกันบ้างนะ ก็คงไม่ใช่วิธีที่ถูก หรือเค้าแค่เครียดงานเพราะช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีวะ เฮ้อ ไม่รู้จะช่วยยังไง ด่ากันตะโกนใส่กัน แรงลบมันเข้าตัวเองแท้ๆT_T

>>543 ลองหาโอกาสที่อยู่กันพร้อมหน้าคุยกันดูเลย ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ มีเรื่องเครียดอะไรก็มาคุยกัน เปิดโอกาสให้เค้าได้พูดก่อน แล้วเราค่อยบอกไปว่าเรารู้สึกยังไง ถ้าเป็นแบบนี้มันจะไม่ดีต่อทุกคน และจะเป็นผลเสียในระยะยาวด้วย ทั้งสุขภาพและทัศนคติของแต่ละคนมันจะด้านลบไปหมด

การทะเลาะกันมีในทุกกลุ่มอะ จะกลุ่มเพื่อน หรือครอบครัว
ถ้าเรารู้สึก เราเห็นปัญหาอยู่ที่เราเลือกจะทำเฉยๆ ปล่อยให้เป็นไปเหมือนระเบิดเวลาที่รอระเบิด

หรือเราจะรวบรวมความกล้าแล้วแก้ไขปัญหาข้างหน้า แก้ไขบรรยากาศโดยรวมให้มันออกมาดี

>>544 ขอบคุณมาก ช่วยได้มากจริงๆ

คนแถวบ้านมีอาการทางจิตแต่ไม่ยอมไปพบจิตแพทย์กูควรทำไงดีวะ

คือเมื่อก่อนคนนี้เคยไปรักษามาแล้ว หมอก็ให้ยามากิน ผ่านไปสักพักเจ้าตัวก็บอกว่าหมอคนที่รักษาเขาเนี่ย บอกว่าเขาหายแล้ว หมออนุญาตให้ซื้อยากินเองได้ แล้วเขาก็กินยาตัวนี้มาเรื่อยๆ (ตามความเห็นกู อาการแม่งไม่ได้ดีขึ้นอย่างว่าเลยว่ะ ถถถ)
หลายปีต่อมาญาติๆ เขากะคนในบ้านเห็นว่าอาการไม่ดีขึ้นเลยบอกให้ไปหาหมอ คนนี้ก็มีท่าทางรับปากแบบส่งๆ หลายวันถัดมาเขาก็บอกว่าไปหาหมอมาแล้ว หมอบอกว่าเขาปกติดี แถมยังให้ลดขนาดยาได้อีกด้วย (หือ ????)

time skip มาตอนนี้ ผ่านมาจะสิบปีแล้ว กูไม่รู้ว่าเขากินยาอยู่รึเปล่า แต่อาการแม่งแย่ลงกว่าเดิมมากๆ เลยว่ะ ทั้งคิดว่าเมียตัวเองมีชู้ ทั้งมีตรรกะวิบัติ คิดว่าตัวเองสูงส่ง เหยียดเพศ เหยียดคนอื่นไปทั่ว ไม่มีความรับผิดชอบ ชอบตะคอกอีกต่างหาก วันดีคืนดีไปพูดห่าอะไรหน้าถนนไม่รู้ กูอยู่ในบ้านยังได้ยิน
แล้วใครขัดอะไรไม่ได้นะ ไอ้นี่จะด่าทันที นิสัยเหมือนเด็กตอนถูกขัดใจอะ

กูเคยอ่านว่า อาการพวกนี้ ยิ่งแก่ยิ่งเป็นหนัก แล้วการรักษาจะทำได้ยากกว่าเดิม ตอนนี้ผู้ป่วยอายุจะ 70 ละมั้ง กูไม่หวังให้มันหายขาดหรอก แค่อยากให้แม่งสงบปากสงบคำบ้างก่อนที่เพื่อนบ้านจะมายิงหัวมัน ใครมีทางเลือกอะไรให้กูบ้างไหม หรือจะปล่อยๆ ไปดีเพราะแก่เจียนตายแล้ว

ใครทำงานด้านนี้ช่วยกูทีเถอะ กูขอร้อง สุขภาพจิตกูก็เริ่มจะแย่แล้วเนี่ย

>>546 ญาติแกล่ะ ว่าไงมั่ง ลองถามๆ ให้ญาติแกโทรพวกสายด่วนสุขภาพจิตมั้ย

มึงกูรู้สึกไม่โอเคเลยว่ะ กูไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่เหมือนข้างในกูมันกลวงมาก มันเหมือนพังไปหมดแล้ว
เหมือนเห็นโลกเป็นสีเทา เห็นจนกูเบื่อ น้อยใจตัวเองทุกอย่างจนจะฆ่าตัวตายมาหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าทำ กูกลัวไปหมดเลยเว่ย
ทุกวันนี้กูอยากไปหาหมอมาก กูเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ แต่เพื่อนกูหาว่ากูเรียกร้องความสนใจ ครอบครัวกูก็บอกว่ากูคิดไปเอง
กูควรทำไงดีวะ

>>548 มีโอกาสก็ไปพบจิตแพทย์หรือโทรปรึกษาสายด่วนสุขภาพจิตดู
คุณรู้ตัวว่ามีปัญหาคุณต้องรีบแก้นะ

ถ้าคุณยังไม่กล้า งั้นเรามาลองคุยกันก่อน
ตอนนี้เรามาลองหากันดูว่าสาเหตุที่คุณรู้สึกว่าตัวเองมันกลวง มันพัง มันมาจากอะไร

>>548 น้อยใจตัวเองเรื่องอะไรวะ

การที่ผู้หญิงไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายแล้วเค้าไม่ช่วย แต่ปฎิเสธมาอย่างตรงไปตรงมาเช่น พี่ไม่ว่างครับ ไรแบบนี้ ไม่ได้แปลว่าเค้าเกลียดขี้หน้าเราใช่มั้ยวะ คือโดนกับคนเดิมหลายทีแล้ว บางทีก็รู้สึกเหมือนเค้าไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเราเท่าไหร่
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะกูชอบคิดมากและเคยชินกับการขอความช่วยเหลือจากผู้ชายแล้วไม่เคยโดนปฎิเสธเลยรึเปล่า พอมาเจอคนนี้เลยรู้สึกว่าเค้าไม่ชอบเรา
แล้วกูจะเลิกคิดมากว่าจะถูกเกลียดตลอดเวลาได้ยังไงดี

>>551 ฮา ไม่ๆ เค้าอาจจะไม่ได้เกลียดเราก็ได้ คือ ถ้าคนปกติมันต้องมีตอบรับ/ปฏิเสธกันบ้าง
ต้องดูสถานการณ์และท่าทีว่ะ แล้วก็เรื่องที่เราขอด้วย ไรงี้
อย่างสมมุติ กู ถ้า ไม่ว่างจริงๆ ต่อให้เป็นคนที่ชอบก็ต้องปฏิเสธ (แต่อาจจะพ่วงแถมไปว่า โอกาสหน้าได้ไหม)

พวกมึง คือกุพึ่งย้ายรร.ใหม่ (กศน.) จะหาเพื่อนยังไงดีวะ วันนี้ไปปฐมนิเทศมา ไม่มีใครทักใคร นั่งกันเงียบกริบ แล้วกุพูดไม่เก่งด้วยไง ทักใครก็ไม่ค่อยเป็น ทำไงดีวะ

>>553 ถ้าเค้าไม่เข้าหา มึงต้องเข้าหาเองว่ะ ถ้าเป็นแบบนี้มันจะมัวแต่กลัว จนขาดความมั่นใจ
ทักทายไปตามปกติแหละ อาจลองหาโอกาสเวลาจับกลุ่มทำงาน ทำกิจกรรม อะไรงี้ ถามชื่อ ถามอะไรไป พอเราเริ่ม เดี๋ยวเค้าก็ตามเอง เพราะไม่แน่เค้าก็ประหม่าเหมือนมึงเหมือนกัน ต้องมีคนที่จะเริ่มสักคน

เวลาคนเราประหม่า เราจะสร้างกำแพงขึ้นมา ให้ตัวเราเองรู้สึกสบายใจ
แต่นั่นมันจะทำให้เราไม่สามารถมีปฎิสัมพันกับคนอื่น หรือกล้าที่จะทำอะไรเลย

เพื่อนสนิทกูตอนนี้ ก็รู้จักตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ มันก็เป็นคนเงียบๆนิ่งๆ

มึง อาการแบบกุถือว่าเป็นโรคจิตป่ะวะ คือกูชอบคิด/สงสัยอะไรแปลกๆอะ แล้วคือมันอันตราย (กูแค่คิดอย่างเดียวไม่เคยทำ) กลัวว่าสักวันนึงจะเผลอไปอะ
ตัวอย่างนะ กูเคยคิดว่าตกจากชั้นสองจะเจ็บหรือเปล่า โดนรถชนนี่เจ็บมากมั้ย เอามีดกรีดแค่นี้จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่า กินยานอนหลับมากสุดเท่าไหร่ถึงจะไม่ตาย กุอยากรู้เรื่องที่คนปกติเขาไม่คิดกัน ยิ่งเป็นหนักตอนกูเขียนนิยาย เวลานึกกูนึกภาพไม่ออก อยากได้ความสมจริง จนอยากทำกับตัวเองดู อันนี้ถึงขั้นต้องไปพบจิตแพทย์ป่ะวะ

>>555 กุก็เคยแต่งนิยายนะ แต่กุว่ามึงจริงจังเกินไป มึงลองนั่งสมาธิในที่เงียบๆ ดูดิ ตอนกุไปบวชกุทำแล้วได้ผลนะ ถ้ามึงไม่สบายใจลองไปหาหมอดูก็ได้

>>555 คือ กูก็ชอบคิดไรแปลกๆ แต่ถ้ามันอันตรายกูก็ไม่ทำเว่ย
ของบางอย่างก็หาข้อมูลเอาได้

ปล. สำหรับใครเป็นซึมเศร้า อย่าระเบิดตัวเองแบบหมีนะ ได้ผลลบมากกว่าบวก

>>558 กูอ่านแล้วแหวะความเห็นในกระทู้นั้นมากว่ะ คือกูก็เข้าใจอาการของโรคซึมเศร้าและรู้ว่าไม่ควรพูดจาแย่ๆ แต่ว่าคนทั่วไปก็ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์หมีป่ะวะมาเรียกร้องให้คนเข้าใจอยู่ได้ คือพอเป็นซึมเศร้าจะทำเหี้ยไรใครก็ได้งั้นสิ
เหมือนอย่างที่แม่งบอกโทรไปฟูมฟายกับแฟนใหม่ของแฟนเก่าตัวเองแล้วโดนเค้าด่าว่าโรคจิต ก็มาตั้งกระทู้ว่าเค้าพวกในพันทิปก็เอาแต่บอกว่าต้องเข้าใจหมี คือไร ถ้ามึงป่วยมึงจะระรานใครก็ได้และห้ามถูกด่ากลับหรอวะ งี้อีแฟนใหม่ได้ซึมเศร้าตามแน่

หมีว่าน่ารำคาญแล้วแต่แม่งเป็นซึมเศร้าไงกูเลยพอเข้าใจ แต่อีพวกพันทิปมึงเป็นเหี้ยอัลไล มาเรียกร้องให้ทุกคนในสังคมทำดีกะหมี ไปหาว่าแฟนใหม่กระทำหมี ด่าแฟนเก่าหมีทั้งๆที่ก็ไม่รู้เรื่องลึกตื้นหนาบางอะไร แถมด่าคนเห็นต่างอีกมันก็มีเหตุผลป่ะวะ อีดอก เอาแต่อารมณ์อยู่ได้มึงเป็นซึมเศร้าเหมือนหมีหรือไง น่ารำคาญเหี้ยๆๆ
กูเบื่อพวกเรียกร้องให้คนอื่นทำดีด้วย กูเข้าใจคนเป็นซึมเศร้านะแต่คนในสังคมก็ไม่ใช่กระโถนนะสัส แม่งเป็นใครก็ไม่รู้ จะอยู่จะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับคนอื่นด้วยซ้ำ เค้าต้องแคร์มั้ย มากดดันคนอื่นทำไม

มีใครเป็นไหมพ่อแม่ไม่เคยชมอะไรเลย แล้วกลายเป็นคนไม่กล้าชมตัวเอง ไม่มองว่าตัวเองดีซักนิด
กูรู้ว่าพ่อแม่ทำเพราะไม่อยากให้กูเหลิง แต่กลายเป็นว่ากูไม่เห็นคุณค่าในตัวเองว่ะ จนตอนนี้กูกลายเป็นคนคิดลบมากๆ คิดว่าตัวเองทำไมโง่อย่างนี้ หรือเวลาคนอื่นมีผลงานดีกว่าก็จะคิดว่า นี่ไง กูฟลุค ที่ผ่านมาคือกูโชคช่วย ไม่มีอะไรที่เป็นของกูหรอก สุดท้ายกูก็แบบนี้แหละ
กูสอบได้ที่หนึ่ง กูไปแข่งขันได้เหรียญทองประเทศไทย กูเกรดสี่ตลอด ไม่เคยชมซักครั้ง พอญาติๆมาชมหรือเพื่อนๆมาชม ตัวเองจะบอกว่า โอ๊ย ฟลุ๊คน่า
อะไรแบบนี้ตลอด ทำกูdownเหมือนกันนะ
ช่วยชมกูซักหน่อยไม่ได้เหรอวะ ลูบหัวกูแล้วบอกว่ากูเก่งมากมันยากเหรอวะ

บางทีก็แค่อยากให้ชม ให้กูรู้สึกว่ากูพยายามมาไม่สูญเปล่า เวลาที่พยายามจนได้อะไรมาแล้วเขาไม่ใส่ใจ กูจะรู้สึกอยากโยนทุกอย่างทิ้ง ทำลายแม่งให้หมด ที่ผ่านมาของกูมันไม่มีความหมาย กูทำไปเพื่ออะไร จุดยืนของกูอยู่ตรงไหน

เหี้ยเอ๊ย ทำไมน้ำตาไม่หยุดไหลวะ

>>560 ของกูกลับกัน โดนชมบ่อยจนรู้สึกไม่จริงใจเหมือนชมเอาใจ ชมลวกๆไปงั้น กูทำได้ดีเพราะกูทำของกูเองไม่ได้ทำเพราะอยากให้ใครมาชม เลิกมาชมได้แล้วรำคาญกูนึกแบบนี้บ่อยมากๆ เวลามีงานรวมญาตินี่กูผ่านเลย เบื่อ พูดมาก เสียงดัง โวกเวก พูดกันไม่หยุด

>>559 งี้แหละมึง คนบางคนในประเทศนี้แม่งพวกตีสองหน้า เห็นคนเหยียดคนที่ยกโรคมาเป็นโล่ จะเหยียดคนที่เหยียดซ้ำอีกก็ยังไงอยู่ เปลี่ยนมาออเซาะทำตัวเป็นคนดีให้กำลังใจหมีสู้ๆน๊าตัวเอง แค่เสียคนที่ไม่รักเราไม่เป็นไรเน้าะๆ แม่งตอแหลทั้งเพล ดูดักดานกว่าพวกเหยียดอีก

ส่วนอีหมีไรนั่น กูเกลียดตั้งแต่เอาเรื่องตัวเองมาประจานในพันทิปละ เห็นบางคนบอกว่าเจ้าของเพจ(จขพ.)เป็นต้นเหตุทำให้นางซึมเศร้า เพราะ เอาพฤติกรรมหมีมาวาดให้คนด่า คือถ้าจะโทษมึงต้องโทษคนด่าดิวะ แม่งเขียนมาขำๆ พวกมึงสิด่าไม่แยกแยะ ถึงมึงจะบอกว่าเพราะเขาเปิดหน้าคนเลยเข้าใจว่าหมีคือคนนั้น แต่จขพ.แม่งก็ไม่ได้บังคับให้อีหมีเปิดหน้านิ แล้วที่บอกทำเพจร่วมกันอีกกูสงสัยมาก ในเมื่อจขพ.แม่งเป็นคนวาดแล้วอีหมีที่ว่าช่วยๆมึงทำอะไรวะ เอารูปลงเพจ? หรืออะไร ช่วยเยอะแค่ไหน เยอะขนาดที่มีคนมาถากถางกันว่าใช่ซี้ มีเงิน มีเพจก็ทิ้งหมี คือกูสงสัยมากหมีมันทำอะไรวะ เห็นมีแต่บอกช่วยเบื้องหลัง แล้วไอเบื้องหลังที่ว่าคือไร งง

>>560 โอ๋นะ กูเข้าใจนะ ช่วงม.ต้นกูได้เกรดดีๆ อยู่ห้องดีๆ แต่พอมีเรื่องให้โมโหแม่ก็บอกว่ากูแค่ฟลุคหรอก ไม่เห็นเคยตั้งใจจริงจังเลย โห กูก็ตั้งใจของกูแหละ ไม่เห็นกูทำไม่ได้แปลว่ากูไม่ทำ
มึงเก่งแล้ว เรื่องอยากให้พ่อแม่ชมนี่มันบังคับกันไม่ได้จริงๆ แต่มึงก็มาระบายในนี้ได้นะ เขาคงภูมิใจแหละแต่ไม่พูดออกมา
อย่างน้อยญาติๆเพื่อนๆมึงก็เห็นความเก่งของมึงนะ เก็บคำชมเขามาเป็นกำลังใจ ฮึบๆ สู้ๆ

>>560 มึงไม่ใช่คนเดียวที่เจอ กูก็เป็น พ่อกูไม่ค่อยชม + แกเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย
แถมตอนเด็กจะโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นบ่อยๆ ทำให้แม่งเป็นปมมาตั้งแต่เด็ก
รู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไร ทำดีเสมอตัว ทำพลาดขึ้นมาโดนด่าเช็ด

แต่กูเฉยๆละล่ะ เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ยิ่งพ่อแม่แล้วกูว่าเปลี่ยนยาก
มันอาจเป็นเพราะนิสัยหรือวิธีการดูแลลูก ซึ่งพ่อแม่แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
ฉะนั้นถ้าเปลี่ยนไม่ได้กูเลยเลือกที่จะยอมรับมันและอยู่เพื่อตัวเองดีกว่า

สิ่งที่มึงทำมาตลอดและตัวมึงเองนั้นไม่ได้ไร้ค่าเลย มึงทำมาอย่างเต็มที่แล้ว
และกูอยากให้มึงทำต่อไป ทำเพื่อตัวมึงเอง สิ่งที่มึงทำมาไม่สูญเปล่าแน่นอน

ไม่งั้นถ้ามีโอกาสจริงๆ มึงอาจลองคุยกับเค้าดู บอกไปว่ามึงรู้สึกยังไง แต่มึงอย่าไปคาดคั้นหรือคดาหวังว่าเค้าจะเปลี่ยนในทันที
อย่างว่านิสัยหรอืความคิดคนเรามันเปลี่ยนไม่ได้ หรือเปลี่ยนยาก ฉะนั้น ให้เวลาเค้าได้ลองคิด ทบทวนดู

>>563 เห็นด้วยกะอันนี้ ทุกอย่างที่ทำไม่สูญเปล่าหรอก (แต่ก็รวมเรื่องไม่ดีด้วยอ่ะนะ เรื่องเลวๆ ก็ไม่หายไปเฉยๆ เหมือนกัน)
เราเปลี่ยนความคิดตัวเองยาก แต่จะไปเปลี่ยนคนอื่นยิ่งยาก
เด็กๆ กูก็เจอมาพอสมควร แต่คิดว่าคงเป็นกรณีอื่น เอาเหอะแต่มึงเก่งก็มั่นใจในตัวเองหน่อยละกัน
ความมั่นใจ คนอื่นสร้างให้มันก็ดี แต่ถ้าเค้าไม่ให้ ก็ต้องสร้างเองว่ะ สู้ๆ ละกัน

ขอบใจพวกมึงมากว่ะ กูจะพยายาม

กูขอถามหน่อย กูสงสัยว่าทำไมเวลามีคนอยากตาย สังคมต้องบอกให้ไปห่วงเขา ต้องช่วยไปห้ามเขาไม่ให้ฆ่าตัวตายวะ

ต่อจาก >566 ในความคิดกูคืออยากตายก็ตายไปเลย ถ้าไม่ใช่คนที่กูรู้จักอะนะเพราะกูไม่ผูกพันธ์ ยังไงประชากรมันก็ล้นโลกอยู่แล้ว ถ้าเขาคิดได้แค่นั้นก็ควรตายไปอะ กูรู้สึกว่าตัวเองสามัญสำนึกต่ำและความรักเพื่อนมนุษย์น้อยมาก กูเสียใจที่ทำไมกูมีความคิดแบบนี้ กูโคตรสับสน

>>566 "บางคน"มันชั่ววูบไง ไม่ต้องห้ามก็ได้ อย่ายุก็พอ
กูยกตัวอย่างไม่ถูกว่ะ เอางี้ละกัน
สมมุติ เกรดต่ำกว่า 2.0 จะโดนไทร์
คนที่ได้ 1.5 1.4 บางที มึงเตือน/ไม่เตือน มันก็ไม่ช่วยไรละ
แต่บางคน 3.0 แล้วตกไป 1.9 รอบเดียว มันบอกจะลาออก
ปัญหาคือ เราไม่รู้ว่าเค้าเป็นขนาดไหน บางคนมันเกินเยียวยา แต่บางคนก็กลับมามีชีวิตที่ดีทำไรดีๆ ได้เหมือนกัน

>>566 >>567 มึงสับสนเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่มึงคิดถูกหรือผิดใช่ไหม มันก็ไม่ถูกไม่ผิดน่ะแหละ เดี๋ยวค่อยมาว่ากัน

ถามว่าทำไมสังคมต้องห้ามไม่ให้คนที่อยากฆ่าตัวตาย ตายด้วย
การฆ่าตัวตายเนี่ย มันเป็นบาปในทางศาสนา ซึ่งสิ่งที่ศาสนาต้องการจะสื่อก็คือการให้คนเรารักตัวเองและเห็นคุณค่าของการเป็นมนุษย์

คนที่เลือกวิธีการฆ่าตัวตาย เค้าคิดได้แค่นั้นจริงๆหรอ ก็ไม่เสมอไป แล้วแต่กรณี บางคนมีปัญหาสุขภาพจิต บางคนมีปัญหาทางสังคม จริงๆ
ซึ่งบางครั้งเราไม่เจอแบบเค้าก็อาจไม่เข้าใจ ในช่วงเวลาที่อยู่ๆชีวิตก็อยู่จุดตำสุด ที่สิ้นหนทางจริงๆ การฆ่าตัวตายอาจเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเค้าก็ได้
กูเลยไม่คิดว่าเค้าคิดสั้นนะ เพราะโดยมากมักเตรียมใจและวางแผนไว้นานแล้ว

โอเคมากันที่เรื่องของมึงที่ว่า เสียใจและสับสนกับความคิดแบบนี้ คือมันไม่ถูกไม่ผิดน่ะแหละ
มึงจะไม่รู้สึกเศร้าก็ไม่แปลกเพราะ มันคนไกลตัวมึง อย่างที่มึงบอก มึงไม่จำเป้นต้องห่วงทุกคนบนโลกก็ได้ มึงไม่ใช่พระพุทธเจ้าหรือพระเยซู

และคือส่วนตัวกุก็เฉยๆนะกับคนที่คิดฆ่าตัวตาย เพราะอย่างที่ว่าบางคนมันมีปัญหาจริงๆยิ่งถ้าสุขภาพจิต โรคซึมเศร้านี่ ตัวเค้าเองก็ไม่อยากให้เป็นน่ะ มันเป็นเรื่องของเคมีในสมอง

แต่ถ้าไอแนวอกหักไรนี่ กูจะสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ ฮ่าๆ

เพื่อนโม่ง มหาลัยไหนเร็วๆนี้ มีพวกงานบ้างวะ

>>570 ผิดมู้ป่าวมึง 555
https://fanboi.ch/lifestyle/3527/recent/ ลองอันนี้

เพื่อนโม่งคือช่วงนี้กูเครียดอ่ะทั้งๆที่พึ่งเปิดเทอมเอง คือกูเรียนEPอ่ะแล้วเพื่อนๆในห้องกูนี่เรียนกันล่วงหน้าเยอะมากจนกูเริามรู้สึกกากมากๆคือกูไม่อยากทำให้พ่อแม่กูผิดหวังอ่ะคือกูรู้แหละว่ามะนต้องค่อยเป็นค่อยไปแต่ลึกๆกูก็คิดมากเหมือนเป็นพารานอยด์อ่ะ กูอยากกำจัดความคิดแบบนี้ออกไปมากๆมันทำให้กูเกลียดตัวกูเองทำให้กูรู้สึกขี้แพ้สุดๆ กูเหนื่อยกับตัวกูที่เป็นแบบนี้อ่ะจนบางครั้งก็อยากตายๆไปเลย ขอคำแนะนำที//กูพยายามคิดนพว่าคนอื่นจบได้กูก็ต้องจบได้ดิวะแต่มาคิดๆดูก็ท้อว่ะ

กูจะแชร์เรื่องที่กูตกเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ช่วง ม.สี่, เรียนมหาวิทยาลัย ,ทำงานสองปี, เป็นนีทอยู่บ้าน ให้ฟังนะ

คือกูเคยเรียนเก่งมากจนม.ปลาย แต่ทะเลาะดับพ่อเรื่องงี่เง่า จนเป็นปมในใจกู เลยเรียนๆเล่นๆมาตลอด
เอนท์ครั้งแรกก็ไม่ติด ซิ่วหนึ่งปี, สอบใหม่ติดเกษตรศาสตร์ แต่ตอนเรียน กลับมีอารมณ์เหมือนเด็กๆคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้

เรียนจบก็ทำงานไม่ตรงสาย และมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานตลอด แล้วที่บ้านกูมีกิจการก็เลยออกมาทำของที่บ้าน ปัญหากับลูกค้าก็มีตลอด

วันนึงกูไปทำธุระแล้วเดินไปถึงบ้านหลังตลาด มีนบุรี มันมีโรงเรียนอาชีพ ของกทม. อยู่กูเลยไปเรียน ซ่อมโทรศัพท์มือถือ แล้วอาจารย์คนที่สอน เขาดีมากเลย มีงานนอกให้ซ่อมมือถือทุกวัน

กูเลยได้แง่คิดว่าถ้าทำค้าขายก็ต้องทำตัวแบบอาจารย์ คนนี้ แล้วกลับมาบ้านกูค่อยๆทำตัวดีขึ้น พูดจาดีๆ กับพ่อแม่ กับลูกค้า

ปัญหาที่กูมองอนาคตไม่ออกเพราะ เข้าสังคมไม่ได้ ทำกิจการไม่ดีเพราะลูกค้าไม่ติด ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ มันก็เบาบางลง ความติดติดลบก็ไม่ค่อยมี

แล้วเวลามีปัญหาอะไรเมื่อก่อนกูจะเป็นคิดไม่ตก มีความทุกข์กับความคิดว่าทำไมกูต้องมาทำเรื่องยากลำบากด้วยตัวเอง. แต่หลังๆมากูคิดตกแล้วว่า ชีวิตมันก็ Fuck Up ได้หลายๆเรื่อง มาบ่อยๆ แล้วสุดท้ายกูก็ต้องแก้ด้วยตัวกูเองอยู่ดี.

เดี๋ยวนี้มีปัญหาอะไร กูก็เฉยๆ ทำตามเกมส์ไปเรื่อย มีปัญหาก็แก้สิ่ แก้เองไม่ได้ก็ถามคนใกล้ชิด ขี้เกียจแก้ก็จ้างคนอื่นมาทำให้.

เคล็ดลับที่กูคิดว่าคนที่ซึมเศร้า ตกงาน,จิตตก ไม่มีกำลังใจทำงาน ควรทำนะ

1.ไม่ไหว ก็บอกคนใกล้ชิด พ่อ,แม่,พี่,น้อง ก่อนให้เขาช่วยเรา
2. ถ้าอิงกับเรื่องสุขภาพไม่ดี แบบทำอะไรก็เหนื่อย,หน้ามืด,ขี้เกียจ. ก็ไปออกกำลังกายซะ
3. ทำกิจการไม่ดี,ค้าขายไม่ดี ให้เปลี่ยนตัวเอง คอยดูว่าคนที่ขายดีเขาทำตัวยังไง. พูดดีทำดี,ค่อยๆคิดค่อยๆพูด แล้วจะดีขึ้น
4. นอนให้เร็ว ตื่นให้เช้า ปรับเวลาให้เหมือนชาวบ้าน แล้วฮอร์โมนจะดีขึ้น ผิวพรรณ,สุขภาพจะดีขึ้น ช่วยเรื่องลดน้ำหนักด้วย
5.คิดซะว่า คนเราเกิดมามีอายุทำงานแค่ช่วง 20-6 0 ปีเอง ยังไงมึงก็ต้องทำเอาเงินมาเลี้ยงชีพ เพราะฉะนั้นก็ทำดีกับคนรอบข้างซะ
6. ตอแหลให้เก่ง คือ พูดแต่เรื่องดี,เรื่องที่คนอื่นอยากฟัง เรื่องที่พูดแล้วคนจะโมโห ก็เก็บไว้
7.เคยทำอะไรสนุก แล้วทุกวันนี้มันไม่สนุกแล้วก็ไม่ต้องทนทำ. อย่างกูเล่นเกมส์จนวันนึงรู้สึกว่ามันเล่นแล้วเคลียด กูก็เลิกเล่นเอาเวลาไปนอน

แต่เรื่องจิตตก นี่อยู่ดีดีกูก็เป็นเองนะ บางทีอาจจะไม่หายไปตลอดชีวิต. แต่กูทำตัวดีขึ้น เวลาเป็นขึ้นมากูก็บอกแม่กู นี่แหล่ะให้ช่วยดูกูบ้าง ความถี่,อาการที่เป็นมันจะค่อยๆน้อยลง

กูก็มีเรื่องอยากเล่านะ แต่ไม่รู้จะเล่ายังไงให้คนรู้จัก ไม่รู้ว่าเป็นกู 5555

มึงกูอยากไปหาหมอวะ แต่ปัญหาคือกูไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน ไม่อยากขอพ่อแม่ เขาเหมือนไม่ค่อยโอเคกับการเป็นโรคนี้ด้วย กูก็ไม่แน่ใจนะว่ากูเป็นหรือป่าว กูเลยอยากไปหาหมอให้รู้ชัดๆไปเลย จะขอตังพ่อแม่ก็โดนบ่น มันก็เรื่องปกติอะเนอะ ยิ่งมีน้องเรียนมหาลัยอีกตั้ง 3 คน ค่าใช้จ่ายมันก็สูงตาม กูเข้าใจ แต่ไม่รู้วะมึง เหมือนไม่มีใครเข้าใจกูเลยสักคน ทั้งพ่อแม่ น้อง กูก็ไม่อยากเป็นอย่างงี้เว้ย ทุกคนในบ้านชอบบอกว่ากูชอบคิดในแง่ร้าย หัดคิดบวกซะบ้างนะ ชีวิตจะได้มีความสุข กูก็ไม่ได้อยากคิดในแง่ร้ายป่ะวะ กูแค่เล่าในสิ่งที่กูเจอมาในชีวิตไง กูไม่ได้มโนขึ้นมาเองอะ กูเหนื่อย กูไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แต่กูเคยมีความคิดว่าจะดีแค่ไหนถ้าอยู่ๆหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทุกวันนี้กูอยู่แบบไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยวะ กูพยายามหาเเล้วนะเว้ย พอกูบอกอยากลองทำอันนี้ เช่น กูบอกอยากลองฝึกวาดรูปขายกูหาตลาดได้ล่ะ อยากได้เม้าปากกา ทุกคนก็จะบอกว่าไร้สาระ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ย หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่ากูทำได้ ถามว่ากูวาดรูปสวยกว่าน้องหรอ ในขณะที่พอเป็นน้อง พูดว่าอยากได้เม้าปากกา พ่อก็จะพูดแค่ว่าเด๋วมีตังแล้วซื้อให้/ลองฝึกวาดขายดูสิ เอ็งทำได้ อ่าว..แล้วกูล่ะ...กูเคยชอบวาดรูปมากเลยนะ ชอบแบบกูวาดรูปทุกครั้งที่มีโอกาส จนตอนนี้กลายเป็นกูไม่อยากทำเลย ลึกๆกูก็ต้องการได้รับคำชมเหมือนน้องบ้างเว้ย ไม่ชมกู อย่างน้อยก็ไม่ต้องเอากูไปเปรียบเทียบได้มั้ย กูเบื่อ กูเหนื่อย กูโคตรไม่โอเค กับการใช้ชีวิตแบบทุกวันนี้เลย

มึงก็ยืมของน้องใช้สิ่วะ. ซื้อทำไมสองชิ้นเปลือง. แล้วถ้าทำขายได้เดี๋ยวเก็บตังซื้อเองจบ

ถ้าทำแล้วขายไม่ได้จะได้รู้ว่าทำแล้วไม่เหมาะ. เรื่องน้อยใจเอาไว้ก่อนเน้อ ตอนนี้ต้องห่เรื่องเอาตัวรอดหารายได้เข้าตัวก่อน

>>578 น้องกูอยู่หอไง กูอยู่บ้าน อีกอย่างถึงอยู่ที่เดียวกันมันก็ไม่ให้กูยืมหรอก อย่างอื่นมันยังไม่เคยให้กูยืมเลย มีแต่กูอะต้องให้มันตลอด

มึงนี่วิกฤติเรื่องนึงว่ะ. สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คณะกูสอนน้องเป็นเรื่องแรกๆเลยว่า. อย่าทำเป็นเก่งคนเดียว เดี๋ยวนี้เขาไปเป็นทีม. อย่าแบกปัญหาตัวเองไว้.

มึงต้องกล้าเรียกร้องความช่วยเหลือให้คนใกล้ชิดช่วยนะ. อย่าเอาแต่น้อยใจล่ะ. พูดตรงๆไปเลยพ่อแม่,ตอนนี่ ต้องการความช่วยเหลือ ใครทัดทานก็บอกไปว่าขอให้เราได้ลองก่อน ถ้าหาเงินได้ก็จะค่อยๆทำไปหารายได้ให้ตัวเองบ้าง. ถ้าทำแล้วหาเงินไม่ได้จะได้ตัดใจ.

>>580 ทำการบ้านไม่ได้เลยขอลอกเพื่อนนี่นับว่าเป็นการทำงานเป็นทีมมั้ย

แล้วมีรายการเพื่อนพึ่ง ถ้ามึงพึ่งเขาฝั่งเดียวมึงก็ปรสิต

>>581 ทีมคือทำไปด้วยกันแบบช่วยกันคิด ขอลอกคือมีคนทำคนเดียว

กูเล่นดอทแล้วแพ้ เครียดมากแบบนอนไม่หลับเอาแต่คิดว่า "ถ้าทำยังงี้ก็ชนะแล้ว" "ไม่น่าทำแบบนั้นเลย" วนยังงี้นานมาก
มันเป็นปกติของคนที่จริงจังหรือว่ากูจริงจังกับเกมมากเกินไป

>>584 จริงจังมากไปว่ะ ตราบใดที่มึงไม่ได้เล่นเป็นอาชีพ มึงก็ไม่ควรเครียดกับผลแพ้ชนะมากนะ เล่นเกมมันเล่นให้หายเครียดไม่ใช่เหรอ? ถ้ามึงเล่นแล้วเครียด ควรเปลี่ยนเกม หรือไม่ก็เปลี่ยนความคิดมึงซะ

มึง.. กูง่วงมาก แต่กูกลัวการนอนว่ะ... คือ กูนอนระหว่างรอหลับกูจะนึกไปถึงเรื่องความตาย กูกลัวตาย แล้วกูก็ไม่อยากตาย กูอยากเห็นอนาคตของทุกอย่างอยู่ กูไม่อยากหลับไปตลอดอย่างนั้น กูนึกนะเว้ย.. ถ้ากูไม่ได้ไหลตายยังไงกูก็ต้องตายอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็ว ไอ้ความคิดนี้ ทำกูผวาว่ะ แบบมันทำกูสั่น คิดไปเรื่อย

แล้วกูเป็นพวกไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย แบบนรก-สวรรค์ กูไม่เชื่อ ตายไปแล้วเพื่อพบพระเจ้า กูก็ไม่เชื่อ แต่ที่กูเชื่อคือ กูตายไปทุกอย่างมันดับไปหมด เหมือนกูหลับแต่กูไม่ฝัน แล้วก็ไม่ตื่นอีก แค่คิดกูก็อ้างว้างแล้วว่ะ แล้วอนาคตกูล่ะ พ่อแม่ญาติพี่น้องจะเป็นยังไง กูไม่มีโอกาสตื่นมาเห็น

แม่งอย่างเชี่ย.. กูเป็นมาตั้งแต่ต้นปี แล้วเป็นสลับกันไปมา แบบ 2 เดือนกูคิดเรื่องพวกนี้ กูนอนไม่หลับจนกูต้องมานอนกลางวัน แต่ 2 เดือนถัดมา กูเสือกนอนกลางคืนได้ปกติ แล้วตอนนี้ กูเสือกนอนไม่ได้อีก

แล้วกูควรทำยังไงดีวะ?? กูเข้าทางธรรมะแล้ว ไม่ได้ผลนะ ไม่ต้องมาแนะนำให้กูเข้าวัด เพราะกูลองมาแล้ว

>>586 ไปหาจิตแพทย์

รู้สึกตัวเองขี้แพ้จังว่ะ เขาดีกว่ากูทุกอย่าง ทั้งรูปร่าง การเรียน ทักษะ ชื่อเสียง ถ้าให้คนเลือกระหว่างเขากับกู เขาคงชนะแบบไม่ต้องสงสัยอะ บางทีก็น้อยใจ คิดมากแบบนี้ตลอดเลย กูพยายามเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ

>>588 เพราะมึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นไง มึงอยู่เพื่อตามคนอื่น หรือจะมีชีวิตเป็นตัวของตัวเอง ถ้าอยากจะเอาชนะเค้า อยากจะเหนือกว่าเค้าจริงๆ ไม่เอาเวลาที่มาตัดพ้อไปทำอะไรที่พัฒนาตัวเองดีกว่าน่ะ ไม่งั้นมึงก็เป็น Loser อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ

สุดท้ายแล้วมึงอยู่เพื่อตัวเองหรืออยู่เพื่อคนอื่นกันแน่

ตอนเด็กเวลามึงเดินวิ่ง แล้วหกล้ม เจ็บแผล มึงจะร้องไห้กุมแผลอยู่ตรงนั้น หรือมึงจะลุกขึ้นมาเดิน,วิ่งต่อล่ะ

ถ้ากำลังใจมึงดีพอ จะมีแต่คนบอกชีวิตมันเป็ยฃนแบบนี้แหล่ะ. มึงเจอปัญหามึงแก้ได้ มึงก็ไปต่อ

บางทีบางเรื่องเราจะรู้สึกว่าทำไมมันยากลำบากแบบนี้วะ แต่ขนาดพวกที่มันประสบความสพเร็จไปแล้ว มันยังพูดเลยว่า ทำไปเรื่อยมีปัญหาก็ด้นสดเอา.

เพื่อนโม่ง กูสับสนชีวิตมากตอนนี้ เดี๋ยวกูลำดับเหตุการณ์ให้พวกมึงฟังแปป

> บ้านกูเกือบแตก กูกลายเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ม.3
> กูทนจนมหาลัยปี 3 กูทนไม่ไหว บอกแม่ แม่พาไปหาหมอ รักษาเรื่อยๆ สภาพจิตใจกูดีขึ้นมาก แดกยา รักษาตัวเอง เริ่มเปิดใจ
> รักษาจนจะหาย กูโดนแฟนเทไปเอากับเพื่อนสนิทกู อีเหี้ย ชีวิตแบลงค์มาก กูกลับมาอยู่บ้าน ซบแม่ กอดแม่
> แม่กูเริ่ม Over Protective เริ่มบังคับกูเป็นตุ๊กตา บังคับยันท่าเดิน (กูไม่ได้เวอร์ นางบอกกูดูห่อเหี่ยว กูต้องดูมีชีวิตชีวากว่านี้)
> กูเข้าใจว่าแม่กูหวังดี กูรักแม่มาก กูเลยทำตามที่นางบอกทุกอย่าง จนหลังๆ...นางดูได้ใจแปลกๆ อะไรไม่ได้ดั่งใจนาง นางโมโห โวยวาย ตบกู ห้ามกูทำงานอดิเรก ห้ามกูคุยกับเพื่อน ห้ามกูโพสเฟสบุคในเรื่องที่นางเห็นว่า 'ไม่เหมาะสม' กูเถียงไม่ได้ พ่อกูก็ไม่ช่วยเหี้ยไรเลย
> กูเริ่มรู้สึกไม่อยากคุยกับแม่ แต่กูคิดว่ากูแค่เอาแต่ใจ แม่คงขัดใจกู
> แม่บังคับกูอีกแล้ว กูเหนื่อย สักพักเอาไปเปรียบกับลูกเพื่อน อีเหี้ย กูไม่ไหว กูท้อมาก กูพยายามฆ่าตัวตายครั้งแรกหลังจากหายป่วย (ก่อนหน้านี้กูเคยทำมาก่อน ช่วงป่วย หลายครั้ง และกูบอกตัวเองว่ากูจะไม่ทำอีก)
> กูเริ่มรู้สึกเหมือนตอนป่วยอีกแล้ว

กูควรทำไงเพื่อนโม่ง กูควรคุยกับแม่ตรงๆมะ จริงๆกูก็เคยเปิดประเด็นตอนแดกข้าวเย็น โดนเฟี่ยงด้วยข้าวโพด สัด เลิกแดกข้าวเย็นกับที่บ้านเลย 5555555 หรือกูควรไปหาหมอแบบเงียบๆ ไม่บอกใครดี

>>591 ลำบาก เพราะมึงยังต้องพึ่งพาการเงินของทางบ้าน แต่ที่อ่านมาแม่มึงน่าจะไปหาหมอก่อนใครเพื่อน กุว่าไม่ปรกติมากๆ ห่างได้ก็ห่าง อย่าไปยุ่งมาก

>>592 ใช่มึง กูยังเรียนอยู่ แล้วดูท่าจะไปไหนไม่ได้เพราะกูเป็นลูกคนเดียว กูทิ้งเค้าไม่ลงหรอก

พ่อกูเคยบอกให้แม่ลองปรึกษาจิตแพทย์ดู เผื่อนางเครียดมากไปไรงี้ นางก็บอกนางปกติดี "orz คือกูเข้าใจว่าแม่มีปมเรื่องพ่อกูเคยเจ้าชู้ แล้วนางก็เป็นผู้หญิงบ้านๆ อยู่ดีๆมาแต่งงานกับพ่อกู แล้วพ่อกูหลังๆพอเริ่มมีฐานะ แกก็ออกงานสังคม เจอเพื่อน เพื่อนพาคุณหญิงคุณนายมา แม่กูก็คงรู้สึกว่าตัวเองต้องเป๊ะ ต้องเพอร์เฟค ปัญหาคือ แม่งลามมาถึงกูเนี่ย ให้กูนอนเล่นเกมอยู่บ้านเฉยๆก็ได้มั้ยล่ะบางที T___T

ช่วงนึงกูปรึกษาพ่อว่าไม่อยากคุยกับแม่เยอะ พ่อกูก็หาคนขับรถมาให้ ให้ไปรับไปส่ง แม่กูเสือกคิดมาก กลัวห่าไรไม่รู้ ให้ไปขับให้พ่อ นางจะมารับกูไปไหนมาไหนเอง ลำบากหนักเลยอีเหี้ยยย กูไปเองได้นะจริงๆ แต่นางไม่ยอม

>>593 ดูแล้วแม่คงเครียดกับการปรับตัวและสถานะทางสังคม จากที่เล่ามาฐานะทางบ้านมึงน่าจะดี - ดีมาก แม่คงรู้สึกไม่มั่นคง เพราะเป็นแม่บ้าน ไม่มีรายได้ใช่ไหมล่ะ ถ้าพ่อทิ้ง เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง มึงก็เหมือนเป็นที่พึ่งทางใจเขาอ่ะ อย่างน้อยก็มีมึงอยู่ หรือมึงอาจจะเป็นโซ่ที่คล้องพ่อมึงไว้ด้วย เท่าที่กูสังเกตุมาแม่ในครอบครัวที่มีปัญหาชู้สาวจะ Over protective ทั้งนั้น เพราะเขาไม่มีใครแล้วไง

>>594 ฮือออ มึงอยู่ใต้เตียงกูใช่มั้ยเพื่อนโม่ง กอดที 55555555 ที่มึงพูดมาอ่ะถูก กูเหมือนสิ่งที่ยึดพ่อเอาไว้ให้เค้าได้ ถามว่าเค้าเป็นแม่บ้านมั้ย กูก็อธิบายไม่ถูก คือบ้านกูเป็นเจ้าของกิจการ เค้าจะออกไปหรือไม่ออกก็ได้ แล้วแม่กูจะย้ำกับกูทุกวันว่า แม่รักหนูมากนะ หนูอย่าทิ้งแม่ไปไหนนะ คือกูก็พูดไม่ออกอ่ะ กูเคยถามเค้าว่า ถ้าวันนึงหนูไม่อยู่แล้ว แม่จะทำยังไง เค้าก็บอกเค้าไม่รู้

คือกูอึดอัด ลำบากใจ กูอยากไปให้พ้นๆไม่ก็ตายห่าไปซะ แต่กูก็รู้สึกว่าแม่กูโดนคนทำร้ายมาเยอะมากแล้วอ่ะ กูทำเค้าไม่ลงเว้ย

เอาจริงๆนอกจากที่กูเล่าๆระบายๆอ่ะ นางเป็นแม่ที่ดีนะมึง ดีแบบแม่ในอุดมคติตามตำราที่โดนฝังหัวกันมาเลยอ่ะ แค่มันมากไปหน่อย แล้วพอกูโดนทำร้ายแบบที่เค้าโดน เค้าเลยเป็นงี้มั้ง จากที่หนักอยู่แล้ว เห้อม

สรุปกูปรึกษาสุขภาพจิตตัวเองหรือของแม่กูวะ 55555555

โควตเด็ด
"ถ้าจะรักให้เป็น ต้องเข้าใจว่าแต่ละคนมีอิสระของตัวเอง"
ถ้าเริ่มคิดว่าจะให้คนที่รักทำตัว ให้เป็นอย่างที่เราต้องการย่อมเป็นทุกข์. เพราะเขาทำแบบไม่เต็มใจทำให้เรา. และถ้าเป็นแบบเขาปฏิเสธ เราก็ทุกข์

>>595 เราเป็นกำลังใจให้ จากโม่งใต้เตียง

>>597 ขอบคุณนะเพื่อนโม่ง *กอดมึง*

เพื่อนโม่งกูเป็นคนไม่กล้าแสดงออก ประหม่าง่าย ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ ไม่กล้าพูดในที่คนเยอะๆ ไม่กล้าสบตาคนไม่สนิท
แต่เรื่องที่กูคิดว่าต้องการแก้ไขมากๆ คือเวลากูพยายามสบตาใคร แล้วฝืนยิ้ม (กูต้องพยายาม) กูรู้สึกว่าแก้มกูกระตุก ขอบตาร้อนเหมือนจะร้องไห้
มีอยู่ทีนึงกูคิดว่ากูพยายามแล้วจะทำได้ สุดท้ายคือร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย
เวลาใครพูดด้วย ถ้าไม่สนิทจะเกร็งมาก ทำให้พูดเร็วแล้วพูดไม่รู้เรื่อง ด้วยทักษะกูความพยายามมีส่วนร่วมในวง มักจะเดดแอร์ กูเลยดูเงียบดีกว่า
ก฿เคยทำงานแจกใบปลิว แนะนำสินค้า สัมภาษณ์แบบสอบถามมา 3-4 ครั้ง ไม่ดีขึ้นเลยงะ บรรยากาศตอนกูคุยกับคนอื่นเคเาบอกว่ามันเครียดเกินไป ซึ่งกุก็ว่ามันทำให้กูรู้สึกเครียดจริงๆ กูจะทำยังไงดี

>>599 ขอเล่าเรื่องตัวเองก่อนนะ เพราะเป็นเหมือนกัน

สมัยเรียนนี่ไม่กล้าแสดงออก ประหม่ามาก ออกไปพูดหน้าชั้นนี่ มือสั่น ปากสั่น
แต่ถ้าคุยกับเพื่อนจะปกตินะ เฮฮาทั่วไป เป็นตัวปล่อยมุขด้วยซ้ำ

จนมาเปลี่ยนตัวเองช่วงทำงานนี่ล่ะ เพราะเข้าใจเลยว่าถ้าเรายังเป็นแบบเดิมอยู่ มันเป็นการปิดโอกาสตัวเองมากๆ ที่จะพัฒนาตัวเองไปในสิ่งที่อยากจะเป็น เพราะแน่นอนกูหรือมึงก็ไม่ชอบไออาการประหม่าบ้าๆบอๆนี่ใช่มะ แล้วไอบุคลิกแบบเนี่ยก็จะเป็นอุปสรรคในการทำงานหรือใช้ชีวิตด้วย (มึงก็คงรู้แล้วแหละ ถึงมาระบายในนี้ 555)

ซึ่งปัญหาตรงนี่มันเกิดมาจากการที่เราไม่มั่นใจตัวเอง ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง คิดว่าตัวเองไม่เก่ง มันเลยทำให้ตัวเราเนี่ยคิดว่าตัวเองทำไม่ได้พอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ เราเลยไม่กล้าทำ กลัวผิดหวัง กลัวพลาด มันเลยแสดงออกออกมาในบุคลิกของเราพอเราเครียด คนอื่นเห็นก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

ซึ่งจริงๆมันเป็นเรื่องปกติของชีวิตอยู่แล้วที่จะมีผิดหวัง มีพลาดบ้าง
แต่เราลืมนึกนึกไปว่า เรายังเริ่มใหม่ได้ แก้ไขมันได้

ลองนึกถึงข้อดี จุดเด่น ของเรา ถ้านึกไม่ออก หรือไม่มี เราสร้างมันขึ้นมา ในแบบที่ตัวเองชอบ และอยากจะเป็น ฝึกยิ้ม ยิ้มเข้าไว้ มองแง่บวก เราอยากจะให้คนอื่นมองเราแบบไหน แสดงมันออกมา ลองหัดทักทายคนอื่นก่อน ชวนคุย รู้ว่ามันยาก แต่ลองดู หาโอกาส
อย่างกูทำงานที่ต้องเจอลูกค้าบ่อยๆ ก็อาจจะสังเกตุจากบุคลิกเค้าว่าเป็นคนยังไง ชอบอะไร เราก็ดึงเรื่องนั้นมาชวนคุยได้ หรือเจอกันบ่อยๆก็ทักทายกัน ยิ้มกัน
ถ้าออกไปซื้อของเนี่ย จ่ายตัง พนักงานทอนเงินหรือให้สินค้ามาก็ขอบคุณ แล้วก็ยิ้มไป เนีย่ฝึกไว้ ใกล้ๆตัว

ทั้งนี้ไม่ได้หมายถึงว่าจะต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนช่างคุยอะไรแบบนั้นนะ
(อันนี้ก็แล้วแต่มึง บางทีมารู้ตัวทีหลังว่าเป็นคนแบบไหนด้วยซ้ำ 555 )

สิ่งที่จะบอกก็คือเราเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น แต่ให้คงความเป็นตัวตนของเราไว้ด้วย
สู้ๆมึง

กูชายอายุ21แล้วรู้สึกเหมือนนิ่งเฉยกับทุกอย่างเลยอะ เมื่อก่อนก็ยังมีความรู้สึกชอบหลงโกรธหลงเกลียด ฯลฯ
แต่พอผ่านอะไรๆมากขึ้นมันเหมือนกับว่าสามารถใช้หลักเหตุและผลเข้าใจอะไรหลายๆอย่างว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ ไม่ได้ชอบหนัง,เกม,มีรสนิยมอะไรมากเป็นพิเศษ ไม่ได้อยากทำอะไรเป็นพิเศษ พอรู้สึกอะไรก็จะแสดงอารมณ์ออกมาไม่ค่อยเป็นว่าควรจะต้องยิ้ม หรืออะไร(แสดงออกหน้าตาย)

คือมันดีหรือไม่ดี ชีวิตโม่งคนอื่นเคยรู้สึกอย่างงี้บ้างรึเปล่า มันไม่ใช่ความรู้สึกทุกข์หรือจิตตกอะไร กลับกัน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่มันช่างดีด้วยซ้ำ

กุแย่จนทนไม่ไหวละ กระทบชีวิตเกินไป อยากไปพบจิตแพทย์เลยหาข้อมูลแล้วพบว่าแม่งยากกว่าที่คิดหว่ะ แล้วกุเห็นบางที่แม่งให้เวลา10-15นาทีนี่เล่าไรทันมั่งวะ หรือแค่บอกเลยว่าเรามีอาการแบบนี้ๆ แล้วถ้าเล่าไม่ออกทำไงวะ ขอคำแนะนำคนที่เคยไปพบมาหน่อย ถ้าแนะนำรพ.ด้วยจะขอบใจมาก แท้งกิ้ว;-;

>>601 ถ้าตัวเองชอบแบบนี้ ก็ทำไปเหอะ ไม่ต้องซีเรียส
ถ้ามันไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

>>601 กูว่ามันคือการปล่อยวางล่ะมั้ง กูคิดเอาเองมั่วๆว่าทุกอย่างมีเหตุผลของมัน กูก็ยอมรับเหตุผลของทุกคน และพอเข้าใจ กูก็กลายเป็นคนไม่หัวร้อนเลยว่ะ

>>603 นั่นแหละปัญหา กูไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นแล้วที่กูทำตัวอย่างนี้มันดีหรือไม่ดีแค่ไหน พอมีใครพูดปัญหาอะไรมาเหมือนกูก็รับฟังแค่ผิวเผินจับเอาประเด็นสำคัญมาเฉยๆ ไม่รู้ว่าเขาอยากให้เรารู้สึกยังไง ไม่รู้ว่าต้องตอบกลับไปยังไง เหมือนแค่ฟังเสร็จก็ อืม เหรอ ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ 55555555
ปล.แต่กูรู้สึกดีอย่างนึงคือ เพื่อนคนไหนที่คนอื่นเกลียดเพราะรู้สึกหมั่นไส้ รำคาญ พูดมาก(ง่ายๆคือไม่พอใจเพราะไม่ถูกใจตัวเอง แต่ไม่ได้ทำผิดกฏหมายหรือจารีตประเพณีอะไร) กูจะไม่รู้สึกเกลียดไปด้วยเพราะที่คนๆนั้นทำมันไม่ได้ผิดอะไร มันเป็นสิ่งที่เขาเป็นอยู่แล้ว(แต่ถ้ามันระยำอันนี้ก็เกลียดได้)

>>604 เออ เหมือนกันเลย กูรู้สึกตัวเองหัวร้อนน้อยลงมาก ยกเว้นบางเรื่องจริงๆที่มันขัดกับหลักเหตุผลว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย ทั้งๆที่มันมีวิธีแก้ปัญหาแล้ว เช่น รถไฟมาช้า เน็ตเน่า5555555555

กูงงชีวิต กูงงไปทุกๆอย่าง
คนอื่นชอบบอกว่ากูอีโก้สูง ไม่ยอมรับฟังคนอื่น คือกูก็รับฟังนะแต่ถ้ากูไม่เข้าใจหรือไม่เห็นด้วยกูก็จะแย้งขึ้นมาตรงนั้นเลย เราจะได้มาถกกันหาข้อสรุปนี่น่าสนใจ เหมือนเวลาเถียงกับโม่งกูก็ชอบนะถึงจะโดนด่าจนหัวร้อนบ้างก็เหอะ
แล้วพอกูแย้งขึ้นมาคนอื่นก็จะพูดว่า กูต้องฟัง กูต้องเชื่อ พอบอกว่า เฮ้ย ทำไมกูต้องเชื่ออ่ะ กูคิดเอาเองได้ กูรับฟังแล้ว ไม่แย้งต่อแล้ว แต่พอถามว่าเชื่อมั้ยแล้วกูบอก กูยังไม่เชื่อ ก็มาบอกว่ากูต้องเชื่อดิ พอกูเถียงกลับก็กลายเป็นกูอีโก้สูง ไม่ยอมรับฟังคนอื่น เอ้า แล้วกูต้องทำไง

สังคมแม่งอยู่ยาก กูไม่อยากคุยกะใครแล้ว

มึงกูมีความรู้สึกว่ากูไม่มีเสน่ห์ พูดอะไรไม่น่าสนใจเลย บางทีก็หลุดพูดอะไรแย่ๆบ่อยทั้งๆที่มันแย่แต่กูก็ลืมและหลุดพูดออกมาตลอด จนดูเหมือนเป็นคนเจื่อนๆโง่แค่นึกกูยังรำคาญตัวเอง กูอยากพูดเก่ง พูดแล้วน่าฟัง ทุกอย่างที่มาจากปากกูล้วนน่าสนใจ กูอยากมีเสน่ห์หรือน่าสนใจน่ะแหละ เอ่อะ กูพิมพ์วกวนอีกละ ประโยคที่กูพิมมันดูเละเทะใช่ไหม อือ ตอนพูดกูดูแย่กว่านี้อีก กูควรฝึกพัฒนาตัวเองยังไงดี กูสนิทกับเพื่อนคนหนึ่งนางน่ารักนะ นางเป้นคนเดียวที่ไม่รำคานกูไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก แต่กูยังซึมซับสิ่งดีๆจากมันไม่ได้เลยวะ คือกูรุ้แหละว่าอะไรมันดีแต่กุลืมตัวพุดอะไรหลุดตลอด แล้วต้องมาเสียใจทีหลังว่าน่าจะพุดแบบนี้แบบนั้นแทนตอนนั้นไม่น่าพุดแบบนั้นเลยไรงี้ กูยกตัวอย่างไม่ถุกเหมือนกันว่ากูหลุดอะไรบ้างเอาตามตรงกูเองก้จำไม่ได้แต่กุรุ้แค่ว่ากูมักจะมาเสียใจกับคำพุดตัวเองทีหลังตลอด พลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกสมองยังไม่จำและก็พลาดๆอยู่อย่างงั้นเหมือนไหวพริบการพูดมันกากจนยากจะพัฒนาแล้ว กูควรทำไงดีวะ ถ้ากูพิมงงกูขอโทษ แต่กูอยากได้คำแนะนำจริงๆ ช่วยกูด้วย กูขอร้อง กูไม่รุ้จะทำยังไงจริงๆ

>>608 ใจเย็นนะมึง กูว่ามึงน่าจะลองคิดให้มากขึ้นก่อนพูด ลองเลือกที่จะเงียบแล้วฟังดูก่อน คนที่ไม่ค่อยได้พูดพอนานๆทีพูดขึ้นมาทีแม่งจะน่าสนใจกว่าคนที่พูดมากเป็นธรรมดา แถมยังได้เปรียบที่ระหว่างเงียบๆอยู่นั่นก็มีเวลาได้เกลาความคิด อะไรที่ไม่ควรจะพูดในชีวิตจริงถ้าได้พูดออกมาในหัวก่อนก็คงดีไม่น้อยใช่มั้ยล่ะ ลองทำดูแค่นี้ก่อนแล้วกัน กูเองเมื่อก่อนก็มีแต่คนไม่สนใจ แต่ทุกวันนี้กูรู้สึกสบายใจมากเลยว่ะ การฟันดาบที่ผ่านการลับให้คมเพียง1ครั้งแม่งย่อมได้ผลกว่าการเอาแท่งทู่ๆไปตีอยู่แล้ว สู้ๆนะมรุง

เพื่อนโม่งมีวิธีทำให้หายเครียดจากพวกเรื่องไม่เป็นเรื่องไหมอ่ะ กุพยายามทำตัวไม่ให้ว่างอื่นแล้วแต่ก็ยังสลัดมันไม่หลุดสักที TT

>>611 "...ช่างแม่ง..." คำเดียว ชีวิตจะดีขึ้นเยอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

>>610 สิเอ้อ กูขอโทษ กูเมา5555

กูเบื่อมาก กูบอกไปหาจิตแพทย์ แม่งทำสายตา น้ำเสียงแบบไม่ไว้ใจกัน พอกูไปหาเสร็จกลับมารับไม่ได้ บอกจะใช้ยาที่หมอให้ทำไม ทำไมไม่ใช้ใจแก้ ครั้งหน้าบอกจะไปหาหมอกับกูด้วย ทำไมไม่เข้าใจกันเลยวะ กูก็อยากบอกนะว่า พ่อแม่นั่นแหละเป็นส่วนหนึ่งเหมือนกันที่ทำให้กูมีปมขึ้นมา
อิสัส อัดเทปเสียงแบบ 13 เหตุผลแม่ง

>>613 มึงทำถูกแล้วที่ไปพบจิตแพทย์
ถ้าจะให้เค้าเข้าใจ อาจลองอธิบายดูว่า เรามีปัญหาอะไร เราอยากลองแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ถ้ามีปัญหาจริงๆจะได้รีบแก้ไขทัน แล้วโรคซึมเศร้าหรือปัญหาทางจิตมันบางทีใจแก้ไม่ได้ถ้าครอบครัวไม่เปิดอกคุยกัน (อันนี้เหมือนแอบว่าไปด้วยในตัว เราอย่าไปว่าโต้งๆต้องให้เค้าคิดเอง ให้พื้นที่เค้าได้ไปคิด ถ้าไปงัด ไปบอกว่าเพราะพ่อแม่ยังงั้นยังงี้เค้าไม่ค่อยฟัง ต่อให้เค้าผิดจริง แต่จะเหมือนเราโทษนั่นโทษนี่แหละ)

>>614 ขอบคุณมากมึง

อาการโรคซึมเศร้านี่ต้องเป็นขนาดไหนวะมึง คือกูไม่อยากเป็นมากๆ แต่หลังๆ กูรู้สึกไม่ปกติ ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ ปกติกูจะใจเยน กูชอบพูดชอบคุย เฮฮาไปเรื่อยๆ ชอบอยู่กับคนอื่น แต่ก็มีมุมที่ชอบอยู่คนเดียวเป็นปกติ แต่อยู่ๆ กูก็กลายเป็นถ้าอยู่คนเดียวจะไม่ทำอะไรเลย นอนเฉยๆ ไม่กิน ไม่หิว ไม่นอน ไม่อะไรเลย หรือบางทีกูก็นอนทั้งวัน บางทีร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่พอเจอเรื่องแย่ๆ บางครั้งเหมือนสมองไม่รับ เลือกที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนความรู้สึกมันชัตดาวน์ไป รู้สึกแย่ง่ายมาก พอทำอะไรแล้วไม่ถูกใจตัวเองก็หาทางออกไม่ได้ จัดการอารมณ์ไม่ได้ นั่งเครียด ขี้โมโหขึ้นมาก กูเป็นอะไรไปวะ กูสับสนมากๆ ทุกวันนี้พยายามใช้ชีวิตปกติ แต่บางครั้งนอนเฉยๆ ก็คิดแต่เรื่องแย่ๆ แล้วจบลงที่คำว่ากูมีชีวิตต่อไปทำไมวะ

มีวิธีทำให้คนเราสามารถเห็นคุณค่าในตัวเองได้บ้างป่าววะ มึง ช่วงนี้กูรู้สึกแย่มากๆ ด้วย อีกประเด็นคือกูรู้สึกไม่พอใจในอะไรสักอย่างของตัวเอง จนดึงให้กูรู้สึกว่าชีวิตกูไม่มีค่าอะไร กลายเป็นต้องการให้คนมายอมรับในความสามารถอะไรของกูมากๆ แต่พอเริ่มที่จะทำงานกูก็กดดันจนวนเป็นลูปเดิม จนเครียดทำไม่ไหว เฟล แล้วกลับมาโทษตัวเองอีก

>>617 คนเราถ้าไม่เห็นค่าของตัวเอง คนอื่นก็จะมองเราแบบนั้นเช่นกัน
ฉะนั้นมึงต้องรู้ก่อนว่าตัวเองมีจุดเด่นอะไร ข้อดีของมึงคืออะไร ถ้าไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา
มึงคิดว่าตัวเองเป็นยังไงมันก็จะเป็นอย่างงั้นนั่นแหละ มึงบอกตัวเองว่ามึงมันไร้ค่าทุกวันๆๆ มึงก็จะไร้ค่าอยู่อย่างนั้น แต่ถ้ามึงไม่ได้เป็นแบบนั้น ทำอะไรสักอย่างซะที่จะถีบมึงขึ้นมา มึงชอบอะไร อยากจะเป็นอะไร ทำซะ มึงจัดการอารมณ์ไม่ได้ เพราะอะไร มึงใจเย็นแล้วรึยัง หรือมึงลองทำแล้วหรือยัง หรือมันเป็นเพราะมึงคอยย้ำกับตัวเองอยู่เสมอว่ามึงมันไม่มีค่าอะไรเลย มึงเลยคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ กดดันตัวเอง โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น

ไม่พอใจอะไรสักอย่างในตัวเอง ค้นหามัน และแก้ไขมันซะ คนเรามันมีจุดเสียกันทุกคนแหละ ไม่ต้องไปสนหีสนแตดอะไรว่าคนอื่นจะยอมรับเรารึเปล่าหรอก

เราต้องยอมรับตัวเองให้ได้ก่อน เชื่อในตัวเองซะ มึงชอบอะไร ทำมัน มึงมีข้อดีอะไร ดันมาให้เป็นจุดเด่น แล้วลองมาดูกันต่อไปสิว่าเป้าหมายในชีวิตของมึงต่อไปคืออะไร ไม่ต้องใหญ่ก็ได้ แต่ขอแค่มึงมีความสุขกับมันพอ

ไม่มีเหี้ยอะไรเลยน่ะสิมุง แม้แต่สิ่งที่ชอบมากที่สุดก็ยังแย่.....ตูเกลียด รด ชิบหาย แม่ม โทรลตูจนป่วยเนี่ย

>>620 จากที่แม่มแย่อยู่แล้วกลายเป็นไม่เหลืออะไร

>>620 กูก็ไม่ชอบนะ ตอนเรียนก็โดด จนต้องซ้ำปี2 แล้วมาเรียนปี3ตอนเข้ามหาลัยเนี่ยแม่งอายชิบหาย แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี

สำหรับกูนะ คือกูมองสิ่งที่เข้ามาหรือปัญหาในชีวิตเหมือนกับเกม เราหนีมันไม่ได้หรอก ปัญหาทุกอย่างมันจะโถมเข้า หนีวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันหน้า แม่งก็มาใหม่ ฉะนั้นสิ่งเดียวที่จะผ่านมันไปให้ได้คือเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันหรือเอนจอยกับมัน แปปเดียว เวลาแม่งก็ผ่านไปแล้ว

ถ้ามัวแต่โทษนั่นโทษนี่แม่งไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก ถ้าไม่เปลี่ยนตัวเอง

>>622 มันไม่ได้มี รด. อย่างเดียวไงมึง มันแบบ โดดเดี่ยวในสังคมด้วย คือ แบบ เหมือนเป็นตัวตลก แต่ ตูไม่ใช่อ่ะ แล้วแม่ม รำคาญอ่ะ คือ เป้นมา 10 กว่าปีก็แก้ไม่ได้ด้วย(ไม่รู้วิธีแก้ หัวร้อนก็แล้ว ต่อยแม่มก็แล้ว ....ให้ตูเอาปืนไปยิงรึไง)

เพื่อนๆ กูรู้สึกว่าการโตเป็นผู้ใหญ่แม่งลำบากชิบหาย ก่อนขึ้นมหาลัยกูก็อยู่มัธยมแถวบ้านมาตลอด (ตจว) พอขึ้นมหาลัยได้เข้ามาเรียนใน กทม ตอนนี้กุอยู่ปี 3 แล้วนะ ตอนแรกๆกูรู้สึกกุต้องปรับตัวเยอะชิบหาย ทั้งเรื่องเพื่อนที่กุไม่สนิทเท่าตอน ม.ปลาย คือมันก็สนิทแต่มันไม่เท่าตอน ม.ปลายจริงๆ แล้วการเรียนก็หนักขึ้นชิบหาย ต้องอยู่หอคนเดียวอีก เมื่อก่อนสมองกุวันๆไม่ต้องคิดอะไรมาก เลิกเรียน เรียนพิเศษ กลับบ้านเล่นเกม แต่ทุกวันนี้จะเล่นเกมทีก็ต้องมานั่งนึกว่าภาระเสร็จยังวะ ไหนจะต้องค่าใช้จ่ายอีก รู้สึกการโตเป็นผู้ใหญ่แม่งไม่มีความสุขเลยว่ะ

>>624 ก็งี้แหล่ะ ถ้าทำใจได้ตั้งแต่ม.ปลาย เราว่าแม่ม คงสบา่ยขึ้นเยอะ

>>624 แค่ออกมาอยู่หอมหาลัยมีภาระอะไรวะนอกจากซักผ้าถูบ้าน - -a เงินก็ยังไม่ต้องหาเอง แค่ใช้รายเดือนให้พอดีตัว ถ้าแค่นั้นมึงเรียกภาระแสดงว่าตอนอยู่บ้านมึงโดนสปอยมากอะ ดีแล้วที่ได้หัดดูแลตัวเองซะบ้าง

>>626 ภาระกุคือการเรียนไง เรียนเหี้ยไรเยอะแยะไม่รู้ วันนึงกลับมานั่งท่องหนังสือก็หมดวันแล้ว แล้วกุได้เงินเดือนแค่ 6000 ไหนจะค่าเดินทาง ค่าแดก ละต้องมีเผื่อเป็นเงินเก็บไว้อีก

>>627 เรียนหนักจุง ภาระเยอะมากเลอ เป็นผู้ใหญ่จางงงง
6000 ไม่รวมค่าหออะเหลือๆ อยู่หอค่าเดินทางจะเยอะอะไรมากมาย ค่าแดกก็เหลือเฟือ ยกเว้นมึงจะแดกห้างเป็นว่าเล่น
อย่างที่บอกอะ มึงโดนสปอยมามากไป ไม่รู้จักทั้งการดูแลตัวเองทั้งการใช้เงิน
คือถ้ามึงบ่นในมู้การเรียนกูจะไม่ว่าไรเลยนะ แต่มาบ่นในมู้สุขภาพจิตนี่โอเวอร์

ถ้าโตไปทำงานมึงไม่ประสาทแดกเลยหรอวะห่า

กูเบื่อตัวเองว่ะที่บางทีก็ชอบดูถูกคนอื่นในใจ รู้สึกว่าทำไมคนบางคนถึงโง่ได้น่าหงุดหงิดขนาดนั้น ที่เจอมาบางคนโง่ทั้งไอคิว บางคนอีคิว บางคนโง่หมดจนกูสงสัยว่าวันๆมันทำอะไรบ้าง ไม่น่าเกิดมาให้เป็นภาระ แต่กูเก็บอาการตลอดเวลาเจอคนพวกนี้พยายามใจเย็นเข้าใจตัวพวกมัน ไม่ก็แสดงออกตามธรรมชาติว่าเป็นห่วงพวกมันอ่ะ คือกูทั้งดูถูกทั้งเป็นห่วงเพราะพวกแบบนี้กูไม่ค่อยอยากยุ่งกับมันหรอก ไม่งั้นกูอาจเผลอพูดไปเลยว่าทำไมเกิดมาโง่แบบนี้ แล้วก็เบื่อการใส่หน้ากากเข้าสังคมส่วนใหญ่ด้วยอ่ะ แต่ถ้าไม่ใส่คือกูคิดว่ากูเห็นแก่ตัวชอบดูถูกคนอื่นจนอาจมีคนไม่ชอบกูไปเลย ที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ไม่เคยมีใครเกลียดหรือไม่ชอบกูนะ เพราะกูใส่หน้ากากแล้ววางตัวเป็นกลางให้มันสมดุลทุกๆอย่างไปแล้ว พอกูจะแสดงตัวด้านจริงๆออกกูก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าจริงๆกูเป็นแบบไหน ไม่ได้กลัวคนไม่ชอบแล้วอ่ะเพราะออกแนวไม่แคร์ แต่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นตัวจริงๆของตัวเอง(ครอบครัวกูก็ไม่รู้) กูรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยจนอยากหนีเก็บตัวอยู่คนเดียวไม่รู้จัก ไม่ติดต่อใครอีกเลย แต่กูก็ไม่ชอบใส่หน้ากากเพราะกูไม่ชอบการไม่จริงใจ(ถ้าสนิทกันกูค่อนข้างจริงใจมากไง) มันเลยขัดๆกัน

โม่ง กูรู้สึกเเย่อีกเเล้ว กูรู้สึกกูไม่น่าเกิดมา เกิดมาเเล้วเป็นภาระ เป็นความหวังละเสือกสนองความหวังให้ไม่ได้ กูเเม่งผิดพลาดซ้ำๆซากๆเรื่องเดิมๆ

>>628 เหอะ อย่างมึงน่าจะเรียนคณะปลายแถว มหาลัยปลายแถว เลยไม่รู้สึกว่าการเรียนลำบาก

>>632 ชีวิตนี้คงได้แต่ตัดพ้อกับชีวิตที่ตัวเองจัดการไม่ได้

>>631 คนเราผิดพลาดได้ มันพลาดได้กันทุกคนแหละ
แต่กับเรื่องเดิมๆบ่อยๆนี่มึงต้องทบทวนดูว่ามึงพลาดอะไรตรงไหนไป แล้วรีบแก้มันซะ อย่างน้อยครั้งหน้าพลาดก็ไม่เจ็บมาก

อย่าพึ่งไปคิดเรื่องสนองความหวังให้ใคร ทำเพื่อตัวมึงเองก่อน เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย มึงเองก็ไม่อยากให้ตัวเองมาจมอยู่แบบนี้ ลองพยายามดูอีกครั้งเว้ย มึงทำได้

>>632 วิศวะ 3 พระจอม จบแล้ว ตอนนั้นอยู่หอนอก ปี1-2-3 ทำกิจกรรม ปี4กินนอนในคณะทำธีสิส ธีสิสได้ A เกรดเฉลี่ย 3กว่าชิลๆ
ปลายแถวจุง :3

>>635 จบวิศวะจุฬาได้เกรด 3 กว่าแล้วค่อยมาอวดนะไอ้หนู

let them fight!

>>635 3 พระจอม pfft

พระจอมนี่ ใช่มหาลัยที่เอาไว้รองรับคนไม่ติดจุฬาปะวะ

>>639 อย่ามาจุฬา master race แถวนี้ หลงตัวเองชิบหาย55555555

จะขิงเหี้ยไรกันกะอีแค่สถาบัน สถาบันดีงามหีแตดขนาดไหน สุดท้ายก็มาบ่นโง่ๆ ตัดพ้อชีวิตในกระมู้นี้กันอยู่ดี พอๆได้ละ หลายวันแล้ว

เทียบจุฬาพระจอม กูก็มองว่าจุฬาดีกว่าเหมือนกัน

กุเด็กจุฬานะ กุเบื่อเด็กพระจอมตรงที่ ตอนแรกบอกอยากเข้าจุฬา พอไม่ติด ก็พูดให้คนอื่นฟังว่าพระจอมดีกว่ายังงู้นยังงี้ โดยเฉพาะไอเรื่องเน้นปฏิบัติห่าไรเนี่ย แล้วจุฬาไม่ต้องปฏิบัติเหรอวะ หรือปฏิบัติของมึงคือแบกอิฐ แบกปูนไปสร้างตึกด้วยตัวเอง

ฮอกวอร์ตพ่อทุกสถาบัน

>>644 แต่มึงเป็นมักเกิ้ล

จุฬาแม่งคือมหาลัยคอนแวนต์ ดังนั้นกูเชียร์พระจอมค่ะ พี่ๆพระจอมน่ารักงานดีกว่า อย่าเถียงเพราะกูส่องมาทั้งสองแล้ว

>>644 แต่มึงเป็นสควิบ

เรื่องสถาบันอย่าเถียงกันได้มั้ย หลงประเด็น ไปวอร์กันกระทู้อื่นไอ้สัส

เรื่องนี้ถึงหูพ่อฉันแน่ พอตเตอร์!

คือ มึงเริ่มเรื่องคณะ มันไม่เกี่ยวกันว่ะ ภาระสมัยกูเป็นนักศึกษาก็คือการเรียนเหมือนกัน (เรียนหนักชิบหายเลยด้วย)
กูได้เดือน 5000 กูก็สบายๆ นี่คือ ต้องเอาไปจ่ายค่าซักผ้าด้วยนะ (เออ กูขี้เกียจ กูซักเองแค่ชั้นใน)
คือ ถ้ามึงมีปัญหา อยากบ่น มึงก็ต้องรอรับความเห็นคนอื่นที่สมเหตุสมผลได้สิวะ
ไม่ใช่มาบ่น แล้วพอมีคนทัก มึงก็บอก เพราะคนอื่นอยู่คณะสบายๆ น่ะสิ
มึงต้องดูอ่ะ ว่ามึงใช้จ่ายไปกะอะไรเยอะ สมมุติอย่างกู 5000
ข้าวจานละ 40 (จริงๆ บางทีก็แค่ 25-30 แต่เรื่องกินเรื่องใหญ่ เผื่อไว้ก่อน) x3 x30 =3600
ซักผ้าสมมุติว่าเดือนละ 500 (จริงๆ ไม่ถึงนะ กูเผื่อไว้ก่อน)
รวม 4100 ที่ต้องใช้แน่ๆ
เงินคณะ เงินที่ต้องใช้ แปลกๆ เฉลี่ยซัก 200
ค่าโทรศัพท์ เดือนละ 150
เก็บ เดือนละ 400
เหลือ 150 ไว้แดกหมูกะทะ/ซื้อการ์ตูน ซึ่งปกติ กูแดกถูกกว่านี้ ตังกูก็จะเหลือเยอะกว่านี้

ถามหน่อย พวกมึงเคยมีเพื่อนที่เป็นคุแบบ แยกความจริงกับการ์ตูนไม่ออกมั้ยวะ เวลาพูดก็พูดเหมือนในการ์ตูน หาเรื่องชวนคุยก็คุยเรื่องการ์ตูน (กับคนไม่สนิทด้วยนะ) อยากรู้ว่าพวกมึงทำยังไง และมีวิธีให้มันกลับมาเป็นคนธรรมดามั้ย

คุขนาดไหนวะ กูก็ชอบดูการ์ตูน ในหัวมีแต่เรื่องการ์ตูนกับเกมละ แต่กูไม่คุยเรื่องการ์ตูนกับชาวบ้านคนอื่นนะ
ไปละเลงในเน็ตเอาเช้ามากูจะอ่านพวกแอปข่าว ทั้งหลาย
ไว้ไปคุยกับชาวบ้านมากกว่า อย่างตอนนี้อีเปีัยวกำลังดังกูก็อ่าน ๆไป เขาพูดมาจะได้มีข้อมูลไปแลกเปลี่ยนเขาได้

>>651 กูมีคนนึงแต่ไม่รู้หนักแบบมึงรึเปล่า เวลาทักทายชาวบ้านก็จะชอบใช้คำพูดเปิดแบบอนิเม หรือบางทีก็ชอบทำตัวแบบตัวละครแบบอนิเม
เช่นแบบ วิ่งตัดหน้าให้ถึงเร็วกว่าจะได้ดูเท่ หรืออยู่ดีๆก็ทำเลียนเสียงสัตว์เมี้ยว วู้ฟ ฯลฯ แบบพวกคำสร้อยของตัวละครอนิเม
หรือบางทีก็ชวนคุยเรื่องอนิเม(มันรู้ว่ากูดูอนิเมเหมือนกัน) บางทีก็ชวนคุยเรื่องที่กูไม่ได้ดู(กูไม่รู้เรื่องโว้ย เลือกเรื่องที่กูดูด้วยเซ่)
บางทีก็ตลกดี บางทีก็รู้สึกว่าหยุดเห้อออ หลังๆเริ่มเพลาๆพฤติกรรมได้บ้างเพราะโดนเพื่อนแซวเยอะ(กูด้วย)
ถ้ายังวัยรุ่นกลางๆกูว่ายังหายได้ แต่ถ้าซัก20นี่ไม้แก่ดัดยากละ ทำใจ

>>651 วิธีง่ายๆคือเลิกเสือกเรื่องชีวิตคนอื่นแล้วไปใช้เวลากับแม่มึงดีกว่า

>>654 มึงนี่โง่ดักดานชิบหาย ถ้ากุอยากเสือกคงไม่มานั่งถามวิธีแก้หรอก

>>651 มึงไม่ต้องไปพยายามไปเปลี่ยนมันหรอก ยากมากพูดเลย ปล่อยให้มันมีความสุขในโลกของมันไปอะดีแล้ว ปัญหาหลักๆของคนแบบนี้คือจะโดนแกล้งบ่อยแบบที่ตัวเองไม่รู้ตัวเพราะใช้ชุดความคิดแบบในการ์ตูนมาดำเนินชีวิต ที่เห็นบ่อยๆคือแกล้งให้อับอาย กลายเป็นตัวตลกไป

>>656 เออเพราะเป็นงี้ไง กุเลยสงสารมัน มันเป็นเพื่อนในกลุ่มกุด้วย

>>657 ที่มึงจะช่วยได้ก็คือคอยๆดูมันบ้างแต่กูเชื่อว่าพอถึงจุดนึงที่เริ่มโตขึ้น เจอคนมากขึ้นมันจะค่อยๆเข้าใจสถานการณ์เองว่าโลกความจริงมันเป็นยังไง

>>657 นี่มึงคือเพื่อนในกลุ่มกูรึเปล่า....

>>658 แต้งมาก กูรู้สึกแย่ตลอดเวลาแม่งพิมประโยคแปลกๆในไลน์กลุ่ม ถ้ามันคุยกับกุแค่ 2 คนกุโอเคนะ แต่เวลามันคุยในไลน์กลุ่ม ละกลุ่มเงียบหลังจากมันมากุก็รู้สึกแย่ๆว่ะ
>>659 ไม่ใช่หรอก เพื่อนกุไม่เล่นโม่ง ถถถถถถ

>>660 เพื่อนมึงโชคดีนะที่มีมึงเป็นเพื่อน ค่อยๆบอกค่อยๆสอนมันไป เผื่อถึงเวลาที่ต้องแยกกันมันจะได้อยู่ร่วมกับคนอื่นได้

มีใครเคยเป็นหรือมีคนใกล้ตัวเป็นบุคลิกภาพแปรปรวนแบบก้ำกึ่งบ้างไหมวะ กูกำลังสงสัยอาการเพื่อนสนิทว่ามันมีแนวโน้มหรือเปล่า

>>662 bipolar อะนะ

>>663 borderlind personality disorder

แก้นะ >>664 เป็น borderline

กูชอบแกล้งโง่ว่ะพวกมึง ชอบถามอะไรลองภูมิคนรู้จัก พอเขาตอบผิดหรืออะไรแบบรู้ไม่หมด รู้ไม่จริง กูก็เออออไปกับเขา ไม่บอกที่ถูก ปล่อยให้เข้าใจผิดๆ ไปแบบนั้น มันทำให้กูรู้สึกดี กูควรทำยังไงให้หายจากนิสัยนี้ดี

>>666 อาจจะต้องลองโดนลองภูมิ แล้วพลาดปล่อยไก่บ้างน่ะ

มึง ช่วยด้วย กูรู้สึกเหมือนกูใช้พลังงานในชีวิตของตัวเองหมดไปแล้ว ตอนนี้กูได้แต่นอนโง่ๆรอเปิดเทอม แบบ นอนโง่ๆเลยอ่ะมึง นอนตีสาม ตื่นบ่ายโมง แล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงไม่ยอมลุก เพื่อนกูก็แยกย้ายไปตจว.กันหมด กูก็ไม่มีแรงจูงใจออกจากบ้านเพราะไปไหนก็ต้องไปคนเดียว เปลืองตังค์ >->O โอ้ย ทำไงดี กูกลัวเปิดเทอมมาแล้วติดนิสัยอ่ะ แต่จะให้นอนดึกตื่นเช้าช่วงนี้แม่งก็ไม่รู้จะตื่นเช้ามาทำไรอีก ฮือ

>>668 เหมือนกุเลยคือนอนโง่ๆ เล่นโทรศัพทั้งวันแบบเบื่อไม่มีไรทำ จะออกข้างนอกก็ไม่อยากไม่มีเงิน พอจะออกก้ไม่รุ้จะไปไหนอีก

>>669 มันไม่ดีอ่ะมึง คือกูนอนโง่ๆจนแบบ แม่ยังเปรยขึ้นมาว่าแม่เลี้ยงลูกผิดวิธีไหมเนี่ย orz รู้สึกไม่ดี มีใครมีวิธีที่ทำให้กระตือรื้อร้นมั่ง

>>670 ลองลุกขึ้นจัดข้าวจัดของใหม่สิมึง กูก็เป็นนะนอนโง่ๆเนี่ย นอนเช้าตื่นบ่ายก็เป็นแก้ไม่หาย ติดเป็นนิสัยตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านสปอยล์มาก(พ่อแม่ไม่เคยให้กูทำอะไรเลยแม้กระทั่งซักกางเกงใน กูต้องออกปากขอทำเองทุกอย่าง) แต่พอได้จัดของแล้วบางทีมันจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำ เช่น ของเก่าบางอันน่าจะทิ้ง ของขวัญบางอันได้มายังไม่แกะ หนังสือเล่มนั้นเคยชอบมากเคยจะอ่านอีกรอบ ตุ๊กตาถักตัวนั้นยังถักไม่เสร็จจนลืมไปแล้ว อยากเอาซีดีเพลงมาเปิดฟังอีก ฯลฯ รำลึกความหลังกันไป บ้านสะอาดด้วย

>>671 ปูลู ถ้ามึงมีของให้จัดเยอะ มึงจะง่วงตั้งแต่หัวค่ำ คราวนี้ก็ถือโอกาสนอนเร็วไปเลย ปรับเวลานอนได้อีก วันอื่นๆก็ทำเหมือนกัน ถ้าง่วงก็นอนไปเลย ถ้าไม่หลับแสดงว่าไม่ง่วงจริง ต้องลุกจากเตียงไปทำอย่างอื่น ห้ามอยู่บนเตียงเวลากลางวัน กลางคืนจะนอนห้ามเล่นโทรศัพท์บนเตียง ร่างกายจะจำว่ามึงใช้เตียงเพื่อหลับเท่านั้น ทำให้หลับตรงเวลาได้ง่ายขึ้น

Ky หน่อยเพื่อนโม่งกูไม่ไหวละ คือพี่กูเป็นโรคซึมเศร้า เวลาดีก็ดี ดาวน์ก็พอรู้พอรับมือได้ กูเคยคิดว่ารับมือได้ แต่หลังๆมานี่พี่กูเครียดเรื่องงานเรื่องเงินแล้วเหมือนมันจะลงกับทุกอย่างเลยมึง เครียดก็ดาวน์แล้วมีอะไรขัดใจนิดหน่อยคือ โมโหโวยวายใหญ่โต อย่างเดินไปเตะโดนประตูก็โวยเลย ไม่ใช่โวยเจ็บนะ พี่กูโวยโทษตัวเอง โทษชีวิต โชคชะตาอ่ะมึง กูเข้าใจนะว่าอารมณ์มันไม่คงที่ มีเรื่องเครียด อารมณ์เสีย แต่พอเป็นบ่อยๆ เข้ากูจะเป็นซึมเศร้าด้วยอีกคนแล้วมึง กูจะขยับจะทำอะไรกูเกร็งตลอด กูยอมรับว่ากูกลัว กูไม่ชอบตอนเขาโมโหนี่แหละ มันกลายเป็นกูกลัว กูไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้ กูเลี่ยงทุกอย่างที่มันจะทำเขาอารมณ์เสีย จนกูไม่กล้าเล่น ไม่กล้าชวนคุย นี่กูไม่หายใจได้กูคงทำแล้ว
เล่าไปก็กลัวโม่งแหก แต่กูไม่มีที่ระบายแล้ว
กูไม่สามารถระบายที่ไหนได้เลย หวังที่นี่แหละที่พี่กูจะไม่เห็น คือกูอยากระบายแต่ไม่อยากให้เขารู้ แล้วกูควรทำตัวยังไงดี กูเหมือนทำตัวไม่ถูกตลอดเวลาเลย

>>673 อาจต้องลองหาเวลาชวนออกไปพักผ่อนข้างนอกบ้าง ทำกิจกรรมที่เค้าชอบ หรือหาไรกินกันอร่อยๆ สบายๆ ชวนคุยเรื่องไม่ซีเรียสก่อน แล้วถ้ามีจังหวะโอกาสค่อยเริ่มคุยปัญหา หรือไม่ก็เจ้าตัวจะพูดออกมาเองแหละ เราก็รับฟังเค้าก่อนแล้วค่อยพูดแนะนำ ให้กำลังใจ แล้วก็แนะนำให้เค้าพบจิตแพทย์ด้วย เพื่อตัวเค้าเอง เพราะเค้าเองก็คงไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้

มึง กูขี้เบื่อง่ายมาก เบื่อแทบทุกสิ่งอย่าง เล่นเกมก็เบื่อ กินข้าวก็เบื่อ
ตอนอยู่หอก็เบื่อ อยู่บ้านก็เบื่อ

ปกติกูไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่คอยได้คุยกับคนอื่น
ยิ่งกลับมาบ้านยิ่งแล้วใหญ่ บ้านกูอยู่ตจว.เป็นร้านขายของโชว์ห่วย ยิ่งไปไหนไม่ได้

มันมีปัญหากับกูมาก เพราะกูต้องทำงาน แล้วกูทำไม่ได้เพราะอารมณ์แบบเนี้ย
บางทีกูก็อยากลองคุยกับคนอื่นหรอก แต่ไม่รู้กับใคร
แถมต่อให้คุยแล้ว คุยเสร็จอารมณ์กูก็กลับมาแบบเดิมๆอีก
กูควรทำไงดีวะ

เหนื่อยว่ะ ขอระบายหน่อยเพื่อนโม่ง
กูอยู่คนเดียวที่บ้านแม่มาได้ สองสามปี
พ่อแม่กลับจากบ้านเกิดมาอยูาด้วยกันอีกแล้ว ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าทุกวันเลยว่ะ
กูเกิดมาเป็นลูกคนโต โดนกดดัน โดนคาดหวังเหี้ยอะไรจากแม่กูย้ำๆอยู่ตลอด กูก็อยากให้เค้ารักกู เลยพยายามทำให้ได้อย่างที่เค้าอยากให้กูเป็น แต่เหมือนกูแม่งดีแค่ไหนก็ไม่พอ
พอโตมาถึงได้เข้าใจว่าที่เค้าพยายามพูดจากดกู คืออยากให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่า
แม่กูชอบวีน ชอบร้องไห้ ชอบถืออำนาจ กูก็พยายามเข้าใจ และให้อภัย เพราะกูว่ากูก็โตพอจะพยายาม แต่บางทีก็ไม่ไหวอะ
ขนาดอยู่กะเพื่อนกูยังคิดอีความ people pkeaser ติดดูแล ติดทำตัวเป็นที่พึ่งให้คนอื่น
พอเขื่อนกูแตกขึ้นมา วงแตก ไม่มีใครรับมือกูได้
แล้วกูก็ผิดอีก ที่ทำตัวอ่อนแอ ที่ทำตัวดราม่า รับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ เค้าอดทนกะกูมาตลอดนะ บลาๆๆ
คือบางทีกูก็อยากงอแง อยากมีคนให้อ้อน อยากให้ใครมากอดมาลูบหัวบอกกูว่า เออ ไม่เป็นไรนะ
แต่แค่พอกูพลาด จะเรื่องอะไร ทุกคนแม่งก็ทำท่าผิดหวัง หนีทิ้งกูไปเลย พ่อกูก็พยายามมาบอกว่ากูคิดมาก พอแค่กูเล่าเรื่องทร่กูเจอ เค้าแม่งก็ไม่คุยกะกูอีก ไม่รู้ว่าไม่เชื่อหรือไม่รู้จะพูดอะไร
แม่งเหนื่อยชิบหาย ทุกวันนี้พยายามอยู่คนเดียว อยากแข็งแกร่งแบบ ไม่ต้องรู้สึกว่าอยากให้มีใครให้พึ่งพา
แต่พอมีเรื่องพ่อแม่ช่วงนี้ก็เหนื่อยจนจะบ้าทุกวัน ต้องหนีมาเที่ยวข้างนอก เข้าบ้านตอนดึกๆจะได้ไม่ต้องเจอกัน
แม่งเอ๊ย เข้าใจพวกที่ติดสาวบาร์เลย อยากมีน้องๆหนูๆมาเอาใจ ฮือออ

มึงกูมีปัญหา กูเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์รุนแรง แต่ไม่พร่ำเพรื่อ คือกูพอมีความรู้สึกนึกขึ้นมามันจะโดดๆ แบบควบคุมตัวเองก็ได้แหละ แต่ถ้าได้อยู่คนเดียวกูรู้สึกจะค่อนข้างยอมให้ตัวเองมีความรู้สึกด้านลบ แบบ เสียใจ กูก็จะร้องไห้ มันทำให้กูรู้สึกดีขึ้นกว่าเก็บเงียบแล้วอั้นไว้ แต่อยู่กับคนอื่นกูจะพยายามยิ้มๆ กดไว้ ทีนี้กูก็เครียด ช่วงนี้น่าจะเป็นเมนส์ด้วยเลยหนักเข้าไปใหญ่ กูก็ร้องไห้ พ่อแม่มาเห็นแล้วกลายเป็นตัดสินว่า กูอ่อนแอ ควบคุมตัวเองไม่ได้ มาย้ำว่าทำไมกูต้องทำแบบนี้ ไม่ถูก กูไม่ควรเครียด ถ้ารับมือกับตอนนี้ไม่ได้โตไปก็อยู่ไม่ได้หรอก บลาๆๆๆๆ เหี้ย ต้องทำไงวะ คือถ้าอยู่ในลูปปกติที่กูเจอเรื่องเหี้ยๆ - เสียใจ - ร้องไห้ - กลับมาตั้งสติแก้ปัญหา - จบ มันปกติ แต่พอพ่อแม่กูย้ำเรื่องแบบนี้เรื่อยๆ ทำให้กูยิ่งรู้สึกดาวน์ กลายเป็นความรู้สึกแย่แม่งคาๆ ไว้ไม่หายไปไหนอะ

>>677 มึงร่างแยกกูเหรอวะ เป็นแบบมึงทุกอย่างเลยว่ะ กูอยู่บ้านกูจะร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้เพราะเขาจะว่ากูว่าอ่อนแอและอีกสารพัดอย่าง ตอนอยู่คนเดียวกูก็ปล่อยให้ตัวเองดาวน์ตลอดทุกๆเรื่องที่สะสมมาแล้วมันก็จะหาย(แต่ก็มีลูปเรื่อยๆตามสภาพอารมณ์) พอต่อหน้าคนอื่นกูก็ปกติดี มันแย่มากๆกูเข้าใจ กอดนะมึง ; _ ;

พวกมึงเคยรำคาญอะไรแล้วรู้สึกไม่ดีที่รำคาญสิ่งนั้นไหมวะ กูปวดหัวกับความรู้สึกนี้มากเลย ควรจะทำยังไงดี...

>>679 สิ่งที่รำคาญมาจากคนที่รู้สึกดีด้วย?

กุมีอาการแบบนี้มาได้พักใหญ่ๆละ กุรู้สึกเบื่อโลกมากๆ เหนื่อยหน่ายกับการมีชีวิต หงุดหงิดง่ายมากๆด้วย รู้สึกว่าอะไรๆก็ไม่ได้ดั่งใจ อารมณ์เสียบ่อยๆ เตะนั่นนี่ระบาย ใครพูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้กุจะรู้สึกรำคาญ กุคิดว่าตัวเองแมร่งจะบ้าแล้ว รู้สึกหนักขึ้นทุกวันๆ จะควบคุมอารมณ์ยังไงดีวะ บางทีก็รู้สึกอยากตายขึ้นมา ขี้เกียจดิ้นรนที่จะมีชีวิต เหนื่อยย

>>681 เริ่มมีอาการซึมเศร้าละ มึงไปหาจิตแพทย์เลย

>>681 ซึมเศร้า ทำความเข้าใจตัวเองซักแปปแล้วปรึกษาจิตแพทย์
กินยาแปปๆก็จะเพลาๆลง

ทำงานกับหุ้นส่วน ลงทุนไปแล้วหลักพัน นางเริ่มโลเลสติแตกทุกครั้งที่ต้องมีการตัดสินใจ กลัวเงินสูญ
เปลี่ยนแบบสินค้าทุกทีที่มีคนให้ความเห็นจนจะประสาทแดก คุยกับนางให้เข้าใจหรือเลิกทำแม่งแยกย้ายเลยดีวะ

เป็นคนย้ำคิด คิดแต่เรื่องเดิมจนไม่มีสมาธิทำอย่างอื่น มีวิะ๊แก้ไหม

>>685 จดโน็ต

เพื่อนโม่งมีใครจะแนะนำที่ถอนฟันคุดบ้าง T-T มันงอกละ รำคาณชิบหาย ของราคาเบาๆหน่อย
ปล.ของจุฬานี้ต้องจองเป็ฯเดือนเลยหรอวะ

>>687 มหิดล ราคาพอกะจุฬา

>>685 กูเป็นย้ำคิดย้ำทำแบบหนักมาก ไปหาจิตแพทย์ กินยามา 3 เดือนละ รู้สึกได้ชีวิต ได้เวลากลับมา ถึงกลับยังไม่ 100 เปอเซนต์ แต่ดีใจมากๆเลย ไปหาก็ดีนะ 555

ไอ้ความรู้สึกเหมือนเบื่อแล้วก็เหนื่อย อยากตายไปให้พ้นๆ แต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวคนอื่นจะเอาไปพูดเสียๆหายๆนี่แปลกมั้ย
ทั้งที่กูไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายแแท้ๆ ตายไปก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว แต่นึกถึงว่าจะต้องโดนเอาไปเป็นขี้ปากคนอื่นแล้วรู้สึกรับไม่ได้

>>680 ก็ใช่อยู่...มันเป็นเสียงพูดของตัวละครในเกมน่ะ คือกูเล่นเกมนั้นมาได้ปีครึ่งแล้ว ตอนแรก ๆ ก็ไม่คิดอะไรกับบทพูดตะโกนโว้กว้ากของตัวละครนะ แต่พอนึกว่ามันน่าจะรำคาญเท่านั้นแหละ รำคาญเลย -*- เซ็งตัวเองเหมือนกัน เสียงมันทำให้กูเล่นไม่สนุกด้วยแหละประเด็น (โทษทีที่ตอบช้า กูไม่ค่อยเข้าห้องนี้)

>>690 นอกจากมึงจะไม่รักตัวเองแล้ว มึงยังไปแคร์ขี้ปากชาวบ้านอีก
มึงจะอยากตายก็เป็นสิทธิ์ของมึงนะ กูไม่ห้ามเพราะชีวิตคนเรามันต่างกัน เจออะไรมาไม่เหมือนกัน แต่ถ้ามึงต้องทำเหมือนชีวิตมึงไม่ใช่ชีวิตตัวเองเพราะกะอีแค่กลัวขี้ปากคนอื่นนี่ แม่งน่าสมเพชกว่าไอที่มึงกลัวเยอะ ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
มึงก็เพียงแค่อยากเรียกร้องความสนใจนั่นแหละ คนที่อยากตายจริงๆเค้าไม่สนหีสนแตดใดๆทั้งสิ้นแล้ว ถ้ามึงอยากให้คนพูดถึงมึงดีๆหรือคนจดจำ คนจะจดจำมึงยังไง ก็ด้วยสิ่งที่มึงทำตอนมึงมีชีวิตอยู่

>>691 ห่า กูก็นึกว่าเรื่องซีเรียส กลับไปเล่นเกมแล้วปิดเสียงไป๊

>>690 ไอ้เรื่องอยากให้คนจดจำ(แบบดีๆ)กูว่าเป็นความต้องการที่คนทั่วๆไปจะมีเป็นเรื่องปกตินะ

กูยังเคยคิดเล่นๆว่าพวกแม่ทัพยุคสามก๊ก โรม หรืออเล็กซานเดอร์ นี่มันสุดยอดเลยนะที่ตายมาเป็นพันๆปีแล้วก็ยังมีคนพูดถึง
วีรกรรมที่ทำไว้ได้เอามาทำหนัง ทำการ์ตูน ทำเกม ให้คนรุ่นหลังได้มาเรียนรู้แล้วเล่าต่อๆกันไป ถึงจะถูกแต่งเติมไปเยอะก็เถอะ
ยุคนี้แทบเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะทำอะไรให้คนพูดพูดถึงไปอีกเป็นพันๆปี แต่กูไปเกิดยุคนั้นคงเป็นกีกี้ให้เค้ากระทืบเล่นอ่ะนะ 555

กูอยากเป็นคนแก่ตัวที่เห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองวะ ทำไมกูต้องอดทนแคร์ความรู้สึกกะเพื่อนแบบนี้ด้วยวะ

>>695 เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบมึง คือแคร์คนอื่นมาก มีไรให้คนอื่นหมด ตัวเองยอมทน แต่สุดท้ายพอทนไม่ได้ระเบิดออกมา
เรื่องแม่งยิ่งเลยเถิดไปอีก ทั้งที่คนอื่นเค้าบางทีไม่ได้ต้องการให้เราช่วยหรือแคร์อะไรขนาดนั้น
โดยลึกแล้วมึงเป็นคนดี แต่อะไรที่มันมากเกินไป มันก้ไม่ดี จะต่อตัวมึงเองหรือต่อคนอื่น
มึงต้องถอยออกมาบ้าง ถึงแม้มันจะขัดใจกับมึงก็ตาม แต่ไม่ใช่ว่าให้ช่างแม่งทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ให้เลือกเฉพาะที่ตัวเองพร้อมจะช่วย พร้อมจะทำจริงๆ
อย่าให้มึงต้องกลับมาบ่นหรือทนกับตัวเองว่า ทำไมกูต้องทำ อย่างงั้นอย่างงี้ รักคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเอง การที่เราไม่รักตัวเอง มันเหมือนเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง ถ้าเราไม่เห็นคุณค่าตัวเอง คนอื่นก็จะไม่เห็นคุณค่าของเราเหมือนกัน
การยอมๆ ไปทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่จ้องจะเอาผลประโยชน์มึงเข้ามาตักตวง ล่อลวงมึง ต้องระวังไว้ด้วยนะ

>>693 กูรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องซีเรียส แต่มันรบกวนใจกูนี่นา ที่สิ่งที่เคยชอบ(หรืออย่างน้อยๆก็เฉยๆ)กับมันจะกลายมาเป็นสิ่งที่น่ารำคาญโดยไม่ทันมีเหตุผลใดๆอะ

กุเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ถ้ากุไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วผู้ใหญ่เข้ามาเพ่งเล็งกุจะชักสีหน้าออกไปโดยไม่รู้ตัว เบื่อและไม่พอใจตัวเองเหมือนกัน บางทีก็เจอเรื่องเครียดๆมาก็ยิ้มหรือทำหน้านิ่งใส่คนรอบตัวไม่ได้ ได้แต่ขมวดคิ้ว เขาก็บอกว่าทำหน้าแบบนี้ใส่ผู้ใหญ่ไม่โอเค ช่วงนี้ก็พยายามฝึกคุมอารมณ์อยู่แต่ก็เหนื่อยชหเลย

เพื่อนโม่ง กูรู้สึกเหมือนอยากฆ่าตัวตายอ่ะ ;=; แต่กูไม่อยากตาย แต่กูรับแรงกดดันจากชาวบ้านไม่ไหว หาทางออกไม่ได้

>>699 มีอะไรอยากเล่าหรือระบายไหมมึง

>>700 คือกูเรียนหนักอ่ะ แบบเรียนแม่งตั้งแต่จันทร์-อาทิตย์ แล้วคนรอบข้างแม่งกดดันกูอีก เวลากูอยากทำอะไรที่ชอบก็ทำไม่ได้ กลับถึงบ้านแต่ละวันก็ดึก เพื่อนกูบางคนแม่งเห็นแก่ก็ตัวชิบหาย แถมตอแหลอีก แล้วพอกูทำอะไรผิดนิกหน่อย แม่งว่าเหมือนกูไปฆ่าพ่อมัน พอทำอะไรดีๆได้ก็ไม่เคยชม กูรู้สึกปลงมาก,_,

/กู699นะ

เพื่อนโม่ง กุไม่ได้มีปัญหาชีวิตยิ่งใหญ่อะไร แต่กุมีปัญหากะตัวเอง
กุรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่า พรุ่งนี้มันว่างเปล่า อนาคตมันว่างเปล่า จนกุอยากจะตายๆไปซะ
แต่ในหัวกุก็มีคนดึงกุไว้ไม่ให้ไป แต่ก็ด่ากลับมาว่าอ่อนแอขนาดนี้ ศพยังไร้ค่าไม่น่าเก็บไปเผาด้วยซ้ำ
แล้วก็ฉายภาพในหัวซ้ำไปซ้ำมาให้กุดูถึงความไร้ค่าของชีวิตของตัวกุเอง

กุว่ากุควรไปหาหมอ กุว่ากุควรบอกครอบครัว แต่ในหัวมันบอกว่าถ้ากุบอก ครอบครัวกุจะต้องตาย จะต้องพังพินาศ
คือกุรู้ว่ามันไม่จริง มันแค่เป็นสิ่งที่อยู่ในหัว แต่กุรู้สึกมันอยู่เหนือการควบคุม
เหมือนในหัวกุมีความคิดตีกันไปมาตลอดเวลา

ถ้าไม่ไปหาหมอ จะมีทางที่กุจะรักษาตัวเองหายมั้ยวะ...
ไอ่เหี้ย ถ้ามึงเป็นมะเร็ง มึงจะใช้พลังวิเศษรักษาแล้วไม่ไปหาหมอเหรอ..
นั่นสินะ..

มึง คือกุเวลาอยู่กับเพื่อนๆก็ปกติอะ คุยเล่นไปตามประสา คิดว่าตัวเองเฮฮาพอประมาณด้วยซ้ำถ้าสนิทกันมากพอ
แต่เวลาอยู่คนเดียวนานๆเข้าแม่งเบื่อโลกมากๆแบบจริงจัง คือไม่รู้ว่าชีวิตนี้มันมีค่าอะไร เราอยู่ไปเพื่ออะไร
ทำเหี้ยอะไรไปสุดท้ายก็ตายอยู่ดีปะวะ บางทีก็รำคาญ หงุดหงิดแบบเกินพอดีมากๆจนน่ารำคาญ
คือกุรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าสิ่งที่กุคิดอยู่แม่งผิด แต่กุก็ยังคิดแม่งอยู่นั่นแหละ

ก่อนหน้านี้หลายปีมีช่วงที่กุสิ้นหวังมากๆ กุถึงขนาดสมมติตัวเองในจินตนาการมาอีกคน มีเพื่อนในจินตนาการอีก
เวลากุเหงากุก็คุยกับตัวเอง ทุกคน(ในจินตนาการ) ก็ให้กำลังใจกุตลอด จนกุผ่านมาได้ แต่เพื่อนจริงๆกุก็ยังมีนะ
คือกุรู้ตัวตลอดเวลาอะว่าทุกอย่างเป็นแค่จินตนาการ แต่กุก็ยังมีความสุขไปกับมัน มันแปลกมากไหมวะ

ย้ำว่ากุยังคุยกับเพื่อนๆจริงๆแบบปกตินะ สรุปแล้วคือกุขี้เหงาเวลาอยู่คนเดียว เลยสมมติพวกเขาขึ้นมาใช่ไหมวะ
ยิ่งตอนนี้กุกำลังจะเข้ามหาลัยในอีกเดือน กุกังวลมากว่าจะหาเพื่อนได้ไหม
ในใจก็บอกตัวเองว่าทำได้อยู่แล้ว แต่ลึกๆก็ยังกังวลมากเกินเหตุอีกอยู่ดีนั่นแหละ

คือกุรู้สึกว่าตัวเองแม่งซึมเศร้ามากในช่วงที่เป็น แต่ก็มักจะเป็นๆหายๆ เพราะคุยกับตัวเองจนดีขึ้น
สิ่งที่กุกำลังทำมันดีแน่รึเปล่าวะ กุหวังมากๆว่าจะมีเพื่อนในมหาลัยดีๆ ให้ไปทำไรบ้าๆบอๆด้วยกัน
ให้กุลืมเรื่องไร้สาระพวกนี้ ให้กุมองไปข้างหน้า หาเป้าหมายในชีวิตนี้ได้กับเขาสักที

>>703 ดูมึงว่างๆ เกินนะ แต่ช่วงอายุราวๆ นั้น ก็กะลังประมาณนี้แหละ
ถ้ามึงไม่เสียฟังก์ชั่น (หมายถึง เรียน เอย อะไรเอย คุยกะเพื่อนเอย คุยกะพ่อแม่ได้อยู่ บลาๆ) ก็ไม่ใช่ปัญหา
แต่ถ้าฟังก์ชั่นเสีย อันนั้นอาจจะต้องพิจารณาแก้ไข

ไอ้พวกที่ชอบคิดว่าตัวเองบ้าเลวชั่ว แล้วรู้สึกชื่นชมในความเลวของตัวเอง ทั้งๆที่จริงๆมันก็ไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น ทางการแพทย์แม่งเรียกพวกนี้ว่าอะไรวะ

กูมีเพื่อนคนนึงแม่งเป็นแบบนี้ มันไม่ได้หนักหัวกูอะไรขนาดนั้น แต่มันกระทบต่อสุขภาพจิตและเส้นอดทนกูมาก

>>705 เบียว? เห่อหมอยล?

>>690 ถ้าอยากตายจริงๆก็ไม่ควรจะแคร์กับขี้ปากชาวบ้านนะ เอาจริงๆกุรู้สึกว่าคนเราควรจะตายได้ตามใจตัวเองด้วยซ้ำ
ทำไมต้องมาจัดจ์ด้วย ชีวิตก็เขา ทำไมคนไม่ค่อยเคารพการตัดสินใจจะตายของคนอยากตายบ้างเลย กุอยากให้มีที่ที่คนอยากตายไปตายได้อย่างชิวๆ แบบเออไปละนะ บาย ฝากลบของในคอมกุด้วย

>>702 ไปหาหมอ ถ้าเริ่มได้ยินเสียงต้องไปหาหมอแล้ว ไม่งั้นจะหนักขึ้น ไม่น่าจะเป็นไรที่หายได้เอง เอาชัวร์ๆไปหาหมอ

>>702 กูคล้ายๆมึง ถ้าไม่ทำหรือคิดอะไรให้สมบูรณ์ สมองมันจะสั่งให้คิดว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ไปหาหมอ หมอบอกเป็นย้ำคิดย้ำทำ คือไงก็ไปหาหมอมึง ไปมาละ มันช่วยได้จริงๆ อาการมันลดลงมากถ้ากินยาตามหมอสั่งอะ เหมือนได้ชีวิตกลับมาอีกครั้งเลย

เพื่อนโม่ง กูรู้สึกแย่มากว่ะช่วงนี้ กูลาออกจากงานและกลับบ้านเพราะมีปัญหากับที่ทำงานเก่า เจอสงครามในอิฟฟิสเล่นงานจนจะบ้า ตั้งแต่กูโดนเพื่อนที่ทั้งสนิทและไม่สนิทหักหลัง กูรู้สึกหวาดระแวง เชื่อใจใครไม่ได้ คิดมากและกังวลทุกอย่าง

ตอนแรกกูคิดว่าเป็นเพราะอยู่กทม.และจมปลักกับสภาพเดิมๆเลยกลับบ้าน แต่มันไม่ดีขึ้นเลยว่ะ ครอบครัวก็ช่วยกูไม่ได้ พอกูระบายออกมาเขาก็ว่ากูอ่อนแอเอง เพราะกูทำตัวเอง ตอนนี้กูรู้สึกว่าไม่มีใครเชื่อกูได้ ไม่มีใครช่วยกูได้ ทุกคนกำลังหัวเราะสมน้ำหน้ากูอยู่ข้างหลัง กูรู้สึกตัวเองไร้ค่า แล้วความคิดอยากตาย อยากเจ็บมันก็เริ่มวนเวียนเข้ามาในหัว บางครั้งยืนมองที่สูงๆมองมีดก็คิดว่าอยากตายไปซะ ช่วงนี้กูคิดถึงเชือกแขวนคอบ่อยมากเลยว่ะ แต่เอาจริงๆกูก็รู้ว่าทำไม่ลงหรอก กูไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ แต่กูก็รู้ว่าที่ออกจากงานซึ่งเป็นงานที่พ่อคาดหวังมันทำให้พวกเขาเสียใจไปแล้ว
วันนี้กูทำงานที่รับมาไม่ได้เพราะความเครียด ตั้งสติทำงานทีไรเรื่องแย่ๆที่เคยเจอก็กลับมา มันทำให้กูแทบจะร้องไห้เพราะเกลียดตัวเอง แต่กูร้องออกมาไม่ได้ เสียใจให้ใครเห็นไม่ได้ กูพูดกับใครไม่ได้เลยเพราะสุดท้ายก็จะโดนตอกกลับมาว่าทำตัวเอง
กูอยากเดินออกจากบ้าน อยากไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีคนรู้จัก แต่กูก็อยากอยู่ที่บ้าน ที่ๆรู้สึกปลอดภัยแต่ต้องอดทนห้ามร้องออกมา กูอยากอยู่คนเดียว แต่ก็อยากให้ใครอยู่ข้างๆกัน กูขอโทษนะที่พูดไม่รู้เรื่อง แต่มันเป็นความรู้สึกของกูจริงๆว่ะ กูสับสนมาก กูรู้สึกแย่มากจริงๆ กูต้องทำยังไงถึงตะเอาตัวเองหลุดออกจากตรงนี้ได้วะ

>>710 มึงไม่ไร้ค่าหรอกเพื่อน แค่มึงอยากจะทำชีวิตให้ดีกว่านี้ มึงก็มีค่าแล้วนะ
ชีวิตคนเราต่อให้คนที่แข็งแรงเข้มแข็งแค่ไหน ก็มีมุมที่อ่อนแอ มึงจะอ่อนแอบ้างก็ไม่เป็นไร
สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ มึงได้ตัดสินใจด้วยหัวใจที่เต้นแรงมาตลอดว่าต้องออกไปจากที่ทำงานเก่า เพื่อไปพักและเริ่มต้นใหม่
ถ้ามึงสู้และอดทนจนเต็มที่แล้ว จะถอยออกมาก็ไม่ผิดอะไร คนรอบข้างอาจรู้สึกผิดหวัง แต่ยังไงมึงต้องแคร์ความรู้สึกของตัวเองด้วย เพราะมึงทนแบบนี้ยันแก่ไม่ได้ ต่อไปนี้อยากให้มึงพักและเริ่มต้นใหม่ ตั้งเป้าหมายและโฟกัสว่าชีวิตต่อจากนี้ ตัวเราเองจะไปยืน ณ จุดๆใด เราอยากจะเป็นอะไร อยากจะทำอะไร ถ้ามีโอกาสคว้ามันไว้ พิสูจน์ให้คนรอบข้างได้เห็น สิ่งที่ผ่านมาเรามีปัญหาอะไร ลองลิสมาใส่กระดาษก็ได้ แล้วเราลองมาดูกันว่าเราจะแก้ไขมันยังไง และเรามีจุดดีจุดเด่นอะไร ขับมันออกมา ดันมันไปให้สุด ทุกคนมีข้อดี จุดเด่นกันทุกคนเพียงแค่ ไม่เชื่อและไม่รู้ว่าตัวเองมี
ต่อไปนี้เข้ามาเล่าให้ฟังได้นะ เราจะได้ช่วยกัน ขอให้ชีวิตต่อจากนี้เป็นชีวิตที่ดีของมึงนะ

พวกมึงกูไม่รู้จะทำยังไงกับอาการกูจริงๆ ว่ะ
คือกูดำเเนินชีวิตทุกวันนี้ไปแบบกูไม่มีความรู้สึกเหี้ยอะไรระหว่างวันเลย กูรู้สึกเบื่อทุกอย่าง กูเบื่อตัวเอง เบื่อทุกคน กูเบื่อปัญหา กูเบื่อความเหี้ยตัวเอง
เวลากูเจออะไรที่สะเทือนใจกูหนัก หรือแบบถ้ากูอยู่คนเดียวใจกูมันจะเต้นเร็วมาก กูเจ็บอกมาก แน่นเหี้ย
กูเสพติดการทำร้ายตัวเอง กูรู้สึกว่าที่กูทำไปมันช่วยดึงกูออกจากอารมณ์ที่เบื่อโลกของกู อารมณ์ที่อยู่ๆ ก็เศร้าของกู
แต่มันช่วยกูได้แค่แป๊ปเดียวอ่ะ หลังจากนั้นกูก็อยากตายอีก กูเคยพยายามโดดตึก พยายามทำให้ตัวเองตกบรรได
บางครั้งกูแม่งนั่งสวดคาถาขอพรต่อเหี้ยอะไรสักอย่างให้กูไหลตาย ไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องเดิมๆ เรื่องเหี้ยๆ อีก
คือกูพยายามหยุดความคิดแบบนี้นะ กูพยายามหาอะไรทำ แต่กูทำไม่ได้อ่ะ กูไม่รู้จะทำไงแล้ว
จะไปหาจิตแพทย์ที่บ้านกูก็ไม่ยอมรับกับเรื่องแบบนี้ กูอยากหายจริงๆ นะ กูทรมาณมากกับเหี้ยอะไรแบบนี้
พวกมึงพอมีแนวบ้างไหมวะ

>>712 มึงลองโทรไปคุย 1669 ดูดิมึง ลองปรึกษาเค้าดูว่าจะทำยังไงได้บ้าง

กูไม่ได้เป็นไรมากนะแต่เมื่อวานไปกินเหล้าเม้ามอยกับเพื่อนๆไม่ได้เจอกันนาน ทีนี้แม่งก็คุยแต่เรื่องเย็ดๆ เล่นความจริงความกล้าก็ถามแต่เรื่องเย็ดๆ
ไอ้กูก็ไม่มีประสบการณ์หรอกแต่กูฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเหี้ยๆ เพราะแบบตอนกู5ขวบมั้ง บ้านกูทำร้านอาหาร อีลูกน้องของแม่เป็นผู้ชายอะสนิทกับกู ด้วยความที่กูเด็ก5ขวบแล้วมัน15 17 อะไรวี้อะแม่ก็เลยให้มาดูกาตูนกับกู นอนในห้องพัก พี่เลี้ยงอ่ะว่าง่ายๆ มีวันนึงมันก็คร่อมกู ไซร้คอกู แต่ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าคืออะไร โชคดีที่แม่ขายร้านต่อให้ลุงกูเลยไม่ได้เจอมันอีก พอโตมารู้กูเลยแบบอยากอ้วกเหี้ยๆ เห็นหน้ามันอีกทีตอนม.5มั้ง มายืมเงินแม่กู อยากจะกระทืบให้ตายคาตีน ขยะแขยงสัด
อ่อทีนี้พอไปกับเพื่อน คุยแต่เรื่องเย็ดๆกูเลยขอตัวไปนอนก่อนทำเป็นง่วงจริงๆแล้วกูไม่อยากฟังต่อ ทีนี้ปรากฏว่าในขณะที่กูกำลังข่มตานอน เพื่อนกูก็เข้ามาในห้องสองคน คือมันเป็นเตียงใหญ่ๆ กูนอนชิดริม มันก้นอนบนเตียงเดียวกับกูกันแล้วปรากฏว่ามันคุยกันเรื่องเย็ดต่อ แล้วมันก็จูบกัน..

กูแบบอีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูอยู่นี่โว้ยยยยยยย กูยังไม่ได้นอนนนนน แต่ด้วยความเกรงใจเพื่อนกูก็ต้องแกล้งหลับอะมึง
จนมันจูบกันเสร็จแล้วเข้านอน แล้วหลับกันไปก่อนกูอีก หัวดอจริงๆ
จากประสบการณ์ที่เล่า กูยังอยากมีเพศสัมพันเมื่อพร้อมอยู่นะ แต่ตอนนี้กูแบบ โว้ยยยยยยย
ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในหัวกู แล้วกูรู้สึกหดไปหมดกับอะไรเร้าๆอะ อยากอ้วกแทนมีอารม สัด

ช่วงนี้กูร้องไห้บ่อยมาก ร้องไห้วันละหลายรอบ อยู่ที่ทำงานก็ต้องหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำเป็นพักๆ ปัญหากูเยอะด้วย กูเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่ากูเครียดเรื่องอะไร ตอนนี้กูหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลย แย่ลงทุกวัน กูไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี กูไม่รู้คนอื่นจะช่วยกูยังไงได้บ้างด้วย กูแค่อยากมาพิมพ์ระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณที่อ่าน

>>715 กอดกอดนะ ทุกปัญหามันยืดหยุ่นได้มึง แต่ตอนนี้มึงลองหาอะไรดีๆมาบรรเทาจิตใจมึงก่อนนะ ที่มึงบอกว่าไม่รู้ว่าคนอื่นจะช่วยอะไรมึงได้บ้าง มึงลองเลือกคนที่ไว้ใจที่สุดมาคนนึงลองระบายให้เขาฟังดู กูอาจจะช่วยอะไรมึงมากไม่ได้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะมึง

ลูกแมวตัวที่กูรักมากวันนี้มันหายไป กูร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนเย็น พยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่นก็แล้ว พยายามทำให้ตัวเองร่าเริงเหมือนเดิมก็แล้วแต่กูยังน้ำตาไหลทุกทีตอนกูหยุดทำทุกอย่างแล้วอยู่เฉยๆ

กูรู้สึกว่ามันเป็นความผิดกูเต็มๆ พ่อกูเวลาออกไปทำงานจะชอบปล่อยแมวไว้
/อนึ่ง บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด นอกอ.เมือง ที่บ้านเลี้ยงแมวแบบกึ่งๆปล่อย มี4ตัว แม่แมว1 ลูกแมว3 ตอนค่ำจะเก็บลูกแมวเข้ากรงแต่ปล่อยแม่ไว้ข้างนอกให้มันไปเที่ยวเล่นตามใจ บ้านกูเป็นทาวน์เฮาส์หลังริม มีพื้นที่หน้าบ้านกับข้างบ้าน มีรั้วเหล็กที่แมวมุดลอดได้สบาย พวกแมวกูชอบวิ่งเข้าวิ่งออกประจำ

แล้วเมื่อวานกูมัวแต่อ่านนิยายจนเช้า ละได้นอนตอน8โมง ตื่นมาอีกทีก็บ่าย4ตอนพ่อโทรเข้าเบอร์บ้าน สักพักกูได้ยินเสียงเหมือนคนส่งเสียงชู่วๆให้เงียบอะไรงี้ ละก็ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์เลยชะโงกหน้าไปดูเห็นท้ายรถกระบะสีดำที่จอดหน้าบ้านข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ขับออกไป กูก็ไม่อะไร ทำงานบ้านไปจนเรียบร้อย ละกูเลยเปิดประตูบ้านออกไปเรียกลูกแมวเข้ามา ปรากฏว่ามาแค่2ตัว ส่วนอีกตัวเรียกเท่าไหร่ก็ไม่โผล่มา กูเลยเดินหาเดินเรียกรอบบ้าน ในซอย เคาะชามข้าวก็ไม่มา พอพ่อมากูเลยบอกเขาว่าลูกแมวหาย เขาก็ขี่มอไซค์ตามหาไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอ เลยคิดว่าน่าจะมีคนเอาไป...

กูหยดรู้สึกผิดไม่ได้เลย ตากูบวมจนไม่รู้จะบวมยังไงแล้ว ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ถ้ากูไม่เอาแต่นอน ถ้ากูตื่นมาดูมันให้ดีกว่านี้มันต้องไม่หายไปไหน ทำไมกูแม่งเหี้ยงี้วะ ไร้ค่าไร้ประโยชน์ชิบหาย กับลูกแมวตัวเดียวก็ดูแลไม่ได้ รู้สึกผิดจนอยากหายๆไปจากโลกนี้ซะ

จริงๆไม่ใช่แค่เรื่องลูกแมวหรอกที่ทำให้กูจิตตก มันมีปัญหาที่กูก่อเองอีกหลายอย่าง
แต่พอลูกแมวกูหายไป เหมือนความอดทนที่มีมันหมดแล้วจริงๆ
กูหยุดคิดในแง่ร้ายไม่ได้ว่าคนเอาไปมันเอาลูกแมวกูไปทำอะไร
กูโกรธ กูกลัว กูเสียใจ แต่ว่ากูทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย

ชีวิตนี้กูจะรักษาสิ่งสำคัญไว้ไม่ได้สักอย่างเลยสินะ

คือส่วนตัวกูเองนะ กูคิดว่าตัวเองไม่เคยถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าอะ อาจจะมีจิตตกบ้างไรบ้าง จริงๆคือยังไม่รู้เลยว่าเป็นอาการของอะไร

บทจะจิตตกก็จิตตกแบบถ้าตอนนั้นยืนอยู่บนสะพานลอยอีนี่คงโดดลงไปแล้ว พอจะดีก็คึก ร้องเพลง ยิ้มร่าหน้าตาเฉย ใครว่าเหี้ยไรก็ไม่โกรธ หรือเครียดมากๆก็ประสาทหลอนว่ามีคนคอยตามเลยก็มี ( ทั้งนี้กูไม่ได้เสพยานะคะ )
เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่อาการไบโพล่าร์ด้วยซ้ำ ยังไม่ได้ไปหาหมอด้วย เพราะถ้าอาการมันไม่กำเริบอะไรก็เป็นอีเอ๋อตามปกตินี่แหละ แต่อย่าให้กำเริบทีนะคุณมึงเอ๊ย กว่าจะจูนกลับมันยาก

แล้วคือแม่งไม่มีตัวอะไรกระตุ้นให้กำเริบด้วยนะ คืออยู่ดีๆนั่งเล่นคอมพ์อาจจะจิตตกไปเลยก็มี หรือทองท้องฟ้าแล้วมันเริ่มมืดก็จิตตกก็มี

ไม่มีไรมาก ไม่ค่อยมีที่ให้บ่นเลยมาบ่นในนี้แค่นั้น ขอบคุณค่ะ

>>718 มึง กูก็เป็น แต่กูรู้ตัวว่ากูมีปมเรื่องที่บ้านด้วยอ่ะ ถ้าช่วงไหนกูทะเลาะกับที่บ้านกูจะแย่ลงมาก แต่กูคิดว่ากูไม่น่าถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้านะ

กูอยากไปพบนักจิตวิทยาอยู่เหมือนกัน กูรู้สึกแย่กับที่บ้านมากขนาดที่ว่าถ้าเรียนจบมหาลัยกูก็อยากทำงานตลอดจะได้ไม่ว่าง จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องกลับบ้าน แต่ไม่รู้จะไปพบด้วยเรื่องพวกนี้ได้มั้ย

>>719 ของกูอาจจะเพราะกูยังไงดี ... โลภมั๊ง

คือที่บ้านกูให้ความอบอุ่นนะ ให้เยอะด้วย ทั้งความรักทั้งความอบอุ่น แต่กูรู้สึกว่ามันไม่พอ กูต้องการเยอะกว่านี้อะไรงี้

คือแล้วถ้าวันไหนเขาไม่ค่อยสนใจกูกูนี่แบบเฟลสุดๆเลยอะมึง

คือกูไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กูเป็นอะไรหรือเปล่า หรือสารเคมีบางอย่างในสมองกูมันบกพร่องหรือยังไง

เพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงคบกับแฟนแล้วมึงไม่โอเค แต่ก็เลิกไม่ได้สักทีเพราะไม่กล้าพอพวกมึงจะทำไงวะ ที่ไม่โอเคเพราะเหมือนไม่สำคัญสำหรับเขาแล้วอ่ะ เหมือนอยู่ไปวันๆ กูเศร้า ร้องไห้ทุกวัน เวลาคอลก็คุยกันแปปเดียวพอเขาหลับกูก็มานอนร้องไห้ทุกคืน กูกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าซะก่อน แต่มันเลิกไม่ได้สักที TT ไอ้เหี้ย พิมไปก็ร้องไป

กูกำลังจะสอบเข้ามหาลัย แต่ปัญหาคือกูไม่รุ้ด้วยซ้ำว่ากูอยากทำอะไรแน่ๆ เหมือนเรียนไปวันๆให้สอบติด ติดอันไหนก็อันนั้น ขอแต่มีที่เรียนก่อน เลยกลายเป็นว่ากูไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีสิ่งอยากทำ กูเลยไม่มีอารมณ์จะเตรียมตัวอ่านหนังสืออะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตหายใจไปวันๆ โง่แล้วยังเสือกไม่ขยันอีกช่วยด้วย 5555555 กูรุ้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากเลย เรียนก็ไม่ได้เด่นอะไร กีฬาก็เล่นไม่เป็น ดนตรีเคยเล่นแต่ก็กากๆ กูไม่เคยพยายามทำอะไรจนสำเร็จเลย กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า กูไม่เคยหวังอะไรกับตัวเองเลย และกูไม่เคยทำให้คนอื่นสมหวังในตัวกูได้เหมือนกัน
พ่อกูเป็นหมอ กูโดนกรอกหูโดยคนรอบตัวมาตั้งแต่เด็กว่าต้องตั้งใจเรียน โตไปจะได้เป็นหมอเหมือนพ่อ จะได้ช่วยเหลือคน หมอเป็นอาชีพที่OPที่สุดในโลก ตอนเด็กๆกูก็เชื่อ กูตั้งใจเรียน ได้ที่1ทุกเทอมตั้งแต่ป.1ยันป.6 กูไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร รู้แค่เรียนเก่งไว้ก่อนจะได้เป็นหมอ ทั้งๆที่กูเกลียดเลขมาก ตอนป.2เคยโดนครูพูดให้เพื่อนได้ยินทั้งห้องตอนตรวจการบ้านเลขว่า ทำผิดเยอะมากเดี๋ยวตีเลย ตอนป.3เคยเล่นเกม24ในห้องตอนเย็น ใครตอบได้ก่อนได้กลับบ้านก่อน ซึ่งกูคิดตามเพื่อนไม่ทัน กูตอบไม่ได้จนกูร้องไห้ กูรู้ตัวมานานมากว่าไม่ชอบคณิต ตอนขึ้นม.ต้นกูก็ยังทำคณิตไม่ได้ เพิ่มเติมคือสอบตกวิทย์ด้วย อีเหี้ย ต่ำตมลงทุกวัน 5555555 กูเริ่มทิ้งวิชาสายวิทย์และหนักไปเรียนทางภาษามากกว่า ซึ่งพ่อกูก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร เขาบอกว่าเรียนอะไรก็ได้ถ้าเราชอบ กูก็เชื่อมาโดยตลอด จนกูมารู้ตอนหลังว่าเขาก็อยากให้กูเรียนสายวิทย์แต่หัวกูไม่ไปเลยต้องให้เป็นแบบนี้ กูก็แบบ เหมือนโดนหลอกมาโดยตลอด แต่เพื่อนกูก็ปลอบใจว่าดีกว่าเขาอยากให้เรียนแล้วบังคับกูเรียนจนไม่มีความสุข พ่อกูไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือพวกผู้ใหญ่เหี้ยๆรอบๆและคนที่ชอบยุ่งชีวิตชาวบ้าน ทำเป็นตกใจว่าทำไมกูไม่เลือกสายวิทย์ ทำไมไม่เรียนหมอ ทำไมวะ การไม่เป็นหมอมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอในฐานะลูกหมอคนนึง ทำไมกูต้องโดนคาดหวังด้วยทั้งๆที่กูไม่เคยหวังกับตัวเองด้วยซ้ำ
แต่อีกเรื่องคือ ตอนเข้าม.4พ่ออยากให้กูเรียนเตรียมมากๆ ไซโคมาตั้งแต่ขึ้นม.1 ส่งไปเรียนพิเศษด้วยอะไรด้วย เพราะตอนเด็กๆพ่อกูอยากเรียนมากแต่สอบไม่ติดเลยอยากให้กูเรียนให้ได้ ไม่บังคับด้วยว่าต้องสายวิทย์ แต่กูก็สอบไม่ได้ กูตอบสนองความตั้งใจของพ่อไม่ได้ กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ไม่กล้ามีความฝัน ไม่กล้าหวังอะไรแล้ว เวลากูสอบคะแนนดีคนอื่นก็ชอบบอกว่าเป็นลูกหมอก็ต้องเก่งอยู่แล้ว แต่พอไม่ดีก็โดนบอกว่าเป็นลูกหมอทำไมทำไม่ได้ แล้วการที่คะแนนกูดีนี่พ่อกูมานั่วทำข้อสอบกับกูไหม กูเลยรู้สึกว่า เออ ทำอะไรไปเขาก็ไมาเห็นค่าความพยายามกูเท่าไหร่ เขาไปโฟกัสกับอาชีพพ่อแม่กูมากกว่า กูเลย โอเค ทำไปก็เท่านั้น กลายเป็นคนไม่ทำเหี้ยอะไรแล้ว ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ไม่กล้ากดดันตัวเอง เป็นloserไปวันๆ ในตอนที่กูนั่งเครียดอยู่กับตัวเองเพื่อนคนอื่นก็อ่านหนังสือสอบอยู่ กูไม่รู้จะไประบายกับใคร กูไม่สนิทกับพ่อแม่ กูไม่กล้าพูด อย่างน้อยตอนนี้กูแค่อยากได้เป้าหมายในชีวิต อยากรู้ว่าควรทำยังไงกับตัวเองให้ลุกขึ้นมาตั้งใจทำอะไรสักอย่างได้ อยากมีความมั่นใจในตัวเอง อยากเลิกมองโลกในแง่ร้ายสักทีว่าตัวเองทำไม่ได้ แต่กูทำไม่ได้จริงๆ สุดท้าย อยากได้ที่ระบายเท่านั้นเอง โรงเรียนกูมีครุที่ปรึกษาให้ไปคุยพวกนี้ได้ แต่กูไม่กล้าไปด้วยซ้ำ ไม่อยากแบกรับไว้คนเดียวแต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ กูรู้สึกแย่ กุอยากนอนไปสักพัก กูไม่อยากสอบแล้ว พุดอย่างนี้ไปยิ่งพูดก็ดูเป็นพวกขี้แพ้ อืม กูขี้แพ้จริงๆด้วย ขอโทษมี่พิมพ์ยาวนะ ขอบคุรที่อ่านจนจบ

>>722 โอ๋ๆนะมึง ม6กุก็เครียดแบบนี้แหละ ผ่านมันไปให้ได้นะ
ที่บ้านปากบอกให้กุเรียนอะไรก็ได้ ไม่บังคับ แต่พอกุเลือกคณะภาษากุโดนมองว่าโง่ มีแต่พวกเรียนไม่เก่งเข้ากัน พร้อมยกเหตุผลร้อยแปด เนี่ยคนคะแนนดีเค้าไม่เข้ากันหรอก เค้าเข้าหมอนู่น แถมยังยกเรื่องที่พี่น้องเขาเป็นหมอกันบ้างล่ะ ละพูดเหมือนกุทำให้เขาขายหน้า ไม่มีอะไรไปอวดใครได้
พอออกมาอยู่หอแล้วสุขภาพจิตกูดีขึ้น กูรักพ่อแม่ก็จริง แต่กูยอมรับว่ากูทนรับคำพูดแบบนี้ทุกวันไม่ได้ว่ะ
กุไม่รู้มึงอยากเรียนอักษรเปล่า แต่ถ้าไม่ติดฬ ก็มา มศก ก็ได้ ลองหนีออกจากสังคมที่มีแต่คนกดดันมึงดู ลองใช้ชีวิตคนเดียวหรืออยู่หอ ทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ไม่มีแบคกราวน์ของพ่อแม่มากำหนดว่ามึงต้องเก่งหยั่งนู้นหยั่งงี้

>>721 กูกำลังเป็นอยู่ตอนนี้เลยว่ะ ไม่คุยกันจะ 2 อาทิตย์ละ ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันก็ตาม กูหายไปไม่กลับห้อง ก็ไม่ถาม ไม่โทรหาเลย นี่แฟนกันเหรอวะ พึ่งพาอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง

>>721 กูเคยเป็นแบบมึงนะ กูเคยได้แต่รอให้เขาบอกเลิกกูเองแต่ยิ่งนานวันยิ่งไม่ใช่ กูเลยไปบอกเลิกแล้วอธิบายเหตุผลเขาตรงๆเลย

>>722 กอดมึงนะ
เรื่องทำอะไรล้มเหลวนี่ มันโคตรรรรรรปกตินะ (กูเป็นเด็กเนิร์ด ได้ที่ต้นๆ ของโรงเรียนมาตลอด แล้วก็ไม่ติดเตรียม แต่สุดท้ายก็ได้ ฬ ไม่ติดเตรียมก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตการเรียนล้มเหลวเสมอไปหรอก) แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มึงไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ได้เท่ากับมึงไร้ค่าสักหน่อย มนุษย์ทุกคนมีค่า มึงมีค่านะ

>>722 โอ้โห มีอะไรเครียดๆ มาระบายกับกูได้ กูเข้าเว็บนี้บ่อยๆ ถ้าตอบได้จะตอบเพราะกูชอบให้คำปรึกษาด้านการเรียน

เข้าเรื่อง กูเข้าใจนะ คนรอบตัวกูก็เอาแต่บอกให้กูเรียนหมอเหมือนกัน จนกูโคตรรำคาญ (และสุดท้ายกูก็ไม่เรียนหมอและเทข้อสอบด้วย555 คะแนนเน่ามากแค่เกือบติด) ตอนม.4 พ่อกูก็อยากให้เข้าตอ.แต่กูก็สอบไม่ติด... เพราะตอนม.ต้นกูเรียนแบบเละเทะมาก พอเพื่อนหลายคนในรร.ย้ายไปตอ.กันหมดกูก็เฟลแหละ มีช่วงนึงที่เฟลมากๆ จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย เป็นแบบมึงนี่แหละ จนหลังๆ มันก็ทำใจได้ มันต้องใช้เวลาแหละเนอะ กูมีความสุขกับการเรียนสายวิทย์มาก กูชอบฟิเคมีชีวะดาราเลข ชอบไปหมด 555 มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นให้เรียนในแต่ละวัน จนกูลืมความเศร้าไปหมดเลย

เรื่องที่ว่าไม่มีความมั่นใจ ตอนนี้มึงต้องปรับทัศนคติว่ะ กูเห็นคนเก่งหลายคนที่พลาดเพราะเอาแต่คิดในแง่ลบ คิดว่าตัวเองทำไม่ได้ มึงไม่ต้องกดดันตัวเองมากหรอก แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ลองทำอะไรให้สำเร็จดูสักอย่าง แค่เรื่องเล็กๆ ก็ได้ แล้วกำลังใจมันจะมาเอง กูสังเกตว่าเวลาทำอะไรที่ชอบสมองมันจะปลอดโปร่งขึ้นนะ ทำอะไรก็ง่ายไปหมด มึงบอกว่าชอบภาษาแล้วชอบแบบไหนล่ะ ลองหางานอดิเรกเกี่ยวกับมันมาทำดู หรืองานอดิเรกอื่นๆ วาดรูปร้องเพลงเล่นดนตรีดูหนังอะไรก็ว่าไป ออกไปเที่ยวที่ใหม่ๆ เผื่อมีแรงบันดาลใจมากขึ้น

ตอนนี้มันอาจจะแย่ แต่ถ้าผ่านไปได้ทุกอย่างจะดีเอง ม.6 ก็อย่างนี้แหละ 555 มึงเต็มที่หน่อยนะอย่างน้อยจะได้ไม่เสียใจภายหลัง พอมันสำเร็จจะรู้สึกดีมากจริงๆ อย่างเช่นสอบติดคณะคะแนนสูงๆ หรือทำคะแนนได้ดี มันเป็นความรู้สึกที่ฟินมากจริงๆ 55 เป้าหมายในชีวิตตอนนี้เอาง่ายๆ ก็ลองตั้งเป้าคณะที่อยากเข้าไหม ศึกษาหาความรู้ว่าคณะนั้นเป็นยังไงบ้าง มีอะไรดีๆ รอเราอยู่บ้าง หรือพอเรียนจบอยากจะทำอะไร มันต้องมีสักอย่างที่อยากจะทำแหละเนอะ อีกวิธีที่กูใช้ประจำคือเขียนรายการเรื่องที่เราภูมิใจเอาไว้แม้จะเล็กๆ น้อยๆ แล้วเอามาย้อนอ่านเวลาจิตตกจะช่วยได้มากนะ

สู้ๆ นะ ชีวิตเกิดมาสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวเราก็ตายแล้ว อยากทำอะไรก็ทำตอนที่ยังทำได้ดีกว่า มีอะไรก็มาระบายลงโม่งได้เสมอ กูวนเวียนอยู่ตลอด (ไม่ถามเลยว่ามึงอยากฟังไหม555) โทษทีที่พิมพ์ยาว นี่กูย่อสุดๆ ละ เป็นกำลังใจให้จะ :)

เพื่อนโม่ง มึงคิดว่ากูจิตไม่ปกติป่าววะ กูเห็นคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยนั่งฟัง อยู่ข้างๆให้กำลังใจแล้วกูอิจฉาว่ะ กูเคยอิจฉาถึงขนาดเห็นเขาคนนึงเขาเศร้าแล้วมีเพื่อนๆหลายคนตามโอ๋จนถึงขนาดกูหยิกแขนตัวเองเป็นรอยถลอกยาวทั้งสองข้าง กูเห็นใครพูดถึงโรคนี้ หรือกูพูดถึงมันแล้วกูกระอักกระอ่วนว่ะ แบบมันไม่ไหวจนกูอยากจะร้องไห้ออกมาไม่มีสาเหตุ แล้วกูเสือกร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ
กูเหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่แม่งมีเหี้ยอะไรไม่รู้สุมกูจนกูอยากระบาย แต่พอได้มีโอกาสระบายกูก็เสือกไม่ทำมัน
กูเห็นมีคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วมีคนคอยให้กำลังใจ กูก็พาลเกลียดโรคนี้ว่ะ กูเกลียดแบบ กูไม่ชอบคนเป็นโรคซึมเศร้า เพราะ มันสูงกว่ากู
มันสูงกว่ากูเหี้ยๆ แบบ แม้แต่ชีวิตพวกมันยังมีค่ากว่ากู มันยังมีคนพร้อมจะกอดให้ความรัก
แล้วกูล่ะ กูมีเหี้ยอะไร มีแต่คนคอยจะซ้ำเติม ไม่มีใครอยากจะให้กูอยู่ด้วยซ้ำ
แม่งจะมีสักครั้งไหมว่ะ ที่กูพูดถึงโรคเหี้ยนี้แล้วกูจะไม่ร้องไห้ สัส

>>728 กูเป็นโรคซึมเศร้า กูไม่มีใครโอ๋หรือมาทำเหมือนเข้าใจนะ เพราะกูไม่ต้องการ มึงไม่ต้องอิจฉาหรอก โรคนี้มันทรมานว่ะแล้วมันยากจะมีใครเข้าใจจนกว่าเขาจะเป็นเอง คำพูดที่มึงอ่านแล้วเหมือนจะดีใส่ใจน่าอิจฉา แต่คนเป็นโรคอ่านมันอาจจะไม่เข้าถึงใจเขาเลยก็ได้ บางครั้งมันก็เผลอทำร้ายจนรู้สึกเหมือนว้าเหว่ตัวคนเดียวบนโลกอีก แต่พฤติกรรมมึงก็เข้าข่ายไม่ค่อยปกตินะ ลองปรึกษากับนักจิตดูถ้าไม่เสียหาย

>>722 มึงงงงงงง กอดๆๆๆ กูเข้าใจมึง มึงไม่ไร้ค่าเลยนะ อย่าคิดงั้นนน พ่อกูอยากให้สอบหมอ(แต่พ่อกูไม่ได้เป็นหมอนะ555)แต่กูสอบไม่ติด ปีนี้กูเลยได้ซิ่ว ตอนม.ต้นกูอยากเรียนภาษาไปคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่พอมาม.6นี่พ่อกูหลุดปากมาประมาณ ไม่ว่ายังไงก็อยากให้เรียนหมอ กูก็เสียใจอยู่เหมือนกัน
แต่ลึกๆกูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ากูชอบอะไร ยังหาตัวเองไม่เจอ 5555 กูชอบภาษา ชอบวิทย์ แต่กูไม่ถนัดวิทย์เลย ค่อนข้างโง่ แต่มันก็สนุกดี รู้เลยว่าถึงสอบติดหมอกูก็ไปเป็นฐานให้พวกเด็กเก่งๆ อ้าว ว่าจะมาปลอบมึงกูดันระบายเรื่องตัวเองด้วย โทษที 5555 มาอ่านสือสอบไปด้วยกันนะมึง<3

อีกอย่างกูเห็นด้วยกับ >>723 ถ้ามึงออกมาอยู่หอสุขภาพจิตคงดีขึ้น ตอนม.ปลายกูได้อยู่หอรู้เลยว่าเป็นช่วงชีวิตที่กูมีความสุขจริงๆ ยิ้มเต็มที่ หัวเราะเต็มที่ ไม่ต้องเผชิญแรงกดดันจากคนรอบข้าง ไม่ต้องเจอกับการสอบได้คะแนนดีก็เสมอตัวแต่พอคะแนนแย่โดนถล่มเหมือนไปฆ่าใครตาย

กูเชียร์ให้มึงตั้งเป้าสอบหมอ+คณะสายภาษาให้ติดนะ ประมาณ ถ้ามึงจะสอบหมอมึงก็สอบได้ แต่จะเลือกไปเรียนภาษา ใครจะทำไมงี้

กู722 ขอบใจเพื่อนโม่งทุกคน กูไปนอนคิด(ความจริงคือนอนหลับ อ้าว อีสัส 5555555555)มาคืนนึง ก็ อืม ดีขึ้นนะ ปัญหาของกูคือ คนรอบๆมักจะบอกให้ตั้งเป้าหมายสูงๆจะได้มีแรงฮึด แต่กูไม่กล้า ว่าไงดี กูไม่ใช่คนที่มีความทะเยอทะยาน คิดตลอดว่าตั้งเป้าหมายสูงไปแล้วทำไม่ได้ ตกลงมายังไงก็มีแต่เจ็บปะวะ มองโลกในแง่ลบจริงๆเลยยอมใจตัวเอง มึงจะลบอะไรนักหนา หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันโอ้ย กูมีเพื่อนและรุ่นพี่บางคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก บ้ามาก จะทำอะไรก็ประกาศเลยว่า เฮ้ย กูต้องเป็นตัวจริงในการลงแข่งนะ กูต้องได้เหรียญทอง กูต้องติดที่นี่ๆ แล้วก็ตั้งใจทำๆๆฝึกๆๆจนเขาก็ได้ดีจริงๆ กูอยากเป็นแบบนี้บ้างแต่ปัญหามันอยู่ที่ขั้นนี้แหละ แต่กูกลัวว่า ถ้าทำไมไม่ได้จะมีคนรอเหยียบเต็มไปหมด เป็นอีกหนึ่งความขี้แพ้ของกูเอง กูไม่ใช่คนไม่สนโลกขนาดนั้น แต่กูไม่ได้อยากดัง อยากอยู่แบบนี้ อย่ามายุ่งกับกูเหลย แต่อีกใจก็คิดว่าอยากให้มีคนมาสนใจบ้าง ถ้าเป็นคนเก่งแบบนั้นจะมีคนมาสนใจไหม มีคนมาใส่ใจกูบ้างไหม อะไรแบบนี้ ไรวะย้อนแย้งชิบหาย ฮือ กลับมาๆ บางคนฟังอะไรแบบที่อ.เฉลิมชัยพูดแล้วมันจะฮึดใช่ปะ แบบ ไปมึง ไปสุ้ อย่าขี้แพ้ อะไรแบบนี้ ซึ่งกูฟังแล้วแย่กว่าเดิมแบบ เออกูรู้แล้วว่ากูขี้แพ้ กูไม่สู้ละบาย (...) ทำไมเปนคนแบบนี้วะเฮ้อ
อีกอย่าง กูเพิ่งรู้ว่าคนที่พ่อแม่อยากให้เป็นหมอมันเยอะมากๆเมื่อตอนไม่นานมานี้ กูไม่รู้สึกว่าอาชีพหมอมันวิเศษอะไรเลย หลังๆพ่อกูบอกว่าอย่าเรียนหมอด้วยซ้ำเพราะมันเหนื่อยมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆหรือเพราะยอมแพ้กับหัวสมองกูไปแล้วกันแน่อะนะ 5555 แต่หมอมันเหนื่อยจริงๆ ถ้าจะเรียนเพราะอยากรวยนี่อย่าเลยนะ แม่งโคตรไม่คุ้ม จริงๆ ทำไมสังคมไทยต้องมองว่าหมอดีขนาดนั้น ทำไมต้องทำเหมือนวิชาชีพอื่นไร้ค่าด้วย กูเคยคิดว่าถ้ากูไปเรียนสายวิทย์แต่แรกแล้วตั้งใจเรียนเพื่อสอบหมอ ถ้าสอบติดจะมีแต่คนชมกูใช่ไหม กูจะได้รับความสนใจมากกว่านี้หรือเปล่า แต่คนจะชมก็คงไม่พ้นคำชมที่ว่า เก่งเหมือนพ่อเลย อยู่ดี

>>731 กูว่ามึงหาอะไรที่มึงชอบจริงๆแล้ว ทำเลี้ยงชีพได้ด้วยก็ดีนะ
ไม่ต้องสนใจคนอื่นให้มากหรอก คำชื่นชมอะไรมึงได้มาก็ดีใจแป้บเดียว แล้วก็ต้องมาทำงานของมึงอยู่ดี

-งานอะไรมันก็ลำบากทั้งนั้น
-คนมีลูกเมียแล้ว บางคนทนทำงาน เพราะต้องหารายได้เลี้ยงชีพ ถึงเวลาก็ไม่มีคนมาบ่นเรื่องงานเหนื่อยยากเพราะต้องหามาใช้จ่ายเนี่ยแหล่ะ
-มึงอยู่กับตัวมึงเองเยอะสุด
-อยากทำอะไรควรแสวงหาทางทำด้วยตัวเอง
-อยากได้เงิน ทำค้าขายเหอะเพื่อนรุ่นกูทำค้าขายเงินดีกว่าคนเป็นหมอตั้งหลายคน
-มีเงิน,บ้านใหญ่,รถหรู,เมียสวย หลายคนยอมทำงานเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านี้ แต่กูว่าซักพักกูมีกูก็เบื่ออยู่ดี อยากได้ของดีกว่านี้มาอีก กูมองว่าคนอื่นๆมีก็งั้นๆทั้งหมด

กูเคยคิดนะ กูเลวมั้ย
คนทีีกูเกลียดเป็นโรคซึมเศร้ามันจะฆ่าตัวตายกูแช่งในใจตายๆไปซะ
แต่บางคนกูสงสารนะ

KYนะ

ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไงเมื่อต้องมาฟังคำสั่งเสียของคนที่มึงไว้ใจว่าเขาจะฆ่าตัวตายภายในสองเดือนข้างหน้านี้

และอย่างแรก เขาคนนี้เป็นเพื่อนที่มึงรู้จักมานาน
อย่างที่สอง เขาเป็นโรคซึมเศร้าและได้รับการรักษามานานแล้ว แต่มันไม่ดีขึ้น
อย่างที่สาม เขาบอกว่าไม่มีใครช่วยเขาได้แล้ว และเป็นคำพูดที่จริงขนาดตัวมึงเองยังรับรู้ได้ว่ายื้อไว้ไม่ไหวแล้ว

มึงจะทำยังไง จะนั่งฟังคำสั่งเสียของเพื่อนที่จะตายแล้วยอมรับการตัดสินใขของมัน หรือว่าจะพยายามหาทางช่วยหาทางยื้อไว้อีก ทั้งๆที่ตอนนี้มึงก็ไม่รู้อีกแล้วว่ายังมีอะไรที่มีความหมายกับมันอีกบ้าง

เป็นมึงมึงจะทำยังไง ช่วยตอบกูที กูไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงแล้ว

กูไปหาหมอมา กูมีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า 70%
หมอบอกกูตัวตนสูง ย้ำคิดย้ำทำ เวลาใครมาเตือนหรือตำหนิกูไม่ชอบมากๆ กูชอบเก็บคำพูดคนมาทำร้ายตัวเอง เวลาโดนว่า แต่กูเคยคิดว่ากูเกิดมาไร้ค่า ไม่น่ามีชีวิตอยู่ แต่ยังไม่กล้าคิดทำ แต่กูไม่ต้องแดกยา หมอให้กูสวดมนต์นั่งสมาธิ ปรับที่ใจกู

>>735 เหมือนกูเลย แง้ คิดมากจนจะเป็นบ้า โดนใครวิจารณ์หน่อยก็หงุดหงิด ไม่กล้าออกจากคอมฟอร์ทโซน กลัวล้มเหลว เก็บท่าทีของคนอื่นมาคิดมาก กลัวโดนเกลียด วิตกจริต ย้ำคิดย้ำทำ คิดว่าตัวเองไร้ค่า ห่วยแตก เครียดตลอดเวลา กูควรไปหาหมอมั่งมั้ย

>>736 ควร

>>736 ข้อเสียเวลาไปหาหมอ ถ้าเล่าให้คนในครอบครัวฟังที่ไม่เข้าใจ จะโดนด่าว่าบ้า เรื่องแค่นี้ต้องไปหาหมอโรคจิต กูว่าธรรมดาว่ะ ไปดีกว่าไม่ไป จะได้แก้ตรงจุด ดีกว่าเรื้อรัง

จะลดนิสัยความอยากเป็นที่หนึ่ง เป็นที้สนใจของคนยังไงวะ กูเสพติดว่ะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้เป็นแล้วจะเป็น loser

KY เวลามีญาติผู้ใหญ่ทักมาทางไลน์ แล้ส่งวิดีโอไม่ก็คำคมที่โหลดมาจากfacebook ให้มึงรัวๆ พวกมึงทำไงบ้างวะ ถ้าเป็นพ่อกับแม่บางทีกูก็ignoreได้นะ แต่กับญาติที่ไม่ค่อยได้เจอกันกูเกรงใจ บางทีก็ตอบเป็นสติ๊กเกอร์บ้าง แต่เจอส่งแทบทุกวันงี้ทำไงดี ไม่มีตังซื้อสติ๊กเกอร์ใหม่แล้ว

ใครมีวิธีทำตัวไม่ให้เครียดก่อนสอบได้บ้าง ขอคำแนะนำหน่อย orz

พวกมึงกูทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้ามาหลากหลายแบบมาก แล้วคะแนนที่กูได้แม่งได้เยอะมากเยอะสัสๆ

คือกูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไบโพล่าห์ หรือโรคซึมเศร้า หรือกูเป็นโรคเครียดเก็บกดหรืออะไร แต่กูไม่ไหวทุกวันเลยอ่ะ
เมื่อกี้กูเพิ่งกิ่งไม้ข่วนแขนตัวเองไปเพราะเหี้ยอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน กูตลกตัวเองว่ะ กูแม่งไร้ค่า ไม่มีเหี้ยไรดีสักอย่างเลยเหรอวะ
กูเหนื่อย กูไม่ไหวแล้ว กูเหนื่อยกับการที่กูตื่นมาแล้วเจอสิ่งเหี้ยๆ ความรู้สึกเหี้ยๆ กูไม่ไหว กูไม่โอเค กูอยากตายมากตอนนี้ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555

>>736

ไปหาจิตแพทย์ ไม่ได้แปลว่ามึงเป็นบ้านะเว้ยกูยกตัวอย่างง่ายๆ

สมมุติมึงเป็นหวัด หรือโรคห่าอะไรก็ตาม ก็คือมึงเป็นหวัดแล้ว จะไปหาหมอหรือไม่ไปมึงก็เป็นหวัดไปแล้ว ไปหาหมอคือมึงต้องการหายจากอาการนั้น

คนที่เป็นบ้าเสียสติจริงๆ หลายคนแม่งไม่ไปหาหมอ จนกลายเป็นคนจร คนบ้าไป ต่อให้มันไม่ไปหาหมอ ก็คือมันเป็นไปแล้ว

การไปหาหมอหรือไม่ไปหา ไม่ได้หมายความว่ามึงเป็นหรือไม่ได้เป็นนะ

กูบอกพ่อกับแม่ว่ากูอยากไปหาจิตแพทย์เพราะกูทนไม่ไหวแล้วว่ะ แต่พ่อแม่บอกไม่ให้กูไปเพราะโรคนี้คือโรคทำตัวเอง
หรือว่ากูทำตัวเองวะ กูไม่ไหวจริงๆ เหมือนกูเป็นภาระแกว่ะ

พ่อแม่กูก็มีน้องนะ กูไม่ควรอยู่เป็นส่วนเกินของครอบครัวเลยว่ะ

>>740 กูส่งข้อความสั้นๆไป บางทีเขาแค่อยากแบ่งปันสิ่งที่เขาคิดว่าดี
เป็นกูจะตอบโง่ๆไป เรื่องเกี่ยวกับศาสนาก็ สาธุจ้า รูปสวยๆก็ สวยจังเลยจ้าอิอิ เขาส่งภาพอวยพรขอให้รวยก็ ขอบคุณ รวยรวยจ้า

ปล วันละครั้งไม่เกินนี้ถ้าส่งบ่อยก็ไม่ต้องตอบ ทบไปวันพรุ่งนี้ บางคนเขาแค่ส่งให้ได้ส่งแหละ มึงไม่อ่านเขายังไม่รู้เลยมั้ง

>>740 กูอ่านแต่ไม่ตอบทุกคน บางคนก็ตอบหน่อย ส่งสติ๊กเกอร์เอา

>>744 ตอนกูไปพ่อแม่ก็บอกว่าโรคทำตัวเองนั่นแหละ จนกูยังยืนกรานที่จะไปให้ได้ เขาถึงพากูไป แต่ถ้าคุยไม่รู้เรื่องก็แอบไปเองเลยมึง ถ้าไม่มีเงินก็แอบเก็บเงินเลย รีบไปหาจะได้รักษาได้ หายเร็วๆนะเออ จะได้รู้สึกดีขึ้น /กอดๆ

>>744 รีบไปหานะ เรื่องโรคไม่ใช่เรื่องที่จะมาคิดเองเออเองได้นะมึง แม้แต่พ่อแม่ก็จะมาวินิจฉัยแทนจิตแพทย์ไม่ได้ ลองไปดูเผื่อถ้ามึงเป็นจริง รักษาแล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น
ถ้ามึงเป็นจริงๆคือมึงก็เป็นโรคอย่างหนึ่ง เหมือนกับโรคหวัดโรคลำไส้อักเสบพวกนี้อ่ะแหละ บางทีการเป็นโรคนั้นนี้มันก็เลี่ยงไม่ได้นะมึง ไม่ใช่ความผิดของมึงด้วยที่เป็น อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลย

กูเห็นคนไม่สบายแล้วมีคนมาดูแลมาสนใจละกูอิจฉาว่ะ อยากป่วยบ้างจะได้มีคนมาสนใจ อีเหี้ยอาการหนักละ

>>749 ถ้าขนาดแกล้งป่วยไห้คนดูแล เค้าเรียกซินเดอเรล่าซินโดรม คือเป็นโรคดราม่าเรียกร้องความสนใจ แต่ถ้ามึงแค่คิดเฉยๆไม่เป็นไร

ถามอะไรหน่อยเหอะว่ะ คนอายุ 19-20 ที่ไม่มีความฝัน มีหนี้สินครอบครัว และยังไปเรียนไม่ได้เพราะหนี้ข้างต้น ต้องออกมาทำงานก่อน ตอนทำงานอยู่ก็มีผู้ใหญ่ท่รู้จักถามตลอดว่าทำไมไม่เรียนต่อ กุก็ตอบไม่ได้(ไม่ได้ตอบเพราะไม่อยากบอกว่าพ่อแม่เป็นหนี้) เค้าเลยบอกประมาณว่าเป็นคนไร้ค่า เพราะกูไม่มีความฝันและไม่มีอะไรถนัดเป็นพิเศษ (ถนัดแค่ Eng กับ ฟังยุ่นออกนิดหน่อย) คือกุแค่อยากถามว่า สมัยนี้คนที่ไม่ได้เรียนต่อและไม่มีความฝันจะต้องโดนดูถูกขนาดนี้เลยเหรอ คือกุรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของโลกมากๆ ถ้าไม่มีกูบางทีครอบครังฃวอาจจะมีค่าใช้จ่ายน้อยลงแล้วก็สบายกว่านี้ กูะทำยังไงดีวะ สับสนชิบหายเป้าหมายในชีวิตตอนนี้คือปลดหนี้ให้มันหมดๆไป แล้วต่อจากนั้นกูรู้สึกไม่อยากทำอะไรต่อเลย จะทำงานใช้ชีวิตเป็นพนักงานเงินเดือนไปวันๆเหรอวะ

>>751 กูเข้าใจนะ ขัดสนทางการเงินจะมองอะไรก็ไปได้ไม่ตลอด ถ้ามึงไม่แคร์ว่าจะถูกคนเข้าใจผิด จะไม่ตอบอะไรก็ได้ แต่ถ้าแคร์ บอกไปตามตรงว่าครอบครัวมีปัญหาเศรษฐกิจก็ไม่ได้น่าอายอะไร ใครๆก็จนกันได้ คนโตๆแล้วเขาเข้าใจ มึงก็ค่อยๆคิดค่อยๆทำไป พอปัญหามันเบาลง หนทางมันก็มาเอง

>>751 เพื่อน มึงไม่ได้ไร้ค่า เชื่อกู ไม่มีคนดีๆที่ไหนเขาตัดสินคนอื่นว่าไร้ค่าหรอก มึงมีค่านะ

กูมีปัญหา กูเครียดมากมึง ลำพังเรื่องเรียนกูก็ตกๆหล่นๆ กูอ่านไม่เข้าหัว ไม่ใช่ทางกูเลย กูพยายามบอกครอบครัวว่ากูไม่ไหวตั้งแต่ก่อนขึ้นปี2เทอม1 แต่กูโดนดันให้เรียนต่อ เพราะมันคืออีกอาชีพที่เรียน6ปีอ่ะ แต่ตอนนี้กูไปเป็น7แล้วจ้า บัดซบกับความโง่บรมของตัวเอง

และกูคิดว่ากูกำลังเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ก่อนหน้านั้นเป็นปีและตลอด4เดือนที่ลงเรียนไม่ได้ (เพราะมีบางตัวที่ไม่ผ่าน และแม่งเป็นตัวต่อ อย่างเหี้ยอ่ะ) กูหมกตัวอยู่แต่ในห้องทุกครั้งที่กูไม่ต้องเรียน กูไม่อยากทำอะไรเลย บางวันกูนอนเป็น10ชั่วโมง และบางวันกูไม่นอนเลย2-3วัน พอจะนอนก็นอนได้ไม่ถึง4ชั่วโมง สลับกันไป ส่วนใหญ่ที่กูหลับได้เพราะกูนอนร้องไห้จนเพลีย กูปวดหัวมาก ทรมานทุกวันทุกคืน ไม่อยากอาหารเลย วันนึงกูกินข้าวยังไม่ถึงทัพพี น้ำหนักกูลดเหลือ39-40

แต่เดิมร่างกายกูก็แย่แล้ว กูยิ่งแย่หนักกว่าเดิมอีก

กูอยู่บ้าน กูมีแม่มีน้องๆ แต่กูปลีกตัวมาอยู่คนเดียว เพราะกูระบายให้คนในบ้านฟังไม่ได้ (พวกเขาเลยไม่รู้เลยว่ากูคิดมาก กูยิ้มกูหัวเราะตอนอยู่กับคนอื่น เหนื่อยชิบหายกับการปลอบตัวเองว่ามึงเป็นลูกคนโต พี่คนโต หลานคนโต มึงร้องไห้ให้น้องเห็นไม่ได้ มึงอย่าเอาปัญหาของมึงไปให้คนอื่น ไม่มีใครสนมึงหรอก และกูเคยตัดสินใจบอกปัญหาของกูไป พวกเขาไม่ใส่ใจจะรับฟัง กูจึงไม่พูดอีก) กูจึงเลือกระบายกับแมวที่บ้าน มีแมวเป็นเพื่อน ซึ่งแม่กูก็ยกให้คนอื่นไปซะงั้น ร้องไห้หนักฉิบหายเลยจ้า โดดเดี่ยวมาก กูไม่มีที่พึ่งอะไรในบ้านแล้ว ครั้นพอกูระบายลงทวิตเตอร์ในแอคกูเรื่องปัยหาที่บ้าน ปัญหาร่างกาย กูก็โดนรุ่นน้องคนนึงแซะว่ารำคาญ กูเป็นลูซเซอร์ กูไม่พยายาม ทั้งๆที่เวลามันมีปัญหาก็มาร้องอย่างหมาระบายให้กูฟังในดีเอ็มบ่อยมากๆ (แต่ช่างแม่งเหอะ กูไม่ต้องการมึง กูเลยถีบมึงออกจากชีวิตไปละ) ชิบหายกว่าคือแฟนกูก็คิดแบบเดียวกับอินั่นน่ะแหล่ะ

ทุกๆคืนกูหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ กูรู้สึกแย่ กูเป็นลูซเซอร์แน่ๆ ไม่มีใครเข้าใจกู ไม่มีใครรู้ว่ากูเจออะไรมาบ้าง ไม่มีใครรู้ว่ากูทรมานฉิบหาย

กูพยายามหาอะไรทำ ทั้งออกกำลังเบาๆ วาดรูป ดูหนัง ฟังเพลง หาอะไรอ่าน แต่กูก็ยังรู้สึกแย่ ว่างเปล่า และจัญไรแบบเดิม

อืม กูตัวคนเดียวแล้วไอ้เหี้ย ชีวิตกูบัดซบมาก ทุกๆอย่าง ทั้งเคยเกือบโดนข่มขืน แม่กูรับไม่ได้ที่กูชอบผู้หญิง กูถูกด่าว่าวิปริต จิตเปลี่ยน พวกมีบาปกรรม และทุกคนในบ้านชอบน้องคนที่สองเพราะน้องกูสามารถหาผู้ชายรวยได้ ไม่ใช่กูแน่ๆ

กูพยายามปลอบพยายามกล่อมตัวเองมากตอนที่กูอยู่บ้านคนเดียวแล้วกูจ่อมีดไว้ที่ข้อมือ กูพยายามฉิบหายเลย พยายามแล้วจริงๆ

กูจะได้เงินวันละร้อย ถ้าวันนั้นกูมีเรียนจากแม่ นั่นหมายความว่าตอนนี้กูไม่มีเงินติดตัวสักบาท แถวนี้มีแต่โรงพยาบาลเอกชนซะส่วนใหญ่ กูคิดมากเรื่องค่าตรวจค่ายา ครั้งจะไปถึงมธ.คนก็เยอะ กูอยากคุยกับหมอจิตแบบจริงจัง ไม่ใช่แป๊บๆก็ต้องออก

การออกไปหาหมอเป็นเรื่องยาก

แม่กูเป็นคนแปลกๆ กูก็แปลกๆด้วย กูคิดว่าเปิดเรียนกูคงต้องไปหาทั้งหมอปรกติและทั้งจิตแพทย์ เพราะตอนนี้กูเริ่มไม่รู้สึกอยากจะอยู่แล้ว

>>753 เพิ่มเติมคือกูอ่านอะไรๆได้ลำบากมาก แต่ก่อนหัวกูไวกว่านี้ นี่ย่อหน้านึงกูอ่านวนลูปเป็นสิบ

กูลืมอะไรที่ไม่เคยและไม่ควรลืม

กูพูดจาไม่รู้เรื่อง และเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยได้ บางครั้งที่กูกำลังพูด จุ่ๆกูก็เกิดติดอ่าง กูลืมคำไป จนกูโดนแม่ไล่ให้ไปนั่งเงียบๆ

มันไม่เหมือนปรกติที่นานๆทีเป็น นี่กูเป็นบ่อยมาก ช่วงนี้กูเปราะบางมาก บางคำที่กูถูกด่าแต่ก่อนกูเฉยๆ ตอนนี้กูดันน้ำตาไหลเจ็บแปลบปลาบซะงั้น อย่างเหี้ยเลยมึง

อยู่ดีๆกูมีความคิดที่ว่าทุกคนเป็นคนแปลกหน้า ทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน เหมือนไม่มีใครเข้าใจกู กูไม่สามารถปรึกษาหรือคุยกับคนอื่นได้ทุกเรื่อง เหมือนกูตัวคนเดียวบนโลกนี้ กูไม่ฟิตอินกับที่ไหน แล้วกูก็มานอนร้องไห้ ไม่อยากอยู่ ไม่อยากทำอะไร อยากหายไปอะ กูอยากมีตัวกูอีกคนอยู่คอยรับฟังกู เพื่อนเวลากูระบายอะไรให้ฟังก็พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นคุยเรื่องตัวเอง ทีมาบ่นอะไรให้กูฟัง กูก็คอยปรึกษาให้ แล้วนี่จะเปิดเทอมอีกแล้วกูกลัวกูเป็นบ้า ทำร้ายตัวเองช่วยให้กูไม่กลับไปคิดเรื่องพวกนี้ได้แป๊บนึงเพราะเจ็บ แต่มันก็วนเวียนซ้ำๆทุกวัน

>>754 มึงโทรไปสายด่วนสุขภาพจิตซะ 1323 ไม่เสียเงิน โทรได้ 24 ชม. อาจไม่ใช่หมอ แต่ก็เป็นนักจิตวิทยา ช่วยประเมินอาการ และแนะนำมึงได้ว่าถ้ามึงไม่มีเงินมึงจะไปรักษาได้ที่ไหน

>>756 โอเคมึง ได้ กูโทรแน่ หวังว่ากูน่าจะดีขึ้นถ้าได้ระบาย เดี๋ยวจะมารีวิ---

>>755 เพื่อน มึงควรมาระบาย แลกเปลี่ยนความคิดกับกูมาก คนรอบตัวกูไม่ต่างจากมึงเลย เราคล้ายกันนะ นี่อีก2อาทิตย์กูเปิดเรียน กูกลัวกูเป็นบ้า กูกลัวเรียนไม่รู้เรื่องมากๆเลยว่ะ อยากหายไปไหนก็ได้ ฮือ

จะร้องไห้กับความคิดไปเองของตัวเองทุกครั้งเลยว่ะเพื่อนโม่ง แต่แม่กูบอกว่าไม่ชอบนิสัยกูอะ คือมันเป็นปมของกูมาตั้งแต่เด็กแล้วที่กูเคยเรียกร้องความสนใจแล้วไม่ได้รับการสนใจ จนตอนนี้กูไม่สนใจเหี้ยอะไรเลยจะพูดว่าด้านชาเรื่องของครอบครัวก็ได้มั้ง จริงๆแม่กูก็แม่ปกติทั่วไปแต่สงสัยนิสัยกูมันไม่ปกติ
มีครั้งนึงตอนกำลังขับรถริมทะเลอยู่ๆแม่กูก็เกรี้ยวกราดหัวร้อนแล้วพูดว่าทำไมเป็นแบบนี้วะ(ชื่อกู) ขับรถตกทะเลตายไปเลยมั้ยแบบตะคอกอะ กูก็งงๆนะ ไม่ได้ตอบไรไปแต่แอบไปร้องไห้กับเพื่อน จนวันนี้กูคิดว่านั่นเป็นความคิดของแม่กูที่หลุดออกมาใช่มั้ย การใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เกลียดกูว่ามันฝืนใจมากเลยอะ สงสารแม่ กูอยากหายๆไปซะที

>>758 ถ้าถามกูนะ คนไม่ชอบกันไม่ต้องอยู่ใกล้ๆ กันก็ได้

>>758 ลองย้อนกลับไปคิดตรงจุดที่ด้านชากับครอบครัวดู เป็นเพราะพฤติกรรมเคยตัวแล้วเผลอพูดหรือกระทำอะไรที่มันทำร้ายจิตใจแม่หรือเปล่าแม่ถึงระเบิดแบบนั้น เราไม่รู้ว่าแก้มีปัญหาอะไร อายุเท่าไหร่ แต่ถ้ารีบปรับความเข้าใจกันได้ด็ดี จะได้ปรับจูนกันได้ทันก่อนจะสายเกินไป
จากคนที่เคยผูกคอตายเพราะแม่ แต่พี่กับแม่มาช่วยไว้ทัน ทุกวันนี้ยังคุยกันปกติแต่สภาพจิตใจเราไม่สมบูรณ์แล้ว

หวัดดี

มีใครเป็นptsdไหมในนี้

เฟลสัส กูทำงานไม่ได้เรื่องไร้ความสามารถทุั้งๆที่พยายามเต็มที่แล้ว ตอนนี้ก็กำลังจะตกงาน กูเครียดแบบตอนนี้ไม่อยากตื่นมาเจอความจริงเลย กูหวังกับงานนี้ไว้มากด้วย ก๔ยอมออกจากคอมฟอตโซนเพื่อมันแล้วก็มารับรู้ว่ากูกาก แม่ง กูพยายามเต็มที่แล้วจนไม่รู้จะพยายามไงแล้ว

>>754 กุอยากไปหาหมอแต่ติดเรื่องเงินเมือนกัน กุว่าม.มึงน่าจะมีนักจิตที่ห้องพยาบาลนะลองหาข้อมูลดู
กุมีเรื่องผิดหวังซ้ำซ้อนเมื่อหลายเดือนก่อนหว่ะกุคิดว่ากุจะผ่านไปได้เหมือนตอนกุแย่ๆทุกครั้ง คือกุทำร้ายตัวเองนะแต่มันจะเป็นจนหายอ่ะแล้วมันก็จะผ่านไป แล้วก็จะกลับมาคุมสติได้แต่คราวนี้มันแบบ ตรงจุดที่กุเฟลมากๆก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว กุใช้เวลาฮีลเป็นเดือนๆกว่าจะเลิกร้องไห้เลิกทำร้ายตัวเองได้ออกไปข้างนอกได้กุนึกว่ามันจะกลับเข้าช่วงปกติแล้วอ่ะ แต่กุเพิ่งมารู้สึกตัวว่ากุทำงานไม่ได้เลย แม่งไม่มีสมาธิชิบหาย เป็นงานปกติที่กุทำได้ กุรู้ว่ากุจะใช้เวลาเท่าไหนๆแล้วเสร็จแต่กุเสือกทำไม่ได้อีกต่อไปแล้วอ่ะ แม่งโคตรลำบาก คิดงานก็ไม่ออก เหมือนสมองมันไม่ยอมปะติดปะต่อ กุอยากรู้ว่าช่วงไม่มีสมาธินี่มันจะหายไหม หรือต้องไปหาหมออย่างเดียววะ

>>755 มึงรู้สึกแบบเดียวกับกูเลย แต่ตอนนี้กูดีขึ้นมาบ้างแล้ว คือครอบครัวกุก็มีปัญหา เวลาคุยกับเพื่อนหรือเอาไปบอกเพื่อน เพื่อนแม่งก็ชอบทำว่ามันเป็นเหมือนเรื่องเล็กๆแล้วก็เมินเรื่องของกูไปเลยอะ...โคตรเสียใจเลย แต่เวลาเพื่อนมาปรึกษากูกูตั้งใจรับฟังทุกอย่าง เห้ออ เวลากูร้องไห้ เพื่อนกูไม่ปลอบเลยสักคนนน เสียใจมากอ่ะ บางทีตอนกุเครียดมากๆ ทักไปหาเพื่อนในแชท มันก็อ่านไม่ตอบกัน ตอนกูปิดเทอมกูเครียดมากๆ เรื่องที่กูจะไม่ได้เรียนต่อ เรื่องความรัก มันทับถมกันมากๆ กูนอนร้องไห้ จิตตกมากๆ ทำอะไรก็ไม่หายเศร้า อยากหายไปจากโลกเลย รู้สึกว่าไม่เหลือใครแล้ว แม้แต่ครอบครัว อยู่ไปก็เท่านั้้น แต่กูยังดีที่รอดมาได้เพราะมีคนที่กูรักอยู่....สู้ๆนะมึง ช่วงปิดเทอมนี่หนักจริงๆ กูเข้าใจมึงนะ ถ้าไม่มีใคร กูพร้อมอยู่เป็นเพื่อนคุย(กอดๆ)

>>755 //กอด เพิ่งมาเห็น กูก็เป็นแต่อาจจะไม่หนักเท่ามึงเพราะกูไม่ได้ทำร้ายตัวเอง

เพื่อนโม่งปรึกษาทีคือแบบรู้สึกดีเปรสจากการเรียนหนักมากๆ คือไม่แฮปปี้กับอะไรที่เลือกเรียนตอนเรียนสองปีแรกมันใช่แต่พอปีสามปีสี่ทำโปรเจคมันไม่โอเคเลย(บอกก่อนว่าเรียนศิลปะเรียนพวกไฟน์อาร์ตแล้วเวลาตรวจงานบางทีทำงานไม่ถูกจริตอ.เขาก็มองเราแปลกแยก) คือตอนแรกไม่ได้เป็นคนซึมเศร้านะแต่เป็นคนที่มีภาวะหรืออาการซึมเศร้าบ่อย ไม่ถึงขั้นต้องหาหมอแต่ช่วงปีนึงที่ผ่านมานี้รู้สึกไม่ไหวมากๆอ่ะ บางทีแบบร้องไห้ จะอ้วก เครียดจนหายใจไม่ออก จะไปหาหมอก็โดนงานรุมการบ้านรุมไม่มีเวลา คือเป็นห่วงตัวเองด้วยควรทำยังไงวะ ปรึกษาพ่อแม่ดีไหม คือมันก็ไม่ใช่เรียนไม่ไหวแต่แบบถ้าต้องโดนกดดันหรือโดนมองว่าเราทำแต่สิ่งที่มันไม่โอเคทำไรไปก็ไม่ดีในสายตาอ. เขาไล่ให้ไปเรียนคณะอื่นเพราะงานเราออกมาไม่ตรงสาย แบบนี้ควรทำไง ดรอปได้ไหม คือแบบไม่ได้อยากเลิกเรียนนะแต่ไม่ไหวอ่ะ ทุกวันนี้จะอ้วก แต่ก็ยังไม่ได้คุยกับที่บ้านหรอก พยายามฝืนสู้อยู่ ฮือ

มึง กูเป็นซึมเศร้า เป็นมานานละ ละที่บ้านก็รู้แหละ กูฟาหมอตลอด ทีนี้ แม่กูเขาจะมาจาก ตจว มาอยู่กับกูตลอดเวลาตอนกูมาเรียน แล้วเขาจะไม่ให้กูออกไปเที่ยวข้างนอกเลย นอกจาก กูไปเรียนที่ ม. แต่พอเลิกเรียนก็ต้องรีบกลับบ้าน เขานะไม่ให้เที่ยวต่อ ละทีนี้ กูก็อยากไปเที่ยวเล่นคนเดียวบ้างอะ ทำไงดีวะ กูไม่กล้าบอกแม่ ช่วยที

บางทีคิดนะ พวกโรคซึมเศร้าเริ่มเยอะละ
ไม่ใช่เป็นเยอะนะ เยอะอ่ะเยอะ

>>769 +1 เราเกลียดคนประเภทเอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ อยากได้ก็ต้องได้ งอแง แล้วอ้างว่าป่วยอยู่เข้าใจมั้ยอะไรแบบนี้มาก ทั้งประเภทเป็นโรคซึมเศร้าและวอนนาบี เอะอะก็จะเอาๆที่ตัวเองอยากได้อย่างเดียว เราเคยทนไม่ไหวตวาดใส่เพื่อนคนนึง แม่งก็บอกเราเป็นโรคซึมเศร้าเข้าใจบ้างไหม คือเข้าใจเว้ย แต่มึงไม่ควรทำริสัยแบบนี้พูดหลายทีก็ไม่ฟัง พอด่าก็ร้องไห้จะแดกยาๆลูกเดียว ไอ้ห่ากูรู้สึกเลวเลย

- ขี้เกียจอ่านหนังสือ
- ชอบง่วงในคาบ
ทำไงดีวะ สองอย่างนี้ทำยังไงก็แก้ไม่หาย กูไม่อยากอัดกาแฟทุกเช้า รู้สึกไม่ดีต่อร่างกายเท่าไร

>>768 แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับโรคซึมเศร้าวะ กูงง

เอางี้เดี๋ยวกูช่วยแนะนำมึงเรื่องที่แม่ไม่ยอมให้ไปไหนนะ ก่อนอื่นมึงทิ้งคำว่าโรคซึมเศร้าก่อนอันนี้มันไม่เกี่ยวกัน มึงอึดอัดก็บอกไปเลยว่ามึงอึดอัด แม่น่ะเป็นห่วงกลัวมึงเถลไถล อาจเพราะมึงทำตัวเป็นเด็กหรือเคยเกเรตอนเป็นเด็กก็แล้วแต่นะ แต่ถ้ามึงไม่พูดอะไรแม่มึงก็ไม่มีทางรู้หรอก ตอนคุยอย่าเอาโรคซึมเศร้าไปอ้างแม่มึงด้วย กูเตือนเลย อย่าอ้างว่าจะฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเองเพราะแม่มึงไม่ยอมให้ออกไปเที่ยวหลังเลิกเรียน มันเหมือนมึงกดดันแม่มึงทางอ้อม แล้วคนที่จะเครียดไม่ใช่แค่มึงแต่เป็นแม่มึงด้วย

คนเป็นโรคซึมเศร้ามันทรมาณนะ อย่าเอามาอ้างเพื่อให้โลกหมุนรอบตัวเองนะ กูก็เป็นโรคนี้นะ เพราะงั้นกูจะทำอะไรต้องตามใจกู มึงต้องทำตามคำแนะนำกูไม่งั้นกูจะเครียดหนักกว่าเดิม กูอาจจะกระโดดตึกเลยก็ได้ถ้ามึงด่ากูกลับ เออกูล้อเล่น ถถถถ

ช่วงนี้กูเป็นไรไม่รู้ จิตตกรัวๆพออารมณ์เริ่มดีได้ไม่กี่นาทีก็กลับมาจิตตกอีกละ เหมือนทุกอย่างในโลกนี้แม่งกระตุ้นให้กูจิตตกไม่ว่าจะสังคมที่โรงเรียน ที่บ้าน หรือในเฟซก็เหมือนยืนอยู่ตัวคนเดียวทั้งที่แม่งมีคนเยอะแยะ จะปรึกษาอะไรกับใครก็ไม่มีใครให้ปรึกษา
อารมณ์ประมาณแบบเครียดเรื่องเรียนก็มาเจอปัญหาเรื่องเพื่อนพอกลับบ้านก็เจอการบ่นด่าจากที่บ้าน เปิดเฟซมาก็เห็นแต่เรื่องน่าหดหู่อะไรประมาณนั้นแม่งเอ๊ย

ถ้ากูรับงานแปลมาบ่อยๆ ทำเทสจนเกือบเสร็จละ ถอดใจ ไม่ยอมสมัคร ทำแบบนี้3-4รอบ ทั้งๆที่ตัวเองมีความสามารถแบบนี้เป็นโรคจิตหรือเปล่า

>>773 สายด่วนสุขภาพจิตช่วยมึงได้
>>774 มึงอาจจะกำลังกลัวทำงานพลาด

กุ774นะ คือกุเป็นอดีตนักแปล ที่แปลก๊อกๆแก๊กๆได้เงินมาใช้ลัลล้าบ้าง ทีนี้ก็ร้างไปนานไปทำออฟฟิศแหละ
ที่นึงคือ แบบให้เงินดีมาก เขาอยากได้ตัวกุมาก กุเลยไม่ทำเทสส่งเลยทั้งที่มีให้แปล3บรรทัด (คิดแล้วโกรธตัวเอง)
อีกที่ ก็ทำลวกๆส่งไป จนไม่ผ่าน
พอหลังๆกุก็สมัครแปลโน่นนี่แหละ ซึ่งกุมีความสามารถที่จะผ่านได้อยู่แล้ว แต่ไม่ยอมทำ ไม่ยอมส่ง จะแก้อาการงี้ยังไงดีวะ

กูขอโทษนะ กูไม่ได้มาให้กำลังใจหรือหาทางแก้อะไรกับใครกูมาระบาย
รู้สึกว่ากูไม่ค่อยไหวแล้วว่ะ กูรู้สึกว่าโลกตอนนี้นี่แหละนรก อยากตายก็ตายไม่ได้ และกูคงกำลังใช้กรรมอยู่เหมือนพวกมึงทุกๆคน
เกริ่นก่อน
กูยังเรียนอยู่เลย ป.โท ได้ทุน ตอนนั้นกูเห็นว่าเงื่อนไขดี ให้เรียนตรีถึงเอก แล้วตอนนั้นครอบครัวกูก็จนมากกู้กยศก็ยังลำบากอยู่
กูคิดว่าถ้ากูเรียนสูงๆแ้วจะมีรายได้ดีๆเหมือนฟางเส้นสุดท้ายอ่ะ กูก็คว้าไว้ แต่ตอนนี้อยากลาออกมากแล้ว เพราะสังคมที่โน่นมันไม่เหมาะกับกู
ทำให้กูดีเพรสหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะกูเข้ากับใครไม่ได้เลย(คือเด็กๆเคยโดนคล้ายๆ sexual abuseจากคนแถวบ้านแถมยังเอาเรื่องมาblackmailกูอีก เลยค่อยไม่กล้าออกจากบ้าน ยกเว้นไปเรียนนะ ทักษะสังคมเลยต่ำมาก) พวกเขาแซะ แล้วก็นินทาด้วย(ไม่รู้ทำไมต้องแซะหรือนินทาให้ไ้ยินด้วย T T คิดมากเลย) บางทีก็หยอกแรงๆแบบเตะกับด่า กุบอกว่ากูไม่ชอบก็ก็ยังทำอยู่ตลอดเลย วันนี้ก็โดนมา

ถามว่านินทาทำไมก็เพราะกูลูสเซ่อนี่แหละ ทั้งความคิดแล้วก็ท่าทาง โง่ด้วย ไม่multi tasking หลงๆลืมๆง่าย คอมมอนเซนส์บางอย่างสร้างความงงงวยให้กับคนอื่นมาก กูก็พยายามปรับอยู่นะ
บางทีก็โดนติว่าทำไมหน้าดูเหมือนเหนื่อยตลอดเวลา ซึ่งกูจะไปรู้ได้ยังไงสงสัยต้องไปถามแม่กับพ่อมั้ง ซึ่งถ้าโลกจะแตกวันนี้ก็คงยังหน้าแบบนี้แหละ

สั่งงานอย่างเดียวกันสองคนไม่เหมือนกันก็มี คนนึงบอกไปหาเองสิจะรอให้คนอื่นมาป้อนเหรอ อีกคนนึงบอกไม่ต้องไปหา คนที่เขาเคยทำไว้แล้วก็ทำตามคนนั้น กูไม่แน่ใจกูถามก็ด่ากูว่าทำไมคิดไม่ได้ พอกูไม่ถาม(คิดเองว่าน่าจะถูก) พอผิดก็มาด่ากู คือกูก็พยายามทำสองอย่างประกอบกันนะ ทางสายกลาง แต่ก็โดนว่าอยู่เรื่อยๆกูไม่รู้จะทำไงให้พอใจสักที ประมาณนี้อ่ะ กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนรอบข้าง กูรู้สึกว่าถ้าไม่มีกูชีวิตเขาก็คงดีกว่านี้ล่ะมั้ง
กูไม่มีอะไรน่าภูมิใจเลยนี่นะ
พอโดนมาหลายๆปี กูก็เครียดสะสมอ่ะ เพื่อนก็กลัวทำเขาเครียดกว่าเดิม กับพ่อแม่กูก็คุยไม่ได้กลัวโดนตวาดอีกว่าให้หุบปาก กูเลยต้องพยายามสดใสอยู่เสมอทำตัวเป็นเด็กมีปัญหานิดหน่อย พอให้พ่อแม่รู้สึกว่ายังคงอบรม คอนโทรลลูกได้อยู่นะ ดูไม่เฟคว่าชีวิตดีตลอดเวลา

แต่ไม่ได้หมายความว่าดูแลลูกไม่ดีนะ พอความแตกว่าไปหาจิตแพทย์(กูขอเงินเยอะเกิน) พ่อโทรหากูเป็นวันล่ะ10สายเลยเช้าเช้าเที่ยงเย็นเย็นก่อนนอนก่อนนอน อึดอัด
ออกทะเลไปไกลมากขอโทษ คือสรุปว่าสังคมที่มหาลัทำให้อาการดีเพรสกูหนักขึ้นมากๆ แอบบอกครอบครัวว่า อยากลาออกจากม.ไปทำงาน(หลายครั้ง) แน่นอนพ่อแม่ไม่ให้หรอก จนคิดว่าจริงๆเขาอยากให้เราฆ่าตัวตายไปเลยรึเปล่าวะไรงี้

ตอนนี้ห็นอะไรก็เอามาฆ่าตัวตาย Mกับตัวเองได้ตลอดเวลา คิดว่าพวกมึงก็เคยอ่ะที่จะข้ามถนนก็อยากให้รถแม่งชนให้ตายๆไป หรือเดินลงบันไดก็อยากสะดุดบันไดหัวฟาดพื้นตายห่าไปเลย เห็นเชือกก็... แต่กลับกันชอบฝันบ่อยๆว่ามีคนจะมาฆ่าแบบให้ทรมานสุดๆ หนีเหนื่อยทั้งคืนเลย T T ไปหาวิธีตายในเน็ตแบบ painlessly แม่งก็มีคนมาบอกว่าไม่มีหรอกเว้ยไอฟาย คือคนที่เขาดาวน์อยู่แล้วยังต้องมาโดนคนไมรู้จักด่าอีกเหรอ

ตอนนี้ท้อมาก เจ็บมากๆ ถ้าจูนิเบียวหน่อยก็คงต้องบอกว่าวิญญาณกูตอนนี้คงไม่มีชิ้นดีแล้ว อยากออกไปจากทุกอย่าง
กูได้แต่หวังว่าวันๆนึงเดินๆอยู่คงมีเหล็กตกลงมาทับใส่หัวตายไปเลย หรือไม่ก็ถ้าพ่อกับแม่กูตายแล้วกูคงตายตามไปไม่นานงี้
เหมือนแช่งพ่อแม่ตัวเองอีก กูก็พยายามคิดบวกกับทุกอย่างนี้แต่เหี้ยเอ้ย มีชีวิตอยู่ด้วยการหลอกตัวเองว่าพรุ่งนี้มันจะโอเค

>>777 ไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี กอดๆมึงนะ
อะไรที่ทิ้งไปได้ ก็ทิ้งๆไปเถอะ อย่าเก็บให้เหนื่อยใจ
คนที่ทำร้ายเราก็อย่าเอาคำพูดมาใส่ใจเลย ช่างหัวแม่ง

อยากให้กำลังใจมึงสู้ๆ พอผ่านตรงนี้ไปชีวิตก็จะดีขึ้นแหละ ถึงมันจะลำบาก แต่เพื่อนโม่งจะอยู่ตรงนี้เอง

กูมีช่วงความรู้สึกที่อยากจะหายเข้าไปในคนอื่น กลายเป็นคนนั้นคนนี้ที ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายยังไงก็ต้องรู้สึกแปลกแยก เสียใจ พอรู้ตัวก็ถอย พอผ่านไปแปปนึงก็เหมือนเดิม เจ็บปวดแต่รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่แล้วก็สำนึกในการทำผิดของตัวกู มันดีตรงที่ว่า บางครั้งกูได้หายไปจริงๆทางความรู้สึก

กุเหนื่อยมากเลยว่ะ กุก็แค่อยากอยู่สงบๆทำไมคนรอบตัวต้องหาเรื่องมาให้กุด้วยตลอดเลยวะ

ทำไมคนเป็นซึมเศร้าบางคน ย้ำว่าบางคน ต้องเอาคำว่าตัวเองเป็นโรคนี้นะเพื่อให้โลกหมุนรอบตัวเองด้วยวะ กูเห็นมาหลายคนนะ จะเอานี่ๆๆๆพอไม่ได้ดั่งใจก็ตัดพ้อด่าว่าด่ากราดพอโดนสวนกลับก็บอกฉันเป็นโรคซึมเศร้านะ ว่าฉันไม่ได้ แล้วก็บ่นๆๆอยากตายพร้อมจะกรีดแขน เอาจนคนรอบข้างจะเป็นประสาทตามแล้วแม่งเอ๊ย ตัวเองผิดก็ไม่ยอมรับพอเขาสวนกลับก็เปิดการ์ดฉันเป็นซึมเศร้า
อยากรู้ว่าคนที่มีอาการงี้เขาเป็นซึมเศร้าจริงป่ะวะ แล้วไม่ต้องหาหมอเหรอ เพราะกูเคยเห็นคนแนะนำให้หาหมอก็บอกว่าไม่ไปหาเดี๋ยวคนหาว่าดัดจริตคิดจะเป็น กูงง ในเมื่อมึงบอกว่าเป็นก็ควรไปหาหมอไม่ใช่เหรอหรือกูเข้าใจไรผิด

>>781 มีโอกาสเป็น และเป็นประเภทรับมือยากสุดๆ
ก็ต้องบอกว่า ของบางอย่างไม่ไปยุ่งได้ก็จะดีต่อสุขภาพจิตเราเอง

>>781 อาจจะเป็นซินเดอเลรล่าซินโดรม ประมาณโรคดราม่า วิธีแก้คือหลบๆมา อย่าไปตามมันมาก เดี๋ยวมันก็เลิกเอง ตามใจมันยิ่งได้ใจ หนีมาเลย

ใครเคยเป็นบ้างวะ ที่คิดว่า สักวันที่ทำงานแล้วจะหนีไปไกลๆไม่อยากติดต่อครอบครัวอีก ไม่ใช่กูไม่รักครอบครัว ไม่รักพ่อแม่พี่น้องนะ แต่เพราะกูรักกูเลยอยากหนีไปไกลๆ ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องพูดคุยรับรู้เรื่องกันและกันอีก มันเป็นเหมือนอารมณ์น้อยใจจนไม่อยากจะอยู่ เพราะอยู่กับพวกเขาแล้วไม่มีความสุขจนคิดว่าถ้าวันไหนเรากางปีกได้แล้วเราอยากจะบินหนีไปให้ไกลสุดลูกหูลูกตาเพื่อจะไม่จ้องกลับมาเจอกันอีก

ตอนนี้กูอ่ะ เป็นแบบนั้นเลย

>>784 กูก็เป็น แต่กูก็มีคิดว่าถ้าตอนโตกว่าหรือตอนที่บ้านกูตาย กูจะเสียใจที่กูทำตัวห่างเหินเขาหรือเปล่า แบบกูไม่ใช่คนที่จะมาถามว่าวันนี้ทำอะไร กินข้าวหรือยัง ไม่สบายตรงไหน คือถ้ามีอะไรก็มาบอกกูตรงๆ แต่พอกูเป็นแบบนี้ที่บ้านก็หาว่ากูทำตัวห่างเหิน ทำตัวเหมือนไม่รักเขา
แต่กูไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งไปแบบไม่กลับมาหาอีกเลยนะ ก็จะส่งเงินให้ทุกเดือนมีเวลาว่างก็มาหาบ้าง

>>784 มือลั่น กูก็เข้าใจฟีลลิ่งที่มึงบอกว่าเพราะรักเลยอยากหนีไปไกลๆไม่ต้องติดต่อ บ้านเป็นที่ที่กูอึดอัดใจมากกว่าจะรู้สึกดีเวลาได้อยู่ว่ะ ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งแย่ลง สำหรับกูอยู่ห่างๆนานๆมาเจอมันทำให้คสพ.กูกับที่บ้านดีกว่า แต่ที่บ้านกูไม่คิดอย่างนั้น บางทีกูก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกอกตัญญู

อาการกูเหมือนเป็นซึมเศร้า เครียดกับทุกเรื่อง ท้อ เพลีย หงุดหงิด ชีวิตเหมือนอยู่คนเดียว ไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆ ไม่มีความภาคภูมิใจในตัวเองเลย แต่ไม่ถึงขั้นอยากตาย เพราะมีงานเยอะแยะต้องกลับไปจัดการ แค่อยากหายไปซักพัก ไม่ต้องคิดอะไรให้เจ็บปวด
กูอาจจะไม่ได้เป็นซึมเศร้าก็ได้ กูกลัวตัวเองขี้เกียจ ทำนิสัยแย่ๆไปเอง ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น

>>787 กูเป็นแบบเดียวกะมึง รู้สึกไร้ค่าสัสๆ แม่กผ้เอาแต่กดดันจะให้กูเป็นเด็กดีของเค้า ทั้งๆที่อายุกูกผ้มากแล้ว วัยทำงานแล้วแต่ยังไม่รู้สึกว่ามีอิสระ กูอยากตายแล้วว่ะ จริงๆกูอยากมีชีวิตต่อนะ แต่ถ้าจะเป็นแบบนี้ให้กูตายไปเลยละกัน

ช่วงนี้กูเครียดมาก เหมือนโดนปัญหาทุกอย่างรุมเร้า กูเรียนมหาลัยต่างจังหวัด พอมีเวลากลับบ้านเลยนัดเจอเพื่อน ตอนแรกก็คุยกันดีๆ สุดท้ายก็ได้ทะเลาะกันเพราะกูกลับกับคนที่มันไม่ชอบ พอกลับมากูก็เครียดสะสมหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องที่บ้าน เรื่องที่มหาลัย จนกูเผลอน้ำตาไหลออกมาต่อหน้าเพื่อนอีกกลุ่ม คือกูรู้สึกไม่เป็นตัวเองมาก ปกติน้ำตากูไม่ไหลง่ายขนาดนี้ แต่กูก็ยังคุยกับเพื่อนได้ตามปกติแหละ แต่หลังจากนั้นเพื่อนคนที่เห็นกูร้องไห้ก็มาบอกว่ากูไม่เหมือนเดิม กูก็งง ทำไมอยู่ๆ พูดอย่างนี้ เหมือนผิดหวังในตัวกูอะ มันทำให้กูโคตรเครียด นี่กูควรทำยังไงดี ตอนนี้กูเครียดหล่ยเรื่องมาก อยากเททุกคนที่อยู่ในชีวิตละไปอยู่คนเดียว อยากตาย แต่กูก็เป็นห่วงครอบครัวอีก กูทำอะไรได้บ้างวะเหี้ยเอ๊ย

>>789 มึงก็บอกไปว่า อะไรก็ไม่เหมือนเดิมหรอกเพราะ โตขึ้นทุกวันเจออะไรใหม่ๆ ก็ต้องคิดแบบใหม่สิ่วะ

นี่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว อีกสี่ปีก็ต้องออกไปทำงาน จะให้หยุดโตคิดแบบตอนม.ปลายได้ไงวะ

กูเป็นคนที่ตั้งความหวังสูง วาดฝันตัวเองไว้ดีมาก จนบางครั้งความสามารถกูอยู่เท่านี้ แต่กูดันคิดไปว่ากูอยู่เท่านู้นว่ะ กูกลัวมันจะแพ้ภัยตัวเอง

เบอร์โทรปรึกษาสุขภาพจิตนี่1323ใช่ปะวะ หรือมีเบอร์อื่นที่รับปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาชีวิตอะไรงี้ไหม
คือกูอยากระบายแล้วก็อยากปรึกษาปัญหาด้วยว่าควรทำยังไง ควรแก้ยังไง

รู้สึกไร้ค่าเพราะคนอื่นนี่โคตรกากเลยใช่ป่าววะ อยู่คนเดียวให้เป็นจะแก้ได้มั้ย / อยู่ดีดีกูก็เป็นโรคปอดแหก แบบมีอะไรก็กลัวไปหมด คือกลัวจริงๆ กลัวนั่นนี่โน่น จนตอนนี้กูทำไรไม่ได้เลย เหนื่อยง่าย ท้อง่าย กูไม่อยากยุ่งกับคนอื่น เพราะกลัวคนอื่นรำคาญกู ไม่ค่อยอยากมองหน้าใคร ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากออกไปข้างนอก มึงว่ากูทำไงดี

>>793 คนเราสร้างสายตาคนอื่นมาเอง และคิดว่าเค้าจ้องมองมาที่เราตลอดซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่ ก่อนอื่นมีคำถามที่อยากให้มึงลองถามตัวมึงเองว่า มึงมีชีวิตเพื่อตัวเองหรือคนอื่น?
ถ้าเพื่อตัวเอง มึงอยากทำอะไรมึงทำเลย ถ้ามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ผิดศีลธรรม ไม่ผิดกฎหมาย มึงทำไปเลย เอาที่มึงมีความสุข ถ้ามึงมัวแต่ไปคิดว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับตัวเอง มึงก็เหมือนคนที่ไม่มีชีวิต ว่าแต่มึงมีสิง่ที่ชอบไหม ชอบอะไร เล่าให้กูฟังหน่อยสิ

กูอยากไปหาหมอ สุขภาพจิตกูแม่งเริ่มเหี้ยมาปีกว่าแล้ว ตอนนี้ก็ดิ่งลงเรื่อยๆ ช่วงนี้ครอบครัวก็เริ่มเหมือนไม่รู้จักกันมากขึ้นทุกวัน กูไม่เข้าใจ กูยังเด็ก แบบไม่พ้นม.ต้นเลย ทำไมต้องเป็นอะไรแบบนี้ กูร้องไห้ไม่ออก พูดก็ไม่ได้ จะไปหาหมอก็ไม่รู้จะไปยังไง จังหวัดที่กูอยู่มันเล็ก ใครๆก็รู้จักกันเกือบหมด ช่วงนี้ทำห่าอะไรบ้าๆก็เยอะ แบบแดกยาหลายๆเม็ดแล้วอ้วก หรือกรีดข้อมือซํ้าๆ ต้นขาต้นแขนก็มีรอย สิ่งที่กูชอบก็ทำให้กูทรมาณได้ ในหัวแม่งเพี้ยนไปแล้ว แม่งบ้าไปแล้ว กูกลัวสักวันว่าจะมายเบรกแล้วเสือกเอามีดจ้วงหัวตัวเองจริงๆ กูกลัวตัวเองที่สุดแล้วตอนนี้ ไม่กล้านอน กลัวฝันร้าย เมื่อคืนก็พึ่งฝันว่าฆ่าตัวตาย แต่ในขณะเดียวกันกูก็เหนื่อย กูอยากนอน กูหงุดหงิด กูท้อ กูอยากกรี๊ด แต่กูทำอะไรไม่ได้เลย คิดบ่อยมากว่าไปตายตอนนี้เลยดีไหม รู้สึกแพ้ แพ้มากๆ ถึงจะมีอะไรเยอะแยะที่ทำให้กูอารมณ์ดีขึ้น แต่มันก็รู้สึกกังวลตลอด ไม่รู้ว่ากลัวอะไร มองตัวเองในกระจกแล้วคลื่นไส้ กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ด้อยค่า สกปรก กูอยากเลิกคบกับกลุ่มเพื่อนที่มีอยู่ อยากอยู่คนเดียว เป็นงี้ทุกวันแม่งทรมาณ กูทำอะไรไม่ได้เลยเหรอวะ กูอยากเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ร่าเริงแล้วก็เปี่ยมไปด้วยความรักเหมือนก่อนหน้านี้ กูเคยเป็นคนที่คุยกับคนอื่นแบบลื่นไหลเป็นธรรมชาติ เข้าหาคนอื่นง่าย แต่กูรู้สึกสูณเสียส่วนนั้นไปนานแล้ว กูเลิกเถียงเลิกพูด กูไม่เข้าใจเลย

>>795 ตกลงมึงกลัวอะไร กลัวคนอื่นรู้ว่าไปหาหมอหรอ ไม่มีอะไรหน้ากลัวหรอกมึง ถ้ากลัวมากก็โทรไปปรึกษาเบอร์จิตแพทย์ด้านบนก่อนก็ได้ มึงเริ่มจากตรงนี้ได้ ถ้าอยากอยู่คนเดียวลองออกมาห่างๆก่อนก็ได้ ถ้าหายแล้วมึงค่อยไปบอกเหตุผลเพื่อนๆ ถ้ามึงอยากกลับไปนะ ครอบครัวอาจจะยุ่งๆก็ได้ มีอะไรให้คิด มึงควรบอกพวกเขานะ เลือกสักคนที่มึงยังรู้สึกสนิทมากที่สุดก็ได้ มึงปรึกษาเพื่อนโม่งได้เสมอ จุ๊บๆ

>>794 แต่ก่อนกูชอบศิลปะ แต่เดี๋ยวนี้กูเฉยๆแล้ว

>>797 หาอะไรที่ชอบใหม่ หาความท้าทาย หาสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ อยากทำก็ทำ ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ชีวิตของมึงเอง มึงรู้ตัวเองว่าที่เป็นอยู่แบบนี้ไร้ค่า มึงจะรอเวลาเป็นผัก หรือจะคว้าโอกาสมีชีวิตเป็นของตัวเองต่อ

มึง กูไปหาหมอจิตแพทย์ ปรึกษาแล้ว ได้รับยามากินแล้ว (ยาเซอร์ทาลีน เขียนงี้ปะ...) แต่ประเด็นของเรื่องคือ อาการหลังๆ กูไม่ได้ดีขึ้นเลย...

เพราะว่า เพื่อนสนิทกูตั้งแต่เด็ก (ตั้งแต่ประถมยันมัธยมปลาย) คือมันเมินและทิ้งกูเลย แบบ ทิ้งจริงๆ นะ กูทักอะไรก็ไม่หัน เขย่าตัวยังไม่สนเลย ยังกับกูเป็นผี มันอาจจะไม่เลวร้ายเท่ากับการที่ ทั้งห้องไม่มีใครสนใจกูเลย...

คือ กูก็มีเพื่อนสนิทอีกคนนะแต่อยู่ต่างห้องอะ มึงคิดดูดิ ทั้งห้องกูพยายามชวนคุยก็ไม่มีใครสน มีแต่คนแกล้ง หนักสุดคือลวนลามกู กูด่าก็ไม่มีใครสะเทือนใจเลย (กูอยู่คนเดียวจริงๆ แบบตอนทำงานห้องมันไม่เรียกกูกันเลยอะ จนกูต้องเดินวนรอบๆ มันถึงเรียก)

คือรู้สึกแบบมันเหี้ยไรวะจนอยากผูกคอตาย อยากเอามีดกรีดข้อมือสักรอบนึง คือ กูไม่เคยทำไรเลยนะ ออกแนวจะไม่ยุ่งเหี้ยไรด้วยซ้ำ คือ เจอแบบนี้แม่งแอบช็อคว่ะ

กูอยากเจอหมอเร็วๆ แล้วว่ะ อยากเจอวันพรุ่งนี้ กูอยากนอนโรงบาล อยากนอนแล้วไม่ตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย ช่วยกูด้วย

>>800 เซอทราลีนกินแล้วไปปรับเคมีในสมอง ช่วงแรกๆที่กินมึงอาจจะจิตตกกว่าเดิม เขาจะเฝ้าระวังช่วงแรกๆเพราะช่วงนี้คนทำร้ายตัวเองมากขึ้น แต่เป็นผลข้างเคียงจากยา พอกินไปสักพักจะดีขึ้น มึงไปหาหมอแล้วบอกด้วยว่ากินแล้วอารมณ์เป็นยังไงเขาอาจจะปรับยาให้

>>800 ขอบคุณมากนะ บางทีกินแล้วเครียดก็จิกหัวตัวเองก็มี หัวโขกผนังก็มี วันไหนไปหาหมอจะบอกหมอให้ฟัง (แต่อารมณ์ดาวน์มากถ้าเครียด ดาวน์ลงกว่าเดิมที่เคยเป็นอีก)

เพื่อนโม่ง กูเป็นโรคซึมเศร้า ไปหาหมอกินยาแล้ว แต่รู้สึกว่าหลังๆอาการไม่ดีขึ้นเลย เหมือนยาเริ่มเอาไม่อยู่ กูเลยอยากลองฮึดสู้ด้วยตัวเองบ้าง ใครมีวลีดีๆ ประโยคเด็ดๆมาให้กำลังใจกูหน่อย เอาแบบตลกๆได้กูจะชอบมาก

กูรู้นะว่าถึงจะให้กำลังใจไปแต่ตัวกูไม่ทำมันก็เปล่าประโยชน์ แต่อยากจะขอกำลังใจบ้าง จากคนแปลกหน้าก็ยังดี เพราะตอนนี้กูไม่ได้กำลังใจจากใครเลย คนในครอบครัวกูยังไล่ไปตายขนาดรู้ว่ากูเป็นโรคซึมเศร้า

ยังไงก็ตาม กูเป็นกำลังใจให้พวกมึงผ่านไปให้ได้นะ กูพิมพ์ไม่เก่ง เอาเป็นว่ากอดๆพวกมึงนะเพื่อนโม่ง

>>802 กอดๆ ด้วย เราจะสู้ไปด้วยกันนะมึง กูคือเม้น>>799 เอง เราจะหายจากโรคนี้ไปด้วยกันนะ สู้ๆ กูปลอบคนไม่เก่งหรอก แต่เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ

ชิบหายยย กูกินยาผิดเวลา (ปกติต้องกินสองทุ่ม นี่เสือกแดกก่อนนึกว่าสองทุ่ม) จะเป็นไรไหมวะ แต่แดกก่อนไม่กี่นาที (ยาเกี่ยวกับจิตเภทนะ กูมาถูกกลุ่ม)

กูอารมณ์อ่อนไหวง่ายมาก ไม่ได้ดั่งใจ โดนปฏิเสธ โดนขัดก็เริ่มหงุดหงิด หัวร้อน อารมณ์ดิ่งเร็วมาก เครียดเรื่องงาน เรื่องเพื่อน เรื่องเงิน เรื่องครอบครัวตลอดเวลา มันเหมือนภูเขาไฟรอวันปะทุอ่ะ แทบไม่เคยระบายกับใคร ล่าสุดกูทะเลาะกับแม่จนร้องไห้หนักมากๆ รู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เก็บกด แม่ก็ไม่เข้าใจกู คนในบ้านก็ไม่เข้าใจ เอาแต่จะบ่นจะด่ากูลูกเดียวว่าทำไมเอาแต่เก็บเงียบ แล้วทำไมกูเอาแต่เก็บเงียบวะ กูเป็นพวกจำฝังใจ เรื่องเล็กๆน้อยก็จำมาคิดมาก พูดไปนิดหน่อยโดนบ่นกลับมาแทนกูก็จำใส่หัวไว้แล้วว่าพูดยังไงก็โดนบ่น สู้ไม่พูดดีกว่า กูเกลียดนิสัยนี้ของตัวเองมาก มันเข้าข่ายโรคทางจิตอะไรมั้ยวะ

>>805 มึงเหมือนกูเป๊ะๆ เลยว่ะ แต่กูหาหมอละ หมอบอกว่ากูเป็นโรควิตกกังวล ลองไปหาหมอดูก็ดีนะเพือเขาให้ยามากินจะได้อาการดีขึ้น

>>804 ไม่เป็นไร ต่างกันไม่มากถ้ามึงไม่ได้อาการหนักแบบหูแว่วภาพหลอน ผิดเวลานิดๆ ได้

>>807 โอเค กูไม่มีอาการอะไร อาการข้างเคียงก็มีตามเดิม (ง่วงบ่อย) ดีละ ขอบคุณมากๆ

โม่งคนไหนอายุไม่ถึง 18 ละเคยไปหานักจิตวิทยา/จิตแพทย์เองบ้าง อายุเกินก็ได้ 55555 แนะนำกูหน่อยสิ
กูเล็งศูนย์สุขภาวะทางจิตของคณะจิตวิทยาจุฬาไว้ อยากปรับทุกข์เพราะรู้สึกชีวิตกูมันรวนไปหมด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคทางจิตหน่อยๆด้วย ฮือๆๆ

>>809 กูกำลังรักษาที่รามคำแหง หมอมาแค่วันเสาร์วันเดียว แต่มึงต้แงรวยหน่อยนะเพราะค่ารักษาแพงชิบหาย พันอัพทุกครั้งอะ (แต่นี่รวมค่ายา ถ้าไม่รวมคง 600 มั้ง)

>>809 กูเคยตอนอายุ 23 รักษาที่รามา เดินเข้าแผนกจิตเวชแล้วบอกว่าอยากตาย โดนจับแอดมิตเลยจ้าาาา ได้นอนรพ.เป็นครั้งแรกในชีวิตเข้าจิตเวชเลย กิยยาอยู่หลายปีค่ายาไม่แพงนะหลักร้อยแต่รอนานตามสไตล์รพ.รัฐ

เกลียดรูมเมท อยากตายมาก ต้องการอยู่คนเดียวกูต้อวมาทนอีกนานขนาดไหน ....ทุกวันนี้กรีดแขนเช้าเย็น บางทีก็อยากนึกซนหายามาแดกซักแผง กูไม่ไหวแล้ว

>>812 มึงย้ายห้องเถอะถ้าเป็นงั้น อย่าทนเลยเฮอะ

>>813 ย้ายไม่ได้อ่ะ ที่บ้านบอกให้ทนเพราะเดือนตุลาก็กลับแล้ว....ย้ายได้คงไม่เลือกที่จะอยู่ด้วยแต่แรก
หลังๆกูเริ่มทนไม่ไหว ไร้มารยาท กูนานก็เปิดคลิปเสียงดัง แต่ก็ผิดที่กูเองที่ไม่กล้าบอก กูกลัวจะเสียหน้า ตั้งแต่กลิ่นรองเท้าผ้าใบที่นรกเหี้ยๆแล้ว บอกจะซักก็ไม่ซัก มึงไม่ได้กลิ่นนี่ แต่กูต้องนั่งทนดม แม่ง....บางวันก็ไม่อาบน้ำ ละกูต้องปลุกทุกเช้าแบบเด็ก กูเหนื่อย อายุก็เลข2แล้ว ทำตัวเป็นเด็ก เย้ดเข้

>>814 กลัวเสียหน้ามึงก็ทนต่อไป คนอะไรทนทรมานได้เป็นเดือน ๆ เพราะกลัวเรื่องไม่เป็นเรื่อง

>>814 ก็ดีเหมือนกันฝึกๆไว้ เพราะอีกหน่อยมึงก็คงต้องทนอยู่แบบนี้ไปตลอดยันตาย
ถ้ายังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อยู่

>>814 เหมือนมึงกลัวถูกเกลียดอะ เอาแต่พิมพ์แล้วปัญหาจะหายไปรึไงวะ มึงไม่พูดไม่ทำอะไรซักอย่างก็จงอึดอัดต่อไป

ไม่ได้กลัวตัวเองเสียหน้า กูกลัวมันจะเกลียดกู......

>>818 มึงกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น และอาจไม่เกิดก็ได้ถ้ามึงพูดดีๆ จนยอมดมรองเท้าเหรอวะ

กูตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะลงมือวันไหน แต่กลัวตัวเองจะทนอยู่ไม่ถึงว่ะ เหนื่อยมากที่ต้องกระเสือกกระสนมีชีวิตอยู่ เหงาก็เหงา คนอื่นแม่งวางแผนในอนาคตไว้แล้วเดินไป ส่วนกูก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหน มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่วันสุดท้ายของตัวเอง แต่กูจำเป็นต้องอยู่ไง จะตายสักทีกูก็อยากตอบแทนเขา อยากจัดการเรื่องของตัวเอง กูเลยว่าจะไปหาหมอ ให้ช่วยพูดอะไรสักอย่างเพื่อยืดเวลากูออกไปสักหน่อย แต่ไปตอนที่กูไม่ไหวจริงๆ แล้วจุดที่ไม่ไหวนี่คือจุดไหน กูก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเพราะกูบอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไรๆ ยังไหว ยังได้อยู่ เหอะ กูเดาว่ากูคงจะไปตอนที่กูเริ่มทำร้ายตัวเองมั้ง

>>820 กูเป็นคนที่คนอื่นมักจะคิดว่ากูเก่ง กูขยัน กูมีอนาคตแน่นอน แต่ความจริงกูแม่งกลวงสัสๆ อนาคตที่คนอื่นคิดว่ากูกำลังก้าวไปแต่ในสายตากูคือกูยังหลงทางอยู่เลยห่า เครียดทุกวัน แอบร้องไห้ทุกคืน นี่ขนาดกูโดนให้ออกจากงานแล้วสิ้นเดือนนี้ยังหางานใหม่ไม่ได้แต่ไม่มีใครซักคนในชีวิตกูรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ เค้ายังคิดว่ากูไปได้ดีกันอยู่เลย เพราะกูทำตัวปกติมาก กูแค่ไม่แสดงความน่าสมเพชออกมาก็ใช่ว่าชีวิตกูจะไม่น่าสมเพชนะ
จริงๆคนอื่นก็อาจจะเป็นอย่างกูเนี่ยแหละ มึงคิดไปเองรึเปล่าว่าเค้าสมบูรณ์กันจริงๆ มันไม่มีหรอกเค้าแค่ไม่แสดงมันออกมาเท่านั้นแหละ คนนอกก็ได้แต่คิดไปเองว่าชีวิตน่าอิจฉาแต่คยที่รู้จริงๆก็มีแค่เจ้าตัวนั่นแหละ คิดดูว่าเมื่อสองปีที่แล้วกูเฟลหนักมากเรื่องงานถึงขั้นมาพิมไปร้องไปในโม่งแต่คนรอบตัวกูรู้เรื่องนี้มั้ยล่ะ ไม่เว้ย คนอื่นยังคิดว่าการงานกูไปได้ดีไม่มีปัญหาอยู่เลยทั้งๆที่กูเครียดจนจะเชือดตัวเองอยู่ละ

เพราะงั้นมึงคิดเอาไว้เหอะว่าทุกคนก็เหมือนมึงน่ะแหละ มึงแค่เห็นสิ่งที่เค้าอยากให้มึงเห็น ไม่ได้แปลว่าสิ่งที่มึงคิดมันจะจริง

กุรู้สึกจิตใจแย่ขึ้นทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งก็เผลอทำร้ายตัวเอง แต่ไม่ถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาแนบเนื้อกุก็รู้สึก...กลัวตาย เป็นเด็กเรียน ขยัน แต่โดนเอาเปรียบจากคนรอบข้างตลอด คิดมากทุกเรื่องและแคร์คนรอบข้างมากแม้รอบข้างทำผิด พอกุติเองกุก็รู้สึกแย่ พ่อแม่ก็ไม่เคยรู้ว่าสภาพจิตใจเป็นไงยังไงเอาแต่ให้กุทำตามความต้องการ กุต้องกลับมาร้องไห้ทุกวันจนไม่อยากออกจากห้อง กุรู้สึกไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้ ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง แต่เลือกจะมาระบายที่นี่เพราะหวังว่าคนรอบข้างจะไม่เห็น ขอบคุณ

กูเห็นด้วยกะ >>821 นะ บางทีชีวิตดูดี มันก็แค่ดูดีอ่ะมันไม่ได้ดีจริงๆ แล้วเวลาหล่นแม่งเจ็บ

>>823 ซึ่งตอนนี้กูอ่ะเจ็บชิบหายเลยมึงเอ้ย ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงว่าสิ้นเดือนก็ตกงานแล้ว กับเพื่อนร่วมงามก็ไม่กล้าบอกทำตัวไม่ถูก เวลาแม่งก็นับถอยหลังเรื่อยๆ เครียดชิบหาย รู้สึกว่าตัวเองแม้งไม่มีห่าไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เก่งซักอย่าง พอโดนให้ออกยิ่งสิ้นหวังในัวเองมากขึ้นไปอีก แม่งเอ้ย
แต่กุจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ได้ ถึงจะสิ้นหวังสัสๆก็เหอะ

กูไม่ค่อยแชท ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นในโซเชียลเลย พื้นฐานกูเป็นคนไม่ชอบพูด ไม่กล้าเข้าหาคนแปลกหน้า ขี้ระแวงอยู่แล้ว
แชทคุยแค่กับเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ซึ่งเพื่อนก็ไม่ใช่สายโซเชียล นานๆทีจะแชทกัน คุยกันเยอะแค่ตอนเจอหน้ากัน เหมือนกูแอคทีฟในโซเชียลอยู่คนเดียว เหมือนพูดกับตัวเองตลอดหน้าทามไลน์ 5555 ;-;
เวลาเขาคุยเฮฮาไรกันก็รู้สึกเหมือนตกข่าวเพราะกูไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย เห็นหลายคนคุยกันเฮฮาตลอด มีข่าวอัพเดตให้กันตลอดก็น้อยใจนิดๆ เหมือนกูเป็นพวกหลีกหนีสังคมอ่ะ 5555 เศร้าจัง

>>822 โฮฮ มึงเหมือนกูเป๊ะๆเลย กูเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว แต่กลัวเจ็บ โฮ

กูเจอเลยเอามาแปะให้ พวกมึงใครที่คิดอยากตายมึงไปหาหมอเถอะเชื่อกู กูผ่านมาแล้วมันไม่ใชาวิธีคิดของคนทั่วๆไปหรอก ปล่อยไว้มันไม่หายด้วยตัวเองนะมันมีแต่แย่ลง มึงไปหาหมอกินยาแล้วจะรู้ว่าความรู้สึกของการกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาๆมันเป็นยังไง กูตื๊อจนเพื่อนๆน้องๆกูไปหาหมอกินยามาหลายคนละ ทุกคนกลับมาบอกกูว่ารู้งี้ไปนานแล้วไม่ทนอยู่ตั้งนานหรอก
.
.
รายชื่อโรงพยาบาลและคลินิคที่มีจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นตามจังหวัดต่างๆทั่วประเทศไทยค่ะ ถ้าใครสนใจสามารถโทรศัพท์ไปสอบถามรายละเอียด (หาเบอร์ได้ไม่ยากจากกูเกิ้ล/1133) เช่น หมอตรวจวันไหน ไปได้เลยหรือต้องนัด เตรียมเอกสารอะไรไปบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ต้องนัดล่วงหน้า นอกจากมีความเร่งด่วนก็สามารถไปได้เลย(แต่เจ้าหน้าที่จะประเมินอีกทีว่าเร่งด่วนขนาดไหน ถ้าไม่ด่วนจริง จะต้องนัดล่วงหน้าค่ะ)

ขอบคุณข้อมูลภาพอินโฟกราฟิค จาก พญ.โชษิตา ภาวสุทธิไพศิฐ กรมสุขภาพจิต

ขอคนละไม้ละมือช่วยกันแชร์ด้วยค่ะ เพื่อเป็นข้อมูลให้ประชาชนคนอื่นๆนะคะ

#หมอมินบานเย็น

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1529619387077242&id=468898189816039

>>825 นึกว่ากูละเมอมาพิมพ์เอง ต่างกันตรงที่ว่ากูคุยแชทหลักๆกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่าคนเดียว

ส่วนมากเรื่องพวกนี้ เป็นทั้งที่ตัวมึงกะสิ่งแวดล้อมว่ะ
-ตัวมึง ถ้าเป็นหนักๆ ไปหาหมอ แดกยา มึงอาจจะว่า เหี้ย ยาแม่งจะช่วยอะไรวะ แต่ถ้ายาถูก แม่งความคิดมึงจะดีขึ้นจริงๆ
แต่ยาอย่างเดียวไม่พอ ตัวมึงต้องเปลี่ยนแปลงด้วย ไม่ต้องมาก แต่ทีละหน่อยก็ยังดีว่ะ
-สิ่งแวดล้อม อีนี่แหละของยาก ถ้าเป็นแค่คนไกลตัว มันเปลี่ยนไม่ยาก แต่ถ้าคนใกล้ตัวไม่เข้าใจนี่ลำบากสัด
เอาตรงๆ คือ ถ้าทำตัวเหมือนเดิม เจอสิ่งแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะกลับอีหรอบเดิม
ของกูก็เคยเฟลสัดหมามาก แต่โชคดีคือ มีคนเข้าใจ ตอนนี้กูพูดได้ว่ากูปกตินะ(แต่ยายังต้องแดก 555)

Ky กูไม่รู้ว่ามาถูกบอร์ดถูกมู้ไหม คือ กูรู้สึกช่วงหลังๆมานี้กูเริ่มตายด้านกับคนอะมึง แต่ดันไปเฟติชรูปปั้นแทน แต่ไม่ได้ในทางใต้สะดือนะ อารมณ์ประมาณ ชอบ หลงไหล รักแรกพบอะไรประมาณนี้
คนรอบตัวบอกว่ากูบ้าแต่กูก็คิดว่ากูแค่มีรสนิยมทางความรักต่างกับเขาเฉยๆ กูคิดว่าความรักมันไม่จำเป็นต้องเกิดเฉพาะมนุษย์กับมนุษย์ เพื่อนโม่งว่ากูแปลกไหม

>>830 ก็ไม่ค่อยแปลกเท่าไร รสนิยมของตัวเองนี่เนอะ

แต่ถ้ามันอาการหนักมากจริงๆ อะ (อย่างมึงอยากปล้ำรูปปั้น) ก็ลองหาหมอดู หรืออาจจะไปหาตั้งแต่ตอนนี้เพื่อปรึกษาดูเฉยๆ ก็ได้นะ

เพื่อนโม่ง กูมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย
น้องกูคนนึงเค้าเป็นโรคซึมเศร้า กูอยากจะช่วยเหลือเค้า แต่ด้วยสถานะในตอนนี้กูไม่สามารถดูแลได้ใกล้ชิด ทำได้แค่คอยแชท คอยทักทาย คอยรับฟังเวลาเค้าระบายความรู้สึกออกมา
กูพยายามรับฟังเค้าโดยไม่ออกความเห็นอะไรตามที่เคยเห็นคนแนะนำกันในเน็ต แต่บางจังหวะกูก็เผลอใส่ความเห็นตัวเองไปบ้าง ให้กำลังใจ บอกเค้าว่ากูอยู่ข้างเค้า เพราะไม่ยังงั้นจะกลายเป็นกูไม่มีรีแอคชั่นอะไรกับน้องเค้า
แต่ใจนึงกูก็ลังเลว่ากูจะเข้าหาเค้าได้มากน้อยแค่ไหนถึงจะเหมาะสม (กูเป็นผู้ชาย น้องคนนั้นเป็นผู้หญิง) ถึงใจนึงกูก็อยากจะจีบน้องเค้าอยู่ก็เถอะ แต่กูก็คิดว่าทำแบบนี้มันไม่แฟร์กับความรู้สึกของเค้า เพื่อนโม่งช่วยแนะนำกูหน่อยว่าควรจะทรีทน้องเค้ายังไงดี ไม่ให้กลายเป็นว่ากูฉวยโอกาสเข้าหาเค้าในตอนที่เค้ากำลังอ่อนแอ แต่ยังอยู่ในสถานะที่ปรึกษาคอยรับฟังต่อไปได้อะ

>>832 เห ฟังๆ ดูก็ดีแล้วหนิ ช่วยเท่าที่ได้แหละ ยังไงก็ชีวิตเค้า
มีคนฟังมีไรก็ดีแล้ว ที่ต้องทำก็.....อย่าไปหลอกฟันเค้า เพราะนั่นจะสร้างเรื่องแย่ๆ เพิ่มให้ชีวิต

>>833 แต่ไม่ได้แปลว่าจีบไม่ได้นะ จีบได้ แค่อย่าไปหลอกแดกเขา

อืมๆ ขอบคุณเพื่อนโม่งมาก
เรื่องหลอกฟันกูคงทำไม่ได้อยู่แล้วล่ะ (ต่อให้มีโอกาสก็ไม่อยากทำด้วย) เพราะอย่างที่บอกว่าอยู่ไกลกัน ทำได้อย่างมากก็แค่คุยล่ะ
กูกะว่าจะดูแลไปเรื่อยๆ จนเค้าหายดี มันจะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าเค้าหายดีเมื่อไหร่ กูถึงค่อยบอกความรู้สึกตัวเองออกไป ตอนนี้ก็สวมบทบาทที่ปรึกษาที่แสนดีไปยาวๆ กลัวก็แค่ใจตัวเองมันจะเผลอปิดความรู้สึกตัวเองไม่ไหวเอานี่ล่ะ

กูไม่ค่อยเชื่อใจผู้ชายว่ะ คือตอนเป็นเด็กแม่กูสอนให้กูไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า แล้วบอกว่าผู้ชายก็ไว้ใจไม่ได้ แม้แต่คนในครอบครัวก็มีออกข่าวให้เห็นเยอะแยะว่าพ่อ ลุง ตามาข่มขืนไรงี้
กูไม่รู้ว่าความคิดนี้มันซึมซับเข้าไปในหัวตั้งแต่เมื่อไร แล้วกูก็เสือกเรียนหญิงล้วนไปอีกไม่ได้เจอผู้ชายบ่อยๆ พอได้เจอผู้ชายตอนเข้ามหาลัยแล้วกูพบว่ากูอึดอัดที่ต้องคุยกับผู้ชาย เพราะกูคิดว่าในหัวมันต้องมีแต่เรื่องเย็ดๆแน่เลย
ตอนนี้มีแฟนคนแรก แต่กูก็ยังไม่เชื่อใจว่ามันเป็นความรักอยู่ดี กูแค่คิดว่าเขาอยากเย็ด หรือจริงๆแล้วเป็นกูเองที่หมกมุ่นกับเรื่องเย็ดๆ จนคิดว่าคนอื่นก็เป็นแบบตัวเองวะ

>>836 ผู้ชายส่วนใหญ่ก็อยากเย็ดจริงๆว่ะ แต่คนเจริญแล้วมันมีคุณสมบัติอื่นมากด ความรู้สึกด้านลยได้น่ะ
อย่างถ้าเป็นคนใช้เหตุผล มันจะกลัวเรื่องผิดกฏหมาย บทลงโทษ
ถ้าเป็นคนที่มีเมตตารักคนอื่นจริงจะกล้าทำต่อเมื่อ อีกฝ่ายยอมทำด้วยเท่านั้น

พวกที่น่ากลัวคือพวกที่ชอบแสดงพฤติกรรมเอาเปรียบ ต่อต้านสังคม เพราะมันทำเรื่องล่อแหลมบ่อยๆ ใช้กิเลสนำถ้าเกิดเงี่ยนมากๆ มันก็หน้ามืดได้อ่ะนะ

>>836 กุตรงข้ามกับมึงอะ กุเรียนชายล้วนมา แล้วมีคนชอบบอกกุว่าผู้หญิงแม่งน่ากลัว
ปากพูดอย่าง ใจอาจจะคิดอีกอย่างก็ได้ กุเลยไม่ค่อยกล้าคุยกับผญมาก กลัวแม่งจะเอากุไปด่าลับหลังกัน
เรื่องแฟนยิ่งแล้วใหญ่ กุยังไม่รู้เลยว่าความรักคืออะไร กุชอบคุยกับเขาแปลว่ากุชอบเขาไหม กุไม่รู้เลย

เมื่อก่อนมีเพื่อนผู้ชายก็เฉยๆอะ รู้สึกแบบเป็นเพื่อนๆ แต่พอได้ยินเพื่อนนินทาผู้หญิงหรือไปเจอตามคอมเม้นต์ในเฟส เลยรู้สึกกับผู้ชายเปลี่ยนไปเลย ที่แย่สุดคือเพื่อนก็คิดว่าในหัวผู้หญิงต้องมีแต่เย็ดๆ ต้องเงี่ยนอยากเย็ดถ้าเห็นคนหล่อเหมือนผู้ชายเงี่ยนอยากเย็ดคนสวย แต่คือกายภาพผู้ชายกะผู้หญิงมันไม่เหมือนกันปะวะ แบบ ถ้าผู้ชายไม่ช่วยตัวเองสักพักยังไงก็ต้องฝันเปียกเอาน้ำออกตามธรรมชาติ แต่ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องช่วยตัวเองทั้งเดือนก็ได้อะ คือผญไม่ได้เงี่ยนง่ายแบบนั้น แล้วกูเคยขอให้เพื่อนช่วยทำงานกลายเป็นกูไปอ่อยซะงั้น กูรู้สึกแย่กับการต้องสังคมกับผู้ชายมาก แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดหรอก แค่กลัวๆไม่กล้าคุยด้วย

>>839 คนรู้จักกูเลย เขาบอกว่าถ้าอยู่ดีๆมีสาวมาอ้าให้ก็เอา แล้วมาบอกว่าถ้ามีชายล่ำๆหล่อๆมาแก้ผ้าให้ดูกูก็คงจะเอาเหมือนเขา ซึ่งไม่ใช่ละ

>>839 แล้วกูอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีผู้ชายเยอะ พบว่าบางคนแม่งก็ขี้นินทาเหมือนผู้หญิงนี่แหละ พูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ทั้งที่กูเป็นผู้หญิงนั่งอยู่ในวงสนทนา บางทีนินทาขนาดนม ขนาดขา ให้คะแนนหน้าตาผู้หญิงแปลกหน้าที่เดินผ่านไปมา เพื่อนเป็นแฟนกันมันยังตั้งข้อสงสัยเลยว่าเอากันท่าไหน คือบางเรื่องก็เก็บไว้ในใจดีกว่ามั้ย

มึง กูระบายหน่อยดิ อันนี้ปัญหานี้คือกูอาจจะผิดจริง คือ เขาให้ส่งงาน (ซึ่งทุกคนรวมถึงกูนึกว่าจบไปแล้ว ส่งแล้วแต่จาร์ยแกไม่ได้เซ็น ชิบหายไหมล่ะ) แต่แบบ กูโดนด่าแบบเหมือนไปฆ่าใครตายมาอะ
คือ ดูถูกแบบ กูไม่น่าเรียนจบเลย มึงมันบ้า มึงมันเหี้ย มึงแย่ พอจะทำงานที่เขาสั่งให้ ก็โดนด่าอีกทำเหี้ยไร
กูยิ่งๆ มีโรคพวกนี้อยู่(วิตกกังวล) ยิ่งโดนด่าแม่งไปเลยสติกู ดีนะไม่มีอะไรแหลมๆ ไม่งั้นแทงตัวเองโชว์ในห้องแม่งละสัส

เอ้อ พูดจบก็อยากลองโดดตึกตายดู ลมคงเย็นดี

กุถามจริงจัง ปกติผู้หญิงอยากให้ผู้ชายปฏิบัติด้วยแบบไหนวะ

>>843 ในระดับความสนิทสนมแบบไหนล่ะ?

ผู้ชายชอบผู้หญิงแก่กว่านี่จะโดนล้อมั้ยวะ

>>843 แล้วแต่คน แล้วแต่สถานะที่มึงอยู่

กูไม่รู้ตัวว่าที่ผ่านมาตัวเองปิดกั้นที่จะมีความสุข (ที่รู้ได้เพราะเพื่อนสนิทที่ไม่ได้คุยนานกูบอกมา) เพราะกูเพิ่งผ่านเรื่องเหี้ยๆมา ทำให้กูพาตัวเองไปเจอเรื่องแย่และทำให้คนอื่นแย่ด้วย คราวนี้กูยอมรับเลยว่ะ ว่าไออาการอยากตายมันไม่เหมือนเดิมที่ผ่านๆมา กูก้อยากตายมาตลอดแบบไม่ตื่นมั่งไรมั่ง แต่หลังๆหลายครั้งกูรู้สึกว่ากูอยากทำมันจริงๆ กูรู้เลยว่าไม่ดี กูอยากลองไปหาหมอเคยบอกแม่ไปแล้วครั้งนึง แม่บอกไม่ต้องไป คุยกับแม่เนี่ยแหล่ะ พ่อแม่กูเค้าดีนะเค้าคุยกับกูจนกูดีขึ้นทุกครั้ง แต่กูก้กลับมาเป็นแบบนี้อีก วันนี้กูพยายามคุยกับตัวเองในหัวว่ามึงต้องไม่เศร้าเว่ย มึงจะด๋อยแบบนี้ไม่ได้ จะทำให้แม่เหนื่อยอีกไม่ได้ ถ้ากูเศร้าเค้าจะเศร้ากว่ากูอีก กูต้องเลือกความสุข และคนที่มีความสุขเค้าจะไม่คิดเรื่องเศร้าๆ กูพยายามเป็นคนคิดอะไรง่ายๆเหมือนตอนเด็กๆ เพราะมีคนบอกการใช้ชีวิตมันไม่ง่าย ที่ผ่านมากูไม่เคยซีว่ามันจะยากแค่ไหน แต่กูล้มเหลวเรื่องที่สำคัญกับตัวกูที่สุด แม่กูบอกว่า กูต้องเข้าใจว่ากูย้อนเวลาไม่ได้แล้ว แก้ไขไม่ได้แล้ว ทีหลังกูต้องไม่ทำแบบนี้ และกูต้องเดินต่อให้ได้ แต่จะให้กูเดินต่อได้ไงวะ กูเลือกทำตามความรู้สึกกูไม่ได้เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากเศร้า กูตามความคิดตัวเองก็ไม่ได้เพราะมันว่างเปล่า กูแค่มาเล่าให้ฟัง

>>847 มึงไปหาหมอเถอะ ซึมเศร้ามันมีหลายสาเหตุ พ่อแม่อาจจะดี อาจจะอยากคุยกับลูก แต่มันก็มีบางอย่างที่ช่วยไม่ได้ มึงอาจต้องการยาช่วยก็ได้ อย่าทนเศร้าอยู่เลย

พวกมึงก่อนจะฆ่าตัวตายให้ลอง เหล้า หนักๆสักครั้งนึงเว้ย เชื่อกู คนเราขาดสติคิดอะไรก็พูดยิ่งเวลากินกับเพื่อนมันยิ่งช่วยให้เราพูดง่ายขึ้น มันช่วยได้ในระดับนึง แต่ระวังติดกันนะ

>>849 ถ้าถึงขนาดอยากฆ่าตัวตายนี่ป่วยแล้วนะ คือเเค่ระบายออกมามันไม่หาย พอมึงสร่างก็เศร้าเหมือนเดิม เหล้าไม่ตอบโจทย์
กินหนักๆบางคนถึงกับช็อค เเค่สภาพจิตใจก็เเย่พอเเล้วยังทำให้สุขภาพเเย่งลงไปอีกมันไม่ใช่ป่ะ
ผู้ป่วยบางคนปกติก็ขาดสติอยู่เเล้ว ยิ่งเเดกยิ่งขาดสติเพิ่ม เกิดตัดสินใจวูบเดียวไปฆ่าตัวตาย เพื่อนร่วมวงเหล้าเเม่งก็เมาไม่รู้เรื่องนี่ชิบหายเลยนะ
เว้นว่าเเค่เครียดๆ ไม่ได้ซึมเศร้า ไม่มีความอยากตาย แค่เป็นพวกเงียบๆไม่ระบายกะใคร ลองกินเหล้าดูเผื่อจะเปิดใจนี่ก็อีกเรื่อง

>>849 ก่อนฆ่าตัวตายน่ะส่วนใหญ่เขาไม่คิดจะทำไรหรอก ก็แค่อยากตายให้มันจบๆ ไป กูเคยโดนละ โดนไล่ไปตาย แม่งไปหยิบมีดอล้วอยากตายเลย ไม่มีอารมณ์อารงมาแดกลงแดกเหล้าหรอก

แล้วยิ่งแดกเหล้ากูว่ายิ่งพังว่ะ จากตอนแรกที่มึงอาจจะไม่กล้าพอแดกปุ๊ปแม่งฆ่าตัวตายเลย (เหล้ามันกระตุ้นให้กล้าคิดกล้าทำในเรื่องแย่ๆ นี่เนอะ)

มีใครเคยเป็นปะ คือกุเป็นประเภทมีเรื่องไม่สบายใจละไม่ชอบเล่าให้ใครฟังหรือโพสโซเชียลเท่าไหร่เพราะคิดว่าบ่นไปก็เท่านั้นอีกอย่างไม่อยากให้ใครมาเครียดกับกุด้วย แต่บางทีที่กุอยากระบายจริงๆพอกุพูดให้เพื่อนฟังละก็รู้สึกว่าพอเล่าไปกุไม่น่าเล่าให้มันฟังเลยอะไรงี้ คือยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม

กูเป็นพวกถนอมน้ำใจคนนะเว้ย มีใครเล่าไรมากูก็รับฟังแล้วช่วยแม่งตลอดอ่ะ แต่ว่าแม่ง ไม่มีใครช่วยกูเลย อยากตายว่ะ อยากหายๆไปจากโลกนี้ ไม่มีการยึดติด ไม่มีการนึกคิด ไม่มีอารมณ์ ตอนนี้กูก็เริ่มตายด้านไปทุกๆวันละ กูชอบฟังเพลงแนวที่มันให้ความรู้สึกดีๆให้กำลังใจตัวเอง แต่กลับมาตายตลอดเพราะคนรอบตัวกู อยากวิ่งหนีไปอยู่ในห้องนอน ไม่ต้องทำอะไร นอนแบบไม่มีความรู้สึกแล้วค่อยๆตายลงแบบไม่รู้สึกตัว ตายอย่างช้าๆแต่ไม่ทรมาณ ตายในพื้นที่ที่ไม่มีคนรู้จัก พอกูคิดแบบนี้มากๆก็หาว่ากูเพ้อ กูปัญญาอ่อน กูพูดขำๆ แต่กูอยากเป็นแบบนั้นจริงๆ พอขอแม่ไปหาหมอ แม่ก้บอกว่าไม่ได้เป็นบ้าอะไร กุนั่งร้องไห้แล้วแกล้งทำเป็นคนเสียสติ ก็ไม่ทำอะไร... กุวิ่งไปดาดฟ้าปีนขอบกำแพงก็ไม่ทำอะไร.. อยากโดดมากๆเลยนะ แต่กูไม่รู้ว่า ถ้าโดดลงไปแล้ว กูจะรู้ได้ไงว่ะ ว่าใครจะมางานศพกู วันนี้กูก็โดนเพื่อนไล่ไปตาย กุก้หัวเราะแหยงๆให้ แต่ว่าในใจร้องไห้หนักมาก กูรู้ เรื่องนี่กูคุยกับใครไม่ได้เลย แม้แต่แฟนของตัวเอง พอพิมพ์แบบนี้ไปก็จะตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรนะ" ...เป็นว่ะ กุว่ากุเป็นว่ะ อยากจะกินยานอนหลับแล้วตายอ่ะ แต่เขาว่าถ้ามีคนมาช่วยทัน ถ้ารอดจะทรมาณมากเลยใช่ป่ะ กุก้ไม่กล้า โดดตึกถ้ารอดก้ทรมาณ ผูกฆ่าถ้ารอดก็ทรมาณ ไม่อยากพิมพ์อะไรแบบนี้นะเว้ย แต่มันเหมือนระบายอะ ขอโทษนะเพื่อนโม่ง กูอดทนมานานแล้ว บาย

>>853 โดนล้างท้องทรมานนะมึง

>>852 กูเป็นอยู่บ่อยๆ จนเริ่มที่จะปลงแล้ว

>>852 สู้ๆ

>>853 ถ้ามีโอกาสลองแอบไปหาหมอเองดีไหม เป็นห่วง /กอดผ่านตัวอักษรนะ

อีเหี้ย อย่างกะตัวเองมาพิมพ์ กูแม่งเหมือนมึงเลยท้อสัส กูชอบฟังนะ แต่พออยากพูดแม่งไม่มีคนอยากฟัง หันไปทางไหนแม่งมืดแปดด้านอะ อยากนอนโง่ๆไม่ก็ตายๆไปชิบหาย

เพื่อนโม่งเวลามีคนที่เหมือนว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าช่วยเหลือมันไงดี ตอนนี้กุทำได้แค่บอกว่าไปหมอรู้สึกไม่ได้ช่วยไรเลย

>>857 อยากแอบไปอยู่เหมือนกันนะเพื่อนโม่ง ประเด็นคือเรายังเป็นเยาวชนอยู่ มันไปได้ใช่ไหม?
อยากรู้ว่าตัวเองอยู่ภาวะเสี่ยงหรือเป็นไปแล้ว เราทรมาณมากเลย ขอบใจนะ /กอดๆ

>>858 เราอ่ะ มันก็เศร้าๆนะ แต่แบบทำไรไม่ได้เลยอ่ะ เหมือนพลาดเองที่เราเกิดมาต้องเป็นคนแบบนี้ วันๆได้แต่โทดตัวเอง :c

>>859 กูลากไปหาหมอ จิกไปหาหมอทุกคนอ่ะ กูเคยเป็นกูรู้ว่าไม่กินยาเอาไปอยู่ ทุกคนที่กูลากไปหาหมอกลับมาบอกกูว่า พอได้กินยารู้ละว่ากลับมาเป็นคนธรรมดาๆมันเป็นยังไง
ถึงเพื่อนโม่งทุกคนในห้องนี้ กูเป็นห่วงพวกมึงมากนะ กูเข้าใจและกูผ่านมันมาได้แล้ว อย่าเพิ่งคิดฆ่าตัวตายนะถ้ามึงคิดให้มึงรีบไปหาหมอ ย้ำ รีบไปหาหมอ อย่าปล่อยไว้แล้วคิดว่ามันจะดีขึ้นเองถ้ามึงมาถึงจุดนี้คือมันเลยจุดที่จะฮีลตัวเองได้ละ หาหมอกินยาแล้วมันจะดีขึ้นเชื่อกูนะ

มึง เวลากูเครียดหนัก ๆหรือโกรธแบบเพิ่งทะเลาะหนัก ๆกับใครมางี้กูจะอยากทำร้ายตัวเองมากเลยว่ะ มันเกิดจากอะไรวะ กูจะหยุดมันได้ยังไง นี่ก็มีหลายครั้งที่ทำแบบแอบ ๆไว้ที่ขา กูรู้สึกมันเริ่มหนักขึ้นอะ มีคำแนะนำไรมั้ย กูยังไม่ไปหาหมอนะ พอดีกูใกล้สอบแล้ว ขอบคุณนะโม่ง

>>862 ไปหาหมอเหอะ กูว่าพอเราเริ่มทำได้เราจะยิ่งทำเรื่อยๆ หลังสอบเสร็จละมึงค่อยไป

https://imgza.xyz/i/wp57312u.jpg มึงคิดว่าไง

>>864 เรียกร้องความสนใจ?

>>864 สวะคอสเพลย์กลับมาเรื้อนในบอร์ดอีกแล้วเหรอ มากระทู้นี้ก็ดีเลื่อนไปดูนะว่าเขาแนะนำหมอที่ไหนบ้างเผื่อมึงจะอยากไปหามั่งจะได้รักษาโรคประสาทของมึง รำคาญชิบหายนึกว่ามาโพสแล้วคนจะได้ด่าคนในรูปแทนให้เหรอวะ กูไม่รู้จักคนในรูปตั้งแต่แรกแต่ยิ่งมึงมาปั่นกระแสนี่ยิ่งรำคาญตัวมึงเองมากกว่า

>>864 ทำตามนี่เปล่าที่คนแชร์เยอะๆเป็นภาพการ์ตูน

>>853 อยากกอดมึงว่ะ กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะเว้ย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ มึงเคยไปหาหมอหรือนักจิตวิทยามั้ย ลองไปดูนะ หาเวลาไปเองเลยไม่ต้องบอกแม่ก็ได้ อย่างน้อยเขาก็รับฟังเราได้และให้คำแนะนำที่มันโอเคอะ ดีกว่าไปเล่าให้ใครที่ไม่เข้าใจฟังแม่งก็คิดว่าเราบ้าไม่ก็คิดมากไปเอง หนักเข้ากุเคยโดนไล่ไปตายด้วยแม่ง ตอนนั้นเฟลโคตร

>>862 อาจจะเป็นเพราะมึงรู้สึกมากจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง มึงเลยต้องทำเพื่อสมองมึงจะได้ไม่คิดถึงเริ่องนั้น แต่ไปโฟกัสที่ความเจ็บปวดที่เกินขึ้นแทน กุเคยเป็นอ่ะ ตอนหลังโดนเก็บมีดแต่กุก็ทึ้งหัวข่วนแผลตัวเองอะไรไปอีก กินยาไปสักพักอารมณ์ก็เริ่มคงที่อะ ถ้ามึงรู้สึกว่าควบคุมไม่ได้ก็ลองไปหาหมอเถอะ

แม่กุชอบบ่นบ่อยๆ ว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้กุเกิดมาเลย ทำตัวเป็นคนธรรมมะธัมโม กุฟังบ่อยเข้าๆ กุก็จิตตกเหมือนกัน กุเคยปาดคอตัวเองทีนึง ไม่ถึงตาย แต่ต้องเข็มหลายเข็มอยู่ดันมาร้องห่มร้องไห้ว่าทำไมกุถึงอยากตาย แล้วเป็นเพราะใครล่ะ กุเลยจะทำให้สมหวังไง พอกุจะตายไม่ให้ตาย ตอนกุเกิดอุบัติเหตุคนขับรถยนต์ชนรถมอเตอร์ไซค์ที่กุขี่อยู่ (กุอยู่เลนซ้ายสุดเลนเล็กๆ ถนนมันมีสามเลน แล้วอีรถยนต์นั่นมันเบียดเข้ามาเลนมอไซค์ ทิ่มตูดรถกูมั้ง กูจำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีโรงพยาบาล คนเห็นเหตุการณ์ไม่จำป้ายทะเบียน คนทำลอยนวล) ทำไมต้องเซ็นให้กุยินยอมให้กุผ่าตัด ทำไมไม่ปล่อยให้กุตายไปเลย ให้กุรอดชีวิตแล้วก็บ่นอยู่นั่นแหละไม่อยากให้กุเกิดมา กุไม่เข้าใจ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกทีคราวนี้กุจะเอาให้ตัวเองตายไปเลย พอสลบไปก่อนแม่งดันมีโอกาสรอด กุไม่ใช่ว่าลูกไม่ดีเรียนกุก็ดีเที่ยวก้ไม่เที่ยว เป็นเด็กเงียบๆ ด้วยซ้ำ คิดไปคิดมาที่กุเงียบนี่เพราะแม่กุเลี้ยงมาแบบนี้ด้วยหรือเปล่า มีงานไรพบปะสังคมตอนเด็กแม่กุไม่เคยพาไปงานวันเด็กไม่เคยไปงานเทศกาลไม่เคยไป โลกของกุมีแต่ตุ๊กตาหมีมาตลอด จริงๆ กุเกือบตายหลายครั้งละ ตอนอยู่ในท้องรกก็พันคอกุเลยต้องผ่าออก โตมาอีกหน่อยเพื่อนอนุบาลสอง(เลว) ผลักกุตกคลอง โรงเรียนอนุบาลกุอยู่ใกล้คลอง โตมาอีกหน่อยป.หนึ่งไปภาคเหนือรถเหี้ยมาชนรถที่กุนั่งอยู่ กุนั่งเบาะหลังตรงกลางไม่ได้คาดเข็มขัดหัวกระแทกอะไรซักอย่าง ตากุเลยผิดปกติถึงปัจจุบัน ป.ห้าไอ้เด็กไฮเปอร์เวรมันพยายามเอาคัตเตอร์แทงกุกุเลยเอาเก้าอี้พลาสติกฟาดมันจนเก้าอี้หักคามึง ตามด้วยอุบัติเหตุที่กุเล่าไปก่อนหน้าตอนม.ปลาย แล้วกุก็พยายามฆ่าตัวเอง มันแบบเออโลกนี้นอกจากแม่ไม่อยากให้กุอยู่แล้ว โลกและธรรมชาติยังไม่อยากให้กุอยู่ด้วย แต่เสือกให้กุรอด ทำไมกุไม่ได้อยากมีชีวิตอะไรขนาดนั้น แต่สัญชาตญาณสั่งให้กุรอดต่อไปเหรอ เพื่ออะไรวะ ถ้าตายปัญหาก็จบแล้วแท้ๆ ไหนๆ ก็จะตายกุอยากทิ้งความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดให้คนรอบตัวกุเหมือนกัน แต่มันไม่ตายว่ะ ที่กุพยายามทำดีเป็นคนดีแบบนี้ ถ้ากุตายไปกุอยากให้คนเสียดายที่กุตายเหมือนกันนะ กุอยากเย้ยโลกนี้เหมือนกันบางทีมันแบบสองอารมณ์ นี่ขนาดกุพิมพ์ก่อนหน้านี้ยังคนละบุคลิกกับตอนนี้ กุแบบถ้าตายก็แล้วไปแต่ถ้ารอดกุอยากทำให้ทุกคนจำกุจนวันตายเหมือนกัน
เออพูดถึงไปหาหมอ กุเคยไปหาหมอรพ.รัฐนะ แผนกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น กุพูดให้หมอฟังเกี่ยวกับมุมมองของกุ หมอผู้หญิงแม่งร้องไห้เลย กุแพ้น้ำตา กุไม่กล้าไปหาหมอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

>>864 ตายๆไปซะรำ

https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=353452528434867&id=100013103678803

เข้าไปอ่านไทมไลน์นางแล้วจิตตกว่ะ สงสารคนป่วยทุกคน

ทำไงดีวะ กูเป็นโรคซึมเศร้าแต่อาการไม่ได้หนักไรมาก แล้ววันนี้กูลืมกินยาตอน 2 ทุ่ม จะเป็นไรมั้ยวะหรือจะให้กินตอนนี้เลยดีมั้ย

>>873 ไม่เป็นไร นึกได้ก็ทานทันทีเลย (แต่ถ้าเลยวันแล้วก็ไม่ต้องทานเบิ้ลนะเว้ย...) ถ้าไปหาหมออีกก็แจ้งด้วยว่าลืมทานหนึ่งวัน (จากใจคนเคยลืมเวลาทานยา...)

ใครมีความรู้เรื่องยาคลายเครียด มั้ง
ถ้าเรากินยาไปแล้ว 30-60 นาที ยาออกฤทธิ์แล้วกินสุราต่อได้ไหม

>>875 กินเหล้าทำไมวะ

>>876 เคลิมกว่าเดิม

>>869 ใช่เลยมึง มันอัดแน่นมาก ๆ อะ
ขอบคุณทุกคนนะ ตอนนี้กูไปหาหมอมาละ

>>875 ส่วนมาก Alcohol จะลดประสิทธิภาพยา ไม่จำเป็นไม่ควรกินในเวลาใกล้กัน
คำเตือนธรรมดา ยาประเภท MAOIs กินพร้อมสุราบางประเภทเป็นผลร้ายต่อร่างกาย เช็คให้ดีว่ามึงแดกยาอะไรอยู่
คำเตือนพิเศษ ยาบางตัว ทำให้ง่วง เหล้าก็ทำให้ง่วง ดังนั้นกิน 2 อย่างใกล้ๆ กัน ไม่ดี

>>875 ที่แน่ๆ คือเหล้าไม่ควรแดกอยู่แล้ว อย่าแดกเลยเถอะ ดีต่อสุขภาพด้วยนะ

กุอยู่กับเพื่อนคนนึงเเล้วกุรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่ตลอดเวลาเลยว่ะ กุชอบพูดอะไรโง่ๆออกมาจนบางทีกุก็คิดว่ากุไม่ควรพูดอะไรออกมาเลย
กุเลยเลือกที่จะเงียบ บางทีก็เหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดของห้อง รู้สึกแย่สัสๆ

>>881 เปลี่ยนเพื่อนไหมเมิง
กูเคยอยู่กับเพื่อนคนนึงแล้วรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกของกลุ่ม หลังๆเลยแยกออกมา ถ้าในกลุ่มมีมันจะไม่มีกู แต่ไม่ได้แตกหักนะ คือเลี่ยงๆหลบๆเอา ก็รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นเยอะ
บางคนเค้าก็กดเราโดยไม่ตั้งใจ พอมีคนนึงกด คนอื่นๆก็กดตาม ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงว่ะ
ที่แปลกอย่างคือถ้าอยู่กันสองคนจะไม่เป็นไร สบายๆคุยสนุกๆ แต่ถ้าอยู่เป็นกลุ่มกูโดนตลอดเลย กูเลยอ้างได้ว่าไปเจอกันนอกรอบเอา

ทำยังไงดี รู้สึกว่สโรคที่กุเป็นอยู่จะอาการหนักขึ้น กุเป็นโรคพวกคิดมากแบบเครียดเลย ที่นี้ก็ดันโดนเพื่อนโดนอาจารกดดันจากทางรรอีก ไหนจะปัญหาที่บ้านบอกว่ากุเรียนไม่ดี ตอนนี้คิดมากสัสๆ เพื่อนที่กุอยู่ด้วยก็ล้อกุตอนกุกินยาว่ากุเป็นโรคจิต บอกคนอื่นไปทั่วเลยมึง กุไม่ไหวแล้ว กุไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว กุทนไม่ไหว กุควรทำยังไง

ล่าสุดคือกุไม่ไปรรแล้ว ไม่ไปแก้0,ร ไม่ติดต่อใครเลยอยู่แต่บ้าน แย่สุดคือบางวันกุก็คิดจะฆ่าตัวตายนะแต่ด้วยความที่กุเป็นคนคิดมากเลยคิดว่ามันจะมีผลเสียอะไรบ้าง จะเจ็บมั้ย กุก็หาวิธีอื่น ซึ่งเป็นบ่อยมาก กุกลัวว่ากุจะคิดทำจริงๆ กุกลัวว่ากุจะไม่คิดถึงผลที่ตามมา กุตื้อมากตอนนี้ไม่มีใครให้กุระบายเพราะลักษณะนิสัยกุที่คนอื่นเห็นคือเป็นคนตลกบ้าๆบอๆ ถ้าจะให้ไปร้องให้ให้คนที่กุรู้จักเห็นกุขอบาย แต่กุอยากกอดใครซักคนให้กำลังใจกุอ่ะ กุควรทำไง

ไม่ชอบตัวเองเวลาเป็นแบบนี้เลยว่ะ
อยู่ๆพอเฟลขึ้นมาแล้วแม่งรู้สึกเหนื่อยยาวๆเลย
ใช้คำว่าเหนื่อยแม่งแปลกๆ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ มันเซ็ง ไม่มีกะใจจะทำไรต่อ หมดแรงบันดาลใจ ท้อแท้ว่ะ...

เป็นกูที่ถูกกำหนดมาให้ต้องผิดหวังใช่มั้ย?
เออ เรื่องอะไรๆก็เข้ามาเลย กูมันไม่เคยสมควรได้รับอยู่แล้วนี่ กูมันก็ตัวคอยรับความซวยของคนอื่นเค้าอยู่แล้ว เหมือนเป็นปลายทางของท่อรับของเสียอีกทีอ่ะ 55555555555555555555555555555555

กูเสียใจว่ะ....
เวลาที่ต้องบังคับตัวเองให้เดินไปข้างหน้า แต่หันกลับมาแล้วไม่มีใครเลย ไม่มีใครอยากจะเดินไปพร้อมกับเราเลยซักนิด....

กูทำได้แค่เดินต่อไปแบบไร้จุดหมาย...

>>884 เจ็บสิมึงไม่ว่าพยายามฆ่าวิธีไหน กุเคยลองปาดคอตัวเอง เจ็บชิบหาย เอาพอเลือดออก กินยาพาราเป็นกำ ทรมานมากอ้วก น้ำหูน้ำตาไหล คลื่นไส้ มันกึ่งๆ แบบปวดเจียนตายแต่ไม่ตายเป็นอะไรที่ทรมานชิบหาย กรีดข้อมือตัวเอง ตายช้าเลือดไม่ได้ไหลไวขนาดนั้น กว่ามึงจะตายมึงดูละครชีวิตตัวเองได้หลายฉากเลย
กุพยายามฆ่าตัวตาย จนกระทั่งมีวันนึงกุเกิดอุบัติเหตุแบบมันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ทุกอย่างมืดไม่ไปหมด ไม่มีแสงอะไรเลยมึง หนาว ทรมาน กุไม่เห็นอะไรเลย มืด หนาว ทรมาน กุเอาแต่คิดว่ากุไม่อยากตาย ไม่อยากตาย กุอยากมีชีวิต
แล้วกุก็ตื่นมาอีกทีในห้องฉุกเฉินพอดี ความรู้สึกตอนนั้นแบบกุรอดแล้ว กุรอด แม่ง ดีใจชิบหาย
จากนั้นไม่มีอะไรทำให้กุอยากตายซักอย่าง ปัญหาพวกนั้นเทียบกับตอนเกือบตายจิ๊บๆ ไปเลย ปัญหาในชีวิตกุกุควบคุมได้ แต่ตอนเกือบตายกุคุมอะไรไม่ได้เลย มันเหนือความควบคุมกู มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้กุชนะความอยากตายของกุ
แต่ทุกวันนี้กุเป็นโรคนอนไม่หลับแทน กุกลัวว่ากุหลับไม่ตื่น กลัวมาก ยิ่งตอนหลับแล้วเหมือนโดนผีอำแม่งควบคุมอะไรไม่ได้ กุไม่ชอบการเสียการควบคุมตัวเองไป สรุปทุกวันนี้ไปหาจิตแพทย์คือเอายานอนหลับ ไม่งั้นกุไม่หลับเป็นอาทิตย์ กุงีบช่วงสั้นๆ สิบนาทีกุก็ตาสว่างได้เป็นวันละ

หวัดดีเพื่อนโม่ง เผื่อบางคนจำได้ กุโม่งที่แม่โอเวอร์โพรเทคทีฟจนควบคุมกระทั่งท่าเดินกุตั้งแต่มู้ที่แล้วเอง

วันนี้ถือว่ากุแค่มาบ่นได้มั้ย กุหาที่ระบายไม่ได้จริงๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นกุก็พยายามมากๆที่จะยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่กุเป็น กุพยายามคิดว่าเค้าแค่แสดงออกไม่เก่ง เค้าไม่รู้จะทำยังไง กุก็เลยทรงๆตัวมาพักนึง แต่เค้าก็กลับไปเป็นแบบเดิมอ่ะมึง

จนมาตอนนี้กุอยู่ในสถานะที่แบบ คิดอะไรไม่กล้าพูดออกไป ทั้งๆที่เค้าแค่ถามว่ากุอยากทำอะไร กุจะตอบว่าไม่มีเป็นพิเศษ แล้วก็ยิ้ม ทำตัวเป็นตุ๊กตาแบบที่เค้าอยากได้ คาดหวังให้เค้าปฏิบัติกับกุแบบมนุษย์คนนึง แต่เค้าก็ไม่ทำ กุก็เลยเลิกคาดหวัง

กุพยายามหาเหตุผลในการมีชีวิตของตัวเองอยู่ไปเป็นข้อๆทุกวัน แล้วมันก็หายไปทุกวันอ่ะมึง กุคิดจะฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆไปทุกวันเค้าจะได้ไม่มีกุเป็นภาระ ไม่ต้องทำงานส่งกุเรียน ไม่ต้องดูแลกุแล้ว แต่ก็ยังไม่ทำ ล่าสุดกุคิดด้วยตรรกะโง่ๆแบบ ถ้ากุไม่ตาย กุจะบาดเจ็บ กุต้องดรอปเรียน จบช้าไปอีก กุจะไม่ได้สอบมิดเทอม ไอ้เหี้ย กุจะฆ่าตัวตายยังห่วงเรื่องเรียนเหรอ บัดซบมากๆ

แต่มาวันนี้กุไม่ไหวแล้วมึง กุแบบ เหี้ย เห็นตึกแล้วอยากโดดลงไปสัดๆ แต่มันคืออะไรที่รู้สึกเรียกร้องความสนใจมากๆถ้ากุเปลี่ยนใจหรือกุไม่ตาย

กุมาบ่นแค่นี้แหละเพื่อนโม่ง ครั้งสุดท้ายแล้ว ขอโทษที่กุเขียนงงๆนะ T___T

>>887 ไม่รู้จะช่วยไงดี ครอบครัวกูไม่มีปัญหาเรื่องบังคับสักเท่าไร จะบอกให้พาไปหาจิตแพทย์จนทั้งครอบครัวก็คงยากถ้าพ่อแม่มึงไม่เปิดใจปรับทัศนคติด้วย

เอาเป็นว่ากอดๆ มึงนะ ไม่เป็นไร กูไม่รู้จะพูดไงดี เอาเป็นอันว่าสู้ไปด้วยกันนะมึง

แฟนกูหมกมุ่นกับการดูนม-ผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำมากๆๆๆ เน้นด้วยว่าเป็นคนรู้จักจะชอบดูเป็นพิเศษ หมกมุ่นขนาดต้องดูทุกครั้งตอนว่างจากงาน เคยทะเลาะกันไปหลายรอบแล้วว่ามันมากไปกูไม่โอเค(คือลามมาจนถึงเพื่อนๆกูด้วย) แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ มันเป็นปกติของผู้ชาย แต่เค้าก็สัญญาจะลดลง เพราะเค้ารู้สึกแย่ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ คือกูสงสัยจริงๆว่าอันนี้แม่งเป็นธรรมชาติของคนจริงๆหรอ หรือว่าแฟนกูเป็นคนเดียว จะให้ไปหาหมอแล้วอะมึง หมกมุ่นมากเกินไป จนวันๆหนึ่งไม่ค่อยได้คุยกะกูละ เอาเวลาไปดูนมหมด กูก็ท้อ

>>889 กูเป็นนะ แต่กูไม่ให้แฟนรุ้อะ คือแฟนมึงแบบดูไม่เกรงใจมึงขนาดนี้กูว่าแอบหนัก

มึงพวกคนที่มีปมบ้างอย่างนี้ คนพวกนี้ส่วนใหญ่จะมีปัญหาทางความคิดปะวะ

>>890 คือถ้าแอบๆหน่อยก็จะไม่ว่า มึงคือในไอจีมีแต่นมจริงๆ คนรู้จักไม่ฟอลเลย ดูแต่นมจริงๆอะ ว่างก็เปิดทุก5นาทีเพื่อจะดูนม เสิชทุกช่องทาง พอทะเลาะกันบ่อยๆเค้าประชดกูด้วยการอันฟอลผู้หญิงทั้งหมดที่เก็บไว้ดูนม เพราะเคาบอกว่าถ้ายังฟอลอยู่เค้าห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ พออันหมดก็เสิชชื่อแทนแล้วดูทุกวัน หลังๆ นี้คือไม่ได้ทำงานเลยมึง คือนั่งดูตลอดแล้วก็มาทะเลาะกับกูว่าเครียด งานเยอะ กลายเป็นแบ่งเวลาไม่ได้แล้วมาพาลกูอีกอะ คือมากไปแล้ว เหมือนเค้าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแล้วพอเครียดต้องดูให้เงี่ยนถึงจะทำอย่างอื่นต่อไปได้ กูก็เหนื่อยเหมือนกันอะ ไม่ให้เกียริกูเลย

ดูนมอะปกติของผู้ชาย แต่กุไม่ได้ขนาดนี้ว่ะ ถ้ามีงานต้องทำหรือไม่ว่างจริงๆกุไม่มานั่งดูโต้งๆหรอก
ยิ่งถ้ากุมีแฟน กุคงไม่กล้าทำต่อหน้าแฟนอะ

กูว่าหมกมุ่นเกินเหตุไปหน่อยว่ะ แต่ที่ทำอยู่ทึกวันนี้มันไม่ได้ผล ปรึกษานักจิตวิทยาดีไหมวะ

มันดูเฉยๆ ไม่เป็นไรมั้ง มันไปจับจริงๆ ค่อยว่ากันอีกเลย
>>891 บางทีสารเคมีในสมองมันไม่บาลานซืกันก็มี

กูขอระบายหน่อยนะเพื่อนโม่ง กูเจอคนเหี้ยเข้าให้ละ แล้วกูเครียดมาก เรื่องของเรื่องคือกูแม่งดันไปคบผู้ชายเหี้ย ตอนเข้ามาจีบแม่งทำตัวดีมากเว่อ แต่พอเลิกกันเพราะมันไปมีคนใหม่กูก็ไม่สนใช่ป่ะ กูก็มีคนเข้ามาคุยเหมือนกัน แต่แฟนเก่ากูเนี่ยแม่งหมาหวงก้าง มาข่มขู่กูว่าจะเอาเรื่องตอนที่คบกับมันมาแฉ(ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะกูไม่เคยถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรกับมันซะหน่อย) แต่กูไม่มั่นใจในความปลอดภัยหว่ะ ถ้ากูบล็อคมันมันต้องยิ่งโกรธแน่นอนและยิ่งจะตามกู กูแม่งกลัวมัน อยากจะจ้างบอดี้การ์ด แต่ทุกวันนี้ได้แต่พยายามไม่ให้มันมาเห็นอะไรชีวิตกูได้ มันเคยถึงขนาดว่าแอดเฟรนด์ไปหาเพื่อนผู้ชายที่เห็นคุยกับกูในเฟสไปทั่ว ทั้งที่เป็นเพื่อนเฉยๆมันก็แอด จะได้ไปตามดูว่ากูคุยไรกับใคร กูหลอนมาก จะบล็อคก็กลัวแม่งโกรธจัดแล้วมาทำไรเหี้ยๆ

>>896 ลองไปกระทู้ปัญหาหัวใจดวงที่ 9 ดูนะ เพื่อช่วยได้ด้วย

มึง กูลองถามหมอดูว่า ทำไมเพื่อนถึงดูแบบไม่ค่อยสนใจกู เขาเลยถามว่า กูมีปัญหาเองเปล่า ลองเปิดใจเข้าไปทักหรือหาเพื่อนดูบ้าง

แต่สิ่งที่กูได้คือการเมิน พยายามชวนคุยก็ไม่มีใครสนใจเลย ไปคุยกับเพื่อนตัวเองหมด (ถ้าถามว่าเคยสร้างปัญหาไหม ก็ไม่นะ กูอยู่นิ่งจะตายห่า เขาเรียกให้ทำไรทำหมด ไหลตามน้ำ) แล้วก็เอาแต่ด่า แล้วก็แกล้งกู พวกแม่งชอบบอกกูไร้ประโยชน์ ไม่มีค่า (แต่เวลามีปัญหาก็เสือกเรียกรั้งไว้ตลอด)

อย่างตอนซ้อมกีฬาสีแม่งก็เรียกกู มีขู่กูด้วย แล้วพอกูพยายามจะช่วยงานเสือกไม่มีใครให้กูทำ จะตะโกนบอกน้องก็โดนด่า จะพัดก็โดนแย่ง จะแจกของก็โดนแย่ง กูหงุดหงิด เลยลองเดินออกมา แบบเดินออกไปเลย สรุป ไม่มีใครตามกูเลยสักคน...คือ เหมือนทำกับว่ากูเป็นธาตุอากาศกันหมดเลย

คือ กูอยากบอกว่ากูท้อมากกับการที่จะต้องฝืนเข้าหาเพื่อนทั้งที่แม่งไม่เต็มใจเลยสักตัวเดียวในห้อง คือ อยากย้ายห้องแต่คงทำเรื่องไม่ได้แล้ว ห้องแม่งเหี้ยเกินไป กูไม่อยากยุ่งอะไรแต่ก็ลากกูเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้วก็ทำร้ายกู กูเกลียดห้องตัวเองแล้วมันก็จะเริ่มทำให้กูอยากฆ่าเพื่อนในห้องทิ้ง ช่วยด้วย

กูให้คำแนะนำเกี่ยวกับการฮีลตัวเองได้นิดหน่อย ที่เหลืออยู่ที่ตัวพวกมึงเองแล้วนะว่าจะทำหรือไม่
สิ่งแรกที่พวกมึงควรทำคือ รักตัวเอง
ไม่ต้องคิดจะรักใคร กระทั่งคนในครอบครัว มึงรักตัวเองให้ได้ก่อน ถึงจะเริ่มรักคนอื่น
ส่วนเรื่องแม่ที่จะพูดจาแบบนั้น กูเคยอ่านเจอว่า แม่เป็นคนที่สาปแช่งคนอื่น แต่ไม่อยากให้สิ่งที่สาปแช่งเป็นจริงเลยซักครั้ง
รักตัวเองก่อนนะเพื่อนโม่ง มีอะไรมาระบายกันในนี้ สู้ๆ ชีวิตมันต้องไปต่อดิวะ เพื่อตัวของมึงเอง ตายมันเจ็บนะเว้ย 55555
ตัวกูเป็นซึมเศร้า แต่ไม่หาหมอ เพราะที่บ้านไม่มีใครรู้ กูฮีลตัวเองตลอด มีลงมือบ้าง แต่กูก็ต้องสู้ แม่งเจ็บ 555555

>>898 ชีวิตมึงจะมีความสุขถ้าไม่สนใจพวกนั้นอีกต่อไป มีเรื่องอะไรให้แจ้งคนที่ควบคุมพวกเวรได้ทราบ มันจะดีกว่า ในฐานะที่กูเคยแบนเพื่อนคนนึงในแบบที่มึงเจอ อาจจะเบากว่าเพราะไม่เคยลงไม้ลงมือ กูขอโทษ เพื่อให้ความรู้สึกผิดกูเบาลง
และในฐานะที่เคยโดนเพื่อนเวรแบน แนะนำเลยว่าไม่ต้องสนใจ ลากไปไหนก็ออกมา มีปัญหาไม่ต้องช่วยแก้ ขู่มึงมึงก็บอกพวกมึงไม่ยอมให้กูทำเอง
เรื่องงานไรงี้แจ้งครูเลยก็ได้ว่าจะทำคนเดียว
แต่ถ้ามึงคิดว่าจะพยายามเข้ากับเพื่อนอีก ลองหาเพื่อนที่ความสนใจคล้ายๆกันดีกว่า มันคุยกันได้ นอกห้องก็ดีนะ ถ้ามึงไม่อยากมีเพื่อนในห้องอีกแล้ว สู้ๆ

กูให้คำแนะนำที่อาจจะไม่ค่อยมีประโยชน์ แต่กูเชื่อว่าทุกคนมีค่าในตัวเองนะ หาตัวเองให้เจอ สู้ๆนะ

กูเพิ่งเริ่มกิน Sertraline กับยาประเภท Benzodiazepine อีก 2 ตัววันนี้ หวังว่ากูจะดีขึ้นนะ T__T

>>899 กูคือ >>898 เองนะ ขอบใจมึงมาก กูว่ากูจะไม่สนพวกแม่งละ (เอาจริงๆ อาจจะไม่เกี่ยวแต่กูไม่ชอบพวกมันตรงการชวนไปดื่มเหล้าทั้งที่อายุยังไม่ถึง 18 ก้น...)

แต่ไอเรื่องบอกครูนี่น่าจะเป็นไปได้ยาก เอาเป็นว่ากูเป็นสต๊าฟคุมน้อง กูจะพยายามไปชวนคุยกับน้องคลายเครียดละกัน ดูน้องเขาต้องการกูมากกว่าพวกแม่งอีก 555

มีเพื่อนที่แม่งชอบเอาเรื่องกูไปพูดลับหลังให้คนเข้าใจผิด แล้วแม่งเป็นคนโกหกเก่งมาก กูก็คิดว่าไปควบคุมไรไม่ได้ก็ปล่อยๆไปกูก็ไม่สนใจ แต่แม่งก็ไม่หยุด คือกูกะมันเคยมีเรื่องทะเลาะกัน ซึ่งจบไปนานแล้ว แต่กูมารู้ตัวอีกทีก็เห็นมันบล็อคเฟสไปแล้วก็มีคนมาเล่าว่ามันเอาเรื่องกูไปพูดซึ่งมันก็พูดให้กูดูแย่ไปเลยทั้งๆที่ทะเลาะกันด้วยเรื่องของกูกะมันไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่น กูควรทำไงดีวะ

เวลากูอยู่กับใครกูจะเป็นคนเอ็นเตอร์เทนคนอื่นนะ คนอื่นคิดว่ากูเข้ากับคนง่าย แต่ความจริงแล้วกูเกลียดการต้องมาอยู่กับใคร การเจอไปเจอใครเยอะๆ กูอยากจะอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว นอนคนเดียว กูเบื่อที่ต้องมาอยู่กับคนอื่นจะต้องมาแคร์คนอื่น กูไม่อยากเป็นแบบนี้อ่ะ กูจะแก้ยังไง กูอยากเอ้าท์โกอิ้งกับคนอื่นนะ แต่กูดันชอบการไปทำอะไรคนเดียวมากกว่า

>>903 เหยดดดด ตัวกูมาพิมพ์เองปะนี่ กอดหน่อย แท็คมือๆ

กูเองก็เป็นเหมือนกัน กูชอบทำอะไรคนเดียวไม่ก็กับเพื่อนที่สนิทสุด ถ้าต้องไปอยู่กับคนเยอะๆ คือกูโคตรเกลียด แต่กูโดนบังคับไง

ถ้ามึงเบื่อที่ต้องมาเทคแคร์คนอื่น มึงปล่อยก็ได้ เพราะกูก็ปล่อยเลย กูไม่แคร์ใครเลย ชีวิตนี้ของกู กูอยากทำอะไรก็เรื่องกู ถ้ามึอยากอยู่คนเดียวมึงก็อยู่ไปเลยถ้าหากมันทำให้มึงสบายใจกว่า

>>904 ตอนนี้กูมาหารห้องกับเพื่อนกูอยู่ไง ถ้าเลือกได้ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ บางทีก็อิจฉาคนอื่นนะที่เวลาไปไหนมาไหนก็จะต้องหนีบเพื่อนไปด้วยแล้วเพื่อนกูที่หารห้องกันก็เป็นคนแบบนั้นไง แต่กูอยากไปนู่นมานี่คนเดียว กูขี้เกรงใจไม่อยากให้ใครมารอ หรือไปที่ๆกูชอบแต่มันไม่ชอบไรงี้ กูรู้สึกถ้ากูนิสัยเหมือนคนส่วนใหญ่ที่ต้องหนีบเพื่อนไปด้วย กูคงใช้ชีวิตลั้ลลาดี (แต่ยังไงกูก็ชอบตัวเองที่เป็นงี้แหละ แค่ขัดใจบางเวลา)

กูอยากปรึกษา กูรู้สึกสภาพจิตและตัวกูเละเทะมากคือกูพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ทุกครั้งกูก็รู้สึกห่วงคนสำคัญของกูทั้งๆที่ไม่มีใครคิดว่ากูสำคัญเลบ กูเคยไปพบจิตแพทย์แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย หมอให้ยานอนหลับกูมา กินแล้วกินอีก ไม่ว่าจะทำไรในชีวิตกูก็รู้สึกแย่ ทำทุกอย่างก็ออกมาแย่ จนตอนนี้กูลาออกจากรร.ขังตัวเองไว้ในบ้าน วันๆก็เอาแต่อยู่ในห้อง
กูแบบไม่สามารถเข้าสังคมได้เลย.. กูควรทำไงกับชีวิตในตอนนี้ดี

>>906 หมอบอกว่ามึงเป็นอะไรล่ะ

กูเกือบจะฆ่าตัวตายไม่กี่วันก่อน มันเป็นแค่วูบที่รู้สึกเหมือนลอยๆ แบบว่าเออ ตายก็ดีนะ
แต่กูคิดว่าการตายของกูจำสร้างปัญหาให้คนอื่นในหลายๆแง่มุม
กูเลยไปรพ.แทน แต่รพ.รัฐรอคิวหมอนานมากเลย นัดคลินิคนอกเวลารอเป็นเดือนอ่ะ แล้วกูไม่สามารถบอกที่บ้านได้ ว่ากูกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เค้าก็จะไล่กูไปสวดมนต์ พร้อมพร่ำบอกว่ายังมีคนอื่นแย่กว่ากูอีกเยอะ คือกูไม่มีสิทธิ์อ่อนแอสินะ
คือกูรู้สึกว่ากูกำลังจะพังแล้ว กูไม่รู้ว่ากูจะรอจนถึงคิวนัดกูได้ไหม หรือกูอาจจะฆ่าตัวตายก่อน
มีใครแนะนำรพ.ที่ไปแล้วได้คุยกับหมอเลยได้ไหม พิกัดในกทม.แถบๆรฟฟ.ใจกลางเมืองอ่ะ เพราะกูต้องแอบไป 5555
ถ้าเป็นรพ.รัฐจะดีมาก เพราะกูยังไม่ได้ทำงาน กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายจะสูงเกินไป

ขอบคุณล่วงหน้า

ปล กูอายุเกิน 18 แล้ว ไปหาจิตแพทย์วัยรุ่นไม่ได้

>>908 ศรีธัญญา อยู่นน รถไฟฟ้าสายสีม่วงสถานีกระทรวงสาธารณสุข เดินเข้าซอยมาแป๊บเดียว เป็น รพ.เฉพาะทาง มึงน่าจะได้นัดเร็วกว่า รพ.ทั่วไป หรือถ้าเร่งด่วน มึงโทรสายด่วนสุขภาพจิตก่อนเลย

อยากลองพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วย (กูไปหาแล้ว) กูควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดีวะ เพราะตอนนี้พ่อกูโดนอาการหนักละ จะพากูบ้าหนักกว่าเดิมด้วยแล้ว

>>911 อยากลองพาพ่อไปนะ พิมพ์ตก...

กูเหนื่อยกับตัวเองชิบหาย กูทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ช่วงนี้กูทำอะไรก็เบื่อๆดูไร้ความหมายไปหมดว่างเปล่าเหี้ยๆกูแอคทีฟกูอยากกลับมาขยันมาบ้าพลังเหมือนเมื่อก่อน อาทิตย์ก่อนกูดันเครียดลงกระเพาะแถมใจสั่นวูบๆเสียงดังออกมานิดนึงเป็นช่วงๆไม่ได้เต้นงั้นตลอดกูงดคาเฟอีนทุกอย่างก็ยังเป็น พอใจสั่นแบบนี้กูก็เหนื่อยง่ายแค่วิ่งแป๊ปเดียวกูเหมือนจะวูบจะตายให้ได้ตรงนั้นสมองกูเบลอๆเรียบเรียงไรไม่ได้ความจำกูสั้นกว่าเดิม พอไปหาหมอตอนนั้นใจมันไม่สั่นหมอดันให้กูมาใหม่ตอนที่สั่นละจ่ายยาแก้ปวดท้องมาให้แล้วไล่เชิงดุให้มาหาใหม่ตอนที่ใจสั่นคือกูไม่ได้สั่นตลอดเวลาTT ร่างกายกูไม่พร้อมใจกูยิ่งเหี้ยว่ะปกติกูชอบวาดรูปมากตอนนี้วาดไม่ออกทำไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แถมดาวน์จนร้องไห้จวนจะบ้าได้ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุมันแบบว่างเปล่าจริงๆอ่ะ กูเหนื่อยกูท้อกะชีวิตมากอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย

อยากได้วิธีแก้แบบจริงๆจังๆ ไม่เอาไปหาหมอนะกูเข็ดละไปทีไรโดนดุตลอดหรือเพราะหน้ากูยิ้มๆดูไม่มีปัญหาก็ไม่รู้ อาจจะพิมงงๆหน่อยตอนนี้กูเรียบเรียงอะไรในสมองไม่ได้ แม่งเบลอมาก

>>913 ไอห่า ตั้งสติแล้วใจเย็นๆ อะไรไม่ไหวช่างแม่งไปก่อน สักพักมึงจะดีขึ้นเอง ลองดูคลิปดูอะไรที่มันสร้างกำลังใจ ไม่ก็คลิปตลกขำๆ หาอะไรเกี่ยวกับอนาคตที่มึงอยากทำมาเป็นแรงบันดาลใจ กุเคยเป็นแบบมึงนะไอที่ว่าทำอะไรก็ไม่สำเร็จอะ ตอนนี้กุดีขึ้นมากๆ แล้ว แค่มึงลองตั้งสติแล้วผ่อนคลายดู อาจช่วยได้ อย่าคิดมากละก็อย่าเครียดด

ไม่รู้ถูกมู้มั้ย มีใครเคยทำผิดแบบรู้สึกให้อภัยตัวเองไม่ได้ป่ะ
แม่งกำลังเกิดขึ้นกับกุเลย สมเพชตัวเองชิบหาย

>>915 ไปทำไรมา กุจะช่วยปลอบ(หรือซ้ำ)

ขุด โม่งมีวิธีหยุดตัวเองยังไงเวลาอารมณ์ดาวน์มากๆ
คือกูจะมีบางครั้งที่อารมณ์มันดาวน์ลงเรื่อยๆ เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่า เจออะไรก็กระทบกระเทือนใจไปหมด ฯลฯ
แล้วกูจะเริ่มร้องไห้ เริ่มคิดมาก เริ่มทำในสิ่งที่ปกติกูไม่น่าจะทำหรือคิดได้(ในทางแย่)

ขอวิธีทำด้วยตัวเองจะดีมาก

>>917 มึงควรไปหาจิตแพทย์ก่อนเลย ไปตรวจตรวจให้สบายใจเรื่องซึมเศร้าก่อน เขาจะแนะนำให้มึงเองด้วยเรื่องการบำบัดตัวเอง น้องสาวกูก็เป็นซึมเศร้า ได้พยาบาลตามประกบ ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เข้าใจตัวเองมากขึ้น จัดการปัญหาหลายๆอย่างได้ดีขึ้น มึงลองดู สู้ๆนะมึง

>>917 เอาวิธีแบบกุคือทำอย่างอื่น หาไรทำแบบทำให้เราไม่มีเวลาคิดวุ่นวายเรื่องของตัวเอง เช่นทำงาน เล่นเกม อ่านนิยาย มันจะไปจดจ่อที่อื่นแทน

มีใครเป็นเหมือนกุปะ มีเพื่อนน้อยหรือไม่มีเลย แล้วอิจฉาพวกที่มีเพื่อนเยอะๆ กูรู้สึกจิตตกมาก ไม่มีใครเขาอยากจะคุยกับกูเลย เรื่องคิดฆ่าตัวตายมันขึ้นสมองเลย

>>920 การช่างหัวแม่งหรือไม่แคร์จะทำให้มึงมีความสุข เพราะกูก็เป็นเหมือนมึง กูมีเพื่อนแค่คนเดียว กูก็อดอิจฉาเล็กน้อยที่เห็นครอื่นมีเพื่อนเยอะ

แต่พวกแม่งไม่ได้มีความจริงจัง นิททากันเอง กูอยากจะบอกว่า การมีเพื่อนเยอะใช่ว่าจะดีเสมอไป กูเคยมี แม่งนิททากันเอง เผลอๆ นิททากูด้วยมั้ง ห่า

>>920 กูก็มีเพื่อนน้อยนะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวเท่านั้นจริงๆในชีวิต กับเพื่อนที่คุยกันได้บ้างอีก 4-5 คน เวลากูเห็นคนในเฟซดูมีเพื่อนเยอะ เค้าโพสต์อะไรไปก็มีคนมาตอบมาแซว มีคนไปเที่ยวด้วยกัน เวลาขอความช่วยเหลือก็จะมีคนมาช่วย (คนในเฟซกูคือคนที่กูรู้จักตัวจริงทั้งนั้นอะ แบบพวกเพื่อนร่วมห้องไรเงี้ย) แต่เวลากูโพสต์อะไรไม่มีใครมาไลก์มาคุยเลย ตรงนี้กูไม่มายด์เท่าไหร่ แต่ที่มันลำบากก็คือเวลากูขอความช่วยเหลือ มันจะไม่มีใครสนใจกูเลยอะ
กูก็น้อยใจนะที่เห็นเพื่อนในห้องกูทุกคนเหมือนคุยกันได้หมด แต่ไม่มีใครคุยกับกู
แต่กูลองมาคิดกับตัวเอง ก็เข้าใจว่ากูไม่สามารถจะไปตีสนิทคนพวกนั้นได้ว่ะ กูสนิทกับพวกเค้าไม่ได้เพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนของกูอะ ไปอยู่กับพวกเค้าแล้วกูอึดอัด
ตอนนี้กูเลยเริ่มรู้สึกว่า การมีเพื่อนน้อยมันก็ไม่ได้แย่มากนะ ถึงมีเพื่อนน้อยแต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเองได้ ก็ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแล้วกูต้องเฟคง่ะ

ช่วงนี้กูดาวน์มากๆเลยว่ะ ปัญหารุมเร้ามากโดยเฉพาะปัญหาด้านความรัก ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระนะแต่แม่งส่งผลกระทบต่อจิตใจมากๆอ่ะ เห็นเค้าทำไรกูคิดเป็นแง่ลบหมดละตอนนี้ กูไม่มีพลังจะสู้ต่อ ทำไงดีวะ

>>923 ไม่ไร้สาระหรอกมึง ถ้าดาวน์มากก็หาคนระบายก่อนถือว่าแก้ปัญหาเบื้องต้นนะ เอามาเล่าในนี้ก็ได้

กุจะทำไงดี กุไม่รู้ว่ากุเป็นซึมเศร้ามั้ย หมอกุบอกแค่ว่ากุแค่เครียดเกินไป อารมณ์กุก็ขึ้นๆลงๆ แต่ที่แน่ๆคือกุไม่อยากไปเรียนแล้วเพื่อนที่โรงเรียนกุก็ล้อกุว่ากุเป็นบ้า กุไปหาจิตแพทย์ ล้อไม่เท่าไหร่แม่งไปบอกคนอื่นด้วย กุกำลังจะหาเพื่อนมันก็ไปบอกเขาว่าระวังกุอ่ะเป็นบ้าต้องกินยาด้วย กุรู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียน กุบอกแม่กุแล้วแต่แม่กุหาว่ากุแค่ขี้เกียด ไม่ไปยุ่งกับคนนั้นก็อยู่ได้ บอกว่าอาการกุไม่ได้เป็นมากมายอะไรแค่เครียดเฉยๆ อีเหี้ย หมอนัดกุแม่กุก็ไม่พากุไปบอกว่ากุหายแล้ว แต่กุชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดมากบางทีก็ร้องให้คนเดียวเงียบๆ นี่ก็จะเปิดเทอมละกูไม่อยากไปกุว่ากุจะหนีแต่กุไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเตรียมอะไรบ้าง กุควรทำไงกับชีวิตดีวะ ถ้ากุหนีแล้วโดดน้ำตายกุจะตายจริงๆมั้ย? กุจะไปโดดที่ไหนดี? ช่วยกุด้วย

ทำไมแผนกจิตเวช รพ รัฐ จิตแพทย์ไม่อยู่ตลอดวะ มาแค่วันพุธจากทั้งอาทิตย์งี้ ไปรพ ไหนก็เหมือนกันหมด กูถอดใจไม่ไปรพละ แม่งรำคาญถ้ามันจะซึมจนตายก็ช่างแม่งหมอค่าตัวแพง

แล้วโฆษณาแบบ มาปรึกษาที่แผนกได้ตลอดเวลาไป ไปจริงแม่งไม่อยู่อยู่วันเดียว สลัด พยาบาลก็หน้าหงิกเป็นส้นตีนตอนกุถาม หมอไม่มาวันอื่นเหรอคะ ตอบมาแบบไม่มา!!! งี้ ได้ยินแล้วจะคุ้มคลั่งไปเปล่าๆ

สามรพละ

>>925 กูรู้สึกว่ามึงเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ พอสะสมนานๆก็เลยเริ่มเครียดหนักเพราะว่าเก็บเอาไว้ตลอด มึงใจเย็นก่อนนะ เชื่อกู อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจเลย ถ้ากูจำไม่ผิดมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องการปรึกษาจิตแพทย์ด้วยหรือเปล่า อาจจะส่วนหนึ่ง แต่อาการโรคนี้มึงต้องอธิบายกับแม่ให้เข้าใจว่าอาการนี้มันไม่ใช่ว่ากินพาราแล้วจะหายเหมือนไข้หวัดนะโว้ย มันเป็นเรื่องเซนสิทีฟมากกว่านั้น ร่างกายมึงพังมึงยังรักษาได้ แต่จิตใจมึงพัง ร่างกายมึงดีแค่ไหนมึงก็ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขได้เลย แบบนั้นคือสิ่งที่แม่มึงต้องการจริงๆน่ะเหรอ
กูอยากให้มึงลองพยายามคิดใหม่ให้ดีๆ กูเคยเครียดมากๆ คิดเล็กคิดน้อยแบบมึงนี่แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหมือนกัน แต่กูไม่เคยคิดจะที่ไปตายเพราะกูรู้สึกว่าในชีวิตนี้กูยังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมาก มันน่าเสียดายเกินกว่าจะมารีบตายตอนนี้ กูเกิดมาทั้งทีกูยังอยากทำสิ่งเหล่านั้นก่อนที่กูจะตายมากกว่า เอาจริงๆกูว่าถ้ามึงไม่มีคนที่สามารถไว้ใจพอที่จะปรึกษาระบายได้ เช่น เพื่อน พ่อแม่ คนสนิท มึงควรไปหาหมอมากกว่าจริงๆ
มึงลองคิดดีๆนะ ชีวิตนึงเราสามารถทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ กูรู้ว่าตอนนี้มึงกำลังลำบาก แต่เชื่อกู มึงจะผ่านมันไปได้

>>924 เล่าแล้วก็ไม่หายว่ะ รู้สึกว่าเหมือนหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง ชีวิตไม่มีความสุขเลย ปล่อยไว้แบบนี้นานๆกูอาจจะป่วยก็ได้อ่ะ กูอยากหาวิธีที่ทำให้พลังเรากลับมาก่อนที่อะไรๆมันจะเกิน้ยียวยา

ตอนนี้แบบเหนื่อย เสียใจ อยากนอนเฉยๆไม่มีแรงทำไรเลย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความรักแม่งทำกุเป็นเอามาก

เพื่อนโม่งกูตอนการคำปรึกษาว่ะ คือกูมีเพื่อนคนนึงที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ได้ แบบไปไหนไปด้วยกัน ถึงแนวคิดอะไรจะเข้ากันไม่ค่อยได้แต่มันเป็นคนดีระดับนึงเลยแหละ แต่กูรู้สึกว่าเพื่อนกูอาจจะรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ ที่ต้องมาคบกับกู กูเล่าก่อนว่าเพื่อนกูคนนี้มันมีพี่น้องที่โครตเก่งเลย แบบเรียนเก่ง สอบติดรรดังๆ ติดมอดีๆ งี้ ได้ไปเรียนนอกงี้ ละคือถ้าเทียบกับเกณฑ์คนรอบตัวมัน(เท่าที่กูรู้นะ)มันแม่งคนธรรมดาไปเลย(จริงๆ มันก็เรียนเก่งอยู่นะ)

ละประเด็นมันอยู่ที่ว่าช่วงนี้เพื่อนกูเริ่มสนใจเรียนเรื่องนึงขึ้นมา(กูกลัวโม่งแตกกูจะไม่เล่า)ละกูดันมีความรู้เรื่องนั้นอยู่บ้าง แบบกูไม่ได้เรียนมาไงแต่กูเสือกจับทางได้เลยพอมีพื้นฐาน มันก็จะมาคอยถามนู่นถามนี่เหมือนให้กูช่วยสอนงี้ กูก็สอนจะสอนไปแบบเกรงๆ ไม่กล้าสอนแบบเต็มที

มึงเข้าใจมั้ย คือกูไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยแต่ดันเก่งกว่ามันที่โครตจริงจังไง แล้วกูไม่กล้าสอนมันกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ คือกูเคยมีปมเรื่องที่พยายามทำอะไรสักอย่างแต่โดนคนที่มาเริ่มทีหลังแซงไปด้วยไงกูเลยกังวล

กูจะถามคือกูไม่ได้คิดมากไปเองใช่มั้ย แล้วกูควรทำยังไงให้สามารถสอนมันได้แบบเต็มใจวะ กูไม่รู้จะใช้คำยังไงแต่เป็นแบบที่กูจะไม่รู้สึกผิดกับมันอ่ะ หรือกูควรจะเริ่มเรียนไอ้นั่นแบบจริงๆ จังๆ เหมือนมันดี

>>931 ในเมื่อมึงไม่จริงจังกับสิ่งที่มึงสอนมัน แล้วมึงจะกลัวมันเก่งเกินหน้าเกินตามึงได้ไงวะ

>>932 ไม่ใช่มึง คือกูกลัวว่ามันจะรู้สึกแย่ที่เห็นกูเก่งกว่ามันทั้งๆ ที่กูก็ไม่ได้จริงจังอ่ะ

กูกำลังหางาน โดนปฏิเสธ โดนจี้จุดจนกูจะหมดความมั่นใจแล้วว่ะ ปกติความมั่นใจก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอีกตะหาก เครียดวิตก จนวันก่อนนั่งรอสัมภาษณ์แล้วมือกูสั่น กูตกใจเหี้ยๆ เพราะกูไม่เคยเป็น

ช่วงนี้กูสิ้นหวังที่สุดในชีวิตกูเลย คนเงียบๆไม่ชอบพูดมากแบบกู ไม่มีวันสัมภาษณ์ผ่านเหรอวะ คนรอบตัวชอบพูดว่ากูหางานได้ง่ายๆน่า ง่ายก็เหี้ยแล้ว!!!!

>>934 อย่างน้อยเค้าก็ยังเรียกมึงสัมภาสนะ แปลว่าเค้าสนใจในตัวมึงระดับหนึ่ง กูส่งพอร์ตเป็นสิบไม่มีที่ไหนเรียกกลับมาเลย กูไม่มีโอกาสได้สัมภาสด้วยซ้ำไป มึงหาได้อยู่แล้วล่ะ ถ้ามึงเหมาะกับตำแหน่งของเค้าอ่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องพูดหรือไม่พูดหรอก ใจเย็นนะมึง

>>931 มึงกับกุตรงข้ามกัน กุโคตรดีใจเลยตอนเพื่อนเก่งขึ้นได้ด้วยตัวเองหลังกุสอน ...ได้แค่คนเดียว สลัดทีเหลือเป็นถั่วงอกขุนไม่ขึ้นซักคน เพราะไร ถ้ามันเก่งกูจะได้เกาะมันทำงานมั่งกุขี้เกียจ ถ้ากุเก่งคนเดียวกุทำคนเดียวไง ถ้ากุมำให้ขาวบ้านเก่งขึ้นได้กุก็จะเกาะแทน มาคิดแบบกุก้หด้นะ

>>936 กูไห้ไลค์

กูขอคำแนะนำมึงหน่อยสิ คือกูเป็นคนป่วยโรคซึมเศร้า แต่ทุกครั้งที่กูไปหาหมอกูไม่ได้บอกพ่อแม่ แบบเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากูป่วยเป็นโรคนี้
หมอบอกให้กูลองคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้ดู แต่กูไม่ค่อยได้สนิทหรือคุยกับพ่อแม่เลยว่ะ กูควรจะเข้าหายังไงดีวะ แล้วกูควรพูดยังไงให้พ่อแม่กูไม่ว่ากูวะ หรือกูจะปิดๆต่อไปดี เพราะกูเริ่มโดนหมอด่าทางอ้อมเรื่องไม่คุยเรื่องนี้กับครอบครัวสักที ทั้งๆที่ผ่านไปครึ่งปีแล้ว

>>938 ถ้าหมอบอกไห้คุยน่าจะคุยนะ เพราะหมอแกเจอคนไข้โรคซึมเศร้าเยอะ น่าจะรู้อะไรเยอะ

>>938 มึงยังไม่ต้องรีบบอกแบบเจอหน้าปุ๊ปบอกปั๊บก็ได้ มึงต้องชวนคุยหรือทำอะไรให้มึงสนิทกับพ่อแม่ก่อน คิดซะว่ามึงเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งอยากที่คุยกับพ่อแม่ก็ได้ เสร็จแล้วมึงค่อยเข้าประเด็น

กูดูเหมือนเป็นคนกล้าแสดงออก เพื่อนเยอะนะ แต่จริงๆเพื่อนสนิทที่กูสนิทใจด้วยไม่มีซักคนเดียว จนกูมาคิดว่าเป็นเพราะกูไม่ยอมทลายกำแพงให้เค้าเข้ามารึเปล่า เวลาคนอื่นเล่าเรื่องฮาๆ เล่าความลับของตัวเองให้เพื่อนฟังเงี้ย กูอิจฉาว่ะ กูไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องอะไรของตัวเองให้คนอื่นฟัง กูชอบที่จะอยู่คนเดียว กูชอบที่จะไปไหนคนเดียว กูโหยหาอยากมีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย แต่พอมีจริงๆแม่งก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่าว่ะ กูเกลียดสังคมแต่ก็กลัวตัวเองอยู่ในสังคมไม่ได้ แล้วไม่เป็นที่สนใจในสังคมว่ะ ขัดแย้งชิบหายเลยความคิดกู ทุกวันๆที่มันเป็นแบบนี้กูจะรู้สึกแย่กับความคิดของตัวเองตลอด

>>941 มึงไม่กล้าเล่าความลับเพราะมึงยังไม่ไว้ใจไง ใครมันจะกล้าเล่าทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเขาไม่'ปากพล่อย'เอาเรื่องมึงไปเล่าต่อวะ

เท่าที่กูอ่านมึงมีปัญหาเรื่องการเข้าหาเพื่อนนะ มึงลองเข้าหาคนที่เข้าหามึงก่อนก็ได้ ถ้ามึงประหม่า ลองหากลุ่มที่มึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจ หรือชอบอะไรเหมือนๆกันจะเข้ากันง่ายกว่า สู้สู้นะมึง เพื่อนน่ะหาไม่ยากหรอก แต่ถ้ามึงไม่ยอมเปิดใจรับใคร เขาก็ไม่กล้าเข้าหามึงเหมือนกัน

ปรึกษาหน่อย กูไม่รู้จะลงมู้ไหนแล้วอะ
คืองี้ กูเป็นคนที่กลัวลิฟต์มากๆเลยอะมึง ขึ้นไปแล้วกูเวียนหัว จะอ้วก เหมือนปรับสมดุลไม่ได้เวลาลิฟต์มันเคลื่อนอะ ออกมาก็ยังเป็นอยู่ (อันนี้เป็นแทบทุกคนป่ะ อาการเหมือนๆกัน เท่าที่กูถามเพื่อนมา) แล้วกูก็อึดอัด +หายใจไม่ออก หน้ามืดอีก มันจะเป็นลมอะมึง
ซึ่งมันแย่มากๆ แล้วกูก็เลี่ยงขึ้นลิฟต์มาตลอดเลย
แล้วเป็นบ้าอะไรไม่รู้กู ขนาดแค่ดูหนัง ที่ตัวละครมันอยู่ในลิฟต์ กูยังรู้สึกหวิวๆ หายใจไม่ออกแทน ต้องกดข้ามทุกที
ทุกวันนี้ถ้าเกี่ยวข้องอะไรกับลิฟต์ กูจะขอเขาเดินขึ้นบันไดแทนตลอดเลย (ห้าหกชั้นก็ยังโอเค ฟิตอยู่)
กูกลัวว่าอนาคต ถ้ากูเลี่ยงไม่ได้จริงๆ (บริษัท คอนโด ตึกสูงๆ ยี่สิบชั้นงี้ เดินขึ้นตายห่าก่อนพอดี) มันจะเป็นปัญหาว่ะ มันมีทางแก้มั้ยวะเพื่อนโม่ง หรือกูต้องไปหาจิตแพทย์ เขาจะช่วยกูได้มั้ย TT

>>941 เหมือนมึงพิมพ์สิ่งที่อยู่ในหัวกูออกมาอ่ะ

>>941 มึงร่างแยกกุป่ะ นึกว่าเป็นอยู่คนเดียว55555555

>>943 เป็นโฟเบียแบบกลัวลิฟต์ คิดว่าปรึกษาจิตแพทย์/นักจิตวิทยาได้ พวกนักจิตวิทยาพฤติกรรมเค้าจะมีการบำบัด ช่วยให้หายกลัวได้อยู่ แต่มันต้องใช้เวลานะเพราะการบำบัดมันต้องค่อยเป็นค่อยไป สู้ๆนะมึง

>>946 กุสงสัยว่าเพราะอะไรเราถึงได้มีอาการโฟเบียแปลกๆขึ้นมาอ่ะ อย่างบางคนกลัวสะพานลอยถล่มงี้ อะไรกระตุ้น​ให้กลัววะ
>>943 มึงไปเจอเรื่องไม่ดีกับลิฟต์​มาหรอ

>>947 จิตนาการมนุษย์ไงที่ทำให้เรากลัว แต่บางอย่างเราอาจเคยเจอเรื่องร้ายๆ มาเลยทำให้กลัว ไม่ก็เคยได้ยินเรื่องน่ากลัวกับสิ่งนั้นมา มันก็เลยจะระแวงก็มี

>>947 กุยังกลัวเครื่องบินตกเลย กลัวบันไดเลื่อนงี้ เวลาขึ้นกูโดนเลี่ยงๆ ไม่ให้ตีนใกล้เอาที่เลื่อนๆ พยายามกระโดดข้ามมอเตอร์หลังจากกุโดนคลิปคนจีนโดนบันไดเลื่อนดูดเข้าไป...

ky บ่นหน่อย
กูเป็นคนที่บางทีอารมณ์แม่งหน่วงง่ายมากๆ ง่ายขนาดแค่มีอะไรสะกิดใจนิดหน่อยก็ทำกูจิตตกไปเกือบวันละ แล้วเวลาจิตตกกูไม่ได้มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายนะ แต่กูอยากฆ่าคนที่ทำให้กูจิตตกมากกว่า แต่ก็ได้แค่คิด ทำอะไรไม่ได้ แล้วกูก็คล้ายๆพวกที่ต้องการความรัก กูชอบที่ทำให้คนอื่นมารักกูมาชอบกู แต่กูไม่ได้คิดจะจริงจังไม่อยากมีความรักกับใครทั้งนั้น

>>946 นอกเรื่องหน่อย กูกลัวจิ้งจกมากๆแบบเห็นปุ๊บแล้วกรี๊ดเลยอ่ะ กลัวจนจะร้องไห้ TT แบบนี้กูไปปรึกษานักจิตวิทยาได้มั้ย มันดูไร้สาระไปมะกับการกลัวจิ้งจกเนี่ย 5555

>>951 ปรึกษาได้ๆ อะไรก็เป็นโฟเบียได้ทั้งนั้นแหละ ถ้ามึงกลัวมากจนรู้สึกว่ามันรบกวนชีวิตก็ลองไปปรึกษานักจิตวิทยาดู กลัวจิ้งจกมันดูไม่ไร้สาระหรอก อาจารย์กูยังเจอคนกลัววุ้นเส้นเลย กลัวแบบจริงจังด้วย ไม่ได้แกล้ง

ไม่มีแพชชั่นในการทำงานเลย ไฟที่เคยมีเหมือนดับหมด ไม่มีความสุขกับอะไรเลยตอนนี้นอกจากการกิน ทำไงดีวะ

>>953 เปลี่ยนเป็นแพชชั่นว่ามาหาเงินไปแดกของดีๆ... กูทำอยู่ you'll nevermind walk alone เว้ย

>>954 you'll nevermind walking alone เชี่ย กูชอบประโยคนี้

มึงคือกูบอกเลยนะว่ากูเป็นโรคซึมเศร้ากำลังรักษาอยู่
คือแม่กูเขาเข้าใจแค่นิดเดียว แล้วพวกพี่ๆ กูเขามองกูไม่ปกติ ล่าสุดเพิ่งด่ากูว่าน่ารังเกียจไป กูจะร้องไห้ 5555
คือกูเคยกรีดแขนแล้วไป รร มีคนไปบอกครูแกเลยเรียกกูไปคุย แต่กูแถจนรอดได้ แล้วมึงรู้ป่ะเกิดอะไรขึ้น
ครูแกเขาเอาเรื่องกรีดแขนไปเล่าหน้าแถวรวม แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีใครทำจะไม่ห้ามแต่จะยื่นมีดให้
กูอยากร้องไห้ทุกวันเลย ครูทุกคนมองกูเป็นพวกติดยากรีดแขนตัวเอง ชอบมาบอกว่ากูดูน่าเป็นห่วง กูแย่มากๆ
ล่าสุดเพิ่งหน้ามืดปาดขาตัวเองไป กูรู้สึกสิ้นหวังมากอ่ะมึง ทำไงดี กอดกูที ไม่มีใครอยู่กับกูแล้ว 55555

>>956 เหี้ยมากอ่ะคนรอบตัวมึง โอ๋นะทำใจดีๆ
โรงเรียนอะไรวะ ต่ำตมแบบนี้จบครูมายังไงวะ

การกรีดแขนสำหรับผู้หญิงมันหายากขนาดไหน สมมุติมีผู้หญิงซัก 100 จะเจอคนกรีดแขนกี่คน

>>956 มึงแจ้งได้เลยนะ แจ้งตำรวจ แจ้งมูลนิธิ หรือส่งไปทางเพจดังๆอย่างจ่าพิชิตไรงี้ แม่กูก็เป็นโรคซึมเศร้า มันต้องการกำลังใจ ต้องการคนเข้าใจมากๆ แล้วยิ่งมึงมีอาการแบบนี้มันเสี่ยงต่อการทำร้ายตัวเองแบบรุนแรงด้วย กูแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์กินยาปรับสมดุลฮอร์โมนดีกว่า เพราะอารมณ์มันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นๆ ลองเสิร์จกูเกิ้ลดู

>>956 คือมึง ถึงอยากตายก็ไม่ควรกรีดว่ะ แม่งไม่ได้ตายสบายหรอกนะมึง
คือ กูพอเข้าใจนะ ว่ามึงอาจจะมีปัญหามากมาย กูก็เคยๆ วางแผนโน่นนี่นั่น
แต่การกรีด แม่งไม่ช่วยแก้ปัญหามึงว่ะ ทำให้ปัญหาหนักขึ้นด้วย ทำไมกูถึงพูดแบบนี้?
1. มันมีหลักฐานว่ะ คือ ยังไงๆ มันก็เป็นแผลติดตัวให้ชาวบ้านเห็น
2. มันไม่ค่อยตาย กูไม่ได้สนับสนุนการฆ่าตัวตายนะ แต่เนื่องจากโอกาสตายมันต่ำ คนไม่เข้าใจก็จะคิดว่า มึงเรียกร้องความสนใจ
คนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ แก้ไม่ได้จริงๆ ยิ่งถ้ามึงเองเป็นคนบอกให้เค้าเข้าใจ ใครจะยอมเข้าใจ
ถ้าทำได้อาจจะต้องเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมว่ะ คือ ไปหาหมอ แบบ >>959 น่ะ ต้องทำอยู่ละ
แต่ถ้ามึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ชีวิตมึงก็จะเป็นอย่างเดิม ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจนี่ยิ่งลำบาก

>>958 ไม่ถึง 1 คน อันนี้สถิติ ปีที่แล้ว
สถิติ คนฆ่าตัวตายในไทยอยู่ที่ประมาณ 12 ต่อแสน ต่อปี ต่ออายุที่ทำได้ (แต่เฮ่ยมึงประเทศไทยมี 69 ล้านคนตัดพวกเด็กเกินก็ราวๆ 40M อ่ะ)
เกือบ 4800 ต่อปีนะมึง (สถิติปีที่แล้วอยู่ที่ 4000+) ไม่น้อยนะ
ผู้หญิงมีแนวโน้มฆ่าตัวตายสูงกว่า แต่ว่า ผู้ชายฆ่าตัวตายสำเร็จ>ผู้หญิง ราวๆ 2.3 เท่า
เด็กๆ ที่พยายามฆ่าตัวตาย สำเร็จประมาณ 1% ผู้ใหญ่ที่พยายาม สำเร็จประมาณ 25%
มาตรงนี้ การกรีดข้อมือเลยมีข้อดี....ทำไม? (กูเพิ่งบอกตะกี้ว่า ถ้ามึงอยากอยู่ กรีดข้อมือไม่ดี ชีวิตมึงจะแย่ลง กูย้อนแย้งสินะ?)
เพราะมันตายช้า เช่น มึงโดดน้ำ มึงอาจจะรู้ตัวว่าไม่อยากตาย แต่บางทีก็สายไป
มึงกรีดข้อมือ มึงมีเวลาหลายชั่วโมงที่จะเปลี่ยนใจไม่ตาย

แม่งเอ๊ย ตั้งแต่กูเริ่มทำงานที่ทำงานปัจจุบัน ปัญหาสุขภาพจิตรุมเร้ากูรัว ๆ แถมแม่งยังส่งผลต่อสภาพร่างกายอีก
ตอนนี้กูเป็นทั้งซึมเศร้า ทั้งวิตกกังวล บางทีก็แพนิคจนไฮเปอร์เวน กูอยากจะกรี๊ดอัดใส่หน้าทุกคนที่มายุ่งวุ่นวายกับกู
หมอเพิ่มโดสยาก็แล้วอะไรก็แล้ว กูก็ยังแย่ แย่ลงเรื่อย ๆ จนดำดิ่งสู่โลกหน้าไปเลย หมอบอกที่กูเป็นแบบนี้เป็นเพราะสภาพแวดล้อมเป็นหลัก
กูคิดจะตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็พยายามคุมสติว่าตายไม่ได้ ตอนนี้ยังตายไม่ได้ ขนาดคิดจะตายยังอุตส่าห์หยิบยานอนหลับมานั่งนับว่าคนเรากินโดสหนึ่งได้มากเท่าไร เป็นคนอยากตายที่มีสติเหี้ย ๆ ถถถถถถ

ขำเหี้ยไรล่ะ ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีอะไรให้กูขำเลย ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ ไม่มีวันไหนที่ไม่สติแตก
สติแตกถึงขั้นทำงานไม่ได้ กลับมาแพนิคอีก ปวดหน้าอกจน ปวดไมเกรน ปวดกระเพาะ เส้นประสาท เอ็นที่เคยอักเสบ กลับมาเจ็บหมด
จิตแพทย์บอกกูว่ารักษาไปสักระยะก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นก็อาจต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อม จริง ๆ กูมีึนัดวันอาทิตย์นี้ แต่กูไม่ไหวแล้ว
กูยื่นลาออกไปตั้งแต่เมื่อวันอังคารแล้ว คิดแค่ว่าจะอยู่เคลียร์งานจนถึงสิ้นเดือน แต่ความเป็นจริงแม่งไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
กูพยายาามทำงาน ก็มีปัจจัยภายนอกมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอด ทั้งเจ้านายเหี้ย ๆ เพื่อนร่วมงานเหี้ย ๆ กูรวมสติทำงานไม่ได้เลย
หงุดหงิด ใจลอย จากที่เคยฟังเพลงแล้วช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ก็ไม่ช่วยแล้ว อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็พร้อมหลุดได้ตลอดเวลา
จมอยู่กับความคิดเดิม ๆ ว่ากูไม่ดีเหรอ กูพยายามไม่มากพอเหรอ กูไม่เก่งเหรอ ที่นี่ทำให้กูตั้งคำถามกับตัวเอง สูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งหมด
กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณค่าของกูคืออะไรกันแน่ จากที่เคยยึดมั่นว่าตัวเองเก่ง ก็กลายเป็นอยู่จมอยู่กับความคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ไร้ค่า
ไม่มีใครทรีตกูดี ๆ เลยด้วยซ้ำ

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอดทนยังไงให้อยู่ได้จนถึงสิ้นเดือน ไม่อย่างนั้นกูจะให้จิตแพทย์อออกใบรับรองแล้วว่ากูควรออกจากงานเร็วที่สุด
กูไม่อยากอยู่แล้ว และคิดว่ากูไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใครแล้ว ใครอะไรมากูจะด่าสวนให้ พอกันทีกับความอดทน ความพยายามห่าเหวอะไรนั่น

พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป สัสเอ๊ย

>>962 ตบบ่า กูเข้าใจมึง กุเป็นอย่างมึงเลยแค่ไม่หนักเท่า กูไม่ได้เจอเพื่อนร่วมงานเหี้ยนะกูเจอทุกอย่างดีหมดยกเว้นตัวงาน อันที่จริงแม่งก็ไม่ได้เหี้ยหรอกแต่กูมีความสามารถไม่พอที่จะทำได้

กูจมอยู่กับความคิดที่ว่ากูแม่งกากอย่างน่าอนาจ กูพยายามดิ้นรนออกจากงานที่ดีและมีความสุขเพื่อมาเจอกับเหี้ยอะไรกัน กูเคยเชื่อว่าถ้าพยายามซักวันเราจะได้รับผลที่ดี แต่การทำงานที่นี่แม่งทำให้กูต้องถามตัวเองทุกวันว่ากูเป็นคนไร้ค่า ไร้ความสามารถที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จรึเปล่า เป็นเพราะกูไร้ค่ากูเลยไม่สำเร็จสินะ ทำจนอยากตายเลยแหละเพราะกูพยายามมาก พยายามอย่างหนัก เอางานกลับไปทบทวนที่้บ้าน​นด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่ดีพอ กูไม่รู้สึกว่ากูได้รับผลของความพยายามเหี้ยอะไรเลย การทำงานที่นี่แม่งทำลายหลักความเชื่อมั่นของกูไปจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ กูทั้งเคว้งทั้งกลัวไม่มีอะไรให้เกาะให้ยึดเหนี่ยวได้อีกต่อไป ยิ่งทำกูก็ยิ่งรู้สึกถึงสายตาสมเพชที่คนอื่นเค้ามองกุ ข้างในกูเอาแต่พูดว่า ขอโทษๆ ขอโทษที่กูไร้ความสามารถ ขอโทษที่เป็นตัวถ่วง
กูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเขาคิดยังไง แต่กูไม่สามารถมองอะไรในแง่ดีได้อีกเลยนับแต่นั้นมา สุดท้ายกูก็โดนให้ออก แล้วแบบกูรู้สึกเป็นคนไร้ค่าอย่างสุดๆอ่ะ เหมือนเศษขยะเลยแหละ กุเสียทุกอย่าง ทั้งงาน ทั้งความเชื่อมั่น ความปลอดภัย เกียรติ​และศักดิ์ศรี​ ชีวิตที่สงบสุขตอนอยู่ที่ทำงานเก่าแม่งมาเป็นฉากเลยเหี้ย กูถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่ากูทำเหี้ยไรอยู่ กูออกจากงานเก่าทำไม บางทีก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ดิ้นรนอยากพัฒนาจนจบลงแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว กูยอมแลกมันกับเหี้ยอะไรวะ แล้วอะไรคือสิ่งที่กูได้กลับมาบ้าง อาการทางจิตไง กูไม่เชื่อมั่นในตัวเองอีกแล้ว รู้สึกแย่จนอยากตายเลย ไม่มีหน้าไปเจอใครทั้งนั้น กูดำดิ่งเลยแหละกูเลยมาระบายในโม่ง นี่เป็นเหมือนที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายของกูแล้วอ่ะ อย่างน้อยกูก็ยังรู้สึกปลอดัยที่อยู่ในโม่ง

เพราะงั้นถ้ามึงมีไรอยากพูด อยากระบาย มึงเล่ามาได้เลย ถึงจะช่วยไรไม่ได้แต่กูจะอยู่ตรงนี้อ่านเรื่องของมึงทุกตัวอักษร กูจะร้องไห้ไปกับมึงด้วย จริงๆแล้วกูพิมพ์​ไปก็ร้องไปเหมือนกัน กูเข้าใจมึงนะ กูจะอยู่กับมึงเอง มาเยียวยากันแล้วเรามาเริ่มใหม่ด้วยกันเถอะมึง

>>963 ไม่อยากจะทำร้ายมึงเลย แต่โทษที กูพูดอ้อมๆ ไม่เป็น
จากประสบการณ์กู มึงไม่ได้ไร้ความสามารถ แต่มึงไม่เก่ง ไม่เก่งในที่นี้คือ หัวไม่ไวนั่นแหละ
คือ ของบางอย่าง พยายามผิดที่เนี่ย ทำไปจนตายก็ไม่ดีขึ้นว่ะ ถ้ามึงไว มึงจะรู้ว่า ตรงไหน ควรพยายาม ตรงไหนควรปล่อย
ถึงไม่รู้ในทันที แต่ทำไปเรื่อยๆ คนที่เก่งรองๆ ลองมาจะเริ่มจับทางได้
แต่บางคน ความสามารถมี แต่พยายามผิดที่ มันก็ค่อนข้างเสียพลังงาน(เหนื่อย) แถมพอเหนื่อยแล้วงานไม่ดี(เพราะพยายามผิดที่) แม่งก็จะท้อ
มึงเริ่มใหม่ได้ กูก็ดีใจ แต่อยากให้มองตรงนี้ด้วย เรื่องปัญหาสุขภาพจิต หลักๆ มี 2 อย่างที่ควรรู้
1. มึงอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ มึงก็จะเหมือนเดิม
2. มึงทำตัวเหมือนเดิม มึงก็จะเหมือนเดิม
แค่นี้แหละ กูก็ไม่ได้ดีกว่าพวกมึงหรอก แต่ก็ดีขึ้นกว่ากูเองเมื่อก่อนเยอะล่ะนะ

คือ กูอยู่ในช่วงกีฬาสี แต่กูโดนเพื่อนกดว่ะ แบบ เอาแต่ด่ากูคนเดียว ทีพวกตัวเองโดดหนีซ้อมไม่ด่า (แถมพวกแม่งยังเอาของกินมานั่งกินใกล้งานกู ถ้ามันเลอะแม่งก็โทษกูอีก) กูเลยพยายามหนีเพราะแม่งด่ากูไร้ประโยชน์ ไม่ต้องมาช่วยหรอก พอกูหนีเป็นไงล่ะ

แม่งยกเก้าอี้ทุ่มพื้น ด่ากู ปิดประตูจะทำร้ายกู แต่ตอนนั้นกูตีแรงค์เลยทำเมินไป มันก็บอกเหมือนคุยกับคนบ้าเลยแล้วเมินกูไป วันนั้นกูเลยตัดสินใจไปทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องมันเยอะ แต่พอไปทำก็โดนด่าอีกทำไมไม่ทำ (ทั้งที่กูหายไปแป๊ปเดียวและงานเสร็จแล้ว) แล้วก็โดนด่าอีก มีคนตอแหลมาสร้างภาพทำงาน

กูเจองี้แล้ว อาการทางจิตกูเริ่มกำเริบละ กูเริ่มกังวลเสียงหัวเราะ กูเริ่มนึกว่าแม่งหัวเราะเยาะกู หลังๆ เริ่มอยากเอาดินสอแหลมๆ ทิ่มคอทิ่มตาแม่งเรียงตัว อยากเอากรรไกรตัดปาก ห่า รำคาญพวกแม่งชิบหาย

อยากไม่แคร์นะ แต่แม่งก็จองเวรจองกรรมกูจริงๆ อยากโต้ตอบแต่กูถือคติว่า หมาเห่าอย่าเห่าตอบ ให้มันเห่าเหมือนคนบ้าไป

>>964 งั้นถ้ากูหัวไม่ไว กูควรแก้ปัญหายังไงดี

>>964 กู >>962 นะ และกูออกแล้ว ออกวันนี้เลย ไม่ทนถึงสิ้นเดือนแล้ว ไม่มีงานก็กินเงินเก็บก่อนได้ กับที่นี่กูเหลืออดมากพอแล้ว

ตอนเขารับ หัวหน้าโดยตรงกู เขาอยากได้คนกล้า คนที่มีไอเดียใหม่ ๆ คนที่มีความสามารถหลากหลาย กูก็เป็นแบบนั้นให้ตลอด ไม่เคยหยุดพัฒนา พยายามทำให้ทีม ให้ระบบงานดีขึ้น สุดท้ายเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ เขาเป็น predictator และกูไม่ใช่ พวก obedient เหมือนคนอื่นในทีมที่ทนได้แม้กระทั่งโดนเขาด่าพ่อล้อแม่ กูถือว่าตัวเองเป็นปัญญาชน มาเล่นมุกแบบท้องกับนิ้วเหรอ เล่นแบบนี้กับลูกน้องผู้หญิงแม่งคือ Sexsual Harassment

การ walked out แม่งไม่โปร กูรู้ ตั้งแต่ลาออกกูก็บอกว่าขอยังไม่รับงานใหม่นะ ขอเคลียร์งานเก่าให้หมดก่อน กูก็ไล่เคลียร์ ๆ พร้อมเซ็ทระบบไลน์กับigให้ สอนงานน้องอีกคน แล้วก็เรื่องโคงานกับสื่อ สภาพจิตใจกูทุกวันนี้แย่มาก บางทีแบบ lost my mind ต้องมาวันนี้เพื่อนร่วมงานกูมา pressure ว่ากูต้องรับงานเพิ่ม พร้อมทำท่าไม่พอใจที่กูบอกว่ากูขอเคลียร์งานก่อน และกูอาจอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือนด้วยซ้ำ

กลายเป็นเหี้ยไรไม่รู้อีกเยอะแยะ กูแพนิค ไฮเปอร์เวน และทุกคนก็ไม่เข้าใจสิ่งที่กูพยายามทำ อยากให้ระบบระเบียบงานมันดีขึ้น กูคิดว่าที่นี่มันแย่เกินเยียวยาละ ปล่อยให้ผจก.ทำตามที่เขาอยากทำ ปล่อยให้ทีมก้มหน้าทำงานตามคำสั่งหป กูเหนื่อยมามากพอละ

>>967 มึงทำงานไรวะ

>>968 content writer + trainer + social media administrator + ทุกอย่างที่ใช้กูได้ กระทั่งชงกาแฟ

บางทีทำงานลากยาว 27 วัน ต้องออกต่างจังหวัดกลับมาทำงานต่อเช้าวันจันทร์ กูอัพตัสใน เฟซว่า Life is a journal, but traveling every weekend is too much journey. โดนผจก.ด่า กูก็งงว่ากูเหนื่อยไม่ได้อ่อ แถมทำที่นี่มีแต่คนประสาท กูจบม.สีชมพูคนเดียวในออฟฟิศ กลายเป็นว่ากูโดนเหยียดว่าคิดว่าตัวเองเก่งเพราะจบจุฬา กูโดน insult ทุกวัน จนวันนี้สติแตกนี่แหละ เพื่อนในทีมด่าแถมจะตบกูด้วย กูยิ้มสวย ๆ แล้วก็เดินออกมา บายยยยยย

>>967 กุเป็นมึงก็คงลาออกอะ อยู่นานๆประสาทแดกพอดี

>>969 แม่งมีการจะตบด้วยหรอวะ พวกกากอีคิวต่ำใช้ความรุนแรง

แต่กูเข้าใจฟีลนะ เคยโดนเหยียดเหมือนกัน แม่งเหยียดกุคนเดียว กุพูดไรก็ชอบขัด ชอบพูดบลัฟกูเหมือนว่ากุพูดเหี้ยไรมาต้องผิดเสมออ่ะ ทั้งๆที่กูพูดข้อเท็จจริงก็เอาความเชื่อตัวเองมาเถียง ดูพี่แกจะมีปัญหากะสติปัญญา​กูมาก เหมือนยอมให้กูดูฉลาดกว่าไม่ได้ เวลาพูดผิดทีนี่ซ้ำซะไม่ให้ผุดให้เกิด ชอบทำให้คำพูดกูดูไม่น่าเชื่อถืออ่ะ

ไม่รู้ว่าเรื่องเรียนจบจะเกี่ยวมั้ยแต่มหาลัยกุมีภาษีดีกว่าเค้าอ่ะ แล้วไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้พี่แกเลยพยายามบลัฟกูบ่อยๆรึเปล่า เพราะเค้าไม่บลัฟคนอื่นเลย แล้วคนที่จบม.รัฐมีชื่อก็มีแค่กูคนเดียว โดนอยู่คนเดียวอีกสัส งง ก็ทำเป็นไม่สนไป

>>971 นั่นแหละ จริง ๆ จะตบก็ไม่กลัวนะ กูเรียนมวย สูงกว่าอีก 14 เซน ไซส์บิ๊กไง

ไอ้เรื่องอวดรู้นี่มะเร็งชีวิตมาก น้องในทีมกูมีอยู่คนก็แบบนี้ เหมือนพยายามเปรียบเทียบตัวเองกับกูอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้กูไปกระตุ้นต่อมอะไรนาง เพราะเป็นเด็กตจว.เหมือนกันมั้ง ต่างกันที่กูจบม.ดัง มันจบม.เอกชน วิทยาเขตตจว. ส่วนตัวไม่ชอบเหยียดใครเลยนะ ไม่ชอบความคิดแบ่งแยกชนชั้น แต่มาเจอพวกแบบหนูจน หนูอย่างนั้นอย่างนี้ ก็สะเทือนถึงการศึกษา การได้รับการอบรมเลี้ยงดูมานะ

ชีวิตนี้กูงงมากนะ กูไม่ชอบยุ่งเรื่องใคร ไม่ก้าวก่ายงานใคร ไม่ชอบใครกูก็อยู่ของกูเฉย ๆ ไม่ไปยุ่งกับเขา แต่กลับกันทุกคนที่ไม่ชอบกูจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูตลอดเวลา ต้องมากระแหนะกระแหน มาจับผิดสารพัดอย่าง

ตั้งแต่ทำงานมา สุขภาพจิตกูเสียเหี้ย ๆ โดยเฉพาะเดือนตุลาที่กูคลั่ง ร้องไห้แบบเป็นบ้า เดือนนี้แพนิค ไฮเปอร์เวนไป 4-5 รอบ ซึ่งไม่ดีเลย มาวันนี้แหละที่กูอารมณ์ดีที่สุดในรอบครึ่งปี เหมือนได้ตัดโซ่ที่รั้งตัวเองไว้ ใจหนึ่งก็คิดนะว่ากูเห็นแก่ตัว ออกมาแบบทิ้งทั้งหมด เททุกอย่าง แต่พอทีกับความคิดเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ไม่อยากเพื่อนร่วมงานและคนที่มาสานต่อต้องรับภาระ อยากให้องค์กรมีระเบียบในการทำงานให้อยู่ได้ในระยะยาว ผลคือสูญเปล่า ไม่ได้มีใครเห็นค่าอะไร ทุกคนเป็นแค่เครื่องจักรที่ทำงานตามคำสั่งที่ถูกป้อน กูคิดว่าการเทมันก็คือการกลับมารักตัวเองนี่แหละ เราเอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษ เป็นบ้า ทนต่อไปก็มีแต่จะป่วยจิตเพิ่ม แต่ละคนผลักให้กูไปตายทั้งนั้นเลย

กูว่าคนไทยจำนวนมากแม่ง ขัดแข้งขีลัดขากันเอง ทำลายกันเอง แทนที่จะร่วมสู้กันเป็นทีมเพื่อชนะบริษัทคู่แข่ง ตีกันเอง แล้วจะไปสู้ประเทศไหนเค้าได้ ถ้าเจอแบบนี้กูคงทำลายชื่อมันเหมือนกัน ก่อนออก จะได้เข็ดไม่ไปทำลายไครอีก

ขอปลดปล่อยความ toxic แปบ กุเรียนอยู่ในคณะที่เรียนหนักคณะนึงแล้วเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ช่วงกุดีเพรสแม่งชอบมาด่ากุว่าไม่พยายาม ขี้เกียจ ไม่มีความระยฝับผิดชแบ บลาๆๆ ก็กุทำไม่ได้อ่ะจะให้ทำไง กุก็ปลงแล้วว่าทำไงคงไม่เข้าใจ คราวนี้มาช่วงนี้มันเรียนหนักมาก สอบบ่อยแทบจะทุกสองอาทิตย์ อัพสเตตัสทั้งเฟสทั้งทวิตว่าเึรียด ไม่ไหวแล้ว คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ สึสส มันยังไม่ถึงครึ่งของตอนที่กุเจอแล้วมึงมาซ้ำเติมเลย อยากกระโดดไปถีบหน้า แต่ก็นั่นแหละ มันไท่ใช่เรื่องดี เพราะงั้นขอมาบ่นระบายทิ้งไว้ในนี้ก็แล้วกัน โล่งขึ้นเยอะ

>>974 ฮา มึงทำให้กูนึกถึงตอนเรียนหมอ

คนเป็นโรคซึมเศร้า เวลาโพสต์อะไรที่หดหู่ไม่คิดบ้างหรอวะว่ามันทำให้คนอื่นจิตตกตาม
กูเป็นโรคนี้แต่กูไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อแม่ ถ้ากูระบายออกไปพวกมึงอาจจะด่ากูว่าพวกเรียกร้องความสนใจ
กูจิตตกทั้งเนื้อหาที่โพสต์ ทั้งคอมเม้นที่มีแต่คนคอยให้กำลังใจ
ทำไมมีแต่กูที่โดดเดี่ยววะ

ไม่อ่ะ มันเป็นพื้นที่สาธารณะ เราว่าไม่มีใครสามารถไปบังคับให้ใครโพสหรือไม่โพสอะไรได้หรอก อยู่ที่คนรับสารจะเลือกรับแล้วดีลกับมันยังไง เพราะจิตใจของใครของมันก็ต้องจัดการเอง เรื่องการให้กำลังใจอย่างเราเวลามีคนให้กำลังใจกลับรู้สึกว่างเปล่าด้วยซ้ำ เพราะเวลาดีเพรสอะไรเข้ามามันก็=0/ติดลบหมดเหมือนๆกัน ดีสุดก็ 0 อ่ะ แต่เวลามีคนให้กำลังใจ อย่างน้อยสำหรับเรามันก็ทำให้รู้สึกว่าโลกมันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงไปหมดซะขนาดนั้น ยังมีอะไรที่สวยงามอยู่

ส่วนเรื่องโดดเดี่ยว สำหรับเรามนุษย์โดดเดี่ยวกันทุกคนอยู่แล้ว ถึงจะออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนข้างนอกมากขนาดไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่เองคนเดียว อันนี้ก็ต้องไปทำความเข้าใจกับตัวเองแล้วแหละว่าไม่มีใครบังคับใครให้มาสนใจตัวเองได้ตลอด ความรู้สึกโดดเดี่ยว เหงา ถูกทอดทิ้ง มันเกิดได้กับทุกคนทุกเวลา อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะดีลกับมันยังไง มันไม่มีคำว่าทำไมฉันถึงโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวหรอก

การระบายออกไปแล้วกลัวคนอื่นจะมองว่าดรียกร้องความสนใจ สำหรับเราเราไม่ค่อยแคร์นะ อะไรบางอย่างเก็บไว้กับตัวเองนานๆ ไม่ระบายออกมามันก็ไม่ดี การมีคนรับรู้มันก็ช่วยได้เยอะ แบ้วข้างนอกก็มีคนที่พร้อมจะฟังเรา แล้วก็ไม่พร้อมที่จะฟังเรา คนที่จะมาจัดจ์ว่าเรียกร้องความสนใจอะไรก็ช่างเค้าไป การพิมพ์ระบายความรู้สึกจองตัวเแงในพื้นที่สำหรับการระบายความคิดความรู้สึกมันสามารถทำแบบไม่ให้ใครเดือดร้อนหรือเดือดร้อนได้แล้วแต่ว่าจะใช้ยังไง ส่วนใครที่จ้องจะบอกว่าเอาแต่เรียกร้องความสนใจๆ ก็ช่างมันไปเหอะ ไปสนใจก็เสียเวลาเปล่า

เรื่องอ่านแล้วจิตตกหรือไม่จิตตก ไม่รู้สิ ขนาดช่วงเราดีเพรส พอไปอ่านคนที่ระบายว่าดีเพรส เราไม่ได้รู้สึกจิตตกนะ เรารู้สึกโอเคขึ้นมากกว่า ถ้าไม่ใช่การระบายแบบเยอะ โทษนั่นโทษนี่อ่ะ มันทำให้เราที่จมอยู่แต่กับตัวเองมองออกไปข้างนอกว่าเออ มันก็ยังมีคนที่เจ็บปวดแบบเราอยู่นี่นา มันมำให้เรารู้สึกอยากสู้มากขึ้นด้วยซ้ำนะ

ถ้าไม่อยากโดดเดี่ยวแนะนำให้เลี้ยงหมา มึงจะเป็นทั้งโลกของมันเลย เฮ้อ คิดถึงหมา

>>976 แล้วไปอ่านไมวะ

>>979 คือมันผ่านหน้าฟีดกูไง จะบอกว่ากูจงใจเข้าไปในหน้าโปรไฟล์คนๆนั้นเพื่ออ่านให้ตัวเองดิ่งก็ไม่ใช่ หลังๆมันมีบ่อยขึ้นแถมไม่ใช่แค่คนสองคน แต่โอเคกูจะพยายามเลี่ยงๆละกัน ขอบใจ >>977 >>978 มานะเว้ย

>>980 unfollowดิ
เฟสกุโล่งฟีดมากนอกจากเพจแมวที่กุไลค์ไว้

>>980 อะไรคือมานะวะ งง

ช่วยหน่อยสิเพื่อนโม่ง ถ้าพวกมึงมีน้อง
น้องมีปัญหากับสมาชิกบางคนในบ้าน จนมันเก็บกดและยอมเล่าให้พี่ที่ไว้ใจคนเดียวฟังว่าเคยคุยกับคนรู้จักที่เป็นหมอเมื่อ 2 ปีก่อนในบอร์ดนึง มันเล่าเรื่องให้ฟังจนสุดท้ายหมอแนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์โดยด่วน แต่มันไม่ยอมไป มันบอกเก็บสะสมความเครียดจนเป็นเรื้อรังเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 5 กว่าๆแล้ว มันบอกว่าเกลียดโรงพยาบาล มีคนรู้จักพ่อแม่เยอะ เห็นหน้าแล้วรู้สึกคลื่นไส้
เคยถามว่ามีปัญหาอะไร มันบอกไม่ถูกกับนิสัยคนในบ้าน คุยแล้วชวนทะเลาะตลอด พอถามอีกฝั่งว่ามีปัญหากับน้องบ่อยเหรอ ทางนั้นบอกว่าก็แค่เรื่องไร้สาระประจำวัน อาการของมันที่เคยเห็นคือ ทำการบ้านอยู่ดีๆก็ร้องไห้ พอถามว่าเป็นไรร้องไห้ทำไม มันก็ทำหน้าตกใจแล้วถามว่าตัวเองร้องไห้เหรอ เป็นแบบนี้ตลอดจนเริ่มรู้สึกกลัว แต่มันหัวเราะแล้วบอกอย่ากลัวมัน มันไม่คิดจะฆ่าใครหรอก ยกเว้นตัวเอง
อยู่มาวันนึง พอกลับมานอนที่บ้าน มันเดินมาบอกว่า ทนไม่ไหวแล้ว จะฆ่าตัวตายเร็วๆนี้แล้วนะ แต่ไม่รู้จะฆ่าวิธีไหนที่ตายแล้วศพไม่ทุเรศดี ช่วยคิดหน่อย ห้ามบอกคนอื่นด้วย

เป็นพวกมึง พวกมึงจะบอกคนในบ้านไหม(แต่มันมีปัญหาอยู่กับคนในบ้านนี่สิ) หรือจะเก็บเป็นความลับไว้ หรือจะช่วยคิดแผนการเหี้ยๆของมัน ในหัวกูมีแต่ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เอาตรงๆว่าตกใจมาก ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงก็ได้แต่บอกมันไปว่าใจเย็นๆ กลับไปคิดดีๆ

>>983 เป็นกู กูจะเก็บเป็นความลับเอาไว้นะมึง เหมือนมึงทะเลาะกับเพื่อนแล้วเพื่อนเอามึงไปพูดให้คนที่ทะเลาะด้วยฟังอะ เป็นกูกูก็ไม่โอเค

เออมึง ขอถามบ้างดิ กูเป็นคนที่แบบ ถ้าโดนดุก็จะกลัวจนแทบร้องไห้แล้ว บางทีไม่มีคำด่ากูก็กลัว กูทำไงดีอะ ไม่ก็ตอบสั้นๆแค่ เหอะหรือช่างมันเถอะ ไรงี้กูก็แพนิคแล้ว

>>983 บอกคนที่บ้านเหอะ จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา ถ้าเกิดมันทําอะไรบ้าๆมึงจะรู้สึกผิดไปจนตายนะ

>>984 ขอบคุณมึง ตอนนี้จะเก็บไว้เงียบๆก่อน
>>985 ขอบคุณเพื่อนโม่ง แต่กลัวบอกคนในบ้านแล้วพวกนั้นจะเรียกมันมาคุย แล้วมันจะคลั่งว่ะ แม่วต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนเฮฮาปกติดี ลับหลังเวลาคุยกับกูในห้องทำตัวเหมือนคนขี้ระแวงตลอดเวลา มองซ้ายขวา เอาเล็บจิกนิ้ว บางวันร้องไห้ บางวันแพนิคจนเหงื่อแตกเลือดกำเดาไหล จนกูไม่รู้จะช่วยอะไรมันดีนอกจากปลอบ แถมมันยังบอกว่าถ้ากูช่วยคิดแผนหรือเอาจม.ลาตายให้คนอื่นในบ้านมันจะรู้สึกขอบคุณกูและดีใจมากที่ทำให้มันหลุดพ้นจากวงจรเหี้ยๆ แต่มันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาของมัน ขอเวลาเตรียมการก่อน แค่นี้กูก็ใจเสียแล้ว

พาไปหาจิตแพทย์มั้ยมึง คือมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาในบ้านหรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้สภาพจิตใจน้องมึงดีขึ้นอ่ะ

>>986 พาไปหาจิตแพทย์ ถ้ากลัวคนเห็นในโรงบาบใส่ฮู้ดไปก็ได้ ส่วนเรื่องปัญหาในครอบครัว อันนี้มันยาก ต้องใช้เวลา ความร่วมมือ ความตั้งใจของทุกฝ่าย บางทีปัญหามันลึกลับซับซ้อนลงไปตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้ที่ควรทำคือช่วยให้เค้าพึ่งพาตัวเอง ยืนหยัดด้วยตัวเอง สามารถจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกและความเครียดที่เกิดขึ้นให้ได้ก่อน ก้าวแรกคือพาไปหาจิตแพทย์ ส่วนเรื่องปัญหาครอบครัวหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที

Ps.ถ้า>>986 เป็นคนเดียวที่เค้าเปิดใจคุยด้วย แนะนำให้จออนุญาติน้องและบอกจิตแพทย์ว่าขอนั่งฟังด้วย แล้วก็ขอคำแนะนำว่าควรวางตัว ช่วยเหลือยังไง ในกรณีที่พร้อมจะช่วยเหลือนะ

ไม่มีจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตว่ะ กูอยากทำนู่นทำนี่ ซื้อของอะไรงี้นะ แต่พอถึงช่วงนึงกูก็ไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว แล้วกูก็มาสับสนว่ากูใช้ชีวิตมาทำไมวะแล้วกูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปนานยังไงกูก็ตาย กูไม่เข้าใจเลย สับสนมากๆ
ไปผิดมู้มา เวร

กุขอระบายบ้างได้ไหม กุเพิ่งเข้าโม่งครั้งแรกๆถ้าผิดถูกอะไรก็ขอโทษนะ
ช่วงนี้กุโคตรรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิต กุรู้สึกเหนื่อย กุอยากนอนเฉยๆ นอนแบบนอน ไม่หายใจไปเลย กุเริ่มคิดเรื่องฆ่าตัวตาย คือมันหลายรอบมากแล้วจริง ๆ กุเคยกินยาพาราแกปวดหัวไปเม็ดนึงแล้วก็นั่งมองซองยา สมองก็บลิ๊งเลยว่ากินไปเลยเอาให้ตาย สิบยี่สิบเม็ดไปเลย ตอนนี้มึงอยู่ห้องคนเดียว ไม่มีใครมาช่วยมึงอยู่แล้ว แต่กุเหมือนคุมสติตัวเองได้ก่อน แล้วกุก็รู้สึกแย่ที่กุคิดอะไรแบบนั้น แต่อีกใจก็รู้สึกดีใจมากๆที่กุเริ่มคิดจะตายแบบไม่ต้องสนใจอะไรอีกแล้ว อยากตายๆไปซะ ช่วงนี้ อยู่เฉยๆอยู่คนเดียวกุก็ร้องไห้ กุโดดเดี่ยวกุรู้สึกไม่มีใคร แต่จริงๆกุก็รู้แหละว่ามี ถึงจะไม่กี่คนก็เถอะ พื้นฐานกุเป็นคนคิดมาก กุไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาใคร ระบายใคร กุกลัวเขาคิดมาก กุกลัวเขาหนักใจ กลัวเขาต้องรับรู้เรื่องที่เขาไม่ได้อยากรู้ มากสุดกลัวเขามองกุเป็นแค่ตัวปัญหา แต่กุคิดว่าถ้าเป็นที่นี่ก็คงระบายได้ แต่ถ้าไม่ได้กุก้ต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะ กุรู้สึกตัวเองโคตรไร้ค่า กุรู้สึกว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย กุตั้งใจสอบทุนกุก้ไม่ได้ทุน ตอนนี้ถึงจะได้เรียนคณะที่หวังก้เถอะ ตอนเข้ามาเรียนก็มีความสุขดี หลังๆกุเริ่มคิดแล้วว่ากุมีความสุขจริงๆเหรอวะ กุเหมือนเป็นขยะ มีอยู่ครั้งนึงที่กุเคยถูกคนที่กุรักมาก ๆ ใส่ใจมาก ๆ พูดใส่ว่า มิน่าล่ะ มึงเป็นแบบนี้ไงเขาถึงเกลียดมึงกันหมด วินาทีนั้นกุเหมือนโลกสลาย กุมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเกลียดกุกันจริง ๆ เหรอ กุควรจะตายไหม ถึงมันจะเป็นประโยคคำพูดเมื่อหลายเดือนมาแล้วก้เหอะ แต่พอโดนพูดประโยคนั้นใส่กุก็ใช้ชีวิตโดยที่คิดว่าทุกคนเกลียดกุ ทุกคนคงมองกุเป็นแค่ตัวอะไรซักอย่าง กุไม่มีความสุขเลย กุเครียดอยู่แบบนั้นสี่เดือนเต็ม ๆ จนพักหลัง ๆ เริ่มโอเคขึ้น แต่ตอนนี้กุก็กลับมาไม่โอเคเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่น้องคนรอบตัวกุเขาเหมือนไม่ใส่ใจกุ เขาเอาความรู้สึกกุมาล้อเล่น กุมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ กุรักพวกเขามาก ๆ เลยแต่เขาไม่เห็นค่ากุเลยสักนิดเดียว หรือกุไม่มีค่าจริง ๆ ตอนนี้กุไม่อยากทำอะไรแล้ว กุรู้ว่าตัวเองกำลังแย่หรือไม่กุก้อาจจะคิดมากไปเองว่ากุกำลังแย่ เดิมทีกุก้ขี้คิดมากอยู่แล้ว กุอยากไปหาจิตแพทย์ แต่กุกลัวเรื่องค่ารักษา อีกอย่างกุก้คิดๆอยู่ว่ากุคงเป็นภาระให้ครอบครัว ถ้าจะเป็นอย่างนั้นกุก้ควรจะตายไปเลยดีกว่าให้พวกเขาเสียเงินรักษากุ แถมช่วงนี้กุเริ่มมีปัญหาสุขภาพเยอะ กุไม่ไปรักษา ไม่อยากเป็นตัวถ่วง กุอยากหาย ๆ ไป อยากอยู่คนเดียว ที่ไหนก็ได้ ตายไปอยู่คนเดียวก็ได้ ยังไงกุก็เหมือนอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิตแล้ว
มาระบายแค่นี้แหละ ขอบคุณนะที่ให้พื้นที่ แต่ถ้าผิดที่หรืออะไรก็ขอโทษอีกรอบนะ มันอาจจะยาวไปหน่อย ขอโทษนะ ไม่ต้องอ่านก็ได้ มองว่าเป็นข้อความยึกยืออะไรสักอย่างก็พอ ขอบคุณมาก ๆ กุพูดที่ไหนไม่ได้เลย จริงๆกุจะระบายลงสมุดก็ได้แต่กุแค่อยากให้มีคนรับฟังมีคนเห็นกุสักครั้ง แต่มึงไม่ต้องสนใจก็ได้ แค่ได้โพสลงกุก้รู้สึกว่าตัวเองมีคนรับฟังแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนึง
อีกรอบนึง ถ้าผิดพลาดหรือผิดที่อะไรก็ขอโทษด้วยนะ

>>991 กอดนะมึงงงงง กุเข้าใจมึงในระดับนึงใรฐานะที่เป็นคนคิดมากเหมือนกัน แต่กุอยากให้มึงลองคุยกับครอบครัวดูนะว่าที่เค้าทำแบบนี้ๆมึงรู้สึกไม่โอเค เป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงก็ต้องมีเรื่องรบกวนกันบ้างอยู่แล้วแหละ สู้ๆนะมึง

>>992 ขอบคุณนะ ใจชื้นนิดหน่อย กุจะลองคุยดู

>>991 กุอ่ะอยู่ในสภาวะเดียวกะมึงเลย จริงๆที่เข้ามาก็กะจะมาระบายจนเห็นของมึงก่อน ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามีคนที่รู้สึกแบบกุในตอนนี้ด้วย
บางทีกุก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่คิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้ได้ไง จริงๆแม่งก็สะสมมานานแล้วล่ะ กูอ่ะนะ เมื่อสมัยเด็กก็โดนรังแก เรียนก็ไม่เก่ง ต่อม.ปลายก็ไม่ได้ก็ทำให้ทุกคนผิดหวังอยู่เนื่องๆ แต่พอได้มาเรียนด้านศิลปะก็รู้สึกว่าถึงกูจะไม่เก่งแต่ถ้ากูพยายามกูก็จะเทียบเท่าคนอื่นได้เหมือนกันกูจะไม่ยอมถูกกระทำแล้ว กูก็พยายามมาตลอดนะจนเรียนจบ เจอเรื่องเหี้ยๆสมัยเรียนมาก็เยอะมุมมองกูหลายอย่างเปลี่ยนไปมากมีแค่เรื่องความเชื่อที่ว่ากูทำสำเร็จได้ถ้ากูพยายามเนี่ยแหละที่ไม่เปลี่ยน กูเชื่อมั่นในศักยภาพตัวเองมากๆ กล้าที่จะเรียนรู้ กล้าลอง แต่พอทำงานที่นึงปุ๊ปทุกสิ่งแม่งพังหมดเลยว่ะ ความเชื่อในการพยายามที่หล่อเลี้ยงกูให้ต่อสู้มาตลอดแม่งถูกทำลายไปหมดเลย
ตอนนี้กูรู้สึกอับจนหนทาง กูสับสน กูไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไรหรืออยู่ทำไม จุดยืนของกูมันพังไปแล้วอ่ะมึง ตอนนี้ถึงจะพยายามต่อสู้กับอะไรแต่ข้างในมันก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่การทำงานไม่กี่เดือนจะสามารถทำลายความจุดยืนที่แข็งแรงมาเป็นสิบปีได้ คงเป็นเพราะกูแพ้มามากมั้งกูเลยเชื่อในตัวเองไม่ไหวแล้ว มันทำให้กูนึกถึงเรื่องวันเก่าๆว่ากูแพ้มาตลอด ว่ากูเนี่ยเกิดมาเพื่อแพ้เลยรึเปล่า

บางทีกูก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆสงสัยว่าตัวเองเริ่มป่วยจริงๆแล้วรึเปล่า กูรู้สึกช่างแม่งกับทุกอย่างแล้วอ่ะ เหมือนกับว่าจะเป็นเหี้ยอะไรก็เป็นไปเหอะ บางทีก็กลัวนะว่าตัวเองเนี่ยอาจจะได้ตายก่อน 30 รึเปล่า กูจะถึงกับฆ่าตัวตายรึเปล่า ปีนี้แม่งกูร้องไห้ไม่หยุดเลย

>>994 อยากรู้ว่าเจออะไรมาจากที่ทำงาน เล่ามาสิ เผื่ออะไรในใจจะคลายออกมาบ้าง

>>991 ลองบอก ผปค ดูว่าอยากพบจิตแพทย์

>>994 ชีวิตช่วงเรียนนี่เหมือนกันมาก ไม่มีใครชนะตลอดเวลาหรอก อาจจะมีแต่ก็ช่างหัวมัน เราก็ค่อนข้างแพ้บ่อยนะ เคยยืนอยู่ตรงจุดนั้น ที่สับสน ไม่รู้จะทำอะไร อันนี้คงต้องให้เวลาตัวเอง เอาตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมที่ไม่โอเคก่อนถ้าทำได้ แล้วก็ถ้ารู้สึกว่าตัวเองแปลกไปจากปกติมากเกินไปก็ไปหาหมอ หรือไม่ต้องรอ ไปหาเลยก็ได้

>>991 เลิกขอโทษอันดับแรก ถึงจะดูเหมือนว่าโลกทั้งใบปฏิเสธแก แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แกไม่ได้ผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ แกไม่ได้ผิดอะไรที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งจนถึงตอนนี้และต่อไป ถ้าอยากเล่าให้ใครสักคนฟังแต่ไม่อยากให้หนักใจ ลองบอกเค้าไปว่า แกช่วยฟังหน่อย แต่ไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังอย่างเดียว เราจัดการของเราเองได้ แค่ตอนนี้เหนื่อย ไม่ไหว อยากระบาย อะไรประมาณนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายจิตแพทย์ในรพ.รัฐ +ค่ายา ไม่น่าเกิน 200 อย่าง + ถ้าพบนักจิตอีกกรวมกันอย่างมากก็ไม่เกิน 400 เอ้า เอาเป็นว่ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหว ไปหาหมอเลย

>>994 นี่กุ991นะ กอดนะมึง กุว่าไม่ต้องสนเรื่องแพ้ชนะแล้วก็ได้ มึงอยู่แบบที่มึงพอใจ ใช้ชีวิตแบบช่างแม่งดีกว่า กุรู้ว่าถ้าจะเป็นอย่างนั้นมันยาก กุเองพยายามช่างแม่งกุยังทำไม่ได้ แต่กุอยากให้มึงทำ ถ้ามึงทำได้มึงจะมีความสุข พยายามไปด้วยกันนะมึง ใครไม่อยู่กับมึง กุจะอยู่กับมึงเอง กุเองเข้าเรียนสายศิลปะเหมือนกันขนาดแค่เรียนยังรู้สึกแย่กับอะไรหลายๆอย่าง ชีวิตทำงานมันคงหนักกว่านี้ รู้สึกไม่สบายใจอะไรก็ระบายมาเถอะ หลายคนรอรับฟังมึงอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครไร้ค่าหรอก ทุกคนเปล่งประกายในแบบของตัวเอง ถ้ามองตัวเองเป็นยังไงมึงก็จะเป็นอย่างนั้นนะ มึงต้องมั่นใจอีกครั้งนึง กุปลอบมึง แล้วก้ปลอบตัวเองด้วย กุไม่รู้ว่ากุพูดอะไรผิดพลาดไปไหม ถ้ากุพูดแล้วมันรู้สึกแย่ลงกุขอโทษนะ กุไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าคำแนะนำกุมีประโยชน์ไหม มึงอย่าตายเลย กุอยากให้มึงอยู่ กุไม่รู้ว่าชีวิตทำงานเป็นยังไง แต่กุอยากบอกว่าถ้าเปลี่ยนที่ทำงานได้ มึงเปลี่ยนดีกว่าไหม ถ้าอยู่แล้วแย่กุว่าหาที่ใหม่ดีกว่านะ หรือลองพักบ้าง ทำสิ่งที่ชอบเงียบๆคนเดียว เที่ยวคนเดียว หาอะไรทำสงบๆดู

>>996 นี่เรา991 นะ กุจะลองดูนะ แต่ประเด็นคือแม่กุเขามองว่าคนเข้าพบจิตแพทย์คือคนบ้า กุกลัวจุดนี้นิดหน่อย เลยอาจจะอยากไปพบแบบเงียบๆแทน
>>997 นี่เรา 991 นะ ขอบคุณนะ กุว่าจะลองไปเองดูสักครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณมากจริง ๆ กุอยากพูดระบายกะเพื่อนบ้าง แต่กุกลัวได้รับปฏิกิริยาแย่ๆกลับมา กุว่าถ้าเป็นยังไงกุก้ไม่ควรพูดตั้งแต่แรก ที่กุไม่กล้าปรึกษากับใครเพราะกุเคยมีเรื่องฝังใจด้วยแหละ คือกุเคยถูกญาติลวนลามแล้วพอกุไปบอกพ่อแม่แล้วเขาไม่เชื่อกุ ปกป้องญาติกุอะ คือญาติกุคนนั้นเขาอายุน้อยกว่ากุด้วยไง เขาก็เลยมองว่าทำไปเพราะยังเด็ก ส่วนกุอะโตแล้ว ต้องไม่ถือสาน้อง กุเลยรู้สึกว่าทุกคนบนโลกนี้คงไม่เชื่อกุหรอก ขนาดพ่อแม่กุยังไม่เชื่อกุเลย กุก้อยากให้เขาปกป้องกุบ้าง กุก้คนนะ กุมีความรู้สึก ทุกวันนี้กุก้ได้แต่ปกป้องตัวเองเอา จนกระทั่งวันที่กุพร้อมเปิดใจกุก้เลยบอกเพื่อนในกลุ่มในม.เรื่องที่กุกลัวผู้ชาย พวกเขาก็มองเหมือนกุประหลาดแล้วก็ไม่เชื่อกุก้ปิดตัวเองอีกรอบนึงทั้งๆที่กุอุส่าเปิดใจ จนตอนนี้คงไม่ไหวละ กุอยากได้คนช่วย กุก้คิดว่าไปพบจิตแพทย์น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาคงจะเป็นคนที่พร้อมช่วยมากที่สุดแล้วแหละ ยังไงก้ขอบคุณมากนะมึง แต่กุเคยหาๆดูเหมือนเขาบอกว่าคิวรอมันจะนานมากใช่ปะ
>>994 เออมึง กุพูดกุมึงกะมึงได้รึเปล่า ถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยนะ คือดูๆแล้วอายุเราก็ห่างกันด้วย ขอโทษนะ

>>999 ไปเช้าๆสัก 7.30-7.45 ถ้าไปได้ ไปรอเอาคิว หรือถ้าไม่ทัน เราว่าช้าก็คุ้มนะ ลองหาหนังสืออ่านรอหรืออะไรไปทำรอดู อยาระบายอีกที่นึง ถ้าไม่มายด์อะไรมากก็โม่งดิสคอร์ด ไปบ่นๆ ได้ไม่มีใครว่า