กุขอมาระบายหน่อยนะ กุรุ้สึกโดดเดี่ยวว่ะ คนรองข้าง ไม่ว่าเพื่อนหรือที่บ้านก็มีแต่จะมากอบโกยประโยชน์กับกุ ได้ก็หาย ไม่ได้ก็ทิ้งกุไปแบบหมูแบบหมา กุไม่มีใครคุยด้วยได้เลย ไม่มีคนไว้ปรับทุกข์กันได้อย่างเต็มที่ หรือคอยให้กำลังใจกุ พอออกมา กุก็เหมือนเป็นภาระให้กับเมท (รุ่นพี่) บางทีพลาดลืมอะไรไป กุก็โดนด่าแรงๆ เสียงดัง บางทีก้ทุบกุ กุกลัวและเกรงใจเขา แต่กลับทำผิดซ้ำเรื่อยๆ ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เลยเหมือนเป็นภาระให้ กุพยายามไม่ให้มีอะไรผิดพลาด แต่พอพลาด กุได้แค่ว่า กุไม่ได้พยายามเลย สิ่งที่กุทำมันเออออว่าพยายามแล้ว กุเสียใจว่ะ ร้องไห้ก็ไม่ได้ ออกมาก็ไม่ได้ คนที่ไว้แค่คุยด้วยยังไม่มีเลย ถ้ากุตายไป กุคงตายไปคนเดียว หายไปไม่มีใครรุ้มั้ง กุแค่อยากได้คนที่บอกกุ ว่ากุทำได้ ที่กุพยายามมันไม่ไร้ค่าหรือเสียเปล่า กุแค่ต้องพยายามเพิ่ม สุ้เค้านะ คนเราพลาดกันได้ พยายามกันใหม่นะ กุทำได้นะ มีคนอยุ่ข้างๆ นะเวลาเรารุ้สึกโดดเดี่ยวและเหนื่ ยท้อ แต่ไม่มีเลยสักคน แม้แต่บ้านก้ไม่มี กุท้อว่ะ ช่วงเวลาที่กุมีความสุขที่สุด มีแค่ตอนที่นอนหลับไป เพราะกุได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่เป็นภาระให้ใคร ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น กุไม่อยากอยุ่ตรงนี้เลย