>>751 เพื่อน มึงไม่ได้ไร้ค่า เชื่อกู ไม่มีคนดีๆที่ไหนเขาตัดสินคนอื่นว่าไร้ค่าหรอก มึงมีค่านะ
กูมีปัญหา กูเครียดมากมึง ลำพังเรื่องเรียนกูก็ตกๆหล่นๆ กูอ่านไม่เข้าหัว ไม่ใช่ทางกูเลย กูพยายามบอกครอบครัวว่ากูไม่ไหวตั้งแต่ก่อนขึ้นปี2เทอม1 แต่กูโดนดันให้เรียนต่อ เพราะมันคืออีกอาชีพที่เรียน6ปีอ่ะ แต่ตอนนี้กูไปเป็น7แล้วจ้า บัดซบกับความโง่บรมของตัวเอง
และกูคิดว่ากูกำลังเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ก่อนหน้านั้นเป็นปีและตลอด4เดือนที่ลงเรียนไม่ได้ (เพราะมีบางตัวที่ไม่ผ่าน และแม่งเป็นตัวต่อ อย่างเหี้ยอ่ะ) กูหมกตัวอยู่แต่ในห้องทุกครั้งที่กูไม่ต้องเรียน กูไม่อยากทำอะไรเลย บางวันกูนอนเป็น10ชั่วโมง และบางวันกูไม่นอนเลย2-3วัน พอจะนอนก็นอนได้ไม่ถึง4ชั่วโมง สลับกันไป ส่วนใหญ่ที่กูหลับได้เพราะกูนอนร้องไห้จนเพลีย กูปวดหัวมาก ทรมานทุกวันทุกคืน ไม่อยากอาหารเลย วันนึงกูกินข้าวยังไม่ถึงทัพพี น้ำหนักกูลดเหลือ39-40
แต่เดิมร่างกายกูก็แย่แล้ว กูยิ่งแย่หนักกว่าเดิมอีก
กูอยู่บ้าน กูมีแม่มีน้องๆ แต่กูปลีกตัวมาอยู่คนเดียว เพราะกูระบายให้คนในบ้านฟังไม่ได้ (พวกเขาเลยไม่รู้เลยว่ากูคิดมาก กูยิ้มกูหัวเราะตอนอยู่กับคนอื่น เหนื่อยชิบหายกับการปลอบตัวเองว่ามึงเป็นลูกคนโต พี่คนโต หลานคนโต มึงร้องไห้ให้น้องเห็นไม่ได้ มึงอย่าเอาปัญหาของมึงไปให้คนอื่น ไม่มีใครสนมึงหรอก และกูเคยตัดสินใจบอกปัญหาของกูไป พวกเขาไม่ใส่ใจจะรับฟัง กูจึงไม่พูดอีก) กูจึงเลือกระบายกับแมวที่บ้าน มีแมวเป็นเพื่อน ซึ่งแม่กูก็ยกให้คนอื่นไปซะงั้น ร้องไห้หนักฉิบหายเลยจ้า โดดเดี่ยวมาก กูไม่มีที่พึ่งอะไรในบ้านแล้ว ครั้นพอกูระบายลงทวิตเตอร์ในแอคกูเรื่องปัยหาที่บ้าน ปัญหาร่างกาย กูก็โดนรุ่นน้องคนนึงแซะว่ารำคาญ กูเป็นลูซเซอร์ กูไม่พยายาม ทั้งๆที่เวลามันมีปัญหาก็มาร้องอย่างหมาระบายให้กูฟังในดีเอ็มบ่อยมากๆ (แต่ช่างแม่งเหอะ กูไม่ต้องการมึง กูเลยถีบมึงออกจากชีวิตไปละ) ชิบหายกว่าคือแฟนกูก็คิดแบบเดียวกับอินั่นน่ะแหล่ะ
ทุกๆคืนกูหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ กูรู้สึกแย่ กูเป็นลูซเซอร์แน่ๆ ไม่มีใครเข้าใจกู ไม่มีใครรู้ว่ากูเจออะไรมาบ้าง ไม่มีใครรู้ว่ากูทรมานฉิบหาย
กูพยายามหาอะไรทำ ทั้งออกกำลังเบาๆ วาดรูป ดูหนัง ฟังเพลง หาอะไรอ่าน แต่กูก็ยังรู้สึกแย่ ว่างเปล่า และจัญไรแบบเดิม
อืม กูตัวคนเดียวแล้วไอ้เหี้ย ชีวิตกูบัดซบมาก ทุกๆอย่าง ทั้งเคยเกือบโดนข่มขืน แม่กูรับไม่ได้ที่กูชอบผู้หญิง กูถูกด่าว่าวิปริต จิตเปลี่ยน พวกมีบาปกรรม และทุกคนในบ้านชอบน้องคนที่สองเพราะน้องกูสามารถหาผู้ชายรวยได้ ไม่ใช่กูแน่ๆ
กูพยายามปลอบพยายามกล่อมตัวเองมากตอนที่กูอยู่บ้านคนเดียวแล้วกูจ่อมีดไว้ที่ข้อมือ กูพยายามฉิบหายเลย พยายามแล้วจริงๆ
กูจะได้เงินวันละร้อย ถ้าวันนั้นกูมีเรียนจากแม่ นั่นหมายความว่าตอนนี้กูไม่มีเงินติดตัวสักบาท แถวนี้มีแต่โรงพยาบาลเอกชนซะส่วนใหญ่ กูคิดมากเรื่องค่าตรวจค่ายา ครั้งจะไปถึงมธ.คนก็เยอะ กูอยากคุยกับหมอจิตแบบจริงจัง ไม่ใช่แป๊บๆก็ต้องออก
การออกไปหาหมอเป็นเรื่องยาก
แม่กูเป็นคนแปลกๆ กูก็แปลกๆด้วย กูคิดว่าเปิดเรียนกูคงต้องไปหาทั้งหมอปรกติและทั้งจิตแพทย์ เพราะตอนนี้กูเริ่มไม่รู้สึกอยากจะอยู่แล้ว