เฮ่ เพื่อนโม่ง ขอพื้นที่ระบายหน่อยดิ่
ชีวิตกูตอนนี้มันไร้แก่นสารมากเลยอ่ะ เหมือนว่ากูเหนื่อยจนไม่อยากทำไรซักอย่าง เรียนก็ขาดบ่อย สายก็เยอะ วันไหนไม่สายก็ไปนั่งเฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆ สมองกูมันเหมือนว่างเปล่า แบบคิดไรไม่ออก ในหัวไม่มีห่าไรเลย ที่กูหยุดเรียนก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนะ นอนอยู่บ้าน ดูหมาแมวในยูทูป เลื่อนเฟซบุ๊ค วาดรูปไปวันๆ จากเมื่อก่อนกูเป็นคนที่เคร่งกับการเรียนและติดท็อปของห้องมาตลอดอ่ะ จนตอนนี่ก็ติด 0 กับ มผ. เยอะมาก กูรู้นะว่ากูควรจะไปตามแก้ แต่กูก็ไม่ได้ไปซะที กูคงหนีปัญหาอ่ะ
งานบ้านงานเรือนจากเมื่อก่อนที่ทำทุกวัน กูเป็นคนรักสะอาด อยู่ รร กูก็ทำเวรทุกวันพักเที่ยงกูก็กวาด แต่ตอนนี้นานๆทีจะทำ ห้องก็รก หน้าก็สิวขึ้นเต็ม พอเปรียบเทียบตัวเองเมื่อก่อน กูเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมอีก
กูเบื่อกับการเรียนมาก อยากทำงาน ถึงรู้ว่ามันเหนื่อยก็เถอะกูยอม ไม่อยากเสียค่าเทอมไปเปล่าๆ ยิ่งกูเรียนเอกชนด้วย แต่กูก็รู้อีกว่าเรียนให้มันจบๆไปมันดีกว่า ก็นะ กูรู้วิธีแก้ปัญหาทุกอย่างแต่สุดท้ายกูก็ไม่ทำ กูมันเหี้ยเอง ตอนนี้ห่อเหี่ยวและเศร้ากับชีวิตมาก กูสร้างแต่ปัญหาจนมันทับกูไปเรื่อยๆ แล้วกูก็นอนตายอยู่อย่างนั้น อยากได้กำลังใจ อะไรก็ได้ที่จะทำให้กูลุกขึ้นมาอ่ะ ใครพอจะให้คำแนะนำอะไรกูเพิ่มได้บ้างวะ จะด่ากูก็ได้ กูอยากร้องไห้มากแต่ร้องไม่ได้
ปล. กูไม่เคยปรึกษาปัญหาชีวิตอะไรกับใครเลย เพื่อนกูก็ไม่มีสนิท กะครอบครัวกูก็ไม่คุย กูไว้ใจคนยากมาก เวลามีปัญหาหรือเครียดกูจะเก็บๆไม่ก็ลืมๆมันไปซะ กูพิมพ์ทิ้งไว้ตั้งนานไม่รู้จะโพสต์ดีมั๊ยเพราะรู้สึกปัญหากูมันจิ๊บจ๊อยมาก