Last posted
Total of 1000 posts
ตั้งกระทู้ขึ้นมาเพื่อให้คนที่มีความผิดปกติทางจิตหรือผู้ที่ใกล้ชิดสนิทกับผู้ป่วย ปรึกษา แลกเปลี่ยนความคิดกัน เชื่อว่าหลายมีปัญหาด้านนี้แต่ไม่กล้าไปปรึกษาใคร กลัวใครจะรู้เข้าว่าเราผิดปกติด้านนี้ ไม่ว่าคุณจะโรคซึมเศร้าหรือไบโพลาร์ มาช่วยกันครับ ก่อนจะสายเกินแก้
กระทู้แรก >>>/lifestyle/2065/
ตอบ >>998 กระทู้ก่อนนะ เราหมายถึงเวลาที่เศร้าคือรู้ตัวว่าทำไมถึงเศร้าน่ะ แต่ก็อย่างที่บอกเราเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่รู้ว่าตอนอยู่ในช่วงเอปิโสดแมเนียมันเป็นยังไง แต่ไม่เป็นไร เราเชื่อว่าแกจะจัดการกับมันได้ไม่ช้าก็เร็ว เพราะสำหรับเราตอนที่ดิ่งลงไปมากๆ จนสุดขนาดที่เส้นแบ่งเหลือแค่เพิ่มแรงกดคัตเตอร์อีกนิดยังคืนมาได้เลย ที่สำคัญอย่าลืมไปหาหมอนะ เราไม่รู้ว่าทำไมแกถึงเลิกไป แต่ปัญหาของโรคนี้ไม่ได้อยู่ที่ปมปัญหาความเครียดอย่างเดียว แต่มีเคมีในสมองด้วย ต้องกินยาเพื่อปรับ ส่วนเรื่องเพื่อนก็ เราอยากบอกว่าให้ลองหาใครสักคนที่คุยได้แบบสะดวกใจมาไว้บ่นๆ ด้วยเพราะมันช่วยได้เยอะจริงๆ แต่ตอนที่เราเป็นหนักๆ เราก็ปฏิเสธทุกคนเหมือนกัน 555555 เพราะงั้นก็เอาที่แกสะดวกใจนั่นแหละๆ
>>2 เรายังกินยาปรับเคมีตามปกตอเพียงแต่เราเลิกไปหาหมอแล้ว
คือทันเป็นปัญหาการเงินของครอบครัวน่ะ เราเลยแบบเป็นคนบอกหมอเองแบบแทบกดดันหมอว่าเลิกนัดเราเถอะ เราไม่ต้องการหมอ แช้วกับเวลาเราอยู่กับที่บ้านเราก็ทำดี๊ด๊ายูนิคอร์นแบบ เราหายแล้วเราไม่ป่วยนะเออไรงี้ไง เพื่อให้พาอแม่สบายใจ 55
เราเชื่อเหมือนกันนะว่าวันนึงเราต้องผ่านมันไปให้ได้อ้ะ 55 ไม่มีใครอยากเป็นโรคหรอก จีจี
กูไม่เคยเข้ารพ.จิตเวชว่ะ เสียตังมั้ยว่ะ ต้องทำไงบ้าง
>>4 เสียค่าหมอ ค่ายา ค่าหมอแพงเหี้ยๆ ถูกๆรอนัดชาติกว่าๆ กว่าจะได้คุยกับหมอมึงอาจเหี่ยวตายก่อน
โชคร้ายเจอหมอเอาแต่พูดเรื่องของตัวเองไม่ฟังมึงพูดก็มี หมอบางคนไม่ทำความเข้าใจคนไข้ สักแต่จะขายยาก็มี หมอจิตไทยดีๆหายาก กระหายเงินขายค่าทดสอบโง่ๆกระดาษไม่กี่แผ่น 400-500 ขายยาอีกเป็นร้อย ไปทีเสียเกือบพัน เวลาทำงานน้อยกระทัดรัดเปิดแปดโมงพักเที่ยง เปิดต่อบ่ายปิดบ่ายสาม คือดี๊ดี
ว่าไปนั่นกูล้อเล่นหรอก ;)
ของเราไปโรงบาลที่ม.เราอ่ะ อาจารย์หมอโอเคมาก หมอแย่ๆก็เคยเจอแหละ แต่ก็นะ ถ้าสงสัยว่ามีปัญหาก็ไปหาดีกว่า เพราะสุดท้านปล่อยไว้ผลเสียก็เกิดกับตัวเองนั่นล่ะ
ของเรา โรงพยาบาลรามคำแหงอ้ะ ไม่แน่ใจว่าอันเดียวกับของ >>7 หรือเขาแยกของนักศึกษากับคนธรรมดาเราไม่รู้ 555 แต่ค่ารักษาค่ายาค่อนข้างแพงนะ เอาง่ายๆนะ เรารักษาครั้งแรกตอนป.6 ตอนนี้ม.6 จากครอบครัวไม่เคยเป็นหนี้ พ่อต้องเอารถไปฝากกับโรงรับจำนำเพื่อเอาเงินมารักษาเราอ้ะ #ดิสอีสอะหนึ่งในเหตุผลที่เราแกล้งเป็นหายดีแล้ว
ตอนนี้ได้รถคืนแล้วว
>>8 อื้ม ดีแล้วที่ได้คืนแล้ว ของเรานศได้สิทธิ์รักษาฟรีอ่ะ เหมือนม.รัฐทุกที่เท่าที่รู้จะเป็นแบบนี้ แต่เอกชนไม่รู้ ของเราเป็นรพ.ม.นเรศวร แต่ก่อนหน้านั้นที่เข้ารพ.รัฐก็ 30 บาทนะ+ค่านักจิต 300/ครั้งมั้ง ขึ้นอยู่กับว่ายาอะไรด้วยแหละ ถ้ายาในบัญชีก็ดีไป ถ้านอกบัญชีก็.... อย่างตอนนี้ที่เราเปลี่ยนมากินก็เม็ดละ 67 บาท orz
flu----ne + Cho-----te อันนี้ของเรากินเมื่อก่อน อยู่ในบัญชียาของกระทรวง สองตัวนี้เบสิค ต้านเศร้ากับยานอนหลับ แต่ไบโพล่าร์น่าจะมีเพิ่ม 2-3 ตัวมั้งแล้วก็ถ้าต้านเศร้าตัวนี้ไม่ได้ผลก็จะขยับไปเปลี่ยนเป็นอีกตัวซึ่งอยู่นอกบัญชีก็จะมีสองราคาอ่ะ 40 นิดๆ กะ 67 พอดีโรงบาลเราตัว 40 ไม่มี TT TT /ราคาต้นทุนนะ ถ้าไปร้านยาหรือเอกชนราคาจะอัพขึ้นแล้วแต่ที่ /โรงบาลรามคำแหงนี่เอกชนนะ
กูทั้งเกลียดทั้งชอบผู้ชายว่ะมึง ชอบออกแนวชอบแบบดาราคนหล่อแล้วก็ชอบคุยกับผู้ชาย แต่ถ้าจะให้ผู้ชายตัวเป็นๆ มาแตะตัวกูนี่กูสะดุ้งเลย ตัวสั่นเลยอ่ะมึง แต่กูอ่านนิยายพระนางรักกันได้ปกติ ยกเว้นข่มขืน ไม่เป็นกับคนในครอบครัว ทุกวันนี้มีแฟนไม่ได้เพราะข้ามตรงนี้ไปไม่ได้ว่ะ พยายามแล้ว แต่รู้สึกอึดอัดและฝืน
>>10 ของกูออกแนวทั้งเกลียดทั้งกลัว ขยะแขยงบอกไม่ถูก ชอบผู้ชายหล่อเหมือนกัน แต่ชอบได้แค่ในระยะห่างอ่ะแบบชอบจากไกลๆ ไม่สามารถรักชอบแบบให้เป็นแฟนได้ ต่อให้เป็นคนที่เคยแอบปลื้มแค่ไหน ถ้ามันมีท่าทีว่าจะมามีใจกับกูปุ๊บกูจะถอยหนีทันที จากที่เคยชอบจะกลายเป็นรู้สึกเกลียดและขยะแขยงไปเองโดยอัตโนมัติ เพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายแม่งคิดไม่ซื่อกับกูแล้ว ไม่เคยมีประสบการณ์อะไรไม่ดีกับผู้ชายนะ มันเป็นไปเอง
สสุดท้ายก็ต้องตายแล้วเราจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่ออะไรวะ กูไม่นึกถึงชีวิตหลังความตายไม่เชื่อ
>>13 คำถามนี้ กุเหมือนเห็นตัวเองในอดีต 55555 กุอยากบอกว่าชีวิตเกิดมามันไม่มีความหมายในตัวของมันหรอก อยู่ที่มึงเลือกเองว่ามึงอยากทำอะไรไปเพื่ออะไร ชีวิตมันก็แค่นี้ มึงเลือกที่จะสงสัยต่อไปก็ได้ หรือมึงเลือกที่จะช่างแม่ง แล้วทำอะไรที่อยากทำก็ได้ แต่กูบอกไม่ได้หรอกว่าอันไหนดีกว่ากัน
>>13 คนเราเกิดมาเพื่อสืบพันธุ์ครับ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างล้วนเกิดมาเพื่อสืบพันธุ์เพื่อพัฒนาพันธุกรรมให้อยู่ในภาวะเสถียร เหมือนที่ธาตุรวมตัวกับธาตุอื่นจนเสถียรในภาวะนั้นแล้วเกิดดาวต่างๆ ดังนั้นการมีชีวิตอยู่และได้ถ่ายทอดพันธุกรรมจึงเป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่มากครับสำหรับสิ่งมีชีวิต ใครมาให้คำตอบสวยๆว่าคนเราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตอย่าไปเชื่อมันนะครับคนเราเกิดมาเพื่อมีลูกแล้วตายไปเท่านั้นแหละ พวกใช้ชีวิตคูลๆแต่สืบทอดพันธุกรรมไม่ได้ถือว่าล้มเหลวและถูกคัดทิ้งออกจากธรรมชาติครับ
กุเลิกกลัวเวทีแล้ว เหี้ยย กุซ้อมขึ้นรับปริญญาได้ แต่กุกลัววันจริงว่ะ
>>16 อืม นั่นเป็นคำตอบเชิงวิทยาศาสตร์ที่โอเคนะ แต่เราคิดว่าเค้าน่าจะรู้อยู่แล้วแหละเรื่องนั้น แค่รู้สึกว่ามันแค่นี้เองหรอ เกิดมาเพื่อสืบพันธ์ุ ทำไมการอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ถึงถือว่าเป็นความสำเร็จ เราอเอาอะไรมาตัดสินมัน เรารู้ได้ไงว่ามันคือความถูกต้อง ทั้งๆ ที่เราก็เป็นเพียงแค่จุดเล็กๆ ในจักรวาล อะไรเป็นตัวตัดสินว่าชีวิตคนๆ นึงล้มเหลวหรือประสบความสำเร็จ แล้วถ้าเราเกิดมาเพื่อสืบพันธ์ุแค่นั้น คุณค่าของความเป็นมนุษย์มันก็ไม่ได้มีความหมายไปมากกว่าสัตว์ชนิดอื่นเลย แน่นอนล่ะว่าถ้า >>16 จะประเมินคุณว่าของมนุษย์ว่ามีแค่นั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่เราคิดว่าถึงแม้ว่าสมองมนุษย์จะพัฒนามาเพื่อแค่จุดประสงค์ของการอยู่รอดของเผ่าพันธ์ุ แต่เราคิดว่าจิตสำนึกของมนุษย์สามารถมีอะไรได้มากกว่านั้นน่ะนะ
มึง กูกำลังสับสนตัวเองอยู่
คือกูเป็นพวกที่ใจนึงกูก็อยากหาเพื่อนหาคนรู้จักเพิ่มเพื่อมากรี๊ดกร๊าดกับรสนิยมหรือเรื่องที่ชอบได้ แต่ใจนึงกูก็ดันรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องคุยกับคนเยอะๆอะ ไม่ใช่ว่าตอนคุยไม่สนุกนะ แต่ตอนคุยไป ลึกๆมันจะมีความรู้สึกว่าเหนื่อย อยากอยู่เงียบๆ กรี๊ดอัดลงในทวิตแล้วค่อยคุยกับคนที่มากรี๊ดด้วยเป็นครั้งคราวมากกว่า รู้สึกเหนื่อยที่จะต้องทักคนทุกคน คุยกับคนทุกคน แต่บางทีก็เหงาที่ไม่มีคนรอบตัวคุยเรื่องเดียวกันเลย แต่ส่วนที่เหนื่อยมันมีมากกว่า
แล้วกูก็ไม่ค่อยชอบการคบใครแบบสนิทๆเลยอะ กูสบายใจกับการคุยกับคนอื่นในฐานะคนที่รู้จักกันระดับหนึ่งมากกว่า ถ้าสนิทกันมากขึ้นกูจะไม่ค่อยสนิทใจกับอีกฝ่าย รู้สึกระแวงอย่างไม่เข้าใจตัวเอง กูสบายใจกับการรู้จักกันผิวเผิน ไม่ลงลึกถึงตัวอีกฝ่ายมากกว่า
กูลองเล่าให้แม่ฟัง เพราะกูรู้สึกว่าทุกวันที่กูรู้สึกสนิทกับใครบางคน กูก็จะระแวงเขามากขึ้น จนกูเหนื่อย แม่กูก็บอกกูมีปัญหาทางจิต....เข้ากับคนอื่นไม่ได้ แต่กูก็แค่คิดว่าตัวเองอาจจะมีกำแพงในใจหนาแค่นั้นเองนะ...ถึงขนาดบอกว่ามีปัญหาทางจิตเลยเหรอ
>>23 ร่างแยกกูเหรอ ;_; กูตอนนี้ก็มีเพื่อนสนิทที่สนิทมากๆอยู่นะ แต่กูชอบตอนกูยังรู้สึกแค่'สนิท'มากกว่า ตอนนี้พอรู้สึกสนิทมากๆ กูก็ระแวงอ่ะแม่ง เล่าอะไรหลายอย่างให้ฟัง ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายมากแต่ก็เรื่องส่วนตัวอยู่ดี กูไม่ชอบให้คนที่ไม่สนิทมารู้เรื่องส่วนตัวกู กูระแวงว่าบางทีเพื่อนมันจะกินเบียร์จนเมาแล้วเผลอหลุดเรื่องคนรอบๆตัวมัน ไม่ก็อยากคุยกับผู้แต่ไม่รู้จะคุยเรื่องไรมันเลยเอาเรื่องคนอื่นมาคุยขำๆกับผู้(อันนี้กูไปอยู่ในวงด้วยตอนมันจีบกัน พอกูรู้แบบนี้กูหลอนเลย มันจะเผลอเอาเรื่องกูไปเล่าให้ผู้มันฟังมั้ย) แต่กูก็อยากมีเพื่อนที่สนิทมากๆๆๆจนไว้ใจเล่า ปรึกษาอะไรก็ได้ ไม่ต้องระแวงว่าจะหลุดไปถึงหูคนอื่น กูก็ยังทำไม่ได้สักที หรือกูจะเหมาะแบบคบกับเพื่อนแบบไม่ต้องสนิทมากแค่พอhang outได้ ปรึกษานิดๆหน่อยๆได้วะ
>>25 กูมีเพื่อนสนิทหลวมๆเหมือนกันเลยว่ะ กูมั่นใจว่ากูเป็นคนอัธยาศัยดีมีน้ำใจนะ ใครๆก็ต้องอยากคบหากู แต่กูไม่สะดวกใจจะสนิทกับใครมากๆได้เลย เพราะเคยโดนเพื่อนสนิทสมัยประถมแม่งเอาความลับไปล้อเล่น กูเลยไม่กล้าเสี่ยงไว้ใจใครอีก แต่กูตีสนิทเพื่อนในเน็ตไว้อะ ในเกมบ้างไรบ้าง สนิทแบบห่างๆ คือมันจะไม่รู้ข้อมูลส่วนตัวกูเลย มั่นใจว่าเดินสวนกันตามถนนนี่ไม่รู้จักกันแน่นอน แต่เวลากูมีปัญหา หรืออยากนินทาใคร อยากเล่าเรื่องส่วนตัวมากๆ ก็จะเล่ากับเพื่อนในเน็ตทดแทนที่กูไม่สามารถเล่าให้เพื่อนในชีวิตจริงได้
กูเหนื่อยแล้วก็ท้อมากเลยว่ะ กังวลกับหลายๆเรื่อง
ทั้งที่จริงๆ มันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรหรอก แต่กูกลับรู้สึกแย่มาก
ครอบครัวก็ไม่เคยอยู่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบให้กำลังใจกู
รู้สึกตัวคนเดียวมากๆ แล้วต้องพยายามทำตามความคาดหวังของใครหลายคนอีก
ยิ่งช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง กูเป็นหวัดง่าย เป็นโรคเป็นแผล ยิ่งทำให้กูรู้สึกแย่จนไม่อยากไปเรียนแล้ว
>>24 ขอบคุณนะมึง กูเองก็คงต้องใช้เวลาปรับๆไปเรื่อยๆล่ะนะ เฮ้อ...เพิ่งจะมาคิดจริงจังเอาป่านนี้
>>25 ดีจัง มีคนเหมือนกูด้วย TT ของกูนี่สับกับมึงหน่อยตรงที่กูเป็นพวกรู้ความลับคนอื่น หรืือไม่ก็ความรู้สึกไม่สบายใจ ถ้าไม่จากการที่เขามาบอกเองก็จากการที่กูสังเกต เพราะงั้นกูจะไม่ปล่อยตัวให้อยู่ในสภาวะที่เสี่ยงต่อการควบคุมตัวเองไม่ได้้ด็ดขาด กูกลัวกูหลุดพูดอะไรไป...แต่แต่ละคนก็คงมีเพื่อนที่เหมาะกับตัวเองต่างๆดันไปล่ะมั้ง บางที ถ้าทั้งกูทั้งมึงเจอคนที่ไว้ใจด้วยได้จริงๆ เราก็คงจะนับเขาเป็นเพื่อนสนิทได้จริงจังล่ะนะ แต่คงเป็นเพราะกูกลัวจะถลำลึกแล้วเจ็บล่ะมั้ง กูเลยสบายใจกับการคบแบบหลวมๆมากกว่า55
แต่ยังไงก็ขอบคุณพวกมึงสองคนนะ สบายใจขึ้นเยอะเลย ;)
>>27 มีอะไรก็มาบ่นมาระบายในนี้ได้นะ อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครใส่ใจเลย กูตั้งใจอ่านทุกความเห็นนะ เพราะงั้นสู้ๆมึง อดทนนะ แต่ก็อย่ากดดันตัวเองมากไป รักษาสุขภาพด้วย กินอาหารให้ครบ นอนพักผ่อนให้พอ พรุ่งนี้ก็มาสู้ๆกันไปอีกวันนะ
มึง กูรู้สึกแย่มากเลยว่ะ กูโดนแซะในที่ทำงานเพราะก่อนนี้กูไปพูดขัดใจพี่ๆแกเข้า ละทีนี้เหมือนมีเรื่อง1ลามไปถึงเพื่อนฝูงเขา แม่งเป็นครั้งแรกที่กูรู้สึกอโลนมาก ไฟท์ติ้งอโลนสัสๆ หัวหน้าก็รับฟังนะ เขาบอกที่กูพูดอะถูกต้องแล้ว แต่ในใจกูรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบว่ะ พี่แกอยู่มานานกว่า อายุมากกว่ากู10ปี เพื่อนฝูงพี่แกเหมือนกัน โทรคุยกับพ่อกับแม่ก็ไม่กล้าเล่าให้ฟัง กูไม่อยากให้เป็นห่วง แต่กูจะร้องไห้ทุกที กูเหลือแค่รอดูการจัดการของหัวหน้าแล้ว กูเครียดมาก เครียดจนเป็นลม กูจะทำไงดีวะ
>>31 มึงพยายามอย่าคิดถึงเว้ย ลืมๆพวกนั้นไปเถอะ กุอาจจะแนะนำได้ไม่ดี แต่เคยอยู่ในสถานการณ์คล้ายมึง ถึงจะเบบี๋กว่ามึงก็เหอะ ถ้ามึงเหมือนกุ มึงคงจะมองว่าทุกคนรอบตัวเกลียดมึง แอบนินทามึงใช่มั้ย? ถ้าใช่ก็ให้ลืมซะ มึงอย่ากดดันตัวเอง คิดซะว่าก็แค่คนกลุ่มเดียวจาก 60ล้านคนทั่วประเทศ มันกระจิ๊ดริ๊ดมากมึง (หรือจะมองจากทั่วโลกก็ได้นะ5555) หลังเลิกงานไปเที่ยวกับเพื่อนเก่าซะบ้าง ถ้ามีเวลา ถ้ามึงคิดว่าอโลนมึงจะยิ่งหดหู่เว้ย คิดว่าอย่างน้อยมึงก็ยังมีเพื่อนโม่งนะ ถึงแม้เราจะไม่ได้รู้จักตัวตนจริงๆ ก็เหอะ แต่กุก็อยู่ตามอ่านห้องนี้บ่อย เห็นแต่ละคนมีปัญหาก็เข้าใจว่ะ เพราะกุก็บ่นในนี้อย่างเยอะ555555 เอาวะ ทุกคนมีคนรักคนเกลียด แค่คนกลุ่มเดียว มึงอย่าหมดกำลังใจ
กุเคยไปอโลนตอนอยู่ตปท รู้สึกแย่สัส แต่มีคนบอกให้กุเลิกทำตัวหดหู่ อะไรมันก็ดีขึ้นเว้ย จริงๆ
สู้ๆนะมึง
ป่ะ ไปยิ้มกว้างๆ หน้ากระจกนะ55555
กุเกลียดความขี้อิจฉาตัวเองว่ะ
ถึงแม้ว่ากุจะได้แรงฮึดแรงพยายามจากการอิจฉาคนอื่นก็เหอะ
กุอิจฉาเพื่อนที่เป็นลูกครึ่งที่พูดอิ้งคล่องปรื้ดดด กุก็พยายามจนได้ไปแลกเปลี่ยนที่เมกา
กุอิจฉาเพื่อนที่เรียนเก่ง ก็พยายามให้ทันคนอื่น
กุเคยกระทั่งอิจฉาเด็กที่อายุน้อยกว่ากุ 3 ปี ที่มันวาดรูปเก่งกว่า กุก็พยายามฝึกจนตอนนี้กุค่อนข้างพอใจฝีมือตัวเองแล้ว
แต่กุก็ยังมีอิจฉาคนอื่นเรื่อยๆ กุเกลียดว่ะ มันรู้สึกแย่ บางทีก็รู้สึกผิด เพราะกุอิจฉาเพื่อนตัวเอง แม่ง กุรักเพื่อนนะ แต่บางทีก็อดอิจฉาไม่ได้ รู้สึกตัวเองเลวสัส กุจะเลิกอิจฉาคนอื่นยังไงดีวะ
มึง คือกูเป็นซึมเศร้า ไปหาหมอก็กินยาที่หมอให้มาตามปกตินะ ช่วงแรกๆกูรู้สึกดีรู้สึกเฟรชมาก แบบโลกนี้สดใส แต่พอเริ่มมีเรื่องเข้ามาอีก เข้ามาแบบเยอะมากกกกก กินยาไปก็ไม่ช่วยอะไรเลยง่ะมึง กูเริ่มรู้สึกอยากตาย อยากหายไปจากโลกนี้ รู้สึกว่าอยู่ไปก็รกโลกมากๆ กูควรแอดมิทเข้าโรงพยาบาลมั้ยอ่ะ กูกลัวกูควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทำอะไรโลกๆลงไป
>>34 อิจฉาแม่งปกติมากมึง มึงเป็นปุถุชนก็ต้องมีความรู้สึกแบบนี้บ้างอ่ะไม่ผิดหรอก แต่อย่าเอาความอิจฉามากดตัวเองทำให้ตัวเองรู้สึกด้อยค่าลง กูว่ามึงก็ไม่ได้กากอะไรนะ มึงก็ยังมีความพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้นอ่ะ แล้วก็อย่างที่>>36 บอกอ่ะ ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ไม่เป็นไรหรอก
>>37 มึงมียากินของหมอนี่คือมึงไปหาหมอประจำ? คุยกับพ่อแม่หรือคุยกับหมอมั้ยมึง? ใจเย็นๆอย่าเพิ่งคิดมองว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนั้นนะ ชีวิตมึงยังอีกยาวไกลนะเพื่อนโม่ง
โอ๊ยยยยยย กูรู้สึกแย่ไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวสอบไม่ติด กลัวจนอยากตายไปก่อนจะรู้ผล รู้ว่าแค่มหาลัยอ่ะมันไม่เป็นไรหรอก แต่ก็กลัวอ่ะ กลัวจนอยากตาย เพื่อนสนิทกูคนนึงก็ทำให้กูรู้สึกว่าไม่มีตัวตน ทำไมคุยกับคนอื่นปกติ แต่คุยกับกูเหมือนไม่อยากคุยด้วย
เวลากูเข้าทวิตแล้วเจองานวาดรูปสวยๆของคนที่อายุน้อยกว่าก็ทำให้กูรู้สึกไม่มีค่า อายุเท่านี้แต่ก็ยังไม่เก่ง ไม่เคยพอใจในงานตัวเอง อาจจะสวย แต่ก็ยังพูดว่าสวยเต็มปากเหมือนเวลามองงานคนอื่นไม่ได้ เวลารู้สึกแย่ก็คุยกับใครไม่ได้ ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกแย่ไปด้วย
กับแม่ก็คุยไม่ได้ แม่กูไม่กดดัน แต่ก็กลายเป็นแบบ จะไปเครียดทำไม อยู่ไปไม่มีความสุขก็ตายมั้ย ย้ายบ้านมั้ย กูรู้ว่าแม่แค่ไม่เข้าใจกู แต่กูก็รู้สึกแย่อ่ะมึง กูมาบ่นให้ใครก็ไม่รู้ในบอร์ดโม่งฟังกูยังมีความสุขกว่าคุยกับแม่กูเลย หรือกูต้องหัดคุยกับอากาศแล้ว
>>40 สอบไม่ติดก็ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตคนเรามันไม่ได้พังจนหมดอนาคตเพราะสอบไม่ติดป่ะ? จริงๆมันจะสอบติดแต่ไม่ค่อยคิดคณะที่ตัวเองอยากเข้านี่แหละ เดี๋ยวมันก็ผ่านจุดนั้นไปได้ สู้ๆ อนาคตมึงต้องเจอโมเม้นท์ที่ฟัคอัพกว่าการรอผลสอบเข้าอีก555
ต้นทุนชีวิตคนเรามันไม่เท่ากันว่ะ มันมีหลายปัจจัย เขาอาจจะมีเวลาฝึกมานานกว่า สภาพแวดล้อม บลาๆ ดีแล้วที่มึงยังไม่ได้รู้สึกว่างานตัวเองสวยที่สุดอ่ะ มึงก็พัฒนาต่อไปเรื่อยๆ อาจจะไม่เร็วเท่าคนอื่นแต่ก็ยังดีกว่าไม่พยายามพัฒนาฝีมือตัวเองอ่ะ
ทำไมบ้านมึงโหดจังวะ;___; คนเรามันเครียดมันนอยกันได้ไม่เห็นต้องประชดงี้ แต่ดีละมึง มาระบายในโม่งเหอะ กูคงช่วยให้มึงสบายใจไม่ค่อยได้ แต่ก็ยินดีรับฟังนะ ชุบุ
>>42 กินยามันก็ช่วยปรับเคมีในสมองอ่ะ ไปหาหมอนอกจากรับยากูว่าได้คุยกับหมอบ่อยๆก็ช่วยได้เยอะนะ ของแบบนี้มันไม่เห็นผลในเร็ววันหรอก มันต้องค่อยๆปรับทัศนคติไปเรื่อยๆด้วยว่ะไม่ใช่พึ่งยาอย่างเดียว สู้ๆนะ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว ปรึกษาคนรอบตัวบ้างก็ดี ยิ่งมึงรู้สึกมองว่าตัวเองไร้ค่ายิ่งห้ามอยู่คนเดียวมันอันตราย หรือถ้ามึงไม่กล้าพูดตัวๆกับใครก็ระบายในโม่งอ่ะดีละ แต่กูไม่ใช่หมอก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากนอกจากรับฟังนะ555
>>40 กูทำงานมาสิบปีแล้วนะ เอาเป็นว่า กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะ เพราะเคยผ่านมาเหมือนกัน แต่ชีวิตหลังการเรียนน่ะมันมีอยู่ แล้วในช่วงนั้น สถาบันหรือเกรดบางทีก็ไม่มีความหมายเท่าไหร่ว่ะ (อาจจะมีในบางองค์กรมั้ง แต่ที่กูทำงานอยู่ไม่มี) การอยู่รอดของมึงขึ้นอยู่กับความสามารถในการเรียนรู้งาน การรับมือกับปัญหา และอีคิวของมึงเอง พยายามอย่าเป็นคนตีโพยตีพายไปก่อนปัญหาเกิด จะช่วยให้มึงมีชีวิตอยู่ได้ในสังคมคนทำงาน จงคิดว่ามึงเก่ง มีเหี้ยอะไรเกิดขึ้นมึงก็รับมือได้ทั้งนั้น ดาหน้ากันเข้ามาเลย นึกถึงอนาคตที่ต้องเผชิญ แล้วอย่ายึดติดกับความกลัวแค่ขั้นการเรียนการสอบ ได้ก็ดี ไม่ได้มึงก็รีบหาที่เรียนใหม่ มันไม่เลวร้ายขนาดให้มึงต้องเสียพลังงานกลัว ชีวิตยังอีกยาว
>>40 กุดรอปมา 2 ปีละมึง ปีนี้ถ้าไม่ติดคณะที่กุหวัง ก็จะหยุดแล้วไปมุ่งทางอื่นแทน กุเหลือเวลาประมาณ 40 วันกำหนดชะตาชีวิตกู ถ้ามึงต้องสอบ 9วิชาอีก บอกเลย ตอนนี้ทันเว้ย ตั้งใจ พยายาม อีกแป๊ปๆเอง
หรือถ้ามึงจะสอบ gatpat ยังมีอีกครั้ง สู้ๆ ทิ้งความรู้สึกไปซะ นี่เลิกเครียดเลย ไปเครียดหลังรู้ผลดีกว่า
>>46 กู >>41 นะ
เหี้ยยย คณะเดียวกับกูป่าววะ55 ของกูก็สายอาร์ตสอบตรงรับรอบเดียวไม่ได้คือไม่ได้เลย มั่นใจในตัวเองไว้เว้ย อย่าไปกดตัวเองลงแล้วตั้งใจฝึกฝีมือตัวเองไปเรื่อยๆ หาแนวข้อสอบว่าปีก่อนๆเขาสอบประมาณไหนยังไง ยิ่งถามโดยตรงจากพี่ที่เรียนคณะนั้นเลยยิ่งดี แล้วก็สอบคณะนั้นหลายๆที่ไว้อ่ะ ดีกว่ามึงไม่ติดแล้วอดเรียนคณะที่ชอบ
ขอปรึกษาเพื่อนโม่ง คือเวลากูทำงานอะไรสักชิ้นอยู่แล้วเกิดมีคนทวงขึ้นมา กูจะรู้สึกแบบไม่อยากทำแม่งละ ทั้งๆที่ตอนแรกกูทำงานขิ้นนั้นแบบตั้งใจมาก พอเร่งปุ๊บงานก็ห่วยแล้วก็โดนแก้ใหม่อยู่ดี กูเลยอยากทำให้มันดีไปเลยเพราะคิดว่าจะได้ไม่ต้องมานั่งทำงานซ้ำหลายครั้ง เดทไลน์แม่งก็ไม่ค่อยจะชัดเจน สั่งเหมือนไม่รีบอยู่ดีๆทวงเฉย คือหลายครั้งมากที่กูเร่งงานให้แต่ทุกครั้งคือกูต้องมาทำใหม่หมด แม่ง บางทีกูก็เหี้ยนะพอเค้าทวงกูก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หยุดทำไปเฉยๆ หมั่นไส้ นี่กูทำเกินไปรีป่าว
>>48 กูก็เป็นนะ ทั้งกับเวลาสั่งงาน(เฉพาะกรณีที่สั่งไม่ชัดเจน เร่งเกินกว่าเหตุ ให้ทำเกินราคา) เอาจริงๆตอนเด็กๆเวลาพ่อไล่ไปอ่านหนังสือสอบจากที่ตอนเขาไม่สั่งกูตั้งใจอ่านปกติ พอเขาสั่งกูดันไม่ยอมไปอ่านก็มี มันรู้สึกนอยๆว่า อ่าว แล้วปกติกูไม่ตั้งใจอ่านแต่แรกจนต้องสั่งกันเลยอ่อวะ
มึงอาจจะเป็นแบบกูก็ได้ กูไม่ชอบโดนบังคับว่ะ รู้สึกว่าคนที่มีอำนาจบังคับกูได้ต้องมีเหตุผลและดีพอกูถึงจะยอมทำตามว่ะ แต่ถ้ามันเป็นงานที่เขาจ้างมึงมา งานสำคัญที่ไม่ทำแล้วมึงจะชิบหายก็ทนๆทำไปเถอะ ถือซะว่าเพื่อตัวมึงเอง ลืมๆความหมั่นไส้ชั่วคราวแล้วทำไปเรื่อยๆอ่ะแหละไม่ต้องบ้าจี้เร่งตามเขา เพราะเป็นกูก็ไม่อยากส่งเร็วทันใจแต่คุณภาพงานตกว่ะ รู้สึกไม่ใช่กู
>>48 มึงได้มีการ updtae ความคืบหน้าให้คนสั่งงานมึงรู้บ้างมั้ยล่ะว่าตอนนี้มึงทำไปถึงไหนแล้ว มึงทำช้าไม่ผิด แต่ถ้ามึงทำให้เค้าคิดว่ามึงเอ้อระเหยลอยชาย อันนั้นผิด แล้วถ้าเค้าคิดว่ามึงชักจะช้าไปแล้ว เค้าไม่ควรทวงเหรอวะ ปล่อยไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมายดีกว่าหรือไง? (กูเคยมีประสบการณ์จ้างงานคนแล้วไม่อยากทวงเพราะคิดว่าเค้าคงประณีตทำอยู่ แล้วผลคือผ่านไปปีครึ่งยังไม่ได้ทำเลย เป็นไงมึง มึงคิดว่ากูโง่มั้ยล่ะที่ไม่ทวงไม่ถามจนผ่านไปปีครึ่งน่ะ?) ถ้ามึงรับเงินสำหรับงานที่เค้าให้มึงทำ แล้วมึงไม่ update ให้เค้ารู้ พอทวงถามแล้วมึงหยุดทำ อันนั้นมึงเหี้ย
ไม่อยากไปเรียนเลยแม่ง ทำไงดีวะ
กำลังจะไปหาจิตแพทย์เร็วๆนี้ เพื่อตรวจเรื่องโรคซึมเศร้า
ควรจะต้องเตรียมตัวยังไงบ้างครับ?
มีกิจกรรมอะไรที่ทำแล้วรู้สึกมีกำลังใจในชีวิตบ้างเพื่อนโม่ง กูรู้สึกอยากฆ่าตัวตายมา 3 ครั้งละ แต่ก็สัญญากับแม่ไว้ว่าจะไม่คิดอีก เอากิจกรรมที่มันไม่เกี่ยวกับเพื่อนยิ่งดี พอดีเพื่อนกูมันอยู่คนละเมืองซึ่งไกลสัส พอดีอยู่ตปท.น่ะ
กูสงสัยว่าคนที่เป็นโรคจิตจนฆ่าคนได้เค้าต้องโดนอะไรมาวะถึงเป็นหรือมันสืบทอดจากพันธุกรรม คือเมื่อเช้ากูดูข่าวแล้วแนวๆนี้มันมีทุกวันอ่ะ
>>61 มึงลองหารายการหรือหนังเกี่ยวกับฆาตกรโรคจิตมาดูสิ หลายคนที่มีปมด้านความรุนเเรงในวัยเด็ก
บางคนเกิดจากความรุนเเรงในครอบครัว โดนพ่อเเม่ทุบตี โดนข่มขืนมานาน ไม่ก็โดนกลั่นเเกล้งกดขี่จากสังคมรอบข้าง
จากเด็กอ่อนเเอขี้ขลาดไม่สู้คนกลายเป็นฆาตกรโรคจิตมีเยอะมาก หรือพวกที่เริ่มจากอาการซึมเศร้าก็มี
อีกประเภทคือมีความผิดปกติมาเเต่เกิด ว่ากันว่าการมีสายเลือดชิดอาจเกิดความผิดปกติด้านความรุนเเรงได้เหมือนกัน
ถามหน่อยสิ ไอ้ความรู้สึกที่ไม่ต้องการเห็นคนอื่นได้ดีมันคืออะไร เช่นคนอื่นกากมาก แต่เป็นที่รู้จักมาก(หรือได้รางวัลดีๆ) แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่สมควรได้รับแล้วก็หมั่นไส้มัน ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบมัน เรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไรวะ
>>63 เคร่งศาสนามากนี่มันก็เก็บกดเยอะอยู่นะ เส้นแบ่งความดีความชั่วจะค่อนข้างเข้ม แถมถ้าทำผิดก็คงจะโดนลงโทษเยอะอยู่ทั้งด้านร่างกายและจิตใจ แล้วก็จะถูกตีตราว่าบาปอย่างโน้นอย่างนี้ คนเราปกติจะคิดว่าตัวเองถูกก่อนน่ะ พอโดนตราหน้าว่าผิดบาปหนักเข้าก็จะเกิดความขัดแย้งในจิตใจจนต้องระบายแหละ อันนี้ส่วนนึงนะ ไม่ได้บอกว่าคนที่เคร่งทุกคนจะต้องเก็บกด 555
>>61 กูว่าคำว่าถึงขั้นฆ่าคนได้ มันน่าจะมีเยอะมากนะเว่ย กูคนนึงแหละอยากลองฆ่าคน แต่ไม่ทำเพราะมีสมองและสติ แรงผลักดันให้ลงมือจริงน้อย ถ้าทำจริงได้ไม่คุ้มเสีย อันนี้กูพูดจากใจและจริงจังนะ 555 กูโตแล้วและค่อนข้างมีภาพลักษณ์ในชีวิตจริงดูดี เป็นคนหน้าที่การงานดี มาจากครอบครัวฐานะดี พ่อแม่สอนมาดี ไม่ลำบากในชีวิต แต่กูอยากฆ่าคนด้วยรสนิยมส่วนตัวและแรงผลักดันภายในบางอย่างที่มีมานานและไม่มีสาเหตุ อยากทำมาตลอด ใช้คำว่าถ้ากูมีโอกาสที่ฆ่าคนแล้วไม่เสี่ยงโดนตำรวจจับได้กูทำแน่ๆ ถ้ามองในแง่ความเป็นจริงคือสมมติว่ากูโดนฉุดแล้วกูหาโอกาสได้กูจะฆ่าโจรแน่ๆต่อให้มันลงมือน้อยแค่ไหนก็ตามไม่ใช่เพราะอะไรอื่นๆนอกจากคำว่ากูอยากทำ หรืออย่างที่คอมเมนท์ก่อนๆบอกแหละว่า ถ้ากูเกิดยุคสมัยก่อนที่ลงมือแล้วโอกาสรอดเยอะกว่ากูคงทำแน่ๆ
สรุปที่อธิบายมา กูคิดว่าบางกรณีมันเป็นแค่แรงผลักดันและความต้องการภายในที่มีมาแต่เกิดว่ะ เช่นกู
พูดถึงประเด็นอิจฉา กูอิจฉาแฟนกูแปลกมะ
ความรู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใครทั้งที่อยู่กับเพื่อนนี่มันจัดการยังไงวะ บางทีแม้แต่ตอนอยู่กับครอบครัวก็เป็น แย่ว่ะ
ชอบรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าไม่มีความสำคัญพอให้ใครมาใส่ใจ มีเพื่อนดีแค่ไหนก็รู้สึกว่ามีช่องว่างระหว่างกันอยู่
บางทีก็คิดมากไปเรื่อยแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ รู้สึกเหนื่อยใจจนอยากจะหลับไปแล้วไม่ตื่น เคยคิดสั้นแต่กลัวเจ็บเลยไม่กล้า แต่มันหลายครั้งละ
เพื่อนโม่งกูมาขอคำปรึกษา คือกูไม่อยากตาย แต่กูรู้สึกว่ากูต้องฆ่าตัวตาย กูรู้สึกชีวิตกูดีมาก มีเหี้ยแค่อดีต ถึงปัจจุบันจะดีแล้วแต่กูรู้สึกว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปยกเว้นกู กูยังติดอยู่ในอดีตที่เหี้ย กูยังเป็นคนเดิม ในขณะที่ทุกคนเปลี่ยนไป เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น รักตัวเองมากขึ้น มีความสุขมากขึ้น แต่กูรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นเหมือนเดิมในขณะที่คนอื่นเปลี่ยนไป กูยิ้ม กูสนุกกับปัจจุบันที่ดี แต่กูยังเรียกร้องให้คนอื่นเข้าใจกูทั้งๆที่ไม่มีอะไรต้องทำแบบนั้นแล้ว กูรู้สึกว่ากูต้องตายภายในวันที่กูกำหนดไว้แล้ว กูมีเพื่อนที่ดี มีพ่อแม่ที่รักและเอาใจใส่มาก มีพี่ที่คอยช่วยเหลือ กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูเหมือนโดนหลอกหลอนให้คิดแต่จะเรียกร้องตลอด ทำไมกูหยุดมันไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึงจิตแพทย์หรือโทรสายด่วนสุขภาพจิต แม่กูพูดว่า ดีแล้วที่ไม่ได้พาไป ไม่งั้นแย่กว่านี้อีก กูไม่ได้ต้องการคนระบาย กูต้องการใครก็ได้มาหยุดกูที กูบอกครอบครัวกูไม่ได้ กูบอกเพื่อนไม่ได้ ถ้าเพื่อนรู้พ่อแม่ก็รู้ กูไม่อยากให้คนรู้จักกูเป็นคนหยุดกู กูต้องการคนที่ไม่มีส่วนร่วมในชีวิตกู
กูพูดยาวเกินไปแล้ว กูขอโทษ
>>71 กูเหมือนจะเข้าใจมึง กูเป็นคนที่หาความสุขจากปัจจุบันไม่ได้ กูยังคงติดอยู่ในอดีตที่ทำให้ใจกูร้าว แต่คนอื่นเขาปล่อยวางแล้วก็ก้าวต่อกันไปหมดแล้ว กูรู้สึกเหนื่อยที่ต้องทำตัวปกติ เพราะในใจกูมันร้าวไปแล้วจริงๆ กูไม่เคยคิดว่าอยากตายนะ แต่กูก็รู้สึกเหนื่อยมาก ในการเอาแต่จมอยู่ในอดีตแบบนั้น มึงยังดีที่สุขกับปัจจุบันได้นะ อยู่ต่อเถอะ อย่าเพิ่งตายเลย
>>70 กูว่ากูเข้าใจมึง เพราะกูก็เป็น เวลาคนสนใจกู กูก็จะมีความสุข แต่พอไม่มีใครคุย กูก็เฟลจนแทบจะอยากหนีไปไกลๆ กูรู้สึกมันแม่งโคตรไร้สาระ ทำไมกูต้องเอาตัวเองไปผูกกับคนอื่นด้วยวะ ทำไมต้องสนใจในความสัมพันธ์อะไรขนาดนั้น แต่สุดท้ายกูเองก็ทำใจเฉยๆไม่ได้ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรทำก็เถอะ บางทีกูก็สงสัยว่ากูกำลังเรียกร้องอะไรกัน? แต่กูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะขาดความองอุ่นขนาดนั้น แต่กูก็เหมือนมึงและอีกหลายๆคน กูหยุดคิดไม่ได้ เพราะงั้นกูคงไม่บอกให้มึงปล่อยวาง เพราะกูเองก็ทำไม่ได้ แต่ให้มึงมีเกียรติในตัวมึงเองหน่อย ไม่มีใครไร้ค่าหรือไม่มีความสำคัญหรอก
กูเบื่ออาการทางจิตของกูว่ะ บำบัดก็แล้ว แต่กูเป็นเยอะอ่ะ ทั้ง ประสาทหวาดระแวง ไบโพล่า โรคซึมเศร้า เกินเยียวยา กูไม่ชอบเวลาตัวเองนอนไม่หลับหูแว่วเห็นภาพหลอน อยู่คนเดียวไม่ได้ แต่สิ่งที่กูเจอในอดีตมันก็ค่อนข้างเลวร้ายจนทำให้กูเป็นเอามากขนาดนี้ กูไม่อยากกินยาแล้วเพื่อนโม่ง กูรู้สึกว่ายิ่งกินมันยิ่งทำให้กูเอ๋อ หลอน มันเลวร้าย แต่ไม่กินก็นอนไม่หลับ กูควรจะทำยังไงดี
กูเบื่อชีวิตตัวเองมากเลยว่ะ เหนื่อยมาก ทำทุกอย่างเพราะกลัวว่าอนาคตตัวเองจะแย่ เครียดแต่หาที่ระบายไม่ได้ เรียนหนักกลับบ้านไกลๆเป็นชั่วโมง บ้านก็อยู่คนเดียวตลอด พ่อกูไม่เคยสนใจหรอก ไม่เคยดูแลกู ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครให้กูเป็นที่พึ่งได้เลย กูเหนื่อยแล้วกับการต้องมาทำตามความคาดหวังของใครหลายๆคน กูอยากเข้ามหาลัย A แต่พ่อแม่ญาติพี่น้องกูจะให้เข้ามหาลัย B รู้ว่ามหาลัยมันก็มีชื่อเสียง แต่กูขอทำตามฝันตัวเองบ้างไม่ได้เหรอ กูก็อุตส่าห์สอบเข้าโรงเรียนดังๆให้ภูมิใจได้แล้วไงยังไม่พออีกเหรอ กูเบื่อ ไม่เคยคิดจะคอยอยู่ข้างๆกู เหมือนตัวคนเดียว กูสู้อยู่คนเดียว หงุดหงิด โมโห อารมณ์เสียง่ายมาก พอโมโหมากๆก็ร้องไห้ อยากร้องไห้เสียงดังๆเลย ให้พ่อได้ยิน ได้รู้บ้างว่าลูกสาวพ่อรู้สึกยังไง
กู >>71
>>76 กูนึกว่ากูละเมอมาพิมพ์ สวัสดีร่างแยกของกู ที่มึงเล่านั่นอดีตกูเลย เดินทางไปกลับวันละ 4 ชม. เป็นแบบนี้ตั้งแต่กูอยู่อนุบาลยันป.6 กูรู้ว่าแม่กูเหนื่อย พอขึ้นม.ต้นชีวิตกูเริ่มดีขึ้นเพราะโรงเรียนกูมีนโยบายไม่ให้เด็กพึ่งผู้ปกครองมาก กูเลยเป็นอิสระจากพ่อที่คอยเสี้ยมกูให้เป็นคนห่วย คอยเสี้ยมให้กูเห็นแก่ตัว ให้กูมองเพื่อนเป็นศัตรู มองผู้ใหญ่ให้เป็นการเมือง แบ่งสีแบ่งเชื้อชาติ เด็กมันยังไม่จำเป็นไม่ใช่หรอว่ะ
แต่พอขึ้นม.ปลาย แม่กูเป็นมะเร็งปากมดลูก มันติดต่อทางเพศสัมพันธ์ กูไม่ขยายความนะมึงไปคิดต่อเองว่ามันติดมาจากไหน ถ้าแม่กูบอกว่าแม่มีพ่อแค่คนเดียว
กูโดนแม่เสี้ยมให้เกลียดพ่อ เกลียดญาติพ่อ อย่าเชื่อใจใครยกเว้นแม่ พี่กูไปเรียนตปท.ตอนกูขึ้นม.ปลายพอดี กูต้องรับการเสี้ยมจากทั้งพ่อและแม่คนเดียว แต่สุดท้ายยังไง แม่กูเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น รักตัวเองมากขึ้น มีความสุขมากขึ้น แล้วกูละ กูเหมือนทหารเด็กที่เลี้ยงมาใช้ในสงคราม พอจบสงครามกูโดนปล่อยทิ้งทั้งๆที่กูถูกสั่งสอนทัศนคติในการรบมาแล้ว ที่เหี้ยกว่านั้นคืออยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องนอนเดียวกัน กูสมควรไม่เชื่อทั้งพ่อและแม่ แต่กูอยากเป็นเด็กดีไง กูอยากได้รับความถูกใจจากคนอื่น กูกลายเป็นคนมีความสุขเวลาคนอื่นทุกข์ แต่กูก็ทุกข์เวลาคนอื่นทุกข์เช่นกัน กูเสียใจจนร้องไห้และหัวเราะเพราะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบันเทิงไปพร้อมกัน กูหาความสุขของกูไม่เจอ
กูไม่ชอบให้คนมาสกินชิฟอ่ะ ไม่ชอบให้คนอื่นมาจับตัวนอกเหนือจากคนในครอบครัว มันขนลุกแปลกๆส่วนนึง กลัวเขาได้กลิ่นไม่พึงประสงค์จากตัวกูด้วยส่วนนึง 555555 แล้วก็ไม่ชอบกินน้ำหลอดเดียว แก้วเดียว หรือกินอะไรใช้ภาชนะเดียวกับชาวบ้าน กูไม่ชอบมากๆ มันขยะแขยงอ่ะ แต่ก็ไม่กล้าพูดไปตรงๆหรอก พูดห้ามอ้อมๆ ซึ่งก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง เวลาเพื่อนมาดูดน้ำหลอดเดียวกะกูหรือกินอาหารช้อนเดียวกันนี่กูแทบอยากกรีดร้อง มันแปลกมั้ยวะ
ไม่แปลกมั้ง กูก็ไม่ชอบสกินชิฟกับครอบครัวก็ไม่ชอบ กินน้ำหลอดเดียว แก้วเดียว นี่กุก็เป็นถ้ามึงแดกกูก็เช็ดล้างหลอดต่อไม่ก็เปลี่ยนอันใหม่เลย
ขนมบางอันเพื่อนกัดไปคำกุก้ยกที่เหลือให้เลยกับครอบครัวกุก็เปน ไม่อยากกินต่อ
มันคงเป็นเรื่องของสุขอนามัย มึงไม่ชอบเพราะมึงรู้ว่าใครดูแลขนาดไหนไง
>>80 สกินชิพนี่เฉยๆ แต่กูถือเรื่องหลอดน้ำเดียวกันมากแต่ไม่แสดงออกให้เพื่อนเห็น คือถ้าใครมาขอกินน้ำแล้วใช้หลอดเดียวกันหรืออมปากขวดน้ำกูนี่ จะไม่แสดงอาการอะไร แต่ไม่ดื่มน้ำขวดนั้นอีกเลยว่ะ ไม่ได้ขยะแขยงนะ แต่กลัวเป็นไวรัสตับอักเสบบี แต่ถ้าคนในครอบครัว หรือแฟนงี้จะกินต่อได้ เพราะรู้ผลตรวจสุขภาพมันมาก่อนแล้ว 5555555
ผิดกระทู้ก็ขอโทษ
ตอนนี้กูเฟล กูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก กูเป็นแค่เฟืองตัวเล็กๆในสังคม ไม่มีใครสน ไม่มีใครต้องการ
ในที่ทำงานกูก็ไม่สนิทกับใคร ยิ่งเห็นข่าวคนพิการทำนั่นนี่แล้วมีคนชมกูยิ่งเฟล กูคงมีค่าต่ำกว่านั้น
กูอยากไปหาหมอ ถ้าพ่อกูไม่ป่วยเรื่องโรคสมองนอนโรงพยาบาลอยู่ ตอนนี้ค่าใช้จ่ายในบ้านกูเยอะเกินจะแบกไหว
แค่นี้ก็ต้องกู้หนี้หลายเจ้าแล้ว กูไม่อยากติดลบเพิ่ม ตอนนี้กูเครียดมาก ปีใหม่ก็คงมีแต่เจ้าหนี้โทรมาทวงฉลอง
กูพยายามกัดฟันสู้ แต่กูท้อ กูเหนื่อย กูเฟล เพื่อนกูก็มีภาระของตัวเอง กูไม่ได้สนิทกันมากด้วย คนนึงก็เลิกคบกันไปเพราะกูโง่เอง
กูคงจะมีกำลังใจกว่านี้ ถ้ามีใครสักคนยืนข้างๆคอยถามกูว่าเหนื่อยไหม คอยจับมือหรือกินข้าวเย็นกับกูบ้าง
ขนาดที่ทำงานกูยังนั่งกินคนเดียวในห้องเย็นเลยมึง กูไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ แต่กูคิดว่ากูตายไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ไม่ดีขึ้นเลวลง
85 ถึงเราจะไม่รู้จักกันแต่เราจะเป็นกำลังใจให้เธอนะ สักวันอาจจะเห็นทางออก อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป สู้ๆจ้า
กุรู้สึกว่าจะเป็นโรคจิตว่ะ คือมีอาการมือสั่น ใจสั่น มือชา รู้สึกหวิวๆเหมือนจะเป็นลม มีอาการพวกนี้หลังจากที่ได้รับโจทย์งานที่ไม่มีข้อมูลที่ชัดเจน แบบเป็นงานที่มีแต่ความกังวลว่าแบบนี้ใช่มั้ย แบบนั้นรึเปล่า กำหนดขอบเขตงานไม่ได้ว่ะ ลองเซิสดูเห็นเรียกว่าอาการแพนิค
ซึ่งสมัยก่อนไม่เป็นนะ ช่วงทำงานแรกๆก็ยังดีอยู่แต่พอทำงานมาได้ซักปีกว่าก็เริ่มมีอาการพวกนี้เกิดขึ้นมา เพื่อนร่วมงานที่คุมงานกูอีกทีชอบสั่งงานแบบ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่ชัดเจนอ่ะเป็นปีละ แล้วกุเครียดมากเพราะไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไง คือต้องทำงานให้ถูกใจแต่ไม่มีข้อมูลอะไรมากพอและกูกลัวความผิดพลาด หลังๆกูเป็นหนักจะเป็นลมไม่มีแรงเลยสัส เหมือนตื่นตกใจ กังวลตลอดเวลาเวลาจะส่งงานที่ใจนี่หวิวเลย แบบมีแต่ความกังวลว่าจะถูกใจมั้ย ใช่แบบนี้รึเปล่า กูกลัวว่ามันจะพัฒนาไปหนักกว่านี้เลยมาขอคำแนะนำทีว่ากูจะทำไงกับการทำงานแบบนี้ดี เพราะเค้าคงไม่เปลี่ยนวิธีการทำงานแน่นอนกูต้องปรับตัวเองกับการทำงานที่ไม่มีข้อมูลขัดเจน
กูอาจจะบ้าหรือแปลกหรือป่าวนะ
กูมีความคิดหนึ่งที่ว่า มองโลกในแง่ดี พอถึงเวลาจริงทุกอย่างจะเป็นร้าย แต่ถ้ามองโลกในแง่ร้าย ทุกอย่างจะกลายเป็นดี อารมณ์แบบถ้าคาดหวังสูงจะผิดหวังมาก มันเลยส่งผลให้ทุกเช้าเราจะคิดมาก เครียด เศร้า ปวดหัวปวดท้อง มองโลกในแง่ร้าย เพื่อให้ถึงเวลาจริงก็จะแบบ ไม่เห็นแย่อย่างที่คิดเลย ถ้าเกิดเรามองโลกในแง่ดี ถึงเวลาจริงทุกอย่างมันแย่ มันคือสิ่งที่เราพบเจอมา
เราควรที่จะไม่คิดอะไรเลยดีหรือป่าว คิดมากแม่งปวดหัว เกลียดตัวเองที่มีความคิดแบบนี้จริงๆ ทั้งๆที่อยากมองโลกในแง่ดีแท้ๆ แต่ทุกอย่างมันจะตรงกันข้ามกับที่คิดไว้อ่ะดิ -.-
กูเป็นโรคซึมเศร้าต่อเนื่องมาสามปีละ อาการแย่ลงเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเป็นนีทแล้ว พอไม่ได้ทำงานอะไรๆก็ยิ่งแย่กว่าเดิม อยากเอามีดปักคอตัวเองจริงๆว่ะ
>>93 กูมองโลกในแง่ดีเกินไป ใครๆก็บอกกูโลกสวย หน้าโง่ มึงชอบมั้ยเล่า มันจะโอเคก็ต่อเมื่อชีวิตมึงไม่มีปัญหาอะ ชีวิตจะแฮปปี้มาก มีความสุข แต่พอเจอปัญหาแล้วกูจะแย่กว่าชาวบ้านนิดหน่อย เพราะกูไม่เคยคิดล่วงหน้าว่าถ้ามันเกิดปัญหาขึ้นมากูจะแก้ไขยังไง ต้องไปคิดวิธีแก้ไขเอาเดี๋ยวนั้นเลย
มึง กูโทรไป 1323 มา สายติดอย่างยาก พอติด เขาก็ฟังกุระบายนะ แต่ไม่ได้พูดไรกับกุเยอะ ท้ายๆมีประเมินว่าซึมเศร้ามั้ย แล้วจบท้ายว่า เป็นกำลังใจให้นะคะ สงสัยเพราะกุหาคำตอบด้วยตัวเองได้ แต่เขาไม่ได้เข้าใจว่ากุต้องการคน"คุย"กับกุเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่มาถามกุว่ากุจะจัดการตัวเองยังไง อ๋อ คุณหมอก้อเห็นด้วยนะ ดีนะที่เราจะทำ ลองทำดูนะ ก็ถือว่าดีขึ้นในระดับนึง ได้ร้องไห้ไป
กูสนิทกับพี่กูมากๆ อยู่ด้วยกันมานาน แต่เวลาเค้าด่า ด่าแรงเหมือนต่อยหน้า กูเข้าใจว่าเค้าหวังดี แต่ยัดความควายความโง่ให้กูอยู่ตลอด กูรู้ตัวว่ากูโง่ แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้บ่อย จำเป็นต้องด่ากูแรงขนาดนั้นมั้ย ไปๆมาๆ จากความเชื่อใจแม่งทำให้กูรู้สึกว่า กูอึดอัด กูผ่อนคลายไม่ได้ กูจะโดนทดสอบ กูห้ามพลาด กูไม่ได้อยากรู้สึกแบบนั้นกับเขาเลยว่ะ แล้วก็เฟล กูตัวคนเดียว เพื่อนหายหมด ไม่ได้ทำออพฟิศ ทำงานคนเดียวเลยไม่มีเพื่อนร่วมงาน ที่บ้านอย่าหวัง ประเมินอะไรต่ำๆ ให้กูมาแต่เด็กอยู่ละ ไม่เหมือนครอบครัว ทำให้กูก็ไม่ได้สนิทกับทางบ้าน สุดท้ายกูไม่มีเพื่อน ไม่มีคนที่กูคุยได้อย่างผ่อนคลาย เฮฮากันไป เลยรู้สึกโดดเดี่ยว ไร้ค่าสิ้นดี เคยเปิดอกคุยกับพี่เขาทีนึง ก็มีอ่อนให้กูนะ แต่ก็โดนประชดอีก กูบอกกูรู้สึกเหมือนโดนเหยียบ กูรู้เค้าหวังดี เค้าไม่อยากให้กูผิดพลาด แต่สุดท้ายก็โดนประชดว่า โดนเหยียบจริงๆ ดูมั้ยจะได้รู้ของจริงเป็นไง ลองหายไปดูสิ มึงอยู่ไม่ได้หรอก งั้นงี้ สรุปกูเลยไม่ได้พูดอีก กูไม่อยากรู้สึกให้ความสัมพันธ์มันอึดอัดเลยว่ะ แวะมาระบายกับเพื่อนโม่งละกัน
>>99 ปกติพวกที่โทรบำบัดเค้าจะสะท้อนมึงและให้มึงได้คิดเองอะ ถ้าจะ'คุย'จริงๆแนะนำให้ไปหาหมอหรือนักจิตแบบตัวๆเลย คุยกะเพื่อนก็แบบ มันก็หาเพื่อนที่จะคุยกับเราในทอปปิคดังกล่าวได้ดีๆยากนะมึง
อย่างตอนนี้กุฟังเรื่องมึงกุก็ช่วยไรไม่ได้เพราะไม่เข้าใจ ไม่เคยเจอ ได้แต่รับฟังอะ แต่คนที่คงจะเข้าใจแน่ๆก็คือหมอ นักจิต ดังนั้นถ้าไม่ลำบากมากลองไปหาเถอะนะมึงนะ กว่ากุจะทำใจไปหาได้ก็เกือบครึ่งปี
>>100 กุเล่าในนี้ก็เล่าหมดไม่ได้ว่ะเดี๋ยวโม่งแตก รายละเอียดมันลึกมาก ตั้งแต่สภาพที่บ้าน ตอนกูเป็นเด็ก โตมายังไง เจออะไรบ้าง กูก็คิดจะหาอยู่นะ แต่กูกลัวใจหมอไทยหรือนักจิตไทยเหลือเกิน เคยสมัครที่ขึ้นในเฟสที่ให้ปรึกษาออนไลน์ฟรีแต่เป็นของต่างประเทศกูก็ไม่กล้าเล่าอีก กลัวพิมพ์อังกฤษไม่รู้เรื่อง สุดท้ายกูก็ไม่ได้ไปหาจริงๆจังๆ สักที เดี๋ยวกูจะลองหาเอานะเพื่อนโม่ง มีที่ไหนแนะนำมั่งวะ
>>101 ของแบบนี้ต้องลองมึง มึงอยู่กทม.ปะ คือกุอะไปหาหมอที่รพ.รามา ลองเสิชเบอร์แล้วโทรไปนัดดู แต่แบบมึงต้องทำใจนะว่าอาจจะได้คิวเลทไปเดือนสองเดือนเลยเพราะมันเป็นรพ.รัฐ คนตรวจเยอะ แต่ค่าหมอค่ายามันถูก(กุก็เลือกที่นี่เพราะราคา)
มีคนเคยบอกกุว่าการคุยกะหมอ/นักจิต เหมือนเวลาไปตรวจภายในอะ ออกจากห้องตรวจมาหมอเขาก็ไม่มีภาพอวัยวะภายในคนไข้ติดออกมาหรอก มึงลองจดเก็บๆประเด็นไว้เผื่อตอนไปปรึกษาหมอแล้วเกิดนึกไม่ออกก็ดีนะ
หรือถ้าไปแล้วยังไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร ตอนกุไปแรกๆกุก็เล่าแต่อาการไม่ยอมเล่าสาเหตุเพราะอายหมอ ไปๆมาๆกุก็ค่อยๆพูดทีละเรื่องสองเรื่องอะ
ถ้ามึงยังสนใจคุยปรึกษากับกุ กุจะให้เมลโม่งไว้
>>102 ขอบใจมึงมาก กับโม่งอีกคนด้วย แค่มีคนพยายามจะเข้าใจกู ให้กูเล่าให้ฟังกูก็รู้สึกดีมากๆ ละว่ะ แต่มันยาวและเยอะมากมึง ไว้มีโอกาสกูจะเล่าแบบโกหกๆ ไปแล้วกัน
>>104 กุอยู่ กทม. สายด่วนก็แนะนำกูไปรามา เดี๋ยวกูหาเบอร์ละลองติดต่อดู กูอยากแบบคุยแบบตัวๆ มากกว่าว่ะน่าจะดีกว่า (กูไม่ค่อยว่าง) เดี๋ยวลองดูละกัน ขอบใจมึงมากที่เป็นห่วง
>>99-100 เคยโทรไปแล้วกูแอบคิดเหมือนกันว่าเค้าพวก coach ที่คอยถามคำถามเพื่อกระตุ้นให้เราคิดเอง
ไม่ได้มาแนวรับฟังคนบ่นเท่าไหร่ ซึ่งกูมีความรู้สึกว่าเค้าน่าจะมาแนวรับฟังมากกว่านี้หน่อย
ตอนกูโทรไปโดนยิงคำถามรัวๆใส่แล้วกูรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันรู้สึกเหมือนโดนสอบสวนแล้วคาดคั้นให้ตอบอ่ะนะ
>>99 เป้าหมายของการให้คำปรึกษาก็คือให้คนไข้หาคำตอบแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว แต่กูว่าที่เขาเอาแต่ยิงคำถามไม่ค่อยฟังมึงก็เพราะว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาหรือเปล่า เลยต้องรีบยิงคำถามรีบปิดเคส ถ้าปกติเขาจะฟังจนมึงเว้นช่วงไม่รู้จะพูดอะไรต่อนั่นแหละแล้วค่อยๆถาม แนะนำเหมือนคห.บนๆว่าไปเจอหมอตัวต่อตัวเถอะ คิดว่าเขาน่าจะมีเวลาให้มึงมากกว่านี้ แล้วกูสงสัยว่ามึงกลัวใจหมอไทยเรื่องอะไร คือเขาไม่เคยรู้จักมึงหรอกแต่ถ้ามึงได้ไปคุยจะรู้สึกว่าเขาเข้าใจมึงกว่าคนใกล้ชิดในชีวิตจริงอีก
ขอพื้นที่บ่นหน่อยนะ
เหนื่อยว่ะ แอบคิดอยู่ว่ามาถูกทางมั้ยวะ ตอนม.ปลายมีเหตุให้ดรอป1ปี จบม.6ก็ดรอปอีก1ปี เพราะอยากเข้าแพทย์ รวมดรอปไป2ปี เพื่อนจะขึ้นปี3กันละ กุยังไม่มีมหาลัยเรียน อีก 13 วันสอบ9วิชา (ตัวชี้เป็นชี้ตาย เพราะแพทย์ใช้ตรงนี้70%) ไอตอนอ่านหนังสือก็มั่นใจอยู่หรอก ทั้งอ่านทั้งทำโจทย์ แต่เดือนสุดท้าย มาเก็บข้อสอบแบบจับเวลา คือล่ม ทำได้ แต่ทำไม่ทัน.. เฟลสัส คะแนนได้พอๆกับปีที่แล้วเลย บางวิชาแย่กว่าอีก พอท้อก็ง่วง เบื่อ ลองนอนเต็มๆสักคืน อ่านหนังสือต่อก็ตาลาย รู้สึกอยากหลับๆไปเลย อยากโยนเรื่องสอบทิ้งแล้ว ไอความมั่นใจตอนแรกหายหมด เฮ้อ เซ็งว่ะ เริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วว่ะ กลัววันสอบจริงลนชิบหาย กุอยากเรียกความมั่นใจกลับคืน ทำไงดีวะ
>>101 กูเล่าเรื่องชีวิตทั้งหมดของกูในโม่งครบทุกพาร์ทอะ แต่แบ่งๆไว้เป็นช่วงเวลา 5555555
กูสิงมาหมดตั้งแต่ปัญหาในครอบครัว ปัญหาเรื่องเพื่อน ปัญหาหัวใจ ห้องkarma ไม่ได้เล่าทุกอย่างในวันเดียว มีหลายปัญหาที่ติดอยู่ในใจก็ทยอยมาขอคำปรึกษา ทยอยมาบ่นทีละอย่าง ทำตัวเป็นโม่งคนละคน ทุกวันนี่บ่นครบทุกพาร์ทแล้ว สบายใจ โม่งไม่แตกด้วย
>>111 ห้องกามานี่มึงไประบายอะไรวะ ถถถถถถถ
>>109 กูแค่ได้ยินหลายคนบอกว่าหมอไทย นักจิตไทย ไม่ดี ชอบไล่ไปกินยา เลยไม่รู้ว่าจะโอเคมั้ย แต่หลังๆ เห็นประชาสัมพันธ์กันว่าดีขึ้นว่าอะไรกันก็ต้องไปลองแหละ กุแค่ 50/50 ในตอนแรก
>>110 จบช้ามากๆมันก็ไม่ดีกับทั้งตัวมึงและสายตาคนรอบข้างว่ะ ยิ่งมึงทำได้ไม่ดีในตอนแรก วันจริงยังไงมึงก็ต้องเต็มที่ว่ะ คิดถึงวันเวลาที่เสียไปดู มึงทุ่มเทมาขนาดนี้แล้ว จะเอาความไม่มั่นใจทำให้มึงลนละเสียซ้ำๆอีกก็ไม่เวิร์คใช่ม่ะล่ะ ดึงความมั่นของมึงออกมาแล้วไฟท์เต็มที่ละกันเพื่อสิ่งที่มึงต้องการจริงๆ
>>112 กูก็พอรู้ว่าคนซึมเศร้า มีปัญหามันจะกลัวนู่นนี่นั่นไปหมด แต่กูก็อยากบอกให้มึงไปหาหมออยู่ดีอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ หมอห่วยมึงก็แค่กลับมาจุดเดิม แต่ถ้ามึงไม่เริ่มทำซักทีก็ค้างคาใจอยู่นั่นแหละ กูมีเพื่อนคล้ายมึง กูก็แนะนำให้มันไปหาหมอก็เสือกกลัวโดนหมอด่า แถมนางไปอ่านแชร์เรื่องสายด่วนสุขภาพจิตด่าคนที่โทรไปแล้วยิ่งกลัว จนสุดท้ายอาการก็แย่ลงเรื่อยๆเพราะไม่กล้าไปหาหมอ แถมคนในครอบครัวก็ไม่เข้าใจ กูก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆว่ะเรียนมาแต่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แถมเจ้าตัวก็ไม่กล้าออกไปหาคนที่จะช่วยเขาได้ด้วย แล้วกูเพิ่งรู้ว่ามีคนคิดมากเรื่องกินยา กูมองว่าถ้าได้ยา＝สารในสมองมึงไม่สมดุลย์＝มึงแค่ป่วย ไม่ได้แปลว่าตัวมึงห่วยแตกนะ
เฮ่ เพื่อนโม่ง ขอพื้นที่ระบายหน่อยดิ่
ชีวิตกูตอนนี้มันไร้แก่นสารมากเลยอ่ะ เหมือนว่ากูเหนื่อยจนไม่อยากทำไรซักอย่าง เรียนก็ขาดบ่อย สายก็เยอะ วันไหนไม่สายก็ไปนั่งเฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆ สมองกูมันเหมือนว่างเปล่า แบบคิดไรไม่ออก ในหัวไม่มีห่าไรเลย ที่กูหยุดเรียนก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนะ นอนอยู่บ้าน ดูหมาแมวในยูทูป เลื่อนเฟซบุ๊ค วาดรูปไปวันๆ จากเมื่อก่อนกูเป็นคนที่เคร่งกับการเรียนและติดท็อปของห้องมาตลอดอ่ะ จนตอนนี่ก็ติด 0 กับ มผ. เยอะมาก กูรู้นะว่ากูควรจะไปตามแก้ แต่กูก็ไม่ได้ไปซะที กูคงหนีปัญหาอ่ะ
งานบ้านงานเรือนจากเมื่อก่อนที่ทำทุกวัน กูเป็นคนรักสะอาด อยู่ รร กูก็ทำเวรทุกวันพักเที่ยงกูก็กวาด แต่ตอนนี้นานๆทีจะทำ ห้องก็รก หน้าก็สิวขึ้นเต็ม พอเปรียบเทียบตัวเองเมื่อก่อน กูเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมอีก
กูเบื่อกับการเรียนมาก อยากทำงาน ถึงรู้ว่ามันเหนื่อยก็เถอะกูยอม ไม่อยากเสียค่าเทอมไปเปล่าๆ ยิ่งกูเรียนเอกชนด้วย แต่กูก็รู้อีกว่าเรียนให้มันจบๆไปมันดีกว่า ก็นะ กูรู้วิธีแก้ปัญหาทุกอย่างแต่สุดท้ายกูก็ไม่ทำ กูมันเหี้ยเอง ตอนนี้ห่อเหี่ยวและเศร้ากับชีวิตมาก กูสร้างแต่ปัญหาจนมันทับกูไปเรื่อยๆ แล้วกูก็นอนตายอยู่อย่างนั้น อยากได้กำลังใจ อะไรก็ได้ที่จะทำให้กูลุกขึ้นมาอ่ะ ใครพอจะให้คำแนะนำอะไรกูเพิ่มได้บ้างวะ จะด่ากูก็ได้ กูอยากร้องไห้มากแต่ร้องไม่ได้
ปล. กูไม่เคยปรึกษาปัญหาชีวิตอะไรกับใครเลย เพื่อนกูก็ไม่มีสนิท กะครอบครัวกูก็ไม่คุย กูไว้ใจคนยากมาก เวลามีปัญหาหรือเครียดกูจะเก็บๆไม่ก็ลืมๆมันไปซะ กูพิมพ์ทิ้งไว้ตั้งนานไม่รู้จะโพสต์ดีมั๊ยเพราะรู้สึกปัญหากูมันจิ๊บจ๊อยมาก
เพิ่มจากข้างบน >>119 เผื่อโม่งอยากวิเคราะห์ชีวิตกู
-ตอนเด็กๆเป็นเด็กดีมาก และคลั่งเรียน คือชอบเรียนมากๆแหล่ะ กีฬาก็ดี ทำห่าไรก็ดีไปหมด
-กูเคยติดเกมมาตั้งแต่เด็กๆจนถึงเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว จะหัวร้อนถ้าไม่ได้เล่น แต่ตอนนี้กูปลงและ ไม่เล่นกูก็ไม่ตาย
-กูมีฝีมือวาดรูปอยู่พอควรถ้าเทียบกับรุ่นเดียวกัน กูมีความคิดว่าอยากลาออกจากรร.ไปวาดรูปขายบ่อยมาก
-กูโม่งหญิงม.ปลาย ตอนเด็กๆเคยเกือบถูกข่มขืน แต่พอโตขึ้นกูไม่ซีเรียสอะไร ชีวิตกูเจอโรคจิตบ่อยมาก ซึ่งสมองกูมองว่ามันขำๆ
-นอกนั้นชีวิตกูก็ไม่มีไร อยู่ในกรอบมาตลอด
จนถึงตอนนี้กูยังหาคำตอบไม่ได้ว่ากูเป็นอะไร ทำไมทำชีวิตตัวเองอัปรีย์ได้ขนาดนี้ 5555 หรือกูแค่ขี้เกียจจนเป็นสันดาน เห้อม
มึงกูไม่อยากไปเรียนเลย กูเป็นเด็กเรียนดีนะคือสอบได้ที่ต้นๆตลอด กูมีความรู้สึกที่ว่าเรียนไปทำไมวะ ที่รร.บางทีก็สอนไม่ตรงกับสอบ สอนไม่รู้เรื่อง เข้ามาก็ด่าเด็ก ตอนเช้าก็ต้องไปฟังครูขึ้นเสาธงมาด่าเด็ก ไม่มีอะไรดีเลย การเรียนการสอนกูอ่านเอง หาเองได้ความรู้มากกว่าไปเรียนรร.อีก กูก็ไม่อยากมีความรู้สึกนี้นะ เพราะยังไงกูกฺต้องใช้ใบจบม.6 ไปสอบ แต่บางทีกูก็สงสัย
มึง กูเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับตัวเอง กูว่ากูไม่ปกติ
เรื่องมันเป็นงี้เว้ย ช่วงเกือบปีนึงที่ผ่านมา กูเจอปัญหาเข้ามาไม่หยุด ทุกเรื่องเลย พ่อแม่ งาน เงิน เพื่อน ความรัก จนกูเศร้าหนักมาก จะฆตต2-3รอบแต่ยังพอมีสติอยู่บ้างเลยไม่ได้ลงมือ ตอนนี้หลายๆเรื่องมันก็ดีขึ้นละ ดีขึ้นมากเลยล่ะ แต่ที่กูรู้สึกโหวงๆคือกูกลับไม่รู้สึกยินดีอะไรแต่กลับจิตตกแบบดิ่งเหวโคตรง่าย ทั้งๆที่มองๆดูแล้ว ถ้าปัญหามันคลี่คลาย มันดีขึ้นขนาดนี้ กูต้องยิ้มแย้มหัวเราะลัลล้าบ้าบอคอแตกไปตามประสาแล้ว แต่กูเหมือนไงดี เวลาอยู่กับคนอื่นก็ปกติ หัวเราะเฮฮา สภาพไม่น่าเป็นห่วงเลยแหละ แต่ตอนกลับมาอยู่คนเดียวดิ แม่งเหมือนคนละโลกอะ สภาพจิตใจดิ่งลงเหว ไม่อยากทำอะไรซักอย่าง อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เวลาคุยกับเพื่อนตลกโปกฮา ลึกๆในใจกูอยากร้องว่าช่วยด้วยแต่กูก็พูดไม่ออก กูไม่เข้าใจว่าทำไมตัวกูถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ทุกอย่างในชีวิตกูมันโอเคขึ้นตั้งเยอะแล้ว กูเคยมีความสุขกว่านี้ เคยมองโลกแง่ดีกว่านี้ แต่ตอนนี้กูเป็นอะไรวะ
อยากจะถามว่า คนในห้องร้องไห้ครั้งล่าสุดตอนไหน ช่วงนี้รู้สึกเศร้าทุกวันเลย
กูรู้สึกผิดหวังในตัวเอง ตัดสินใจอะไรผิดพลาดตลอด แต่ก่อนกูเป็นคนมีสมาธิในการเรียนการทำงานนะ แต่ตอนนี้กูเป็นคนสมาธิสั้นมากๆ กูไม่อยากคิดไม่อยากจะทำอะไร อยากอยู่เฉยๆ กูกำลังงงว่านี่กูแค่ขี้เกียจเฉยๆ หรือกูหมดไฟที่จะทำสิ่งต่างๆ กูพยายามทำตัวกระตือรือร้นแล้วนะ แต่มันยังไม่พออ่ะ เมื่อก่อนกูดีกว่านี้มากๆ หรือเพราะกูหมกมุ่นอยู่กับเรื่องอื่นมากไปหรอ กูไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ ขอแนวทางเป็นคนที่ดีขึ้นหน่อย
กูไม่สบายใจเลยเวลาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เรื่องเครียดๆก็มีบ้างเพราะกูเป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อยตลอด ทำอะไรผิดกูจะคิดไปก่อนว่าทำไมกูเป็นคนแย่แบบนี้ แต่ไม่เคยพูดระบายกับใคร ทีนี้พอมันเก็บไว้สุดๆจริงๆกูเลยระบายกับแม่ แม่ฟังจบก็หัวเราะเหมือนกูเล่าเรื่องตลก กูไม่อยากพูดอะไรกับแม่เลย ทำยังไงเขาถึงจะรู้ว่ากูกำลังรู้สึกไม่ดีวะ เวลากูเครียดๆงี้ ร้องไห้ระบายออกมาแล้วรู้สึกดีมากๆ แต่ถ้าแม่เห็นก็จะด่าว่าร้องไห้ทำไมนู่นนี่นั่น เหมือนการร้องไห้มันเลวร้ายไปซะตลอด คือกูหาวิธีปลดปล่อยของกูไม่ได้เลยเหรอ
มึง คือกูไม่รู้ว่าสิ่งที่กูเป็นเนี่ย มันถือเป็นสุขภาพจิตมั้ยนะ ถ้าไม่กูตั้งผิดบอร์ดกูขอโทษ55 คือเรื่องมันมีอยู่ว่ากูฝันเรื่องเดิมมา 3 วันแล้ว ฝันเหมือนเดิมเป๊ะๆ แล้วอย่างเหี้ยคือมันเป็นฝันร้าย แบบตื่นมายังกะไปวิ่งไอ้สัส สะดุ้งขึ้นมาตอนเช้า(แต่กูเสือกไปร.ร.สายซะงั้น55) แต่ถ้างีบสั้นๆก็ไม่ฝันนะ ไม่อยากนอนเลยว่ะ คืนนี้กูเลยว่าจะหางานให้ตัวเองทำ หลับก็หลับๆตื่นๆเอา ถ้าลองไม่นอนแบบวันนึง(ขาดตอนไรงี้)กูอาจจะไม่ฝันอีก55 เออ แล้วตอนนี้กูเริ่มหวาดระแวงว่ะ กูรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในฝันกูมันเริ่มเข้ามาในชีวิตประจำวันกูอะ แบบเวลาล้างหน้า กูก็จะคิดว่ามันอยู่ข้างหลัง เวลาใส่หูฟังแล้วก็อยู่คนเดียว กูก็จะได้ยินเสียงฮึมฮัมในลำคอต่ำๆ (พวกนี้ใครๆก็เป็นเนอะ) เวลากูอยู่ในทางเดินเงียบที่ไม่มีใครหรือที่มืดๆ กูก็จะเห็นมันแบบหางตาว่ะ ตอนเข้าห้องน้ำหรือจะเปิดประตูออกจากห้อง กูก็จะรู้สึกว่ามันยื่นอยู่หน้าห้องว่ะ หน้าต่างห้องกูก็ปิดผ้าม่านไว้ตลอด กูกลัวว่ามองออกไปแล้วจะเห็น แล้วคือร.ร.ตอนเช้าๆแม่งเป็นงี้ไง มืดๆ ไม่ค่อยมีคน มีแต่ห้องว่างๆ กูไปแล้วแบบต้องออกมานั่งในเซเว่นหน้าร.ร. วันต่อมาเลยไปตอนเข้าแถวแม่ม มึงว่ากูควรไปหาหมอปะวะ หรือรอให้มันหายไปเอง
>>123 กูขอเล่าฝันนะ เผื่อมึงจะวิเคราะห์ได้ แล้วแม่งก็จะเพ้อเจ้อ ไม่สมเหตุสมผลไปบ้างนะ (มึงจะเอาไรกับ"ฝัน"หล่ะ..)ในฝันคือ กูอยู่โรงยิม(น่าจะโรงยิมนะ กูเห็นแป้นบาส)เป็นโรงยิมที่เขาสร้างไว้ชั้นบนของอาคารอะ กูอยู่กับผู้หญิง 2 คน คนนึงเป็นแฟนกู(กูยังโสด และซิงนะแจ๊ะ) แต่งเดรสหรือนุ่งผ้าขนหนูสีม่วงนี่แหละ55 อีกคนเป็นเพื่อนกู(หรือเพื่อนแฟน) แต่งชุดนักศึกษาเหมือนกู ทั้ง2คนคือกูไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า (ตอนตื่นกูก็จำหน้าเขาไม่ได้ละนะ) แต่สวยมากเลย แล้วมันจะมีประตูเปิดไปเจอบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้า กูยืนคุยกับเพื่อน แฟนกูก็วิ่งเล่น แล้วก็เปิดประตูเข้าไป แล้วก็ร้อง กูก็วิ่งไปดู กูเห็นตรงบันไดมีเลือดเต็มไปหมด มีคนนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น(ไม่เห็นหน้านะ เข่ามันบัง) ตัวดำๆเหมือนพวกนิโกร แต่เขาโดนเย็บแขนเย็บขาให้อยู่ท่านั้น เลือดเลยไหลเต็มเลย กูเลยวิ่ง ทิ้งทุกคนไป55 แล้วกูก็หันไปดู กูเห็นเขามองกู มองแบบ..เหมือนเป็นความผิดกู กูนั่นแหละที่ต้องโดนเป็นรายต่อไป ไม่ก็ทำไมกูไม่ช่วยเขาให้ทัน ตัดภาพมาที่กูอยู่สถานีตำรวจ เพื่อนกูบอกคนนั้นเขายังไม่ตาย แต่ไม่ยอมพูดอะไร ตำรวจก็คุยกันว่ามันเป็นฝีมือของฆาตกรสิงค์ทอง สิงค์มาร หรือสิงค์เหี้ยอะไรซักอย่างนี่แหละ แล้วก็เอารูปให้กูดู ตัวใหญ่ๆ ตาแดง ใส่หมวก ใส่ผ้าปิดปาก แต่งตัวเหมือนแวนเฮลซิ่ง .....จบแค่นั้น กูตื่น ไอ้แวนเฮลซิ่งนี่แหละที่กูหลอนในชีวิตจริง คือกูก็ไม่เชื่อเรื่องชาติก่อน ชาติหน้าพวกนี้หรอก แต่กูก็คิดนะว่ากูไปทำอะไรใครไว้รึป่าว ปล.กูเคยฝันแบบนี้ตอน ม.ต้น "ฝัน แบบ นี้ เลย"
>>131 กูไม่ใช่หมอจะวิเคราะห์ให้มึงยังไง๊ 5555
เอางี้ มึงแอบคิดก็คือเชื่ออยู่บ้างล่ะสัก 20% งั้นก็ลองแก้แบบความเชื่อก่อนไม่ต้องลงทุนไปหาหมอ 555+
ถ้าคิดว่าทำไรเขาไว้งั้นลองสวดมนต์ดูเอาแค่อะระหังกับแผ่เมตตาก็พอมั้ง ถ้าทำไปสักสามวันไม่รู้สึกสบายใจขึ้นก็ค่อยลองไปหาหมอดู
แต่ฝันมึงคือรู้สึกติดค้างใครสักคน ลองทบทวนดูว่ามีเหตุการณ์ไหนที่รู้สึกผิดต่อแฟน หรือคนรอบตัว ถ้าคิดไม่ออกก็ลองถามแฟนเล่าความไม่สบายใจจากฝันให้ฟังไรงี้ แล้วก็ขอโทษซึ่งกันและกันแบบสารภาพบาปไรงี้ อย่างน้อยเคลียกับคนใกล้ตัวจนเข้าใจมันน่าจะสบายใจขึ้น ถ้าไม่มีไรดีขึ้นเลยค่อยหาหมอ
ตั้งแต่มีอะไรกับแฟนครั้งแรก (และมีอีกเรื่อยๆ) กูก็ดูจะหมกมุ่นมากๆเลยอะ กูฝันถึงเขาเรื่อง 18+ ตลอดเลย ก่อนหน้านี้กูยังฝันถึงเขาแบบใสๆแบ๊วๆอยู่เลย แล้วนี่กูเป็นผู้หญิงด้วยนะ มันไม่ได้เรียกว่าฝันเปียกใช่ปะ เพราะกูไม่มีอะไรจะเปียกนี่นา แต่ทำยังไงให้เลิกหมกมุ่นเรื่องนี้ ล่าสุดนี่ฝันว่าเขาเอากับเพื่อนสนิทกูไปแล้วด้วย เหี้ยมาก เล่าให้ใครฟังไม่ได้ด้วย
พวกมึงทำยังไงเวลาคนที่มึงไม่ชอบเริ่มมาตีสนิทกับเพื่อนกับน้องวะ
กูใช้ชื่อสมมุติให้มันว่าAละกัน คือกูกับAเคยสนิทกันมาก่อน มันนิสัยดีจนกูตายใจ เชื่อว่าคนนี้เป็นเพื่อนรู้ใจเลยก็ได้ ทำอะไรด้วยกันตลอด ไปไหนด้วยกันตลอด จนธาตุแท้มันเริ่มออกแล้วจากนั้นกูก็เจอแต่ความเชี่ยและโคตรเอาแต่ใจของมันชนิดที่ว่าจะให้กูต้องมาสนใจแม่งตลอดเวลาไม่งั้นน้อยใจงี่เง่าอะไรไม่รู้แล้วก็เริ่มประชด แซะ แถมยังเผยนิสัยด่าลับหลังคนนั้นคนนี้แต่ต่อหน้าตีตนเป็นนางฟ้าใจดี จนกูเอือมและพังมาจนเลิกคบเพราะใจกูไม่ไหวละ อยู่ด้วยแล้วเครียดชิบหาย ยิ่งเห็นมันตอแหลอะไรมากูยิ่งอยากหันหนี ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง ถอยห่างจากมันทุกทาง แต่ตอนนี้กูแม่งเห็นมันมาตีสนิทกับเพื่อนกู น้องๆกูแล้วว่ะ เชี่ยเอ๊ย กูไม่รู้จะทำไงดี กูรู้สันดานว่าแม่งเป็นคนยังไง อยากจะเตือนเพื่อนแต่ไม่รู้จะเริ่มเตือนยังไงดีว่ะ แนะนำกูที กูไม่อยากให้เพื่อนให้น้องกูเจอแบบที่กูเจอ เสียสุขภาพจิตโคตรๆ
ทำยังไงถึงจะหายจากอาการจูนิเบียวได้อ่ะ เราเป็นมาตั้งแต่ม.ต้นละ ตอนนั้นดูอนิเมะ แล้วนางเอกเป็นพวกสาวคูล พูดน้อย เงียบๆ ไม่ค่อยยิ้ม
ไอเราก็ลองทำตามมั่ง จนมันติดเป็นนิสียขึ้นมาจริงๆ พอพยายามจะหัดยิ้ม หัดพูดกับคนอื่น เพื่อนมันก็มองเราประหลาดซะงั้น ทำนองว่าเฮ้ย วันนี้มาทักก่อนด้วย บางทีเวลาเพื่อนมันเล่นมุข คนอื่นเขาขำกัน ตัวเรามันดันไม่ขำซะงั้น มันก็ตลกแหละ แต่มันติดนิสัยจูนิเบียวที่ว่าไปละ - - แก้ไงดี
กุเป็นคนที่เสียงดีมาก ขออวยตัวเอง และเคยเกือบได้เล่นวง แต่มีปัญหาดังนี้
-เนื่องจากกุเป็นผู้หญิง และวงมีแต่ผช.ล้วน ซึ่งก็มารวมวงกันแบบงงๆ ที่บ้านกุไม่ไว้ใจ เลยตามมาเฝ้าถึงห้องซ้อม กุเลยอึดอัดมาก
-กุเป็นโรคตื่นเวที ตื่นคน แบบเจอแสงสาดเข้าตาคนรุมเยอะๆแล้วมือสั่น
ทุกวันนี้กุอยู่บ้านก็ได้แต่อัดไมค์ลงยูทูบไปวันๆ ซึ่งไมคืก็เหี้ย -_-; กุจะเก็บเงินซื้อใหม่แล้ว
ได้แต่กอดความฝันตัวเองไว้เบาๆ ก็แค่อยากร้องเพลงให้คนอื่นฟัง ได้รู้ว่ากุเสียงดีบ้าง สุดท้ายก็แค่ได้บ่นลงโม่งสินะ
พอคิดถึงความตายกับชาติภพบลา ๆ แล้วปวดหัวว่พ อยากวางเรื่องพวกนี้ลงจริง ทำไงดี บางทีเล่นเกมอยู่ดีๆก็เสือกปิ๊งมาเอง -*-
กูมีปัญหาแต่กูไม่รู้ว่าปัญหาของกูคือไรว่ะ กูไปอยู่ที่ไหนก็จะต้องมีอย่างน้อย 1 คนของที่นั่นไม่ชอบกูหรือหมั่นใส้กู กูโดนหมั่นใส้บ่อยมากกกกกกทั้งๆที่คิดว่าก็ไม่ได้ทำเหี้ยไรไม่ดีนะ
กูยึกถือหลักสิทธิของมึงสิทธิของกูมาตลอดแต่ก็ก็อยากเป็นที่รักกับเขาบ้าง เห็นบางคนแค่ทำตัวโก๊ะๆฮาๆ ตามน้ำก็มีมีคนรักละ แต่กูไม่ใช่คนฮา กูแค่ใช้ชีวิตของกู เจอเรื่องไรตื่นเต้นก็เล่าเรื่องไม่ดีก็เก็บ แต่ก็มิวายโดนเกลียดโดนหมั่นใส้ในทุกๆที่ที่ไป กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
อ่านขอกูแล้วมึงพอจะช่วยได้บ้างมั้ย
เครียดว่ะ กุเป็นพวกคิดถึงคนอื่นมากเกินไป คอยแต่ระเเวงไปหมดว่าจะทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า ช่วงนี้เพื่อนสนิทกุก็มาดราม่าใส่กุ แซะกุว่ามีเพื่อนเยอะ ไม่เหมือนมัน ละก็ดราม่าชีวิตมัน กุก็ให้คำปรึกษามัน ด้วยความที่มันเป็นคนขี้แซะละมันก็แซะกุอีก จนมันหายเครียดละกลายเป็นกุที่เครียดเอง พอจะระบายหรือเอาความเครียดไปลงกับใครก็ไม่ได้ กลัวทำให้คนอื่นลำบากใจ ส่วนมากเวลากุเครียดกุเลยชอบเก็บไว้คนเดียวจนเก็บกด เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ลงเพราะยังเป็นห่วงครอบครัว เพื่อนงี้ กลัวเขาเสียใจอีก เลยไม่ทำ ถ้ากุไม่มีห่วงนะป่านนี้กุคงไม่อยู่ในโลกนี้แล้วล่ะ แม่ง
>>149 เบื่อชิบหายพวกขี้แซะเนี่ย รำคาน แซะจนบางทีกูเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะแบบมึงแหละ กูเลยปลงคิดว่ากูดีกว่ามันแม่งเลย มึงก้อย่าเก็บเอาความคิดของพวกขี้แซะมามากน่ะ อันนั้นดีก้เก้บมาปรับปรุงตัว ในเรื่องที่มึงทำไมดีงี้ แต่ประเภทนี้มันเหมือนตัวที่ผลักเอาสิ่งไม่ดีให้มึงอ่ะ เหมือนแม่งเป้นพวกขี้อิจฉาอัน มีเพื่อนงี้ก็เซง ลองแซะมาแซะกลับดูเอาๆเจ็บๆแบบเป็นเหมือนกูไม่ได้ล่ะสิ ไอประเด้นเรื่องคิดฆ่าตัวตายนี้ก้ใจเย็นมึงก้ตัดสินใจถูกละที่จะไม่ตายเพราะคำพูดของไอ้พวกขี้แซะเนี่ย ว่างๆเดินวนบานสามรอบแล้วร้องเพลงไปด้วยชีวิตมึงจะดีขึ้นน่ะรุ้ป่ะ อิอิ
>>149 บางทีมึงต้องยอมให้คนเกลียดบ้าง ถนอมน้ำใจกับพวกขี้แซะไม่มีวันได้ผล ยอมดูร้ายดูแรงตอกกลับไปบ้าง
กูยกตัวอย่างปันปัน คนไม่ชอบนางเยอะ นางสัมว่า นางติดตามโซเชี่ยล คำด่านางก็อ่าน แต่อย่าเทคอิท และไม่เก็บไว้ในใจ กูไม่ได้ชอบนางเป็นการส่วนตัวแต่วิธีนี้มันดีจริงๆ ว่ะ
กูกำลังกลัวชีวิตวัยรุ่นกูหมดไปโดยยังไมได้ทำอะไรแบบเพื่อนๆ เลย กูแม่งไม่อยากคุยกับใคร เพื่อนสนิทที่กูมีล่าสุดตอนม.3 ทุกวันนี้ไม่ได้ติดต่อกัน เวลาไปเรียนกูเดินคนเดียว บางทีก็แดกข้าวคนเดียว กูคิดว่ากูติดโทรศัพท์ แต่พอเลิกเล่นกูก็ไม่กล้าคุยกับใครอยู่ดี กูรู้สึกเหมือนกูกำลังเรียนจบอยู่คนเดียวเลยว่ะ จะว่าไปตอนที่กำลังพิมพ์นี่กูก็นั่งอยู่ในห้องเหงาๆ ขอบคุณพวกผู้ชายเกเรที่เข้าห้องช้ามานั่งที่เหลือกับกู TT เพื่อนในโลกออนไลน์กูก็ไม่มี กับญาติผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยคุยกัน วันเวลาของกูหมดไปแบบจืดชืด โคตรเหงา เพื่อนส่วนมากคุยได้แปบเดียวก็เดินผ่านกันเฉยๆ กูไม่รู้จะเริ่มคุยกับคนอื่นหรือเปลี่ยนตัวเองยังไงดี
ปล.กูมาถูกมู้เปล่าวะ
มีปัญหากับแม่ว่ะ คือกูพูดดีๆกับแม่ไม่ได้ เห็นหน้าเข้าแล้วอารมณ์ขึ้นตลอด ชอบขึ้นเสียงใส่แม่ บางเรื่องกูก็ไม่รู้จะหงุดหงิดทำไมด้วย เหมือนคนเมนส์มาตลอดเวลา ต่างกับตอนอยู่นอกบ้าน อยู่กับเพื่อน กับแฟน กูจะดูเป็นมิตรน่าคบหามากๆ มันเป็นผลมาจากตอนเด็กๆปะวะ
ประวัติกูเป็นงี้ ตอนเด็กๆแม่กูทิ้งพ่อไปมีชู้ กูน่าจะเกลียดแม่มาก แต่เพราะคำว่าแม่-ลูกมันทำให้กูแสดงออกไม่ได้หรือเปล่าวะ
แต่แม่ก็แสดงออกว่ารักกูนะ (แค่ไม่รักพ่อกูแล้วทำพ่อเสียใจหนักๆเท่านั้นเอง) ตอนแรกๆที่เขาหย่ากัน กูอยู่กับพ่อ แต่3-4ปีที่ผ่านมา พ่อกูป่วยหนัก กูต้องอยู่กับแม่ ตอนนี้พ่อตายแล้ว แม่เป็นผู้ปกครองกูเต็มตัวละ กูแว้ดๆใส่เขาทุกวันเลยว่ะ
ช่วงนี้ดีหน่อย กูไปเรียน ม. ไกล นานๆจะกลับบ้าน แต่เห็นหน้ากันก็ยังอารมณ์เสียใส่แม่บ่อยๆ
กูแค่เดาๆให้มันเป็นจิตวิทยา นี่มีใครตอบกูได้มั่งมั้ยวะว่ามันเกี่ยวกับเรื่องสมัยเด็กหรือเปล่า คือตอนนี้ก็โตๆกันแล้วแต่ทำไมกูยังทำตัวแบบนี้อีกวะ
กูว่ากูผิดปกติมั้ยเรื่องเป็นงี้
มีพ่อแม่ใครเป็นบ้าง คือไม่มีเป็นเพื่อนในเฟสนะเหมือนรู้รหัสกับเมล์เฟสกูจากไหนไม่รู้กูเคยจับได้ในโทรศัพท์แม่ค้างเฟสกูเลย
เพราะเพื่อนกูบอกกูออนทั้งๆวันนั้นกูไม่มีเน็ต แล้วจะมาด่าๆสิ่งที่กูโพสเช่น แม่งเป็นเหี้ยอะไรว่ะ (ด่าเพื่อน) ทำนองเนี้ยแต่ตั้งค่าเพื่อนนะ
อีกอย่าชื่อเฟสกูตั้งชื่ออื่น ปก โปรภาพไม่ใช่ภาพกู คือมึงว่าเค้าเสือกไปมั้ยว่ะ
แล้วกูเจาะหูอีกปกติเจาะติ่งแบบทั่วไปอันนี้ไปเจาะเพิ่มปีกหูสองหูรูละข้างด่ากูอีกสก๊อยสถุนบลาๆด่ากูเรื่องเหล้าเรื่องบุหรี่ทั้งๆกูเรียนเงินที่ใช้กูทำงานแลกเอา เค้ามีสิทธิ์มาด่าหรอว่ะกูมองว่าเรื่องส่วนตัวด้วยซ้ำ แล้วเมื่อวานวนมาด่ากูอีกเรื่องโพสเหล้าไรงี้ทั้งคนในเฟสกูมีแค่คนอกแทบไม่รู้จักกับเพื่อนสนิทเพราะกูไม่ค่อยมีเพื่อนคบกูเบื่อว่ะไม่ชอบเลยกูไม่อยากที่เขามีกีดกั้นชีวิตแล้วกูชอบอยู่คนเดียวแต่มีเงินมีข้างมีที่อยุ่ก้ดีอ่ะไม่อยากออกมานั่งนอนด้วยแม่ชอบด่าเคยตีกันมาแล้วด้วย
>>165 กูไม่รู้จะช่วยยังไงอะ ลองดูเรื่อง we need to talk about kevin นะมึง ยังไงก็ก่อนจะพูดอะไรมึงตั้งสติก่อน นับ1-3 แล้วค่อยพูด
>>166 พ่อแม่มึงลุกล้ำความเป็นส่วนตัว มึงลองคุยก่อน ถ้าบอกว่าฉันเป็นพ่อเป็นแม่จะทำยังไงก็ได้ มึงก็ต้องแก้ที่มึงเองละ บางทีโลกก็เป็นแบบเนี้ย มันไม่ใช่ความผิดมึงหรอก แต่มึงก็ต้องแก้เอง ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้ก็ปิดเฟซไปเลย ทำงานส่งงานเพื่อนทางไลน์ทางเมล์เอา อยู่บ้านก็เงียบๆ ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียง โดนด่าก็คิดซะว่ามึงไม่ผิดมึงไม่ต้องรับคำพวกนั้น มีไรปรึกษาเพื่อนเยอะๆ ไม่ก็คุยกับสายด่วนสุขภาพจิต
>>165 กูเป็นนะ เพราะมีปมด้วยเป็นเด็กเก็บกดที่บ้านไม่รัก เปย์ด้วยเงิน ชอบทิ้งให้เล่นคนเดียว พอกูโตก็กลายเป็นคนคุมอารมณ์ไม่ได้ เห็นนางแล้ววีนตลอด เหมือนตอนเด็กกูเสียใจมาก คุยคนเดียว เล่นคนเดียว ไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเอง ความรักก็ไม่ได้ เลยแสดงออกด้วยการเอาแต่ใจในระยะแรกๆ พอนานเข้ากูมาถึงจุดที่นิสัยเสียไปแล้ว กลายเป็นคนอีคิวต่ำ ใช้อารมณ์ ทำตัวขวางโลก เวลาโกรธจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มันขึ้นแล้วกูต้องลงด้วยการทำลายข้าวของ ไม่ก็ออกไปวิ่งสักกิโลให้หัวเย็นลง นางทำอะไรไม่ถูกใจกูสักอย่าง กูเป็นคนมีเหตุผลนะแต่ยกเว้นกับนางจริงๆ เวลาทะเลาะกันกูเบื่อมาก กูไม่อยากคุย พอคิดว่านางไม่เคยรักกูกูก็เฉยอ่ะแล้วทิ้งให้นางบ่นคนเดียว ทุกปัญหากูจะตัดจบด้วยการคิดแบบนี้ เป็นอย่างนี้ตลอด
กูเคยปรึกษากับนักจิตวิทยาเขาบอกว่ากูมีปม ลึกๆเสียใจและอยากได้ความรักจากแม่ กูเลยกลายเป็นคนที่อยากได้ความรักจากทุกคนที่ไม่ใช่แม่เพราะแม่ให้กูไม่ได้ ชีวิตกูเละเทะมาก กูแคร์ทุกคนและทุกคนต้องแคร์กู กลายเป็นว่ากูทำตัวไร้ค่าในหลายๆความหมาย ก็พยายามปลงนะเวลาคุยกับนาง พยายามไม่คิดอะไร พยายามทำตัวตายด้าน ไร้อารมณ์ ชีวิตก็ดีขึ้นมาหน่อยนึง
ทำไงดีวะ กูไม่ค่อยชอบคนในกลุ่มงานกูแต่คนนั้นมันมีอะไรที่กูต้องเกี่ยวข้องกันด้วยบ่อยๆอะ กูอยากระบายกับเพื่อนในคณะแต่กูก็ไม่อยากระบายกับคนที่รู้จักคนนั้น เพราะกูกลัวกูจะดูไม่ดี กูเลยได้แต่ไประบายกับเพื่อนสนิทที่อยู่คนละมหาลัย แต่กูก็ไม่อยากให้เพื่อนคนนั้นเป็นกระโถนอีก กูสับสนชีวิตเหลือเกิน
การระบายไห้เพื่อนฟังก็ทำไห้เค้าทุกข์เหมือนกันนะ ระบายได้แต่อย่าบ่อยมาก สัปดาห์ละครั้งพอ ไห้เพื่อนระบายกับเราก็สัปดาห์ละครั้งพอ วันเดียวกัน อย่าไช้วันหยุด
ช่วยกูด้วย กูรู้สึกว่าสะสมความเกลียดในตัวเพื่อนคนหนึ่งไว้ จะเรียกว่าสนิท ก็คงแบบเผินๆ มีอะไรที่กูเกลียดหลายอย่าง เริ่มจากความอึดอัด กับคำพูดที่หลายครั้ง แม่งเรียกได้ว่าฟังแล้วแบบค่อนข้างขึ้น เช่นคำตอบแบบอวดรู้ ไม่ใช่แนะนำ แ
ละกูก็เหมือนคุยกับคนอื่นอยู่ แต่นางเสือกอยากมีส่วนร่วม แบบอวดรู้อีก บวกกับความหงุดหงิดเป็นทุนเดิม กูขึ้น กูรู้สึกว่าการเหวี่ยงการหงุดหงิดใส่คนอื่น มันเป็นพฤติกรรมไม่ดี แต่ตอนเหวี่ยงกุก็มีลิมิต กูไม่เคยใส่ใครเป็นชุด อย่างมากหนึ่งปย. แล้วเงียบ ท่องคูลดาวน์ในใจ
หลายครั้งที่กูหงุดหงิด (แบบไม่มีสาเหตุ)กูก็รู้ตัว กูก็นั่งห่างๆ เงียบๆ ทำอะไรของกูไป เสือกมาทักกุอีก ว่าเครียดไรอยู่ กูไม่ชอบสัสๆ ที่จะให้มาถามอะไรแบบนี้ มึงสังเกตเห็น มึงควรปล่อยให้กูอยู่คนเดียว ห่าเอ๋ย หงุดหงิด ×2 เลยทักแบบนี้ ทุกครั้งหลายครั้ง
ประเด็นคือ กูสะสมความเกลียดหลายๆ อย่างไว้ เลยขึ้นง่าย โดยเฉพาะอารมณ์ไม่ดี กูก็พยายามท่องพยายามเข้าใจ บอกตัวเองว่ารับข้อเสียคนอื่นเหอะ กูเองก็ไม่ได้นิสัยดีอะไรกว่าเขาเลย
อารมณ์กูจะชัดมาก กูว่า กูอยาก้ป็นคนตอแหลเก่งๆ ชิบหาย เกลียดแค่ไหนอะไรแค่ไหนก็ยิ้มได้ หงุดหงิดแค่ไหนก็ร่าเริงได้ กูเบื่อความเป็นกูมาก
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า กูทั้งโง่ทั้งบ้า แต่ก้ยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ แถมตอแหลไม่เก่งอีก กูเซ็งมาก
เข้าใจเลยว่า คนเกลียดกันหน้าก็ไม่อยากมอง คำพูดคำเดียวยังไม่อยากเสวนา
กูแค่ต้องการเวลาลดระดับความหงุดหงิดของกุ แต่นางที่มองออกว่าจุดเดือดอยู่ในระดับต่ำ กลับมาพูดจาค่อนข้างแรงใส่ บ่องตรงว่ารับไม่ได้ มันไม่ใช่อารมณ์แบบที่จะมาสนุกกับการเล่น คนอื่นๆ เว้นสเปซให้กู แต่นางทำให้กูอึดอัดใจ
ให้คำปรึกษาหน่อยกูหงุดหงิด (ไม่มีสาเหตุ) บวกกับสะสมความเกลียดที่พยายามบอกตัวเองว่า เขาก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น แล้วกูควรทำยังไง กูไม่อยากขึ้น กูพยายามไม่อยากเหวี่ยง อยากมีอารมณ์ปกติ ถึงกูจะหงุดหงิดแต่ก็อยากสามารถปฏิบัติเหมือนปกติ
กับคนนี้เดือนหนึ่งเป็นสักสองครั้ง กูเบื่อมาก กูก็อยาก'รมส์ดีๆ
เวลาหงุดหงิดในหัวใจแบบยากจะเกา มึงทำยังไงกันอะ ถึงจะบรรเทา
เพื่อนกูเริ่มอารมณ์แปรปรวน บทจะดีก็ดีแบบดีดๆ เฮฮา บทจะเฟลก็เฟลขั้นอยากตาย นั่งซึมเก็บตัวไปเลยว่ะ เห็นนางว่าเคยถึงขั้นตบหน้าตัวเองมาแล้ว กูควรพานางไปหาหมอไหมวะ หรือกูควรทำไง
เค้าเรียกอารมณ์ศิลปินนะ บทจะแฮปปี้ก็เต็มที่ บทจะเศร้าก็หนัก
อย่าด่าศิลปินสิโว้ย 5555
กูกลัวว่ากูจะไม่ชอบเกมที่กูเล่นเหมือนแต่ก่อนว่ะ...
ไม่ใช่ว่าเกิดอาการเบื่อเกมที่ชอบเล่นนะ แต่แบบว่ายังไงดี...พักนี้รู้สึกว่าองค์ประกอบในเกมมันขัดหูขัดตาว่ะ
อย่างหน้าตาตัวละครงี้ เสียงพูดตัวละครงี้ โดยเฉพาะบทพูดของตัวละครที่ไม่จริงจังและขี้เล่นจะขัดใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่บุคลิกของตัวละครในเรื่องสมมติ
แล้วไม่ใช่แค่เกมนะ พักนี้รู้สึกว่าพวกหน้าตาตัวละครแบบมังงะอนิเมมันขัดหูขัดตา ขัดตากระทั่งภาพตัวละครเวลาอ้าปากยิ้มหรือตาโตหน่อย
กูรู้สึกไม่ชอบใจที่พักนี้ตัวเองรู้สึกขัดใจกับเรื่องแบบนี้เลย แบบแม่งเอ๊ย จะเรื่องมากอะไรนักหนาวะ ภาพเรียลๆมึงก็ไม่ได้ชอบไม่ใช่รึไง
กูรู้ว่าเรื่องของกูจิ๊บจ๋อยมากเมื่อเทียบกับปัญหาของคนอื่น แต่กูกังวลมากเลยว่ะ...ทำยังไงดี ควรพักไปสักพักดีมั้ย...
มึงแค่เบื่อ ลองหากิจกรรมอื่นทำ แต่อาการเบื่อเกมโตแล้วน่าจะมีกันทุกคน มันมีเรื่องให้คิดมากขึ้น สมาธิไม่ได้โฟกัสกับเกมเป็นวัน ๆ ได้แบบเมื่อก่อน
กูเล่นเกมช้ามากสมัยนี้ เมื่อก่อนซีรี่โปรดกูต้องจบภายในสามวัน นี้จะสามเดือนละยังไม่จบเลยเกมใหม่ ๆ แม้กระทั้งอีชานเต้ที่เกมน่าจะสั้นโครต ๆ ทุกวันนี้กูก็ยังเล่นไม่จบ
>>185 ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เบื่อเกมนะ(กูก็มีเบื่อบ้างแหละ แต่ไม่ใช่ประเด็น) ประเด็นคือพักนี้กูรู้สึกยี้กับภาพตัวละครที่เป็นการ์ตูนๆบ้าง ตาโตบ้าง บทพูดการ์ตูนๆบ้าง(ถึงจะเข้าใจว่าเพราะมันเป็นการ์ตูนน่ะแหละก็เถอะ...) ถึงจะเล่นอยู่ แต่พักนี้กูจะไม่สบายใจเวลาใช้ตัวละครนิสัยขี้เล่น ไปๆมาๆแม่งพาลไปยี้ตัวละครตัวอื่นอีก เพื่อเลี่ยงความรู้สึกยี้บทพูดเลยปิดเสียงพูด(ถึงจะเลี่ยงหน้าตาตัวละครไม่ได้ก็เถอะ)
อย่างล่าสุดกูดูอนิเมชั่นที่ตัวละครเป็นSDแล้วยี้... ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีอาการที่ว่าเลยสักอย่าง
เอาเป็นว่ากูจะลองเลี่ยงเกมแล้วไปทำอย่างอื่นดูละกัน...
เพื่อนโม่ง กูมีปัญหามาปรึกษา
คือเวลากูรู้สึกอะไรที่เป็นด้านลบมากๆ กูมักกจะเห็นภาพซ้อนทับของตัวเองในสมองอ่ะ แบบแว้บเข้ามาอ่ะ
เช่น เวลาหงุดหงิดกูมักจะเห็นภาพตัวกูทำลายข้าวของ เขวี้ยงจาน ตะคอกใส่คนที่กำลังหงุดหงิด ในขณะที่ความเป็นจริงๆคือยืนอยู่เฉยๆ
เวลาที่รู้สึกแย่มากๆ แล้วถือของมีคม กูจะเห็นภาพตัวเองเอามีดกรีดแขน แทงคอตัวเองไรงี้อ่ะ
อันนี้คืออาการหนักไหม คือกูไม่ใช่ทุกวันนี้ไม่มีความสุขนะ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ตามประสาคนทั่วไป แต่อารมณ์กูขึ้นลงรุนแรงมาก(ในสมองกู) แบบจู่ๆจะหงุดหงิดคือหงุดหงิดแรงมาก
ใครมีอาการคล้ายๆกูก็มาแชร์หน่อยแล้วกัน คือกูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแล้วรุนแรงแค่ไหน แล้วก็ไม่รู็ว่าในวันนึง ภาพในหัวมันจะไม่อยู่แค่ในหัวรึเปล่า
ปล.แล้วถ้าใครถามว่าทำไมไม่ไปหาหมอ คือที่บ้านกูค่อนข้างต่อต้านเรื่องพวกนี้อ่ะ เค้าจะบอกว่าที่มึงเป็นงี้เพราะมึงคิดไปเอง แต่กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันผิดปกติที่ความคิดกูหรือร่างกายกูอ่ะ
เป็นคนอารมร้อน ขี้วีน งี่เง่า ควรทำยังไงให้เย็นลง
>>188 กูเป็น ปื๊ดๆแบบแนวภาพเเล่นเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง แล้วก็หยุดว่าเออ นี่คิดเองนะ
กูนึกว่าเรื่องปกติง่ะ ตอนนี้ก็สบายดีนะ ไม่มีเครียดซมเศร้าหรืออะไร เหมือนเพื่อนโม่งด้านบน
แต่ไม่สบายใจก็ลองหาทางเก็บตังแอบไปหาหมอก็ได้ พันสองพันน่าจะอยู่ หรือถ้าเรียนบางมหาลัยเค้ามีจิตแพทย์ประจำด้วยนะ
ไม่รู้จะถามห้องไหน คือ ข้อเสียดูดชาบ่อยๆนี้ เป็นไงกันบ้างวะ
มึงมีวิธีฮีลตัวเองแบบเร่งด่วนไหมวะ กูว่าตอนนี้กูแย่มากๆ ตั้งแต่สุขภาพพังอะไรๆก็แย่ไปหมด เรียนไม่รู้เรื่อง ต้องหยุดบ่อย ไม่มีอารมณ์คุยกับเพื่อน เห็นอะไรก็จิตตก ชอบซ้ำเติมตัวเองอีก ตั้งแต่เป็นแบบนี้มารู้สึกหาความสุขใส่ตัวได้ยากชิบหาย ไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลยว่ะ
กูเป็นโรคกลัวห้องเชียร์ว่ะมึง แบบ phobia สัสๆเลยก็ว่าได้ กูโครตเกลียดความกดดัน ถึงจะไม่มีว๊ากก็เหอะ คือตอนนี้แม่กูบังคับให้กูเข้าคณะหนึ่ง ซึ่งก็รู้ว่าแม่งมีห้องเชียร์ คือกูจะซิ่วเข้ามหาลัยเดิมไงเลยรู้ ยิ่งใกล้วันยื่นแอดเมื่อไหร่ กูโครตจิตตกเลย กูไม่อยากเข้าาาา /บ่นแค่นี้แหละ ฮือ
>>198 ก็ไม่ต้องเข้าดิ ตอนนี้กูอยู่มหาลัยแบบไม่ยุ่งกับใคร ไม่มีพี่รหัสอะไรทั้งนั้น กูไปเรียนอย่างเดียว กิจกรรมกูแทบจะไม่เข้า คือกิจกรรมมันไม่ได้ทำให้มึงมีอนาคตหรอก เข้าไปก็เท่านั้น เกรดเท่านั้นที่ทำให้มึงได้งาน ส่วนพี่ว๊าก กูรู้สึกว่ามันเหมือนคนป่วยเป็นโรคม.2 เลย คือไม่อายเหรอวะ มานั่งทำอะไรแบบนั้น อายุก็ 20 กว่ากันละ
>>196 มึงอกหักมาเหรอ รึแค่ป่วย? เมื่อก่อนกูก็เคยเป็นนะ วิธีของกูก็คือให้มึงปลงซะ ไม่ต้องไปคิดถึงใครทั้งนั้นแหละ คิดถึงตัวมึงเองว่ามึงอยากจะเป็นแบบนี้อยู่ต่อไปรึก้าวต่อไปข้างหน้า มึงมีความฝัน มีความหวังอะไรรึเปล่า? ชีวิตตัวเองตอนนี้มีคุณค่าในสายตามึงมั้ย ถ้ารู้สึกว่าไม่ ก็ตายซะ อันนี้ไม่ได้ประชดนะ กูคิดว่าถ้าคนเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ไม่มีความฝันอะไรจะอยู่ต่อ ก็เปลืองทรัพยากรโลกเปล่าๆคนอื่นๆยังต้องใช้ทรัพยากรอีกเยอะ แล้วอย่างน้อยมึงก็เป็นอิสระที่เลือกตายด้วยตัวเอง นรง นรกแม่งไม่มีจริงหรอก เรื่องแต่งทั้งนั้น แต่ถ้าคิดว่ายังมีความฝัน มีความหวังอยู่ ก็พยายามลุกขึ้นมาซะ แรกๆมันอาจจะรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง ทำไมมันยากจัง ตัวกูนี่ไร้ค่าจริงๆ เกิดมาเพื่อตาย บลาๆๆ ก็ให้ปลงซะแล้วคิดว่าอารมณ์อะไรพวกนี้มันก็แค่เรื่องไร้สาระ ที่ร่างกายปรุงแต่งขึ้นมาเอง ตัวมึงจริงๆคือความคิดอิสระ ไม่ใช่อารมณ์ที่ร่างกายตามธรรมชาติทำให้มึงรู้สึก ถ้าผ่านไปได้จนรู้สึกว่าความสิ้นหวังเบาบางลงสักพักมึงจะเริ่มเฉยชากับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว แฟนมีกิ๊กเหรอ? แล้วไง คนนินทา? เฮ้อ พวกหน้าโง่ ความชินชาจะเริ่มเปลี่ยนตัวมึงให้มีตรรกะมากขึ้น เพราะอารมณ์ลดลง
กูรู้สึกว่าตัวเองประหลาดนิดๆว่ะ กูชอบเรียกร้องความสนใจกับเพื่อนนิดๆนะ แบบชอบกอดแขนชอบกอดแบบให้สนใจกูหน่อย แบบกูจะชอบเวลาเค้าหันมาสนใจกูแปปนึงไม่ต้องนานมาก แต่พอเจอคนที่แบบเพย์แอทเทนชั่นให้กูมากๆแบบ คุยทุกวัน สนใจกู พยายามมีส่วนร่วมกับกูอะไรงี้ กูไม่ค่อยชอบเลยว่ะ จากเฉยๆกลายเป็นรำคาญแล้วตอนนี้ กูอึดอัดมาก รู้สึกป่วยเลย กุควรทำไงดี
กูนี่มีปัญหาเรื่องการพูดเลยวะ แบบกูไม่รู้ว่ากูจะพูดอะไร ยังไงกับคนๆนั้น คือบางทีคำถามที่เค้าถามมามันโคตรจะเป็นพื้นฐานในชีวิตประจำวันเลยมั้ง กูเสือกตอบไม่ได้ กูรู้ตัวเองด้วยนะว่ากูตอบไม่ได้ ในหัวมันว่างเปล่าตลอดเวลาเลยวะ จริงๆถ้าคุยด้วยกันสักพักก็มีอะไรจะคุยบ้างแหละ แต่กูตอบโต้คนอื่นในแบบปกติไม่ได้อะ ทุกวันนี้กูเรียนรู้จากคนอื่นๆอะ ว่าแม่งต้องควรตอบยังไง วันไหนอยู่บ้านนี่พูดน้อยจนถึงไม่พูดเลย แต่ถ้าไปเรียนนี่ยังมีพูดบ้าง แต่ชีวิตประจำวันกูไม่ปกติเลยวะ เอ้อใช่ เป็นคนไม่มีความมั่นใจในตนเอง ลังเล ย้ำคิดย้ำทำด้วย เหี้ยชิบหายกูหาคนมาระบายเหมือนกันนะ แต่คงไม่มีใครมานั่งฟังกูหรอกถถถถ กูเป็นพวกเข้าใจยากในเรื่องง่ายๆ ส่วนเรื่องยากๆกูเสือกเข้าใจได้เฉย จริงๆเมื่อก่อนกูเป็นคนปกติกว่านี้นะ พอโตมากูไม่รู้เป็นส้นตีนอะไรไปละ สับสนในตัวเองชิบหาย เออยังไม่หมด กูกลายเป็นพวกขี้รำคาญ หัวร้อนง่ายๆมาก เมื่อก่อนกูก็เป็นพวกใจเย็นสัสๆ โตมาก็เป็นเหี้ยไรไม่รู้อีก กูควรทำไงกับชีวิตดีวะ โตไปอีกหน่อยกูคิดว่ากูไม่สามารถอยู่ในสังคมได้เลยแน่ๆวะ ปล.ตอนนี้กู 20ละ
จะถูกกระทู้มั้ย แต่คือกูมีปัญหากะการนอนหลับ ทั้งหลับยาก ทั้งนอนไม่หลับ ทั้งหลับๆตื่นๆทั้งคืน
กูเข้านอนเที่ยงคืนแต่กว่าจะหลับลงก็ตีสามตีสี่ มันแบบง่วงนะ ง่วงมากแต่มันไม่ยอมหลับ บ้างวันใช้แรงงานมากจนโคตรเพลียก็ไม่หลับ
พอหลับได้ แต่ละทีได้แค่ชั่วโมงเดียวก็ตื่น พอจะหลับต่อก็หลับไม่ลง เป็นชั่วโมงๆถึงจะหลับได้อีกครั้ง สรุปทุกวันนี้กูนอนได้คืนนึงประมาณ 3-4ชั่วโมงเท่านั้น กูง่วง กูนอนไม่พอ กูหงุดหงิด กูสามารถไปร้ายขายยาหรือโรงพยาบาลแล้วขอยานอนหลับได้มั้ย
ลองแดกนมที่ช่วยนอนของแดรี่มิลคดู ไม่กผ้หาเมลาโทนินมากินเป้นอาหารเสริมซะ น่าจะดีกะร่างกายมากกว่ายานอนหลับ
มีใครติดโซเชี่ยลไหม แบบกูไม่ได้ชอบโพสท์อะไรนะ แต่ถ้ากูไม่มีอะไรทำกูจะเข้าไปไถเรื่อย ๆ ทั้งเฟซทั้งทวิต แล้วรู้ตัวอีกทีก็แบบเหี้ย เสียเวลาชีวิตกูสัสๆ แต่กูไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน กูก็เลยเล่น
แล้วนอกจากเสียเวลาชีวิตก็ทำให้กูคิดมากด้วย เช่นพอลงรูปทีนึงกูก็อยากรู้ว่าจะมีคนไลค์กูไหม (ไอ้เหี้ยเรียกร้องความสนใจสัส555555) อยากให้มีคนคอมเม้น กูเป็นคนช่างสังเกต บางทีกูก็นึกได้ว่า เออ คนนี้ไม่รับแอดกูว่ะ ฯลฯ ซึ่งแม่งทำให้กูแบบรู้สึกกังวล ละอึดอัดมาก ๆ บางที (ไม่ใช่อึดอัดกับเพื่อนคนนั้นนะ แต่เป็นความรู้สึกช่วงนั้นที่แวบเข้ามา กูควบคุมไม่ได้ อาการพวกนี้บางทีก็ทำให้กูชอบคิดมากพวกเรื่องเพื่อน เช่นแบบว่า กูไม่ค่อยกินเหล้าแต่วันที่ทุกคนเค้านัดกินแล้วไม่ชวนกู กูก็น้อยใจว่าทำไมไม่ชวนกูวะ555555 )
แฟนกูก็มีนะ เค้าก็รับฟังปัญหากูตลอดด้วย แต่กูก็ยังรู้สึกอยากได้เพื่อนสนิทเยอะ ๆ ซึ่งเอาจริง ๆ กูก็ไม่ได้ชอบเข้าสังคมสักหน่อย แต่ยังเสือกนี้ดแบบคนขี้เหงามาก ๆ เพื่อนกูก็สนิทแบบกลุ่มเล็ก ๆ มาตลอด แต่เพราะเพื่อนมหาลัย/มัธยมไม่ชอบติดต่อกันด้วยมั้งกูเลยเหงา
มีใครมีวิธีแก้ไหม กูพยายามเล่นอย่างอื่นที่ไม่ใช่โซเชี่ยลเนตเวิร์กแต่ผ่านไปสักพักพอเบื่อกูก็อดไม่ได้จะแอบเปิดดูอะ (กู 20 แล้ว ฮือ)
>>203 กูเข้าใจอาการมึงนะ //กอด กูก็เป็นคล้าย ๆ มึงเลยT_T หาทางแก้อยู่
เพื่อนโม่งว่ะ ขอระบาย+เล่าประสบการณ์อัดอั้น
กูไม่แน่ใจว่าจะโพสต์ไหนดี แต่มันเป็นปัญหาที่กูแก้ได้แล้วเลยเอามาโพสต์นี่ละกัน ให้เป็นกำลังใจ
เมื่อก่อนกูก็เป็นคนเฮฮาปาร์ตี้ คุยเล่นสนุกกับเพื่อนได้นี่แหละ อาจจะเด็กสักหน่อยแต่ตอนนั้นประถม กูมีเพื่อนคนนึง เค้าเป็นเพื่อนสนิทกู แต่การกระทำแม่งกูไม่เคยเข้าใจ แบบคือกูต้องทำตามมันทุกอย่างมะ ถ้ากูไม่ทำกูจะโดนจิกตาแรงๆ หยิกๆๆ ตีๆๆ บางทีกูได้แผลกลับมา มันนานแล้วแหละ กูให้อภัยเขาไปนานแล้วแต่พอดีความทรงจำแย่ๆยังจำได้ (แต่กูให้อภัยไปแล้วเลยรู้สึกเฉยๆ) ตอนนั้นกูกลับบ้านมาร้องไห้ที่บ้านทุกวันเลย กูกลัวมาก เพราะว่าเขาบอกว่าถ้ากูไม่ตามที่มันบอกมันจะเลิกเป็นเพื่อนกู (งี่เง่ามะ กูก็ว่างี่เง่า เด็กทะเลาะกันนี่แหละ แต่ว่าตอนนั้นมันเด็กไง มันโคตรรุนแรงเลยนะสำหรับกู) แล้วพอดีนั่นเป็นปีสุดท้ายพอดีก่อนจะเข้ามัธยม มันก็บอกกูนะว่ากูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ตอนแม่กูไปหาครูมันยังบอกเลยมันไม่รู้ กูก็เข้าใจ เพราะที่บ้านมันมีปัญหาครอบครัว
ประเด็นคือกูไม่สามารถกำจัดปัญหาตรงที่กูกลัวการกระทำมันได้ (ย้ำว่ากูจัดการไม่ได้เอง ไม่ใช่เพราะมันนะ เมื่อก่อนกูเคยโทษมันเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูคิดได้แล้ว) กูกลัวมาก ขึ้นสมอง เข้าโรงเรียนใหม่กูหวังว่าจะมีเพื่อนที่ 'ดีๆ' ให้ได้
ซึ่งดีๆของกูตอนนั้นกูไม่รู้หรอกว่าตัวเองแม่งล็อคเป้าหมายว่าอยากคบกับกลุ่มๆนี้ โดยไม่สนใจเพื่อนที่มาด้วยกัน ที่แม่งดี และคบกับกูตั้งแต่แรกเลย แต่ตอนนั้นกูก็ไม่รู้ตัวนะ คือมันเหมือนเป็นพฤติกรรมอัตโนมัติไง กูก็ไปตีสนิทกับกลุ่มนี้ และแบบมันมีพฤติกรรมอันนึงที่หลายๆคนเรียกว่า ตอแหล เสแสร้ง บอกด้วยความจริงใจ กูเข้าใจความหมายของคำนี้ แต่กูไม่รู้ตัวว่าที่กูทำลงไปคือการเสแสร้ง แม่งคือไม่ใช่การเสแสร้งแต่คือการสร้างตัวตนอีกแบบนึงเพื่อให้คนที่เราต้องการยอมรับ ซึ่งนั่นจบลงด้วยวินาทีที่เพื่อนกูบอกว่ากูไม่เป็นตัวของตัวเอง (ซึ่งลึกๆกูคงรู้แหละแต่กูไม่ยอมรับ แบบทำตอแหล น่ารักๆคิขุ เสแสร้ง) แล้วก็นะ ตอนนั้นกูจำได้เหมือนในหนัง กูร้องไห้ตรงกลางแถวเลยจ้า ร้องแบบคนบ้าแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกจนกลับมาที่บ้านกูจะเอามีดแทงตัวเอง ความทรงจำตอนนั้นคือแม่งกูทั้งเกลียดตัวเอง และตั้งคำถามตลอดๆๆๆๆๆๆๆว่า 'ทำไมมีแต่คนเกลียดกู'
กูเกลียดตัวเองมาตลอดเวลา 6-7 ปี กลายเป็นโรคทางจิต เข้ากับใครไม่ได้ มันส่งผลให้กูปิดตัวเองไม่พยายามทำความเข้าใจกับความคิดของใครเลย กูหลุดเข้าไปในโลกของจูนิเบียว กูวาดภาพ วาดการ์ตูน ติดyaoi กูจำอะไรไม่ค่อยได้หรอก เพราะโรคทางจิตด้วย(ไบโพลาร์ คิดว่าเกี่ยวมะวะ ไม่เคยถามหมอ) แต่กูก็กลายเป็นคนเข้าสังคมไม่ได้ เห็นภาพหลอน หูแว่ว แม่มภาพหลอนเห็นเป็นตัวๆ กูเห็นจริงๆเห็นแบบกูเห็นสาบานได้ กูจำได้เลยคนแก่ๆอยู่ปลายเตียงกู กับคุณยายแก่ๆตอนกูกำลังนอน หูแว่วนี่บ่อยมากเหมือนมีคนนินทากูตลอดเวลา กูหลอนมาก
>>212 ต่อ
แล้วแบบด้วยโรคกูมักทำอะไรแบบไม่รู้ตัว(แต่ตอนนี้เริ่มรู้บ้างแล้ว) ซึ่งคนอื่นแม่งไม่เข้าใจแล้วทำท่าเหมือนกูเสแสร้งอีกไง แล้วมันทำให้กูยิ่งไม่เข้าใจตัวเองเข้าไปอีกว่านี่กูเอาอีกแล้วเหรอวะ กูเสแสร้งอีกแล้วเหรอวะ ไอ้ช่วงที่คนมองว่ากูแปลกๆแบบเขาไม่เข้าใจคือตอนปี 1 คือแบบกูท้อแท้มาก อ.แกสอนดีนะ แต่แกพูดแรงมากกก คือมันปกติสำหรับคนอื่นมั้ง แต่สำหรับกูแม่งเหมือนถูกมีดแทง กูก็บ้าเข้าไปอีกเล่นโซเชียลจนสติแตกคิดมากเรื่องอ. ทักอ.ไปแล้วพูดอะไรไม่รู้ (กูจำไม่ได้แล้วไม่อยากกลับไปอ่านด้วย) คือมันแย่มากๆสำหรับปี 1 ของกู ลืมบอกไปว่ากูไม่ได้เข้ารับน้องด้วย กูสติแตกออกมาก่อน แม่งเป็นหนัก คือแบบกูไม่รู้ตัวจริงๆ สักพักกูปรึกษากับที่บ้านละวาจะลาออก เพราะที่เก่าค่าเทอมแพงด้วย แล้วก็ย้ายไปอีกม. แล้วคือกูอาการดีขึ้นสัดๆเลย กูขอพิมแบบเป็นกลางนะ แต่อ.ที่ม.ใหม่กูดีมากเพราะเขาไม่รู้จักโรคนี้ด้วยซ้ำแต่พยายามเข้าใจและถามกูตลอด (คือกูก็เข้าใจม.เก่านะว่าเด็กเขาเก่งและเขามองว่าเด็กโตกันหมดแล้ว) ไปอันถัดไป พอดีกูประทับใจม.ใหม่มาก ถึงจะไม่ดังแต่อบอุ่นน่ะ
ความจริงคือกูไม่ได้ตั้งใจเสแสร้ง แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆการกระทำภายนอกที่มองคงจะเป็นแบบนั้น แอ๊บแบ๊ว ตอแหล ประมาณนั้นอ่ะ พยายามทำตัวให้น่ารัก ทำให้คนอื่นหัวเราะเพราะกูอยากเด่น(อันนี้กูไม่มั่นใจ แต่ที่แน่ๆกูแค่อยากมีเพื่อนเฉยๆ) แล้วผลอีกอย่างนึงซึ่งกูคิดว่ามาจากจุดแตกหักตรงตอนที่กูร้องไห้จากคำพูดว่าเพื่อนจะไม่คบ คือกูกลัวสีหน้าท่าทางคนอื่น กูไม่สามารถสบตาหรือมองหน้าคนอื่นเวลาพูดได้เลย กูสามารถแค่กลอกตาไปมาหรือมองแค่ผ่านๆแว้บเดียวเท่านั้น มันทรมานกูมาก เวลากูจะพูดอะไรทีกว่าจะพูดออกมาได้ แม่งงง กูคิดแล้วคิดอีก คิดทั้งวันจนกูปวดหัวโคตร แล้วพอเขาพูดตอบกลับกูก็คิดอยู่นั่นแหละว่าเขาโกรธเกลียดกูรึเปล่าวะ กูเป็นแบบนี้อยู่นานมาก จนกูเปลี่ยนทัศนคติ ปรับตัวเองเรื่อยๆ ปล่อยวาง ให้อภัย ไปๆมาๆกูก็เริ่มชินกับการอยู่คนเดียว(เพราะไม่มีเพื่อน และไม่รู้จริงๆว่าจะหาจากไหน เพราะในมหาลัยเขาก็มีกลุ่มกันแล้ว แล้วกูแทรกไปไม่ได้เพราะความสนใจคนละอย่างและไลสไตล์ก็ไม่เหมือนกัน คือกูไม่ชอบเที่ยวไหนมากมาย)
ตอนนี้กูก็ยังไม่มีเพื่อนแต่กูมีความสุขกว่าเก่าเพราะกูปล่อยวางมากขึ้น มีความสุขกับชีวิตโดดเดี่ยว ซึ่งมันทำอะไรได้มากกว่าที่คิด กูเล่นเกมของกูไป เล่นเกมนินแอดเฟรนด์ทางเน็ต กูวาดภาพ ฝันอยากเป็นศิลปิน นักเขียนการ์ตูน กูมีชีวิตกับความเป็นตัวเองของกูมากขึ้น และปรับมาเรื่อยๆจนกูเลิกเกลียดตัวเอง เลิกทำร้ายตัวเอง เสียงที่เคยได้ยินก็ค่อยๆหายไป กูไม่เห็นภาพหลอนอีกแล้ว กูไม่ได้คุยกับเพื่อนในจินตนาการอีกแล้ว สำคัญกว่าไหนๆคือกูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น กูมีสติมากขึ้น (แต่บางทีกูอเลิร์ตจัดกูก็เบลอเหมือนกัน)
ก็ถ้าใครมีปัญหาทำนองนี้อย่าเพิ่งยอมแพ้กับตัวเองละกัน
มีคนเคยบอกกูไว้ เป็นคนช่วยชีวิตกูด้วย
เค้าบอกว่า ถ้าวันนึงไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่มึงเชื่อ มึงก็ต้องทำสิ่งที่มึงเชื่อต่อไป
จะตอแหลบ้างเพื่อเข้าสังคมก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะบางทีเป็นตัวเองมากไปก็ไม่มีไครคบ ลองไปอ่าน how to win friend and influence people ดูนะน่าจะช่วยได้
พอฟังโม่ง 212 พูดกุก้อนึกถึงตัวเองจิงๆ ยิ่งโตเรียนมหาลัยต่อให้ในใจไม่ชอบขนาดไหน พอเจอหน้ากันก้อต้องฉีกยิ้มทำเปนเหมือนไม่มีอะไร เฮ้อบางทีกุก้อรุสึกว่าตัวเอง ตอแล้ตอแหล
เข้าสังคมมันก็ต้องมีใส่หน้ากากอยุ่แล้วแหละ แต่อ่าน212แล้วกูเข้าใจเลย คือมนุษย์เรามันต้องมีกระบวนการปรับตัวเข้ากับสังคม ระยะเริ่มต้นที่มึงควรจะเริ่มรู้จักสังคมมนุษย์ ควรที่จะเริ่มเข้าใจกลไลของเพื่อน ของความสัมพันธ์ตาง ๆมันกลับดันโดนทำลายก่อนที่มึงจะทันเกิดความเข้าใจว่าต้องทำยังไง ทำให้มึงจนป่านนี้ยังไม่สามารถหาวิธีเข้าหาสังคมได้ เพราะมึงไม่เคยเรียนรู้มา มันโดนทำลายไปแล้ว มึงต้องค่อย ๆ ปรับตัวและปล่อยวาง อย่างที่มึงเป็นในตอนนี้แหละ ถูกแล้ว เมื่อปล่อยวางแล้วทุกอยางมันก็จะเป็นธรรมชาติ ความฝืนที่เคยมีมันก็จะหายไป ไม่นานคนก็จะเข้ามา สู้ ๆนะมึง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.