Fanboi Channel

มาร่วมแชร์ประสบการณ์จูนิเบียวของตัวเองกันเถอะ เอ้ย 1 2

Banishment this world!!

เคยจูนิเบียวแม่ซื้อตุ๊กตาให้ ถือเหวี่ยงเป็นไม้คทาเลยประหนึ่งไอ้มดแดง สัส เหวี่ยงไปโดนกันสาดผ้าใบบนหัว น้ำเน่าบนนั้นตกมาแฉะเหม็นหึ่งหมดเลยสัส

เบียวสัส ๆ เคยติ่งยูกิโอ แล้วเวลาเล่นการ์ดกูต้องตะโกน โอเระโนเทิร์น!! แล้วพยายามยืนแอ่นๆเหมือนไอ้ยูกิมัน

ตอนเด็กเคยคิดว่าตัวเองเป็นสึบาสะ เลยทำโอเว่อเฮดคิกส์ใส่ฝาโค้ก เท่านั้นแหละ
ปล.พื้นเป็นปูน
ปล2.กูรอดมาได้ไงวะ

สมัยเด็กเคยบ้าไซอิ๋ว วันนั้นพ่อแม่ยุ่งกันไม่ทันเห็น กูถือไม้ถูพื้นนึกว่ากระบองหงอคง วิ่งกลับไปกลับมาในบ้าน คิดว่ากำลังขี่เมฆไปอัญเชิญพระไตรปิฎก ผลคือเจอพื้นต่างระดับ สะดุดล้มฟันหักเลือดกลบปาก โชคดีพี่กูเห็นพอดีเลยลงไปหาพ่อ พาส่งโรงบาล เย็บ10เข็มเป็นแผลเป็นชัดมาถึงทุกวันนี้ มีแต่คนบอกให้ไปศัลยกรรมลบรอยแต่กูไม่ไปกะไว้เป็นเครื่องเตือนใจถึงความจูนิเบียววัยเด็กนึกถึงละฮาดี555

เคยจูนิเบียว ชอบเรื่องแว่วเสียงเรไร ทำตัวโหดๆ กุโระๆ วาดรูปโหดๆ ขวางโลก ไอ้สัสนึกแล้วทุเรศตัวเอง

เออ นึกเรื่องเล็กๆออกอีกเรื่อง สมัยเด็กบ้าดราก้อนบอลละชอบเล่นเป็นตัวการ์ตูนกะเพื่อนสู้กัน พอดีเพิ่งอ่านตอนสู้เซียนเต่ามันเล่นท่าหมัดบ้า ทำท่าเป็นหมาเข้ามากัดๆๆ ละท่านี้โคตรเก่งในเรื่องสมัยนั้น ทำลายวิชาหมัดเมาของเซียนเต่าได้กูเลยปลื้มตามประสาจูนิเบียว วันนั้นเลยเล่นเป็นโกคู วิ่งสี่ขาเข้าไปทำกัดๆๆ ปรากฏโดนต่อยสวนหน้าแหก เกือบมีเรื่องละสัส กูก็โกรธโดนต่อย เพื่อนก็งงว่าทำเหี้ยไรเล่นกันดีๆเสือกพุ่งมากัด 5555

เคยคิดว่าตัวเองน่ารัก แต่งตัวแบบอาลาเล่ทำหน้าตาบ้องแบ๊ว บีบเสียงน่ารักๆ พอมาเห็นพวกที่เบียวๆทำตัวคล้ายๆตัวเองแบบนั้นรู้สึกรำคาญมาก เลยเข้าใจคนอื่นว่ารู้สึกยังไงกับเราตอนนั้น 55555555

เมื่อก่อนกูคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ ผู้อ่านใจผู้คนได้และทำเหี้ยอะไรก็เป็นไปตามแผนที่วางไว้ตลอด และมีความสุขที่ได้เห็นคนตีกัน ชอบทำท่าแบบ L ใน Death note ทุกวันนี้กูนี่ต้องปิดปากเพื่อนที่รู้เรื่องนี้ของกูทุกคนเลยสัด เขิลชิบหาย

>>8 กูเคยคล้ายๆงี้ ตะก่อนกูชอบทำตัวคุจูนิเบียว ชอบเชียร์นางเอกอนิเมะแบบเบียวๆอย่าง คนนี้ต้ิองเป็นนางเอกเท่านั้น หัวดำนางเอกๆ ไม่ฟังใคร แล้วก็ทำท่าแบบกำหมัดชูขึ้นฟ้า คนอื่นเค้าพูดเรื่องเหี้ยไรกันก็ชอบโยงเข้าเรื่องคู่อวยทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกัน พูดเรื่องจริงจังอยู่ก็โยงได้ ออกแนวไม่ดูสถานการณ์อ่ะ แล้วทำเสียงแบบ อ๊ากกก หัวดำนางเอกโว้ยยย อ่ะจ๊ากก ไรงี้ กลางวงสนทนา โครตคุเลย

พอโตมามีโอกาสได้เจอคนประเภทเดียวกะตัวเองสมัยก่อน พอเห็นมันมาพูดจาแบบที่กูเคยพูดแล้วก็อี๋เบาๆ นึกแล้วก็ขายหน้า

5555555555555

แต่ละคน กูขำ55555555

ตอนกูประถมอยากอ้อนแม่เลยเอาขวดนมมานอนดูดแล้วให้แกโอ๋ๆ
กูทำไปได้ไงวะะะะะะะะะะะะะะะ ซาสสสสสสสสสสสสสสสส

กูเคยแอคท่าเป็นตัวละครสาวมาดนิ่งคูลเดเระ แล้วมำเป็นพ่นคำเท่ๆใส่เพื่อนตอนม.ต้นด้วย แม่ง...อัปยศสุดๆก็งานนี้แหล่ะ

ไม่รู้นับว่าเบียวมั้ย แต่เคยเป็นสโตรกเกอร์แอบถ่ายรูปคนที่ชอบอ่ะ เค้าก็รู้ตัวแล้วก็ไม่เลิก นึกถึงแล้วแอบรู้สึกแย่

กูเคยเป็นพวกจิตสัมผัสตอน ม.ต้น กูมโนว่าตัวเองเห็นผี และคุยกับผีได้ เพื่อนๆแม่งเสือกเชื่อ!!!
//พอนึกถึงแล้วระทม T U T

>>9 เหมือน​กัน​เลย​สัส

>>16 มึงเหมือนเพื่อนกูเลย แต่หนักกว่าคือของกูเล่นกันเป็นหมู่คณะ แถมเรื่องแฟนตาซีสุดๆ มีโลกวิญญาณ มีผู้พิทักษ์ ซึ่งคือตัวเราในโลกวิญญาณนี่แหละ

เพื่อนกูเป็น 1 ใน 7 บุตรแห่งพระเจ้า นางจะมีสองภาคคือภาคดีภาคร้าย เพื่อนอีกคนเป็นท่านหญิงแห่งทะเลสาปซัมติงในโลกวิญญาณ ส่วนเพื่อนอีกคนกับกูเป็นแค่องครักษ์ของอีเพื่อนคนแรก กูเป็นผู้ใช้ธาตุไฟ ร่างต้นเป็นผู้ชาย แต่มีร่างโคลนก๊อปปี้แยกออกมาเป็นผู้หญิง แล้วลงมาเกิดเป็นกูเพื่อดูแลอีบุตรพระเจ้านั่น

เรื่องราวสตอรี่ซับซ้อนและใหญ่โตมาก เพราะสร้างกันมาเป็นปีๆ แฟนตาซียิ่งกว่าบารามอส จนขึ้นม.3 ทะเลาะกับอีบุตรพระเจ้า กูก็เฝดตัวออกไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่ คิดว่ามันคงเพลาๆแล้วมั้ง จนเวลาผ่านไปช่วงประมาณม.5 กูไปแลกเปลี่ยน จู่ๆมันก็ทักเอ็มมาหากูว่า เนี่ยสบายดีมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า ตอนนี้ชิน (อีผู้พิทักษ์ร่างชายของกู) ไปสู้กับพวกปีศาจบาดเจ็บหนักนะ ระวังตัวด้วย

กูก็แบบ wtf แม่งยังไม่เลิกอีกเหรอวะ ถึงขั้นไปตั้งมู้ในพันทิปว่าเพื่อนกูเป็นไรมากเปล่า สรุปพอกูกลับจากแลกเปลี่ยน กูก็ไปคุยกับคนรอบข้างนาง คือนางยังเบียว เชื่อในโลกของนาง แต่เพราะทุกคนโตขึ้น คนเชื่อนางก็น้อยลง สรุปพอตอนจะขึ้นม.6 นางโดนเพื่อนอีกคนแหกเละเป็นโจ๊ก

ทุกวันนี้กูไม่ได้ติดต่อกับมันละ รับไม่ได้ เรื่องโลกวิญญาณและผู้ใช้ไฟบ้าๆนั่นเหมือนจุดดำมืดในชีวิตกูมาก กูซุกเก็บไว้ในหลืบสุดๆ เพราะอาย ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังว่าตัวเองแม่งเบียวขนาดนั้น อีเหี้ย ผู้ใช้ไฟ ใช้เหี้ยไรล่ะ กูแค่ชอบเฟลมออฟเรกกะ เลยอยากเป็นผู้ใช้ไฟบ้าง แม่งเท่ดี

>>18 แปลว่าบุตรพระเจ้าเป็นคนต้นคิดสร้างสตอรี่แล้วมาหลอกพวกมึงว่าเป็นงั้นเป็นงี้หรอวะ ตอนแรกกูอ่านแล้วเหมือนเด็กเล่นโรลเพลย์แต่พอหลังๆนี่คือเชื่อจริงๆเลยหรอวะว่าตัวเองเป็นบุตรพระเจ้าจริงๆ

>>19 ตอนเล่นก็เหมือนช่วยกันสร้างเรื่องให้มันแข็งแรงที่สุดอ่ะ อย่างกูนอนหลับฝันเห็นอะไรก็เอามาเล่า บุตรแห่งพระเจ้าก็จะมาตบๆว่า อ้อ นี่เป็นเรื่องในโลกวิญญาณนะ เรื่องที่เอามาเล่ามันอารมณ์แบบพยายามชดเชยปมตัวเองด้วย อย่างให้ตัวเองเป็นที่รัก มีอำนาจ หรืออยากเป็นผู้ชายแบบกู หลายๆคนในตอนนั้นมันเลยเหมือนว่าต้องเชื่อว่ามันมีจริงๆไปโดยปริยาย

กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันเชื่อจริงไม่จริง แต่สำหรับกูมันอารมณ์เหมือนว่าบุตรแห่งพระเจ้าขึ้นหลังเสือแล้วจะลงก็ลงไม่ได้ เพราะมันเป็นเมนหลักมาตลอด ต้องประคับประคองไปจนถึงขีดสุดท้าย พอมาย้อนดูแล้วสตอรี่โลกวิญญาณทำให้ทุกคนสนใจมันมากจนเหมือนบุตรแห่งพระเจ้าเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

ตอนนี้กูก็ยังพยายามคิดวิเคราะห์ว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่ ก็คิดไปว่ามันคงอยากเป็นจุดสนใจ เวลาเพื่อนในกลุ่มเล่าอะไรมันจะต้องทวีคูณว่าเรื่องตัวเองหนักกว่าตลอด สมมติกูเล่าว่าพ่อกูตีด้วยไม้แขวนเสื้อ มันก็จะบอกว่ามันหนักกว่า พ่อมันถอดเข็มขัดมาตี กูทำร้ายตัวเองด้วยการแอบกรีดตามใต้ร่มผ้าเล็กๆน้อยๆ ตบตัวเองบ้าง มันก็จะเอาคัตเตอร์แทงตุ๊กตา บีบคอน้อง ไรแบบนี้อ่ะมึง

>>20 เรื่องของมึงแม่งเจ๋งสัด กูอ่านแล้วอยากเป็นอัศวินของพระเจ้าบ้างเลย ถถถถถถถถถ

เล่นเป็นตระกูล เฮนรี่ที่ 8 แห่งอังกฤษ..
มี พระเจ้าเฮนรี่ บรรดา แอนๆ และ แคทเอรีน
รวมถึง อลิซาเบ็ธ แมรี่ และ เอ็กเวิร์ด พร้อม

อันนี้เบียวปะวะ 555555

สมัยประถมแม่งมีละครเรื่องนึงฮิตกันมาก
จนทำให้กลุ่มเพื่อนกูมาตั้งเป็นตำแหน่งๆ
ดิน น้ำ ลม ไฟ 55555 คิดแล้วอายชิบหาย
มีบทสวดมาท่อง มีทงมีท่าด้วยสัส อายเหี้ยๆ

>>23 ธิดาซาตานใช่มั้ย กูก็เคยเล่นมึง เพ้อเจ้อกันเป็นเรื่องราวสาดด แต่งสตอรี่ใหม่เพิ่มด้วย

>>24
ใช่เลย 5555 คิดแล้วยังอายอยู่เลย

พูดถึงจูนิเบียว ไม่นับแบบที่ตอนเด็กๆอยากเป็นนู่นเป็นนี่นะ พวกที่ชอบขวางโลกหรือแบบ "ไอ้คนพวกนี้ตายๆไปซะให้หมดก็ดี" ประมาณเนี้ย อยู่มัธยมยังไม่เลิก ทำไมเจอบ่อยมากในพวกที่ดูการ์ตูนวะ พวกมึงคิดไง?

กูเคยมีเพื่อนเบียวรีบอร์น แล้วมันลงทุนซื้อแหวน+กล่องของวองโกเล่มาให้เพื่อนสนิทของมันแต่ละคน
แล้วแต่งตั้งเป็นตำแหน่งต่างๆเลยเว้ย ซึ่ง1ในนั้นคือกู แต่คือกูไม่เล่นด้วยไง แม่งเลยยิ่งรู้สึกฟิน เพราะมันอยากให้กูเป็นฮิบาริให้มัน

ตบแปะสตรีทนี่นับเป็นเบียวมั้ยวะ

>>28 ไม่นับดิ นั่นมันกานเล่นรูปแบบนึงอะ เบียวคือ พวกทำอะไรประหลาดๆนู่นอะ

พวกมึงเคยเล่นเลี้ยงผีป่ะสัส
คือตอนเด็กๆสมัยประถมแม่งมีหัวโจกผญ.อยู่คนนึง แล้วแบบแม่งเริ่มมโนเรื่องเลียงเหี้ยไรซักอย่างที่มองไม่เห็น แบบจริงจังด้วยนะสัส มีที่นอนพกมา ลูบหัว(ล่องหน) พูดคุย แล้ถ้าใครแม่งไม่เลี้ยงก็จะเป็นแกะดำ มันก็เลยเป็นกันเกือบทั้งห้องช่วงนึง ตอนนี้กูยังงงอยู่ลยว่าทำเหี้ยไรลงไป

ใส่ชุดดำๆมืดๆหมื่นๆ ทำตาหรี่ๆ ขวางๆไม่ยิ้ม แล้วรู้สึกว่าตัวเองเท่มาก ไม่มีปมก็คิดให้เหมือนมีปม แล้วคิดว่า กรุช่างเท่เสียนี่กระไร

>>26 ผลกระทบจากความคิดตัวละครในการ์ตูนไงมึง แบบแปดมังอะไรพวกนี้ คนดูคิดว่ามันเท่มันดี ซึ่งมันเท่จริงๆรึเปล่าอันนี้กูไม่รู้แหะ

ความเท่นี่มันยุที่มุมมองปะวะ บางคนอาจจะมองว่าเท่ อีกอีกกลุ่มนึงอาจจะมองว่าไม่
ส่วนพวกที่คิดว่าตัวเองเท่ก็นั่นแหละ...

ตอนป.6 กูเคยกดกาแฟดำจากตู้น้ำหยอดเหรียญ ชอบเอามาดื่มต่อหน้าเพื่อนๆ ให้เพื่อนดูว่ากูเจ๋งนะสัส แดกกาแฟดำได้ไม่สะทกสะท้าน ตั้งกลุ่มที่มีพลังพิเศษขึ้นมา ใช้พลังดิน น้ำ ลม ไฟเพื่อปกป้องโลก ฉายากูในกลุ่มคือเดอะดาร์กเนส เพราะกูชอบทำตัวเคร่งขรึม เต็มไปด้วยปริศนา ใช้พลังแห่งความมืด ทำสัญญากับจ้าวนรกที่แขนขวา พอนึกขึ้นมาได้กูล่ะอยากเอาหัวไปมุดเต้าหู้ตายจริงๆ โครตอายเลยสัส 555555555555555555555

>>15 ดีนะเค้าไม่แจ้งตำรวจมาจับมึง

เยอะสัสๆ เรื่องเบียวของกูมันเริ่มตอนรู้จักดูการ์ตูนว่ะ เคยอยากชื่อมีมี่(ของก๊อบจากเรื่องแม่มดน้อยโดเรมี) กูสมมุติตัวเองเป็นแม่มดน้อยมีมี่ มีคทาขั้นเทพ เป็นหัวหน้าแก๊งพวกโดเรมีในจินตนาการอีกทีและมีมาจอริก้าเป็นของตัวเอง ถ้ามึงมาเห็นกูตอนคุยกับมาจอริก้าจะต้องนึกว่ากูเล่นของ
ในช่วงอายุนี้ ตอนกูโมโหใครจะทำแก้มป่องอย่างจงใจด้วย เหี้ยอุบาทสัส

พอขึ้นม. 1 เก๊กเป็นสาวคูล นิ่งมาดขรึม ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ตลกกับใคร ดาร์คสัสๆ ดีนะกูหาเพื่อนได้ ยังมีเพื่อนสมัยประถมตามมาเรียนที่เดียวกัน

ยังไม่หมด ม4 แล้วกูยังมีวิวัฒนาการไปเรื่อยๆ เสือกไปดูไพเรท กัปตันแจ๊ค ช่วงนั้นกูจะยืนเอียงๆ เดินเอียงๆ นิ้วมือเด้งๆกรีดกรายๆสมมุติตัวเป็นกัปตันแจ๊ค สแปโรว์พักใหญ่ๆเลย

ตอนนี้กูหายขาดหรือยังวะ

ของกูจูนิเบียวทั้งกลุ่มว่ะ ตอนม.1 เซเลอร์มูนกำลังดังๆ ก็มาสมมติตัวเองเป็นเซเลอร์นั่นนี่กัน ในกลุ่มกูจะมีคนนึงอ้วนๆดำๆแรงๆหน่อย นางจะมีพาวมาก ถ้าไปมีเรื่องกับนางก็ซวยโครตๆ แนวๆน่ารำคาญอ่ะ ทุกคนก็เลยยกตำแหน่งเซเลอร์มูนให้นางไป นางก็จะตั้งลูกสมุนนางคนนึงที่เป็นคนโปรดมาเป็นอุซางิน้อย ส่วนกูได้เซเลอร์จูปิเตอร์ที่ป็อบน้อยสุดในเรื่องเลย กูโครตเสียใจเลย เก็บไปร้องไห้ด้วยนะว่าทำไมกูต้องได้เป็นจูปิเตอร์วะ กูไม่อยากได้ แต่กูได้ตำแหน่งนี้กูก็เลยพยายามชอบจูปิเตอร์ แล้วกูก็ชอบมากในที่สุด พอย้อนกลับไปมองตอนม.4 กูชอบอีอุซางิไปได้ไงวะสัส โครตน่ารำคาญเลย เป็นตำแหน่งที่เหมาะกับแม่งแล้วล่ะ แต่พวกกูก็ไม่ได้มีเรื่องโกรธเคืองอะไรกันนะเว้ย เจอหน้ากันยังเรียกมูน จูปิเตอร์ วีนัส มาร์ เมอคิวรี่ ไรงี้อยู่เลย 5555555

>>26 ในระทู้กูสิ้นหวังเป็นอย่างที่มึงบอกประมาณ 50%
อีก 40% เป็นพวกที่บอกว่าฉันมันแย่อย่างนู้นอย่างนี้ เกลียดตัวเองที่สุดเลย
แต่จะพิมพ์อะไรแทรกๆข้อดีตัวเองเล็กน้อย ไว้ให้โม่งสามารถมีช่องทางชมตัวเอง

>>36 โอ้ยย กูกว่ากูลืมไปแล้วนะสัสมึงทำให้กูย้อนคิดตอนตัวเองโบกคทาของเล่นแม่มดโดเรมีขึ้นมา เหี้ยยอายโว้ย

>>37 เหี้ย น่ารัก อ่านไปขำไป 55555
มึงอย่าลืมไปทักเซเลอร์มูนเพื่อนมึงว่า"ไปคุยกับรากมะม่วง"ด้วยล่ะ
มีแพลนจะรียูเนี่ยนปะมึง ต้อนรับภาคคริสตัล 55555

เมื่อวานไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนมันเป็นคนฝรั่งเศส ทีนี้มันให้แต่งชุดแฟนซีดูหลอนๆไปเอาคล้ายๆฮาโลวีน
กูเลยแต่งชุดแขกอาหรับ ฮาสัสๆเพราะพอลงจากรถกูวิ่งเข้าไปกลางวงตะโกน Allahu akbar ไอสัส คนวิ่งกันป่าราบ

อี 41 ขอบคุณที่ทำให้กุยิ้มได้ แม้ว่ามุขมึงจะเหี้ยมาก 5555555555555555555555555555555555555

>>41 ไปฝึกใหม่

อย่าว่า 41ของกู ปล.41 มึงควรเอาอะไรดำๆติดก๊อตเทปพันนม+ถือเป๋าเอกสารเหล็กด้วย มันแน่ๆ

>>41 กูรู้สึกผิดที่ขำอะ แต่แม่งอย่างฮา

เหี้ยยยยยยยยยย บอกตรงกูอ่านแล้วอายแทนพวกมึงเลยว่ะ5555555

>>40 พวกกูรียูเนียนกันทุกปี 5555555555555

กูชอบเก็นโดมาก กูทำตาขวางใส่ทุกคนแล้วก็นั่งประสานมือเท้าคางแบบเก็นโด แล้วกูก็ชอบยิ้มมุมปาก เมื่อก่อนกูทำเป็นเท่ไม่มีเพื่อนแบบหมาป่าโดดเดี่ยว จนตอนนี้ยังไม่มีเพื่อนเลย แม่งเง้ย

>>48 กูสงสารมึงจังหมาป่าผู้โดดเดี่ยว55555555555

>>48 งั้นมึงลองหันไปเลียนแบบตัวละครอื่นดู ที่เพื่อนเยอะๆ มึงจะได้มีเพื่อนกับเขาบ้าง

กูเป็นผช.และกูเคยติดคำว่าเนี้ยว(พร้อมทำท่าบางครั้ง) กับ หัวเราะแบบโคบาโตะเพื่อนน้อย คิดแล้วอยากลบๆความทรงจำบ้าๆให้หายไปซักที อ้าก

>>50 ดาบรวยเพื่อนใน Bleach เป็นไง
>>51 มึงเหมือนคนรู้จักกูคนนึงเลยหว่ะ ทุกวันนี้แม่งก็ยังเป็นนะ ไม่รู้แม่งคิดว่าน่ารักรึไงสัด โครตอุบาด

ทำไมกท.นี้อ่านแล้วอารมณ์ดีวะ 5555555

กูไม่เป็นแต่แฟนเป็น ทำเสียงเนี้ยว

ช่วยคิดประโยคเบียวๆหน่อยดิ กูจะเอาไปพูดกับเพื่อน

ไม่แน่ใจว่าเบียวมั้ย แต่มึงลองพูดภาษานิยายแจ่มใสดูดิ กูเคยลองเอาคำด่าแบบคนบ้า ตาบ้า ตาทึ่ม ไปด่าเพื่อน ปรากฏว่าลั่นกันชิบหายวายวอดทั้งวง 5555555

มู้อารมณ์ดีแห่งปี ไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย กูขำจนน้ำลายพุ่ง555555555555

กูเคยเบียวแบบชอบด่าคนนู้นคนนี้ว่าเบียว ใครทำอะไรแปลกๆขัดหูขัดตาก็ด่ามันอีเบียวๆๆ คิดไปกูนี่แหละเบียว555555

จะ เจ้าพวกโง่เง่า! บังอาจมาดูถูกข้า บุตรแห่งเปลวเพลิงที่สิบสาม ในนามของเปลวเพลิงอันโหมกระหน่ำ ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่! The Judgexa xŹZment of Flame อะย้ากกกก

กูเคยเล่นเป็นริวสตรีทไฟท์เตอร์ แล้วมีเพลงริวดังในหัว เตะต่อยอากาศ อาฟัดเฟดฟูเฟด ฮาโดเคน กลางสายฝน(โดดเรียนมาเล่นด้วยนะมึง)
กูก็เปียกดิ ทีนี้พี่กูอยู่ รร เดียวกันลงมาจากอาคาร กูเดินเข้าไปว่ามันว่า ทำเสื้อกูเปียกไม เหี้ยไรของกูวะ55555555555555
ปล.ตอนนั้น ป.1

>>56 กูเคยๆ กลุ่มกูแม่งเล่นไรกันไม่รู้ช่วงนั้นด่าแบบคิขุใส่กันฮาชิบหาย
คนผีทะเล! เงี้ย 555

>>61 เป็นการด่าที่โคตรเบียวที่สุดในชีวิตกูละ ด่าว่าเหี้ยยังคล่องปากกว่าเลย 555555

ตอนม.4 มีเพื่อนกูคนนึงมันชอบวาดรูปเว้ย ไม่ว่าตอนไหนแม่งก็วาดได้ ทีนี้มีวันนึงจารย์ฝรั่งเห็นมันวาดไม่สนใจเหี้ยอะไรเลย
เขาก็เรียกมัน ปีกัสโซ่ กลายเป็นฉายาประจำตัวแม่งไป ยังไม่หมดแค่นั้นความเบียวของมันยังแพร่มายังพวกกูแก๊งหลังห้อง
มันตั้งเกม Paper online มาไอ้เหี้ยติงต๊องสัสแต่แม่งสนุกนะ คือมันจะวาดตัวละครให้พวกกูแต่ละคนมี 6 สกิล เล่นแบบดูเอล
ถ้าทอยเต๋าแต้มได้เท่าไหร่ก็จะออกสกิลนั้น มี HP ตามน้ำหนักตัวแต่ละคน ยิ่งหนักยิ่งเลือดเยอะ แต่ยิ่งเบายิ่ง agi เยอะ คือจะได้ตีก่อน
ถ้าเบากว่าคนอื่น 2 เท่าก็จะได้ตี 2 ครั้ง ทีนี้มีเพื่อนกูคนนึงมันหนัก 108 กิโล ไอ้สัส นั่งโยนกันทั้งคาบมันไม่ตายซักทีฮาชิบหาย
อีกคนเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆหนัก 38 ไอสัสแม่งได้โยนติดกัน 4 รอบตอนดูเอลกันไอ้อ้วนโคตรแก้ทาง คิดไปคิดมาโคตรเบียวเล่นเกมกระดาษ 5555

>>63 แต่ฟังดูกลุ่มมึงก็น่ารักดีนะ

จะว่าไปเคยเห็นหนังแนวตัวเอกเบียวแต่เป็นเรื่องในสังคมปกติเนี่ย ผ่านมาสักพักละมั้ง แบบตัวเอกมีจินตนาการเบียวๆ เห็นอะไรก็เพ้อหลุดโลก เพื่อนโม่งพอจะรู้ชื่อหนังป่ะ กุเห็นมู้นี้กุเพิ่งนึกได้ ไม่เคยดูแต่อยากดู

>>63 ไม่เห็นเบียวเลยมึง กูก็เล่น ก็ rpg แบบงบน้อยปะวะ 5555

>>63 น่ารักจังมึง ตอนนี้อายุกันเท่าไหร่แล้ว

กูเล่าบ้าง กูเคยเป็นฟุมาก่อน ตอนแรกกูเป็นคนเดียวแล้วรู้สึกเหงาปากอยากเม้าท์มอย กูเลยแย็บๆเพื่อนที่อ่านการ์ตูนว่า 'แกรู้จักวายป่ะ' 'แกรู้จักฟิคป่ะ'
คนไหนหูเบาก็เสร็จกู
ความเหี้ยมันเริ่มมาจากการแอบอ่านฟิคอ่านโดในห้องคอม คุยเรื่องสัปดนกันแบบเสียงดัง กรี๊ดกร๊าดเวลาเข้าร้านการ์ตูนแบบไม่อายใคร
พูดแล้วก็อายชิบหาย ยุคมืดชัดๆ โชคดีที่มอปลายกูย้ายโรงเรียนกูเลยมีโอกาสเริ่มต้นใหม่
กับเพื่อนยุคนั้นกูก็ยังคุยกันดีอยู่นะ เหมือนแม่งรู้ไส้รู้พุงกันหมด เลยทำให้พูดอะไรที่พูดกับเพื่อนกลุ่มอื่นไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน เหมือนว่าทุกคนจะรู้โดยสัญชาตญานว่าเรื่องเหี้ยๆสมัยก่อน อันไหนเหี้ยมากจะไม่ถูกขุดขึ้นมา

>>63 จารฝรั่งมึงต้องคนเดียวกับกูแน่ๆ กูกับเพื่อนเคยเอามือถือมาถ่ายทำเป็นคลิปล้อโฆษณาสั้นๆกัน แล้วจารฝรั่งแม่งเดินมาพอดี แม่งเลยเรียกกู(คนถ่าย)ว่าสตีเวน เสปีลเบิร์ก

ไรวะไมพวกมึงโลกแคบกันจังเล่นเกมกระดาษก็บอกว่าเบียวแล้ว

>>68 อันนี้ไม่เบียว แค่เคยเห่อหมอย

สุริยาช่างแผดแสงแรงกล้า ทำตัวข้าร้อนรุ่มยิ่งนัก

วีรกรรมความเบียวของกูนี่โครตยาวเลยสัส เท่าที่นึกออกก็
กูติดยูยูมาก อยากเป็นแบบฮิเอ เอาเมจิกมาเขียนรูปมังกรที่แขนขวาแล้วพันผ้าไปโรงเรียน ครูกับเพื่อนตกใจกันใหญ่ นึกว่ากูบาดเจ็บมา
ทำตัวเป็นสาวคูลแบบอายานามิ เรย์
พูดนิปป้าตามริกะในแว่วเสียงเรไร บางทีก็หัวเราะหลอนๆแบบเรนะหรือมิอง ถ้าเพื่อนรู้สึกไม่ค่อยสบายก็พูดแกมีท่านโอยาชิโระเดินตามมาอยู่
พูด ตาบ้า ตาทึ่มแบบนางเอกแจ่มใส
เห่อหมอยเอาฟิควายมังงะวายสิบแปดบวกอ่านในที่สาธารณะแล้วคิดว่ากูเจ๋ง กูอ่านสิบแปดบวกเยอะ
ตอนปีสองกูเคยนั่งยองๆแบบแอล หยิบของแบบแอล กินหวานมากๆ ใส่เสื้อผ้าแบบแอล แล้วก็ชอบหัวเราะหึๆ ยิ้มมุมปาก คิดว่าตัวเองฉลาดสูงส่งรู้ทันคนอื่นหมด
กลับมาเป็นสาวคูลอีกรอบแบบนางาโตะ ยูกิ แล้วพูดอะไรยาวๆยากๆคนฟังไม่เข้าใจ พ่นคำคมเท่ๆด้วยสัส

ไอ้เหี้ย มานึกๆดู โครตอายเลย กูโครตอยากกลบหลุมฝังแม่งให้หมด อดีตเบียวๆพรรค์นี้ กูทำลงไปได้งายยยยย อยากจะร้องไห้

ถ้ากูรู้ตัวส่ากูเบียวแต่กูไม่ได้แสดงออกในที่สาธารณะ คือเบียวอยู่ที่บ้าน เบียวในใจ นี่นับว่ากูเบียวเปล่าวะ?

>>74 ทุกคนก็มีความเบียวทั้งนั้นแหละเพื่อนโม่ง อยู่แค่ว่าจะแสดงออกมาหรือเปล่า

>>74 ตามโม่งบน แต่ความพีคอยู่ที่ยิ่งออกสาธารณะเท่าไหร่ มึงก็ยิ่งรู้สึกถึงความเบียวยิ่งขึ้นอีก ตอนโตก็อายโคตรๆ
กุคงเป็นแบบมึง มีเบียวบ้างตามวัย แต่ไม่ได้แสดงออกจนคนอื่นรู้

>>75-76 กูจะ20แล้วเพื่อนโม่ง ทุกวันนี้เวลามีใครมองกูกูชอบคิดว่ากูพิเศษ กูแปลก ชอบทำอะไรให้ไม่เหมือนชาวบ้าน ขวางโลก มีตรรกะแปลกๆ กูไม่กล้าบอกใคร แต่กูมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ดีนะ บางทีก็สงสัยว่าเมื่อไหร่มันจะหาย

>>77 มึงก็แค่อยากพิเศษของคนอื่นนี่หว่า ถ้ามึงมีความสุข ตราบใดที่มึงไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรือทำให้ตัวเองรู้สึกอยากแทรกแผ่นดินหนีเวลามานึกถึงทีหลังก็ทำไปเถอะ

>>77 มึงไม่ได้เบียว มึงแค่อยากพิเศษ แต่ความพิเศษมันควรจะพิเศษในตัวของมันเองอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่ถูกปรุงแต่งขึ้นมา

เบียวกับเห่อหมอยต่างกันยังไงวะ

>>80 เห่อหมอยกับเบียวไม่เกี่ยวกันเลย เห่อหมอยตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ แต่เบียวคือการมโนอะไรๆไปเอง

>>เห่อหมอยเป็นสับเซตของเบียว

>>82 สลับกันไม่ใช่หรอวะ

นึกถึงตอนประถมเลย ข้างบ้านเพื่อนกุตอนนั้นเพิ่งถมดิน ทีนี้มันมีหินดำ ๆ ที่เป็นรูพรุน ๆ เพื่อนกูบอกว่าแม่งมีค่าเท่ากับทอง ไอ้สัส กุกับเพื่อนนี่แม่งหากันใหญ่ เก็บใส่ถุงได้ครึ่งกระสอบ พีคกว่าคือกุเจอก้อนนึงแม่งใหญ่ประมาณตู้ไมโครเวฟนี่แหละ ตอนนั้นยกไม่ไหว พยายามจะกลิ้งไปให้ได้ แล้วเอามากองรวมกันข้างบ้านเพื่อน แม่เพื่อนกุนี่บ่นข้ามบ้าน

ยังไม่จบเพื่อนคนเดียวกันนี่แหละ บ้านมันเปนอู่ซ่อมมอไซค กุไปวิ่งเล่นกันทุกวัน อยุ่ดี ๆ อยากเล่นแนวต่อสู้ แรก ๆ ก้อเล่นธรรมดา ไป ๆ มา ๆ สู้กุไม่ได้คว้าสายเบรคจักรยานมาตีกุ กุกุก้อไม่ยอมดิคว้ามาอีกเส้นตีมั่ง เจ็บชิบหาย กลับบ้านไปโดนแม่ตีอีก เซ็งมากตอนนั้น วันหลังมากุเลยแก้แค้น ย่องไปหลังบ้านแอบดูมันอาบน้ำแม่งเลย เออ ลืมบอกเพื่อนกุเปนผู้หญิงขาว ๆ ตัวเล็ก ๆ นี่แหละ แล้วที่สำคัญแม่มันจับได้ด้วยว่ากุแอบดูมันอาบน้ำ 5555555555 เค้าเอาไปเล่าให้แม่กุฟัง แม่กุด่ากุเช็ดเลยวันนั้น หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนกุก้อย้ายบ้านกลับเชียงใหม่แล้วกุก้อไม่ได้เจออีกเลย พูดแล้วก้อคิดถึงสมัยนั้นว่ะ ได้ข่าวล่าสุดแม่กุบอก มันแต่งงานมีผัวมีลูกตั้งแต่กุเรียนมอปลายล่ะ สมมติถ้ามันยังไม่ย้ายบ้านนี่กุว่าสงสัยกุได้กะมันแน่ๆเลยว่ะ ออกแนวหลงตัวเองนะกุเนี่ย

>>84 โครตเบียวเลยมึง

จูบิเนียวเหีเยอตไรเนี้ยคืออะไรว่ะ

>>86 http://lmgtfy.com/?q=จูนิเบียว

เรื่องสมัยประถมไม่นับดิวะ ตอนเด็กๆ จะเล่น จะจินตนาการสูงอะไรก็เล่นไป
จูนิเบียวมันนับช่วง ม.ต้น ขึ้นไปไม่ใช่เหรอ

เออ พูดถึงตั้งแก๊งแฟนตาซี สมัยมัธยมกูก็เคยมีนี่หว่า..

ตอนมอ2. กูยังคิดว่าตัวเองเป็นขบสนการ 5 สีอยู่เล้ย

ตอนม.ต้น กูเคยรู้สึกว่าถ้าแบมือไว้แล้วเพ่งสมาธิไปที่มันนานๆ จะทำให้มีลูกไฟขึ้นทีมือได้ กูนี่แบมือแล้วนั่งจ้องมือตัวเองเป็นวันๆเลยหวะ ทำกันเป็นกลุ่มเลยนะ กับเพื่อนอีก2-3คน แถมช่วงที่เดธโน๊ตดังๆ กูก็นั่งท่าเลียนแบL หยิบช้อน หยิบโทรศัพท์แบบL คิดแล้วก็ตลกดีหวะ

ของกุไม่เชิงเบียว ออกไปแนวคุเห่อหมอยอ่ะ ตอนนั้นเพิ่งขึ้น ม.1 เพิ่งเคยดูเมะแบบไม่ใช่สายหลัก เริ่มฮารูฮิ้เลย แล้วกุก้โหลดเพลงมาฟัง แล้วชอบเอายัดใส่หูให้เพื่อนสนิทกุฟัง ถ้ามีคนอื่นมาทำยังงี้กะกุกุคงรำคาญ ชห
ปล.เพื่อนสนิทกุตอนนั้นวันนี้แม่งกลายเปนเบียวสมบูรณ์แบบ

เรีบกว่าเบียวหรือไรดีวะตอนนี้กูก็ยังเป็น
มึงเคยเจอแม่ค้าตื้อมห้ซื้อมากๆป้ะแบบเดินดักหน้สดักหลังมึงโฆษณายากบดราคาให้จะให้กูซื้อมห้ได้ไรงี้ แบบเวลากูโดนตื้อมากๆกูจะไหว้แม่ค้าแล้วเดินหนีไปเบย ตามตรงคือ กูกลัว 555 กูกลัวเวลาแม่ค้ามาตื้อมาก 5555 เรียกเบียวหรือเรียกความกลัวอันไม่ปกติของกูดี 55
เอออีกอย่าง อันนี้ไม่ใช่ความเบียวของกูแต่ความเคยชินของกู กูชอบอุทานแบบ fuck,shit ไรเงี้ย แบบกูไม่พูดไทยกันไงที่บ้านอ้ะ55 อีสัสโดนมองว่าเบียว 55 บางทีกูโมโหมากๆกูยังด่าเป็นภาษาอัวกฤษแบบด่าๆบ่นๆอังกฤษล้วนเบย 55

กูตัดขาดกับแม่มาสักพักแหละเพราะเรื่องที่กูโพสเพ้อถึงผชที่แม่บังคับให้เลิก โพสเชิงแบบกูเสียใจนะ แล้วแม่งวันไหนร้ายๆจะมาทำเสียงของโครมครามใส่ทั้งๆอยู่อยู่ในห้องเฉยๆเออแล้วเขามีลูกเขานะลูกคนละพ่อกับกูกูต้องมาอยู่กับพี่ที่พ่อคนเดียวกันเงินก็ไม่มีใช้อดๆยากๆ แม่แม่งเปย์แต่ลูกใหม่
กูโคตรเสียใจอ่ะทำลายรักแรกของกูไม่พอยังทำให้กูแย่

>>93 เห้ยผิดมู้โทษๆ กูเปิดค้างไว้

>>92 เป็นเหี้ยอะไร วางถุงกาวก่อน พูดไม่รู้เรื่อง ไอสัส

จากกระทู้โชว์โง่ กูเคยเล่นเบย์เบลดแล้วสมมติตัวเองกับกลุ่มเพื่อน มันจะมีหงส์แดง มังกรฟ้า พยัคฆ์ขาว เต่าคะนองไรงี้ กูเป็นผู้ครอบครองพลังพยัคฆ์ขาว ก็พยายามทำตัวจีนๆตามตัวละครในเรื่อง พูดน่อ พูดลื้อ อั๊วะ หรือพูดขอรับ ข้าน้อย ทั้งที่กูตัวดำและหน้าไทยมากกกกกก ไม่มีเชื้อจีนแม้แต่เสี้ยว พอเลิกเรียนก็มาโก ชู้ตตตตต พวกกูมองเห็นพลังของสัตว์ในตำนานได้ว่ามันสู้กันแบบไหน มีตะโกนให้กำลังใจเบย์เบลดด้วย สู้เขานะมังกรฟ้า อย่ายอมแพ้นะหงส์แดง บลา บลา พอนึกขึ้นได้ อีเหี้ยยยยยยยยยยย กูอาย กูทำอะไรลงไปปปปปปปปปป

>>92 ไม่เห็นเกี่ยวกะความเบียวเลย โดนแม่ค้าตื้อส่วนใหญ่ก็กลัวกันทั้งนั้นแหละ ส่วนอุทานภาษาอังกฤษ ดูเบียวก็จริงแต่ถ้าปกติที่บ้านใช้ภาษาอังกฤษคุยก็เข้าใจได้อ่ะนะ

กูเป็นตอนม.4 ปกติกูชอบทำตัวลึกลับกับเพื่อนไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่ เพื่อนมันก็เลยสงสัยว่ากูทำอะไรกันแน่เวลาอยู่บ้าน กูก็เลยบอกไปว่าเป็นความลับ เพราะกูรู้สึกอายที่จะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งโง่ๆ เล่นคอมดูทีวีแค่นั้นล่ะ ความเบียวมาบังเกิดก็เพราะเพื่อนมันยิ่งสงสัยแล้วก็กดดันกู กูเลยหาทางกุเรื่องขึ้นมาว่าจริงๆแล้วกูทำงานกับองค์กรลับฟรีเมสัน กูแอบใช้โทรศัพท์พ่อที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ส่งข้อความมาหาเครื่องตัวเอง ว่ามีภารกิจให้ปฏิบัติ ไปสอดแนมเป้าหมายพร้อมรายงาน จาก F Freeman แล้วก็แกล้งทำเป็นว่าลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องเรียน ก็อย่างที่คิดเพื่อนมันมาแอบเปิดดู ก็เจอข้อความภารกิจจาก F Freeman & the council มีทั้งไทยทั้งอังกฤษที่กูไปนั่งแต่งมาก่อนส่งให้ตัวเองมากมาย กูที่แอบดูอยู่ก็แกล้งเนียนเข้าไปเหมือนว่าไม่รู้อะไร แล้วพวกมันก็ถามว่า มึงเป็นสายลับขององค์กรลับเหรอ กูก็ทำหน้านิ่งๆเก๊กๆบอกว่าอาจจะใช่รึไม่ใช่ ก็คงต้องถามพระเจ้าดู แล้วก็หยิบโทรศัพท์เดินล้วงกระโปรงออกจากห้องไปช้าๆ วันรุ่งขึ้นกูก็แกล้งทำเป็นว่าตาเป็นแผล ใส่ผ้าปิดตาไป เพื่อนก็ถามว่าไปทำอะไรมา กูก็ตอบว่าแค่หกล้มน่ะ เป็นคำตอบแบบจงใจเลี่ยงให้มันเข้าใจไปว่ากูไปทำภารกิจขององค์กรมา ช่วงนั้นกูรู้สึกว่าตัวเองเท่สัสมาก จนทุกวันนี้เพื่อนมันก็บังคิดว่ากูทำงานกับองค์ลับจริงๆอยู่เลยเพราะกูเคยใช้เฟสน้องตัวเองไปเล่าให้มันฟังว่ากูทำงานนี้กันทั้งครอบครัว แล้วก็ลบแมสเสจทิ้งไป อีเหี้ยแค่คิดว่าสิ่งที่เคยทำมันเท่ก็อายสัสละ

>>98 ทำไมกูอ่านละประทับใจมึงจังวะ คือกูก็เข้าใจว่ามึงคงอาย แต่กูมาอ่านรู้สึกมึงเท่สัส ๆ5555

>>98 กูประทับใจในความทุ่มเทของมึงจัง กับเรื่องงานทุ่มเทอย่างนี้มั๊ยลูก

>>98 ทุ่มเทกับความเบียวมาก กูประทับใจ มึงนี่ เจ้าแผนการ555555555555

>>98 555555555555555555 ไอเหี้ย มึงแม่งสุดยอดวะ

>>98 กูคิดว่ากูรู้จักมึงว่ะ และอยากบอกว่าเค้ากับทุกคนรู้กันหมดแหละว่าแกโม้ แต่อยากรู้ว่าจะไปต่อได้ถึงไหนและอะไรทำให้แกมโนเป็นตุเป็นตะอย่างงั้นมากกว่า พวกเค้าไม่รังเกียจว่าแกแปลกๆ หรอกได้แต่แอบห่วงเบาๆ ถ้าตอนนี้เลิกแล้วก็ดีใจด้วยนะ จะได้เข้ากับเพื่อนในอนาคตได้
รักและเป็นห่วงแกเสมอ
.
.
.
.
ซ้อมเป็นเพื่อนม.ปลายมึงเฉยๆ ระวังโม่งแตกด้วยเว้ย กูชื่นชมความทุ่มเทของมึง จุ้บ 5555

>>98 เชรด ฉลาดโคตร กูนับถือว่ะ555

อยากรู้ว่าคนแก่อายุ 90 เป็นจูนิเบียวได้มั้ยวะ ปู่กูแกเป็นคนเมกัน เมื่อวานไปเจอแก แกเล่าเรื่องสมัยสงครามโลกให้ฟัง
ว่าเมื่อก่อนนี่แกเคยเห็นเรือรบมิสซูรี่ด้วย เรือแม่งโคตรยิ่งใหญ่ ปืน 16 อินช์ มาเดะนี้เมกาปลดออกหมดแล้ว เอาเรือเล็กๆติดปืนเล็กๆเท่าจิ๋มมดมาแทน
กูก็บอก เอ้า เดะนี้มันมีมิสไซด์แล้วไงปู่ แกก็บอกกูไม่เข้าใจแก คนอะไรจะคลั่งไคล้ปืนใหญ่ได้ขนาดนั้น ถถถ+

>>105 มันคลาสสิกเว้ย มึงแม่งไม่เข้าใจเลย 555

>>105 อารมณ์คนแก่เล่าความหลังอะ กูคิดถึงตากูเลย ฮือ

ดูนี้กูก็ยังเบียวๆอยู่55555 เคยเบียวเมะสมัยเด็กๆ เบียวยูกิ และอีกมากมาย ความเบียวนี้มันมีทั้งดีและไม่ดีวะแม่งทำให้กูกลายเป็นกูทุกวันนี้ ความคิดความอ่านแม่งไม่มีใครเข้าใจและเข้าถึงกูซักเท่าไหร่ แต่แม่ง ทำให้กูมองโลกไปอีกแบบเลยวะ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกถูกความเหงาจู่โจมอยู่บ่อยๆ หากสาวเบียวๆซักคนอยากมีคนคุยด้วยติดต่อได้ เป็นผู้ฟังที่ดี กลายเป็นยิ่งชอบมองพวกวัยรุ่นนิสัยตลาดๆว่าปัญญาอ่อนอีก เป็นพวกขวางกระแสสังคมไปสะงั้นกู เหมือนแบบ my body feel young but my mind is very old ทำให้กูกลายเป็นพวกปิดกั้นชิปหาย ไม่ค่อยเข้าไปทักใครก่อน หน้าตาก็ไม่ได้ดีเสือกเก็บตัวอีก ถ้าหน้าตาดีๆหน่อย สาวจะบอกกูเป๋นพวกติสๆ

>>77 ติดต่อกูได้ยังไม่หายเหมือนกัน55555>>91 ไอ้เหี้ยเรื่องเดียวกับกูเลย พระแม่งคือคนที่ทำให้กูเป็นกูทุกวันนี้ ไอดอลสัส

>>108 กูด้วย 555 มันมีทั้งดีและไม่ดีนะมึง เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้กูเป็นกูทุกวันนี้อย่างที่ว่า กูบ้าขนาดนั่งศึกษาจนอ่านอักษรฮีโรกริฟฟิกได้อ่ะมึงคิดดูแล้วกัน ถถถถถถ

อยากเป็น NEET ว่ะ ไม่อยากเรียน ไม่อยากทำงาน นอนชิวๆ เล่นเกม บลาๆๆ

กูกับแฟนก็เป็นเบียวขวางโลกว่ะ
แฟนกูอาการหนักกว่าหน่อยตรงที่แม่งแสดงออกมาตรงๆ ซึ่งๆหน้ากับคนธรรมดาเว้ย เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครคบ
แต่กูจะไม่แสดงออกมาก สร้างภาพได้ดี แต่ในใจกูก็เหี้ยพอๆกับแฟน และกูจะเบียวแตกแค่ตอนอยู่สองคนกับแฟน แฟนแม่งรู้ทุกอย่างว่ากูคิดยังไงกับเพื่อนร่วมโลก
กูว่ากูเป็นคู่เบียวที่สมบูรณ์แบบ 555555555555

>>111 เป็นจริงๆนี่โครตทุกข์อะไม่แฮปปี้เหมือนในฝันหรอก คนเป็นนีทเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะนะ

>>113 กูตกงาน7เดือนแล้วอีดอก(ด่าตัวเอง)เป็นNEETแล้วมึงจะพังเกมอะไรก็ไม่อยากเล่น อนิเมซีรีส์อะไรก็ไม่อยากดูแล้ว วันๆนึงว่างเปล่ามากมึง

>>114 ทำไมมึงว่างนานจัง กู4เดือนนี่แม่งโคตรอึดอัด(ไม่มีจะแดก)

>>115 เรียนโท ตัวเลือกน้อยลงสัดๆ

ความเบียวของกุคือช่วงนั้นพึ่งติดนิยายแจ่มใสแล้วกูซึมซับมันมา
เวลาเขียนไดอารี่อย่างเงี้ย กูจะเขียนแบบ เฮ้อ เหนื่อยจังเลย >_< ถ้าเกิดวันนี้อากาศสดใสน่าจะดีจังเลยเนอะ ^O^ วันนี้เจอเขาด้วย แค่คิดก็มีความสุขแล้วอ้ะ >////< อิโมติค่อนแม่งทุกประโยค สรรหาสัญลักษณ์ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เวลาจะเก๊กขรึมก็จะยิ้มมุมปากยกข้างนึง โอ้โห เท่สัสมั้ยละ พอกลับไปคิดก็รู้สึกว่าเป็นเหี้ยไรมึง ดึงสติกลับมาด้วยค่ะสาวน้อยโลกโพนี่

>>114 แล้วถ้าสมมติมีเงินมากพอให้เป็นนีทอะ มันจะน่าเบื่อแบบนั้นมั๊ยอะ

>>118 fun fact : ไม่มีใครมีเงินมากพอจะเป็นนีท

>>119 GG กูกลับไปตั้งใจเรียน ทำงานหางานก็ได้

>>118 กู116 บอกเลยว่าเบื่อ ยิ่งเห็นคนอื่นเริ่มก้าวหน้ามึงยิ่งเซ็งเหมือนมึงเสียโอกาสไป ไอ้ไม่ทำงานก็ดีอยู่หรอก แต่พอเกิน25แล้วมึงจะรู้สึกว่าแก่มึงจะเน่าตายแบบนี้จริงๆเหรอ

>>98 ไอ้เหี้ยโคตรเบียว ฮาสัด นึกถึงเพื่อนกูแนวๆ เนี้ยแต่ไม่ขนาดนี้

>>111 เป็นมาละเครียดสัดๆ เหงาสัดๆ กูวันๆ เล่นเกม นอนตอนไหนก็ได้ ว่างก็ขายของ ฝึกวาดรูป ทำรูปขาย มีจ็อบฟรีแลนซ์บ้าง แต่ชีวิตแม่งโคตรเซ็ง มึงอาจจะแฮปปี้แค่ช่วงแรก ผ่านไปปีสองปีเล่นเกมยังเบื่อ เห็นคนอื่นได้ดีก็เฟล

>>122 ตบบ่าเพื่อนโม่ง

>>111 มึงอย่าเป็นนีทเลยเพื่อนโม่ง พี่กุนี่เป็นนีทมาเกือบ 2 ปีละ ตั้งแต่เรียนจบแม่งยังไม่ทำงานเลย แม่งดูไม่เครียดซักนิด แต่กุนี่เครียดที่มันไม่มีงาน พวกเพื่อนโม่งที่บอกเป็นนีทแล้วเครียดพวกมึงมีแสดงออกไงกันบ้างป่ะวะ พี่กุนี่ตื่นเที่ยง เล่นเกม ดูเมะ กินข้าว นอนกลางวัน แล้วนอนกลางคืนตี2ตี3 แล้วแม่งก็ตื่นมาทำแบบเดิมวนๆ ไป ไม่รู้แม่งเครียดลึกจนกุมองไม่เห็นหรือแม่งไม่เครียดเลยจริงๆ (เหมือนกุมาบ่นผิดห้อง แต่เห็นพวกมึงกำลังพูดเรื่องนีทกันพอดี)

>>124 ระวังอีกหน่อยมึงต้องเลี้ยงมัน เหมือนที่กูเลี้ยงพี่กูอยู่เนี่ย

https://pantip.com/topic/36208216
ไปเจอมา เรื่องของคนที่เคยเป็นฮิคิโคโมริ

>>124 บ้านมึงมีกินมีใช้เบอร์ไหนวะ

กุว่าคนเป็นนีทแม่งติดวัฏจักรนะ แบบตอนแรกแค่อยากนอนอยู่บ้านเฉยๆ พอไม่ทำไรนานๆก้เริ่มเบื่อ โดนกดดันจากสายตาคนรอบข้าง แต่พอจะกลับไปทำงานหรือเรียนก้ไม่มีความอดทนแล้วเพราะสบายจนเคยตัว สุดท้ายก้ต้องกลับมาเป็นนีท

>>126 เหมือนจะแต่งเลยว่ะ ตั้งแต่ไอดีใหม่ละ แล้วเด็ก ม.ต้นจะตามล้ออะไรขนาดนั้น ดรอปเรียนแล้วยังตามมาล้อ จริงๆถ้ามีปมเรื่องกินแล้วไม่อ้วนน่าจะไปปรึกษาหมอนะ

กุ >>124 เอง บ้านกุก็ไม่ได้รวยขนาดว่าถ้าไม่ทำงานแล้วจะมีกินมีใช้ไปตลอดหรอก แต่ก็ไม่ได้ขัดสนเงินขนาดเรียนจบแล้วต้องทำงานทันที แต่พี่กุนี่ก็ว่างนานเกินอ่ะ แล้วหลังจากกุกับพี่จบแล้ว พ่อกุก็ยังทำงานของเค้าเหมือนเดิม กุก็ได้งานก็ช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านด้วย เพราะงั้นตอนนี้ถึงมันไม่ทำงานก็ไม่มีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว แม่งเลยอาจจะรู้สึกแบบชิวๆ สบายๆ มั้ง แต่ก็อย่างที่บอกว่าบ้านไม่ได้รวยไรมาก เดี๋ยวพ่อกุแก่ขึ้นก็ทำงานไม่ไหว กุก็พึ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่เดือน เงินเดือนก็ไม่ได้เยอะเวอร์ เพราะงั้นยังไงต่อไปเรื่อยๆ ถ้าแม่งยังไม่ทำงานนี่เกิดความขัดสนแน่นอนอ่ะ แต่ตอนนี้กุดันรู้สึกเหมือนพี่กุแม่งเป็นนีทกลวงๆ ว่างเปล่า ไร้ทิศทาง และคือมันดูไม่เครียดที่ตัวเองเป็นแบบนั้นด้วยไง กุนี่เลยยิ่งเครียดหนักแทนมัน

ปล. หลุดหัวข้อมู้ไปไกล กุขอโต้ดดดด

>>130 มันไม่เกี่ยวกับรวยไม่รวยปะวะ โดยสามัญสำนึกของคนไทยคือเรียนจบแล้วควรต้องเลิกเบียดเบียนที่บ้านแล้วหาเลี้ยงตัวเอง ใช้คำว่าคนไทยเพราะบ้านอื่นเมืองอื่นทำจ๊อปตั้งแต่วัยเรียนกันแล้ว คือพี่มึงไม่คิดจะเป็นผู้ใหญ่อะ ต้องคุยกันให้รู้เรื่องได้แล้ว

กูอยากให้มุมมอง นีท,ฮิคิโคโมริหน่อยนะ คือ กูก็เกือบๆจะเป็นแล้วเพราะไม่ได้ไปหางานนอกบ้าน แต่พอดีที่บ้านมีกิจการอยู่กูก็เวลาทำเกาะแกะ

คนจะเป็น นีทอ่ะ มันจะแบบเข้าสังคมไม่ค่อยได้,ขี้เกียจด้วย. แล้วเพราะวงจรชีวิตมันจะไม่เหมือนชาวบ้าน เล่นเกมส์โต้รุ่ง(คนอื่นนอน) นอนเช้า (เขาตื่นมาหาเงิน). นีทตื่นสิบโมง(พ่อแม่เตรียมทำกับข้าว). พอเที่ยง นีทลงมานั่งเล่นเกมส์ (พ่อแม่นอน). ตกเย็น ก็เนือยๆแล้ว สองสามทุ่มพ่อแม่ขายของอีกรอบ(นีทนอน). สี่ทุ่มเลิกนีทก็กดเกมส์ต่อ
นานๆวันเข้า คนรอบข้างก็เบื่อดิ่ กินนอนไม่เหมือนชาวบ้านเวลาเขาเหนื่อยก็อู้ แถมสมาธิก็หมดไปกับเกมส์ ทำงานผิดๆถูกๆ

ถ้าเป็นบ้านที่มีงานให้ทำก็พอไหวนะคืออยากให้อะไรๆมันดีขึ้นก็ต้องเปลี่ยนเวลาตัวเอง ตื่นพร้อมเขานอนพร้อมเขา เล่นเกมส์ให้น้อยลง
ถ้าไม่มีงานที่บ้านก็ยากหน่อย ควรหางานที่ไม่ใช้แรงมากไม่ต้องยุ่งกับคนอื่นมาก นั่งแช่ได้นานๆอ่ะเหมาะกับนีท แต่ยังไงมันก็ต้องรับผิดชอบเยอะขึ้น

นีทคือขั้นสุดของวิวัฒนาการมนุษย์

อย่างกูนี่กูกลัวการเข้าสังคมว่ะ กูกลัวการต้องเจอคน ต้องอยู่กับคน จบมากูเลยมาอยู่บ้านปีกว่า ไม่ทำงาน เอาจริงบ้านก็ยังไม่ออกอะ เดือนนึงออกบ้านไปซื้อของเล็กๆน้อยๆแค่ครั้งสองครั้ง (แม่กูเป็นคนซื้ออาหารเข้าบ้าน กูเลยไม่จำเป็นต้องออกไปซื้อข้าวกิน) นอกจากพ่อแม่ละกูก็ไม่ได้เจอใครจริงๆอะ ละทั้งชีวิตกูมีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียว ทุกวันนี้ก็มีแค่คนนี้ที่กูคุยด้วยอะ
กูเครียดนะที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่กูไม่กล้าออกไปเจอโลกภายนอกว่ะ
นี่ดีที่ตอนนี้กูได้งานแบบทำที่บ้าน อย่างน้อยก็ยังมีเงินบ้าง ไม่ใช่ให้พ่อแม่เลี้ยงอย่างเดียว

ตอนเด็กๆอ่ะ กูอะติดพวกการ์ตูนญี่ปุ่นมากๆ ชอบพวกนักเวทย์อะไรอย่างงี้ ทำเป็นว่าตัวเองมีพลังเวทมนตร์ ทำคำภีร์เวทขึ้นมาเอง (ปัจจุบันไม่รู้หายไปไหน) ตอนนี้โตแล้วก็ยังชอบอยู่นะ แต่ไม่จูนิเบียวเหมือนตอนเด็กแล้ว แต่ขอลงโพสนี้ละกันนะ กูไปเจอกับเกมในมือถือเกมนึง มันมีตัวละครนักเวทย์ด้วย กูเลยชอบมากกแล้วก็ตามซีรี่ย์นี่ตลอดเลย สะสมซื้อของอย่างบ้าคลั่ง แล้วมันก็มีตัวละครตัวนึงเป็นนักเวทย์เด็กผู้ชาย 5 ดาวโคตรน่ารักเลย แถมเป็นตัวที่เก่งมากด้วย แต่ต้องกดสุ่มหา เคยเติมไปหลายรอบก็ไม่ออก แต่แบบคือกูชอบเขามากจริงๆนะ เวลาทำอะไรก็คิดถึงตัวละครนั้นตลอดเวลา เห็นทีไรก็ใจก็วูบ เต้นตึกตักๆทุกที ความรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่กับแฟนเลย อยากจะปรึกษาว่า ตกหลุมรักตัวละคร 2D แบบจริงจังนี่ปกติรึเปล่าอ่ะ

>>135 กุว่าก้ไม่ได้วิปริตอะไรนะ ความชอบส่วนบุคคล ถ้าความชอบมึงทำให้คนอื่นเดือดร้อนค่อยว่ากะน

>>135 ความรักที่มีให้ตัวละครคือความรักที่มึงมีให้ตัวเอง มันคือการแทนที่อะไรบางอย่างในใจให้มึงรักตัวเองได้ ถ้ามีความสุขก็เชิญ ถ้าสงสัยตั้งคำถามกับมัน ถ้าไม่โอเคแล้วก็กลับไปรักตัวเองให้ได้จริงๆ

>>135 กูเข้าใจมึงเว้ย เพราะกูก็เป็น 555555

กูเสิร์จหาอ่านเรื่องเล่าประสบการณ์จูนิเบียว โม่งแม่งขึ้นอันแรกเลย ฮรื่อ

กูเคยคิดมาตลอดว่าเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงจากขยะ จนกระทั่งแม่กูเฉลยความจริง

>>140 อันนี้ซีเรียสนิดคือไอมุขนี้แม่งถ้ามึงมีลูกกันอย่าไปเล่นนะ เด็กบางคนมันเก็บไปเป็นปมจริงๆ ต่อให้เฉลยแล้วก็เหอะ อย่าส่งต่อปมนี้เลย

กูเบียวแบบในแชทว่ะ เบียวว่ากูมี2บุคลิกในตัว ซึ่งจริงๆที่กูเงียบที่รรเพราะว่ากูย้ายทั้งบ้านทั้งรรเลยตอนนั้นตอนจบป6 เสียทุกอย่าง เลยเก็บตัวมั้ง ถึงจะมารู้ทีหลังว่ากับผชกูก็คุยได้ เป็นแค่เฉพาะผญแล้วเหตุผลก็คือกูแค่เขินก็เถอะ ม1กูเลยดูเงียบไปโดยปริยาย แต่ในโซเชี่ยลเฟสงี้กูมีเพื่อนนะ แล้วกูคุยเก่งมาก วันนึงมีเหตุให้กูต้องทักผญคนนึงในห้อง กูคิดว่าคงเหมือนผญในโซเชี่ยลที่เคยเจอ คนนี้เลยเป็นผญคนแรกในรรตอนนั้นที่กูคุยด้วยแบบกูทักจนเค้ารำคาญแต่กูก็ไม่เลิก เห็นเค้าชอบอนิเมะเหมือนกันมั้ง มีวันนึงตัดสินใจ ซื้อของขวัญให้เค้า ตอนนั้นก่อนเข้าแถวตอนทุกคนไม่อยู่ กูแอบเอาของที่ซื้อมาไปยัดใต้โต๊ะ เออกูติดโคนันมากตอนนั้น แล้วมันจะมีจอมโจรคิดที่ชอบทำตัวเป็นความลับเวลาขโมยไรจะทิ้งการ์ดไว้ให้รู้ว่ามันขโมยใช่มะ กูก็ซื้อนิยาย2เล่มให้เค้าที่เค้าชอบ ทำตัวแบบมีเงินแต่เก็บตังแทบตายตอนนั้น ยังไม่เลิกคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุด อยู่สูงที่สุดคือกุยัดแล้วใส่การ์ดลงไปด้วยที่มีสัญลักษณ์จอมโจรคิด ตอนแรกกูคิดงั้นนะแต่กูปริ้นไม่เป็นว่ะ ไม่ก็เวลาไม่พอ กูเลยรอส่งการ์ด.jpgในเฟสแทน... ใช้paintทำ แต่จำได้ว่าดูดีใช้ได้เลยนะตั้งใจทำมาก คิดละฮา กูก็รอเค้าออนใช่มั้ย พอเค้าออนกูก็ส่งการ์ดไป การ์ดประมาณเขียนว่า ได้รับแล้วใช่มั้ยขอให้มีความสุข พร้อมรูปจอมโจรคิดเล็กๆขวาล่าง ส่งแล้วเงียบเลยไม่พิม จะเก๊กแบบเท่ๆให้เราดูอยู่สูง แต่เค้าดันงงกลับมา เค้าบอกไม่รู้เรื่อง... กุนี่แบบ.... เงียบเลยอะ เค้าก็ขำมา เป็นครั้งแรกที่เค้ายอมคุยกะกูดีๆ เค้าบอกเดี๋ยวพนลองไปดูให้ วันรุ่งขึ้นเค้ามาสายมั้งก่อนเข้าแถวไม่เห็น แต่พอคาบแรกได้ยินเสียงเค้ายกเก้าอี้ กูเด็กหลังห้อง เค้าเด็กหน้าห้องเลย กูก็แอบมองว่าเค้าพูดจริงรึเปล่า สรุปแล้วที่เค้าไม่เห็นของขวัญ .. กูยัดลึกไป คือมันจะมีช่องระหว่างนสสองกอง นิยายเป็นเล่มเล็กๆ ตอนนั้นตื่นเต้นเลยยัดไปสุดเลย พอเค้าหยิบออกมา เค้ายิ้มอะ ดูตกใจ เอาให้เพื่อนข้างๆดู ละพูดไรซักอย่างพยักหน้า จนวันนี้กูยังไม่ลืม คนนั้นนั่งกลางละแบบดูมีความสุขมาก กูนี่แบบโครตแฮปปี้ งงเหมือนกันแฮปปี้ไร แต่เป็นครั้งแรกเลยที่กูตัดสินใจที่จะทำอะไรซักอย่างที่จริงใจนอกจอ

>>142 น่ารักว่ะ

ตอนประมาณม.1กูหลงเข้าไปเป็นสาวY ตอนนั้นภูมิใจเหี้ยๆ แล้วกูแม่งก็จับจิ้นเพื่อนผช.ในห้องตัวเอง พูดแบบให้ทุกคนรับรู้เพื่อนก็เสือกร่วมกันช่วยสนับสนุนกูจนเพื่อนช.ดูเกย์ๆไปเลย กูสงสารเพื่อนที่โดนกูจิ้นมาก ตอนนี้กูกลับไปสายNLละ สติเพิ่งมา แต่ดีที่เพื่อนผช.กูไม่คิดมากยังสนิทกันดี

กูเริ่มแบบสุดๆตอนมีการีน่าทอล์คๆอ่ะ เริ่มหาพวกที่มันเบียวเหมือนกัยได้ ทุกคนรับคนเบียวแบบเราได้ คือกูเป็นสาววายอ่ะตอนนั้นกูพูดคุกคามทางเพศผู้ชายที่เข้ามาในห้องทอล์ค เอาไปแต่งฟิคมาพากย์ให้ฟัง 55555 โคตรเหี้ย ชอบพิมพ์ฮะๆ เรียกตัวเองว่าผม มโนว่าตัวเองเป็นผช. ดีแล้วที่เลิกดูอนิเมะแล้วมาติดซีรีย์ฝรั่ง ไม่งั้นชีวิตกูคงน่าสมเพจสัดๆ

ขอสาธยายความเบียวในแบบของกูบ้าง คือตอนม.3-4 กูชอบคิดว่าตัวกูเองแม่งเป็นคนวิเศษ ผู้ที่ถูกเลือกไรงี้ เพราะช่วงนั้นจะเรียกกูว่าเพอร์เฟ็คเลยก็ได้มั้ง ผลการเรียนดีเด่น กีฬาได้ หน้าตาดี ป๊อปปูล่าชิบหาย กูเลยแม่งชอบคิดว่ากูต้องเป็นAIที่ถูกสร้างมาให้เพอร์เฟ็คแน่ ๆ เลย แล้วยังมีอีกหลายความคิด ทั้งคนในอนาคตส่งกูมาเปลี่ยนโลก ทั้งครอบครัวกูเป็นบุคคลผู้ใหญ่ที่ควบคุมจักรวาล และอีกสารพัด กูล่ะขำตัวเองชิบหาย อยากย้อนกลับไปโบกหัวตัวแล้วพูดกรอกหูว่า "มึงมันก็คนธรรมดานี่แหละโว้ยยย" ชิบหายเลย

กูเบี้ยวแบบมโนว่าตัวเองสื่อสารกับวิญญาณได้ซักม.1-3 แต่งนิยายได้เป็นพันหน้าเลยนะมึง มาอ่านตอนอายุ22แล้วกุเผาทิ้งหมดเลยที่กุเคยแต่ง
ตอนนั้นทำตัวแบบแบ๊วๆ อ่อยไปทั่ว (ตอนนี้กุเลยไม่มีใครสนใจไง กรรมตามสนองหยอกไก่ไปทั่วเกินตอนสมัยสาวๆ สิบกว่าๆ) อ่านโชโจมังงะแล้วมโนตัวเองเป็นตัวเอก คนอื่นคือตัวอิจฉา ทำเสียงเล็กเสียงน้อยแบบแอ๊บจัดชั้นเป็นอมตะ สวย เริด ต่อมาทำตัวเป็นพวกแต่งพังค์ไปเรียนม.ต้น โดนด่าค่ะ เขียนตาดำไปเรียน แน่นอนว่าโดนหักคะแนน สไลด์ผมด้วย โอ้ยยยย กุทำไปได้ไง เอาความมั่นมาจากไหน อ้าากกกกนึกแล้วอยากลบตัวตนกุไปให้หมด กุเลยไม่ยอมไปงานเลี้ยงรุ่นหรือรวมรุ่นไง คนรอบข้างในสมัยนั้นมันรับความเบี้ยวกุเต็มๆ กุอาย
พอขึ้นม.ปลายกุกลับด้านเป็นพวกRealทุกอย่างเกิดแก่เจ็บตาย พอ 18-20 เป็นช่วงกุเป็นนีท กุออกจากมหาลัยรัฐเพราะกุเกลียดรับน้องพวกเอารุ่นห่าไรไม่รู้ กุก็เลยนอนกลิ้งอยู่บ้านเป็นนีทไปสองปี ถถถถ ตอนนี้กุหายแล้ววววกุเข้าสังคมได้เหมือนเดิมแล้ว แต่กลับไปดูภาพเก่า ไดอารี่เก่าแล้วกุอดไม่ได้ที่จะเผาทิ้งให้หมด ตอนนี้กุ22 ละเพื่อนเรียนจบเจอโลกความจริงโหดร้ายละคือตกงานกันเป็นแถว ส่วนกุเพิ่งขึ้นปีสาม ได้เรียนสาขาที่ชอบ กุไม่อยากโตแล้วโว้ยยยยยย กุไม่อยากโตตตตต

กูเคยเบียวแบบผู้รอบรู้ว่ะ555555ขี้โม้ว่าตัวเองพูดญี่ปุ่นได้พอเพื่อนบอกให้พูดให้ฟัง กูก็แบบฮิรางานะแปลว่าไม้ไผ่เว้ย ไม้ไผ่ห่าไรวะ5555555555พูดมั่วฯแล้วแปลมั่วฯ ตอนนั้นคิดว่าตัวเองเท่ชิบหาย โม้เป็นลูกครื่งมั่ง ครื่งห่าไรก็ไม่รู้บอกแค่ว่าครื่งฯ เพื่อนทั้งห้องเอือมกูชิบหายอะตอนนั้นดีที่กูอยังหาเพื่อนได้

สมัยประถมหลังอ่านแฮร์รี่ พอตเตอร์กูเบียวอย่างจริงจังมากๆว่ากูเป็นพ่อมด กูเบียวอย่างต่อเนื่องเปลี่ยนด้อมไปเรื่อยๆจนขึ้นม.ปลายถึงหายเบียว
แต่ตอนเรียนมหาลัยกูโดนทางบ้านบังคับให้เรียนคณะที่ไม่อยากเรียน กูดีเพรสมากจนเกือบเรียนไม่จบ
แต่ตอนที่กูกำลังเฟลกูก็บ้าไททันหนักมากจนโรคจูนิเบียวกำเริบและคราวนี้กูเบียวแบบแปลกๆเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในสองโลกพร้อมกัน โลกจริงกับโลกแฟนตาซีของกูเอง แล้วด้วยความเบียวครั้งนี้กูก็เรียนจบมาได้จนทำงานมาแบบงงๆและใช้ชีวิตงงๆแบบนี้มาได้4ปี แล้วกูก็เจอเรื่องเหี้ยๆในที่ทำงานจนหลุดออกจากโหมดจูนิเบียว
แม่งโลกที่กูเห็นโดยปราศจากฟิลเตอร์จูนิเบียวเป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีมันดูเหี้ยชิบหายจนกูอยากตายเลยว่ะ ตอนนั้นกูรู้สึกสูญเสียหนักมาก กูไม่อยากใช้ชีวิตในโลกแบบนี้ กูอยากได้ความเบียวของกูคืน กูก็รู้ตัวด้วยว่าแบบนี้มันผิดปกติแต่ตอนนั้นกูไม่กล้าไปหาจิตแพทย์เพราะกูไม่อยากเป็นปกติ กูอยากกลับไปเป็นจูนิเบียว แล้วสุดท้ายระหว่างที่กูคิดไม่ออกว่าจะทำไงดีกูก็บ้าอนิเมะเรื่องใหม่จนกลับเข้าโหมดจูนิเบียวอีกรอบ
ตอนนี้กูก็เลยว่าจะเอาความคับข้องใจทั้งหมดของกูโยนใส่โลกแฟนตาซีเขียนเป็นฟิคให้มันจบๆไปถ้าพอใจกับตอนจบที่เขียนเมื่อไหร่กูค่อยไปหาจิตแพทย์ดูซักที
ฟังดูเหมือนจะจบด้วยดีแต่มีปัญหาอยู่สองข้อ 1.กูเขียนนิยายช้า คงอีกนานกว่ากูจะได้ไปพบจิตแพทย์ 2.กูทำอาชีพที่รับผิดชอบชีวิตคนว่ะ 555+ ระหว่างที่กูยังไม่หายดีชีวิตพวกมึงอยู่ในมือคนบ้านะ กูขอสาบานว่ากูไม่เคยทำผิดมาตรฐานวิชาชีพในโลกจริง แต่ในทางปฏิบัติตอนนี้คือกูก็บ้าอยู่ดีแหละ พวกมึงจะเชื่อมั้ยก็แล้วแต่วิจารณญาณเลย กูแค่อยากเล่าเฉยๆ

>>150 กูจะฆ่าไททันทุกตัว!!

>>151 กูคือ>>150เองแหละ ตอนกูออกไปทำงานปีแรกกูไปด้วยอารมณ์นั้นเลย กูจะออกนอกวอลล์มาเรียไปฆ่าไททันให้หมดโลก!!
แล้วกูก็มารู้ตัวว่าฆ่าให้ตายก็ไม่มีวันหมด พวกมันยังจะมากันเรื่อยๆ สิ่งที่จะหมดก่อนคือทรัพยากรของพวกเราต่างหาก ถ้าเปรียบเทียบสิ่งที่กุเรียนมาเป็นหลักสูตรการใช้3DMGล่ายักษ์ สิ่งที่กูเจอจริงก็คือหัวหน้าหน่วยประกาศว่า3DMGเสียไม่มีงบซ่อม ต่อไปนี้ให้กูถือมีดตัดซองจดหมายออกไปวิ่งไล่ฆ่าไททันเหมือนพระเอกภาคbefore the fall แถมฆ่าเฉยๆไม่พอให้กูจดบันทึกด้วยว่าวันนึงกูใช้มีดไปกี่เล่มแล้วฆ่ายักษ์ได้กี่ตัวเพราะจะเอาไปเบิกงบ กูสิ้นหวังมากว่ะ จริงๆกูอาจจะควรไปโพสต์ในกระทู้สุขภาพจิต แต่กูไม่ได้อยากได้ความเห็นใจหรือคำแนะนำ กูแค่อยากจูนิเบียวเพราะมันคลายเครียดได้ดีกว่ากูเลยมาโพสตรงนี้

>>150 เชี่ยเอ้ย ไม่ใช่อะไร กูอ่านแฮรี่ตอนมหาลัย
มึงอ่านสมัยประถม กูแม่งรู้สึกแก่

>>153 กู>>150เอง ทีแรกกูกำลังรู้สึกแก่เพราะเพื่อนร่วมงานระดับเดียวกันมีแต่เด็กๆ พอมึงพูดงี้กูรู้สึกตัวเองยังวัยใสขึ้นมาเลย
และกูจะขอเบียวต่อน่าจะรอบสุดท้ายในกระทู้นี้ละ คือว่าหลังจากกูสิ้นหวังกับโลกไททันในมโนกูและโลกความจริงด้วยกูก็ดีเพรสอยู่ซักพัก จนกูไปบ้าKnight's&Magicเมื่อซีซั่นที่แล้วกูถึงเบียวต่อได้ แบบว่าในเรื่องพระเอกมันขับหุ่นยนต์ที่ตกรุ่นไปตั้ง300ปีตบบอสระดับตำนานชนะได้ กูใช้ของตกรุ่นแค่30-40ปีเองก็ต้องทำได้เหมือนมันวะ! แต่วันนี้นะมึงหัวหน้ากูก็ประกาศตัดงบอีกรอบ ของที่เคยใช้ได้ก็จะไม่ให้ใช้ ตอนนี้กูเหมือนได้ขับหุ่นตกรุ่น300ปีจริงๆแล้วเว้ย! เงินเดือนกูก็ตกเบิกอีกแล้ว555+ ถ้ากูเอาชีวิตไปเขียนนิยายได้จริงๆตามที่ตั้งปณิธานไว้ต้องมันชิบหายแน่ๆเลย

กูอยากฆ่าไททัน!!

>>154 กูเริ่มอ่านแฮร์รี่ตอนประถม ตอนใกล้อายุ11กูหวังมากๆว่าจะมีจดหมายส่งมามั้ย ในใจลึกๆก็รู้แหละว่าคงไม่มา แต่แบบเชี่ยเอ้ย ทุกอย่างที่เป็นแฮร์รี่เหมือนมันมีอยู่จริงๆ
จนตอนนี้กูจะเข้ามหาลัยละกูยังรอจดหมายอยู่เลย กูว่ากูรู้ตัวเองดีว่าจะเรียนอะไรในฮอกวอร์ตดีกว่าโลกนี้อีก

>>156 หลังจากกูรอจนอายุครบ11แล้วจดหมายฮอกวอร์ตไม่มากูก็มโนเองเสร็จสรรพว่ากูเป็นพ่อมดรุ่นโบราณที่ยิงคาถาด้วยไม้กายสิทธิ์ไม่ได้เลยไม่ได้สิทธิ์เข้าโรงเรียน หลังจากนั้นกูก็ศึกษาการปรุงยา การสาปแช่ง เวทมนต์แบบวิคคา และการเขียนวงแหวนเวทจากทั้งนิยายและการ์ตูนหลายๆเรื่อง นำทีมเด็กแถวบ้านทดลองทำพิธีเรียกซาตานอีกตะหากหาเลือดแพะไม่ได้ก็ซื้อเลือดไก่จากตลาดมาใช้ ถือว่ามีความไฟท์สูงมาก พอเรียกไม่ได้ก็แถกันเองว่าอนุภาคเวทมนต์แถบประเทศไทยไม่เข้ากับเวทนต์ตะวันตกว่าแล้วก็พยายามเลี้ยงกุมารทองกันอีก นี่ถ้าประเทศเรามีการล่าแม่มดแบบที่อเมริกานี่พวกกูคงโดนเผาทั้งเป็นยกกลุ่มไปแล้วไม่ได้รอดมาเล่าความเบียวถึงวันนี้แน่

จริงๆแล้วกูเกลียดงานที่กูทำอยู่ชิบหายแต่กูเสือกทำได้ดีและมันเสือกไม่มีใครมาทำแทนกูได้ กูว่าความรู้สึกมันก็คล้ายๆอยู่ในสงครามแล้วทั้งยานเสือกมีกูคนเดียวที่ขับกันดั้มได้นั่นแหละ

>>157 มึงเจ๋งนะ ถึงจะเบียวแต่มันเป็นหนทางที่นำมึงไปสู่ความรู้แล้วมึงยังตั้งใจศึกษาอีก ว่างๆก็มาเล่าให้ฟังหน่อยสิว่ามึงได้อะไรมาบ้างกูอยากฟัง

เบียวมาก 555555555

>>158 555+ เห็นภาพ

>>157 ชอบว่ะ ยังคุยกะคนที่ชวนมาเรียกซาตานด้วยกันอยู่ปะวะ 5555

>>159 >>162 กูเป็นคนรวบรวมเด็กแถวบ้านมาเบียวก็จริงแต่คนที่เสนอให้เรียกซาตานคือลูกพี่ลูกน้องกูที่อยู่บ้านข้างๆ ไอ้นี่เบียวหนักมากและไฟต์มาก มันเป็นคนหาตำราและค้นคว้าข้อมูลทุกอย่างในยุคที่อินเตอร์เนตยังโคตรช้า พอมันหาข้อมูลมากูค่อยเอามาประยุกต์ให้เข้ากับวัตถุดิบที่หาได้เฉยๆ จำได้ว่าใช้สมุนไพรไทยแทนพืชในตำนานไปหลายอย่างและซื้อเตาสนามกับหม้อมาปรุงยากันด้วย แต่พ่อแม่กูคิดว่าพวกกูฝึกตั้งแค้มป์วิชาลูกเสือเฉยๆ ไม่มีใครรับรู้ความเบียวที่ซ่อนอยู่ซักคน
ส่วนไอ้ญาติกูคนนั้น โตจนขึ้นม.ปลายมันก็ยังไม่เลิกเบียว มันได้ไปเป็นนักเรียนและเปลี่ยนที่อเมริกาก็ไปเข้าลัทธิวิคคาของจริงที่โน่นจนโดนโฮสต์แฟมิลี่ที่เป็นคาทอลิกเคร่งไล่ออกจากบ้านต้องเปลี่ยนครอบครัวกลางปีอีก หลังกลับมามันก็ไม่ได้แสดงความเบียวอะไรอีกแต่ก็ยังชอบเรื่องเวทมนต์เหมือนเดิม แล้วกูก็ย้ายบ้านเลยไม่ได้ติดต่อมันแล้วปัจจุบันมันก็ทำงานทำการเป็นปกติดี กูก็ไม่รู้ว่าตกลงมันหายเบียวมั้ยหรือมันอาจจะกลายเป็นพ่อมดของจริงไปแล้วตั้งแต่ไปอเมริกาเลยไม่ค่อยแสดงออกก็ได้
เด็กคนอื่นกูไม่ได้ติดต่อแล้ว คนเดียวที่อยู่ในวงอัญเชิญซาตานแล้วยังคุยกันอยู่คือน้องสาวแท้ๆของกูเอง อีนี่ไม่เคยหายเบียวและไม่เคยเปลี่ยนด้อม ยังเป็นติ่งแฮร์รี่จนถึงทุกวันนี้ วันดีคืนดีจะนึกครึ้มแต่งชุดแม่มดร่ายคาถาเป็นพักๆ แต่ทางบ้านไม่ว่าอะไรเพราะนางใช้ความเบียวได้เป็นประโยชน์ นางชอบคาถาเลยเรียนภาษาลาตินกับอีกหลายภาษาตอนนี้ก็เรียนการแปลอยู่ มันบอกว่าจบแล้วจะแปลแต่นิยายแฟนตาซี ก็ว่าไปอย่างกะจะเลือกงานได้ง่ายๆ
ส่วนกูก็เปลี่ยนแนวทางเป็นอนิเมโอตาคุอย่างที่พิมพ์ไปเม้นก่อนๆนั่นแหละ ยังชอบเวทมนต์อยู่แต่ไม่ได้ติ่งไฟท์หาข้อมูลเท่าเมื่อก่อนแล้ว

สุดท้าย อันนี้ฟังดูขี้อวดมากแต่พอพูดถึงน้องสาวแล้วอยากเล่า เมื่อต้นปีกูพามันไปเที่ยวUSJ แล้วมันก็คอสเป็นแม่มดแบบจัดเต็มเดินไปทุกโซน แต่ตอนนั้นกูติ่งไททันหนักมากเลยคอสหน่วยสำรวจจัดเต็มเดินคู่ไปกับน้องทุกโซนเหมือนกัน พนักงานแซวตลอดทางตั้งแต่เช้ายันค่ำว่าน้องสาวเป็นMahoutsukai แต่คุณพี่มาจากChōsa Heidanซะงั้น แต่กูชอบUSJตรงที่มันมีทั้งไททันทั้งแฮร์รี่นี่แหละ

กู>>163เอง พิมพ์จบแล้วกูมาย้อนคิดดูพบว่าลูกพี่ลูกน้องทุกคนของกูพอขึ้นประถมปลายแล้วจะกลายเป็นจูนิเบียวกันหมดไม่เคยมีใครไม่เบียวซักคน รวมญาติแต่ละทีบันเทิงมาก จริงๆแล้วมันอาจจะเป็นกรรมพันธุ์ก็ได้ว่ะ บางคนโตแล้วหายบางคนไม่หาย ลุงกูก็ยังเป็นตาแก่จูนิเบียวอายุ70ล่าสุดยังยืนแอ่นท่าโจโจ้ในงานเชงเม้งจนหลังเคล็ดอยู่เลย อนาคตกูเองก็คงไม่ต่างจากลุงแน่ๆ

ตอนประถมห้า ถึงม.สามกุแม่งโคตรจูนิเบียว รวมแก๊งเด็กประถมจนมันตามกุมาเรียนมัธยมด้วย ตั้งแก๊งนางฟ้า(อีห่า หน้าตาเหมือนซานต้า เอ้ย ซาตาน) มโนว่าตัวเองเป็นคุณหนู ฝืนตัวเองนั่งแต่คาเฟ่ ชิว ๆ รีแลกซ์ค่า ใช้ของสีชมพูดเหมือนกันเป็นแก๊ง ใครโดนเพื่อนว่า บอกกูหัวหน้าได้ กุไม่จัดการหมด(รังแกเด็กประถม) มีคนเลียนแบบแก๊งกุด้วยนะ
พอพ้นวัยเท่านั้นแหละ แม่งนึกกลับไปแล้วอายชิบหาย หลุมดำชีวิตกุ

ตอนป.สาม กูเคยเบียวเล่นกับเพื่อนว่าสื่อสารกับน้ำได้ ส่วนเพื่อนกูสื่อสารกับอากาศ

>>164 เลื่อนมาอ่านผ่านๆรู้สึกว่าลุงนายน่ารักว่ะ 55555555

>>164 กูเคยคิดว่าพ่อกูเป็นคนโคตรเคร่งไร้ความขี้เล่นใดๆแต่ซักสี่ปีก่อนกูเช่าจินมี่หมัดเหล็กมาอ่านทั้งชุดพ่อกูก็อ่านด้วยและมาฝึกวิชาฝ่ามือทะลวงหลังกับกูเฉยเลย ความเบียวนี่มันมีอยู่ทุกที่จริงๆแหละ

ช่วงนึงที่หนังผีย้อนยุคในไทยฮิตๆ เพื่อนกูแม่งเบียวว่าตัวเองโดนผีเข้า ซึ่งผีก็คือชาติที่แล้วของมัน วันๆมันนั่งมองกูตาขวาง พูดไรด้วยก็ก็ตอบแบบเข้มๆ "เราไม่ใช่g เราคือชาติที่แล้ว" เสียงก็จะเข้มๆ แล้วเป็นยังงี้อยู่นานมากจนย้ายห้องเรียน

คิดตอนนี้แล้วฮานะ แต่พอนึกถึงตอนนั้นแล้วกูกลัวชิบหาย กลัวจริง เพราะมันจ้องตาขวางแม่งเหมือนโดนผีเข้าจริงเลยห่า ก็รู้แหละว่ามันแกล้ง แต่พอเจอแบบนั้นเข้าทุกวันก็เริ่มจะเชื่อ เริ่มกลัวจริง

>>163 กูอ่านเม้นมึงแล้วนึกย้อนถึงตัวเองตอนป.5วัยเบียว ตอนนั้นกูเป็นพวกกรรมการ นร. ใน รร.ประถมแห่งนึง ตอนเช้าแม่งมีหน้าที่เฝ้าจุดกับเดินตรวจตึกกับคู่ กูได้เจอเพื่อนสาวคนนึงอยู่คนละห้องปต่ทำงานร่วมกัน นางแม่งเบียวมาชวนกูเบียว กูออกแนวคนซื่อ เรียกหยาบๆว่าโง่ก็ไม่ว่ากัน แม่งวันนั้นชวนกูคุยเรื่องแม่มด กูก็รู้ล่ะว่าเรื่องแบบ การ์ตงการ์ตูนอะไรงี้กูชอบดูเลยเออ ออคุยกัน เลยเริ่มสนิทกัน วันนึงแม่งพกหนังสือเล่มนึงมาด้วยเล่มเล็กๆ กูจำไม่ได้ว่าหนังสืออะไรแม่งไม่เคยให้กูดูหน้าปก แต่แม่งกางเนื้อในให้กูดูเลย มันมาชวนกูทำเทย์มนต์ลอยตัว ทำแล้วจะทำให้ลอยได้ กูยังจำของที่ใช้คร่าวๆได้อยู่เลย แม่งมีหม้อต้มยา ปีกค้างคาว นก จิ้งจกแล้วก็ห่าอะไรไม่รู้อีกเยอะแยะ กูแม่งก็เชื่อเว้ย ตอนนั้นแบบเชื่อเลยว่าเวทย์มนต์แม่มดมีจริง แม่งมีหนังสือมีสูตรยา มีรูปภาพที่เป็นรูปวาด กูก็ตกลงปลงใจจะช่วยมันหาวัตถุดิบ แต่มึงเอ๊ยกูจับค้างคาวไม่เป็น แถวบ้านเมื่อก่อนกูมีไงตัวเล็กๆ กูยังคิดเลยว่าถ้าพวกกูทำสำเร็จจริงๆตอนนี้กูคงลอยออกนอกโลกไปแล้ว

แต่กูไม่ำด้ติดต่อนางเลยนะตั้งแต่จบป.6 เหมือนแม่งสาบสูญ ไม่มีเพื่อนพูดึงเลยว่ะ สักคนก็ไม่ กูคงสนิทกับนางที่สุดแล้วแต่พวกกูอยู่คนลัห้อง จบ.ป.6ก็ต่างแยกย้ายไป

กูบ้าฮันเตอร์เอ็กฮันเตอร์มากตอนเด็ก คุราปิก้านี่อีเหี้ยเอ๊ยเท่ชิบหายแล้วหลังๆแม่งมีโซ่สวมมือกูจัดเลย
ไปตลาดซื้อโซ่ที่มันเอาไว้คล้องกระเป๋าตังอะ ขนาดกำลังดี เอามาหนีบนิ้ว เหี้ยปลื้มมาก เท่มาก
แต่มันก็โซ่เส้นเดียวไง มันต้องห้าเส้น ห้านิ้ว แม่งอันละหลายบาทเลย ไว้จะขอแม่ซื้อ
วันนึงแม่กูนั่งดูกาตูนด้วยละแม่ถาม ซื้อโซ่มาจะทำตามตัวนี้เหรอ
อีเหี้ยยยย อาย ความลับแตก หน้าชา บอกแม่ เปล่าๆ
หลังจากวันนั้นมากูก็เลิกเบียว จบ

>>171 นี่ใช้โซ่หมากเก็บอะ สีเหลืองๆหน่อยมโนว่าโซ่ทอง นั่งต่อจนร้อยเป็นถุงมือได้ ทำโซ่ยาวติดไว้ตรงใต้โซ่แหวนนิ้วกลาง เสร็จแล้วขดโซ่ยาวตรงปลายให้เป็นลูกตุ้ม เหวี่ยงได้ โจมตีเป้นแส้ได้ แล้วกุก็เหวี่ยงไปฟาดประตู โซ่แตก............

>>171 กูเหมือนกัน ตอนนี้ยังมีอยู่ทีบ้านอยู่เล

<<171 55555555555

อิสัสเบลอ5555 ต้อง >>171

โอ้ยยย กุมานึกถึงตัวเองสมัยก่อนแล้วอายว๊อยยย
จำได้ว่าสมัยก่อนเกม RO มันดังมาก และท่าโจมตีของตัวละครก็เท่ (ในสายตากุสมัยนั้น) กุจำได้เลยว่ากุเอาไม้กวาดมาแล้วเต๊ะท่าโจมตีเลียนแบบกลางระเบียงหน้าห้อง ซึ่งตอนนั้นคนมุงกันเพียบเลยว่าทำอะไร
พอนึกย้อนถึงตอนนั้นแล้ว กุอยากจะย้อนเวลาไปบีบคอตัวเองชิบหาย

ตอนสมัยม.ต้นกุบ้าวงนึงแบบชอบมากๆๆๆๆ ละทีนี้ในเด็กดีมันจะมีพวกแบบคลับไรงี้ จริงๆมันไม่เรียกว่าคลับอ่ะแต่กุนึกไม่ออก
ประเด็นคือมันมีให้เขียนโพสต์ไรซักอย่างละมีคำถามประมาณว่าความฝันคืออะไรมั้ง
กุจัดเต็มมากจ้าว่าแบบชอบวงนี้ๆนะ โตขึ้นจะเป็นให้ได้แบบวงนี้ๆและจะทำให้ชื่อเสียงเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก
คือกุเขียนยาวไปสามบรรทัดได้อ่ะ อีเหี้ยเล่นใหญ่เพื่อให้ได้รับเลือก
สรุปกุได้เป็นอันดับสองมั้ง คือมันอาจดูไม่เบียวนะแต่กุแม่งคิดที่ไรก็อาย แค่คิดถึงหน้าคนอ่านก็แบบ อีเหี้ยยยยยยยยยยยยย

สัดกูเบียวหนังจีนวะ ไม่ใช่แบบพวกจอมบุทธนะ
แบบบ้าพวกกังฟู ยิปมัน หวงเฟยหวง อะไรมาหมด
วันดีคืนดีกูนั่งเรียนอยู่ในเซค แม่งอยู่ๆก็อยากรำมวยจีนเฉยเลย
ทำท่าทำทาง แล้วแม่งเป็นคลาสในมหาลัยด้วยไง
หืม มือไม้นี่ฟ้อนเต็มเลย เพื่อนแม่งถาม มึงเป็นไร
กูบอกบิดขี้เกียจ ไอ้สัด55555

เมื่อก่อนกูตั้งชื่อที่ใช้ในเว็บบอร์ดเป็นชื่อเล่นในชีวิตจริงผสมฉายาเบียวๆจากตัวละครในอนิเม แล้วชื่อเล่นกูเสือกไม่เหมือนใคร
พอพูดชื่อนี้ปุ๊ปรู้เลยว่ากูแน่ๆ ปัจจุบันกูอยากแฮ๊กเว็บแล้วลบชื่อนั้นให้หายไปฉิบหาย55555555555555555

ตอนประถมกูเป็นเพื่อนกับนิ้วนางตัวเอง อิสัสส55555555 คุยกันทุกวัน555555555555

>>180 พอพูดแบบนี้แล้วคิดได้ว่ากูเคยมีเพื่อนในจินตนาการคนนึง เมื่อก่อนกูไม่มีเพื่อน เพราะกูไม่อยากคบใคร กูชอบคบกับเพื่อนในจินตนาการมากกว่า คุยกันตลอด เวลาว่างๆในห้องเรียนก็คุย แต่นานๆไปเริ่มเหิมเกริมคือคิดว่าคุยมุขตลกกันแล้วกูก็ขำ บางทีก็เผลอพูดออกมา บางทีก็ทำท่าทำทาง ทำหน้าตาแบบเห็นได้ชัดเลย แต่เดี๋ยวนี้เลิกละ แต่ยังมีเผลอหลุดเข้าจินตนาการตัวเองแล้วเผลอแสดงออกมาทางสีหน้า การกระทำอยู่

สมัยม.1กุบ้าฮารุฮิมากๆ คิดว่าตัวเองเป็นฮารุฮิ เลยตั้งองค์กรลับหามนุษย์ต่างดาวกับเพื่อนกุอีกจริงจังขนาดทำใบปลิวแปะในโรงเรียน555555 ถ้าถูกใจคนไหนก็จะเขียนจดหมายอัญเชิญเข้าองค์กรให้คนนั้นเเล้วแอบใส่ในกระเป๋านักเรียนหรือใต้โต๊ะ และแน่นอนว่าไม่มีใครมาร่วมกลุ่มกับกุ เลยอยุ่กับเพื่อนแค่สองคน มานึกตอนนี้ละอายสัสๆ

ตอนช่วงป.3 กูเชื่อว่ามีจิตวิญญาณอยู่ทุกที่ กูเลยนั่งคุยกับท่อระบายน้ำ เป็นวรรคเป็นเวรเลยเว้ย เลิกทำไปเพราะมีคนได้ยินแล้วทักนี่แหละ

กูเคยคิดอยากเป็นเจ้าพ่อมาเฟียคุมบ่อน ซ่อง รังค้ายา แก๊งปล้นธนาคาร แก๊งนักฆ่าอย่างแบบไอ่เขียวในหลงไฟที่ทำความระยำให้ทุกคนไปเรื่อยๆว่ะ ถถถ

https://i.imgur.com/DGzSyeN.jpg

เราก็มีเพื่อนในจินตนาการนะเว้ย เริ่มคุยกันในใจตั้งแต่อายุ 7 ขวบ สร้างขึ้นมาให้เป็นน้องสาว แต่ก็ยังเข้าใจดีว่านั่นคือตัวเอง

เริ่มงงแล้วใช่ไหม?

พอได้อยู่ด้วยกันยิ่งอยู่ยิ่งสนิทกันมากขึ้น เหมือน AI ที่ค่อยๆเรียนรู้โต้ตอบได้มากขึ้นเรื่อยๆ
มาถึงช่วงประถมปลาย ความสัมพันธ์จากที่ดูเหมือนพี่น้องก็กลายเป็นคนรัก แบบว่าเราไม่เคยรู้สึกชอบผู้หญิงคนอื่นเลยอ่ะ
ใช้ชีวิตมาถึงอายุ 15 ก็ยังทำตัวเหมือนคนปกติได้อยู่
มาพีคหลังจากเสียเป้าหมายในชีวิตตอนอายุ 16
พอถึง 18 นี่รู้สึกว่าอารมณ์,ความคิดผิดปกติแบบสุดๆ จนต้องพาตัวเองไปหาหมอ รักษาตัวอยู่สองปี อาการเริ่มดีขึ้น

ปัจจุบันอายุ 21 ไม่มีเพื่อนในชีวิตจริงสักคน อาจจะกลับไปคุยคนเดียวเหมือนเดิมในเร็วๆนี้

เอ๊ะ! จะว่าไปนี่ไม่เบียวแล้วอ่ะครับ กองทัพเขี่ยทิ้งเป็นบุคคลประเภทสาม
อ่า... เรียกง่ายๆว่าบ้าอ่ะครับ ฮือ TAT

>>185 แต่คุยรู้เรื่องอยู่นะ และถ้ารู้ตัวว่าผิดปกติยังอาจจะมีโอกาสอยู่ก็ได้มั้ง ลองไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญดูมั้ย

>>186 ขอบใจมาก เรื่องผู้เชี่ยวชาญก็มีจิตแพทย์ประจำอยู่แล้ว เดือนหน้าหมอก็นัดเราแหละ orz

>>185 สู้ ๆ นะเว้ย เราก็เคยเป็น แต่หายแล้วแหละ

สมัยเด็กๆ(ป.3 มั้ง)เคยแอบเล่นเกมโป๊ที่พี่โหลดมาแล้วติดใจสาวคนนึงมาก เลยแต่งนิยายตอนนั่งว่างหลังสอบให้ตัวเองเป็นโคตรเทพเข้าไปใน setting เกมนั้น สาวรักสาวหลงกันทุกคน ntr พระเอกไม่เหลือซาก แล้วไม่กี่วันแม่กูก็มาเปิดอ่านเล่นบอกสนุกดี อายชิบหาย หลังจากนั้นกูก็ไม่แต่งนิยายอีกเลย Y-Y

>>185 จินตนาการกับบ้ามันใกล้ๆกันนะ​ แต่กูไม่คิดว่ามึงบ้านะ​ ถึงขนาดต้องไปรักษา​ เพราะนักเขีบนก็เป็นกันเยอะแยะแค่เาไม่พูด​ เพราะพูดไปคนส่วนมากไม่เข้าใจและจะหาว่าบ้าแบบมึงไง​ บ้าคือแยกโลกจริงกับจินตนาการ​ไม่ออกเว้ย

>>189 มึงแม่งซวย กูแค่เคยแต่งนิยายแฟนตาซีไว้สามหน้า ตอนม.ต้น กดสั่งปริ้นท์คาเครื่องไว้ละเดินไปทำอย่างอื่น กลับมาอีกทีเห็นพ่อกูเอาไปอ่านแล้ววางไว้ที่เดิม ไม่มีฟีดแบกสักคำ กูไม่รู้จะรู้สึกยังไงเลย 555555

>>190 แน่ใจเหรอ? แล้วคำว่า "จิตเภท" ที่เขียนอยู่ใน สด.40 นี่มายังไงอ่ะ

>>192 ก็กูเจอมาเยอะ​ ถ้ามึงคิดว่ามึงบ้าก็คือมึงบ้า​ พวกหมอจิตเข้าก็รู้ว่าหลักนี้เรื่องจริง​ เหมือนมึงอยากเป็นอะไรก็เป็นแบบนั้น​ ถ้ามึงคิดว่ามึงไม่ได้เดือดร้อนใครใช้ชีวิตปกติได้ก็คือจบ​ รพ.บ้าส่วนมากเข้าแล้วออกมาไม่ปกติทุกรายกูเจอรุ่นพี่คนแค่เมาแล้วอาละวาด​ มีคนนึกว่าบ้าวันนั้นเลยโดนจับส่งรพ.กลับออกมาบ้าเลย​ หลุดโลกเลย​ รพ.บ้าไม่ได้มีไว้รักษาคน​ ยาบางอย่างถ้ามึงได้รับก็ต้องรับไปตลอดชีวิต​ ในโรคหลายชนิดเขาก็ระบุแม้แต่จิตเวชว่าถ้าผู้ป่วยมีความสามารถก็ไม่ควรต้องรับยามันจะติด สำคัญ​สุดคือตัวมึงกำลังใจมึงเอง​ ยาอะไรก็ช่วยมึงไม่ได้​ หูแว่วก็เป็นกันหลายคน​ จินตาการหูแว่วหรือเห็นภาพตัวเองตัวละครคุยกันเองโต้ตอบได้มึงไม่คิดว่าบ้าวะ​ นักเขียนนักวาดเป็นกันเยอะแยะที่กูเจอ​ ยิ่งพวกเล่นโรลเพลย์บางคนนะยังเห็นตัวละครตัวเ​องออกมาพูดคุยกันได้ยังมี​ ก​ูยังเห็นของกูพูดคุยได้เรื่องปกติ​ กูแค่ไม่พูดกับมันข้างนอกแค่พูดในใจและทำอย่างอื่นไปด้วยคนส่วนมากไม่เข้าใจ​ แต่ไม่ได้แปลว่าบ้านะมึง​ ถ้าบ้ากูคงทำงานใช้ชีวิตยากแล้ว​ อะไรที่ไม่รู้ไม่เข้าใจแตกต่างจากพวกก็คือคนบ้าเหรอ​ ถ้าสติยังดีรับรู้ทุกอย่างได้มันจะบ้าได้ยังไง​ เอาอะไรมาวัดละ​ เช่นแค่บอกแดกข้าวกับไข่ดิบคือบ้างี้เหรองั้นคนญี่ปุ่น​แม่มบ้าหมดแล้ว​
การวินิฉัยของแพทย​์ไม่ได้ถูกเสมอไป​ ลองดูอย่างเคสนึง​ ที่มาจากหนังเรื่องเมื่อสมองฉันไหม้​ สร้างจากเรื่องจริงหมอวินิฉัย​ว่านางบ้าและจะจับส่งเข้าแผนกจิตเวช​ สุดท้ายเป็นปีโชคดีเจอหมอเก่งบอกว่านางไม่ได้บ้า​และรักษาทันก่อนมันสาย​ นางเลยเขียนหนังสือขายและพยายามช่วยคนที่เป็นแบบนางเพราะมีหลายรายไม่ได้บ้าและถูกวินิฉัยว่าบ้าเยอะมาก​ การถูกวินิฉัยว่าเป็นจิตเวชรักษาผิดส่วนมากคือการตกนรก​ ในไทยไม่มรหมอด้านนี้แบบอเมริกาแล้วมีกี่คนละที่ไม่ได้บ้าแต่โดนหาว่าบ้า​ แล้วกลายเป็นบ้าเพราะเข้ารพ.รุ่นพี่กูก็หนึ่งในนั้น

สุดท้ายมึงจะยึดติดกับใบ​ ​จะเชื่อหมอ​ที่อยู่กับมึงไม่กี่วันหรือจะเชื่อตัวมึงเองละ​ แล้วถามตัวมึงซิมึงปฏิเสธ​ตัวตนมึงตอนนี้มึงมีความสุขรึยัง​ละ​

>>191 กระจอก! กุนี่ปริ้น CG จากเกมโป้ Tentacles น้ำกระจายนางเอกท้องป่อง แล้วเอามาแอบไว้ในชั้นวางหนังสือในห้องน้ำเลย! (เป็นพวกนิตยาสารเกมอาทิเช่น Compgamer news , Online) ไอ้ CG นั้นแอบอยู่ในชั้นนั้นมานานหลายปี จนกระทั่งกุย้ายเข้า กทม. มาเรียนต่อมหาลัย

ห่างจากบ้านไปหลายเดือน พอกลับไปบ้านเท่านั้นล่ะ! ชั้นหนังสือกุโดนรื้อ!! CG กุหาย!!

>>193 เพราะคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ เลยมีคนป่วยอีกมากไม่ได้เข้ารับการรักษาไง...

อยู่ดีๆหมอเขาไม่มาชี้บอกว่าใครบ้าตามใจหรอก
การคัดกรองเบื้องต้นจากพยาบาล เข้าพบหมอซักถามอีกเป็นชั่วโมง ถ้าอาการยังไม่บ่งชี้ว่าเป็นโรคอะไรก็ต้องทำแบบทดสอบกับนักจิตวิทยา ได้ผลตรวจแล้วค่อยมาวิเคราะห์อีกที ถ้าในกรณีที่อาการรุนแรงก็จะมีการตรวจวัดผลเลือด เข้าแอดมิทเพื่อสังเกตุอาการและลดความเสี่ยง จัดกิจกรรมจิตบำบัด ให้ความรู้ เชิญครอบครัวมาเพื่อให้ปรับตัวเข้ากับผู้ป่วยได้ และอื่นๆอีกเยอะนะ
นายลองไปศึกษาเพิ่มเติมดู

https://med.mahidol.ac.th/ramamental/generalknowledge/general/09042014-0855

>>193 มึงพูดถูกเรื่อง"ใช้ชีวิตปกติได้คือจบ"แต่รายละเอียดของโรคทางจิตมันมีมากกว่านั้นเว้ย

จากที่>>185เล่ามาคือยังแยกแยะความจริิงกับจินตนาการได้ ฟังดูไม่ค่อยเหมือนโรคจิตเภท แต่อาจมีPersonality typeที่ไม่เหมือนชาวบ้าน ซึ่งถ้ายังใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติคือยังไม่ถือเป็นโรค ยังไม่ใช่personality disorder ถ้ารู้สึกว่าตัวเองแปลกไปหาจิตแพทย์ให้เค้าช่วยวิเคราะห์จิตใจดูก็ได้แต่คงไม่ต้องกินยาอะไรหรอก
แต่ไอ้กรณีรุ่นพี่เมาของ>>193น่ะ มึงเห็นแค่ว่าเค้าเมาอาละวาด แต่หมอที่รพ.อาจจะเอาเค้าไปเอกซ์เรย์สมองแล้วเจอความผิดปกติหรือเค้าอาจจะเป็นโรคทางจิตที่ถูกกระตุ้นจากเหล้าหรือยาเสพติดก็ได้(เรียกว่าSubstance-induced psychosis)หมอถึงต้องจ่ายยาตลอดชีวิต
ส่วนหนังเรื่องBrain on fireมันเกิดในยุคที่โรคAnti-NMDA receptor encephalitisยังไม่เป็นที่รู้จัก ถ้าสมัยนี้ไปรพ.ด้วยอาการแบบนั้นได้ตรวจเพิ่มเติมอย่างละเอียดก่อนจะวินิจฉัยเป็นจิตเภทแน่นอน
กูขอยืนยันตาม>>195เลยว่าอยู่ดีๆหมอไม่บอกว่าใครบ้าเด็ดขาดจนกว่าจะหาสาเหตุทางชีวภาพครบแล้วไม่เจอจริงๆ
และกูขอเสริมในฐานะที่กูทำงานรพ.ว่าถ้าคนไข้ไม่จำเป็นต้องกินยาไม่มีหมอที่ไหนอยากจ่ายยาหรอกเว้ย! ยิ่งยาจิตเวชกับโรคเรื่อรังทั้งหลายนี่จ่ายแล้วมีแต่ขาดทุน รพ.จะเจ๊งอยู่แล้ว!! กูเครียดจนโรคจูนิเบียวกำเริบอยู่นี่ไงถึงเข้าห้องนี้มาเห็นเม้นพวกมึงได้เนี่ย

>>196 กูก็เล่าแค่นี้แหละ เพราะทุกคนยืนยันว่ารุนพี่คนนั้นปกติก่อนจะเข้าโรงพยาบาลทุกคน และเขาเป็นคนดังพอสมควรกูคงพูดมากไม่ได้
แต่กูมองว่าไอนั่นไม่ได้บ้า แล้วถ้าเข้ารพ.รัฐส่วนมากไม่เชิญญาติมานั่งฟังหรอกนะ เขาก็จับส่งๆฉีดยาไป กูรู้เพราะคนใกล้ตัวหลายรายก็เป็นบ้า เขาแค่ให้ยาเสียมากไม่ให้คิดมาก ไม่ถึงขนาดมาสแกนสมองหรือตรวจเลือดหรอกมึง ดูรพ.ด้วยยิ่งยุคเก่ายิ่งไม่มี
ส่วนเรื่องลงลึกรายละเอียด กูบอกเลยกูขี้เกียจพิมพ์มันไม่มีประโยชน์จะเถียงทำไมให้เปลืองเน็ตวะ แล้วแต่คนเชื่อทุกคนมีแนวทางตัวเอง แต่เคสนั้นก็เรื่องจริงที่ทำหนังทดสอบทุกอย่างทั้งสแกนสมอง ตรวจเลือดแบบสมัยใหม่ตามมึงว่า แล้วก็บอกให้ไปจิตเวชเลยหมอทั้งคณะด้วยที่ลงความเห็น รอดเพราะหมออีกคน นางเลยออกมาเขียนหนังสือ Brain on Fireไงจนได้ทำหนังดัง
>>195 กูเคยอ่านแล้ว กูอ่านเยอะกว่าที่มึงคิด แต่มันแล้วแต่คนจะคิด แต่ถือว่าขอบใจที่หวังดีแล้วกัน

>>196 ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้ให้บริการทางการแพทย์
//กราบ

คนที่คิดว่าตัวเองบ้ามีโอกาสหายเยอะกว่าเพราะรู้ตัว แต่คนที่คิดว่าตัสเองไม่ได้บ้ามี 2 กรณี คือ ไม่ได้บ้าจริงๆ แต่คนรอบข้างเข้าใจผิด อาจจะมีอาการทางประสาทบ้าง อีกประเภทคือบ้าแต่ไม่รู้ตัว อันนี้โอกาสหายแทบไม่มีเลย เพราะไม่ไห้ความร่วมมือกับหมอ และมักจะคิดว่าเรื่องในจิตนาการของตนเป็นเรื่องจริง มีคนมาทำร้ายจริงๆ มีเสียงจากสวรรค์มาสั่ง ซึ่งกูว่าปล่อยไว้อันตรายมาก เพราะบางกรณีเสียงสั่งไห้ก่ออาชญากรรมด้วย ถ้าหมอบอกว่าบ้าแล้วไม่เชื่อหมอ อย่างน้อยลองเปลี่ยนหมอดู หมอมันไม่วินิจฉัยผิดทุกคนหรอก กูมีคนรู้จักมีปัญหาแบบนี้เลย แต่ไม่เชื่อว่าตนเองเป็น น่าสงสารมาก ต้องทรมาณคิดว่ามีคนมาทำร้ายหลายปีทั้งๆที่ไม่มี

TWmPTVFfX : " แล้วแต่คนเชื่อทุกคนมีแนวทางตัวเอง "
คิดแบบมึงนี่โคตรอันตรายต่อสังคมอะ -_-"

>>200 ตรงไหนอันตรายวะ​ 55555
ไงกูก็เรียนทางจิตวิทยากับปรัชญา​มาเยอะนะ​ กูก็แค่พูดเรื่องของมุมมองความเชื่อ​ซึ่งใครจะตีความด้านไหนก็แล้วแต่คนจะคิด​นั่นแหละ​ กูปัดๆไม่อยากดราม่าไง​ มึงไม่คิดมากก็ไม่คิดมากแหละ​ กูยังไม่เคยทำใครตายเลยนะ​ คนที่คบกูส่วนมากชีวิตดีขึ้นก็ไปหมดแหละ​ แต่ส่วนมากมักเจอแต่ปลิง​ นร่กลับมาอีกรอบยังถกต่ออีกเหรอวะ​ นึกว่าจบและ

>>201 กูไม่ได้รู้สึกว่าแนวคิดมึงอันตราย แต่กูว่ามันล้ำยุคเกินไปหน่อยสำหรับสังคมไทยตอนนี้ว่ะ จากที่มึงเล่ามาหลายๆอย่างนี่ในชีวิตจริงมึงคงเลือกคนที่จะคุยด้วยอยู่แล้ว แต่กูอยากเตือนมึงอีกทีว่าระวังจะโดนล่าแม่มดนะ
แล้วก็เรื่องรพ.รัฐนี่ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง บางครั้งมันก็เป็นอย่างที่มึงว่าจริงๆแหละ กูก็พยายามจะลองพิมพ์อธิบายดูแล้วแต่มันเหมือนกูลากเรื่องเน่าๆในวงการออกมาแฉเป็นข้ออ้างกูเลยลบทิ้งไป
เอาเป็นว่าถ้าให้เข้ากับกระทู้นี้คือหมอหลายๆคนก็พยายามรักษาคนไข้ให้หายจากโรคด้วยอารมณ์เดียวกับเอเรนพยายามจะฆ่าไททันให้หมดโลกนะมึง แต่ทรัพยากรหลายๆอย่างมันไม่พอและมันก็มีการเมืองเหี้ยๆในวงการเยอะมาก สุดท้ายก็แทบไม่มีใครทำได้ตามที่หวังว่ะ ไททันไม่มีวันหมดไปและความซวยก็ตกกับชาวบ้านตาดำๆนั่นแหละ ว่าแล้วกูก็ไล่ฆ่าไททันด้วยมีดตัดซองจดหมายต่อไป (กูลากกลับเข้าฝั่งแล้วนะ มาเบียวกันต่อเร็ว!)

>>201 จิตวิทยาและปรัชญาเป็นสายเรียนในฝันของกูเลยนะ กูแม่งอยากเป็นหมอบำบัดผู้ป่วยทางจิต ผิดตรงที่กูไม่ได้จบด้านวิทย์คณิต เลยเรียนสายทางหมอไม่ได้ ที่สำคัญกูไม่ชอบอ่านหนังสือเพราะกูไม่ชอบนั่งนิ่งๆ กูเลยไม่เรียนสายนี้

ที่สำคัญเพราะกูยังบ้าอยู่ สติไม่ค่อยดี แม้จะพ้นวัยเบียวแต่ก็ยังเบียวอยู่ กูชอบเอาผ้ามาคลุมตัวยาวๆให้เหมือนพวกเคาท์แดร็กฯ หรือพวกพ่อแม่มด...ตอนนี้กูก็ยังทำให้ชีวิตประจำวันเปลี่ยนเป็นผ้าคลุมยาวๆแบบผ้าคลุมกันหนาวดีรู้สึกเท่เวลาเดินแล้วมีผ้าพริ้วเยอะๆ...แต่บางทีกูก็ร้อนไง

มากุเปิดต่อให้หลังจากบนๆเลคเชอร์กันเสร็จเเล้ว
กุเพิ่งมาเลิกเบียวก็ตอนม.5อะ ช่วงนั้นกุชอบใส่เสื้อกันหนาวสีดำ มาสก์สีดำ สายรัดข้อมือเเบบนักเทนนิสสีดำสองข้างมาโรงเรียนละคิดว่าตัวเองเท่สัส มีเเต่คนถามว่ามึงจะใส่สายรัดข้อมือทำไม จนกระทั่งรร.กุออกกฏเชี่ยๆนี่มาคือห้ามนักเรียนใส่เสื้อกันหนาวมาเรียน ถ้าอยากใส่จริงๆต้องซื้อเสื้อวอร์มที่มีตราโรงเรียนเอามาขายเท่านั้น คือหลอกขายของว่างั้นเถอะอิเหี้ย ปัจจุบันกุเรียนจบแล้ว ไม่รู้กฏนั่นยังใช้อยู่ป่าว

>>204 อ่านของมึงแล้วจี๊ดตรง รร.หลอกขายของนี่แหละ กูชอบผูกโบว์ไป รร.แล้วเป็นโบว์หน้าใหญ่ๆ คือผูกแล้วมันจะใหญ่ๆพองๆ ทิ้งสายยาวๆไปกับผมแบบ ตลค.ในเมะบางเรื่อง แต่แล้ววันนึง บักหรรม รร.ออกกฏให้ใช้โบว์สีดเท่านั้น แถมยังให้ซื้อแค่ของรร. ตัวริบบิ้นสกรีนชื่อ รร. 5555มึงไม่ต้องกลัวกูหายขนาดนั้นก็ได้แม่งเอ๊ยสกรีนชื่อ รร.ลงริบบิ้น ดีนะกูจบแล้ว

>>200 แต่กูเห็นด้วยนะ คือคนเรามีสิทธิที่จะคิดอะไรก็ได้ตราบเท่าที่มันไม่กระทบสิทธิเสรีภาพคนอื่นป้ะวะ

>>202 ขอบใจมึงมากนะ​ และขอบใจที่เข้าใจกู​ กูก็พยายามไม่พูดไม่บอกแนวความคิดใครนอกจากคนที่เปิดกว้างจริงๆอะแหละ​ เพราะสังคมยังไม่ยอมรับนี่เรื่องจริง​ แถมพวกหัวรุนแรงเยอะด้วยกูเลยสิงโม่งไง5555

>>204 สมัย10ปีก่อนตอนกูอยู่ม.ต้นโรงเรียนกูก็เคยพยายามจะออกกฎขายเสื้อหนาวตราโรงเรียนเหมือนกัน แต่กูอยู่จังหวัดที่เป็นที่ราบสูง มีหน้าหนาวแค่ปีละ3-7วันซึ่งหนาวระดับต่ำกว่า20องศา นอกนั้นร้อนชิบหายทั้งปี ตอนนั้นทั้งนักเรียนและผู้ปกครองเลยเดินขบวนประท้วงจนมันล่มไป สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ใส้เสื้อหนาวฟรีสไตลปีละ3วันกันต่อไป
ไม่รู้เดี๋ยวนี้เป็นไงแล้ว แต่สมัยกูเรียนช่วงหนาว3วันนั่นแต่ละคนปล่อยของกันสุดมาก มีทั้งโค้ทยาว เสื้อขนสัตว์ เสื้อหนาวลายการ์ตูนก็มา กูยังเคยใส่เสื้อคลุมยาวแบบพ่อมดไปเรียนเลย แน่นอนว่าโดนครูด่าแต่กูไม่แคร์555+

วันนี้กูโดนบังคับไปเข้าร่วมกิจกรรมสร้างสายสัมพันธ์ในที่ทำงาน ยิ่งร่วมแล้วยิ่งรู้สึกว่ากูโคตรเป็นคนนอก
กูรู้สึกไม่เหมาะกับที่นี่ ไม่เหมาะกับอาชีพนี้ และอันที่จริงตลอดชีวิตกูก็รู้สึกว่ากูไม่เหมาะกับโลกนี้
พอคิดแบบนี้แล้วกูก็อยากตาย อยากกระโดดออกไปให้ทรัคซังส่งไปโลกใหม่ แต่กูก็สงสารคนขับรถบรรทุกและเกรงใจหมอกับตำรวจที่ต้องมาชันสูตรศพกู เพราะไม่กี่เดือนก่อนแถวๆนี้ก็เพิ่งมีคนกระโดดลงจากสะพานลอยมาให้รถบรรทุกชนตายเป็นคดีที่วุ่นวายชิบหาย และกูก็ไม่รู้ว่าไอ้คนนั้นมันอ่านนิยายแนวอิเซไคมากไปเหมือนกูหรือแค่บังเอิญคิดว่าวิธีนี้ตายชัวร์เฉยๆ แต่ที่แน่ๆคือกูคิดว่าไม่ควรก่อคดีแบบเดิมซ้ำเพื่อไม่ให้ชาวบ้านตั้งศาลบูชาเจ้าแม่อะไรซักอย่างไว้กลางสะพานลอย กูเลยเดินกลับห้องไปหาถุงพลาสติกกะจะครอบหัวมัดปากถุงตายแบบที่มีคนรีวิวไว้ แต่พอหยิบถุงขึ้นมาก็พบว่าข้างในมีกล่องกันพลาที่ต่อเสร็จไปครึ่งเดียวแล้วกูก็นึกขึ้นมาได้ว่าถ้าตายห่าลงนรกไปคงไม่เป็นไร แต่ถ้าเสือกได้ไปเกิดใหม่ในโลกแห่งดาบและเวทมนต์ที่มันไม่มีหุ่นยนต์กูคงรู้สึกค้างคาใจชิบหาย กูเลยหยุดหาทางตายแล้วนั่งลงต่อกันพลา
ตอนนี้กูต่อเสร็จก็ไม่คิดอยากตายแล้วเพราะต้องทำสีมันอีก แต่รู้สึกว่าความคิดทั้งหมดเมื่อเช้านี้เบียวชิบหายเลยขอโพสไว้เป็นที่ระลึกนิดนึง

กูอยากไปนั่งฟัเรื่องเล่าในห้องแบบกลุ่มบำบัดจิตไรงี้ว่ะ แบบในหนังที่มันจะให้มานั่งล้อมกันแล้วเล่าเรื่องตัวเองอ่ะ เห็พวกมึงในนี้แล้วรู้สึกดี

เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้เลย ไม่ค่อยเบียวเท่าไหร่ แต่กุอายมากกกกก

กุกำลังยืนรอรถหน้าหมู่บ้านคนเดียว ก็นึกครึ้มร้องเพลงอิสัส เสือกร้อง op ฟาฟเนอร์ อินเนอร์มามากค่าา

โบคุ๊วาเมซาชิ ต่า! ช้างกอลิล่า!!

ร้องวนอยู่หลายรอบ
อิสัสจ้า หันหลังไปเจอคนยืนรอรถอยู่คนนึง อายมากกกก
ไม่จบแค่นั้น เขาชวนกุหารค่าแท็กซี่ สรุปแล้วกุไปนั่งอายต่อบนแท็กซี่อีกกกกก โอ้ยยยยยย

กูเป็นจ้าวสำนัก มีลูกศิษย์เยอะมาก
แต่โดนจับข้อหากระทำชำเราเด็ก

>>212 กระชากผ้าขนหนูออกแล้วจับปิดตา อื้อหือ หีขนเพิ่งขึ้นนี่น่าจับน่าคลำสัส ต้องลงอาคมเพื่อลูบหีให้ได้กันเลยทีเดียว นมน้อยๆตั้งเต้าอ่อนๆนี่ก็ฟินน่าเก็บไปว่าวอย่างแรงครัช

>>211 ถ้ามึงร้องวนเต็มเสียงหลายรอบแล้วเค้ายังกล้าชวนมึงแชร์แท็กซี่แสดงว่าเค้าคงไม่ได้คิดว่ามึงแปลกขนาดนั้นหรอก อย่าได้อายไป
เผลอๆอาจจะเป็นพวกเดียวกันที่ปลอมตัวเป็นมักเกิ้ลก็ได้นะ

>>211 เจ๋งว่ะ กูไม่เคยชวนคนแปลกหน้าหารค่าแท๊กซี่เลยอ่ะ

>>211 จริงๆแล้วเขาก็ร้องเพลงนี้ได้ เลยชวนไปแท็กซี่ด้วยกันหวังจะสานสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่กล้าพูดความจริงในใจออกมา

>>211 อีเหี้ยมึงทำกูลั่นมาก อยากจะไปร้องช้างกอลิล่ากับมึงจัง 5555

>>211 อาจเป็นอย่างความเห็นก่อนๆว่าหรือเค้าอาจจะเป็นมักเกิ้ลจริงๆที่รู้สึกสนใจก็ได้นะ
กูก็เคยเผลอร้องShangri-laแบบมึงแล้วมีเพื่อนที่ไม่ดูอนิเมะเลยมาถามว่าเพลงอะไรทำนองติดหูดี แล้วสุดนางก็โหลดเพลงนี้มาฟังทั้งที่ไม่ดูอนิเมะนั่นแหละ
แต่กูลั่นช้างกอลิล่ามาก 555+

>>215 ถ้าแม่งเป็นเส้นทางบังคับที่ทุกคนต้องผ่านกูก็จะขอหารนะ คือก็รักความเป็นส่วนตัว แต่รักเงินที่ต้องเก็บมากกว่า55555555555

>>211 ห้ะ! ช้างกอลิลล่า

กูหมดกำลังใจ อยากตาย ไม่อยากตื่นไปทำงานพรุ่งนี้แล้ว! ใครว่างอยู่เล่าอะไรเบียวๆให้กูฟังที กูเสพติดความเบียว! กูต้องการความเบียวเพิ่ม กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่เบียว!

>>220 https://youtu.be/VMOOsaqLP9g นาทีที่ 1:02

กูก็ไม่รู้ว่าเรื่องของกูคือเบียวหรือคือBlack comedy แต่กูเล่าก็ไม่น่าผิดกฎหมายเพราะไม่มีรายละเอียด
ที่ทำงานกูแม่งมีคนไข้อนาถานอนติดเตียงอยู่4คนไม่มีญาติไม่มีเงินทุกคนเลยเรียนพวกมันว่า the 4 horsemen of apocalypse เพราะมันน่าจะนอนไปจนถึงวันสิ้นโลกปัจจุบัน ก็ยังอยู่กันครบ
แต่ที่ไม่ถึงกับขาดทุนเพราะมีคนรวยเป็นโรครักษาไม่หายมานอนห้องพิเศษรอวันตายอยู่6คน เรียกว่าThe Avengers พวกนี้ตายเปลี่ยนรุ่นไปหลายรอบแล้วมีคนใหม่มาแทนเรื่อยๆ พวกกูก็ไม่ได้ไปเรียกฉายาต่อหน้าเค้าหรอก ยกเว้นปู่แก่ๆที่นอนอยู่เป็นคนแรก สมัยยังอยู่แกดูชอบใจที่ทุกคนเรียกแกว่ากัปตัน อเมริกา เดอะเฟิร์ส อเวนเจอร์ ตอนนี้ก็ตายไปครบปีละ ขอให้ไปสูสุคตินะปู่

>>223 กูขำแต่กูก็รู้สึกว่าตัวเองเหี้ยที่ขำ

>>224 กูด้วย 555

>>221 อยากเบียวแนะนำให้เล่มเกมการ์ดจูนิเบียวคนับ

https://www.youtube.com/watch?v=fjK3pzqNuRY&index=13&list=LLThQKoi1dXvCFTCA3aMzXhg

>>223 กูก็รู้สึกว่าตัวเองเหี้ยที่เอามาเล่า แต่ปู่กัปตันกับบางคนในแก๊งอเวนเจอร์ที่ได้ยินเวลาพวกกูแซวเค้าก็ดูสนุกกับฉายาว่ะ อาจจะเป็นความเบียวส่งท้ายชีวิตไรงี้ ให้มันไม่เศร้าเกินไป

>>223 อีเหี้ย กูหัวเราะพร้อมน้ำตา ทั้งขำทั้งเศร้า ถ้ายมบาลจะบันทึกความชั่วนี้ในบัญชีหนังหมากูก็ขอยอมรับแต่โดยดี

ไอ้เหี้ยผอ.มึงไม่น่าทำให้กูหลุดจากโหมดจูนิเบียวเลย ที่ผ่านมามึงใช้งานกูหนักชิบหายไม่จ่ายเงินเดือนตั้ง9เดือนกูก็อยู่ได้ เจอเรื่องจัญไรอะไรก็ไม่เคยแคร์เพราะกูเป็นจูนิเบียว กูเป็นคนบ้าที่คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ ถ้ามึงปล่อยกูไว้แบบนั้นกูคงทำงานหนักจนเหนื่อยตายกลายเป็นตำนานเมืองให้พวกมึงเชิดชูบ้างล้อเลียนบ้างจนสนุกปากกันไปแล้ว มึงไม่น่าทำให้กูรู้ตัวเลยว่ากูเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนโง่ๆในองค์กรเหี้ยๆ ตอนนี้กูเลยเป็นแค่มนุษย์เบิร์นเอาท์กากๆ แต่มึงรู้มั้ยว่าอาการเบิร์นเอาท์แม่งเป็นโรคติดต่อ ต่อไปนี้กูจะเป็นสัตว์ประหลาดเบิร์นเอาท์ จะเผยแพร่ความสิ้นหวังไปสู่ทุกคน กูจะทำให้ทุกคนลาออกไปอยู่เอกชน! กูขอสาปแช่งให้ทุกคนเบิร์นเอาท์และไม่มีอำนาจใดลบล้างได้! เอาให้มันล่มสลายไปทั้งประเทศเลยยิ่งดี!

>>229 อ่านดูแล้ว กูว่ามึงยังไม่หลุดจากโหมดจูนิเบียวหรอก สบายใจได้นะ

กูคือ>>150เองนะ ผ่านไป5เดือนในที่สุดกูก็ไปหาจิตแพทย์มาแล้ว หลังจากตรวจอะไรหลายๆอย่างเค้าก็สรุปว่ากูเป็นโรคซึมเศร้าแบบDysthymiaและให้ยามากิน
สำหรับความเบียวของกูนั้น(กูเล่าทุกอย่างเพราะอยากรู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร) หมอบอกว่าให้กูเบียวต่อไปเต็มที่ถ้ามันทำให้สบายใจว่ะ555+
กูจะฆ่าไททันให้หมดทุกตัว!!!!!!!!!!

>>231 สัส กูโคตรขำมึง กุบอกเลยส่าพอเลิกเบียวจะรู้สึกโลกแม่งเหี้ยไรเนี่ยทันที ฟีลเตอร์ลาเวนเดอร์กูหายไปละ5555

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมากูไปงานACC เห็นกันพลาของแถมที่เป็นOOครบรอบ10ปีแล้วนึกขึ้นได้ว่า
เมื่อ10ปีก่อนสมัยที่กูกำลังเตรียมสอบโอเน็ตเข้ามหาลัย(แก่มาก)ผอ.โรงเรียนกูคิดโครงการห่าอะไรไม่รู้สั่งให้เด็กม.6ทุกคนเขียนแรงจูงใจในการอ่านหนังสือสอบสั้นๆใส่กระดาษส่งครูประจำชั้น ถ้าใครสอบติดมหาลัยดังจะได้เอากระดาษเหี้ยนี่ไปติดบอร์ดสร้างแรงบันดาลใจให้รุ่นน้อง
บรรดาเพื่อนๆกูก็ "สู้เพื่อแม่!" "อยากเป็นหมอ!"อะไรกันไปตามเรื่อง ทีแรกกูไม่ยอมเขียนเพราะรู้สึกมันงี่เง่าแต่โดนหัวหน้าห้องตื๊อจนรำคาญเขียนว่า
"ORE WA GUNDAMMMM!!!!"
แล้วกูก็เสือกสอบติดมหาลัยดังแห่งหนึ่ง แล้วบอร์ดกลางโรงเรียนก็มีรูปกูใหญ่มากพร้อมชื่อคณะ ชื่อมหาลัย และไอ้ข้อความนี้
ยังดีที่บอร์ดใหญ่หน้าโรงเรียนไม่มีเรื่องแรงบันดาลใจ ไม่งั้นได้กลายเป็นประวัติศาสตร์อันดำมืดแน่555+

>>233 ไอสัส 55555555555555555555555555555555 แม่งโคตรตำนาน

กูรักกระทู้นี้ทำให้กูรู้สึกว่ากูไม่เบียวอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ 5555

กูเป็นคนที่ติดท่าคิระโบชิของ Star Driver มากเลย
ที่นี้ตอนที่เรื่องนี้ฉาย กูเคยทักทายเพื่อนในงานการ์ตูนด้วยท่านี้ ตอนหลังๆ ก็ติดเป็นประจำ ที่เวลาพูดอะไรเท่ๆ หรือตอบคำตอบอะไร ต้องทำมือคิระโบชิตาม เป็นมาหลายปีแล้วยังแก้ไม่หายเลย

ตอนป.1 เวลาเจอคนรู้จักในโรงเรียน กูก็ทักทายกันปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือกูเสือกชูสองนิ้วไว้บนหัว คิดว่าน่ารัก แล้วเวลางอลใครก็จะทำแก้มป่องพองๆเต็มที่ .... อืม กูคิดว่าน่ารักไปได้ไงวะ

ตอนเด็กๆกูไปถามผู้ใหญ่ว่า ผญ ท้องได้ยังไง แกก็ตอบเลี่ยงๆแบบไม่อยากบอกว่า จ้องตากัน หลังจากนั้นมากูก็ไม่กล้าจ้องตาสาวๆอีกเลย จนทำให้กูประหม่าและเขินอายมากๆเวลาคุยกับ ผู้หญิง แต่พอได้ลองเยครั้งแรกกูก็หายเลยวะ เลยกลายเป็นนักเยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แบบนี้เรียกว่าเบียวป้ะวะ

>>237 ถ้ายังเด็กก็น่ารักอยู่นะ

>>238 กลายเป็นพ่อปลาไหลไปแล้ว 555555

ตอนม.ต้นเคยสวมเสื้อกันหนาวโดยเลียนแบบฮิบาริ เคียวยะในรีบอร์น... (ใช้เป็นผ้าคลุม พอดีว่าเสื้อกันหนาวข้างในมันมีช่องให้สอดใส่เป็นผ้าคลุมได้จริง ๆ)

กูเคยคิดว่าตัวเองเป็นร่างอวตารของราชาแห่งดินแดนวายุ
ตอนวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ จะสามารถเร่งความเร็วได้ด้วยการเปิดโหมดจ้าววายุ (นึกสภาพวิ่งแบบท่านารุโตะ)
เคยแต่งฟิกแล้วสมมติว่าตัวเองเป็นพระเอกของเรื่อง เคยเอาชื่อตัวละครที่แต่งขึ้นมาใช้เป็นชื่ออีเมลของตัวเอง (และยังใช้อยู่จนถึงปัจจุบัน)
...พอย้อนไปนึกถึงทีไร แม่งเอ๊ย อยากเอาหัวโขกกำแพงรัวๆ

>>242 อีเมลแรกของกูก็เป็นชื่อตัวเอกในฟิคที่กูเขียนเองเหมือนกัน โชคที่จริงๆที่มันหายสาบสูบไปพร้อมเว็บYahoo

พูดถึงเมล์แรก....เมล์แรกของกูคือขื่อตัวการ์ตูนที่กูชอบดีไซน์ทั้งๆที่ยังไม่เคยดูการ์ตูนเรื่องนั้นด้วยซ้ำ แถมลงท้ายว่า"คลับ"ด้วยนะ(ย้ำอีกทีว่ากูไม่เคยดูมาก่อนด้วยซ้ำ รู้จักแต่ชื่อและหน้าตา...)

>>241 กูก็เคยทำนะ แต่มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่เพราะบางทีหลายๆคนแม่งก็แค่อยากจะเอามาคลุมเฉยๆไม่อยากสวมอะ555

>>241 วงการแฟชั่นเขาก็เอาเสื้อคลุมไหล่กันเยอะ ไม่แปลกหรอก แบบบางครั้งแค่หนาวหลังอย่างเดียวก็คลุม แต่กูคลุมเพราะกูเลียนแบบอาคาชิ เซย์จูโร่ แล้วได้เป็นนักกีฬาตัวแทนรร.สึด ตอนนั้นรู้สึกโคดเท่ห์ เอ๋อสัส55555555555555555555

พูดถึงการ์ตูนกีฬานี่ เป็นสิ่งที่อินสไปเรชั่นกูมาก ตอนมต้นคุโรโกะดัง กูก็เล่นบาสกีฬาสีตลอด แล้วแม่งแย่งเบอร์10กับเพื่อนกัน อีเพื่อนก็เบียวพอๆกันเลียนแบบท่าส่งคุโรโกะ มปลายไฮคิวดัง ก็เข้าทีมวอลเลย์บอลอย่างเห่อหมอย แอบหวังความสนุกเหมือนในอนิเมะ แต่ความจริงแม่งขมขื่นสัสๆ ทีมที่รรแม่งกากกูก็ด้วย โทษกันกันเอง ตกรอบซ้ำแล้วซ้ำอีก โค้ชเทไปดูแลทีมผชแทน 5555555555555555555555555555

>>247 +1 กากๆ กีฬาอย่างกูยังเคยไปสมัครแข่งบาสเพราะสแลมดั๊งค์ (เหี้ย เก่าไปป่าววะ ปล่อยแก่อีกกู)

>>248 กูลงสมัครบอลสนามเล็ก กูใช้เบอร์ 0

J Dream ทะยานสู่ฝัน แก่พอๆกับมึง 555

เหตุการณ์จริงวันนี้ ณ เคาเตอร์เครื่องสำอางค์dead seaแห่งหนึ่ง
BA:คุณพี่คะ ผลิตภัณต์ตัวนี้ลดราคา75%เชียวนะคะ
คุณพี่:วันนี้ไม่ซื้อค่ะ ต้องเก็บวงเงินบัตรไว้
BA:แต่ปีนึงลดแบบนี้ครั้งเดียวนะคะคุณพี่ ยังมีอะไรสำคัญกว่านี้อีกเหรอคะ
คุณพี่:มีNeroFestในFGOไงคะ!!! หน้าเหี่ยวไว้บำรุงทีหลังได้ แต่เปย์WAIFUรอไม่ได้ค่ะ!!!
แล้วคุณพี่ก็เดินจากไปทิ้งให้BAยืนงง...
ยืนยันว่าเรื่องจริง พี่สาวกุเอง

กูจะฆ่าไททันให้หมดทุกตัว!!!

ทำไมเหมือนกุเห็นคนรู้จักกุเต็มกระทู้เลยวะ
ไอสัสบางคอมเม้นใช่เลย แต่กุไม่อยากทัก 5555

สมัยเรียนมหาลัยมันมีเพื่อนกูคนนึงที่กูรู้สึกว่ามันคล้ายตัวละครซักตัว แต่ตอนนั้นกูนึกไม่ออกว่าใคร
มันเป็นผู้ชายตัวโตๆตัดผมสั้นท่าทางขึงขังเหมือนทหาร แถมเป็นนักกีฬายิงธนูด้วย
แต่สกิลแม่บ้านสูงมาก เวลาออกค่ายชอบทำกับข้าวที่โคตรอร่อยเลี้ยงทุกคน
วันนี้มันอัพเฟซบุ๊คหลังจากหายไปเป็นปี มันล่ำขึ้น ผิวคล้ำขึ้น และตอนนี้ผมยาวหน่อยเสยไปข้างหลัง พอเห็นแล้วกูถึงรู้ตัวว่า..
สัส!!! นี่มันเอมิยะอาร์เชอร์!!!!

กูจะเป็นจ้าวแห่งโจรสลัดให้ได้เลยยยย

บังไค!!

>>253 หล่อปะวะ

555555

ข้าคือลูลูซแห่งบริทาเนีย !!!

>>256 หล่อแบบดิบๆ แต่มันมีเมียแล้ว แต่งกะเพื่อนสมัยเด็ก กูนี่เสียดาย(แต่กูก็เป็นผู้ชายจะไปแย่งมันก็ดูไม่ใช่555)

กูชอบไปส่องเฟสคนเบียวๆอ่ะ แม่งโคตรบันเทิง

>>260 ยกตัวอย่างคงามเบียวหน่อย เผื่อเลียนแบบ้าง

เบียวว่าชอบไปส่องเฟสคนเบียวๆ

>>258 ขอบัญชาให้พวกเธอจงหายเบียวซะ

ยุงกับแมลงสาปมีประโยชน์ยังไงกับโบกใบนี้ ถ้าไม่มีกูจะรวบรวมดราก้อนบอลให้ครบ 7 ลูก แล้วขอพรให้เผ่าพันธุ์พวกมันหายสาปสูญไปจากโลกนี้

>>264 อาจจะมีเยอะกว่ากูกะมึงนะ 555
อย่างตามธรรมชาติ ลูกน้ำยุงเป็นอาหารของสัตว์หลายประเภท
และประโยชน์ที่คาดไม่ถึงคือ มันนำโรค =_= หมายความว่าไง นำโรคแล้วเป็นประโยชน์
คือ มันเป็นการลดประชากรของสัตว์ ทำให้สัตว์ที่แข็งแกร่งอยู่รอด ไม่ทำให้ประชากรมันมากเกินไป

>>265 //มือไขว้ประสาน ทำหน้าเครียดจริงจัง _แล้วประโยชน์ของแมลงสาปคืออะไร อย่าบอกนะว่ามึงก็จะตอบว่านำพาเชื้อโรคให้สิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่าล้มตาย

เครียด มัน เครียด เอาเป็นว่ากูต้องระดมงบทุนของเดือนนี้เพื่อซื้ออุปกรณ์มากวาดล้างสิ่งที่พวกมันทำเอาไว้ และเพื่อที่มันจะได้ไม่เหิมเกริมแผ่ขยายพันธุ์ในบ้านของกูแบบยั๊วเยี๊ยะๆ กูจะต้องซื้อปลามาปล่อยในอ่างน้ำให้ครล ไม้ตียุงสัก 2 เครื่อง สเปรย์พ่นต่างๆ และอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้อง เครียด มัน เครียด

>>266 เท่าที่รู้คือแมลงสาปเหมือนทำหน้าที่เป็นผู้ย่อยสลายอะ พวกซากพืชซากสัตว์ไรงี้ เพราะมันค่อนข้างกินทุกอย่าง มันเลยมีเยอะมากๆ แล้วก็แพร่พันธุ์ไวโคตรๆ
ถ้ามันถูกสร้างมาให้น่ารักหน่อยก็คงดีอะ เสือกดีไซน์มาได้น่าขยะแขยงชิบหาย ฮือๆๆๆ

>>267 รูปร่างมันน่าขยะแขยงตรงไหนวะ กูว่าที่คนแขยงเพราะมันสกปรกนะ หน้าตาไม่เห็นต่างจากพวกตั๊กแตน แมงมวนเลยอะ มองแค่ภายนอกก็น่ารักออก

>>268 มึงก็ปล่อยๆ เอาไว้ให้มันย่อยผักบ้านมึงนั่นแหละ ส่วนกูจะกำจัดมัน

กูต้องหาดราก้อนบอลให้ครบ 7 ลูกก่อน ถ้ามันหายไป โลกอาจเสียสมดุลบางอย่าง แต่กูไม่แคร์ กูไม่ชอบ กูเคยนอนอยู่ดีๆ แม่งไต่ขึ้นหัวกูแล้วมาแทะหนังหัวกลางกบาลกู อี๋ววววว!!! ขนลุกขนพอง!! สกปรกและหยะแหยง แหวะ แหวะ

>>268 คำถามเดียวกันอะ มันน่ารักตรงไหนวะ ยิ่งตอนหงายท้องแล้วขาดิ้นๆนะ กูจะเป็นลม
อีกอย่าง ตั๊กแตนและแมงมวนอาจจะน่ารักสำหรับมึง แต่ไม่ใช่สำหรับกูแน่นอน แงแง

กูจะเสกแมลงสาปให้เป็นผู้ชายหล่อๆ ผู้หญิงสวยๆ มึงคิดว่าไงเพื่อน ดีป่าว

จะเย็ดแมลงสาปละเหรอ

>>272 ไม่ คนอื่นไม่แน่ แต่กูว่ามึงจะทำ //ตบบ่า

กูจะฆ่าไททันทุกตัว!!!

>>274 น้ำลายไอ้สัส

สเน็ค สเน็ค สเน็ค ....สเน็คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

มีช่วงนึง กูอ่านแฮรี่มากไป กูเลยไปพากย์บอลแบบลี จอร์แดน แม่งนักบอลแทบจะรุ่มวิ่งมากระทืบกู

กูมีความเชื่อว่า สักครั้งนึงเด็กผู้ชายฝันอยากจะปล่อยไฟได้

>>278 กุปล่อยได้แต่น้ำอะ

กูคือที่สุด ปลัดไม่ต้องบอก

มิยาตะคุง

เบียวว่าเป็นเทพล้มแบบ ริโตะ ใน To Love Ru แล้วแกล้งล้มใส่ผู้หญิง

เคยเชื่อว่าตัวเองมีพลังจิต เวลาเดินผ่านสนามตะกร้อแล้วลูกจะพุ่งเข้าหาทุกครั้ง และกูชอบหันไปทำตาแข็งเหมือนสั่งมันได้ด้วยอีเหี้ย อาย

กูเป็นโรคซึมเศร้าแล้วว่ะ หลังจากไปหาหมอมาก็ทราบผลว่าต้องมีนัดมาตรวจกับหมอทุกเดือนกว่าจะหาย เห้อ อยากย้อนกลับไปตอนกูเด็กๆว่ะ
แม้ตอนนั้นจะรู้สึกว่ากูแม่งโคตรเบียวเลย ชอบพูดคำคมเท่ๆแบบพระเอกการ์ตูน ชอบตื่นมากินข้าวเยอะๆแล้วออกกำลังกายตอนเช้าประจำ
แต่พอโตขึ้นมาทำงานไม่ได้มีเวลาเหมือนเมื่อก่อน ความเบียวมันค่อยๆหายไป กูกลายเป็นคนเก็บกด คิ้วขมวดตลอดเวลาจนปวดหัว
อยากกลับไปเบียวแบบตอนเด็กๆจัง

>>284 กูก็เคยเป็นโรคซึมเศร้านะ ตอนนี้หายแล้ว แต่ก็มีอาการดาวน์บ่อยมากๆ ขอให้เข้าใจว่าชีวิตเรามันก็ต้องโตไปตามวัยว่ะ มึงจะเบียวก็ได้แต่ก็ต้องใช้ชีวิตในสังคมให้ได้เหมือนกัน ถ้าเครียดหาวิธีคลายเครียดให้ได้เว้ย

วิธีของกูคือเหล้า + บุหรี่ว่ะ แต่กูไม่แนะนำหรอก กูมีเพื่อนชบาวญี่ปุ่นเป็นโอตะเขาคลายเครียดด้วยการเล่นเกมเขาก็มีความสุขในแบบของเขาว่ะ หาสิ่งที่ตัวเองทำแล้วมีความสุขที่สุดให้เจอ (โดยที่ไม่ต้องเป็นนีท) ทุกอย่างจะดีเอง

ตอนนี้กูอายุ30 กุยังนอนงอมืองอตีน รอให้พลังแฝงกุตื่นอยู่เลย
งานทุกวันนี้ก็ทำแบบขอไปที ไม่คิดจะพัฒนาชีวิตอะไรให้ดีขึ้น กลัวว่าถ้ามีพลังต้องไปกู้โลกจะเสียดายตอนต้องลาออกจากงาน

ตอนเด็กๆกูไม่ค่อยต่อยเตะใครเลย เพราะกูกลัวว่าถ้าออกแรงมากไปคนที่โดนจะกระเด็นปลิวทะลุผนังไปเลยแบบดราก้อนบอล

ช่วงนี้ดู My hero academia ละฮึกเหิมดีชิบหาย กูไปยกเวทตอนไกล้ๆจะหมดแรงก็ตะโกน Puls ultra!!! แรงมาเต็ม ยกได้อีกหลายเซ็ทเลย
สักวันกูจะต้องได้รับเลือกเป็นผู้สืบทอด One For All แน่ๆ กูเลยต้องฟิตร่างกายเตรียมไว้

>>288 ถ้ากูยังอยู่ มึงคงไม่ได้รับสิทธิ์นั้นง่ายๆว่ะไอ้สอง

>>>289 ตะ...แต่กูไม่มีอัตลักษณ์เลยนะ

กูคือ เด็กแว้นสเลเยอร์ เวลาว่างๆกูไล่ตัดสายเบรกมอเตอร์ไซด์เด็กแว้นให้มันแหกโค้งเล่น

กูชอบเบียวว่ากูจะเป็นพระเอกเท่ห์ๆ ทำอะไรเท่ห์ๆ ทำให้ผู้หญิงที่กูชอบหันมาหลงรักกูได้
แต่ชีวิตจริงแล้วกูเป็นได้แค่ลูซเซอร์

>>292 เรื่องเศร้าที่สุดที่กูอ่านในกระมู้นี้เลยว่ะ
Press F for him

>>292 บ่นมู้นี้เสร็จแล้ว เชิญต่อที่มู้นี้
>>>/lifestyle/2309

ความจูนิเบียวของกูทําให้กูสอบติดมหาลัยลิเบอราน แล้วก็เจอพวกจูนิเบียวนักปฎิวัติลิเบอโครตราน ทําให้กูตาสว่างออกจากความเบียวได้ คือบางทีก็Rageเกิน

ห่าไมกูพิมพ์คําว่า ร. ่านไม่ได้วะ Sirnเห้ย

>>296 ติดแบนจากคำว่า ลิ เบอ ร่ าน

ไหนขอลองพิมดูดิ๊ ไม่ได้จริงมั๊ย "ร่าน"

>>298 ร่านเฉยๆพิมพ์ได้ แต่ลิเบอร่ าน พิมพ์ไม่ได้

>>26 มันเบียวยังไงวะ สมมุติบอกว่า "ไอ้พวกชอบข่มขืนเด็กตายไปซะได้ก็ดี" มึงก็นับว่าเบียวเหรอ

ของกูเคยบ้า utapri มาก แล้วไปร่ายรำกลางสายฝนแบบเจ้าชายหน้าห้องน้ำ โดยมีเพลงวินเทอร์บอสซั่มในหัว กูก็เพลินเลยสิมึง สัส อาย

นึกออกอีกเรื่อง เคยคิดว่าตัวเองน่ารัก ใช้ภาษาแบบในอนิเมะ เช่น บ..บ้าจริง /อ๊ะ ม..ไม่ ไม่นะ/หึๆ แกติดกับแล้ว*ดันแว่น* / เอาล่ะนะ!!! *กำมือพร้อมทำท่าทางมุ่งมั่น* อายมาก ดีนะเพื่อนๆ สมัยนั้นไม่ได้ติดต่อกันแล้ว

เมื่อเร็วๆนี้กูเพิ่งสั่งซื้อกรอบแว่นแบบตัวละครในเกมมาจากญี่ปุ่น เอาไปใส่เลนส์ที่เท่าสายตากูแล้วใส่มาทำงานทุกวันแถมกูยังไปตัดผมทรงเดียวกับตัวละครที่ว่าอีกช่วงนี้เลยรู้สึกเหมือนได้คอสเพลย์ทุกวัน กูฟินมาก

>>303 แล้วมึงืำไงให้ไม่โดนมองแปลกๆ วะ

>>304 ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษเพราะทั้งทรงแว่นและทรงผมมันไม่ได้ประหลาดมาก

กูเบียวละครไทยได้ป้ะ ตอนนั้นกูอินคุณชายพุฒิภัทรเล่นบทบาทคู่กับหมอนข้าง มีแต่งเรื่องเองบ้างบางครั้ง กูเล่นเป็นคุณชายแหละ (กูเป็นญ) ดีนะกูเล่นในห้องนอนคนเดียว อายสัดๆTT

ตอนมัธยมกูเคยเบียวฝรั่ง แต่งตัวทำทรงผมตามวัยรุ่นเมกา พอไปโรงเรียนก็จินตนาการว่าไปไฮสคูล จัดกลุ่มคนเป็นประเภทตามแบบฝรั่ง นักกีฬาป็อปปูล่า เด็กเนิร์ด อีโม และอีกหลายกลุ่ม ทุกวันฟังเพลงสากล ไม่ชอบเพลงไทยไม่ชอบเพลงเอเชีย ชอบโชว์สำเนียงอเมริกัน ด่าเป็นภาษาอังกฤษ ฟัค ชิท แอสโฮล์ มาเธอฟัคเกอร์ ฯลฯ จินตนาการว่าตัวเองเป็นคนไทยที่มีเชื้อสายเมกานิดนึง ตั้งชื่อเล่นตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ มีชื่อกลางด้วย แล้วก็อะไรแทบทุกอย่างในชีวิตเป็นเหมือนเด็กเมกาทั้งที่ไม่เคยไปด้วยซ้ำ ส่วนปัจจุบันกูโตแล้วแต่กลายเป็นเบียวญี่ปุ่นแทน และแน่นอนว่าไม่เคยไปญี่ปุ่นเช่นกัน

แกว่งคาทาแบบแม่มดโดเรมี

ตอนห้าขวบ เคยเบียวอยากได้ไทม์แมชชีนโดเรม่อน เลยโดดลงไปในลิ้นชักโต๊ะ

>>307 เอ่อๆกูเคยเบียวเหมือนมึงเลยตั้งแต่ประถม ส่วนกูเป็นพวกอีโม ตอนนั้นใส่ปลอกแขนมาโรงเรียนด้วย โครตเท่ //สมัยนั้นไทยยังมีหน้าหนาว เลยไม่ค่อยร้อน ตอนมต้นไปเบียวยุ่น มปลายกลับมาเบียวเมกาเหมือนเดิม เพิ่มเติมเป็นสกูลชูทเตอร์ พกบีบีกันไปไหนมาไหนตลอดในกระเป๋า เพราะโดนเพื่อนบุลลี่ นักหลวมสัสๆ

>>310 ทำไมไม่พกปืนจริงไปเลยวะ

ไม่มีใครเบียวแจ็ก สแปโร่วแบบกูหรอวะ กูมีช่วงนึงที่ชอบยืนเอียงไปเอียงมา กรีดกรายนิ้ว โอเวอร์แอคติ้งด้วย 55555 ทุกวันนี้ลดเหลือแค่โอเวอร์แอคติ้ง ก็ยังเหี้ยอยู่ดี

ทำไมคนดูโจโจ้ต้องเบียว ดูเรื่องอื่นไม่เป็นไรเลยแต่พอเป็นเรื่องนี้ต้องทำเสียง ทำท่าทางตลอด เห็นเพื่อนคุยเรื่องโจโจ้แม่งเล่นใหญ่ทุกวัน เสียงดังด้วย

>>312 อันนี้กูก็เคย

>>313 แบบ ท่าแม่งตลกไง คนเลยชอบเอามาล้อเลียน

กูเกลียดตัวเองว่ะ สมัยม.1-3 กูโคตรเบียว เหมือนเป็นหลุมดำของช่วงชีวิตกูเลย แบบคุยเฟสด้วยคำว่า ซัง เดส ขอรับ เอาชื่อตลค.อย่างฮิบาริมาตั้งเป็นชื่อตัวเอง เวลาไปไหนถ่ายรูปก็ทำท่าแบบในไททัน กูเกลียดช่วงนั้นอ่ะ เวลาเฟสเด้งวันนี้ในอดีตกูขยะแขยงตัวเองมาก อีเหี้ย พวกมึงช่วยฮีลกูที ใจนึงกูก็พยายามบอกตัวเองนะว่าตอนนั้นมึงเด็กมาก ทำไปก็ไม่ผิดหรอก แต่กูว่าม.ต้นแล้วมันก็ไม่ค่อยเด็กแล้วอ่ะ

>>316 จูนิเบียวมันก็โรคม.ต้นอ่ะมึง

>>316 อย่าซีเรียสสสส หลายคนบนโลกก็ต้องเคยมีช่วงเวลาแบบนี้ บางคนอาจไม่มีก็เรื่องของมัน แต่คนที่มีอาการแบบนี้ มันไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ที่มึงไม่ชอบก็เพราะมึงโตขึ้น และความคิดมึงเริามเปลี่ยนไปตามวัย ตามสังคมหรือตามสภาพแวดล้อมไง เชื่อเถอะถ้าตัวมึงในอดีตตอนนี้มาเห็นข้อความนี้ของมึงก็คงไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามึงจะขยะแขยงอะไร คิดว่าตัวเองตอนนี้ดีกว่าอดีตเหรอ อะไรทำนองนี้แหงๆ
ในเมื่อเราไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองหรือเรื่องราวในอดีตได้ ก็แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดแค่นั้น ไม่ต้องเก็บมาคิดหรือรู้สึกผิดกับตัวเองหรอกเว้ยย มันก็แค่ช่วงเวลานึงในชีวิตเท่านั้นเอง พอแกโตกว่านี้ แกอาจเจออะไรที่ทำให้รู้สึกรังเกียจตัวเองมากกว่าการเป็นมนุษเบียวๆด้วยซ้ำ
ถ้าตอนนี้ไม่ชอบแบบนั้นแล้ว ก็แค่พยายามปรับตัวเองในตอนนี้ให้เป็นอย่างที่ตัวเองต้องการก็พอ เรื่องอดีต จำไว้เป็นบทเรียนเตือนสติตัวเองพอ

ผิดตรงไหนกูยังอยากปล่อยไฟได้เลย

บางทีการเป็นเบียวมันก็ไม่ผิดหรอก แต่โตแล้วก็เบียวให้ถูกที่ถูกทางหน่อย คนรู้จักเจอเข้าคงอายอ่ะ

>>320 บวก ทุกวันนี้กูยังเบียวอยู่เลย อยู่ในสังคมก็เป็นคนปกติแต่พอถึงงานคอสเพลย์ อนิเมะ ญี่ปุ่น กูก็เบียวเต็มที่ เพื่อนคนไหนรู้ว่าเบียวด้วยได้ก็ทำ แต่ถ้าเบียวด้วยไม่ได้ก็อย่าไปเบียวใส่มัน เพื่อนกูบางคนแม่งเบียวตามที่สาธารณะบ่อยมาก ไม่อายคนอื่นจนโดนหัวเราะเยาะมามากแล้ว
>>316 ม.ต้นเบียวไม่แปลกหรอก กำลังเริ่มโตแต่ยังมีนิสัยเด็กอยู่ จูนิเบียวมันก็โรคเด็กม.2 อะถ้าแปลตามตรงหมายถึงโตแล้วแต่เห่อเหมือนม.2

เคยเบียวในมโนว่ากูเป็นพระเอกสุดหล่อ เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน ความจำเหมือนคอมพิวเตอร์ งานเดินแบบไอดอล นักร้อง ดารา นักแสดงอะไรทำมาหมด เป็นอันดับหนึ่งในวงการบันเทิงญี่ปุ่น ตัวท็อปทรีของเอเชีย ท็อปฟายของวงการบันเทิงโลก เท่ คูล ทุกคนชอบ บางคนอิจฉา แฟนคลับตรึม เป็นมิสเตอรี่แมน บุคคปริศนา ไอดอลปริศนาสุดลึกลับ ดังมากทั้งที่มีแค่ชื่อกับหน้าตา ความสามารถ แค่นั้นก็ดังได้แบบโนประวัติ อัลบั้มล้านแผ่นกูขายหมดภายใน5นาที แต่ในชีวิตจริงกูเป็นแค่ลูซเซอร์

ก็พวกที่ชอบทำท่าทาง สำเนียงการพูดแบบในเมะ,นิยายกำลังภายใน มาใส่ในชีวิตจริงนั่นแหละ

เบียวพระเอกโด

ตอนเด็กกูเบียวมาก แล้วกูเรียนก่อนเกณฑ์ เพื่อนหายเบียวหมดละกูยังเบียวต่อ พอจะเข้ามหาลัยถึงรู้ตัว เรื่องต่างๆในอดีตลอยขึ้นมาหลอกหลอนตอนจะนอน พอเข้ามหาลัยเลยไม่กล้าเข้าสังคมกลายเป็นคนเงียบๆซะงั้น จบมหาลัยมาก็ติดนิสัยพูดงึมงำตะกุกตะกัก เก็บตัว ไม่กล้าสบตาคนอื่น ทั้งๆที่หน้าตากับหุ่นแบบกูนี่ถ้านิสัยแค่อยู่ในระดับปรกติธรรมดาก็น่าจะป๊อป ช่วยกูทีโม่ง

>>325 ป.ล. กูเคยพยายามแก้ไข พูดจาชัดถ้อยชัดคำ เฟรนลี่ ชวนคนอื่นคุย ก็ทำได้นะ แต่เหนื่อยมาก ทำได้ไม่นานก็หมดแรง

>>326 เป็นตัวของตัวเองดีแล้ว ฝืนไปก็เหนื่อยเห็นป่าว

เบียวความเป็นญีุ่่ปุ่นกับเบียวอนิเมะรับได้ แต่เกลียดเบียวทหารไม่รู้ทำไมแต่ไม่ชอบนิสัยพวกนี้

>>328 จริงสัด ตามกลุ่ม ตามเพจนี่ เยอะสัด

>>328 เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกจุกแฮะ บ่นหน่อย คือกุก็เป็นคนชอบเรื่องการทหารสงครามมานานละ แต่เดี๋ยวนี้เด็กสมัยนี้แม่งเบียวทหารเยอะขึ้น แม่งเพราะกระแสอนิเมะหรือเกมสายทหารล้วนๆ ที่เพิ่งมามีในทศวรรษนี้... ไอเด็กเบียวนี่ก็เบียวจัดๆ กูส่องเฟสแต่ละคน ทั้งมีชื่นชอบความโหดเหี้ยม เบียวนาซีเบียวฮิตเลอร์ เบียวคอมมี่ หรือเบียวชาตินิยมชาติใดชาติหนึ่ง แล้วแม่งก็มองยุทโธปกรณ์เป็นสาวน้อยโมเอ้ไปหมด Lewdยุทโธปกรณ์ คุยเรื่องเหี้ยอะไรจะลากเข้าเรื่องสงครามให้ได้ ฟังแม่งแต่เพลงมารช์ทหาร แล้วที่สำคัญชอบละลานชาวบ้าน ใครมีความเห็นไม่ตรงไม่สนับสนุนทหาร แม่งต้องเข้าไปโวยวายไปดิ้น แล้วดราม่าที่ผ่านมาอย่างเรื่องนิ้วเข้าไก แม่งไปเตือนเขาดีๆไม่ได้พวกนี้ต้องไปด่าชาวบ้าน จนคนเขารำคาญหมดและ

>>330 จริง กูคือ 328 นะเคยเป็นคุทหารแต่พักหลังแค่ชอบแต่ไม่แสดงออกเพราะภาพลักษณ์มันแย่ลงจากที่เด็กเบียวเยอะ เห็นด้วยเรื่องชอบด่าคนที่ไม่รู้

>>328 กลุ่มไก่พิฆาตแน่ๆเลย แม่งเด็กเอ๋อเบียวตะหาน ความรู้แม่งก็ผิดๆถูกๆ ทํามีมนอร์มี่ ชอบทําเป็นผู้รู้แล้วไปด่าชาวบ้าน คุยดีๆไม่เป็นครับเพราะชอบสงคราม เบียวตะหานๆๆๆ ว้ายๆ

คุทหารนี่เรียน รด. กันป่าววะ ถ้าเรียน รด. ได้เห็นเศษเสี้ยวความสถุลข้างในกองทัพแล้วยังเบียวเลียทหารได้อีกก็คงต้องปล่อยไป

>>333 คุทหารที่กูรู้จักเรียนกันหมดนะ พวกนี้จะชอบรด.เป็นพิเศษด้วย แต่มันจะไม่ได้มาแนวจงรักภักดีอ่ะแค่ชอบวิถีทหาร ใส่ชุด ยิงปืน สวนสนาม ตอนเรียนที่รร.ปกติแต่พอไปศูนฝึกออกตัวแรงเว่อเปลี่ยนอาชีพจากนักเรียนเป็นนายทหารชั้นประทวนทันทีแต่ไม่ทุกคน บางคนก็เบียวเงียบ คนไหนเก่งมันไปเรียนนายร้อยเลยก็มีซึ่งเป็นการใช้ความเบียวให้เกิดประโยชน์

อย่างกูน่าจะไม่เข้าข่ายมั้งนะ กูชอบดูสารคดีพวกประวัติศาสตร์ ซึ่งส่วนมากก็เป็นเรื่องสงคราม
เพลงมาร์ชทหารก็ชอบเอามาฟังเล่นๆ โดยเฉพาะของเยอรมันนี่เพราะๆเยอะมาก
เสียดายที่มีบน youtube ปลิวไปเยอะแล้ว เพราะ SJW แม่งมีสมองคิดแค่ว่า อะไรที่เกี่ยวกับทหารเยอรมัน = นาซี
ส่วนชื่ออาวุธนี่จำได้แค่อันเด่นๆ ส่วนมากเป็นของยุคโบราณซะเยอะ แต่เอาอย่างอื่นที่คล้ายๆกันมาให้ดูรูปกูก็แยกไม่ออกอ่ะนะ
อนิเมะสายทหารขออย่างเดียวคือฉากบู๊อนิเมทดีๆมันส์ๆ ตัวละครเป็นแค่ของแถม ถ้าฉากบู๊ทำไม่สนุกก็ไม่ดู
บางเรื่องดูจบยังจำชื่อตัวละครในกลุ่มตัวเอกได้ไม่ถึงครึ่งเลย
ส่วนทหารจริงๆโดยเฉพาะทหารไทยนี่ด้วยความที่ผ่านการเรียน รด. มาแล้ว ก็นะ...

กูจะฆ่าไททันทุกตัว!!!

เพื่อนกูเบียวหมอทุกวัน รำคาญชห มโนว่าตัวเองต้องเป็นหมอแน่ๆตลอดทำเหมือนรู้ชีวิตหมอทุกอย่างไม่ได้มีความอายเลย ชอบพูดแบบ "เดี๋ยวในอนาคตเข้าเวรไม่มีเวลาเที่ยวแน่เลย" "คนอื่นเรียนจบเร็วแต่อย่างเรามันต้องเรียนอีกหลายปี" ไรแบบนี้ อห ถ้ามันเก่งแบบเด็กท็อปจะไม่ว่าอะไรเลยแต่มันไม่ได้เก่งขนาดนั้น แค่เรียนชีวะได้แต่วิชาอื่นกาก มันหมกมุ่นกับความคิดว่าตัวเองเป็นหมอตลอดทั้งที่มันพึ่งจะอยากเป็นเมื่อปีที่แล้วเอง

>>337 แบบนี้ไม่มีทางติดกสพท.

>>337 เหมือนพี่กูเลย บอกว่าในอนาคตจะได้เป็นไอดอลแน่ๆเซ็นลายเซ็นเต็มสมุดกูเลยบอกว่าในอนาคตแกจะไม่ได้ง่ายๆนะ

คบกับปธ.นักเรียนดีมั้ยนะ แล้วก็มีนักกีฬามาคุยด้วย ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวประวัติไม่ดี พร่ำเพ้อมากวอแวสัสๆ น่ารำคาญ

เบียวละครไทย คุณชายรัชชานนท์อะไรนั่นน่ะ

เคยทะเลาะกะพวกเบียวทหารแล้วมันขู่จะเอาปืนมายิง บอกตรงๆกูกลัวนะ คดีโกรธชั่ววูบแล้วยิงแม่งยิ่งเยอะอยู่

พวกเบียวก็เป็นแค่ไอขี้แพ้ในโลกความเป็นจริง

เขียวโปเกม่อน

เบี้ยวโปเกมอน

ทำไมพวกคุตัวอ้วนๆเหม็นๆต้องใส่เสื้อกั้ก ถุงมือ โผกหัวด้วยวะ นึกว่าเท่หรอวะโคตรขยะแขยงเลยว่ะ หรือมันไม่รู้วิธีแต่งตัววะ

บางตัวแม่งใส่เสื้อลายการ์ตูนแบบคุๆเลย

>>345 กูเคยเจอคุห้อยรูปห้อยพวงกุญแจอส

อยากเลิกเป็นโอตาคุทำไงคะ

>>347 เลิกเขียนคำว่าคะลงท้ายก่อนเลยอีตุ๊ด

>>348 หน่านี๊ กูเป็นตุ๊ดเฉยเลย

>>349 อ๋อ เป็นกะเทยนี่เองสินะ

พวกคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้านับเป็นเบียวไหม

>>351 ไม่เหลือ

>>351 มันออกไปทางโรคปัญญาอ่อนมากกว่า

>>351 ของกูนะ เคยเจอคนบอกว่ากินสายรุ้งได้ อาวุธเค้าคือสายรุ้ง ดาบสายรุ้ง แล้วบอกว่าเค้าเป็นคนอยู่ระหว่างความเป็นความตาย หลังจากตัวเองตายไปแบบถาวร จะมีบริวารเป็นมังกรสีรุ้ง แล้วตัวเองเป็นผู้พิพากษาวิญญาณชั้นต่ำ กูคิดว่ามันพูดเล่น อห มันพูดหลายครั้งมากๆๆๆๆๆๆ แล้วคนที่พูดก็อายุ30กว่าๆแล้ว บางทีกูก็แอบขนลุกถถถถ

>>354 มึงลองเอาปืนไปยิงเเม่งดูนะ ถ้าเเม่งชักดาบรุ้งออกมามึงก็วิ่งเลย

>>355 กูไม่กล้ายิงผู้พิพากษาวิญญาณหรอก อสกข.ดาบสายรุ้ง

พวกที่เอาโดจินไปอ่านในที่สาธารณะถือว่าเบียวไหมวะ

>>357 ถ้าอ่านเฉยๆเพราะอยากอ่าน ไม่ได้นึกถึงผลที่ตามมา = ไม่
แต่ถ้าเอามาอ่านเพราะคิดว่าดูโรคจิตดี ไม่เหมือนใคร ตลก เรียกร้องความสนใจ = เบียว

ของกูคำว่าเบียวมีแทบทุกช่วงวัย
ตอนป.3กูกับเพื่อน ชอบไปหลังห้องน้ำ1ของรร. ซึ่งตรงนั้นมันจะมีหอยทาก กับผีเสื้อเยอะมาก มันคือบริวารของเรา เพราะเราตั้งตรงนั้นเป็นฐานทัพของเรา เวลาแดกข้าวก็แอบเอาถาดหลุมมานั่งแดกตรงนั้น แล้วคุยกับหอยทาก บอกให้มันเฝ้าไว้อย่าให้ใครมาบุกรุก หลังๆก็โดนเด็กห้องอื่นมาเเย่งฐานทัพ เราเลยต้องยกทัพไปที่อื่น
แล้วเราก็ย้ายไปแปลงผักของรร. (ป.6กับม.3เป็นคนดูแล) แล้วก็พูดกับเพื่อนว่า นี่! เราเจอแหล่งอุดมสมบูรณ์แล้วล่ะ! เเล้วเราก็ตั้งฐานทัพไว้ที่นี่ ต่อมาภายหลังก็โดนพี่ป.6 กับม.3 ไล่ไปเพราะเค้ากลัวทำอะไรเสียหาย
ทีนี้กูไม่ตั้งฐานทัพอะไรๆทั้งสิ้นละ แดกข้าวเสร็จก็ขึ้นห้อง มาเล่นเป็นนินจาเว้ย เอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ๆ มาผูก เอาไม้ไอติมมาผูกไคว้เป็นดาวกระจายปาไปมากับเพื่อน แล้วสร้างเรื่องราวว่าจะไปบุกบ้านหัวหน้าห้อง(เกลียดหัวหน้าห้อง เพราะมันเรียนเก่งและหยิ่ง)โดยการปีนขึ้นไปยังไงก็ไม่ทราบได้ เอาเชือกโรยตัวลงมาแอบ เอาการบ้านมันไปทิ้งจนหมดให้มันโดนครูตี ถ้าแม่มันเข้ามาเห็นจะเอาดาวกระจาย(ไม้ไอติม)ปา เล่ากันสนุกสนาน5555 แล้วกูก็ไปเล่าให้เพื่อนต่างกลุ่มฟัง ว่ากูเป็นนินจาปลอมตัวมา5555 จนบอกเพื่อนต่างกลุ่มว่ามึงจะกลับบ้านที่ตจว. ช่วงปิดเทอมวันไหนบอกกูด้วย กูจะตามไปปกป้องมึงเพราะกูเป็นนินจา5555555555
พอโตขึ้นเวลากูอยู่กับเพื่อนต่างกลุ่มคนนั้นนะ กูได้แต่ภาวนาไม่ให้มันจำเรื่องราวพวกนั้นได้ แต่แล้วมันเสือกพูดขึ้นมาว่าช่วงนี้มึงยังเป็นนินจาอยู่มั้ย6555555 กูหน้าชาสัสๆ พอเข้ามหาลัย มันก็เสือกจะเข้าที่เดียวกับกูอีก กูเลยตัดสินใจย้ายไปเรียนที่อื่น กูไม่เจอมันละ มันล้อกูเรื่องนินจาไม่ได้แล้วเย้

>>359 กูเคยมีโมเม้นนั้นกับเพื่อน แต่เบียวเป็นแนววิทย์ว่ะ

กูเบียวเป็นนักวิทย์ระดับเทพของยุค กำความลับของการค้นพบการย้อนเวลาและการบิดจักรวาลย้อนกลับเอาไว้ในมือ ซ่อนไทม์แมชชีนกับคทาติดต่อกับศูย์นวิจัยซึ่งไม่มีจริงไว้หลังโรงเรียน ส่วนเพื่อนกูเบียวเป็นหมอผู้เก่งฟิสิกส์เคมีชีวะ ครอบครองดาบไม้แหกมิติและเป็นคู่หูกูในการปราบพวกครูที่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการฆาตกรรมรมแก๊สที่จะเกิดขึ้นท้ายเทอม ซึ่งมโนไปเองทั้งสิ้น เอาสวนผักโรงเรียนเป็นฐานทัพ มีมาพกเข็มทิศ พกอุปกรณ์ทดลองอย่างบีเกอร์หรือยาฆ่าแมลง หลอดทดลอง ไรงี้ด้วยนะ แถมจูนิเบียวสองคนจนทั้งห้องกลัว มีจะเอาหอยทากกับต่อกลายพันธุ์ไปใส่การบ้านหัวหน้าห้องจนเละด้วยแหละ คือแค้นไง ทั้งวางแผนจะแกล้งครู แก้แค้นเพื่อนที่ชอบรังแกกูเอย จนตอนนี้ผ่านมาห้าปีละ กูเรียนพิเศษที่เดียวกับเพื่อนคนนี้ ดีนะที่แม่คงไม่มีใครขุดเรื่องนี้55555+

กูเบียวโคนัน เเม่งมีฉากคุยกับตัวเอง ไอ้สัสกูก็คุยกับตัวเอง โดนเพื่อนล้อเเต่เด็กเลยกู
อีกอันนึงไม่รู้ว่าเบียวมั้ย เเต่กูบอกเพื่อนว่ากินข้าวเเล้วจะไปดูหนัง ให้เพื่อนตามมา กูก็ซื้ออาหาร นั่งกินในโรงอาหาร เเล้วหันหน้าไปหาผนังกว้างๆไกลๆ เเดกเเล้วชี้กำเเพงหัวเราะคนเดียว กูก็สงสัยว่าทำไมมันไม่มากินข้าวกับกู5555555555

กูเบียวเอเลี่ยนว่ะ สมัยป.6 กูติดอนิเมะหลายอย่างแต่จำไม่ได้ว่าทำไมไปเบียวเอเลี่ยน กูเรียกเพื่อนในห้องมาคนนึงละก็บอกว่า เนี่ย เราไม่ใช่คนของโลกนี้ ไอ้สัสพอคิดถึงทีไรอยากขุดหลุมฝังทุกที ดีที่มันเรียนคนละที่กับกุแล้ว 55555555

อีเหี้ย นึกว่ากระทู้นมม้า55555555 อ่านสนุกเหมือนกันเลบ

กูว่าเบียวกับเพื่อนมันก็สนุกดีนะ5555

พูดถึงคนเบียวๆได้มั้ย
รักแรกของกูเลย มันเบียวการ์ตูนและคำพูดคำจามันเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนเปี๊ยบ เป็นคนนิ่งๆเงียบๆนั่งหลังห้องเอามือเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลาพักกลางวันมันก็นั่งท่านั้นแหละแต่เปลี่ยนไปนั่งตรงขอบหน้าต่างอ่ะพวกมึง55 เวลาเรียนครูเรียกชื่อมันบ่อยมากๆ เพราะมันเอาแต่เหม่อมองท้องฟ้า แต่มันตามงานทันนะการบ้านอะไรก็เสร็จหมด มันน่าจะทำที่บ้านมา จนมาวันหนึ่งครูเรียกให้มันมานั่งหน้าห้องข้างกูเลย เพราะกูคุยเยอะแล้วมันก็เป็นคนเงียบๆเลยโดนจับมาคู่กัน มันก็แย่งที่ข้างหน้าต่างกู โคตรสุภาพบุรุษเลยอิเหี้ย แล้วมันก็ทำให้รู้ว่ามันวาดการ์ตูนสวยมากๆ โตขึ้นมันอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ส่วนกูวาดชุ่ยเหี้ยๆกูก็วาดตามมัน แล้วมันก็หัวเราะหึหึ ยัยบื้อ ใครเค้าวาดตาแบบนั้นกัน ใช่ กูได้ยินไม่ผิด และกูก็จำได้ขึ้นใจ มันพูดว่ายัยบื้อ วอทเดอะฟัคคำพูดคำจามันเป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับกูมาก แล้ววันนั้นนะฝนตกหนักมากเว้ย กูยืนรอฝนเบาลงอยู่ๆมันก็ยื่นร่มให้แล้วพูดประมาณว่า รับไปสิ อย่าเข้าใจผิดนะ แล้วมันก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงข้างนึง อีกข้างนึงเอาเปีบังหัวแล้วเดินปกติ กูนึกในใจ เอ๋ วิ่งสิเอ๋!! เจอกันอีกรอบนึงบนห้องมันเอาหนังสือเรียงๆกันบนโต๊ะเพราะเปียก555555กูขำหนักมาก ตั้งแต่เรื่องร่มแล้วกูก็รู้สึกชอบมันนะ แม้มันจะเป็นคนแปลกๆ ไม่มีเพื่อนคบกูก็อยากเป็นเพื่อนคนแรก กูพยายามเข้าหาให้มากกว่านั้น กูพยายามวาดรูปแต่มันไม่ได้เรื่องสุด มันเลยให้ยืมสมุดวาดรูปที่มันให้ยืมประจำ เราสนิทกันมากขึ้นคุยกันเยอะขึ้นมากๆ แล้วเราทั้งคู่ก็โดนล้อว่าเป็นแฟนกันล้อกันหนักมากๆ จนมันจะเริ่มห่างกูไปอีก แต่ยังคุยกันได้ กูมันปากหมาเองที่เอาไปบอกคนอื่นว่ากูชอบมันจริงๆ พอมันรู้มันไม่คุยกับกูเลยแล้วไปนั่งที่อื่น ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่เคยคุยกันซักประโยคสมุดวาดรูปที่ให้ยืมจะเอาไปคืนมันยังเดินหนีเลย กูเลยฝากคนอื่นไปให้ พอจบมปลายมันก็ย้ายไปที่อื่น จากนั้นไม่กี่ปีก็ได้ข่าวว่าไปเรียนที่ญี่ปุ่นแล้ว ดีใจด้วยนะ คงใกล้จะได้เป็นนักวาดการ์ตูนที่อยากเป็นแล้วมั้ง ถ้สเราเป็นเพื่อนกันอย่างเก่าเราคงรู้ความเป็นอยู่เค้ามากกว่านี้แล้วแหละ ฝีมือการวาดรูปเราพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ อยากให้เห็นจัง

กูเบียวแบบลับๆ ตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้อายุ 30 แล้ว คือก่อนนอนกูชอบจินตนาการว่ากูเป็นพระเอกอนิเมะ ใช้ดาบทรงซามูไรชื่อดราก้อนเบลด คาแร็คเตอร์ไม่ใช่ตัวกู แต่กู self insert ลงไป คือก็อปมาจากพี่ริว bof4 แปลงเป็นร่างมังกรได้เหมือนกัน เผ่าพันธุ์เดียวกัน
แล้วก็จะมีเพื่อนๆกู หรือคนรู้จักต่างๆ เป็นหน่วยปกป้องจักรวาล ประมาณทีมอเวนเจอร์ มีอาวุธพลังพิเศษต่างๆกันไป
แต่ตัวกูเทพที่สุด เก่งแบบเก่งเหี้ยๆ เท่โคตรๆ ชอบทำงานคนเดียว พูดน้อยต่อยหนัก

คือกูต้องคิดเนื้อเรื่องก่อนนอนไปเรื่อยๆ ต่อกันบ้างไม่ต่อกันบ้าง เป็นแบบนี้มาจะ 20 ปีละ พอจินตนาการไปเรื่อยๆกูก็จะหลับไปเอง
เป็นเรื่องเบียวที่กูรู้คนเดียว

>>365 อ่านเเล้วยิ้ม 5555555555 น่ารักๆ ผู้ชายเบียวเเบบน่าคบ ไม่ได้เบียวเพ้อเจ้อ

>>366 กูก็เป็นงั้น นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เเล้วไอเดียมันก็จะเเว้บเข้ามา

>>365 เฮ้ย พูดเป็นเล่น ถ้ามองในแง่ความเป็นญี่ปุ่น กูว่ามันโรแมนติกอยู่นาา ไม่ได้เบียวแบบน่าเอาตรีนถีบแบบใครหลายคน เพียงแต่เอามาทำแบบนี้ที่ไทยจะโดนมองว่าแปลก ว่าเบียวก็คงเป็นธรรมดา ==

>>365 กูเคยมีคนที่ชอบคล้ายๆที่มึงเล่าเลย ชอบวาดรูป ทำนิสัยเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนแต่ไม่ได้เวอร์ๆปล่อยพลังหรือพวกโหวกเหวกเล่นเกมนะ ของกูออกเนิร์ดๆปวศ ชอบพูดเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ มีแต่กูคนเดียวที่ไปรับฟังมันจนชอบมันไปเลย55 แต่พอแยกกันไปเรียนคนละที่ กูได้ยินว่าเป็นเกย์ไปแล้ว กูเศร้าาาT__T

แต่ตอนนี้กูก็เป็นสาววายน่ะนะ555ถ้าได้เจอมันอีกทีอาจจะรู้สึกไปอีกแบบ

>>63 น่าสนุกจังวะ นึกเเล้วฮา555555555

>>98 ไอ้เหี้ย5555555555555555555555555555555อย่างเท่เลยสัส

>>365 โคดน่ารัก มันเป้นคนดีนะ ดีแล้วที่ได้ชอบ เอาน่า เคยรักใครสักครั้งก้ดีน่าเทอ

>>142 ฟีลกู๊ดออฟเดอะเดย์

เพื่อนสมัยป.4กุ ตอนทะเลาะกัน แม่งบอกอย่าให้กุเอาจริงนะ ถ้ากุเอาจริงกุจะสวมเกราะยิงมึงทีเดียวตายได้เลย

ไอ้สัสมึงเป็นร็อคแมนเหรอ

ประเด็นคือกุดันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งด้วย แม่งอาจจะแปลงร่างสวมเกราะได้จริงไปก็ได้

>>375 ฮาดีว่ะ

>>375 ถ้า ม.ต้น ขึ้นไป มันอาจจะหมายถึง เหมือนไอ้กราดยิงก็ได้นะ ดีที่แค่ ป.4

>>157 เย็ดเเม่ มึงเล่นเป็นพ่อมดหรือหมอผีสัส5555//

>>171 กรี๊ดดดด เเม่!!!!!!!

>>183 เบียวเเตก

เพื่อนในจินตนาการคือยังไงวะ กูจำไม่ได้ว่ามี
เพื่อนในจินตนาการพวกมึงคือมาเป็นตัวๆเลยปะ มีเสียงพูด

กูเคยเป็นเด็กเบียวแล้วมีเพื่อนคนนึง เขารับความเบียวไม่ไหวเลยหายไปใจชีวิตกูเฉยเลย กูยังคิดถึงเขาอยู่นะ ตอนนี้ก็หายเบียวแล้วแต่ถึงจะคิดถึงยังไงก็ไม่อยากเจอ ไม่อยากให้เขามาปวดขมับอีก555 ถึงกูจะหายเบียวแล้วก็เถอะ

ตอนกูป.4ไม่ก็ป.5นี่แหละ กูเคยสร้างคฤหาสน์ในกระดาษกับเพื่อน ทำตัวเป็นมหาเศรษฐีมีเงินใช้แบบไม่จำกัด ชีวิตคนรวยนี่มันดี๊ดี กูคิดถึงเพื่อนๆที่เล่นด้วย55555

>>381 ของกูตอนอนุบาลมีหลายคนเลย เสียงไม่เหมือนกัน มีชื่อด้วย เล่นกันตลอดในหัว เหมือนมีคนอยู่รอบๆ ตลอดเวลาแต่กูเห็นคนเดียวอ่ะ พอโตมาซักประถมต้นมันเริ่มรู้สึกไม่เหมือนจริง แล้วก็หายไปหมดเลย ตอนนี้ให้นึกก็นึกไม่ออกแล้วว่ะ แอบคิดถึงเหมือนกันนะ คุยกันสนุกกว่าคนจริงๆ เยอะเลย

>>384 เห็นเป็นรูปร่างเลยปะ หรืออยู่ในหัวเรา เเล้วเราก็คุย อาจคุยเเบบออกเสียง

เลิกคบไปหมดแล้วว่ะเพื่อนในจินตนาการ
ตอนนี้คบผัวในจินตนาการ เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง ผัวด่าแล้วเล่นมือถือนาน

เอาจริงๆเมื่อตอนเด็กๆก็มีอยู่ช่วงนึงที่รู้สึกอยากเป็นหัวหน้าแก๊งที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ5555555+
กูมีสมุดที่เอาไว้จดพวกจำนวนคน จำนวนบ้านแต่ละหลัง โรงเก็บอาวุธ โรงเก็บอาหาร แล้วที่ประจำการกูก็เป็นหอสูงๆหลายๆชั้น มีชั้นกินข้าว มีชั้นเล่นเกม แล้วก็ห้องนอนหลายๆห้อง (ท่าทางกูจะชอบนอนมาตั้งแต่เด็กๆแฮะ) แล้วค่าใช้จ่าย...ไม่เคยคิดเลยว่ะ คิดแต่มีพวกเยอะๆ มีที่กว้างขวาง5555+ แล้วก็ออกไปต่อยกับพวกที่ชอบรังแกคนอื่น ให้คนที่โดนรังแกเขียนจดหมายมาฟ้องกูแล้วกูก็จะยกพวกไปอัดถึงที่ แต่กูไม่อัดนะให้ลูกน้องไปอัดแล้วกูนั่งดู แต่บางทีกูก็อัดเองแต่คนเดียวสู้กับคนได้เป็นร้อยอ่ะ55555+ ทุกวันนี้กูยังหาสมุดเล่มนั้นไม่เจอเลย ใครเจอเข้าแม่งฮาเเน่

>>387 มึงนี่เอง ผู้ถือครองเดดโน้ตก่อนหน้ากู

>>387 กูก็เคยมีสมุดมโน ของกูเป็นสมุดเล่มหนาของโรงเรียน เขียนการ์ตูนช่องที่หน้าขวาเท่านั้น เเละกูจำได้ว่ากูเอาไว้บ้าน
เเล้วมันหายไป
พ่อแม่กูเอาไปเเน่ๆ กูเเค่ไม่รู้ว่าหายไปไหน ไอ้สัสเสียดายมาก ถ้ากูเจออีกทีเเม่งคง Nostalgia มากๆ

>>388 ฝากแก็งเราด้วยนะ กูได้จดทุกอย่างไว้ในนั้นหมดแล้ว เหลือแต่ให้มึงสร้าง
>>389 เหมือนกัน กูก็หาไม่เจอเลยกูกลัวมีคนเอาไปอ่าน55555

กูจะฆ่าไททันทุกตัว!!!!

>>381 ไม่นะ ก็รู้ในใจว่าแค่จินตนาการ ไม่ได้ยินเสียงแบบเสียงคนพูดนะ

>>387 กูก็เคยเป็น แต่เป็นสมุดบันทึกโรงเรียนแฟนตาซี โคตรจูนิเบียว555+ ตอนนี้สมุดหายไปละ คิดถึงเชี่ยๆ

กุเคยเบียวว่ามีปีกออกมาเป็นปีศาจมาฆ่าทุกคนในห้องเรียน ในขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจเลข ถามว่าแม่งยังคิดอยู่มั้ย กุแอบคิดนะ55555555 แต่เปลี่ยนเป็นฆ่าคนที่หมั่นไส้แทน

>>63 นึกถึงสมัยประถมเลยหวะ ตอนนั้นที่ห้องชอบทำเกมมาเล่นกันแบบนี้

>>394 ตรงข้ามกับกูเลย กูเบียวอยากเป็นผู้กล้าช่วยเพื่อนๆทั้งห้อง5555555 ไม่ได้พกอาวุธ ไม่ได้มีอะไร แต่กูใช้สมองแก้ทางตัวร้าย(ทั้งๆที่กูโคตรง่าว) ทำไมกูเบียวงี้ เดี๋ยวตีตัวเองเลย55555

กูเคยเบียวสร้างตัวตนปลอมๆในโลกออนไลน์ชื่อปลอม ประวัติปลอม นิสัยยังปลอมเลย โกหกทุกอย่างเพื่อให้โปรไฟล์ตัวเองดูดี

ตอนนั้นกินเหล้าก็ไม่เป็น แต่ก็โกหกว่ากินเหล้าเป็น สูบบุหรี่เป็น แต่จริงๆแทบไม่เคยแตะ สารพัดเรื่องที่โกหกไอ้สัส

กว่าจะเลิกได้ก็ตอนอายุ 20 พอเลิกเบียวกลายเป็นว่าทุกวันนี้แม่งติดเหล้าติดบุหรี่จริงๆเฉยเลย 555555555555

>>397

คือกูมีปมเกี่ยวกับความเป็นเด็กติ๋มของตัวเอง เลยพยายาม สร้างนิสัยปลอมๆขึ้นมาที่ตรงข้ามกับตัวเองในโลกออนไลน์

ซึ่งแรกๆมันก็มีความสุขนะ มีความสุขชิบได้อยู่ในกับตัวตนปลอมๆ วอนนาบีที่เราอยากเป็น เหมือนลบปมด้อยตัวเอง แต่พอไปๆมาๆมันก็รุ้สึกเหมือนหลอกตัวเองไปวันๆและเริ่มรู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก + กับมีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ทำให้กูอยากเลิกเบียว

สิ่งที่กูทำเลยคือ กูตัดขาดจากโซเชียลไปเลย ลบเฟสปลอมทิ้ง ลบตัวตนปลอมๆทิ้ง ตัดขาดจากเพื่อนที่เราเคยเข้าหาด้วยตัวตนปลอมๆ

ใช้เวลาอยู่หลายปีกว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ทุกวันนี้ไอ้นิสัยปลอมๆที่เคยสร้างไว้สมัยเป็นจูนิเบียววอนนาบี มันกลายเป็นนิสัยจริงๆกูไปละ

เลิกเป็นเด็กติ๋มอย่างเต็มรูปแบบ มีใครเบียวกว่านี้มั๊ยวะ 555555555

>>397 เหมือนกูเลย กูก็เคยเบียวสร้างตัวตนปลอมๆบนโลกออนไลน์ ตอนนั้นเล่นวีแชท กูเอารูปนักร้องเกาที่โนเนมๆสมัยก่อนเดบิ้วมาตั้ง แล้วกูก็เขย่าๆๆ เจอแต่คนจีน555 ต่อมากูเจอคนไทย พอคุยกันรู้เรื่องกูก็คุยด้วยทุกวันเลยจนเป็นแฟนกัน กูสร้างตัวตนปลอมๆขึ้นมา กูหลอกว่าเป็นลูกครึ่งจีน ทั้งชื่อ ทั้งจ. ที่อยู่ ทั้งอายุ ครอบครัว ปลอมหมดดดด (เอาล่ะต่อไปนี้จะกลายเป็นความบาปของกูแล้วนะ) เค้าเคยขอคอลกับกูด้วยแต่กูไม่คอลเพราะเดี๋ยวโป๊ะแตก5555 กูบอกว่ากูอายไว้เจอตัวจริงกันดีกว่า เข้าทางมันสิทีนี้มันนัดเจอ กูเลยบอกว่าขอช่วงปิดเทอมนะ พอปิดเทอมกูบอกไปว่ากูติดงานไปไม่ได้ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่ากูสร้างสตร. ว่ากูพูดอังกฤษกับจีนเก่งมาก ครูที่รร. เลยชวนไปสอนพิเศษให้เดือนละ2หมื่น มันถูกใจกูมากกก แล้วกูบอกว่าเรียนจบจะสอบหมอ เราคุยกันแบบนั้นอยู่4ปี มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก แต่กูเคยขอเลิกไปแล้วมันก็ยังไม่ยอมเลิก จนถึงปีที่4กูอยากจะบอกมึง พอเถอะกูจะเลิกเบียวแล้ว แต่ไม่กล้า5555 กูเลยบอกมันว่าจะฆ่าตัวตาย ปหชีวิตมันเยอะ ฮรึกๆ แล้วถ่ายรูปเชือกส่งให้มัน มันส่งข้อความมาไม่หยุดเลยหลายวัน แล้วถ่ายรูปหน้าตัวเองตอนร้องไห้ลงวีแชทด้วย กูสงสาร

>>399 เหี้ยมาก

>>399 ไอ้สัส อันนี้เหี้ยจริง แทนที่จะหายไปเงียบๆ ยังจะเสือกทิ้งระเบิดไว้ให้เขาอีก 5555555555

>>386 มาเล่าดิ๊

กูเคยสร้างเพื่อนผชคนนึงมา บอกว่าเป็นเพื่อนกูที่เจอในเน็ต
พีคสุดคือเพื่อนญในชีวิตจริงกูส่งเมลไปจีบ เมลคุยกันอยู่เป็นปี

>>403 ให้ดีมึงตกหลุมรักเพื่อนมึงนะ5555

กูเคยมีผู้หญิงเบียวๆมาแอบชอบ มันเป็นเด็กเรียน ชอบดูอนิเมะ อ่านนิยาย แล้วมันก็ชอบทำท่าทางต่างๆ+วิธีการพูดการจาเหมือนพวกตัวละครจากอนิเมะ เวลามันเดินมาเจอกูโดยบังเอิญ มันจะตกใจแล้วรีบดีดตัวออกห่างกูเลย แรกๆกูแม่งหมันไส้และมีอคติกับมันมาก เพราะมันทำท่าเหมือนรังเกียจกู คือตอนเข้าแถวหน้าเสาธงห้องกูกับมันจะอยู่ใกล้ๆกัน แล้วเวลาตอนกำลังจะรวมแถวก็จะเดินสวนกันบ่อยๆแล้วทุกครั้งมันจะ ร้อง อุ๊ยแล้วทำท่าตกใจแล้วรีบดีดตัวออกห่างกู

มันเลยทำให้กูเกลียดมัน นึกว่ามันรังเกียจอะไรสักอย่างกู แล้วกูก็เลยตามมองมันบ่อยๆ กูถึงได้รู้ว่ามันแอบชอบกูนี่หว่า แล้วนานๆไปก็เริ่มได้คุยกับมันรู้จักกับมันเป็นครั้งแรก(ผ่านทางเฟส) เพราะเพื่อนกูอยู่ห้องเดียวกันกับมัน

เฟสมันตั้งรูปโปรเป็นมิร่าเจน แล้วแม่งก็มีแต่รูปการ์ตูน แต่กูก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร อารมณ์ตอนนั้นก็แค่คุยแบบเพื่อน แล้วตัวมันก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรด้วย แถมวิํธีการพิพม์ในเฟสนี่โคตรเบียวเลยเรียกกูว่า "ท่าน" บางทีมีพิมพ์เนี้ยวมาด้วยไอ้สัส พอคุยกันไปรู้จักกันไปเรื่อยๆ กูก็เริ่มรู้สึกว่ามันน่ารักชิบหาย รู้ตัวอีกทีกูก็ชอบมันแล้ว คือมันจะกล้าคุยกับกูเฉพาะในเฟส ในชีวิตจริงมันจะหลบหน้ากูมาก ไม่กล้ามองตา ไม่กล้าอยู่ใกล้ คือมีครั้งนึงมันเกาะเสาแล้วทำตัวเขินๆ แล้วโผล่หน้าออกมามองนิดๆจากห่างๆ เห็นแล้วแม่งตลกดี ทำอย่างกับพวกตัวในอนิเมะ แต่อย่างที่บอกแหละ แรกๆกูก็ตลกมัน ไปๆมาๆกูรุ้สึกว่ามันน่ารักซะงั้น

มันชอบกู กูก็ชอบมัน แต่ไม่ได้คบกันนะ เพราะกูก็อาย! หลังๆกูก็ไมกล้าคุยกับมันในชีวิตจริงไปละ ทั้งๆที่ตอนแรกกล้าคุย ความสัมพันธ์มันก็ดำเนินไปแบบเดิมไม่มีอะไรพัฒนาจนสุดท้าย จบม.6ไป ต่างคนต่างไปคนละทาง ก็ห่างหายไปตามกาลเวลา ตอนนี้เท่าที่เข้าไปส่องล่าสุดมันก็ยังโสดอยู่เลย

>>405 ทำไมแลดูน่ารักจัง555555

>>405 เหี้ย เขินสัส555555

กูอยากหาเพื่อนหรือเข้าหาคนที่จูนิเบียวนะ กูเบียวเงียบตลอดเพราะคนใกล้เคียงไม่มีใครมาเวย์นี้ยกเว้นกู มันรู้สึกเป็น comfort zone เวลาได้อยู่กับคนเบียวๆอ่ะ อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่ากูไม่เหงา

ตอนป.4 กูชอบอ่านนิยายแจ่มใสมาก แล้วมันจะมีเว็บแชทในเว็บแจ่มใส กูเลยปลอมเป็นผู้ชายชื่อเบส จนกระทั่งคุยกับรุ่นพี่คนนึงอยู่ ม.1 ชื่อฟ้า เป็นผญ.เสียงหวานๆน่ารักๆ สุดท้ายก็คบกันผ่านตัวอักษร แลกเบอร์กัน แล้วตอนนั้นกูยังไม่มีมือถือเลยใช้เบอร์แม่โทรเอา555 โดนแม่จับได้นึกว่ากูมีแฟนโทรคุยกับผช.5555 สุดท้ายก็เลิกกันไปเพราะกูเบื่อต้องคอยเอาใจผญ. ตอนบอกเลิกกันเค้าถามกูว่าทำไรอยู่ กูบอกเล่นเกมอยู่ แล้วเค้าก็บอกเล่นให้สนุกนะ ไม่กวนแล้ว แล้วก็หายไปเลย กูรู้สึกผิดมาถึงทุกวันนี้กูทำร้ายจิตใจผญ.คนนึง ;-;

>>409 เหมือนกูเลย แต่กูปลอมเป็นผู้หญิงแล้วไปเล่นแชทหมากฮอท(แชทที่คนไว้คุยเสียวกัน หรือนัดเย็ดกัน)
กูเจอผู้ชายคนนึงถามว่า เธอรู้สึกยังไงตอนตกเบ็ดบรรยายมาหน่อย กูก็เลยตอบไปอย่างมั่นใจเลย "ก็รู้สึกตื่นเต้นและอยากให้ปลามาติดเบ็ดให้ได้อะ"

555555555555555555555 ด้วยความที่ตอนนั้นไม่รู้ว่าตกเบ็ดคืออะไร ไอ้ผู้ชายคนนั้นแม่งก็ตอบประมาณ อืม แล้วก็ออกช่องแชทไปเลยไอ้สัส

>>410 เพิ่มเติม ตอนนั้นก็พึ่งป.3 กูเป็นเด็กแก่แดดมากๆ เริ่มูหนังโป๊ตั้งแต่ป.2 พอป.4 ป.5 มาเริ่มรู้ว่าตกเบ็ดคืออะไรกูเลยเริ่มแอ๊บ ญ เนียนขึ้น เนียนมาก กูเคยแอ๊บ ญ เนียนจนมีคนเปย์ของในเกม xshot ให้กู หลายพัน

คอมมูชอบไม่ให้เบียวแต่หลายคอมมูมันก็เบียวตั้งแต่คอนเซปท์แล้วป้ะวะ กูว่าเบียวมันก็เป็นเรื่องปกติอ่ะแหละ

>>412 อารมณ์ประมาณจูนิเบียวด่าจูนิเบียวด้วยกันว่าเบียว ทั้งที่มูแม่งก็จูนิเบียว

>>412 กูก็ว่างั้นแหละ แขวะกันไปแขวะกันมาว่าเบียว เหมือนพยายามจะแขวะพวกเบียวเพื่อให้ตัวเองไม่ดูเบียวอ่ะ

เอาจริงๆกูเฉยๆกับพวกเบียวนะ หมายถึงพวกเบียวปกติ ไม่เบียวแบบขวางโลกหรือทำอะไรที่มันเกรียนๆ ป่วนชาวบ้าน หรือมีตรรกะป่วยๆอะ

พวกเบียวมันก็แค่เบียว มันก็อยู่เฉยๆของมัน อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของมัน

https://youtu.be/YdwwVMGMEZc วิเคราะห์คนนี้ให้กูฟังหน่อย

>>415 วิเคราะห์ได้ว่า น่าจะดูการ์ตูนมากเกินไป 55555555555

เมื่อไหร่ฮอกวอตส์จะส่งจดหมายมาที่บ้านกูซักทีวะ

>>417 รอช่วงปีใหม่ ฮอกวอตเปลี่ยนวิธีส่งจดหมายเเล้ว มันจะมาทางหลังคาบ้านมึง

>>415 มี2อย่าง เพื่อนมึงแดกแต่มาม่ามาตลอด พอเจออาหารมึงเลยยอมแดกๆไป
2. ถ้ามันแดกปลาหมึกอมน้ำมันมึงได้ จากนี้ชีวิตมันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

เรารักนายมากเพื่อน

>>417 เค้าไม่ได้ส่งให้มักเกิ้ลว่ะ

คิดยังไงกับพวกโตเป็นควายแล้ว ยังดูมาสไรเดอร์ https://youtu.be/XcbQ1EY3Cvw

กูขออภัยที่การเมือง แต่กูขอสารภาพบาปตรงนี้เพราะคนมู้อื่นจะไม่เข้าใจกู กูเป็นติ่งไททันแต่กูเพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมากูเป็นสลิ่ ม กูรู้สึกผิดต่อเอเรน เยเกอร์ กูขอปฏิญาณว่าจะเลิกเป็นสลิ่ มและจะออกไปฆ่าไททันให้หมดทุกตัว

>>422 รู้ตัวได้ไง

>>423 หลายเหตุการณ์ แต่เริ่มจากเล่นtwitter

>>362 คุ้นๆ นะ กูรู้จักมึงป่ะเนี่ย

>>412 คอมมูมันก็งี้แหละมึง

กูอายุ21 เบียวก่อนนอนทุกวันว่าได้เป็นแฟนไอดอล แต่ในชีวิตจริงกูเป็นได้แค่ลูซเซอร์ เรียนก็กาก สิวเต็มหน้าควยกูอยากตาย

>>427 สร้างโลกที่สองสิ

>>428 จะให้>>427 ไปเกิดใหม่ที่ต่างโลกเหรอ

เคยเบียวสร้างแอคเฟซบอทอนิเมะมาแอ๊บเป็นพี่สาวสมมติ โดนผู้บอทอนิเมะจีบ คุยกันแบบเบียวๆ
ส่วนเฟซหลักก็เบียวอีกเหมือนกัน อนิเมะเหมือนกันแต่คนละอิมเมจ
ไอ้สัส นึกถึงแล้วรู้สึก cringe ตัวเองชิบหาย ขอเล่าข้ามละกัน 55555555555

จุดเปลี่ยนคือคุยกันกับเฟซยืมเมจโวคาลอยด์คนนั้น คุยมาเป็นปีๆสุดท้ายส่งรูปควยมา ยังจำติดตา แข็งเต็มที่แต่ก็ยัง 2 นิ้วกว่าเองมั้ง แถมสียังเหมือนตับปิ้งแบบไหม้ๆ (พยายามบรรยายภาพไม่ให้ดูเหี้ย) ตอนนั้นกูช็อคมาก เพราะยังเด็กด้วย ในตอนนั้นยังไม่ช่ำโลก แต่กูเริ่มจะรู้ตัวว่ามันแย่มั้ง สุดท้ายกูเฟดออกจากเฟสนั้น สร้างเฟสใหม่ที่รับแอดเพื่อนนอกโซเชียลแทน ไม่มีพวกบอทอนิเมะในชีวิตอีก อีการพิมพ์อีโมตแบบ =w= OwO //มอง ควยอะไรพวกนี้กูก็ไม่พิมพ์อีกเลยตั้งแต่วันนั้น

ละเบียวยุคนั้นมันก็ยังคงเบียวจนถึงวัยมหาลัยกันเลยนะ ไม่เหมือนยุคนี้ที่เด็ก 15 บางคนก็พ้นวัยเบียวกันละ
ทุกวันนี้บางทีเฟสก็เด้งเฟสเก่าสมัยเบียวมาให้แอดบ่อยๆ ใจอยากลบเฟสนั้นทิ้งชิบหายแต่ลืมรหัสเฟส ยังดีที่อย่างน้อยกูตั้งโพสเป็นเฉพาะฉัน รอดตัวไปอีกกูไม่มีหลักฐานมัดตัว

เพิ่มเติมนิดนึง
อีบอทโวคาลอยด์คนนั้นแม่งสร้างปมให้กูมาจนโตแล้วมีแฟนผู้คนแรก ตอนจะมีเซ็กส์ครั้งแรกคือหวาดผวา กูแบบไม่อยากจะมอง กลัวว่านี่กูจะต้องเห็นก้อนจุ๋มจิ๋วอันนั้นอีกแล้วหรอวะ เพราะกูเข้าใจภาพควยแบบนั้นมาตลอดเลย แบบดำๆม่วงๆ ขดเป็นก้อนๆ แต่โชคดีทีี่แฟนกูไม่เป็นแบบนั้น เฮ้อ

>>430 เรื่องเสียวอิโมติคอนอันนั้นกูก็เป็น

*เบียวอิโมติคอน

จิบุนโววววววว

ตอนนี้กูกำลังดูหนังอะไรก็ไม่รู้ เทวดาๆอ่ะค่ดเบียว
อยากเลื่อนช่องชหแต่หารีโมทไม่เจอ

>>434 เสก้าอี สาเอโมว ค่ะเอเตะ ฉี่หมาเอะโษวน้าา

อยากเจอผีวะ ไม่รู้จะบ่นห้องไหนมาห้องนี้ละกัน

>>437 อยากเหมือนกัน

>>337 กูคือโม่งที่มาบ่นวันนั้น ทุกวันนี้แม่งก็ยังเบียวหมอใส่กูและใส่ทุกคน ห่า คะแนนออกมาก็ไม่ได้ดีเลยแต่เสือกมั่นใจมากกว่าทุกคนที่กูรู้จักอีก อาจจะดูเหี้ยที่มองเพื่อนแง่ลบแต่กูรำคาญ นอกจากชีวะก็ไม่ได้ดีอะไรอีกแล้ว คำนวณก็ไม่รอด อังกฤษเน่า อย่างน้อยอยากให้ถ่อมตัวไว้ก่อน อย่าเพิ่งเบียว ยังไม่ทันเริ่มสมัครก็แทบจะเปลี่ยนเป็น นพ. รอละ แม้แต่คนเก่งๆในรร.ยังไม่เรียกตัวเองว่าเป็นหมอเลยนะถ้ายังไม่ติด

>>439 เดี๋ยวพอประกาศผลออกมาไม่คิดแม่งก็เลิกเบียวไปเอง กุเก้ทฟีลมึงนะ เคยเจอเพื่อนประมาณนี้เหมือนกัน สุดท้ายสอบไม่ติด ทำทีเหมือนจะซิ่่วแต่สุดท้ายก็ไม่

>>439 กูก็เคยเจอประมาณนี้แฮะ แต่เพื่อนกูแอ๊บเบียวเป็นนักจิตวิทยา....แม่งชอบทำเป็นเหมือนตัวเองรู้เรื่องคนอื่น มองคนอื่นออก อ่านใจคนอื่นออกไปซะทุกเรื่อง (แต่จริงๆคือไม่รู้เหี้ยอะไรเลย)

>>441 เหมือนกูเลยกูก็เจอคนเบียวว่าอ่านใจคนอื่นได้ ชอบพูดถึงบุคคลที่3 ประมาณว่ากูดูออก กูอ่านใจได้ กูอ่านเกมขาด ขนาดคนอื่นเค้าหวังดีทำดีด้วย ก็คิดไปในทางไม่ดี หาว่าเข้าหาจะมาล้วงความลับ จะมาทำให้ไว้ใจใช้เป็นเครื่องมือ อิเหี้ยยโคตรเบียว แล้วก็มาอ่านใจกูด้วย ซึ่งตอบจากใจจริงเลย มันไม่ใกล้เคียงแม้แต่นิด พอตอบไปว่าไม่ใช่ก็หาว่ากูโกหก มันอ่านใจคนได้แล้วมันก็รู้ด้วยว่ากูไม่ยอมรับ ถถถถถ เอาเลย เอาเลย
มีครั้งนึงกูขอให้มันบอกหวย ซึ่งมันบอกมา2ตัว เลข2ตัวไม่ได้ออกตามที่มันบอก แต่2ตัวไปออกเลขท้าย3ตัว มันก็บอก เห็นมั้ยบอกแล้วไม่ซื้ออันนี้ไปเพิ่มเอา(กูงงมากบอกตอนไหนวะ) แล้วก็คุยโว บอกแล้วไม่เชื่อ บอกแล้วไม่เชื่อ บอกแล้วไม่เชื่อ บอกแล้วไม่เชื่อ บอกแล้วไม่เชื่อ บอกแล้วไม่เชื่อ
กูเกลียดคำๆนี้ชิบหายยยยย ควยยยยย

>>442 เเม่งน่าเเกล้งชิบหาย ลองขโมยกระเป๋ามันดู พอมันถามก็บอกให้มันอ่านใจคนดิ

อย่าไปเชื่อ ไอ้443 มันแค่อยากยุให้มึงโดนข้อหาแกล้งคนอื่นน่ะ มึงแค่ทำเป็นว่าทุกคนมองความคิดมันออกหมด พลังจิตของมันเป็นแค่ของเบๆ เพราะทุกคนก็มี มันก็เลิกเบียวเองแหละ เพราะทุกคนเทพกว่ามัน

กูจะฆ่าไททันทุกตัว

กูเบียวกระเป๋าที่อยู่ในเเขนเสื้อของจีน ของญี่ปุ่นนี่แหละ กูงงว่าใส่ไปได้ยังไงแต่เท่ดี กูเลยเอาตังใส่ในเเขนเสื้อแขนยาวของกูบ้าง หล่นหายหมด
ซักวันนึงกูต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้กระเป๋านั่นหน้าตาเป็นยังไง

>>446 อ๋อออ ดูหนังจีนบ่อยอะดิเรา กูก็อยากเห็น 56555566

>>447 กูเคยเห็นเรื่องนึงเอาห่อข้าวใส่แขนเสื้อ555

แบบนี้ถือว่าเบียวการเมืองมั้ย cringey สัส https://www.facebook.com/iLawClub/photos/10163602228290551/

>>449 ไม่นะ ทำสนุก ๆ ไอเดียชุมนุมในเกมเเม่งน่าทำนะ ให้ชาวเกมเเต่ละเกมนัดกันยืนเมืองเดียวกัน เเสปมข้อความประท้วงวันละ30นาที น่าสน ๆ

>>450 มันดีแหละที่ได้แสดงออกในหลายๆ ทาง แต่หวังว่าจะไม่มีใครทำอะไรเสี่ยงคุกจนโดนก็พอ ขอแบบไม่ล้ำเส้นอ่ะ เดี๋ยวโดนแบนอย่าง Tropico อีก

ข้ากำลังตามหาท่านเรียวมะอยู่
เพื่อล้างแค้น....
ดาบของข้า จะฟาดฟันมันนนนนน //เสียงอ้วน โอตาคุ
ใครคิดว่าเก่งกว่าข้าก็ดาหน้ามาได้เลย

เอ กูนี่ไม่รู้ว่าควรอยู่จูนิเบียวดีหรือมีปัญหาทางจิตดี แต่หลายครั้งแล้วที่กูดูกาตูนลูกผู้ชายเข้มแล้วอิน แม่งไม่ค่อยมีความสุขเลยว่ะ
อย่างดูนารุโตะ พอเห็นว่าเพื่อนกันรักกันมากแค่ไหนกูก็รู้สึกโหวงๆใจไงไม่รู้ เหมือนกูอิจฉาตัวละครอ่ะ แล้วแม่งก็ทำให้กูอยากเข้าไปอยู่ในเรื่องเลย อย่างน้อยก็ชัดเจนว่ากูต้องทำอะไร ต้องพัฒนาตรงไหนถึงจะเป็นที่ยอมรับเพราะชีวิตจริงรู้สึกเหมือนหลงทางหน่อยๆ

แล้วไหนจะเรื่องเพื่อนที่มันรักกันจนตายแทนได้ กูไม่มีฟีลนั้นเลยแล้วกูก็อยากมีบ้าง กูอิจฉาตัวละครอ่ะ เหมือนเหงาๆเพราะไม่มีใครที่กูสามารถแสดงออกความรู้สึกชัดเจนแบบนั้นได้ เห็นนารุโตะแล้วก็อิจฉาที่มันสามารถพูด ทำ ทุกอย่างที่มันอยากทำได้โดยที่เพื่อนก็ยังรักมันอยู่ คนรอบข้างก็ยิ่งยอมรับมันมากขึ้นๆกูก็อิจฉา กลายเป็นแทนที่จะดูกาตูนได้สนุกกูกลับมานั่งอิจฉาตัวละคร บ้าบอชิบหาย อายุก็ไม่น้อยแล้ว

แต่ก็ไม่ได้เป็นกับทุกเรื่องนะ อย่างถ้าเป็นกาตูนที่มีความเรียล ความสวยงามแบบ honey clover กูจะเอาใจช่วยตัวละครมาก แต่ทำไมพอมาแนวทุ่มเทสุดตัวเพื่อใครซักคนจนเอาชีวิตเข้าแลกนี่กูจะแบบนี้ทุกที จูนิเบียวป่าววะ

>>453 ไม่น่านะ กูว่ามึงแค่อยากมีเพื่อนสนิท อยากประสบความสำเร็จเหมือนตัวละครบ้างก็แค่นั้น อันนี้มีหลายคนเป็น

>>453 อย่างมึงต้องเเต่งนิยายหรือมังงะสนองนี้ดตัวเองอ

ใครอยากรับดาบของข้าดูบ้าง
ฮึดโช่ะ // เสียงอ้วน โอตาคุ

ข้าต้องฝึกมากกว่านี้อีก เพื่อฆ่าเจ้าเรียวม้าาาาา

ตอนเด็กน่าจะช่วงมัธยม เวลากุดูยูทูปกุชอบแสดงท่าทางเหมือนในการ์ตูนที่กุดูในคลิป อย่างเช่น ปล่อยพลัง บินเตะ แปลงร่าง แต่ทำที่บ้านนะอยู่ห้องคนเดียว กุเป็นแบบนี้จนถึงม.6เลย พอขึ้นมหาลัยก็ไม่เปนละ มานึกเอาตอนนี้รู้สึกอายตัวเองตอนเด็กว่ะ5555555