กูสับสนกับตัวเองว่ะเพื่อนโม่ง กูเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าเวลารักใครนี่มันเป็นยังไง
รักแรกกูเมื่อ 9 ปีก่อน กูชอบเขาเสมอมา เคยสัญญากันไว้ด้วยว่าถึงห่างกันไปไกลแค่ไหนก็จะไม่ลืมกัน
แต่ทีนี้เขาก็มาด่วนจากไปแบบไม่กลับซะก่อน กูก็พยายามตัดใจนะ ลองคุยกับคนอื่นดูบ้าง
แต่เหมือนไม่ว่าจะดีแค่ไหนมันก็ไม่ทำให้กูมีความสุขรึพอใจเลยว่ะ คือคบๆเลิกๆ แต่คนถัดไปจะสเปคสูงขึ้นเรื่อยๆเสมอ
จนตอนม.5 กูได้แฟนแบบโคตรเพอเฟค มีเหตุผล ใจดี ใจเย็น ดูเป็นผู้ใหญ่เป็นรุ่นพี่ด้วย หน้าตาก็โคตรสวยสเปคชายไทยเลยล่ะ
ฐานะทางบ้านก็รวย คือดีทุกอย่าง ยังกับนางในฝัน แต่พอคบกันไปประมาณครึ่งปีได้ เขาก็มาบอกกูว่ากูไม่ได้รักเขาใช่มั้ย
เขาบอกว่ากูดูแลใส่ใจเขา เพราะทำหน้าที่แฟนให้สมบูรณ์แค่นั้นใช่ไหม กูก็ไม่รู้จะตอบยังไง เลยเงียบไป
คบกันไปได้อีกปีกว่าก็เลิกกัน คือกูกับเขาไม่เคยทะเลาะกันเลยเว้ยตอนคบกัน ตอนเลิกกันเขาพูดประมาณว่าอยากให้กูบอกเลิกด้วย
เขาบอกว่ากูชอบคนอื่นอยู่ อยากให้กูได้อยู่กับคนที่กูรักมากกว่าทนอยู่กับเขา จากนั้นกูกับเขาก็เป็นเหมือนพี่สาวน้องชายรึเพื่อนสนิทกันแทน
คือ เพอเฟคจริงๆผู้หญิงคนนี้ใครได้ไปกูว่าสบายทั้งชาติกูก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมกูถึงเลิกกับเขา มันอธิบายไม่ถูก
หลังจากกูเลิกกับเขากูก็ไม่เคยคบใครอีกเลย นี่ก็ผ่านมาจะ 3 ปีละ มันรู้สึกเหมือนไม่อยากรับใครเข้ามาอีก กลับกันกูกลับโหยหวนแต่รักแรกว่ะ
คือไม่ว่ากูจะทำอะไรมันก็นึกถึงเขาตลอดเวลาจริงๆ มันลืมไม่ได้ ทำยังไงก็ลืมไม่ได้ จนกูเริ่มจะโทรมๆไม่เป็นอันคิดมีสมาธิกับอะไรแล้วเนี่ย
กูเลยเริ่มสงสัยว่า ที่กูเป็นอยู่นี่มันอาการอะไรวะ จะอกหักก็ไม่ใช่ จะเศร้าก็ไม่เชิง มันสับสนชิบหาย ตัวกูตอนนี้มันไม่สมเหตุสมผลสัสๆ