ตอนนี้ผมกำลังชอบผู้หญิงคนนึง เขาก็ชอบผมเหมือนกัน เขาเป็นคนธรรมดาเป็นสาวออฟฟิศธรรมดา
ทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่เหมือนคนทั่วๆไป เขามองผมเหมือนผู้ชายดีๆทั่วไปที่ขยันทำมาหากินดูแลเขาได้ แต่จริงๆเขาไม่รู้เบื้องหลังผมเลย
ผมคิดว่าไม่มีใครรับผมได้ถ้ารู้ว่าผมทำอะไรอยู่เพราะงานผมไม่ได้อยู่ที่เดิมแต่ต้องย้ายไปเรื่อยๆตลอด คือต่อให้รับได้ว่าทำอะไรก็มีเวลาให้เขาไม่ได้แน่ๆ
จะเลิกก็ไม่ได้แล้วเพราะทำมาหลายปีเกินแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางสมหวัง มีเวลาเหลืออีก 2 เดือนก่อนจะย้ายที่ไปตปท.เปลี่ยนเบอร์ เขาจะติดต่อไม่ได้อีก
ถ้าเป็นตัวเองสมัยก่อน คงไม่ใส่ใจอะไรแล้วก็หายไปเงียบๆ แต่คนนี้ผมรู้สึกว่ารักเขาจริงๆ เหมือนเขาเข้าใจเราคอยดูแลจิตใจเราตลอดช่วงที่อยู่ด้วยกัน
ตัวผมเองตอนนี้ไม่มีครอบครัว ไม่มีใครเลยพอมาเจอคนที่เข้าใจเราแบบนี้มันทำใจทิ้งยากจริงๆ
ตัดสินใจไม่ถูกจริงๆว่าจะไปแบบเงียบๆไม่บอกอะไร รึบอกเขาให้หมดดี อาจจะเหลือเชื่อแต่ถ้าบอกไปก็อาจจะอันตรายต่อเขาอีก
เพราะงานผมมันไม่รื่นรมณ์นักเก็บเป็นความลับไว้น่าจะดีที่สุดแต่ว่าถ้าต้องจากกันแบบรักแรกผมนี่คงจำไปจนตายอีกแน่ๆ
ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่าใช้ชีวิตไปทำไมกัน อยู่คนเดียวเดินทางไปเรื่อยๆเหมือนเงาไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เงินเดือนได้มาก็แทบไม่ได้ใช้ เวลาก็ผ่านไป
สุดท้ายต่อให้ตายไปก็ไม่มีใครจำได้ว่าผมทำอะไรบ้าง ถ้าเลือกได้อยากย้อนกลับไปแล้วเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาดูแลครอบครัวเหมือนคนทั่วไปจริงๆ
น่าสมเพชจริงๆขนาดในเว็บไร้ตัวตนก็ยังไม่กล้าบอกความลับของตัวเอง อ่านแต่ละเม้นแล้วอิจฉาชีวิตแต่ละคนจังครับ