กูมีเพื่อนในกลุ่มคนนึงชอบโดดเรียน แต่เพราะเป็นเพื่อนในกลุ่มไง เวลามีงานกลุ่มแม่งก็ต้องทำกับพวกกูตลอด มันไม่มีหน้าที่เหี้ยไรหรอก ใส่ชื่อมางั้นๆแหละ
งานคู่มันก็คู่กับกูตลอด เพราะกูพูดกับมันรู้เรื่องอยู่คนเดียวจากทั้งกลุ่ม แบบพวกเล่นเกมดูเมะเหมือนกันไรงี้ แต่ก็เหมือนกูทำงานเดี่ยวอะ
ขนาดกูขอให้ช่วยงานโง่ๆอย่างตรวจทานว่ากูพิมพ์ผิดไรมั้ยแม่งยังไม่ทำเลย อาจารย์แม่งก็รู้นะว่ามันไม่ทำงาน แต่ทำไงได้อะ พูดดีๆก็แล้ว อาจารย์ขู่ว่าจะเรียนไม่จบก็แล้ว แม่งก็ไม่เอาเหี้ยไรเลย
เสียดายสมองมาก กูมองออกนะว่ามันเป็นคนฉลาด มีไหวพริบดีเลยอะ เทียบกับพวกเพื่อนในห้องคนอื่น ที่บางคนเรียนทุกคาบ ตั้งใจอ่านหนังสือแค่ไหนก็จะได้คะแนนระดับนึง ไม่มากไปกว่านั้น
แต่กูรู้แหละว่าแม่งซุ่ม ไม่รู้ทำไมมันถึงต้องซุ่ม กูรู้สึกว่ามันอ่านหนังสือเองตอนโดดเรียน แม่งคิดว่าเท่นักหรือไงวะ แบบ "มึงดูกูสิ ขนาดไม่เข้าเรียนยังได้คะแนนตั้งเท่านี้เลย กูนี่เทพจริงๆ" งี้หรอ
เหนื่อยเปล่าๆ ไอ้ห่า ถ้ามันเอาเวลาอ่านเองมานั่งเรียนชิวๆในห้องกับกู มีอะไรสงสัยก็ถามอาจารย์จะง่ายกว่ามั้ยวะ เวลาเขามีประกาศ แจ้งอะไรจากทางโรงเรียนจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนกูคอยบอกมัน
กูอ่านหนังสือ กูก็บอกตรงๆว่าอ่านหนังสือ จะซุ่มให้ได้ควยไรขึ้นมา เหนื่อยเปล่าๆ
จากคะแนนสอบของมันนะ ถ้าได้เกรดเท่ากูก็สามารถสอบติดม.ดีๆชื่อดังๆได้เลยอะ แต่นี่เกรดเหี้ยมาก ก็เรียนม.บ้านๆไป ไม่ได้ดูถูกหรอก แต่เสียดายโอกาสมัน
ทุกวันนี้กูหลุดพ้นจากมันแล้ว มองย้อนไปก็สงสัยตัวเองนะว่าที่ผ่านมาทำไมกูถึงเป็นแม่พระได้ขนาดนั้น ช่วยเหลือมันทุกอย่าง เป็นห่วงมันทุกอย่าง
ตอนนี้ก็โตๆกันแล้ว หวังว่ามันคงสำนึกได้แล้วล่ะมั้ง ไม่ใช่เรื่องของกูแล้วนี่นา