กูเหงาว่ะ ขึ้นมหาลัยมาจะปีที่3ละ ตอนปี1เพื่อนกู2คนซิ่วไปเหลือกันอยู่3คน แล้วไปๆมาๆ2คนนั้นก็สนิทกันอยู่แค่นั้น เหลือกูโดดเดี่ยวลอยแพ ที่ว่าโดนทิ้งอาจจะเป็นแค่กูคิดไปเองก็ได้ แต่พอกูชวนไปไหนมันไม่เคยไปด้วย ชวนไปกินอะไรก็ไม่ไป เวลามีงานมีสอบพวกมันก็มาอ้อนมาขอให้กูติวทั้งที่ตอนเรียนไม่เคยแม้แต่จะเก็บชีทไว้ให้ กูมีเรื่องหรือป่วยอะไรไม่เคยสนใจใยดี กูเลยเฟลเดินออกมาจากพวกแม่ง แล้วทีนี้ก็ไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่ตอนช่วงขึ้นปี2 แต่กูก็รู้สึกว่ามันมีช่องว่างที่ยังไงก็ถมไม่เต็มว่ะ ไม่ใช่พวกมันแต่เป็นกูเอง กูชอบคิดมาก คิดว่าพวกมันสนิทกันมาก่อน ยังไงกูก็คงไม่มีค่าไม่สำคัญเท่าคนอื่นในกลุ่ม กูคิดว่าระยะเวลา1ปีนี่มันนานนะ มันไม่มีทางที่จะสนิทใจกันเหมือนคนอื่นอยู่แล้ว กูเลยพยายามทำใจกลางๆไว้ เพราะยังไงกูก็อยู่คนเดียวเป็นกิจวัตรซะมาก ทั้งที่ความจริงกูไม่เคยอยากอยู่คนเดียวเลย แต่ถ้ากูจะชวนเพื่อนไปมันเหมือนกูไปแยกเพื่อนเค้าอ่ะ คือกลุ่มกูปัจจุบันมี7-8คนแต่มีกูกับอีก2คนที่อยู่เอกเดียวกัน ที่เหลืออยู่คนละเอกคนละคณะงี้ เพื่อน2คนนั้นที่อยู่เอกเดียวกันมันก็ดูจะสนิทกันมาตั้งแต่ปี1แล้ว มีช่วงนึงเหมือน2คนนี้มันมีปัญหากันแล้วคนนึงมันก็วนเวียนมาระบายกับกู แต่กูก็ไม่อยากพูดอะไรมาก เดี๋ยวจะกลายเป็นทำให้แย่ไปใหญ่ พอมันคืนดีกัน กูก็กลับมาอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางเพื่อนๆเหมือนเดิม แย่ว่ะ กูร้องไห้มาเยอะเลยกับเรื่องเพื่อนตั้งแต่ม.ต้นจนมหาลัย เมื่อไหร่จะชินซะทีวะ เหนื่อย