มึงเคยเจอแบบมีปัญหากับเรื่องเดิมๆ พูดไปกี่รอบว่าเราไม่ชอบ เราอึดอัดลำบากใจ ก็ไม่เคยปรับปรุง จนกูแบบ โอเค กูยอมแพ้ เลิกกันเถอะ ก็มาบอกว่าไม่พอใจอะไรก็บอกกันสิ คุยกันสิ กูนี่แดกจุด ... กูโคตรมั่นใจเลยว่าถ้าบอกไปมันก็ต้องบอกว่าคราวนี้จะปรับปรุงจริงๆ แล้ว แต่กูไม่เชื่อว่ะ ถ้ามันจะปรับก็คงปรับไปนานแล้วล่ะ ซึ่งถ้ากูบอกไปตามจริงว่ากูไม่เชื่อกูว่าแม่งก็โกรธอีกว่าหาว่าเป็นคนเชื่อถือไม่ได้เหรอ (ใช่) พูดไปก็มีแต่จะต่อความยาวสาวความยืดเปล่าๆ พอกูบอกว่ามึงไม่ผิด กูผิดเองที่ยอมรับนิสัยส่วนนั้นของมึงไม่ได้ ก็หาว่าประชดอีก กูไม่ได้ประชดนะ กูคิดจริงๆ ว่ากูก็ผิดที่ทำใจยอมรับไม่ได้ ถึงได้เลือกที่จะถอยออกมาให้มันไปหาคนอื่นที่รับได้แทน ดีซะอีกไม่ต้องฟังคนบ่นเรื่องเดิมๆ พูดมายืดยาว สรุปคือกูอยากจากกันด้วยดีเท่าที่จะเป็นได้ เอาแบบไม่ต้องเกลียดกัน กูควรพูดยังไงดี ปล กูไม่ได้มีใครใหม่ แต่กูเหนื่อยเต็มที ยื้อมานานเพราะผูกพันล้วนๆ ตอนนี้ทั้งที่เหนื่อยหน่ายก็ยังอดใจหายไม่ได้ แต่คิดว่าพอแล้วล่ะ กูควรเด็ดขาดซะที