กูไม่ใช่คนที่มีเพื่อนเยอะตั้งแต่เด็ก ๆ พูดตรง ๆ กูแค่ไม่เข้าใจคนอื่น บางทีอาจจะเป็นเพราะกูเป็นคนแปลก ๆ หรือบางทีคนอื่นเขาแค่ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่กูกำลังเผชิญอยู่มันเป็นยังไง สัปดาห์ที่แล้ว กูเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เก่า ๆ หลังหนึ่งขอบเมือง มันราคาถูกและดูโทรม ๆ แต่กูชอบความเงียบงั้น ๆ
คืนแรกที่กูนอน กูก็นอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงครืดคราดของบ้าน มันเป็นอาคารเก่าที่มีประวัติ แต่แล้วกูได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ มันเหมือนเสียงคนพูดกัน แต่พอเอาหูแนบไปที่ผนัง มันกลับเงียบไป กูบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่จินตนาการของกู
แต่คืนถัดไป เสียงกระซิบกลับมาอีก มันฟังดูเหมือนเสียงผู้หญิง “ช่วยกูด้วย” เสียงนั้นบอก “อย่าทิ้งกูไป” กูรู้สึกเย็นวาบที่หลัง เริ่มกลัวว่ามันจะมีอะไรอยู่ในบ้านนี้ มึงจะเชื่อไหมว่าแค่การอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ทำให้กูรู้สึกเหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างคอยสอดส่องอยู่ตลอดเวลา
คืนที่กูไม่ได้หลับเลย กูนั่งอยู่บนเตียง มองไปที่ประตู หัวใจเต้นแรง คิดว่าวันนี้คงจะมีเสียงอะไรแปลก ๆ มาอีก แต่พอเช้าขึ้น เสียงกระซิบก็หายไป กูเริ่มคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไปเอง
คืนต่อมา เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง แต่รอบนี้มันฟังดูชัดเจนมากขึ้น “ตามหากู” เสียงพูด “มึงจะไม่ทิ้งกูใช่ไหม” กูเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงเข้าไปในบางสิ่งบางอย่างที่กูไม่เข้าใจ กูอยากจะช่วยใครบางคน แต่กูไม่รู้จะทำยังไง
คืนหนึ่ง กูตัดสินใจว่า ถ้ากูจะต้องเจอเสียงกระซิบ กูจะต้องเผชิญหน้าให้รู้เรื่อง กูเลยนั่งเงียบ ๆ รอจนดึก กูรอสักพัก จนรู้สึกว่าหัวใจจะหลุดออกมาจากอก กูกดหูแนบไปที่ผนังอีกครั้ง “มึงอยู่ไหน?” กูถามเสียงเบา ๆ
เสียงกระซิบหยุดไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็กลับมา “ช่วยกู…โปรด…” เสียงนั้นขอร้อง มันฟังดูสิ้นหวังมาก กูรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้า กูเลยตัดสินใจที่จะตีผนังดู กูหยิบค้อนจากกล่องเครื่องมือที่มีอยู่และเริ่มตีที่ผนัง
กูตีผนังจนรู้สึกว่าเริ่มมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น มันเริ่มแตกเป็นรอย แต่กูรู้สึกว่าเสียงกระซิบกลับกลายเป็นเสียงหัวเราะ “มึงไม่ควรเข้ามาที่นี่” เสียงแปลก ๆ พูด “ไปให้พ้น!” มันทำให้กูรู้สึกหนาวสั่น
กูกลับไปที่เตียง หัวใจเต้นแรง คิดว่าอาจจะดีกว่าถ้ากูอยู่เฉย ๆ จนกระทั่งคืนหนึ่ง กูก็ทนไม่ไหว กูต้องไปหาคำตอบ กูออกจากห้อง พยายามเดินไปหาประตูที่มีเสียงมาจากนั้น
กูเคาะประตูห้องถัดไป แค่คิดว่าอาจจะมีคนช่วยกูได้ แต่เมื่อประตูเปิดออกไป มันกลับไม่มีใครอยู่ที่นั่น มีแค่ความมืด และความเงียบที่กดดัน กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า
ทุกอย่างเริ่มรวบรวมเข้าในหัวกู กูต้องการจะหนี แต่กลับรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง “กลับไปสิ” มันพูด “เธอจะได้ปลอดภัย” กูรู้สึกเหมือนถูกขังในบ้านที่ไม่มีที่ไหนให้ไป
ในที่สุด กูกลับไปที่ห้องนอน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กูอยู่คนเดียวในความมืด ขอโทษว่าต้องอยู่ในสภาพนี้ แต่เสียงกระซิบกลับบอกว่า “เธอไม่ต้องการใครอีกแล้ว” แล้วเสียงก็เงียบไป
กูรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลุดเข้าไปในความมืดมิด ทุกสิ่งรอบตัวเริ่มหายไป เหลือแค่เสียงกระซิบที่คอยเรียกหา มันคอยบอกให้กูอยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปไหนแล้ว
และกูเองก็เริ่มรู้สึกว่า บางทีมันอาจจะใช่ บางทีมันอาจจะเป็นที่ที่กูต้องการอยู่จริง ๆ