กูรักคนๆนึงเหมือนหมาตัวนึง นานๆทีเค้าจะใจดีกับกู อะไรเล็กๆน้อยๆที่เค้าทำให้กูกูมองว่ามันเป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับกู กูรักจนนึกภาพวันที่เลิกรักเค้าไม่ได้ อยู่มาวันนึง เค้าต้องกลับบ้านที่ต่างประเทศ เค้าสัญญาว่าจะซื้อขนมมาฝาก แต่เหมือนเค้าจะลืมแต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรนะ จนรู้ว่าเค้าเอามาฝากให้เพื่อนอีกคน แล้วก็เพื่อนของกูก็ได้ เพื่อนของกูเอามาแบ่งให้เพราะเพื่อนไม่ชอบกินช็แกโกแลตแล้วบอกว่าได้มาจากคนที่กูชอบ(เพื่อนไม่รู้ว่ากูชอบ) กูยืนมองขนมที่เพิ่งได้ต่อมาจากคนอื่นอีกทีด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก กูน่ะจะซื้อขนมพวกนั้น10ห่อก็ยังได้ ถ้ากูอยากกินจัดๆอ่ะนะ แต่ที่กูเสียใจเพราะกูรู้สึกไม่ได้สำคัญพอให้เค้านึกถึงตอนที่เลือกขนมเลย ไม่ได้สำคัญพอที่จะรักษาสัญญา ทั้งที่พอเค้าพูดแบบนั้นแล้วกูก็ดีใจจนตัวลอยแท้ๆ กูเลยเอาขนมนั่นให้ป้าที่นั่งข้างกูบนรถไฟ แล้วก็ให้เพื่อนอีกคน กูกินไม่ลง แล้วกูก็ตัดใจได้เกือบ100%ละ ถึงวันที่เค้าจับมือกูแล้วกูก็ไม่รู้สึกเขิน หรือใจเต้นแรงเวลาเค้าทักมาคุยกับกูก่อนแล้ว หลังจากนี้คงไม่ได้เจอกันอีก ขอให้มันหายไปกับความรู้สึกกูนี่แหละ