มองย้อนกลับไปสมัยเป็นเด็กหัวโปกเคยแอบชอบพี่ม.4คนนึง แบบรักแรกพบเลย เห็นเขาแล้วเหมือนโดนไฟช็อตวูบวาบ มือเย็นตัวเย็นนิ่งค้างไปเลย จังหวะบังเอิญสบตาก็เหมือนโลกหยุดหมุนแบบไม่เกินจริง แต่ตอนนั้นกุก็เป็นเด็กน้อยไม่ประสากับอะไรแบบนี้ก็ป๊อดๆทำตัวกระจอกปล่อยเวลาไปวันๆ แล้วชอบไอคนนี้อยู่คนเดียวตั้งแปดเก้าปี เขาเรียนจบมหาลัยทำงานเปลี่ยนแฟนไปตั้งหลายคนกุก็ยังชอบเขาอยู่ ทั้งที่เจอล่าสุดไกลๆเมื่อตอนเข้าปีที่สี่ ใจนึงก็กลัวจะยึดติดไปเป็นสิบๆปีเหมือนที่เคยอ่านเรื่องของคนอื่นเพราะรู้ว่ายังไงก็จะไม่มีวันโคจรมาเจอกันอีก จนปลายปีที่แปดความรู้สึกค่อยๆจางลงไป ปีที่เก้าเลิกชอบไปเลย สักที
ตอนนี้ผ่านไปหลายปี จนตอนนี้กุมีแฟนคบกันมาได้ปีครึ่งละ รักกันดีกุหลงเขาทุกวันเลยนะ แต่ความรู้สึกดึงดูดหรือวาบหวามโลกหยุดหมุนอะไรอย่างนี้มันไม่มีอะ กุไม่รู้ว่าเพราะวัยที่เปลี่ยนไปมั้ยมันเลยไม่รู้สึกได้อย่างนั้นอีกแล้ว กุแค่รู้สึกว่าแฟนกุคนนี้สมควรได้รับการทรีตแบบเดียวกับไอรุ่นพี่คนนั้นอะ หรือเป็นกุที่โหยหาความรู้สึกตอนนั้นวะ ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครและมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีก และทำให้กุรู้ว่ากุรู้สึกอย่างนี้เป็นด้วย
บ่นเฉยๆแหละ อยากรู้สึกเขินมือเท้าเย็นหน้าเห่อร้อนใส่หวานใจคนปัจจุบัน แต่กุคงแก่เกินปั๊บปีเลิฟไปละ